အခန္း(၂၂)
ေအာင္ပြဲသုိ႔ခ်ီရာဝယ္
၂၀၁၂ခုႏွစ္။ႏွစ္ဆန္းပုိင္း။
"ဟယ္လုိကုိသက္ခုိင္"
"ဗ်ား၊ေျပာ၊ကုိမင္းဒင္"
"အခုခင္ဗ်ားဘယ္မွာတုန္း"
"ႏို္င္ေထာင္က အိမ္မွာပဲဗ်၊အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနတာ ဆယ္ရက္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္"
"လုပ္စမ္းပါအံုးဗ်ာ၊ကုိယ္ေတာ္ေတြ က်ေနာ့္ဆုိင္ထဲမွာ ေရာက္ေနျပန္ျပီ"
"ရွင္းေအာင္ေျပာစမ္းပါဗ်ာ။ထုိင္းရဲေတြလား"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။သူတုိ႔ေျပာတာလည္း က်ေနာ္နားမလည္ က်ေနာ့္စကားကုိလည္း သူတုိ႔နားမလည္။ ကားေပၚတက္၊ရဲစခန္းလုိက္ခဲ့လုိ႔ ေျပာေနတယ္ ထင္တာပါပဲ"
"ခဏေလး ခင္ဗ်ားစိတ္ကုိ ေအးေအးထား။ရဲဆုိကာမွေတာ့ ေျခာက္လံုးလွန္႔လံုးနဲ႔လုပ္စားရတာမုိ႔ ခင္ဗ်ားေၾကာက္ေအာင္ လုပ္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားဖုန္းကုိ မခ်နဲ႔။ခဏေလးသာေစာင့္"
ႏွစ္မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကုိသက္ခိုင္ထံမွ အသံထြက္လာသည္။
"ရျပီကုိမင္းဒင္။ ဒီေကာင္ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အရာရွိအဆင့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။အရပ္ဝတ္ေတြနဲ႔ စုတ္တီးစုတ္ခ်ာပံုေတြဗ်"
"ဆိုင္ထဲက ရဲေတြကို ခင္ဗ်ားဘယ္လုိျမင္ေနရတုန္းဗ်ာ။ နတ္မ်က္စိမ်ားရေနေရာ့သလား"
"ထပ္သရီ။ခင္ဗ်ားဆုိင္ကုိ စီစီတီဗီတပ္ခိုင္းတုန္းက က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာနဲ႔ခ်ိတ္ခိုင္းထားတာဗ်။ခင္ဗ်ားလုိ မအူမလည္နဲ႔ထုိင္းမွာ ေနတဲ့ လူအဖုိ႔ တစ္ေန႔ဒီဇာတ္လမ္းမ်ဳိးၾကံဳလာမယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိေနလို႔ လုပ္ထားတာ။စီစီတီဗီလာတပ္တဲ့ထို္င္းေတြက က်ေနာ့္ခ်ာတိတ္ ေတြပဲေလ"
"အဲဒါ ခဏထားစမ္းပါဗ်ာ။ ခုကိစၥကုိ အရင္ရွင္းပါအံုး"
"ဒီလုိလုပ္ က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကုိဖုန္းနံပတ္တစ္ခု ေပးမယ္ ။ခင္ဗ်ားဆက္လိုက္။ ထုိင္းစကားနားမလည္ရင္လည္း ျပသနာမရွိဘူး။အခုမဆက္နဲ႔အံုးေနာ္။ ငါးမိနစ္ ေစာင့္ျပီးမွဆက္။ဖုန္းသံျမည္တာနဲ႔ ဆုိင္ထဲက ထုိင္းရဲကုိ တယ္လီဖုန္းေပးလုိက္ေပေတာ့"
ငါးမိနစ္ခန္႕အၾကာမွာကုိသက္ခိုင္ေပးေသာ ဖုန္းနံပတ္ကုိ က်ေနာ္ဆက္သည္။ဆဝါဒီခပ္ ဟူေသာအသံကုိၾကားသည္ႏွင့့္ တယ္လီဖုန္းကို ဆုိင္ထဲမွာေရာက္ေနေသာထုိင္းရဲဆီသုိ႔လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္သည္။အဆုိပါရဲသည္ တယ္လီဖုန္းကုိ လွမ္းယူနားေထာင္ရင္း ခပ္ပ္ ခပ္ပ္ ႏွင့္ တခပ္ခပ္တုန္႕ျပန္ေနသည္။က်ေနာ့္စိတ္ထင္ဆယ္မိနစ္ခန္႕ရွိမည္။က်ေနာ္အကဲခတ္မိသေလာက္ တခပ္တည္းခပ္ေနေသာ ထုိင္းရဲ၏ မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လာသည္ဟုထင္ရသည္။စကားဆံုးသည့္အခါ က်ေနာ့္ဆီသုိ႔ တယ္လီဖုန္း ကုိလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ရုိရုိေေသေသလွမ္းေပးသည္။ခ်က္ျခင္းဆုိသလုိ ကိုသက္ခိုင္ဆီမွ ဖုန္းေခၚလာျပန္သည္။
"ကုိမင္းဒင္။လက္ဘက္ရည္ဖုိးဘတ္ငါးေထာင္ေပးလုိက္ဗ်ာ။အလွဴလုိ႔သာသေဘာထားလုိက္ေပေတာ့"
ကုိသက္ခိုင္၏လမ္းညြန္ခ်က္အတုိင္း က်ေနာ့္အိပ္ကပ္တြင္းမွ ဘတ္တစ္ေထာင္တန္ငါးရြက္ကုိ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားဆီသုိ႔ ကမ္းေပးျပီးခ်ိန္ တြင္ကား ေစာေစာက ဟိန္းေဟာက္ေနသူတုိ႔သည္ သူတုိ႔မွ ဟုတ္ပါေလစ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ညင္သာေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ မ်က္ႏွာမ်ား အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားကာ ဆဝါဒီခပ္လ်က္ ျပဳံးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာေပးအသီးသီးျဖင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာေတာ္မူၾကေလကုန္၏။
က်ေနာ္သည္ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခ်က္ကုိ ဟင္းကနဲေနေအာင္ခ်ရင္း ကုိသက္ခိုင္ဆီသုိ႔ ဖုန္းျပန္ဆက္သည္။
"ေဟ့လူ။အဆင္ေျပသြားျပီဗ်။ ေက်းဇူးၾကီးပါေပ့ဗ်ာ။ ဘယ္လုိမ်ားလုပ္လုိက္တာပါလိမ့္"
"သိပ္ဆန္းလွတယ္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။က်ေနာ့္မိတ္ေဆြထုိင္းရဲမွဴးတစ္ေယာက္က ၾကားဝင္ညွိႏွဳိင္းလုိက္တာပါ။ အေရးဟယ္အေၾကာင္း ဟယ္ဆုိ အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ ထုိင္းရဲမွဴးႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကိဳခြံ႕ထားျပီး ဇယားခ် ထားရတာေပါ့ဗ်ာ။ထုိင္းရဲကုိ ထုိင္းရဲနဲ႔ျပန္ ဆုိင္ေပးလုိက္တဲ့နည္းပါပဲ"
"ေအးဗ်ာ စီစီတီဗီရဲ့ေက်းဇူးလည္း ၾကီးပါရဲ့။ခင္ဗ်ားဇြတ္တပ္ခိုင္းလုိ႔သာ တပ္ထားခဲ့ရတာ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲ လိုတယ္လုိ႔မထင္မိဘူး"
"လုိကုိလုိတယ္ဆရာ။ ဒီေကာင္ေတြဘက္က မေတာ္မတရားညစ္လာတဲ့တစ္ေန႕ ေငြယူေနတဲ့စီစီတီဗီမွတ္တမ္းေတြကုိ ဖြင့္ခ်လိုက္ရံု ေပါ့ဗ်ာ"
"ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ဒီလုိသာအျမဲရင္ဆုိင္ေနရရင္ က်ေနာ္ထုိင္းမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးကုိသက္ခိုင္"
"ဟုတ္ပါျပီကိုယ့္လူရာ။ မေနခ်င္လည္း ဒီေန႔ဆုိင္ပိတ္ျပီးထျပန္သြားလုိ႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သိပ္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ေလနဲ႔။ ခင္ဗ်ား ဆုိင္ ကို တူေတာ္ေမာင္နဲ႔ ထားခဲ့ျပီး စင္ထရယ္ကုိလာခဲ့ဗ်ာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္စကားေျပာၾကတာေပါ့"
ဤသုိ႔လွ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခိုင္သည္ ဖူးခက္ျမိဳ႕မလမ္းဆံုရွိ၊နာမည္ေက်ာ္ စင္ထရယ္(Centre festival) ကုန္တုိက္ဒုတိယထပ္ရွိ Black Canyon ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ စကားလက္ဆံုက်ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိေန႔က စိတ္ဓာတ္အၾကီးအက်ယ္က်ေနေသာ က်ေနာ္သည္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ကုန္ေနသည္ကုိ ရိပ္မိဟန္ရွိသည့္ ကုိသက္ခိုင္သည္ က်ေနာ့္တသက္ေမ့ႏုိင္စရာမရွိေသာ "ထုိင္းမေၾကာက္တရား"ကုိ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေဟာေျပာခဲ့ေလရာ က်ေနာ္မွတ္မိသမွ်မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ေလ၏။
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ။ ဒီအျဖစ္ေလာက္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ရေၾကးဆုိရင္ျဖင့္ က်ေနာ္ၾကံဳရသလုိသာ ခင္ဗ်ားၾကံဳရရင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသဖုိ႔သာ ရွိေတာ့မေပါ့။ဒီလူမ်ဳိးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႕ဘုိးဘြားေတြေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါလ်က္ က်ေနာ္တုိ႔လက္ထက္က်မွ အေလ်ာ့ေပးရရင္ ညံ့ရာက်ေတာ့ မေပါ့ဗ်ာ"
ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္မွာယူထားေသာ Espresso Coffee ကုိ တငံုခ်င္းေမာ့ရင္း သူ႔ စကားကိုဆက္သည္။
"က်ေနာ္ဟာ ဖူးခက္ကုိ အိတ္တစ္လံုးဆြဲျပီးတစ္ကုိယ္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ထုိင္းစကားဆုိလုိ႔ တစ္ႏွစ္သံုးေလးေတာင္ က်ေနာ္ မသိဘူး။ဒါေပမဲ့ထူးျခားခ်က္က က်ေနာ့္စိတ္ဓာတ္ပဲ။ က်ေနာ္ဟာ ဖူးခက္ကို ေရာက္ျပီဆုိကတည္းက "ငါဟာ ဒီေနရာမွာ ငါ့ဘဝကုိ ျပန္လည္ထူေထာင္မယ္။ဖူးခက္ေျမဟာ ငါ့ေျမ"ဆုိျပီး စိတ္ထဲမွာ ေက်ာက္တုိင္စုိက္သလုိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။Robinson ကုန္တုိက္နားက အက္စ္ဘီဆုိတဲ့ဟုိတယ္ခပ္ေသးေသးမွာ တေန႔ဘတ္ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္နဲ႔ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနတယ္။ေနာက္ေတာ့ ေဝလစံနားမွာ တစ္လငါးေထာင္နဲ႔အိမ္ငွားျပီးဆုိင္ဖြင့္တယ္။ အခု ခင္ဗ်ား ေရာင္းေနတဲ့ ဗမာပစၥည္းေတြပဲေပါ့။က်ေနာ္က ရန္ကုန္ကေန တုိက္ရုိက္မွာတာမုိ႔ ေရာင္းလုိက္ရတဲ့ျဖစ္ျခင္းဗ်ာ။ မုိးလင္း မုိးခ်ဳပ္လက္ကုိ မလည္ဘူး။အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္မွာ အလုပ္သမားမရွိဘူး ။အားလံုးကုိ တစ္ကုိယ္ေတာ္ဒုိင္ခံၾကဲ တယ္။ပဲၾကီးေလွာ္ ကုိယ္တုိင္ထုတ္တယ္။ ထံုးထုပ္ေလးေတြကိုယ္တုိင္ ထုတ္တယ္။ ကိုယ္တုိင္ကားေမာင္းကုိယ္တုိင္လုိက္ပုိ႔တယ္။ဒီလုိနဲ႔ ဆုိင္ဖြင့္ျပီး ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အၾကာတစ္ခုေသာ ညမွာေတာ့ ဆုိင္ေရွ႕ကုိ ထုိင္းရဲကားသံုးစီး ဥၾသသံတဝီဝီဆြဲျပီး ေရာက္လာေတာ့ တာပါပဲဗ်ာ။က်ေနာ့္စိတ္ထင္ က်ေနာ့္ ဆုိင္ကုိလာဝိုင္းတဲ့ ရဲအေရအတြက္ဟာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကုိရွိမယ္ဗ်ာ။ေတာေမာလုိ႔ေခၚတဲ့ ထုိင္းလူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးက အရာရွိေတြလည္း ပါေလရဲ့။ဆုိင္ထဲက ပစၥည္း ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဓာတ္ပံုေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္တယ္။ က်ေနာ့္ကုိ ခုံတစ္လံုးမွာထုိင္ခိုင္းထားတယ္။
ဟ။ လူပဲဗ်။ေသြးနဲ႔ကုိယ္သားနဲ႔ကုိယ္ မေၾကာက္ပဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ပုိဆုိးတာက က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ႏုိင္ငံရဲ့ ရဲဘက္စခန္းက ထြက္ေျပး လာတဲ့သူ။ျပသနာျဖစ္လို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ပုိ႔ခံရရင္ေတာင္ ေထာင္ထဲ ျပန္ဝင္ရမဲ့ကိန္းမုိ႕ ပုိေတာင္လန္႔စရာေကာင္းေသးဗ်ာ။
ကုိမင္းဒင္။ က်ေနာ့္မွာ ေနာက္ဆုတ္စရာလမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ေရွ႕တုိးရုံကလြဲလုိ႔ တျခားလမ္းေရြးစရာမရွိဘူး။ပုိဆုိးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆိုင္ကုိ ဝင္စီးတဲ့ ရဲေတြထဲမွာ အဂၤလိပ္စကားကုိလည္လည္ပတ္ပတ္ေျပာႏိုင္တဲ့သူမပါသလုိ က်ေနာ္ကလည္း ထုိင္းစကားတစ္လံုးမွ မတတ္ဘူး။ သူတုိ႔ေမးေနတဲ့ေမးခြန္းေတြ၊ ေျပာေနတဲ့စကားေတြကုိ တစ္လံုးမွက်ေနာ္နားမလည္ဘူး။ေရြးလမ္းသိပ္က်ဥ္းေနျပီဆုိပါေတာ့။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲကုိ ဖ်တ္ကနဲေရာက္လာတာက... မစၥတာဒင္းန္။ ဟုတ္တယ္။ဒင္းန္ဟာ က်ေနာ့္ကုိ ထုိင္းမွာႏွစ္ရွည္ဗီဇာ ရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ထုိင္းေရွ႕ေန။က်ေနာ္နဲ႔အေတာ္ရင္းႏွီးတယ္ဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္ဒင္းန္ဆီကုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာ သူေရာက္လာ တယ္။တုိတုိေျပာၾကပါစုိ႔ဗ်ာ။ ဒင္းန္ရဲ့ညွိႏွဳိင္းခ်က္အရ ထိုင္းဘတ္ေျခာက္ေသာင္းနဲ႔ အေပးအယူတည့္သြားၾက ေရာဆုိပါေတာ့။ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ဟာ ထုိင္းရဲေတြရဲဲ့ ဓေလ့စရုိက္ကုိ စျပီးအကဲခတ္မိေတာ့တာပါပဲ"
ကုန္တုိက္ၾကီးကားေလေအးစက္ေၾကာင့္ေနသာရံု ေအးျမလ်က္ရွိ၏။ကုိသက္ခိုင္၏ တက္ၾကြေသာဟန္ပန္ေၾကာင့္ေလာမဆုိႏိုင္။ ေနာက္က်ိေနေသာ က်ေနာ့္ စိတ္အစဥ္သည္ အတန္ငယ္တည္ျငိမ္စျပဳလာ၏။သူ႔စကားကုိ အာရံုစုိက္ႏို္င္လာသည္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္၍ ဇာတ္ေဟာင္းလွန္ေနေသာ ကုိသက္ခိုင္၏မ်က္ႏွာဝယ္ ေလာကဓံကုိထီမထင္ေသာ အရိပ္အေယာင္သည္ ျမင္သာလ်က္ရွိ၏။
"ဒီျပသနာအျပီးမွာ က်ေနာ္ဟာ ဗမာပစၥည္းေတြကုိ တရားဝင္အခြန္ေဆာင္ျပီးေရာင္းခြင့္ရေအာင္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုရွာခဲ့တယ္။အေကာက္ခြန္ အရာရွိေတြ၊ေရွ႕ေနေတြနဲ႔အၾကိမ္ၾကိမ္တုိင္ပင္ခဲ့တယ္။ဒီနည္းလမ္းဟာေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါရဲ့။ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဗ်ာ။ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့က်ေနာ္တုိ႔နိုင္ငံက ထုတ္တဲ့အစားအေသာက္မွန္သမွ်ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံကထုတ္ေပးမဲ့ စားသံုးရန္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေၾကာင္း လုိင္စင္အတြက္မွတ္ခ်က္ျပဳလို႔မရဘူး။ရေနာင္းမွာရွိတဲ့ ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ဗမာပစၥည္းေလးငါးမ်ဳိးကုိ က်ေနာ့္ထုိင္းမိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕အကူအညီနဲ႔ စစ္ေဆးၾကည့္ဖူးတယ္။ဥပမာျငဳပ္ဆီတုိ႔ ဗမာဘယေဆးမ်ဳိးစံုတုိ႔ေပါ့။ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက တစ္ခုမွ အဆင္မေျပဘူးဗ်ာ။ဒါနဲ႔ပဲ ဒီနည္းကုိ က်ေနာ္လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတယ္။ဆုိင္ကေတာ့ ဖြင့္ျမဲဖြင့္လ်က္ပါပဲ။
မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ေနာက္ထပ္တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ထုိင္းရဲဗုိလ္ၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္ေတာ္ပါထုိင္း ရဲသံုးေယာက္ယူနီေဖာင္း ကိုယ္စီနဲ႔ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ဆုိင္ကုိေရာက္လာျပန္ပါေရာ။ဒီေမာင္ေတြကေတာ့ နည္းနည္းပုိၾကမ္းတယ္ဆုိရမယ္။ ဆုိင္ထဲဝင္ လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္တယ္လီဖုန္းကုိသိမ္းတယ္။ဆုိင္ထဲဲက ပစၥည္းေတြကုိ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ဗီဒီယုိရုိက္ယူျပီး အခြန္ေဆာင္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြ ေတာင္းတယ္။ရွိမွ မရွိတာ ဘယ္မွာလာျပႏုိင္ပါ့မတုုန္းဗ်ာ။ေအာ္ တစ္ခုေျပာဖုိ႔ေမ့ေနတယ္။ က်ေနာ့္ကုိလာဖမ္းတဲ့ ထုိင္းရဲဗုိလ္ၾကီးခ်ပ္ခ်ဳိင္းဟာ ဘုိလုိနည္းနည္းေျပာႏုိင္ေတာ့ အျပန္အလွန္စကားေပါက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ စကား ကုိခ်ဳံ႕ရရင္ ဒီေကာင္ေတြ က်ေနာ့္ဆီက ဘတ္တစ္သိန္း ေတာင္းတယ္ဗ်ာ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ဘတ္တစ္သိန္း မရွိဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ တပတ္အခ်ိန္ေပးမယ္ဆုိျပီး က်ေနာ့္ ပတ္စပုိ႔ကုိသိမ္းသြားေလရဲ့။ဒီေမာင္ေတြကုိ က်ေနာ္ ဘတ္တစ္သိန္း လာေပးျပီး က်ေနာ့္ပတ္စပုိ႔ကို ျပန္ယူခဲ့တဲ့ေနရာဟာ အခု ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္ထုိင္ေနတဲ့ ဆုိင္ပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္ပုိင္းၾကားရတဲ့သတင္းအရ ခ်ပ္ခ်ဳိင္းနဲ႔့အဖြဲ႕ဟာ က်ေနာ္ေပးတဲ့ ဘတ္တစ္သိန္းကုိ အေဝ မတည့္ရာက ခ်ပ္ခ်ဳိင္းနယ္ေျပာင္း ခံရတယ္။အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်ပ္ခ်ဳိင္းဟာ ဘန္ေကာက္အထူးရဲတပ္ဖြဲ႕ဒီအက္စ္အုိင္မွာ ဗုိလ္မွဴး ၾကီးျဖစ္ေနေလရဲ့။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ့္ကုိ မစၥတာဂၽြန္ မစၥတာဂၽြန္ဆိုျပီး မစၥတာခ်င္းမုိးမႊန္ေနေအာင္ ေခၚရင္း ဘန္ေကာက္ေရာက္တုိင္း တေလးတစား လာလာႏွဳတ္ဆက္တဲ့ ဗုိလ္မွဴးၾကီးဟာ က်ေနာ့္ဆုိင္ ကုိဝင္ဖမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ၾကီးခ်ပ္ခ်ဳိင္းေပါ့။
ဒီအလုပ္အျပင္တစ္ျခားအလုပ္မရွိဘူးလား ဟုတ္လား။ေမးမွေမးရက္ပေလဗ်ာ။ ဒီေလာက္စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ ဘယ္လုိသတၱ ဝါကေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးလုပ္ေနခ်င္ပ့ါမလဲ။က်ေနာ္ထိုင္းမွာ အလုပ္မ်ဳိးစံုေလွ်ာက္လုပ္ၾကည့္ဖူးတယ္။က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္က အခ်ိန္တုိင္းမွာ က်ိတ္ ေတြးက်ိတ္ၾကံေနတဲ့ေကာင္ကိုးဗ်။ပထမဆံုး က်ေနာ္ေျပာင္းလုပ္တဲ့အလုပ္ကေတာ့ တပတ္ရစ္သေဘၤာအင္ဂ်င္ေတြကုိ ဗမာျပည္ထဲ သြင္းတဲ့ အလုပ္ပဲဗ်။ဟုတ္တယ္။ရေနာင္းမွာသိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္တရုတ္ကျပားမစၥတာဝူးရဲ့ အဆက္အသြယ္နဲ႔ စကၤာပူက တပတ္ရစ္သေဘၤာအင္ဂ်င္ေတြကုိ ထုိင္းဘက္ကုိတင္သြင္းျပီး ေရာင္းခဲ့ဖူးေသးတယ္။စကၤာပူမွာရွိတဲ့ တပတ္ရစ္ သေဘၤာအင္ဂ်င္ေတြ ေရာင္းတဲ့ေနရာမွန္သမွ်က်ေနာ္အကုန္ေရာက္ဖူးတယ္။မစၥတာဝူးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္း လုိ႔ဆုိရမယ္။သူက က်ေနာ္သာ ဗမာျပည္ထဲကုိ သေဘၤာအင္ဂ်င္ေတြေရာင္းႏိုင္မယ္ဆုိရင္ အေၾကြးစံနစ္နဲ႔ေပးမယ္ဆုိလုိ႔ လုပ္ျဖစ္တယ္ ဆုိပါေတာ့။
အမွန္ေတာ့ ေလွမ်ဳိးစံုတည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းေတြရွိတဲ့ ဖူးခက္လုိျမိဳ႕မ်ဳိးမွာ သေဘၤာအင္ဂ်င္ေဟာင္းေတြအေရာင္းသြက္တာအမွန္ပဲဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဗမာျပည္မွာ စက္ေလွေတြသေဘၤာအငယ္စားေတြ အသစ္တည္ေဆာက္တဲ့ အလုပ္ဟာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ရွိဟန္မတူဘူးဗ်ာ။ လက္ရွိေလွက အင္ဂ်င္သိပ္ေဟာင္းေနလုိ႔အသစ္လဲတာမ်ဳိးေလာက္သာရွိိတယ္ထင္ပါရဲ့။ အင္ဂ်င္ေဟာင္းတစ္လံုးေရာင္းအျပီးမွာ အဲဒီအလုပ္တစခန္းရပ္သြားတယ္။က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ဘယ္အရာမဆုိလြယ္လြယ္နဲ႔လက္ေလ်ာ့တတ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ေလ ေတာ့ေနာက္အလုပ္တမ်ဳိးေျပာင္းလုပ္ၾကည့္ျပန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။
ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေနေပေရာ့။ ဒုတိယေျမာက္က်ေနာ္ေျပာင္း လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကေတာ့ ထုိင္းကကြမ္းသီးေတြကုိ အဂၤလန္ႏုိင္ငံဆီ တင္ပုိ႔႔တဲ့အလုပ္ပဲဗ်ာ။မရီနဲ႔။တကယ္ေျပာေနတာ။ထုိင္းက ကြမ္းသီးေတြကုိ အဂၤလန္အထိ က်ေနာ္ပုိ႔ဖူးတယ္။ကြမ္းသီးအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္နားလည္တယ္ေျပာရမယ္။ထုိင္းေတာင္ပိုင္းဟာ ကြမ္းသီး အၾကီးအက်ယ္ထြက္တဲ့ေဒသပဲဗ်။ ေရးဘိတ္ထားဝယ္တုိ႔လုိ ဗမာျပည္ေတာင္ဘက္ျခမ္းျမိဳ႕ေတြမွာလည္း ကြမ္းသီးေတြထြက္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းႏွဳန္းအတက္အက်ကိုလုိက္ျပီး ထုိင္းကြမ္းသီးက ဗမာဘက္ေရာက္၊ဗမာကြမ္းသီးက ထုိင္းဘက္ေရာက္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြရွိ တယ္။
ခၽြန္ဖြန္၊လန္ဆြမ္း၊ရေနာင္းျမိဳ႕ေတြမွာကြမ္းသီးထြက္ေပမဲ့ ထုိင္းေတာင္ပုိင္းက ကြမ္းသီးေစ်းကြက္အၾကီးဆံုးကေတာ့ နခြန္စီထမရတ္မွာ ရွိေလရဲ့။ အဂၤလန္ကုိပုိ႔မဲ့ကြမ္းသီးဟာ ပထမတန္းစားအဆင့္ျဖစ္ရမယ္ဗ်။အျခမ္းၾကီးရမယ္။အတြင္းပုိင္းမွာ အျဖဴသားမ်ားရမယ္။ဒီေတာ့ အဂၤလန္ပုိ႔ ႏုိင္တဲ့အရည္အေသြးျဖစ္ေအာင္ ကြမ္းသီးေတြကုိ ေရြးထုတ္ရတာေပါ့။ကီလုိႏွစ္ေသာင္းေလာက္ဝယ္ရင္ တစ္ေသာင္းခြဲနီးပါး ေတာ့ လက္ေရြးစဥ္ထြက္တယ္။ပယ္ထားတဲ့ေရြးက်ကြမ္းသီးအျခမ္းေသးေတြကုိေတာ့ ဗမာေစ်းကြက္ထဲ ျပန္ထည့္ရတာေပါ့။ ကြမ္းသီးေတြကုိ ကတၳဴစကၠဴပံုးေတြထဲ မထည့္ခင္ ပုိးသတ္ရတယ္။ေအာ္ ပုိးသတ္တယ္ဆုိလုိ႔ ကြမ္းသီး ေတြဟာ မွဳိတုိ႔ ပုိးတုိ႔ အလြယ္တကူတက္တတ္တာေၾကာင့္ ဧရာမကြမ္းသီးပံုၾကီးေတြရဲ့ေအာက္မွာ ေဖာ့စဖရပ္(မီးစံုး)ခဲေလးေတြ အိတ္နဲ႔ထည့္ျပီး ခံထား ရသဗ်ာ။ေနဦး တစ္ခုေျပာဖုိ႔ေမ့ေနတယ္။ကြမ္းသီးေတြကုိ ပုိေခ်ာပုိေျခာက္ပုိေတာက္ေျပာင္လာေအာင္ အေျခာက္ ခံစက္ထဲကုိ ထည့္ရေသး တယ္။
ေအးဗ်ာ။အဂၤလန္မွာ ကြမ္းသီးကုိဘယ္လုိအသံုးျပဳသလဲဆုိတာ က်ေနာ္ေမးျမန္းတီးေခါက္ၾကည့္ဖူးတယ္။အားလံုးနီးပါးေယာင္ဝါးဝါးပဲဗ်။ တခ်ဳိ႕ေျဖတာက ဆုိးေဆးအျဖစ္သံုးဖုိ႔တဲ့။တခ်ဳိ႕ေျဖတာက အဲဒီကြမ္းသီးကုိ အဂၤလန္ေရာက္ေနတဲ့အိႏၵိယလူမ်ဳိး(ကုလား)ေတြစားၾကတာ တဲ့။အမယ္ အေရွ႕အလယ္ပုိင္အာရပ္ႏုိင္ငံေတြကုိ ပုိ႕တယ္ဆုိတာလည္းပါေသးဗ်ာ။ကြမ္းသီးဋီကာသာခ်ဲ႕ရရင္ ကုန္တုိက္ပိတ္တဲ့ အထိ ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။လုိရင္းေျပာရရင္ ဖူးခက္ကေန အဂၤလန္ကုိ သံုးေခါက္ေျမာက္ ကြန္တိန္နာသံုးလံုးပုိ႔အျပီးမွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အဂၤလန္ကြမ္းသီးအိပ္စပုိ႔လုပ္ငန္းဟာ တစခန္းရပ္ျပန္ပါေရာ။ပုိးသတ္ေဆးျပသနာေပါ့ဗ်ာ။ထုိင္းမွာ သံုးလုိက္တဲ့ပုိးသတ္ေဆးဟာ အာနိ သင္ျပယ္ကုန္တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ပုိ႔တဲ့ ကြမ္းသီးေတြ၊ သေဘၤာေပၚမွာတင္ ပုိးကုိက္ျပီးမွဳိတက္ကုန္ၾကသတဲ့ဗ်ာ။
နင္လားဟဲ့ေလာကဓံ ဆိုျပီး က်ေနာ္လည္း ဗမာပစၥည္းဆုိင္ဘက္ျပန္လွည့္ရျပန္ပါေရာ။ထုိင္းရဲလား။လာပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ အာရွမွာ လာဘ္အစားဆံုးရဲကုိျပပါဆုိရင္ ထုိင္းရဲေတြဟာထိပ္ဆံုးမွာရွိမယ္ဗ်။ဒီေမာင္ေတြ က်ေနာ့္ကုိ ႏွစ္လတစ္ခါသံုးလတစ္ခါေတာ့ ပံုမွန္ဒုကၡေပး ျမဲပဲ။အထူးသျဖင့္ ဗမာေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြဟာ ထုိင္းရဲေတြအတြက္ အလုိအေလ်ာက္ေငြထုတ္စက္ပါပဲ။အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္ ကဒ္မကလို႔ ပတ္စပုိ႔ၾကီးကုိင္ထားလည္း ဗမာဆုိတာေသခ်ာရင္ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ေငြညွစ္တာပါပဲ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထုိင္းရဲေတြဟာ ဗမာေတြကုိ ရာဇဝင္ေၾကြးျပန္ဆပ္ေနသလုိခံစားရတာပါပဲ။
အမယ္ နည္းနည္းေတာ့ထူးျခားခ်က္ရွိလာတယ္။အဲဒါကေတာ့ ဖူးခက္ဒုတိယျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ဟာ က်ေနာ္နဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ ေရာက္လာတဲ့ကိစၥဗ်။ဟုတ္တယ္။ရေနာင္းမွာဆံုခဲ့တဲ့ ေရတပ္ေထာက္လွမ္းေရးဗုိလ္မွဴးၾကီးနလုန္ရဲ့တပည့္ ဗုိလ္ၾကီးဝပ္ဆာဝပ္ဟာ ဖူးခက္ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိအျဖစ္ေျပာင္းလာေတာ့ သူ႔အဆက္အသြယ္နဲ႔ ဖူးခက္ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ မစၥတာထရီးကုိ ခ်ိတ္ဆက္မိတာ ေပါ့။ဒုတိယျမိဳ႕ေတာ္ဝန္နဲ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္နုိင္ဖုိ႔ အရင္းအႏွီးကလည္း မေသးလွဘူးခင္ဗ်။ သူနဲ႔သူ႔ရံုးအဖြဲ႔သားခုနစ္ေယာက္ေလာက္ကုိ စကၤာပူအသြားအျပန္စားရိတ္ခံလုိက္ရေသးသဗ်ာ။
မစၥတာထရီးဟာ အေမရိကန္မစၥစီပီတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းဆုိပဲ။သူ႔ခမ်ာ အေမရိကန္မွာ သာပညာသင္ခဲ့တာ စကၤာပူေတာ့ မေရာက္ဖူးရွာဘူးတဲ့ဗ်ာ။မစၥတာထရီးဟာ က်ေနာ့္ဆုိင္ က်ေနာ့္အိိမ္ကုိ ဝင္ထြက္ လည္ပတ္တဲ့အဆင့္ ေရာက္လာတာမုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကေရာ၊ရဲေတြကပါ က်ေနာ့္ကုိနည္းနည္းေတာ့ ရွိန္လာတယ္ဆုိရမယ္။ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္နဲ႔ သိလည္း ထုိင္းရဲရန္ကေတာ့ မလြတ္ေသးဘူးဗ်။နီကြန္းဆုိတဲ့ ထုိင္းဗုိလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့လက္ခ်က္နဲ႔ ထုိင္းဘတ္ႏွစ္သိန္းေလာက္အျပင္ လူပါ အခ်ဳပ္ထဲ ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ေရာက္သြားလုိက္ေသးဗ်ာ။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖူးခက္ေဒသခံ ရဲေတြဟာ က်ေနာ္ကုိ ကုတ္နဲ႕ေကာ္ထုတ္ ရင္ေတာင္ ေရြ႕မဲ့လူစားမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္လာေလေရာ့သလားမဆုိႏုိင္ဘူး။ "လစဥ္ေၾကး သာေပး ခင္ဗ်ားၾကိဳက္တဲ့ပစၥည္းကုိ ေအးေအး ေဆးေဆးသာ ေရာင္းပါေတာ့"လုိ႔ ေျဗာင္ဖြင့္ညွိလာၾကသဗ်ာ။ဒီမွာတင္ အထုိက္ အေလ်ာက္ ထိုင္းရဲဒုကၡျငိမ္းေရာဆုိပါေတာ့။ အမယ္။နီကြန္းဆုိတဲ့ ေမာင္ေတာင္ အခုလက္ရွိပါေတာင္ကမ္းေျခရဲစခန္းမွာ ဗုိလ္မွဴးၾကီးျဖစ္ေနေလရဲ့ဗ်ာ"
ကုိသက္ခုိင္၏မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူၾကံဳခဲ့ေသာ ဒုကၡႏွင့္ႏွဳိင္းစာလွ်င္ က်ေနာ့္အခက္အခဲမွာ စာမဖြဲ႕ေလာက္ေတာ့ သလုိခံစားလာရသည္။က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သားေနရာယူထားသည့္ေနရာမွာ ဆုိင္၏အတြင္းပုိင္းေခ်ာင္က်က်ေနရာျဖစ္၍ စကားစျမည္ ေျပာရသည္မွာ အဆင္ေျပလွသည္။ကုန္တုိက္တြင္း၌ကား ဂ်ပန္ႏွင့္တရုတ္မ်က္ႏွာေပါက္အမ်ားစုပါသည့္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ား အုပ္စုလုိက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းကုိေတြ႕ေနရသည္။
ထုိေန႕သည္ က်ေနာ့္အတြက္ အက်ဳိးထူးေသာေန႕ဟု မွတ္မွတ္ထင္ထင္ဆုိရမည္။ယင္းျဖစ္ရပ္သည္ ကိုသက္ခိုင္၏ ထူးျခားေသာ စြမ္းရည္ဟုလည္း ဆုိႏုိင္မည္ထင္သည္။ကုိသက္ခိုင္၏စကားတခြန္းမွ အစျပဳခဲ့၏။
"ခင္ဗ်ား ထုိင္းမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူးျပန္မယ္ဆုိ"
"ေအးေလဗ်ာ။ သူတုိ႔ကုိေပးရတာနဲ႔ က်ေနာ့္ဝင္ေငြနဲ႔ ကာမွ မကာမိေတာ့တာ။ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ဆက္ေနမတုန္း"
"အင္း။လြယ္လြယ္နဲ႔လက္ေလ်ာ့ခ်င္တတ္တဲ့လူေတြဟာ ဆင္ေျခဆင္လက္အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားတယ္ဗ်။အခက္အခဲကုိေက်ာ္လႊားဖုိ႔၊ ရင္ဆုိင္ျဖတ္ေက်ာ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးၾကဘူး"
"အမယ္ေလး မဟာပညာေက်ာ္ရယ္။ ခင္ဗ်ားမွာသာနည္းလမ္းရွိရင္ က်ေနာ္ေက်ာ္ခ်င္ပါ့ဗ်ာ"
က်ေနာ္က ခပ္ေပါ့ေပါ့ရယ္သြမ္းေသြးလုိက္ေသာ္ျငား ကုိသက္ခိုင္သည္ တည္ၾကည္စြာပင္သူ႔စကားကုိဆက္သည္။
"ဒီမယ္ကိုမင္းဒင္။အခက္အခဲတိုင္းမွာထြက္ေပါက္ရွိတယ္ဗ်။ အခုခင္ဗ်ားဆုိင္ဟာ တစ္လကုိ ေရာင္းေၾကးဘယ္ေလာက္ရွိသတုန္း"
"ဘတ္သံုးေလးသိန္းဆုိပါေတာ့"
"ဒါဆုိ ခင္ဗ်ား ဘတ္တစ္သန္းဖုိးေလာက္ေရာင္းရရင္ ရဲေၾကးကာမိျပီး အျမတ္မက်န္ႏုိင္ဘူးလားဗ်ာ"
"ဟ။ဘတ္တစ္သန္းေလာက္ေရာင္းရမွာေတာ့ တစ္လဘတ္ေလးငါးေသာင္းရဲေၾကးေပးႏိုင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ"
"ဒါဆုိ ခင္ဗ်ား ဘတ္တစ္သန္းဖုိးေရာင္းရေအာင္လုပ္ေပါ့"
"ဟာ ခင္ဗ်ား ပါးစပ္ကေျပာေတာ့လြယ္လြယ္ေလး။ဘတ္တစ္သန္းဖုိးေရာင္းရဖုိ႔ဆုိတာလြယ္မွတ္လို႔"
"မလြယ္တာကုိလုပ္နိုင္မွ လူေတာ္စာရင္းဝင္ေတာ့မေပါ့ကုိယ္ေတာ္ရယ္။ ကဲပါဗ်ာ က်ေနာ္နည္းလမ္းေပးပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ့အားသာခ်က္ကုိ သိသလား။ဒီဖူးခက္မွာ ဗမာပစၥည္းေရာင္းေနတဲ့ ထုိင္္းလူမ်ဳိးေတြရဲ့ဆုိင္အားလံုးဟာ ဘယ္ဆုိင္မွ ရန္ကုန္ကုိ ဆင္းမဝယ္ႏုိင္ဘူး။ဘုရင့္ ေနာင္ေစ်း၊သိမ္ၾကိးေစ်းကေန မဝယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ခင္ဗ်ားဝယ္ႏိုင္တယ္။အဲဒီအခ်က္ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ့အားသာခ်က္ပဲ။ဒီလုိလုပ္ဗ်ာ"
ထုိေန႕က ကုိသက္ခိုင္၏အၾကံေပးခ်က္အျပည့္အစံုကုိ ေဖာ္ျပရလွ်င္ စာရွည္အံ့ထင္၍ မေဖာ္ျပလုိေတာ့ျပီ။အဓိက အခ်က္မွာ မ်ားမ်ား ေရာင္းအျမတ္နည္းနည္းယူ၊Door to Door အေရာက္ပုိ႔စံနစ္ကုိ က်င့္သံုးရန္ျဖစ္၏။ထုိအခါ သူ႔လကၠားေဖာက္သည္ေဟာင္းအေတာ္မ်ား မ်ား က်ေနာ္ဆုိင္သုိ႔ေရာက္လာသည္။ထုိ႔ေန႔မွစ၍ေရတြက္ေသာ္ ႏွစ္လျပည့္ေျမာက္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ဆုိင္၏လစဥ္အေရာင္းစာရင္းကုိ ခ်ဳပ္ၾကည့္ရာ ပ်မ္းမွ်တစ္လလွ်င္ ေရာင္းေၾကးဘတ္တသန္းခြဲခန္႔ရွိေနခဲ့သည္မွာ ယေန႔ထက္တုိင္ျဖစ္၏။
မၾကာေသးမီအခ်ိန္ တစ္ခုေသာေန႔ရက္တြင္ ကုိသက္ခုိင္ႏွင့္ဆံုေတြ႕စဥ္ က်ေနာ့္ဆုိင္အေျခအေနကုိ ဝမ္းသာအားရရွင္းျပမိခ်ိန္တြင္မူ ကိုသက္ခိုင္သည္ ခပ္ေငးေငးအမူအယာရွိေနျပန္သည္။ေခါင္းကုိေျဖးညွင္းစြာျငိမ့္ရင္း ခပ္တုိးတုိးစကားဆုိသည္။
"သိပ္လည္း ဝမ္းသာမေနပါနဲ႕ဗ်ာ။ေတာၾကီးျမက္မည္းထဲက မထြက္ႏိုင္ခင္ လြတ္ျပီလုိ႔မေအာ္ပါနဲ႔ ဆုိတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ့မိန္႕ခြန္းကုိ သတိရ စမ္းပါ။တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဆုိင္ ေရာင္းအားတက္ေနတာဟာ က်ေနာ္တုိ႔ဗမာေတြ ကၽြန္သံသရာလည္ေနတာကုိ တနည္းအားျဖင့္ ေဖာ္ျပေနတာ ပါပဲ။သူမ်ား ႏုိင္ငံက ေျခတလွမ္းလွမ္းရင္ ကုိယ့္ႏိုင္ငံက ေလးငါးဆယ္လွမ္းမလွမ္းႏုိင္တဲ့အျပင္ ေနာက္ေတာင္ ျပန္လွည့္ေန ခဲ့ၾကတာကုိး"
"ဘာတုန္းဗ် ကၽြန္သံသရာလည္တယ္ဆုိတာ"
"ခင္ဗ်ားသိခ်င္သပဆုိရင္လည္း ေျပာရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္သံသရာလည္တယ္ဆုိတာ ဒီလုိပါဗ်ာ"