၂၃ဧျပီလထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္။
မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂) အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္
အခန္း(၃၁)
ကၽြန္သံသရာလည္ေနၾကရသူမ်ား။
"ေစတီပုထုိးဂူအမ်ဳိးမ်ဳိး၊တုိ႔ဘိုးဘြားတည္ထားပါတယ္၊ေရွးအခါကကြယ္၊ေရႊအုိေရႊေမွး၊ေရႊကုိယ္ေလး၊ေရႊသူေဌးတုိ႔လွဴခဲ့ပါတယ္၊ဝင္းဝါလို႔ထယ္၊၊ဘယ္ဧည့္သည္ေငးမဆံုးေတြးမဆံုးဖြယ္၊ကုန္းကမူေလးထက္ဝယ္၊ထံုးျဖဴေလးမျပယ့္တျပယ္၊တန္ေဆာင္ျပႆဒ္ေက်ာင္းဇရပ္ေတြနဲ႔ ေကာင္းျမတ္မနသီ၊ရႊင္ၾကည္မေနာ၊ေရၾကည္လွ်ံျမကန္အလွဝယ္၊ညေနညိဳ၊ႏွမေမပ်ဳိေရခ်ဳိခပ္တယ္၊အုိးစည္ဗံုေမာင္းျခိမ့္ျခိမ့္ေညာင္းလုိ႔ရယ္။ဘယ္သူေတြဖ်က္ မပ်က္ခဲ့ပါ၊ ကေမၻ၊ကမၻာဝယ္ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ ေစတနာၾကြယ္ သဒၶါမခ်ဳိ႕ေလတယ္ ၊ျမန္မာတုိ႔ေျမနယ္၊ ပသာဒေတြမယြင္းမေစာင္း၊သဘာဝအေျခ အတင္းမေျပာင္း အသင္းအေပါင္းၾကည့္ေလကြယ္၊ၾကည့္ေလကြယ္၊သိေစမယ္။ ဟန္မတင္း၊ မာန္မျပင္း၊ ဖန္ဆင္းသည့္ပရိယာယ္ မရွိတယ္ လာေလာ့ဧည့္သည္ရွဳေလာ့ဧည့္သည္ ကမၻာထုတြင္း ပမာျပဳရင္း ျမန္မာရွဳခင္း ျမန္မာ စိတ္ရင္းအစဥ္းသိရမယ္"
"ကုိမင္းဒင္ရယ္၊ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။နားေထာင္လုိ႔ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာ၊ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနေတြနဲ႔ ဖီလာကန္႔ လန္႔တုိက္ေနလြန္းလုိ႔ပါ"
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ။ သီခ်င္းဆုိတယ္ဆုိတာ လူ႔အခြင့္အေရးဗ်"
ကုိသက္ခိုင္ေမာင္းေနေသာ ကားေပၚမွာ သူ႔ေဘးက ထုိင္လုိက္ရင္း ေမြးရပ္ေျမအလြမ္းေျဖသီခ်င္းတပုဒ္ကုိ က်ေနာ္ခပ္တုိးတုိးညည္းဆုိ ေနျခင္းအား ကုိသက္ခိုင္ ရုတ္တရက္ဟန္႕႔လုိက္သျဖင့္ က်ေနာ့္သီခ်င္းမွာ ဆံုးခန္းမတုိင္လုိက္ေတာ့ေခ်။လူရင္းမုိ႔ စိတ္ဆုိးရန္ အေၾကာင္း မရွိေသာ္ျငား အနည္းငယ္ ေအာင့္သည္းေအာက္သက္ျဖစ္ရသည့္အတြက္ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ခြန္းတုန္႔ျပန္အေငၚတူးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"ေအးပါဗ်ာ။လြန္တာရွိရင္၊ဝႏၵာမိပါ။ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သုိ႔ေပသည့္ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာဟာ ဗမာေတြအတြက္ လူ႔အေရး မေျပာနဲ႔။ ေခြးအခြင့္အေရးေလာက္ေတာင္ မရွိတာမုိ႔ ခင္ဗ်ားဆက္ဆုိမဲ့ ေရၾကည္လွ်ံျမကန္အလွဝယ္၊ညေနညိဳ ႏွမေမပ်ဳိ ေရခ်ဳိခပ္တယ္၊ အုိးစည္ဗံုေမာင္းျခိမ့္ျခိမ့္ေညာင္းလုိ႔ ရယ္ဆုိတဲ့ စာသားကုိ က်ေနာ္ဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့လုိ႔ပါ"
"ေအာ္၊ဒါဆုိ သီခ်င္းေရးတဲ့ စႏၵယားဦးလွထြဋ္ဟာ အလြဲေတြမ်ား ေရးထားခဲ့လုိ႔လားဗ်ာ"
"ဒီသီခ်င္းမွာ ေတးေရးဆရာေရာ မူရင္းအဆုိရွင္ ကုိဝင္းဦးေကာ ဘာမွေျပာစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံုေနတာမွန္ပါတယ္။ ခက္ေနတာက ဒီသီခ်င္းဟာလက္ရွိတုိင္းျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကုိ အံေခ်ာ္ေနျပီလုိ႕ေျပာရမယ္ဗ်။ ဘာတဲ့၊ ပသာဒေတြမယြင္းမေစာင္း၊သဘာဝအေျခ အတင္း မေျပာင္းတဲ့ ဟုတ္လား။ေျပာင္းလုိက္တဲ့ သဘာဝေရေျမေတြ ေတာင္ေတြေတာင္ တြင္းျဖစ္ကုန္တဲ့အထိ။ေနာက္ရွိေသးတယ္။ အုိးစည္ဗံု ေမာင္းျခိမ့္ျခိမ့္ ေညာင္းဖုိ႔ေနေနသာသာ၊ လယ္သိမ္းေျမသိမ္းနဲ႔ ဒုကၡေတြပင္လယ္ ေဝေနတာ မျမင္ခ်င့္အဆံုး "
"ေအာ္။ ကိုသက္ခိုင္ရယ္ သီခ်င္းကုိ သီခ်င္းလုိသာ နားေထာင္ၾက၊ဆုိၾကညည္းၾကတာ ဓမၼတာပါဗ်ာ"
"ေအးေပါ့ဗ်။ အဲဒီဓမၼတာသေဘာထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးနစ္ေနခဲ့ၾကလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြ ယုိးဒယားမွာလာျပီး ကၽြန္သံသရာလည္ေနၾကတာ ေပါ့"
"ေအာ္ ေအာ္။ဟုတ္ျပီ။ဟန္က်လုိက္ေလ။ ေစာေစာက စကားျပတ္သြားတာမတဲ့ ကၽြန္သံသရာဆုိတာ ေသခ်ာဆက္ရွင္းပါ အံုးဗ်ာ"
"ရွင္းပါ့မယ္ဗ်ာ ခဏေစာင့္ပါအံု။း ခ်က္ဖုိ႔ျပဳတ္ဖုိ႕ ဟင္းစားေလး သြားဝယ္လုိက္ၾကရေအာင္။ျပီးမွ ကၽြန္ဇာတ္ခင္းၾကတာေပါ့"
ကုိသက္ခိုင္သည္ ကားကုိ ဝထစ္အရပ္မွသည္ စဖန္ဟင္းကမ္းေျခသုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေန၏။ညေနေစာင္းအခ်ိန္လမ္းမေတြေပၚမွာ ကားေတြျပည့္ညပ္ေနေသာေၾကာင့္ အရွိန္ႏွင့္ေမာင္း၍မရေခ်။အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ တဘီးခ်င္းလွိမ့္ေနရသည္မုိ႔ စကားေျပာခ်ိန္ရသည္။
"ကုိသက္ခိုင္ ဒီျမိဳ႕က ကားသစ္ေတြေတာ္ေတာ္ေပါတဲ့ျမိဳ႕ဗ်ာ။ ကားအေဟာင္းေတြမူးလုိ႔ေတာင္ ရွဴစရာမရွိ။ ျမင္ခ်င္လုိ႔ေတာင္ မျမင္ရတဲ့ ျမိဳ႕ပဲဗ်။ဒီၾကားထဲ ဆုိင္ကယ္ေတြေပါခ်က္ကေတာ့ အိမ္ေပါက္ေစ့အလကား ေလွ်ာက္ေဝထားေရာ့သလားေအာက္ေမ့ရတယ္"
"ေအးေလ။ ဒီႏုိင္ငံမွာ ကားတုိ႔ဆုိုင္ကယ္တုိ႔ဝယ္စီးတယ္ဆုိတာ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ကားအသစ္စီးခ်င္သလား ကား ေဟာင္း စီးခ်င္သလား။ကားေဟာင္းစီးခ်င္ရင္ ဗမာေငြ ဆယ္သိန္းေလာက္လက္ငင္းေခ်၊ဗမာငြသံုးသိန္းဝန္းက်င္ လစဥ္အရစ္က်သြင္းႏိုင္ ရံုနဲ႕ စီးႏုိင္ပါ့ဗ်ာ။ ကားအသစ္စီးခ်င္ရင္ ကားေဟာင္းကုိ ျပန္ေရာင္းလုိ႔ရတဲ့ေငြနဲ႔ ကားအသစ္အတြက္ ပထမဆံုးအရစ္လက္ငင္း ေငြေခ် လုိက္ရံုပဲ။ပရုိမုိးရွင္းအေနနဲ႔ ဒစ္စေကာင့္ခ်ခ်ိန္မ်ားဆုိ ဗမာေငြ ဆယ့္ငါးသိန္း၊ထုိင္းဘတ္ငါးေသာင္းေလာက္နဲ႔ေတာင္ စီးႏိုင္ပါ့ဗ်ာ။ ဆုိင္ကယ္စီးခ်င္သပဆုိရင္ ဗမာေငြသံုးသိန္းေလာက္သာ လက္ငင္းေခ်လုိက္။ ေနာက္ဆံုးေပၚေမာ္ဒယ္ ဆုိင္ကယ္အသစ္စက္စက္ ကုိလစဥ္အရစ္က်ေငြေခ်စံနစ္နဲ႔ရႏိုင္ပါ့ဗ်ာ။ဗမာျပည္မွာလုိအတုိးႏွဳန္းလည္းမၾကီးဘူး။ရွဳပ္ေထြးတဲ့ဘဏ္စံနစ္ေတြလည္းမရွိဘူးဗ်ာ။က်ေနာ္လုိ ငပါမႊြားေတာင္ တုိယုိတာကုမၸဏီကေနယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ေဖာက္သည္စာရင္းသြင္းျပီး ေနာက္ထပ္ကားဝယ္ခ်င္သပဆုိရင္ ဘတ္သန္းခ်ီ တန္တဲ့ေနာက္ဆံုးေပၚကား ငါးစီးကုိ ဘာအာမခံခ်က္မွမပါပဲ၊က်ေနာ့္လက္မွတ္တခ်က္ထုိးရံုနဲ႔တၾကိမ္တည္း ေရာင္းေပးႏုိင္ ပါတယ္ လုိ႔ေတာင္ ကမ္းလွမ္းခံရဖူးသဗ်"
"က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံနဲ႔မ်ား ကြာခ်က္ကုိသက္ခိုင္ရာ"
"ကြာမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကန္ေတာ့ပါရဲ့။အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေသာက္တလြဲစံနစ္ၾကီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစခန္းသြားခဲ့တာကုိး။ ခင္ဗ်ားမွတ္ထား ေပေတာ့။ လူတစ္ဦးခ်င္း၊ လူအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ႏုိင္ငံအသီးသီးမွာ ေအာင္ျမင္မွဳရဲ့ အခရာအက်ဆံုးအခ်က္ကုိ တခြန္းတည္းနဲ႔ေျပာပါဆုိရင္ စံနစ္ လုိ႔ ေျပာလို႔ရတယ္ဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားဥစၥာ လူမွာပါ စံနစ္လုိသတဲ့လား။ဘယ္လုိပါလိမ့္"
"ဒီလူ႔ႏွယ္၊ရွင္းေနတာကုိ ရွဳပ္ေအာင္ထပ္ေမးေနျပန္ပါျပီ။လူမွာ ေလာကီေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာအက်ဳိးစီးပြားကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ေနထုိင္ျပဳမူစားေသာက္တာေတြဟာ နည္းစံနစ္မက်ပဲ ဘယ္မွာလာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မတုန္း။အဖြဲ႕႔အစည္းတစ္ခုေအာင္ျမင္ရာေအာင္ျမင္ေၾကာင္း တုိးတက္ၾကီးပြားေၾကာင္းဟာလည္း နည္းစံနစ္မွန္မွသာ ျဖစ္ႏိုင္တာမ်ဳိးပဲ။ႏုိင္ငံတခုအတြက္ဆုိ စံနစ္က ပိုေတာင္ အေရးၾကီးေသးဗ်ာ။ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာဟန္ ဆုိရွယ္လစ္စံနစ္တုိ႔၊စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာဒီမုိကေရစီတုိ႔ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြတြင္တြင္သံုးျပီး တဖက္က ကိုယ္က်ဳိးေတြ ကိုယ္စီရွာလုိက္ၾကတာ ဗမာျပည္ၾကီးေရစုန္ေမ်ာခဲ့ပါေပါ့လား။ဒီေတာ့ ေခတ္ေျပာင္းေနပါျပီလုိ႔ ခင္ဗ်ားက ဆုိအံုးမယ္။ ေခတ္ေျပာင္းဖုိ႔အဓိကအခ်က္ကလည္း စံနစ္မွန္တစ္ခုကို ေျပာင္းႏုိင္ပါမွ။ အဲဒီစံနစ္မွန္နဲ႔သြားဖုိ႔အဓိက အခ်က္ကလည္း အုပ္စုိးသူအလုိ က် စိတ္ထင္တုိင္း ေရးထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥေပေဒမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္မွာလာ အလုပ္ျဖစ္ပါ့မတုန္း။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ႏုိင္ငံအေရး ကိစၥေတြမွာ သေဘာထားတင္းမာလွသူမဟုတ္ပါဘူး။ကုိယ္ကုိယ္၌ကလည္း ဘာေကာင္မွမဟုတ္တာမုိ႔ တင္းမာစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိပါဘူး။နဝတ အာဏာသိမ္းခါစမွာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ လနဲ႔ခ်ီျပီး အိမ္ေတာင္ျပန္မအိပ္ႏုိင္ၾကတာ၊အေရးေပၚအစည္းအေဝးေတြ ဆက္ တုိက္လုပ္ေနခဲ့ၾကတာကုိ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္မ်က္ျမင္ျဖစ္ခဲ့တာမုိ႔ ..ေအာ္၊ ဒီစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ သူတုိ႔သိသေလာက္ မွတ္သေလာက္ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ယိုယြင္းေနတဲ့တုိင္းျပည္ကုိ အဖတ္ဆယ္ေနၾကတာပဲ လုိ႔ေတာင္ ေတြးေတာလက္ခံခဲ့တဲ့သူပါ။ဒါေပမဲ့ ေရႊကုိယ္ေတာ္ ေတြလုပ္နည္းလုပ္ဟန္နဲ႔ခံယူခ်က္မွန္မမွန္ အႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါးအၾကာမွာ စာရင္းျပန္ခ်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွန္သမွ် ဆယ္သက္စားမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသာျပီး လူထုကေတာ့ တဲကုပ္ထဲက မထြက္ႏိုင္ရံုမက လယ္ေတြယာေတြပါ အသိမ္းခံရတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေလရဲ့ဗ်ာ။အဆုိးတကာ့အဆုိးဆံုးကေတာ့ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းလုိ၊ေက်ာက္ျဖဴကူမင္းေရနံပုိက္လုိင္းစီမံကိန္းေတြကုိ ၾကည့္ဗ်ာ။ အာဏာျမဲရင္ ဘာမဆုိအကုန္လုပ္၊မဲမဲျမင္ရာလက္ညွဳိးထုိးေရာင္းျပီး ဆင္ျခင္တံုးတရားမဲ့၊ကုိယ္က်ဳိးရွာခဲ့တဲ့အခိုင္မာဆံုးသက္ေသပါပဲ"
ထုိေန႕က ကုိသက္ခိုင္ကုိ က်ေနာ္အကဲခတ္ရသည္မွာ ဗမာျပည္ၾကီး၏ ပစၥကၡျဖစ္ရပ္မ်ားအေပၚ ျပင္းထန္ေသာခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္ေပၚ ေနဟန္ရွိသည္။ သူ႔ စကားတုိ႔သည္ေတာင္စဥ္ေရမရျဖစ္ေနသည္ဟုက်ေနာ္ထင္သည္။က်ေနာ္ျငိမ္သက္စြာ နားစြင့္ေနသည္ကုိ သတိျပဳမိ ေသာ ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔စကားကုိ တြင္တြင္ၾကီးေရွ႕ဆက္္ေနျပန္၏။
"အခုလက္ရွိအေျခအေနကုိၾကည့္ဗ်ာ။ စစ္ဗုိလ္တခ်ဳိ႔လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေနတာ၊ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ျပီး လႊြတ္ေတာ္အမတ္ေတြ၊ဝန္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေနတာကုိ အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တခုအထိ လက္ခံရမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ လူထုအသိအျမင္မရွိေသးလုိ႔ စစ္ဗုိလ္ေတြအေနနဲ႔ ပညာေပးသြန္သင္ဆံုးမႏုိင္ေအာင္ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေနၾကရတယ္ဆုိတာမ်ဳိး၊လႊတ္ေတာ္ထဲက စစ္ဗုိလ္အမတ္ ေတြက ေျပာသတဲ့ဗ်ာ။ျပည္ေထာင္စု ဝန္ၾကီး အဆင့္ရွိတဲ့သူ ကလည္း စစ္ဗုိလ္ေတြေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တဲ့ေခတ္က အက်င့္အတုိင္း ေတြ႔တဲ့လူ ပါးရုိက္မယ္လုပ္တုန္း။အဆုိးဆံုးက ရန္ကုန္တုိင္း ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကေန တုိင္းျပည္ခၽြတ္ခ်ဳံက်ရတာဟာ အစုိးရက လူထုကုိ အလုိလုိက္လြန္းခဲ့လုိ႔ ဆုိတာမ်ဳိး ေတြဖတ္ရၾကားရ ဖန္မ်ားေတာ့၊ ခ်က္ခ်င္းသာ လဲေသခ်င္စိတ္ေပါက္ေတာ့ တာပဲဗ်ာ။ လုိရင္းအခ်က္ ေျပာရရင္ ေရွ႕ဆက္မဲ့ခရီးမွာ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ဘာေၾကာင့္လဲ။သူတုိ႔ဟာ စံနစ္မွားၾကီးရဲ့ အေတြးအေခၚ အမွားေတြကုိ ဆက္ျပီးဆုပ္ကုိင္ထားဆဲျဖစ္တယ္။ စံနစ္ မွန္တခုရဲ့လမ္္းေၾကာင္းမွန္အတုိင္း လုိက္ျပီးေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ ဘူး။ဗမာျပည္ ၾကီးပြားတုိးတက္လာေစမဲ့ စံနစ္ေကာင္းတခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူး။ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္အားလံုးကို မရည္ညြန္း ေပမဲ့ ေသခ်ာတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဗမာျပည္အေျခအေနမွန္ကိုသိျပီး ဗမာျပည္ၾကီးလူရာဝင္ျပန္ဝင္ ေစခ်င္တဲ့ ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ အေရအတြက္ ဟာ အင္မတန္နည္းလြန္းလွတယ္"
ကုိသက္ခိုင္၏စကားစ ဤေနရာသုိ႔အေရာက္တြင္ ကိုသက္ခိုင္သည္ စဖန္ဟင္းကမ္းေျခႏွင့္ ေခ်ာင္းတစ္ခုျခားေနသည့္ က်ေနာ္တၾကိမ္မွ် မေရာက္ဖူးေသာလမ္းသြယ္တခုအတြင္းသို႔ ကားကုိ ခ်ဳိးေကြ႕႔ဝင္လုိက္သည္။ကုိသက္ခိုင္ ဤေနရာႏွင့္ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေန ဟန္ရွိေသာ္ျငား က်ေနာ့္အတြက္မူေနရာအသစ္၊ျမင္ကြင္းအသစ္ျဖစ္ေန၏။လမ္းငယ္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိေသာေခ်ာင္းငယ္ထဲတြင္ ငါးဖမ္းေလွ မ်ားဆုိက္ကပ္ထားျပီး အျခားတဖက္တြင္မူ ရင္စုိ႔ခန္႔ျမင့္ေသာ ကြန္ကရစ္ခံုမ်ားျဖင့္စံနစ္တက်တည္ေဆာက္ထားသည့္ ေစ်းဆုိင္တန္းရွည္ တစ္ခုကုိ ေတြ႔ရသည္။အေအးခန္းမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္းမျပဳရေသးသည့္ လတ္ဆတ္ေသာငါးပုဇြန္ႏွင့္ပင္လယ္စာမ်ား ေရာင္းရာ ငါးစိမ္းတန္းေပတကား။ ကုိသက္ခိုင္သည္ ကားေပၚမွ ရုတ္တရက္ဆင္းကာ ထုိင္းစကားကုိ ထုိင္းလူမ်ဳိးတစ္ဦး၏ေလသံႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္ စြာေျပာဆုိလ်က္ ေစ်းေမး ေစ်းဆစ္ရင္း ပုဇြန္ထုတ္ၾကီးတခ်ဳိ႕၊ခတ္လတ္လတ္အရြယ္ငါးႏွစ္ေကာင္တုိ႔ကုိ ဝယ္ကာ ကားေပၚျပန္တက္ လာသည္။ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ ကားကုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္၍ ဆုိခဲ့ေသာေခ်ာင္းငယ္ကုိျဖတ္ေက်ာ္ကာ ပင္လယ္ကဗြီးပင္တုိ႔ျဖင့္ သာယာရွဳဖြယ္ေမာဖြယ္ျဖစ္ေန သည့္ စဖန္ဟင္းကမ္းေျခသုိ႔ေရာက္ေလ၏။ကုိသက္ခိုင္သည္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ အစီအရီခ်ထားေသာ ေက်ာက္တံုးၾကီးတစ္ခု ေပၚတြင္ထုိင္ကာ ပင္လယ္ျပင္ဘက္သုိ႔ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရွဳေန၏။ကမ္းေျခမွ တဖာလံုခန္႔အကြာအေဝးရွိ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ေလွပ်က္ၾကီး တစ္စင္းနစ္ျမွဳပ္ေနေလရာ ေရျပင္က်ယ္ၾကီးတြင္ အဆံုးသတ္သြားေသာမုိးကုပ္စက္ဝုိင္းႏွင့္ တြဲဖက္လုိက္လွ်င္ လက္ရာေျမာက္ပန္းခ်ီ ကားတခ်ပ္ႏွင့္တူဘိေတာ့သည္။မၾကာမီမိနစ္ပုိင္းကပင္ ကရားေရလႊတ္စကားတြင္တြင္ဆုိ ေနခဲ့ေသာ ကုိသက္ခိုင္ သည္အတန္ၾကာႏွဳတ္ဆိတ္ေန ျပန္ေလရာ က်ေနာ့္မွာ စကားမရွိစကားရွာလ်က္ ႏွစ္ေယာက္အၾကားရွိ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကုိ ျဖိဳခြဲႏိုင္ရန္ အားထုတ္မိျပန္၏။
"ကုိသက္ခိုင္ ဒီငါးနဲ႔ပုဇြန္ေတြ ဒီလုိေနရာမ်ဳိးမွာ ေရာင္းေနတာ ဘယ္လုိလုပ္ခင္ဗ်ားရွာေတြ႔သလဲဗ်ာ။က်ေနာ္လည္း ေနာင္ဆုိ ဒီမွာ လာဝယ္ ရမယ္။ စူပါမားကတ္ေတြက အေအးခန္းေတြထဲမွာအခ်ိန္အၾကာၾကီး သုိေလွာင္ထားျပီးေရာင္းေနၾကတဲ့ အသားေတြ၊ရယ္ဒီမိတ္ အထုတ္ေတြကို က်ေနာ္ စိတ္ကုန္လွျပီဗ်ာ။ၾကာေလမသတီေလပဲ"
"ဒီေနရာသိတာ ဘာမွ မဆန္းပါဘူးဗ်ာ။ မ်က္စိဖြင့္နားဖြင့္ေလ့လာစူးစမ္းတဲ့အက်င့္ရွိရင္ ခက္ခဲတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ဖူးခက္က ႏိုင္ငံျခားဧ ည့္ လမ္းညႊန္လိုက္ျပသမွ် ေနာက္ကေန ေလွ်ာက္လုိက္ေနရံုနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သိႏုိင္ပါ့မတုန္း။ေစာေစာက စကားနဲ႔ ျပန္ဆက္ရရင္ ဗမာစစ္ေခါင္း ေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံတကာကုိ သြားေလ့လာရာမွာ ေကာ္ေဇာနီေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး သူတုိ႔ လုိက္ျပသမွ် ပါးစပ္ အေဟာင္း သားနဲ႔ တအံ့ တၾသျဖစ္၊တည္ခင္းတဲ့ညစာစားျပီးျပန္လာတာမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ဗမာျပည္နာလန္ျပန္ထူဖုိ႔မလြယ္ပါဘူး"
"ကိုသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ ေနလုိ႔ေကာင္းရဲ့လား။ ခင္ဗ်ား စကားေတြက ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ က်ေနာ္ညည္းခဲ့တဲ့ သီခ်င္း၊ကားနဲ႔ဆုိင္ကယ္၊ ႏုိင္ငံတခုရဲ့စံနစ္ ၊လူတုိင္းမသိတဲ့ငါးစိမ္းတန္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲေတာ့ အဆက္အစပ္မရွိ သလုိျဖစ္ေနတယ္"
"က်ေနာ္ေနေကာင္းပါတယ္ကုိမင္းဒင္။ အဆက္အစပ္လည္းမမဲ့ပါဘူး။ ဒါေတြကုိနိဒါန္းဆင္ေနရတာဟာ ခင္ဗ်ားသိခ်င္တဲ့ ဗမာေတြ ကၽြန္သံသရာလည္ေနရတာကုိ အလြယ္ဆံုးအတုိဆံုး အရုိးရွင္းဆံုး ခင္ဗ်ားနားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ အစပ်ဳိးေနခဲ့တာပါ"
"ေအာ္ ဟုတ္ျပီ လုပ္ပါအံုးဗ်။ဘယ္လုိမ်ား သံသရာလည္ၾကသတုန္း"
က်ေနာ့္အေမးအဆံုး စဖန္ဟင္းကမ္းေျခတေနရာရွိ တခုေသာေက်ာက္တံုးၾကီးေပၚတြင္ထုိင္ရင္း ကုိသက္ခိုင္တေယာက္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ျဖင့္ဖြင့္ဆုိရွင္းျပခဲ့ေလေသာ ဗမာ့ကၽြန္သံသရာဇာတ္လမ္းမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ေလ၏။
"က်ေနာ္ေျပာခဲ့သမွ် ျပန္ျပီးဆက္စပ္ရရင္ ငါးပုဇြန္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတာင္ ဘယ္ေနရာမွာ ရွာဝယ္ရမွန္းမသိတဲ့လူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့တုိင္းျပည္ဗ်ာ။ဟုိးတေခတ္တခါက အာရွတုိက္မွာ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာျပီး အုိးစည္ဗံုေမာင္းသံညံေနတဲ့ေခတ္ဟာ သီခ်င္းထဲမွာသာ ရွိပါေတာ့တယ္။ဗမာျပည္သူအမ်ားစုဟာ လက္ကုိင္ဖံုး၊ဆုိင္ကယ္၊ေမာ္ေတာ္ကား၊ေနစရာအေဆာက္အဦေတြ ျပည့္စံုဖုိ႔ ေနေနသာသာ၊ စားဖုိ႔ဝတ္ဖုိ႔ အလ်ဥ္မီေအာင္ ေန႔ေရာညပါ ေယာင္မီးထြန္းရွာေနၾကရတယ္။ဒါဟာ ဗမာျပည္မွာ စစ္ဝါဒစံနစ္ဆုိးၾကီး ထြန္းကားခဲ့လုိ႔ေပါ့။ စံနစ္မွား ေနခဲ့လုိ႔ေပါ့။ ေဟာ ၊ေခတ္ ေျပာင္းစံနစ္ေျပာင္းေတာ့မယ္လည္းဆုိေရာ မေတာ္မတရားတဲ့ နည္းမ်ဳိးစံု နဲ႔ရရွိ ခံစားေနၾကတဲ့ အေျခအေနကုိ လက္မလြတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ေခတ္ေဟာင္းကုိ ျပန္သြားခ်င္တဲ့ ေရႊအုိေရႊေမွး ေရႊကုိယ္ေလး၊ေရႊသူေဌး စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကလည္းဒုနဲ႔ေဒး။အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုကလည္း လူထုအသိအျမင္တုိးလာေအာင္ ဦးတည္ခ်က္ေကာင္း တစ္ခုရွိရာကုိ တည့္တည့္မတ္မတ္လမ္းမညြန္ႏုိင္ၾကျပန္ဘူး။အျပန္အလွန္အပုပ္ခ်၊အေျပာင္းအလဲၾကားမွာရေနတဲ့ မည္ကာမတၱ အခြင့္ အေရးေလးကုိ အဟုတ္ထင္ဇိမ္ယစ္ျပီးအခ်ိန္ကုန္ ေနၾကျပန္ေရာ။
ဗမာျပည္ၾကီးမွာ အခုလက္ရွိအခ်ိန္အထိ အစုိးရကသခင္၊လူထုက ကၽြန္ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ျပည္တြင္းမွာကၽြန္သံသရာလည္တာေတာ့ ခင္ဗ်ား လည္းဗမာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္မုိ႔ က်ေနာ္အက်ယ္မရွင္းေတာ့ပါဘူး။ဗမာတျပည္လံုးတရုတ္လက္ထဲ ထုိးမအပ္ခဲ့ရတာကံေကာင္း တယ္မွတ္ဗ်ာ။ယိုးဒယားလုိေနရာမ်ဳိးမွာ ကၽြန္သံသရာလည္တာကုိေတာ့ ခင္ဗ်ား သိေစခ်င္တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္တုိ႔လူမ်ဳိးရဲ့ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္ဆုိတာ ဟုိးအေဝးၾကီးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါျပီ။ငါဟာ ဗမာပါလုိ႔ ရင္ေကာ့ျပီးမေျပာႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ ေရာက္ ဗမာပါလုိ႔ ဆုိလုိက္တာနဲ႔ အထင္အျမင္ေသးတဲ့မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ ၊သူေတာင္းစား ကယ္ပါ ေတြကုိၾကည့္သလုိ ႏွစ္ျပားမတန္ ေအာင္ အၾကည့္ခံရတာ ျပည္ပေရာက္ဗမာေတြ အသိဆံုးပါဗ်ာ။အထူးသျဖင့္ ထုိင္းနဲ႔မေလးရွားေပါ့။
တကယ့္အားေကာင္းေမာင္းသန္အရြယ္ေကာင္း၊ဗမာျပည္ၾကီးကုိ စည္ပင္ဖြံ႕ျဖိဳးေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြသန္းခ်ီျပီး ထုိင္းနဲ႔မေလးရွားမွာေရာက္ေနၾကေလရဲ့။သြားလဲသြားေနၾကတုန္း။ဗမာပညာတတ္လူငယ္တခ်ဳိ႕က စကၤာပူဘက္ေျခဦးလွည့္ၾကသလုိ၊ ေဟာင္ေကာင္ လုိႏုိင္ငံမ်ဳိးဆုိ အိမ္ေဖာ္အလုပ္အတြက္ ဘြဲ႕ရဗမာအမ်ဳိးသမီးေတြေတာင္ ေစလႊတ္ၾကသတဲ့။ဗမာဆုိရင္ အိမ္ေဖာ္နဲ႔ကူလီ ခ်ည္းပဲလို႔ ျမင္ကုန္ၾကျပီဗ်ာ။ဗမာျပည္မွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ခေလးေတြ ၊အုိၾကီးအုိမေတြ၊အာဏာရူးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ၾက မတုန္း။က်ေနာ္စကားဟာ အစြန္းေရာက္တယ္လုိ႔ခင္ဗ်ားမထင္ပါေလနဲ႔။တိတိက်က်ေျပာရရင္ ေမာ္လျမိဳင္နားက ေက်ာက္တန္းရြာရဲ့ လူဦးေရ ခုနစ္ဆယ္ရာခုိင္ႏွဳံးဟာ ဖူးခက္မွာေရာက္ေနၾကေလရဲ့။အဲဒီရြာရဲ့ေကာင္စီဥကၠ႒ေဟာင္းေတာင္ ဖူးခက္မွာ အလုပ္လာလုပ္ဖူးတာ မုိ႔ က်ေနာ္စပ္စုျပီးေမးမိရာက သိတာပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္တုန္းက ေတာၾကီးမ်က္မည္းသာသာရွိတဲ့ ဖူးခက္လုိျမိဳ႕မ်ဳိးကုိ မြန္ျပည္နယ္လမုိင္းရြာသားတခ်ဳိ႕ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာရွာရင္း၊စျပီးေရာက္လာၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ယုိးဒယားႏုိင္ငံၾကီး ဖြံ႔ျဖိဳးစည္ပင္ဖုိ႔ အစျပဳေနခ်ိ္န္၊ဖူးခက္ျမိဳ႕ကုိ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြစျပီး၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မို႕ ဖူးခက္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ မြန္ဗမာေတြ အထုိက္အေလ်ာက္စားဝတ္ေနရး ဖူလံုၾက တယ္ဆုိပါေတာ့။အလုပ္သမားလုိအပ္ခ်က္ ျမင့္လာတဲ့အခါ မြန္ဗမာေတြဟာ ဖူးခက္ျမိဳ႕ဆီကေန နီးစပ္ရာေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို လွမ္းျပီးသံေခ်ာင္းေခါက္လုိက္ၾကတာ မဟာဗမာေတြအစုလုိက္အျပံဳလုိက္ ထပ္ျပီးေရာက္လာကုန္ၾကေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဗမာျပည္က ေန ဖူးခက္ကုိ အေရာက္လာရတဲ့ခရီးဟာ ထင္သေလာက္ မလြယ္လွပါဘူး။အိမ္ေပါင္ယာေပါင္ျပီး ေငြကုန္ရတဲ့အျပင္ ထုိင္းစစ္တပ္၊ ထုိင္းရဲ၊ထုိင္းလူပြဲစားေတြရဲ့ ဖိႏွိပ္ညွင္းပန္းမွဳမ်ဳိးစံုကုိ ခံစားျဖတ္ ေက်ာ္ျပီးမွ ေရာက္လာၾကတာပါ။ ဖူးခက္ေရာက္ဗမာအမ်ားစုဟာထုိင္း လူမ်ိဳးေတြမလုပ္ခ်င္တဲ့ အိမ္ေဖာ္၊ ကူလီ နဲ႕ပန္းရံတုိ႕လုိ အလုပ္မ်ိဳးေတြကုိလုပ္ၾကရတာပါ။
လူငယ္လူရြယ္ဘဝနဲ႔ေရာက္လာၾကျပီး အေနၾကာလာေတာ့ လူ႔သဘာဝ နီးစပ္ရာ မြန္ဗမာထားဝယ္ ဖူးခက္မွာဘဲအခ်င္းခ်င္းအိမ္ေထာင္ ရက္သားက်ၾက၊သားေတြသမီးေတြ ပြားစီးၾကေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဒီကေလး ငယ္ေတြ ေလးငါးႏွစ္ သားအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ဗမာျပည္ ဘက္ကုိ ဘဝေရွ႕ေရး၊ပညာေရးအတြက္ အဖုိးအဖြားေတြဆီျပန္ေတာ့ ပုိ႔ၾကပါရဲ့။ဒါေပမဲ့ ကေလး ငယ္တုိင္းလုိလုိဟာ ထုိင္းမွာ အထုိက္အ ေလ်ာက္အေနအစားေခ်ာင္ခဲ့တဲ့ အေျခအေန၊မိဘနဲ႔အတူေနရတဲ့ဘဝကုိ ခံုမင္ၾကတာေၾကာင့္ အမ်ားစုဟာ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ စိတ္မ ဝင္စားၾကေတာ့ဘူး။ဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ မိဘေတြက အလည္ အပတ္သေဘာ မ်ဳိးေခၚၾကျပန္တာေၾကာင့္ ကေလးတုိင္း လုိလိုရဲ့စိတ္ထဲမွာ ငါၾကီးလာရင္ ဖူးခက္ကုိသြားျပီး အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ကိုယ္စီျဖစ္ကုန္ၾကေရာေပါ့။ အဲဒီကေလးေတြဟာ ဆယ္သံုးေလးႏွစ္အရြယ္ေျခာက္တန္းခုနစ္တန္းေရာက္လာတာနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းကုိ ေက်ာခုိင္းျပီး ဖူးခက္မွာရွိတဲ့မိဘေတြ ရဲ့ကၽြန္အေမြ ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးဆက္ခံဖုိ႕ ေရာက္လာၾကေရာေပါ့။သူတုိ႔မိဘေတြကလည္း အသက္ငါး ဆယ္ေက်ာ္ စိတ္ထင္ သေလာက္မလုပ္ႏိုင္ မကုိင္ ႏုိင္တဲ့အေျခအေနမုိ႔ သူတုိ႔ဗမာျပည္ကုိျပန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္အေမြကုိ သားသမီးေတြ လက္ထဲ ထည့္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ဒီကေလးေတြ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္အေနၾကာ၊အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ေစာေစာက ဇာတ္လမ္းအတုိင္း တေသြမတိမ္း ကၽြန္ဇာတ္ရွည္ၾကီးကုိ ဆက္ခင္းျပီး ကၽြန္သံသရာလည္ကုန္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ္ေလ့လာမိသေလာက္ဖူးခက္မွာ မြန္ဗမာထားဝယ္ အလုပ္သမားဦးေရ သံုးသိန္းဝန္းက်င္ရွိသတဲ့ဗ်ာ။ဒီလူေတြဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကၽြန္သံသရာကေနလြတ္ၾကပါ့မတုန္းဆုိတာ ေတြးမိတုိင္းရင္ေလးလွတယ္။ ေနေတာင္ဝင္ေတာ့မယ္ ကုိမင္းဒင္၊ ျပန္ၾကစုိ႔ရဲ့။ယုိးဒယားေျမမွာ ဗမာျပည္ဗမာလူမ်ဳိးေတြ အတြက္ နာက်ည္း ေၾကကြဲ စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိ ပါေသးတယ္။အလ်ဥ္းသင့္တဲ့အခါ ရင္နာစရာဇာတ္လမ္းေတြကုိ ရင္နာနာ နဲ႔ေရွ႕ဆက္ၾက ေသးတာေပါ့ဗ်ာ "
ပင္လယ္ေရလွဳိင္းတုိ႔သည္ ကမ္းေျခကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ခတ္လ်က္ရွိေန၏။ေနမင္းၾကီးသည္ အေနာက္ေဂါယာကၽြန္းဆီသုိ႔ေမးတင္ေနရာ မွ ပင္လယ္ျပင္ထဲသုိ႔ ငုတ္လွ်ဳိးရန္ဟန္ျပင္ေနေခ်ျပီ။ကုိသက္ခိုင္၏ ရင္ထဲမွေဝဒနာသည္ က်ေနာ့္ထံသုို႔ ကူးစက္လာဟန္ရွိသည္။ စကားဟ ဟေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေခ်။ကုိသက္ခုိင္သည္ သူထုိင္ေနရာ ေက်ာက္တံုးၾကီးေပၚမွ ခပ္ေလးေလးထလုိက္ရင္း ကားရွိရာသုိ႔ ေခါင္းငုိက္ စုိက္ျဖင့္ ထြက္ခြာသြားခ်ိန္တြင္ သူ႔ေနာက္မလွမ္းကမ္းမွ က်ေနာ္သည္လည္းမဟာပထဝီေျမၾကီးကုိ ကသုိဏ္းရွဳလ်က္ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လုိက္ပါလာခဲ့မိ၏။ ဤအခ်ိန္သည္ ဗမာျပည္တြင္ ညီအကုိမသိတသိ ႏြားရုိင္းသြင္းခ်ိန္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
(ဓာတ္ပံု။ ။လင္းေအာင္ျဖိဳး)