ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္စံုလံုးကန္း၍ခ်စ္တတ္ၾကသူမ်ား

၁၈၊ဒီဇင္ဘာ၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ မွ။ ။

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္စံုလံုးကန္း၍ခ်စ္တတ္ၾကသူမ်ား။(မင္းဒင္)

(တစ္)

တစ္ခုေသာ ဒီဇင္ဘာလ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္  နံနက္ခင္းျဖစ္ေလ၏။

 ကြယ္လြန္သူမိခင္ႀကီး၏ သြန္သင္ဆံုးမမႈအရ ငယ္စဥ္က ပင္ ေနဖင္ထိုးေအာင္အိပ္ေလ့မရွိ ေသာ ကြၽႏ္ုပ္၏ စ႐ိုက္အတိုင္း နံနက္ ၅ နာရီခန္႔တြင္ အိပ္စက္ရာ မွ ႏိုးထလ်က္ သံုးဆယ့္တစ္ဘံု က်င္လည္ၾကကုန္သည့္ ေဝေနယ်သတၱဝါအေပါင္းအား ေမတၱာ ပို႔အမွ်ေဝၿပီးခ်ိန္တြင္မူ နံနက္ ၆ နာရီမွ်ရွိခဲ့ေလၿပီ။ အိမ္ေနာက္ေဖး ေတာအုပ္ရွိ သစ္ပင္ႀကီးငယ္တို႔ သည္ ႏွင္းရည္ႏွင္းစက္တုိ႔ျဖင့္ လန္းဆန္းလ်က္ရွိကုန္၏။

ကြၽႏ္ုပ္သည္ အိပ္ခန္းျပတင္းတံခါးဆီမွ ျပင္ပေလာက ဓာတ္တစ္ခြင္ကို ေငးေမာၾကည့္ ႐ႈရင္း ေလာက၏ နိယာမ၊ အနိစၥတရား၏ မၿမဲေသာ တရားသေဘာကို အထပ္ထပ္ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္း ေနမိေလသည္။ မၾကာမီ အေရွ႕ အရပ္ဆီမွ ေနမင္း၏ အလင္း ေရာင္ကိုျမင္ရေပေတာ့မည္။ တစ္မိုးေသာက္လွ်င္ တစ္ေနဝင္ေခ်ဦးေပေတာ့မည္။ မၿမဲေသာ သေဘာေပတည္း။ သည္နံနက္မွ သည္တစ္ေနကုန္၍ တစ္ေနကြယ္ ျပန္လွ်င္ ေသမ်ိဳးပီပီ၊ ေသနယ္သို႔ တစ္ခါကူးရေပေတာ့ဦးမည္။

အသက္ရွင္ေနရစဥ္ကာလ အတြင္း သတိခ်ပ္သင့္ေသာ ျမန္မာစာေပကဝိအေက်ာ္ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီ၏ ‘‘သင္ေသသြားေသာ္’’အမည္ရွိ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္ ကြၽႏ္ုပ္၏မွတ္ဉာဏ္အတြင္းသို႔ ႐ုတ္တရက္အမွတ္မထင္ တိုးဝင္ထင္ဟပ္လာခဲ့ျပန္သည္။

‘‘ေဩာ္.. လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘဝကား၊ အိုရ၊ နာရ၊ ေသရ ဦးမည္ မွန္ေပသည္တည္း။ သို႔ တၿပီးကား.. သင္ေသသြားေသာ္၊ သင္ဖြားေသာေျမ၊   သင္တို႔ေျမ သည္၊  အေျခတုိးျမင့္၊ က်န္ ေကာင္းသင့္၏။ သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း၊ ႀကီးပြားတုိးျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။ သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေဝရာေစတီသာႏွင့္ သစၥာ အေရာင္ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း ေျပာင္းလ်က္ဝင္းလ်က္ က်န္ေစ သတည္း’’

(ႏွစ္)

ကြၽႏ္ုပ္သည္ မရဏာႏုႆ တိတရားပြားမ်ားရင္း အိမ္ေအာက္ ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ခ်ိန္တြင္မူ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးသားသည္ ႏိုး ေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ္ျငား အိပ္ရာထဲ ၌ လဲေလ်ာင္းလ်က္ပင္။ လက္ ကိုင္ဖုန္းကိုယ္စီပြတ္ၾကရင္း သတင္းတစ္ပုဒ္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ထူးျခားစြာ အျငင္းပြားလ်က္ရွိၾကေလ၏။

‘‘ေသတယ္ဆုိတာေသခ်ာၿပီဟ’’

‘‘အဲဒါဝါဒျဖန္႔တယ္လို႔ေခၚ တယ္ကြငတံုးရ’’

‘‘မဂၤလာဒံုစစ္ေဆး႐ံုကလာ တဲ့ သတင္းေလကြာ။ နာေရးတပ္ ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ဇနီးေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ေတာင္ ရွယ္ကားျပင္ထားရေတာ့  မလားတဲ့။ ဒါဆုိေသခ်ာလို႔ျဖစ္ မယ္’’

‘‘ေလျဖတ္ၿပီးပါးရြဲ႕ေနပါၿပီ ဆိုတာလည္းၾကားေသးတယ္ကြ။ ဒါဆုိရင္ မၾကာေလာက္ေတာ့ပါ ဘူးေလ’’

‘‘ဒါဆိုလည္း မင္းနဲ႔ငါ ေသ တယ္၊ မေသဘူး ေလာင္းေၾကး ထပ္လိုက္ၾကစို႔ရဲ႕။ မေသတဲ့ဘက္ က   ငါးေလး တစ္ေလးေတာင္ေပးရဲေသးကြာ’’

‘‘ေတာ္ၾကာ ေသၿပီ၊ ေတာ္ ၾကာေလျဖတ္တယ္နဲ႔ ဘယ္ေကာင္ေတြ ေလွ်ာက္ဖြေနၾကသလဲမသိပါဘူး’’

‘‘အင္း.. ဒီလိုဆုိရင္ေတာ့ ဗဟုသုတအရာမွာ စြယ္စံုမံု ေသာက္တဲ့ တုိ႔ၾဆာမွသာ ဒီ သတင္းမွန္၊ မမွန္ အတည္ျပဳႏုိင္ မယ္ထင္ပါရဲ႕’’

သူေတာ္ေကာင္းတရားႏွင့္ မယဥ္ပါးၾကေလေသာ တပည့္ မိုက္တုိ႔ကား ေစာေစာစီးစီး မ်က္ ႏွာမွ်ပင္မသစ္ရေသးမီ မ်က္ေခ်း ကိုယ္စီျဖင့္ အျငင္းပြားၾကရင္း မဆီမဆိုင္ပိႏၷဲပင္ကိုဆြဲထည့္ေန ျပန္ေခ်ၿပီ။ ဤကဲ့သို႔ အရည္မရ အဖတ္မရ သူတစ္ပါး၏မေသခ်ာ ေသာ  နာေရးသတင္းအေပၚ ကြၽႏ္ုပ္အေနျဖင့္ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ စံုတစ္ရာေပးလိုစိတ္အလွ်င္းမရွိ ေခ်။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းကား ႀကံ႕ဖြံ႕ အမတ္မင္းတစ္ဦးၿခိမ္းေျခာက္ သကဲ့သို႔  အဆုိပါေခါင္းေဆာင္ ႀကီး၏ နာေရးသတင္းကိုျပက္ရယ္ ျပဳပါက   ႏုိင္ငံေတာ္အၾကည္ညိဳ ပ်က္ေစမႈျဖင့္   တရားတေပါင္ အစြဲခံရမည္ဟူေသာ သတိေပး ခ်က္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေၾကာင့္ ကားမဟုတ္။ အကုသိုလ္မမ်ားလို ျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္၍ လူမွန္လွ်င္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးၾကသည္ မဟုတ္ေခ်ေလာ။

(သံုး)

ကြၽႏ္ုပ္၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ျမားေျမာင္လွေသာ အေတြ႕အႀကံဳ မ်ားေၾကာင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာျခင္းရာထုပၸတ္စံုစီ နဖာကိုအူမေခ်းခါးမက်န္သိပါ ၏။ ထို႔အျပင္ တဝ၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ အဆုိပါ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး အနိစၥသေဘာျဖင့္ ကိစၥေခ်ာေလၿပီဟူသည့္ သတင္း စကား သဲ့သဲ့ၾကားစကပင္ အေဝး အနီးမွ တစ္ခဲနက္ပို႔သၾကေလ ေသာ ေမတၱာေတာ္တို႔ကား မ်ိဳးစံု လွေခ်၏။

‘‘ဘယ္လိုဧယင္က်ဴးထည့္ ေပးရမလဲ။ အမေလး ေနာက္က် လွခ်ည္ရဲ႕ ေဟးေဟး’’

‘‘ဖ်ာၾကမ္းနဲ႔ဆို ေတာ္ၿပီေပါ့’’

  ‘‘သူ႔အိမ္ဝင္းထဲမွာသာ ေမွာက္လ်က္ခ်ေပးလိုက္ပါ။ သူ႔ ဘာသာ မဟာအဝီစိအေရာက္ ယက္ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္’’

  ‘‘လူေကာင္းေတြတင္တဲ့ အသုဘယာဥ္နဲ႔မတင္ပါနဲ႔ေနာ္။ စံျပငါးေဈးက အမိႈက္သယ္တဲ့ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔တင္ရင္ျဖစ္ပါတယ္ ဗ်ာ’’ အစရွိသည့္ ဖံုးမရဖိမရဝမ္း သာရႊင္ျမဴးေသာ ေလသံတို႔ထြက္ ေပၚလာသည္မွာ စၾကဝဠာတုိက္ တစ္ေသာင္းမွဟူ၍ပင္ တင္စား ႏုိင္ေလာက္ပါေပ၏။ အသက္ရွင္ လ်က္ရွိသည္၊ မရွိသည္ အပ ထား။ စင္စစ္ေသဆံုးခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္  ကြၽႏ္ုပ္အေနျဖင့္ကား ႏူရာဝဲစြဲ၊  လဲရာသူခိုးေထာင္း၊ ေရနစ္သူဝါးကူ၍ မထိုးလိုသျဖင့္ ခတ္မဆိတ္သာတိတ္တိတ္ေနခဲ့ ေခ်သည္မွာ တပည့္ေက်ာ္ေဖ ၾကည္၏ ထူးဆန္းလွေသာ မွတ္ ခ်က္စကားကိုမၾကားရမီအခ်ိန္ အထိျဖစ္ေခ်သည္။ ၾဆာတပည့္ တစ္သိုက္ ထိုေန႔ နံနက္စာကို လက္ရည္တစ္ျပင္တည္းစားသံုး ေနၾကခ်ိန္တြင္ျဖစ္၏။

ေဖၾကည္- ၾဆာ..တပည့္ဖတ္မိတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုအရ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕ ဈာပန အခမ္းအနားမွာ ႏုိင္ငံေတာ္အလံ တစ္ဝက္လႊင့္ထူၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ လည္း ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြမွာ ျပ႒ာန္းသင့္တယ္ဆုိတဲ့ ဂန္႔ေဂါ အမတ္မင္းရဲ႕အဆိုကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ဖို႔ စဥ္းစားသင့္တာ ေပါ့ၾဆာ’’

ကြၽႏ္ုပ္- ‘‘အလုိ၊ ေမာင္ရင့္အျမင္ က အဆန္းပါကလား။ ဘယ္လို မွတ္ခ်က္မ်ားဖတ္မိလို႔ပါလိမ့္ ေမာင္’’

ေဖၾကည္- ‘‘ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိ သေလာက္ျပန္ေျပာရရင္ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ အမည္ဆိုးအမ်ိဳး မ်ိဳးနဲ႔ ထိုးႏွက္ခံရသူျဖစ္ေပမယ့္ သူဟာ ေလသူရဲနဲ႔အတူ တုိက္ ေလယာဥ္ေပၚလုိက္သြားၿပီး ေလ ယာဥ္ကိုလွမ္းပစ္ေနတဲ့ က်ည္ ဆန္ေတြၾကားက ရန္သူ႔ပစ္မွတ္ ကို ဗံုးႀကဲဖို႔ကိုယ္တုိင္ၫႊန္ၾကားခဲ့ သတဲ့။ အေမရိကန္စစ္ေက်ာင္း မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္တို႔နဲ႔အတူ သင္တန္းေတြတက္ခဲ့ေပမယ့္ စကားသိပ္နည္းသတဲ့။ သူ႔ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာ လံုၿခံဳေရးေတြတားထား တဲ့ၾကားက  ဇြတ္ဝင္လာၿပီး ႏႈတ္ ဆက္တဲ့   သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း အဘုိးႀကီးကိုဖက္လဲတစ္ကင္းႀကိဳ ဆိုတာလည္းပါေသးတယ္ၾဆာ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကိုႏုိင္ငံတကာအလယ္ မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေလေအာင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲ၊ ပထဝီစတာေတြကို တြက္ခ်င့္ခ်ိန္ ဆၿပီး   ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို အဆင့္ျမႇင့္ (Up Grade)ေပးသြား တဲ့အတြက္ ေလးစားစရာလႊတ္ ေကာင္းဆုိပဲၾဆာရဲ႕’’

ကြၽႏ္ုပ္ကား ေဖၾကည္ငယ္၏ စကားကို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ နားေထာင္ေနရင္း စကားဝိုင္း ေဘးမွာ နားစြင့္ေနၾကေသာ က်န္ တပည့္မ်ား၏ သေဘာထားကို ငံ့လင့္ေနမိ၏။ မၾကာပါေလ။ ကပၸလီႏွင့္ ေလမင္းသားတုိ႔မွ အသံထြက္လာ၏။

ကပၸလီ-  ‘‘ဒီလိုဆုိေတာ့လည္း အဟုတ္သားၾဆာဒင္ရ။ သူ႔မွာ ေကာင္းကြက္ေတြလည္းရွိေသး သကိုး’’

ေလမင္းသား- ‘‘အင္း.. လက္စ သတ္ေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ တကယ့္လူစြမ္းေကာင္းႀကီးထင္ ပါရဲ႕’’

(ေလး)

‘‘အစဥ္အဆက္ေျပာသည္ ဟူကာမွ်ႏွင့္ အတည္မယူေလ ႏွင့္။ တစ္ဆင့္စကားၾကားကာမွ် ႏွင့္ အတည္မယူေလႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ ဉာဏ္ျဖင့္ယွဥ္၍ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ အပ္သည္’’ဟူေသာ ကာလမသုတ္လာ ဘုရားရွင္၏ လမ္းၫႊန္ခ်က္ ကိုမွ် သတိမမူႏိုင္ၾကေလေယာင္ တကား။ သူတစ္ပါးအားျပစ္တင္ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းအမႈကို မျပဳလိုေသာ္ ျငား ၾဆာတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ တာဝန္ရွိလာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ဆိတ္ဆိတ္ ေန  ေထာင္မတန္ေတာ့သည္ျဖစ္ ၍ ဆိုေရးရွိကဆုိရေပေတာ့မည္မို႔ တပည့္တို႔ကို  ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့သည့္အျဖစ္မွ ႐ုန္းထြက္လုိက္ရေပေတာ့သည္။

ကြၽႏ္ုပ္- ‘‘႐ိုေသထိုက္သူကို႐ိုေသ တာ မဂၤလာေတာ့မည္ပါရဲ႕ေမာင္ တုိ႔ရယ္။ ဒါေပသိ ေမာင္ရင္တို႔ အယူအဆအတုိင္းသာဆုိရင္ျဖင့္ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္း တစ္ပါးရဲ႕ေကာင္းကြက္ေလးေတြ ကို ေျပာျပခ်င္ပါရဲ႕။ တစ္လက္စ တည္း ႐ိုေသေလးစားလိုက္ၾက ေပေရာ့ကြယ္တုိ႔’’

ေဖၾကည္- ‘‘ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ ၾဆာ’’

ကြၽႏ္ုပ္- ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္တဲ့  သာကီမ်ိဳးလကြဲ႕။ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးစပ္ရင္ေတာင္ ေယာက္ဖ   ေတာ္ေသးသဟ- ေနာက္ေတာ့ ရဟန္းဘဝနဲ႔ သမာ ဓိတရားပြားမ်ားလိုက္တာ တန္ခိုး အဘိညာဥ္ေတာင္ရခဲ့ဆုိပဲ’’

ကပၸလီ- ‘‘တကယ့္ကိုၾကည္ညိဳ စရာပါကလားၾဆာ’’

ကြၽႏ္ုပ္- ‘‘ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္ေသး တုန္း။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကို အခ်ိန္ မတိုင္မီ ထီးနန္းရေအာင္ႀကံ ေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ့တာေၾကာင့္ မင္း ဆရာအျဖစ္လည္းရခဲ့ေသးသကြဲ႔။ ေမာင္တုိ႔လိုေနာက္လိုက္ေနာက္ ပါေတြ လည္းမ်ားေပသေပါ့ကြယ္’’

ေလမင္းသား- ‘‘ေလာကီေလာ ကုတၱရာႏွစ္ျဖာ ထူးခြ်န္သူလို႔ဆိုရ မွာေပါ့ၾဆာ’’

ကြၽႏု္ပ္- ‘‘ေလာကီေရး ထူးခြၽန္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း တယ္လို႔ဆိုရမယ္ေဟ့။ သူ႔ရန္သူ လာရာလမ္းမွာ လက္ေျဖာင့္ေလး သမားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ရွင္းခိုင္း၊ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ကိုႏႈတ္ပိတ္ဖို႔ ေနာက္ ေလးသမား  ေလးေယာက္ကို အျပန္လမ္းမွာေစာင့္ခုိင္း၊ အဲဒီ ေလးသမား   ေလးေယာက္ကို လက္စတံုးဖို႔ ေနာက္ထပ္ေလး သမားရွစ္ေယာက္ကိုထပ္ေစာင့္ ခိုင္းၿပီး အျပတ္ရွင္းတဲ့ မဟာဗ်ဴ ဟာေျမာက္အစီအမံမ်ိဳးကိုလည္း တစ္ဖက္ကမ္းခပ္တတ္သတဲ့။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီရန္သူကို သူကိုယ္ တိုင္ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ၿပီး လုပ္ ႀကံတဲ့အထိ စစ္ေရးအျမင္ရွိတဲ့ အျပင္ သံဃာထုကို (Up Grade) လုပ္ဖို႔အားထုတ္ခဲ့သူေပါ့ကြယ္’’

ေဖၾကည္- ‘‘နည္းနည္းေနာေနာ ပါရမီမဟုတ္။ တကယ့္ကိုရွာမွ ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါကလား’’

ကြၽႏု္ပ္- ‘‘ပါရမီႀကီးပံုမ်ား အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ဟာ ဒီကမၻာသက္ကုန္ ဆံုးတဲ့အခါ လူ႔ဘဝျပန္ေရာက္ၿပီး အ႒ိႆရမည္ေသာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ဦးမွာေမာင္တုိ႔ရ’’

ဤတြင္တပည့္ေက်ာ္သံုး ဦးသားသည္ သိခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳ သိပ္ရန္မစြမ္းႏုိင္ေတာ့သည္ျဖစ္၍ တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုလိုအသံထြက္လ်က္  စပ္စုၾကကုန္ေလေတာ့သည္။

တပည့္မ်ား- ‘‘ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ ျမတ္ဆုိတာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဒီ ေလာက္ထူးျခားထူးခြၽန္တာ ဘြဲ႕ ေတာ္ေလးသိပါရေစၾဆာ’’

ကြၽႏ္ုပ္- ‘‘အိမ္း၊ ေမာင္တုိ႔အေနနဲ႔ ႐ိုေသျမတ္ႏိုးလက္စံုမိုးၿပီး ရွိခုိး ကန္ေတာ့ႏုိင္ေအာင္ ေသခ်ာမွတ္ ထားၾကေပေတာ့။ ဘြဲ႕ေတာ္က ေဒဝဒတ္တဲ့လကြဲ႕’’

ကြၽႏု္ပ္၏အေျဖစကားအဆံုး တြင္ တပည့္မိုက္သံုးဦးသည္ အံ့ ဩထိတ္လန္႔စိတ္ျဖင့္ ဟိုက္ခနဲ အာေမဍိတ္သံျပဳလ်က္ မ်က္လံုး အျပဴးသား၊ ပါးစပ္အေဟာင္း သားျဖင့္ ကုလားထုိင္အသီးသီးမွ ေနာက္ကြၽမ္းျပန္ပက္လက္လဲက် သြားၾကခ်ိန္တြင္  ကြၽႏ္ုပ္သည္ စားလက္စ   ထမင္းပန္းကန္ကို ထားရစ္ကာ ဥေပကၡာတရားကို ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ရင္း အိမ္ အေပၚထပ္ဆီသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းတက္  ခဲ့ေခ်ေတာ့သည္။ မ်က္စိစံုလံုးကန္း၍ ခ်စ္ခင္ေလး စားတတ္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ကြၽႏ္ုပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရန္   မလိုေတာ့ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေခ်သည္တမံု႔။