ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရြာေရႊပင္မွာသူခုိးေတြပူခဲ့စဥ္က။
(မင္းဒင္)
(တစ္)
“သူခိုးေဟ့၊သူခုိးဟ၊သူခုိးဟ”
“သူခိုးဗ်ဳိ႕၊သူခုိး၊သူခုိး”
“လုိက္ေဟ့၊လိုက္ဟ၊လုိက္ၾကလဟ”
“သူခုိးတဲ့ေဟ့၊ဝုိင္းေဟ့၊ဝုိင္းေဟ့၊ဝုိင္းၾကလဟ”
“မလြတ္ေစနဲ႔ကြေနာ္၊မိေအာင္ဖမ္းၾကလကြ၊
မွတ္ေလာက္သားေလာက္ရွိေလာက္ဆံုးမလုိက္ၾကစုိ႔ရဲ့”
လြန္ခဲ့ေသာလအနည္းငယ္ခန္႔၊ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ၾဆာတပည့္တသုိက္ေရႊပင္ရြာဆီသုိ႔
အလည္တေခါက္ ေရာက္ခဲ့ ၾကစဥ္တခုေသာ၊
အကာလညဥ့္သန္းေကာင္ယံအခ်ိန္တြင္ျဖစ္ပါ၏။
ခရီးပန္းလြန္းလွေသာေၾကာင့္ၾဆာတပည့္ေလးဦးသား၊ သုိးေနေအာင္အိမ္ေမာက်လ်က္ရွိစဥ္ရြာ့အေရွ႕ ပုိင္းဆီမွရုတ္တရက္ေသာေသာရုတ္ရုတ္ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာေသာ၊
အသံတုိ႔သည္၊ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိသာမက၊ေရႊပင္တရြာလံုးကုိ
အိပ္ယာမွ၊ရုတ္ျခည္းလွဳပ္ႏွဳိးလုိက္သကဲ့သုိ႔ရွိေလသည္။
အသံတုိ႔ကားရုတ္ရုတ္သဲသဲရွိလွသျဖင့္၊ကၽြႏု္ပ္သည္
အိပ္ယာထက္မွေငါက္ကနဲထထုိင္ကာ၊တပည့္ေက်ာ္တုိ႔အား၊
နားရင္းေျဖာင္ေျဖာင္ျမည္ေအာင္၊တစ္ခ်က္စီရုိက္လ်က္၊
ကဗ်ာကယာႏွဳိးလိုက္ရေခ်သည္။
“ဟေကာင္ေတြ၊ထၾကစမ္းလဟ။ရြာထဲကုိသူခုိးဝင္သတဲ့။
အိပ္ေနလုိက္ၾကတာမ်ားကုလားေသကုလား ေမာကြာ”
ၾဆာေကာင္းထံႏွစ္ရွည္နည္းခံခဲ့ေသာ္တပည့္တုိ႔သည္၊
ဒုတိယအၾကိမ္နားရင္းတစ္ခ်က္စီ၊နားသယ္စပ္ဆီသုိ႔၊
ထပ္မံမက်ေရာက္လာမီမွာပင္၊ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံျပဳလ်က္ႏိုးထလာၾကကုန္၏။
ကပၸလီငယ္မွာ၊မ်က္ေခ်းဗလပ်စ္ႏွင့္၊ေဖၾကည္သည္ပါးျပင္တြင္
အာပုပ္ရည္တျမားျမား၊ေလမင္းသားကား၊ခါးတြင္ပုဆုိးမကပ္ေလ။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိပ္စက္သည့္ေနရာမွာဦးၾကီးတင္၏အိမ္ေရွ႕မွကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ျဖစ္၍
အသံလာရာအရပ္ႏွင့္မ်ားစြာမကြာ ေဝးလွေခ်။
“ဒီေလာက္ေတာင္အတင့္ရဲတဲ့သူခုိးတပည့္တုိ႔နဲ႔ေတြ႔ၾကျပီေပါ့ၾဆာ”
ရပ္ေရးရြာေရးတြင္လက္မေႏွးၾကသည့္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔မွာ
၊ၾကံဳးဝါးသံကုိယ္စီျပဳရင္း၊အခင္းျဖစ္ပြားပြားရာ ရြာအေရွ႕ပုိင္းသုိ႔
တညီတညာတည္းေလအဟုန္ကဲ့သုိ႔
လ်င္ျမန္စြာေျပးသြားၾကေလရာ၊သင္းတုိ႔၏အျမီးႏွင့္ ဖုန္လံုးကုိလေရာင္သဲ့သဲ့ေအာက္တြင္၊ကၽြႏု္ပ္ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရေလ၏။
(ႏွစ္)
အုိမင္းမစြမ္းျပီျဖစ္ေသာကၽြႏု္ပ္ကားသင္းတုိ႔၏ေနာက္မွေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ပင္
လုိက္ပါသြားရေလရာ၊လမ္းခရီးတဝက္ခန္႔တြင္၊
ဆူညံေသာအသံတုိ႔ကုိထပ္မံၾကားရျပန္ေခ်သည္။
“မိျပီေဟ့၊မိျပီဟ”
“ဝုိင္းရုိက္ၾကေလကြာ၊ရုိက္ၾကလဟ၊ဒီေလာက္အတင့္ရဲတဲ့သူခုိး
၊ေနာင္ၾကဥ္ေအာင္ပညာေပးလုိက္ၾကမွ”
ယင္းသုိ႔ေသာအသံတုိ႔ကုိကၽြႏု္ပ္ၾကားလုိက္ရခ်ိန္တြင္မူ
၊ေျခလြန္လက္လြန္ျဖစ္မည္ကုိေတြးပူေသာေၾကာင့္၊အုိမင္းေသာ္ျငား သူမတူေအာင္သန္စြမ္းၾကံ့ခုိင္ဆဲျဖစ္ေသာကၽြႏု္ပ္သည္၊
ကမၻာတာတုိခ်န္ပီယံဟူစိန္ေဘာ့၏ေျခလွမ္းမ်ဳိးျဖင့္၊သုတ္ေျခတင္ေလရာ၊
သူခုိးကုိဖမ္းမိထားသည့္ေနရာ၊ေရႊပင္ရြာသူၾကီးလက္သစ္ကေလး
ေမာင္ဘုိဆန္း၏အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ဆီသုိ႔၊
တမဟုတ္ခ်င္းပင္၊ဒုတ္ဒုတ္ထိဆုိက္ေရာက္ေလသည္။
ေဒါသမီးမုိးထိေအာင္ေလာင္ကာ၊ေဒါသအထြက္ၾကီးထြက္ေနေသာေရႊပင္ရြာ
လူထုကား၊ကၽြႏု္ပ္ကိုျမင္သည္ႏွင့္၊မီးကုိေရႏွင့္ျငွိမ္း လုိက္သည့္အလား၊
အသံတိတ္သြားၾကကုန္၏။
မ်က္ႏွာတြင္အညိဳအမဲအနည္းငယ္ထင္လ်က္ရွိေေသာ၊လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ သူခုိးသည္၊ေျမျပင္တြင္ဒူး တုတ္လ်က္ရွိျပီး၊၎၏ေဘးတြင္မူ၊
ကၽြႏု္ပ္၏တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးသည္၊သူခိုးကုိကုိယ္တုိင္လက္ရ ဖမ္းဆီးႏုိင္ေလဟန္၊ေအာင္ပြဲရစစ္သူၾကီးတုိ႔မ်က္ႏွာေပးကုိယ္စီႏွင့္ရွိေနၾကေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္လည္းေရႊပင္သူၾကီးကေလးေမာင္ဘုိဆန္းအား၊
အသုိ႔လွ်င္စီရင္မည္နည္းဟူသည့္အဓိပၸါယ္ပါေသာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္
လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ၊သူသည္အတန္ငယ္စိတ္အုိက္ေနဟန္ျဖင့္ေခါင္းကုိတဗ်င္းဗ်င္း
ကုတ္လ်က္ရွိသည္ေတြ႔ရေလသည္။ကၽြႏု္ပ္မေနသာျပီ။
သင့္ႏုိးသည္ထင္ရေသာအၾကံကုိျပဳရ၏။
“အဟမ္း၊အဟမ္း၊သည္မယ္ေမာင္ဘုိဆန္းရဲ့။
ဥပေဒအထက္မွာဘယ္မွမရွိဆုိသမုိ႔၊ရြာမြန္ရဲဂတ္ကုိအပ္လုိက္ရင္ျဖင့္
သင့္မယ္ထင္ပါရဲ့”
“ဒီေကာင့္ကုိက်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ဦးၾကီးဒင္ရ၊
က်ဳပ္မိဘမ်ားေျပာသလုိဆုိရင္ျဖင့္ဒီေကာင္ေတြေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္
ခုိးစားလာၾကတာ။ေရႊပင္တင္မက၊ေညာင္က်ပ္ပင္၊လင္းကဒုိးစမ္းဂံ၊အထိ
ဒီေကာင္ေတြလက္ရာခ်ည္းပဲဗ်ာ။ရဲစခန္းနဲ႔သူတုိ႔ကေဖာက္သည္ျဖစ္ေနျပီခင္ဗ်။
ထူးပါဘူးဦးၾကီးရာ၊ဒီျပႆနာမ်ဳိးဟာ ဦးၾကီးလုိလူမ်ဳိးမွသာရွင္းႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ့”
“ဟုတ္တာေပါ့”
“မွန္လုိ္က္ေလ”
“ဒီကိစၥမ်ဳိးက ၾဆာဒင္လုိဥာဏ္ၾကီးရွင္မွျဖစ္မွာေလ”
(သံုး)
သူၾကီးလက္သစ္ကေလး၏စကားအား၊ေရႊပင္လူအုပ္ၾကီးတခဲနက္ေထာက္ခံေနၾက
သည္မွာနိပတ္ေတာ္လာအေရွ႕ယဝမဇၥ်ဂံုးရြာသားတုိ႔အားသတိရဖြယ္ျဖစ္ပါ၏။
နက္နဲလွေသာျပႆနာမွန္သမွ်ကုိ၊ထက္သန္ေသာဥာဏ္ပဋိဘန္ျဖင့္၊
တခဏအတြင္းေျဖရွင္းႏုိင္သည့္၊မေဟာ္သဓာသုခမိန္ကဲ့သုိ႔၊ကၽြႏု္ပ္အားစာရင္း သြင္းဟန္ရွိေလရာ၊အဘယ္သုိ႔လွ်င္ကၽြႏု္ပ္ျငင္းဆန္ႏုိင္ပါအံ့နည္း။
စစ္စစ္ကၽြႏု္ပ္သည္သူခုိး၏ရုပ္လကၡဏာသြင္ျပင္ကုိ၊
ပကတူးအစျမင္လုိက္ရစဥ္ကပင္၊တစံုတရာထူးျခား ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊
ကၽြႏု္ပ္၏တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္ျဖင့္သတိခ်ပ္မိ၏။
သုိ႔ေသာ္ျငားျပႆနာ၏အတိမ္အနက္ကုိအမ်ားျမင္သာေအာင္၊
အဆုိပါတရားခံသူခိုးအားစစ္ေဆးေမးျမန္းမွဳအခ်ဳိ႕ျပဳရေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္။ ။အေမာင္သူခိုး။အဘယ္ေၾကာင့္သမာအာဇီဝရွာေဖြလုပ္ကုိင္
စားေသာက္ျခင္းမျပဳပဲ၊ သူတပါး ၏ပစၥည္း ဥစၥာကိုခိုးဝွက္ေလဘိသနည္း
သူခိုး။ ။က်ဳပ္တုိ႔ကမ်ဳိးနဲ႔ရုိးနဲ႔သူခုိးဗ်
ကၽြႏု္ပ္။ ။သဟာျဖင့္ယခုည၊သင္ခုိးမွဳက်ဴးလြန္သည္ကုိဝန္ခံျပီေလာ
သူခိုး။ ။ စြပ္စြပ္စြဲစြဲေပါက္ေပါက္ရွာရွာဗ်ာ။အိမ္ေပၚတက္တာက
ခုိးဖုိ႔မဟုတ္ဘူးဗ်။ဘယ္ပစၥည္းေတြ ခုိးရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔သေဘာရုိးသက္သက္နဲ႔ဝင္ၾကည့္ရံုၾကည့္မိတာ
ကၽြႏု္ပ္။ ။ စဥ္းငယ္မွ်ထပ္မံရွင္းပါဦးေလာ့
သူခိုး။ ။အရွင္းၾကီးပဲေလ။ညအခ်ိန္မေတာ္သူတပါးအိမ္ေပၚတက္တယ္။
အိမ္ရွင္မသိ၊လူမမိရင္၊ ရသမွ် အကုန္ခုိးတယ္။ အဲ၊မိတဲ့အခါမေတာ့သေဘာရုိးနဲ႔ခုိးမလုိ႔ဝင္ၾကည့္တဲ့သေဘာဆင္ေျခေပးရတာေပါ့ဗ်ာ
ရဲတင္းခ်က္ခ်ာလွေသာသူခုိး၏အေျဖစကားေၾကာင့္ေရႊပင္သားတုိ႔
အံ့ၾသမွင္တက္မိကုန္၏။ကၽြႏု္ပ္မွအျခားတပါးေသာခံုသမာဓိဆုိပါမူ၊
အမွဳ၏ဤအေျခအေနတြင္၊ေျခမကုိင္မိလက္ကုိင္မိ၊စမ္းတဝါးျဖစ္ေနမည္ မွာအလြန္ေသခ်ာလွေသာ္ျငားပညာအရာတြင္စြယ္စံုမုန္ေသာက္ပုဂၢိဳလ္အဖုိ႔မူကား
အလြယ္တကူပင္၊အျပီးသတ္စီရင္ခ်က္ကုိခ်လိုက္ႏုိင္ေခ်သည္။
“ထပါေမာင္၊ထပါ။ေျမၾကီးေပၚမွာဒူးေထာက္ေနတာမသင့္ေတာ္လွပါဘူးေလ။
သူခုိးသူခုိးဆုိျပီးက်ဳပ္ေျပာ မိတာလည္းေဗြမယူပါနဲ႔ေနာ္။ ဟဲ့၊ကုိရင္ဘုိဆန္း၊ဒီသူငယ္ကုိေရမုိးခ်ဳိးျပီး၊ဝတ္ေကာင္းစားလွဆင္ျပီးျပန္ လႊတ္ပါကြယ္။ေရာ့၊ေရာ့ေရာ့။ဒီမွာေမာင္ရင္လမ္းမွာလုိတာသံုးဘုိ႔ေငြငါးေသာင္း။
လစဥ္ေၾကးအျဖစ္တစ္လငါးေထာင္လဆန္းရက္တုိင္းလာယူႏိုင္သကြဲ႕၊
ကုိရင္ဘုိဆန္းလတုိင္းမွန္မွန္ေပးဖုိ႔ေမ့မေနနဲ႔ေနာ္”
(ေလး)
ကၽြႏု္ပ္၏ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္လွေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ
ဥာဏ္မီဟန္မရွိၾကေလသည့္ေရႊပင္လူထုကား ဟင္ဟူေသာ၊အာေမဋိတ္သံၾကီးကုိတျပိဳင္နက္ျပဳလုိက္ၾကရင္း၊
တီးတုိးေဝဖန္ျပစ္တင္သံမ်ား၊ဟုိမွသည္မွ ထြက္ေပၚလာရာ၊ကၽြႏု္ပ္၏တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးထံမွအသံမွာအစြာဆံုးျဖစ္ေလသည္။
“ဘယ္လုိစီရင္ခ်က္ၾကီးပါလိမ့္။သူခိုးကုိဝတ္ေကာင္းစားလွဆင္၊
လမ္းစားရိတ္ေပးျပီး၊ျပန္လႊတ္သတဲ့"
"လက္စသတ္ေတာ့ၾဆာဟာပုဇြန္ဦးေႏွာက္နဲ႔လူပဲ။ဘာတဲ့၊
သူခုိးကုိလုိင္းေၾကးတစ္လငါးေထာင္ေပးရမယ္ ဆုိတာလည္းပါေသး”
“ဒီလုိေၾကးသာဆုိရင္၊ၾဆာ့ၾကီးေဒၚၾကီးျခင္ေထာင္သြားလွန္ျပီး
သေဘာရုိးနဲ႔ဆင္ေျခေပးဦးမွ”
ကၽြႏု္ပ္သည္တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးႏွင့္ေရႊပင္ရြာလူအုပ္ၾကီးကို
ဂရုဏာသက္စြာၾကည့္လိုက္မိ၏။ခံုသမာဓိ လူၾကီးမင္းတုိ႔မည္သည္၊ မွန္ရာကိုဆံုးျဖတ္ရံုမွ်မက၊မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ထုိသုိ႔ဆံုးျဖတ္ရေၾကာင္း အမ်ားျမင္သာသိေစအပ္သည္မဟုတ္ေခ်ေလာ။
“အခ်င္းတုိ႔။သင္တုိ႔ကားၾဆာ့တပည့္မ်ားျဖစ္ၾကပါလ်က္၊
လူညံ့လူတံုးစာရင္းဝင္ၾကေလျပီ။ဤသူကုိေစ့စြာၾကည့္ေလာ့။
အစိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ျဖစ္၏။ကုိယ္ပုိင္နံပတ္ပါ၏။
လက္ေမာင္းတြင္အဖြဲ႔၏သေကၤတဘက္တံဆိပ္ပါ၏။
ရင္ဘတ္တြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာဘြဲ႔တုိ႔ကုိေထာက္ရွဳ၍၊
အရာရွိပုိင္းဟုေသခ်ာေပါက္သံုးသပ္ႏုိင္၏။
သည္ပုဂၢိဳလ္၏ေျဖဟန္မွာေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္း ေကာင္းသည္ကုိအထင္အရွားျပဆုိေန၏။
ဤေခတ္ဤကာလသမယ၌၊သည္လုိလူသည္အဖြဲ႔မ်ဳိးသည္
၊ႏုိင္ငံ၏ထိပ္ဆုိေသာလႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးခန္းတြင္ပင္၊
သေဘာရုိးဟူေသာ၊စကားတလံုးျဖင့္ဆင္ေျခေပးကာ
စက္ခလုပ္ႏွိပ္လ်က္မဲခုိးႏုိင္၏။မည္သူ႔ကုိမဆုိစိတ္မထင္၍
ပစ္သတ္ေသာ္ျငားအမွဳအခင္းမက်ေရာက္တတ္။မုဒိန္းမွဳတြင္လည္းကင္းလြတ္ခြင့္ရ၏။
ထုိသုိ႔ေသာမုိးက်ေရႊကုိယ္တုိ႔ကုိ၊ခုိးမွဳျဖင့္တရားတေဘာင္စြဲခဲ့ေလေသာ္
၊မ်ားမၾကာမီေရႊပင္ရြာသည္၊အစုိးရမင္းတုိ႔မွ
အမေတာ္ေၾကးအရနည္းေပေတာ့အံ့။ဓားမဦးခ်လုပ္ကုိင္ေနေသာယာေျမတုိ႔
အဓမၼအသိမ္းခံရေပအံ့။ကံဆုိးလြန္းလွ်င္ႏုိင္ငံေတာ္စီမံကိန္းရွိသည္ဟူေသာ
အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ရြာလံုးကၽြတ္ ေျပာင္း ေရြ႕ခံရေပလတၱံ႕။
ထုိထုိေသာအေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္သင္တုိ႔ၾဆာ၊ငါသည္
အထက္တြင္ဆုိခဲ့သည္အတုိင္းစီရင္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းေပတည္း”
ဥာဏ္ပညာအရာ၌အနက္တေထာင္ျခံရံေတြးေတာႏုိင္စြမ္းရွိသည့္
မဟာပညာေက်ာ္ကၽြႏု္ပ္၏ေလးနက္၍ အဓိပၸါယ္ရွိလွေသာရွင္းလင္းခ်က္ကုိ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔အပါအဝင္ေရႊပင္သားတုိ႔ၾကားကုန္လတ္ေသာ္
ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ၾကလ်က္၊မိမိတုိ႔အိမ္ေဂဟာအသီးသီးသုိ႔
တုန္႔ေႏွးေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ျပန္လည္ထြက္ခြာၾကရင္း၊
အဘယ္သုိ႔ေသာခံစားခ်က္ကိုယ္စီေပၚေပါက္ၾကေလမသိ။
တျပိဳင္တည္းေခါက္လုိက္သည့္ ေတာက္ဟူေသာ ေတာက္ေခါက္သံၾကီး
က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟည္းထြက္ေပၚလာေလရာ၊ေရႊပင္တရြာ လုံးသာမက၊နတ္ေမာက္ျမိဳ႕ဖ်ားအထိတုိင္ေအာင္
၊ျမည္ဟည္းရုိက္ခတ္သြားသည္ဟုသာ၊ကၽြႏု္ပ္ေတြးထင္မိေတာ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းအထုရွိေသာမဟာပထဝီေျမၾကီးသည္
သည္၊ကၽြႏု္ပ္၏ဥာဏ္ပညာၾကီးမား မွဳအား၊မသိက်ဳိးက်င္ျပဳေလေလသေလာမဆုိႏိုင္။
ေတာ္လဲသံမွ်ပင္မျပဳ၊ခတ္မဆိတ္သာေနဘိ၏။
ေရႊပင္ ရြာေကာင္းကင္ယံထက္မွဆန္းလေကြးေကြးသည္၊တိမ္တုိက္ၾကားသုိ႔၊တိမ္းေရွာင္သြား၏။
လမုိက္ညေရႊပင္ရြာ၏ညဥ့္သန္းေခါင္မွာယံမွာ၊ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္မုိက္ဆဲပါတကား။ ။