၁၇ ဇူလုိင္ ၂၀၁၅ သည္ေလးဒီးစ္အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
မုိးနတ္မင္းကုိအန္တုျခင္း
(မင္းဒင္)
(၁)
“တႏုိင္ငံလံုးပ်က္စီးျခင္းငါးပါးဆုိက္ေနျပီအန္ကယ္ရဲ့”
“တုိင္းျပည္သယံဇာတေတြတင္ဘယ္ကမလဲအန္ကယ္၊
လူေတြရဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြပါေအာက္ဆံုးအဆင့္အထိထုိးက်ကုန္တာ၊
ဘယ္လုိလုပ္ျပဳျပင္လုိ႔ရပါေတာ့မလဲ”
“သတ္ဖုိ႔လိမ္ဖုိ႔ဝန္မေလးပဲ၊မတရားမွဳ၊မသမာမွဳေတြကုိေျပာင္ေျပာင္
တင္းတင္းလုပ္ရဲေနၾကတဲ့ေခတ္ၾကီးကုိေရာက္ေနတာေလ”
“အစုိးရအဖြဲ႔ရဲ့အဓိကတာဝန္ရွိသူေတြကပါ၊ေပါေၾကာင္ေၾကာင္စကားေတြကုိ၊
ပညာရွိၾကီးေလသံနဲ႔၊စြာက်ယ္ဖြာေလာင္ေျပာေနမွေတာ့ဒီတုိင္းျပည္ပ်က္ျပီေပါ့”
“လူငယ္ေတြရဲ့အနာဂတ္ဟာအျပီးတုိင္ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပီအန္ကယ္”
အထက္ေဖာ္ျပပါစကားသံတုိ႔မွာပညာတတ္ျမန္မာမိန္းခေလးႏွစ္ဦး၏
ညည္းညဴသံမ်ားျဖစ္ပါသည္။ဖူးခက္ကုိအလည္အပတ္ေရာက္လာေသာ
သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္၊ကၽြန္ေတာ့္သမီးအရြယ္မ်ားသာျဖစ္၍၊
ညစာအတူစားၾကရင္း၊ေတာအေၾကာင္းေတာင္အေၾကာင္း
၊ေရာက္တတ္ရာရာ၊ေျပာဆုိေနၾကရင္းမွ၊အဆုိပါ
ညည္းတြားသံမ်ားေပၚထြက္လာ ျပီးခ်ိန္တြင္၊
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စကားဝုိင္းသည္ရုတ္တရက္တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားခဲ့ေလသည္။
သူတုိ႔၏မ်က္ႏွာတြင္စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းအတိျပီးလ်က္ရွိ၏။
ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ေသာပင္လယ္ျပင္ခရီးကုိ ဟုိ သည္ေရာ္ရမ္းမွန္းဆလ်က္၊လက္ပစ္ကူးေနရသူတုိ႔ကဲ့သုိ႔
အၾကီးအက်ယ္စိတ္ဓာတ္က်ေနသည့္ခံစားခ်က္မ်ဳိး၊
သူတုိ႔မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ထင္ဟတ္လ်က္ရွိ၏။
သူတုိ႔မွတ္ခ်က္ျပဳညည္းညဴေသာအခ်က္အလက္တုိ႔မွာ၊
မွန္လြန္းၾကီးမကမွန္ေနေလသျဖင့္၊ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပင္၊
စိတ္ပ်က္ခ်င္သလုိလုိျဖစ္သြားခဲ့သည္မွာလည္းအမွန္ပင္ျဖစ္ေခ်၏။
ကၽြန္ေတာ္ရုတ္ျခည္းငုိင္ေတြသြားခဲ့သည္။
(၂)
အခ်ိန္အတန္ၾကာျငိမ္သက္ေနျပီးေနာက္၊ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္
စိတ္ကူးတစ္ခုေပၚလာသည္ႏွင့္သူတုိ႔မ်က္ႏွာ ကုိေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း၊စကားဝုိင္းကုိျပန္လည္အသက္ဝင္ေစလုိက္မိ၏။
“အင္း၊ညည္းတုိ႔ေျပာတာလည္းအမွန္ပဲဟ။ေလာကၾကီးမွာ
တခ်ဳိ႕ပ်က္စီးမွဳေတြဟာ၊ျပဳျပင္ေနမဲ့အစား
အသစ္တည္ ေဆာက္လိုက္တာကမွေကာင္းဦးမယ္။
တုိ႔တုိင္းျပည္ျဖစ္ပ်က္ေနပံုေတြဟာျပန္ျပင္လို႔ရမဲ့လကၡဏာမေတြ႔ရဘူး။
ဒါ ေၾကာင့္ႏုိင္ငံေတာ္ကုိအျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔အသစ္ျပန္လည္
တည္ေဆာက္ေရးအတြက္၊ငါတုိ႔၊ညည္းတုိ႔တက္တက္ၾကြၾကြ
ပါဝင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့”
သူတုိ႔မ်က္ႏွာသည္ခ်က္ျခင္းဝင္းကနဲလက္ကာအေရာင္ေျပာင္းသြားသည္ဟုထင္ရေလ၏။
တတ္ႏိုင္သည့္အေနအထားမွရရာနည္းလမ္းျဖင့္၊
ဝုိင္းဝန္းလုိေသာစိတ္အားတက္ၾကြသည့္မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးကုိလည္းေတြ႔ျမင္ရသည္။
ထုိစဥ္က်ေနာ့္စကားကုိေရွ႕ဆက္လိုက္ရ၏။
“ႏုိင္ငံေတာ္သစ္တည္ေဆာက္ဖုိ႔ဆုိတာ၊လက္ရွိႏုိင္ငံေတာ္ၾကီး
အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ဘုန္းဘုန္းလဲသြားမွျဖစ္မွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ညည္းတုိ႔ငါတုိ႔လည္း၊တုိင္းျပည္ကုိအျမန္ဆံုးပ်က္စီးသြားေအာင္၊
ကုိယ္တတ္ထားတဲ့ပညာ၊ကုိယ္တတ္ထားတဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔
ဝုိင္းဖ်က္ၾကရမွာေပါ့။ဒင္းတုိ႔ကလည္းဖ်က္၊တုိ႔လည္းဝုိင္းဖ်က္ဆုိေတာ့၊
အဖ်က္အင္အား ေကာင္းလာမွာပါ။သိပ္မၾကာေလာက္ေတာ့ပါဘူး”
ဝါးကနဲသူတုိ႔ပြဲက်သြားၾကသည္။သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက်ယ္ေလာင္စြာတျပိဳင္တည္း
ရယ္ေမာလိုက္သံသည္၊ေသြ႔ေျခာက္ေန ေသာ
စကားဝုိင္းကုိျပန္လည္စည္ပင္လာေစခဲ့ေလျပီ။
စင္စစ္ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔ကုိျပက္လံုးထုတ္လုိက္ျခင္းသာျဖစ္ပါ သည္။သူတုိ႔အရယ္အျပံဳးမဆံုးမီမွာပင္ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိဆက္ခဲ့ရပါ၏။
“ဒါနဲ႔စကားမစပ္၊ဒီမနက္ပုိင္းမွာအန္ကယ္ကုိယ္တုိင္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေလး
တစ္ခုကုိနားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး။တုိ႔ရွာေနတဲ့အေျဖေတြ႔လိုေတြ႔ျငားေပါ့”
သူတုိ႔ျငိမ္သက္စြာကၽြန္ေတာ့္စကားကုိနားစြင့္ေနၾကရာ၊
ကၽြန္ေတာ္ထုိေန႔က၊ညစားထမင္းစားဝုိင္းတြင္၊ကၽြန္ေတာ္
ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းအရာမွာေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္။
(၃)
နံနက္ကုိးနာရီခန္႔အခ်ိန္ျဖစ္၏။အိိမ္ေနာက္ဘက္ကကြက္လပ္ရွိရာသုိ႔
ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မထင္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ဟီးထေန ေသာအမွဳိက္ပံုၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိဆီးၾကိဳလ်က္ရွိ၏။ျငဳပ္ဆီထည့္ေသာသစ္သား ေသတၱာမ်ား၊ ပ်ဥ္ပါးႏွင့္မွ်စ္ခြံတုိ႔ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာထံုးပံုးအခြံမ်ား
၊ျမန္မာျပည္ထြက္ပစၥည္းမ်ဳိးစံုထုတ္ပုိးသည့္စကၠဴပံုးအခြံမ်ဳိးစံုတုိ႔
ပါဝင္သည္အမွဳိက္ပံုၾကီးသည္မုိးေရတုိ႔ျဖင့္ရႊဲနစ္ေနေလသည္။
ထုထည္ၾကီးမားကာအရည္အတြက္မ်ားလွေသာ၊
သည္အမွဳိက္ေတြကို၊တစ္ရက္ျခားမီးရွဳိ႕ရသည္။
သည္ေလာက္မ်ားသည္ျမန္မာျပည္ထြက္ပစၥည္းထုတ္ပုိးခြံတုိ႔ကုိ၊ျခံေရွ႕တြင္စြန္႔ ရန္မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ဤရက္ပုိင္းမ်ားတြင္ဖူးခက္တြင္မုိးရြာရက္စိတ္သည္ျဖစ္၍၊
ဆုိင္ကုိတာဝန္ယူထားေသာတူေတာ္ေမာင္ႏွင့္အဖြဲ႔ ယင္းအမွဳိက္ပံုကုိမီးရွဳိ႕မရွင္းလင္းႏိုင္ပဲ၊သည္အတုိင္း
လက္ေလ်ာ့ထားၾကဟန္တူသည္။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ မသက္မသာျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွဳိက္ပံုအားေအာင္ျမင္စြာ
မီးရွဳိ႕ရွင္းလင္းႏုိင္မည့္နည္းလမ္းကုိအေျပးအလႊားၾကံဆရသည္။
မုိးကားအံု႔လ်က္ပင္ရွိ၏။
ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ရွင္းမည္ဟုငယ္စိတ္ေပၚမိေသာကၽြန္ေတာ္သည္
၊ေရေတြရႊဲနစ္ေနသည့္အမွဳိက္ပံုတြင္းရွိ၊ျငဳပ္ဆီ ေသတၱာတြင္းမွ
ရွားရွားပါးပါးေကာက္ရုိးေျခာက္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ကတၱဴစကၠဴပံုးခြံတခုကုိ
လွန္ေလွာရွာေဖြကာ၊အမွဳိက္ပံုၾကီး၏အစြန္းတစ္ေနရာမွမီးတင္ရွဳိ႕ရန္
အားထုတ္သည္။ေျခာက္ေသြ႔သည္ဟုထင္ရေသာအရာတုိ႔သည္
မုိးေငြ႔အခံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္မီးမစြဲေခ်။
တတိယအၾကိမ္ေျမာက္အားထုတ္ရာ၊မီးေတာက္ေသးတစ္ခုႏွင့္
မီးခိုးတုိ႔အူလာသည္။ သုိ႔ေသာ္မီးညြန္႔ငယ္သည္၊ ရႊဲရႊဲစုိေနေသာအမွဳိက္ပံုၾကီး၏အစုိဓာတ္ကိုမလွန္ႏုိင္ရွာေခ်။မၾကာမီမီးျငိမ္းသြားခဲ့၏။
အေရးထဲတြင္၊အံု႔ေနေသာမုိးသည္ရြာမေယာင္ျဖစ္လာကာ၊
တုိက္ေနေသာေလထဲတြင္မုိးေငြ႔ပါျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လက္ေလ်ာ့လိုက္ခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာသည္။
အမွဳိက္ပံုသည္ကၽြန္ေတာ့္မခံခ်င္စိတ္ကိုႏွဳိးဆြေနေခ်ျပီတကား။
ဓာတ္ဆီ၊ဒီဇယ္၊ဖေယာင္းခဲတုိ႔ကဲ့သုိ႔မီးေလာင္ျခင္းကုိ
လ်င္ျမန္စြာအားေပးေသာအရာတုိ႔အဆင္သင့္ရွိလွ်င္မူ၊ေကာင္းေလစြ။
သုိ႔ေသာ္လတ္တေလာအားျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္အိိမ္တြင္အရံသင့္မရွိေခ်။
(၄)
ေကာင္းကင္တမြတ္ၾကယ္ကုိဆြတ္အ့ံဟူေသာေယာက္်ား
တံခြန္စိတ္ဓာတ္သည္၊နံၾကိဳနံၾကားမွ၊အမွတ္မထင္ထြက္ေပၚလာဟန္
ရွိေလသည္။မဟာဇနကၠထံုးႏွလံုးမူျပီးသည္၏ေနာက္တြင္ကား
၊ေရစုိအမွဳိက္ပံုၾကီး၏ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္၊မီးေကာင္းစြာစြဲခဲ့ေလျပီ။
ထုိသည္ႏွင့္တခ်ိန္တည္းလုိမွာပင္၊မုိးစက္မုိးေပါက္တုိ႔က်စျပဳလာေလရာ၊
အိိိမ္ေခါင္မုိးသြပ္တုိ႔အား၊တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ေအာင္ထိမွန္ေနသည့္
အသံတုိ႔ကုိၾကားရစျပဳလာျပန္၏။စြဲကာစမီးေတာက္သည္
မုိးေပါက္တုိ႔ႏွင့္ပက္ပင္းဆံုျပန္သျဖင့္၊
ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာထိတ္ကနဲျဖစ္ရသည္မွာလည္းအမွန္ျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ဆုတ္ရန္ကုိမူ၊ကၽြန္ေတာ္စိတ္မကူးမိေတာ့။
အမွဳိက္ပံုကုိအျမန္ဆံုးမီးစြဲေလာင္ေစမည့္အေနအထားျဖစ္ေအာင္
တတ္စြမ္းသမွ်ကၽြန္ေတာ္အားထုတ္ခဲ့၏။ခပ္က်ဲက်ဲကြက္ၾကားမုိးသည္
မီးပံုေပၚသုိ႔၊အဆက္မျပတ္က်ေရာက္ေနေသာ္ျငား၊
အမွဳိက္ပံုမီးေတာက္သည္ရုတ္ျခည္းမျငိိမ္းပဲ၊မုိးကုိအံတုေနေလသည္။
မုိးေပါက္တုိ႔သည္ရံခါ၌စိပ္၏။ထုိ႔အတူရံခါ၌က်ဲ၏။ေတာက္ေလာင္လက္စ
မီးေတာက္တုိ႔၏အပူရွိန္သည္ကပ္လ်က္ရွိေသာ
၊ေလာင္စာအစုိတုိ႔ကုိၾကိဳတင္ေျခာက္ေသြ႔ေစျခင္းျဖင့္၊
မီးေတာက္မီးလွ်ံသည္ၾကီးမားသည္ထက္ၾကီးမားလာေလရာ၊မုိးကုိမမွဳေတာ့ေခ်။
ကၽြန္ေတာ္လက္ဦးမွဳရခဲ့ေလျပီ။မီးခုိးေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ႏွပ္ေခ်းေရာမ်က္ရည္ပါ
ကၽြန္ေတာ္သုတ္ေနရခ်ိန္၌အမွဳိက္ပံုတြင္ေတာက္ေလာင္ေနေသာ
မီးေတာက္မီးလွ်ံတုိ႔သည္မုိးကုိထီမထင္ပဲ၊အာခံအံတုေနႏိုင္ေလျပီ။
မုိးတဖြဲဖြဲရြာေနစဥ္အခ်ိန္၊မိုးေရရႊဲနစ္ေနခဲ့ေသာအမွဳိက္ပံုၾကီးသည္
မုိးဖြဲတုိ႔ေအာက္မွာပင္တစခန္းသိမ္းကာနိဌိတံခဲ့ ပါ၏။
သာမန္ေျခာက္ေသြ႔ေသာေန႔ရက္မ်ားတြင္
တနာရီခန္႔အခ်ိန္အတြင္းျပီးျပတ္ေသာ၊အႏွီစစ္ဆင္ေရးသည္
ထုိေန႔ကမူ၊သံုးနာရီးနီးပါးၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ္လည္း၊မုိးကုိကၽြန္ေတာ္ေအာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။
(၅)
မဆန္းျပားလွေသာကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းတုိအဆံုးတြင္
၊ျငိိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနသည့္မိန္းကေလးႏွစ္ဦးအနက္ မွတစ္ဦးေသာမိန္းကေလးထံမွ၊ခပ္ေလးေလးေလသံျဖင့္
မွတ္ခ်က္ျပဳသံတခြန္းထြက္ေပၚလာသည္။
“အင္း၊ဒါကေတာ့ အန္ကယ္ကံေကာင္း တာလဲျဖစ္ႏုိင္တာပဲေလ။တကယ္လို႔မ်ားမုိးၾကီးသာသဲသဲမဲမဲရြာခ်လိုက္ရင္ အန္ကယ္ၾကိဳးစားသမွ်ဘယ္မွာလာအရာထင္ပါေတာ့မလဲ။
အန္ကယ့္နည္းကလည္းသိပ္အဟုတ္ၾကီးေတာ့မဆုိႏုိင္ေသးဘူးထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိျပံဳးလ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္း၊တည္ျငိမ္စြာေအးေဆးစြာတုန္႔ျပန္မိသည္။
“ေရာမ လူမ်ဳိး တရားေဟာဆရာနဲ႔စာေရးဆရာစင္နကာ(စီနီယာ)(ဘီစီ၅၅၊ေအဒီ၃၉)ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားတစ္ ခြန္းရွိတယ္။အသင့္ျပင္ထားမွဳႏွင့္ အခြင့္အလမ္းတို႔ဆုံေတြ႕ေသာအခါ ကံတရားဆိုတာျဖစ္ေပၚလာသတဲ့။ကံ ေကာင္းျခင္းေတြသယ္ေဆာင္
လာမဲ့ေခတ္သစ္ဆီကုိလွမ္းေမွ်ာ္တဲ့အခါ၊ဒီေန႔မိုးေတြသိပ္ရြာရင္
၊ေနာက္ေန႔မွာဆက္ျပီး၊ဒီအတုိင္းဆက္အားထုတ္ဖုိ႔ေပါ့သမီးရယ္။
ေန႔တုိင္းေတာ့မုိးမရြာႏိုင္ပါဘူးေလ”
“ဟား၊ဟား၊အန္ကယ္ကအလာၾကီးပဲ”
စိတ္ထြက္ေပါက္တစ္ခုကိုရသြားဟန္ရွိေသာသူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ရယ္သံလြင္လြင္သည္
တခန္းလံုးကုိရုိက္ခတ္ပ်ံ႕ႏံွံ႔သြားေလရာ၊ဤသည္ပင္လွ်င္ကၽြန္ေတာ့္
ဇာတိႏိုင္ငံ၏ေခတ္ဆုိးစံနစ္ဆုိးၾကီးကုိထီမထင္ေသာစိန္ေခၚသံမ်ားဟုသာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထင္ယံုၾကည္မိေတာ့သည္။ ။
(ဖုိးဒီႏွင့္အမရာသုိ႔အမွတ္တရ)