၁၁ စက္တင္ဘာ (၂၀၁၅)ေန႔ထုတ္သည္ေလးဒီးစ္အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
ကၽြႏု္ပ္၊တပည့္ေက်ာ္မ်ားႏွင့္(၂၀၁၅)ေရႊပင္ရြာအေရးေတာ္ပံု
(မင္းဒင္)
(တစ္)
“ကဲ၊အေရးေတာ္ပံုၾကီးနီးျပီၾဆာဒင္ေရ့၊ေဘာ္ေၾကာ့ေနခ်င္တဲ့
အက်င့္ကုိေလွ်ာ့ပါေတာ့ဗ်။ေန႔လည္စာစားခ်ိန္နီးေနျပီ၊
အိပ္ယာထဲမွာေကြးမေနနဲ႔ေတာ့ေလ။ထေတာ့။
အေရးေတာ္ပံုဆီခရီးႏွင္ၾကစုိ႔ၾဆာ”
“ၾဆာတုိ႔လို၊လံု႔လဥႆဟနည္းလြန္းတဲ့၊အဘုိးၾကီးေတြေၾကာင့္
၊ေခတ္ဆုိးစနစ္ဆုိးၾကီးထဲမွာ၊ႏွစ္ပရိေစၦဒမ်ားစြာၾကာခဲ့တာေပါ့”
“အမ်ားအက်ဳိးယွဥ္လာရင္၊ကုိယ္က်ဳိးကုိရဲရဲၾကီးစြန္႔ရမယ္ဗ်။
လူတစ္ေယာက္ရဲ့တန္ဖုိးကုိ၊သူျဖတ္သန္း ေန တဲ့ေခတ္က
သူ႔ပုခံုးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာဝန္ကို သူဘယ္ေလာက္အထိေက်ပြန္သလဲဆိုတာနဲ႔
တိုင္းတာရမွာပါပဲတဲ့ခင္ဗ်။အဲဒီစံအတုိင္းသာဆုိ
ငတုိ႔ၾဆာဟာတစ္ျပားမွတန္မယ္မထင္ ဘူးေနာ္”
နံနက္ေစာစာဘရိတ္ဖတ္စ္ကို၊က်နစြာသံုးေဆာင္ျပီးသကာလ၊
ဖူးခက္ျမိဳ႕အခါမဲ့မုိး၏မုိးေပါက္သံစည္း ခ်က္ကုိတျငိိမ့္ျငိမ့္ နားဆင္ရင္း၊အိပ္ယာထက္တြင္ဇိမ္ႏွင့္ႏွပ္ေနသည့္၊
ကၽြႏု္ပ္သည္ဆူညံလွေသာအသံတုိ႔ ေၾကာင့္၊
ဘိန္းတန္ခုိးျပယ္သြားေသာဘိန္းစားႏွယ္ေဒါသေထာင္းကနဲ
ထြက္သြားမိ၏။
အခ်ိန္ကား၊မြန္းတည့္လုနီးေလျပီ။အင္း..၊ကနဲ႔ပ်င္းေၾကာဆန္႔၊
ဝါးကနဲသန္းလုိက္ရင္း၊အိပ္ယာေဘးကုိစူးစမ္းလုိက္သည့္အခါ၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွ၊ရွဳိးစမုိးအျပည့္၊ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုယ္စီႏွင့္၊
တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကုိျမင္လုိက္ရေခ် သည္။
ထုိင္းစစ္အစုိးရ၏ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္နည္းပါးမွဳေၾကာင့္၊
ကၽြႏု္ပုိင္က်ဴလီယာဆုိင္ကေလးပင္၊ပိတ္ရလုမတတ္
အၾကပ္ဆုိက္ေနခ်ိန္တြင္၊ကၽြႏု္ပ္၏လက္ထြက္မ်ားပီပီ
ေလလံုးထြားလွေသာ၊တပည့္ေက်ာ္တုိ႔၊
ဘဇာအေရးကုိၾကံေနၾက ျပန္ေလသနည္း။
ခပ္ေငါက္ေငါက္ေလသံျဖင့္၊ေမးျမန္းရေခ်သည္။
“အင္း၊ေလလံုးေတြကေတာ့၊ပါးစပ္နဲ႔စအုိမွားေနတဲ့သေဘာပဲ။
ဘာေသာက္လုပ္ရွဳပ္ၾကဦးမလုိ႔တုန္း၊ေမာင္တုိ႔ဖာသာခရီးသြားမဲ့ဥစၥာ၊
မင္းတုိ႔မေအ့လင္မဟုတ္တဲ့ငါၾဆာကုိလာျပီးအေဖာ္မစပ္နဲ႔ေလ။
ကုိယ့္လမ္းကိုယ္သြားၾက။ထုိင္းပုလိပ္ကုိလည္းလြတ္ေအာင္ေရွာင္ၾက။
ထုိင္းစီးပြားေရးအရွိန္နဲ႔ထုိးဆင္းေနလို႔အဲဒီငတိေတြလည္း
စား ေပါက္ပိတ္ကုန္ျပီ”
“အဲဒါေၾကာင့္ၾဆာ့ကိုသိပ္ခက္တယ္၊သိပ္ညံ့တယ္။
သမုိင္းေပးတာဝန္မေက်ဘူးေျပာတာေပါ့။အခုတပည့္ တုိ႔ခရီးထြက္မွာက၊ၾဆာ့ဇာတိေရႊပင္ကုိခင္ဗ်။ေျပာေတာ့ျဖင့္၊
သူ႔ကုိယ္သူဇာတိနတ္ေမာက္မေကြးခရုိင္ေလး၊ ဘာေလးနဲ႔”
(ႏွစ္)
အာရံုေခၚေဖၾကည္ငယ္၏ခပ္မာမာႏွဳတ္လွန္ထုိးခ်က္တြင္ေရႊပင္ဟူေသာ
အမည္ပါလာေလေသာေၾကာင့္၊ကၽြႏု္ပ္လည္းအိပ္ယာထက္ဆီမွ၊ေငါက္ကနဲ ထထုိင္လုိက္ရင္း၊မူလေလသံကုိအတန္ငယ္ေလွ်ာ့၍၊
နား ရွင္းေအာင္ေမးရျပန္သည္။
“ေနပါဦးငေဖၾကည္ရ။ဘာကိစၥငတုိ႔ေရႊပင္ကုိခရီးႏွင္ၾကမွာတုန္း”
“အာ၊ဒါနဲ႔မ်ားနတ္ေမာက္သားတဲ့။ေရြးေကာက္ပြဲနီးေနျပီခင္ဗ်။
။ေရႊပင္သားေတြမဲေပးမမွားၾကရေအာင္၊ လုိ အပ္တဲ့ပညာေပးစည္းရံုးမွဳေတြလုပ္ရမယ္ေလ”
မေလာက္ေလးမေလာက္စားတပည့္ေဖၾကည္၏အေျဖစကားသည္၊
ကၽြႏု္ပ္၏ရယ္ခ်င္စိတ္ကုိႏွဳိးဆြေပးလုိက္သကဲ့သုိ႔၊ရွိ၏။
“အမေလးဟဲ့။ဘာမ်ားတုန္းလုိ႔။ငတုိ႔ေရႊပင္ဆုိတာ
နတ္ေမာက္နယ္လကြဲ႔။ေအာင္ဆန္းေသြးေစြးေစြးနီတဲ့ အရပ္။ဘာဆြယ္တရားမွနင္တုိ႔ေဟာစရာမလုိဘူး။
ဘုိးဘြားအစဥ္အဆက္၊ဇာတိဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ ခဲ့တဲ့အရပ္။မဲဆြယ္ခ်င္သပဆုိရင္၊နင္တုိ႔အရပ္ေမာ္လျမိဳင္၊
တမူးကေလးဘက္ကုိျပန္ျပီးမဲဆြယ္ၾကေပေရာ့”
“ၾဆာဟာေလ။တုံးလုိ႔တံုးတယ္ေျပာေတာ့လည္းမခံခ်င္။
သူ႔ထက္တံုးတဲ့သူေတာင္သူေလာက္မတံုးဘူး။ အခုလာမဲ့ေရြးေကာက္ပြဲမွာအာဏာရွင္မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ၊
မေကြးတုိင္းကုိေအာင္ေျမအျဖစ္သတ္မွတ္ထားတာခင္ဗ်။
သမိန္ေပါသြပ္ကာတြန္းေတြဖတ္ေနပါတယ္ဆုိတဲ့၊
အာဏာရွင္ၾကီးရဲ့ညာလက္ရံုးေတြ၊ျမန္မာျပည္အထက္ပုိင္း
မဲဆႏၵနယ္ေတြကုိအုပ္စီးႏုိင္ဖုိ႔မေကြးကုိေျခကုပ္ယူထားၾကျပီ။
ဒါေၾကာင့္တပည့္တုိ႔အေနနဲ႔ေရႊပင္လုိေအာက္ေျခစခန္းေတြ
က်မသြားေအာင္ဝန္းရံမွျဖစ္မယ္။ကဲ၊အဝတ္အိပ္ျပင္ပါေတာ့ၾဆာ”
ခ်က္က်ပုိင္ႏိုင္လွေသာတပည့္ေက်ာ္၏စကားအဆံုးတြင္၊
ကၽြႏု္ပ္သည္ကုတင္ေပၚမွဝုန္းကနဲခုန္ဆင္းကာ၊မ်က္ႏွာသစ္၊
သြားတုိက္သည့္အလုပ္ပုိတုိ႔ကုိလုပ္မေနေတာ့ပဲ၊
အဝတ္အစားအဆင္သင့္ထည့္ထားေသာ၊ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲလ်က္၊
တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ၊ဖူးခက္မွသည္ရေနာင္းသုိ႔ကားျဖင့္တနည္း၊
ရေနာင္း မွသည္ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕ဆီသုိ႔ပါခ်န္ျမစ္ကုိ စက္ေလွငယ္ျဖင့္ျဖတ္၍တသြယ္၊ေကာ့ေသာင္းမွသည္
ေနျပည္ေတာ္ဆီသုိ႔ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလိုင္းျဖင့္တဖုံ၊
အဆင့္ဆင့္ခရီးျပင္းႏွင္လာၾကသည္၏ေနာက္ဆံုးတြင္ကား၊
ကၽြႏု္ပ္၏ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္ေရႊပင္ရြာသုိ႔ဒုတ္ဒုတ္ထိထိေရာက္ခဲ့ၾကေခ်ျပီတမံု႔။
(သံုး)
ရြာအေရွ႕တံခါးမွဝင္လိုက္လွ်င္၊စိမ္းစုိစုိတမာတန္းတုိ႔
လႊမ္းေနသည့္ေရႊပင္ရြာလယ္လမ္းမၾကီးသည္တမာရနံ႔တုိ႔
သင္းပ်ံ႕ေမႊးၾကိဳင္လ်က္ရွိ၏။ေရာင္နီပင္မပ်ဳိ႕ေသးသည့္
အခ်ိန္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား၊ေရႊပင္တစ္ရြာလံုးအံုးအုံးကၽြက္ကၽြက္
စည္ကားလ်က္ရွိေလရာ၊ႏုိင္ငံ့အေရးအတြက္ေရႊပင္သားတုိ႔
၊ႏုိးၾကားေနေလေယာင္တကား။ အသံဗလံတုိ႔ကုိနားစြင့္ပါဘိ။
“ဟဲ့၊ဟဲ့။အရီးအတြက္ေျခာက္ျပည္မျပည့္ေသးဘူးေနာ္။
တစ္ျပည္လုိေသးတယ္။ယပ္ေတာင္ေလးက လွခ်က္။
။ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့လုပ္ေနာ္”
“ေဟ့၊ေဟ့၊ထီးေတြဒီဖက္ကုိလည္းေဝပါဦးဟ။ေနကပူခ်က္ကနဲ႔၊
အဲသည္ထီးနဲ႔ဆုိဟန္က်ခ်က္ေတာ္”
“ဟား၊အခ်ဳိရည္ဗူးေတြက၊တယ္လည္းေသာက္ေကာင္းသကုိး။
တစ္လစာေလာက္ေပးခဲ့လုိ႔မရဘူးလား ဟင္”
ေရွးအတီေတကာလသမယဆီက၊ဆီကုိေရခ်ဳိးေဆးရုိးမီးလွဳံႏိုင္
ခဲ့ၾကသည့္ျဖစ္ရပ္တုိ႔ကုိေအာက္ေမ့လြမ္း ဆြတ္ဖြယ္ပါတကား၊ေရႊပင္တြင္ျဖင့္ရွင္အဇၨေဂါဏ၊
မသည့္ကိန္းၾကံဳေနေလျပီထင့္။ရတနာပံုဆုိက္ေလၾကေလေယာင္
တကား။
ဤတြင္အေရးေတာ္ပံုဆင္ႏႊဲရန္အလုိ႔ငွာ၊အားမာန္အျပည့္ျဖင့္
ခ်ီတက္လာၾကေလကုန္သည့္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔သည္လည္း၊
ခရီးေရာက္မဆုိက္ပင္၊ေဝႆႏၱရာမင္း၊အရွဳံးေပးေလာက္သည့္၊ အလွဴေတာ္မဂၤလာၾကီးတြင္၊ဆန္၊ယပ္ေတာင္၊ထီးႏွင့္
အခ်ဳိရည္ဗူးတုိ႔ကုိ၊ရႏုိင္သမွ်တုိးေဝွ႕ယူငင္ၾကရင္း၊ အလွဴ႔ရွင္၏ပါရမီေတာ္ကိုျဖည့္ဆည္းၾကေလရာ၊
ကၽြႏု္ပ္မွာနေဝတိိမ္ေတာင္ျဖင့္စပ္စုေမးျမန္းရျပန္သည္။
“အင္း၊အလွဴၾကီးကေတာ့ျဖင့္အားရစရာေကာင္းပါဘိေတာ့
။ႏုိ႔ေပသိ၊ဘယ္အတြက္ဘယ္သူက၊ဘာေၾကာင့္ လွဴတယ္ဆုိတာသိခ်င္စမ္းပါဘိေမာင္ကပၸလီရယ္။ရြာခံေတြကုိေမးပါဦးလဟဲ့”
“ဟာ၊ၾဆာကလည္းေခတ္ေနာက္က်ခ်က္။အစိမ္းေရာင္ပါတီၾကီးရဲ့အလွဴေပါ့”
“ေဟ၊အဲသဟာေတြကုိနင့္တုိ႔ယူရင္ျဖင့္၊နင္တုိ႔ဟာ၊ဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။
ဘယ့္ႏွယ့္၊အဲဒီပါတီကေဝျခမ္း ေနတာဆုိေတာ့၊ရုိးမွရုိးရဲ့လားကြဲ႔၊
ငတုိ႔ေရႊပင္သားေတြလည္း၊ဒီေလာက္ၾကီးအံုးအံုးထ၊မယူသင့္ၾကဘူး ေလကြယ္”
“အဲသာေၾကာင့္၊ၾဆာ့ကုိခက္တယ္ေျပာတာေပါ့။
တပည့္တုိ႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေသခ်ာေမးျပီးျပီခင္ဗ်။
အခုလုိေဝျခမ္းလွဴဒါန္းတာဟာ၊မဲဆြယ္တာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။
။ေရႊပင္သားေတြခ်ဳိ႕ငဲ့လုိ႔ေစတနာဗလဗြနဲ႔၊
သဒၶါ တရားေပါက္ျပီးလွဴတာပါတဲ့”
“ေဟ၊ဟုတ္လား။သဟာျဖင့္က်ဳပ္အတြက္လည္းဆန္တစ္အိတ္၊
ယပ္ေတာင္ေလးေခ်ာင္း၊ထီးငါးလက္ ေလာက္လုပ္ပါဦးလဟဲ့”
(ေလး)
ဤသုိ႔ျဖင့္ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔သည္၊လသာေသာ
ညတစ္ည၌ေရႊပင္သားတုိ႔အား၊လာမည့္ေရြး ေကာက္ပြဲအတြက္၊
သိသင့္သိထုိက္သည္တုိ႔ကုိေဟာေျပာစည္းရံုးရန္အလုိ႔ငွာ၊
သူၾကီးကေလးဘုိဆန္း၏ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္၊ စုေဝးမိၾကေလရာ၊အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္လွေသာကၽြႏု္ပ္သည္
အဆုိပါအခန္းအနား၏သဘာပတိအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရေလသည္။
ဤတြင္ကၽြႏု္ပ္သည္သဘာပတိအမွာစကားေျပာၾကားရင္း
၊ေရႊပင္သားတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို၊ခန္႔မွန္းရ၏။
“စကားေျပာခြင့္ရတာ၊လႊတ္ဝမ္းသာသကြဲ႔။ႏုိ႔ေပသိ။
ခုမနက္ပုိင္းက၊လွဴတာတန္းတာေဝျခမ္းေရးလုပ္တာ ေတြ၊
ဝုိင္းအံုစုျပံဳယူငင္ေနၾကေတာ့၊က်ဳပ္ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ေတြအေနနဲ႔
ဘယ္ပါတီကုိမ်ားမဲေပးၾကမွာပါလိိမ့္”
ကၽြႏု္ပ္၏အမွာစကားထုိေနရာသုိ႔အေရာက္တြင္၊ေရႊပင္သားတုိ႔ထံမွ
ပြက္ေလာရုိက္ထြက္ေပၚလာသည့္အသံတုိ႔ေၾကာင့္၊
ကၽြႏု္ပ္၏စကားေရွ႕ဆက္ခြင့္မရေတာ့ေခ်။
“ဦးၾကီးဒင္က၊တကယ့္ကုိေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လူပါကလား။
ဒီေမးခြန္းကေမးစရာလားဗ်။က်ဳပ္တုိ႔ေတာင္သူေတြဆီက
၊ေျမသိမ္းယာသိိမ္းလုပ္ေနတဲ့အစုိးရမ်ဳိးကိုမဲေပးစရာလား”
“ဟုတ္ပါ့ကြာ၊လည္ပံုလည္ပန္းနဲ႔။အခုေရႊပင္မွာ
လာလွဴေနတဲ့ပစၥည္းေတြဟာ၊ဒင္းတုိ႔ေခၽြးနည္းစာမွမဟုတ္တာ။
တျပည္လံုးမွာရွိရွိသမွ်၊သယံဇာတေျပာင္တလင္းခါေအာင္
ခုိးဝွက္ျပီးရထားတဲ့စည္းစိမ္ထဲက၊ အစြန္းထြက္ေတာင္မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္းမဲဆြယ္တာလား၊ေမတၱာရိသက္သက္ေပးသလား။
။ေသခ်ာေမးျပီးမွယူၾကတာပါဗ်ာ”
“တရုတ္ကုိအေဖေခၚတဲ့ပါတီ၊ေက်ာင္းသားေတြကုိေထာင္ခ်တဲ့အစုိးရ။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကိုေလာင္မီးတုိက္တဲ့ အစုိးရကုိ၊
မဲထည့္စရာလားဗ်၊ကုိရင္ငဒင္ရ”
“က်ဳပ္ေမာင္ၾကီးေမးေနပံုက၊က်ဳပ္တုိ႔ကို၊
စာမတတ္ေပမတတ္ေတာသူေတာင္သားေတြဆုိျပီးႏွိမ္ခ်င္တဲ့
သေဘာမ်ားလားဟင္”
ရဲရဲေတာက္ေရႊပင္ေသြးတုိ႔ေပတကား။
ကၽြႏု္ပ္လည္း၊ဆုိရန္စကားမရွိေတာ့သည္ႏွင့္အသာအျမီးကုပ္ကာ သဘာပတိကုလားထုိင္တြင္ျပန္ထုိင္လုိက္ရ၏။ေရႊပင္သားတုိ႔
ခံယူခ်က္မွန္ကန္ေရးအလုိ႔ငွာ၊မဲဆြယ္ တရားေဟာလိုက္မည္ဟု၊ အားခဲထားၾကေလေသာ၊တပည့္ေက်ာ္က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္လည္း၊
တုပ္ တုပ္မွ်မလွဳပ္၊ေခါင္းကိုယ္စီငု႔ံလ်က္ထုိင္ေနၾကရင္း၊ ဝစီပိတ္အက်င့္ကုိက်င့္လ်က္ရွိၾကေလျပီ။
(ငါး)
လာမည့္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ေရႊပင္ရြာအေရးသည္ကားစိတ္ေအးရျပီျဖစ္၍၊
ကၽြႏု္ပ္တို႔ၾဆာတပည့္ ေရႊပင္ရြာတြင္ႏွစ္ညတာမွ်သာအိပ္စက္ကာ
၊ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါ၏။ႏွမ္းေပၚခ်ိန္ျဖစ္၍၊တရြာလံုးမွ
ေစတနာထက္သန္စြာလက္ေဆာင္ေပးလုိက္သည့္ႏွမ္းဆီပံုးမ်ား၊
ပဲပ်စ္၊ႏွမ္းပ်စ္၊ထန္းလ်က္စသည္တုိ႔ တင္ေဆာင္ထားေသာ၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လုိက္ပါလာသည့္လွည္းသည္ဝင္ရုိးညႊတ္လ်က္ရွိ၏။
လက္ေဆာင္ပစၥည္းတုိ႔ကုိဖူးခက္အထိအေရာက္မသယ္ပဲ၊
သားျမားဘူတာတြင္ပင္၊အရည္ေဖ်ာ္ပစ္မည့္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔၊
ရႊင္ျမဴးေနၾကေသာ္ျငား၊လူၾကီးပီပီရတက္မေအးႏိုင္ေသာ
ကၽြႏု္ပ္မွာမူ၊လွည္းေနာက္ျမီးတြင္၊ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်ရင္း
၊ပူပန္စကားဆုိမိေလသည္။
“အင္း၊လာမဲ့(၂၀၁၅)အေရးေတာ္ပံုမွာ၊တုိ႔ေရႊပင္သားေတြအေနနဲ႔ကေတာ့၊
တာဝန္ေက်ၾကမွာေသခ်ာပါရဲ့။ဒါေပသိ။ခက္ေနတာက၊
(၁၉၉၀)တုန္းကလုိ၊ေတာင္ျပိဳကမ္းျပိဳႏုိင္ပါလ်က္၊
အာဏာလႊဲမေပးဘူးဆုိရင္ျဖင့္ ခက္ရခ်ည့္ရဲ့ ။ ။ေနာက္ျပီးေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဆုိတာကလည္း
သူတို႔လူေတြနဲ႔ခ်ည္းဖြဲ႔ထားတာမုိ႔၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွယံုၾကည္လို႔မရျပန္ဘူးေလ”
ေခြးနာေလာက္ကုိက္သကဲ့သုိ႔ကၽြႏု္ပ္၏ေညာင္နာနာညီးတြားသံအဆံုးတြင္၊
လွည္းဦးမွလုိက္ပါလာေသာ ဇာတိမာန္ထက္သန္လြန္းလွသည့္ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔၏တျပိဳင္နက္၊တုန္႔ျပန္သံတုိ႔မွာ၊
က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသျဖင့္၊လွည္းကုိရုန္းေနေသာႏြားညီေနာင္မွာ၊
သူတုိ႔ကုိေငါက္ငမ္းသည္ဟုထင္ေလ သေလာ မဆုိ ႏုိင္။
လွည္းကိုေဆာင့္၍ရုန္းလိုက္သည္တြင္၊လွည္းလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္
ဖုန္လံုးတုိ႔၊ေထာင္းကနဲထလာေလသည္။
“ဒီလုိညစ္လုိ႔ရစတမ္းလားၾဆာဒင္ရာ။ၾဆာဒင့္နယ္ဟာ၊
ဗုိလ္မင္းေရာင္ရဲ့နယ္။ဗုိလ္ခ်ဳိရဲ့အရပ္၊ေအာင္ဆန္းရဲ့ဇာတိပါဗ်”
“ေသြးမေၾကာင္စမ္းပါနဲ႔ၾဆာဒင္။ထာဝရျမဲတယ္ဆုိတာမျမဲျခင္းသာရိွတာဗ်။
ဒီေကာင္ေတြေနဝင္ခ်ိန္တန္ပါျပီ။”
“ဒီအေရးေတာ္ပံုလုိေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနည္းနဲ႔မွမျပီးဘူးဆုိရင္ျဖင့္၊
အေရးေတာ္ပုံအသစ္အတြက္ၾကိဳတင္ျပင္ ဆင္ၾကတာေပါ့ၾဆာ”
လွည္းအရွိန္ျပင္းသျဖင့္လွည္းနံတုိင္ကုိ၊ကၽြႏု္ပ္ေသခ်ာကုိင္ထားရသည့္
လက္သီးဆုတ္သည္၊ပုိ၍က်စ္လာသည္ဟုကၽြႏု္ပ္ခံစားရသည္။
ဖုန္လုံးတုိ႔တလိိမ့္လိိမ့္တက္ေနသည့္ၾကားမွ၊နတ္ေမာက္ျမိဳ႔ဆီသုိ႔
ကၽြႏု္ပ္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္တြင္၊ထြန္းလင္းလွသည့္ၾကယ္နီတစ္ပြင့္
၊ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္တြင္ထြက္ေပၚလာေနသည္ဟုသာ
ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္ဝယ္ထင္ေယာင္မိေတာ့သည္။
လမ္းေဘးဝဲယာခင္တန္းစည္းရုိးတုိ႔ဆီမွာဥၾသႏွင့္ေတာၾကက္တြန္သံတုိ႔မွာ
စစ္ကၽြန္မခံျပီ၊စစ္ကၽြန္မခံျပီ ဟု၊ေအာ္ျမည္တြန္က်ဴးေနၾကေယာင္ပါတကား။