၃၁၊ေမ၊၂၀၁၆ေန႔ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
ကၽြႏု္ပ္၊ဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာႏွင့္ျမဴထေသာေႏြဦး
(မင္းဒင္)
(တစ္)
“ဟာ၊ငတုိ႔ၾဆာ၊ခါးေတာင္ကုိေျမာင္ေနေအာင္က်ဳိက္လုိက္ေတာ့
၊ေပါင္လံုးၾကီးေတြက၊ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္ ေလာက္ကုိရွိသေဟ့”
“ေအးကြ။တင္ပါးမွာလည္းေပြးကြက္ေတြမနည္းပါလား”
“ႏွင္းခူအေျခာက္ေတြထင္တယ္ေနာ္၊ဒါမ်ဳိးက လိိမ္းေဆးနဲ႔
မရေလာက္ေတာ့ဘူး”
ေရႊပင္ရြာအေရွ႕တံခါးႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ “အေျခခံပညာမူလတန္းေက်ာင္း(ေရႊပင္) ”ဟူေသာသစ္လြင္ခန္႔နား လွသည့္ဆုိင္းဘုတ္ၾကီးတစ္ခုကိုအေဝးကပင္ျမင္ႏိုင္ေလသည္။
ေက်ာင္းပရဝုဏ္၏အက်ယ္ကားဧကအားျဖင့္ႏွစ္ဧကနီးပါးခန္႔ရွိျပီး၊
ယင္း၏ေျမာက္ဖက္အစပ္တြင္ေစတနာရွင္မ်ား၏ေကာင္းမွဳျဖစ္ေသာ အသစ္စက္စက္ ေခတ္မီ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးသည္
ကုိင္းေတာေျခာက္ၾကားတြင္ရပ္ထားသည့္မာစီးဒီးကားၾကီးႏွင့္
အလားသဏၭန္တူလွေလသည္။ထုိေက်ာင္း၏ေရွ႕
အလံတုိင္ေအာက္တြင္မူသဲသဲရုတ္ရုတ္လူအုပ္ၾကီးသည္၊
အလြန္ပူျပင္းလွပါသည္ဆုိေသာအယ္လ္နီညိဳ၏ျပင္းထန္သည့္
အပူဒဏ္ကုိၾကံ့ၾကံ့ခံကာ၊ေမ်ာက္ပြဲရွဳံးေလာက္ေအာင္
ၾကက္ပ်ံဘဲပ်ံမက် စည္ကား လ်က္ရွိေလ၏။
မင္းပရိသတ္တုိ႔ကားလူစံုတက္စံုရွိလွ၏။ေရႊပင္မူလတန္းေက်ာင္း၏
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအပါအဝင္ဆရာ၊ဆ ရာမမ်ားသာမက၊ရြာရွိလူကုန္ဆုိႏုိင္၏။ႏွပ္ေခ်းဗလဗ်စ္
၊ေဂြးတန္းလန္းႏွင့္ေရႊပင္၏အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ေလာင္း လ်ာတုိ႔လည္းပါဝင္ေခ်သည္။
ထုိလူအုပ္ၾကီး၏အလယ္တြင္၊အညာတဘက္အကြက္က်ဲက်ဲၾကီးကုိ
ဦးေခါင္းတြင္ပတ္လ်က္၊ခါးေတာင္းေျမာင္ ေအာင္က်ဳိက္ကာ
၊ေက်ာေျပာင္ၾကီးႏွင့္ဝါရင့္ထန္းတက္သမားတစ္ဦးပမာ
တင့့္တယ္စြာရပ္ေနသူကားအျခားသူမဟုတ္။ေရႊပင္ရြာခ်က္ျမွဳပ္၊
မတစ္ေထာင္တစ္ေကာင္ဖြား၊အာဂေယာက္်ားကၽြႏု္ပ္ၾဆာဒင္ေပတည္း။
(ႏွစ္)
ကၽြႏု္ပ္၏ခႏၶာကိုယ္အခ်ဳိးအဆစ္ႏွင့္ကုိယ္ေနဟန္ထားမွာ
ပုဂံရာဇဝင္တြင္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာက်န္စစ္သား၊ ငေထြရူး၊ေညာင္ဦးဖီး၊ငလံုးလက္ဖယ္အမည္ရွိလူစြမ္းေလးဦးအနက္
ငေထြရူးမည္သူအာဂလူအားအရွင္လတ္လတ္ျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ႏွယ္ပင္၊
ထင္မွတ္မွားေလာက္ေခ်၏။
သုိ႔ေသာ္ဟင္းေမႊေသာေယာင္းမသည္ဟင္း၏အရသာကုိ
မသိသကဲ့သုိ႔၊ကၽြႏု္ပ္၏လက္စြဲေတာ္တပည့္ေက်ာ္မ်ား ကား၊ခန္႔ျငားလွေသာၾဆာ့ဥပဓိရုပ္ကိုဥပကၡာျပဳလ်က္၊
ဤစာ၏နိဒါန္းတြင္ဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း၊မသိႏုိးနားစကားသံမ်ားျဖင့္
မနာလုိဝန္တုိစိတ္ပြားေနၾကျခင္းကုိကၽြႏု္ပ္အေရးမလုပ္ႏုိင္အားေခ်။
လည္ေခ်ာင္းတြင္မွသလိပ္တုိ႔ကိုဟက္ကနဲေနေအာင္ရွင္းထုတ္လုိက္ရင္း
၊ေအာက္ပါထန္းတက္ဖြဲ႔တံတ်ာခ်င္းကုိ ဥၾသဘေသာင္၊ျပည္လွေဖတုိ႔ လက္မွဳိင္ခ်ေလာက္သည့္အသံၾသၾကီးျဖင့္သီဆုိက်ဴးရင့္လုိက္ေလသည္။
“ေႏြဦးကာလ၊ျမဴထေသာခါ၊ရင္းေထာင္ရင္းဆြဲ၊ေဆာင္ျမဲအိုးလြယ္ကာ၊
ဓားႏွီးထက္စြာ၊ခါးမွာခ်ပ္လ်က္၊ထန္းပြင့္ ထန္းခိုင္၊ရႊန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္၊ ကလိုင္သာလြယ္လို႔၊တက္သည္ႏွင့္ေလး၊ထန္းပင္ထန္းလက္၊
ထန္းရြက္ကယ္ေဝေဝ၊စင္ေအာင္ခုတ္ထစ္၊ႏုျမစ္ကယ္ ထန္းဦးေရ၊ မယားငယ္ေဆြ၊ထန္းေရသိမ္းဆည္း၊သားေျမးဟစ္ေၾကာ္
၊ေခြးဝက္ကယ္ေခၚ၊ ထန္းေလွ်ာ္သာ၊ယုန္ပိုက္စည္းငယ္ႏွင့္ေလး”
ပရိသတ္၏တုန္႔ျပန္မွဳကားအားရစရာေကာင္းေလစြ။တုတ္တုတ္မွ်
မလွဳပ္ၾကေလ။သည္တြင္အကြက္ေကာင္းကုိေခ်ာင္းေနဟန္ရွိသည့္
တပည့္ေက်ာ္တုိ႔တစခန္းထလာျပန္ေလေတာ့သည္။
“ၾဆာရယ္၊သီခ်င္းဆုိျပမယ္ဆုိရင္လည္းေလးျဖဴ
သီခ်င္းေလးေလာက္ေတာ့လုပ္ပါၾဆာရဲ့”
“ဟုတ္သားပဲၾဆာရယ္။တြံေတးသိန္းတန္တုိ႔ဟသၤာတထြန္းရင္
တုိ႔ေလာက္ဆုိရင္လည္းမဆုိးပါဘူးေလ”
ၾကာရြက္ေအာက္မွဖားသူငယ္တုိ႔သည္ၾကာဝတ္ၾကာဆံ၏အရသာကုိ
မသိသည့္ဥပမာကုိရုတ္ျခည္းေျပး၍သတိရစရာေကာင္းလွပါ၏။ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ႏွင့္ကၽြႏု္ပ္၏ဇာတိရြာသု႔ိ၊သည္တေခါက္ေရာက္လာ
ရျခင္းမွာအလည္အပတ္သေဘာမဟုတ္ေလ။ကၽြႏု္ပ္၏
ဧရာမရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးကုိ အားၾကိဳးမာန္တက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ျဖစ္ေခ်သည္။
ဖူးခက္မွသည္ ေရႊပင္သုိ႔အခ်ိန္မီတက္သုတ္ႏွင္ခဲ့ရသည္ျဖစ္၍
သင္းတုိ႔အား၊လာရင္းျခင္းရာ ကိစၥအေပၚၾကိဳၾကိဳတင္တင္ ရွင္းမျပ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာလည္းကၽြႏု္ပ္ဖက္မွလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ႏိုင္၏။
ယခုေသာ္..၊ကၽြႏု္ပ္၏အျပဳအမူအေပၚဗူးလံုးနားမထြင္း၊
နေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္ေနၾကရွာေသာတပည့္ေက်ာ္မ်ားႏွင့္
မင္းပရိသတ္အား၊ဖြင့္ဆိုရွင္းလင္းရန္အခ်ိန္တန္ခဲ့ေခ်ျပီတမံု႔။
(သံုး)
“ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအမွဴးျပဳတဲ့ဂုဏ္သေရရွိေရႊပင္သားတုိ႔ခင္ဗ်ာ။
အခုခ်ိန္ဟာဆုိရင္ျဖင့္၊ျပည္သူကေရြးခ်ယ္တဲ့ျပည္သူ႔အစုိးရေခတ္ဆီကုိ
ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာျပီျဖစ္တဲ့အတြက္အစုိးရသစ္ရဲ့မူဝါဒနဲ႔
အညီေရႊပင္ရြာရဲ့ပညာ ေရးကုိျမွင့္တင္ေပးလုိတဲ့အတြက္
ကၽြႏု္ပ္ေရာက္ရွိလာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ပညာေရးဆုိတာႏုိင္ငံတခုအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳျဖစ္တဲ့အတြက္အခုအသစ္ျပဌာန္းလုိက္တဲ့
ပညာေရးစီမံခ်က္မ်ားအရ၊ကေလးငယ္မ်ားကုိပညာသင္ၾကားရာမွာ
လက္ေတြ႔လူေနမွဳဘဝနဲ႔ထင္ဟပ္ျပီးသင္ၾကားၾကရမွာမုိ႔…၊
ကၽြႏု္ပ္အေနနဲ႔၊ေရႊပင္ရဲ့ ပညာေရးကုိတတပ္တအား
ပါဝင္ျမွင့္တင္တဲ့ဖုိ႕အတြက္ ဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာရဲ့ထန္းတက္ဖြဲ႔တ်ာခ်င္းကုိ၊ သရုပ္ျပ ရြတ္ဆုိေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“ၾသ..၊လက္စသတ္ေတာ့ဂလုိကုိး။ဒါဆုိရင္လည္းဟစ္ေဟာ့
သီခ်င္းစတုိင္ဆုိရင္ပုိမေကာင္းဘူးလားၾဆာ”
“ဒါက ဒီလုိရွိတယ္ေမာင္ေဖၾကည္ရဲ့။စာဆုိဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာ
ဟာေက်းလက္ေနေတာသူေတာင္သားေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ဘဝကုိ
ထင္ဟပ္တဲ့ပ်ဳိ႕၊ကဗ်ာ၊တ်ာခ်င္းေတြကုိေရးစပ္ခဲ့သူျဖစ္လို႔မုိ႔၊
ငတုိ႔ေရႊပင္လုိေက်းလက္စရုိက္နဲ႔၊ထူးထူးျခားျခားအံကုိက္ျဖစ္ေနတာမုိ႔၊
သူ႔တ်ာခ်င္းကုိရြတ္ျပရတာလကြဲ႔”
“ပညာေရးကုိျမွင့္တယ္ဆုိတာကေတာ့ဟုတ္ပါျပီၾဆာရယ္။
ဒါေပသိဗံုမပါဆုိင္းမပါၾဆာ့အသံျပာတာတာနဲ႔ ကေတာ့
သိပ္မဟန္လွဘူးၾဆာ”
ေထာက္လက္သီးကဲ့သုိ႔ျပင္းထန္လွသည့္ေလမင္းသား၏ခနဲ႔တဲ့တဲ့
စကားသံေၾကာင့္ကၽြႏု္ပ္မဲ့ျပံဳးျပံဳးမိ၏။ၾဆာစားတကြက္ခ်န္ထားသည္ကုိ
သင္းမသိေလ။
“အဟက္၊အဟက္၊သဟာျဖင့္လည္း ေမာင္တုိ႔ၾဆာရဲ့အစြမ္း
ကုိျပရေသးတာေပါ့ကြယ္။ဒီမယ္ကြဲ႔။ကုိရင္ေပၚေအးရဲ့။ သဏၭန္လုပ္သရုပ္တူေအာင္က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ထန္းတက္ျပဖုိ႔ရင္းေတာင္၊
ရင္းစြဲ၊ကလုိင္နဲ႔ျမဴအုိးေတြယူခဲ့စမ္းပါလကြယ္”
“ၾကည့္လည္းလုပ္ပါၾဆာရယ္။အုိၾကီးအုိိမနဲ႔ ထန္းပင္ေပၚမေရာက္ခင္၊ျပဳတ္က်ျပီးမာလကီးယားမွ
ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေန ဦးမယ္”
သင္းစကားကုိကၽြႏု္ပ္ခြန္းတုံ႔မျပန္ႏုိင္မီမွာပင္၊လူအုပ္ၾကားထဲမွ
တုံခ်ိတံုခ်ိႏွင့့္ထြက္ေပၚလာသူမွာ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္မီးဝင္ မီးထြက္သက္တူရြယ္္တူျဖစ္သူေရႊပင္သားေပၚေအးေပတည္း။
သူ႔အသံမွာအဘုိးၾကီးအုိသံေပါက္ေနေလသည္။
(ေလး)
“တုိ႔ကုိရင္ငဒင္လည္းရြာနဲ႔အဆက္ျပတ္ေနေတာ့၊
ရြာအေၾကာင္းဘာမွမသိေတာ့ပဲကုိး။က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာထန္းသမားေတြ
အားလံုးလုိလုိမေလးရွားမွာဆုိလား၊အုန္းပင္သြားတက္ေနၾကျပီဗ်။
ရင္းေတာင္ရင္းစြဲ၊ကလုိင္တုိ႔ျမဴအုိးတုိ႔ဆုိတာဘယ္မွာလာရွာလုိ႔
ရပါ့မတုန္း။ေနာက္ျပီး..၊ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာသစ္ၾကီးဝါးၾကီးေတြရွားလြန္းလို႔
ထန္းပင္ေတြကုိပ်ဥ္တုိက္ခြဲျပီး၊အိမ္ခင္းအိမ္ကာလုပ္ၾကတာနဲ႔
ထန္းေတာေတြေတာင္ေျပာင္သေလာက္ရွိေနပါပေကာ။
ကုိရင္ထန္းပင္ေပၚတက္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္
လြန္းလုိ႔ထန္းႏုိ႔ေတြေတာင္ေျခာက္ေနျပီမုိ႔၊ဘယ္မွာလာ
ထန္းရည္ရႏိုင္ပါ့မတုန္း”
“ကဲပါေလ။သဟာျဖင့္လည္း…“ေခၚသံ႐ိုက္ဟည္း၊လူလည္းေၾကာ္ျငာ
၊ေခြးဟစ္လူဟစ္၊ခတ္ပစ္ကယ္ေျခာက္ေသာ ခါ၊ ပတတ္ကယ္ ယုန္,ခါ၊ ေတာမွာရွိၾက၊ငံုး,ၾကက္ကယ္ ဖြတ္,ေျမြ၊ဝံပုေလြ၊မေန
ထြက္လာၾက သည္တည့္ေလး။
ဝမ္းသာအားရ၊မယားကတသြယ္၊ဟင္း႐ြက္ဆိုးေကာင္း
၊ေသာင္းေျပာင္းေရာ၍လြယ္၊လင္ကတသြယ္၊ ယုန္ငယ္က စ၊ေတာသတၱဝါ၊ေတြ႔တိုင္းကိုသာ၊အိတ္မွာသာယူ၍ခ်သည္ႏွင့္ေလး”
ဆုိတဲ့အပုိဒ္ကိုသရုပ္ေဖာ္ရေအာင္၊ကုိရင္ေပၚ ေအးသာကေလးေတြေခၚျပီး၊ေတာေျခာက္ဖုိ႔နီးရာေတာအုပ္ဆီလုိက္ခဲ့ၾကေပေတာ့ဗ်ာ”
“ေရာ၊ခက္ပါဘိ။ျမက္ပင္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေပါက္
ခ်င္ေတာ့တာ။ေတာအုပ္ဆုိေဝလာေဝးေပါ့။ဘယ္ႏွယ္..၊ေတာမရွိပဲ၊
ဖြတ္၊ေျမြ၊ဝံပုေလြ၊ပတတ္၊ယံု၊ခါေတြဆုိတာ ဘယ္မွာလာရွိပါ့မတုန္းဗ်ာ။ကုိရင္နဲ႔ေတာ့ခက္ခ်က္”
ကၽြႏု္ပ္အာေစးမိသက့ဲသုိ႔ရွိ၏။
“သို႔ႏွင့္ေရာက္က၊ခဏေအာင့္လွ်င္၊တံစို႔ထက္ႏွင့္၊ထန္းလ်က္ဖိုမွာကင္၊
ဟင္းအိုးဆူလွ်င္၊အကင္ခတ္ၿပီး အိုးကင္း ႏွင့္ ေလွာ္ ၊ေရႏွင့္ေၾကာ္၊မိုးေမွ်ာ္င႐ုတ္သီးငယ္ႏွင့္ေလး။ႏွီးေဒါင္းလန္းႀကီး၊
ခူးၿပီးေသာခါ၊သမီးႏွင့္သား၊မ်ားလို႔ မဝင္သာ၊ ဒူးတဖက္သာ၊တြန္းကာဖယ္လ်က္၊သူ႔ထက္ငါေလ၊စားေတာ့မည္ေဝ၊
စေပသာလွအုန္းခြက္ကယ္ႏွင့္ ေလး”ဟူေသာအပုိဒ္ကုိေရွ႕ဆက္ရန္၊
ကၽြႏု္ပ္တြင္အင္အားမရွိေတာ့ေခ်။ဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာ
၏ေႏြဦးကားျမဴထလြန္းလွေခ်၏။ေမာင္ဒင္လက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့။
(ငါး)
မည္သုိ႔ပင္ရွိေစကာမူေက်းလက္စာဆုိဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာကုိျဖင့္
၊ေရႊပင္၏အနာဂတ္ရင္ေသြးငယ္မ်ားႏွင့္လက္ပြန္းတတီး
ရွိေစခ်င္သည့္ကၽြႏု္ပ္သည္မဟာဇနကၠထံုးႏွလံုးမူလ်က္ေနာက္ဆံုး
အားထုတ္မွဳကုိျပဳရေတာ့သည္။
“အင္း…၊ျပည္သူ႔အစုိးရတက္လာျပီဆုိေတာ့၊က်ဳပ္တုိ႔ေရႊပင္မွာ
မၾကာခင္ေတာေတြေတာင္ေတြနဲ႔စိန္းလန္းလာေတာ့မွာပါေလ။
အဲဒီအခါမွာသာ ဆရာဆရာမေတြအေနနဲ႔ တပည့္ေတြကုိဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာနဲ႔ေသခ်ာမိတ္ဆက္ေပး လိုက္ၾကေတာ့ဗ်ာ။ဆရာ၊ဆရာမတုိ႔ဝန္ၾကီးပေဒသာရာဇာ
ကုိေတာ့သိပါတယ္ေနာ္”
ကၽြႏု္ပ္ေမးခြန္းအဆံုးတြင္ဆရာ၊ဆရာမတုိ႔ထံမွမရဲတရဲအသံထြက္လာ၏။
“ဒီေက်ာင္းကုိေတာ့ဘယ္ဝန္ၾကီးမွမလာဖူးပါဘူးၾဆာဒင္ရယ္။ေနာက္ျပီး..၊
ပေဒသရာဇာဆုိတာျပဳတ္သြားတဲ့ဝန္ၾကီး လား၊အခုဝန္ၾကီးအသစ္လားၾဆာ”
စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့့္ေခါင္းကုိတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္မိရာ၊
ကၽြႏု္ပ္၏ေခါင္းမွေဘာက္တုိ႔ပင္တဖြားဖြားက်လာသည္အထိျဖစ္၏။
“ဒါဆုိေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကုိပဲအားကုိးရေတာ့မွာပဲ။
ဆရာမၾကီးကေတာ့၊ဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာကုိသိမွာပါေနာ္"
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာၾဆာရယ္။က်မျဖင့္အဲဒီနာမည္တခါမွမၾကားဖူးပါဘူး”
“အာ၊ဆရာမၾကီးကလည္း ဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာဆုိတာ
မွန္နန္းရာဇဝင္ကုိေရးတဲ့ ဦးကုလားနဲ႔တေခတ္ထဲေလ”
“ဦးကုလားေကာ၊ဦးတရုတ္ေကာက်မမသိပါဘူးရွင္။
က်မကလူတကာကုိလုိက္ျပီးမိတ္ေဆြဖြဲ႔ေနရမလား။
က်မကအပ်ဳိၾကီးရွင့္။ကဲပါၾဆာရယ္။ၾဆာေရာကေလးေတြပါေနပူလွျပီ။
က်မတုိ႔ကေလးေတြေက်ာင္းအပ္တာလက္ခံရဦးမယ္ၾဆာဒင္”
ခဲေလသမွ်သဲေရက်ရေလေသာကၽြႏု္ပ္သည္၊စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္
ဘယ္ဝယ္ေျမာက္ေတာင္သုိ႔ေဖြေယာင္ေမွ်ာ္ၾကည့္မိေလရာ
၊ျမင္ရေလသမွ်ယာခင္းတုိ႔မွာ တံလွ်ပ္တုိ႔ျဖင့္ျပည့္ေန၏။
အညာေနကားပူလွသည္။ကၽြႏု္ပ္၏ေက်ာျပင္မွ စီးက်လာေသာေခၽြးတုိ႔ေၾကာင့္တကိုယ္လံုးယားယံသလုိလုိ
ခံစားလာရသည္။ထုိ႔ထက္..၊ကၽြႏု္ပ္၏တင္ပါးမွာႏွစ္ရွည္လမ်ား
စြဲကပ္ခဲ့ေသာေပြးကြက္တုိ႔ကပုိ၍ဆုိးဆုိးရြားရြား
ယားယံေနသည္ဟုသာထင္မိေလေတာ့၏။ ။