တခ်က္ေလာက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။
(မင္းဒင္)
၁။ ဗမာျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡ
ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ျမန္မာေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔၏ ဘ၀ပံုရိပ္အခ်ဳိ႕ကုိ ရံဖန္ရံခါ က်ေနာ္ေရးေလ့ရွိသည္။ စာဖတ္ပရိသတ္အခ်ဳိ႕က `ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ေရးထားသလုိ ထုိင္းေရာက္ျမန္မာေတြရဲ့ ဘ၀ဟာ တကယ္ပဲဆုိးသလား´ဟု ေမးျမန္းလာပါသည္။ လြန္ခဲ့ ေသာလက ေရႊလုပ္သားဂ်ာနယ္မွ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ သတင္းသည္ အထက္ပါေမးခြန္းအတြက္အေကာင္းဆံုးသက္ေသ ျဖစ္မည္ ဟု က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
စက္တင္ဘာ၆ ျမတ္ညိဳ(အလြတ္သတင္းေထာက္)
ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပုိင္း စူရတ္ဌာနီၿမိဳ႕ ဘန္ခ်န္ရပ္ကြက္တြင္ေနထိုင္သည့္ရာဘာၿခံအလုပ္သမားတစ္ဦးအား ေခြးကိုဆဲဆိုသျဖင့္ ထိုင္း လူမ်ိဳးတစ္ဦးက ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္လိုက္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ယမန္ေန႔ ညေန ၆နာရီေက်ာ္ခန္႔က အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ သိန္းမင္းစံ ဆိုသူ ရာဘာၿခံ အလုပ္သမားတစ္ဦးသည္ အခ်ိဳရည္ႏွင့္ မုန္႔မ်ား ၀ယ္ရန္သြားစဥ္ ေခြးတစ္ေကာင္ လိုက္ကိုက္သျဖင့္ ထိုင္းဘာသာစကားျဖင့္ဆဲဆိုခဲ့သည္။ စားစရာမ်ား ၀ယ္ၿပီးျပန္လာသည့္အခါ ေခြပိုင္ရွင္က အိမ္ေရွ႕မွေစာင့္ေနၿပီး ညာဘက္ရင္အံုႏွင့္ညာဘက္ မ်က္ခံုးအေပၚနဖူးေစာင္းတို႔ကို ေသနတ္ျဖင့္ႏွစ္ခ်က္ ပစ္ခတ္ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဦးေလး ေတာ္စပ္သူ ကိုေဇာ္ေဇာ္ က “ ေခြးလိုက္ကိုက္လို႔ ဆဲမိတာကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ရတယ္လို႔ဗ်ာ။ အခ်ိဳရည္ဗူးနဲ႔ မုန္႔ကိုကိုင္ၿပီး ေနရာမွာ ပြဲခ်င္းၿပီးေသရတယ္။ ေခြးကို က်ေနာ့္တူက တစ္ခုခုနဲ႔ လုပ္မိတယ္ဆိုလည္းတစ္မ်ိဳး။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာ ေခြးတစ္ေကာင္ ေလာက္ေတာင္ တန္ဘိုးမရွိဘူးလား။ အသက္တစ္ေခ်ာင္း။ ဘ၀တစ္ခု ဒီလို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ ရစတမ္းလားဗ်ာ” ဟု ထိခိုက္ေၾကကြဲ စြာဆိုသည္။
ကိုသိန္းမင္းစံသည္ ထား၀ယ္ခရိုင္ ပုေလာၿမိဳ႕နယ္၊ ပလရြာ မွ ဦးေက်ာ္မင္း၊ ေဒၚေထြးရီ တို႔၏ သား လူပ်ိဳလူလြတ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ယခု လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ရာဘာၿခံတြင္ ၄ႏွစ္တိုင္တိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ အလုပ္သမားတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အေလာင္းအား စက္တင္ ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ သၿဂိဳဟ္မည္ျဖစ္ သည္။
၂။ ထမင္းတစ္လုတ္ တုတ္တစ္ခ်က္
ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ အတုိဆံုးအရွင္းဆံုး ဥပမာေပးရလွ်င္ ထမင္းတစ္လုတ္၊တုတ္တစ္ခ်က္ဟူေသာ ဆုိရုိး သည္ အံအ၀င္ဆံုးျဖစ္တန္ရာသည္။ကာလၾကာေညာင္းခဲ့ေသာ စစ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစံနစ္ေၾကာင့္ ထမင္းနပ္မမွန္ၾကေသာ ေတာေန လူ တန္းစားအမ်ားအျပားမွာ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာရွာရင္း ထုိင္းဘက္ျခမ္းသုိ႔ေရာက္လာၾကသည္။အစအဦးကေသာ္ ေကာ့ေသာင္း၊ဘိတ္၊ ထား၀ယ္၊ေမာ္လၿမိဳင္၊ကရင္ျပည္နယ္ဘက္တုိ႔မွ ေက်းလက္ေနလူထုအမ်ားစုျဖစ္ေသာ္ျငား ေနာင္ေသာ္ ရန္ကုန္မႏၱေလးကဲ့သုိ႔ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးမွ လူမ်ားပါ ထုိင္းႏုိင္ငံတနံတလ်ားသုိ႔ ၿပိဳဆင္းလာၾကသည္။အဆုိပါ ျမန္မာအားလံုးလုိလုိ ထုိင္းဥပေဒအရ၊ထုိင္းလူမ်ဳိးတုိ႔ လက္ေရွာင္ၾကသည့္ ညစ္ပတ္ေပေရ၊ က်န္းမာေရးထိခုိက္ေသာ၊ ၾကမ္းတမ္းပင္ပန္းေသာ အလုပ္မ်ားကုိသာ လုပ္ခြင့္ရၾကသည္။
ျမန္မာေရြ႕ေျပာင္းလုပ္သားတုိ႔ကား ေခတ္မီတုိက္တာ အေဆာက္အဦးမ်ား အႀကိဳအၾကားတြင္ ၊ ပန္ကာတစ္လံုး၊ထမင္းေပါင္းအုိး တစ္လံုးျဖင့္ ယုိင္နဲ႔နဲ႔အလုပ္သမားတန္းလ်ားမ်ားတြင္ေနရကာမွ်ျဖင့္ နတ္ဘံုနတ္နန္း ထင္မွတ္ၾကရွာသည္။ဇာတိေျမကုိ စြန္႔ရျခင္း ၏ဒုကၡ၊လူလုိမေနရသည့္ဒုကၡတုိ႔ကုိ ထမင္းနပ္မွန္ျခင္းျဖင့္ အလဲအထပ္ျပဳၾကရသည္။
ႏြားသတ္ရံုပုိ႔မည့္ႏြားမ်ားကုိ တံဆိပ္တံုးရုိက္ေပးသည္ႏွင့္ ဥပမာျပဳအပ္ေသာ အလုပ္သမားကဒ္(ဘတ္)မ်ားကုိင္ေဆာင္ရသည့္ ဘ၀မွ ယာယီႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေပးျခင္းကား အျမင္ေကာင္းလွပါ၏။နား၀င္ခ်ဳိလွပါ၏။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာသြားလာႏုိင္ သည့္ အနီေရာင္္ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားအတြက္လည္း သာဓုေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေခၚလုိလွပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ …..။
ယာယီႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ထုတ္ေပးျခင္းအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းသူတုိ႔မွာ ထုိင္းလူမ်ဳိးပုိင္ အလုပ္သမားကုမၸဏီမ်ား ျမန္မာသံရံုးႏွင့္ ျမန္မာပတ္စပုိ႔ပြဲစားတခ်ဳိ႕သာျဖစ္သည္။
ျမန္မာေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔သည္ထုိင္းအာဏာပုိင္တုိ႔၏ အလုိအေလ်ာက္ေငြထုတ္စက္(ATM)မ်ားဟု ဆုိႏုိင္သည္။ဘတ္ရိွရွိ၊ မရွိရွိ၊ ပတ္စ္ပုိ႔ရွိရွိ၊မရွိရွိ ဖမ္းသည္။ေငြညွစ္သည္။ မရရရာ ပုဒ္မတစ္ခုခု ေျပာင္းတပ္သည္။ေရႊေပါင္လက္မွတ္ကုိပင္ အလြတ္မေပး။ ေရြ႔ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြမွာ ေခၚစရာအေဖမရွိ။
၄။ ျမန္မာကၽြန္မ်ဳိးဆက္သစ္
အစအဦးမွာ ျပည္တြင္းဇနပုဒ္တစ္ခုမွ ျမန္မာအလုပ္သမားတစ္ဦး ဖူးခက္သုိ႔လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္သည္။ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ရံုရွိသည္ကုိ ရြာမွာရွိေနသည့္ အလုပ္လက္မဲ့တုိ႔က အားက်သည္။နီးစပ္ရာေဆြနီးမ်ဳိးစပ္ေတြ အကုန္နီးပါး ဖူးခက္ကုိ ေရာက္လာၾကသည္။ မြန္ျပည္နယ္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔အနီးရွိ ေက်ာက္တန္းေက်းရြာကဲ့သုိ႔ ရြာမ်ားမွဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေက်းရြာေကာင္စီဥကၠ႒ ေတြပါ ဖူးခက္ကုိေရာက္လာ၊ၾကြလာကုန္ၾကသည္။
ဖူးခက္မွာပင္ နဖူးစာရြာလည္ၾကသည္။ အိမ္ေထာင္ဖက္ကာ သားသမီးပြားစီးၾကသည္။ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္တြင္ ဇာတိရပ္ရြာသုိ႔ ျပန္ပုိ႔ ကာ မူလတန္းပညာအဆင့္ သင္ယူေနၾကေသာ္ျငား၊ေက်ာင္းစာကုိ စိတ္မ၀င္စား။ ဖူးခက္မွာေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရစဥ္က ေန႔စဥ္မွီ၀ဲရသည့္ အားျဖည့္အခ်ဳိရည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီဗူးမ်ဳိးစံုကုိသာ အထင္တႀကီးေတာင့္တသည္။အဆုိးေတာ့မဆုိသာျပန္ေခ်။ ထုိထုိေသာ ဗူးမ်ုဳိးစံုသည္ ရြာမွာ သူေဌးႏွင့္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသာမွီ၀ဲႏုိင္ေသာအရာမဟုတ္ေလာ။ ႀကီးျပင္းလာသည့္တစ္ေန႔ ဖူးခက္မွာအလုပ္ သြားလုပ္မည္ဟူေသာ ကၽြန္ခံေရး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္သည္ ကေလးတုိင္းလုိလုိ၏ စိတ္၀ယ္စြဲထင္ေနခဲ့ဲၾကၿပီ။ထုိင္းႏုိင္ငံသားတုိ႔တစ္ေန႔အလုပ္ခ်ိန္ ရွစ္နာရီျဖစ္ေသာ္ျငား ျမန္မာအလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွ် အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။လစာကား အတူတူ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အရြယ္မတုိင္မီ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္ကုန္ၾကျပီး အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔တြင္ လူမမာဘ၀ျဖင့္ ဇာတိရြာမွာ ေခါင္းခ်ၾကသည္။ ထုိကြက္လပ္ကုိ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားက ကၽြန္ကေမြးသည့္သေဘာက္မ်ားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ျဖည့္ဆည္းရန္ အသင့္ရွိေနၾကသည္။ အေကာင္းဆံုး လုပ္အားစုိက္ထုတ္ႏုိင္သည့္ အရြယ္ေကာင္း၊အားေကာင္းေမာင္းသန္ျမန္မာအလုပ္သမား အလုပ္သမားမ်ားကုိ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ သန္းခ်ီေစခိုင္းနုိင္သည့္ ထုိင္းႏုိင္ငံ တဟုန္ထုိး စည္ပင္ေနသည္မွာ ထူးဆန္းလွသည္မဟုတ္။
၄။ သံရုံးသည္မ်က္စိနားမရွိေလသေလာ။
ယခုဤစာကုိေရးေနခ်ိန္တြင္ ဖူးခက္ျမိဳ႔ရွိ အၾကီးဆံုးေစ်းဆုိင္ၾကီး စူပါခ်ိ(Super Cheap) မီးေလာင္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္တုိဘာ (၁၆) ရက္ေန႔ည ကုိးနာရီခန္႔က ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့သည့္မီးမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ အေငြ႔မေသေသး။၄၈နာရီေက်ာ္ခဲ့ျပီ။၀ါယာၾကိဳးေရွာ့ျဖစ္ရာ က စတင္ေသာမီးသည္ အနီးအနားရွိျမိဳ႔နယ္မွ မီးသတ္ကားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ျငိမ္းသတ္သည့္တုိင္ မီးစြယ္က်ဳိးရံုသာရွိျပီး မီးေလာင္ျပင္ထဲသုိ႔ ယခုတုိင္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ား မ၀င္ႏိုင္ၾကေသးေခ်။အဆုိပါေစ်းဆုိင္ၾကီးတြင္ ျမန္မာအလုပ္သမား(၃၀၀၀)နီးပါး ရွိသည္။မီးေလာင္သည့္အခ်ိန္တြင္ အလုပ္သမားႏွင့္ေစ်း၀ယ္ ေထာင္ခ်ီရွိေနသည္ဟု ဖူးခက္သတင္းစာမ်ားတြင္ေဖာ္ျပသည္။ဆယ္ဧက ခန္႔အက်ယ္အ၀န္းရွိသည့္ ဧရာမေစ်းဆုိင္း၀င္းၾကီးျပာအတိက်သြားသည့္ မီးေလာင္မွဳျဖစ္၍ ဖူးခက္သမုိင္းတြင္ အၾကီးက်ယ္ဆံုးမီးဟု ဆုိႏုိင္ သည္။
`လူသံုးဆယ္ေလာက္ေသတယ္´၊`အနည္းဆံုးတစ္ရာေလာက္ေတာ့ ေသတယ္´၊`ႏွစ္ရာအထိအေသအေပ်ာက္ရွိႏုိင္တယ္´၊ ေသမွာေပါ့၊ မီးေလာင္တယ္ဆုိတာနဲ႔ လုမဲ့ယက္မဲ့လူေတြ၀င္မလာေအာင္ဆုိျပီး ပင္မတံခါးၾကီးေတြ အကုန္ပိတ္လုိက္တာကုိး´၊`တစ္ေယာက္မွ မေသပါဘူး´၊`အေသအေပ်ာက္စာရင္းအတိအက်မေကာက္ႏိုင္ေသးဘူး၊မီးေလာင္ျပင္ထဲကုိ ၀င္ၾကည့္မွ အတိအက်သိရမွာ´
လတ္တေလာဖူးခက္မွာထြက္ေပၚေနသည့္အရပ္သတင္းမ်ားကား စံုလွသည္။ႏွစ္စဥ္ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ ေလးငါးသန္းလာေရာက္ေနေသာ ေငြတြင္း ျမိဳ႔ၾကီးျဖစ္၍ ထိုင္းမီဒီယာမ်ားအေနျဖင့္ သတင္းအမွန္ကုိ ထုတ္ျပန္ရန္ အခက္အခဲရွိေနႏုိင္သည္။ေသခ်ာသည့္အခ်က္မွာ ထုိင္းသတင္း မ်ားတြင္ စူပါခ်ိရွိ အလုပ္သမားဦးေရကုိ ခုနစ္ရာဟုသာ ေဖာ္ျပသည္။ပ်က္စီးဆံုးရွဳံးမွဳတန္ဖုိးအရပ္ရပ္မွာ ထုိင္းဘတ္ သန္းေထာင္ခ်ီသည္ ဟု ထုိင္းအာဏာပုိင္ရပ္ကြက္မွဆုိသည္။
ျမန္မာသံရုံးသည္ မ်က္စိမွိတ္နားပိတ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသေလာ။ `အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ကုိ ထိပါးတာဟာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကုိ ထိပါးတာပါပဲ´ဟူေသာ စကားသံကုိနားမွာၾကားေယာင္သည္။ `တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံတာ၀န္ရွိသူေတြက သံုးေထာင္ဒုကၡ ေရာက္တာနည္းေနလုိ႔ သံုးေသာင္းျပည့္ေအာင္ ၊သံုးသိန္းျပည့္ေအာင္ေစာင့္ေနေလသလား´ အေတြးပြားရသည္။မီးေလာင္မွဳေၾကာင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသားအလုပ္သမားမ်ား အလုပ္လက္မဲ့မျဖစ္ေစရန္ စီမံေဆာင္ရြက္ထားျပီးျဖစ္သည္ဟု ထုိင္းအာဏာပုိင္မ်ားက ဆုိေသာ္ျငား ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔အေရးအရာအတြက္ တခြန္းတပါဒ ေျပာဆုိမည့္သူ ယခုတုိင္မရွိေသး။
အခ်ဳိ႕အန္ဂ်ီအုိအမည္ခံအဖြဲ႔တဖြဲ႕တေလရွိေကာင္းရွိႏုိင္ေသာ္ျငား ျမန္မာ့အေရး အန္ဂ်ီအုိဟူသည္ မည္သုိ႔ေသာလူမ်ားျဖစ္သည္ကုိ အမ်ားသိျပီးျဖစ္၍ အက်ယ္မေရ႔းလုိေခ်။လုိတုိရွင္းဆုိရလွ်င္ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း ဟူေသာစကားကုိသာ အမွတ္ရၾကေစလုိသည္။
၅။ ေကာင္စစ္၀န္ရံုးအျမန္ဖြင့္ပါ။
ဖူးခက္ျမိဳ႕တြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ဳိးစံုရွိသည္။ ဆြီဒင္၊ေတာင္ကုိးရီးယား၊ဗီယက္နမ္၊လာအုိ၊ ဂ်ပန္စသည္ျဖင့္ ႏုိင္ငံအသီးသီး၏ ေကာင္စစ္၀န္ ရံုးအေျမာက္အျမားရွိသည္။ဖူးခက္တြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသိန္းခ်ီရွိေသာ္ျငား ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ အေရးအရာကုိ ဂရုတစိုက္ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္း ေပးမည့္ ေကာင္စစ္၀န္ရံုး(သုိ႔မဟုတ္) အလုပ္သမားကုိယ္စားလွယ္ရံုးကား မရွိ။ေခတ္ၾကီးေျပာင္းျပီဆုိပါလွ်င္ ျမန္မာအလုပ္သမားအေရး ကုိထိထိေရာက္ေရာက္ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းေပးမည့္ အလုပ္သမားကုိယ္စားလွယ္ရံုးမ်ားကုိ ျမန္မာေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားဦးေရထူထပ္ သည့္ ထုိင္းႏိုင္ငံတလႊားရွိ ျမိဳ႕ၾကီးအသီးသီးတြင္ အျမန္ဆံုးဖြင့္သင့္သည္။
အဆုိပါရံုးမ်ားတြင္ ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ လူ၀င္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးဥပေဒ၊အလုပ္သမားဥပေဒတုိ႔ကုိ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိသည့္ ျမန္မာအရာရွိမ်ား ေစလႊတ္ သင့္သည္။ယာယီႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္လုပ္စဥ္ကကဲ့သုိ႔ အၾကံအဖန္ေပါင္းစံုလုပ္၊ရသမွ် ပုိက္ဆံ၊အိပ္ကပ္ထဲထည့္ျပန္သည့္ ၀န္ထမ္းမ်ား ေစလႊတ္လွ်င္ကား ႏူရာ၀ဲစြဲ၊လဲရာသူခိုးေထာင္းသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေနေပဦးမည္။
ကိုယ့္အထုတ္ကုိယ္ျဖည္၊ ကုိယ္ေပါင္းကုိယ္လွန္ေထာင္းသည့္ ဤစာမ်ဳိးကုိ ေရးရသည္မွာ ႏွလံုးစိတ္၀မ္းမခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ျဖစ္ေသာ္ျငား ၊ မီးေလာင္ျပင္မွ ျမန္မာေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားသံုးေထာင္ေက်ာ္အား ျမန္မာတာ၀န္ရွိသူတုိ႔အေနျဖင့္ တခ်က္မွ် ငဲ့ကြက္ၾကည့္သည္ ဆုိလွ်င္ေရးရက်ဳိးနပ္သည္ဟု ႏွလံုးပုိက္မိသည္။