၂၈။၀၅။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္ မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)
အခန္း(၃၆)
ထုိင္းႏိုင္ငံ၏အာဏာသိမ္းရက္စြဲမ်ား
၂၀၁၄ ခုႏွစ္။ေမလ(၂၀)ရက္။
ဤရက္ပုိင္းမ်ားအတြင္း ထူးထူးျခားျခားအသံတိတ္ေနေသာကုိသက္ခိုင္ထံမွ နံနက္ငါးနာရီမထုိးမီ က်ေနာ့္ထံဖုန္းဆက္လာသျဖင့္ က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ဖုန္းကုိင္လုိက္ရသည္။
"ကုိမင္းဒင္။ထုိင္းစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ျပီတဲ့ဗ်"
"အာ၊ဟုတ္ရဲ့လား။ကုိသက္ခိုင္ရာ။အခုမွ ငါးနာရီေတာင္မထုိးေသးတဲ့ဥစၥာ။ခင္ဗ်ားေျပာလုိက္မွျဖင့္ အဆန္းၾကီးပဲ"
"ကဲပါဗ်ာ။ထုိင္းမွာအာဏာသိမ္းတာအဆန္းေတာ့မဟုတ္လွပါဘူး။ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ေပေတာ့။ဘစ္စီေဘးနားက ထုိင္းစား ေသာက္ဆုိင္မွာ ဒင္မ္ဆမ္းေလးဘာေလးစားရင္း စကားေျပာၾက တာေပါ့။က်ေနာ္ေစာင့္ေနမယ္"
ကုိသက္ခိုင္၏လုပ္ေပါက္သည္အျမဲတေစဤနည္းႏွင္ႏွင္ခ်ည္းျဖစ္၏။ညက အိပ္ယာဝင္ေနာက္က်ေသာက်ေနာ္သည္ မထခ်င္ထခ်င္ႏွင့္ ကမန္းကတန္းမ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေစ်းဆုိင္အတြက္လုိအပ္သည္မ်ားကုိ တူေတာ္ေမာင္အားမွာၾကားကာ ကုိသက္ခိုင္ခ်ိန္းဆုိရာသုိ႔ ထြက္လာ ခဲ့ရသည္။ကုိသက္ခိုင္ခ်ိန္းဆုိေသာဆုိင္သည္ စင္စစ္လမ္းေဘးဆုိင္သာသာမွ်သာျဖစ္သည္။သုိ႔ေသာ္ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္မွဳရွိသည့္အျပင္ ေစ်းႏွဳန္းလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ခ်ဳိသာ၏။ထူးျခားခ်က္မွာ အဆုိပါဆုိင္မွ ဗမာေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားစားပြဲထုိးကေလးမ်ားသည္ ကုိသက္ခို္င္ႏွင့္ တရင္းတႏွီးအဖြဲ႔က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ကုိသက္ခိုင္သည္ထုိင္းစကားကုိမႊတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္ေသာ္ျငား အဆုိပါ စားပြဲ ထုိးကေလးမ်ားႏွင့္ လူက်ိတ္က်ိတ္တုိးေနသည့္ ဆုိင္တြင္း၌ပင္ ဗမာစကားျဖင့္ေျပာဆုိ၏။အမွန္ေတာ့ ထုိင္းေရာက္ ဗမာအလုပ္ သမားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူပံုအလယ္မွာ ဗမာစကားကုိ ခပ္ဟဟေျပာဆုိရန္ပင္ဝန္ေလးတတ္ၾကသည္။ ဗမာအလုပ္သမား ဗမာ စကားေျပာသည္ကုိ ထုိင္းဆုိင္ရွင္က မၾကိဳက္တတ္သလုိ၊ဗမာစကားသံၾကား၍ ဗမာအလုပ္သမားရွိေၾကာင္းသိလွ်င္လည္း ေနာက္ဆက္ တြဲျပႆနာမ်ဳိးစံုရွိတတ္သည္။က်ေနာ္ထုိဆုိင္သုိ႔ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ကုိသက္ခိုင္သည္ ဆုိင္၏ေဘးက်က်စားပြဲတစ္လံုးမွာ ထုိင္ရင္း စြပ္ျပဳတ္ တစ္မ်ဳိးကုိ တဇြန္းခ်င္းခပ္ေျဖးေျဖးေသာက္လ်က္ရွိသည္။
"လာထုိင္၊ကုိမင္းဒင္၊ဘာထပ္မွာအံုးမလဲ။ဒင္ဆမ္းနဲ႔စြပ္ျပဳပ္ေတာ့မွာထားတယ္"
အိပ္ခ်င္စိတ္မေျပေသးေသာ က်ေနာ္က ပါးစပ္ဝမွာလက္ပိတ္၍သန္းေဝခ်င္စိတ္ကုိ ထိန္းရင္း ဘာမွထပ္မမွာေတာ့ပဲလံုေလာက္ျပီးျဖစ္ ေၾကာင္းလက္ကာရင္းေခါင္းရမ္းျပလုိက္ရသည္။
"ဒီမနက္သံုးနာရီေလာက္မွာသိမ္းတာဗ်။ထုိင္းတီဗီခ်င္နယ္မွာက်ေနာ္ၾကည့္လုိက္ရတယ္။ထုိင္းရုပ္ျမင္သံၾကားလုိင္းတစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ အပိတ္ခံ ရသတဲ့"
"နဂုိကမွ ထိုင္းတစ္ႏုိင္ငံလံုး စီးပြားပ်က္သလုိျဖစ္ေနတာဗ်ာ။ဘာေတြမ်ားရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြးေတြ ဆက္ျဖစ္လာအံုးမွာပါလိမ့္"
"ခင္ဗ်ားက ဗမာစစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာကို စိတ္စြဲေနဟန္တူပါရဲ့။မတူဘူးဗ်။အခုဟာက ထုိင္းစစ္တပ္ဟာ အာဏာသိမ္းတယ္လို႔ေတာင္ မဆုိႏုိင္ဘူး။မာရွယ္ေလာထုတ္ျပီး လံုျခံဳေရးခ်တယ္။လမ္းေပၚက အရွဳပ္ေတြကိုရွင္းတယ္။အုပ္ခ်ဳပ္ေရးုပုိင္းမွာ အိမ္ေစာင့္အစုိးရတစ္ခု တည္း မႏုိင္မနင္းျဖစ္ေနတာကုိ ဝင္ထိန္းေပးတဲ့သေဘာေလာက္ပဲဗ်။ထုိင္းစစ္တပ္ေကာင္းလွခ်ည့္ရဲ့က်ေနာ္မဆုိခ်င္ေပမဲ့ ၁၉၇၆ခုႏွစ္မွာ ထုိင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ႏွင္းတဲ့လုပ္ရပ္မ်ဳိးကေတာ့ ရာဇဝင္ထဲမွာက်န္ရစ္ခဲ့တာအမွန္ပဲဗ်ာ။ ထုိင္းႏိုင္ငံေရး အၾကပ္အတည္းဟာ ဘာအေျဖမွ မထြက္ပဲ အီခံေနခဲ့တာၾကာျပီဗ်ာ။ထုိင္းႏိုင္ငံေရးေရွ႕ဆက္ရမဲ့ခရီးမွာ ဥာဏ္ ဦးစီးဖုိ႔ေတာ့လုိလိမ့္မယ္"
ကုိသက္ခိုင္က ထုိင္းႏိုင္ငံေရးႏွင့္အာဏာသိမ္းသည့္ကိစၥရပ္ကုိအာရံုေရာက္ေနေသာ္ျငား က်ေနာ္ကမူ၊စိတ္ထဲတြင္မတင္မက်ျဖစ္ေနသည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာတစ္ခုကုိ ေကာက္ခါငင္ကာ ေမးလုိက္မိသည္။
"ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားလည္းေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလုိက္တာ။ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ဆံုျပီးကတည္းက အသံတိတ္ေန ပါလား"
ကုိသက္ခိုင္သည္ေခါင္းကုိတဆတ္ဆိတ္ျငိမ့္ရင္း ျပံဳးေယာင္ေယာင္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိေငးၾကည့္ေနျပန္ေလသည္။လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ခန္႔က ဖူးခက္သုိ႔ ဗမာျပည္မွစာေရးဆရာမ်ားလာေရာက္၍ေဟာေျပာၾကရာ ေမာင္စိန္ဝင္းပုတီးကုန္း၊ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းေခၚ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိႏွင့္ ညီမင္းညိဳတုိ႔ပါဝင္သည္။စာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္လုိအပ္သည္မ်ား၊ ညွိႏွဳိင္းတုိင္ပင္ႏုိင္ရန္ ကုိသက္ခိုင္ကုိ က်ေနာ္ဖုန္းျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။သူ၏ျပန္ၾကားခ်က္မွာလိုတုိရွင္းျဖစ္၏။
"စာေရးဆရာေတြ ဖူးခက္ကုိ ေရာက္လာဖုိ႔၊ေလယာဥ္စားရိတ္ကအစ၊အားလံုးက်ေနာ့္တာဝန္သာထားလုိက္ဗ်ာ။ဖူးခက္က ကိစၥေတြကုိ ေတာ့ ခင္ဗ်ားဖာသာ က်ဳပ္က်က္လိ ထားေပေတာ့"ဟုဆုိသည္။ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔ကတိစကားအတိုင္းပင္ စာေရးဆရာအဖြဲ႔ဖူးခက္ အေရာက္ဗမာေငြဆယ္သိန္းေက်ာ္အကုန္အက်ခံ၍စပြန္ဆာေပးသည္။ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္မူ ဘာဆုိဘာမွ မလုပ္ေခ်။ သူ႔လက္သံုး စကားမွာ "ခင္ဗ်ားဘာမွ မသိေသး ပါဘူးဗ်ာ။လုပ္မွာသာလုပ္ထားစမ္းပါ"ဟူသတည္း။
ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းတုိ႔အဖြဲ႔ေရာက္ရွိျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ကုိသက္ခိုင္က က်ေနာ့္အိိမ္မွာပင္ ညစာစားပြဲတစ္ဝိုင္းဒကာခံခ်င္သည္ဆုိ၍ စီစဥ္ေပးခဲ့ရေသး၏။ထုိေန႔ညခုနစ္နာရီခန္႔၊ က်ေနာ့္အိမ္မွာအာဖရိကဝုိင္ျဖင့္ဧည့္ခံအပ္သည့္စားဝိုင္းေသာက္ဝိုင္းတြင္ ကုိသက္ခိုင္၊ က်ေနာ္ႏွင့္စာေရးဆရာတသုိက္ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကရာ၊သူက ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းကို အကုိဟုေခၚသည္။ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းႏွင့္ ကိုသက္ခိုင္ မွာ သက္တူရြယ္တူျဖစ္၍ ကိုသာခ်ဳိ၊ ဆရာဂ်က္ဟုလည္းေကာင္းသူသံုးသည္။ ညီမင္းညိဳကိုမူ ကုိညီမင္းညိဳ ဟုသာ ဆုိသည္။ကုိသက္ခိုင္ ကုိၾကည့္ရသည္မွာ ဗမာျပည္က စာေရးဆရာမ်ားကုိ ေတြ႔ဆံုရျခင္းအတြက္ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနဟန္ရွိသည္။ထု္ိဝုိင္း တြင္ကုိသက္ခိုင္သည္ အသက္အရြယ္ကြာဟခ်က္ေၾကာင့္ေလာမဆုိႏိုင္။စကားလမ္းေၾကာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း ဆီသုိ႔သာဦးတည္သည္။
"စိတ္မရွိနဲ႔အကိုရာ။က်ေနာ္ဖူးခက္ကုိေရာက္ေနတာကုိက ေလာကဓံတရားရဲ့က်ီစယ္မွဳပါပဲ။တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ က်ေနာ္နဲ႔ဒီကကေလးေတြ ကင္းကြာေနတာအမွန္ပဲ။ခဏတျဖဳတ္အလည္ေရာက္တဲ့အကိုတုိ႔ကုိ ရွင္းျပရင္လည္း ရုတ္တရက္နားလည္လက္ခံဖုိ႔မလြယ္ျပန္ဘူး"
ကုိသက္ခိုင္က ထုိမွ်သာစကားဟဟဆုိခဲ့ျပီး စာေရးဆရာတုိ႔ေျပာဆုိသည့္ အလႅာပ၊သလႅာပစကားတုိ႔ကုိသာ ျငိမ္သက္စြာနားေထာင္ ေနခဲ့၏။
ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း၏ဟန္ပန္စရုိက္သည္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ႏွင့္လံုးဝကြဲလြဲေနသည္။ စကားမ်ားမ်ားမဆုိပဲ တခြန္းေမးတခြန္းေျဖ၊ လုိအပ္သည္ဟုထင္ျမင္သည့္အခါမွ အနည္းငယ္အက်ယ္ခ်ဲ႕၏။ႏွဳတ္နည္းသည္။ဆရာဂ်က္ကမူ သူ႔စာေတြထဲကလုိပင္ ခပ္ေသာေသာ ခပ္ရႊန္းရႊန္းျဖစ္၏။အသက္ေလးဆယ္ ျပည့္သည္မွာမၾကာေသးေသာ ကိုညီမင္းညိဳကား ထုိအထဲတြင္အသြက္ဆံုးျဖစ္၏။ တိေမြးကုဘြဲ႔ရ၊ အေဟာေကာင္းအေျပာေကာင္း စာေရးဆရာလူငယ္သည္ ေပ်ာ္စရာစံုလွသည့္ဖူးခက္ေျမကုိ အလည္ေရာက္ရျခင္း အတြက္ေၾကာင့္ ေလာမဆုိႏုိင္။ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြလ်က္ရွိ၏။ကုိညီမင္းညိဳ သည္သူ႔ထက္ အသက္အရြယ္အရ၊ စာေပဝါစဥ္အရၾကီးျမင့္သည့္ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္းႏွင့္ ဆရာဂ်က္တုိ႔ကုိ ေရွ႕တန္းတင္ေလး စား သည့္ အမူအယာတုိ႔အား က်ေနာ္သေဘာက်မိသည္။စာေပေဟာေျပာပြဲကား ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ၏။သုိ႔ေသာ္ ပြဲကုိဦးေဆာင္စီစဥ္သူမ်ားႏွင့့္က်ေနာ့္အၾကားအေခ်အတင္ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားၾကံဳခဲ့ရသျဖင့္ ကုိသက္ခိုင္ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနခဲ့သည္ကုိ အျပစ္မဆုိသာေခ်။
ကုိသက္ခုိင္တစ္ေယာက္က်ေနာ့္အေမးအေပၚတစ္စံုတစ္ရာမတုန္႔ျပန္ပဲ ခတ္မဆိတ္တံုဏိဘာေဝျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ထပ္ဆင့္ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္မိျပန္သည္။
"ေဟ့လူ၊ေျဖအံုးေလဗ်ာ။ စာေရးဆရာေတြမလာခင္ကလည္း ေရွာင္ဖယ္ဖယ္၊ျပန္သြားေတာ့လည္း အသံတိတ္ေန၊ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း"
ေငါင္းစင္းစင္းႏွင့္ႏွဳတ္ဆိတ္ေနေသာ ကုိသက္ခိုင္သည္ သတိျပန္လည္လာသည့္လူမမာႏွင့္တူေနျပန္သည္။
"ခက္တယ္ကုိမင္းဒင္။ကက္ဆက္ထဲမွာစီဒီျပားထည့္ဖြင့္လို႔မရဘူးေလ။ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးမွာ ပရုိဂရမ္တစ္ခုထည့္သြင္းမယ္ၾကံရင္ ေမာ္ဒယ္ခ်င္းကိုက္မကုိက္၊စံနစ္ခ်င္းညီမညီအရင္စစ္ရတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။အခုေဟာေျပာပြဲဲလုပ္ၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္ေတြ႔အခက္ၾကဳံျပီ မဟုတ္လား"
"ဘာဆုိင္လုိ႔လဲကိုသက္ခိုင္ရာ။ခင္ဗ်ားလည္းဗမာဖူးခက္ေရာက္ဗမာအလုပ္သမားေတြလည္းဗမာပဲဥစၥာ။ ခင္ဗ်ားလုိေပါက္ေပါက္ ေရာက္ ေရာက္လူက ထဲထဲဝင္ဝင္ ပံ့ပုိးႏိုင္ ရင္ပုိမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားႏွယ္ခက္ခ်က္ဗ်ာ။ထဲထဲဝင္ဝင္အဆင့္တင္မကဘူး။ဟုိဘက္ေပါက္ထြက္သြားတဲ့အထိပါ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ျပီးျပီဗ်။ဘယ္သူကုိမွ အျပစ္ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။က်ေနာ့္ပါရမီနည္းေသးတယ္လုိ႔သာမွတ္ပါတယ္"
"ခင္ဗ်ားက ဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့လုိ႔တုန္း ရွင္းပါအံုးကိုယ့္ဆရာရယ္"
"ဒီကိစၥေတြကုိ က်ေနာ္ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ဘူး၊မေျပာေတာ့ဘူးလုိ႔ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ေစာင္းေနတဲ့အျမင္ကုိ တည့္လိုတည့္ ျငားေျပာရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ဖူးခက္မွာ ဗမာအသုိင္းအဝိုင္းနဲ႔က်ေနာ္ခပ္ကင္းကင္းေနရတာဟာ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ဟိတ္ၾကီးဟန္ ၾကီးလုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ဒီလုိပါ"
ထုိသုိ႔လွ်င္ မုိးညိဳ့ေနသည့္ဖူးခက္၏တစ္ခုေသာနံနက္ခင္း (Big C)ဘစ္စီအနီးရွိထုိင္းစားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုတြင္ ကုိသက္ခုိင္ႏွင့္ က်ေနာ္ နံနက္စာ အျဖစ္ဒင္ဆမ္းစားေနၾကခ်ိန္တြင္ ဖူးခက္ျမိဳ႕ေရာက္ ဗမာအသုိင္းအဝိုင္းႏွင့္ကိုသက္ခုိင္တုိ႔အၾကား သမရုိးက်ဆက္ဆံေရး မရွိျခင္းအေပၚ ကုိသက္ခိုင္၏ ရွင္းလင္းခ်က္မွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ေလသည္။
"က်ေနာ္ဖူးခက္ကုိစေရာက္တာ ၂၀၀၃ႏုိဝင္ဘာလဗ်။ေရာက္စကေတာ့ ဗမာမိတ္ေဆြမ်ားမ်ားစားစားမရွိလွပါဘူး။မရွိဆုိ ဗမာေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနမွန္းလည္းက်ေနာ္မွ မသိတာကုိး။တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္လည္းရွိေရာ၊ဗမာေတြသိန္းခ်ီျပီးရွိေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိလာရတယ္။က်ေနာ္က ေနရာတစ္ကာ ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ဗမာအုပ္စုၾကီးအတြက္ ငါဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္ဆုိျပီး မၾကာခဏအေတြးဝင္မိတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၀၀၄ႏွစ္ကုန္ပုိင္းေလာက္မွာ ေက်ာ္ဝင္းဆုိတဲ့လူငယ္တစ္ ေယာက္ ဆူနာမီေနာက္ဆက္တြဲအလွဴရွင္အဖြဲ႔တစ္ခုကေန စပြန္ဆာရျပီး ဖူးခက္ပါေတာင္ကမ္းေျခမွာ (Patoung Learning Centre)ဆုိတဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေလးတစ္ခုလာဖြင့္သဗ်။သူကလူငယ္ဆုိေတာ့တက္ၾကြေနတာေပါ့ဗ်ာ။သူလည္း ဘယ္လုိစိတ္ကူး ေပါက္သလဲေတာ့မဆုိႏုိင္ဘူး၊ဖူးခက္ေရာက္ျမန္မာေတြစုဖြဲ႔ျပီး လူမွဳေရးအသင္းတစ္ခုေထာင္ခ်င္တယ္လို႔လာျပီးတုိင္ပင္ ေတာ့ က်ေနာ္လည္း "ဒါဆုိေကာင္းတာေပါ့"ဆုိျပီး ျဗဳန္းစားၾကီးေခါင္းျငိမ့္လုိက္တာပါပဲ။တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ဖူးခက္ေရာက္ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ား လူမွဳေရးအသင္းဆုိျပီး အသင္းဝင္ေလးေထာင္နီးပါးရွိတဲ့အဖြဲ႔ၾကီးတစ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္က အဲဒီအဖြဲ႔မွာမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဥကၠ႒ျဖစ္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီအသင္းရဲ့အတုိေကာက္နာမည္က ျမန္တုိင္းတဲ့ဗ်။တကယ္ေတာ့ ျမန္တုိင္းအသင္း ဟာ အသင္းဝင္ေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိတာမုိ႔ ျပည္ပေရာက္အဖြဲ႔ေတြၾကားမွာ အင္အားအေတာင့္ဆံုးလုိ႔ေတာင္ဆုိႏုိင္တယ္ဗ်။မဲေဆာက္က က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကိုေက်ာ္ထက္ရဲ့မွတ္ခ်က္အရ "ေကအန္ယူေတာင္ခင္ဗ်ားတုိ႔အသင္းေလာက္အင္အားမေတာင့္ဘူး"ဆိုပဲ"
"အသင္းရဲ့လွဳပ္ရွားမွဳက ရုိးရုိးရွင္းရွင္းပါပဲ။အသင္းဝင္တစ္ေယာက္ကုိ တစ္လ၊လစဥ္ေၾကးဘတ္ငါးဆယ္ေကာက္တယ္။ သာေရးနာေရး ေတြမွာ အသင္းကဆံုးျဖတ္ခ်က္တဲ့အတုိင္း ေငြေၾကးေထာက္ပံ့တယ္။ဒီေလာက္ပါပဲ။ဗမာအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေသဆံုးရင္ ဘတ္တစ္ ေသာင္း၊မဂၤလာေဆာင္ရင္ဘတ္ငါးေထာင္အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့။အစပုိင္းေတာ့ ဘာမွ အခက္အခဲမရွိလွေပမဲ့ လူအင္အားေငြအင္ အားသိပ္ ေတာင့္တင္းလာတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔မဟာျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ့စရုိက္အတုိင္းမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ျပသနာေတြ သေဘာထားကြဲမွဳ ေတြျဖစ္လာ ေတာ့တာပါပဲ။မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ အဲဒီသေဘာထားခံယူခ်က္ကြဲျပားမွဳဟာ က်ေနာ္စကၤာပူဘက္ကုိ စီးပြားေရး ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ေရာက္ေန တုန္းမွာ စျပီးျဖစ္ခဲ့တာဗ်"
"ဟုတ္တယ္။က်ေနာ္ဖူးခက္မွာရွိေနစဥ္ သာမွဳနာမွဳကိစၥေတြအတြက္ အသင္းရဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတဲ့အခါ ေသခ်ာစိစစ္တယ္။အမ်ဳိးေတာ္ တာမွန္သလား။မိသားစုဝင္လား၊လင္ကြာမယားကြာကိစၥေတြရွိေနသလား။လိမ္လည္ေတာင္းခံတာလား အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့။အသင္းပုိင္ ေငြမို႔ က်ေနာ္က ၾကားထဲကေန ႏွေမ်ာတြန္႔တုိစရာမဟုတ္ေပမဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးကုိ လက္လြတ္စပယ္ေပးလုိက္ရင္ အေခ်ာင္သမားေတြ ေပၚလာမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ၾကိဳျမင္ေနတယ္ဆုိပါေတာ့။စကၤာပူဂ်ဳိေဒါင္းအိစ္ ဘူတာရံုမွာ က်ေနာ္ရထားေစာင့္ေနတုန္း ဖူးခက္ကေန က်ေနာ့္ဆီကုိ ျမန္တုိင္းအတြင္းေရးမွဴးရဲ့တယ္လီဖုန္းဝင္လာတယ္။ေဆးရံုတက္လူနာအတြက္၊နာမက်န္းလူနာေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ ေၾကးထုတ္ေပးဖုိ႔ သတင္းပုိ႔ တာတဲ့။ဒီေတာ့က်ေနာ္လည္း "စိစစ္စရာရွိတာစစ္ေဆးျပီးထုတ္ေပးလိုက္ေလ"လို႔လည္းဆုိေရာ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ျမိဳင္က "ဥကၠ႒ေနရာတစ္ကာဟုိစစ္ဒီစစ္လုပ္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ မ်ားမ်ားေထာက္ပံ့ႏိုင္မွ၊ေပးႏုိင္မွ အသင္းဝင္ တုိးလာမွာေပါ့"တဲ့။သူကေတာ့သူ႔စကားဟာ ဘယ္ေလာက္တာသြားတယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းမိပံုမရေပမဲ့ က်ေနာ့္အာရံု ထဲမွာေတာ့ အသင္းၾကီးပ်က္စီးက်ဆံုးခန္းကုိဖ်တ္ကနဲလွမ္းျမင္လုိက္ရသလုိပါပဲ"
ေျပာလက္စစကားကုိ ခဏရပ္၍ စြပ္ျပဳတ္တငံုေသာက္ေနေသာ သူ႔ကုိ က်ေနာ္စုိက္ၾကည့္မိေနမိသည္။သူေျပာေနသမွ် သိပ္ေရးၾကီးခြင္ က်ယ္ကိစၥဟုက်ေနာ္မျမင္ေခ်။ဆုိင္အတြင္းမွာ လူအေတာ္က်ေနျပီဟုဆုိရမည္။ဇြန္းသံပန္းကန္သံဆူဆူညံညံႏွင့္ စားစရာမ်ဳိးစံုမွာယူေန သံတုိ႔ကုိ ၾကားေနရသည္။
"ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဘာမွေရးၾကီးခြင္က်ယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္မွာေပါ့။အမွန္ေတာ့ အသင္းၾကီးတစ္ခုတည္ျမဲဖုိ႔ဆုိတာ အသင္းဝင္ေတြရဲ့ခံယူ ခ်က္မွန္ဖုိ႔အဓိကဗ်။အသင္းဝင္ေတြအေနနဲ႔ေထာက္ပံ့ေၾကးလုိခ်င္လုိ႔၊ေငြေၾကးအက်ဳိးအျမတ္ကိုပဓာနျပဳတဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ဘယ္မွာလာ ေရရွည္ရပ္တည္ ႏိုင္ပါ့ မလဲ။ အသင္းကေန ေငြလြယ္လြယ္ရမွန္းလည္းသိေရာ၊ ဒူးနာတဲ့ေမာင္၊ရင္ၾကပ္ေခ်ာင္းဆုိးတဲ့ ေမာင္၊ဖ်ားခ်င္ သလုိလုိျဖစ္ တယ္ဆုိ တဲ့ေမာင္ေတြ မနက္လင္းတာနဲ႔ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕လာတန္းစီေနလုိက္တာမ်ား ပြဲေတာ္ၾကီးကုိျဖစ္လို႔ဗ်ာ။ နယ္ေျမ တာဝန္ခံေတြကလည္း လစဥ္ေၾကး ေကာက္လုိ႔မွ လက္ထဲပူေအာင္မကုိင္ရေသးဘူး၊ေထာက္ပံ့ေၾကးထုတ္မဲ့သူက ၾကိဳတင္ျပီးထုိင္ေစာင့္ ေနပါေရာလားဗ်ာ။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးစိတ္ဓာတ္ညံ့ဖ်င္းတာေတြေျပာရတာ ရွက္စရာေတာ့အေကာင္းသားဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆုိ ရီစရာ လည္းေကာင္းပါရဲ့။ ျမန္တုိင္းအသင္းကေန အသင္းဝင္ေတြမီးဖြားရင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးဘတ္ငါးေထာင္ေပးမယ္။ ေထာက္ပံ့ေၾကးလုိခ်င္ရင္ ျမန္ျမန္ အသင္းလာဝင္ၾကဆုိျပီးေမာင္းခတ္လုိက္ေတာ့ ေျခာက္လဗုိက္ခုနစ္လဗုိက္၊ရွစ္လကုိးလဗုိက္နဲ႔ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးေတြ အသင္းဝင္ လုိက္ၾကတာ အုတ္ေအာ္ ေသာင္းနင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဖြဲ႔ကုိ ဦးေဆာင္သူေတြက အသင္းကုိဘယ္လုိခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ရမယ္ ဆုိတာမသိ။ တပြဲတုိးနည္း၊ဆြယ္လံုးမက္လံုးေတြသံုးျပီး အသင္းဝင္လူဦးေရမ်ားဖုိ႔အဓိကထား၊ အသင္းဝင္ေတြက လည္း အေျခခံပညာ ဟုတ္ဟုတ္ ျငားျငားမရွိျပန္ေတာ့အခြင့္အေရးကုိေမွ်ာ္ကုိး၊ရလုိမွဳတစ္ခုတည္းကိုသာၾကည့္။ ဒီအသင္းမ်ဳိးဘယ္မွာ လာ သက္ဆုိး ရွည္ပါ့ မတုန္းဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ အသင္းၾကီးနိဂံုးခ်ဳပ္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ ဥာဏ္ျပႆနာ ေပါ့ဗ်ာ"
"ေအာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ကုိသက္ခိုင္ ဒီကလူေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနတာဟာ ဒီအသင္းၾကီးပ်က္သြားလုိ႔ကုိး"
"မဟုတ္ေသးဘူးကုိမင္းဒင္။ ဒီအခက္အခဲမ်ဳိးဟာ က်ေနာ့္ဘဝအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ႏွဳိင္းစာရင္ အကင္းပဲရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ အသင္းၾကီး ပ်က္လုပ်က္ဆဲအခ်ိန္ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ျပသနာတစ္ခုမွာ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကုိးႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ပါ ေရတိမ္နစ္ ခဲ့ရရွာတယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလုိဗ်"
"အသင္းဖြဲဲ႕ျပီးလုိ႔ တစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္အခ်ိန္ေပါ့။က်ေနာ့္ဆီကုိ ကိုသန္းေမာင္ဆုိတဲ့ ရခိုင္အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူ႔သမီးေလး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနလုိ႔ ဆရာတုိ႔အသင္းက ကူညီေပးပါတဲ့။ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အဲဒီကေလးမေလး ရွိေနတဲ့၊ဖူးခက္က ဝါခ်ီလတ္ေဆးရံုကုိ ေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ အသည္းအသန္လူနာခန္းမွာ တေခါင္းလံုးပတ္တီးေတြအေဖြးသားနဲ႔ကုတင္ေပၚ မွာမွိန္းေနတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကုိ က်ေနာ္ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ဦးေခါင္းခြံကိုဖြင့္ျပီး အၾကီးစားခြဲစိတ္ကုသမွဳလုပ္ထားတာတဲ့ဗ်ာ။ ကေလးမေလးနာမည္က ဝါဝါတဲ့ဗ်။ရခိုင္ျပည္နယ္ေက်ာက္ျဖဴဇာတိဆုိလားပဲ။ဝါဝါ့မွာ နီနီ ဆုိတဲ့အမႊာညီအမတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးသတဲ့။ဝါဝါခုနစ္ႏွစ္ေလာက္အရြယ္ ေက်ာက္ျဖဴမွာ မူလတန္းတက္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ေက်ာင္းအသြားလမ္းေပၚမွာ အေၾကာ တက္သလို ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ျပီး ေမ့ေျမာသြားဖူးသတဲ့။အရပ္ေဆးခန္းဆီကုိေပြ႕ခ်ီသြားၾကျပီး ဆရာဝန္ကစမ္းသပ္ေတာ့လည္း ဘာေရာဂါမွ မေတြ႔ခဲ့ဖူးဆုိပဲ။
သူ႔အေဖကိုသန္းေမာင္ေျပာစကားအရေတာ့ ဝါဝါဟာ ဒါမ်ဳိးသံုးၾကိမ္ေလာက္ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကမွ ကုိသန္းေမာင္တုိ႔လင္မယားဖူးခက္ကုိတက္လာေတာ့ ဝါဝါက အတူပါလာျပီး နီနီကေတာ့ ေက်ာက္ျဖဴမွာပဲ အဖုိးအဖြား ေတြနဲ႔က်န္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ေဆးရံုမတက္ရခင္သံုးရက္ေလာက္က၊ ဝါဝါဟာ အေၾကာတက္ျပီး ကုလားထုိင္ေပၚကေန ေအာက္ကုိျပဳတ္ က်သြားရာက ဝါခ်ီလတ္ေဆးရုံကုိေရာက္၊ေနာက္ ေဆးရံုက အထူးကုဆရာဝန္ၾကီးေတြက ဓာတ္မွန္ရုိက္တာအပါအဝင္ ေခတ္မီ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ေရာဂါရွာလုိက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္မွာအက်ိတ္ေတြ႔ရမုိ႔ အသက္လုတဲ့အေနနဲ႔ အေရးေပၚခြဲစိတ္လုိက္ရေရာေပါ့ဗ်ာ"
"အမွန္က ဖူးခက္အပါအဝင္ထုိင္းႏုိင္ငံေဆးရုံေတြမွာ ဗမာအလုပ္သမားေတြအခမဲ့ေဆးကုသခြင့္ရတယ္ဆုိတာ သာမန္အာဂႏၱဳဖ်ားတာ နာတာေလာက္ပဲကုခြင့့္ရတာပါ။အဲဒီလုိခပ္ေပါ့ေပါ့ေရာဂါစာရင္းမွာ မပါတဲ့ အသည္းအသန္လူနာေတြအတြက္ ေဆးရံုဆင္းတဲ့အခါ ေဆးကုသစားရိတ္ အတိအက်ကုိစာရင္းျပဳစုျပီးေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္"
"ကုိသန္းေမာင္က်ေနာ့္ကုိဖုန္းဆက္တာ သူ႔သမီးေလးဝါဝါ ေဆးရံုကဆင္းတဲ့အခါ ေဆးရံုကခြဲစိတ္ကုသစားရိတ္ကိုဘယ္လုိ ဘယ္ပံုရွင္းရ မယ္ဆုိတာ ၾကံရာမရလုိ႔ပါပဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုက ဆရာဝန္ေတြေဆးဝန္ထမ္းေတြကို က်ေနာ္ေက်းဇူးတင္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ေအးေလ။ဒီေရာဂါမ်ဳိးဗမာျပည္မွာျဖစ္ရင္ ေငြဘယ္ေလာက္က်သင့္မယ္၊ေငြဘယ္လုိေခ်မွာလဲ၊ ေငြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေမးခြန္းေတြ အရင္ေမးျပီးမွ ခြဲစိတ္ၾကမွာေသခ်ာပါ တယ္။ ဘာမီတြန္၊အရက္ပ်ံနဲ႔ပတ္တီးေတာင္ မလံုေလာက္တာ ခင္ဗ်ားလည္းသိျပီး သားပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္လည္း စိတ္ဓာတ္တက္ ၾကြေနတဲ့အခ်ိန္မုိ႔ဝါဝါ့အေဖကိုသန္းေမာင္ရဲ့အခက္အခဲကုိ က်ေနာ္ကူညီေျဖရွင္း ႏိုင္ မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့တာေပါ့"
"တရက္ျခားႏွစ္ရက္ျခားဆုိသလုိ က်ေနာ္ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုကိုေရာက္တယ္။ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဝါဝါေခါင္းက ပတ္တီးတခ်ဳိ႕ကုိ ျဖည္တယ္ဗ်။ခြဲစိတ္မွဳေအာင္ျမင္တယ္တဲ့ဗ်ာ။ကေလးမေလးဟာ စြတ္ျပဳတ္ရည္တခ်ဳိ႕ေသာက္ႏိုင္တယ္။ မ်က္လံုးဖြင့္ျပီးေဘးဘီက လူေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။က်ေနာ္က သူ႔လက္ကေလးကုိကုိင္ျပီး "သမီး"လုိ႔ေခၚလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိျပံဳးျပတယ္ဗ်ာ။ဝါဝါ့အျပံဳးကုိ က်ေနာ္ျမင္ရေတာ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ကိုယ္ခ်င္းစာအၾကင္နာတရားဟာ က်ေနာ္ရင္ထဲကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပံုေရာက္လာတယ္ မေျပာတတ္ ေတာ့ပါဘူး။တကယ္တန္းအေရးၾကီးတဲ့ အေျခအေနမွာ ထုိင္းလူမ်ဳိးဆရာဝန္ေတြသူနာျပဳေတြကေတာင္ ကေလးမေလးရဲ့ အသက္တစ္ ေခ်ာင္းကိုက်ဳိးစားကယ္တင္ခဲ့ၾကျပီပဲ။ က်သင့္ေငြကုိ ရွင္းႏိုင္ဖုိ႔လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးကုိ က်ေနာ္လုိလူလည္က ဘာေၾကာင့္မေျဖရွင္းႏိုင္ရမွာ တုန္း။ က်ေနာ့္ဘဝမွာက်ေနာ္အကၽြမ္းက်င္ဆံုးအလုပ္ဟာေငြရွာျခင္းပဲဗ်ာ။ ဒီလုိလူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းအတြက္ က်ေနာ္လုိေကာင္မ်ဳိး တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာကေန ဝင္ျပီးအားျဖည့္ရင္ မေအာင္ျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး"
"ဒီေနရာမွာၾကားျဖတ္ျပီးတစ္ခုေျပာရအံုးမယ္ဗ်။ထုိင္းေဆးရံုေတြကေန ဗမာအသည္းအသန္လူနာေတြဆီက ေဆးဝါးကုသစားရိတ္၊ ေဆးရံုတက္စားရိတ္ေတာင္းတယ္ဆုိေပမဲ့ မေပးရင္ တရားစြဲမယ္ဆုိတဲ့အဆင့္အထိေတာ့မလုပ္ၾကပါဘူး။အလုပ္သမားဘတ္၊ပတ္စပုိ႔ေတြ ရွိေနရင္ အတိုးအေလ်ာ့ ေစ်းညွိႏွဳိင္းလုိ႔ရပါတယ္။မ်က္ႏွာၾကီးထုိင္းမိတ္ေဆြတစ္ဦးဦးပါလာရင္ေတာ့ ပုိေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ ကုိေရႊဗမာမ်ားကလည္း အဲဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာတည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေျဖရွင္းတဲ့နည္းလမ္းကုိ မစဥ္းေတာ့ပဲ ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြအလစ္မွာ ေဆးရံုကေန ဆင္းေျပးၾကတတ္ၾကသဗ်။ေဆးရံုမွာေဆးဖုိးဝါးခေငြမရွင္းႏုိင္လုိ႔ အဖမ္းခံရတဲ့လူနာေတာ့ က်ေနာ္မေတြ႔ မိေသးတာ အမွန္ပဲဗ်ာ"
ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔ဇာတ္လမ္းမွာ သူကိုယ္တုိင္ေမ်ာေနဟန္ရွိသည္။ေဘးဘီကုိ သူဂရုမထားေတာ့ပဲ ေျပာလက္စဝါဝါအမည္ရွိ ရခိုင္ ကေလးမေလး၏ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေရွ႕ဆက္ေနသည္။
"ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ဟာ ဝါဝါဆုိတဲ့ကေလးမေလးအတြက္ နည္းမ်ဳိးစံုၾကံဆခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေငြေၾကးပမာဏတစ္္ခုကုိ စုိက္ထုတ္ မယ္။အသင္းထဲက ေငြတခ်ဳိ႕ကုိ အမွဳေဆာင္အဖြဲ႔အေရးေပၚအစည္းအေဝးေခၚျပီးသံုးႏုိင္ဖုိ႔ ညွိႏွဳိင္းမယ္။ ေနာက္တစ္နည္း ကေတာ့ က်ေနာ္ စီးပြားေရးေလာကထဲမွာက်င္လည္ခဲ့စဥ္က ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ျပီး က်ေနာ့္အေပၚအခင္အမင္မပ်က္ေသးတဲ့ စီးပြားေရး အသုိင္းအဝုိုင္းက မိတ္ေဆြေတြကုိ အကူအညီေတာင္းမယ္။ဒီနည္းေတြအားလုံးသံုးရင္ လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးပမာဏအျပည့္အဝ မရသည့္တုိင္ေအာင္ တစ္ပုိင္းတစ္စေျပလည္မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။ေနာက္တစ္နည္းရွိေသးတယ္။ဒီကေလးရဲ့အေျခအေနကုိ ျပည္ တြင္းျပည္ပမီဒီယာေတြကေန တဆင့္တင္ျပျပီး ႏုိင္ငံတစ္ကာေရာျမန္မာျပည္ထဲက ေစတနာရွင္ေတြကုိပါ ေမတၱာရပ္ခံမယ္။ အလွဴခံ မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီနည္းေတြနဲ႔မွ အဆင္ မေျပေသးဘူးဆုိပါေတာ့။ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းတစ္ခုက်န္ေသးတယ္ဗ်ာ"
"အဲဒီနည္းလမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြထုိင္းရဲဗုိလ္မွဴးၾကီးတစ္ေယာက္ကုိအေဖာ္ေခၚျပီး ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုအုပ္ၾကီးဆီတုိက္ရုိက္ဝင္၊ အသနားခံဖုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ဒီလုိနဲ႔ ဝါဝါဟာ တစ္စတစ္စ သက္သာလာလုိက္တာ ေနာက္ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ေနရင္ ပတ္တီးအားလံုးေျဖျပီး ေဆးရံုကဆင္း၊ျပင္ပလူနာအေနနဲ႔ ႏွစ္ရက္ျခားသံုးရက္ျခား လာျပရမဲ့အေျခအေနဆုိက္လာတယ္ဗ်ာ"
"အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီကာလက က်ေနာ္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံကိုေရာက္ကာစမုိ႔ စီးပြားေရးအေျခက်ေအာင္ က်ားကုတ္က်ားခဲရုန္းကန္ေနရတဲ့ အေျခအေနမုိ႔စိတ္သြားတုိင္းေတာ့ကိုယ္မပါပါဘူး။အဆင္ေျပႏုိးႏိုးလုပ္ငန္းေပါင္းစံုေလွ်ာက္လုပ္၊ထင္သလိုမျဖစ္ေတာ့ ရင္းႏွီးထားသမွ် ေငြေၾကးေတြဆံုးရွဳံး၊ထုိင္းရဲေတြရန္ကတစ္ဖက္၊တကယ့္ဝါးရုန္းသုဥ္းကားအခ်ိန္ၾကီးဆုိပါေတာ့။အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္မွာ ရွိတာဆုိလို႔ ဒီကေလးမေလးကုိ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ အသက္ရွင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ထက္သန္မွဳတစ္ခုပါပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ ကူးဖဲရုိက္ေနတာေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္ကေလးရွိေနတဲ့ ဝါဝါ့ကုိ က်ေနာ့္လက္ကုိင္ဖုန္း ႏုိကီရာေလး နဲ႔ ဗီဒီယုိႏွစ္မိနစ္စာေလာက္ရုိက္ထားမိလုိက္တယ္ဗ်ာ"
"ႏုိင္ငံတကာမွာ ဒုကၡသည္ေတြကိုဗန္းျပျပီး ကုိယ္က်ဳိးရွာေနတဲ့ အန္ဂ်ီၤအုိလုိလုိ ပရဟိတအဖြဲ႔လုိလုိ အဖြဲ႔ေတြရွိေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိပါ တယ္။ အဲသလုိအဖြဲ႔ေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္အလြယ္တစ္ကူခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္ပါတယ္။ခ်ိတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က်ဳိးရွာ မွာေတြ၊ ေနာက္ဆက္တြဲအရွဳပ္အရွင္း၊သကၤာမကင္းစရာေတြၾကံဳရမွာကုိ ၾကိဳတင္စဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ ဘယ္အဖြဲ႔ကိုမွ က်ေနာ္မဆက္ သြယ္ခဲ့ဘူး။ ဒီဇာတ္ကုိ က်ေနာ္ႏုိင္ေအာင္ကႏုိင္မယ္လုိ႔သာ က်ေနာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီဒါေပမဲ့က ေတာ္ေတာ္ ရင္နာစရာေကာင္းတဲ့ဒါေပမဲ့ပါပဲ"
ဓာတ္ပုံ။ ။ဂူဂဲလ္