၂၇။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္။
ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာ
(မင္းဒင္)
(၁)
“မွ်စ္စုိ႔ေပါက္ႏွင့္ပမာတင္စားႏိုင္သည့္သူ႔တင္ပါးထြားထြားႀကီးေတြကုိ ျမင္ရေလတုိင္း ကၽြႏု္ပ္ရင္မွာ ေဘာင္ဘင္ခတ္ရံုမက ထုိင္ရာမွ ေငါက္ကနဲထထုိင္မိသည္အထိ ျဖစ္ရသည္မွာအႀကိမ္ႀကိမ္။ဖူးငံုေနေသာသူ႔ႏွဳတ္ခမ္းလႊာအစံုသည္ အခ်စ္အတြက္ျဖင့္အသက္ပင္ ေသ ေသ၊ အၿပံဳးမပ်က္ေပါင္ စိတ္လက္ရွည္ရွည္ဟုရဲဝံ့စြာေၾကြးေၾကာ္ရင္း ခ်စ္ဗ်ဴဟာက်င္းခဲ့ၾကသည့္ ဖဲေမြ႔ယာကုိ ရုတ္ျခည္းသတိရေစျပန္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေယာက္်ားအလစ္ကုိမူ ေစာင့္ရေပဦးေတာ့မည္။သူေပးလုိ႔ကုိယ္ယူ ထုိသူမွာအျပစ္မရွိ။ ဒု၊သ၊န၊ေသာဟူသည္ ကၽြႏု္ပ္ အတြက္မူ ရယ္ေမာဖြယ္ျပက္လံုးသာသာမွ်သာျဖစ္ေခ်၏။”
ျပဴတင္းေပါက္သံတုိင္မ်ားၾကားမွ ဝင္းပရႊန္းလက္ေသာေနျခည္ေႏြးေႏြး၏ရင္ေငြ႔ကုိလွဳံရင္း ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ မိမိေရးသားျခယ္မွဳန္းခဲ့ ေသာ ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာစာအုပ္မွ စာသားတခ်ဳိ႕ကုိ တဖြဖြျပန္လည္ရြတ္ဆုိရင္း ဝမ္းသာလံုးဆုိ႔လ်က္ရွိ၏။ ဘုရားသခင္သည္ ၾဆာဒင့့္ ကုိ ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့ၿပီ။အႏုပညာအတြက္ ၾဆာဒင္ကုိယ္တုိင္အေသခံခြဲလိုက္ေသာဗံုးကား ဟီရုိရွီးမားတြင္ႀကဲခဲ့ေလသည့္ ႏ်ဴကလီးယား ဗံုးထက္ အဆတစ္ေထာင္မက သာလြန္သည့္ျပင္းအားျဖင့္ ျမန္မာစာေပနယ္၌ေပါက္ကြဲခဲ့ေလၿပီတကား။
နာမည္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီမုိ႔ ၾဆာဒင္၏လက္ကုိင္ဖုန္းမွာ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနေခ်သည္။
“ဗ်ဳိ႕ၾဆာဒင္၊ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာကေတာ့တကယ့္အႏွစ္ပဲဗ်ာ။ေတာ္ေတာ့ကုိ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတာဗ်။ဒါမ်ဳိးေတြဆက္တုိက္ေရးပါၾဆာ”
“ဒါက ဒီလုိရွိပါတယ္ကုိရင္။(Man is a machine) လူဟာစက္ယႏၱရားပါပဲဆုိတဲ့အျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ထားတာပါ။လူတုိင္းလူတုိင္းခံစားမွဳ ေနာက္ကုိလုိက္သင့္ၾကတယ္ေလ။လက္ရွိကမၻာရဲ့အလြန္က (unknown) ေတြကုိ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့”
“အခ်ိန္မွီဝယ္သိမ္းထားလုိက္ႏိုင္တာ က်ေနာ္ကံေကာင္းတာပဲၾဆာဒင္။အခုစာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ လံုးဝလက္က်န္ျပတ္ကုန္ၿပီဗ်။မိတၱဴေတာင္ ရွစ္ေထာင္ဆုိလားၾဆာ။ၾဆာဒင့္ေအာင္ျမင္ခ်က္ကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ”
“ကမၻာသစ္အတြက္ ၾဆာဒင့္ရဲ့လက္ေဆာင္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ”
ထူးျခားသည္ကား ၾဆာဒင္အူျမဴးေနသေလာက္ သံတုိင္မ်ားျခားလ်က္ရွိသည့္အခန္းအျပင္မွ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးမွာ ေခါင္းကုိတြင္တြင္ ယမ္းၾကရင္း စိတ္မသက္သာဟန္ရွိၾကေလသည္တမံု႔။ ။
(၂)
အခ်ဳိ႕ေသာသူတုိ႔ကား ၾဆာဒင္၏ေအာင္ျမင္မွဳကုိ မုဒိတာပြားႏိုင္ၾကဟန္မတူေခ်။ေလသံမာမာျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း၊ အမနာပစကားဆုိၾက သည္လည္းရွိ၏။
“ၾဆာဒင္ဆုိတာမင္းလားကြ”
“ဟုတ္ပါတယ္။က်ဳပ္ၾဆာဒင္အစစ္ပါ”
“မင္းက ဘာစာေရးဆရာတုန္း။မင္းေရးထားတာ အညွီအေဟာက္ လိင္အသားေပးေတြပဲ။နာမည္ႀကီးခ်င္ရင္လည္း သံလ်င္ျမစ္ကူးတံ တားေပၚကေန ခုန္ခ်ၿပီးေသေၾကာင္းႀကံပါကြာ။လူငယ္ေတြ၊မိေကာင္းဖခင္သားသမီးေတြကုိေတာ့ ဒုကၡမေပးပါနဲ႔”
“ခက္တယ္ဗ်ာ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ ပံုသြင္းထားတဲ့ အေျခအေနေတြကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ဖို႔ ေရးထားတာဗ်။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြကို စာဖတ္သူေတြမျမင္တဲ့အတြက္ ၾဆာဒင္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”
“ေအး။မင္းမွာမေအႏွမ မရွိဘူးထင္ပါ့ကြာ။”
‘‘ၾဆာဒင္တစ္ခြန္းတည္းေျပာမယ္။ ႐ုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာဟာအျပာစာအုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေျပာမယ္။ ႐ုိမန္းဒင္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းအေဟာင္းႀကီးကုိ လူသားသစ္အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကဖို႔ အသိအျမင္နဲ႔ အႏုပညာအေသခံ ဗံုးခဲြျခင္း ပဲခင္ဗ်”
ၾဆာဒင္တုိ႔ေအာင္ျမင္ပံုထူးခ်က္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔ေသာ္မွ တံုဏွိဘာေဝဆိတ္ဆိတ္မေနႏုိင္ေတာ့။
“ၾဆာဒင္ဆုိတာဒကာလား။ဟီရိၾသတပၸတရားဆုိတာ ေလာကကုိေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကြဲ႔။အဲဒါေတြကုိ လြယ္လင့္တကူေဖာက္ဖ်က္လုိ႔ရတယ္ဆုိမွေတာ့ ဒီလူ႔ေလာက ပ်က္ၿပီေပါ့။ မုိက္ပါေပ့ဒကာရယ္”
“အရွင္ဘုရား၊ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လို႔လားဘုရား”
“ေအာ္ဒကာရယ္။မစင္ဟာ ဘယ္အရသာရွိတုန္းဆုိတာ ဒကာတုိ႔လုိလူမ်ဳိးမွ စားၾကည့္ဖုိ႔လုိေတာ့မေပါ့ကြယ္။အကုသုိလ္မ်ားပါဘိဒကာ”
“ဘုရားသခင္ဟာ မိန္းမလ်ာျဖစ္ၿပီး အိပ္ခ်္အုိင္ဗီနဲ႔ေသသြားခဲ့ၿပီဘုရာ့။ တပည့္ေတာ္လို နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဆီက အသစ္ အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အဆိပ္ေတြကလြဲလို႔ ဘယ္အရာကိုရနိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ပါသလဲ။တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဟီရိနဲ႔ၾသတပၸကုိ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ထားၿပီး ေနာက္ထပ္လံုးခ်င္းတစ္အုပ္ဖန္တီးခ်င္ေသးတာ”
သံဃာေတာ္ပါမခ်န္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ခံတြန္းေနျပန္သျဖင့္၊ၾဆာသမားအား၊မတားသာဟန္ရွိၾကေသာ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔မွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့သည့္ အမူအယာကုိယ္စီရွိၾကေသာ္ျငား စကားတစ္ခြန္းမွ် မဆုိၾကပဲ ခပ္ေဝးေဝးကသာ ဂရုဏာသက္ဟန္အျပည့္ျဖင့္ ၾဆာဒင္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရွဳလ်က္ရွိေလသည္။ဝင္လာသည့္တယ္လီဖုန္းတုိ႔ေၾကာင့္ ၾဆာဒင္နားရသည္မရွိေခ်။
(၃)
“ဟယ္လိုၾဆာဒင္။ၾဆာ့ရဲ့မဟာဝတၳဳႀကီးကုိ ရုပ္ရွင္အျဖစ္အသက္သြင္းခ်င္လုိ႔ခင္ဗ်”
“ေကာင္းတာေပါ့ကုိရင္ရယ္။မင္းသားမင္းသမီးသာေသခ်ာေရြးေပေတာ့။ကိန္းေသေပါက္ေအာင္ျမင္မွာ။ၾဆာဒင္ေလ။သိတယ္မဟုတ္လား”
“ဒီမယ္ေၾကာင္သူေတာ္ၾဆာဒင္”
လာျပန္ေခ်ၿပီ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္၊ မစၦရိယစိတ္မ်ားလွေခ်၏။
“စာေပလြတ္လပ္ခြင့္လမ္းစေလးကုိ မင္းပိတ္ေအာင္လုပ္တာပဲ ဒါ အႏုပညာမွ မဟုတ္တာပဲငတံုးရ။ညစ္ညမ္းစာေပ သက္သက္ပဲ။ ခ်စ္ရႊင္သနား တည္ၾကားၾကမ္းၾကဳတ္စက္ဆုပ္ေၾကာက္ရြံ႕ရဲဝံ့အံ့ၾသ ဆိုတဲ့ ရသကိုးပါးမွာ တဏွာသက္သက္ႏိႈးဆြတဲ့ ႏွာဗူးရသဆိုတာ ဘယ္ေနရာကမွ မပါခဲ့ဘူး။ဒါကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ ကန္႔ကြက္ရလိမ့္မယ္။စာဖတ္သူေတြ ေအာ္တာမ်ားေနၿပီမုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္အမွဳဖြင့္မယ္။စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အသံုးခ်ၿပီး ဒီလိုရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္လုပ္တာေတာ့ ခြင့္လႊတ္လို႔မရဘူး”
ရံုးေရာက္ဂါတ္ေရာက္ စကားေတြပါလာသည္မုိ႔ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ေလသံမာမာျဖင့္ျပန္၍ အတည္ေပါက္ၿဖဲေခ်ာက္လိုက္ရျပန္သည္။
“ဆုိင္ေပၚကစာအုပ္ေတြျပန္သိမ္းလုိက္ရင္ ဒိထက္ေစ်းပုိတက္သြားမယ္ေနာ္။ျပန္ၾကားေရးက ဘာတရားဝင္စာမွ မလာေသးပါဘူးဗ်ာ”
ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္မွဳေၾကာင့္ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနပင္ အလုပ္ရွဳပ္ကုန္ၾကေလၿပီ။တာဝန္ရွိလူႀကီးမင္း တစ္ ဦးမွ ၾဆာဒင့္စာအုပ္ကုိ တစ္ဦးခ်င္းမဖတ္ရဲၾကရွာပဲ အဖြဲ႔လိုက္ဖတ္ရွဳၾကမည္ဟုဆုိပါ၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရရွိလာ သည့္အေပၚ အလြဲသံုးစား မလုပ္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္း၊ ယင္းကိစၥမ်ားသည္ လူငယ္မ်ားကိုပါ ပ်က္စီးႏိုင္သည့္အတြက္ ျပည္သူလူထု အားလံုးက ထိန္းသိမ္းေပးသင့္သည္ဟုလည္းဆုိသည္။
ၾဆာဒင္ကားသံတုိင္ကာ အခန္းငယ္အတြင္းမွပင္ ကမၻာႀကီးႏွင့္အဆက္မျပတ္ေလရကား ရုိမန္းဒင္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သတင္းပလင္း အစံုကုိ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းမွတစ္ဆင့္ၾကားသိေနရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံစာနယ္ဇင္းေကာင္စီ(ယာယီ)၏ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္အမွတ္ (၁၅)ပါ “အမ်ားျပည္သူ၏ ကိုယ္က်င့္တရား ထိခိုက္ပ်က္ျပားေစမည့္ ေရးသားေဖာ္ျပမႈမ်ား ညစ္ညမ္းမႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္ သတင္းဓာတ္ပံု ေဆာင္းပါးမွ် ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျခင္းမျပဳရ“ဟူသည့္အခ်က္ႏွင့္ၿငိစြန္းသည္ဟုဆုိၾက၏။
(၄)
“ၾဆာဒင္ရဲ႕စာအုပ္ လူေျပာမ်ားေနေပမယ့္ က်ေနာ္ စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ စာအုပ္နာမည္ကတစ္မ်ဳိးမို႔ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္၀တၳဳ လိုလို ထင္ေနတာ(Modernist)ေတြက တစ္ခါတေလ တစ္တစ္ခြခြေရးတတ္တယ္ေလ၊အဲဒီလို ၾကမ္းတာမ်ဳိးပဲလို႔ ထင္ေနတာ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ မွာတင္ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာေတြဖတ္ရတယ္။ၾဆာဒင္ရဲ့အႏုပညာအတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ႀကီးေတြကို ဆက္ခံစားဖို႔ေတာင္ မ်က္စိမရဲတာမို႔ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရရင္…..
၁။တရားစြဲတာ ဒင္းမုိက္ျပစ္အတြက္ထိုက္တန္ပါတယ္။
၂။သူရဲေကာင္း ထုတ္ေဝသူကိုလည္း ဆုတစ္ခုခုေပးသင့္တယ္။
၃။စာေရးဆရာအသင္း ဘယ္ေနရာမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနသလဲသိခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကားမရွိသလဲ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးေစခ်င္ တယ္။
ၾဆာဒင့္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ အႀကံေပးရရင္ တျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ပါ။လူေတြေရွ႔မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာ ပါနဲ႔။စာေရးဆရာေတြ သိကၡာက်လို႔ပါ။ဝိုင္းဝန္းၿခီးက်ဳးေျမွာက္ပင့္သူအားလံုးကိုလည္း စာေပသမား လို႔မယူဆပါဘူး”ဆုိလာသူလည္းရွိ၏။
ၾဆာဒင္၏ဝတၳဳသည္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေခတ္အေျခအေန (စာဖတ္စိစစ္ေရး ဖ်က္ သိမ္းအၿပီး)ကိုမွီ၍ ထြက္ေပၚလာေသာ စာအုပ္ဟုေခၚဆိုရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့ၾက၏။ယင္းစာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္ၾကား ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ တရားစြဲဆုိရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္း သတင္းမ်ားလည္း ထြက္ေပၚလ်က္ရိွသည္။
ေဝဖန္သံအခ်ဳိ႕မွာမူ အနည္းငယ္ေဒါသစြက္သေယာင္ထင္ရ၏။
“နစ္ေရွးဘာေျပာေျပာ၊ ေမာ္ဒန္လုိ႔ဘယ္လုိေျပာေျပာ၊ ကမၻာသစ္ႀကီးပါလုိ႔ ဘယ္လုိေျပာေျပာ၊ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ လစ္ဗရယ္ျဖစ္ျဖစ္ လူအမ်ားေရွ႕မွာ၊မိသားစုေရွ႕မွာ ကုိယ္ေရးထားတဲ့စာကုိ ဖတ္ျပၾကည့္။ပါးထရုိက္ခံရရင္ မေရးသင့္တဲ့စာပဲ”
လူေတြသည္ ဧကန္ပင္ ခက္လွေခ်သည္တကား။ကာမဘံုသား ဆံုလည္ႏြားဆုိသကဲ့သုိ႔ လူမွန္လွ်င္ ကာမဂုဏ္ႏွင့္မကင္းသည့္သေဘာကုိ နားလည္ၾကဟန္မတူ။စင္စစ္ေယာက္်ားမွန္လွ်င္ ဆာဒူးႏွင့့္ႏွာဗူးသာရွိသည္ဆုိေသာဆုိလုိခ်က္ကုိ ဒင္းတုိ႔သေဘာေပါက္ၾကဟန္မရွိေခ်။
(၅)
စိတ္ေရာဂါလူနာအခ်ဳပ္(Shell)ခန္းအတြင္းမွ ခ်စ္လွစြာေသာၾဆာသမားဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ဗ်ာမ်ားေနရသည္ကုိ မၾကည့္ရက္ၾကသည္ထင့္။ တပည့္ေက်ာ္မ်ားထံမွ အသံထြက္လာ၏။
“ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ၾဆာဒင္။စိတ္ကုိထိန္းပါဗ်ာ”
“နာမည္ႀကီးခ်င္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလၾဆာဒင္ရယ္”
ေမာ္ဒန္အႏုပညာကုိ မခံစားတတ္၊၊ ေမာ္ဒန္အေတြးအေခၚ ကင္းမဲ့ကာ၊ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္အႏုပညာမွန္လွ်င္ လိင္ကိစၥပါရမည္ဟူေသာ သီအုိရီ ေလးကုိေသာ္မွမသိၾကေလေသာတပည့္တုိ႔ကား အဆုိပါႏိုင္ငံေက်ာ္ဝတၳဳႀကီးကုိ ၾဆာဒင္ႀကိဳးစား ဖန္တီးခဲ့စဥ္က ရသေျမာက္ေစရန္ အလုိိ႔ငွာ ကာမဂုဏ္ကိစၥေတြခ်ည္း စ်ာန္ဝင္ကာ ညလံုးေပါက္ထုိင္စဥ္းစားရင္း တစ္ပတ္ခန္႔တစ္ေမွးမွမအိပ္စက္ပဲ လူတကာမၾကားဝံ့မနာ သာ လိင္စကားေတြခ်ည္းေျပာဆုိေနေလသျဖင့္ ၾဆာဒင္အား၊နားလည္မွဳလြဲကာ စိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးရံုႀကီးသုိ႔ ဇြတ္အတင္း ေဆာင္ၾကဥ္း ပုိ႔ေဆာင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထုိစဥ္တာဝန္က်ဆရာမတစ္ဦး ေဆးထုိးဗန္းကုိကိုင္လ်က္ဝင္လာရင္း ၾဆာဒင့္တပည့္မ်ားအား ခပ္ေငါက္ေငါက္သတိေပးသံႏွင့္ အခ်ီ အခ်စကားေျပာသံကုိ နားအလြန္ပါးေသာ ၾဆာဒင္ၾကားလုိက္ရသည္။
“ရွင္တုိ႔ဆရာ့လက္ထဲက တယ္လီဖုန္းကုိသိမ္းထားလုိက္ရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္။ရွင္တုိ႔လူနာကုိ ဒီအတုိင္းသာဖုန္းတစ္လံုးေပးၿပီး အာေခ်ာင္ ခိုင္းေနရင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ပုိျပီး ရူးသထက္ရူးေတာ့မေပါ့”
“ဘာေရာဂါမ်ားပါလိမ့္ဆရာမရယ္။က်ေနာ္တုိ႔ၾဆာဟာ သိပ္ေတာ္တဲ့ၾဆာပါ”
“တုိတုိေျပာရရင္ ကာမရာဂစိတ္ျပင္းထန္တဲ့ေရာဂါရွင့္။အလကားေနရင္း ကာမဂုဏ္စိတ္ေတြ ၾကြေနတာ။ရွင္တုိ႔ဒီေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနၿပီး အရိပ္အကဲေတာင္ မဖမ္းမိတာအံ့ပါရဲ့”
“ဟုတ္မယ္ဆရာမေရ။အရင္တစ္အုပ္တုန္းကလည္း တကုိယ္ရည္ သံဝါသျပဳျခင္းဆုိလား။က်ေနာ္တုိ႔က ခပ္တံုးတံုးေတြဆုိေတာ့ ေမာ္ဒန္ စာေပလုိ႔ထင္ေနၾကတာ”
ေဆးထုိးရန္တင္ပါးကုိလွန္ခုိင္းေနေသာ သူနာျပဳဆရာမ၏ဖြံ႕ထြားလွသည့္ရင္သားႏွစ္မႊာကုိ ၾဆာဒင္အာသာငမ္းငမ္းၾကည့္ရင္း သြားရည္ပါ က်လာသည္။ တင္ပါးဆီမွ စူးကနဲေနသည့္ေဝဒနာႏွင့္အတူ ေဆးဒဏ္ေၾကာင့္ၾဆာဒင္၏မ်က္လံုးအစံုမွာ ေမွးလာေသာ္ျငား ေခ်ာေမာလွပ လြန္းသည့္ ဆရာမေလး၏ရုပ္သြင္ကုိ ေနာက္ထပ္ေရးမည့္ဝတၳဳသစ္အတြက္ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ၾဆာဒင္စိတ္ကူးေနမိျပန္သည္။ လူနာ အခ်ဳပ္ခန္း တံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ပိတ္သံအဆံုး သံေယာဇဥ္ႀကီးလွေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ၾဆာဒင့္အနီးမွဖယ္ခြာသြားၾကေလသည့္တပည့္ ေက်ာ္သံုးဦးကုိ ဆရာမေလး၏ တင္ပါးလံုးလံုးက်စ္က်စ္ႀကီးႏွင့္အတူ မ်က္ခြံမပိတ္ခင္ ၾဆာဒင္လွမ္းျမင္လုိက္ရေခ်သည္တကား။