(၁၁) အသူရာကယ္ဘုံက ဧည့္သည္
“ၾသကာသ ၾသကာသ ၾသကာသ ကာယကံ ဝစီကံ မေနာကံ သဗၺေဒါသ ခပ္သိမ္းေသာ အျပစ္တုိ႔ကုိ …….”
က်ေနာ္ႏွင့္ကိုသက္ခုိင္ ညက အိပ္စက္ခဲ့ေသာ တဲငယ္၏အျပင္ဘက္တြင္ အေမွာင္သန္းေနဆဲျဖစ္၏။ ရဲဘက္ စခန္းထံုးစံအတိုင္း နံနက္ငါးနာရီခြဲတြင္ ဘုရားဝတ္တက္ေလ့ရွိသျဖင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း အက်ဥ္းသား အိပ္ေဆာင္ဆီမွ ဘုရားရွစ္ခိုးသံမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္ ႏိုးလာသည္။ ေဘးမွာရွိေနေသာ ကုိသက္ခုိင္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရာ တရားထုိင္ ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာမွ ထခ်င္ စိတ္မရွိေသးသည္ႏွင့္ တနာရီခန္႔ဆက္အိပ္ေနလုိက္ျပီး ကုိသက္ခိုင္တရားျဖဳတ္ရာမွ ထသံ ခ်ဳိးခ်ဳိး ခၽြတ္ခၽြတ္ၾကားကာမွ “ အင္း”ကနဲအသံရွည္ၾကီးျဖင့္ အေညာင္းဆန္႔ရင္း အသံျပဳလုိက္ရသည္။
“ ခင္ဗ်ားက မနက္တုိင္း အေစာၾကီးထတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိသလားဗ် “
“ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဘဝက ေပးလုိက္တဲ့အက်င့္ဆုိပါေတာ့”
“ လာျပန္ျပီ ဒီဘဝ၊ နည္းနည္းေလာက္ ရွင္းပါအံုး”
“ ဒီလိုဗ်၊ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုဟာ နတ္ေမာက္ကေန ရန္ကုန္ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ဆီကုိ ေျပာင္းလာရတယ္လုိ႔ ေျပာဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ေနတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ ေရရွားတယ္ဗ်ာ၊ မိုးရြာ တဲ့ညေတြဆုိ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္လည္း အေမက လူေလး ထ ထ ၊ မိုးေရခံရေအာင္ဆိုျပီး ႏွဳိးေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ ဒီေတာ့ ထခ်င္ခ်င္ မထခ်င္ခ်င္ ထ ရေတာ့တာပဲ၊ မ ထ ရင္လည္း အိမ္မွာေရလုိရင္ တမုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ဘံုဘုိင္ကေန ေရထမ္းပံုးနဲ႔ ကိုယ္တုိင္သြားထမ္း ရမွာကုိး၊ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ့္အေဖဟာ နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို အေရာင္း အဝယ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးသြားတဲ့အခါ တခ်ဳိ႔ေဒသေတြဟာ အိပ္သာအိပ္ေလ ၊ မမွိတ္ေလနဲ႔ ။ မွိတ္သာမွိတ္ေလ ၊မေပ်ာ္ေလ နဲ႔လုိ႔ စာခ်ဳိးရတဲ့ ေဒသေတြ ရွိေတြတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပသံၾကားဖူးတယ္ဗ်၊ အထူးသျဖင့္ ပ်ဥ္းမနားလုိ ကားလမ္း ရထားလမ္း ဆံုတဲ့ေနရာေတြေပါ့၊ အဲဒီေဒသေတြမွာ သူခိုးသူဝွက္ေပါတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ၊ ေနာက္ရွိေသးတယ္ဗ်၊ အေဖက မနက္သံုးနာရီေလာက္ ထျပီး ကီလီဒုိင္ကုိ ေစ်းၾကိဳ ဆင္းတဲ့အခါ တခါခါ အေဖာ္ေခၚတတ္ေတာ့ က်ေနာ္ လည္း အအိပ္မက္တဲ့အက်င့္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ပါမလာေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့ ”
“ အင္း ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ၊ က်ေနာ္မနက္စာအတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္၊ ညက ခင္ဗ်ား ဖတ္ခိုင္းတဲ့ စာေတြထဲက မရွင္းလင္းတာေလးေတြ ေမးပါရေစဦးဗ်ာ”
က်ေနာ္က မနက္စာကုိ ေကာ္ဖီတခြက္ႏွင့္ေပါင္မုန္႔ျဖင့္ တင္းတိမ္ေသာ္ျငား ကုိသက္ခိုင္ကား ညက က်န္သည့္ ထမင္းျခမ္းကုိ ငါးပိေၾကာ္ပုလင္းဖြင့္ကာ ေလြးေနေလသည္။ အိပ္ေဆာင္ေရွ႔က ေျမကြက္ လပ္တြင္ကား ရဲဘက္မ်ား ဘုတ္ဆင္းရန္ လူစုေနၾကျပီ။ အခြင့္ထူးခံ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးကား ျဖစ္ပ်က္ ရွာပုံေတာ္ခရီးကုိ တသီးတျခားႏွင္လ်က္။ ကုိသက္ခိုင္ကား မနက္စာစားျပီးခ်ိန္တြင္ ကြမ္းယာတယာကုိ ပါးေစာင္မွာခဲရင္း အိပ္ယာေပၚတြင္ မွိန္းေနျပန္ေလရာ က်ေနာ္က …
“ ေနပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ထမင္းစားျပီး ျပန္အိပ္မလုိ႔လား”
“ မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ၊ ကြမ္းယာန႔ဲ ျဖစ္ပ်က္မွတ္ေနတာေလ”
“ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ၊ ကြမ္းယာထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ပါလို႔လား”
“ ေအာ္ ဒါလား၊ ရွင္းရွင္းေလးပါ၊ ကြမ္းရြက္၊ထံုး၊ေဆးေရာျပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ ဝါးလုိက္တာနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဟာ ေျပာင္းသြားတယ္ဗ်”
“ ေသခ်ာရွင္းပါအံုးဗ်၊ က်ေနာ္ေတာ့ျဖင့္ နားမရွင္းတာ အမွန္ပဲဗ်ာ”
“ ကြမ္းမစားခင္နဲ႔ စားလုိက္ျပီးတဲ့ အေျခအေနႏွစ္ခုက မတူဘူးေလ၊ မစားခင္က ခႏၶာကုိယ္ရဲ့လွဳိင္းနဲ႔ စားျပီး ခႏၶာကုိယ္ရဲ့လွဳိင္းက ေတာ္ေတာ္ကြာတယ္။ စားလုိက္တာနဲ႔ ႏွာသီးဖ်ားက အမွဳန္ေတြဆုိ အရင္ထက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပုိခုန္တယ္။ အဲဒီလွဳိင္းရဲ့အတြင္းပုိင္းက စက္ဝန္းအစိပ္အက်ဲဟာလည္း လားရာနဲ႔အရွိန္ ေျပာင္းသြားတယ္။ သိပ္သိ သာတယ္ဗ်။ အဲဒါ ကြမ္းယာထဲမွာတဲ့ ပစၥည္းေတြရဲ့ သတၱိဆုိပါေတာ့။ သိပ္မ်ားရင္ စားေလ့စားထမရွိရင္ တခ်ဳိ႔အား နည္းတဲ့သူေတြဆုိ ကြမ္းမူးတယ္ဆုိတာ အမွန္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ သိပ္ျပင္းထန္သြားတာဗ်”
“ ဘယ္ကလွဳိင္းေတြ အမွဳန္ေတြလည္းဗ်ာ”
“ ျဖစ္ပ်က္လွဳိင္းေတြ အမွဳန္ေတြေပါ့။ ကြမ္းတင္မကပါဘူး။ ျငဳပ္သီးတုိ႔ ကန္စြန္းရြက္တုိ႔ ဒူရင္းသီးတုိ႔ လို လွဳိင္းေတြကုိ သိသိသာသာ ျမင့္တက္ေစတဲ့ အစာမွန္သမွ် စားျပီးလုိ႔ သတိကပ္ရင္ သိႏိုင္ပါ တယ္”
“ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲလားဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ စပ္စုတယ္ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔၊ ညကခင္ဗ်ား ဖတ္ခိုင္းတဲ့ စာေတြထဲမွာ တရား မထုိင္ခင္ ေရခ်ဳိးကုိယ္လက္သန္႔စင္တာတုိ႔ ၊ လုပ္လက္စအလုပ္ လက္စသတ္ရမွာတုိ႔ ေအးျပီး ေမွာင္တဲ့ ေနရာမွာ ထုိင္ရမယ္ဆုိတာေတြက အပုိအလုပ္ေတြ ျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ”
“ အလုပ္ကျဖင့္ ဘာမွလုပ္မယ္မၾကံေသးဘူး၊ ေစ်းဆစ္တာအရင္ပါကလား၊ အဲဒါေတြ လုိကိုလုိတာေပါ့ ဗ်ာ၊ ေခၽြးေစးေတြ ေခၽြးန႔ံေတြဟာ ခင္ဗ်ားျငိမ္ျငိမ္ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားစိတ္ကုိ အေႏွာင့္ အယွက္ေပးမယ္။ ဟုိေနရာက ယားသလုိလုိ ဒီေနရာက ယားသလုိလုိနဲ႔ အလုပ္မတြင္ေတာ့ဘူး”
“ ဒါဆုိ ေယာဂီတဘက္က်ေတာ့ေကာ”
“ ေဘာလံုးကန္ရင္ေတာင္ ဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ရေသးတာဗ်ာ၊ စိတ္ကုိတက္ၾကြလာေစတာေပါ့”
“ ေအးျပီးေမွာင္တဲ့ ေနရာကုိ ေရြးပါဆုိတာကေကာဗ်ာ”
“ ေအးရင္ ေလကေလးတယ္၊ မွတ္ရတာလြယ္တယ္။ ေမွာင္ေတာ့ လင္းေနတာနဲ႔စာရင္ အာရုံကုိ ခ်ဳံ႔ ထားရာ ေရာက္တယ္၊ ရွဳမွတ္ရာကေပၚလာတဲ့အလင္းကုိ ကြဲကြဲျပားျပား သိလြယ္တယ္”
“ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ျဖတ္ရမယ္ဆုိတာလည္း တဆက္တည္း ရွင္းပါဆရာ”
“ ေပးစရာရွိတဲ့အေၾကြးမဆပ္မိရင္ တရားထိုင္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ား အာရုံထဲကုိ အေၾကြးကိစၥဝင္လာဖုိ႔ ေသခ်ာေပါက္ပဲ၊ မီးပိတ္ျပီး တရားထုိင္မဲ့ဟာကုိ မီးမပိတ္မိရင္ ခင္ဗ်ား စ ထုိင္တာနဲ႔ ငါ မီးေခ်ာင္းမပိတ္မိ ပါလားဆိုျပီး မီးေခ်ာင္းထဲပဲ စိတ္က ေရာက္ေနမယ္။တံခါးမပိတ္မိတာ၊ ေရေသာက္ဖုိ႔ေမ့တာ၊ ဒါေတြ အားလုံး သတိထားရမဲ့အရာေတြခ်ည္းပဲဗ်။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတရားမထုိင္ခင္ မိန္းမက ကစ္ဆင္ရုိက္ေနက် နမ္းေနက်ဆုိရင္ ကစ္ဆင္ရုိက္ျပီးမွ နမ္းျပီးမွ တရားထုိင္ ၊ အဲဒါ က်ေနာ့္စကား ကုန္ေရာ “
“ ဟ တရားထုိင္တဲ့သူက ဒါေတြလုပ္လို႔ ရသလားဗ်ာ”
“ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားက ရဟႏၱာမွမဟုတ္တာ။ပုထုဇဥ္ဗ်”
ပုထုဇဥ္စိတ္ရွိတာ ဘာမွဆန္းတဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး။ကိုယ္ လက္ရွိိအေျခ အေနကေန အေဝးႀကီးကို မေမ်ွာ္နဲ႔။မႏိုင္ဝန္ မထမ္းနဲ႔။လူအျဖစ္နဲ႔႔ တရားေတ႔ြ႔ႏုိင္တာေသခ်ာတ့ဲ့ အေထာက္အထားအမ်ားႀကီးပါ။ တရားသမားတခ်ဳိ႔မုဒိမ္းမဳွွႈျဖစ္ တယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ကို္ကိုယ္ဟုတ္လွျပီ ထင္ရာက စတာ”
“ ဆရာႀကီး ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ခဲ့တုန္းကေကာ “
“လူပါဆိုမွဗ်ာ။ ပိုင္းျဖတ္မႈသာ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ျပီးထားတဲ့အခ်ိန္ေတြ ရက္ေတြမွာ တိတိက်က် ေစာင့္ထိန္းဘုိ႔သာလုိပါတယ္။ လူလို က်င့္ႀကံေနထိုင္ႏုိင္ပါတယ္။ မိန္းမနဲ႔႔ကြာျပီးမွ တရားအားထုတ္ရမယ္လို႔ ဘယ္ က်မ္းဂန္ကမွ မေဟာဘူး။ခင္ဗ်ားေျပာသလုိဆို တရားသမားမိန္းမေတြ လင္ကြာမုဆိုးမေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ မေပါ့။ တဏွာရာဂ ကုန္ဆံုးတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားထင္ေနတဲ့ ပံုစံမဟုတ္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပါးသြားတဲ့သေဘာ။ ေနာက္ဆံုးမွ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ သေဘာ။ ဒါလည္း ဒီအျပစ္ကို အဖန္ဖန္တလဲလဲ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး ထပ္တလဲလဲ က်င့္မွ ျဖစ္တာ။ အဓိဌာန္သံုးရက္ဝင္ျပီး ဒီစိတ္ကုန္တယ္ေျပာရင္ ရူးလုိ ့ပဲမွတ္”
“ ဒီလို ေနျပီးက်င့္ရင္လည္း ျဖစ္ပ်က္ေတြ ့တာပဲလားဗ်ာ”
“ ေတြ႔ - ေတြ႔ - ေတြ႔႔႔႔ နဲ႔႔ေတာင္ေနေသးဗ်ာ။ဘယ္လိုေတြ႔သလဲ က်ဳပ္ဆက္ေျပာမယ္။ နားေထာင္ ဘို႔သာျပင္ေပေတာ့့ ။ ျဖစ္ပ်က္ဆုိတာ ဒီလုိပါလားဆုိျပီး ခင္ဗ်ားနားထင္ကုိ တူနဲ႔ႏွက္ သလုိ သိသြား ပါေစရမယ္ဗ်ာ”
“ ေနဦးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ျဖစ္ပ်က္အေၾကာင္းစရင္ ခင္ဗ်ားဖတ္ခိုင္းတဲ့ စာေတြကမ်ားလြန္းလုိ႔ က်ေနာ္ လည္းျငီးေငြ႔ေနျပီ၊ ခင္ဗ်ားက အေလာင္းေကာင္ၾကီးတခုလံုး အနီးကပ္ကိုင္တြယ္ေနတာေတာင္ ေၾကာက္ပံုလန္႔မရေတာ့ တေစၦသူရဲ ဆုိတာ အယံုအၾကည္မရွိဘူးလား”
“ ရွိပါ့ဗ်ာ၊ ခဏခဏၾကံဳရလြန္းေတာ့ ရုိးေတာင္ေနပါျပီ”
“တကယ္ေတြ႔ဘူးတာလား ဗ်”
“ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားနားေထာင္ႀကည့္ေပါ့။ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာကို မေတြ႔ခင္က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ေနတာဟာ သမထနဲ႔ ဝိပႆနာ ကြဲဟန္မတူဘူး။ နည္းစံနစ္လိုတာ၊ ကၽြမ္းက်င္တဲ့့ အနီးကပ္ ဆရာ မရွိတာလည္းပါမယ္။ သမထလိုင္းဘက္ကို သိပ္လြန္သြားတ့ဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ဒါမ်ဳိးေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳရတယ္။ ေမာင္မင္းႀကီးသား တစ္ေယာက္ဆို လာႏုိင္လြန္းလို႔ အေတာ္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ႀကံဳရတယ္”
“ ဘယ္က ေမာင္မင္းႀကီးသား လည္းဗ်ာ”
“ သူ႔ကို က်ေနာ့္အာရံုမွာပဲ ျမင္ရတာဗ်။ ေလ့က်င့္ခန္း စလိုက္တာနဲ႔ ေမာင္မင္းးႀကီးသား ေရာက္ လာျပီး ျငီးေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ့္ကုတင္ေဘးက ေသတၱာပံုးေပၚ ေရာက္ ေရာက္ေနတာဗ်။ သူ႔ပံုစံက အီးတီအေဖထက္ အရုပ္ဆိုးတယ္။ဘာပံုစံမွန္းကို မတိက်ဘူး၊ အရည္တရြဲရြဲနဲ႔ အသား တစ္ႀကီး တစ္ခုလိုလို။အီးတီနဲ႔ တူသလိုလို၊ သို႔ေသာ္ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ ပါတယ္။ဘာေတြ ျငီးတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး။ သူ ၿငီးေနမွန္းေတာ့ သိတယ္။သူ႔ကို တခုခု ကူညီဘုိ႔႔လည္း ေျပာေန တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ နားမရွင္းဘူး။ ညတုိင္းနီးပါး တလေလာက္ လာတယ္။ အစေတာ့ ေႀကာက္တာေပါ့။ ေနာက္ တည္ျငိမ္မွဳႈရွိေနတဲ့ အေျခအေနမို႔ ေႀကာက္စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္ တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿဖစ္လာေတာ့ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။က်ေနာ့္စိတ္ထဲက သူ႔ကို ေျပာမိ တယ္။ မင္းကို ငါသနားတယ္။ မင္းေျပာတာလည္း ငါ နားမလည္ဘူး၊ နားလည္ရင္လည္း ငါ တစ္ခုခု လုပ္ေပးဘုိ႔ဝန္ မေလးဘူး၊ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြက ရလာတဲ့့ အက်ဳိးရွိရင္ မင္း ရေစ့ခ်င္တယ္လုိ႔ ညတိုင္းလုိ ေျပာမိတယ္။ေနာက္ေလးငါးရက္ေလာက္ ႀကာေတာ့ သူေပ်ာက္သြားတယ္”
“တျခား ဟာေတြေကာ ဗ်ာ”
“ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္ခ်ိန္ေတြမွာ ဒီ တဲေရွ႔ ၊ အိပ္ေဆာင္ေရွ႔၊ ေထာင္မွဴးအိမ္ ေလွခါးထစ္၊ စားဖိုေခ်ာင္၊လယ္ကြင္းစပ္ ေနရာအႏွံ႔မွာ လူေသမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ရပ္ျပတာေတြ အသနားခံတာ ေတြကေတာ့ အႀကိမ္ေပါင္း မေရႏိုင္ ေတာ့ပါ ဘူး။ႀကာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ရိုးသြားတယ္။ ေပ်ာက္သြားေအာင္ေတာ့ ထံုးစံ အတုိင္း ရွိတာေလး မွ်ရတာေပါ့ဗ်ာ”
“ ျဖစ္ပ်က္ကို ေရာက္ ဘို ့ေတာ္ေတာ္လုိေသးလား ဗ်”
“ အသူရကယ္ဘံုဆိုတာ နားေထာင္ ပါအံုးဗ်ာ။ က်ဳပ္လို အပ္လို ့ေျပာတယ္လို ့ခင္ဗ်ားယံုပါ။ အမွန္ တရားျဖစ္တယ္။နာယူသူ အက်ဳိး ရွိတယ္။နာယူ သူက နားမေထာင္ခ်င္ဘူး ဆုိရင္ေတာင္ ေျပာသင့္ ေသးတာ ပဲ။က်ေနာ္လည္း ဒီစခန္းမွာ ေနာက္ထပ္ရွိရင္ တပါတ္ေပါ့။ဇာတ္လမ္းကို သိမ္းမွ ျဖစ္မယ္။
“ အယူခံ ႏိုင္ျပီလားဗ်။ ဒါမွမဟုတ္ ေထာင္ျပန္မွာလားဗ်ာ”
“မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေသခ်ာတဲ့အေျဖကို က်ေနာ္မေပးႏိုင္ဘူး။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မသိရိုးအမွန္။ သို႔႔ေသာ္ ေသခ်ာ တာက က်ဳပ္ဒီမွာ ဆက္မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး။အခုေတာင္ ေအာ္ဟစ္ေနတ့ဲ ့အသံေတြ က်ဳပ္ စိတ္အာရံုမွာ ေပၚလာေန တယ္။ တေန႔႔လံုး တညလံုး အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာက ေအာ္ေနတဲ့ အသံေတြဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ႀကိဳးေတြကိုေျဖလိုက္ႀက။ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္လိုက္ႀက။ ေျခက်င္းေတြကို ျဖဳတ္။ လက္ထိပ္ ေတြကို ျဖဳတ္တဲ့”
“က်ေနာ္ေတာင္ ေႀကာက္လာျပီ ဗ်ာ။ ကဲပါ အသူရကါယ္ဘံု ဆုိတာ ေျပာေတာ့ဗ်ာ”
“ အသူရကာယ္ဘံုကေန လာဆက္သြယ္တာက က်ေနာ္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးမကင္းဘူးဗ်။သူ႔နာမည္က ဦးခ်စ္သုိင္းတဲ့။ က်ေနာ့္အေမနဲ႔ သူ႔မိန္းမက ညီအမ ဝမ္းကြဲ၊ က်ေနာ္က သူ ့ကို ဦးခ်စ္သိုင္းလို႔ပဲ ေခၚတယ္။ သူ့က က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ရွာတယ္။ ဒါကလည္း အေႀကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ဦးခ်စ္သိုင္းတုိ႔က ေမာင္ႏွွမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာတဲ့၊ သူ႔ အမႀကီး နာမည္က မသက္ခိုင္ တဲ့။ ဘာသာတရား အလြန္ကုိင္းရွိင္းတဲ့မသက္ခိုင္ဟာ အပ်ဳိႀကီးဘဝနဲ႔ပဲ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာ ဆံုးပါးသြားသတဲ့။ က်ေနာ္ေမြးတဲ့ရြာ၊ ေညာင္ပင္ေက်ာင္းဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းက အျပန္ ႀကပ္ကုန္းမွာ ႀကပ္ ေခၚလုိ ့ေသတာတဲ့”
“ ဘာလဲဗ်။ ႀကပ္ဆိုတာ”
“ျမန္မာလူမ်ဳိးေတာ္ေတာ္မ်ား ေျပာႀကတဲ့ နာနာဘာဝ တမ်ဳိးပါဗ်ာ။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ မွာအခ်င္း ခ်င္း လူကြဲေနရင္ နာမည္ေအာ္ မေခၚရဘူး ။ ႀကပ္ေခၚလို႔ထူးမိရင္ ေသတတ္တယ္ ဘာညာဆိုတာ ခင္ဗ်ား ႀကားဘူးမွာပါ။ ၾကပ္ကုန္း ဆုိတာဗ်ာ၊ နာနာဘာဝတမ်ဳိးဟာ လူသူကင္းတဲ့ေနရာတခ်ဳိ႔မွာ စတည္းခ်ေလ့ရွိသတဲ့။ အခ်ိန္မေတာ္ အဲဒီၾကပ္ကုန္း ကုိ ခရီးသြားတေယာက္ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ပြဲေတြလမ္းေတြ အျငိမ့္ဇာတ္ပြဲေတြလုိ ဖန္ဆင္းျပီး ေသြးေဆာင္ တတ္သတဲ့၊ ေနာက္တေန႔မုိးလင္းလုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ၾကည့္မိေတာ့ ဘာမွ မေတြ႔ရပဲ လြင္တီးေခါင္လုိ ေနရာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတတ္သတဲ့။
ေနာက္တမ်ဳိးက သင္းေခြခ်ပ္ဆုိတဲ့ သတၱဝါဟာ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ လူသံသူသံၾကားရင္ အဲဒီအသံကုိ လုိက္ျပီး ေအာ္တတ္ ထူးတတ္တယ္ဆုိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းလူစုကြဲသြားရင္ နာမည္တပ္ျပီး တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္မေခၚ ရဘူးတဲ့၊ အဲဒီသင္းေခြ ခ်ပ္က ေတာနက္ရာကုိ ထူးသံေပးရင္း မွ်ားေခၚသြား တတ္သတဲ့။ အဲဒီၾကပ္တုိ႔ သင္းေခြခ်ပ္တုိ႔ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ မသက္ခိုင္ ဘယ္လုိဘယ္ပံု ေသတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္လည္း အေသးစိတ္ ေျပာမျပတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္းအဂၤလန္မွာ ေမြးတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒါေတြ ၾကားဖူးမွာပါေလ
“ဟုတ္ပါျပီ ဗ်ာ။ ဆက္ပါ။ အဲဒီ ဦးခ်စ္သုိင္း အမေသတာ ခင္ဗ်ားနဲ ့ဘာဆုိင္လို ့လည္း”
“ဆိုင္လို ့ေျပာတာ ဗ်။ အဲဒီ ဦးခ်စ္သုိင္း အမ မသက္ခိုင္ ဆိုတာ က်ေနာ္ပဲတဲ့”
“ ဗ်ာ”
“ မဗ်ာနဲ႔။ က်ေနာ္ဟာ မသက္ခိုင္ ေသလို႔ဝင္စားတာတဲ့။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက မသက္ခိုင္ ေသခါနီး အျဖစ္အပ်က္အားလုံးလုိလိုကို တလံုးမက်န္ျပန္ေျပာ ႏိုင္တယ္ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ အရပ္ထဲမွာ လူၾကီးသူမေတြက သက္ခိုင္ သက္ခိုင္ဆုိျပီး ေခၚၾကရာက အေမေပးတဲ့ နာမည္ ေပ်ာက္ျပီး သက္ခုိင္အမည္ေပါက္ ေနတာပါပဲ ဗ်ာ။ အခုေတာ့့ ဘာတလံုးမွ သိလည္း မသိေတာ့ဘူး။ မွတ္လည္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ယံုလည္း မယံုဘူး။
“ ဒီဇာတ္လမ္းေတြ အတိုင္းဆို ခင္ဗ်ားအျဖစ္က ဘဝမ်ားစြာ သံသရာဆိုတာ မ်ိဳး ျဖစ္ေနပါေပါ့လား”
“သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ စဥ္းစားစရာေတြ ခ်ည္းပဲ။က်ဳပ္ကလည္း လက္ဝဲစာေတြဖတ္။ ေခ်ေဂြဗားရား ကိုအားက် တဲ့ေကာင္္ဆိုေတာ့ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ထားပါဗ်ာ။ ယံုဘို႔လည္း ခင္ဗ်ားကို မတိုက္တြန္း ဘူး။ မယံုပါနဲ႔လို႔လည္း မတားဘူး။ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ႔ကိုယ္သာ စဥ္းစား ေပေတာ့။ဦးခ်စ္သုိင္းဟာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာ ေသြးတုိးေရာဂါေႀကာင့္အသက္ ရွဴႀကပ္ျပီး ဆံုးတယ္။ ဒါလည္း ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။သူ မေသခင္ က်ေနာ့္ကိုေခၚေပးပါလ႔ို႔ခ်ည္း ေတာင္းဆို သြားသတဲ့။က်ေနာ္က ခရီးထြက္ေနေတာ့ မသြားႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္လုိ႔ အေတာ္ခရီး ေရာက္လာတဲ့တေန႔ တခု
ေသာ ညမွာေပါ့။ ဦးခ်စ္သိုင္း က်ေနာ့္ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္လို႔ေပ်ာ္ သလုိလို မေပ်ာ္သလိုလို အခ်ိန္ပဲ။ ငါ့တူႀကီး ။ ဦးေလးကို ကူညီပါအံုးတဲ့။ သူ႔အသံေကာ၊ သူ႔ရုပ္ေကာ၊ သူ က်ေနာ့္ကို ေခၚေနက် ငါ့တူႀကီး ဆိုတာေကာ အားလံုးဟာ ဘယ္လုိမွ လူမမွား ႏိုင္ဘူးဗ်။ ဦးခ်စ္သိုင္းဆံုးတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ျပီမို႔ စိ္တ္စြဲလန္းမွဳ ျဖစ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ ဘူးဗ်ာ။သူက က်ေနာ့္ကို ကူညီပါအံုး ခ်ည္းထပ္တလဲလဲ ေျပာျပီး သံုးညေလာက္ ဆက္တိုက္လာေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း မနက္မိုးလင္းတုိင္း ငါစိတ္က ဦးခ်စ္သုိင္းကို ဘာစိတ္စြဲေနသလဲ စဥ္းစား တယ္။ ေသခ်ာတယ္ ။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ဘဝကိုေတာင္ ေမ့့ေနတဲ့ အခ်ိန္။
ေသာ ညမွာေပါ့။ ဦးခ်စ္သိုင္း က်ေနာ့္ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္လို႔ေပ်ာ္ သလုိလို မေပ်ာ္သလိုလို အခ်ိန္ပဲ။ ငါ့တူႀကီး ။ ဦးေလးကို ကူညီပါအံုးတဲ့။ သူ႔အသံေကာ၊ သူ႔ရုပ္ေကာ၊ သူ က်ေနာ့္ကို ေခၚေနက် ငါ့တူႀကီး ဆိုတာေကာ အားလံုးဟာ ဘယ္လုိမွ လူမမွား ႏိုင္ဘူးဗ်။ ဦးခ်စ္သိုင္းဆံုးတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ျပီမို႔ စိ္တ္စြဲလန္းမွဳ ျဖစ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ ဘူးဗ်ာ။သူက က်ေနာ့္ကို ကူညီပါအံုး ခ်ည္းထပ္တလဲလဲ ေျပာျပီး သံုးညေလာက္ ဆက္တိုက္လာေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း မနက္မိုးလင္းတုိင္း ငါစိတ္က ဦးခ်စ္သုိင္းကို ဘာစိတ္စြဲေနသလဲ စဥ္းစား တယ္။ ေသခ်ာတယ္ ။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ဘဝကိုေတာင္ ေမ့့ေနတဲ့ အခ်ိန္။
ေနာက္တေခါက္မွာေတာ့က်ဳပ္က ဦးေလးရယ္ က်ဳပ္ဘာကို ကူညီႏုိင္သလဲေမးေတာ့ ငါ အသူရကာယ္ဘံု ေရာက္ ေနတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိေျပာျပီး သူေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီညက အိပ္မက္ထဲမွာ က်ဳပ္ဟာ အသူရကယ္ ဘံုကို ေရာက္ခဲ့တာပဲ။
သြားတာက က်ေနာ္တေယာက္တည္းဗ်။ ရပ္ကြက္တခုလိုလို ရြာတရြာလိုလိုနဲ႔။ အဲဒီကုိ မေရာက္ခင္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းနဲ႔ဆင္ဆင္ အေဆာက္အဦး တခုလည္း ေတြ႔႔ရတယ္။ ေက်ာင္းေဘး မွာ ေခ်ာင္းေသးေသးတခု ရွိတယ္။ အဲဒီေခ်ာင္းကို က်ေနာ္ဘယ္လို ကူးသြားမိသလဲ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ လူေတြ စုစု စုစု နဲ႔ဘာလုပ္ေနမွန္း မသိတဲ့အုပ္စုေဘးမွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီ သူေတြက က်ေနာ့္ကို ျမင္ပံုမရဘူး။
သူတို႔ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိဘူး။ေပ်ာ္စရာတခုကို တရံုးရံုး လုပ္ေနႀကတာ။ ဘာလုပ္ေနမွန္း က်ေနာ္ မသိတာက လူေတြကို ေလွ်ာက္ႀကည့္ေနမိလုိ႔႔ဗ်။ လား၊လား ၊ အဲဒီ လူအုပ္ထဲမွာ က်ေနာ္ သိတ့ဲ့သူေတြ ပါေနတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေနခဲ့တဲ့ရပ္ကြက္ထဲမွာ သိကၽြမ္းေနတ့ဲ လူေတြဗ်။ ကိုျမဟန္။ ကိုထြန္းေအာင္။ ကိုတိုး ၊ကိုစံျမင့့္၊ သူတို႔အားလံုး က်ေနာ့္ထက္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ႀကီးႀကတယ္။ သူတို႔လည္း ဆံုးကုန္ႀကတာ ႀကာျပီ။ က်ေနာ္ သိတာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ကိုျမဟန္က သူ႔အရင္ဆံုးသြားတဲ့ ကိုစံျမင့္မိန္းမကိုထပ္ယူထားတာေတာင္ က်ေနာ္မွတ္မိ ေနတယ္။ အဲဒီသူ အားလံုးဟာ က်ေနာ္သိသေလာက္ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမလုပ္ပဲ ႀကက္ဝိုင္းဖဲဝိုင္းမွာ အခိ်န္ကုန္ခဲ့ႀကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲဗ်။ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္စဥ္းမိတာက ဒီလူေတြဟာ ေသျပီးသား လူေတြျဖစ္ လ်က္နဲ႔ ဒီမွာလာျပီး ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ တရံုးရုံး လုပ္ေနၾကသလဲေပါ့။က်ေနာ့္စဥ္းစားခန္း မဆံုးခင္ ဘယ္ကဘယ္လို အိပ္ရာထဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့သလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ည ေလ့က်င့္ခန္း မဆင္းခင္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဦးေလးခ်စ္သိုင္း ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အခု ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနပါတယ္။အဲဒီအတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းတယ္။ ဦးေလးအတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္ဆိုရင္ အားလံုး ကို က်ြန္ေတာ္ ေဝမ်ွေပးပါတယ္။ ဦးေလး လိုသလိုသာသံုးပါ။ လိုတာ ရွိလည္း ထပ္ေျပာပါ ေပါ့ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ားက ဘုန္းႀကီးေတြကို သကၤန္းကပ္တာတုိ႔ဘာတုိ႔၊ခင္ဗ်ား ဇနီးကို မလုပ္ခိုင္းလားဗ်။ ဒါမ်ဳိးလုပ္ရတယ္လုိ႔ ၾကား ဖူးတယ္"
“က်ေနာ့္ကို ရူးေနတယ္၊ေႀကာင္ေနတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔ဗ်။ ဦးခ်စ္သိုင္းက အသူရကာယ္ဘံုမွာေနတာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဆီလာကတည္းက က်ေနာ္လုပ္ေပးႏိုင္တာရွိလို႔ ေနမွာေပါ့။က်ေနာ္သံုး ေလး ညေလာက္ အမွ်ေဝျခမ္း ေရးလုပ္ျပီးတဲ့အခါ ဦးခ်စ္သိုင္းတေယာက္ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ ဝတ္ျပီး က်ေနာ့္အာရံုထဲမွာ ရွိုဳးစမုိးနဲ႔ေပၚ လာပါေလေရာဗ်ာ။ အဝတ္အစားဒီဇို္င္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မွတ္မထားလိုက္မိဘူး။ သူေတာ္ေတာ္ အူျမဴးေန တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ငါ့တူႀကီး ေက်းဇူးတင္တယ္ကြာ။ ငါ အဆင္ေျပသြားျပီကြတဲ့ ။သံုးေလးခြန္း ေတာ့ကီေပးျပီး ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပဲ။ေနာက္တခါ လည္း ေပၚမလာေတာ့ဘူး။
ကဲ၊ ဘုတ္ဆင္းတန္းစီတဲ့ဆီ သြားလုိက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔စကားမစပ္ က်ဳပ္ရသမွ်ကို ခင္ဗ်ားကို ေရာ။က်န္တ့ဲ အက်ဥ္းသားေတြ အားလံုးကိုေရာ က်ဳပ္ေဝသဗ်ာ။ ဦးေလး ဦးခ်စ္သိုင္းကို ေဝသလိုေပါ့။ ရမွာပါ။ က်ဳပ္သိေန သလိုပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ ေစာင့္လုိက္ပါအံုး။ တန္းစီ သလုိ သေဘာထားေပါ့။
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကုိသက္ခိုင္တေယာက္ ရဲဘက္မ်ားဘုတ္ဆင္းရန္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ တန္းစီေနသည့္ အိပ္ေဆာင္ ေရွ႔ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေလရာ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေနာက္မွ စုိက္စုိက္ စုိက္စုိက္ႏွင့္ လုိက္ ပါသြားရျပန္ပါသည္။ အိပ္ေဆာင္ေရွ႔တြင္ ရဲဘက္တုိ႔ ဘုတ္ဆင္းရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ္ျငား ေထာင္မွဴးကား ေရာက္မလာေသး။ ငုတ္တုတ္တန္းစီေနၾကေသာ ရဲဘက္မ်ား၏ေနာက္တြင္ ကုိသက္ခိုင္ တစ္ေယာက္ လဲမွဳိ႔ပင္မွီကာ မတ္တတ္ရပ္ လ်က္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာမွ ေထာင္မွဴးဦးေအးႏိုင္ ေရာက္လာသည္။
ထံုးစံအတုိင္း ဘုတ္အသီးသီးကုိ တာဝန္ခြဲသည္။ ေဆးနားေတာင္းသူကုိ ဘုတ္ကုိင္ေထာက္ခံခ်က္ ျဖင့္ ေပးသူကုိေပး၊ ပယ္သူကုိပယ္ေနသည္။ ဤကိစၥသည္လည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိလွ။ အခ်ဳိ႔ အမွန္တကယ္ မမာမက်န္းျဖစ္ေနသူတုိ႔ အနားမရလင့္ကစား လုိင္းေၾကးမွန္သူတခ်ဳိ႔ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေနပါလ်က္ နားခြင့္ရတတ္၏။
“ ကုိသက္ခိုင္ ဘာေျပာခ်င္တာရွိလဲ”
ေထာင္မွဴးက ကုိသက္ခိုင္ရပ္ေနရာ လဲမွဳိ႔ပင္ဆီသုိ႔ မ်က္စိကစားရင္း နံနက္တုိင္းေမးေနက်အတိုင္း လွမ္းေမးလုိက္သည္။ ကုိသက္ ခိုင္က ပံုမွန္ေလသံျဖင့္ “ မရွိပါဘူးဆရာ” ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္၌ ဘုတ္ဆင္းအခန္းအနား ျပီးဆံုးေလသည္။
ႏွစ္ဦးသားတဲဆီသုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာၾကရင္း က်ေနာ္က ကုိသက္ခိုင္ကုိ စကားစလုိက္မိျပန္သည္။
“ ကုိသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ားသတိထားမိလား၊ ႏိုင္ဝင္းတုိ႔တင္သမွ် ေဆးနားေတြ တေယာက္မွ အပယ္မခံ ရတာ”
“ သတိထားမိပါတယ္၊ ေနရာတကာမွာ ဝင္ပါလုိ႔မသင့္ဘူး ထင္တယ္ဗ်ာ၊ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခု လုိ႔သာ သေဘာ ပုိက္ရေတာ့တာပဲ”
“ဒါနဲ႔ တရားရွာတဲ့ေနရာမွာလည္း ေစာေစာက ဘုတ္ဆင္းလူေရြးသလုိ ေရြးတတ္ေသးလားဗ်ာ”
“ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဆြဲေတြးတတ္ပါေပရဲ့ဗ်ာ၊ ရွိတာေပါ့ဗ်၊ တရားရႏိုင္မရႏုိင္ဆုိတာကုိတာကုိ တိတိက်က် ၾကိဳတင္သတ္မွတ္ခ်က္ရွိတယ္၊ ဒါကုိ က်မ္းဂန္ေတြမွာ အတိအက်ေဖာ္ျပထားတယ္”
“ ေအာ္ ၊ ဒါဆုိ က်ေနာ္က တရားေတြ႔မဲ့သူ ဟုတ္မဟုတ္ ဘယ္လုိသိမွာတုန္းဗ်၊ က်မ္းေတြေတာ့ မဖတ္ခိုင္း ပါနဲ႔အံုးဗ်ာ၊ တမနက္တေလ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနရေအာင္၊ အဲ ခင္ဗ်ားနားလည္သလုိ ရွင္းျပရင္ေတာ့ နားေထာင္ခ်င္ပါ ရ့ဲ”
“ အေရးထဲ က်မ္းေၾကာက္တဲ့သူနဲ႔ လာဆံုေနျပန္ပါျပီ၊ ကဲပါေလ၊ က်မ္းေရာကုိယ္တုိင္ဆင္ျခင္ခ်က္ပါ ႏွစ္ခုစလံုး ျခံဳငံုမိေအာင္ ၾကိဳးစားရွင္းပါ့မယ္၊ ျပည့္စံုေအာင္ေတာ့ ေနာင္စာေတြမွာ ရွာဖတ္ေပါ့”
“ ခင္ဗ်ား နားလည္သလုိသာ ေျပာစမ္းပါဗ်ာ၊ အဲဒါက ပုိရွင္းမယ္ထင္ပါတယ္”
“ တရားရႏိုင္တဲ့သူဟာ အခ်က္ငါးခ်က္နဲ႔ ျပည့္ရမယ္တဲ့ဗ်၊ အဲဒါေတြက ထက္သန္တဲ့သဒၶါတရား၊ က်န္းမာျခင္း၊ ႏွလုံးေျဖာင့္စင္း မာယာကင္းျခင္း၊ ထက္ေသာ ဝီရိယရွိျခင္း၊ ဥဒၵယဗၺယဥာဏ္ကုိ အတတ္သိျခင္း တဲ့ဗ်ာ၊ တရားမရႏိုင္တဲ့ အဂါၤငါးရပ္ကေတာ့ ပဥၥာနႏၱရိယ ကံၾကီးထုိက္ျခင္း၊ မိစၦာဒိ႒ိ အယူရွိျခင္း၊ ဒြိဟိတ္ အဟိတ္ျဖစ္ျခင္း ၊ အရိယာပုဂၢိဳလ္ကုိ ျပစ္မွားျခင္း ၊ အာဏာေတာ္ကုိ လြန္က်ဴးျခင္းတဲ့ဗ်ာ”
“ ခင္ဗ်ား ရုိးရုိးရွင္းျပတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္ေနပါေပါ့လား၊ ကဲပါေလ၊ က်ေနာ္ မသိလုိ႔ေမးပါရ ေစ၊ က်ေနာ္လည္း တျခားေထြေထြထူးထူး လုိအပ္ခ်က္ေတာ့ မရွိလွပါဘူး၊ အမိအဘကို သတ္တဲ့ ပဥၥာနႏၱနိရိက ကံလည္း ကင္းပါ တယ္၊ ဗုဒၶဘာသာမုိ႔ အျခားအယူလည္း မရွိပါဘူး၊ ဘယ္အရိယာ ပုဂၢိဳလ္ကုိမွလည္း မျပစ္မွားဖူးပါဘူး၊ ဘုရားေဟာ ကုိ လြန္က်ဴးေခ်ဖ်က္မိတာလည္း မရွိေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္စံုျပီ ေျပာရမယ္၊ ခက္တာက ဒြိဟိတ္အဟိတ္ ျဖစ္မျဖစ္၊ က်ေနာ္က ဒြိဟိတ္လား၊ တိဟိတ္လား ၊ဘယ္လုိသိမတုန္းဗ်ာ”
“ ဒီတခါ ခင္ဗ်ား ေမးတဲ့ကိစၥက ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္တယ္ဆုိရမယ္၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ တိဟိတ္၊ ဒြိဟိတ္ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ က်ေနာ္နားလည္သလုိ ၾကိဳးစားရွင္းပါ့မယ္၊ ဗုဒၶဝါဒအလုိအရ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဘဝမ်ားစြာသံသရာမွာ က်င္လည္ ခဲ့ၾကသတဲ့ဗ်၊ ဘဝတခုနဲ႔တခု ကူးေျပာင္းတဲ့အခါ ဇာတိစိတ္၊ ပဋိသေႏၶစိတ္တုိ႔ဆုိတာလည္း ပါလာတတ္ၾကသတဲ့၊ အဲဒီထဲက စိတ္အရင္းအျမစ္သံုးခုဟာ အ ေလာဘ၊အ ေဒါသ၊အ ေမာဟေတြပဲတဲ့၊ အဲဒီသံုးခုမွာ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ အကုသုိလ္အရွိန္တခုခုေၾကာင့္ အ ေမာဟ ဆုိတဲ့အရင္းအျမစ္တခုဟာ ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္နဲ႔ လူျဖစ္လာတတ္သတဲ့၊ အဲဒီသူ ဟာ ဒြိဟိတ္ပဲ တဲ့ဗ်ာ၊ စိတ္ရင္းျမစ္သံုးခုလံုး ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္မရွိပဲ ေမြးလာသူ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ပံုမွန္အတုိင္း အေလာဘ၊ ၊အေဒါသ၊ အေမာဟ ဆုိတဲ့ စိတ္ခံစားအားလံုး ပံုမွန္အတိုင္း ခံစားတုန္႔ျပန္ႏိုင္ေပမဲ့ အ ေမာဟရင္းျမစ္မွာ ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္ပါ လာသူဟာ ပံုမွန္ခံစားတုန္႔ျပန္ႏိုင္မွဳ မရွိတဲ့အတြက္ ဒြိဟိတ္လုိ႔ ဆုိသတဲ့၊ အနီးကပ္ ဆံုးေျပာရရင္ သူတပါး အသတ္ခံရလုိ႔ ဘဝကူး ေျပာင္းရမဲ့ဆဲဆဲ သူဟာ အေၾကာက္လြန္ျပီး ခံစား ခ်က္မဲ့သြားတယ္၊ အဲဒီစိတ္အစဥ္ ရဲ့သတၱိဟာ ဒီဖက္ဘဝမွာ ပါလာတယ္၊ က်ေနာ္ နားလည္သလုိ နမူနာေပးရရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လူျဖစ္ လာတဲ့အခါ အ ေလာဘ ၊အေ ဒါသ၊အေမာဟဆုိတဲ့ စိတ္ရင္း ျမစ္သံုးခုဟာ ဘာစာ၊ ဘာအရုပ္မွ မေရးရေသးတဲ့ စာရြက္အျဖဴ အလြတ္သံုးခုအျဖစ္ ပါလာမွ တိဟိတ္ျဖစ္တယ္၊ အ ေမာဟဆုိတဲ့ စာရြက္မွာ အမဲစြန္းလ်က္ ပါလာခဲ့ရင္ ဒီဘဝမွာ အဲဒီစာရြက္ေပၚကုိ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အရုပ္ေတြစာေတြ ေရးလုိ႔ မရဘူး ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ”
“ အင္း အဲသလုိဆုိရင္ျဖင့္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ က်ေနာ္ဟာ တိဟိတ္ဒြိဟိတ္ဆုိတာ မခြဲျခားႏုိင္တာမုိ႔ အားမထုတ္ ပဲေနလုိက္တာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ့ ”
“ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ား လူျဖစ္ရက်ဳိးမနပ္ဘူး ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့၊ နက္နဲလွတဲ့ ဘဝပုစၦာကုိ မရွာမေဖြပဲ ဘဝတစ္ခု ကုန္ဆံုးသြားတာသာ အဖတ္တင္ေတာ့မေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေသကၡ်ေတာင္ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကရဲ့ ပ႑ိတ ေဝဒနိယက်မ္းမွာ တိဟိတ္ဒြိဟိတ္ ဝိစၥိကိတ္၊ ေဘးခ်ိတ္ထားပါဘိ။ ကုိယ္တုိင္သိရန္ ကိုယ္တုိင္ၾကံ၊ သည္းခံၾကိဳး စားၾကည့္။ ပဋိဘာဂါ သမထာ၊ ထင္လာ တိဟိတ္သိ။ ဥဒယဗၺယာ ဝိပႆနာ ၊ ထင္လာ တိဟိတ္သိ လုိ႔ သတိေပး ထားဘူးတယ္ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ တိဟိတ္လား၊ဒြိဟိတ္လား သိခ်င္ရင္ သမထဝိပႆနာ တစ္ခုခုကုိ လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္ရမယ္။ သမထပြားမ်ားၾကည့္လုိ႔ ပဋိဘာဂနိမိတ္ထင္လာရင္ ခင္ဗ်ားဟာ တိဟိတ္ပဲ၊ ဝိပႆနာ ပြားၾကည့္လုိ႔ ဥဒယဗၺယဥာဏ္(ျဖစ္ပ်က္ျမင္ရင္) ရရင္လည္း ခင္ဗ်ားဟာ တိဟိတ္ပဲေပါ့ဗ်ာ”
“ ဒါဆုိ ပဋိဘာဂနိမိတ္တုိ႔ ဥဒယဗၺယတုိ႔ ဆုိတာကေကာဗ်ာ ”
“ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါျပီ၊ ေရွ႕စကားဆက္ေနတုန္း ေနာက္စကားေမ့ေနပါေပါ့လား၊ သမထထိုင္ တဲ့အခါ သမာဓိရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ၃၁ ဘုံမွာရွိတဲ့ အပြင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အပင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊အေရာင္အမ်ဳိးမ်ိဳး အေဆာက္အဦအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေတာင္ေတာင္ေရေျမ သမုဒၵရာ၊ ဂူေက်ာင္းဘုရား၊ေနလနကၡတ္ စတဲ့ ဘာညာဘာညာေတြ ျမင္ရတတ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားဖတ္ခဲ့ျပီးျပီေလဗ်ာ။ အဲဒါ ပဋိဘာဂနိမိတ္ေပါ့။ ပဋိဘာဂ ဆုိတာ ျမန္မာလုိ အတူ(သုိ႔မဟုတ္) အတုဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ထြက္သတဲ့ဗ်ာ။ ဥဒယဗၺယ ဆုိတာ အခုက်ေနာ္ခင္ဗ်ားကို အခ်ိန္အၾကာၾကီးယူျပီး ရွင္းျပေနတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆုိ တာပါပဲ၊ ဒါလည္း ဇာတ္လမ္းဆုံးတဲ့အခါ နားရည္လည္လာပါလိမ့္ဗ်ာ”
“ေအးဗ်ာ အခြင့္သင့္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိအားက်ျပီး တရားေလးဘာေလး ထုိင္စမ္းခ်င္ပါဘိ”
“ ကေလးေတြေျပာသလို ေသျပီဆရာလို႔ေတာင္ ျငီးရေတာ့မလုိ ပါလား၊ ခင္ဗ်ားက တရားရွာတဲ့ အလုပ္ကုိ အယားေျပ သန္းရွာသလုိ လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ မလုပ္တာက ပုိေကာင္းပါလိမ့္မယ္ ”
“ ကဲပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ဘာသာေရးနဲ႔ မကင္းကြာလွပါဘူး၊ ေရႊေတာင္ျမိဳ႔ က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရား ၾကီးရဲ့ ဇိနတၳပကာသနီေလာက္ေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္ ”
“ ေအာ္ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဒါျဖင့္ရင္ ေမးပါေစအံုး ၊ ဇိနတၳပကာသနီဆိုတာ ဘာတဲ့တုန္းဗ်”
“ စာအုပ္နံမည္ေလ”
“ ေကာင္းၾကေရာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေမးေနတာက ဇိနတၳပကာသနီ ဆုိတဲ့ စာလုံးတလုံးခ်င္းရဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ ေမးေနတာဗ် ”
“ အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ အဲသေလာက္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ လုပ္ပါအံုး၊ ဘာ အဓိပၸါယ္လဲဗ် ”
“ ဇိနတၱပကာသနီဆုိတာ ပုဒ္အေနနဲ႔ ခြဲမယ္ဆုိရင္ ဇိန+အတၳ+ပကာသနီ ဆိုျပီး သံုးပုဒ္ရွိတယ္ဗ်၊ ဇိန ဆုိတာ ေအာင္ႏိုင္သူ၊ အတၳ ဆုိတာက အေၾကာင္းအရာ၊ ပကာသနီဆုိတာက ထင္ရွားေအာင္ျပဆုိ ျခင္း၊ အားလံုးေပါင္း လုိက္ရင္ ေအာင္ႏိုင္သူ၏ အေၾကာင္းအရာကုိ ထင္ရွားေအာင္ျပဆုိေသာက်မ္း ေပါ့ဗ်ာ”
“ တယ္လည္းတိက်ပါလားဗ်ာ၊ ဒါဆုိ စာေရးဆရာၾကီး ေမာင္သာရရဲ့ မ်ဳိးမမပကာသနီဆိုတာ မ်ဳိးမမ ဆုိတဲ့ မိန္းမ တေယာက္အေၾကာင္းထင္ရွားေအာင္ေဖာ္ျပတဲ့ စာအုပ္ေပါ့ ”
“ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားရဲ့ အသိဥာဏ္ဟာ လက္ေတြ႔ဘဝထဲကုိ ေရာက္စျပဳလာျပီ ဆုိရမယ္၊ အမွန္ေတာ့ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားရဲ့ အသိဥာဏ္ဟာ လက္ေတြ႔ဘဝထဲကုိ ေရာက္မလာမ်ားတယ္ဗ်၊ ဆုိပါေတာ့ ၊ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားကုိ ကၾကီး ခေခြးရသလားလုိ႔ ေမးရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိေျဖမတုန္း”
“ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကုိ ႏွိမ္တာပဲ၊ ကၾကီးခေခြးေတာ့ သံုးႏွစ္ကေလးကအစ ရတာပဲဗ်ာ”
“ ေရာ ၊ က်ေနာ္ကလည္း သံုးႏွစ္ကေလးသိတဲ့ ကၾကီးခေခြးအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလုိ ေသခါနီးကုိ ဘယ္ေမးပါ့မလဲဗ်ာ၊ ကဲပါ ၊ ကၾကီးျပီးရင္ ဘာလာတုန္းဗ် ”
“ ခေခြးေပါ့ဗ်ာ ”
“ ဟုတ္ပါျပီ၊ ခင္ဗ်ားအေျဖဟာ သံုးႏွစ္သားေျဖတဲ့အေျဖပဲ၊ အဘိဓာန္ေတြမွာ ကၾကီၤးျပီးရင္ ကၾကီး ေတြပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လာတယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ား ျငင္းႏိုင္မလား၊ အဲဒီအဘိဓာန္မွာ ကၾကီးျပီးျပီ ဆိုအုံး ေတာ့ “ကာ” နဲ႔စတဲ့ စာလံုးေတြလာတာသိလား၊ အဘိဓာန္တခုခုမွာ ကၾကီးအကၡရာနဲ႔ စာလံုးေတြ ကုန္ေသာ္ျငား ေန႔စဥ္ အသစ္ဖန္တီးသံုးစြဲေနတဲ့ ၊ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ေဒသႏၱရ၊ ဘာသႏၱရ၊ ဗန္းစကား ေတြဟာ ပါမလာတတ္ေသးဘူး၊ ဒီေတာ့ ကၾကီးဇာတ္လမ္းဟာ မျပီးဆုံးေသးဘူး ဆုိရမယ္၊ ဒီေတာ့ ကၾကီးျပီးဆံုးတယ္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ တကယ္ေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔ အားလံုးလုိလုိ မူလတန္းမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ဖတ္စာ ေတြေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ က်မ္းမေၾကခဲ့ၾကပါဘူး၊ သူငယ္တန္းဖတ္စာအုပ္ တအုပ္ စီစဥ္ထားပုံကုိ ေသခ်ာ ေလ့လာ ၾကည့္ဗ်ာ၊ ပထမဆံုး က ကညစ္ ေပမွာျခစ္ ဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ အသံသာျပီး မွတ္ရလြယ္တဲ့နည္းနဲ႔ ကေလးေတြရဲ့ စိတ္ဝင္စားေအာင္ အစပ်ဳိးတယ္၊ ေနာက္မွ ကၾကီးခေခြး ဆုိတတ္ေအာင္ တဆင့္တက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သရေတြနဲ႔ေပါင္းစပ္ျပီး အသံျဖစ္တာ၊ စာလံုးတခုနဲ႔ ေပါင္းစပ္တဲ့အခါ အသံျဖစ္တာ အဲဒီအသံ ျဖစ္လာတာကုိ အဓိပၸါယ္နဲ႔ တြဲမိေအာင္ ကဗ်ာ ၊လကၤာအတုိေလးေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မွ်ားေခၚထား တာကို ေသခ်ာသတိျပဳရင္ ေတြ႔ႏိုင္ ပါတယ္ ”
“ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ အေတြးနက္တဲ့သူပဲဗ်ာ”
“ ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္လိုက္ပါရေစအံုး၊ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သင္ခန္းစာကုိမွ ေၾကညက္ေအာင္ မေလ့လာခဲ့ၾကပါဘူး၊ မူလတန္းဖတ္စာေတြမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ဖတ္စာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ၊ကမၻာေက်ာ္ ပညာရွိၾကီးေတြရဲ့ အေတြးအေခၚေတြထဲက ထုတ္ႏွဳတ္ျပီး ကေလးေတြလက္လွမ္းမီေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာဗ်၊ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ မူလတန္းေက်ာ္တာနဲ႔ အဲဒီ ဖတ္စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ခ်န္ ထားရစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ၊ ဥပမာ ဆုိပါေတာ့ စေနေန႔မွာ ဘုရားေက်ာင္း အေရာက္သြားရမဲ့ အဗန္တီဆုိတဲ့ ပညာရွိ ဟာ သူ႔ျမည္းက သိပ္ေႏွးတာေၾကာင့္ ေသာၾကာေန႔ကတည္းက အိမ္ကေန စ ထြက္တာတုိ႔၊ သရက္ပင္ေတြကို အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘုိးအုိက စုိက္ေနတာကို မင္းသားက ျမင္ေတာ့ ကုိယ္တုိင္ခံစားရမွာ မဟုတ္ပဲ ဘာေၾကာင့္ အက်ဳိးမဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ေနသလဲ ဆိုျပီး အေမးအေျဖလုပ္ၾကတဲ့ သရက္ပင္ နဲ႔ အဘိုးအုိ၊ မပုၾကြယ္နဲ႔ ခရုငယ္၊ ဘုရားေလာင္းအာဇာနည္ ေမ်ာက္မင္း စတာေတြကို ခင္ဗ်ားေကာ က်ေနာ္ပါ ဖတ္ဖူးခဲ့ၾကတာပဲ၊ အဲဒီ သခၤန္းစာေတြကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ေရွ့ဆက္ေတြးဖူး သလဲဗ်ာ၊ ဘဝအတြက္အက်ဳိးရွိေအာင္ ဆက္စပ္ျပီး ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ အသံုးျပဳဖူး သလဲဗ်ာ၊
ဥပမာဆုိပါေတာ့ ဘုရားေလာင္းအာဇာနည္ေမ်ာက္မင္း ဇာတ္လမ္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူဟာ သရက္ပင္ တည္ရွိရာအရပ္နဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ကုိ အေစာၾကီးကတည္းက တြက္ဆမိတယ္၊ ဒါ ေၾကာင့္ ျမစ္ဖက္ကုိ က်ေနတဲ့ အကုိင္းက အသီးေတြအပြင့္ေတြကုိ အလွည့္က်အေစာင့္တပ္ဖြဲ႔ ခ်ျပီး ေျခြခိုင္းတယ္၊ ခက္တာက အခ်ိန္ရွိသေရြ႔ ေဆာ့ေနတဲ့ ေမ်ာက္ဆုိတဲ့ သတၱဝါေတြကုိ ဘာေၾကာင့္ ေျခြခိုင္းရတယ္ဆုိတာ အေသးစိတ္ရွင္းျပဖုိ႔ ရွင္းျပဖုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီမွာတင္ ေခါင္းေဆာင္ကုိ အျမဲ ရန္ရွာေနတဲ့ ေဒဝဒတ္အေလာင္းက တစခန္းထလာမယ္၊ ဒီေကာင္ၾကီးလုပ္ေနတာ အပုိအလုပ္ေတြကြ၊ မင္းတုိ႔ အပင္ပန္းခံျပီး ေျခြေနစရာမလုိဘူး၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္သာ ေဆာ့ၾကေပေတာ့လုိ႔ ေသြးထုိးလုိက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး သရက္ပင္ကုိ ဘုရင့္တပ္က ျမွားပစ္တပ္ဖြဲ႔နဲ႔ လာ ဝိုင္းျပီး ေမ်ာက္ေတြကုိ အေသပစ္တဲ့ ဘဝေရာက္ရတာပဲ၊ ဒီအေျခအေနေရာက္ျပန္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ ရွိသူမုိ႔ ငါေျပာထားတာကုိ နားမေထာင္တဲ့ေကာင္ေတြ ကာလနာ တုိက္ၾကေပ ေတာ့လုိ႔ ပစ္မထားႏိုင္ျပန္ဘူး။ က်န္တာေတာ့ ခင္ဗ်ားဖာသာ ဆက္ေတြးေပေတာ့ဗ်ာ၊ အဲသလုိ မူလတန္း ဖတ္စာတခုကုိ သဘာဝက်က် ခင္ဗ်ားဆက္ေတြးမိဖူးသလား၊မေတြးမိဘူး။
ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား ဇိနတၳပကာသနီဖတ္ဖူးရံုနဲ႔ ဘာသာတရားဟာ ခင္ဗ်ားဘဝထဲကုိ ေရာက္ေနျပီလုိ႔ မဆိုႏိုင္ ေသးဘူး ဆုိရမယ္”
“ ဒီလုိဆုိရင္ျဖင့္ ခင္ဗ်ားကေကာ ဘာသာတရားကုိ ခင္ဗ်ားဘဝထဲေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိေလ့လာ ဆင္ျခင္ထားသလဲဗ်ာ”
“ ေကာင္းျပီ ခင္ဗ်ား ေမးခြန္းကုိ က်ေနာ္ေျဖပါ့မယ္၊ လူေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ဘဝထဲမွာ အက်ဳိးမျပဳႏိုင္သမွ် ဘာသာတရား မမည္ဘူး လုိ႔ က်ေနာ္ေလးစားတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး မိန္႔ဖူးတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာမွာ က်ေနာ္ အႏွစ္ျခိဳက္ဆံုး အခ်က္က ေဝဖန္ေစာေၾကာခြင့္ ရွိျခင္းပဲဗ်၊ ငါေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္ ငါေျပာတာအမွန္ မင္းလွ်ာရွည္စရာ မလုိဘူးဆုိတဲ့ ဘာသာတရားမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္လက္မခံခ်င္ဘူး၊ ဗုဒၶဝင္ ဆုိပါေတာ့ ၊က်ေနာ္နားလည္လက္ခံထားတဲ့ ဗုဒၶရဲ့ဇာတ္ ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာျပရအံုးမယ္၊ ကပၸိလဆုိတဲ့တုိင္းျပည္မွာ ဦးသုေဒၶါဒနနဲ႔ ေဒၚမာယာကေန သိဒၶတၳဆုိတဲ့ မင္းသားကုိ ေမြးတယ္၊ ကပၸိလဆုိတာ အိႏၵိယေျမာက္ဖက္ နီေပါနဲ႔ကပ္လ်က္ တုိင္းျပည္ငယ္တခုပဲ၊ အေဖက ဘုရင္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔လူမ်ဳိးထုံးစံအတုိင္း ၾကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ျဖစ္လာမလဲဆုိတာကုိ ေဗဒင္ ဟူးရားအတတ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွိေတြကုိ ေမးတယ္၊ ဒီေတာ့ နကၡတ္ ေဗဒင္ပညာရွိေတြက စၾကၤာဝေဠး မင္းျဖစ္ရင္ျဖစ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ထူးကဲတဲ့အေတြးအေခၚပညာ ရွင္ၾကီးျဖစ္မယ္ လုိ႔ေဟာၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ စၾကၤာဝေဠး မင္းဆိုတာလည္း အခုေခတ္ အေမရိကန္ သမတ အုိဘားမားလုိ ဆုိပါေတာ့၊ အဲဒီေခတ္က အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ဆိုတာကလည္း ျပင္းထန္ တဲ့အက်င့္ေတြနဲ႔ ကုိယ္တံုးလံုးေနသူကေန ေရငုပ္မီးလွဳံတာေတြ လုပ္ၾကတာ ဆုိေတာ့ အေဖလုပ္သူက ငါ့သားကုိ ငါ့ထီးနန္းဆက္ခံႏိုင္ေအာင္ စၾကၤာဝေဠးမင္းျဖစ္မဲ့လမ္းကုိ ေရြးေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီမွာတင္ သိဒၶတၳမင္းသားကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘဝအေၾကာင္း၊ေလာကအေၾကာင္း ေတြးခ်ိန္မရေအာင္ ၊ ဒုကၡတုိ႔အခက္အခဲတုိ႔ဆုိတာ ေလသံေတာင္ မၾကားရေအာင္ စီမံထားခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စီမံထားသလဲဆုိရင္ စည္းစိမ္မ်ဳိးစံုခံႏုိင္တဲ့ နန္းေတာ္သံုးေဆာင္ေဆာက္ျပီး ေလာကီ စည္းစိမ္ အားလုံး ခံစားေစ တယ္ဆုိပဲ၊ ျမင္သာေအာင္ ေျပာရရင္ တီးဝုိင္းေတြ ကာရာအုိေကစက္ေတြ အဆုိေတာ္ေတြ ကေျခသည္ေတြ တင္မက ယမကာမ်ဳိးစံုပါ ပါဟန္တူပါရဲ့ဗ်ာ၊အဲသလုိ စည္းစိမ္ခံစားလာရာက အိမ္ေထာင္ျပဳမဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ယေသာ္ဓယာနဲ႔ စံုဖက္ျဖစ္ျပီး သားတေယာက္ရ၊ အသက္ကလည္း ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျဖစ္လာေရာဆုိပါေတာ့၊
ျပႆနာရဲ့အေၾကာင္းတရားက အဲဒီဇိမ္ခံနန္းေတာ္ေတြက အစျပဳတယ္ဆုိရမယ္၊ ေန႔ေရာညပါ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကီးစြာေသာ စည္းစိမ္နဲ႔ ေနလာတာ ၾကာေလေလ ဘဝဆုိတာ ဒါပဲလားဆုိတဲ့ အေတြး သိဒၶတၳမွာ ေပၚလာဟန္ တူတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ နန္းေတာ္ရဲ့ျပင္ပေလာကကုိ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ေပၚလာတယ္၊ ခက္တာက တင္းၾကပ္တဲ့စည္းကမ္းနဲ႔ အေစာင့္အေရွာက္ေတြ တျပံဳ ၾကီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး၊ ေနာက္ဆံုး ျမင္းရထားေမာင္းတဲ့ ရထားမွဴးနဲ႔တုိင္ပင္ျပီး နန္းေတာ္အျပင္ကုိ အေစာင့္ေတြ အလစ္မွာ ခုိးထြက္ၾကေရာေပါ့၊ ဘုရင့္သားမွန္း မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ထြက္လာရတာမုိ႔ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကား အိမ္ၾကိဳအိမ္ၾကားေတြကေန ေလွ်ာက္ သြားရာက တေနရာေရာက္ေတာ့ သိဒၶတၳက တစံုတေယာက္ကုိ ေတြ႔ျပီး အလန္႔တၾကား ေမးပါေလေရာ၊ ေဟ့ေကာင္၊ ဒါက ဘာၾကီးတုန္းဟ တဲ့၊ အမွန္ေတာ့ သူေတြ႔တဲ့အရာဟာ အသက္ အရြယ္အလြန္အုိမင္း ရင့္ေရာ္ေန တဲ့ ဆင္းရဲသားအဘုိးၾကီးတေယာက္ပဲဗ်၊
အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္လြန္းတာေၾကာင့္ ပါးရည္နားရည္ေတြတြန္႔ေနတဲ့အျပင္ ဆံပင္ကျဖဴ၊ သြားေတြလည္း တေခ်ာင္းမွမရွိ၊ အရုိးေပၚအရည္တင္း ၊ခါးကကုန္းေတာ့ ရရာတုတ္ေကာက္ တေခ်ာင္း၊ ဒုိတီခပ္ေဟာင္းေဟာင္းနဲ႔ ဘယ္လုိမွ အျမင္မသင့္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ျပင္ပေလာကမွာရွိတဲ့ လူသာမန္အဖုိ႔ ဒီအဘုိးအုိဟာ ဘာမွ မထူးျခားလွေပမဲ့ သိဒၶတၳအတြက္ကေတာ့ အရမ္းအရမ္းကို ထူးဆန္းေနတာ ေပါ့ဗ်ာ၊အဲသလို စိတ္ပ်က္စရာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ မျမင္ရေအာင္ သူ႔အေဖက အေသအခ်ာစီမံထားခဲ့တာကုိး၊ ဒီမွာတင္ ရထားမွဴးက ခပ္ေအးေအးပဲ .. ေအာ္ အဲဒါ အဘုိးၾကီးေလ လုိ႔ ေျဖေတာ့၊ သိဒၶတၳက ဟ အဲသလုိပံုၾကီး ဘယ္ကဘယ္လုိ ျဖစ္သြားတာ တုန္းဆုိေတာ့ ၊ ရထားမွဴးက ဟာ၊ လူေတြအသက္ၾကီးရင္ ဒီလုိျဖစ္တာခ်ည္းပါပဲဆရာလုိ႔လည္း ေျဖလုိက္ေရာ သိဒၶတၳ အၾကီး အက်ယ္ လန္႔သြားပါေလေရာ၊ ဒီမွာတင္ သိဒၶတၳက ဆက္ေမးတယ္၊ ဒါဆုိ ငါေရာ အသက္ၾကီးရင္ ဒီလုိျဖစ္မွာ ပဲလား ဆုိေတာ့ ၊ ေသခ်ာတာေပါ့ ဆရာလုိ႔လည္း ေျဖေရာ၊ သိဒၶတၳစိတ္ထဲမွာ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြရဲ့ ေနာက္ဆုံးတေန႔ ေရာက္ရမဲ့ အေျခအေနက တယ္ဆုိးပါလား ဆုိျပီး ပထမဆံုး သံေဝဂရေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ကဲ ဒါေလာက္ဆုိ က်န္တဲ့ နိမိတ္ၾကီးသံုးပါး ျမင္တာကုိ ခင္ဗ်ား ဖာသာ ဆက္ေတြး လုိ႔ ရေလာက္ျပီထင္ပါရဲ့ ”
“ ေတြးလုိ႔ေတာ့ ရပါတယ္ဗ်၊ခင္ဗ်ားေျပာတာ သဘာဝက်လြန္းလို႔ ေရွ့ဆက္စမ္းပါအံုး၊ တခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်ာ၊ ဘုရားရွင္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးရဲ့ ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ကုိ ခင္ဗ်ားက ဒီလုိၾကီး ေျပာျပေနတာဟာ အရုိအေသတန္ရာ မေရာက္ ဘူးလား”
“ ခက္တယ္ဗ်ာ၊ အတိုဆံုးေျပာရရင္ ႏိုင္ရာက စတာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊မႏိုင္ဝန္မထမ္းပါနဲ႔၊ ဘုရားရွင္မွာ ဂုဏ္ထူး ဝိေသသေတြအမ်ားၾကီး ရွိတာ က်ေနာ္လက္ခံပါတယ္၊ အဌကထာ ဆရာေတြ ၊ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေရးတာေတြ ဟာ သူတုိ႔နည္းသူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဇာတ္လမ္းကိုသာမက သူ႔ရဲ့ ဥာဏ္ပညာၾကီးမားမွဳကုိပါ လက္ေတြ႔ က်င့္ၾကံခံစားဖူးတာေၾကာင့္ သူတုိ႔သိတဲ့ ဂုဏ္ျဒပ္ကုိ ထူးထူးျခားျခား ေရးဖြဲ႔ၾကတာ ျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားက ဘုရားရဲ့ အေဖနဲ႔အေမကိုေတာင္ စာလံုးေပါင္းမွန္ေအာင္ ေပါင္းတတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလက္လွမ္းမမီပဲ သူတပါး ဂုဏ္တင္သမွ် လုိက္ျပီးနားေယာင္ ေနရင္ ဗုဒၶဝါဒဟာ ခင္ဗ်ားဘဝထဲကုိ ေရာက္လာဖုိ႔ အလွမ္းေဝးေနအံုးမယ္၊ ဗုဒၶနဲ႔ ဗုဒၶဝါဒဟာ သဘာဝယုတၱိနဲ႔လည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ား ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားရမွာက ဗုဒၶစာေပေတြ အရင္းခံရာ အိႏၵိယစာေပပဲ၊ အိႏၵိယစာေပဟာ စကားလုံး အလြန္ၾကြယ္ဝတဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းအဆုိး ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္လာတယ္၊ အေကာင္းက အေၾကာင္းျခင္းရာတခုခုကုိ မွတ္တမ္းတင္ရာမွာ အေသးစိတ္မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္တယ္၊ အဆုိးက အလြန္အက်ဴးဖြဲ႔ဆုိႏုိင္ဖုိ႔ အားေပးရာေရာက္ တယ္၊ အေရးအၾကီးဆုံး လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ အေထာက္အထား မခိုင္လံုျခင္းပဲ၊ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ဗုဒၶရဲ့ေမြး သကၠရာဇ္အတိအက်ကုိ အခုထက္ထိ အတည္မျပဳႏုိင္ေသးဘူး၊ ျမန္မာျပည္ သာသနာဝင္မွတ္တမ္းေတြအရ ဗုဒၶဖြားေတာ္မူတဲ့ ႏွစ္ဟာ ဘီစီ ၆၂၃၊ ပရိနိဗၺာန္ျပဳတဲ့ႏွစ္ဟာ ဘီစီ ၅၄၃ တဲ့၊ ဒါေပမဲ့ သမုိင္းသုေတသီေတြကေတာ့
ဘီစီ ၅၆၃ မွာေမြးျပီး ဘီစီ ၄၈၃ မွာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳတယ္လုိ႔ ျပင္ဆင္လိုၾကသတဲ့၊ ျငင္းမယ္မၾကံနဲ႔အံုး၊ အဲဒါ က်ေနာ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေထာက္ျပထားတာ၊ ပုိျပီး ေသခ်ာခ်င္သပဆုိရင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ ေခတ္ေဟာင္းရာဇဝင္ စာမ်က္ႏွာ ၁၄၃- မွာ ဖတ္ေပေတာ့ဗ်ာ၊ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားဟာ ဗုဒၶရဲ့အရည္အခ်င္းကုိ စာေပမွတ္တမ္းေတြမွာ ဖတ္ျပီး ေတာ္လွခ်ည့္၊ ေကာင္းလွခ်ည့္လုိ႔ ခ်ီးမႊမ္းေနမဲ့အစား သူ႔လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကေန ခင္ဗ်ားဘဝအတြက္ အက်ဳိးရွိေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္တာက ပုိျပီး အဓိပၸါယ္ မရွိေပ ဘူးလား၊ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးမွာပါ ဗုဒၶက သူ႔ သကၤန္းကုိ ဆြဲျပီးတေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတဲ့ ရဟန္းကုိ အျပစ္တင္ တာေလ၊”
“ ကဲပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက်မ္းကုိးေတြကုိ ရပ္ပါေတာ့ ေျပာလက္စ စကားကုိသာ ဆက္ပါေလ”
“ သိဒၶတၳဟာ လူအုိကုိ ျမင္ျပီး ေလးလၾကာေတာ့ နန္းေတာ္အျပင္ကုိ အရင္နည္းအတုိင္း စနည္းနာ ထြက္ျပန္ ေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီမွာတင္ ေသခါနီးလူမမာကုိ ျမင္ေတာ့တာပဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ လူဆုိတာ ႏုပ်ဳိစဥ္အရြယ္မွာ အားေကာင္းေမာင္းသန္၊ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္နဲ႔ အျမင္တင့္ေနမဲ့ အသက္ကၾကီး ေဝဒနာဖိစီးျပီး ေသခါနီးမွာ ဘယ္ ေလာက္အျမင္ဆုိးလုိက္မလဲ ဆုိတာ၊ ေသခါနီးလူနာကုိ မျမင္ဖူး မၾကားဖူးတဲ့ သိဒၶတၳကေတာ့ သည္းဆုတ္ေအးမွ် ေၾကာက္တယ္ဆုိပဲ၊ ဒီမွာတင္ ရထားမွဴးကုိ ရွင္းျပ ခိုင္းျပန္ေတာ့ နာမက်န္းျဖစ္တာဟာ အရြယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး၊ အခ်ိန္မေရြး နာႏိုင္တယ္၊ ဆရာလည္း ဒီေန႔နက္ျဖန္ ဒီဘဝမ်ဳိးေရာက္ႏိုင္တယ္ လုိ႔လည္း ျပန္ေျဖေရာ သိဒၶတၳဟာ ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္ပ်က္စရာ ေလာကၾကီးပါလားဆုိတဲ့ သံေဝဂနဲ႔ နန္းေတာ္ကုိ ျပန္ေရာေပါ့၊ လူနာဆုိေတာ့ လူအုိထက္ သံေဝယူစရာ ေကာင္းေပမေပါ့၊ အေဖလုပ္တဲ့သူကေတာ့ သူ႔သား ဒီလုိျမင္ကြင္းေတြ ျမင္ျပီး သံေဝဂ ရတဲ့သတင္းေတြလည္းၾကားေရာ လံုျခံဳေရးကုိ တုိးျမွင့္ခ်ထား သတဲ့ဗ်၊
ေနာက္ထပ္ ေလးလၾကာျပန္ေတာ့ ေနာက္တေခါက္ထြက္ခြင့္ၾကံဳျပန္ေရာ ၊ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ ဆန္႔ ဆန္႔ၾကီး ေသေန တဲ့ အေလာင္းကုိ ျမင္သတဲ့ဗ်၊ဒီမွာတင္ သိဒၶတၳဟာ ငါတုိ႔အားလုံးရဲ့ ေနာက္ဆုံး သြားရာလမ္းဟာ ဒါပါကလားဆုိျပီး အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္ ျပန္တာေပါ့၊ ရထားမွဴးကုိေတာ့ ေမးေတာ့မယ္မထင္ဘူးဗ်ာ၊သူက တကယ္ဥာဏ္ၾကီးတဲ့ ပါရမီရွင္ပဲ၊ သိဒၶတၳရဲ့ထူးျခားတဲ့အေျခအေနကုိ ခင္ဗ်ားမေမ့နဲ႔အံုး ၊သူက ေမြးလာကတည္းက ေလာကစည္းစိမ္ကုိ အကုန္အစင္နီးပါး ခံစားလာခဲ့ရသူမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတာင့္တေနတဲ့ ေလာကီခ်မ္းသာကုိ ျငီးေငြ႔ေနခ်ိန္၊ က်ေနာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေထြထူးျပီး သတိမမူမိတဲ့ အုိျခင္းနာျခင္းေသျခင္းေတြအေပၚ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိပံုျခင္း မုိးနဲ႔ေျမလို ကြာမယ္။
သံုးၾကိမ္ေျမာက္ သံေဝဂရစရာေတြ ကုိ ျမင္ေတြ႔ျပီးတဲ့ သိဒၶတၳဟာ နန္းေတာ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္က စျပီး အဲဒီလမ္းေတြက လြတ္ေျမာက္ရာကုိသာ ေန႔ေရာညပါ ေတြးေနရာက ေနာက္ထပ္ေလးလ အၾကာ မွာ ေနာက္တၾကိမ္ အျပင္ထြက္ျပန္ ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ရာအက်င့္ကုိ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ က်င့္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေတြ႔တယ္ဗ်ာ၊ ဒီေနရာမွာ ေသခ်ာ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ရွိတာက အဲဒီကာလက ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ အညီ က်င့္ၾကံတဲ့ ရဟန္းဆုိတာ မေပၚႏိုင္ေသးဘူး၊ ခင္ဗ်ား စဥ္းစား ၾကည့္ေလ၊ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ သံေဝဂယူတုန္းရွိတာ၊ သူ႔နည္းအတိုင္း ရဟန္းျပဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္မွာလာ ရွိအံုး မွာလဲ၊ စာဖတ္သူ နားလည္လြယ္ေအာင္ စာေပေတြမွာ ရဟန္းလုိ႔ ေရးဟန္ရွိတယ္၊ သိဒၶတၳေတြ႔တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ေလာကကေန လြတ္ေျမာက္ရာကုိ ရွာေဖြေနသူမုိ႔ အထုိက္အေလ်ာက္ ေလာဘေဒါသ ေမာဟ ကင္းေဝးျပီး တင့္တယ္တဲ့ ရုပ္အသြင္ ရွိမယ္၊ ဒီမွာတင္ ဒီလုိ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝမ်ဳိးကုိ ရခ်င္စမ္းပါဘိလုိ႔ ေတြးမိမယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က်င့္ၾကံသလုိမ်ဳိး က်င့္ၾကံႏုိင္ေအာင္ ေတာထြက္ေတာ့တာေပါ့၊ အစပုိင္းေတာ့ သိဒၶတၳလည္း ဆရာမ်ဳိးစံုဆီမွာ စမ္းတဝါးဝါး နည္းလမ္း ရွာခဲ့ရတာပါပဲ၊ သူရွာခဲ့တဲ့ နည္းေတြဟာ ေလာကကေန အဆံုးတုိင္ လြတ္ေျမာက္လမ္းမဟုတ္တာမုိ႔ သူ႔ကုိယ္ပုိင္နည္းနာနဲ႔ ထြက္ေျမာက္ရာလမ္းကုိ ေတြ႔ျပီး အယူဝါဒတရပ္ ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ေရာ ဆုိပါ ေတာ့ ၊ ဒီေနရာမွာ သဘာဝက်က် ဆင္ျခင္ျပရရင္ ဗုဒၶမွာ ဆရာမရွိဘူးဆုိတာ စဥ္းစားစရာ ရွိမယ္၊ သူ႔ေခတ္သူ႔ကာလမွာ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းအလုိ႔ငွာ က်င့္ၾကံေနၾကတဲ့ လက္ဦးဆရာ ေတြဆီက အစပုိင္း က်င့္ၾကံမွဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ နည္းခံတာေတြ ရွိႏုိင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အယူဝါဒအသစ္ကုိ ထုိးထြင္းသိ ျမင္တဲ့ကိစၥမွာေတာ့ သူ႔ကုိယ္ပိုင္ဥာဏ္ ကိုယ္ပုိင္နည္းလမ္းသာျဖစ္တယ္၊ ဒါလည္း က်ေနာ့္အယူအဆသက္သက္ပါ၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး လက္ခံထုိက္မွ လက္ခံပါ၊ ကာလာမသုတ္ အတုိင္းေပါ့ ”
“ ေနပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ဒီအေၾကာင္းကုိ ဘာေၾကာင့္ အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းေနရတာတုန္း”
“ ေအာ္ ခင္ဗ်ားပဲ တရားရွာမယ္ဆုိ ၊တရားရွာမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္လုိဘယ္ပံု တရားရွာခ်င္သြားတာ လဲဆုိတာ ခင္ဗ်ား မသိသင့္ဘူးလား၊ တုိတုိေျပာရရင္ သံေဝဂမပါပဲ တရားရွာလုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေလာကၾကီးဟာ ေနခ်င္စရာ ေပ်ာ္စရာ လႊြတ္ေကာင္းတဲ့ ေလာကၾကီးပါလားလုိ႔ ခင္ဗ်ား ခံယူေန သမွ် တရားေတြ႔ဖုိ႔ ေဝးေနအံုးမွာပဲ”
“ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားလည္း အေၾကာက္ၾကီး ေၾကာက္ခဲ့မွာေပါ့”
“ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ၊ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔ လြတ္ေျမာက္ျခင္းလမ္းကုိသာ ေတြ႔ပါေစ၊ ေသခ်င္ေသပါေစ ေတာ့၊ မေလ်ာ့တဲ့ ဇြဲလံု႔လနဲ႔ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ကုိ တူးျဖိဳအံ့၊ ေျမဆီလႊာကုိ တူးယူအံ့၊ မဟာသမုဒၵရာ၏ ဟုိမွာဖက္ကမ္းသုိ႔ ကူးအံ့၊ စၾကာမင္းစည္းစိမ္ကုိ ရယူအံ့ ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား က်င့္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ”
“ အဲဒီေတာ့ ဘာေတြအက်ဳိးရွိလာသတုန္း၊ ဘာေတြထူးျခားလာသတုန္းဗ်”
“ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္ဖူးသြားတဲ့ အျပင္ ဘာနဲ႔မွ ႏွဳိင္းယွဥ္လုိ႔ မရတဲ့ ေအးခ်မ္းမွဳေတြ ခံစားရတာေပါ့”
“ ဟာ၊ နတ္ျပည္ေရာက္ဖူးတယ္ဆုိတာ တကယ္လားဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ လိမ္မဲ့ပံုေတာ့ မေပါက္ပါဘူး”
“ လိမ္မလိမ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖုိ႔သာ ျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ့္အေတြ႔ အၾကံဳအေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္လိပ္ျပာသန္႔ပါတယ္ ”
“ ဒါဆုိလည္း ခင္ဗ်ား နတ္ျပည္သြားေတာလားေလး လုပ္စမ္းပါအံုးဗ်ာ၊ စိတ္ဝင္စားလြန္းလုိ႔ပါ”
“ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ေပအံုးေတာ့ဗ်ာ၊ ရဲဘက္ေတြေတာင္ ဘုတ္ျပန္တက္ေတာ့မယ္၊ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ စီစဥ္ၾကအံုးစုိ႔၊ က်ေနာ္ေျပာထားပါျပီေကာ ၊လက္ေတြ႔ဘဝနဲ႔ မကင္းကြာပါနဲ႔လုိ႔၊ေတာ္ၾကာ ထမင္းငတ္ေနၾကအံုးမယ္”
ကုိသက္ခိုင္က သူ႔စကားကုိ ရီရီေမာေမာ အဆံုးသတ္ျပီးသည္၌ က်ေနာ္လည္း ထမင္းအုိးအတြက္ ထင္းရွာရန္ ဖုိၾကီး ဖက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ထုိေန႔က က်ေနာ္စိတ္လက္ေပါ့ပါးေနသလိုခံစားရသည္။ အေၾကာင္းမွာ က်မ္းစာအုပ္ ထူထူၾကီးေတြ ဖတ္ရသည့္ ဒုကၡမွ ကင္းေဝးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္ ရွိေလ၏။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
ရုပ္ပံု။ ။ ဂူဂဲလ္