ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ ခရီးသည္
ေျခာက္တန္ နတ္ရြာ၊ ဝတိ ံသာေလာ ။
ထုိေန႔က က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခိုင္ ပင္မစခန္းဆီသုိ႔ ေလွတစင္းႏွင့္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိန္ကား နံနက္ကုိး နာရီခန္႔ျဖစ္၏။ စခန္းခြဲမွ အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေရးၾကီးစာရြက္စာတမ္း တခ်ဳိ႔ကုိ ပုိ႔ရန္ျဖစ္သည္။ ကုိသက္ခုိင္ေကာ က်ေနာ္ပါ ေလွကိုကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေလွာ္တတ္ၾကသည္မဟုတ္ေသာ္ျငား ကုိသက္ခိုင္၏ စရုိက္အတုိင္း လုပ္ၾကည့္ရင္ျဖစ္မွာပါ ဟူေသာ ခံယူခ်က္ျဖင့္ ေတာင္ေကြ႔ ေျမာက္ေခ်ာ္ ျဖစ္သလုိ ေလွာ္ေနၾက ျခင္းျဖစ္၏။
“ ေဟ့လူ ၾကည့္လုပ္အံုး၊ ခင္ဗ်ားေလွက ေဗဒါေတာထဲ တုိးေနျပီ ”
က်ေနာ္က ပူပန္သည့္ေလသံႏွင့္ သတိေပးသည္ကုိ ကုိသက္ခိုင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးမ်က္ႏွာေပးျဖင့္၊
“ ေဗဒါဒုိက္ထဲကုိ ေလွာ္တက္နဲ႔ကန္ထားလုိက္ေလဗ်ာ၊ မပူပါနဲ႔ဗ်၊ ဒီေခ်ာင္းက က်ေနာ္တုိ႔ တရပ္ မနက္ပါဘူး၊ မသကာ ေခ်ာင္းထဲဆင္းျပီး တြန္းၾကရံုေပါ့၊ လမ္းမွားမွာလည္း မပူနဲ႔ ၊ ဒီေခ်ာင္းက ပင္မ စခန္းကေန လမ္းမွာျပီး ဆူးေလဘုရားကုိ ေရာက္မသြားမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ ”
မွန္ေလစြ။ စင္စစ္ေခ်ာင္းကား ေခ်ာင္းမဟုတ္။ တူးေျမာင္းသာျဖစ္၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က ေရနက္ကြင္းအျဖစ္ တည္ရွိခဲ့ေသာ ဤေနရာတဝိုက္ကုိ ရဲဘက္မ်ားပုိ႔လႊြတ္လွ်က္ ေရနက္စုိက္ကြင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ရန္အတြက္ စီမံခဲ့ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေခ်ာင္းရုိးတုိ႔သည္ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္လ်က္ ရွိေလသည္။
“ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဒီစုိက္ကြင္းေျမပုံေတြကို အလြတ္ရေနတာပဲ၊ ကုန္းေပၚတက္ျပီး လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ထြက္သြားဖုိ႔ စိတ္မကူးမိေပဘူးလား ကိုသက္ခိုင္”
“ လူသားပဲဗ်ာ၊ စိတ္ဆုိတဲ့အရာကလည္း သိပ္ျမန္လြန္းတာမုိ႔ အေတြးေပၚမိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္အေပၚ ယံုယုံၾကည္ၾကည္ အခြင့္အေရးေပးထားတ့ဲ ဝန္ထမ္းေတြ ျပႆနာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ ထားလုိက္ပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဒီစကားကုိ လူတကာ ေလွ်ာက္မေျပာပါေလနဲ႔ ၊ ေျခက်င္းနဲ႔ နီးတယ္”
ဤသုိ႔လွ်င္ ႏွစ္ဦးသား တက္သမွ်မွတ္သမွ် ၾကိဳးပမ္းေလွာ္ခတ္ခဲ့ၾကရာ နံနက္ဆယ္နာရီခြဲခန္႔တြင္ ပင္မစခန္းသုိ႔ ေရာက္ၾကသည္။ေလွဆုိက္ရာေနရာကား ပင္မစခန္းသုိ႔ ကိုသက္ခိုင္ ေရြ႔ေျပာင္း ေနထိုင္ရစဥ္ အခ်ိန္မ်ား၌ ေရခ်ဳိးေလ့ရိွေသာ ေနရာျဖစ္၏။ ကုိသက္ခိုင္၏ အိပ္ေဆာင္ကား ေလွဆိပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျမင္ေနရေသာ အစည္းအေဝးခန္းမႏွင့္ တြဲလ်က္ရွိေသာ အခန္းငယ္ ျဖစ္ေလသည္။ကိုသက္ခုိင္တေယာက္ ေလွေပၚမွဆင္းလွ်င္ ဆင္းခ်င္း ေထာင္ပုိင္ၾကီးအိမ္ေပၚသုိ႔ တက္သြားျပီး စာရြက္စာတမ္းကိစၥ ရွင္းျပခ်ိန္မွာ စုစုေပါင္း နာရီဝက္မွ် သာျဖစ္၏။ ဆယ့္တစ္နာရီခန္႔မွာ၊ ေထာင္ပုိင္ၾကီးအိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ဖုိၾကီးတြင္ တာဝန္ခံေမာင္ဝင္း၏ ဖိတ္မႏၱကျပဳခ်က္အရ မနက္စာစားၾကသည္။ ထုိခ်ိန္တြင္ပင္ အက်ဥ္းသားအေဆာင္မွဴးႏွင့္တန္းစီးတခ်ဳိ႔တုိ႔ ေရာက္လာျပီး အခ်ဳိပြဲအတြက္ သူတုိ႔ပုိင္ရာဆုိင္ရာ အိပ္ေဆာင္အသီးသီးသုိ႔ ဖိတ္ၾကျပန္ရာ က်ေနာ့္မွာ ဘုန္းၾကီး ေနာက္က လုိက္ပါရေသာ ကပၸိယႏွင့္တူေနေတာ့သည္။
ပင္မစခန္းအေဆာင္(၁)ေပၚမွ ကုိသက္ခိုင္ႏွင့္ အက်ဥ္းသားအရာရွိမ်ား ေဆြးေႏြးပြဲကား ႏိုင္ငံေတာ္ အေရးျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆုိသည္ကား လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကုိ ဆုိသတည္း။ အမ်ားစုသိလုိေသာ ေမးခြန္းေခါင္းစဥ္ကား မည့္သည့္အခ်ိန္ကာလတြင္ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္လာမည္နည္းဟူ၏။စင္စစ္ ထုိေမးခြန္း၏ ခန္႔မွန္းအေျဖကိုလည္း ေမးသူမ်ားကပင္ ရွာေဖြထားၾကျပီး ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေန႔ သတင္းစာ ဘယ္ေဆာင္းပါးက ဘယ္စာေၾကာင္းမွာ ဘယ္လုိေရးထားတာေၾကာင့္၊ ဘယ္ သူ႔မိန္႔ခြန္းမွာ ဘယ္လုိပါတာေၾကာင့္ ၊ဘယ္ဘုရားၾကီးျပီးေတာ့မွာေၾကာင့္ ဟူေသာ တစ္ၾကိဳအေျဖမ်ား အဆင့္သင့္ ပါျပီးျဖစ္၏။ ကိုသက္ခိုင္ကား တဦးစီ၏ ေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖမ်ားကုိ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ အနည္း အမ်ား ေထာက္ျပေနေလသည္။ သုိ႔တေစ သူ႔အေျဖကုိ သူကုိယ္တုိင္ ေက်နပ္ဟန္ေတာ့ မျပေခ်။ မၾကာပါေခ်။ အလုပ္ဆင္းဘုတ္မ်ားျပန္တက္လာၾကရာ အက်ဥ္းသားအခ်ဳိ႔ ကုိသက္ခိုင္ေဘးမွာ ဝိုင္းအံုလာၾကျပန္သည္။
အခ်ဳိ႔ကား သူတုိ႔၏ လြတ္ရက္(ကြာ) တြက္ခိုင္းၾက၏။ အခ်ဳိ႔ကား အိမ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနသျဖင့္ သဝဏ္ လႊာပါးၾက၏။ အခ်ဳိ႔ကား ဖုန္းနံပတ္ေပး၍ အဆက္အသြယ္ျပဳေစရန္ နားပူၾက၏။ အခ်ဳိ႔ကား က်န္းမာေရးအတြက္ ေသာက္ေဆးစားေဆးမ်ဳိးစံုကုိ ကုိသက္ခိုင္ထံမွ ပူဆာ၏။ အကူအညီေတာင္းေနေသာ ရဲဘက္မ်ားႏွင့္ ကုိသက္ခိုင္ တုိ႔ အုပ္စုကုိ ျမင္ရသည္မွာ ေတာရြာေက်းလက္တြင္ ေရာက္ေနေသာ ေဆးဆရာ၊ ေပ်ာက္ေစဆရာအနီးအပါးမွာ ေတာသားလူနာေတြ ဝိုင္းအံုေနသည္ႏွင့္ တူလွေပစြ။ ကုိသက္ခိုင္ကား ေတာင္းသမွ် အကူအညီကုိ ေဆာင္ရြက္ ေပးမည္ဟု ကတိ ေပးရင္း စာရြက္တရြက္မွာ အေသးစိတ္ ေရးမွတ္ေနေလသည္။ ဤစာရြက္တြင္ ေရးမွတ္ထား သည့္ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ရာတုိ႔ကား ကုိသက္ခိုင့္ဇနီး ေထာင္ဝင္စာ လာသည့္အခါ အေကာင္အထည္ ေပၚလာေပ လိမ့္မည္။ ကုိသက္ခိုင့္ဇနီးကလည္း ထုိထုိေသာ စံုစီနဖာအကူအညီေတာင္းေလရာကုိ အိမ္ဦးနတ္ေစသည့္အတုိင္း မျငီးမျငဴ ေဆာင္ရြက္ျမဲျဖစ္၏။
ပင္မစခန္းမွ စခန္းခြဲ(၁)သုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာခ်ိန္ကား ေန႔လည္တနာရီခြဲခန္႔ ရွိေလျပီ။ က်ေနာ္က ေလွာ္တက္ႏွင့္ ကမ္းစပ္က ေျမမာမာကုိ ေထာက္လ်က္ ေလွကုိ ေခ်ာင္းလယ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ေရႊ႔ရင္း အေငၚတူးလုိက္မိသည္။ ကုိသက္ခိုင္ကား ေလွေပၚတြင္ထုိင္ရင္း သူေရးမွတ္လာေသာ အက်ဥ္းသားရဲဘက္တုိ႔၏ မွာေတာ္ပံုမွတ္စုမ်ားကုိ ေရမစုိေစရန္ ပလတ္စတစ္စျဖင့္ အထပ္ထပ္ ပတ္ေန၏။
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ၊ေဘးက ၾကည့္ေနတဲ့သူေတာင္ ေခါင္းမူးတယ္ ၊နိဗၺာန္ကူးတုိ႔ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ့”
“ နိဗၺာန္အထိ မမွန္းေၾကာင္းပါဗ်ာ၊ အေၾကြးဆပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ သေဘာပုိက္ပါတယ္ ”
ကၽြဲျမီးေနသည့္ က်ေနာ့္အေမးကုိ သူက ေလသံေအးျဖင့္ တုန္႔ျပန္ပါသည္။
“ လုပ္ပါအုံးဗ်၊ ဘယ္လုိ အေၾကြးဆပ္တာပါလိမ့္၊ ေအာ္ စီးပြားေရးေလာက အထုတ္ရွဳပ္ၾကီးထဲမွာ ကာလမ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္က က်ေနာ့္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရသူေတြ ၊နစ္နာရသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္၊ တည့္တည့္ေျပာရရင္ အကုသုိလ္အလုပ္ေတြ ရွိခဲ့မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အခု ဒီဘဝမ်ဳိးေရာက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ငရဲတြင္းကလူေတြ ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဗ်ာ၊အကုသုိလ္အေၾကြးေတြကုိ အေျခအေနေပးသလုိ ဆပ္ေနတယ္ ဆုိပါစုိ႔ ”
ေလွသည္ေခ်ာင္းရုိးအတုိင္း တေရြ႔ေရြ႔ ခရီးႏွင္လ်က္ရွိ၏။ ေခ်ာင္းေဘးဝဲယာမွ ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ ထူထူတုိ႔၏ အရိပ္ေၾကာင့္ က် ေန၏ အပူဒဏ္မွ သက္သာလ်က္ရွိသည္။ ႏွစ္ဦးသား ပံုမွန္ေလွာ္ခတ္ လာၾကရာ ခရီးတဝက္ခန္႔ အေရာက္တြင္ က်ေနာ္က စကားလမ္းေၾကာင္းတခုကုိ ခပ္ေထ့ေထ့ အစေဖာ္လိုက္မိ၏။
“ ေဟ့လူ ကုိသက္ခိုင္ ၊ ခင္ဗ်ား နတ္ျပည္သြားတုန္းက ဒီလုိပဲ ေလွေလွာ္သြားတာလားဗ် ”
“ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ၊ နတ္ျပည္ကုိ ေလွနဲ႔ေတာ့ ေရာက္ပါ့မလားဗ်၊ မသကာ ေလယာဥ္ပ်ံတုိ႔ ၊ဒုံးပ်ံတုိ႔နဲ႔ ဆုိရင္ နည္းနည္းနီးစပ္ေသးဗ်ာ ”
“ ေအာ္ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ား စီးသြားတဲ့ယာဥ္က ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔မ်ား တူေနေရာ့သလား”
“ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါျပီ၊ ေလသံၾကည့္ရတာ မယံုသလုိ ျဖစ္ေနတယ္၊ ကဲပါဗ်ာ၊ ဟုိးေရွ့က ေမွ်ာ္စင္ၾကီး ေအာက္မွာ ေလွခဏနားၾကစို႔ဗ်ာ၊ အခုမွ ႏွစ္နာရီခြဲဆုိေတာ့ စခန္းခြဲ ျပန္ေရာက္လည္း ကုိးလုိးကန္႔လန္႔ အခ်ိန္ၾကီး ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ ခဏနားၾကစုိ႔ ”
သုိ႔ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ေလွကုိ ေမွ်ာ္စင္ေျခရင္း ေခ်ာင္းစပ္တြင္ ရပ္ကာ ႏွစ္ဦးသား ေမွ်ာ္စင္ေပၚသုိ႔ တက္လာ ခ့ဲၾကသည္။ ေမွ်ာ္စင္ကား ေပေျခာက္ဆယ္ခန္႔ ျမင့္သည္။ တုိင္၊ ထုတ္ေယာက္ဒုိင္းျမားႏွင့္ ၾကမ္းခင္းပါ အားလံုးသစ္သားခ်ည္းျဖစ္၏။ အက်ဥ္းသားရဲဘက္တုိ႔၏ အစြမ္းျပလက္ရာတည္း။ ေမွ်ာ္စင္သည္ ပင္မစခန္းႏွင့္ စခန္းခြဲ (၁)၏ ခရီးထက္ဝက္ခန္႔တြင္ တည္ရွိသည္။ဤေမွ်ာ္စင္ကား ရဲဘက္စခန္းသုိ႔ လာေရာက္ၾကေသာ အေရးၾကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ရဲဘက္စခန္းၾကီးတခုလံုး၏ အေနအထားအား ရွင္းလင္းျပသရာ ေနရာျဖစ္၏။ ေရနက္စုိက္ကြင္းအားလံုးကုိ၎၊ ဘုတ္ဆင္းေနၾကေသာ ရဲဘက္တုိ႔အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို၎ အေပၚစီးမွ ျမင္ႏိုင္သည္။
ေမွ်ာ္စင္ေပၚတြင္ ေလတဟူးဟူး တုိက္လ်က္ရွိ၏။ က်ေနာ္ေရာ ကိုသက္ခိုင္ပါ ေမွ်ာ္စင္ေဘးက လက္ရန္းတုိင္ေတြကုိ မွီရင္း ေကာင္းကင္ဆီသုိ႔ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လုိက္မိၾကသည္၊ ဘာရယ္မဟုတ္၊ အေတြးႏွင့္ အာရုံကုိ ေျဖေလွ်ာ့လုိက္ၾကသည့္ သေဘာ။ထုိစဥ္ ကုိသက္ခိုင္ထံမွ စကားသံထြက္လာ ၏။
“ က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ခရီးဟာ ဒီလုိ ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ ျဖတ္ျပီး ႏွင္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ နတ္ျပည္ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္သာ အေျဖထုတ္ေပေတာ့၊ ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေျပာမျပဘူးလုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ ခဲ့ဖူးပါရဲ့၊ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ နားေထာင္ခြင့္ၾကံဳတယ္ဆုိမလား ။ အေၾကာင္း တုိက္ဆုိင္တယ္လုိ႔သာ မွတ္ၾကပါစုိ႔ရဲ့ ”
ဟူ၍ အစခ်ီလ်က္ ကုိသက္ခိုင္ တသီတတန္း ေျပာျပခဲ့ေသာ အထက္မုိးလမ္းသြားခရီးစဥ္ အေတြ႔အၾကံဳ အျပည့္အစံုမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ေလသည္။
“ က်ေနာ့္ရဲ့ အားထုတ္မွဳေတြ တစတစ ထူးျခားလာတာေႀကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္းကို ေန႔ေရာညပါ အားထုတ္လာပါတယ္။ အခ်ိန္အႀကာႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။မနက္ တနာရီ ညတ နာရီပါပဲ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ တနာရီဟာ တကယ့္တနာရီပါ။ တကယ္အားထုတ္တဲ့ တနာရီပါ။ က်ေနာ့္ရဲ့ ဆံပင္ေတြဟာ က်ေနာ္နဲ႔မဆီ မဆိုင္သလုိ ျဖစ္လာတယ္။တသီးတျခားစီ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားလာရ တယ္။ ေျပာင္းဖူးေမႊးေတြ လာတပ္ထားသလုိ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။ လက္ေမာင္းေတြ ေျခေထာက္ေတြဟာ အမွဳံေတြ ျဖစ္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္း ဆိုတဲ့သီခ်င္းလိုပဲဗ်။ ဘာတဲ့ ။ ငါဟာငါ မဟုတ္ ဆိုတာမ်ဳိး ခံစားရတယ္။ ဒီေနရာမွာ အလြန္႔အလြန္ အႏၱရာယ္ ႀကီးမားတဲ့ အေျခအေန တရပ္ကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ရပါတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာခ်မ္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သိပ္ေပါ့ေနတယ္။ ဘာကိုမွ သိပ္လိုလိုလားလား မရွိေတာ့ဘူး။ ေနရတာေပါ့ပ်က္ ပ်က္ ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ေတာ့မညစ္ဘူး။က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ခ်ိန္တိုင္းခံစားရတယ္။
ကိုထြန္းထြန္းဦးတုိ႔ တဲဆီက ျပန္တဲ့အခါ ေခ်ာင္းေလးကိုျဖတ္ျပီးရင္ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚကို ေရာက္ တယ္။ ဓာတ္တိုင္ေျခာက္တိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္မွ စခန္းအဝင္ဝကို ေရာက္ပါတယ္။ စခန္းခြဲမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေခၚလို႔ပင္မစခန္းမွာ ေနရတဲ့အခ်ိန္ဗ်။ဒီလုိပဲ ပင္မစခန္းမွာ ေနရတဲ ့အခ်ိန္ေတြရွိပါတယ္။
အဲဒီရက္ေတြမွာ အဲဒီလမ္းကို က်ေနာ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႀကိမ္မွာ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဖီလာဆန္႔က်င္ျဖစ္တဲ့အေတြးေတြ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အေတြးကေတာ့ ငါဘာမွ မဟုတ္ပါလားဆုိတဲ့ အေတြးပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ စိတ္မညစ္ပဲ လ႔ူေလာကႀကီးမွာ ေနရတာကို ဘာအဓိပၸါယ္မွမရွိသလုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ ခံစားလာရတဲ့အခါ က်ေနာ္ဟာ ကတၱရာလမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း အေဝးက ေမာင္းလာေနတဲ့ ကားေအာက္မွာ ေခါင္းဝင္ထုိးလုိက္ျပီး အေသခံလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုျပီး ေတြးမိ လာပါတယ္။
စိတ္ညစ္လို႔မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္ထဲမွာ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိသလုိ ခံစားရလုိ႔ ၊ေသလိုက္တာမွအဓိပၸါယ္ ရိွမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြဟာ ျပင္းထန္လြန္းတာေႀကာင့္ တကယ့္ကုိ ကားတိုက္အေသခံဘုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာ ပဲ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဟာ ငါအေတြးေတြ ဘာေႀကာင့္ေပၚလာသလဲ။ ငါဘာမွားေန လဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေတြးဟာ သဘာဝမက်ဘူး။ သဘာဝမက်ဘူး ဆိုျပီး အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ဆံုးမရပါတယ္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာဘဲ ဆယ္ရက္ဝန္းက်င္ေလာက္ အႀကာမွာ အဲဒီခံစားခ်က္ အေတြးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ ေလ့က်င့္ခန္းကေတာ့ ရပ္မသြား ပါဘူး။ ကံေကာင္းလို ့မေသ သံေခ်ာင္းတုိ ့အေဖပါပဲ ဗ်ာ။
ခင္ဗ်ား ေခါင္းရွဳပ္သြားျပီ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္။ ေလ့က်င့္မွဳ ျပင္းထန္ထိေရာက္လာတဲ့ အခါ ငါ ဆိုတဲ့ ေတြးထင္ခ်က္ေတြ လံုးလံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။စာေတြထဲမွာ ဒါဟာ အတၱဒိဌိကင္းလာ တဲ့အတြက္ ျဖစ္လာရတယ္လို႔ဆိုသဗ်ာ။ခင္ဗ်ားႀကားဘူးမွာပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကေတာင္ ရဟန္းငါးရာဟာ ကိုယ္လည္ပင္းကိုယ္လွီးႀကျပီး သတ္ေသႀကတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။
ေတာ္ေတာ္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္ဗ်ာ။ ေတြးမိရင္ ခုထက္ထိ လန္႔သလိုလို ျဖစ္တုန္း။ ဘာေႀကာင့္ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ သလဲ ။ဆရာ အနီးကပ္ ဆရာမရွိတဲ့ အမွားဗ်။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးသူေတြ သတိႀကီးႀကီး ခ်ပ္သင့္တဲ့ အဆင့္ေပါ့ဗ်။ က်ေနာ္ဟာ ဆင္ျခင္ရင္း ေလ့က်င့္။ေလ့က်င့္ရင္း ဆင္ျခင္နဲ႔ အဆင့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေက်ာ္ခဲ့ရ ပါတယ္။အေျဖသိခ်င္တဲ့ ပုစၦာေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ့္အေတြးေတြမွာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဥပမာ၊ တရားေတြ႔ဘုိ႔ တရက္၊ တမနက္၊ ခုႏွစ္ရက္ ၊ခုႏွစ္လ၊ ခုႏွစ္ႏွစ္ အႀကာမွာ ရတတ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္သူက ဘာအေထာက္အထားနဲ႔ တြက္ခ်က္ ထားတာ လဲ ဆိုတာမ်ဳိး ကအစေပါ့။သို ့ေသာ္ ေလ့က်င့္ခန္းကေတာ ့မပ်က္ဘူး။
က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္း အျပည့္အစံုကို ျပန္ေျပာျပဘုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ့္မွတ္ ဥာဏ္မွာ ေပၚလာတာေလာက္ကိုသာ က်ေနာ္ျပန္ေျပာနုိင္တာပါ။
…………………………………………….
ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခါစက မွန္ေသာစကားတခုကို တရားမထိုင္ခင္ ဆုိေလ့ရွိတယ္။ ၾကားဖူးနားဝ အဆုိအမိန္႔ေတြနဲ႔ မွန္ေသာစကားတခုနဲ႔ အေျခတည္ဘို႔ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ေလာက္ဖူးလို႔ ယံုႀကည္တာနဲ႔ ဆိုမ့ဲ့သစၥာကို ေသခ်ာစဥ္းစားခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးဦးသုခ ေျပာဘူးတာက မွန္ဘို႔သာလုိတယ္။ႏွစ္သက္ရာ သစၥာစကားကုိ ဆိုႏိုင္တယ္ ဆိုေပမ့ဲ ့က်ဳပ္ကေတာ့ ဆုိမဲ့့သစၥာကို ေသခ်ာ ေရြးခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုဆိုဆို။ဘယ္လုိစဥ္းစားစဥ္းစား ေဒါင္ ေဒါင္ျမည္မွန္ေနရမယ္ဆုိျပီးေရြးဘို႔ စဥ္းစားေတာ့ က်ေနာ့္အေမကိုေျပးသတိရတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေမမေသခင္ က်ေနာ္ျပဳခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြအတြက္ ေက်နပ္ခဲ့ဘူး တယ္။က်ေနာ္က ရွဳပ္သေလာက္ အေမက တကယ့္ရိုးရိုးေအးေအး ေတာသူဗ်။အေဖက ဥပဓိရုပ္ ေကာင္းေပမဲ့ အေမကေတာ့ ရြက္ႀကမ္းေရက်ဳိရုပ္ရည္ပါ။အေဖက အဖြားစကားနားေထာင္ျပီး အေမ့ကို လက္ထပ္ခဲ့တာလို ့အေမ က ခဏခဏ ေျပာဘူးတယ္ဗ်။
သစၥာဆိုဘုိ႔အေႀကာင္းက အေမ ေက်ာက္ကပ္ေသြးတုိးနဲ႔ ေဆးရံုတင္ရေတာ့ ေဒါက္တာပိုင္စိုး (ေနာင္ က်န္းမာေရး ဒုတိယဝန္ႀကီးျဖစ္လာသူ)က က်ေနာ့္ကိုေခၚျပီး ေရာဂါအေျခအအေန ကိုရွင္းျပတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာက္ကပ္လဲ ဘ႔ုိ႔နည္းလမ္း။ေက်ာက္ကပ္ကိုထုတ္ျပီး ႏွစ္ပါတ္တခါ ေသြးထဲက အညစ္အေၾကးေတြေဆးတာေတြ စံုလုိ ့ပါပဲ။
က်ေနာ္ကလည္း အေမနဲ႔ပတ္သက္ရင္ နဲနဲထူးဆန္းတယ္ ေျပာရမလား။ အေဖဆံုးျပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အတြင္းမွာ အေမဟာ သူ႔သမီးေတြနဲ႔ပဲ တလွည့္စီ ေနေနတာ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ၊ တမ်ဳိးတမည္ ခံစားမိတာနဲ႔ မဆံုးခင္ တလအလိုမွာ က်ေနာ့္ညီမအိမ္ကေန အေမ့ကို က်ေနာ့္အိမ္ဆီ၊ ဇြတ္ေခၚလာခဲ့တာဗ်။ ခါတိုင္းလည္း တလတခါ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေဒါက္တာျမဦး(ဒုတိယက်န္းမာေရးဝန္ႀကီးပါပဲ။)နဲ႔သြားျပေနက်ပါ၊ေဆးဝါးေတြေရာ၊ အစား အေသာက္ကအစ လမ္းေလွ်ာက္ ေလ့က်င့္ခန္းအဆံုး ေသခ်ာ က်ေနာ္ဂရုစိုက္ခဲ့ေပမ့ဲ့့က်ေနာ့္အိမ္ေရာက္လုိ႔ တလမျပည့္ခင္ အေမ ေစ်းသြားရင္း မူးလဲျပီး ေဆးရံုေရာက္ခဲ့့တာပါပဲ။
က်ေနာ့္စိတ္ဟာ အေမ့အေႀကာင္းဆီလည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္ဆိုရမဲ့့ သစၥာကို ထင္းကနဲေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာ တယ္။ တပည့္ေတာ္ဟာ မိခင္မေသခင္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး၊အေကာင္းဆံုး ျပဳစုကုသခဲ့ပါတယ္။ ဒီသစၥာမွန္ရင္ တကယ့္အမွန္တရားကို ေတြ ့ရပါေစေပါ့ ဗ်ာ။
အထပ္ထပ္ စဥ္းစားေလ ၊က်ေနာ့္သစၥာဟာ မွန္ေလပဲဗ်ာ၊ အရာရာကို တဇြတ္ထိုး လုပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ေက်ာက္ကပ္လဲဘို႔ဆရာဝန္ ေျပာတာလည္း နားေထာင္ျပီးေရာ။ ေဆးရံုေအာက္ထပ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ ညီဆီ ေျပးသြားျပီး ေဟ့ေကာင္၊ အေမ့ေက်ာက္ကပ္ကို လဲလို႔ရတယ္ ေျပာတယ္ကြ။ဒါက ေသြးသားအရင္း သားသမီးေတြမွ ရတယ္ေျပာတယ္။ မင္းနဲ႔ငါ တေယာက္တလံုး ေက်ာက္ကပ္ထုတ္ျပီး အေမ့ကိုကုႀကရေအာင္ ဆိုေတာ့က်ေနာ့္ညီက တို႔ေက်ာက္ကပ္ ထုတ္လိုက္ရင္ တို ့က ဘာျဖစ္မလဲတဲ့။
သူလည္း အေမကို ခ်စ္ေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ တြန္႔ေနတယ္။ က်ေနာ္က ေဟ့ေကာင္ အေမ့အတြက္ ဆို ေသလည္း ဘာျဖစ္လဲကြလုိ႔ ဇြတ္တြန္းတာပဲ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်ာက္ကပ္ကို ႏွစ္လံုးစလံုး လဲပစ္ရမယ္ ထင္လို႔ဗ်။ တကယ္ကို က်ေနာ္ဟာ အေမ့ကို က်ေနာ့္အသက္နဲ႔ လဲျပီး ကုခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ေနခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မလဲျဖစ္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။ အေမဟာ ေက်ာက္ကပ္လဲတဲ့ ဒါဏ္ကို ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူးဆုိပဲ။ေဆးရံုမွာ ဆံုခဲ့တဲ့အသိဆရာမ တေယာက္က ရွင္ အေမကိုကုသဘို႔ ဒီလို စိတ္မ်ဳိးထားတာ ဘယ္ေတာ့မွဒုကၡႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္မေရာက္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ဘူးတာ လည္းပါ တယ္။အခု ဒုကၡေရာက္ေနျပီ။ ဒါကို သစၥာအျဖစ္ဆုိမွလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အသံုး တည့္တယ္ဗ်ာ။ဒီ သစၥာကိုဆုိလိုက္တုိင္း က်ေနာ္ဟာ ကမၻာလံုးႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ျပီး အလြန္မာေက်ာ တဲ့သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးလို အရာမ်ဳိးနဲ႔ ေျမႀကီးထဲကို ရိုက္သြင္းလုိက္တာ အဆံုးတိုင္ ဝင္သြားသလို ခံစားရ တယ္။ဒါေတြလည္း ေႀကာင့္လည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ျဖစ္တာလည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာ နတ္မ်က္စိမွ မရွိတာ၊ အေသအခ်ာေတာ့ မသိႏုိင္ဘူး။
ဒါေတြ က်ေနာ္ေျပာေနတာ အေႀကာင္းရိွတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားစိတ္မွာ သိပ္အံႀသေနေတာ့ က်ေနာ့္ လုပ္ပံုကိုင္ပံုက သူတပါးေတြထက္ ထူးျခားတယ္လို႔ ေတြးေနမွာစိုးလုိ႔။အခု က်ေနာ္လုပ္ခဲ့သမွ်က အားလံုး ရိုးရိုးစင္းစင္း ခ်ည္းပဲဗ်။ဆိုပါေတာ့၊ သီလယူတယ္ဗ်ာ၊ ငါးပါးသီလ ရိုးရိုးပါပဲ၊ စလုပ္တဲ့ ေန႔ကဆို အသက္သတ္တာ၊ခိုးတာ၊ အိမ္ရာပစ္မွားတာ၊လိမ္ေျပာတာ ၊မူးယစ္တဲ့အရာ ေရွာင္တာ ေတြရြတ္ေတာ့၊အစီအစဥ္တက် မရြတ္ႏိုင္လုိ႔။ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေနမွ ဟန္က်သြားတယ္။ သီလ မေစာင့္လ႔ုိ မရဘူးလား၊ ဟုတ္လား။ မရဘူး။ ေစာင့္ကိုေစာင့္ရမယ္။ အဲဒီ ေစာင့္ထိန္းမွဳကမွ အမွန္ တရား ထြက္ေပၚလာႏိုင္္တယ္ဆိုတာ ပံုေသနည္းဗ်။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အထူးျခားဆံုး ။အထူးဆန္းဆံုး။လူေတြ မယံုႏိုင္စရာ အေကာင္းဆံုး၊သံသယ ေတြ တေထြးႀကီး ပြားစရာအေကာင္းဆံုး၊ ျပန္ေျပာခဲ့ရင္ အက်ဳိးရွိပါ့မလား။ ေျပာေကာေျပာသင့္ရဲ့လားလို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ေတြးခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္၊ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။က်ေနာ္ဟာ ပင္မရဲဘက္စခန္းမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ရက္တရက္ေပါ့။ပင္မစခန္းဟာ စခန္းခြဲ နဲ ့ေလးမိုင္နီးပါးေဝးပါတယ္။
ခါတိုင္းလိုပဲ အိပ္ရာက ႏိုးခဲ့ျပီး ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကက်ေနာ္ အိပ္ခဲ့တဲ ့ေနရာဟာ ပင္မစခန္းရဲ့ အစည္းအေဝးခန္းမႀကီးနဲ႔တြဲရက္ ဧည့္သည္ေထာင္မွဴးေတြ တည္းဘုိ႔သီးျခားဖြဲ႔ထားတဲ့ အခန္းငယ္ေလးပါ။ ဆယ္ႏွစ္ေပ။ ဆယ့္ေျခာက္ေပေလာက္ ရွိတယ္။အုတ္နံရံကပ္ အေဆာက္အဦး ပါ။အဲဒီ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ လက္ရာခပ္ႀကမ္းႀကမ္းသစ္သားကုတင္တလံုးနဲ႔ ကုတင္ေဘး မွာ သစ္သားေသတၱာတလံုးရွိပါတယ္။ ေျမပံုေတြတခ်ဳိ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ထည့္သိမ္းထားတာပါ။ အဲဒီ ေသတၱာေပၚမွာ ေမာင္မင္းႀကီးသား အီးတီ့အေဖ ထိုင္ခဲ့တာေေပါ့။ ခင္ဗ်ားသိျပီးသား ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မယ္။ မွတ္တမ္းျဖစ္ေစခ်င္တာေႀကာင္ ့အေသးစိတ္ ေျပာေနတာ ဗ်။
အဲဒီ အေဆာင္ရဲ ့ေရွ ့မွာ ပန္းျခံရွိတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားတာဗ်။ပန္းျခံလြန္ရင္ အက်ဥ္းသား အေဆာင္ေတြဆီကို သြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းက်ဥ္းေလး ရွိတယ္။ကတၱရာလမ္းေဘးမွာ စခန္းခြဲကိုေရာက္တဲ့ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ အဲဒီေခ်ာင္းမွာ က်ေနာ္ေရဆင္းခ်ဳိးတဲ့ အႀကိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်ေနာ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း ေပါ့သထက္ေပါ့လာတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ ေရထဲမွာ လံုးလံုးေပၚႏိုင္ျပီလားလ႔ို႔အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူမသိသူမသိ စမ္းခဲ့ဘူးတာေပါ့။ နည္းနည္းေတာ့ ေႀကာင္သလိုလုိပဲ။ေပၚသလား၊ ဟုတ္လား။ ေရကူးဘုိ႔မခက္ ေလာက္ေအာင္ေတာ့ အလြန္႔ အလြန္ေပါ့ျပီးေပၚတယ္ဗ်။လံုးလံုးေတာ့မေပၚဘူး။ျမွဳပ္ျမွဳပ္သြားတယ္။ ဘာလို႔စမ္းသလဲ ဆုိေတာ့ ၁၄-ႏွစ္ အသက္ရွဴေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခဲ့တဲ့ဗီယက္နမ္ သီလရွင္ႀကီးတပါး ေရထဲမွာ ေပၚေနႏိုင္တာကို ဖတ္ဘူးလို ့ဗ်။
က်ေနာ္ မနက္ပိုင္း အဲဒီေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခ်ဳိးေလ့ရွိတယ္။ဒီမနက္လည္း ေရခ်ဳိးဘုိ႔ဆိုျပီး အခန္းထဲကေန ေခ်ာင္းဘက္ဆီကို ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ျပင္ပ ေလာကႀကီးဟာ သာမန္ပါပဲ။ဒါမဲ့က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးထူးျခား ေနတယ္။ စိတ္ဟာ လန္းဆန္းေပါ့ပါးေနတယ္။ ေႀကာင့္က်မွဳအားလံုး ကင္းစင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ႀကည့္လိုက္တယ္။ ေန႔အလင္းေရာင္ဟာ မပီျပင္ေသးပါဘူး။ ေႏြနဲ႔မိုး စပ္ကူးမတ္ကူး အခ်ိန္ပါ။ ေကာင္းကင္ ျပင္ႀကီးမွာ တိမ္ပါးပါးတခ်ဳိ႔ ိ႔ရွိေနတယ္။ က်ေနာ္ဟာ လမ္းခင္းေက်ာက္ျပား တခ်ပ္ေပၚမွာ ရပ္ေနတယ္။ ေနေရာင္မျမင္ရေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္ပတ္ဝန္း က်င္မွာရွိေနတဲ့ သစ္ပင္နိမ့္နိမ့္အုပ္အုပ္ကေလးေတြ ။မလွမ္းမကမ္းက ေခ်ာင္းငယ္။ ရွိသမ်ွနဲ႔ ျဖစ္သလိုကာထားတဲ့ ပန္းျခံက ေရာင္စံုသစ္သားတန္းေလးေတြ အားလံုးဟာ သာမန္ပါပဲ။ သာမန္ မဟုတ္တာက က်ေနာ့္စိတ္ဗ်။ ေကာင္းကင္ ကိုေမာ့ႀကည့္မိျပန္တယ္။
ဘာမ်ားထူးျခားေနလို႔လဲ။ ခါတိုင္းေန႔နဲ႔ ဘာကြာေနတာလည္း။ ငါ့စိတ္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ဆိုျပီး ေတြးေနတယ္။ စိတ္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔လည္း ေတြးလုိက္ေရာ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ စကားလံုးနဲ႔ မေဖာ္ ျပႏိုင္တဲ့အလြန္ခ်မ္းေျမ့တဲ့ခံစားမွဳတခုကို သတိခ်ပ္မိတယ္။ မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္္မွာ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ေလာကႀကီးဟာ သာယာလွခ်ည့္လား။
ႀကည္ႏူးဘို႔ေကာင္းလွခ်ည့္လား။ က်ေနာ့္ရဲ့ ႏွလံုးအိမ္တေနရာက ထြက္လာတဲ့ အလြန္ႏူးညံ့ ႀကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းတဲ့ လွဳိင္းတမ်ဳိး တရွိန္ရွိန္ တေငြ႔ေငြ႔ထြက္ေနတာကို က်ေနာ္အႀကာႀကီး ခံစား ေနမိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားႀကည့္စမ္းပါ။ ရဲဘက္ကို ေရာက္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားတေယာက္ဟာ စြပ္က်ယ္ဂ်ဳိင္းျပတ္ကို ဝတ္ျပီး လမ္းခင္းေက်ာက္ျပားေပၚမွာ မနက္ေစာေစာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ရပ္ႀကည့္တာ ဘာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ရွိသလဲ။ ေသခ်ာတာက ေအးခ်မ္းမွဳဟာ က်ေနာ့္ကိုယ္ခႏၶာ အတြင္းပိုင္းဆီက ထင္ထင္ရွားရွား ထြက္ေပၚလာေနတာပါပဲ။ သာယာလိုက္တဲ့ ေလာကႀကီးဗ်ာ။ ေနခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းလုိက္တဲ့ ေလာကႀကီး။ ညစ္ညဴးစရာဘာတခုမွ မရွိတဲ့ ေလာကႀကီးလို႔ က်ေနာ့္စိတ္မွာ အထပ္ထပ္ က်ဴးရင့္ေနမိေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ ဘဝရဲ့ အလြန္ထူးျခားေသာ ေန ့ရဲ ့အစဟာ အလြန္ႀကည္ႏူးဖြယ္နံနက္ခင္းနဲ ့စတင္ခဲ့ပါတယ္။
ေရခ်ိဳးျပီး ျပန္တက္လာေတာ ့အဝတ္အစားလဲျပီး ထံုးစံအတိုင္း ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ကာ ရဲ ့ဓမၼေရစီး ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာသက္ႀကီးရဲ့ စာအုပ္ထဲက တခ်ဳိ႔ မရွင္းလင္းတဲ့စာပိုဒ္ေတြ ။အခန္းေတြကို ဖတ္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ တည္ျငိမ္လန္းဆန္းေနပါတယ္။
ဆယ္တစ္နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ အတူေနတဲ့စားဖိုတာဝန္ခံ ေမာင္ဝင္းက ေထာင္ပိုင္ႀကီး အတြက္ ထမင္းျပင္ဆင္ေပးျပီးတဲ့ေနာက္၊ က်ေနာ္တို႔ စားအုိးတြဲ သံုးေယာက္အတြက္ ထမင္းဝိုင္း ျပင္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ဘဲဥေရာေမႊထားတဲ့ဟင္းနဲ႔အရြက္ဟင္းခ်ဳိ ခပ္ရိုးရိုးပံုမွန္ပါပဲ။စားေန ရင္းလည္း ထမင္းလုပ္ကို စယူတာက အစ။ပါးစပ္ထဲေရာက္၊ ဝါးေန၊မ်ိဳခ် မွတ္လို႔ရသမ်ွ၊ ဟင္းခ်ဳိ ေသာက္ခ်ိန္ ဇြန္းကိုင္တာကအစ အကုန္မွတ္ေနပါတယ္။
ထမင္းစားျပီးေတာ့ အခန္းဖက္ကို ျပန္လာျပီး စားျပီးတဲ့အခါ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ ဟာဘယ္လုိေနသလဲ ဘာေျပာင္းလဲ သလဲ။ဆင္ျခင္ပါတယ္။စားျပီးတဲ့အခ်ိန္ဟာ မစားခင္ထက္ မွတ္ရတာ ပုိေလးတယ္။ ပိုခက္တယ္။
ေန႔လည္ တနာရီေလာက္က်ေတာ့အက်ဥ္းသားေတြကို ဘုတ္ျပန္ထုတ္တယ္။ ေန႔႔လည္ပိုင္း အလုပ္ျပန္ဆင္း တာေလဗ်ာ။ ေန႔လည္တနာရီခြဲေလာက္မွာ က်ေနာ္ ကိုထြန္းထြန္းဦးတဲဆီကို ထြက္ခဲ့တယ္။ သူ႔တဲဆီကူးတဲ့ တံတား ေလးက ေရျမွဳပ္ေနလို႔ ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး ကူးခဲ့ရတယ္။ တဲရဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဘးဖက္က ဝင္လို႔ရတ့ဲ့ဝါးကဲလား နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အေပါက္ဖက္ကေန က်ေနာ္ ဝင္ခဲ့တယ္။ကိုထြန္းထြန္းဦးဟာ တဲထဲမွာ ျခင္ေဆးတိုင္တတုိင္ထြန္းျပီး တရားထိုင္ေနပါတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ႀကာေအာင္ က်ေနာ္ ထုိင္ေစာင့္ေနပါတယ္။ မွတ္လ်က္ပါပဲ။
သူက တရားျဖဳတ္ျပီး ေရေႏြးအိုး ခ်တည္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ထုိင္ရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား ဆိုေတာ့သူက၊ ေအးဗ်ာ။ ဒီမွာက တရားစခန္းေလာက္ မွတ္လို႔မေကာင္းဘူးဗ်တဲ့။က်ဳပ္က ကိုထြန္းထြန္းဦးရယ္ ေရာက္တဲ့ေနရာ စခန္းလို႔သာ မွတ္ပါေတာ့လုိ႔ေျပာေတာ့ သူက ဟုတ္တယ္ဗ်။အဲသလို စိတ္မ်ဳိးထားရမွာ ။ခင္ဗ်ားထားႏိုင္တာ အက်ဳိးရွိမယ္။ လို႔ဆိုပါတယ္။အဲဒီ အက်ဳိးဟာ ေနာက္တနာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ျဖစ္လာေတာ့့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ႀကိဳမသိခဲ့ပါဘူး။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးျဖစ္လာတာနဲ႔ကိုထြန္းထြန္းဦး သစၥာေလးပါးဆိုတာ က်ေနာ့္ကို ေဟာျပ စမ္းပါဆိုေတာ့ သူက သူနားလည္သေလာက္ ဒုကၡသစၥာ။သမုဒယ သစၥာ။မဂၢသစၥာ။နိေရာဓသစၥာ ဆိုျပီး ေျပာျပပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီတရားကို ဒီထက္သိခ်င္စိတ္ ေပၚလာေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဥာဏ္ကမမွီပါဘူး။ဒုကၡဆိုတာ ေထာင္ ထဲေရာက္တုန္း ေျပာႀကတာကလား။
သစၥာထုိက္တဲ့ ဒုကၡဟာဘယ္လုိဟာမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္သိခ်င္စိတ္ေတြ အဆက္မျပတ္ ေပၚေနခဲ့ပါ တယ္။ ေတြးရင္းမွတ္ မွတ္ရင္းေတြးနဲ ့က်ေနာ္လုပ္ေနတာေတြကို ကိုထြန္းထြန္းဦးသိပံုမရဘူးဗ်။
သံုးနာရီ မထိုးခင္မွာ တဲကအဆင္းကေန စမွတ္ျပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ကတၱရာလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြကို သစ္သားေခ်ာင္းေတြလို ထင္လာတယ္။ေျခတလွမ္း လွမ္းတိုင္း သစ္သားေခ်ာင္းေတြက ကတၱရာလမ္းကို သြားသြားေထာက္မိလို႔ ဒုတ္ဒုတ္ ေဒါက္ေဒါက္ အသံေတြကို က်ေနာ့္နားမွာ ႀကားေနရ တယ္။ဒီလိုနဲ႔ညက အိပ္ခဲ့တဲ့အခန္းထဲကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ကုတင္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလုိက္တယ္။ေနာက္ ကုတင္ေပၚကို ထုိင္မိေတာ့မဲ့ဆဲဆဲမွာပဲ က်ေနာ့္အတြက္ အ့ံႀသမကုန္ႏုိင္တဲ့ ့့အျဖစ္ကိုႀကံဳရပါေတာ့တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ တခုခု ထူးျခားေနပါျပီ။ ဘာျဖစ္ေနသလဲ၊ စူးစမ္းစိတ္ဟာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ပါေနပါတယ္။ စက္ႏွိဳးသံလိုလုိ ႀကားသလုိပဲ။ အင္ဂ်င္စက္တခုခုကို ျငင္ျငင္သာသာ ႏွဳိးေနတဲ့အသံပါ။အဲဒီ အသံဟာ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက လာေနပါတယ္။သတိကို မျပတ္တမ္း ခ်ပ္ထားလ်က္ပါပဲ။ စက္ႏွဳိးတဲ့အသံဟာ ပီျပင္သထက္ပီျပင္လာပါတယ္။ ပိုျပီး ျပင္းလာပါတယ္။ ေသခ်ာ သြားပါျပီ။ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္ႀကီးတခုလို စတင္ႏိွဳးလာေနပါျပီ။စိတ္ကို ထပ္ တည္ျငိမ္ေအာင္လုပ္ျပီး ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ငါ့စိတ္ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခား ျဖစ္ေနသလား အထပ္ ထပ္ စစ္ပါတယ္။ အလြန္ေအးခ်မ္းေနပါတယ္။ ဘာပူပင္မွဳမွ မရွိတာေသခ်ာလွပါတယ္။ စိတ္ကူး ထဲမွာ ဆက္မွတ္မွဆိုတဲ့ အေတြးေပၚလာပါတယ္။ ကုတင္ေပၚကိုထုိင္မိေနပါျပီ။က်ေနာ္ဟာ အရာရာကို သိစိတ္မျပတ္ရွိေနပါတယ္။ ႏွာဝကေလကို မျပတ္ေအာင္ မွတ္ေနပါတယ္။ ခါတိုင္းလို ဘုရားရွိခိုးေမတၱာ ပ႔ို႔ျပီး ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။
ရုတ္တရက္ ကုတင္စြန္းမွာ ထုိင္မိေနတာပါ။က်ေနာ့္စိတ္ဟာ အျပင္ေကာ အတြင္းကိုပါ ေကာင္းစြာ သတိရေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ဆုိသလုိ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ အလယ္ေခါင္ တည့္တည့္ကေန အာရံုတန္းတခု ထိုးထြက္လာေနပါျပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေက်ာဖက္ ေအာက္ နားက်က် ေနရာကေန ထြက္လာေနပါတယ္။ ရင္ညြန္႔ဆီကိုတက္လာတယ္။ ေခါင္းဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီအာရံုဟာ ငယ္ထိပ္တည့္တည့္ကေန အလင္းထက္ျမန္တဲ့ အရွိန္တခုနဲ႔ အထက္ေကာင္းကင္ယံကို တက္သြားျပန္ပါ ေတာ့တယ္။ဒီေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အမည္မသိ ယာဥ္တခုေပၚကို ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားလာရတာနဲ႔ ေအာက္ဖက္ ကိုအသာငံု႔ႀကည့္မိပါတယ္။ လားလား။ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ယာဥ္တခုေပၚကိုေရာက္ေနပါေရာ့လား။အဲဒီ ယာဥ္ဟာ ျငိမ့္ေနေအာင္ ခရီးႏွင္ေနတဲ့အတြက္ ေရြ႔ေနမွန္းကို မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အသိစိတ္က အဆက္မျပတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လိုယာဥ္လဲလို႔ စိတ္ထဲက ငံု႔ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေရႊအုိေရာင္ ယာဥ္တစီးေပၚကို ေရာက္ေနေပါ့လားဗ်ာ။
က်ေနာ္စီးနင္းလုိက္ပါေနတဲ့ ယာဥ္ရဲ့ထိပ္ပိုင္းဟာ သေဘၤာဦးပံုစံဗ်။က်ဳပ္လည္း ထိပ္ပိုင္းကိုသာ ႀကည့္မိတယ္။ ေနာက္ပုိင္းဖက္ကို ဘာရယ္ေႀကာင့္မသိ လွည့္မႀကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္ကလား၊ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ဗ်။ ေရႊအိုေရာင္ ထိပ္ပိုင္းဟာ ေခ်ာမြတ္မေနဘူး။ ေရႊအတံုးအခဲလိုက္ႀကီးလိုပါပဲ။ လက္ရာခပ္ႀကမ္းႀကမ္းလို႔႔႔ ေျပာရ မလား။ ေမာ္ဒန္ဒီဇိုင္း ေဖာ္ထားေလသလားေတာ့ က်ဳပ္မသိ ဘူး။ ျဗဳတ္ထေနသလိုလို အကြက္ေဖာ္ထား သလိုလိုနဲ႔၊ ေသခ်ာတာက အေရာင္တင္ထားသလို မဟုတ္ပဲ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ေရႊတံုးႀကီးလိုဗ်ာ။အင္း ဒရုိင္ဘာပါမပါလည္း က်ေနာ္ မစပ္စုမိလိုက္ဘူး ဗ်။
ယာဥ္ဟာ လက္ဝဲဘက္ ေအာက္ဖက္ေထာင့္ကေန လက္ယာဘက္ အေပၚေထာင့္ဖက္ကို ခရီးႏွင္ေနေလရဲ့။ က်ေနာ္က ေရ့ွ႔ဖက္ကို သတိထားႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္တယ္လုိ႔လည္းမဆုိသာ လင္းလွတယ္လုိ႔လည္း မေျပာ ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတခုမွာ ခရီးဆက္ေနတယ္ဗ်ာ။မႀကာမတင္ အခ်ိန္တခု မွာပဲ က်ေနာ့္ ေရွ႔တည့္တည့္ ခပ္ေဝးေဝး ေနရာတခုမွာ မာက်ဴရီမီးေရာင္လုိ ခပ္မွိန္မွိန္ အလင္းေရာင္ေလးေတြကို စေတြ႔႔ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္စီးနင္းလိုက္ပါ ေနတဲ့့ ယာဥ္ရ့ဲ့ဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာဗ်။ ဘယ္ညာစီတန္းျပီး ရွိေနတ့ဲ ့မီးေရာင္ေလးေတြကို ျမင္ေနတာ။ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေလ။ က်ေနာ္လည္း ငါဘယ္ေရာက္ေနသလဲ သိခ်င္ေလဆိုေတာ့ ေသခ်ာသတိထားျပီး ဆက္ ႀကည့္ေနတယ္။ တခုထူးဆန္းတာက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မေနဘူးဗ်။ဆိုလိုတာက ေႀကာက္တာ ။စိတ္္လွဳပ္ရွားတာေတြ မရွိဘူး။
အေတာ္အတန္နီးလာတဲ့အခါ အေဆာက္အဦး တခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔လာရပါတယ္။ အလင္းေရာင္နဲ႔သာမွန္းႏိုင္ တဲ့့့့ အေန အထားပါ။အနီးကပ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႀကည့္လို႔မရႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေသခ်ာမွတ္ထားအံုးမွလို႔ စိတ္ကူး ေပၚလာတာနဲ႔အေဆာက္အအံု ဒီဇုိင္းကို ခန္႔မွန္းႀကည့္ပါတယ္။ နန္းေတာ္လိုလို ၊မႏၱေလးက သုဓမၼာဇရပ္ေတြလုိလို ၊ကုရဝိတ္ေဖာင္ရဲ့ အေပၚပိုင္းလိုလိုပဲဗ်ာ။ ဘယ္ဖက္မွာ တေဆာင္ ညာဖက္မွာ ႏွစ္ေဆာင္ ။ဖန္သားမွန္သားေတြနဲ႔႔ ေဆာက္ထားလို႔ က်ေနာ့္အျမင္မွာ ကြဲေအာင္မႀကည့္ႏိုင္တာလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္ဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္လံုး အသိမကင္းပဲ ေကာင္းစြာသတိရေနပါတယ္။ အဲဒီ အေဆာက္အဦေတြကို ႀကည့္ေနရင္းန႔ဲ႔ပဲ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ႀကာတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွမေျပာနုိ္င္ပါဘူး။
က်ေနာ္ ဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာတယ္၊ ဆိုတာလည္း မေျပာနုိင္ပါဘူး။က်ေနာ္ဟာ ရဲဘက္စခန္း ဧည့္ေထာင္မွဴး ေတြအတြက္ သီးသန႔္႔ထားတဲ့ ပင္မစခန္းဧည့္ေဆာင္နဲ႔တြဲရက္ က်ေနာ္ အိပ္တဲ့အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚကို ျပန္ေရာက္ေနပါတယ္။ အျပင္မွာေနညိဳေနပါျပီ။
က်ေနာ္အံ့ႀသတာ တခုရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့အခန္းဟာ လူသြားလမ္းနဲ႔ခဲတပစ္ မေဝးဘူးဗ်။ စခန္းက အက်ဥ္းသားနဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြ ငါးရာဝန္းက်င္ ရွိတဲ့့စခန္း။ အေဆာင္က ပင္မဧည့္ခန္းေဆာင္ တံခါးေတြ အားလံုး ဖြင့္ထားတယ္။ က်ေနာ့္အခန္းကလည္း သံဇကာေတြတပ္ထားလို႔ အျပင္ကေန ဒိုးယိုေပါက္နီးပါး ျမင္ေနရတ့ဲ ့အေန အထား။ ေနာက္ေတာ့ ေန႔ခင္းေႀကာင္ေတာင္ႀကီး က်ေနာ္ တပၸလင္ေခြ၊လက္ႏွစ္ဖက္ကိုထပ္ျပီး မ်က္လံုးမွိတ္ထားျပီး အခိ်န္အႀကာႀကီး ငုတ္တုတ္ေမ့၊ ျငိမ္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိႀကဘူး ထင္ပါရဲ့့ဗ်ာ။ သတိထား ႀကည့္မိေတာ့ေဘးလမ္းမွာ လူသံသူသံေတြနဲ႔ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနႀကတာပဲ။ ေနမိဘံုခန္းပ်ဳိ႔့ေတာင္ သတိရ စရာ ေကာင္းေသးရဲ့ဗ်ာ။အေမရိကန္တို႔၊ရုရွတို႔က ကမၻာေက်ာ္သူေဌးေတြ ထက္အာကာႀကီးအျပင္ကို စႀကၤဝဠာ ခရီးႏွင္တာ ေဒၚလာသန္းႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ကုန္သတ့ဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့့ တျပားမွ မကုန္ပဲ ဘယ္ေန ရာမွန္း မသိတဲ့ေနရာကို ဘာမွန္းမသိတဲ့ ယာဥ္တစီးနဲ႔ ဘာအေဆာက္အဦးေတြမွန္း မသိတဲ့ေနရာ ကိုေရာက္ခဲ့သဗ်ာ။ ေရာက္တာမွ အိပ္ေနတုန္းလည္းမဟုတ္ တရားထိုင္ေနတုန္းလည္း မဟုတ္။ သတိလြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္။ေတာ္ေတာ့္ကို စဥ္းစားရႀကပ္တဲ့့ အျဖစ္ပါပဲ။ ရူးလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္လို႔ အေျပာခံရမဲ့ အျဖစ္ဗ်။ကဲ ခင္ဗ်ားလည္း က်ေနာ္ရူးေနတာ မဟုတ္ရင္ နတ္ျပည္ေရာက္ခဲ့တယ္ ထင္မွာပဲမဟုတ္လား။ ဒါကို ခဏထားပါဗ်ာ။ ဒီကိစၥျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ့္ရဲ့အေတြးအစဥ္မွာ တိက်တဲ့အေျဖတခုကို ထုတ္ႏိုင္ဘို႔ လိုလာပါေတာ့တယ္။ငါ ဘယ္ကို ေရာက္ခဲ့တာလဲ ။ ဘာေႀကာင့္ေရာက္ခဲ့သလဲ။ဘယ္သူက ဘယ္လို အေႀကာင္းေႀကာင့္ ပို႔ခဲ့သလဲ။ ဘာေႀကာင့္ အရွင္လတ္လတ္ သိစိတ္မကြာပဲ ေရာက္ခဲ့တာလဲ။ ေမးခြန္းေတြကေတာ့ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ နတ္ျပည္ေရာက္ရေအာင္၊ ပို႔ရေအာင္လည္း က်ေနာ္ဟာ နတ္ရြာနတ္ဂတိကိုဘယ္တုန္းကမွ မေတာင့္တခဲ့ဘူး။ ဘယ္ေတာင့္တမလဲ ၊နတ္ျပည္ဘယ္ေနရာ ရွိတယ္။ တကယ္ေကာ ရွိမရွိ က်ေနာ္မွ မသိပဲ။ က်ေနာ္ေလ့က်င့္ခဲ့တာ ကလည္း အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိး ေရာက္ဘုိ႔၊ ေရာက္ေအာင္ မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ေလ့က်င့္ခန္း မဆင္းခင္ ရြတ္ဆိုတဲ့ဘုရားရွိခိုးထဲမွာ ေတာင္နတ္ျပည္ေရာက္ရပါလို၏ လုိ႔မပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ရြတ္ႀကည့္၊ခင္ဗ်ားဆုိတဲ့ ႀသကာသနဲ႔က်ေနာ္ဆိုခဲ့တဲ့ ႀသကာသ အတူတူပဲ။လူတိုင္း ရြတ္ေန ဆုိေနက် ႀသကာသပါပဲ။ ဘာတဲ့ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား နိဗၺာန္တရားေတာ္ျမတ္ကို ရ ရ ပါလုိ၏ တ့ဲ့။ ဒါပဲ ဘယ္မွာ နတ္ျပည္ပါလို႔လဲ။ ထား၊ ေနအံုးဗ်။ ဒီ ဆုေတာင္းလည္း က်ေနာ္ရြတ္သာ ရြတ္ခဲ့တာ အဲဒီ မဂ္တို႔ဖိုလ္တို႔ ရဘုိ႔ဆိုတာ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ မရွိရိုး အမွန္ဗ်။ က်ေနာ့္ဘဝ ပူေလာင္တယ္။ ေအးျငိမ္းတဲ့ ဘဝကုိ ရခ်င္တယ္။ က်ေနာ္လုပ္ ရမယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္တယ္။ ေလ့က်င့္ရမယ္ ဆုိတာကိုသာေလ့က်င့္တယ္။ တကယ္ လုပ္တယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကီးလို႔ေတာင္ တကယ္တမ္း မေျပာႏုိင္ေလာက္ေသးဘူး ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားမွတ္မိပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ေျပာဖူးတဲ့ ျဗဟၼာ့ျပည္တို႔၊ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာတို႔၊ ရုကၡစိုးတုိ႔ တေစၦ တို႔၊အသူရကယ္ဘံုတုိ႔ ဘုိးမင္းေခါင္၊ဘိုးဘိုးေအာင္ ဆုိတာေတြကို က်ေနာ့္အာရံုမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေတြကို က်ေနာ္ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ထင္ရာျမင္ရာေတြလို႔သာ က်ေနာ္သေဘာပိုက္ခဲ့တယ္။အခု နတ္ျပည္လုိလို လာျပန္တယ္။သို႔ေသာ္ အရင္လို အိပ္မေပ်ာ္ခင္ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြ အားေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ရွဳမွတ္ေနခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ မဟုတ္တာမို႔ အတည္ျပဳဘုိ႔ ခက္ခဲလွပါတယ္။ စဥ္းစားေလ၊ ႀကပ္ေလ ေရွ႔ဆက္ စဥ္းစားမရေလပါပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာ ခ်င္တာ ရွိလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ားဗ်ာ။ သူေတာ္ေကာင္း တရားလုပ္လုိ႔ နတ္ျပည္ပို႔တာပဲလို ့၊အင္း..၊ဒီလို ထင္ရာလြယ္လြယ္ ဆြဲေတြးျပီး က်ေနာ္ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံခဲ့တာ အသက္ငါးဆယ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒီလမ္းကို ျပန္မလုိက္ပါရေစ နဲ႔႔ေတာ့၊ က်ေနာ့္ ဥာဏ္မွာ တကယ္ရွင္းမွ အယူအဆတစ္ခုကို လက္ခံေတာ့မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ပိုင္းျဖတ္ထားခဲ့ျပီ ဗ်ာ။က်ေနာ္သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ပါျပီလို႔ ဘယ္လိုပိုင္းျဖတ္ႏုိင္မလဲဗ်ာ။ျဖစ္ပ်က္ကိုေတာင္ တိတိက်က် နားမရွင္း ေသးတဲ့အခ်ိန္ေလ။ေနာင္အခ်ိန္အေတာ္ႀကာမွ ျဖစ္ပ်က္ဆုိတဲ့အရာဟာ က်ေနာ္နဲ႔႔အနီးဆံုး ေနရာမွာ ကာလအႀကာ ႀကီး ကတည္းက ရွိေနခဲ့ပါလားဆိုတာ နားရွင္းခဲ့ပါေတာ့တယ္”
ကိုသက္ခိုင္၏ စကားတန္းရွည္ၾကီး ျပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ကား ေနအေတာ္ေစာင္းခဲ့ျပီ။ ငွက္တခ်ဳိ႔ပင္ အိပ္တန္း ျပန္ၾကျပီ။ ႏွစ္ဦးသား အေတြးကုိယ္စီႏွင့္ ေလွငယ္ကုိ တက္ကုိယ္စီျဖင့္ ေလွာ္ခတ္ရင္း စခန္း ခြဲရွိရာ သုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
ရုပ္ပံု။ ။ ဂူဂဲလ္