၃၀ဇူလုိင္လ၊၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးအပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္။မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္(၂)။
အခန္း(၄၅)
“ေၾသာ္၊ဆရာတုိ႔က ဒီမုိကေရစီကုိ ကုိးကြယ္သတဲ့လား”
“ဒါေပမဲ့ေလ်ာ့ေတာ့ မတြက္လုိက္ေလနဲ႔ေနာ္။သူတုိ႔ကုိတစ္ေရးႏိုးထေမးလည္း ဗမာျပည္ႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံု ဘယ္ခ်မ္းသာ၊ ဘယ္နည္းလမ္းေတြနဲ႔ အပတ္တကုပ္ စုိက္လုိ္က္မတ္တတ္ ဦးေဆြးဆံေျမ့ႀကိဳးပမ္း ထမ္းေဆာင္ေနပါေၾကာင္း၊ ပါးစပ္က အျမွဳပ္တစီစီထြက္ေအာင္ ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ေျပာႏုိင္ၾကသဗ်ား။
တကယ့္အတြင္းပုိင္းမွာေတာ့ အတုိက္အခံအခ်င္းခ်င္း တေစာင္းေစးနဲ႔မ်က္ေခ်း၊ တစ္ ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႔နဲ႔တစ္ဖြဲ႔ အျပန္အလွန္အပုပ္ခ်ေနၾကၿပီး ဂုိဏ္းဂဏေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲေနၾကတာပါပဲ။ကြဲရံုၿပဲရံုတင္မက၊ ကိုယ္နဲ႔သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္တဲ့အဖြဲ႔ကုိ ထုိင္းရဲ၊ထုိင္းစစ္တပ္ေတြနဲ႔လက္တုိ႔ၿပီး ဒုကၡေပးတဲ့နည္းေတြလည္း ရွိေသးသတဲ့ဗ်ာ။
မဲေဆာက္မွာ ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ဧရာဝတီသတင္းေထာက္ ကိုမန္းမ်ဳိ္းျမင့္ကုိေတြ႔တုန္း ျပည္ပေရာက္အတုိက္အခံအဖြဲဲ႔ေတြ စုစုေပါင္းဘယ္ႏွစ္ဖြဲ႔ ေလာက္မ်ား ရွိသတုန္းဆုိေတာ့ မဲေဆာက္မွာေတာင္ ေရတြက္လုိ႔မရဘူးတဲ့ဗ်ာ။ပရုိပုိဆယ္နဲ႔ကိုက္မဲ့အဖြဲ႔နာမည္ေပး၊ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာ ေပးထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ၊ရာထူးေတြခ်ည္းပါပဲ။
ေနာက္ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အဲဒီမိႈလုိေပါက္ေနတဲ့အတုိက္အခံအဖြ႔ဲေတြဟာ အမည္နာမအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တစ္ပတ္ကုိခုနစ္ရက္ႏႈန္း အခမ္းအနားမ်ဳိးစံု က်င္းပေနၾကတာလည္းရွိေသးသဗ်။ဖုန္းေမာ္ႏွစ္ပတ္လည္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔၊ ဦးဝင္းတင္ေမြးေန႔၊ သခင္ ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းေမြးေန႔၊ေအဘီတပ္ေမြးေန႔၊ဘာအထူးအစည္းအေဝး၊ဘာဆန္႔က်င္ပြဲ၊အဝွာေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းပြဲစံုလုိ႔ပါပဲ။ဒီလိုအခမ္းအနားေတြက်င္းပေနတာကုိ လံုးလံုးမလုိအပ္ဘူးဆုိတဲ့အျမင္နဲ႔ က်ေနာ္ခ်ည္းကပ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲဲေတြ၊ အခမ္းအနား ေတြဟာ ဗမာျပည္ႀကီး တုိးတက္ႀကီးပြားေရး၊ဒီမုိကေရစီအေရးေတြမွာ တကယ္ေကာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိရဲ့လား။ အဲဒီအခမ္း အနားေတြရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးရလာဒ္ေတြဟာ တကယ္ပဲထိေရာက္မွဳရွိသလား က်ေနာ္အေတြးပြားမိတာေတာ့အမွန္ပဲ။က်ေနာ့္အျမင္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဒီအခမ္းအနားေတြဟာ ဒုိနာေတြအျမင္ေကာင္းေအာင္၊ဓာတ္ပံုဖုိင္၊ဗီဒီယိုဖုိင္ေတြနဲ႔ႏိုင္ငံတစ္ကာအလွဴေတြကုိ ျဖဳန္းတီး ေနတဲ့၊လာလတၱံ႔ေသာ အလွဴေငြေတြကုိ ခ်ဴေနတဲဲ့လုပ္ရပ္ေတြအျဖစ္သာ ျမင္တယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ဒီလုိေျပာေနတာ အတုိက္အခံေတြကိုမုန္းလုိ႔၊ဗမာစစ္အစုိးရကုိခ်စ္လြန္းလို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။က်ေနာ့္ကုိယ္ေတြ႔ေတြ ရွိတယ္။က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဒီအဝန္းအဝုိင္းထဲမွာရွိေန၊ေရာက္ေနခဲ့ရင္လည္း ဒီစာရင္းကေနလြတ္မယ္မထင္မိဘူး။၂၀၁၀ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥတစ္ခုနဲ႔ မဲေဆာက္ကုိေရာက္သြားေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ဗဟုိေကာ္မီတီဝင္ ကဗ်ာ ဆရာကိုလြမ္းဏီရဲ့အိမ္ကုိ မထင္မွတ္ပဲေရာက္သြားတာ သူ႔ေမြးေန႔နဲ႔တုိးေနသဗ်။အမွန္ဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္လုိေတာႀကိဳအံုၾကားမွာ ေမြးလာ တဲ့ေကာင္မ်ဳိးအဖုိ႔ ေမြးေန႔အခမ္းအနားဆုိတာ စိမ္းေနတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်။
ပုိဆုိးတာက ဗမာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႏုိင္ငံကုိစြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲေနတဲ့သူေတြ ဘယ္လုိေမြးေန႔လုပ္ၾကသလဲဆုိတာ စပ္စုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘာမွမေသာက္မစားပဲ ကိုလြမ္းဏီ့ေမြး ေန႔မွာ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလုိက္မိတယ္။
ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ထုိင္ေနတဲ့ဝုိင္းထဲမွာ နာမည္ေက်ာ္အတုိက္အခံတခ်ဳိ႕ကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္ မွာထုိင္ေနတာက ပီတာလင္းပင္နဲ႔ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ဗ်။သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေတာ္ကုိမူးေနၾကၿပီ။
ပီတာလင္းပင္ဟာ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေအာင္ရဲ့လည္ပင္းကိုဖက္ၿပီး ငါအကုန္သိတယ္၊ငါအကုန္သိတယ္(I KNOW EVERYTHING,I KNOW EVERTHING)လုိ႔ခ်ည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနသဗ်ာ။ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ဆုိတာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္မွာ မုိးသီးဇြန္နဲ႔အုပ္စုကြဲခဲ့တဲ့ ႏုိင္ေအာင္ေပါ့။အဲဒီပြဲမွာ က်ေနာ္ေနတဲ့ဖူးခက္ကေန ကီလုိမီတာတစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ေဝးတဲ့ ဖန္ငအရပ္မွာ ပညာေရးႏွင့္တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိိဳးေရးေဖာင္ေဒးရွင္း ေထာင္ ထားတဲ့ ကုိထူးခ်စ္နဲ႔လည္း ဆံုခဲ့ေသးတယ္။ေနာက္ပုိင္းမွာကိုထူးခ်စ္နဲ႔က်ေနာ္ အေတာ္ခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ကုိလြမ္းဏီကေတာ့ ထူးခ်စ္ကုိ၊ ဒီေနရာေရာက္ေအာင္ သူဖန္တီးေပးထားတာပါလုိ႔ ဆုိေလရဲ့။
ကိုလြမ္းဏီရဲ့ဇနီးမေအးေအးမာကေတာ့ ဗြီအုိေအအသံလြႊင့့္ဌာနမွာလည္းလုပ္၊SAW ဆုိတဲ့ မဲေဆာက္မွာဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာစာသင္ ေက်ာင္းရဲ့ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတဲ့ဗ်။ေနာက္က်ေနာ္ရဲ့ဝဲယာမွာ ထုိင္ေနၾကရင္းေရခ်ိန္မွန္ေနၾကတဲ့ အဂၤလိပ္စာဆရာေဟာင္း အပါအဝင္ အတုိက္အခံရဲေဘာ္ခုနစ္ဦးေလာက္ဟာလဲ မူးေနရင္းတန္းလန္း၊ ပါးစပ္ကေန အမွ်င္မျပတ္ေဟာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ဗမာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးပဲဗ်ာ။
မဲေဆာက္ေစ်းနားမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပုိင္ရွင္၊ က်ေနာ့္အသိ မြတ္ဆလင္ကုလားေလးတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတဲ့ ဗမာ့အတုိက္အခံ ေတြအေပၚမွတ္ခ်က္ကုိ က်ေနာ္ေျပးသတိရမိတယ္ဗ်ာ။ဘာတဲ့။မဲေဆာက္က ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ လုပ္ေနကုိင္ေနပံုနဲ႔ ဗမာျပည္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမုိကေရစီမရႏိုင္ဘူးဆုိပဲ။အမွန္က အဲဒီကုလားေလးဟာ သူ႔လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဗမာအတိုက္အခံအဖြဲ႔ေပါင္းစံု ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း ဗမာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေလတုိက္ပြဲဆင္ႏႊဲေနၾကတာကုိ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ျမင္ေနၾကားေနခဲ့ ဟန္တူပါရဲ့။
ခ်င္းမုိင္နဲ႔မဲေဆာက္မွာေနတဲ့ ဗမာ့အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဇာတိေျမနဲ႔ခြဲခြာေနရတာကလြဲလို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုပါပဲ။ကုိလြမ္းဏီဆုိ သူ႔သားေတာ္ေမာင္အတြက္ ထုိင္းဘတ္သံုးေထာင္(ဗမာေငြကုိးေသာင္းက်ပ္)တန္ လမ္းေလွ်ာက္ ဖိနပ္မ်ဳိး ဝယ္ေပးႏုိင္တာကုိၾကည့္ရင္ စားဝတ္ေနေရးအဆင့္ကုိ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ဧရာဝတီသတင္းဌာနက ကိုေအာင္ေဇာ္တုိ႔ဆုိ အဆင့္ျမင့္ အိမ္ႀကီးရခိုင္ေတြနဲ႔ ေနႏိုင္ၾကသဗ်ာ။ဘန္ေကာက္လုိၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာင္ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ေတြ၊တုိက္ခန္းေတြဝယ္ေနႏိုင္တဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးဗ်။
ဖူးခက္ကုိေရာက္လာဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ဗီအုိေအသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ အိမ္မွာခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတဲ့ ဗမာထမင္းဟင္းကုိ စိတ္ဝင္စားဟန္မျပပဲ အႏွိပ္ခန္းနဲ႔ဇိမ္ခန္းရွိရာကုိ နတ္လမ္းညြန္ဖုိ႔ နားပူေနတာလည္း ႀကံဳဖူးေသးဗ်ာ။ဖူးခက္မွာ ေရမီးအစံုနဲ႔ထုိင္းျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ရဲ့တစ္ညတာစားရိတ္ဟာ ထုိင္းဘတ္တစ္ေသာင္းခြဲ (ဗမာေငြေလးသိန္းခြဲ) ရွိတာမုိ႔ သူတုိ႔အဆင့္အေျခကုိ ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္သာ တြက္ၾကည့္ပါေတာ့။
ဒီလုိလူေတြဟာ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံ ထူေထာင္ေရးမွာ က်ရာ က႑ကေနဝင္ပါဖုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မတုန္း။အတုိက္အခံအျဖစ္ အေနအစားေခ်ာင္တဲ့ဘဝကေန ျပာပံုအတိက်ေနတဲ့ဗမာျပည္ကို ျပန္လာဖုိ႔ဆုိတာ ယံုတမ္းစကားေတြပါပဲ။
ျပည္ပေရာက္ အတုိက္အခံေတြထဲမွာ လူရည္အလည္ဆံုး၊သဘာအရွိဆံုး၊အပါးနပ္ဆံုးလူကုိျပပါဆုိရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအလုပ္သမား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးဦးေမာင္ေမာင္ကုိျပရမယ္။သူဟာ ၈၈မတုိင္ခင္ကတည္းက ျပည္ပမွာအေျခက်တာမုိ႔ တျခားေနာက္ေပါက္ အတုိက္အခံေတြ သူ႔ကုိမေက်ာ္ႏိုင္ၾကဘူး။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လူရည္လည္သလဲဆုိရင္ အခုလုိေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ စပ္ကူးမတ္ကူး ကာလမွာေတာင္ ILO အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔မွာ အဓိကကိုယ္စားလွယ္ (၅၆) ဦးနဲ႔ လက္ေထာက္ကိုယ္စားလွယ္ (၆၆) ဦးပါဝင္ရာမွာ ဦးေမာင္ေမာင္ဟာ ျမန္မာျပည္သမုိင္းမွာ ပထမဆုံး (ILO) အလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရသတဲ့ဗ်ာ”
“ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအလုပ္သမားသမဂၢအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုတိယဥကၠဌဦးသန္းလြင္နဲ႔ ခင္ဗ်ားဘန္ေကာက္မွာဆံုခဲ့ၾကေသးတယ္ဆုိ”
ကုိသက္ခိုင္၏စကား ဤေနရာသို႔အေရာက္တြင္ တစ္စံုတစ္ခုကုိ က်ေနာ္သတိရမိသျဖင့္ သူ႔စကားကုိ ၾကားျဖတ္ကာ ေမးလုိက္မိသည္။ (OUTLET)ကုန္တုိက္ႀကီး၏ ကားရပ္နားသည့္ကြင္းျပင္တြင္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ား အျပည့္တင္ေဆာင္ထားသည့္ ေလေအးစက္တပ္ ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ား တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ဝင္ထြက္ေနသည္ကုိ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်။က်ေနာ္ထုိင္းေရာက္ကာစမွာ၊စကၤာပူသြားလိုက္၊မေလးရွားဖက္လွည့္လုိက္၊ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ အခ်ိန္၊ဘန္ေကာက္က၊မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး သစ္ကုန္သည္တစ္ေယာက္၊က်ေနာ့္ကုိ အေရးတႀကီးေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိလို႔ စားေသာက္ဆုိင္ ခပ္သန္႔သန္႔တစ္ခုမွာခ်ိန္းလိုက္ေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ၊အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္၊ က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါနဲ႔အတူ ေပါက္္ခ်လာတယ္။
အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ၾကေတာ့ သူက က်ေနာ္သန္းလြင္ပါတဲ့။သူငယ္ငယ္တုန္းက လက္ေဝွ႔ သမားဆုိပဲဗ်။သေဘၤာလည္း လိုက္ဖူးတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။သူ႔မွာ ဘုိနာမည္တစ္ခုလည္းရွိေသးေပမဲ့ က်ေနာ့္မွွတ္ဥာဏ္မွာ ျပန္မေပၚေတာ့့ ဘူးဗ်ာ။ သူေျပာတာကသူဟာ အိႏၵိယနယ္စပ္မွာ ကၽြန္းသစ္လံုးတန္ခ်ိန္ေထာင္ခ်ီၿပီး လုပ္ပုိင္ခြင့္ရထားတာမုိ႔ စကၤာပူနဲ႔ဥေရာပဖက္ကုိ ကၽြန္းသစ္ခြဲသားေတြ ပုိ႔ခ်င္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။သူ႔စကားကုိ နာရီဝက္ေလာက္ အသာၿငိမ္ၿပီး က်ေနာ္နားေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူဟာ သစ္ကုန္သည္ေလာကထဲဲက မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိသာလာပါတယ္။ထုိင္းမွာ သစ္ေတာထြက္ကုန္ေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တင္္းက်ပ္ ထားတာကုိလည္း သူသိပံုမရဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ေရာက္တတ္ရာရာ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ဗမာျပည္အေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာ လူခ်င္းခြဲလုိက္ၾကတယ္။ ေလးငါးႏွစ္္ေလာက္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေမ့ေပ်ာက္ျဖစ္ေနရာကေန တစ္ေန႔မွာ အြန္လုိင္းကေန ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမားသမဂၢအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုတိယဥကၠ႒ဦးသန္းလြင္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢညီလာခံသုိ႔ တက္ေရာက္ဆုိတဲ့သတင္းကုိ ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္အံ့ၾသသြားတာ အမွန္ပဲဗ်ာ။
ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ျဖစ္၊အတုိက္အခံျဖစ္ျဖစ္ ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ ဘဝအေျခအေနမ်ဳိးစံုမွာရုန္းကန္ၾကရတာ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ဘဝမွန္ကုိဖံုးကြယ္ၿပီးေတာ္လွန္ေရးသမားအျဖစ္ အသံကုန္ဟစ္ၾကတာကုိေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္္နားၾကားျပင္းကပ္မိ တာအမွန္ပဲ။ စစ္အစုိးရက ျပည္တြင္းမွာေနၿပီး ဗမာျပည္သူလူထုကုိ ေခါင္းပံုျဖတ္တယ္၊ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္တယ္။အတုိက္အခံေတြက ဒုကၡပင္လယ္ေဝေနတဲ့ ဗမာျပည္သူလူထုကို လက္ညွဳိးထုိးျပၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ကာကရတဲ့ အကူအညီမွန္သမွ် ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ျဖတ္အုပ္ၾက တယ္။
ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။မဲေဆာက္မွာ အတုိက္အခံအခ်င္းခ်င္း လမ္းမွာ၊စားဝုိင္းေသာက္ဝုိင္းမွာဆံုမိၾကရင္ အတည္လုိလုိ အေျပာင္အျပက္လုိ ေတာ္လွန္ေရးအဓြန္႔ရွည္ေစရမည္ဆုိၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကေလရဲ့ဗ်ာ။မွတ္မွတ္ရရ ေတာ္လွန္ေရးအဓြန္႔ရွည္ပါေစဆုိတဲ့ ကာတြန္းဆရာ ဟန္ေလးရဲ့ ကာတြန္းတစ္ကြက္ကုိ ဧရာဝတီသတင္းစာမ်က္ႏွာမွာေတာင္ေတြ႔မိေသးဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ထင္သလုိေတာ္လွန္ေရး၊ အဓြန္႔မရွည္ရွာပဲ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးဟာ ရုတ္ျခည္းဂငယ္ေကြ႔၊ေကြ႔ၿပီး ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ လည္းတက္ဟန္ျပေရာ ျပည္ပအတုိက္အခံေတြဟာ လမ္းေပၚမွာလမ္းေပ်ာက္သလို ျဖစ္ကုန္ၾကျပန္ေရာဗ်။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံတစ္ကာ အလွဴေငြေတြရဲ့လမ္းေၾကာင္းဟာ ျပည္တြင္းကုိ တုိက္ရုိက္စီးဝင္သြားတာေၾကာင့္ ဆရာသမားမ်ားခမ်ာ ဒူးမေထာက္လက္မေျမွာက္ဆုိတဲ့ မဟာသံဓိဌာန္ေတြကို လမ္းေဘးထုိးသြန္ၿပီး ျပည္တြင္းဖက္ကုိ ေျခကုန္သုတ္ၾကေလရဲ့။
။ျပည္တြင္းမွာ တုိက္ရုိက္အေျခစုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ ကာအန္ဂ်ီအုိေတြလည္း ဗမာ့နည္းဗမာ့ဟန္ေတြကို အတုခိုးလြဲေလေရာ့သလားမဆုိႏိုင္ဘူး၊နဝတ၊နအဖလက္ထက္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ့ ေနအိမ္ စံနန္းေတာ္ႀကီးေတြကုိ စံခ်ိန္သစ္တင္တဲ့အိမ္ငွားခေတြတနင့္တပိုးေပးငွားၿပီး ဒုကၡသည္ႏုိင္ငံစာရင္းဝင္ ဗမာျပည္ႀကီးကုိ မဟာ ဂရုဏာေတာ္ေတြနဲ႔ က်န္းမာဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ကူညီေနၾကေလရဲ့။
အတုိက္အခံအုပ္စုထဲက ခတ္ထက္ထက္စာရင္းဝင္တဲ့ ပညာတတ္တခ်ဳိ႕ကလည္းစစ္ဗုိလ္လူထြက္အုပ္စုေတြဆီက အခြင့္အေရး ေကာင္း ေကာင္းယူၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကံေပးစာရင္းဝင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပန္ေရာ။
က်ေနာ္ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ႏိုင္ငံတစ္ကာတကၠသုိလ္ေတြက အဆင့္ျမင့္ဘြဲ႔ေတြရျပီး ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႔စီးပြားေရးဘဝ၊ျပည္သူ႔ဘဝ၊ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြအတြက္ အမွန္တစ္ကယ္အက်ဳိးရွိေစမဲ့ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္းေတြကိုေတာ့၊နကန္းတစ္လံုးမွ နားလည္ပံုမရပါဘူး။သူတုိ႔ဟာ ႏိုင္ငံတစ္ကာလုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကုိ စာအုပ္ႀကီး ေတြ ထဲမွာသာ ဖတ္ဖူးၾကပံုရၿပီး ဗမာျပည္ရဲ့လက္ေတြ႔အေျခအေနနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ဆက္စပ္အႀကံေပးႏိုင္တဲ့သူေတြလုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္ မထင္မိဘူးဗ်။သူတို႔သိနားလည္ေနတာ၊အႀကံေပးေနတာက ႏိုင္ငံျခားကုိအထင္ႀကီးၿပီး ပံုတူကူးခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးမ်ဳိးေတြထက္ မပုိပါဘူး။
က်ေနာ့္စကားအစြန္းေရာက္သြားတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္ရင္ အႀကံေပးဆုိတာ ဘယ္လုိဟာတုန္းဆုိတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္ အပ်က္ ေလးတစ္ခုကုိ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။
(၂၀၀၁)ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ျဖစ္မယ္ဗ်။က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကုိေဇာ္ဝင္းဦးကတစ္ဆင့္ ဖားအံၿမိဳင္ကေလးဘိလပ္ေျမစက္ရံုအမွတ္(၂) စက္ရံုသစ္ဖြင့္ပြဲအတြက္ မျဖစ္မေနတက္ေရာက္ဖုိ႔ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာလုိ႔ အလုပ္လည္းပါးေနတာနဲ႔ ခြင္ေကာင္းေလးမ်ား ႀကံဳမလားဆုိၿပီး သြားျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။
အဲ က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ေနရာတစ္ကာမွာ ေနာက္ခံဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးေတြနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲႀကံဳႀကံဳေနတတ္တာ ထံုးစံလုိျဖစ္ေနၿပီဗ်။ အဲဒီတစ္ေခါက္မွာလည္းက်ေနာ္ဟာ (၁၉၈၈)ခုႏွစ္ဆီက တပ္မ(၂၂)တပ္မမွဴး အျဖစ္သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးတင္လွကုိ ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္လွအျဖစ္ ျပန္ဆံုရျပန္ေသးဗ်ာ။ထူးဆန္းတာကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီး စင္ေပၚေရာက္လာတဲ့ အခမ္းအနားနဲ႔ စင္ေပၚကဆင္းတဲ့ အခမ္းအနားႏွစ္ခုစလံုးကုိ တက္ေရာက္မိေနတဲ့ကိစၥဗ်။
ဟုတ္တယ္။ဘုရင့္ေနာင္ေစ်းစီမံကိန္း၊ပထမဆံုးအႀကိမ္ လုပ္ငန္းညွိႏွဳိင္းအစည္းအေဝးဟာ ဗုိလ္မွဴးႀကီးတင္လွ လူရာစဝင္တဲ့ အစည္း အေဝးပဲ။ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းေတြအေၾကာင္းလည္း နကန္းတစ္လံုးမွ သိေသးပံုမရဘူး။ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ စစ္အစုိးရဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္သက္တမ္း မွာ ကုိယ့္လူရာထူးအတက္ျမန္ပံုမ်ား ဒုတိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတာင္ တက္ျဖစ္ခဲ့ေသးဗ်ာ။ျမိဳင္ကေလးဘိလပ္ေျမစက္ရံု ဟာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေကာ္ပုိေရးရွင္း(MEC)က ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ့ေခ်းေငြနဲ႔ တည္ေဆာက္တာမုိ႔ စက္ရုံဖြင့္ပြဲကုိ MEC အႀကီးအကဲအေနနဲ႔ အဖြင့္ မိန္႔ခြန္းလာေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ့လာဘ္ေပးလာဘ္ယူဇာတ္ရွဳပ္ေတြေၾကာင့္ အခမ္းအနားမစခင္မွာပဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီီးတင္လွျပဳတ္ေတာ့ မယ္ဆုိတဲ့ အသံေတြအျပင္မွာ ထြက္ေနပါၿပီ။
တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီစက္ရံုဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားမစခင္နာရီဝက္ေလာက္အလုိက်မွ စစ္ရဟတ္ ယာဥ္တစ္စီးနဲ႔ ေရာက္ခ်လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္လွဟာ အသင့္ေရးယူလာတဲ့ မိန္႔ခြန္းတစ္ခုကုိ အဂၤလိပ္လုိဖတ္ျပတယ္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ သိပ္မသာလွဘူး။ၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြရဲ့ေရွ႕မွာပဲ ဘိလပ္ေျမစက္ရံုအသစ္စတင္လည္ပတ္တာကုိ ရွင္းလင္းျပသ တယ္ဆုိပါေတာ့။
ဂ်ပန္အကူအညီနဲ႔ေဆာက္လုိ႔ထင္ပါရဲ့။စက္ရံုဟာႀကီးက်ယ္ခမ္းနားၿပီး ေခတ္မီစက္ကိရိယာ၊နည္းစံနစ္အသစ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်ာ။ စက္ရံုနဲ႔ကပ္လ်က္မွာ အႏွစ္ေလးငါးဆယ္ ကုန္ၾကမ္းအတြက္မပူရတဲ့ ထံုးေက်ာက္ေတာင္ႀကီး ေတြကလည္း မုိးထိေအာင္ဟီးလုိ႔။
အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္အပါအဝင္ ဧည့္သည္ေတာ္အမ်ားစုဟာ သူတုိ႔ဖိတ္လို႔သာလာရတာ ဒီဘိလပ္ေျမစက္ရံုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးဘာလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လုိအက်ဳိးအျမတ္ရွိမယ္ဆုိတာ တစ္ေယာက္မွသိပံုမေပၚဘူးဗ်။
ဒါနဲ႔စက္ရံုလည္ပတ္ပံုကုိ ရွင္းျပအၿပီးမွာ အထူးအစည္းအေဝးခမ္းမႀကီးထဲထပ္ေခၚသြားၾကျပန္ၿပီး ဒီစက္ရံုႀကီးကေန ႀကံ့တံဆိပ္ဘိလပ္ေျမ ေတြ တစ္ေန႔ဘယ္ႏွစ္တန္ႏႈန္း သံုးမကုန္ၿဖံဳးမကုန္၊ေစ်းႏႈန္းသက္သာစြာနဲ႔ ထုတ္ေပးေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဘိလပ္ေျမေတြ ကုိ ျဖန္႔ျဖဴးေပးမဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အပါအဝင္ ၿမိဳ႕ႀကီးအသီးသီးကုိ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ပူးေပါင္းပါဝင္ကူညီၾကေစလုိေၾကာင္း စက္ရံုညြန္ၾကားေရးမွဴးက ထရွင္းေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ႔လည္း.. ေၾသာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ငါတုိ႔ဆီက ဆယ့္ႏွစ္ဘီးကားေတြ ငွား ခ်င္တာကုိးလုိ႔ သေဘာေပါက္ကုန္ၾကသဗ်။
ဒီမွာတင္ ဧည့္သည္ေတာ္ခရုိနီမ်ားကလည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ခြင္တစ္ခုရလည္း မနည္းဘူးဆုိၿပီး ဘယ္ကုမၸဏီက တစ္ေန႔ကုိ ကားဘယ္ႏွစ္စီး ဘိလပ္ေျမဘယ္ႏွစ္တန္တာဝန္ယူပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ၊တစ္တန္ဘယ္ ေစ်း၊ တစ္အိတ္ဘယ္ေစ်းဆုိၿပီး၊ကိုယ့္ေဝစုေလးလက္မလြတ္ေအာင္ ေစ်းညွိၾကပါေလေရာဗ်။
အဲ၊အဲဒီအခ်ိန္၊က်ေနာ္တုိ႔အစည္းအေဝးခန္းမထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုးအနီးကပ္ရွိေနၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေျပာဆုိ လုပ္ကုိင္ေနပံုေတြကုိ အေသးစိတ္ေလ့လာအကဲခတ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ကုမၸဏီရဲ့လုပ္ငန္းအထူးအႀကံေပး၊အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္ ဆြစ္ဇာလန္ႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ကုိဘယ္သူမွ သတိျပဳမိၾကပံုမရဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္က ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ေကာင္ဆုိေတာ့ ဒီလူက သူနားမရွင္းတဲ့ကိစၥေတြကုိ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ေနာ့္အနားကပ္ၿပီး ေမးေမးေနေတာ့ က်ေနာ္သူ႔ကို သတိထားမိလာတယ္။ စကားမစပ္၊ သူ႔ရုပ္ရည္က ကမၻာေက်ာ္ေဟာ္လီးဝုဒ္ဖုိက္တင္မင္းသားဗန္ဒိန္းနဲ႔ အေတာ့္ကိုဆင္သဗ်။
ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္ကသူ႔ကုိ မစၥတာဗန္ဒိန္းလုိ႔ ပဲေခၚေတာ့ သူကအေတာ္သေဘာက်ေနေလရဲ့။သူ႔ေမးခြန္းထဲမွာ ဒီေလာက္ထုတ္လုပ္မႈႏႈန္းျမန္ေနတဲ့ စက္ရံုတစ္ခုက၊ ဒီဘိလပ္ေျမ အိတ္ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေရာက္ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကုိ အဓိကထားၿပီး ဘယ္လုိသယ္ၾကမွာတုန္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒီလူ ဆယ့္ႏွစ္ဘီး ကားတစ္စီး ဘိလပ္ေျမတန္ေလးဆယ္ဆန္႔တယ္ ဆုိတာေလာက္ေတာင္ မသိဘူးထင္ပါရဲ့ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ..၊တစ္စီးကုိ တန္ေလးဆယ္ တင္ႏိုင္တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ဘီးကား အစီးရာခ်ီၿပီး ပုိ႔ေဆာင္ၾကမဲ့အေၾကာင္း၊ တန္ႏွစ္ဆယ္ဆန္႔တဲ့ကားေတြလည္း သံုးမဲ့အေၾကာင္းရွင္းျပေတာ့ ဗန္ဒိန္းဟာ ခပ္ေတြေတြျဖစ္သြားသဗ်။တစ္ဆက္တည္းဆုိသလုိ ေလသံေအးေလးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေမးခြန္းေတြျပန္ေမးေလရဲ့။
ေနပါဦးဗ်။ခင္ဗ်ားတုိ႔ၿမိဳင္ကေလးကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အထိ ျမစ္ကူးတံတားဘယ္ႏွစ္စင္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ္ဆုိတာသိသလား၊အဲဒီတံတား ေတြရဲ့ႀကံ့ခုိင္မႈကုိ ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးၿပီလား။တန္ေလးဆယ္တင္ႏိုင္တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ဘီးကားေတြ ေန႔စဥ္အစီးေရ ရာခ်ီၿပီးျဖတ္သန္းႏိုင္ တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာသလားတဲ့။ဒီမွာတင္ က်ေနာ္အပါအဝင္ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးေတြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေျမြေပါက္ခံရသလုိျဖစ္ ကုန္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔အထဲက၊နည္းနည္းလူရည္လည္ပံုရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကထၿပီး ေရလမ္းခရီးက သယ္တဲ့ နည္းေတြလည္း အမ်ား ႀကီးပါဗ်ာဆုိၿပီး ထလုပ္ျပန္ေရာဗ်။
ဗန္ဒိန္းကေတာ့ခပ္ေအးေအးပဲ ဒီလူ႔ကုိေမးခြန္းျပန္ထုတ္တယ္။စက္ရံုကေန ဆိပ္ကမ္းအေရာက္၊ ဆိပ္ကမ္းအဆင့္ဆင့္ အတင္အခ်စားရိတ္ေတြ ေသခ်ာတြက္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား။ျပည္တြင္းသေဘၤာလုိင္းေတြမွာ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ရာသီဥတုအပါအဝင္၊မေတာ္တဆ ပ်က္စီးဆံုးရွဳံးမႈေတြအတြက္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့၊ဗမာျပည္အာမခံစံနစ္ ဘယ္လုိရွိသလဲ။ ဆိပ္ကမ္းေတြရဲ့ ေရစူးအနက္ကုိ တိတိက်က် သိသလားဆုိတဲ့ ေထာက္ကြက္ေမးခြန္းေတြလည္းဝင္လာေရာ အကုန္ပက္လက္လန္ကုန္ၾကေရာဆုိပါေတာ့။
နိဂံုး ခ်ဳပ္ရရင္ ဗန္ဒိန္းက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ… ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြးေနသလုိ ဒီကိစၥဟာ လြယ္လြယ္မဟုတ္ ပါဘူး။ထုိက္တန္တဲ့ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္စားရိတ္ ရရင္ ႏုိင္ငံတစ္ကာကုမၸဏီေတြကတာဝန္ယူၿပီး ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ဘာမွအဆင္သင့္ မရွိေသးတာကို သတိျပဳေစခ်င္တယ္။အခုတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ျမစ္ကူးတံတားေတြဟာ တန္ခ်ိန္ေလးဆယ္ တင္ေဆာင္ထားတဲ့ ကားအစီးေရရာခ်ီၿပီး ေန႔စဥ္ျဖတ္ေက်ာ္ေနတာကုိ ကာလရွည္ၾကာ ခံႏိုင္ရည္မရွိပါဘူး။ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီအခက္အခဲကုိေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုသာရွိပါတယ္။
အဲဒီနည္းလမ္းကေတာ့ တန္ေလး ဆယ္၊တန္ႏွစ္ဆယ္သယ္ႏုိင္တဲ့ ကားႀကီးေတြနဲ႔ ျမစ္ကူးတံတားေတြထိပ္အထိသယ္။ အဲဒီကေန တံတားကုိျဖတ္ေက်ာ္္ဖုိ႔၊ ဆယ္တန္ ထက္မပုိတဲ့ ကားေလးေတြနဲ႔ တံတားဟုိဖက္ထိပ္၊ဒီဖက္ထိပ္ကုိ သယ္ရမယ္၊ၿပီးမွ တန္ေလးဆယ္ တန္ႏွစ္ဆယ္ဆန္႔တဲ့ ကားႀကီး ေတြေပၚျပန္တင္၊ေနာက္ထပ္ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးတစ္စင္း ထပ္ေတြ႔ရင္ ဒီနည္းအတုိင္းထပ္လုပ္၊ ဒီတစ္နည္းပဲ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းရွိ တယ္ဆုိၿပီး အေသးစိတ္ရွင္းျပခဲ့သဗ်ာ။
အံ့ၾသကုန္ႏုိင္ဖြယ္ သူ႔ႀကိဳတင္ေတြးဆခ်က္ဟာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့အဆင့္ေက်ာ္ၿပီး အသက္ပါထြက္ကုန္ေအာင္ မွန္လြန္းေနခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ဓာတ္ပံု။ ။ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း။