၂၂ၾသဂုတ္လ၊၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ သည္ေလးဒီးစ္ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
“ဖိနပ္ရာဇဝင္”
(မင္းဒင္)
(၁)
ဒီမယ္၊က်ဳပ္လည္း လူထဲက လူပါပဲဗ်ာ။ဖိနပ္အေၾကာင္းမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္၊တစ္ခုတ္တစ္ရလုပ္ၿပီး ဘယ္ေျပာခ်င္ပါ့မတုန္း။ခက္တာက စစ္ေရး၊ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးဆုိတဲ့ ဆင္ႀကီးဂဠဳန္ခ်ီအေၾကာင္းေတြက၊ တႏြယ္ငင္တစင္ပါဆုိသလုိ ေညာင္ျမစ္တူး ပုတ္သင္ဥေပၚဆုိတာ မ်ဳိးျဖစ္တတ္ေလေတာ့ မေတာ္တဆမ်ား ဇာတာနိမ့္ေနရင္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ၿပီး အေျပာမတတ္တဲ့ပုဒ္မနဲ႔၊ ရံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္ျဖစ္ သြားႏုိင္တယ္ဗ်။
ေခတ္ႀကီးကုိက၊လြတ္လပ္စြာေျပာေရးဆုိခြင့္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာေနၾကေပမဲ့၊တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ သေဘာဗ်။က်ဳပ္မလည္း အသက္ကေလးကေထာက္လာၿပီဆုိေတာ့ ေထာင္ႏွဳတ္ခမ္းနင္းရမဲ့ကိစၥမ်ဳိးကုိ လန္႔လြန္းလို႔၊ အႏၱရာယ္ကင္း၊ေဘးရွင္းဖိနပ္အေၾကာင္းပဲ ေျပာပါရေစေတာ့။
ဖိနပ္ဆုိလို႔ ေပါ့ေသးေသးေတာ့ ေလွ်ာ့မတြက္ပါေလနဲ႔ကုိရင္။ဖိနပ္ဟာ မဟာသမၼတမင္းအႏြယ္ေတာ္မ်ားရဲ့ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါးထဲ မွာလည္း ေျခနင္းစႀကၤာအျဖစ္ပါေလရဲ့။ဘယ္သူထြင္လုိက္မွန္းမသိတဲ့ ဗမာ့ဆုိရုိးစကားတစ္ခုကေတာ့ မိန္းမမွာနားကပ္၊ေယာက္်ားမွာ ဖိနပ္တဲ့။ကမၻာဦးအတီေတက ဖိနပ္စတင္ေပၚေပါက္လာပံုကုိ ဘယ္သူမွတိတိက်က် မေျပာႏိုင္ေပမဲ့၊ ကမၻာဦးလူေတြ ဖိနပ္စစီးၾကတာဟာ လမ္းေလွ်ာက္ဖန္မ်ားတဲ့အခါ ေျခေထာက္မနာေအာင္ ကာကြယ္တဲ့သေဘာပဲျဖစ္ရမယ္ဗ်။
ေခတ္ေတြေျပာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ဖိနပ္အေပၚ ထားတဲ့သေဘာထားေတြလည္း တစ္စတစ္စေျပာင္းလဲလာဟန္တူပါရဲ့။ အေနာက္တုိင္းနာမည္ေက်ာ္ စင္ဒရဲ လားပံုျပင္ထဲမွာလည္း ဖိနပ္ကအဓိက က်ေနျပန္သဗ်။ဖိနပ္ကုိေခ်းသုတ္ၿပီး ပါးကုိရုိက္မယ္အေျပာခံရရင္ က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာတတ္ၾက တာလည္း မွတ္သားစရာတစ္ခုပါပဲဗ်ာ။အမယ္၊ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေလာကဓမၼအေတြးအေခၚတစ္ခုထဲမွာေတာင္ ဖိနပ္က ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ပါေနေသးတယ္ဗ်။ ဘာတဲ့၊အမွန္တရားဟာ ခရီးထြက္ဖုိ႔ ဖိနပ္စီးေနခ်ိန္မွာ မုသားဟာ ကမၻာတစ္ပါတ္၊ပတ္ခဲ့ျပီးျပီဆုိလား။
ဒါတင္ဘယ္ကအံုးမလဲဗ်ာ။နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ တရွိန္ထိုးျမင့္တက္ေစခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ျပႆနာဟာ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာခ်န္လွပ္ ထားခဲ့လုိ႔မရျပန္ဘူး။ဖိနပ္ဦးသိမ္းေမာင္နဲ႔ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားရင္ျပင္ေပၚကုိ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံဆုိလား ဖိနပ္မခၽြတ္ပဲတက္လို႔ ျပႆနာႀကီးခဲ့ ဖူးေသးသတဲ့။အေသးစိတ္သိခ်င္ရင္စာအုပ္ေတြ ရွာဖတ္ေလ။က်ေနာ္က ဖိနပ္အေၾကာင္းပဲ ေျပာမွာပါဆုိေနမွ။
(၂)
အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔မိသားစု ရန္ကုန္မေရာက္ခင္ ဇာတိရြာမွာေနခဲ့ၾကစဥ္တုန္းက က်ဳပ္ဟာဖိနပ္စီးခဲ့ဖူးသလား၊မစီးခဲ့ဘူးလား ဇေဝဇဝါ ပဲဗ်။မစီးတဲ့ဘက္က ပုိမ်ားမယ္ထင္ပါရဲ့။ေအးေလ၊က်ဳပ္တင္မကပါဘူး။တစ္ရြာလံုးလုိလုိလည္း ဖိနပ္အေၾကာင္း သိပ္ၿပီးေခါင္းထဲေရာက္ ၾကဟန္မတူပါဘူး။ဘယ္ေရာက္လိမ့္မတုန္း၊က်ဳပ္တုိ႔အညာရြာလမ္းေတြက ဖိနပ္စီးၿပီးေလွ်ာက္ရင္ ဖိနပ္ဖ်ားသဲေတြ အက်ႌေကာ္လံဂုတ္ ေပၚကေန ေနာက္ေက်ာထဲအထိ၊ဝင္လာတတ္ေပသကုိး၊ခတ္သုတ္သုတ္မ်ားေလွ်ာက္မိရင္ တစ္ေခါင္းလံုးသဲေတြနဲ႔ပြလုိ႔။
အလွဴအတန္း အခ်ိန္ေတြကလြဲလို႔ ေတာထဲေတာင္ထဲသြားတဲ့အခါ ဖိနပ္ကုိတကူးတက စီးမေနၾကပါဘူး။ေျခဗလာနဲ႔ေလွ်ာက္ၾက၊ ဖဝါးေတြမွာ အသား မာတက္ၿပီး ၾကာစူးေတြထြက္လာတာကုိ တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ထြင္ၾက၊ ဒီလုိပဲေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။ မျဖစ္မေန အမ်ားစုစီးၾကတာက သစ္သားခံုဖိနပ္ ဗ်။ ေတာေက်ာင္း၊ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ကတၱီပါဖိနပ္စီးတာေပါ့ဗ်ာ။
စကားကုိတုိတုိခ်ဳံ႕ရရင္ ဒီလုိေနလာခဲ့ၾကရာကေန အေဖ့ေကာင္းမႈနဲ႔က်ဳပ္တုိ႔မိသားစုရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆီကုိ ေရာက္လာၾကေရာဆုိပါေတာ့ ဗ်ာ။ထံုးစံအတုိင္း က်ဳပ္တုိ႔ညီအကုိ ေပတစ္ရာလမ္းေပၚ ဖိနပ္မပါပဲထြက္ေလွ်ာက္ၾကတာ အေဖျမင္ေတာ့..၊ “ေဟ၊့ေတာႏြားေတြ၊ ဖိနပ္စီး ၾကဟ”ဆုိၿပီး ခပ္ထန္ထန္ အမိန္႔ေပးသံၾကားရၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ “ေၾသာ္၊ဖိနပ္ဆုိတာ မစီးမျဖစ္ပါကလား”လုိ႔ သေဘာေပါက္ၾကသဗ်။
ဘဝတစ္ေကြ႔မွာ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ညီအကုိေတြကုိ အေဖဝယ္ၿပီးဆင္ခဲ့တဲ့၊ကာကီ ေဘာင္းဘီအတို၊ ရွပ္အက်ႌ လက္တိုေက်ာင္းဝတ္စံုနဲ႔တြဲၿပီးဝတ္ရတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္အနက္ေရာင္ တစ္ရံပါပဲဗ်ာ။က်ဳပ္မွာ ဘြတ္ဖိနပ္ဝတ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ေျခေထာက္ေတြကို ခဏခဏငံု႔ၾကည့္မိတာအေမာ။
က်ဳပ္ျဖင့္ကေလးဘဝအသိနဲ႔ ညညအိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ခဲ့ဖူး။လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ လမ္းနဲ႔ဖိနပ္ထိတယ္ေတာင္ မထင္တဲ့အထိပါပဲ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ဆင္ၾကယ္တံဆိပ္ ယုိးဒယားေျခညွပ္ဖိနပ္ဆုိရင္ ထိပ္တန္းစာရင္းဝင္တဲ့အခ်ိန္ကုိး။အမယ္၊ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ တစ္စတစ္စ လူဝါးဝလာေတာ့ ဖိနပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြက အေတာ္မ်ားသားကလား။
(၃)
ရြာမွာတုန္းက အမ်ားအားျဖင့္ ဖိနပ္မစီးၾကတာေၾကာင့္၊ဘုရားေစတီေတြနဲ႔ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝုိင္းေတြထဲမွာ ဖိနပ္မစီးရတဲ့ထံုးစံက ရန္ကုန္က်ေတာ့ ပုိၿပီးသိသာလာတယ္။မဂၤလာေဆာင္၊အလွဴပြဲနဲ႔နာေရးေတြမွာ ဖိနပ္အခုိးခံရတတ္တယ္။လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကုိယ္တုိင္ မသိလုိက္ပဲ ေခြးေခ်းပံုနင္းမိလာခဲ့လို႔ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းမွာ ရနံ႔ေလးသင္းေနရင္..၊”နင့္ဖိနပ္ ဘာနင္းလာခဲ့တုန္း၊ ေသခ်ာၾကည့္အံုး” ဆုိတာမ်ဳိး လည္းရွိေသးဗ်ာ။
က်ဳပ္လူပ်ဳိေပါက္တုန္းက ဖတ္မိတဲ့ဝတၳဳစာအုပ္ေတြထဲမွာဆုိ လမ္းမွာဖိနပ္ သဲႀကိဳးျပတ္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ ေကာင္ေလးက သူ႔မွာပါတဲ့လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ သဲႀကိဳးလဲတပ္ေပးရင္း ဖူးစာဆံုသြားၾကတဲ့ ဖိနပ္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရွိေသးေလရဲ့။
ဆရာသာဓုရဲ့သား ကြယ္လြန္သူစာေရးဆရာဒါရုိက္တာေမာင္ဝဏၰဟာ ကတၱီပါဖိနပ္စီးေရႊြထီးေဆာင္းဆုိတဲ့ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနဲ႔ အကယ္ဒမီ ရသဗ်။ ေရႊဖိနပ္ႀကီးလွ်ပ္တုိက္စီးမယ္ဆုိတဲ့ ကက္ဆက္ေခြအသံဇာတ္လမ္းကလည္း က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္မွာနာမည္ႀကီးေပါ့။က်ဳပ္ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝအေရာက္မွာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္(Walking Shoes)နာမည္ကုိ စၾကားဖူးပါေလေရာ။
အဲဒီေခတ္ ေရႊတစ္က်ပ္သား ေစ်းဟာ ဗမာေငြသံုးေသာင္းေလာက္ရွိခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ရဲ့ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ေၾကးရည္တတ္သားသမီးေတြဟာ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ တစ္ရံကုိ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ဆုိလား ေပးဝယ္ရတယ္ဆုိေတာ့ က်ဳပ္အႀကီးအက်ယ္အံ့ၾသမိတာ အမွန္ပဲဗ်ာ။ေအးေလ၊အဲဒီေစ်းနဲ႔ဆုိ က်ဳပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ ဒီတစ္သက္မွာ ဖူးစာဆံုႏုိင္စရာမွ မရွိပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္က က်ဳပ္လည္းမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဘဝဇာတ္ဆရာရဲ့အလိုက် ယုိးဒယားျပည္၊၊ဖူးခက္မွာ အေျခက်ခဲ့ ပါေလေရာ။ဖူးခက္ေရာက္ကာစ၊တစ္ေန႔သား အေညာင္းအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္မဟဲ့ဆုိၿပီး ရာမမင္းပန္းၿခံထဲေရာက္သြားေတာ့ ပန္းၿခံ ထဲေတြ႔ေတြ႔သမွ် ေယာက္်ားမိန္းမ၊ကေလးလူႀကီး၊ပ်ဳိပ်ဳိအုိအုိအားလံုးလုိလုိ ဝပ္ကင္းရွဴးနဲ႔ခ်ည္းျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ က်ဳပ္မယ္ ေျခညွပ္ ဖိနပ္နဲ႔ လူေတာမတုိးဝံ့တာနဲ႔ အသာေနာက္ျပန္ဆုတ္လာရပါပေကာ။
ဒီမွာတင္ အာေရာဂ်ံပရမံလာဘံဆုိတဲ့အတုိင္း က်န္းမာေရးထက္အေရးႀကီးတာ ဘာမွမရွိဘူးဆုိတဲ့ခံယူခ်က္နဲ႔မျဖစ္မေန၊ဘယ္ေလာက္ ေပးရေပးရ၊ဝယ္ေခ်ဦးမွဆုိၿပီး ေစ်းသိပ္မမ်ားလွတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္တစ္ရံ ဝယ္စီးမိေရာဆုိပါေတာ့။ဒီမွာတင္ က်ဳပ္မွာ ဝပ္ကင္းရွဴး ေဝဒနာဇာတ္လမ္းစပါေလေရာဗ်ာ။အဆန္းလုပ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။က်ဳပ္ဟာ ကားဘီးတာရာကုိလွီးၿပီး ေျခညွပ္ဖိနပ္လုပ္ၾကတာမ်ဳိး လည္း ႀကံဳခဲ့စီးခဲ့ဖူးတဲ့အျပင္ ေျခညွပ္ဖိနပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ဆင္ေၿခာက္ေကာင္လုိဖိနပ္မ်ဳိးအထိ စီးခဲ့ဖူးေပမဲ့ ဖိနပ္ဋီကာ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္ မွန္း အစကမသိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
(၄)
ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ ပန္းၿခံထဲကုိ က်ဳပ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခါ မလံုမလဲစိတ္နဲ႔ သူမ်ားေတြစီးထားတဲ့ ဖိနပ္တံဆိပ္နဲ႔ ဒီဇုိင္းေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာမိေတာ့ အမယ္မင္း၊က်ဳပ္စီးေနတဲ့တံဆိပ္က တကဲ့ဂခ်လာတံဆိပ္ျဖစ္ေနသဗ်။ဖိနပ္အမ်ဳိးအစားမ်ားလြန္းလုိ႔ အျပည့္အစံုေျပာရရင္ မုိးစင္စင္လင္းသြားႏိုင္တယ္။
အယ္ဒီဒတ္၊မစ္ဇူဟုိ၊ရီဘြတ္နဲ႔ နီကီေတြအျပင္ တစ္ျခားတံဆိပ္ေပါင္း အနမတဂၢလည္း ရွိေလေသးဗ်ာ။ေဘာကန္ဖိနပ္၊လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္၊တင္းနစ္ရုိက္တဲ့ဖိနပ္၊အေျပးသမားဖိနပ္၊ၾကက္ေတာင္ရုိက္တဲ့ဖိနပ္၊လက္ေဝွ႔ထုိးတဲ့ဖိနပ္၊ေဘာ္လီေဘာပုတ္တဲ့ဖိနပ္၊ေဂါက္သီးရုိက္ရာမွာစီးတဲ့ဖိနပ္၊ဘာဖိနပ္၊ညာဖိနပ္ ေျပာမဆံုးေပါင္ေတာသံုးေထာင္ပါပဲဗ်ာ။ ေစ်းႏွဳန္းေတြက လည္း ဟုိေခတ္ဟုိအခါက အညာမွာႏြားတစ္ရွဥ္းဖုိးေလာက္ကုိရွိသဗ်။
ဒီလုိနဲ႔က်ဳပ္လည္း လူခ်င္းတူသူခ်င္းမွ်ဖုိ႔အေရး တျဖည္းျဖည္း၊ ဘရင္းဒက္(Branded)ဖိနပ္တံဆိပ္ေတြနဲ႔ တစ္စတစ္စရင္းႏွီးလာေရာ ဆုိ ပါေတာ့။သူ႔အရပ္သူ႔ဇာတ္နဲ႔ ေငြရွာရတာကလည္း သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲႀကီီးမဟုတ္ေလေတာ့၊ က်ဳပ္လည္းေထြထူးၿပီီး ႏွေမ်ာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ ပါဘူး။ေသခ်ာယွဥ္ၿပီးစီးၾကည့္မွ ေစ်းႀကီးတဲ့ထိပ္တန္းဖိနပ္ေတြဟာ စီးတဲ့သူကုိကုိယ္ပုိင္ယံုၾကည္စိတ္ တုိးေစတာကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔ ပါပဲဗ်ာ။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ေလာကႀကီးမွာ ဖိနပ္ရဲ့အခန္းက႑က မေသးလွပဲကုိး။ ဖိနပ္ဟာအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ ဘဝဒႆနဆုိင္ရာအျမင္နဲ႔လည္း ပတ္သက္ေနသတဲ့။ဒါကလည္း ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႔ဗ်။
တစ္ခါေတာ့ အေမျဖစ္သူနဲ႔ သမီးျဖစ္သူဟာ၊ေခတ္မီကုန္တုိက္ႀကီးတစ္ခုဆီ ဖိနပ္ဝယ္ထြက္ၾကသတဲ့။ဖိနပ္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ၀င္ၾကည့္ၿပီး၊ ဖိနပ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးစီးၾကည့္ၾက၊ေစ်းႏွဳန္းေတြ စပ္စုၾကေပါ့။မၾကာခင္မွာပဲ အေမျဖစ္ဟာ သူနဲ႔လိုက္ဖက္တဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံကုိေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ သမီးျဖစ္သူကေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ေနတုန္းပဲတဲ့။
ဒီမွာတင္ အေမလုပ္သူက ဖိနပ္ေရြးခ်ယ္ျခင္းကေန ဘဝဒႆနတစ္ခုကုိ ဆက္စပ္ ထုတ္ႏွဳတ္ၿပီး သြန္သင္ဆံုးမတာက…၊
“သမီး၊ဖိနပ္ေရြးတာဟာ ခ်စ္သူအိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးတာနဲ႔တူတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ၊တစ္ခါတစ္ေလ လွပတဲ့ဖိနပ္တစ္ရံကိုေရြးတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းအလြန္ႀကီးတဲ့ဖိနပ္ကိုေရြးၾကတယ္။ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း သူတုိ႔ေမ့ေနတာက စီးလို႔အသင့္ေတာ္ဆံုး လိုက္ေလ်ာညီ ေထြတဲ့ဖိနပ္ကိုေရြးဖို႔ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။ခ်စ္သူအိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးတဲ့ ေနရာမွာလဲ၊ထုိနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ အမ်ုိးသမီးေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလ လွပတဲ့သူကိုေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ ပစၥည္းဥစၥာၾကြယ္၀သူကို ေရြးခ်ယ္ၾကေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔တကယ္လိုက္ဖက္ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းတဲ့လူကိုေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေမ့ေနၾကတယ္သမီး၊” တဲ့ဗ်ာ။
(၅)
ဒါတင္ဘယ္ကအံုးမလဲဗ်ာ။ဖိနပ္ဟာ ကုိယ္ေပၚမွာဝတ္ဆင္ထားတဲ့၊ အဝတ္အစားနဲ႔ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈရွိေနေၾကာင္း၊ ဝတ္စားဆင္ယဥ္ ျခင္းဆုိင္ရာ သီအုိရီေတြလည္း ရွိေလေသးရဲ့။
အထူးသျဖင့္ အမ်ုဳိးသမီးေတြ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးတက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အက်ႌေရြးရတာက သိပ္မၾကာလိုက္ေပမဲ့ ဖိနပ္ကိုလုိက္ဖက္ေအာင္ မေရြးႏိုင္တာေတြ ႀကံဳရတတ္သတဲ့ဗ်။ဒီေတာ့ ဘယ္အဝတ္အစားနဲ႔ဘယ္ဖိနပ္လုိက္တယ္ဆုိတာကုိ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တာကုိလည္း ပညာတစ္ မ်ဳိးလုိ႔ဆုိသဗ်။ဖိနပ္အမ်ဳိးအစားကုိ သြားမဲ့ေနရာအေပၚမူတည္ၿပီး ေရြးရမတဲ့။ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ဟာ ပြဲတက္ဂါဝန္၊ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေရာင္ ရင့္ရင့္ကုိေရြးသင့္ေပမဲ့ ဖိနပ္အပါးကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေရာင္ႏုနဲ႔တြဲဝတ္သင့္ၿပီး၊ထသြားထလာအတြက္ပဲ သင့့္ေတာ္တယ္လို႔ဆုိ တယ္။မနိမ့္မျမင့္ေဒါက္ဖိနပ္ေတြကေတာ့ ဝတ္ရတာသက္ေတာင့္သက္သာရွိၿပီး၊ စတုိင္ပင္လုိဒဲ့ေဘာင္းဘီ၊ဒူးေလာက္ရွိတဲ့စကတ္ေတြနဲ႔ အလုိက္ဆံုးပါပဲတဲ့ဗ်ာ။
(Stiletto)ပိြဳင့္ေဒါက္ဖိနပ္ေတြဟာ စီးထားသူရဲ့ေျခေထာက္ကို ပိုရွည္ေစတာေၾကာင့္ ဂါဝန္အရွည္ ဒါမွမဟုတ္ ေအာက္ကား ဘဲလ္ ေဘာင္းဘီတို႔နဲ႔ဆို အဆင္ေျပသတဲ့။ဝတ္ထားတဲ့ဝတ္စံုမွာ အမ်ားဆုံးပါတဲ့အေရာင္ကို ေရြးစီးရမတဲ့ဗ်။
အနက္၊အညိဳ၊အျပာရင့္၊သနပ္ခါးေရာင္ေတြဖိနပ္ေတြကေတာ့ ဘာအေရာင္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ဖက္တယ္။ဝတ္စုံက ဒီအေရာင္ဆို၊ဖိနပ္က အေရာင္အတိုင္း ျဖစ္ရမယ္လုိ႔လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။(Brand) အေကာင္းစားဆိုၿပီး တံဆိပ္စာသား အထင္းႀကီးေတြပါတဲ့ ဖိနပ္ေတြဟာ ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားေတြနဲ႔လုိက္ဖက္မယ္လုိ႔ အာမမခံႏိုင္ဘူးတဲ့ဗ်။ဖိနပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မွတ္သားစရာတစ္ခုကေတာ့ ထူးထူးျခား ျခား၊အရမ္းပူတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျခေထာက္ဟာ (size) နံပတ္တစ္ခု တိုးလာတဲ့အထိ ႀကီးလာႏိုင္ပါသတဲ့။
(၆)
မယံုရင္ ပံုျပင္မွတ္ေပေတာ့ဗ်ဳိ႕။အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္ဟာ(Branded)ဖိနပ္ေတြနဲ႔အေတာ့္ကုိရင္းႏွီးေနပါၿပီ။သြားေလသူဖိလစ္ပုိင္ အာဏာရွင္မားကုိ႔စ္ရဲ့ဇနီးအီမယ္ဒါမားကုိ႔စ္လုိ ဖိနပ္မ်ဳိးစံု အရံေထာင္ခ်ီမရွိေပမဲ့၊တန္းဝင္ဖိနပ္တံဆိပ္မ်ဳိးစံုဆယ္ရံေလာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီဗ်။
အားအားရွိကုန္တုိက္ႀကီးေတြထဲမွာ ေနာက္ဆံုးေပၚဖိနပ္ဒီဇုိင္းအသစ္ထြက္ေလသလား၊ဒစ္စေကာင့္ခ်ေနသလား၊ ေလွ်ာက္ၿပီးစပ္စုရတာ လည္း ဝါသနာတစ္ခုလုိျဖစ္ေနပါၿပီ။ဖိနပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သတင္းပလင္းေတြလည္း နားစုိက္ေထာင္မိသဗ်။
ကမၻာ့ဖလားေဘာလုံးပြဲမွာ ပြဲစဥ္တေလွ်ာက္ ဂုိးအမ်ားဆံုးသြင္းႏိုင္တဲ့ကစားသမားကုိ ေရႊေဘာကန္ဖိနပ္ခ်ီးျမွင့္သတဲ့။(၈၈)ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမုိးသီးဇြန္ဟာ အေမရိကန္ကုိအလည္အပတ္ေရာက္လာတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔သမၼတႀကီးကုိ ဖိနပ္နဲ႔ေပါက္ဖူးသတဲ့။
အဲ၊ေျပာေနရင္း စစ္ဖိနပ္ဆုိတာ သြားသတိရမိေသးတယ္။စစ္ဖိနပ္ကုိ က်ဳပ္မစီးဘူးေပမဲ့ ရုိးရုိးဖိနပ္ထက္ေတာ့ေလးမယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းမိ တယ္။ တခ်ဳိ႕စစ္သားေတြမ်ားဆုိရင္ စစ္တပ္ထဲမွာ ေနခဲဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လံုးလံုး သူ႔အထက္ဗုိလ္ရဲ့ဖိနပ္ကိုတုိက္ေပးရတာလည္း ၾကားဖူးေသးဗ်ာ။ဗမာျပည္မွာ ေရႊဝါေရာင္ကာလေတြတုန္းကဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြေတာင္ စစ္ဖိနပ္နဲဲ႔ေဆာင့္ကန္တာ ခံၾကရဖူးသဗ်။
တကယ္ေတာ့ဖိနပ္နဲ႔လူေနမႈအဆင့္ဟာ တုိက္ရုိက္အခ်ဳိးက်တယ္ဗ်။က်ဳပ္တစ္ဆက္တည္းအေတြးဝင္မိတာက ဒီမုိကေရစီဆုိတာ အရည္ အေသြးျမင့္ဖိနပ္ေတြ ဝယ္စီးတာနဲ႔သြားၿပီး ဆင္တူေနသလိုပဲဗ်ာ။
မယဥ္ပါးခင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အလွမ္းေဝးလွခ်ည့္ရဲ႕လုိ႔ ထင္ခဲ့မိေပမဲ့ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔ သံုးစြဲၾကည့္တဲ့အခါ တယ္နိပ္၊တယ္ဟန္က်သကုိး။ငါလူေတာတုိးၿပီီဆုိတဲ့၊ခံစားမႈကုိက အပံုႀကီးကြာ ဗ်။ဒါေပသည့္ ခင္ဗ်ားထုိင္ေနရံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးေနာ္။
တြန္းတြန္းတုိက္တုိက္၊ ေရကုန္ေရခန္း၊ႀကိဳးစားရုန္းကန္ရတာေတြလည္း မလြဲမေသြရွိႏိုင္တယ္။က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္မွ အေကာင္းစားဖိနပ္ေတြ ဝယ္စီးႏုိင္ဖုိ႔အေရး၊ထုိင္းရဲေတြရန္စြယ္ၾကားကေန အပတ္တကုပ္ ရုန္းကန္ခဲ့ရေသးတာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီမုိကေရစီေခတ္ေရာက္ဖုိ႔ အေရးဆုိတာလည္း ဒီသေဘာပါပဲဗ်။
(၇)
ဒီမယ္၊က်ဳပ္လည္း လူထဲကလူပါပဲဗ်ာ။ဖိနပ္အေၾကာင္းမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္၊တစ္ခုတ္တစ္ရလုပ္ၿပီး ဘယ္ေျပာခ်င္ပါ့မတုန္း။ခက္တာက စစ္ေရး၊ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးဆုိတဲ့ ဆင္ႀကီးဂဠဳန္ခ်ီအေၾကာင္းေတြဟာ တႏြယ္ငင္တစင္ပါဆုိသလုိေညာင္ျမစ္တူး ပုတ္သင္ဥေပၚဆုိတာ မ်ဳိး ျဖစ္တတ္ေလေတာ့ မေတာ္တဆမ်ား ဇာတာနိမ့္ေနရင္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ၿပီး အေျပာမတတ္တဲ့ပုဒ္မနဲ႔၊ ရံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္ျဖစ္ သြားႏုိင္တယ္ဗ်။
ေခတ္ႀကီးကုိက၊လြတ္လပ္စြာေျပာေရးဆုိခြင့္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာေနၾကေပမဲ့၊တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ သေဘာပါဗ်ာ။က်ဳပ္မလည္း အသက္ကေလးကေထာက္လာၿပီဆုိေတာ့ ေထာင္ႏွဳတ္ခမ္းနင္းရမဲ့ကိစၥမ်ဳိးကုိ လန္႔လြန္းလို႔၊ အႏၱရာယ္ကင္း၊ေဘးရွင္းဖိနပ္အေၾကာင္း ေျပာတာပဲေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။