အခန္း(၅၁)
“ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္(သုိ႔)ေတာ္လွန္ေရး၏သားေကာင္”
ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္အစိုးရရဲ႕ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္မွာ စံျမန္းရင္း မႏၱေလးႏုိင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ နီးနီစပ္စပ္ ေနခြင့္ရ ေတာ့မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေရႊမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ေတာင့္တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီးလူထုေဒၚအမာတို႔နဲ႔ေဆြရိပ္၊မ်ိဳးရိပ္မကင္းဘူးဆုိတာ သိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္တမ္းတိီး၀ိုင္းတစ္ခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔တီးတာကို တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံရမီ ရက္ပိုင္းအလိုကပါ။ဒီလို စပယ္ရွယ္ဂစ္တာနဲ႔ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔သူက ဥကၠ႒လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ပါ။က်ေနာ္တို႔အားလံုး အစ္ကိုႀကီးက တစ္ခုခုမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား၊ နားကို အသားကုန္စြင္႔ထားၾကပါတယ္။ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာလက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလး ထြက္လာပါတယ္။တိုးလ်ေသာ္လည္း ခြန္အားရွိတဲ့ သူ႔အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲကမထြက္ပါဘူး။ “အိုး ... ေခါင္းမွာ စည္းတဲ့ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တစ္ပံုႀကီး အမ်ားႀကီး၊အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္ ...” ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္းမွာ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကိုကိုယ္တိုင္ တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က စိတ္ပညာအဓိကေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခိုလာတာပါ။မငယ္တစ္ေယာက္ NIP က လႊတ္လိုက္တဲ့အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညႇင္းဆဲခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ မေဖာ္ျပပါရေစနဲ႔။ေကအိုင္ ေအက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ျမန္မာအသိုင္း၀ိုင္းကိုမွ အဆက္ အသြယ္မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀နီးပါးဇာတ္ျမႇဳပ္ေနတာခုထိပါပဲ။မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္း က ေမာင္႔အခ်စ္ကို” ဆိုတဲ့သီခ်င္း အၿမဲဆိုေလ့ရွိသဗ်။မငယ္ရဲ႕ ထူးျခားမႈ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔အလွပါ။
ေအဘီရဲေဘာ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာေတာ့ ေျပာပါရေစ။ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မူးလာၾကသဗ်။သူတို႔ေရွ႕က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြဟာလည္း တရိပ္ရိပ္တက္လာၾက ပံုရပါတယ္။ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ေတြ ထလုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ႐ုပ္ရည္ကလည္းေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေမ်ာသြားပံု ရသဗ်။အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမွဴး ဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာဖိုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီးတစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ၿပီးေတာ့လည္းအယုတၱ၊ အနတၱေတြေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးမဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆိုကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ထင္ပါတယ္။မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါ မီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီးေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္ အပိုင္းတစ္ကိုဖတ္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္း တက္လာတာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။အကိုေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ဖန္ရွင္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ပါရေစလား။ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္အဖြင့္နဲ႔အပိတ္ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံအတိုး အက်ယ္စနစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ေမႊးကိုစုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္သီဆိုရပါသဗ်။နားသယ္ေမႊးတိတဲ့ လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။မန္းေလးက ေအဘီယူဂ်ီတာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံကခပ္ၾသၾသဗ်။က်ေနာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္ တစ္ရက္မွာ ကိုခ်ဳိႀကီးကို ကားစင္တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာ အတူလုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ)က မ်က္စိပ်က္၊မ်က္ႏွာပ်က္ လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ၿပီး စစ္႐ံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ကို သံ႐ိုက္ ေဖာက္ၿပီး ကားရားႀကီးျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အက်ဥ္းက်ခံရင္း သူေခါင္းျဖတ္ အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ့ရပါတယ္။မႏၱေလးမွာေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတး ထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရသဗ်။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုခ်ိဳႀကီးလက္ကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႕သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာေတြ႔ရ ပါတယ္။ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ခဲ့ပံုကို ျမင္ေတြ႔ဖူးတဲ့သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္း တရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။သူ႔ကိုယ္သူေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာ ေတြ ကိုက္ခဲတဲ့ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦး သီဆိုတာကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္သီခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာဆန္မႈကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးအဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားသိရွိခြင့္ရခဲ႔ပါတယ္။ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကိုၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကို သတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ … “ေလကိုဆန္ကာ ေျပးေလသလား ငွက္ငယ္၊ေျမကိုလွန္ကာ ေျပးေလသလား ငွက္ငယ္” ဆိုတဲ့ေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာ႐ံု၊မဲမဲထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္းခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလ ကေလးရယ္” … ဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာကထဲကေန ေလကိုဆန္ကာ ေျပးထြက္ သြားခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳႀကီးကို အၿမဲအမွတ္ရေနမိပါတယ္။ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အရင္ အသတ္ခံရသူ ကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္းရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကိုပဲ အၿမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္းေက်ာ္ေ၀လို႔ တြင္တဲ့ထိပါ။တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀က မႏၱေလးဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကလို႔ သိရပါတယ္။ကိုေက်ာ္ေ၀နဲ႔က်ေနာ္တို႔အားလံုးၾကား ကြဲျပားမႈတစ္ခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႔ေဖာက္ထားတဲ့သူ႔ရဲ႕ ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အၿမဲဆြဲထားရပါတယ္။အဲဒီေျခသန္းေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္းကို ျမင္ရတိုင္း က်ေနာ္တို႔မွာ ဘယ္လိုနာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ရပါတယ္။ကိုေက်ာ္ေ၀ဟာ ညႇင္းဆဲမႈေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခဲ့ရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာနီးမွာေတာ့ ... “ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ” လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြား ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ခုေဖ႔ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တစ္ေန႔တည္း ကြက္ မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦးအေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ က်ေနာ္ထပ္မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္သြားခဲ့ရသဗ်။က်ေနာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလး အက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသားအားလံုး အတြက္ ထမင္းခ်က္ေကၽြး ရပါတယ္။ထမင္းခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာ တို႔က တစ္ေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစမွာ ထမင္းေတြထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ဟင္းလား ဆားေပါ့ဗ်ာ။မခ်ဳိတို႔က ထမင္းအိုးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလးေတြကိုခြာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။မခ်ိဳကိုၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ ဆိုတာ ၀ါသနာရွိပံုမရသလို ဆိုလည္းဆိုဖူးပံုမရပါဘူး။ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေႂကြး တစ္ခုအရ အလွည့္က်လာတဲ့အခါ မခ်ိဳမွာဆိုျပရရွာပါတယ္။သူအၿမဲဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကဗ်။၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခိုလာသတဲ့။၉တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးသတဲ့။ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆု ရဖူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိဂြင္ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ႂကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္၊မဟုတ္ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ထြက္ေျပးလာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာဘြဲ႔ရတဲ့ထိ ပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာေတာ့ အသိ အမွတ္ျပဳရပါတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေက်ာ္ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးမႈေတြလုပ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ေျပးရ၊ပုန္းရပါတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကိုမေတြ႔တဲ့အဆံုး သူတည္းေနတဲ့အိမ္က ဘိုဘို႔အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကိုဖမ္းၿပီး နန္းေစာဘယ္မွာလဲ ေမးကာ ႐ိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာ ပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္တိုင္း သူဆိုတဲ့သီခ်င္းက ကိုရဲလြင္ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္းဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ” သီခ်င္းပါ။သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာ ေဆာင္ေလးမွာေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ဘ၀ကိုဖြဲ႔ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လို ဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆိုတယ္ ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲ အစအဆုံးရပံုေပါက္ပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ မ်ားအစည္းအရံုးမွာ ဒု-ဥကၠ႒လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုရဲလင္းက “သက္ဆိုင္သူသို႔” သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။ေအဘီဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အျဖစ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ၀န္ခံခဲ့ရသဗ်။တစ္ညမွာ သီခ်င္းဆိုေနရင္း တပ္ရင္းမွဴးေအာင္သန္းရဲ႕တုတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္း ထိသြားၿပီး လံုး၀သတိလစ္သြားပါတယ္။က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုရဲကို ေသၿပီလို႔ ထားရာက ၂ ရက္ေလာက္မွာ သတိလည္လာပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ ၂ ပတ္ေလာက္ ဘာမွေမးလို႔မရဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ မေသမေပ်ာက္ပဲ ေျမေပၚျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သိရတာက သူ႔မွာခ်စ္သူ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ဆရာမေလးနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရလို႔မွ မၾကာခင္ ၁၉၉၈ မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ေထာင္က်ျပန္ေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာဆက္ၿပီး “သက္ဆိုင္သူသို႔ ပို႔ေမတၱာ ေတးမဏၰာေခၽြ” ရျပန္ပါတယ္။သူ႔ေမတၱာ ေၾကာင့္ သစၥာစူးတာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးဟာ ၇ ႏွစ္တိတိ သူျပန္လာတာကို သစၥာရွိရွိ ေစာင့္ေနတာပါပဲ။
ထူးထူးျခားျခား ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ “ေလာကတလင္းျပင္” ကိုပဲ သီဆိုသူက ၀ဏၰေဇာ္ပါဗ်။ဒီေမာင္က တစ္ခ်ိန္က နာမည္ႀကီးမင္းသားႀကီး ေဇာ္ခင္ရဲ႕သားေတာ္ေမာင္ပါ။အရပ္ေမာင္းက ေကာင္းေကာင္း ေျပၿငိမ္းတို႔လို ဆိုက္ဂိုက္မ်ိဳးမို႔ ဓာတ္ရွင္မင္းသားဘ၀နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားႏိုင္ ပါရက္နဲ႔ ေတာထဲမွာလာၿပီး NIP ကပါလို႔ ထြက္ဆိုရပါတယ္။သူ ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူ႔ကို နွိပ္စက္မႈတေလွ်ာက္လံုးမွာ အမွန္ အတိုင္းပဲ ထြက္ဆိုခဲ့ရင္းကေန မီးဖုတ္ထားတဲ့ ဓားေျမာင္နဲ႔ သူ႔ေျခသလုံး ကို ကပ္တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လႊတ္လိုက္တဲ့ တပ္သားတစ္ေယာက္ပါလို႔ လိမ္ညာထြက္ဆိုခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ က်င္လည္ ရင္း တစ္ရက္မွာေတာ့ အရက္ဆိုင္မွာ မင္းသားႀကီးဦးေဇာ္ခင္နဲ႔ ဆံုပါတယ္။က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ဆက္ၿပီး ၀ဏၰသူငယ္ခ်င္း ပါ။ေတာထဲမွာ ဆံုဖူးတယ္လို႔ေျပာေတာ့ မင္းသားႀကီးက တအံ့တၾသ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုသြက္သြက္ခါရင္း “ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ ဆိုးလြန္းပါတယ္ဗ်ာ” ဆိုတာကိုပဲ ခဏခဏေျပာၿပီး ေခါင္းပဲခါေနတာ မွတ္မိေနသဗ်။ခုေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔၀တၳဳအသြင္ေရးခဲ့တဲ့ ဆမားညီညီ(ေခၚ)ကိုညီညီကလည္း မၾကာခဏ အဖြင့္ခံရတဲ့ လူကက္ဆက္ပဲခင္ဗ်။ေအဘီ အတြက္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းေတြကို မန္းေလးမွာေနၿပီး လုပ္ေပးရင္းက ဗဟိုကို ခဏတက္လာရင္း ငွက္သင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ဗ်ာ။ မန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းေလးဖြင့္ အသက္ေမြးတယ္ဆိုသဗ်။ဒါေၾကာင့္ အီးဂဲလ္ရဲ႕ “ေဟာ္တယ္ ကယ္လီဖိုးနီး ယား”သီခ်င္းနဲ႔ “By the rivers of Babylon” “Country Road” စတဲ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကို ဆိုတတ္တာမုိ႔ အထူးသျဖင့္ ဘိုသီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဥကၠ႒ေလးနဲ႔အဖြဲ႔ တက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္မွဴးလက္၀ါးက ကိုညီညီဆိုတဲ့ ကုလားရဲ႕ပါးေပၚ (ကိုညီက ဘာသာေရးကိုင္း႐ိွဳင္းသူ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္တစ္ဦးပါ)က်ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ကိုညီညီဟာလည္း ျပင္းထန္တဲ့ စစ္ေၾကာေရး ဒဏ္ခံခဲ့ရသဗ်။သူနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း စကားေျပာခြင့္ရေတာ့ သူဟာ ေမာ္ဒန္အႏုပညာကို ထဲထဲ၀င္နားလည္တဲ့သူ ျဖစ္သလို မႏၱေလးမွာ ပန္းခ်ီခ်မ္းေအး၊ကဗ်ာဆရာမ ျဖဴမြန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆိုတာလည္း သိရသဗ်။ ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီေက်ာ္ ခင္၀မ္းက သူ႔ေဖးဖရိတ္တဲ့ဗ်။ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္၀မ္းရဲ႕ ‘ျမားဘုရင္’ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ ေရြးဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္လာေတာ့ လူတစ္ကိုယ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ရဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ဘ၀မွာသီခ်င္းတစ္ခါမွ မညဥ္းဖူးတဲ့ ကိုေၾကာင္ (ခ) ေက်ာ္ႏိုင္ဦးလို လူမ်ိဳးလည္း ႀကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ကို ျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ အက်ဥ္းသားမွန္ရင္ သာယာ၀တီေစ်းထဲ ဦးက်ားႀကီးေဆးဆိုင္ကို မသိတဲ့လူ ရွိကိုမရွိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သဗ်။
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီတဲ့အလုပ္ကို ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ သတၱိရွိရွိလုပ္ခဲ့တဲ့ သာယာ၀တီ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ၀င္ ဦးက်ားႀကီးလိုလူမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။မန္းေလးေထာင္ေလာကမွာ ေဒၚ၀င္းျမျမတို႔ကို မသိဘူးဆိုရင္ မန္းေထာင္ ေနခဲ့သူလို႔ ေျပာမရသလိုမ်ိဳးပါပဲ။အဲဒီလို ထင္ရွားတဲ့ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးကို NIP က ဗိုလ္ဆိုၿပီး စြဲခ်က္တင္ စစ္ပါတယ္။ ကိုေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး (ဓာတ္ပံုထဲ အစြန္လူ)ခမ်ာ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ္ေတာ္ အက်ပ္႐ိုက္ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးနားဆူခ်င္ဆူေစေတာ့ ပါးပူေတာ့ မခံေတာ့ဘူးလို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုေၾကာင္တစ္ေယာက္ သူ အစအဆံုး ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဟဲ ခ်လိုက္ပါတယ္။ “ေရာင္စံုေဘာလံုး ... ေရာင္စံုေဘာလံုး ... တစ္လံုး ငါးျပား” ... ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို ၁၉၉၈ ခုမွာ ဖမ္းေတာ့ ကိုေၾကာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက လိုက္ပါတယ္။ခုေတာ့ သူ႔ကို လိုက္ခဲ့တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ၂၀၀၄ မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ကုန္ပါတယ္။၂၀၀၅ မွာေတာ့ ေအဘီက ကိုသံေခ်ာင္းကို အစိုးရဖမ္းမိၿပီး ေသဒဏ္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုသံေခ်ာင္းတစ္ေယာက္ သာယာ၀တီေထာင္ ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ကိုေၾကာင္ကေျပာပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းကို အျပင္ကေန တတ္သေလာက္ ကူညီ ေပးသင့္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္လို႔ တစ္ေယာက္မွ သေဘာထား ေပးမလာတဲ့အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ေက်နပ္မိပါတယ္။က်ေနာ္တို႔ သေဘာကေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းျပဳခဲ့တဲ့ကံက သူ႔အက်ဳိး၊သူေပးပါလိ္မ္႔မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႀကံဳခဲ့ရဖူးတဲ့ ငရဲမ်ိဳးက သေဘာထားမ်ိဳးကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဆက္စပ္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာ သမိုင္းဘီး ေနာက္တစ္ပတ္ ထပ္မလည္ၾကဖုိ႔က အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ္တို႔က ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေၾကာင္ကို “က်ားဆရာ၊ ေၾကာင္” လို႔ ေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ငါ႔သားကို ေတာထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြပဲ “ေထာင္ထဲမွာ အခု ခံစမ္း”လို႔ ပစ္မထားတဲ့ ဦးက်ာႀကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ပိုလို႔ေလးစားမိပါတယ္။ ေျပာေတာ့ ရန္ကုန္သား၊ ဆိုေတာ့ “အေမနဲ႔ ရြာကိုလြမ္းတယ္” လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတာခံရသူက စမ္းေခ်ာင္း အ.ထ.က ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဖိုးေက်ာ္(ခ)ေက်ာ္၀င္းေဆြပါ။တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕သီခ်င္းေတြကို တြံေတးသိန္းတန္ ေလသံအတိုင္း ဆိုတတ္ပါသဗ်။တစ္ညမွာေတာ့ တံြေတးရဲ႕ “အသီးတရာ အညႇာတစ္ခု” ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ဆိုတာမို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး စာသားအတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကပါတယ္။မၾကာပါဘူး ဖိုးေက်ာ္ဟာ ခၽြဲခၽြဲႏြဲႏြဲ႔ဆိုေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီး အလန္႔တၾကား ထိုးရပ္လိုက္ သလို က်ေနာ္တို႔လည္း သူနဲ႔အတူ လိုက္ပါေနရာက ရယ္ရမလို ငိုရမလို စိတ္ေမာလိုက္ရသဗ်။တျခားေနရာ ဟုတ္ပါ႐ိုးလား။ၾကည္း ၊ေရ ေလတပ္မေတာ္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတဲ့ ေနရာေပါ႔ဗ်ာ။ကံေကာင္းလို႔ အဲဒီညက တုတ္စာမျဖစ္တာ။တစ္ညမွာေတာ့ ေထာင္မွဴး တာ၀န္က်တဲ့ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ့္ကို မူးေနသဗ်။ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထခိုင္းၿပီး စည္းစိမ္ယူေနရာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္က ျမန္မာစာတတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မင္း (ခ) ထိန္လင္း အလွည့္ေရာက္ လာပါသဗ်။ကိုေအာင္မင္းက တစ္ခါမွသီခ်င္းဆိုဖို႔ခိုင္းတာ မခံဖူးရေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း လွဲေနရာကေန ကိုေအာင္မင္း ဘာမ်ားဆိုမလဲ နားစြင္႔ေနၾကသဗ်။ “ကိုယ္ အတန္တန္တားရက္နဲ႔ သြားေတာ့မွာလား ... အို တစ္ခါတစ္ရံ အမွားအတြက္နဲ႔ အျပစ္ပံုၿပီလား”ဆိုတဲ့ ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ ကိုေအာင္မင္းဆီက ထြက္လာပါတယ္။က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြအတိုင္း စီးေမ်ာပါသြားပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက ကိုေန၀င္းခေရဇီကိုး။ “ကာယကံရွင္ လူကိုယ္တိုင္ အသိထက္ ဘယ္ပိုနိုင္မွာတုန္း ... အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ တုဖက္ေျပာရင္ ... အားနည္းတဲ့ တစ္ေယာက္က အ႐ံႈးေပါ့ ... မသြားလည္းဘဲ ေရာက္ခဲ့မိၿပီကိုး ...” သီခ်င္းရဲ႕ စာသားေရာ သံစဥ္ပါ အားအေကာင္းဆံုး အလွဆံုးေနရာအေရာက္မွာ “ဖုန္း” “ဖုန္း” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ကိုေအာင္မင္း သီခ်င္းဆိုသံ ထိုးရပ္သြားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆဲသံနဲ႔႐ိုက္သံေတြပဲ ထြက္လာပါတယ္။ “မင္းက အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္မို႔ ခံရသေလး၊ဘာေလးနဲ႔ မင္းတို႔ကို ငါတို႔က မတရား စြပ္စြဲဖမ္းထားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ေအး ... ငါ့ နံခ်ပ္ကူအစြမ္းျပရေသး တာေပါ့ကြာ။မင္းတို႔ကိုစစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေလာက္ေတာ့ ငါလည္း ႐ိုက္တတ္ပါတယ္ကြ” ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ တဖုန္းဖုန္း႐ိုက္ သံ ညည္းညဴသံ၊ ဆဲဆိုသံေတြဟာ ဆက္တိုက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႐ိုက္လိုက္၊ေမာရင္ ႐ိုက္တာရပ္ၿပီး ဆဲဆိုေနလိုက္။ခဏေနေတာ့ ႐ိုက္လိုက္နဲ႔စိတ္ရွိသလို ထင္တိုင္းႀကဲေနတာကို ဘယ္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွလည္း လာမတားၾကပါဘူး။က်ေနာ္တို႔ လွဲအိပ္ေနတဲ့လူေတြကလည္း တကယ္က်ေတာ့ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ေတာထဲထြက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဒီလူတစ္ေယာက္ မတရားသျဖင့္ ခံေနရတာႀကီးကို ၾကားေနပါ လ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ လူ ၈၀ ေလာက္ထဲမွာ “ေဟ့လူ ဒီလူ မတရားသျဖင့္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ တစ္ေယာက္မွမေျပာႏုိင္ခဲ့တာ ခုထိရွက္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ကိုေအာင္မင္းကို လိွမ့္႐ိုက္ေနတဲ့ေထာင္မွဴးက သူဟာ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့လူလို႔ မူးမူးနဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္ရင္း ႐ိုက္ေနခဲ့တာကို ၾကားေနရတဲ့ဘ၀ဟာ ကိုေအာင္မင္းအတြက္သာမက က်ေနာ္တို႔အတြက္လည္း ငရဲညပါပဲ။ တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္လင္းေတာ့ ကိုေအာင္မင္း ေထာင္အျပင္ကိုထြက္ တန္းမစီႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။က်ေနာ္တို႔ေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာက္ထု၊ လမ္းခင္း၊ ထင္းသယ္ ... စတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းခြင္ေတြဆီ ထြက္လုပ္ရတာမုိ႔ ကိုေအာင္မင္းကို ထားခဲ့ရပါတယ္။ ညေန အလုပ္ေတြသိမ္းလို႔ ေထာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္မင္း အသက္ငင္ေနပါၿပီ။ေနာက္ပိုင္း ထမင္းခ်က္တာ၀န္နဲ႔က်န္ခဲ့တဲ့ နန္းေစာတို႔ေျပာျပလို႔ သိရတာက ေထာင္မွဴးက ညက သူ႐ိုက္ထားလို႔ မထနိုင္တဲ့ ကိုေအာင္မင္းကို ပဲမ်ားၿပီး (ေထာင္စကား အလုပ္ မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အေခ်ာင္ခိုသည့္ အဓိပၸါယ္)ေနခဲ့တာမို႔ နံခ်ပ္ကူအသစ္ကို လမိုင္းတင္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး တစ္ေန႔ခင္းလံုး ဆက္႐ိုက္ ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ကိုေအာင္မင္းအနားကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုညီညီနဲ႔ဘိုဘိုတို႔က မွာစရာရွိတာမွာဖို႔ေမးေတာ့ ေသြးေတြပဲ ပါးစပ္က ဆက္ထြက္လာၿပီး စကားတစ္လံုးမွ ဆက္မထြက္လာဘဲ ကိုေအာင္မင္းကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၅ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ၀ိုင္အမ္စီေအက ကိုရဲ (ကိုရဲလြင္)ဆီ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္သလို ကိုေန၀င္းနဲ႔လည္း ရံဖန္ရံခါေတြ႔ျဖစ္ သူ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ကိုေန၀င္း သီခ်င္းစာသားေတြ သီဆိုရင္း လူ႔ေလာကကို ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့ရဖူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္ သားတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုမ်ား ကိုေန၀င္းသိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲလိုက္မလဲလို႔ စိတ္ထဲကေတြးမိပါတယ္။ထုတ္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။စာဖတ္သူကိုလည္း ကိုေန၀င္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဒီအျဖစ္ကို ျပန္မေျပာမယ့္သူလို႔ ယံုၾကည္ပါရေစ။ဒါျဖင့္ ႐ိုက္သတ္လိုက္တဲ့ကိစၥအတြက္ ေထာင္လံုျခံဳေရးတာ၀န္ခံ ဘယ္သူကမွလည္းလာၿပီး ေမးျမန္းတာ အေရးယူတာ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္း ႐ုပ္အေလာင္း ကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္အျပင္ ထုတ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ကိုလမ်ိဴးေနာင္က သူ႔လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြဆီ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ “အရက္တစ္လံုးနဲ႔ စကား၀ါတစ္စည္းရမယ္၊ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ယူခ်င္လဲ” လို႔ ေအာ္ေမးတာလဲ အတိုင္းသား ၾကားရသဗ်။အဲဒါက ေပါက္ေစ်းပါ။အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေၾကာေရးေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြကို ျမႇဳပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျမႇဳပ္တဲ့အဖြဲ႔က အရက္တစ္ လံုးနဲ႔ စကား၀ါ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္စည္း ရပါတယ္။ဒါဆိုရင္ ခု ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေဆာင္းပါးေအာက္မွာ ေမးလာမယ့္သူေတြ အတြက္လည္း တစ္ခါတည္း ေျဖလိုက္ပါမယ္။ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ဖမ္းထားသူေတြ ညသန္းေခါင္ေလာက္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကိစၥအတြက္ သူနဲ႔ညတာ၀န္က်တို႔ကို လက္ရွိဗဟိုေကာ္မီတီအဖြဲ႔က ေသဒဏ္ေပးၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကို သတ္ခဲ့တဲ့ကုန္းေပၚမွာပဲ ေခါင္းျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရသဗ်။ကိုလမ်ိဳးေနာင္က သူ႔ကိုမသတ္မီ အရက္အ၀ ေသာက္ခြင့္ ေတာင္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ဒီမိုကေရစီ တပ္သားရဲေဘာ္တစ္ဦးကို တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့လို႔သာ ေခါင္းျဖတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ရေပမယ့္ လူ႔အခြင္႔အေရးကို အျပည့္အ၀ ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ကိုသံေခ်ာင္းအပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခြင့္ျပဳခဲ့တာမုိ႔ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ခမ်ာ တပ္ဖြဲ႔ ဘက္ဂ်က္ထဲက ေငြနဲ႔အရက္မူးေအာင္ ေသာက္သြားခြင့္ ရသြားရွာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ဟုတ္ကဲ့။ဒါျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ဆိုး၀ါးလွတဲ့ အျဖစ္ေတြ က်ေနာ္တို႔ သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။တကယ္က က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွာ တာ၀န္ မေက်ႏိူူင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ မိမိအသက္ကိုငဲ့ၿပီး အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေရငံုႏုတ္ပိတ္ေနခဲ့ရတာေလာက္ ျပန္ေတြးတိုင္း ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိေတာ့ပါ ဘူး။စာကိုဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေအာင္မင္းနဲ႔နီးစပ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈအတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာ သူမ်ားကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာထက္ အဆတစ္ရာ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႔ရဖူးသူေလာက္ပဲ နားလည္ခံစားႏိုင္ပါလိ္မ့္မယ္။
-ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း။
အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည္မ်ားမွာ ျမန္မာစစ္ဝါဒီတုိ႔အားလက္နက္စြဲကုိင္ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသူမ်ားအနက္မွ အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားခံစားေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ရသည့္ ကိုယ္ေတြ႔ငရဲခန္းမွဒုကၡမ်ားျဖစ္ျပီး အျခားတစ္ဖက္တြင္လည္း ေတာ္လွန္ေရး၏အသီးအပြင့့္ကုိခံစားေနၾကရသူမ်ားရွိေနေသး ေၾကာင္းကုိသက္ခုိင္ကေထာက္ျပလ်က္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္၊ေအာက္တုိဘာလ(၂၅)ရက္တြင္အြန္လုိင္းဝက္ဘ္ဆုိဒ္မွေဖာ္ျပခဲ့ေသာ စာတစ္ေစာင္ ကုိလည္း က်ေနာ့္ထံေပးပုိ႔ခဲ့ျပန္ပါသည္။
အဆုိပါစာမူရင္းကုိေရးသားသူမွာ “မူးသာ”(၁၀၁) ဘုရားသုံးဆူစခန္းဟုေဖာ္ျပပါရွိသည္။အဆုိပါစာမွာ ယခုလက္ရွိႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ အၾကံေပးတစ္ဦး၏သမိုင္းေနာက္ခံပံုရိပ္ကုိ ထင္ဟပ္ထားေလရာ၊အဆုိပါစာပါအခ်က္အလက္တုိ႔မွာ မူရင္းစာေရးသားသူ “မူးသာ”၏ သေဘာထားအျမင္ျဖစ္ေလရာ၊စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတုိ႔ဆင္ျခင္တံုတရားျဖင့္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကရန္လုိအပ္ေၾကာင္းသတိမူေစလို ပါသည္။က်ေနာ့္အေနျဖင့္တစ္စံုတစ္ဦး၏ဂုဏ္သိကၡာကုိနစ္နာေစလုိျခင္းအပုပ္ခ်လိုျခင္းအလ်ဥ္းမရွိပဲ၊ေတာ္လွန္းေရးတစ္ခု၏အတြင္းသ ရုပ္မွန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ေခတ္လူငယ္တုိ႔သိရွိမွတ္သားေလ့လာႏိုင္ေစရန္သာ ရည္ရြယ္ေၾကာင္းအေလးအနက္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။မူရင္း စာေရးသားသူ “မူးသာ”၏ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိအခ်ိန္မီဆက္သြယ္မေတာင္းခံႏိုင္သည့္အတြက္ ကုိမူးသာအေနျဖင့္နားလည္ခြင့္လႊတ္မည္ဟု ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ရုပ္ပံု။။ ဂူဂဲလ္