“ဒီညက်ေနာ္အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူးအေမ”
(မင္းဒင္)
(တစ္)
ဒီရက္ပုိင္းမွာ၊အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီးေခါင္းခ်လိုက္တုိင္း၊
အေမ့အေၾကာင္းေတြခ်ည္းေခါင္းထဲေရာက္ေနတယ္အေမ။အေမ့အ
ေပၚက်ေနာ့္ေကာင္းကြက္က၊မရွိသေလာက္ရွားခဲ့ေတာ့၊ အေမ့အေၾကာင္းေခါင္းထဲေရာက္လာမွာကုိတေစၦေျခာက္သလုိ ေၾကာက္၊ေၾကာက္ေနတယ္အေမရဲ့။အသက္ၾကီးလာေလအေမ့အေပၚမုိက္လံုးၾကီးခဲ့မိတာေတြ ျပန္၊ျပန္သတိရ မိေလပါပဲ။
မုိးၾကိဳးပစ္ရာထန္းလက္နဲ႔ကာဆုိသလုိ၊အေမဆံုးခါနီးတစ္လေက်ာ္ေလာက္သာ၊
အေမ့အေပၚတာဝန္ေက်ႏိုင္ခဲ့တာတစ္ခုပဲ က်ေနာ့္မွာေျဖသိမ့္စရာရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ကမ္းကုန္ေအာင္ဆုိးခဲ့ပါတယ္။
အေမေနပူစပ္ခါးထဲမွာသားသမီးတျပံဳတမၾကီးနဲ႔ရုန္းကန္ေနခဲ့ရတာကုိ
ဂရုမထားပဲ၊အေမ့ေစ်းဆုိင္ကပုိက္ဆံေတြခုိးျပီး၊ ဘံုး ေဘာလေအာေလွ်ာက္သုံးေလွ်ာက္ျဖဳန္းပစ္ခဲ့တာ၊
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္တာေတာင္၊ဟင္းမေကာင္းတဲ့
အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔၊အေမကုိယ္တုိင္ျပင္ေပးတဲ့ထမင္းစားပြဲကုိေမွာက္လွန္ပစ္ဖူးတာ၊
အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိဖဲဝုိင္းကုိရံဖန္ရံခါေရာက္ေနတတ္လို႔အေမလိုက္လုိက္ေခၚရတာ
၊ေျပာရရင္ေတာ့အမ်ားၾကီးပါပဲအေမ။ဒီေလာက္အသံုးမက်ခဲ့တဲ့သားကုိ
လူအမ်ားေရွ႕မွာ ဒါက်ဳပ္သားေပါ့ဆုိျပီးအေမရင္ေကာ့ ၾကြားခဲ့တာေတြျပန္ေတြးမိရင္က်ေနာ့္လိပ္ျပာက်ေနာ္မလံုပဲရွက္စရာလုိ႔သာ ထင္ပါေတာ့တယ္။
ေနာင္တဆုိတာေနာင္မွရသတဲ့အေမ၊အခုဆုိအေမ့ေျမးက်ေနာ့္သမီးလည္း
အရြယ္ေရာက္ျပီးအိမ္ေထာင္က်၊က်ေနာ္လည္းဖခင္ဘဝကုိပီပီျပင္ျပင္
ရျပီဆုိကာမွ၊အေမ့ေကာင္းကြက္ေတြခ်ည္းေျပးသတိရေနတယ္။
ေကာင္းေပ့ညြန္႔ေပ့ဆုိတဲ့အစားအေသာက္ေတြစားေနရေပမဲ့၊
အေမ့လက္ရာမလႊပြင့္နဲ႔ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ကုိပဲတမ္းတမိတယ္အေမ၊
ဘယ္အစာေတြဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ေမတၱာရနံ႔မပါရင္အရသာကင္းမဲ့တာပါပဲ။
အခုက်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့အရပ္ေဒသဟာ၊က်ေနာ့္ေရေျမ၊က်ေနာ့္ႏုိင္ငံမဟုတ္ဘူးအေမ၊
က်ေနာ္ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေျပာဆုိဆက္ဆံေနရတဲ့သူေတြဟာလည္း၊
က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြမဟုတ္တဲ့မ်က္ႏွာစိမ္းေတြမုိ႔ေနရထုိင္ရတာ
အေတာ့္ကုိစိတ္ကသိေအာက္ျဖစ္စရာေတြမ်ားလွပါတယ္။
ဒါေတာင္အေမ့သားကေခတ္ပညာအထိုက္အေလ်ာက္တတ္ျပီး၊
မေတာင့္မတမေၾကာင့္မက်ေနႏိုင္တဲ့ဘဝမုိ႔သာ၊ေတာ္ေသးေတာ့တယ္။
အင္း၊လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္တုန္းက၊စာတလံုးမွမတတ္တဲ့အေမဟာ၊
လင့္မ်က္ႏွာတရြာထင္ျပီး၊မွဳိက္ပင္လိုတကဲ့ေတာ
ၾကိဳအံုၾကားကေန၊ရန္ကုန္လုိျမိဳ႕ၾကီးေပၚတက္လာျပီး၊ၾကံဳလာသမွ်ေလာကဓံခါးစည္းခံရင္း သားသမီးေတြရဲ့ေရွ႕ေရး အတြက္ အျပံဳးမပ်က္ခဲ့တာမ်ား၊ အခုေနကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ၾကက္သီးေတာင္ထမိတယ္အေမ။
(ႏွစ္)
ေစ့ေစ့ေတြးေရးေရးေပၚသတဲ့။အေမ့အေၾကာင္းသတိရစရာေတြကအမ်ားသားကလား။
ေလာကဓံတရားေတြနဲ႔ၾကံဳရ ေလ တုိင္း၊အေမစြဲကုိင္အသံုးျပဳခဲ့ျပီး၊က်ေနာ္တုိ႔ကုိပါတဆင့္သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့အေမ့ရဲ့
ဘဝဒႆနေတြဟာ၊ေတာ္ရံုပညာရွင္လုိက္မမီတာ အမွန္ပဲအေမ။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိခါးတဲ့အရသာကုိလႊတ္မုန္းတယ္။
အထူးသျဖင့္ေဆးခါးခါးၾကီးေတြေသာက္ရမွာသိပ္ဝန္ေလးတယ္။
အေမကေတာ့ခပ္ေအးေအးပဲ။ထုတ္တန္းနဲ႔လြတ္မလြတ္ေခါင္မုိးေပၚ
ဖ်တ္ကနဲေမာ့ၾကည့္ျပီး၊ “ထုတ္တန္းနဲ႔ လြတ္တယ္၊ ေရာ့၊ေသာက္လိုက္လူေလး၊ဘုရားေဆးတရားေဆးသံဃာ့ေဆး” ဆုိျပီး၊ဇြတ္ေသာက္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ဘာတဲ့။ “ေရနဲ႔ေမွ်ာခ်လိုက္ရင္၊မခါးေတာ့ပါဘူး၊လူေလးေရာဂါေပ်ာက္ဖုိ႔ကအေရးၾကီးတယ္”တဲ့။
ၾကက္ဟင္းခါးသီးနဲ႔ေၾကာင္လွ်ာသီးဟင္းေတြလုိခါးတဲ့ဟင္းေတြ
က်ေနာ္မစားခ်င္ျပန္ေတာ့၊အခါးဆုိတာလူနဲ႔တည့္သတဲ့။
အေမ့ပုိ႔ခ်ခ်က္ေအာင္ျမင္လိုက္ပံုမ်ား၊အခုဆုိက်ေနာ္ဟာၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္
ေတာင့္တေနတတ္တဲ့ဘဝကုိေတာင္၊ေရာက္ေနပါျပီေကာ။ေနာက္တစ္ခုရိွေသးတယ္။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကေခါင္းမွာဒက္ေတြအနာစုိေတြခဏခဏေပါက္တတ္တယ္ေလ၊
အေမကသင္တုန္းဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔၊ဆံပင္ရိတ္ရင္း၊အနာေတြပါေရာျပီး
လွီးခ်ပစ္ေတာ့၊က်ေနာ္ကငိုမယ္လုိ႔ၾကံကာရွိေသး။
”ေယာက္်ားဆုိတာမငိုရဘူးလူေလးရဲ့။နာလည္းခဏေပါ့”တဲ့။
ခုေနျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္၊နာတယ္ဆုိတဲ့ေဝဒနာဟာ၊မျမဲဘူးဆုိတာ
သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့အေမ။
က်ေနာ္တုိ႔ရန္ကုန္ေရာက္ကာစတုန္းက၊အေတာ္ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့တာမုိ႔၊
မုိးသည္းတဲ့ညေတြဆုိအိမ္ေခါင္မုိးကေရယုိေတာ့၊အင္ ဖက္ေတြ၊ပလပ္စတစ္ေတြနဲ႔ဓနိပ်စ္ေတြမွာေလွ်ာက္ထုိးျပီး၊
ဖာရေထးရတာသတိရမိေသးတယ္။ညဥ့္နက္သန္းေကာင္အိပ္လုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း
မိုးရြာရင္အေမကက်ေနာ့္ကုိႏွဳိးျပီးအိမ္ေခါင္မုိးဖာခုိင္းရင္၊
က်ေနာ္ သိပ္စိတ္ညစ္တယ္။ အေမႏွဳိးပံုကေတာ့ သင္းပါ့။
“မ်က္စိအက်င့္ဝမ္းအခ်င့္တဲ့။ မ်က္ ႏွာသစ္လိုက္ရင္လန္းသြားမွာ၊ေယာက်္ားေကာင္းဆုိတာ၊ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ရိွရတယ္။တစ္ညလံုးဒုကၡခံမယ္အစား၊ ခဏေလးဇြဲခတ္လိုက္”တဲ့။အေမေျပာခဲ့တဲ့မ်က္စိနဲ႔အစာအိမ္အေၾကာင္းဟာ၊
သိပ္မွန္တာပဲဆုိတာ၊အခုက်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္ေနျပီအေမ။
ဘာမဟုတ္တဲ့ျပႆနာနဲ႔မ်က္ႏွာရွဳံ႕တြျပီး၊ခုိညည္းသလုိညည္းေနတတ္တဲ့
သူေတြကုိေတြ႔ရင္လည္းအေမ့စကားေတြခ်ည္းေျပးေျပး သတိရမိတယ္။ “ပါးရာကေပါက္သြားပါလိမ့္မယ္လူေလးရယ္။စိတ္ဓာတ္က်တယ္ဆုိတာ၊လူညံ့ေတြရဲ့အလုပ္”
(သံုး)
အေမကေတာ့၊ေလာကဓံရဲ့ထုေထာင္းရုိက္ပုတ္ကလူက်ီစယ္တာခံရေလတုိင္း၊
သားသမီးေတြရဲ့ ေရွ႕မွာမ်က္ႏွာမညွဳိးေစရပဲ၊ အားတင္းျပံဳးေတြျပံဳးေနတတ္တာက်ေနာ္ခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္အေမ။
မထင္မွတ္ပဲ၊အေဖရုတ္တရက္ဆံုးသြားတဲျ့ဖစ္ ရပ္ဟာ၊အေမ့ဘဝအတြက္ ေလာကဓံရဲ့ အျပင္းထန္ဆံုးစိန္ေခၚမွဳေပါ့။ လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္အပါအဝင္၊ ရွိရွိသမွ် ညီအကုိေမာင္ႏွမအားလံုးကေတာ့၊ မေသခ်ာလွတဲ့ဘဝေရွ႕ေရးကုိေတြးျပီးၾကဴၾကဴပါေအာင္ခ်ဳံးပြဲခ်ငုိမိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမဟာေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္မငိုခဲ့ဘူး။
က်ိတ္ျပီးလည္းမငိုခဲ့ဘူး။သံုးရက္တိတိငူငူေတြေတြၾကီးသာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ေလာကဓံကုိအဲသလုိအတုမရွိၾကံ့ၾကံခံႏိုင္ခဲ့တဲ့အေမဟာ၊
သားသမီးေတြလူလားေျမာက္ျပီးအေတာင္စံုခ်ိန္၊က်ည္ကြယ္မ်က္ ကြယ္ျဖစ္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ ေလသံခပ္ေအးေအးနဲ႔၊
ပုထုဇဥ္ပီပီညည္းဖူးတာကုိလည္းက်ေနာ္အမွတ္ရေနတယ္ အေမ။
“မင္းတုိ႔အေဖ၊ကေလးတျပံဳၾကီးနဲ႔၊ရြာမွာအေမ့ကုိထားသြားခဲ့တုန္းက၊
အေမ့မွာအေတာ္ ကသီခဲ့ရတယ္”
အဲသလိုအေမ့ညည္းသံၾကားေတာ့၊က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ “ေၾသာ္ငါ့အေမလည္းအသက္ေထာက္လာေတာ့စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လာ ျပီထင္ပါရဲ့”လုိ႔ေတြးမိေပမဲ့၊အဲဒီအေတြးဟာမမွန္ျပန္ဘူး။
(၁၉၈၈)တစ္တုိင္းျပည္လံုးအံုၾကြခဲ့ၾကစဥ္တုန္းက၊ က်ေနာ္ တုိ႔ေနခဲ့တဲ့ရပ္ကြက္အျပင္၊ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ့ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ
၊ေရတပ္သေဘၤာေပၚကေနအေျမာက္နဲ႔ပစ္မယ္ဆုိတဲ့၊ေကာလဟလသတင္း
ထြက္လာေတာ့၊
“လူမိုက္ေတြကုိပစ္တာ မွန္ေအာင္သာပစ္ပါေစ။ အေမ့ထိခ်င္ထိေပ့ေစ၊ မေရွာင္ဘူး” တဲဲ့။
အေမ့ အာဂ သတၱိကုိက်ေနာ္ျဖင့္ၾသခ်ယူရတာပါပဲ။
အေမနဲ႔ပတ္သက္ျပီးအမွတ္ရစရာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲကေန၊
က်ေနာ္သတိတရအရွိဆံုးအထူးျခားဆံုးျဖစ္ရပ္တစ္ခုကုိက်ေနာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လမ္းထိပ္မွာတဲအိုေလးနဲ႔ေနခဲ့တဲ့ အဖြားအုိေဒၚမွ်င္ရဲ့ကိစၥေပါ့။
(ေလး)
အခုလက္ရွိအခ်ိန္၊လွဳိင္ျမိဳ႕နယ္၊ဘူတာရံုလမ္းထဲက၊(၁၂)လမ္းထိပ္တည့္တည့္
၊ေအးရိပ္မြန္အိမ္ယာဟာ၊က်ေနာ္တုိ႔ေနခဲ့တဲ့ဓမၼသုခလမ္းရွိတဲ့ေနရာေပါ့။
(၁၉၇၆)ခုႏွစ္၊လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ဓမၼသုခလမ္းထိပ္မွာ
ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေရ ေျမာင္း ေလးရွိတယ္။ ေရေျမာင္းကုိျဖတ္ျပီး
အခုိင္အမာထုိးတာတဲ့၊သစ္သားတံတားငယ္တစ္ခုရဲ့ကပ္လ်က္မွာ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ယုိင္ယဲ့ယဲ့တဲေလးတစ္လံုးရွိခဲ့ေလရဲ့။
အဲဒီတဲပုိင္ရွင္ဟာေဒၚမွ်င္လုိ႔ေခၚတဲ့အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မုဆုိးမအဖြားအုိ
တစ္ဦးပါပဲ။ေဒၚမွ်င္နဲ႔အတူေနတဲ့တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမခင္တင့္ဟာလည္း
အသက္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္၊ရွိေလာက္မယ္ထင္မိတယ္၊
သူ႔ခမ်ာ၊သိပ္ျပီးေတာ့စိတ္မူမမွန္ရွာပါဘူး။
အဲဒီတဲေလးဟာ၊ဘယ္ေခတ္ဘယ္ကာလကေဆာက္ထားတယ္ဆုိတာ
က်ေနာ္မသိသလုိ၊သူတုိ႔သားအမိရဲ့ဇာတိပဝတၱိကုိလည္းက်ေနာ္ေသခ်ာမသိပါဘူး။
က်ေနာ္သတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့သူတုိ႔သားအမိဟာ၊ေဆးရုိးေခါက္
၊ေဆးရြက္ၾကီးတခ်ဳိ႕ အဲဒီ တဲဝမွာတင္ေရာင္းဖူးတယ္လို႔ခပ္ေရးေရးမွတ္မိေနတယ္။
အဖြားအိုေဒၚမွ်င္ဟာသူ႔သမီးရဲ့ဘဝေရွ႕ေရးကုိေတြးပူဟန္တူပါတယ္။
ရွိစုမဲ့စုေလးကုိျခစ္ကုပ္စုေဆာင္းျပီးဓမၼသုခလမ္းထဲက အိမ္ ေလးတစ္လံုးကုိဝယ္ခဲ့ရွာတယ္။အင္း၊ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ေဒၚမွ်င္ဟာ
အိမ္ေလးဝယ္ျပီးတာေတာင္သူ႔တဲေလးကုိမစြန္႔ခြာႏိုင္ပဲ အဲဒီအိမ္ကုိအိမ္ငွားတင္သဗ်။အဲဒီအိမ္ငွားကေတာ့၊က်ေနာ္တုိ႔ကကုိမုန္႔လံုး
လုိ႔ေခၚတဲ့ကုိထြန္းေအာင္တုိ႔မိသားစုပါပဲ။
တုိတုိေျပာရရင္ ေခတ္ေတြစနစ္ေတြေျပာင္းလာျပီးလမ္းေဘးတဲေလးကုိ
သက္ဆုိင္ရာက ဖယ္ရွားလုိက္လုိ႔၊ေဒၚမွ်င္ဟာလမ္းထဲက
သူ႔အိမ္ဆီမျဖစ္မေနေျပာင္းရေတာ့မဲ့ အခ်ိန္မွာ၊လူလည္ကုိမုန္႔လံုးဟာ၊အသာတၾကည္ဖယ္မေပးေတာ့ပါဘူး။
ေခတ္ၾကီးကလည္းမဆလေခတ္၊ကုိမုန္႔လံုးကလည္းရပ္ကြက္သမ
ခြဲတမ္းကိုယ္စားလွယ္လုိလုိရာထူးနဲ႔ဆုိေတာ့အိမ္ရွင္အိမ္ငွားကိစၥ
တရားတေဘာင္ဆုိင္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္းေဒၚမွ်င့္ခမ်ာမတတ္ရွာႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ေဒၚမွ်င္ဟာၾကံရာမရတဲ့အဆံုး၊သူပုိင္ကုိမုန္႔လံုးရဲ့အိမ္ေရွ႕မွာ
တဲေလးတစ္လံုးဇြတ္ထုိးေနရတဲ့ဘဝေရာက္ရရွာပါတယ္။
ထူးဆန္းတာတစ္ခုက ဒီမတရားမွဳကို အရပ္ထဲလမ္းထဲမွာ ၾသဇာအာဏာရွိတဲ့၊ဘယ္လူၾကီးတစ္စံုတစ္ေယာက္ကမွ၊
ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမရွိပဲေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ ေနခဲ့ ၾကတဲ့ကိစၥပါပဲ။
ဒီလုိအေျခအေနမွာတင္ေဒၚမွ်င္ဟာအသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာတယ္။
ပုိဆုိးခ်င္ေတာ့သူ႔သမီးေဒၚခင္တင့္ဟာ၊ဘာေရာဂါနဲ႔မွန္းမသိ၊တပိန္ပိန္တလိမ္ လိမ္နဲ႔ဆံုးသြားရွာျပန္ေတာ့၊အဖြားအိုေဒၚမွ်င္ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့
ဘဝေရာက္ေရာဆုိပါေတာ့။
တလမ္း လံုးလုိလုိေဒၚမွ်င့္ကုိဂရုဏာသက္ၾကရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကုိမုန္႔လံုးအရွိန္အဝါနဲ႔လူမုန္းမခံခ်င္ၾကတာေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။
ဘယ္သူမွမကူညီရဲၾကပါဘူး။ကုိမုန္႔လံုးကေတာ့ေဒၚမွ်င္ၾကီးျမန္ျမန္ေသပါေစလုိ႔
ဆုေတာင္းေပမေပါ့။
ဒီမွာတင္တကဲ့ေတာသူအႏံုအအစာရင္းဝင္တဲ့အေမဟာ၊
ဘယ္ကဘယ္လုိသတၱိေတြရသလဲေတာ့မဆုိႏုိင္ဘူး။ေဒၚမွ်င္အတြက္ေန႔စာေရာ
ညစာပါသူကုိယ္တုိင္၊တာဝန္ယူျပီးေန႔တုိင္းပုိ႔ပါေတာ့တယ္။ျပန္ေနက်ေစ်းကေန
တစ္နာရီေလာက္ေစာျပန္ျပီး၊ကုိယ္တုိင္ပုိ႔တယ္။တခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာ
က်ေနာ္တုိ႔ညီအကိုေတြကုိအလွည့္က်ပုိ႔ခုိင္းတယ္။ထမင္းဟင္းထည့္တဲ့
ဇလံုပန္းကန္ကအစ၊သန္႔ျပန္႔ေနမွအေမၾကိဳက္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုစားတဲ့ထမင္းဟင္းေတြထဲကပဲခြဲပုိ႔တယ္။အဖြားေဒၚမွ်င္
အသက္ကုိးဆယ္ေက်ာ္မွာ ဆံုးပါးသြားတဲ့အထိ၊ အေမဟာ သူယံုၾကည္ရာကုိ၊ဘယ္သူ႔ကုိမွမေၾကာက္မရြံ႕တစုိက္မတ္မတ္
လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ေလရဲ့။
(ငါး)
ဆင္းရဲသားအားနည္းသူေတြဘက္ကေနရဲရဲတင္းတင္းရပ္တည္ခဲ့တဲ့၊
အေမ့လုပ္ရပ္နမူနာေကာင္းဟာ၊အေမ့ရဲ့အထူးျခားဆံုး၊အျမင့္မားဆံုးဂုဏ္ရည္လုိ႔
က်ေနာ္တင္စားခ်င္ပါတယ္။အေမ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔လုပ္ရပ္ေတြကုိ
က်ေနာ္သိပ္အားက်မိပါ တယ္။လက္ ရွိ အေျခအေနမွာ၊လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသားေတာင္သူလယ္သမားေတြ
ဘဝပ်က္ေနရတဲ့က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ရဲ့ေရွ႕ေရး ကေတာ့၊ရတက္မေအးစရာေတြၾကီးပါပဲအေမရာ။
က်ေနာ္လက္ရွိဘဝဟာမေတာင့္မတမေၾကာင့္မက်ရတဲ့အေျခအေနမုိ႔ျပည့္စံုတယ္
လုိ႔ထင္ရေပမဲ့၊က်ေနာ့္ဇာတိတုိင္းျပည္က ေတာေနလူတန္းစားေတြ
ဒုကၡေပြေနရတဲ့အျဖစ္ကုိအေဝးကေနၾကားေနသိေနရေတာ့၊
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ၊မေပ်ာ္ႏိုင္တာ အမွန္ ပဲ။
မၾကာေသးခင္ရက္ပိုင္းေတြကလက္ပံေတာင္းေတာင္ဆုိတဲ့အညာေဒသ
ဘက္မွာေသနတ္ေပါက္တဲ့သတင္း၊ေတာသူေတာင္သားေတြေသၾက
ဒဏ္ရာရၾကတဲ့သတင္းေတြကို၊တမလြန္ဘဝကအေမသာသိခဲ့ရင္၊
ဘယ္လိုေနရွာမွာပါလိမ့္။မရွိႏြမ္းပါးဆင္းရဲရွာၾကတဲ့သူေတြရဲ့ အျဖစ္ဆုိးလွတဲ့ဘဝေတြကုိအေမဘယ္လုိေကာက္ခ်က္ခ်မွာပါလိမ့္။
အစုိးရဘက္ကေတာ့၊ဒီျဖစ္ရပ္ေတြဟာ၊ေနာက္ကြယ္ကေနေသြးထုိးလွဳံ႕ေဆာ္
သူေတြေၾကာင့္ျဖစ္ရတာမုိ႔၊သူတုိ႔လုပ္ရပ္ဟာတရားသတဲ့အေမ။
အင္း၊သူတုိ႔ေျပာတဲ့အတုိင္းသာဆုိရင္ျဖင့္
အေမေတာင္ေသြးထုိးလွဳံ႕ေဆာ္သူစာရင္းမွာ
ပါေနမယ္ထင္ပါရဲ့။
ဒါေၾကာင့္အေမ့အေၾကာင္းက်ေနာ္မစဥ္းစားခ်င္ဘူးလုိ႔က်ေနာ္ေျပာခဲ့တာေပါ့။
ဒီညက်ေနာ္အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူးအေမ။