အျပားလြန္ေသာကမၻာ
(မင္းဒင္)
(၁)
ဝုန္းကနဲ၊ဝုန္းကနဲအရွိန္ျပင္းျပင္း၊အဆက္မျပတ္ရုိက္ခတ္လုိက္တဲ့ေခတ္စနစ္
လွဳိင္းလံုးၾကီးေတြေၾကာင့္၊ ကမၻာၾကီး ဟာ၊ျပားခ်ပ္သြားျပီတဲ့ဗ်။ ကမၻာျပားသီအုိရီ၊အေသးစိတ္ကုိ၊က်ဳပ္လည္းသိပ္ေတာ့နားမလည္လွပါဘူး၊
ကမၻာၾကီးအျပားျဖစ္ေအာင္ခတ္လိုက္တဲ့လွဳိင္းေတြကလည္းကုိးခုဆုိလား။
ဆယ္ခုဆုိလားပဲဗ်ာ။အဲဒီအေၾကာင္းေရးထားတဲ့၊ကမၻာျပားျပီဆုိတဲ့၊
နာမည္ၾကီးစာအုပ္တစ္အုပ္ဟာႏုိင္ငံတကာမွာေကာ၊ျပည္တြင္းမွာပါ
သိပ္အေရာင္းသြက္ခဲ့သတဲ့။ေခတ္ပညာတတ္ေလးမ်ား၊
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နဲ႔အရက္ဆုိင္ေတြမွာဆံုမိၾကျပီဆုိရင္ကမၻာျပားျပီ၊
ကမၻာျပားျပီဆုိျပီး၊အာေပါင္အာရင္းသန္သန္၊အျပန္အလွန္အခ်ီအခ်၊အားတက္သေရာေထာက္ခံေဆြးေႏြးလုိက္ၾကတာ မၾကားခ်င့္အဆံုး။
က်ဳပ္လည္းကမၻာျပားတယ္ဆုိတာၾကားကာစမွာ၊ ရုတ္တရက္အံ့အားသင့္ခဲ့မိတာအမွန္ပဲဗ်။ေအးေလ၊ ငယ္ ငယ္ တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းစာထဲမွာ“ကမၻာၾကီးသည္လိေမၼာ္သီးကဲ့သုိ႔
လံုးဝန္းေသာသဏၭန္ရွိ၏” ဆုိတာ ကုိပဲ က်ဳပ္စိတ္ထဲစြဲေနသကုိး။
အာ၊ခင္ဗ်ားႏွယ္၊ဒံုးေဝးပါဘိ။ ကမၻာလံုးၾကီးဟာနံျပားလုိ၊မုန္႔ေလေပြလုိ၊ တကယ္ တမ္းျပားခ်ပ္သြားတာေတာ့ဘယ္ဟုတ္ပါ့မတုန္း။
နည္းပညာေတြျမင့္မားလာ၊ေခတ္စနစ္ေတြေျပာင္းလာေတာ့ကမၻာၾကီးတခုလံုးဟာ ရြာျဖစ္လာျပီး၊ ဆက္သြယ္ရ ခ်ိတ္ဆက္ရလြယ္ကူလာတဲ့သေဘာေပါ့။ကမၻာ့ေျမာက္ဖ်ားက
သတင္းကုိေတာင္ဖ်ားမွာရွိတဲ့သူက၊ စကၠန္႔မဆုိင္း သိေနၾက၊ကမၻာ့အေရွ႕ပုိင္းကေန၊အေနာက္ပိုင္းကုိရႊတ္ကနဲရႊတ္ကနဲ
ခရီးေပါက္ေနၾကတဲ့ေခတ္ၾကီးကုိေရာက္ေနျပီဆုိ ပါေတာ့။ဒါေၾကာင့္ကမၻာၾကီးဟာ၊သိပ္က်ဥ္းသြားျပီး
ကမၻာျပားသြားတယ္လုိ႔တင္စားၾကတာေပါ့ဗ်။
ေအးဗ်ာ။ ကမၻာၾကီးဟာဒီေလာက္ျပားျပီးက်ဥ္းသြားလိမ့္မယ္လို႔၊က်ဳပ္ျဖင့္စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ခဲ့မိပါဘူး။ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ကမၻာၾကီးျပားျပီးက်ဥ္းသြားတာအမွန္ပဲဗ်ာ။ မယံုမရွိနဲ႔ဗ်၊က်ဳပ္ကုိယ္ေတြ႔။
(ႏွစ္)
ၾကာေတာ့လည္းၾကာခဲ့ပါျပီ။လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီတုန္းက၊က်ဳပ္ဟာ ရန္ကုန္၊လမ္းမေတာ္ ဘုန္းၾကီးလမ္းမွာ၊ကုမၸဏီရံုးခန္းတစ္ခုဖြင့္ထားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
တစ္ေန႔သား၊ညေနငါးနာရီသာသာေလာက္မွာက်ဳပ္နဲ႔တပည့္ေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္
ရံုးေစာေစာဆင္းလာၾကသဗ်။ရံုး ေအာက္လည္းေရာက္ေရာ၊ က်ဳပ္နဲ႔တျမိဳ႕နယ္ တည္း သား၊ဆုိးေဖာ္ဆုိးဘက္ကုိေဖစံဆုိတဲ့၊မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ေလွခါးရင္းမွာ
ပက္ပင္းဆံုမိေနပါေလေရာ။ သူက က်ဳပ္နဲ႔ မေတြ႔ရတာၾကာလုိ႔အလြမ္းေျပဝင္လည္တာဆုိပဲ။
တကယ္ေတာ့ကိုေဖစံၾကီးဟာ က်ဳပ္ထက္အသက္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ၾကီးျပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့လူစံုၾကီးဗ်။
အသက္သာေလးဆယ္ေက်ာ္တယ္၊အိမ္ေထာင္မက်ႏုိင္ေသးတဲ့လူပ်ဳိၾကီး။
ပန္းခ်ီဆြဲတယ္၊သီခ်င္းေရးတယ္၊သီခ်င္းဆုိတယ္၊ဟုိးတေခတ္တခါက
သီတင္းကၽြတ္တန္ေဆာင္တုိ္င္ပြဲေတာ္ေတြမွာ၊အရပ္စင္တင္ဇာတ္ေတြကခဲ့ဖူးတယ္၊
အဲ၊ဘာတခုမွ၊ေလာက္ေလာက္လားလားျဖစ္မလာတာကေတာ့ျခြင္းခ်က္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
ကုိေဖစံၾကီးဟာ၊ခင္စရာလႊတ္ေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်။
လူခ်င္းမဆံုျဖစ္ခဲ့တာလည္းအေတာ္ၾကာလွေပါ့။
ဒီေတာ့က်ဳပ္လည္း၊ကုိေဖစံၾကီးကုိ ရံုးေပၚျပန္တက္ျပီး ဧည့္ေထာက္ ခံမေနေတာ့ပဲ၊ၾကံဳတဲ့ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ဆုိင္ မွာဝင္ျပီး ျပဳစုလုိက္ မဟဲ့ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ယာဥ္ေမာင္းတင္ထြန္းကုိဖယ္ခုိင္း၊ကုိေဖစံကုိေရွ႕ခန္းမွာတင္၊ ကားကုိ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ဝင္ေမာင္းရင္း၊ကုိေဖစံနဲ႔ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ၊
တံေထြးစင္ေအာင္၊စကားေဖာင္ဖြဲ႔ျဖစ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
သူ႔စကားကိုယ့္စကားတဝါးဝါးပြဲက်ရင္း၊ဦးဝိစာရအဝုိင္းနားေရာက္လာေတာ့၊က်ဳပ္က၊
“ကဲ၊ကုိေဖစံ။ဘယ္ဆုိင္ၾကိဳက္သတုန္း၊ေျပာသာ ေျပာအားမနာနဲ႔”လုိ႔လည္းေမးလုိက္ေရာ၊
သူက က်ဳပ္ကိုျပံဳးျဖီးျဖီးမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ေၾသာ္၊ ဆရာရယ္မေတြ႔ တာလည္းၾကာျပီဆုိေတာ့၊ဆရာခံစားဖူးတဲ့စည္းစိမ္ေလးေတြ၊
တပည့္တုိ႔လည္း ခံစားဖူးတယ္ ရွိေအာင္ခံစားခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ” တဲ့။
“ဒါဆုိက်ေနာ္ခင္ဗ်ားကုိေရႊဘထမင္းဆုိင္မွာညစာေကၽြးပါ့မယ္”လုိ႔ဆုိလုိက္ေရာ၊
သူက “ဟ၊ဟုတ္မလုိလိုနဲ႔ အေတာ္ညံ့တဲ့ငါ့ဆရာပါလား၊အင္း၊ဆရာသမားဆုိေတာ့
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ေလ”တဲ့။
ကုိေဖစံ့စကားကုိ၊ရိပ္စားမိသလုိလုိရွိေပမဲ့၊က်ဳပ္စိတ္ထဲဲမွာနည္းနည္း
၊ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတာေတာ့အမွန္ပဲ။ဒါနဲ႔က်ဳပ္က ကိုေဖစံ့ မ်က္ႏွာကုိ စူးစမ္းသလုိအၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လုိက္ျပီး၊ေနာက္မွာတပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ေယာက္ပါ ေနတာကုိ မ်က္ႏွာ ရိပ္မ်က္ႏွာကဲျပလုိက္ေတာ့၊
“ဟာ၊ ဒါမ်ဳိးမၾကိဳက္တဲ့သူဘယ္ရွိမလဲဆရာ၊တပည့္ေတြက ေၾကာက္လုိ႔မေျပာရဲ တာသာရွိ ေပ မေပါ့”တဲ့၊
လုပ္ျပန္ေရာဗ်ာ။
ေနဦးဗ်။အတူပါလာတဲ့က်ဳပ္တပည့္ေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာရအံုးမယ္။
က်ဳပ္လက္စြဲေတာ္ယာဥ္ေမာင္းကတင္ထြန္းတဲ့။
အသက္သံုးဆယ္မျပည့္ေသးတဲ့ဟိႏၵဴကုလားေလးပါပဲ။
လူပုံကသာေညာင္ညိညိ၊မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ဒီဇုိင္းေပမဲ့၊မိန္းမကိစၥမွာေတာ့ဇက မေသးလွဘူး။ တခါတုန္းကဒလဖက္မွာ ေတြ႔ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ကေလး မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ျငိျပီး၊လက္ထပ္ဖို႔စကားလြန္တယ္ဆုိလား။
တင္ထြန္းမိန္းမငုိၾကီးခ်က္မနဲ႔ က်ဳပ္ဆီေပါက္ခ် လာျပီးပုဏၰားတုိင္လုပ္လုိ႔ က်ဳပ္ဝင္ရွင္းေပးခဲ့ရဖူးပါေလရဲ့။
ေဌးညြန္႔ုဆုိတဲ့ ေမာင္ကေတာ့၊စစ္တပ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ကြန္မန္ဒုိတပ္သား ေဟာင္း၊သူလည္းက်ဳပ္ေရွ႕မွာသာ ကုတ္ေခ်ာင္း ေခ်ာင္းပံုစံဖမ္းေနတာ၊အမွန္ေတာ့ေဌးညြန္႔ဟာ၊ ဘယ္ေနရာမဆုိကြန္မန္ဒုိစစ္စစ္ ယမ္းဘီလူး ဆုိတာသူ႔ဆရာပီပီလူေၾကာနပ္တဲ့က်ဳပ္ကသိေနတယ္။တကယ္တမ္းေတာ့ က်ဳပ္ကုိေမာ္မၾကည့္ရဲ တဲ့တပည့္ေတြ ဟာ၊ကိုေဖစံေတာင္းတဲ့အခြင့္အေရးမ်ဳိးကုိ က်ဳပ္ဆီမွာတုိက္ရုိက္ေတာင္းဖုိ႔ဆုိတာ စိတ္ေတာင္ ကူးရဲၾကရွာ တာမဟုတ္ပါဘူး။ကားေနာက္ခန္းမွာျငိမ္ကုတ္ေနၾကေလရဲ့။
(သံုး)
က်ဳပ္လည္းပုိေသခ်ာသထက္ေသခ်ာေအာင္
“ကိုေဖစံၾကီး၊ခင္ဗ်ားတကယ္ေျပာတာေနာ္”လုိ႔ ထပ္ျပီး ေတာက္ ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ “ဒါဟာေနာက္စရာမွမဟုတ္တာ”တဲ့။ေသခ်ာပါျပီ။လူပ်ဳိၾကီးဟာ ဒီေန႔က်မွ၊ ဘာစိတ္ကူး ေပါက္ျပီး မာတုဂါမဘက္ကုိစိတ္ယိုင္ေနပါလိမ့္။
ေအးဗ်ာ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီရက္ပိုင္းမွာက်ဳပ္လည္းဝင္ေငြ
အေတာ္ေျဖာင့္ေနတာေၾကာင့့္၊ျပဳရခဲတဲ့ဒါနပါရမီကုိျဖည့္လုိ္က္အံုးမဟဲ့ဆုိျပီး၊
အေလာင္းေတာ္ေဝသႏၱရာထံုးႏွလံုးမူလုိ႔၊ဘယ္အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကုိမဆုိ၊
လွဴဖြယ္ပစၥည္းမေရြး၊ အလွဴၾကီးေပး၊ ျပီး၊စြန္႔ျခင္းၾကီး၊ၾကီးစြာျပဳလုိက္ခ်င္စိတ္က ထူးထူးျခားျခားထက္သန္ေန သဗ်။
ဒါနဲ႔“ကဲ၊ကိုေဖစံတုိ႔ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ေပ်ာ္ေပေတာ့၊လုိတာက်ေနာ့္တာဝန္ထား၊
လွဴဖြယ္ပစၥည္းကုိေတာ့၊ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔သာစီစဥ္ၾကေပေရာ့”လုိ႔ဆုိျပန္ေတာ့၊
ဒါမ်ဳိးက ကိုယ့္ ဆရာဦးေဆာင္စီစဥ္ပါမွ၊ဒါနခန္းေျမာက္ေပမေပါ့”
ဆုိျပီး၊ျမားဦးကုိက်ဳပ္ဆီလွည့္ျပန္သဗ်။ မွန္ရာကုိဝန္ခံရရင္ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ
ကုိက်ဳပ္လံုးလံုးလ်ားလ်ား မကင္း ေပမဲ့၊ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္လုိ၊ေျခပုန္းခုတ္ေလ့ရွိတာမို႔၊တပည့္ေတြနဲ႔လက္ရည္တျပင္တည္း၊ ႏွီးေဒါင္းလန္း ေတြနဲ႔ဝုိင္းဖြဲ႔ကာ၊စားၾကသည္ေမာင္ ဆုိတာမ်ဳိးကုိေတာ့၊ဘယ္ ေသာအခါမွ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ခဲ့ဖူးပါဘူးဗ်ာ။
သုိ႔ေသာ္ျငား၊ထူးျခားစြာစိတ္ေကာင္းဝင္ေနတဲ့က်ဳပ္ဟာ
၊ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ပါဘူးေလ၊ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ဒါနခန္းကုိဆံုးခန္းတုိင္ေစဖုိ႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
အင္း၊ကိုေဖစံတုိ႔ကံၾကီးပံုမ်ား၊က်ဳပ္ေမာင္းလာတဲ့ကား
၊ေရႊဘထမင္းဆုိ္င္မေရာက္ခင္ေလးမွာပဲ၊ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ၊
မခုိ႔တရုိ႕ရပ္ေနတဲ့၊ခပ္ရြယ္ရြယ္အမုိက္စားျမာေလးတေပြကုိလွမ္းေတြ႔ပါေလေရာ။
ဒါမ်ဳိးေတြဒီေနရာမွာက်က္စား တတ္တာမုိ႔၊လႊတ္အကင္းပါးတဲ့က်ဳပ္လည္း ကားကုိပလက္ေဖာင္းေဘးကပ္၊ အရွိန္ေလွ်ာ့ေမာင္းရင္း၊ “ညည္း ဘယ္သြားမွာတုန္း”နိဒါန္းအစခ်ီျပီး၊ေယာက်္ားေကာင္းတုိ႔တတ္အပ္ေသာ
အဌာရႆတစ္ဆဲ့ရွစ္ရပ္ထဲက၊ေကတုတည္း ဟူေသာသံတမန္အတတ္ကုိထုတ္သံုးျပီး၊ မိတ္ဖြဲ႔လုိက္တာ ေရႊဘထမင္းဆုိင္ အထိပါလာ ေရာဆုိ ပါေတာ့။ကေလးမေလးဟာတကယ့္ရည္ရည္မြန္မြန္မုိ႔၊အဲဒီအစားထဲကလုိ႔ထင္ရက္စရာ မရွိပါဘူး။သူ႔အသက္ဟာ ရွိလွ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေပါ့။
က်ဳပ္ဟာဒင္းတုိ႔တဖြဲ႔လံုးကုိ ေရႊဘစားေသာက္ဆုိင္မွာ၊
အရက္ဘီယာ၊အျမည္းနဲ႔ထမင္းပါမက်န္ေစတနာဗလဗြနဲ႔ ေဝႆႏၱရာလက္ေျမာက္အရွဳံးေပးေလာက္ရေအာင္၊ဧည့္ခံေကၽြးေမြးျပီးတဲ့သကာလ၊လိုမယ္ထင္တဲ့ေငြပါထုတ္ေပးျပီး ၾကြလိုရာၾကြၾကေပေတာ့လုိ႔၊ေဘးမဲ့ေပးလုိက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့၊ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ဇာတ္လမ္းက၊က်ဳပ္ထင္သလုိ
ျမန္ျမန္တစခန္းမရပ္ျပန္ဘူးခင္ဗ်။ကိုေဖစံက “ဟာ၊ဆရာဒီလုိေတာ့မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္မလုပ္နဲ႔ ေလ၊ပုိ႔မဲ့ပုိ႔ကူးတုိ႔ ေရာက္ေအာင္ပုိ႔မွေပါ”တဲ့။ေကာင္းၾက ေရာေပါ့ဗ်ာ။
(ေလး)
အတုိခ်ဳံ႕ရရင္ဒင္းတုိ႔နဲ႔လုိက္ဖုိ႔ေဝးစြေျခာက္ပါး။ေသာက္ခ်င္စားခ်င္စိတ္မရွိတဲ့အျပင္
အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ကဲေနတဲ့က်ဳပ္ဟာ၊ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစေတာ့နားေအးရင္ျပီးေရာ
ဆုိတ့ဲစိတ္နဲ႔၊ရံုးခန္းေသာ့ကုိကိုေဖစံ့လက္ထဲအပ္ျပီး၊ တစ္ေယာက္ တည္းအိမ္ျပန္ခ်လာ လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ဇာတ္လမ္းဟာ ဒါေပမဲ့ေတြနည္းနည္းေတာ့မ်ားတယ္။သည္းခံျပီးသာနားေထာင္ေပေတာ့။က်ဳပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔၊ခဏအေမာေျဖ၊ေရမိုးခ်ဳိးမယ္ၾကံကာရွိေသး။လက္ကုိင္ဖုန္းသံျမည္လာသဗ်။ၾကံရာမရတဲ့ေလသံနဲ႔ဆက္လာတာက ကိုေဖစံပဲဗ်ာ။
“ဆရာ့တပည့္ေတြၾကည့္လုပ္ပါအံုးဆရာရယ္၊လူၾကီးကုိလူၾကီးမွန္းမသိ၊ သူတုိ႔အရင္လွဳပ္ရွားမယ္ဆုိျပီး ဇြတ္အေရးဆုိေနၾကသတဲ့။
ဒီေတာ့က်ဳပ္လည္း၊အိမ္ကလူေတြသိကုန္ရင္ ေသာက္ က်ဳိးနည္းရခ်ည့္ရဲ့ဆုိတဲ့အေတြးေၾကာင့္၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး၊အာယုအသက္အားျဖင့္ၾကီးသူကုိ၊ဦးစားေပးသင့္ ေၾကာင္း၊တပည့္ေက်ာ္ေတြနားဝင္ေအာင္၊တရားခ်လုိက္ရတာေပ့ါ။
ေနာက္ထပ္တနာရီေလာက္အၾကာ၊က်ဳပ္ထမင္းစားေနတုန္း၊
ဖုန္းသံျမည္လုိ႔၊ထပ္ကုိင္မိျပန္ေတာ့၊ေမာင္မင္းၾကီး သားေဌးညြန္႔အသံ။ “ေအး။ေဌးညြန္႔ငါပါ၊ဘာျဖစ္ေနလို႔တုန္း၊ေျပာ”ဆုိေတာ့၊
“ဆရာရယ္၊တပည့္ကုိစိတ္မဆုိး ပါနဲ႔ဆရာ။တပည့္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ဆရာ့ကုိေဖစံၾကီးခု ထက္ထိထြက္မလာေသးဘူး”တဲ့။
ေတာ္ေတာ့ကိုအာရံုေနာက္ရတဲ့အျဖစ္ပါလားဗ်ာ။က်ဳပ္လည္း
က်ဳပ္အိမ္ကလူေတြမရိပ္မိေအာင္၊ “ေအး၊ေအး၊ ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္သည္းခံလုိက္ကြာ၊
အဆင္ေျပသြားမွာပါ”ဆုိျပီး၊အလုပ္ကိစၥ တစ္ခုကုိ
အမိန္႔ေပး ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္ရျပန္သဗ်။
ဒါတင္ဘယ္ျပီးမလဲဗ်ာ။က်ဳပ္တီဗီေရွ႕မွာတရုတ္ကားေပါင္ခ်ိန္
ဇာတ္လမ္းတြဲၾကည့္မယ္ၾကံတုန္း၊တင္ထြန္းရဲ့ေခြး နာေလာက္ကိုက္တဲ့ေညာင္နာနာအသံဖုန္းထဲကေပၚလာျပန္ေရာ။
ဆရာ၊ဆရာ့တပည့္တင္ထြန္းပါဆရာ။ “ကုိေဌး ညြန္႔အခန္းထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနျပီထင္တယ္။ဆရာၾကည့္ေျပာပါအံုး”တဲ့။
က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ေဒါသကအလိပ္လိုက္ တက္ ေနျပီေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ၾကားလုိ႔မွမေတာ္တာအသာထား
၊ေယာကၡမၾကီးမ်ားရိပ္မိလုိ႔က ေတာ့က်ဳပ္ရဲ့မရွိတဲ့သိကၡာတျပားသားမွမက်န္ပဲ၊
အရွက္ျဗန္းျဗန္းကြဲရမွာမုိ႔၊တင္ထြန္းကုိေလေျပထုိးျပီး၊ “ေအးပါကြာ၊ ဒါမ်ဳိးက သိပ္ဆႏၵမေစာရဘူး။နည္းနည္းေလးစိတ္ရွည္လုိက္”ဆုိျပီး ဖုန္းထဲကေန ေခၽြးသိပ္ ရျပန္ေရာဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႔ ေပါင္ခ်ိန္ဇာတ္လမ္းရဲ့အထြဋ္အထိပ္ေနာက္ဆံုးတရားစီရင္ခန္းကုိေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံ ကေတာ့၊မင္းသမီးရဲ့အသံခင္ဗ်။
“အန္ကယ့္တပည့္ကုိၾကည့္ေျပာပါအံုးအန္ကယ္။က်မကုိရုိက္မယ္ပုတ္မယ္ဆုိျပီး ျခိမ္းေျခာက္ေနတယ္”တဲ့။ဘယ္သူတုန္းဆုိေတာ့တင္ထြန္းတဲ့။ေကာင္းၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါနဲ႔တင္ထြန္းကုိဖုန္းေပးစမ္းဆုိျပီး၊ေဟ့ေကာင္၊ေနရာတကာလက္ရံုးအားမကုိးနဲ႔။င့ါအေၾကာင္းမင္းသိတယ္ေနာ္လုိ႔ က်န္ေက်ာင္းေလသံနဲ႔ၾကိမ္းလုိက္ရျပန္ေရာ။
(ေျခာက္)
ဇာတ္လမ္းကေတာ့မသန္းပဲဗ်ဳိ႕။အဲဒီတစ္ညလံုးက်ဳပ္တေမွးမွ မအိပ္ခဲ့ရပါဘူး။ကေလးမေလးေဘးမွာေခြျပီး အိပ္ ခ်င္တဲ့သူေရြးခ်ယ္ေပးရတဲ့ကိစၥ၊ႏွစ္ေက်ာ့ျပန္သံုးေက်ာ့ျပန္လွဳပ္ရွားခ်င္ၾကတာကုိ
ကေလးမေလးက အင္တင္တင္ လုပ္ေနတဲ့ျပႆနာ၊စတဲ့ ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကုိ ခုိင္ဖုန္းတရားရံုးလုိ၊ ညလံုးေပါက္ဖြင့္ျပီး၊ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေျဖရွင္းလုိက္ရတာ ေပါင္ခ်ိန္သာျမင္ရင္၊မတ္တတ္ကေန၊ ဘုန္းကနဲေတာင္လဲေသ သြား ေလာက္ပါရဲ့။ေနာက္ဆံုး မုိးစင္စင္လင္းေတာ့မွ ကုိေငြစံၾကီးရဲ့ ကိုယ့္ဆရာေက်းဇူးၾကီးလွေပပါရဲ့ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ အဲဒီတခန္းရပ္ျပဇာတ္ နိဂံုးတုိင္ျပီလုိ႔ က်ဳပ္ထင္ခဲ့တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ေနာက္သံုးလေလာက္အၾကာ၊တခုေသာမနက္ခင္းမွာ၊
က်ဳပ္ရံုးသြားဖုိ႔အိမ္ေရွ႕ကကားဆီေလွ်ာက္လာတုန္းျဗဳန္းဆုိ၊မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က၊ အန္ကယ္။သမီးကုိမွတ္မိတယ္ေနာ္။သမီးဟုိဖက္တုိက္ကအခန္း နံပတ္တရာ့ေျခာက္ကုိေျပာင္းလာတာ၊အန္ကယ္လုိတာရွိရင္ သမီးကုိေျပာ၊
အားမနာနဲ႔ေနာ္တဲ့။
အမေလးေလး၊အရပ္ထဲမွာဘုရားတကာရွဳံးေအာင္၊သိကၡာသမာဓိအျပည့္နဲ႔ေနခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ဟာ၊ေႏြေခါင္ေခါင္ မုိးၾကိဳးအပစ္ခံရသလုိျဖစ္သြားေလရဲ့။ ဒါနဲ႔ဣေျႏၵမပ်က္ေလသံမွန္မွန္ေလးနဲ႔
ေအးေအး၊ညည္းလည္းလုိတာရွိရင္ ေျပာ၊လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္၊ဘာညာဘာညာနဲ႔ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္လုိက္ရသဗ်ာ။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ သူေျပာတဲ့ အခန္း နံပတ္တရာ့ေျခာက္ဆုိတာ စကားလိမ္မ်ားျဖစ္ေနသလား၊ၾကံဖန္စဥ္းစားလိုက္မိေသးတယ္။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့၊သူပဲတစ္ျခားတစ္ေနရာေျပာင္းသြားေလသလား၊က်ဳပ္ပဲ ကံၾကီးလြန္းလို႔ သူကေလးနဲ႔ထပ္မဆံု ေတာ့ေလသလားမေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ဖူးခက္ကုိေျပာင္းလာတဲ့အထိ အဲဒီကေလးမေလးနဲ႔မဆံုျဖစ္ေတာ့ ဘူးဆုိပါေတာ့။
(ခုနစ္)
ဟမ္၊က်ဳပ္ေျပာေနတာ ကမၻာျပားတာနဲ႔ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္းဟုတ္လား။ဆုိင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ။
က်ဳပ္ဖူးခက္ေရာက္ျပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာ၊က်ဳပ္မိတ္ေဆြဧရာဝတီသားကေလး ဂ်ဳိးေခၚေက်ာ္ေက်ာ္ခိုင္တစ္ေယာက္မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနတဲ့
ဖူးခက္ျမိဳ႕မရဲ့နာမည္ေက်ာ္အြန္အြန္(On On)ဟုိတယ္ကုိ တမနက္သားအလုပ္ကိစၥတစ္ခုတုိင္ပင္စရာရွိလုိ႔ ေရာက္သြား သဗ်။ဟုိတယ္ေလွခါးကေန မင္းကေတာ္အိုက္တင္နဲ႕ေခါင္းေမာ့ျပီး၊ခပ္ေက်ာ့ေက်ာ့ဆင္းလာတဲ့ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ဳိးသမီးဟာ၊ က်ဳပ္ကိုလည္းျမင္ ေရာ၊မဂၤလာစံုတြဲထီေပါက္တဲ့ဝမ္းသာအားရေလသံနဲ႔ ဟယ္၊ အန္ကယ္၊ ထူးဆန္းလုိက္တာအန္ကယ္ရယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ အန္ကယ္က ဖူးခက္ကုိေရာက္ေနတာကုိး၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးနဲ႔မေတြ႔တာကုိးတဲ့။
သူ႔ေဘးမွာလည္းေနကာမ်က္မွန္အနက္နဲ႔ဗမာျပည္ကေဘာစိတစ္ေကာင္ထင္ပါရဲ့။
က်ဳပ္လည္းဟန္မပ်က္ဣေျႏၵ ဆယ္ျပီး၊မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း
၊ေရာေယာင္ျပီေတာ္ကီပြားလုိက္ရတာပါပဲ။ၾသ၊ ကမၻာျပားတာကုိ ခင္ဗ်ားမယံုႏိုင္ေသးဘူးေပါ့။
အဲဒီကေလးမေလးဟာ၊က်ဳပ္ရဲ့ေဖ့စ္ဘြတ္အေကာင့္ကုိ
ဘယ္ကဘယ္လုိေျခရာခံမိတယ္မဆုိႏိုင္ဘူး။ဒီမနက္ပဲ။
က်ုပ္ေဖ့စ္ဘြတ္ရဲ့မက္ေဆ့ေဘာက္မွာအန္ကယ္၊
အခုသမီးဘန္ေကာက္မွာေနတယ္၊ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္
သမီးကုိအေၾကာင္းၾကားေနာ္။ဘာကိစၥရွိရွိ အားမနာနဲ႔၊သမီးကုိေျပာဆုိျပီး
လာေရးထားျပန္ေလရဲ့။ နဂုိကမွ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံုတဲ့က်ဳပ္ဟာ၊ လုိအပ္တာရွိရင္ေျပာပါဆုိတဲ့ သူ႔စကားကုိ ေရွ႕ဆက္မေတြးရဲတာအမွန္ပဲဗ်ာ။
ဒီကေလးမေလးကုိအထင္ေသးတ့ဲစိတ္က်ဳပ္မွာလံုးလုံးမရွိပါဘူးဗ်။
က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာကကမၻာၾကီး ျပားသြားခ်က္ ကေတာ့၊နံျပားေလာက္တင္မကမုန္႔ေလေပြတုိ႔၊ေရမုန္႔တုိ႔
အရွဳံးေပးရေလာက္ေအာင္ကုိျပားကပ္သြားခဲ့ျပီဆုိတာကိုပါပဲ။
ေအးပါ၊ေအးပါ၊အခုေတာ့ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္စာကုိဖတ္ျပီးျပံဳးျဖီးျဖီးလုပ္ေနေပမေပါ့။
တစ္ခုေတာ့သတိေပးထားမယ္ေနာ္။ကုိယ့္ကုိယ္ကုိဟုတ္လွျပီ၊
ဆိတ္ကြယ္ရာရျပီဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ထင္တုိင္းၾကဲမယ္လို႔ေတာ့ မၾကံလုိ္က္ပါေလနဲ႔။
က်ဳပ္လုိအေၾကာင္းျခင္းရာေခါင္းစဥ္တူနဲ႔မဟုတ္ေတာင္၊ ခင္ဗ်ားရဲ့လက္လြတ္စပယ္၊အျပဳအမူတခုခုဟာခင္ဗ်ားဆီစကၠန္႔မဆုိင္းပဲ၊ဝုန္းဒုိင္းဆုိျပန္ေရာက္လာကာမွက်ဳပ္ေျပာ တာမွန္လုိက္ေလျခင္း၊ကမၻာၾကီးျပားသြားျပီဆုိတာ ဟုတ္လုိက္ေလျခင္းလုိ႔ညည္းခ်င္းခ်မွာျမင္ေယာင္ေသးဗ်ာ။ ။