ရွင္ဘုရင္မဆပ္၊ျပည္သူကသာဆပ္ရမည့္ႏိုင္ငံေတာ္ေၾကြးျမီမ်ားႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္ ။

၁၄။၀၃။၂၀၁၅ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာမွ ။ ။

ရွင္ဘုရင္မဆပ္၊ျပည္သူကသာဆပ္ရမည့္ႏိုင္ငံေတာ္ေၾကြးျမီမ်ားႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္ ။
(မင္းဒင္)

(တစ္)
က်ဲက်ဲေတာက္  ပူျပင္းေန ေသာ ဖူးခက္ေနသည္ စတီးလင္ပန္းကို မီးေမာင္းတုိ႔စုၿပံဳထိုးထားသည္ႏွင့္သာတူေတာ့၏။ အစဥ္သျဖင့္ ေႏြမပီ၊ ေဆာင္းေပ်ာက္၊ ကြက္က်ားမိုးသာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ရြာေလ့ရွိေသာ ဖူးခက္တြင္ သည္တစ္ႏွစ္ေတာ့ ျဖင့္ ေႏြသည္ လူတြင္က်ယ္လုပ္ လ်က္ရွိ၏။ ပူျပင္းလြန္းလွသည္ ေၾကာင့္ ဝယ္သူပါးေနသည့္ ေဈး ဆိုင္ငယ္အတြင္း၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနေသာ ကြၽႏ္ုပ္သည္ပင္ ေခြၽးဒီး ဒီးက်လ်က္ နံျပားဖိုထဲတြင္ ဝင္ထုိင္ေနရဘိသကဲ့သို႔ ခံစားရေခ်သည္။

 အပူဒဏ္ကိုခံစားေနရင္း ကြၽႏ္ုပ္ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္ ၌ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးသည္ သမံ တလင္းေပၚတြင္ ေက်ာခင္းလ်က္ ဖုန္းကိုယ္စီပြတ္ရင္း အပူဒဏ္ကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားေနၾကေလ၏။ ထိုစဥ္ ထိုင္းေခြးဝဲစားတစ္ေကာင္ သည္လည္း ဆုိင္ေရွ႕အမိုးစြန္း ေအာက္တြင္ ခုိဝင္ေမွးစက္ရင္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ အပူဒဏ္မွ လြတ္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္လ်က္ရွိ ေလသည္။

သို႔ရွိၾကစဥ္ ဆုိင္အနီးရွိ တစ္ ခုေသာေကာ္ဆန္းဆိုက္ (ပန္းရန္ လုပ္ငန္းခြင္)မွ ျဖစ္ဟန္တူသည့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦး ဆုိင္တြင္းသို႔ ဝင္ လာေလရာ သူ႔ပံုပန္းကိုၾကည့္ျခင္း ျဖင့္ ကြၽႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ပင္ အညာမ်ိဳး အညာဆက္ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။  ‘‘ဦးေလးဦးခ်ိန္တီရွိလားေတာ့’’ ေသခ်ာေပ ၿပီ။ တစ္နယ္တည္းသား႐ိုး႐ိုးအအ ေတာသူေတာင္သားမ်ားမုိ႔ ႀကံဳ တုန္းသတိေပးရေပဦးေတာ့မည္။ ‘‘ဦးေလးဦးခ်ိန္တီေတာ့မရွိဘူး ေဟ့ ဦးႀကီးဒင္ပဲရွိတယ္။ ေရာ့.. ေရာ့ ဦးခ်ိန္တီ ဒါနဲ႔ ညည္းတုိ႔လည္း အေႂကြးကိစၥေမ့မေနၾကနဲ႔ဦးေနာ္’’

‘‘ေဟာေတာ့.. က်ဳပ္ဦးႀကီးဆိုင္မွာ ေႂကြးမယူတတ္ပါဘူး ေတာ္။ ဦးႀကီးလူမွားေနၿပီထင္ တယ္’’ ‘‘မမွားပါဘူးဟ။ က်ဳပ္ဆိုင္ကိုေပးရမယ့္ အေႂကြးလို႔လည္း မဆိုလိုပါဘူး။ ကဲပါေလ။ ဒီညစားေသာက္ၿပီးၾကရင္ နီးစပ္ရာလူေတြေခၚၿပီး အိမ္ဘက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကဦး။ အေႂကြးကိစၥေလးတုိင္ ပင္ၾကရေအာင္’’။ ထူးျခားလွသည့္ကြၽႏ္ုပ္၏အမွာစကားေၾကာင့္ ဖုန္းပြတ္ေနေသာ ကပၸလီတစ္ေယာက္ ကြၽႏ္ုပ္အားေပေစာင္းေပ ေစာင္းႏွင့္ ၾကည့္လ်က္ရွိေလ၏။

(ႏွစ္)
ထိုုင္းစစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲဆိုးက်ိဳး ေၾကာင့္ ထိုင္းတစ္ႏုိင္ငံလံုးစီးပြားေရးကာလနာတိုက္လ်က္ရွိ႐ံုမွ် မက ဖူးခက္ၿမိဳ႕မရွိ ကြၽႏ္ုပ္၏ ေဈးဆိုင္ငယ္ကေလးပါက်ီးႏွင့္ ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္လ်က္ရွိ၏။ ေဈးဝယ္သူဟူ၍ တစ္နာရီၾကား တစ္ေယာက္ ခန္႔သာေပၚလာတတ္ေလသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ ေရႊပန္းေငါက္ ေတာက္ႏွင့္ ၂ ႏွစ္သားကေလး ငယ္ကိုခါးထစ္ခြင္ကာ ပါးတြင္ သနပ္ခါးဘဲက်ားျဖင့္ ဝင္လာသူ မွာ မြန္မကေလးမိဟံသာျဖစ္ေလ သည္။

‘‘အစ္ကိုႀကီး သူငယ္နာေပါင္း ခ်ဳပ္ရွိလားရွင့္’’ ကြၽႏ္ုပ္လည္း မိဟံ သာအလိုရွိရာကိုထုတ္ေပးရင္း တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအက်ိဳးအလို႔ ငွာ သတိေပးစကားဆုိရျပန္သည္။

 ‘‘ဟဲ့.. မိဟံသာ၊ ညည္း ကေလးတစ္တံုးတစ္ခဲႀကီးတယ္ခ်စ္စရာေကာင္းသကိုး။ သူလည္း အေႂကြးဆပ္ရမယ့္သူစာရင္းမွာ ပါေနတယ္ေနာ္။ ဒီကေလးဟာ ျမန္မာေငြငါးသိန္းအေႂကြးဆပ္ရ မွာကြဲ႕’’ ‘‘ကြၽန္မယူတဲ့အေႂကြး ကြၽန္မပဲဆပ္ရမွာေပါ့ အစ္ကိုႀကီး ရယ္။ ကြၽန္မသားေလးကိုဆြဲ မထည့္ပါနဲ႔။ အေႂကြးမေရာင္းဘူး ဆုိရင္လည္း ေနပါေစေတာ့’’

‘‘အာ.. ညည္းႏွယ္ နားေဝး ခ်က္။ ငါ့ဆိုင္အေႂကြးကိုေျပာေန တာမဟုတ္ဘူးေလကြယ္။ ညည္း တုိ႔တစ္မိသားစုတည္းဆပ္ရမယ့္ အေႂကြးလည္းမဟုတ္ပါဘူးေလ။ ကဲ.. ကဲ.. ဒီည ညည္းေယာက်ာ္း တင္ထြန္းနဲ႔ က်ဳပ္အိမ္သာႂကြခဲ့ေပ ေတာ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္းရွင္းျပေန ဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးကြဲ႕’’ မိဟံသာတစ္ ေယာက္ ခါးထစ္ခြင္မွ အတန္ငယ္ေလွ်ာက်ေနေသာ သားေတာ္ေမာင္ကို ခါးအထက္ပိုင္းသို႔ ေဇာင့္ခနဲ ျမႇင့္တင္လိုက္ရင္း ဆိုင္တြင္းမွ ေျခလွမ္းခပ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခ်ိန္တြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ဖုန္းပြတ္ေနေသာ ေဖၾကည္ငယ္သည္ ကြၽြႏု္ပ္အားမ်က္ေစာင္းခဲႀကီး   ထိုးလ်က္ရွိေၾကာင္း  ကြၽႏ္ုပ္ေကာင္းစြာရိပ္မိသိရွိ၏။

(သံုး)
ေနာက္ထပ္တစ္နာရီခြဲမွ် အၾကာတြင္ စံပေလာ (သံုးဘီး ဆိုင္ကယ္)ႏွင့္ ေခြၽးသံရႊဲလ်က္ ဆုိင္တြင္းသို႔ဝင္လာသူကား ဖူး ခက္ၿမိဳ႕မေဈးအနီးမွ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ကေလးညီညီႏုိင္ ျဖစ္ေခ်သည္။ သူကား ကြၽႏ္ုပ္၏ ဆိုင္မွ ျမန္မာပစၥည္းမ်ားကို လက္ ကားဝယ္ယူကာ ၎၏ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္တြင္ လက္လီျပန္လည္ ေရာင္းခ်ေနသူတည္း။

‘‘ဒီမယ္။ ေမာင္ညီႏိုင္ေလးရဲ႕ အေႂကြးဆုိ တာ သံသရာအထိပါသြားရင္ မေကာင္းဘူးေနာ္’’

စိတ္ဆတ္ဟန္ ရွိသာ ေမာင္ညီႏိုင္သည္ ဆတ္ခနဲ တြန္႔သြားကာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခြန္းတံု႔ျပန္၏။

‘‘ခင္ဗ်ားစြပ္စြပ္စြဲစြဲ မေျပာနဲ႔ဗ်ာ။ အေႂကြးစာရင္းစာ အုပ္ေသခ်ာလွန္ၾကည့္လိုက္ေလ’’
ဒီမ်က္ႏွာက ေသာက္ေႂကြး ယူစားတဲ့မ်က္ႏွာလားဗ်ာ။ ခင္ ဗ်ားက်ဳပ္အေၾကာင္းသိတယ္ ေနာ္။ ညီႏုိင္တဲ့ တစ္ႏုိင္တည္းရွိ တယ္’’

‘‘ဟိုး.. ဟိုး.. ဟိုး.. ေဒါသ မႀကီးပါနဲ႔ေမာင္ရယ္။ က်ဳပ္ေျပာ တဲ့အေႂကြးဆိုတာ ေမာင္ရင္နဲ႔ က်ဳပ္အၾကားကအေႂကြးကို မဆို လိုဘူးကြဲ႕။ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ အေႂကြးဆိုပါေတာ့။ ကဲ ပါ.. ကဲပါ.. ေမာင္ရင့္ဆိုင္လာ သမွ် ျမန္မာတုိင္းကိုသာ ေမာင္း ခတ္လုိက္ေပေတာ့။ ဒီညက်ဳပ္ အိမ္မွာ ျမန္မာ့အေႂကြးဆိုင္ရာရွင္း လင္းပြဲရွိေလရဲ႕’’

ညီညီႏိုင္တစ္ ေယာက္ သူအလုိရွိရာပစၥည္းကို စင္အသီးသီးေပၚမွာေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးဆြဲခ်ကာ စံပေလာေပၚ ပစ္တင္ရင္း ဝူးခနဲေနေအာင္ျပန္ ေမာင္းထြက္သြားခ်ိန္တြင္မူ တပည့္ေက်ာ္ေလမင္းသားထံမွ အသံထြက္လာခဲ့ေလသည္။

‘‘ဘယ့္ႏွယ္ ျမင္ျမင္သမွ်လူ အေႂကြးေလွ်ာက္ေတာင္းေနၾက သတုံးၾဆာ။ ညီညီႏုိင္က လူမိုက္ ေနာ္။  ၾကည့္လည္းလုပ္ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ လက္သီးစာမိၿပီး
 ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္းျဖစ္ကုန္ ပါ့မယ္ဗ်ာ’’

‘‘ေအး.. မင္းတုိ႔မလည္း ေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ ဗဟုသုတျဖစ္မယ့္ သတင္းမ်ိဳးက်ေတာ့ ဆံုးေအာင္ ဖတ္မယ္ စိတ္မကူးဘူး။ အားအား ရွိ ဇြန္သၪၨာ့ဥစၥာကိုပဲ ထပ္ခ်ည္းတလဲလဲပြတ္ေနၾက’’

ၾဆာ့ဘာသာ ဇာတ္႐ႈပ္ေနတာ။ တပည့္ေတြကို ဘလုိင္းႀကီးလာမရမ္းပါနဲ႔ေလ။ အခုပြတ္ေနတာ ဇြန္သၪၨာမဟုတ္ဘူး။ ထက္ထက္ဝင့္ၾဆာရဲ႕’’

‘‘ေအးပါ။ ဟုတ္ပါၿပီ။ နင္တုိ႔ ဘာသာ ဘယ္သူပြတ္ပြတ္၊ ဆပ္ရ မယ့္အေႂကြးကေတာ့တစ္ေယာ က္ကို   ျမန္မာေငြငါးသိန္းပဲေမာင္ ေရ႕။ နင္တို႔လည္း လမ္းသလား မယ္မႀကံနဲ႔။ ဒီညၾဆာ့အိမ္မွာ အေႂကြးသတင္းရွင္းလင္းပြဲရွိ တယ္။ အခုကတည္းက ေရသန္႔ ဘူးေတြေျပးဝယ္ၿပီး ဧည့္ခံႀကိဳဆို ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့လ ဟဲ့’’

 တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးပါးစပ္ အေဟာင္းသား၊ ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးဝိုင္းမ်ားျဖင့္ ေယာင္နန ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ကြၽႏု္ပ္သည္ ကား ယေန႔ညရွင္းလင္းရမည့္ အေႂကြးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေစ့ စပ္ေသခ်ာစြာတင္ျပႏုိင္ရန္ အြန္ လိုင္းဂ်ာနယ္အသီးသီးမွ ေနာက္ ဆံုးရသတင္းအဖံုဖံုကို အာဂံုႏႈတ္ တက္ေဆာင္ေနရေခ်သည္တမုံ႔။

(ေလး)
အိုက္စပ္စပ္ညခ်မ္းပင္ျဖစ္ ေသာ္ျငား ကြၽႏ္ုပ္၏အိမ္တြင္ လူစံု ေနခဲ့ၿပီ။
 စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္၊ ေျခ လ်င္နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ျဖင့္
 စိတ္ဝင္တစားအားတက္သေရာ လာေရာက္ၾကသည္ျဖစ္ရာ
အစံု လြန္၍ ဧည့္ခန္းပင္မဆံ့။ ထို႔ ေနာက္တြင္ကား တစ္ၿခံလံုးလူ ျပည့္၏။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာ ေသာဧည့္ပရိသတ္ကို လမ္းထိပ္မွ ဆီး၍ ႏွင္မထုတ္လွ်င္ ဖူးခက္လူ ကုန္သိန္းဂဏန္းခ်ီ၍ တက္ေရာက္ ၾကေပလိမ့္မည္။ ဤမွ်မ်ားျပားလွ ေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ထိုင္းပုလိပ္ ႏွင့္ စစ္တပ္၊ အထင္လြဲမွား၍ လာ မဝိုင္းမီ ျမန္မာ့ေႂကြးၿမီအေၾကာင္း ဖူးခက္ေရာက္ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္သားတုိ႔အား တိုတိုႏွင့္လုိရင္း ေရာက္ေအာင္ ကြၽႏ္ုပ္ရွင္းျပရေခ် သည္။

‘‘ဒီလုိကြဲ႕.. ေမာင္တို႔ရဲ႕။ ဒီေန႔ ရေနာက္ဆံုးသတင္းမွာ ျမန္မာ ႏုိင္ငံရဲ႕ ၂၀၁၁-၂၀၁၂ ဘ႑ာႏွစ္ယာယီစာရင္းေတြအရ ျပည္ပေႂကြးၿမီတိုးရင္းေပါင္းဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာသန္းေပါင္းတစ္ ေသာင္းခြဲေက်ာ္ ျပည္တြင္းေႂကြး ၿမီစုစုေပါင္းဟာ ျမန္မာက်ပ္ေငြသန္းေပါင္းသန္းတစ္ရာနီးပါးရွိ ေနသတဲ့။ အဲဒီျပည္တြင္း၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီေတြကိုစုေပါင္းၿပီး က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံလူဦးေရသန္းငါးဆယ္ေက်ာ္ နဲ႔ သခ်ၤာနည္းအတုိင္းစားၾကည့္ လိုက္ရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ဦး ခ်င္းစီအေနနဲ႔ ျပန္ဆပ္ဖို႔တာဝန္ ရွိတဲ့ အေႂကြးဟာ ျမန္မာေငြက်ပ္ ငါးသိန္းနီးပါးရွိေနေလရဲ႕။ ဖူးခက္ေရာက္ တုိ႔ျမန္မာေတြလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြပဲမို႔ တုိင္း ျပည္ရဲ႕အေႂကြးကို ဝိုင္းဆပ္ႏိုင္ ေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသင့္ တာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး..

 ‘‘ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ့။ ေနာက္ၿပီး မလုပ္နဲ႔။ ၾဆာဒင့္စကားကို အခုပဲ ရပ္လုိက္ဗ်။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ရြာမွာရွိတဲ့ ယာေပါင္၊ လမ္းစရိတ္လုပ္ၿပီး ဖူးခက္မွာ ကြၽန္လာခံပါတယ္ဆိုမွ ခပ္႐ိုင္း႐ုိင္းေျပာရရင္ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕။ တစ္တုိင္းျပည္လံုးျပည္ပထြက္ၿပီး ဖာခံရမယ့္ကိန္းဆုိက္ေနၿပီဗ်’’

  မဟုတ္မခံ ညီညီႏိုင္၏ မေက်မခ်မ္းသံေနာက္တြင္ကား တက္ေရာက္လာၾကသူမ်ား၏ ေဒါသအုိး  ေပါက္ကြဲသံတုိ႔မွာ ကုလားသုိက္က်ားဝင္ကိုက္သလို တစ္ၿခံလံုးပြက္ေလာ႐ိုက္ကုန္ေလ ေတာ့သည္။

(ငါး)
‘‘ဒီအစိုးရဇာတ္႐ႈပ္ခ်က္က ေတာ့ကြာ။ က်ဳပ္တို႔အိမ္မွာ မိသားစုငါးေယာက္ဆုိေတာ့ သိန္း အစိတ္ေတာင္ဆပ္ရမယ္ေပါ့’’

‘‘က်ဳပ္တုိ႔က ထိုင္းကိုေရာက္ ေနတာေလဗ်ာ။ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ သံုးရဖို႔ေနေနသာသာ မျမင္ဖူး၊ မၾကားဖူးလိုက္တဲ့ အေႂကြးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ဆပ္ရမွာတုံး။ အ့ံဩပါရဲ႕ဗ်ာ။

‘‘အီသီယိုးပီးယား ဆိုလား၊ အငတ္ေဘးဆုိက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံထက္ေတာင္ က်ဳပ္တို႔ႏုိင္ငံ က ဆင္းရဲေသးသတဲ့၊‘ေဟာ.. အခု လူၾကားမေကာင္းသူၾကား မေကာင္းေႂကြးစာရင္းတက္လာ ျပန္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ရွက္ နည္းတဲ့အစိုးရကြာ’’

‘‘ျဖစ္မွျဖစ္ရ ေလ။ ဖူးခက္မွာ ပန္းရန္လာလုပ္ ရင္း ကိုယ့္တဲထဲကိုယ္ေနတာ ေတာင္ အလိုလိုေနရင္း အေႂကြး လာတင္သတဲ့။ ဒီေလာက္ေတာင္ သံုးစားမရတဲ့ အစိုးရကို ျပဳတ္က် ေအာင္မျဖဳတ္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး လားကြာ’’

 ‘‘ဒင္းတုိ႔အစဥ္အဆက္ ခုိုးဝွက္ထားသမွ် က်ဳပ္တို႔သန္း ေျခာက္ဆယ္ငထြားေတြက ခါးနာ ရမယ့္ကိန္းေပါ့။ ေသခ်င္းဆိုးမယ့္ ေကာင္ေတြ’’

‘‘ဒီေကာင္ေတြ ဆင္း ေပးမယ္သာေျပာဗ်ာ။ အက္ဒမန္ ပင္လယ္ထဲမွာ ဓားျပတိုက္ၿပီး ေႂကြးဆပ္မယ္’’

‘‘တစ္ျပည္လံုးက သယံဇာတေတြေျပာင္ေအာင္။ ထုတ္ေရာင္းထားတဲ့ေငြေတြဘယ္ ေရာက္ကုန္ၿပီတုံုး’’

ဖူးခက္ေရာက္ ျမန္မာလုပ္သားတုိ႔၏ ေပါက္ကြဲ သံစဥ္ကို ျပည့္စံုစြာေဖာ္ျပရလွ်င္ ဘုတ္အုပ္ထူႀကီးတစ္အုပ္ျဖစ္ ေလာက္ေလ၏။ ျပင္းထန္လွ ေသာ ေဒါသတႀကီးႀကံဳးဝါးသံတုိ႔ ေၾကာင့္ ေဘးၿခံမ်ားမွ သတင္းပို႔ ေလသေလာမဆိုႏိုင္။ အေဝးဆီမွ အဆက္မျပတ္ခပ္သဲ့သဲ့ၾကား လာရသည့္ ထုိင္းရဲကား ဥဩသံ ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္၏ ၿခံတြင္းရွိ လူ အုပ္ႀကီးမွာ အလွ်ိဳအလွ်ိဳကိုယ္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကခ်ိန္တြင္ တပည့္ ေက်ာ္ကပၸလီသည္ ကြၽႏု္ပ္အပါး သို႔ ကပ္လာကာ စပ္စုျပန္၏။

 ‘‘ဒါနဲ႔ ဒီႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေႂကြးၿမီအေပၚမွာ ၾဆာ့အေနနဲ႔ ဘာမ်ားမွတ္ခ်က္ ေပးခ်င္ပါလိမ့္ၾဆာ’’

(ေျခာက္)
စင္စစ္ ကြၽႏု္ပ္အေနျဖင့္ ယင္းေႂကြးၿမီကိစၥႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလိုသည့္    အေၾကာင္း အခ်က္မ်ားစြာရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္.. ေျပာစရာ စကားရွာမေတြ႕ေတာ့ သည္ျဖစ္၍ တပည့္ေက်ာ္အား ေရႊျပည္ေအးတရားတစ္ခြန္းကို သာ ေဟာလိုက္ရေပသည္။

‘‘ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ဝိုင္း ဆပ္ၾက႐ံုေပါ့ေမာင္တုိ႔ရာ။ ခက္ ေနတာ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္လွပါ ခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ ေမာင္တုိ႔ဟာ ေႂကြး ဝိုင္းဆပ္ရမယ္ဆုိတာလည္းၾကား ေရာ တီေကာင္ကိုဆားနဲ႔တို႔သလို ပါပဲေလ’’

ကြၽႏ္ုပ္၏စကားကိုအတည္ ဟု မွတ္ယူေလသေလာမဆိုႏုိင္။ ကပၸလီငယ္၏ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ မတတ္ရွိေသာ မ်က္လံုးအစံုမွ ထိုးလိုက္သည့္မ်က္ေစာင္းသည္ နဂါးသာဆုိလွ်င္ျဖင့္ ထိုေနရာ တြင္ပင္ ကြၽႏ္ုပ္ခ်က္ခ်င္းျပာက် ေလာက္ေခ်သည္တကား။    ။