၂၂ေမ၂၀၁၅ေန႔ထုတ္ Friday Times Journal မွ။ ။
ကၽြႏု္ပ္၊စံုကႏၱာေနပူခရီးႏွင့္မုိးနတ္မင္း၏အခ်စ္ေတာ္
(မင္းဒင္)
(တစ္)
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ၾဆာတပည့္ေလးဦးသားစီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ
၊ေတာင္တြင္းၾကီး၊ၾကီးနီေလာ္ကယ္
ရထားသားျမားဘူတာ ရံုသုိ႔၊ဆုိက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္၊
အခ်ိန္သည္ေန႔လည္ႏွစ္နာရီခန္႔ရွိခဲ့ေလျပီ။
ကိုယ္စီဝမ္းဟာေနၾကျပီျဖစ္၍ရထား ေပၚမွဆင္းလွ်င္ဆင္းခ်င္းဆုိသလုိပင္၊
ကၽြႏု္ပ္ငယ္စဥ္က၊ႏွစ္ျခိဳက္စြဲလန္းစြာစားသံုးခဲ့ဖူးေသာၾကက္ေၾကာ္
ထမင္းထုပ္ဆုိင္ကုိမ်က္စိကစား၍အေျပးအလႊားရွာရ၏။ေဒၚေခြးမၾကက္ေၾကာ္
ထမင္းထုပ္ကား၊တေခတ္တခါကသားျမားဘူတာ၏
က်က္သေရေဆာင္အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့၏။
လက္မွတ္ရံုႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ကိုျမင့္ဦး၊မခင္လွမိဘေမတၱာထမင္းဆုိင္ဟူေသာ
ဆုိင္းဘုတ္တစ္ကုိေတြ႔မိသျဖင့္၊စံုစမ္းေမးျမန္းၾကည့္ရာ၊ေဒၚေခြးမ၏မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား
ဟုသိရ၏။ေကာင္းေလစြ။ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေစ်းေတာင္းခ်၍ေရာင္းေသာ
အဆင့့္မွသည္ဆုိင္ႏွင့္ကနားႏွင့္ျဖစ္ေနသည္မွာဒီမုိကေရစီစနစ္ၾကီး၏
အသီးအပြင့္ဟုတ္မဟုတ္ဆုိသည္ကား၊ကၽြႏု္ပ္မေဝခြဲႏုိင္ေလ။
တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးကား၊အဆုိပါထမင္းဆုိင္မွခ်ေပးသမွ်၊ဟင္းပန္းကန္တုိ႔
ကုိေခြးလ်က္သည္ထက္ေျပာင္ေအာင္ပါးျဖဲနားျဖဲ၊အပင္းဆုိ႔ေနၾကသည္မွာ၊
ရထားေပၚတြင္ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လံုး “ၾကပ္လွခ်ည့္ရဲ့၊ဒုကၡၾကီးလွခ်ည့္ရဲ့”ဟူ၍ ညည္းသံစံုေအာ္ခက္စထရာတီးဝုိင္းၾကီးတီးခတ္သည့္အလားျငီးတြားခဲ့သူမ်ားမွာ၊
သင္းတုိ႔မွဟုတ္ပါေလစဟုပင္သံသယပြားဖြယ္ျဖစ္ေခ်သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ၾဆာတပည့္တသုိက္သည္ေန႔လည္စာကုိဗုိက္တင္းရံုမက
၊ေပါက္မထြက္ရံုတမယ္၊အားပါးတရသံုးေဆာင္ၾကျပီးသကာလ၊
ခဏတျဖဳတ္၊ထမင္းလံုးစီလ်က္နားေနလုိၾကေသာ္ျငားလက္ေတြ႔အားျဖင့္
မျဖစ္ႏုိင္ေသးေခ်။သားျမားဘူတာမွေလးမုိင္(ႏွစ္တိုင္)ခန္႔ကြာေဝးသည့္၊
ဇာတိေရႊပင္ရြာဆီသုိ႔၊ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ခရီးဆက္ရေပဦးမည္။ခရီးေဆာင္ အထုပ္အပုိးတုိ႔ကုိကိုယ္စီသယ္ပုိးရင္း၊ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏မဟာစြန္႔စားခန္းၾကီးကုိ
စတင္ရန္အလုိ႔ငွာ၊ေရႊပင္ရြာဘက္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကကုန္၏။
အဇဋာေကာင္းကင္ျပင္တြင္ကားမုိးရိပ္ေလရိပ္ဟူ၍ ၊ၾကက္မတစ္ဝပ္စာ
တိမ္လိပ္ကုိ ပင္မျမင္မိေခ်။
(ႏွစ္)
သာျမားဘူတာရံုမွာသားျမားရြာႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိကာ၊သစ္ပင္ခပ္အုပ္အုပ္က်ဳိးတုိးက်ဲတဲ
ရွိသျဖင့္၊အပူဒဏ္ကုိမသိသာေသာ္ျငား၊မီးရထားသံလမ္းကိုျဖတ္ေက်ာ္၍
ဘူတာမွတစ္ေခၚသာသာအေရာက္၊တံလွ်ပ္ထေနေသာ
လြင္တီးေခါင္ၾကီးႏွင့္ၾကံဳလုိက္ရသည္တြင္ကား၊ ကၽြႏု္ပ္သည္၊မီးလွ်ံထိန္ညီးတဟီးတဟီးထေနေသာၾကံေတာသခၤ်ဳိင္း
မီးသျဂိဳဟ္စက္ၾကီး၏အဝင္ဝကုိသာမဆီမဆုိင္ ေျပး၍သတိရမိေတာ့သည္။
အညာေႏြ၏ပူခ်က္ကုိစာဖြဲ႔လွ်င္၊ထုိစာေရးသီအပ္ေသာေပစာ၊စာရြက္၊
ထန္းရြက္ႏုတုိ႔ပင္မီးဟုန္းဟုန္းထ၍ေတာက္ ေလာက္ေပ၏။ေျခာက္သေယာင္းေနေသာ
ယာခရုိးခပ္နိမ့္နိမ့္မွ၊ခ်ဳိးကူသံသည္၊ပူျပင္းလြန္းလွသည့္အပူရွိန္ေၾကာင့္ ကူပါ၊ကယ္ပါ၊တစာစာျမည္ေၾကြးေနဟန္ရွိ၏။
အဘယ္အရပ္ဆီမွထြက္ေပၚလာသည္မသိေလေသာ၊ဥၾသငွက္ ငယ္၏တြန္သံမွာ၊ေနာင္လာမည့္အနာဂတ္တြင္သည့္ထက္ပုိပူဦးမည္၊မေျပာမရွိႏွင့္၊
ဥၾသ၊ဥၾသဟူ၍သတိေပးဥ ၾသသံဆြဲေနသည္ဟုသာကၽြန္ပ္ထင္ျမင္မိေတာ့သည္။
အညာအရပ္ကားမုိးကုိတရေသာအရပ္ေပတည္း။မုိးနတ္မင္းသည္
ကၽြႏု္ပ္၏ဇာတိအရပ္အေပၚသူစိမ္းဆန္ႏုိင္လြန္းလွေလသည္တကား။
ဖူးခက္တြင္ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားဘဝျဖင့္၊ေလေအးစက္အျပည့္တပ္ဆင္ထားေသာ၊
ကုန္တုိက္ၾကီးမ်ားအတြင္း၌၊သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သားအျဖစ္အေတြ႔
အၾကံဳၾကီးစြာရွိၾကေလေသာတပည့္ေက်ာ္တုိ႔၏ အလန္႔တၾကားေရရြတ္သံကား၊ကၽြႏု္ပ္အတြက္
အမွန္ပင္နားကေလာလွေခ်၏။
“အညာေႏြပူလြန္းတယ္၊အညာေျမပူလြန္းတယ္။ေရႊပင္၊ေရႊပင္တဲ့။
လက္စသတ္ေတာ့ေရႊပင္ဆုိတာငရဲျပည္နားမွာ တည္ထားတဲ့ရြာကုိး၊ အေျမာ္အျမင္ၾကီးပါေပ့ၾဆာရယ္။တပည့္တို႔ငရဲက်ရင္ေၾကာင္အမ္းအမ္းမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့၊
ငရဲျပည္ကမွ၊အပူနည္းနည္ေလ်ာ့မယ္မွတ္ရ”
“ပူတယ္ေလးေလ့ ပူတယ္ေလးေလ၊အမယ္ေလး၊မဟုတ္မွာလြဲေရာ့၊ ငတုိ႔ဆရာဟာ၊ဒီအရပ္မ်ဳိးမွာေမြးလာတယ္ဆုိ ေတာ့၊
ယမမင္းနဲ႔ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္ေနတာပဲျဖစ္ရမယ္။
တကယ့္ေဆြၾကီးမ်ဳိးၾကီးပဲ။ေလးစားပါတယ္ၾဆာ”
“ဒီေလာက္ပူမယ္မွန္းသိရင္ကုလားမီးနင္းပြဲမဝင္ခင္မွာေစာင့္ရတဲ့
ကုလားဥပုပ္သီလေစာင့္ထိန္းခဲ့မွာေပါ့ၾဆာ။ေျခေထာက္ကေနမီးထေတာက္ေတာ့မယ္ၾဆာ”
ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တုိင္စံုကႏၱာေနပူခရီးဘယ္ထီးမွမပါ၊ခရီးႏွင္ေနရသည့္မုိ႔၊ေဒါသအလိပ္သည္
ငယ္ထိပ္သုိ႔တက္ေဆာင့္ ေလျပီ။
(သံုး)
“ဟိတ္၊နင္တုိ႔ပါးစပ္ေတြပိတ္ၾကစမ္းလဟ။ျပည္သူ႔ဘဝေလ့လာေရးဆုိျပီး၊
ရထားတစ္တန္၊ကုန္းေၾကာင္းတတန္ခရီးကုိေရြးခဲ့တာနင္တုိ႔ပဲမဟုတ္လား။
အခုက်မွလင္းတမယားပါသား၊ေလးခြမွန္တဲ့ေလသံနဲ႔ညည္းခ်င္းခ်မေနၾကနဲ႔။
ေႏြထေနာင္းေဆာင္းမန္က်ည္းတဲ့
။ေႏြပူပူမွာအရိပ္အာဝါသေအးေအးေပးႏုိင္မဲ့
ထေနာင္းပင္ရိပ္တခုခုေတြ႔ေအာင္သာအျမန္ရွာၾကေပေရာ့”
“ငတုိ႔ၾဆာလည္းထူမလုိလုိနဲ႔အင္မတန္တံုးတဲ့လူပါကလား။ေဖ့စ္ဘြတ္သံုးျပီး
ဗဟုသုတရွိမဲ့စာမ်ဳိးကုိမဖတ္ဘူးထင္ပါရဲ့။အညာမွာရွိရိွသမွ်ထေနာင္းပင္အၾကီး
အေသးအလတ္အကုန္တရုတ္ျပည္ေရာက္ကုန္တာမသိေလေရာ့သလား။ မန္းက်ည္းပင္ေတြလည္းအေမႊးတုိင္ဘဝကေန၊ျပာျဖစ္ကုန္ျပီၾဆာရဲ့”
ေနပူပူမွာမုိးၾကိဳးပစ္မွာကုိမေၾကာက္ရသည္ေၾကာင့္ထင့္။ကပၸလီငယ္ကားၾဆာရင္းကုိပင္
အာခံေဆာေၾကာေနေလ ၏။ဟုိမေရာက္သည္မေရာက္ေဖၾကည္တစ္ေယာက္ကား၊ မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုရုတ္ျခည္းျပဳ၏။
“အမွန္ေတာ့သစ္ေတာေတြျပဳန္းတီးကုန္လုိ႔ဒီေလာက္ပူျပင္းျပီးမုိးေခါင္ေနတာၾဆာရဲ့။
ဒါဟာအစုိးရရဲ့အျပစ္ပဲ”
တခ်ိန္လံုးအသံတိတ္ေနခဲ့ေသာေလမင္းသားသည္လည္း၊နဖူးျပင္မွက်လာေသာေခၽြးကုိ
လက္ဖမုိးျဖင့္သုတ္လိုက္ရင္းေဖၾကည္၏တင္သြင္းလာေသာအဆုိကို၊
လွဳိက္လွဲစြာေထာက္ခံ အတည္ျပဳျပန္၏။
“ဒါေပ့ါကြာ။တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူေတြမင္းက်င့္တရားနဲ႔မညီဘူးဆုိမွျဖင့္၊
ရာသီဥတုကအစေဖာက္ျပန္ကုန္ ေတာ့တာေပါ့”
ကၽြႏု္ပ္၏တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကားအဆုိးျမင္ဝါဒီမ်ားျဖစ္ၾကဟန္ရွိ၏။
ကၽြႏု္ပ္ကားအသက္အရြယ္အေတြ႔အၾကံဳမ်ားသူပီ ပီ၊သင္းတုိ႔ကုိေလေျပထုိးကာ၊တရားေရေအးအျမိဳက္ေဆးတုိက္ေကၽြးရျပန္သည္။
“သစ္ပင္ဆုိတာခုတ္ျပီးျပန္ေပါက္အမ်ဳိးပါကြာ။တႏုိင္ငံလုံးအေျပာင္ရွင္းခဲ့တဲ့သူေဌမင္းလည္း
သစ္ပင္ေတြျပန္စုိက္ေနျပီမုိ႔၊ထူးခၽြန္ဆုေတြေတာင္ရေနပါျပီေမာင္တုိ႔ရာ။
ငတုိ႔အစုိးရမင္းမ်ားလည္းေကာင္းရွာၾကပါတယ္။စစ္ကုိင္းက
ဘူးကုိင္းရြာမွာဆုိလား၊
ရွင္အပါးဘယ္ႏွစ္ေထာင္ဆုိလား၊သိန္းဘယ္ႏွစ္ေသာင္းဆုိလားကုန္က်မဲ့၊
အတုမရွိမဟာကုသုိလ္ေတာ္ၾကီးကုိျပဳေနၾကတာသာဓုေခၚၾကစမ္းပါေမာင္။
ကဲ၊ကဲ၊ေဟာဟုိမွာျမင္ေနရတဲ့ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ၾကီးဟာ
သက္တမ္းရာခ်ီျပီးရွိတဲ့အပင္ၾကီးလကြဲ႔။ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ဆုိရြာကိုခရီးတဝက္က်ဳိးျပီမုိ႔၊
အရိပ္ေအးေအးမွာခဏတျဖဳတ္နားၾကအံုးစုိ႔လဟဲ့”
ကၽြႏု္ပ္သည္ပူလြန္းေသာေနေၾကာင့္ေခါင္လြန္းသည့္မုိးကုိလြမ္းရင္း
ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ေအာက္သုိ႔ဝင္ခဲ့ေရာက္၏။
(ေလး)
ၾဆာတပည့္ေလးဦးသားေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ေအာက္မွကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္၊ေလလာရာဖင္ေပး၍
အျငိမ့္သားအေမာေျဖေန ၾကစဥ္၊ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္အစဥ္၌မိုးကုိတမ္းတမိသည္ကား အမွန္ျဖစ္၏။မုိးလံုးမဲမဟုတ္သည့္၊ပုလဲလံုးရြဲမွ်မိုးေရပက္ဖ်န္းေလေသာ္
တေလာကလံုးျငိမ္းခ်မ္းေပအံ့။ဇာတိေျမအထက္အညာတခြင္၊မိုးေလမွန္ေအာင္
အသုိ႔လွ်င္ၾကံေဆာင္ပါအံ့နည္း။မိုးရြာေစမည့္နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုကုိၾကံဆေနစဥ္၊
တပည့္ေက်ာ္ကပၸလီ၏အလန္႔တၾကားေအာ္သံသည္တိတ္ဆိတ္ျခင္းကုိျဖိဳခြင္းလုိက္၏။
“ဟုိက္ရွားလဘတ္၊က်ားသားမုိးၾကိဳး၊မၾကားစဖူး၊တအားထူးတဲ့ေရႊပင္ပါကလားဟ၊
တယ္လီဖုန္းလိုင္းမိေနသေဟ့။
ေခတ္ၾကီးကတကယ့္ကိုေျပာင္းလဲေနျပီပဲ”
ကပၸလီ၏ေအာ္သံအဆံုးတြက္ဆက္တုိက္ထြက္ေပၚလာသည့္အသံတုိ႔ကား
၊ေဖၾကည္ႏွင့္ေလမင္းသားတုိ႔ျဖစ္ၾက ကုန္၏။
“ဟာ၊ဟုတ္ပါ့ကြာ။လိုင္းမိလုိက္သမွဖလန္းဖလန္းကိုထေနတာပါကလား။
ဖူးခက္မွာအင္တာနက္လိုင္းေကာင္းတယ္ဆုိတာ၊ေရႊပင္ဖင္ဖ်ားေတာင္
မမီပါကလားေနာ္။ေဖ့စ္ဘြတ္ကလွစ္ကနဲလွစ္ကနဲျဖစ္ေနေတာ့၊
ဖုန္းကုိျမဲျမဲကုိင္ ထားမွ”
“မုိးေတြရြာျပီတဲ့ေဟ့၊သတင္းထူးသဗ်။ေလေရာမုိးေရာသည္းၾကီးမဲၾကီးရြာခ်သတဲ့။
မ႑ပ္တင္မက၊အုိးစည္ဒုိးပတ္ ေတြပါေရေမ်ာကုန္ျပီတဲ့”
မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ေလရာအရပ္တြင္ေနမင္းသူရိန္ပူရွိန္ထန္ျပင္းကာ
တံလွ်ပ္ေတြခ်ည္းျမင္ေနရသည့္ကၽြႏု္ပ္မွာ၊မုိးသတင္းေၾကာင့္ေခါင္းေထာင္သြားရ၏။
“ဘယ္အရပ္မွာမ်ားရြာသတဲ့တုန္းေမာင္ေဖၾကည္ရဲ့”
“ေစာေစာကၾဆာေျပာတဲ့ေျမာင္ျမိဳ႕နယ္ဘူးကုိင္းရြာမွာတဲ့ခင္ဗ်။
ၾဆာ့ၾဆာေတြရဲ့အတုမရွိမဟာ့မဟာကုသုိလ္ေတာ္
ၾကီးကုိမိုးနတ္မင္းဖ်က္ပါပေကာလားခင္ဗ်”
က်န္သေကာင့္သားႏွစ္ဦးသည္လည္းေဖၾကည္၏ဝမ္းသာအားရေလသံကုိ
ဝုိင္းဝန္းေထာက္ခံၾကျပန္ေလရာ၊မုဒိတာတရားအားနည္းၾကရွာေသာ
တပည့္တုိ႔အတြက္ကၽြႏု္္ပ္ဝမ္းပန္းတနည္းျဖစ္ရပါ၏။
“ေသခ်ာတာေပါ့ၾဆာရယ္။ဒီအလွဴဟာေသြးရုိးသားရုိးအလွဴမဟုတ္တဲ့
အၾကံအဖန္ယၾတာအလွဴကြ။သႏၱိသုခေက်ာင္းတုိက္ကိုအႏုၾကမ္းဝင္စီးတဲ့
ကိုယ္ေတာ္ရဲ့အစီအမံတဲ့။သမၼတၾကီးကုိယ္တုိင္ၾကြလာခါနီးဆဲဆဲ၊
မုိးနတ္မင္းက၊လက္စြမ္းျပလိုက္တာေပါ့”
“လုပ္ပံုကိုၾကည့္ဦးေလ။ကုိးနဝင္းမေက်တဲ့ရြာဆုိအလွဴမွာမပါရဘူးတဲ့။
ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြကခုနစ္မုိင္အကြာ
ေလာက္ကေနေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၾကရသတဲ့။
ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က၊ကားမွန္သမွ်မလာမေနရအတင္း
အၾကပ္ေခ်ာဆြဲသတဲ့။ေစတနာသဒၶါတရား
မမွန္တဲ့သူေတြမုိးၾကိဳးမပစ္တာကံေကာင္းတယ္မွတ္”
(ငါး)
မုိးဆုိပါကလား။အခ်ိန္မဲ့အခါမဲ့မုိး။ေပါကၡရဝႆမိုးေပေလာ။
မည္သည့္အေျခအေနတြင္မဆုိေကာင္းကြက္ကိုရွာေဖြၾကည့္ျမင္တတ္ေလ့ရွိသည့္၊
ကၽြႏု္ပ္အဖုိ႔၊အမဂၤလာသတင္း အျဖစ္သင္းတုိ႔ျမင္ေနၾကေသာျဖစ္ရပ္မွသည္၊ ဇာတိရပ္ရြာအတြက္အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမည့္စိတ္ကူးဆန္းတစ္ခု သည့္ကၽြႏု္ပ္၏ ဦးေႏွာက္အတြင္းသုိ႔ ဒုိင္းကနဲေျပးဝင္လာေခ်၏။သည္တခါျဖင့္ဟန္က်ေခ်ျပီ။
“ေနပါဦးေလမင္းသားရဲ့။အဲသည္မုိးကဘယ္အခ်ိန္မွာရြာသတဲ့တုန္း”
“သမၼတၾကီးလာခါနီးမွာရြာသတဲ့ၾဆာ”
“ေသခ်ာရဲ့လားေမာင္ရယ္”
“သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ၾဆာ။သမၼတၾကီးကိုအၾကိဳေထာက္တဲ့မုိး၊ရြာလိုက္သမွ၊
မ႑ပ္ထဲေရဝင္ျပီးဗံုေတြပတ္မေတြ ေရေမ်ာကုန္တဲ့ဓာတ္ပံုေတြေတာင္ပါတယ္ၾဆာရဲ့”
ထခုန္မိမတတ္ဝမ္းေျမာက္သြားမိေသာကၽြႏု္ပ္သည္၊လက္ေဖ်ာက္သံ
တခ်က္ေျဖာင္းကနဲျမည္ေအာင္တီးလိုက္မိ၏။
“တကယ့္သတင္းေကာင္းပါကလား။သည္အတုိင္းမွန္ရင္ျဖင့္
ဒီေလာက္ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔ျပီးေရႊကုိမလုိ၊ေရကုိသာလုိတဲ့ငတုိ႔ေရႊပင္မွာ၊
မုိးေခါင္ ေရရွားမွာမပူရေတာ့ဘူးလကြဲ႕”
ကၽြႏု္ပ္မထင္မွတ္ပဲက်ဴးရင့္လုိက္သည့္ဥဒါန္းစကား၏အဓိပၸါယ္ကိုတပည့္မ်ား
အေနျဖင့္ေျခေျချမစ္ျမစ္သေဘာ ေပါက္ၾကဟန္မတူေခ်။
“ၾသ၊ၾဆာကမုိးမွန္မွန္ရြာေအာင္လြန္ဆြဲခိုင္းေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့”
“ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြယ္။မင့္ႏွယ္ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္”
“ဒါဆုိယာခင္းတုိင္းမွာေရတံုကင္တစ္ခုစီတူးျပီးလွဴဒါန္းမဲ့သေဘာမ်ားလား”
“ဟ၊အဝီစိေရရဖုိ႔ေပေျခာက္ရာေလာက္တူးရတဲ့အရပ္မွာေရတံုကင္တူးလုိ႔ရပါ့မလား။
ယာတခင္းအဝီစီတြင္းတတြင္းသာလွဴရရင္၊ၾဆာ့လုိလူမဆုိထားနဲ႔
ဘီလ္ဂိတ္ေတာင္မလွဴႏုိင္ေလာက္ပါဘူးေလ”
“ေၾသာ္။သိျပီၾဆာ။သိျပီ။သိျပီ။ျမစ္ေရကုိ၊ေရႊပင္အေရာက္ပုိက္လို္င္းသြယ္ျပီး၊
ရတနာပံုဆုိက္ေအာင္ဖန္တီးမဲ့ဧရာမ စီမံကိန္းၾကီးေပါ့။သာဓုပါၾဆာ၊သာဓုပါ။ တကယ့္ကိုၾကီးက်ယ္ခန္းနားမြန္ျမတ္တဲ့အတုမရွိစိတ္ေစတနာပါပဲ”
“ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာတုန္းေမာင္ရဲဲ့။ျမစ္ေရတင္စီမံကိန္းနဲ႔ေရႊပင္ရြာအေရာက္
ပုိက္လုိင္းသြယ္ရရင္၊ခရီးတာေဝးလြန္းလုိ႔၊တရုတ္ျပည္ဆီဓာတ္ေငြ႔ပို႔ေနတဲ့
ပုိက္ေတြျဖဳတ္မွျဖစ္ေတာ့မေပါ့”
“နားရွင္းေအာင္လင္းပါၾဆာရယ္။စိတ္ထင္တုိင္း
မုိးရြာခ်ႏုိင္ေအာင္ၾဆာကသိၾကားမင္းနဲ႔
သူငယ္ခ်င္းမွမဟုတ္တာ”
နလဗိန္းတံုးတပည့္ေက်ာ္တုိ႔သည္၊ဥာဏ္ပဋိဘန္ထက္သန္လွေသာၾဆာ့ပါရမီကုိ
လုိက္မမီၾကရွာသည္မွာထင္ရွားလွေခ်သည္။
“လက္စသတ္ေတာ့၊ေမာင္တုိ႔ဟာလူလည္ရုပ္ေပါက္ေနတဲ့
တကယ့္ငတံုးအစစ္ေတြပဲကုိး။ဒီေလာက္ပူျပင္းေျခာက္ ေသြ႔တဲ့ေျမာင္ျမိဳ႕နယ္၊
ဘူးကုိင္းလုိရြာမ်ဳိးမွာ၊အခ်ိန္အခါမဟုတ္၊သမၼတၾကီးလာခါနီး
ဆဲဆဲက်ကာမွ၊မုိးၾကီးရြာခ်တာ ကုိၾကည့္ရင္၊သမၼတၾကီးဟာသိၾကားမင္းရဲ့ အခ်စ္ေတာ္ဆုိတာေသခ်ာျပီလဟ။ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ကစျပီးသမၼတၾကီး
ေရာက္ေလရာအရပ္မွာေရႊမိုးေငြမုိး မဂၤလာမုိးရြာခ်ေပးႏို္င္ျပီလုိ႔သာ၊မေသမခ်င္းမွတ္ေပေတာ့။
ငတုိ႔ဇာတိေရႊပင္မွာ၊ေသာက္သံုးေရဖူလံုဖုိ႔၊အဝီစိတြင္းမလုိဘူး။
ေရတံုကင္မလုိဘူး။ျမစ္ေရတင္စီမံကိန္းမလိုဘူး။သမၼတၾကီးကုိသာေရႊပင္အေရာက္
ဖိတ္လုိက္ႏုိင္ရင္တခါတည္းကိစၥျပတ္ျပီ။ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ။
အာဖရိက၊အာရွအေရွ႕အလယ္ပုိင္းသာမက၊ဂုိဘီတုိ႔ဆဟာရတုိ႔လုိ
သဲကႏၱာရေတြမွာမုိးရြာေစခ်င္သလား။ငတုိ႔သမၼတၾကီးကုိသာ
တေရးတယူဖိတ္ၾကားလုိက္။
ကမၻာအအႏွံ႕ကေန၊ဟုိကလာပါ။
ဒီကလာပါဆုိျပီးအျပိဳင္အဆုိင္အလုအယက္ဖိတ္ၾကားေနၾကရင္ျဖင့္
၊ေစ်းျပိဳင္စနစ္နဲ႔ေစ်းပုိေပးတဲ့ႏုိင္ငံကုိလုိက္ၾကစုိ႔ရဲ့။
သမၼတၾကီးတန္ခိုးနဲ႔အမ်ဳိးဂုဏ္တက္ၾကမဲ့အျပင္၊တုိ႔တုိင္းတုိ႔ျပည္ဟာ
ရွင္အဇၨေဂါဏနဲ႔ဘုိးဘုိးေအာင္တုိ႔မတဲ့ကိန္းဆုိက္ျပီေပါ့လဟ။ငတံုးေတြရ”
အေကာင္းျမင္၍စိတ္ကူးဆန္းလွေသာကၽြႏု္ပ္၏စကားအဆံုးတြင္၊
တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးရုတ္တရက္အံ့ၾသျခင္းၾကီးစြာျဖစ္လ်က္
မ်က္ျဖဴဆုိက္သြားၾကခ်ိန္တြင္
၊ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ၾကီးထက္ဆီမွဥၾသတြန္သံခ်ဳိခ်ဳိသည္၊
ကၽြႏု္ပ္၏မဟာအၾကံအစည္ကုိ
လွဳိက္လွဲစြာေထာက္ခံေနသေယာင္ရွိေခ်၏။