(ေဖာ္ျပပါစာမူသည္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္က ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မၾကာမတင္ကာလမ်ားက ႏုိင္ငံ၏သရုပ္ေဟာင္းကုိ ပစကၡအေျခအေနႏွင့္ခ်ိန္ထုိးေစ့ငုႏိုင္ရန္ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
၂၀၁၃ ဇြန္လ ၇ရက္ေန႔ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္
ပသီပံုျပင္ထဲက ဒို႔တိုင္းဌာနီ
(၁)
၂၀၀၆ခုႏွစ္ မတ္လ၊ထုိင္းႏိုင္ငံ
ကိုယ့္တိုင္း ကိုယ့္ဌာနီမွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခဲ့ေလေသာမင္းဒင္သည္ အတိတ္က ရန္ဘက္ႏိုင္ငံ၌ ကာဗူလီး၀ါလား ျဖစ္ေန ေလသည္။ ကာဗူလီး၀ါးလား ဟူသည္ စံုစီနဖာေရာင္းေသာ ေစ်းသည္ကို ကုလားလိုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
ကာဗူလီး၀ါးလားလုပ္ရင္း တစ္ဘက္က ႏိုင္ငံတကာကုန္သြယ္ျခင္းအတတ္ကိုလည္း ဆည္းပူးေနစဥ္ ထိုင္းမိတ္ေဆြ တစ္ဦး၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈျဖင့္ ဂ်ပန္-တရုတ္ကျပား Mr Woo ႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့ေလသည္။ Mr Woo ကား အေဖဂ်ပန္စစ္သား အေမတရုတ္ျပည္ႀကီးေပါက္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း တရုတ္စစ္ေျမျပင္မွ ဖူးစာဆံု သားသမီး သံုးေယာက္ရၿပီး ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္သည္။ Wooကား အစ္မႏွစ္ေယာက္၏ အငယ္ဆံုးေမာင္၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ယိုကိုဟားမား တကၠသိုလ္ က စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာျဖင့္ ဘြဲ႕ရၿပီး ထိုင္းမွာ သေဘာၤအင္ဂ်င္ေတြ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနသူ၊ အသက္ ၄၅ႏွစ္ ခန္႔ရွိ၍ မင္းဒင္ထက္ ၆ႏွစ္ခန္႔ႀကီးေလသည္။
ဗမာလူလည္မင္းဒင္ကား ဘယ္ကိစၥမဆို Woo ကုိခ်ည္း နားပူရေလသည္။ သူကား မိတ္ေဆြေကာင္း ပီသပါေပသည္။ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း ညစာေခၚေကၽြးရုံမက မေကာင္းျမစ္တား ေကာင္းရာညႊန္လတ္တတ္ေလ၏။
(၂)
ယခုလည္း ဖူးခက္မွဘန္ေကာက္သို႔သြားရန္ အေရးေပၚကိစၥႀကံဳလာသျဖင့္ သူ႔ကားျဖင့္ လမ္းႀကံဳတင္ေခၚလာသည္။ သူကား ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသမွ် ကားေမာင္းအလြန္ကၽြမ္းက်င္လွသူျဖစ္ေလသည္။ တစ္နာရီ ကီလို ၁၃၀ကို စကားေျပာမပ်က္ ေမာင္းေနသည္။ လမ္းေတြကလည္း ေကာင္းသည္ကိုး။
Woo ေမာင္းႏွင္ေနေသာ Toyota Vigoသည္ ထိုင္းေတာင္ေျမာက္ကို ဆက္သြယ္ထားသည့္ National Hi Way လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ေဇာင္းကလႊတ္ေသာ ျမင္းလို ေျပးေနသည္။
အမိေျမကို အလြမ္းမေျပေသးေသာ မင္းဒင္ကား Nokia 7610 အကူအညီျဖင့္ ဗမာျပည္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ေနသည္။
“ဟဲလို …မင္းဒင္ပါ။ အာကာ မင္းဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ ႀကီးပြားၿပီးရင္း ႀကီးပြားရင္းပဲလား”
“ေတာ္ပါကြာ။ ဒီမွာ ဘာမွလုပ္မရေတာ့ဘူး။ ဆိုးသထက္ ဆိုးေနၿပီ”
ဗမာျပည္ စီးပြားေရးလူစြမ္းေကာင္း အာကာက၊ ဆိုးတာေတြဆက္ေျပာ၊ နားေထာင္ရင္း ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဟ…. တစ္မိနစ္ ၂၄ဘတ္ဆို၊ ဘတ္၂၄၀၊ နားဦးမွ။
“ေအး၊ ေနာက္မွ ထပ္ဆက္ဦးမယ္ကြာ။ အခု ဘန္ေကာက္ကိုသြားေနတာ။ လမ္းေပၚေရာက္ေနလို႔”
စကားစျဖတ္လိုက္ရသည္။
သို႔ေသာ္ စိတ္ကမျပတ္။ အာကာ အဆင္မေျပရင္ မိုးေက်ာ္ေကာ အဆင္ေျပသလား။ ဆက္ၾကည့္ဦးမွ..
“ဟဲလို မိုးေက်ာ္လား။ မင္းဒင္ပါ။ ဘယ္လိုလဲ၊ က်န္းမာပကတိ ခ်မ္းသာစြာရွိရဲ႕လား”
“ဟ…မင္းဒင္လား။ ဒီမွာေတာ့ သပၸါယ မမွ်ဘူးေဟ့၊ ဆူးလွည္းေပၚ အိပ္ရသလိုပဲကြ”
ဆူးလွည္းေပၚက မိုးေက်ာ္ကလည္း ေနရက်ပ္ လုပ္ရက်ပ္သည့္အေၾကာင္း အက်ပ္ဋီကာ ဖြင့္ေနျပန္ေပသည္။ ေနာက္ ၁၂မိနစ္ ကုန္ျပန္ၿပီ။ ရပ္မွ။
“ဒီမွာ ငါလည္း ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ကုန္စံုဆိုင္ တရုတ္လိုလို၊ ကြမ္းယာဆိုင္က ကာစင္ဘိုင္လိုလိုပါပဲကြာ။ ဒီမွာ အေျခအေန ေကာင္းရင္ လွမ္းေျပာမယ္။ ျပန္ဆက္ပါဦးမယ္ကြာ”ဟုစကားျဖတ္ရျပန္သည္။
မင္းဒင္ေျပာေနေသာ စကားေတြမွာ အဂၤလိပ္စကားတခ်ိဳ႕ ညွပ္ပါေနေတာ့ Woo က အလုပ္အကိုင္ အေျခအေနအေၾကာင္း ဗမာျပည္နဲ႔ လွမ္းဆက္ေနမွန္း ရိပ္မိသြားပံုရသည္။
“မင္းဒင္ ဗမာျပည္မွာ Mobile Phone ရွိလား”
“ရွိပါတယ္ဗ်”
“ထိုင္းမွာလို SIM Card နဲ႔ပဲလား”
“တယ္လီဖုန္းေတြကို လိုင္းဖုန္းေကာ Mobile ဖုန္းေကာ အစိုးရက ကိုင္ထားတာဗ်ိဳ႕၊ဖုန္းတစ္လံုးကို ထိုင္းဘတ္တစ္သိန္း ေလာက္ တန္တယ္ဗ်”
“မင္းတကယ္ေျပာတာလား၊ ဟုတ္ရဲ႔လားကြာ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေစ်းေကာ”
“ဗမာျပည္မွာ ကားအေကာင္းစား Land Cruiser ဆို ထိုင္းဘတ္ ဆယ္သိန္း၀န္းက်င္ရွိတယ္”
“တကယ္ေျပာတာလား၊ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ဓာတ္ဆီေစ်းကေကာ”
“ဓာတ္ဆီက အစိုးရကကိုင္ထားတာ၊ လိုခ်င္သေလာက္ ၀ယ္မရဘူး”
“ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ၊ ခရီးေ၀းေ၀းသြားခ်င္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ”
Wooက ေသြးရိုးသားရိုး ေမးေနပံုရေသာ္လည္း “ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ေသခ်ာရဲ႕လား”ဟု အေမးထပ္လ်က္ မင္းဒင္ကို စိတ္မႏွ႕ံ႔သူလုိ ၾကည့္လာသည့္အခါ ဗမာပီပီ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာသည္။
“ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္သာ သြားၾကည့္ေပေတာ့။ ေလယာဥ္ခ အသြားအျပန္ ဘတ္ ၆၀၀၀ထက္ ပိုမကုန္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကို လိမ္ေျပာေနလို႔ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ”
Woo ကား မင္းဒင္ထက္ ယဥ္ေက်းေလသည္။
`ေအးပါ။ မင္းေျပာထားေတာ့ ငါသြားတဲ့အခါ ႀကိဳသိရတာေပါ့။ ဗမာျပည္က ခ်မ္းသာတယ္။ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြ ေပါတယ္လို႔သာ ၾကားဖူးတာ။ မေရာက္ဖူးေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီဘက္ထြက္လာတာလဲ´
ေရာ.. ၀ဋ္ေၾကြးကားမကုန္။ ထြက္ေပါက္ရၿပီဆိုၿပီး “ဟင္း”ခ်မလို႔ရွိေသး။ ေနာက္တခ်ီ။ ဒီတလံုးက ဖုံးလိုက္ျပန္ၿပီ။ ျပည့္ျပည့္စံုစံုကို ေျဖခ်င္ပါသည္။ ဖုန္း၊ကားႏွင့္ ဓာတ္ဆီကိစၥကိုပင္ “ဟုတ္ရဲ႕လား”ေနေသာ Wooကို ေရရာေသာ အေျဖေပးႏိုင္ရန္ မင္းဒင္အတြက္ ျမင့္မိုရ္ကို ေခ်ရမေလာက္ခက္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ မင္းဒင္ ရုတ္ျခည္းေပၚလာေသာ စိတ္ကူးတခုျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။
“ဘုရင္ႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီႏိုင္ငံက ထြက္လာတာဗ်”
“မင္းတို႔ႏိုင္ငံက ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္တာလား”
“ကဲ.. ခင္ဗ်ားနားလည္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ျဖည္းျဖည္းေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကားျဖည္းျဖည္းေမာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဘုရင္ႀကီးေၾကာင့္ဆိုတာ ရွင္းသြားေအာင္ အခုေျပာျပမယ့္ ပံုျပင္ကို အရင္နားေထာင္ပါ”
(၃)
စင္စစ္ ဤပံုျပင္သည္ မင္းဒင္၏ မူပိုင္မဟုတ္ပါ။ စကၤာပူက ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ မဟာေမဒင္ဘာသာ၀င္ ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ထြန္း၏ ပံုျပင္သာျဖစ္ပါသည္။ ထိုပုံျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ျခင္းမွာလည္း “ေဒါက္တာ ဘာလို႔ ဗမာျပည္က ထြက္လာရတာလဲဗ်ာ”ဟူေသာ မင္းဒင္ေမးခြန္းေၾကာင့္ “ကိုမင္းဒင္ မေနအပ္တဲ့တိုင္းျပည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တရားေတာ္ရဲ႕ နိပါတ္ေတြထဲမွာ ရွိတယ္ဗ်”အစခ်ီေျပာျပခဲ့ဖူးေသာ ပသီပံုျပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ Woo ကို ေဖာက္သည္ေစ်းႏွင့္ အခမဲ့ျပန္ေပး (သို႔) ျပန္ေျပာေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ့္ပံုျပင္က ဒီလိုဗ် Mr Woo ရ….
တစ္ခါတုန္းက ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ကၽြန္းဆြယ္ေဒသအႏွံ႕ကို ဗဟုသုတရွာရင္း ႀကံဳသလို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းရင္း ခရီး လွည့္လည္ေနတဲ့ ပညာရွိတစ္ဦးနဲ႔ သူ႔အေဖာ္တပည့္တစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့ဗ်ာ။ ဆရာလုပ္သူ ပညာရွိဟာ ဗဟုသုတအလို႔ငွာ လွည့္လည္ေနေပမယ့္ တပည့္လုပ္သူကေတာ့ အေနေခ်ာင္တဲ့ အရပ္ေဒသ၊ ႏိုင္ငံတခုခုမွာ အေျခခ်ေနလုိက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ခရီးလွည့္လည္ေနလိုက္ၾကတာ (၅)ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ေရာက္လာပါသတဲ့။ အဲဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ေစ်းတစ္ခုကိုသြားၿပီး ရိကၡာသြား၀ယ္ၾကတဲ့အခါ ကန္စြန္းရြက္ တစ္စည္း တစ္က်ပ္၊ အမဲသားတပိႆာ တစ္က်ပ္၊ ဆန္တစ္တင္း တစ္က်ပ္၊ ဘာမဆို တစ္က်ပ္ေစ်းခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါသတဲ့။
အဲဒီအခါ တပည့္လုပ္သူက “ဆရာသခင္ ကၽြန္ေတာ္ရွာေနတဲ့ႏိုင္ငံ ေတြ႕ၿပီ။ ဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အေျခခ်ေနေတာ့မယ္ဆရာ” လို႔ဆိုေတာ့ ဆရာလုပ္သူ ပညာရွိက ဘာေၾကာင့္ ေစ်းေတြတူေနရသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ေစ်းနဲ႔သူ မေရာင္းၾကသလဲဆိုတာ စံုစမ္းတဲ့အခါ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ဘုရင္ႀကီးအမိန္႕ေၾကာင့္လို႔ ျပန္ေျဖၾကသတဲ့။
ဒီေတာ့ ဆရာလုပ္သူက “တပည့္ ဒီေဒသဟာ မေနအပ္တဲ့အရပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံက ဘုရင္ႀကီးဟာ ဘာမွ နားလည္ပံု မရ ဘူး။ မင္းမေနပါနဲ႔။ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္”လို႔ အတန္တန္နားခ်ေပမယ့္ တပည့္ လုပ္သူက နားမေထာင္ဘဲ ဇြတ္ေနရစ္ဖို႔လုပ္ ေနတာေၾကာင့္ “ကဲ…ေျပာမရရင္လည္း မင္းေနခဲ့ပါ။ အလႅဟ္အရွင္ျမတ္ အလိုေတာ္ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ မင္းဒုကၡေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ငါကယ္တင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္”ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ခရီးဆက္ထြက္သြားသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔တပည့္လုပ္သူဟာ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ ေနလာခဲ့တာ တစ္လေလာက္ၾကာလာတဲ့အခါ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ လူေသမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါ သတဲ့။ ျဖစ္ပံုက သူခိုးတစ္ေယာက္ဟာ ညအခ်ိန္အိမ္တစ္အိမ္က ပစၥည္းခိုးဖို႔အတြက္ အုတ္နံရံစည္းရိုးကို ေက်ာ္တက္ရာက အုတ္နံရံၿပိဳက်ၿပီး သူခိုး နံရံပိေသတာျဖစ္ပါသတဲ့။
အဲဒီအမႈဟာ ဘုရင္ႀကီးဆီေရာက္လာတဲ့အခါ “အုတ္နံရံကို ခိုင္မာေအာင္မလုပ္တဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္မွာ အျပစ္ရွိတယ္။ အိမ္ပိုင္ရွင္ ကို သတ္ေစ”လို႔ အမိန္႕ခ်သတဲ့။
အဲဒီအခါ အိမ္ပိုင္ရွင္က “ဘုရင္ႀကီးခင္ဗ်ား ဒီအုတ္နံရံဟာ ပန္းရံသမားလုပ္တဲ့ အုတ္နံရံပါ”ဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက “ဒီလိုဆို ပန္းရံသမားအျပစ္ေပါ့။ အိမ္ရွင္ကုိ လႊတ္၊ ပန္းရံသမားကို သတ္ေစ”လို႔ အမိန္႕ခ်ျပန္ပါသတဲ့။
အဲဒီအခါ ပန္းရံသမားက “ဘုရင္ႀကီးခင္ဗ်ား ဒီနံရံကိုလုပ္ဖို႔ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ အဂၤေတမဆလာပံုးနားမွာ ထားတဲ့ ေရပံုးကို ႏြားတစ္ေကာင္ကန္သြားလို႔ အဂၤေတမွာ ေရေတြမ်ားၿပီး နံရံၿပိဳရတာပါ။ ႏြားမွာအျပစ္ရွိပါတယ္”လို႔ေလွ်ာက္ထားျပန္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက “ဟာ.. ဒါဆို အဲဒီႏြားကို သတ္ေစ။ ပန္းရံသမား လႊတ္ေစ”ဆိုၿပီး အမိန္႕ခ်ျပန္ပါသတဲ့။
အဲဒီႏြားကို ရွာတဲ့အခါ ႏြားက ႏြားသတ္ရုံေရာက္ၿပီး သတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတဲ့အခါ “ႏြားသတ္ရုံပိုင္ရွင္ကို သတ္ေစ”လို႔ အမိန္႕ခ်ျပန္ပါသတဲ့။ ႏြားသတ္ရုံပိုင္ရွင္ကို လည္ပင္းႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး ေသဒဏ္ေပးတဲ့အခါ ပံုပန္းမက်ဘဲ လည္ပင္းနဲ႔ေခါင္း တဆက္တည္းျဖစ္ေနေတာ့ ႀကိဳးကြင္းက ေလွ်ာေလွ်ာထြက္ေနၿပီး ႀကိဳးေပးမရျဖစ္ေနသတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္း ဘုရင္ႀကီးကို ေလွ်ာက္တဲ့အခါ “ဟ၊ဒီလိုဆို အဲဒီႀကိဳးကြင္းနဲ႔ေတာ္တဲ့ ေတြ႕တဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ႀကိဳးေပးကြာ”လို႔အမိန္႕ခ်ျပန္ သတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာပါးကြက္သားေတြက နီးရာလူကိုရွာတဲ့အခါ ဒီကိစၥဘယ္လိုရွင္းမလဲ သိခ်င္လို႔ လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ဧည့္ႏိုင္ငံသား တပည့္ျဖစ္သူကိုေတြ႕ၿပီး လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္လိုက္ၾကပါသတဲ့။
အဲဒီအခါ တပည့္ျဖစ္သူဟာ “ဆရာသခင္စကားကို နားမေထာင္မိတာေတာ့ မွားၿပီ။ အလႅဟ္အရွင္ျမတ္ ကယ္ေတာ္မူပါ”ဆိုၿပီး ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနသတဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာလုပ္သူဟာ လူအုပ္ထဲကထြက္လာၿပီး “မင္းကို ငါကယ္မယ္၊ မင္းစိတ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထား။ ငါေျပာတာ တေသြမတိမ္းနားေထာင္ပါ။ အခု မင္းလည္ပင္းက ႀကိဳးကြင္းကို ငါကလုၿပီး ငါ့လည္ပင္းမွာစြပ္မယ္။ မင္းက ျပန္လုၿပီး မင္းလည္ပင္းမွာစြပ္ပါ”လို႔ သင္ေပးၿပီး ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳးကြင္းကို အျပန္အလွန္လုၿပီး စြပ္ေနၾကပါသတဲ့။
အဲဒီသတင္းကို ဘုရင္ႀကီးၾကားတဲ့အခါ “ဟ၊ဒြႏၷယားႀကီးဟာ ထူးဆန္းလွခ်ည္လား”ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ လူသတ္ကုန္းကုိ ဆင္းလာၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးတဲ့အခါ ဆရာလုပ္သူပညာရွိက “ဘုရင္ႀကီးခင္ဗ်ား ဒီအခ်ိန္ဟာ ေကာင္းကင္ဘံု ဂ်ႏၷတ္ တံခါးဖြင့္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႀကိဳးနဲ႔ ဒီအခ်ိန္ေသတဲ့သူဟာ ဂ်ႏၷတ္ကို တန္းေရာက္မွာပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဆိုေတာ့ ဂ်ႏၷတ္ကို သူ႕ထက္ပိုေရာက္သင့္လို႔ လုရတာပါ”လို႔ေျဖသတဲ့။
အဲဒီအခါ ဘုရင္ႀကီးက တခ်က္ေတြကနဲ စဥ္းစားၿပီး “ဟ.. ဒီႏိုင္ငံဟာ ငါ့ႏိုင္ငံကြ. ဂ်ႏၷတ္ကိုသြားဖို႔ ငါ့ထက္ သင့္ေတာ္တဲ့သူမရွိဘူး။ ေပးစမ္း…မင္းလည္ပင္းက ႀကိဳးကြင္း”ဆိုၿပီး သူ႔လည္ပင္းသူ ႀကိဳးကြင္းစြပ္၊ အာဏာပါးကြက္သား ေတြကို `ျမန္ျမန္ဆြဲတင္ၾက၊ အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္မွ´လို႔ အမိန္႕ေပးေတာ့ အာဏာပါးကြက္သားေတြက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ႀကိဳးကိုဆြဲတင္လိုက္တာ ဘုရင္ႀကီး အသက္ေပ်ာက္ပါေရာတဲ့ဗ်ာ…။
(၄)
“ကဲ…ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကိုလည္း က်ဳပ္ေျဖၿပီးၿပီ။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ”ဆုိေတာ့ Mr. Woo က
“အိုး အိုင္ဆီး…အိုင္ဆီး အိုင္ဆီး၊ ခြီး ခြီး”ဆိုၿပီး တံေတြးေတြ သီးေအာင္ ရယ္ေမာေနေလ၏။
Mr Woo ဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကို သေဘာက်၍ ရယ္ေမာေလသေလာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျဖပံု ဥပမာကို သေဘာက်လို႔ ရယ္ေမာေလသေလာ၊ မင္းဒင္မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။ မင္းဒင္ရင္ထဲတြင္မူ ျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ ရင္ဆို႔ေနပါသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxx