၅ ႏုိဝင္ဘာ ၂၀၁၅ ေန႔ထုတ္ သည္ဗြိဳက္ေဒးလီးသတင္းစာမွ။ ။
မပန္းရယ္အငုိတိတ္ပါေတာ့
(မင္းဒင္)
(၁)
ရံုးခန္းဝသုိ႔ကၽြန္ေတာ္ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္၊ဧည့္ခန္းအတြင္းတြင္
အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးကုိကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။
အဆုိပါအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးအနက္၊တစ္ဦးမွာအသက္သံုးဆယ္
ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိ၍က်န္တစ္ဦးကား၊အသက္အားျဖင့္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ထက္ေက်ာ္ဟန္မတူေသးေပ။
စိတ္ပန္းလူပန္းျဖစ္ေနခ်ိန္မုိ႔၊ကၽြန္ေတာ့္ရံုးအဖြဲ႔မွဴးေအာင္ေဌးကုိ
၊ႏွစ္ကုိယ္ၾကားခပ္ေငါက္ေငါက္ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္မိသည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ေအာင္ေဌး၊ဘယ္ကဧည့္သည္ေတြတုန္း”
“ဟုိကိစၥေလသူငယ္ခ်င္း”
“ဘာဟုိကိစၥလဲကြာ။ရံုးခ်ိန္လည္းေက်ာ္ေနျပီဥစၥာ။ေနာက္ေန႔မွခ်ိန္းလုိက္ေပေတာ့”
“ဟုိ၊ဟုိ၊ဟုိေလ၊ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြအတြက္၊
သူငယ္ခ်င္းရဲ့ဒါရုိက္တာကသူတုိ႔ကုိေခၚခုိင္းထားလုိ႔”
“ဟမ္။ဒါဆုိဟုိကေလးမေလးက၊ဘယ္လိုလုပ္ပါလာတာတုန္း”
“သူလည္းဟုိဟာပဲေလ”
“ဟုိဟာဆုိတာဘာလဲ။ေသခ်ာေျပာစမ္းကြာ”
“ကိုယ္ေမးၾကည့္ေတာ့အဲဒီကေလးမေလးကလည္းအဝွာပဲတဲ့သူငယ္ခ်င္း”
“ျမတ္စြာဘုရား။မင္းတုိ႔လုပ္ေပါက္ကေတာ့အကုန္ေထာင္က်
ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ငါ့အခန္းထဲကုိမင္းခဏလာခဲ့ဦး”
(၂)
(၁၉၉၈)ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ႏုိင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္
ဖြံ႔ျဖဳိးေရးေကာင္စီေခတ္၏တစ္ခုေသာေနညိဳခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိစဥ္က၊ကၽြန္ေတာ့္ရံုးခန္းမွာ၊ေက်ာက္တံတားျမိဳ႕နယ္(၃၇)လမ္း၊
အလယ္ဘေလာက္တြင္၊ဖြင့္လွစ္ထား၏။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စကား
အခ်ီအခ်ေျပာေနသူမွာကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူခ်င္းေအာင္ေဌးျဖစ္၍
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာေက်ာင္းေနဖက္သက္တူရြယ္တူျဖစ္ကာ၊
ကၽြန္ေတာ့္ရံုးတြင္ရံုးအဖြဲ႔မွဴးအျဖစ္ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနသူျဖစ္ပါသည္။
ငယ္ေပါင္းမုိ႔ကၽြန္ေတာ္က မင္းငါဟူ၍ေျပာဆုိေသာ္ျငားသူကမူ၊
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူငယ္ခ်င္း၊ကုိယ္ဟုသံုးႏွဳံးရွာပါ၏။
ထုိရက္မ်ားက၊စကၤာပူႏိုင္ငံမွေရာက္ရွိေနသည့္လုပ္ငန္းရွင္
ဧည့္သည္ႏွစ္ဦးအတြက္၊တေနကုန္အလုပ္ရွဳပ္ေနသျဖင့္၊
ညေနငါးနာရီခန္႔တြင္မွ၊ရံုးခန္းသုိ႔ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။
စကၤာပူဧည့္သည္တုိ႔ကား၊ျမန္မာႏုိင္ငံျပည္တြင္းေရေၾကာင္း
ပုိ႔ေဆာင္ေရးႏွင့္အက်ဳိးတူပူးေပါင္း၍သေဘၤာမ်ားကုိမြမ္းမံျပင္ဆင္ျခင္း၊
လုိအပ္ေသာသေဘၤာအပုိပစၥည္းမ်ားတင္သြင္းျခင္း၊ထုတ္လုပ္ျခင္း၊
အၾကီးစားျပင္ဆင္မွဳတုိ႔အတြက္ေခတ္မီွသေဘၤာက်င္းၾကီး တစ္ခု တည္ေဆာက္ျပီး၊ႏုိင္ငံတကာမွပင္လယ္ကူး
သေဘၤာၾကီးမ်ားကုိပါေဒါက္တင္ျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ရန္အထိ၊
ရည္ရြယ္ခ ်က္ျဖင့္၊ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းမွသက္ဆုိင္ရာ
တာဝန္ရိွပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္လာေရာက္ညွိႏွဳိင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိ အဖြ႔ဲအားကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီဒါရုိက္တာသေဘၤာသားေဟာင္း
တစ္ဦးက၊ ခ်ိတ္ဆက္ေခၚေဆာင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ထုိေခတ္ထုိကာလထံုးစံအတုိင္း၊ဌာနဆုိင္ရာတစ္ခုသုိ႔အဝင္အထြက္
ကိစၥသည္လြယ္ကူလွသည္ေတာ့မဟုတ္။
လူ ၾကီးအဆက္အသြယ္၊တံစုိးလက္ေဆာင္အပါအဝင္၊
တရားမဝင္ေပးရသည့္စားပြဲေအာက္ေၾကးစသည္ျဖင့္
မ်ားေျမာင္ရွဳပ္ေထြးလွ၏။အဆုိပါလုပ္ငန္းအတြက္၊ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း
ပုိ႔ေဆာင္ေရးဌာနမွတာဝန္ရွိသူမ်ားႏွင့္ရက္သတၱတစ္ပါတ္ခန္႔
၊ေန႔ေရာညပါ၊ႏွစ္ဖက္အျပန္အလွန္အေသးစိတ္ေဆြးေႏြးျပီးခ်ိန္တြင္၊
ထြက္ေပၚလာသည့္အေျဖမွာ၊အထက္သုိ႔တင္ျပေပးမည္ဟူသတည္း။
(၃)
ကိုယ္ကအိိမ္ရွင္ျဖစ္ေနသည့္ျပင္၊လုပ္ငန္းကိစၥအတြက္စကၤာပူႏုိင္ငံမွ
အထင္ကရသေဘၤာကုမၸဏီၾကီးတစ္ခု၏ အျမင့္ဆံုးတာဝန္ရွိသူ ကိုယ္တုိင္လာေရာက္သျဖင့္၊အတတ္ႏိုင္ဆံုးဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္ေအာင္၊
လံုးပန္းရသည္မုိ႔ စိတ္ ေရာကုိယ္ပါပင္ပန္းလွ၏။
စိတ္အုိက္လူအုိက္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္၊သေဘၤာသားေဟာင္းဒါရုိက္တာက၊
အဆုိပါဧည့္သည္ တုိ႔အတြက္၊အထူးအစီအစဥ္တစ္ခု လိုအပ္ေၾကာင္းဆုိလာသည္။သူဆုိလုိသည့္အထူးအစီအစဥ္ကား၊
၎ဧည့္သည္တုိ႔အတြက္ညအိပ္ေဖာ္ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးရွာေပးရန္ေပတည္း။
ထုိစကားကုိၾကားစကေသာ္ကၽြန္ေတာ့္နားထဲတြင္ထူ ပူသြားကာ၊ေဒါသစိတ္ေထာင္းကနဲထြက္သြားမိေလသည္။
မွန္ရာကုိဝန္ခံရလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ငယ္ႏုစဥ္ကထုိသုိ႔ေသာကိစၥရပ္မ်ဳိးႏွင့္
အကင္းၾကီးကင္းလွသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။
သုိ႔ေသာ္လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးအေနျဖင့္ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္အား၊
(မရုိေသ့စကား) --ာရွာေပးရမည့္၊--ာေခါင္းအလုပ္ ကိုကားကၽြန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္သည္မွာေသခ်ာ၏။
စကၤာပူဧည့္သည္တုိ႔ေတာင္းဆုိျခင္းဟုတ္မဟုတ္မူကၽြန္ေတာ္မသိ။
သိလည္းသိလိုစိတ္မရွိေခ်။သေဘၤာသားဒါရုိက္တာ၏အဆုိိအရ
ဤသည္မွာႏိုင္ငံတကာထံုးစံဟုဆုိသည္။အထူးသျဖင့္ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္၊
၎ဟုိဒင္းဟုိဟာတုိ႔အလြန္ေပါသျဖင့္၊ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္တုိ႔
အထူးစိတ္ဝင္စားၾကသည္ဟုဆုိပါသည္။ဧည့္သည္၊အိမ္ရွင္ႏွင့္ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔တုိင္းျပည္၏ထုိစဥ္ကအေျခအေနကုိပါေခါင္းေအးေအးျဖင့္
အဖက္ဖက္မွထည့္သြင္းစဥ္းစားရင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ကာ၊တုန္႔ျပန္လုိက္ရ၏။
“ခင္ဗ်ားဒီနည္းနဲ႔ဧည့္ခံခ်င္တယ္ဆုိရင္ျဖင့္၊ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ေတာ့၊
လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ေအာင္ေဌးနဲ႔သာၾကည့္စီစဥ္လိုက္ေပေတာ့။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီးကၽြန္ေတာ္ဘာမွမသိခ်င္မၾကားခ်င္ဘူးဗ်ာ”
(၄)
အထက္တြင္ဆုိခဲ့သည့္ကၽြန္ေတာ္မျမင္ခ်င္မၾကားခ်င္သည့္ကိစၥရပ္သည္၊
ယခုေသာ္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မလႊဲမေရွာင္သာပက္ပင္းတုိးေနေလျပီ။
။ေအာင္ေဌးသည္ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲေရွ႕တည့္တည့္ကုလားထုိင္တြင္၊
မ်က္ႏွာေသကေလးျဖင့္ခပ္ငူငူထုိင္ရင္း၊ကၽြန္ေတာ့္ႏွဳတ္ထြက္စကားကုိ
ငံ့လင့္ေနသည္။သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခ်က္ကိုကၽြန္ေတာ္ခ်လိုက္ မိ၏။
“ေအာင္ေဌးရာ၊အလုိမတူ၊ရြယ္မူမေျမာက္ဆုိတဲ့ မုဒိန္းမွဳအေၾကာင္းကုိမင္းမသိေလေရာ့သလား။အလုိတူသည့္ တုိင္အရြယ္မေရာက္ေသးရင္၊မုဒိန္းမွဳေျမာက္တယ္ကြ”
“ကိုယ္လည္းဖုန္းဆက္ျပီးေခၚလုိက္တာမုိ႔သူတုိ႔ေရာက္လာမွသိရတာပါ။
။ေရာက္လာမွျပန္လႊတ္လို႔လည္းမျဖစ္။ေနာက္တစ္ေယာက္ေျပာင္းရွာဖုိ႔ လည္းအခ်ိန္မရွိ…..”
“ေတာ္ပါေတာ့ကြာ။ဒီကေလးမေလးကုိ မင္းျပန္သာပုိ႔လုိက္ပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ကြာ။လူျမင္လုိ႔မေတာ္၊လူၾကားလုိ႔မ ေကာင္း၊
ခ်က္ခ်င္းျပန္ပုိ႔လုိက္ကြာ။တစ္ေယာက္က်န္လည္းအဲဒီတစ္ေယာက္နဲ႔သာ
စခန္းသြားၾကေပေစေတာ့”
“ေအးပါသူငယ္ခ်င္းရာ။ကုိယ္အခုပဲေျပာလုိက္ပါ့မယ္”
ကၽြန္ေတာ္စိတ္တုိေနသည္ကုိငယ္ေပါင္းပီပီရိပ္မိဟန္ရွိသည့္ေအာင္ေဌးကား၊
ကၽြန္ေတာ့္ရံုးခန္းထဲမွခပ္ကုပ္ကုပ္ ျပန္ထြက္သြားရွာေလရာ၊
ကၽြန္ေတာ္လည္းစိတ္ေျဖရာအလုိ႔ငွာလုပ္လက္စရံုးလုပ္ငန္းအခ်ဳိ႕ကုိ၊
လွန္ေလွာဖတ္ရွဳ ေနလိ္ုက္၏။
(၅)
ဆယ္မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ဧည့္ခန္းဆီမွငုိရွဳိက္သံသဲ့သဲ့ႏွင့္ႏွပ္ညွစ္သံတုိ႔ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ၾကားရစဥ္မွာပင္၊ေအာင္ေဌးကၽြန္ေတာ့္အခန္းတြင္း
သုိ႔ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ေဌးကုိဆီးေဟာက္လိုက္သည္။
“အစကငါမေျပာဘူးလား။အခုကတည္းကအလိုမတူလို႔ေသာက္ျပသနာေတြ
တက္ကုန္ျပီမဟုတ္လား”
“မင္းထင္သလိုမဟုတ္ဘူးသူငယ္ခ်င္း။အခုျဖစ္ေနတာကတစ္မ်ဳိး”
“ဘာတစ္မ်ဳိးလဲကြ။အဲဒီကေလးမငိုေနတာဒီအခန္းကေနေတာင္
အတုိင္းသားၾကားေနရတာ”
“ကုိယ္ေျပာတာစကားဆံုးေအာင္ေသခ်ာနားေထာင္ပါဦးကြာ။
အခုကေလးမေလးငုိေနတာက၊(Summit parkview)လုိ ဟုိတယ္မွာႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔လုိက္ရတဲ့ေအာ္ဒါမုိ႔၊သူကုိခ်န္ထားခဲ့လုိ႔၊
ငိုျပီးေတာင္းပန္ေနတာ။ေနာက္ျပီးသူ႔မိသားစုကလည္း
အေတာ့္ကုိၾကပ္တည္းေနလုိ႔ပါတဲ့။အဲဒါေၾကာင့္အဲဒီကေလးမေလးက
မင္းကုိသူကုိယ္တုိင္ဝင္ျပီးေတာင္းပန္ပါရေစတဲ့”
ေအာင္ေဌး၏စကားအဆံုးတြင္ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚသုိ႔မုိးၾကိဳးတည့္တည့္
ပစ္ခ်လိုက္သလိုခံစားရေလသည္။သုိ႔ ေသာ္ယင္းျပသနာကုိ
ကၽြန္ေတာ္လက္မေလွ်ာ့ႏိုင္ေသးေခ်။
“ဒါဆုိလည္းသူ႔အိမ္စားရိတ္အတြက္ေငြႏွစ္ေသာင္းထုတ္ေပး
လုိက္ေပေတာ့။ျပန္လႊတ္မွျဖစ္မယ္”
“အဲဒီကိိစၥလည္းကိုယ္ေျပာျပီးျပီသူငယ္ခ်င္း။မရဘူး။
တုိ႔ေပးတဲ့ပုိက္ဆံက၊သူ႔ဝန္ေဆာင္ခအျပင္အပုိေပးတဲ့မုန္႔ဖုိးေလာက္ပဲရွိတာတဲ့”
အေျခအေနဆုိးတစ္ခုကုိေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ရန္၊တစ္စံုတစ္ခုေသာ
အတုိင္းအတာအထိကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္၊မေဝခြဲႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး၊
ကၽြန္ေတာ့္ရံုးလက္ကုိင္အိတ္ကုိ၊ဆတ္ကနဲေကာက္ဆြဲလ်က္ အိမ္သုိ႔ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခဲ့ရာလမ္းတေလွ်ာက္လံုး၌ေခတ္ဆုိးေခတ္ၾကပ္ၾကီးကိုသာ
မေက်နပ္ျခင္း၊ၾကီးစြာျဖစ္မိခဲ့ ေလသည္။
(၆)
ယခု(၂၀၁၅)ခုႏွစ္ျဖစ္၍၊ယင္းျဖစ္ရပ္သည္တဆယ့္ခုႏွႏွစ္မွ်
ၾကာေညာင္းခဲ့ျပီျဖစ္သည့္တိုင္၊ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိတုိင္း ျပည္အေၾကာင္း
စဥ္းစားမိေလတုိင္း၊တေစၦေျခာက္သကဲ့သုိ႔ခံစားရဆဲျဖစ္၏။
ယခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္၊အမည္ခံဒီမုိကေရစီသာျဖစ္၍ဒီမုိးဒီေလ၊ဒီမင္းဒီစုိး၊
ဒီသူခိုးတုိ႔ၾကီးစုိးဆဲပင္မဟုတ္ေခ်ေလာ။ငံုခ်ိန္မတန္ပဲပြင့္၊ပြင့္ခ်ိန္
မတန္ပဲႏြမ္းကာႏြမ္းခ်ိန္မတန္ခင္ေၾကြရေသာအဆုိပါမိန္းကေလးအား၊
စိတ္ဆုိးစိတ္ကြက္ရန္အေၾကာင္းမရွိပါ။
ဤေလာက၌အဘယ္သူသည္ငိုခ်င္းရွည္ဘဝဆုိးကုိေတာင့္တမက္ေမာ
ပါအံ့နည္း။ျမန္မာျပည္တဝွမ္းတြင္ယင္းငုိခ်င္းရွည္ျဖင့္
အသက္ေမြးေနရသည့္၊အမ်ဳိးေကာင္းသမီးတုိ႔အဘယ္
အေရအတြက္မွ်ရွိေနေလပါသနည္း။
မၾကာမီရက္ပိုင္းအတြင္းျမန္မာျပည္တြင္အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲၾကီး
က်င္းပေပေတာ့မည္။ထက္ေအာက္ျမန္မာျပည္တဝွန္းလံုး
တြင္ျမင္ေတြ႔ေနရေသာလူထုၾကီး၏ပံုရိပ္မ်ား၊ရင္တြင္းစကားမ်ားအရ
၊ေခတ္စနစ္အေျပာင္းအလဲၾကီး တစ္ရပ္ကုိ၊စိတ္အား ထက္သန္စြာေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားလ်က္ရွိၾကေလျပီ။
ေခတ္ဆုိးၾကီးျဖင့္၊ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားျဖစ္ထြန္းေနၾကသူအခ်ဳိ႕မူကား၊
ရွန္ပူေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊တရုတ္ျပည္ျဖစ္ဆုိင္ကယ္၊လက္ကိုင္ဖုန္း၊
ကတၱရာလမ္းႏွင့္ဓာတ္မီးတုိင္တုိ႔ကုိညြန္ျပကာ၊ေခတ္ၾကီးေျပာင္းလဲခဲ့ျပီ
ဟုေၾကြးေၾကာ္ေနၾကပါ၏။ေျပာင္းလဲလိုသူအမ်ားစုႏွင့္၊ဒံုရင္းတြင္ေနလုိေသာ
အင္အားစုအခ်ဳိ႕တုိ႔၊လြန္ဆြဲအားျပိဳင္လ်က္ရွိပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ကမူဓမၼႏွင့္အဓမၼအားျပိဳင္ေနျခင္းဟုသာျမင္မိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာရက္ပိုင္းက၊ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ျပီ
ဟူေသာေၾကြးေၾကာ္သံအေပၚကၽြန္ေတာ္၏ထင္ျမင္ခ်က္ကုိေတာင္းခံခဲ့ရာ
၊ေအာက္ပါအတုိင္းကၽြန္ေတာ္ေရးသားျပန္ၾကားခဲ့ပါသည္။
ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ျပီဆုိတာစနစ္ဆုိးၾကီးေၾကာင့္တတုိင္းတျပည္လံုး
မြဲေတျပာက်ျပီးလူသားသိကၡာေပ်ာက္ဆံုးေနတာေၾကာင့္
စစ္မွန္တဲ့ဒီမုိကရေစီေခတ္ဆီကုိကူးေျပာင္းဖုိ႔အခ်ိန္တန္ျပီလုိ႔
သေဘာေပါက္ပါတယ္။
သမၼတအအပါအဝင္လက္ရွိအာဏာရပါတီဖက္က ေျပာေနတဲ့ေျပာင္းလဲျခင္း
ဆုိတာ ျပည္သူလူထုအတြက္ ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္သလုိသာရွိျပီး၊ အာဏာရွိသူေတြစိတ္ထင္တုိင္း ကုိယ္က်ဳိးဆက္ရွာေနတဲ့
အမည္ခံဒီမုိကေရစီ အေျပာင္းအလဲကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါ။
လုိတုိရွင္းေျပာရရင္ ကုိယ္က်ဳးိရွာသမားေတြ၊လူမသမာေတြ၊
သူခိုးအၾကီးစားေတြ သူတုိ႔ေနရာအသီးသီး ကေန
အသာတၾကည္ဖယ္ေပးဖုိ႔။ တုိင္းျပည္တကယ္တမ္းေကာင္းစားလာေအာင္ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္စြာ ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္မဲ့ပုဂၢိဳ္လ္ေတြ
ေျပာင္းလဲေနရာယူႏုိင္ဖုိ႔၊စနစ္ဆုိးၾကီးကုိေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔
အခ်ိန္တန္လြန္းမကတန္ခဲ့ပါျပီ။
(၇)
အကယ္၍သာဤေဆာင္းပါးကုိအဆုိပါမိန္းကေလးငယ္ဖတ္မိရွဳမိလွ်င္၊
ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္သူ႔အားစကားတခြန္း လက္ေဆာင္ပါးခ်င္ပါသည္။
“ပန္းကေလးနဲ႔တူတဲ့မိန္းကေလးေရ။အခုအခ်ိန္ဆုိရင္
မင္းအသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေရာေပါ့။မင္းငိုရင္းက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ၊ေခတ္ဆုိးေခတ္ၾကပ္ၾကီးထဲမွာေရာက္ေနရတဲ့၊
မင္းဘဝမင္းမိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ဆုိတာ၊
ကုိယ္ေကာင္းေကာင္းၾကီးသေဘာေပါက္ပါတယ္။
။ေခတ္ဆုိးစနစ္ဆုိးၾကီးဟာ၊တတုိင္းျပည္လံုးအစားဆင္းရဲ
အေနဆင္းရဲရံုသာမကကုိယ္က်င့္သိကၡာတရားပါပ်က္ျပားၾကရတာမုိ႔၊
လူထုဆႏၵနဲ႔အညီိမၾကာမတင္မွာက်ဆံုးကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မွာပါ။
မပန္းရယ္မငိုပါနဲ႔။မပန္းရယ္ အငုိတိတ္ပါေတာ့”