၃ ဇြန္ ၂၀၁၆ ေန႔ထုတ္ Politic Journal မွ
ပန္းေၾကြေတာမွာလမ္းေလွ်ာက္ျခင္း
(မင္းဒင္)
(၁)
ဒီမယ္ဗ်။ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။က်ဳပ္မိတ္ေဆြ
တေယာက္နဲ႔ေတာင္ေတာင္အီအီစကားေတြေလွ်ာက္ေျပာၾကရင္း၊
သီခ်င္းတပုဒ္အေၾကာင္းေရာက္သြားပါေလေရာဗ်။သီခ်င္းအေၾကာင္း
ေျပာရတယ္သာဆုိတယ္၊က်ဳပ္ကဂီတနယ္ကုိအကၽြမ္းတဝင္ရွိလွတဲ့
သူမဟုတ္ပါဘူး။အမယ္၊သူကေတာ့ ဂီတနဲ႔ သိပ္မစိိမ္း လွဘူးဆုိရမယ္။
စကားေတြေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေျပာေနရင္းကေန၊
သူအမွတ္မထင္ေျပာလုိက္တဲ့စကားတခြန္းေၾကာင့္ က်ဳပ္မွင္တက္မိတာေတာ့အမွန္ပါဗ်ာ။သူေျပာတာက
“ဒီေခတ္မွာဒီလိုဂႏၳဝင္ေျမာက္တဲ့သီခ်င္းမ်ဳိး ေတြေရးစပ္ႏိုင္ တဲ့ဂီတပညာရွင္ ေတြမေပၚေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။အဲဒါဘာျဖစ္လို႔လည္းဗ်” တဲ့။
သူေမးပံုက၊က်ဳပ္အၾကပ္ရုိက္သြားေအာင္ေမးလုိက္တာေတာ့
ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ဒါေပသိသူ႔ေမးခြန္းေၾကာင့္က်ဳပ္အေတာ္ေခါင္းေျခာက္
သြားခဲ့တာေတာ့အမွန္ပဲဗ်ာ။အင္း…ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္
ဒီေခတ္ဒီကာလမွာ ဂီတ တင္မဟုတ္ပါဘူး။
စာေပ၊ရုပ္ရွင္၊ဇာတ္သဘင္စတဲ့အႏုပညာအလႊာေပါင္းစံုမွာလည္း
ဘက္ေပါင္းစံုကခၽြတ္ျခံဳ က်၊ လံုးပါးပါးေနတာဘယ္သူမွျငင္းလုိ႔မရပါဘူးဗ်ာ။
အဲဒီေန႔က သူ႔ေမးခြန္းကုိက်ဳပ္မေျဖႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
က်ဳပ္လည္းသူေနာက္ထပ္ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာအသစ္ေတြကုိ မၾကားတခ်က္ၾကားတခ်က္နဲ႔စကားျပတ္ခဲ့ေပမဲ့သူေမးခြန္းအေပၚ
ဘယ္လုိမ်ားေျဖရပါ့မလဲဆုိတဲ့အေတြးဟာ က်ဳပ္ ေခါင္းထဲမွာ တဝဲလည္လည္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဗ်။အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ေလတုိင္း၊
အဲဒီေမးခြန္းဟာက်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ျပန္ျပန္ေပၚလာတယ္ဗ်ာ။
(၂)
လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လေလာက္ကေပါ့။ကုိျမတ္ရွိန္ဆုိတဲ့က်ဳပ္မိတ္ေဆြ
တေယာက္က၊စာအုပ္ေဟာင္းေလးေတြလက္ေဆာင္အျဖစ္လွမ္းပုိ႔လုိ႔၊
တခုေသာစာအုပ္မွာပါတဲ့ဝတၳဳတုိေလးတပုဒ္ကုိအမွတ္မထင္
ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေတာ့္ကုိစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့အဲဒီစာအုပ္ကုိခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္ရွာျပီးဖတ္ေစခ်င္တာဗ်။
ဒါေပမဲ့စာအုပ္ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ႏွစ္ကႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္နီးပါးရွိျပီမုိ႔၊
ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ရွာလုိ႔ေဖြလုိ႔မလြယ္ေလာက္ေတာ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္က်ဳပ္မွတ္မိ
သေလာက္၊အတုိခ်ဳံ႕ျပီးျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ဒီလုိဗ်။
အိႏၵိယျပည္ၾကီးမွာစစ္ပြဲေတြအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ျပီးလူေတြ
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမွဳေဘးၾကီးနဲ႔ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ကာလ တုန္းကေပါ့။
ဘူတာရံုတခုမွာ စစ္ေျမျပင္ကိုတင္ပုိ႔မဲ့ခဲယမ္းမီးေက်ာက္နဲ႔ အေျမာက္ေတြေတာင္ပံုရာပံုရွိေနသတဲ့။ အစားအစာထက္လက္နက္ကပုိေပါေနတဲ့ကာလဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
အဲဒီဘူတာရံုရဲ့စၾကၤန္ပလက္ေဖာင္းေပၚက ထင္းရူးေသတၱာ တလံုးေပၚမွာသားသည္မိခင္တေယာက္ဟာ ၊လသား အရြယ္သားငယ္ကုိႏုိ႔တုိက္ေနသတဲ့။
အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းကထင္းရူးေသတၱာေပၚမွာထုိင္ေနတဲ့
ပန္းခ်ီ ဆရာတေယာက္က စကၠဴနဲ႔ခဲတံသံုးျပီး အရုပ္ေရးေန သတဲ့ဗ်ာ။အထူးအဆန္းဆုိရင္၊ဝုိင္းအံု ၾကည့္တတ္ၾကတဲ့လူ ေတြရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း၊ရုတ္ရုတ္၊ရုတ္ရုတ္ဆူဆူညံညံေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့အဲဒီကေလးအေမဟာကေလးႏုိ႔တုိက္ရင္းငုပ္တုတ္
ေသေနတာတဲ့ဗ်။အေမေသတာကုိနားမလည္ တဲ့ကေလးကေတာ့ မေအ့ႏုို႔ကုိတျပြတ္ျပြတ္စုိ႔ေနတုန္းပဲတဲ့။ဒီအခ်ိန္မွာတင္မီးရထားဝန္ထမ္း
လက္မွတ္စစ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး၊အေျခအေနကုိ
ေသခ်ာမေလ့လာပဲ၊သူေတာင္းစားရုပ္ေပါက္ေအာင္စုတ္ျပတ္ေနတဲ့
သားအမိဟာ၊ဝင္ခြင့္မရွိတဲ့ဘူတာရံုထဲကိုေရာက္ေနရပါ့မလားဆုိတဲ့
အေတြးနဲ႔စြတ္ေငါက္ေတာ့တာေပါ့။
(၃)
“ေဟ့၊မင္းတုိ႔သားအမိကဘူတာရံုထဲကိုဘာဝင္လုပ္တာလဲ။
ခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြားစမ္း”။ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ေအာ္ဟစ္ ၾကိမ္းေမာင္းေနရင္း၊အနားကပ္ၾကည့္ေတာ့ ကေလးအေမဟာ တုတ္တုတ္မွမလွဳပ္ပဲ၊ေသေနတာကိုသတိထားမိ ေတာ့၊
“ၾသ…ေသေနျပီးကုိး”လုိ႔တေယာက္တည္းေရရြတ္ရင္းပန္းခ်ီဆရာကုိ
လွမ္းၾကည့္ေတာ့ပန္းခ်ီဆရာကလည္း မလွဳပ္ေျခာက္ခ်က္ေလသံနဲ႔ “အင္း၊အင္”လုိ႔အသံျပန္ျပဳသတဲ့။
“သူေသေနတာကုိခင္ဗ်ားသိသလား”လုိ႔ဆက္ေမးေတာ့
ပန္းခ်ီဆရာကေခါင္းျငိမ့္ျပသတဲ့။ဒီမွာတင္လက္မွတ္စစ္ဟာ..၊
“အလုိ..၊ဘုရားေရ။ဒီမိန္းမေသေနတာကုိသူသိသတဲ့။
အေတာ္အၾကင္နာနည္းတဲ့သူပဲ ဗ်ာ။သူသာဝတၱရားရွိတဲ့ အတုိင္း အခ်ိန္မီက်ဳပ္တုိ႔ကိုလာအေၾကာင္းၾကားရမွာ။ခုေတာ့ၾကည့္ပါဦး။
အေမကေသေနျပီ။ကေလးကႏုိ႔စုိ႔တုန္း”..။လုိ႔ဆုိေတာ့ပန္းခ်ီဆရာဟာ သူ႔အရုပ္သူဆက္ဆြဲေနျပီးဘာမွခြန္းတုန္႔မျပန္ဘူးတဲ့။
ပန္းခ်ီဆရာေအးစက္စက္လုပ္ေလ၊လက္မွတ္စစ္ကေဒါကန္ေလျဖစ္ျပီး၊
“ခင္ဗ်ားသာလူစိတ္ရွိရင္၊က်ဳပ္တုိ႔ကုိလာေျပာရမွာေပါ့။ခုေတာ့ဗ်ာ။
အေလာင္းကုိၾကည့္ျပီးပန္းခ်ီဆြဲေနရတယ္လုိ႔၊တကယ့္ကုိ
ကုိယ္ခ်င္းစာတရား၊အၾကင္နာ တရားနည္းတဲ့သူပဲ”..လုိ႔
ဆက္ေငါက္ေနေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက..၊
“ဒီမွာက်ဳပ္အလုပ္ကုိက်ဳပ္ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ပါရေစဗ်ာ။
က်ဳပ္ပန္းခ်ီဆြဲေနတာဟာသက္ဆုိင္ရာကိုအေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ပဲဗ်။
ဒါေပမဲ့မီးရထားဌာနကိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။အိႏၵိယျပည္ၾကီးကုိ
အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ဗ်”လုိ႔၊ခပ္ေငါက္ေငါက္ျပန္တြန္းေတာ့တာပါပဲ။
တုိတုိေျပာရရင္ေဘးကေနဝုိင္းအံုၾကည့္ေနတဲ့လူအုပ္ၾကီးဟာ သနားၾကင္နာဟန္ျပေနတဲ့လက္မွတ္စစ္ဖက္ကေန ရပ္တည္ၾက တာေပါ့။တေယာက္တေပါက္ဆူၾကဆဲၾက၊ေလွာင္ေျပာင္ၾကရာကေန
ပန္းခ်ီဆရာကုိ မေက်မနပ္ ေပါက္ကြဲၾကျပီးေနာက္ဆံုးေတာ့၊ ပန္းခ်ီဆရာ့လက္ထဲကပန္းခ်ီဆြဲတဲ့သစ္သားဘုတ္ျပားနဲ႔ခဲတံေတြကုိ
လုယူျပီးလႊင့္ပစ္၊ပန္းခ်ီဆရာကုိလည္းဝုိင္းျပီးထုိးၾကၾကိတ္ၾကေရာတဲ့။
ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ဘာမွမခုခံပဲ၊ဆြဲလက္စပံုဆြဲစကၠဴစကုိ အက်ႌအိပ္ကပ္ထဲထုိးထည့္သိမ္းရင္း..၊
“ခင္ဗ်ားတုိ႔သိပ္ ရူးၾကတဲ့လူေတြပဲ”လုိ႔၊ညည္းသတဲ့။
(ေလး)
ေနာက္ဆံုးေတာ့တေယာက္တခ်က္ဝုိင္းျပီးဆြမ္းၾကီးေလာင္းၾကတဲ့
ဒဏ္ခ်က္နဲ႔ပန္းခ်ီဆရာခမ်ာ၊အက်ႌၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ထြက္၊
အတြင္းခံစြပ္က်ယ္ပါေပၚျပီးပြန္းပဲ့စုတ္ျပတ္ကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။
အဲသလုိျဖစ္ေနတဲ့ၾကားကပန္းခ်ီဆရာက..၊
“ဟာ..၊သိပ္မုိက္တဲ့လူေတြပဲ။မင္းတုိ႔ငါ့အရုပ္ကားခ်ပ္ကုိဆုတ္ပစ္လုိက္လုိ႔
သည္အရုပ္ကားဟာေပ်ာက္ပ်က္သြား ေရာလားကြာ၊ငါ့စိတ္အာရံုထဲမွာ
အျမဲရွိတယ္။ရုပ္ပံုေရးျပျပီးအိႏၵိယျပည္ၾကီးကုိအစီရင္ခံမယ္ကြ။
ဒီမိန္းမအေလာင္း ၾကီးနဲ႔သနားစရာမိတဆုိးကေလးကုိ၊ အိႏၵိယတျပည္လံုးျမင္ၾကရမယ္။နားလည္လား”..လုိ႔
တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ေရရြတ္ရင္းညည္းၾကိိမ္းျပန္ၾကိမ္းသတဲ့ဗ်။
အဲဒီအခ်ိန္မွာလူအုပ္ၾကီးဆီကုိပုလိပ္တေယာက္ေလွ်ာက္လာေတာ့
လူအုပ္ၾကီးရွဲသြားေရာဆုိပါေတာ့။ဒီမွာတင္ ပရိသတ္ထဲက စာေရးဆရာတေယာက္ထြက္လာျပီးပန္းခ်ီဆရာကိုေဖးကူထူမေပးရင္း
အားေပးသတဲ့။
“ခင္ဗ်ားရဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ခံယူခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့လူအမ်ားစုဟာနလဗိန္းတံုး ေတြဗ်။ေလနဲ႔ဝမ္းကြဲတဲ့
ေကာင္ေတြမဟုတ္ဘူး။အခုခင္ဗ်ားစိတ္ကူးထဲမွာရွိေနတဲ့ရုပ္ပံုလႊာကို
ျပန္ဆြဲပါဦးဗ်ာ။ ပန္းခ်ီကားရဲ့နာမည္ကုိ မွတ္တမ္းတင္ေလာက္ေသာ အေျခအေနလုိ႔ေပးရင္ေကာင္းမယ္ဗ်”လုိ႔ဆုိသတဲ့။
ဒီမွာတင္ပန္းခ်ီဆရာဟာ အေလာင္းနဲ႔ကေလးကုိတလွည့္၊စာေရးဆရာကိုတလွည့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္တလွည့္စီ ၾကည့္ရင္းသူ႔မ်က္ႏွာဟာ ညွဳိးငယ္သလုိျဖစ္သြားျပီး၊အတန္ၾကာေတာ့ အက္ကြဲဆုိ႔နင့္တဲ့ေလသံနဲ႔
ညည္းရွာသတဲ့။
(၅)
“ေအးဗ်ာ။ဒီကေလးအတြက္ဘယ္္လုိလုပ္ၾကမတုန္း။က်ဳပ္လည္း
ဝတၱရားပ်က္တာအမွန္ပဲဗ်ာ။အခ်ိန္ေတြအလကားျဖဳန္းလုိက္သလုိ
ျဖစ္သြားျပီ။မီးရထားဌာနကုိ ေစာေစာကအေၾကာင္းၾကားလုိက္ရင္
အေကာင္းသား”တဲ့။
စာေရးဆရာကေတာ့……၊ “မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ကေလးအေမေသတာေနရာေကာင္းလုိ႔ဆုိရမယ္။
ဒီကေလးကုိမိဘမဲ့ေဂဟာပုိ႔ၾကမွာပါ။အေမၾကီးအေလာင္းကုိလည္း
အစုိးရမီးသျဂၤဳဟ္စက္ဆီကုိပုိ႔တန္ေကာင္းပါရဲ့။ဒါေတြကခင္ဗ်ားအလုပ္
မဟုတ္ဘူးေလ။ခင္ဗ်ားပန္းခ်ီကားကုိသာဆက္ဆြဲစမ္းပါဗ်ာ”လုိ႔ တုိက္တြန္းေလသတဲ့။
ဒါေပမဲ့ပန္းခ်ီဆရာဟာ အေလာင္းနဲ႔ကေလးကိုၾကည့္၊သက္ျပင္းအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ရင္းမ်က္ရည္ဝဲဝဲနဲ႔..၊
“ဟာဗ်ာ။က်ဳပ္မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ဟာရက္စက္ျပီး
အၾကင္နာနည္းတဲ့သူပါ”ဆုိျပီးငိုခ်င္းခ်တယ္ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီအခါမွာစာေရးဆရာက …၊ “ဟာ၊သြားျပီ။အႏုပညာသည္ဟာ သူ႔ရဲ့ ဥပကၡာဝါဒကုိစြန္႔လႊတ္လိုက္ျပီ။ေလာက ၾကီးကုိေစတနာအမွန္နဲ႔၊
အျပင္ဘက္က ၾကည့္တတ္တဲ့စရုိက္ေပ်ာက္သြားျပီ။ ပန္းခ်ီဆရာဟာပန္းခ်ီဆရာစိတ္ ေပ်ာက္ျပီးလူစိတ္ဝင္လာျပီ။
အိႏၵိယတျပည္လံုးသိေအာင္မွတ္တမ္းတင္ရမ့ဲပန္းခ်ီကားဟာ
ပန္းခ်ီဆရာရဲ့စိတ္ထဲကေနေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပီ။ဒါဟာ ကေလးအေမတေယာက္သာမန္ေသတာတင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ အိႏၵိ ယျပည္ ၾကီးပါေသပါပေကာလား”လုိ႔မွတ္ခ်က္ခ်သတဲ့။
ဝတဳၳဇာတ္လမ္းက၊ဒီမွာတင္ဆံုးေပမဲ့က်ဳပ္အေတြးကေတာ့မဆံုးႏုိင္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။
မဆံုးႏုိင္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အဲဒီဝတၳဳတုိေလးဟာ၊ ဒီစာရဲ့အဖြင့္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့၊က်ဳပ္မိတ္ေတြတေယာက္
က်ဳပ္ကုိေမးခဲ့ဖူးတဲ့ေမးခြန္းျပသနာရဲ့အေျဖမ်ားျဖစ္ေနေလသလား
အေတြးပြားမိလုိ႔ပါပဲ။
(၆)
ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ။အဲဒီဝတၳဳရဲ့နိဒါန္းမွာအိႏၵိယျပည္ၾကီးရဲ့
စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနတဲ့ကာလကုိမီးေမာင္းထုိးျပထားတယ္။
စားေရရိကၡာေတြလိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္နဲ႔ အေျမာက္လက္နက္စသည္ေတြအလွ်ံပယ္ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီအက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ သားသည္မိခင္တေယာက္ဟာ ကေလးႏုိ႔တုိက္ရင္း၊အဟာရမျပည့္ဝရာက ေနစတင္တဲ့
နာတာရွည္ေရာဂါဖိစီးျပီးဘူတာရံုလုိေနရာမ်ဳိးမွာကူကယ္ရာမဲ့၊
။က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ရဲ့အနာဂတ္ဟာေဝဝါးရတယ္။
စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ငတ္ေနတဲ့တုိင္းျပည္မွာဘယ္လုိလူမ်ဳိးေတြကို
အႏုပညာရဲ့တန္ဖုိးကုိ သိၾကပါ့မလဲဗ်ာ။
အိႏၵိယလုိအခိုက္အတန္႔အားျဖင့္စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနခဲ့ရတဲ့တုိင္းျပည္မွာ
ေတာင္အငတ္ေဘးၾကံဳေသးတာ၊စစ္ဝါဒီေတြၾကီးစုိးေနခဲ့တဲ့
တုိင္းျပည္မ်ဳိးမွာဆုိပုိဆုိးေတာ့မေပါ့။
အဲဒီကာလမ်ဳိးမွာအႏုပညာကုိစစ္အာဏာသက္ဆုိးရွည္ေရးအတြက္
အသံုးခ်ခံၾကရတယ္။ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြကိုသာတြင္တြင္ၾကီးေရးေနၾက
ရတယ္။ဒီဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြကုိအဟုတ္ၾကီးထင္တဲ့၊အာဏာရွင္
အစိုးရမင္းမ်ားကလည္းအမည္ခံအႏုပညာရွင္ေတြကိုမတန္မရာဘြဲ႔ေတြ၊
အမည္ေကာင္းလက္မွတ္ေတြခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။ဒီလုိေခတ္စနစ္မ်ဳိးမွာ
ဘယ္အႏုပညာဟာေစ်းကြက္တန္ဖုိး၊အႏုပညာတန္ဖုိးျမင့္မားတဲ့ အႏုပညာျဖစ္လာႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။
ေခတ္စနစ္ရဲ့ဆုိးက်ဳိးေၾကာင့္လူထုရဲ့အသိဥာဏ္မွာပါအႏုပညာကုိ
နားမလည္ႏုိင္ျခင္းတည္းဟူေသာတိမ္သလႅာဖံုးကုန္ၾက တယ္။
လူထုက အႏုပညာကုိအႏုပညာလုိမျမင္ေတာ့ဘူး။ အႏုပညာသည္ကလည္းအႏုပညာသည္လုိ မခံစား မေတြးေတာႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ အႏုပညာစစ္စစ္ေတြလံုးပါးပါးျပီးကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့ ရတာပါ ပဲ။
(၇)
အႏုပညာေတြရဲ့က်ဆံုးခန္းဟာ၊တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးရဲ့က်ဆံုးခန္း
မဟုတ္ေပဘူးလားဗ်ာ။ဒီေခတ္ဆုိးစနစ္ဆုိးၾကီးကုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ ခဲ့ၾကတဲ့အာဏာရွင္ေတြဟာ၊အႏုပညာစစ္စစ္ေတြကြယ္ေပ်ာက္ရျခင္းရဲ့
တရားခံအစစ္မဟုတ္ေပဘူးလား။
အင္း..က်ဳပ္တေယာက္တည္းအာေခ်ာင္ေနတာအေတာ္မ်ားသြားျပီ
ထင္တယ္။စကားမစပ္၊ဒီကိစၥအေပၚခင္ဗ်ားေကာ၊ဘယ္လုိထင္သတုန္း၊
က်ဳပ္ကမ်ားတဖက္သတ္လုိရာဆြဲျပီးေတြးလြန္းေနသလား။
ခင္ဗ်ားရဲ့အ ျမင္တခြန္းတပါဒျဖစ္ျဖစ္၊က်ဳပ္ကုိ၊ျပန္ေျပာပါဦးဗ်ာ။ ။
ရည္ညႊန္း။ ။
အၾကင္နာနဲလွတယ္။
အိႏၵိယစာေရးဆရာ-ဘာဘနီ-ဘတၱာခ်ာဂ်ီ
တက္တုိး(ကမၻာ့ဝတၳဳတုိမ်ား၊၃၀၊၁၂၊၆၈)
သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ။ ။သီဟေမာင္ေမာင္