၁၇ ဇြန္ ၂၀၁၆ေန႔ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
အေရွ႕ကုိေလွ်ာက္ပါလုိ႔ အီသီယုိးပီးယားကုိတဲ့ ေမွ်ာ္လိုက္ရင္
မင္းဒင္
(၁)
ျပီးခဲ့တဲ့တပတ္က ဗီဇာသက္တမ္းတုိးဖုိ႔ ကိစၥနဲ႔ က်ဳပ္ဖူးခက္ကေန ဘန္ေကာက္ကုိ ေရာက္တယ္ဗ်။ ထုိင္းမွာအေနၾကာျပီး ထုိင္းပါးဝေနျပီမုိ႔ ဗီဇာကိစၥကုိ ထံုးစံအတုိင္း ထုိင္းပြဲစားလက္ထဲ အပ္လိုက္ေတာ့ နက္ျဖန္ေန႔လယ္ လာယူပါတဲ့။ လြယ္လုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ဒီေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ တစ္ညအိပ္ေစာင့္ျပီး ေနာက္ေန႔ညေန ဖူးခက္ကုိျပန္႐ံုပဲေပါ့။
ဖူးခက္ကေန ဘန္ေကာက္ကုိ အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေရာက္ဖူးေနက်မုိ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္မသြားခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ဟုိတယ္ခန္းထဲမွာပဲ တယ္လီဖုန္းပြတ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီး အိပ္ယာဝင္လိုက္တာ.. အိပ္ခန္းတံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုသံေၾကာင့္ က်ဳပ္လန္႔ႏုိးသြားတယ္ဗ်။ အိပ္ယာကေန လူးလဲထျပီး တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ရွိတဲ့ တ႐ုတ္မိသားစုတစ္စုဟာ ကြိစိကြစအသံေတြနဲ႔ အခန္းထဲကုိ စြတ္ဝင္လာပါေရာဗ်ာ။
ေဒၚတ႐ုတ္မတုိ႔မိသားစုဟာ က်ဳပ္ကုိဖုတ္ေလတဲ့ငပိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ သေဘာမပုိက္ဘဲ အခန္းထဲမွာ အေတာ္ ၾကာေအာင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္၊ က်ဳပ္မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာအကဲခတ္ျပီးမွ အခန္းမွားဝင္လာတာကုိ သေဘာေပါက္ဟန္တူပါရဲ့။ ကြိစိကြစ ဆူညံသံေတြနဲ႔အတူ ျပန္ထြက္သြားပါေလေရာ။
အျပင္မွာ မုိးစင္စင္လင္းေနျပီမုိ႔ ဟုိတယ္ကေကၽြးတဲ့ မနက္စာကုိ ေအာက္ထပ္ဆင္းစားဖုိ႔ အခန္းအျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့ အေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ စိနလူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ပက္ပင္းတုိးျပန္တာပါပဲ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ဟုိတယ္စၾကၤန္တစ္ေလွ်ာက္နဲ႔ ဓာတ္ေလွခါးထဲမွာပါ ကြိစိကြစအသံေတြ ကုလားတုိက္..အဲ၊ တ႐ုတ္တုိက္ က်ားဝင္ကုိက္သလို ဆူညံေနတာေပါ့။ ဘန္ေကာက္ကုိလာတာ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ေနသလုိပါပဲဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႔ မနက္စာဘူေဖးေကၽြးတဲ့ အခန္းထဲေရာက္ေရာ ကုိေရႊတ႐ုတ္ေတြ မ်ားလုိက္ပံုကေတာ့ ဘူေဖးအစားအေသာက္ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကုိေတာင္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ အံုခဲၿပီး အငမ္းမရ တုိးေဝွ႔ေနၾကေလရဲ့။ ပန္းကန္ျပားကုိယ္စီကုိင္ရင္း ဆူညံက်ယ္ေလာင္တဲ့ အာၿပဲသံေတြနဲ႔ ရရာအစားအစာကုိ အလွည့္က်တန္းမစီဘဲ အူယားဖားယား ပန္းကန္ျပားေတြနဲ႔ အေမာက္အလွ်ံ ထည့္ယူၾကတာကုိၾကည့္ရင္း အင္း…၊ ဒင္းတုိ႔ ဘယ္တုန္းကတည္းက ငတ္ၾကီးက်ေနၾကပါလိမ့္။ ေဝသာလီျပည္ ဘီလူးက်သလုိပါပဲကလား။ အီသီယုိးပီးယားက လာတဲ့ တ႐ုတ္ေတြမ်ားလားလုိ႔ေတာင္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္မိတဲ့ အထိပါပဲ။
(၂)
ေအးေလဗ်ာ။ ဘူေဖးေကၽြးပါတယ္ဆုိမွ ဗုိက္မျပည့္ေသးရင္ မဝမခ်င္း ႀကိဳက္သေလာက္ ထပ္ထည့္လုိ႔ရေနတာပဲ ဥစၥာ။ က်ဳပ္လည္း သူတုိ႔ၾကားမွာ ပန္းကန္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္ဆြဲ ကုိယ္စားခ်င္တဲ့ ဟာေလး ေရြးထည့္ျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဘးခ်ရင္း သင္းတုိ႔လုပ္သမွ် ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဧကႏၱ မဟုတ္မွလြဲေရာ လူေတြၾကားထဲမွာ ဒီေလာက္ေတာင္၊ ဣေျႏၵပ်က္ေနပံု ေထာက္ရင္ ဒီေကာင္ေတြဟာ ယူနန္တ႐ုတ္ အညာသားေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္။
ၾကားဖူးသေလာက္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္မွာ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ ယူနန္ျပည္နယ္ဟာ တ႐ုတ္တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ အဆင္းရဲဆံုး ျပည္နယ္ပဲတဲ့ဗ်။ ယူနန္ေက်းလက္ ေတြမွာဆုိ အမ်ားပုိင္ ဘံုအိိမ္သာကုိ တစ္ရြာလံုး သံုးေနၾကတုန္းပဲတဲ့။ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္သံုးဆယ္ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ဘက္ကေန သစ္မ်ဳိးစံု၊ ေက်ာက္မ်က္သယံဇာတ မ်ဳိးစံုကုိ ဘံုးေဘာလေအာ စိတ္ထင္တုိင္း သူခိုးေစ်းနဲ႔ အေခ်ာင္ႏႈိက္ခြင့္ရခဲ့တာမုိ႔ ယူနန္မွာ ျမန္မာ့ေက်ာက္စိမ္း တစ္မ်ဳိးတည္း အေရာင္းအဝယ္ရဲ့ တစ္ႏွစ္တာ တန္ဖုိးေငြပမာဏဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလီယံ တစ္သန္းေက်ာ္ ရကုန္ၾကျပီဆုိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းလက္ေန ယူနန္တ႐ုတ္ေတြ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ဘဝကုိ ေရာက္ကုန္ၾကတာဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္းၾကီးမ်ားရဲ့ ေက်းဇူးလည္း မကင္းဘူးလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့ဗ်ာ။
ေပါက္ေဖာ္အုပ္စု တစ္အံုတစ္မၾကီးကုိ ေတြ႔ရတာ ဘန္ေကာက္တစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်င္းမုိင္၊ ပတၱယား၊ ဟြာဟင္းအစရွိတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ အထင္ကရျမိဳ႕ေတြ၊ နာမည္ေက်ာ္ ကမ္းေျခေတြမွာလည္း သင္းတုိ႔ ေျခရာေတြခ်ည္းပဲဗ်။ က်ဳပ္ေနတဲ့ ဖူးခက္မွာဆုိပုိဆုိးေပါ့။ စားေသာက္ဆုိင္၊ ကုန္တုိက္နဲ႔ လူစည္ကားရာ အရပ္မွန္သမွ်မွာ ဧရာမ (Tour)ကားၾကီးေတြနဲ႔ အံုလုိက္က်င္းလုိက္ ေရာက္ခ်လာတာ တ႐ုတ္ေတြခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ တ႐ုတ္ေတြခ်ည္း အုပ္စုလိုက္ လာတာမ်ားေတာ့ ဟုိတယ္ေတြလည္း အျပိဳင္အဆုိင္ ေလွ်ာ့ေစ်းဒစ္စေကာင့္ ေပးလုိက္ၾကတာ တည္းခုိခ တစ္ေန႔သံုးေထာင္ေလာက္ တန္တဲ့ ဟုိတယ္ေတြေတာင္ ဘတ္ေထာင့္ငါးရာ ဝန္းက်င္အထိ ထုိးက်ကုန္တဲ့အျပင္ ေလဆိပ္၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ ေမြထုိင္းလက္ေဝွ႔ရံုနဲ႔ ျမင္ျမင္သမွ် ဆုိင္းဘုတ္အားလံုး တ႐ုတ္စာေတြခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။
ေရာင္းဝယ္ ေဖာက္ကားၾကတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ ဝယ္သူအျမဲမွန္တာမုိ႔ သူတုိ႔မ်က္ႏွာပြင့္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ အလုိလုိက္ရတာ သူတုိ႔ သည္းညည္းခံရတာ၊ ဘာမွ ဆန္းလွပါဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ထုိင္း၊ မေလးရွားနဲ႔ စင္ကာပူလုိ အာရွႏုိင္ငံေတြကုိ သာမက အေမရိကနဲ႔ ဥေရာပကုိပါ ခရီးယာယီလွည့္ေနၾကပါျပီ။
အင္းေလ..၊ ဒီကိစၥကုိ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ မနာလုိျဖစ္စရာေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူးဗ်။ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ သြားေလသူ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး တိန္ေရွာက္ဖိန္ရဲ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝျခင္းသည္ က်က္သေရမဂၤလာမည္၏ ဆုိတဲ့ အဆံုးအမနဲ႔အညီ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ မူဝါဒေတြခ်၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္ဖ်က္ပစ္ခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။
(၃)
ေအးဗ်ာ။ က်ဳပ္ တ႐ုတ္ေတြကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနရင္း ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး လုပ္ေနလုိက္တာ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ျပည့္လာသလုိပဲဗ်ာ။ စိတ္ထဲ တယ္မလန္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဟုိတယ္အျပင္ဘက္ ထြက္လာလုိက္တယ္။ ၾသ..၊ က်ဳပ္ေျပာဖုိ႔ ေမ့ေနတယ္။ က်ဳပ္တည္းတဲ့ ဟုိတယ္က ပသူနန္းရပ္ကြက္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာဗ်။
က်ဳပ္စိတ္ထင္ ဘန္ေကာက္ ပသူနမ္းအရပ္ဟာ ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမား အမ်ားစု က်က္စားတဲ့ေနရာပဲဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာ ေက်းလက္အႏွံ႔အျပားနဲ႔ ျမိဳ႕ၾကီးေတြကပါမက်န္ အရြယ္ေကာင္းတဲ့ သူေတြမွန္သမွ် ထုိင္းေတြမလုပ္ခ်င္တဲ့ ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ဖုိ႔ ထုိင္းကုိ ေရာက္ေနၾကတာမ်ား ထုိင္းတစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာဆုိ သံုးသန္းဝန္းက်င္ေတာင္ ရွိသတဲ့။
ပလက္တီနန္၊ ဒုိင္းမြန္း၊ ပန္ဒစ္စတဲ့ ပလာဇာအားလံုးလုိလုိရဲ့ ရွိရွိသမွ်ဆုိင္ေတြမွာ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြခ်ည္း ပါပဲ။ လမ္းေဘးၾကက္ေၾကာ္ဆုိင္၊ အေအးဆုိင္၊ ကြတ္တီယုိဆုိင္၊ အထည္ဆုိင္ေတြ တုိင္းေတြမွာလည္း ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႔ မကင္းၾကပါဘူး။ ထုိင္းလူမ်ဳိး တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ခံ၊ ထုိင္းရဲကို လုိင္းေၾကးေပးျပီး ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ ဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာထမင္းဆုိင္ ခပ္စုတ္စုတ္နဲ႔ ကြမ္းယာဆုိင္တခ်ဳိ႕လည္း ရွိပါ့ဗ်ာ။
ဘာမွဝယ္စရာ ျခမ္းစရာမရွိဘဲ ပသူနန္းတစ္ဝိုက္မွာ ပြဲေစ်းတန္း ေလွ်ာက္သလုိ လုပ္ေနလုိက္တာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ဳပ္ဗိုက္ထဲက ဟာတာတာ ျဖစ္လာတာနဲ႔ အိႏၵိယစာ စားမဟဲ့ဆုိျပီး ပသူနန္းေစ်းနားက ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိလည္း ဝင္လိုက္ေရာ ဒယ္အုိးဖင္က အေဖေခၚရေလာက္ေအာင္ မဲေျပာင္ေနတဲ့ ကုိေရႊကပၸလီေတြနဲ႔ တုိးျပန္ပါေလေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္သိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီဆုိင္ဟာ ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ ဖြင့္ထားတဲ့ဆုိင္ဗ်။ နံျပားတုိ႔၊ ဒံေပါက္တုိ႔လုိ အိႏၵိယအစားအစာလည္း ရႏုိင္ေလရဲ့။
လူမည္းေတြခ်ည္း ျပည့္ေနတာမုိ႔ က်ဳပ္လည္း မရ၊ရတဲ့ စားပြဲတစ္လံုးမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္တာ အသက္အစိတ္ဝန္းက်င္ လူမည္းေလးနဲ႔ တစ္ဝုိင္းတည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္မိၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ဳပ္က ဒံေပါက္တစ္ပြဲ မွာထားတုန္း သူက နံျပားနဲ႔ပဲဟင္းကုိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေလြးေနျပီဗ်။ က်ဳပ္လည္း ျငိမ္ျပီးထုိင္ေနရတာ ခပ္ငူငူျဖစ္လာတာမုိ႔ အဲဒီလူမည္း ကေလးကုိ ဘုိစကားနဲ႔ လွမ္းျပီးစပ္စုလိုက္မိတယ္။
“ကုိရင္က၊ ဘယ္ႏိုင္ငံကပါလိမ့္” ဆုိေတာ့..
“အီသီယုိးပီးယားကဗ်”…တဲ့။ အမယ္။ သူ႔အဂၤလိပ္စကားေျပာ အသံထြက္က တယ္ပီသကုိး။
(၄)
ဟုတ္ေတာ့ေနပါျပီ။ အီသီယုိးပီးယားဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ ဝန္းက်င္ကေတာ့ အငတ္ေဘးၾကီး ဆုိက္ခဲ့တာမုိ႔ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သေပါ့။ အီသီယုိပီးယားျမိဳ႕ၾကီး တခ်ဳိ႕ ေခတ္မီေနတဲ့ သတင္းေတြ က်ဳပ္မၾကာခင္က ဖတ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ျမိဳ႕ေတာ္ အဒစ္အဘာဘာလုိ ျမိဳ႕ႀကီးေတြေလာက္သာ ျဖစ္မွာပါေလလုိ႔သာ သေဘာပုိက္ခဲ့တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ဆက္ျပီး အာေခ်ာင္လိုက္မိတယ္။
“အီသီယုိးပီးယား ဘယ္ျမိဳ႕ကပါလိိမ့္”
“ျမိဳ႕ေပၚက မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာရြာေလး တစ္ရြာကပါ။ သိပ္ေခါင္တဲ့ ေနရာဆုိပါေတာ့”
“ဒါနဲ႔ ဘယ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းျပီးခဲ့ပါလိမ့္”
“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစာ ငါးတန္းပဲသင္ခဲ့တယ္”
“ေၾသာ္၊ ေၾသာ္၊ ဒါဆုိ အခုထုိင္းကုိ အလည္လာတာေပါ့ေနာ္”
“မဟုတ္ဘူးေလ။ ထုိင္းက အဝတ္အထည္ေတြကုိ အီသီယုိးပီးယားကုိ တင္ပုိ႔တဲ့အလုပ္ လုပ္ေနတာဗ်။ အီသီယုိးပီးယား ေတာသားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ပသူနန္းတစ္ဝိုက္မွာ ေတာင္ အေျခခ်ေနၾကျပီေလ။ ဟုိဘက္စားပြဲက အုပ္စုလည္း အီသီယုိးပီးယားေတြဗ်”
“ၾသ။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဒါဆုိကုိရင္က အီသီယုိးပီးယားနဲ႔ ယုိးဒယားကုိ သြားခ်ည္လာလွည့္ေပါ့။ ဟုတ္လား”
“ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မြမ္ဘုိင္းမွာလည္း အေနမ်ားတယ္။ မြမ္ဘုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္႐ံံုးခန္း ဖြင့္ထားတယ္ေလ”
“ျမတ္စြာဘုရား” လုိ႔ အာေမဋိတ္သံ အက်ယ္ၾကီး ထြက္မသြားေအာင္ က်ဳပ္ အေတာ္ထိန္းလုိက္ရသဗ်ာ။ သူက ဆက္ျပီး သူ႔အဝတ္အထည္ေတြကုိ ထုိင္းကေန အီသီယုိးပီးယား အေရာက္ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာၾကီးေတြနဲ႔ အိႏၵိယဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ေတြက တစ္ဆင့္ သယ္ယူပံုကုိ သူ႔လက္ကုိင္ တယ္လီဖုန္းထဲကေန ဂူဂဲလ္မွာရွာျပီး က်ဳပ္ကုိ ရွင္းျပေနတာ က်ဳပ္ျဖင့္ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ပါပဲ။
တ႐ုတ္ေတြကုိ ျမင္ရလုိ႔ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရတဲ့ က်ဳပ္ဟာ အီသီယုိးပီးယား ကပၸလီေလးကုိျမင္ေတာ့ ပုိဆုိးလာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ စားပြဲထုိးေလး လာခ်ေပးတဲ့ ဒံေပါက္ပန္းကန္ကုိ ဘယ္လုိ စားမိလုိက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ က်သင့္ေငြကုိရွင္း အီသီယုိးပီးယား ခ်ာတိတ္ေလးကုိ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ဆိုင္ျပင္ထြက္လာလုိက္တာ က်ဳပ္ေျခလွမ္းေတြဟာ ဘယ္ကုိ ဦးတည္ေနတာ ဆုိတာကုိေတာင္ က်ဳပ္သတိမထားမိေတာ့ဘူးဗ်ာ။
ၾသ..၊ ေမ့ေနျပန္ျပီ။ အဲဒီဆုိင္က စားပြဲထုိးခ်ာတိတ္ေလးဟာ က်ဳပ္နဲ႔ အေတာ္ခင္သဗ်။ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသုိလ္ကေန ဘြဲ႔ရခဲ့တဲ့ မြန္လူငယ္ေလးေပါ့။ ထုိင္း၊ အဂၤလိ္ပ္နဲ႔ အာရဗီစကားေတြကုိ မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္တယ္ဗ်။
(၅)
စကားၾကီး စကားက်ယ္ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ဟာ က်ဳပ္ႏုိင္ငံရဲ့ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ကာလသံုးပါးမွာ လူးလာခတ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေၾသာ္.. သူတုိ႔ ကမၻာလွည့္ျပီး အပန္းေျဖေနၾကျပီ။ ဗဟုသုတ ရွာေဖြေနၾကျပီ။ ကမၻာၾကီး ခါးေစာင္းတင္ျပီး စီးပြားရွာေနၾကပါပေကာ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြဟာ က်ဳပ္စိတ္ကုိ ဖိစီးႏွိပ္စက္လာျပန္ပါတယ္။
အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ဆုိတဲ့ အရပ္မ်က္ႏွာ ေတြကုိေတာင္ သတိမမူေတာ့ဘဲ လွမ္းေနမိတဲ့ က်ဳပ္ေျခလွမ္းေတြကုိ က်ဳပ္ျပန္ျပီး သတိခ်ပ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ပါ့စပုိ႔စ္ပြဲစားရဲ့ ႐ံုးခန္းဝကုိ ေရာက္ေနပါျပီ။
အဲဒီေန႔က က်ဳပ္အျဖစ္ဟာ တြတ္ပီကံမေကာင္းပါလားလုိ႔ ညည္းခ်င္းခ်ရမယ့္ ေန႔ပါပဲ။ က်ဳပ္အဲဒီ႐ံုးခန္းထဲ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ထုိင္းပတ္စပုိ႔စ္ပြဲစားဟာ ထုိင္းသတင္းစာ တစ္ေစာင္ကုိကုိင္ျပီး သူ႔မိတ္ေဆြ ေလးငါးေယာက္နဲ႔ အၾကီးအက်ယ္ စကားေကာင္းေနၾကေလရဲ့။ သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ တျခား ဟုတ္ပါ႐ုိးလား။ ဘန္ေကာက္ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က နာမည္ၾကီး ေရခ်ဳိးခန္းတစ္ခုကုိ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြ ႏွစ္လၾကာ အခ်ိန္ယူျပီး ေထာက္လွမ္း ေဖာ္ထုတ္ရာမွာ တရားမဝင္ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ျပည့္တန္ဆာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရာနဲ႔ခ်ီျပီး ဖမ္းမိတဲ့သတင္းေပါ့။ အဲဒီဖမ္းမိတဲ့ ျပည့္တန္ဆာေတြထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ျပည့္တန္ဆာဦးေရက အမ်ားဆံုးပဲတဲ့။
က်ဳပ္ကေတာ့ သူတုိ႔ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကတာကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ပတ္စပုိ႔ပြဲစား ထုိးေပးတဲ့ က်ဳပ္ပတ္စပုိ႔စ္စာအုပ္ကုိ အသာလွမ္းယူလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စကားဝုိင္းထဲက ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြဟာ က်ဳပ္ပါ့စပုိ႔စ္အေရာင္ကုိ သတိထားမိ သြားၾကဟန္တူပါရဲ့။ သူတုိ႔မ်က္လံုးေတြဟာ က်ဳပ္ဆီကုိ စုပံုက်ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
(၆)
ဘယ္လုိမွ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေတာ့တဲ့အဆံုး က်ဳပ္လည္း ဗီဇာသက္တမ္းတုိးခ က်သင့္ေငြကုိ ရွင္းေပးရင္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ပြဲစား႐ံုးခန္းကေန အျပင္ကုိထြက္လာခဲ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္ဣေျႏၵပ်က္ျပီး ဂဏွာမျငိမ္ျဖစ္ေနပံုမ်ားဗ်ာ။ ငါ့တယ္လီဖုန္း ဘယ္က်န္ခဲ့ပါလိိမ့္ဆုိျပီး ေဘာင္းဘီနဲ႔ အက်ႌအိတ္ကပ္ေတြကုိ အလန္႔တၾကား ေလွ်ာက္စမ္းမိတဲ့အထိပါပဲ။
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ ဖုန္းကုိေတြ႔ေတာ့ အေရးထဲ အရာေပၚဆုိသလို က်ဳပ္ဘယ္ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္မိတယ္မဆုိႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ထားျပီး အျမဲဖြင့္နားေထာင္ေနက် သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ ပသူနမ္းအရပ္မွာရွိတဲ့
တစ္ခုေသာ လမ္းမေပၚမွာ လြင့္ပ်ံလာေလရဲ့ဗ်ာ။
“တေကာင္း အဘိရာဇာ၊ တုိ႔ဗမာ သာကီမ်ိဳးဟာမို႔ မညွိဳးဂုဏ္ေတဇာ ၊ ယိုးဒယားနွင့္ ကုလားကိုပါ၊ တုိက္ခိုက္ကာ ေအာင္ခဲ႔တာ တို႔ဗမာ၊
စိန္မွန္ကင္းစစ္၊ အျဖစ္ၾကီးျဖစ္လွ်က္ ထင္းတလွည့္ၾကံဳရ၊ ထံုးနွင့္မေသြ၊ ေလာကဓမၼတာေပ၊ ငါတို႔ကံေခ ျပန္ရသေလ၊ သို႔ေသာ္ အရင္းကိုစစ္လွ်င္၊ ဗမာေျပ ၊ ငါတုိ႔ ငါတုိ႔ေျပ။
ေနာင္ ဥဒါန္းဘယ္မေၾကစရာ၊ ရာဇ၀င္တင္ထား၊ မ်ိဳး႐ိုးႏြယ္လာ၊ ကမၻာတစ္ခြင္မွာျဖင့္ ဗမာအထင္အရွား၊ တုိ႔ေခတ္တြင္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား။ တုိ႔ဗမာ ၊ တို႔ဗမာ မဟုတ္ေလသလား။
(တုိ႔ဗမာ ၊ ငါတုိ႔ဗမာ) ၂ (ဒါ- ငါတုိ႔ဗမာ)၂ အားလံုးညီညီ၊ ေယာက်ၤားဘသား တုိ႔ဗမာ၊ ေနာင္လာေနာက္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ၊ တို႔ကိုယ္က်ိဳး လံုုးလံုးမပါ၊ ရဲရဲဗမာပီပီ ဗမာေျပ၊ တုိ႔ဗမာတုိ႔ပါ။ သခင္က်င့္ကိုက်င့္ၾကပါ။ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တုိ႔ဗမာ၊ မိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ၊ အထက္တန္းနွင့္ စာမရီေသြး၊ တုိ႔ဗမာ”