၁ဇူလုိင္၂၀၁၆ေန႔ထုတ္ ေစာင့့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
လူစာ၊ေၾကာင္စာ၊ေခြးစာနဲ႔သံုးခါနာတဲ့မိေအး
(မင္းဒင္)
(၁)
၂၀၁၆ ဇြန္ (၂၁) ေန႔လယ္။ ။
“ဟယ္လုိ၊ဦးမင္းဒင္လားရွင့္။သမီးနာမည္စမ္းစမ္းေအးပါ”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဦးမင္းဒင္ကစာေရးဆရာဦးမင္းဒင္ေနာ္”
“ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ”
“ဦးေလးရဲ့တယ္လီဖုန္းနံပတ္ကုိ၊ေဖ့စ္ဘြတ္မွာေတြ႔လုိ႔ဆက္လုိက္တာ”
“ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ။ညည္းေျပာမဲ့စကားသာဆက္ပါ”
“ဟုိ၊ဟုိ၊ဟုိေလ။မဟာခ်ဳိင္၊ထေလထုိင္းငါးေစ်းကုိအေမစုလာမယ္ဆုိတာ
ဦးမင္းဒင္သိတယ္ေနာ္”
“သိပါ့ဗ်ာ”
“ဒါဆုိအေမစုကုိသမီးေျပာခ်င္တာေလးေတြ၊ဦးေလးနဲ႔လူၾကံဳစကားပါးခ်င္လုိ႔ပါ”
“ေနပါဦး။ညည္းက ဘယ္မွာေနျပီးဘာလုပ္သတုန္း”
“သမီးကထားဝယ္ဇာတိ၊အခုမဟာခ်ဳိင္မွာေနတယ္၊ငါးေသတၱာစက္ရံုမွာ
လုပ္တယ္ဦး”
“အာ။က်ဳပ္ကဖူးခက္မွာေနတာေလ။ညည္းကမဟာခ်ဳိင္မွာေနတာပဲဟာ။
အေမစုေရာက္တဲ့အခါ၊အလုပ္သမားေတြနဲ႔ေတြ႔ဆံုမဲ့ခန္းမထဲကုိ၊
ညည္းကုိယ္တုိင္ေစာေစာေရာက္ေအာင္သြားျပီး၊ညည္းေျပာခ်င္တာေတြ၊
ကိုယ္တုိင္ေျပာလုိ႔ရတယ္ေလ”
“လူေရြးျပီးေခၚတာဦးရဲ့။သမီးတုိ႔စက္ရံုမွာလည္းလူေရြးတယ္။ဒါေပမဲ့၊
အဲဒီစာရင္းထဲဲမွာသမီးမပါဘူး။အဲဒါေၾကာင့္ဦးကုိအပူကပ္တာ”
“အဂၤလန္ကလူ႔အခြင့္အေရးေရွ႕ေနအန္ဒီေဟာလုိလူမ်ဳိးေတာင္ေတြ႔ခြင့္ရဖုိ
႔မေသခ်ာဘူးသမီး။ဒါေၾကာင့္က်ဳပ္လည္းမသြားေတာ့ဘူးလုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္”
(အတန္ၾကာေအာင္ အသံတိတ္သြားျပီးမွ)
“ဒါဆုိရင္လည္းဦးေလးကစာေရးဆရာပဲဥစၥာ။သမီးေျပာခ်င္တဲ့စကားကုိ
အေမစု၊ဒါမွမဟုတ္အေမစုနားကလူေတြသိေအာင္၊သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္
တခုခုမွာစာေလးတပုဒ္ေလာက္ေရးလုိက္ပါလားဦးရယ္”
“ညည္းအေတာ္လည္သကုိး။ကဲပါေလ။ေျပာၾကည့္ပါဦး။ေရးသင့္ရင္ေရးရတာေပါ့”
(၂)
သုိ႔ႏွင့္..၊ထုိေန႔က၊ထုိင္းႏိုင္ငံမဟာခ်ဳိင္ျမိဳ႕ေန၊ထားဝယ္သူမကေလး၊
မစမ္းစမ္းေအး၏အေမစုသုိ႔စကားလက္ေဆာင္ကုိ၊နာရီဝက္နီးပါးမွ်၊
ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ခြင့္ၾကံဳခဲ့ရပါ၏။သူမ၏အသက္အရြယ္ကုိေသခ်ာစြာ
မေမးမိေသာ္ျငား သူ႔ေလသံအရ၊ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္ဟုခန္႔မွန္းရပါသည္။
သူမသည္သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာမိန္းကေလးျဖစ္ေၾကာင္းသူ႔ေျပာဟန္က
သက္ေသခံလ်က္ရွိ၏။သူ႔ေျပာစကားအရအတန္းပညာအားျဖင့္
ခုနစ္တန္းေအာင္သည္ဟုဆုိပါသည္။သူမ၏စကားသံမွာထားဝယ္သံ
ဝဲလွသည္ျဖစ္ရာ၊ဖူးခက္ျမိဳ႕ရွိထားဝယ္္လူမ်ဳိးတုိ႔ႏွင့္အေနမစိမ္းလွေသာ
ကၽြန္ေတာ္ပင္အေတာ္ပင္ၾကိဳးစားပမ္းစားနားစုိက္ေထာင္ခဲ့ရသည္။
သူ႔စကားအဆံုး၌..၊ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ၾကီးစြာေသာစာနာစိတ္ျဖစ္ေပၚ
မိသည့္အေလ်ာက္၊သူမ၏စကားသံကုိေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ကုိယ္တုိင္ၾကားရေသာ္ေကာင္းေလစြဟုႏွလံုးပုိက္မိ၏။ထုိ႔ျပင္
သူမ၏ရင္တြင္းခံစားခ်က္တုိ႔ကိုစာဖတ္သူတုိ႔အားမွ်ေဝသင့္သည္ဟု၊
ထင္ျမင္ယူဆသည့္အတြက္၊သူမ၏ထားဝယ္ေလသံကုိစာဖတ္သူအမ်ား
အလြယ္တကူနားလည္ေစရန္အလုိ႔ငွာ၊ျမန္မာစကားသံျဖင့္ဖလွယ္လ်က္၊
မူရင္းအတုိင္းေအာက္တြင္ေရးသားေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။)
(၃)
သမီးကထားဝယ္ဇာတိဦးရဲ့။ဗုိလ္မွဴးၾကီးဗထူးဆုိတာ၊ဦးၾကားဖူးတယ္
မဟုတ္လား။အဲဒီဗုိလ္မွဴးၾကီးဗထူးရဲ့ခ်က္ျမွဳပ္ေလးသြန္းခံရြာမွာ
သမီးကုိေမြးတာေပါ့။သမီးခုနစ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ၊တံငါေလွလုပ္တဲ့
အေဖေလျဖတ္ေတာ့၊သမီးလည္းရြာကတျခားမိန္းကေလးေတြနည္းတူ
ထုိင္းကုိ၊ေကာ့ေသာင္းဘက္ကေနတဆင့့္ေရာက္လာတာပါပဲ။
အခုရြာမွာအေဖလူမမာ၊အေမနဲ႔ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့တယ္။
ထုိင္းကုိေရာက္ဖုိ႔၊ေပးရတဲ့ပြဲစားခတုိ႔၊လမ္းခရီးမွာခံစားရတဲ့ ဒုကၡတုိ႔ဆုိတာေတြကုိေတာ့၊အထူးအဆန္းလုပ္ျပီးေျပာ
မေနေတာ့ပါဘူးဦးရယ္။
ေနာက္ျပီးပတ္စပုိ႔လုပ္ရတဲ့ဒုကၡ။တရားဝင္သတ္မွတ္တဲ့ေစ်းက
ဘတ္သံုးေထာင္ဆုိေပမဲ့၊တကယ္တမ္းလုပ္ေတာ့ ဘတ္တေသာင္းေက်ာ္က်တယ္ဦးရယ္။အဲဒါကိုေသခ်ာမသိတဲ့
သူေတြကပြဲစားမအပ္ပဲ၊ကိုယ့္ဖာသာကုိယ္လုပ္ပါလားတဲ့။
အဲဒါဘာမွမသိပဲေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာဦးရဲ့။အမွန္ကဘယ္နည္းနဲ႔မွ
ကုိယ္တုိင္လုပ္လုိ႔မရေအာင္၊တမင္လုပ္ထားၾကတာ။လုပ္ထံုးလုပ္နည္း
ေတြကလည္းရွဳပ္မွရွဳပ္။ျမန္မာသံရံုး၊ထုိင္းပတ္စပုိ႔ကုမၸဏီနဲ႔ပတ္စပုိ႔ပြဲစားေတြ မပါရင္၊လုပ္လုိ႔မွမရတာ။စာရြက္စာတမ္းေတြေခၚပံုကုိပဲၾကည့္။
ေထာ္လာစံပက္၊ပံုစံသံုးဆယ့္ရွစ္တဲ့။
ဒါလည္းထားလုိက္ပါေတာ့။ပတ္စပုိ႔၊ရွိရွိၾကီးနဲ႔ေတာင္၊ထုိင္းပုလိပ္ေတြက၊
ရမယ္ရွာျပီးဖမ္း၊ေငြေတာင္းျပန္လႊတ္ေနတာမ်ဳိး၊ထုိင္းကုိအလုပ္လာ
လုပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ခံစားေနရတဲ့ဒုကၡမုိ႔၊သမီးလည္းဒုကၡလုိ႔မထင္ေတာ့ပါဘူး။
ေန႔စားလုပ္္ခတရက္ဘတ္သံုးရာဆုိတာလည္း၊သတင္းေတြထဲမွာသာ
ဖတ္ရတာ၊တကယ္တမ္းက်ေတာ့၊သမီးတုိ႔ ရတာဘတ္ႏွစ္ရာ့ ငါးဆယ္ပါပဲ။ဒါေတာင္အလုပ္သြင္းေပးတဲ့ပြဲစားက၊တရက္ကုိ
ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ျဖတ္ေတာ့၊ဘတ္ႏွစ္ရာ့သံုးဆယ္ပဲက်န္တယ္။
ျပီးေတာ့ေရဖုိး၊မီးဖုိး၊ဖယ္ရီကားခ၊ဝတ္စံုဖုိးဆုိျပီးေခါင္းစဥ္မ်ဳိးစံုနဲ႔စာကေလး
ကုိအေမႊးႏွဳတ္သလုိပါပဲ။အလုပ္ခ်ိန္ကလည္းေျပာေတာ့ရွစ္နာရီ။
တကယ္တမ္းလုပ္ရေတာ့ဆယ္နာရီ၊အုိဗာပါတုိင္ဆင္းရတဲ့ရက္ဆုိ ၊ေန႔စြဲေတြေတာင္မွားကုန္တဲ့အထိပဲဦးေရ။
(၄)
သမီးတုိ႔စက္ရံုကငါးေသတၱာစက္ရံုဆုိေတာ့၊ငါးေတြကုိအရြယ္အစားေရြး
၊ေဆးေၾကာ၊ကလီစာထုတ္၊သတ္မွတ္ထားတဲ့အရြယ္အစားအတုိင္း
လွီးခုတ္ျဖတ္ေတာက္..၊စတာေတြလုပ္ရတာပါပဲ။အဲဒီငါးေသတၱာေတြကုိ
ထုိင္းေစ်းကြက္အပါအဝင္တကမၻာလံုးကုိပုိ႔တယ္တဲ့ဦးေလးရဲ့။
သမီးၾကားဖူးတာကေတာ့၊အဲဒီငါးေသတၱာလုပ္တဲ့ငါးေတြဟာ
ျမန္မာျပည္ေရပုိင္နက္ထဲကေနခိုးဖမ္းလာတဲ့ငါးေတြတဲ့။
ထူးဆန္းတာတခုေျပာရဦးမယ္။
ငါးေသတၱာစက္ရံုကေနသံုးမရလုိ႔စြန္႔ပစ္ရမဲ့၊အျမီးေတြေခါင္းေတြ၊
ကလီစာေတြကုိေရာၾကိတ္ျပီးေခြးစာတုိ႔ေၾကာင္စာတုိ႔လည္းလုပ္ေသးသတဲ့။
ဟုတ္တယ္ဦးရ။ေခြးစာေၾကာင္စာအတြက္၊အဝုိင္း၊ေလးေထာင့္ပံုစံအျပင္၊
ဒီဇုိင္းဆန္းဆန္းေလးေတြနဲ႔အစာေျခာက္လုပ္သလုိ၊ထမင္းတုိ႔ေပါင္မုန္႔
တုိ႔နဲ႔နယ္ျပီးေကၽြးရတဲ့အစာအစုိေတြကုိစည္သြပ္ဗူးနဲ႔ထုတ္ေသးတယ္။
ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးေတြနဲ႔ထည့္ထားျပီး၊ဂ်ပန္ကုိပုိ႔ရတဲ့ေခြးစာ
ေၾကာင္စာေတြဆုိ၊အဆင့္အတန္းျမင့္လြန္းလုိ႔၊လူေတြေတာင္အဆာေျပ
စားခ်င္ရင္စားလုိ႔ရသတဲ့ဦးေရ။
သူမ်ားႏုိင္ငံကေခြးေတြေၾကာင္ေတြေတာင္လူစားလုိ႔ရတဲ့အစာေတြ
စားေနခ်ိန္မွာ၊ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထြက္အစားအစာကုိဝဝလင္လင္လြတ္လြတ္
လပ္လပ္မစားရတာကေတာ့၊သမီးတုိ႔ပဲဦးေရ။ဟုတ္တယ္ဦးရဲ့။ျမန္မာျပည္က၊
သမီးတုိ႔စားေသာက္ေနက်အစားအေသာက္နဲ႔ေဆးဝါးေတြ၊
ဒီမွာေစ်းသိပ္ၾကီးတယ္။ထုိင္းမွာဘယ္သူမွမစားတဲ့ငါးႏွပ္ေျခာက္
(အာျပဲေျခာက္၊ငါးေဖာင္ရုိးေျခာက္)ဆုိေစ်းၾကီးလြန္းလုိ႔အနားေတာင္
မသီႏုိင္ပါဘူးဦးရယ္။
ျမန္မာျပည္ထဲမွာသိပ္မစားၾကတဲ့၊ယုဇနလက္ဖက္ခ်ဥ္ထုတ္ေတာင္၊
တေယာက္စာမရွိတဲ့အထုတ္ေလးတထုတ္ကုိ၊ဆယ့္ငါးဘတ္ဆုိေတာ့
၊ျမန္မာေငြနဲ႔ဆုိ ငါးရာက်ေနတယ္။အဲဒါေတြက သမီးတုိ႔ထားဝယ္မွာေတာင္ႏွစ္ရာက်ပ္ပဲရွိပါတယ္ဦးရယ္။
ကဲ၊ေစ်းၾကီးတာထားလုိက္ပါဦး။အဲဒီလက္ဖက္ထုတ္လုိဟာမ်ဳိးေတာင္
သမီးတုိ႔ကခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္ဝယ္ရတာမုိ႔အလုပ္အားရက္ျမန္မာ
စားစရာနဲ႔ျမန္မာ့ဘယေဆးပစၥည္းေတြတပတ္စာေလာက္ဝယ္ျပီး
ေစ်းကျပန္လာျပီဆုိရင္၊လမ္းမွာထုိင္းပုလိပ္ဖမ္းမွာကုိ၊ရင္တထိတ္
ထိတ္နဲ႔ေၾကာက္ေနရတဲ့ဘဝပဲဦးေရ။
သမီးသိသေလာက္ျမန္မာပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္တုိင္းလုိလုိ၊ထုိင္းပုလိပ္ကုိ
လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္တဲ့။ေပးရတာလည္းတဖြ႔ဲတည္းမဟုတ္ဘူး။
တလတလငါးဖြဲ႔ေျခာက္ဖြဲ႔အတြက္ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းေလာက္အထိေပးရတယ္တဲ့။
ဒီေလာက္အဖမ္းအဆီးၾကမ္းေနမွေတာ့၊ေစ်းၾကီးျပီေပါ့ဦးရယ္။သမီးစိတ္ထင္၊
သမီးတုိ႔အျမတ္တႏုိးစားေနတဲ့ျမန္မာအစားအစာေတြရဲ့ထုတ္ပုိးပံုနဲ႔၊
သန္႔ရွင္းမွဳအဆင့္အတန္းဟာ၊ျဖစ္ကတတ္ဆန္းႏုိင္လြန္းလုိ႔ႏုိင္ငံျခားက
ေခြးေတြေၾကာင္ေတြျမင္ရင္ေတာင္စားမယ္မထင္ပါဘူးဦး ရာ။
(၅)
ႏူရာဝဲစြဲတယ္ဆုိတဲ့စကားပံုအတုိင္းပါပဲ။သမီးကုိယ္တုိင္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့
အျဖစ္ကေလးတစ္ခုေျပာျပရဦးမယ္။သမီးထုိင္းကိုေရာက္ျပီးတႏွစ္ေလာက္
အၾကာကေပါ့။သမီးတုိ႔စက္ရံုကသူငယ္ခ်င္းဆယ္ေယာက္စုျပီး၊
ယုဇနခ်ဥ္ဆယ္ထုပ္တြဲသံုးဆယ့္ငါးထုပ္ပါတဲ့၊အိတ္ၾကီးတစ္အိတ္
ဝယ္ၾကတယ္။ေငြေပါလုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။တထုပ္ခ်င္းေစ်းနဲ႔ဆုိရင္၊
အေတာ္သက္သာတာမုိ႔ဆုိပါေတာ့။
သမီးတုိ႔မွာကအလုပ္ကျပန္လာရင္ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ျပီးဘာမွ
မခ်က္ႏုိင္မျပဳတ္ႏုိင္ေတာ့တာေၾကာင့္၊ၾကက္ဥ၊ငါးေသတၱာနဲ႔
လက္ဖက္ကုိခ်ည္း၊နင္းက်ိတ္ေနၾကရတာကုိး။ၾကက္ဥနဲ႔ငါးေသတၱာဆုိ
စားရဖန္မ်ားလြန္းလုိ႔၊အနံ႔ခံဖုိ႔ မဆုိထားနဲ႔ျမင္ေတာင္မျမင္ခ်င္ေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။ဒါေပမဲ့လက္ဖက္သုတ္က်ေတာ့ကုိယ့္မိရုိးဖလာစားေနက်မုိ႔လို႔လားမသိ၊ေန႔တုိင္းစားလည္းမရုိးႏုိင္ဘူးေပါ့။
တုိတုိေျပာရရင္ဦးရယ္။အဲဒီလက္ဖက္အိတ္ၾကီးကုိေစ်းကေန၊အလုပ္သမားတန္းလ်ားအေရာက္ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီနဲ႔သယ္လာတုန္း၊လမ္းမွာထုိင္းပုလိပ္နဲ႔တုိးျပီး၊
အဖမ္းခံရပါေလေရာ။
မိေဝ(အမေလး)။ထုိင္းပုလိပ္ပါးစပ္ကေနတလစပ္၊ရြတ္ျပလုိက္တဲ့ပုဒ္မေတြ
တသီတတန္းၾကီးပဲဦးေရ။
အေကာက္ခြန္မဲ့ပစၥည္းေရာင္းဝယ္မွဳေဖာက္ကားမွဳ၊ဗီဇာမွာအလုပ္ရွင္နာမည္
မတူမွဳ၊နယ္စပ္ကေနတရားမဝင္ပစၥည္းခုိးသြင္းမွဳဆုိတာေတြလည္း
ပါေသး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ရဲစခန္းမလုိက္ခ်င္ရင္ဘတ္သံုးေသာင္းေပးရမတဲ့။
ဘတ္သံုးေသာင္းဆုိတာျမန္မာေငြဆယ္သိန္းေက်ာ္ဆုိေတာ့၊က်မ
ဘယ္မွာေပးႏုိင္ပါ့မလဲ။ယုဇနအိတ္ၾကီးကုိသာသိမ္းသြားပါေတာ့ဆုိေတာ့၊
လူကုိဖမ္းျပီးတရားစြဲမယ္တဲ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့က်မငုိယုိျပီးေတာင္းပန္တာေၾကာင့္၊ဘတ္တစ္ေသာင္းခြဲနဲ႔ေစ်း
တည့္သြားျပီး၊ဟုိကေခ်း၊ဒီကငွားနဲ႔ကိစၥျပတ္ေအာင္လုပ္လုိက္ရတယ္ဆုိပါေတာ့။
ထုိင္းပုလိပ္ကုိေပးလုိက္ရတဲ့ေငြေတြကုိသမီးနဲ႔အစုစပ္ဝယ္ၾကတဲ့
သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ၊အခ်ဳိးက်ခံေပလုိ႔သာေပါ့။သူတုိ႔သာမကယ္ရင္
(ကန္ေတာ့ပါရဲ့)က်မလည္းဟုိအတန္းေရာက္မဲ့ကိန္းေပါ့။
စကားအျဖစ္သာေျပာရတာပါေလ။ဒီႏုိင္ငံမွာက်မတုိ႔ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြ
အဲဒီအတန္းေရာက္ရင္လည္း၊တန္ရာတန္ေၾကးရမွာမဟုတ္ပါဘူူး။
(၆)
သမီးမသိလုိ႔ေမးပါဦးမယ္။သမီးတုိ႔လုိ၊ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ
စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ဒီပစၥည္းေလးေတြကို၊ထုိင္းဖက္ကက်ားစီးဖားစီးဖမ္းဆီးေနေတာ့၊ စကၤာပူတုိ႔၊ဂ်ပန္တုိ႔၊ကိုးရီးယားတုိ႔မွာေကာဒီလုိပဲလားဟင္။
သမီးတုိ႔ျမန္မာ တျပည္လံုးအႏွံ႔၊လမ္းေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးနဲ႔ျမန္မာျပည္ထဲဝင္ေနတဲ့ ထုိင္းထုတ္ကုန္ပစၥည္းေတြကိုေကာ၊ျမန္မာဖက္ကအဲသလုိပဲဖမ္းတာဆီးတာ
လုပ္ၾကသလားဟင္။လူစာကုိက်မတုိ႔လုိေရြ႕ေျပာင္းလုပ္သား၊လူေတြက လြတ္လြတ္ လပ္လပ္စားသံုးခြင့္မရွိဘူးလားဟင္။
တခ်ဳိ႕လူေတြေျပာၾကတာကေတာ့၊ျမန္မာပစၥည္းေတြဟာတရားဝင္
အခြန္ေဆာင္မယ္ဆုိရင္ေတာင္၊အက္ဖ္ဒီေအဆုိလား၊က်န္းမာေရး
အတြက္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေၾကာင္းေထာက္ခံခ်က္မပါတဲ့အတြက္
အခြန္ေဆာင္လုိ႔မရဘူးတဲ့။ဒါဆုိသမီးတုိ႔ကေဘးအႏၱရာယ္မကင္းတဲ့
၊ျမန္မာအစားအစာေဆးဝါးေတြကုိစားသံုးေနၾကရတာေပါ့ေနာ္။
သူူမ်ားႏိုင္ငံကေနထုတ္တဲ့ေခြးစာေၾကာင္စာေတြမ်ားေဘးကင္းလြန္းလုိ႔
လူေတာင္စားလုိ႔ရေနတဲ့ဥစၥာ၊သမီးတုိ႔တုိင္းျပည္ကလူစားဖုိ႔သံုးတဲ့
ပစၥည္းေတြကလူေတြအတြက္ေတာင္စိတ္မခ်ရဘူးဆုိေတာ့၊
တခုခုေတာ့မွားေနျပီထင္တာပဲဦးေရ။
သမီးေတာ့သမီးတုိ႔ဘဝကုိစဥ္းစားမိေလရင္နာေလပါပဲ။သမီးတုိ႔ဟာ
ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကေနခုိးဖမ္းလာတဲ့ငါးေတြကုိတကမၻာလုံးစားဖုိ႔၊
တန္ရာတန္ေၾကးမဟုတ္တဲ့လုပ္အားခနဲ႔လုပ္ေပးရတယ္။လူေတြအတြက္
တင္မဟုတ္ဘူး။
တကမၻာလံုးကေခြးေတြေၾကာင္ေတြအတြက္ပါ၊ပါေသး။သမီးတုိ႔က်ေတာ့
၊ေခြးစာေၾကာင္စာေလာက္ေတာင္ေဘးအႏၱရာယ္မကင္းတဲ့
အစားအစာေတြကုိ၊ခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္ေစ်းၾကီးေပးျပီးဝယ္စားေနၾကရတယ္။
မရုိေသ့စကား။သမီးၾကားဖူးတာကေတာ့မိေအးႏွစ္ခါတဲ့။အခုေတာ့
သမီးတုိ႔အျဖစ္က မိေအး သံုးခါနာတဲ့အျဖစ္ပါ ကလားဦးရယ္။
သမီးေျပာတာမ်ားသြားျပီထင္တယ္။ဒါပဲေနာ္ဦး။ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါ တယ္ရွန္႔(ရွင့္)။ ။