၁၀ ဇူလိုင္ ၂၀၁၆ ေန႔ထုတ္ သည္ဗြိဳက္ေဒးလီးစ္ေန႔စဥ္သတင္းစာမွ။ ။
ညဥ့္ငွက္မေလးသုိ႔တမ္းခ်င္း
(မင္းဒင္)
(၁)
ဤစာ၏အစတြင္၊ရုိးသားစြာဝန္ခံလုိသည္မွာ၊ကၽြန္ေတာ္သည္ျပည့္တန္ဆာ
မ်ားႏွင့္မကင္းခဲ့ဟူေသာအခ်က္ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိရြာတြင္ယခုအခ်ိန္အထိျပည့္တန္ဆာရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မၾကားဖူးခဲ့ေခ်။ငယ္စဥ္ကကၽြန္ေတာ္အေျခခ်ၾကီးျပင္းခဲ့ေသာ၊
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္တခု၏လမ္းငယ္ထဲတြင္..၊ “အဲဒါဖာသည္ေလ”ဟုအရပ္ ကေမးေငါ့ၾကေသာ၊မိန္းကေလးတဦးကုိ၊ အထူးအဆန္းသဖြယ္၊ကၽြန္ေတာ္ေငးေမာၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။
အၾကိမ္ၾကိမ္ခုိးေခ်ာင္ခုိးဝွက္ေခ်ာင္း၍ၾကည့္ဖူးခဲ့သည္။
အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လူလားေျမာက္၍အေတာင္အလက္စံုသည့္အခါ၊
ဘဝမ်ဳိးစံုတြင္က်င္လည္ခဲ့ေသာကၽြန္ေတာ္သည္၊ယင္းကိစၥဖက္၌
အားသန္သည္မဟုတ္ေသာ္ျငား၊အေပါင္းအသင္းကုိခံုမင္စိတ္၊
လက္တည့္စမ္းလုိစိတ္၊ေယာက္်ားမွန္လွ်င္စံုရမည္ဟူေသာအလြဲမာနတုိ႔ျဖင့္၊
ညဥ့္ငွက္ေခၚျပည့္တန္ဆာတုိ႔စံေပ်ာ္ရာ၊ဘံုဌာနအသီးသီးသုိ႔
ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာေရာက္ရွိကၽြမ္းဝင္ခဲ့ဖူးေလသည္။
စကၤာပူ၊မေလးရွား၊ယုိးဒယား၊ဂ်ပန္၊စသည့္ေရျခားေျမျခားတုိင္းျပည္မ်ားရွိ
အဆုိပါျပည့္တန္ဆာတုိ႔က်င္လည္စုေဝးရာအရပ္မ်ားသုိ႔၊ကာယကံေျမာက္
မဟုတ္သည့္တုိင္၊စူးစမ္းစပ္စုလုိစိတ္ျဖင့္၊အၾကိမ္ၾကိမ္စနည္းနာခဲ့ဖူး၏။
ယခုမူအသက္အရြယ္ကုိေထာက္၍လည္းေကာင္း၊ရင့္က်က္လာေသာ
ဆင္ျခင္တံုတရားအရလည္းေကာင္း၊ထုိသုိ႔ေသာေနရာမ်ားသုိ႔ေျခဦး
မလွည့္ခဲ့သည္မွာ၊ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ေလ ျပီ။
ယင္းျပည့္တန္ဆာဝန္းက်င္တုိ႔တြင္ကၽြမ္းဝင္ခဲ့စဥ္အၾကိမ္ၾကိမ္တုိင္းလုိလုိ၌
လည္းေကာင္း၊ေဝးကြာခဲ့သည့္တုိင္၊တခါတရံျပည့္တန္ဆာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ၊ထူးျခားသတင္း၊အဖမ္းအဆီးသတင္းတုိ႔ကုိ၊
ဖတ္ရွဳၾကားသိရသည့္ အခါတုိ႔တြင္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္အစဥ္တြင္ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္၊
ညဥ့္ငွက္မေလးတေယာက္ ၏အေၾကာင္းျခင္းရာသည္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္၊ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ား၌ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သကဲ့သုိ႔၊
အစီအရီအလုိလုိေပၚလာတတ္ျမဲျဖစ္ေလသည္။
(၂)
လြန္ခဲ့ေသာတလခန္႔က၊ထုိင္းႏုိင္ငံဖူးခက္ျမိဳ႕မွ၊မိတ္ေဆြထုိင္းရဲအရာရွိတဦး၊
ကၽြန္ေတာ့္အိိမ္သုိ႔ေပါက္ခ်လာသည္။သူသည္ထုိင္းေက်းလက္တြင္ၾကီးျပင္း
ခဲ့သူျဖစ္ျပီး၊ဖူးခက္သုိ႔ရာထူးတုိးေျပာင္းေရြ႕လာသူျဖစ္၏။သူက၊ဖူးခက္မွ
နာ မည္ေက်ာ္ဇိမ္ခန္းမ်ားသုိ႔လုိက္ပုိ႔ရန္၊ရင္းႏွီးခင္မင္သူ တေယာက္ အေနျဖင့္နားပူနားဆာလုပ္သည္။သူ႔အသက္မွာေလးဆယ္ေက်ာ္
ဝန္းက်င္ျဖစ္၍၊အတန္ငယ္အရြယ္တင္ေနေသာကၽြန္ေတာ့္ကုိသူႏွင့္
သက္တူရြယ္တူဟုထင္မွတ္ေနဟန္ရွိသည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ၊ဖူးခက္ဟူေသာႏိုင္ငံတကာခရီးသြားတုိ႔က်င္လည္ရာ
အရပ္တြင္၊ဥေရာပသားအသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုိ႔ႏွင့္အသက္ႏွစ္ဆယ္
ဝန္းက်င္၊ထုိင္းပ်ဳိျဖဴတုိ႔ဒြိယံဒြိယံေပါင္းဖက္ေလ့ရွိၾကသည္မွာဆန္း ၾကယ္လွသည္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။
အလိမ္မာနည္းသံုး၍ကၽြန္ေတာ္ျငင္းပယ္ေသာ္ျငား၊သူကခင္မင္ရင္းစြဲရွိသူ
ပီပီ၊က်ားပိန္တြယ္တြယ္၍၊နားေဆာ္ဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ေနာက္ဆံုးတြင္
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းျငိိမ့္လုိက္မိသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္၎ရဲအရာရွိ၊သူ၏တပည့္ႏွစ္ဦးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္၊စုစုေပါင္းေလးဦး
ပါဝင္သည့္တပ္စိတ္သည္ဖူးခက္ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိ (Fantesy)ဟူေသာ ဧရာမဆုိင္းဘုတ္ၾကီးတင္ထားသည့္ဇိမ္ခန္းဆီသုိ႔၊ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရာ၊
ထုိေန႔ညေနေျခာက္နာရီဝန္းက်င္တြင္ဆုိက္ျမိဳက္စြာေရာက္ရွိၾက၏။
ျပင္ပေပါက္ေစ်းထက္ႏွစ္ဆေက်ာ္ေစ်းျမင့္ေသာ၊ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္
အစိမ္းေရာင္တလံုးကုိ၊ဖြင့္လ်က္၊တပက္စီခန္႔ျဖင့္၊ပဏာမတီးလံုးပ်ဳိးေနစဥ္မွာပင္၊
ဆုိင္ဝန္ထမ္းတဦးက၊ညဥ့္ငွက္ကေလးမ်ားကုိေလ့လာၾကည့္ရွဳေတာ္မူပါမည့္ အေၾကာင္းခယတုိးလွ်ဳိးလာသည့္အခါ၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလးဦးသားတစံုတရာ
တုိင္ပင္ျခင္းမရွိပဲ၊ျပိဳင္တူလက္ခံသေဘာတူၾကကာ၊ဝန္ထမ္းဦးေဆာင္ေခၚ
ေလရာသုိ႔၊လုိက္ပါခဲ့ဲၾကသည္။စင္စစ္ထုိေနရာသုိ႔ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ဖူး
သည္ျဖစ္၍၊ေနရာစိမ္းကားမဟုတ္ေခ်။
(၃)
ေျမညီထပ္မွေၾကာင္လိမ္ေလွခါးအတုိင္းတက္သြားလတ္၍ပထမထပ္သုိ႔
ေရာက္ေသာ္၊ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္၊ဒုိးယုိေပါက္ျမင္ႏုိင္သည့္မွန္ကာရံထားေသာ၊
အခန္းငယ္ေလးမ်ားရွိေနသည္။ထုိအခန္းငယ္ေလးမ်ားထဲတြင္၊
အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊သံုးဆယ္ထက္မပုိသည့္လွပ်ဳိျဖဴတုိ႔သည္
၊ေခတ္မီအလွျပင္ပစၥည္းအသံုးအေဆာင္အစံုအလင္ျဖင့္၊လိမ္းက်ံျခယ္သရင္း
၊ၾကာမ်က္လံုုးတုိ႔ႏွင့္ၾကာပစ္ရင္းေဖာက္သည္တုိ႔ကုိျမဴဆြယ္ေနေလသည္။
အမ်ားစုကားဖူးခက္ရွိတကၠသုိလ္ၾကီးတခုမွေက်ာင္းသူမ်ားဟုဆုိပါ၏။
ေက်ာင္းစားရိတ္ႏွင့္တဝမ္းတခါးအလုိ႔ငွာ၊ဤဘဝတြင္ဤပံုဤႏွယ္လွဳပ္ရွား
က်င္လည္ၾကသည္ဟုဆုိပါသည္။
အဆုိပါပရဝုဏ္အတြင္းရွိသီးျခားအခန္းမ်ားတြင္၊သူကေလးတုိ႔ႏွင့္
တနာရီသာသာ၊ေရႊလည္တၾကိမ္တြဲလုိပါက၊ထုိင္းဘတ္ႏွစ္ေထာင္ျဖစ္၍
၊ျပင္ပသုိ႔ညအိပ္ေခၚယူသည့္ႏွဳန္းမွာထုိင္းဘတ္ေလးေထာင္ေစ်းေပါက္ပါ၏။
လုိရင္းကုိအတုိခ်ဳံရလွ်င္၊သူတုိ႔သံုးေယာက္ေရြး၍ေခၚသည္။က်သင့္ေငြကုိ
ကၽြန္ေတာ္ရွင္း၏။ဖြင့္လက္စပုလင္းကုိညဥ့္ငွက္မေလးမ်ားကပါ၊တတပ္တအား
ကူညီအားေပးၾကျပီး၊၊ညဆယ္နာရီခန္႔တြင္လူစုခြဲၾကသည္။
လူစုမခြဲခင္ညဥ့္ငွက္မေလးမ်ားက၊ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အေဖာ္စပ္ေပး
ရန္ၾကိဳးပမ္းၾကေသာ္ျငား၊ကၽြန္ေတာ့္အသက္အမွန္ႏွင့္ “ဖမ” ျမန္မာ
ဟုဆုိလုိက္ေသာအခါ၊သူတုိ႔မည္သုိ႔သေဘာေပါက္ၾကသည္မသိ။
ေနာက္ဆက္တြဲအသံထြက္မလာေတာ့ေခ်။
ေနအိမ္ရွိရာသုိ႔၊တကုိယ္တည္းကားေမာင္း၍ျပန္လာခ်ိန္တြင္၊ထုိင္းညဥ့္ငွက္
မေလးမ်ား၏(မရုိေသ့စကား)ဖာတန္းေစ့ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္မွဳတုိ႔ကုိ
စဥ္းစားမိသည့္အခါ၊ကၽြန္ေတာ္ေမ့မရႏုိင္ခဲ့ေသာ၊တရံတခါဆီမွ
ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္၊ျပည့္တန္ဆာမေလး၏အေၾကာင္းသည္၊
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ရုတ္ျခည္းေပၚလာျပန္ေလသည္။
ၾကာေတာ့လည္းၾကာခဲ့ပါေလျပီ။လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္
ခန္႔ကျဖစ္၏။
ေနရာကားပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ျဖစ္၍၊ထုိစဥ္ကကၽြန္ေတာ္သည္သစ္ကုန္သည္
ဘဝတြင္က်င္လည္ေနသူျဖစ္ရာ၊သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းအၾကီး
အက်ယ္စည္ပင္ခဲ့ေသာပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕သုိ႔၊အေခါက္ေပါင္းမေရ
တြက္ႏုိင္ေအာင္ေရာက္ခဲ့၏။ထုိစဥ္ကပ်ဥ္းမနားတြင္အထင္ကရ ဟုိတယ္၊တည္းခိုခန္းတုိ႔မရွိေသး။ပ်ဥ္းမနားကန္ေတာ္ၾကီးအနီးရွိ
တခုေသာ တည္းခုိခန္းငယ္မွာကၽြန္ေတာ္ စတည္းခ်ေလ့ရွိ၏။
ေနအိိမ္ကုိအခန္းငယ္မ်ားဖြဲ႔ထားသည္အဆုိပါတည္းခုိခန္းတြင္၊ ကၽြန္ေတာ္ေမ့မရေသာညဥ့္ငွက္မေလးကုိေတြ႔ဆံုခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
(၄)
တခုေသာညဥ့္တြင္ျဖစ္၏။ညဆယ္နာရီခန္႔ရွိေလျပီ။ထံုးစံအတုိင္း
ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕တြင္းရွိ၊တခုေသာစားေသာက္ဆုိင္မွာ၊လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္
ဝုိင္းဖြဲ႔ခဲ့ျပီး၊ဇရက္မင္းစည္းစိမ္အျပည့္ျဖင့္၊တည္းခုိခန္းရွိရာသုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ရီေဝေဝျဖစ္ေနသည့္တုိင္အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေသးသျဖင့္၊ဧည့္ခန္းစားပြဲဝိုင္းမွ
ေနာက္မွီကုလားထုိင္တလံုးေပၚတြင္ထုိင္ရင္း၊ေနာက္တေန႔အလုပ္ဇယား
ကုိေတြးေနစဥ္မွာပင္၊ေလအေဝွ႔၌၊ရုတ္တရက္လွဳပ္ယမ္းသြားသည့္ ခန္းဆီးလႊာၾကားမွ၊လူရိပ္တခုကုိဖ်တ္ကနဲျမင္လုိက္ရသည္။
ထုိလူရိပ္သည္မိန္းမပ်ဳိတဦးျဖစ္မွန္းကၽြန္ေတာ္ဒက္ကနဲသိလုိက္သည္။
အံ့ၾသလြန္းမကအံ့ၾသလြန္းလွသျဖင့္၊ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားသည္။
အေၾကာင္းမွာသူမသည္ေမြးကင္းစကေလးငယ္တဦးကုိေပြ႔ပုိက္ထားသည့္
ကုိယ္ေနဟန္ထားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ျခင္းေပတည္း။
စင္စစ္သူမကုိထုိေန႔နံနက္၊အဆုိပါတည္းခုိခန္းသုိ႔ေရာက္စကပင္
သတိျပဳမိျပီးျဖစ္ပါ၏။သူမ၏အဝတ္အိတ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအငယ္စားကုိ
ေထာက္ရွဳယံုျဖင့္သူမသည္ေဝးလံေသာျမိဳ႕ျပမွမျဖစ္တန္ရာ။
ပ်ဥ္းမနားအနီးတဝိုက္ရွိ၊ရြာငယ္ေက်းလက္တခုခုမွျဖစ္တန္ရာသည္။
သူမေပြ႔ထားေသာကေလးငယ္မွာတစ္လသား ေက်ာ္အရြယ္နီတာရဲေလး
ပင္ရွိေသး၏။သူမ၏အိိမ္သားခင္ပြန္းသည္အဘယ္အရပ္တြင္က်န္ခဲ့ေလ
သနည္း။သူ႔အိိမ္သားႏွင့္ေဒါသအေလ်ာက္၊မာန္အေလ်ာက္၊စိတ္ဆုိးစိတ္ေကာက္လ်က္၊ရင္ေသြးငယ္ကုိခ်ီေပြ႔ကာ၊ေနအိမ္မွ၊ဇြတ္တရြတ္ဆင္းလာေလသေလာ။
ထုိထုိေသာအေတြးမ်ားျဖင့္၊ထုိမနက္ကပင္သူမကုိကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ခဲ့မိပါ၏။
သူမသည္အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္ျဖစ္၍မီးေနသည္မိန္းမတဦး၏
ရုပ္သြင္ထင္ရွားလ်က္ပင္ရွိေသး၏။
ခန္းဆီးလႊာခပ္ပါးပါးကုိေက်ာ္ျဖတ္၍ကၽြန္ေတာ္မသိမသာအကဲခတ္ေနစဥ္မွာပင္၊သူမသည္တခုေသာအခန္းကုိ တုိးညွင္းစြာေခါက္၏။ အခန္းတံခါးပြင့္လာသည္။ထုိအခန္းတြင္းသုိ႔သူမဝင္သြားျပီးအခန္းတံခါးပိတ္
သြားျပန္သည္။နာရီဝက္မရွိတရွိတြင္ သူမသည္ကေလးငယ္ကုိ ပုိက္လ်က္ျပန္ထြက္လာျပန္သည္။ထုိေနာက္..၊ေနာက္တခန္း။
ဘုရားေရ။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကုိလက္ျဖင့္အသာဖိရင္း..ဘုရားတမိသည္။
(၅)
ညစ္ညဴးေနေသာစိတ္ျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတြင္းသုိ႔ဝင္ကာ၊အိပ္ယာေပၚတြင္
ပက္လက္လွန္ရင္း၊ေတာင္ေတာင္အီ အီအေတြးပြားေနစဥ္မွာပင္၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကုိခပ္တုိးတုိးေခါက္သံေပၚလာျပန္သည္။
တံခါးကုိအသာဖြင့္ေပ့းလုိက္သည့္အခါ၊ကၽြန္ေတာ္ေတြးထင္ထားသည့္
အတုိင္းသူမပင္ျဖစ္ေနသည္။ကေလးေပြ႔လ်က္ႏွင့္ပင္ျဖစ္၏။
သူ႔စကားသံသည္ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသုိ႔သံရည္ပူေလာင္းထည့္လုိက္သလုိ
ဝင္လာသည္။
“အကုိ။ညီမလမ္းစားရိတ္ျပတ္ေနလုိ႔၊ညီမနဲ႔တညေလာက္ေနပါေနာ္..”၊တဲ့။
ဗုေဒၶါ၊ျမတ္စြာဘုရား။
အၾကီးအက်ယ္စိတ္ဆင္းရဲသြားေသာကၽြန္ေတာ္သည္ တံခါးရြက္ကုိလက္တဖက္ျဖင့္ကုိင္ရင္း…၊
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလငါ့ညီမရယ္။ညည္းလွဳပ္ရွားေနတာငါအကုန္ျမင္ပါတယ္။
ငါဟာဟုိစိတ္ဒီစိတ္ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ညည္းလုိေသြးႏုႏုသားႏုႏု၊ ကုိယ့္ညီမအရြယ္နဲ႔ငါဘယ္လုိလုပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ျပီးေတာ့တည္းခုိခန္း
ပုိင္ရွင္ကလည္း ညည္းကုိ၊သံသယရွိပံုရတယ္။ ညည္းလုပ္ေနတာကုိ၊မေတာ္တဆမ်ားပုိင္ရွင္ေတြလက္ပူးလက္ၾကပ္မိ
သြားရင္ ညည္းအရွက္ရလိမ့္မယ္။ကေလးရဲ့ေရွ႕ေရးလည္းရွိေသးတယ္ေလ”
သူမသည္ညွဳိးငယ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ၾကမ္းျပင္ကုိစုိက္ၾကည့္ရင္း၊ခ်ာကနဲ
လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ထုိညက ကၽြန္ေတာ္တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ေခ်။မုိးလင္းလွ်င္ျဖင့္သူမကုိလမ္းစားရိတ္အျဖစ္ႏွစ္ေထာင္
သံုးေထာင္ခန္႔၊ေဘးလူတစံုတရာမရိပ္မိေအာင္ေပးလုိက္ဦးမည္ဟု
စိတ္ကူးထားေသာ္ျငား၊ေနာက္တေန႔မနက္ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာထခ်ိန္တြင္၊
တည္းခိုခန္းမွသူမထြက္ခြာသြားခဲ့ေလျပီ။
ထုိကာလမ်ားကေသာ္၊ပ်ဥ္းမနားေတာင္ညိဳတဝိုက္တြင္၊တုိးမေပါက္ေသာ
သစ္ေတာၾကီးမ်ားရွိခဲ့ဖူးေလ၏။ယခုေသာ္အဆုိပါအရပ္၌၊ဓာတ္မီးေရာင္ရွိန္
ထိန္ထိန္လင္းလ်က္ရွိသည့္ဆယ့္ေျခာက္လမ္းသြားလမ္းမၾကီးမ်ား၏
ဝဲယာတြင္လႊတ္ေတာ္၊ဟုိတယ္၊ကုန္တုိက္ၾကီးမ်ားျဖင့္စည္ကားေနျပီဟု
ဆုိပါသည္။ပ်ဥ္းမနားဟူေသာအမည္သည္ပင္ေနျပည္ေတာ္ဟူ၍ေခၚေဝၚ
သမွဳျပဳေနၾကေလျပီ။
ေခတ္စနစ္တုိ႔သည္လည္း၊ေျပာင္းလဲတန္သေလာက္ေျပာင္းခဲ့ ေလျပီ။
ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ၾကီးအလြန္တရာစည္ကားတုိးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ၊
ယခုအခါသမယတြင္၊သူမဘယ္ဆီ၊ဘယ္ဘဝေရာက္ေနပါေလသနည္း။
(၆)
ျပည့္တန္ဆာအေၾကာင္း၊ညဥ့္ငွက္တုိ႔ႏွင့္ၾကံဳေလဆံုေလတုိင္း၊သူတုိ႔၏
ဘဝအေၾကာင္းျခင္းရာတုိ႔ကုိျမင္ေတြ႔ဖတ္ရွဳရေလတုိင္း၊ကၽြန္ေတာ္သူမကုိ
သတိရမိသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ရသည္တြင္မွ၊၊သူမ၏ဘဝသည္
မ်က္ႏွာငယ္ရေပစြ။ေသြးႏုသားႏုအခ်ိန္မွာပင္၊ခရီးစားရိတ္ႏွင့္တလုပ္တဝမ္း
အတြက္၊မရွက္မေၾကာက္ရုန္းကန္ခဲ့ရေလျခင္း။
သူမလုိဘဝမ်ဳိးကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံတြင္၊အေရအတြက္မည္မွ် က်ေရာက္ကုန္ခဲ့ၾကေလျပီနည္း။တရုပ္ျပည္သုိ႔ဇနီးမယားေစ်းကြက္အလုိ႔ငွာ၊
အဘယ္မွ်ေသာအေရအတြက္ေရာက္ရွိေနၾကေလကုန္သနည္း။
ထုိ႔အတူ..၊ယုိးဒယား၊မေလးရွား၊စကၤာပူတုိ႔ဆီသုိ႔….။
ေၾသာ္…၊သည္အခ်ိန္ဆုိရင္ျဖင့္သူ႔ရင္ေသြးကေလးငယ္ပင္၊အသက္သံုးဆယ္
အရြယ္ရွိေခ်ေတာ့မည္။သည္ကေလးတဖက္ႏွင့္၊သူမသည္သူ႔ဘဝေရွ႕ခရီးကုိ
မည္သုိ႔မည္ပံုဆက္၍ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ပါသနည္း။
သူမ၏ရင္ေသြးငယ္လူေမႊးလူေတာင္မွေျပာင္ပါေလစ။မည္သုိ႔ဆုိေစ
ယခုေခတ္သစ္ၾကီးတြင္၊အဆုိပါကေလးငယ္ကုိလူရာဝင္ေသာဘဝ၌
ေရာက္ေစ၊ရွိေစလုိေသာစိတ္ဆႏၵသည္၊သူမအေၾကာင္းကုိ
စဥ္းစားမိေလတုိင္း၊ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ထပ္ခ်ပ္မကြာ
ေပၚလာမိသည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္ေလ၏။ ။
သရုပ္ေဖာ္။ ။ေဖသစ္တည္။