ဝဋ္ေၾကြး
(မင္းဒင္)
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ကေပါ့။က်ဳပ္္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္
ရဲ့ညီိဟာ လူထူးလူဆန္းဗ်။ဒီေကာင္ေလးဟာလမ္းေလွ်ာက္
တတ္ခါစကတည္းကေျမၾကီးေတြ၊ဖုန္္မွဳန္႔ေတြကုိစားေလ့ရွိတယ္။
ပထမေတာ့လူၾကီိးေတြမရိပ္မိေပမဲ့အျမဲလုိလုိထမင္းမစားပဲ၊ေျမၾကီးေတြကုိခ်ည္းစားေနတာသိသြားၾကေတာ့ဦးဆံုးတားျမစ္တယ္။
ဒုတိယအဆင့္ကျခိမ္းေျခာက္ျပီးတားတယ္။။ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့
ဒုတ္ပါပါလာပါေလေရာ။က်ဳပ္က က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေျပာတာ မယံုလုိ႔ကုိယ္တုိင္လုိက္သြားၾကည့္ေတာ့ ေလးႏွစ္ ေလာက္အရြယ္ အဲဒီကေလးပါးစပ္မွာ ေျမၾကီးမွဳန္႔ေတြစားရင္းတန္းလန္း၊တန္းတုိးေတာ့
တာပဲဗ်ဳိ႕။
က်ဳပ္သူငယ္္ခ်င္းကက်ဳပ္ကုိအားကုိးတၾကီးနဲ႔သူငယ္ခ်င္းကူညီႏိုင္ရင္
ကူညီပါဆုိေတာ့က်ဳပ္က..ဟေကာင္၊မင္းညီကေမြးရာပါေျမၾကီးစားတာ၊
ဒါမွမဟုတ္ငယ္ကတည္းကပါလာတဲ့အက်င့္ ငါက ပေယာဂ
ဆရာလည္းမဟုတ္၊ဆရာဝန္လည္းမဟုတ္၊ဘယ္္ႏွယ့္တတ္ႏုိင္ပါ့
မတုန္း၊
ဒါေပမဲ့အားမငယ္ပါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းရာ၊မင္းညီေလးကုိေခ်ာ့ေမာ့ျပီး
တစတစနည္းနည္းစီေလွ်ာ့စားခိုင္းေပါ့။အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔
အမွ်တျဖည္းျဖည္းထမင္းစားတဲ့လူျပန္ျဖစ္လာမွာပါကြာ။
ရုိက္တဲ့ႏွက္တဲ့နည္းစနစ္ေတာ့မသံုးၾကပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။မင္းညီေျမၾကီးစားတာ
မဆန္းပါဘူး။တခ်ဳိ႕ဆုိမစင္ေတာင္စားတဲ့သူရွိသတဲ့။နိပတ္ေတာ္ေတြမွာေရာ၊
အရပ္ထဲမွာေျပာေျပာေနၾကတဲ့ေခ်း(ခ်ီး)စားစုန္းစသည္ျဖင့္ေပါ့ကြာ
တတ္သေလာက္မွတ္သေေလာက္အၾကံေပးျပီးျပန္ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။
ေနာက္ပုိင္းၾကားရတဲ့သတင္းစကားအရအဲဒီကေလးဟာ
လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္(၁၄)ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာာ့ေျမၾကီးစားတဲ့
အက်င့္ေပ်ာက္သြားျပီလုိ႔သတင္းစကားၾကားရတယ္။
အင္း၊ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ကေလးဆုိေတာ့မေကာင္းတဲ့ဗီဇသေႏၶ
ပါလာေတာ့ လူ႔ဝန္းက်င္လူ႕အသုိင္းအဝုိင္းရဲ့စရုိက္ကုိ သတိမျပဳမိပဲ ၊ေျမၾကီးဆုိတာစားစရာ လုိ႔စိတ္ထဲမွာစြဲလန္းျပီးစားခဲ့တာေပါ့။
လူူလားေျမာက္လာေတာ့ လူဆုိတာထမင္းစားရတာပါကလားလုိ႔ သူ႔အလုိလို္ဆင္ျခင္ဥာဏ္ဝင္လာတာပါပဲ။ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။
ေနဦးဗ်။က်ဳပ္မွာေျပာစရာဇာတ္လမ္းတပုဒ္က်န္ေသးတယ္။
တခါတုန္းကေတာအုပ္ တအုပ္ထဲမွာ က်က္စားေနတဲ့ သမင္ေပါက္ကေလးတေကာင္ရွိသတဲ့။အဲဒီသမင္ ေပါက္ကေလးဟာ တျခားသမင္အုပ္နဲ႔အတူ ေရကန္မွာေရဆင္းေသာက္ရင္း
ေရထဲမွာေပၚ ေနတဲ့ သူ႔အရိပ္ကုိ သူျမင္ေတာ့ “ဟာ၊ငါ့မွာခ်ဳိ(ဂ်ဳိ္)မပါ ပါကလား။တျခားသမင္ထီးဘယ္ေကာင့္ၾကည့္လုိက္လုိက္၊ ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ငါတစ္ေကာင္တည္းကတံုးျဖစ္ေနပါလား”
လုိ႔စိတ္ပ်က္ညည္းတြားရင္မေအသမင္မၾကီးကုိနားပူသတဲ့။
“အေမရာ။ၾကည့္လုပ္ပါဦး။ သမင္ထီးတကာမွာခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)နဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚမွာ ၾကက္တက္ေလာက္ေတာင္ဘုမရွိေတာ့ ရွက္စရာၾကီးဗ်ာ။ကတံုးေျပာင္အုုန္းေမာင္ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)မပါတဲ့သမင္ထီး ဘဝနဲ႔ေတာ့မေနခ်င္ေတာ့ဘူးအေမရာ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့
ရွက္တာနဲ႔ေသလိမ့္မယ္ဗ်”ဘာညာဘာညာကေလးစိတ္နဲ႔ ညည္းတယ္ဆုိတာပါေတာ့ဗ်ာ။
ဒီမွာတင္ မိခင္သမင္မၾကီးက “ငါ့သားစိတ္ရွည္ရွည္ထားပါ။အခ်ိန္တန္ရင္ႏြားပိန္ကန္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ကုိကုိယ္လုပ္၊မုဆုိးျမားခ်က္မမိေအာင္၊
က်ားျခေသၤ့ရန္က ေနလြတ္ေအာင္ေရွာင္၊က်န္းမာေရး ဂရုစုိက္ဒါပဲသား။ဒါညည္းတြားပူပန္ရမဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး”ဆုိုျပီး
သြန္သင္တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့သမင္ခ်ာတိတ္ဟာေန႔တုိင္း အေမေရွ႕မွာေန႔တုိင္းညည္း ၊မိခင္သမင္မၾကီ္းက ေန႔တုိင္းဆံုးမဒီလုိအတုိင္းႏွစ္ေပါက္ေအာင္ နားျငီးလုိက္စိတ္ပ်က္လုိက္ဆံုးမလာလုိက္တာ တေန႔ေတာ့အဲဒီ သမင္ခ်ာတိတ္ဟာခါတုိင္းလုိပဲ ေရကန္ကုိေရဆင္းေသာက္ေတာ့
ေရထဲက သူ႔အရိပ္မွာ ပန္းဆုိင္ပန္းခက္ေတြအလား ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)ေတြထြက္ေနတာကုိျမင္ရပါေလေရာ”
ဒီမွာတင္သမင္ခ်ာတိတ္ဟာ ေရေတာင္ဆက္မေသာက္ေတာ့ပဲ၊
သူ႔အေမဆီဒုန္းစုိင္း ေျပး သြားရင္း “ဗ်ဳိ႕ အေမေရ က်ဳပ္ေခါင္းမွာ ပန္းေတြနဲ႔ေဝေနျပီအေမေရ့ဆုိျပီး မိခင္သမင္မၾကီးကုိသူ႔ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)ေတြနဲ႔ အသာေဝွ႔ရင္းျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနေလပါေရာတဲ့”ပံုျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲ။
ဒါေပမဲ့အဲဒီဇာတ္လမ္းႏွစ္ပုဒ္ေခါင္းထဲေရာက္လာေတာ့ကၽြန္ေတာ္အေတြး
တခုဝင္မိတယ္။လူေတြရဲ့အက်င့္စရုိက္အမူအက်င့္ေတြဟာ ပထမဇာတ္လမ္းမွာေျပာခဲ့သလုိေမြးရာပါအက်င့့္ဆုိတာပယ္ေဖ်ာက္ဖုိ႔
သိပ္ခက္တယ္။ကိုယ္လုပ္တာမွန္တယ္ခ်ည္းထင္တတ္ၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ပတ္ဝန္းက်င္ကုိေလ့လာစူးစမ္းျပီးအမွားကုိျပင္တတ္လာတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိအေလးမမူပဲတသက္လံုးမွားသြားၾကတယ္။
သမင္ဇာတ္လမ္္းမွာလည္းထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။လူေတြဟာသိပ္ျပီး စိတ္ေလာၾကီးေန ၾကတယ္။ေစာင့္ရတာကိုစိိတ္မရွည္ဘူး။ သဘာဝတရားကုိနားမလည္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ကုိၾကည့္ပါဗ်ာ။
(၁၉၆၂)ခုႏွစ္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကေနအစျပဳလုိက္တာ၊ျမန္မာ့ဆုိရွယ္
လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ၊နုိင္ငံေတာ္ျငိိမ္ဝပ္ပိျပားေရးအဖြဲ႔၊နုိင္ငံေတာ္ေအး
ခ်မ္းသာယာေရးအဖြဲ႔။အဲဒီေနာက္ပုိင္းေတာ့ဒီမုိကေရစီၤေပါ့။ဒါေပမဲ့
အမည္ခံသက္သက္အဆင့္ပါပဲ။အားလံုးဟာစစ္တပ္ရဲ့လက္ေအာက္မွာ
ေနခဲ့ၾကရတယ္။ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ျဖတ္္သန္းေက်ာ္လြန္ခဲ့တဲ့အစုိးရ
အဆက္ဆက္ဟာေကၽြးတာစား၊ခုိင္းတာလုပ္ခံမေျပာနဲ႔ဆုိတဲ့နည္းနာၾကီးကုိ
သံုးခဲ့တယ္။အဲဒီနည္းနာအမွားၾကီးေၾကာင့္လာဘ္ေပးလာဘ္ယူျခင္းဟာ
ယဥ္ေက်းမွဳျဖစ္လာတယ္။အစုိးရအဆက္ဆက္ကလည္လာဘ္ေပးလာဘ္
ယူကိစၥေတြကုိထမင္းစားေရေသာက္လုိလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေျဖက ေတာ့တုိင္းျပည္မြဲေတျပာက်သြားျခင္းပါပဲ။
အေျခအေန ဆုိးလုိက္သမွတုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ေရႊကုိယ္
ေတာ္ေတြဟာထမင္းစားျပီးၾကီးတာမွဟုတ္ရဲ့လားလုိ႔ သံသယပြားမိတဲ့အထိ။
အခုဒီမုိကေရစီေခတ္လည္း ေရာက္ေရာလူေတြဟာဒီမုိကေရစီက်င့္စဥ္
ဝတၱရားေတြကုိနားလည္လက္မခံဘူး။မက်င့္ၾကံဘူး။
ပါးစပ္ကေျပာေတာ့ ဒီမုိကေရစီ၊လုပ္လုိက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့အစုိးရ အဆက္ဆက္ကသင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ေသာက္က်င့္အတုိင္း
လုပ္ေနဆဲပဲ။ေျမၾကီးကုိစားစရာထင္ေနတဲ့သူေတြေျမၾကီးကုိစားေနတဲ့
အက်င့္ဆုိးအက်င့္ေဟာင္းေတြမေဖ်ာက္သူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနေသးတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ သိပ္စိတ္ေလာျပီးခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)ေပါက္အျမန္ေပါက္ခ်င္တဲ့ သမင္ခ်ာတိတ္လုိအခ်ိန္မတန္ခင္ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)ေပါက္ခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း
အမ်ားသားကလား။အစုိးရသစ္လာတာ တႏွစ္ဝန္းက်င္ပဲရွိေသးခ်ိန္မွာ ဟုိလုိမျဖစ္ေသးဘူးလား။ဒီဟာေတြလုပ္ေတာ့ေလ။ဟာသြားပါျပီကြာ။
ငါမဲထည့္မိတာမွားျပီ။အခုထိဘာမွမေျပာင္းလဲေသးဘူးဆုိျပီး
အလကားေနရင္းညည္းတြားေနၾကတယ္။အခ်ိန္တန္ရင္ျဖစ္သင့္ျဖစ္
ထုိက္တာျဖစ္လာမယ္။ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ဝတၱရားမပ်က္ရဘူး။
ကူညီဝုိင္းဝန္းသင့္တာကုိ ဝုိင္းဝန္းၾကရမယ္။
အခုလက္ရွိမွာေတာ့၊ေျမၾကီးစားတဲ့ကေလး၊စုန္းနဲ႔သမင္ခ်ာတိတ္ေတြ
ခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။အမွားၾကီးကုိ
အမွန္လို႔ျမင္၊အမွန္ကုိအမွားလုိ႔ျမင္ေနၾကတယ္။ေခတ္စနစ္သာေျပာင္းတယ္။
ေသာက္က်င့္ေတြကေတာ့ ဒံုရင္းကဒံုရင္းပဲ။ဒါပါပဲ။ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးပါျပီ။
ေၾသာ္…၊ခဏေလးဗ်ာ၊ခဏေလး ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာစကားတခြန္း
က်န္ခဲ့လုိ႔ပါ။ဟုိးတုန္းကက်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္မွာ ေျမၾကီးစားေနတဲ့သူေတြ
အမ်ားၾကီးရွိခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။အခုလည္းရွိေနေသးတာပဲ။ဆုိလိုတာက
အက်င့္ဆုိးအက်င့္ေဟာင္းေတြမေဖ်ာက္ႏုိင္ေသးတဲ့ျပည္သူအမ်ားစုေပါ့။
က်န္တာကေတာ့ စိတ္ေလာၾကီးေနတဲ့ သမင္ခ်ာတိတ္နဲ႔ႏွဳိင္းရမဲ့သူေတြေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ဒီလူေတြကုိနားလည္ခြင့္လႊတ္
တယ္။ျဖစ္ခ်ိန္တန္ရင္ျဖစ္လာမွာေသခ်ာတယ္။အံ့ၾသစရာေကာင္းတာ
ကေျမၾကီးမဟုတ္ဘဲမစင္စားေနခဲ့တဲ့သူေတြက်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္ထဲမွာ
အမ်ားၾကီးရွိခဲ့တယ္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့အရပ္ထဲမွာေတာင္မစင္စားခဲ့ဖူး
တဲ့သူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့တယ္တဲ့။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာလုိက္ရွာၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္
စေတြ႔လုိေတြ႕႔ျငားေပါ့။ေအးဗ်ာ။သူၾကိဳက္လုိ႔သူစားတာဘာမွအေၾကာင္း
မဟုတ္ေပမဲ့၊ခက္ေနတာကဒီမစင္စားခဲ့ၾကတဲ့သူေတြဟာမစင္တင္
မဟုတ္ပဲေတြ႔ကရာစား၊ျမင္သမွ်စား၊အကုန္စားပစ္လိုက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
တုိင္းျပည္ဝဋ္ေၾကြးၾကီးတာေပါ့။ေတြးမိေလတုိင္းရင္နာရသေပါ့။ေၾသာ္ …ဝဋ္ေၾကြးဝဋ္ေၾကြး။ ။