၂၄ ဇူလိုင္လ ၂၀၁၆ေန႔ထုတ္ သည္ဗြိဳက္ေဒးလီးစ္ေန႔စဥ္သတင္းစာမွ။ ။
ဒရီးဖတ္ေက်ာက္တံုး၊ျမင္းခြာပံုကမ္းပါးႏွင့္၊လွဳိင္းလံုးအမွတ္(၇)
(မင္းဒင္)
(တစ္)
ညအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေလ့မရွိေသာကၽြန္ေတာ္သည္လြန္ခဲ့သည့္
ညကလည္း၊ထံုးစံအတုိင္းအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ျပန္ေခ်။ျပဳျမဲအတုိင္း၊ အေပၚထပ္ဝရန္တာဆီသုိ႔ထြက္ကာ၊ေတာင္ေငးေျမာက္ေငးလုပ္ေနမိျပန္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးအိပ္ေမာက်ေနၾကခ်ိန္၊တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္ျဖစ္၍၊
အိိမ္ေရွ႕လမ္းတဖက္ျခမ္းရွိ၊ေဘာစကုိင္းပင္ေတာအုပ္သည္၊မီးေရာင္
ပ်ပ်ေအာက္တြင္ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျခာက္လွန္႔ေနသေယာင္ရွိေလ၏။
သည္ျခံဝင္းက်ယ္ၾကီးထဲက၊သည္အိမ္အုိၾကီးမွာ၊ကၽြန္ေတာ္တကိုယ္တည္း
အထီးက်န္ေနလာခဲ့သည္မွာတဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တုိင္ခဲ့ေလျပီ။ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္ဘဝခရီးအတြက္လမ္းေပ်ာက္ေနသလုိခံစားရသည့္စိတၱဇေဝဒနာသည္၊
အိပ္ပ်က္ညမ်ားကုိဖန္ဆင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပလိိမ့္မည္။
ေနရာအႏွံ႔မွထြက္ေပၚလာေနေသာပုဇင္းရင္ကြဲသံတုိ႔ႏွင့္ေကာင္းကင္မွ
မဲေမွာင္ေနေသာတိမ္လိပ္တုိ႔ေၾကာင့္၊ကၽြန္ေတာ္အနည္းငယ္ေျခာက္ျခား
သလုိျဖစ္လာ၏။မလွမ္းမကမ္းရွိ၊ဆာခရီေဒ့ရွ္လမ္းမၾကီးဆီမွ၊ကားသံတုိ႔ကုိ
ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းၾကားေနရသည္။ဝရန္တာလက္ရန္းကုိကုိင္ရင္း
၊ေျခစံုရပ္ေနမိေသာကၽြန္ေတာ္သည္၊စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာဘဝေပးအေျခအေနကုိအတန္ၾကာေအာင္ေတြးေနမိရင္းက၊တစံုတရာကုိသတိရမိျပန္ရာ၊
စိတ္ထဲကေနက်ိတ္၍ရယ္ခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာျပန္သည္။
အြန္လုိင္းမီဒီယာတြင္ခင္မင္ရင္းႏွီးေနေသာလူငယ္တခ်ဳိ႕က၊ကၽြန္ေတာ္အား
မၾကာခဏဆုိသလုိေမးေလ့ရွိေသာ၊ေမးခြန္းတခု၊ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲသုိ႔၊
ရုတ္ျခည္းအမွတ္မထင္ဝင္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
“အန္ကယ္ခင္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာဘယ္လုိမွေရွ႕ကိုခရီးဆက္လို႔မရေအာင္
အခက္ၾကံဳေနပါျပီ။ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကုိဘယ္လုိ
ခရီးဆက္သင့္ပါသလဲခင္ဗ်ာ”ဟူေသာအေမးျဖစ္၏။စကားလံုးသာကြာျခားမည္။
လုိရင္းအဓိပၸါယ္ကား၊တထပ္တည္းတူညီ၏။ထုိအေမးႏွင့္ပတ္သက္၍
ကၽြန္ေတာ္လြယ္လင့္တကူအေျဖမေပးႏုိင္ခဲ့ေသာ္ျငား၊အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ျဖင့္
၊ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေသာအေျဖတခုေပးႏုိင္တန္ေကာင္း၏ဟုစိတ္ညြတ္ခဲ့
သည္ကားအမွန္။
ယခုမူလူစြမ္းေကာင္းၾကီးဟုအထင္ခံရေသာကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္စိတ္ပ်က္
အားေလ်ာ့ဖြယ္အေျခအေနႏွင့္ပက္ပင္းတုိးလ်က္ရွိ၏။ကၽြန္ေတာ္သည္
အတတ္ႏုိင္ဆံုးစိတ္ကုိတည္ျငိမ္ေအာင္ထားရင္းကိုယ့္ကုိယ္ကုိေျဖသိမ့္ရန္
လည္းေကာင္း၊လူငယ္တခ်ဳိ႕၏အေမးကုိသဘာဝက်စြာတုံ႔ျပန္ေျဖၾကားႏိုင္ရန္
လည္းေကာင္း၊ညၾကီးသန္းေကာင္၊လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္၊ဝရန္တာတြင္ရပ္လ်က္
အထပ္ထပ္အဖန္ဖန္ဆင္ျခင္ေတြးေတာေနမိ၏။
(ႏွစ္)
စင္စစ္အားျဖင့္ဤသုိ႔စိတ္ပ်က္အားငယ္ေတြေဝမိသည္မွာ၊သည္တၾကိမ္တည္း
မဟုတ္။ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတသက္တာတြင္ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာၾကံဳခဲ့ဖူးေလျပီ။
ထုိသုိ႔ၾကံဳေလတုိင္း၊ကၽြန္ေတာ္အျမဲမျပတ္ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္မိေလ့ရွိေသာ
ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ရွိ၏။ထုိဇာတ္လမ္းမွာ၊ပါပီလြန္အမည္ရွိကမၻာေက်ာ္
ဝတၳဳရွည္ၾကီးမွထုတ္ႏွဳတ္ခ်က္ျဖစ္သည္။
ပါပီလြန္ဝတၳဳသည္စစ္ျပီးေခတ္တြင္ေပၚထြက္ခဲ့သမွ်အတၳဳပၸတၱိစြန္႔စားခန္းစာအုပ္မ်ားတြင္၊အေနာက္တုိင္း၌အေအာင္ျမင္ဆံုးျဖစ္သက့ဲသုိ႔၊ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္မ်ားႏွင့္လည္း၊ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ျပီးျဖစ္သည္။ဤေနရာ၌၊ေဖာ္ျပရန္လုိအပ္သည္ျဖစ္၍၊ပါပီလြန္၏ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိအက်ဥ္းမွ်ေရးသားလုိသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္မတုိင္မီက၊ျပင္သစ္အက်ဥ္းေထာင္တစ္ကၽြန္းစနစ္သည္
ကမၻာေပၚတြင္အရက္စက္ဆံုးစနစ္ျဖစ္၍၊ပါပီလြန္သည္၊တသက္တကၽြန္း
အက်ဥ္းစခန္းမ်ားတြင္၊တဆယ့္သံုးႏွစ္ေက်ာ္ၾကံ့ၾကံ့ခံရပ္တည္ေနထိုင္ခဲ့၏။
ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသားပါပီလြန္သည္၊သူ႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္၊
(၁၉၃၁)ခုႏွစ္တြင္၊ျပည့္တန္ဆာေခါင္း(ဖာေခါင္း)တေယာက္ကုိသတ္မွဳျဖင့္
၊ေထာင္ဒဏ္တသက္တကၽြန္းက်ခံရသည္။
အမွန္စင္စစ္ပါပီလြန္သည္မည့္သည့္လူသတ္မွဳကိုမွ်က်ဴးလြန္ခဲ့သူမဟုတ္ပဲ၊
ျပင္သစ္ျပည္တရားဥပေဒ၏ခၽြတ္ေခ်ာ္လြဲမွားမွဳေၾကာင့္သာ၊ထုိျပစ္ဒဏ္
ခ်မွတ္ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ပါပီလြန္သည္ေထာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွထြက္ေျပး
လြတ္ေျမာက္ရန္စုစုေပါင္းကုိးၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့၏။အၾကိမ္တုိင္းလုိလုိ
အသက္ကုိရင္းခဲ့ရသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။တၾကိမ္တြင္မူအလင္းေရာင္ကုိေျခာက္လ
တုိင္တုိင္မျမင္ရ၊ရိကၡာတဝက္ျဖတ္၊မဝေရစာႏွင့္တုိက္ပိတ္ခံရသျဖင့္၊
အသက္ဆက္ရွင္ႏိုင္ေရးအတြက္၊ပုိးဟတ္ႏွင့္က်ဳိင္းေကာင္တုိ႔ကုိပင္
ဖမ္းယူစားေသာက္ခဲ့ရသည္။သူကိုယ္သူရူးသြားျပီဟုပင္ထင္မွတ္ခဲ့၏။
ရွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ၾကိဳးပမ္းမွဳမေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ေနာက္၊ပါပီလြန္သည္၊
ျပင္သစ္ပိုင္ကုိလုိနီျဖစ္ေသာ၊ဆာလုကၽြန္းစုရွိ၊အေသးငယ္ဆံုးကၽြန္းျဖစ္ေသာ
သရဲကၽြန္းသုိ႔ေျပာင္းေရြ႕ခံရသည္။သရဲကၽြန္းမွာႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား
အတြက္အထူးသီးသန္႔ျပဳလုပ္ထားေသာကၽြန္းျဖစ္၏။ျမင့္မားမတ္ေစာက္
လွသည့္ေက်ာက္ကမ္းပါးယံၾကီးမ်ားဝန္းရံထားသည့္အျပင္၊
အဆုိပါေက်ာက္ကမ္းပါးမ်ားအား၊အခ်ိန္တုိင္းလုိလုိျပင္းထန္စြာ
ရုိက္ခတ္ေနသည့္ပင္လယ္ေရလွဳိင္းလံုးၾကီးမ်ားေၾကာင့္၊ ထုိသရဲကၽြန္းမွ၊အသက္ရွင္လ်က္ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္မွာ၊
အိပ္မက္ပင္မက္ဝံ့စရာမရွိေခ်။
(သံုး)
ထုိသုိ႔ျပန္လမ္းမရွိသည့္ကၽြန္းသုိ႔ပါပီလြန္သည္ဆုိးေပ့မုိက္ေပ့ဆုိသည့္
နာမည္ေက်ာ္ရာဇဝတ္သားေျခာက္ေယာက္ႏွင့္အတူတေဆာင္တည္းေနခဲ့ရသည္။သူရဲကၽြန္းတြင္ေထာင္ပုိင္မရွိ။ေထာင္မွဴးမရွိ။ဝါဒါတပ္ၾကပ္ၾကီးသည္
ရာထူးအၾကီးဆံုးျဖစ္၏။သူရဲကၽြန္းသုိ႔ပါပီလြန္အပုိ႔ခံရခ်ိန္တြင္
သူ႔အသက္မွာသံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိျပီျဖစ္၍ေထာင္သက္ဆယ့္တႏွစ္ရွိေလျပီ။
ထုိသရဲကၽြန္းတြင္ဒရီးဖတ္ထုိင္ခံုဟုအမည္တြင္ေသာ၊ေက်ာက္တံုးထုိင္ခံုတခုရွိ၏။
ဒရီးဖတ္အမည္ရွိျပင္သစ္ေတြးေခၚပညာရွင္ၾကီး၊သရဲကၽြန္းတြင္အက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရစဥ္က၊အျမဲလုိလုိထုိင္ေလ့ရွိသျဖင့္ထုိအမည္တြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ဒရီးဖတ္ထုိင္ခဲ့ေသာေက်ာက္တံုးမွာသရဲကၽြန္း၏ေျမာက္ဖက္အစြန္ဆံုးကၽြန္းဖ်ားတြင္တည္ရွိ၏။ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္တြင္ရွိ၏။ထုိကမ္းပါးမွာပင္လယ္ေရျပင္မွေပငါးရာခန္႔ျမင့္၏။
ဒရီးဖတ္သည္အဆုိပါထုိင္ခံုတြင္ထုိင္ခဲ့ရင္း၊မတရားေသာ၊မညီမွ်ေသာ
အျဖစ္မ်ားၾကံဳေတြ႔ရင္ဆုိင္ရေလ့ရွိသည့္၊လူ႔ဘဝ၊လူ႔ေလာကၾကီး၏ျခင္းရာ
သေဘာတုိ႔ကုိနက္နဲစြာစဥ္းစားဆင္ျခင္သြားခဲ့သည္။
သူ႔ဘဝကုိၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ရန္ၾကိဳးပမ္းသြားခဲ့သည္။
ပါပီလြန္သည္ဒရီးဖတ္ေက်ာက္တံုးတြင္ေန႔စဥ္လုိလုိထုိင္လ်က္လြတ္ေျမာက္ေရး
လမ္းစကိုၾကံဆခဲ့၏။တေန႔ေသာ္ ထုိထုိင္ခံုတြင္ပါပီလြန္ထုိင္မိစဥ္၊ ပင္လယ္ဖက္မွေျပးလာေသာလွဳိင္းလံုးမ်ားကုိၾကည့္ရင္း၊အၾကံတခုရခဲ့သည္။
ပါပီလြန္ထုိင္ေနေသာဒရီးဖတ္ထုိင္ခံု၏ေအာက္ေျခကမ္းပါးမွာျမင္းခြာပံု
ကမ္းပါးျဖစ္၏။ထုိပတ္ဝန္းက်င္မွလွဳိင္းလံုးမ်ား သည္ပင္လယ္ျပင္မွေျပး လာျပီး၊ထုိျမင္းခြာပံုအတြင္းလာစု၏။ေနာက္..၊ထုိျမင္းခြာမွျပန္လိမ့္ဆင္းသြားေသာလွဳိင္းေရမ်ားမွာ၊ကၽြန္းမွအလြန္ေဝးကြာေသာခရီးအထိျပန္လိမ့္ဆင္းသြား၏။
လိမ့္ဆင္းသြားေသာလွဳိင္းလံုးတုိင္းကမ္းပါးသုိ႔လံုးဝျပန္မလာေတာ့ေခ်။
ကၽြန္းမွေဝးရာကုန္းတြင္းပုိင္းရွိရာသုိ႔စီးသြားၾက၏။
အကယ္၍သာအုန္းခြံေဖာင္တစ္ခုကုိတည္ေဆာက္လ်က္၊ထုိျမင္းခြာပံုကမ္းပါးမွ
ပင္လယ္တြင္းသုိ႔လိမ့္ဆင္းသြားေသာလွဳိင္းႏွင့္လုိက္ပါသြားလွ်င္၊
သရဲကၽြန္းမွေဝးရာသုိ႔တစ္ၾကိမ္တည္းျဖင့္ေရာက္သြားေပေတာ့မည္ ဟု ပါပီလြန္အၾကံေပၚ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အုန္းေဖာင္လုပ္ရန္မွာအခက္အခဲမရွိလွေခ်။
သရဲကၽြန္းတြင္ဝက္စာမွာအုန္းသီးဆံျဖစ္၍ဝက္ျခံပတ္ဝန္းက်င္၌အုန္းခြံ
ေျခာက္ေျမာက္မ်ားစြာရွိေနသည္မဟုတ္ေလာ။
(ေလး)
အဆုိပါလွဳိင္းတုိ႔သည္လျပည့္ရက္မ်ား၌အျပင္းထန္ဆံုးႏွင့္အၾကီးဆံုး
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ပါပီလြန္သည္၊ထုိရက္မ်ဳိးကုိေရြး၍ကၽြန္းမွေျပးရန္ၾကံသည္။
လက္ေတြ႔ထြက္မေျပးမီေသခ်ာေအာင္စမ္းသပ္မွဳျပဳလုပ္ခဲ့၏။
ဆယ့္တစ္စတံုရွိေသာသူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိခံႏုိင္မည့္၊အုန္းခြံေျခာက္ေဖာင္တခုကုိ
သူေဆာက္ခဲ့၏။ထုိေနာက္ယင္းေဖာင္ကိုဒရီးဖတ္ထုိင္ခံုရွိရာကမ္းပါးယံသုိ႔
သယ္လာကာ၊ဆယ့္တစ္စတံုခန္႔ရွိမည့္ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကုိရွာျပီး
ေဖာင္ေပၚသုိ႔တင္လ်က္၊ၾကိဳးတခုျဖင့္တြဲခ်ည္လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ဒီေရက်ခ်ိန္ကုိေစာင့္ျပီးဒရီးဖတ္ထုိင္ခံုအေရွ႕ရွိျမင္းခြာပံုကမ္းပါးမွ၊
ပင္လယ္တြင္းသုိ႔အရွိန္ျပင္းစြာဆင္းသြားေသာလွဳိင္းလံုးၾကီးတခုျဖင့္ေမွ်ာခ်ေပး
လုိက္သည္။သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိပင္၊အုန္းခြံေဖာင္သည္၊တမိနစ္မွ်ေသာ
အခ်ိန္တုိအတြင္း၊ကမ္းစပ္မွေပသံုးရာခန္႔အကြာအေဝးအထိေမ်ာပါသြား၏။
ဝမ္းသာလံုးဆုိ႔သြားေသာပါပီလြန္သည္..၊လြတ္ျပီ။ကၽြတ္ျပီေဟ့ဟုပင္၊
အသံကုန္ေအာင္ဟစ္မိ၏။သုိ႔ေသာ္..၊ပါပီလြန္ေမွ်ာလုိက္ေသာေဖာင္မွာ
၊ေနာက္ထပ္တမိနစ္မွ်ေသာအခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္၊လွဳိင္းလံုးသစ္တခုကုိ
စီးလ်က္၊ကၽြန္းရွိရာသုိ႔အရွိန္ျပင္းစြာျပန္လာေန၏။ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ၊
ကမ္းပါးအနီးမွေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္တံုးမ်ားႏွင့္ဝင္ေဆာင့္ျပီး
အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျပဳိကြဲ သြားခဲ့ေလသည္။
ပါပီလြန္တေယာက္စိတ္ဓာတ္အၾကီးအက်ယ္က်သြားခဲ့၏။သုိ႔ေသာ္..၊
သူ၏လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ေတြးေတာၾကံဆျခင္းမွာမူမရပ္တန္႔ခဲ့ေခ်။
ကမ္းစပ္တြင္ဖင္ထုိင္ခ်ရင္း၊လွဳိင္းလံုးမ်ားကုိၾကည့္၍ကၽြန္းသုိ႔ေဖာင္ျပန္မေရာက္
ေအာင္မည္သုိ႔လုပ္ေဆာင္ရမည္ကုိအမ်ဳိးမ်ဳိးၾကံဆၾကည့္ေနခဲ့၏။
တနာရီခန္႔ထုိင္မိေသာ္၊ပါပီလြန္သည္လွဳိင္းတုိ႔၏ထူးျခားေသာသေဘာ
တခုကုိေကာင္းစြာေလ့လာမိခဲ့ေလ၏။
(ငါး)
ကမ္းသုိ႔ေျပးလာေနေသာလွဳိင္းမ်ားလံုးမ်ားအနက္မွ၊ခုနစ္ခုေျမာက္ျဖစ္ေသာ
လွဳိင္းလံုးတုိ႔သည္တျခားလွဳိင္းမ်ားႏွင့္မတူပဲ၊ႏွစ္ဆသံုးဆခန္႔မွ်ပုိၾကီး၏။
ပါပီလြန္သည္ကမ္းစပ္မွသစ္တံုးတတံုးကုိထုိလွဳိင္းႏွင့္ေမွ်ာခ်ၾကည့္လုိက္
ေသာအခါ၊သစ္တံုးမွာအစအနပင္မျမင္ရေလာက္ေအာင္၊ကၽြန္းမွေဝးရာ
သုိ႔ေမ်ာပါသြားသည္ကုိေတြ႔ရ၏။ကမ္းစပ္သုိ႔ျပန္မလာေတာ့ျပီ။
ပါပီလြန္သည္အလားတူစမ္းသပ္မွဳမ်ဳိးကုိအၾကိမ္ၾကိမ္ဆက္လက္ျပဳလုပ္ခဲ့၏။
ျပႆနာတစံုတရာမေပၚပဲလံုးဝေအာင္ျမင္သည္ကုိေတြ႔ရွိရသည္တြင္၊
ယခင္တၾကိိမ္ကကဲ့သုိ႔အေလးခ်ိန္တဆယ့္တကီလုိခံႏိုင္ေသာ
အုန္းခြံေျခာက္ေဖာင္တခုကုိထပ္မံတည္ေဆာက္၍
စမ္းသပ္ေမွ်ာၾကည့္ျပန္သည္။ေအာင္ျမင္၏။
ထုိသုိ႔လွ်င္ပါပီလြန္သည္လူတကာမၾကံစည္ဝံ့သည့္သရဲကၽြန္းမွ
လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းစကုိရွာေဖြေတြ႔ခဲ့ေလျပီတကား။
အကယ္စင္စစ္ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ရန္မျဖစ္ႏုိ္င္ဟုယူဆထားသည့္
သရဲကၽြန္းသည္ကုန္းမၾကီးသုိ႔ေရာက္ရန္ႏွစ္ဆယ့္ငါးမုိင္မွ်သာေဝး၏။
အုန္းခြံေဖာင္၏သြားရာလမ္းသည္တည့္မတ္စြာ မသြားႏုိင္ပဲ၊ေကြ႔ေကာက္ေဝ့ဝုိက္၍သြားသည့္တုိင္၊ကုန္းေျမသုိ႔ေရာက္ရန္
အၾကာဆံုးအခ်ိန္မွာေလးဆယ့္ရွစ္နာထက္မပိုဟုသူတြက္ဆႏုိင္ခဲ့သည္။
ထုိနည္းျဖင့္ပင္ေနာက္ဆံုးတြင္မူ၊ပါပီလြန္သည္၊ေလာကငရဲႏွင့္တူသည့္
သရဲကၽြန္းမွထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ေလ၏။
ဤတြင္လည္းဇာတ္လမ္းကားမဆံုးေသးေခ်။
သရဲကၽြန္းမွလြတ္ေျမာက္လာခဲ့သည့္တုိင္၊တကၽြန္းစံဘဝမေရာက္မီက
အေျခအေနမ်ဳိး၊လူခ်င္းတူသူခ်င္းမွ်သည့္ဘဝသုိ႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိျပီး၊
သိကၡာရွိရွိတရားဝင္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္၊ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးျဖင့္ေနာက္ထပ္
ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့ရေသးသည္ျဖစ္ရာ၊သူ၏လြတ္ေျမာက္ေရး
ကိဳးပမ္းမွဳအားအစမွအဆံုးတုိင္ေရတြက္လွ်င္ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ၾကာျမင့္ခဲ့ေလ
သည္။ေနာက္ဆံုး၌သူသည္ေခါင္းကုိေမာ့ရင္ကုိေကာ့ကာ၊ေအာင္ႏုိင္သူအျဖစ္၊
သူ႔မူလဘဝကုိျပန္လည္ရရွိခဲ့သည္။
ပါရီျမိဳ႕တရားရံုးမွပါပီလြန္၏အမွဳကိုျပန္လည္ၾကားနာစစ္ေဆးခဲ့ျပီး၊ပါပီလြန္၌
အျပစ္မရွိေၾကာင္း၊မူလဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ၊မွားယြင္းစြာဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း၊စီရင္ခ်က္အသစ္ထုတ္ျပန္ေပးခဲ့ရသည္။ပါပီလြန္၏မိတ္ေဆြမ်ားက
ပါပီလြန္အေပၚေနာက္ဆံုးခ်ခဲ့သည္ေကာက္ခ်က္စကားမွာ…၊
“ပါပီ၊ဒီရုန္းကန္မွဳမွာေနာက္ဆံုးအႏုိင္ရသူဟာမင္းပါပဲ။မင္းကုိမတရား
တကၽြန္းပုိ႔ခဲ့လူေတြဟာအႏုိင္ရသူေတြမဟုတ္ပါဘ့ူး။ဒီေန႔ဘဝကုိစုိးပုိင္ႏုိင္သူဟာ
မင္းပါ။အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးလူဟာလည္းမင္းပါပဲ၊ပါပီ”ဟူ၏။
(ေျခာက္)
ကၽြန္ေတာ္၏ေတြးေတာဆင္ျခင္းဤေနရာသုိ႔အေရာက္တြင္၊
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ေနမိေသာကၽြန္ေတာ္သည္၊အားအင္သစ္တုိ႔တဖန္ျပန္ျပည့္
လာသည္ဟုခံစားရသည္။ေစာေစာကနားၾကားျပင္းကပ္စရာဟုထင္ျမင္ခဲ့ေသာ
ပုဇင္းရင္ကြဲတုိ႔ေအာ္ျမည္သံသည္၊ေမာ္ဒန္ဂီတေတးသြားတခုကုိတီးခတ္ေနသည္အလား၊နားဝင္ခ်ဳိဖြယ္ျဖစ္လာသည္။
စိတ္ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ဟုထင္မွတ္ခဲ့ေသာေကာင္းကင္ျပင္မွတိမ္မဲညိဳတုိ႔သည္
လည္း၊စိတ္ကုိညြတ္ႏူးေစသည့္ကဗ်ာတပုဒ္ပမာျဖစ္လာ၏။ကၽြန္ေတာ္
ရပ္ေနခဲ့ေသာဝရန္တာသည္ဒရီးဖတ္ထုိင္ခံုေပတကားဟုေတြးမိလာသည္။
လြတ္ေျမာက္လုိစိတ္သာရွိပါမူ၊တကၽြန္းစံႏွွင့္တူလွသည့့္ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္
၊ျမင္းခြာပံုကမ္းပါးႏွင့္လွဳိင္းလံုးနံပတ္ခုနစ္ကို တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ေသခ်ာေပါက္ရွာေဖြေတြ႔ရွိေပလိမ့္မည္။
ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေသာစိတ္၊ေပါ့ပါးသြက္လက္သည့္ေျခလွမ္းတုိ႔ျဖင့္၊
အိပ္ခန္းရွိရာသုိ႔ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့၏။ခ်က္ျခင္းအိပ္ယာထဲသုိ႔တန္းမဝင္ေသးပဲ၊ဤစာစုကုိေရးသည္။ယခုေဆာင္းပါးအစတြင္ေဖာ္ျပထားေသာ၊ကၽြန္ေတာ့္အားအေမးပုစၦာထုတ္ခဲ့ၾကသည့္လူငယ္တခ်ဳိ႕၊ဤစာကုိဖတ္ရျငားအံ့။
အလံုးစံုျပည့္စံုမွန္ကန္သည့္အေျဖတခုမဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္၊ေက်နပ္မွဳ
တစံုတရာကုိမူ၊ေပးစြမ္းႏိုင္လိိမ့္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိ၏။
ထုိစဥ္မွာပင္၊အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ဆီသုိ႔၊အမွတ္မထင္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ၊
မွဳန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္တန္းတုိ႔တုိးဝင္လာသည္ကုိျမင္ေနရသည္။
အျပင္မွာေရာင္နီပ်ဳိ႕ေနေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ္ဘာအတြက္ေၾကာင့္စိတ္ပ်က္အားငယ္ရပါမည္နည္း။ေလာကဓံတရားဟူသည္ဒရီးဖတ္ကဲ့သုိ႔ေသာေတြးေခၚပညာရွင္ၾကီးကုိပင္၊တကၽြန္းသုိ႔ပုိ႔တတ္
သည့္၊တရားကုိယ္သေဘာရွိ၏။
မတည္ျမဲျခင္းသေဘာ၊ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိ၏။ပုဂၢိဳလ္ၾကီးငယ္၊
ရာထူးဂုဏ္သိမ္အနိမ့္အျမင့္၊အခ်ိန္ကာလမခြဲျခားပဲ၊ႏွိပ္စက္ထုေထာင္းတတ္ေသာသေဘာရွိ၏။ထုိ႔အျပင္၊ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိၾကံဳေတြ႔ခံစားေနရသည့္အခက္အခဲ
သည္၊ပါပီလြန္ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ဘဝခရီးၾကမ္းႏွင့္၊ႏွဳိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္၊
ရယ္ပြဲဖြဲ႔စရာအဆင့္ေလာက္တြင္သာ၊ရွိသည္မွာအလြန္တရာေသခ်ာ
လွေခ်သည္။ ။