မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္ (၂)

                                                   မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္ (၂)

၂၀၀၅ခုႏွစ္၊ဖူးခက္ျမိဳ႔။
ေဒါသအရွိန္ေၾကာင့္ သူ႔တကိုယ္လံုး နတ္က်သလုိ တဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ရွိ၏။ရန္သူ႔နယ္ေျမမွာ ေနာက္ေၾကာင္း မေအး စြာေနရသည့္ဘဝမုိ႔ အရာရာကုိ အေလ်ာ့ေပးကာ သည္းခံစိတ္ေမြးရန္ ပုိင္းျဖတ္ထားျပီးကာမွ သည္အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္တုိးရ ေလျခင္းဟု ကိုယ့္ဘဝကုိယ္ နာၾကည္းစိတ္ေပၚလာသည္။ထုိင္းရဲတုိ႔သည္ ဗမာတုိ႔ကုိ ေခြးတေကာင္ေလာက္ပင္ တန္ဖုိးမ ထားၾကပါတကား။ ထုိခဏမွာပင္ သူ႔အစိတ္အစဥ္၌ ျပင္းထန္ရက္စက္သည့္ အေတြးတုိ႔သည္ အစီအရီဝင္ေရာက္ လာေလ ေတာ့၏။
သူ႔အေတြးကား ဖူးခက္ျမိဳ႕၏ အထင္ကရ စံမေကာင္းရဲစခန္းကုိ မီးေလာင္တုိက္သြင္းရန္တည္း။
ကားေဟာင္းတစီးကုိ အျခားနံမည္တခုႏွင့္ငွားမည္။ေလာင္စာဓာတ္ဆီပံုးအျပည့္တင္၊ ကိုယ္တုိင္ေမာင္းႏွင္ကာ ကားအစီး ေရ ရာခ်ီရပ္ထားသည့္ စံမေကာင္းရဲစခန္းေရွ႕မွာရပ္မည္။ေပါက္ကြဲခ်ိန္ကုိ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဆက္စပ္ထိန္းခ်ဳပ္ ထိန္းထားမည္။ သူစီးနင္းလုိက္ပါလာသည့္ ေလယာဥ္အျခားႏုိင္ငံတခု၏ေလဆိပ္သုိ႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ စံမေကာင္းရဲစခန္း မီးေလာင္ျပာက် ေနသည့္သတင္းကုိ စိမ္ေျပနေျပသူထုိင္ၾကည့္မည္။သူ႔အေတြးစဥ္ဝယ္ အေသးစိတ္အစီအစဥ္တုိ႔ ဆက္ ကာဆက္ကာ ေပၚလာေနေလရာ သူ႔ကိုယ္သူေမးခြန္းတခု ျပန္လွန္ေမးမိလ်က္သား ျဖစ္ေန၏။
“သက္ခိုင္၊ေသတဲ့အထိ ပူေလာင္ေနေအာင္ မင္းဘဝမွာ ဇာတာပါခဲ့ေလသလား”
…………………………….
၂၀၀၆ခုႏွစ္။ ဖူးခက္။
ကုိသက္ခိုင္တေယာက္ ဖူးခက္ရွိ ရခုိင္လူမ်ဳိးအလုပ္သမားေလးငါးေယာက္ႏွင့္ တစံုတခုကုိ အေလးအနက္တုိင္ပင္လ်က္ရွိ ခ်ိန္ျဖစ္၏။ထုိစဥ္ ကုိသက္ခိုင္ထံသုိ႔ ဖုန္းဝင္လာသျဖင့္ ဖုန္းကုိနားတြင္ကပ္ရင္း တေလးတစားျပန္ေျဖေနသည္။
“ဟုတ္ကဲ့၊က်ေနာ္သက္ခိုင္ပါခင္ဗ်”
ကုိသက္ခိုင္သည္ တဖက္မွျပန္ေျပာသံကုိ ေဘးလူမ်ားၾကားႏိုင္ေအာင္ ခလုပ္တခုကုိ ႏွိပ္လုိက္ရာ ဖုန္းထဲမွ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ သက္ခိုင္၊မင္းလုပ္ေနတာေတြ ရပ္တန္းက ရပ္လုိက္”
“ေနပါဦးဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲဆုိတာ သိပါရေစအံုး”
“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့နာမည္ေက်ာ္ေသာင္း၊မင္းတုိ႔ထုိင္းေတာင္ပုိင္းမွာလုပ္စားေနတာ ငါအကုန္သိတယ္”
ကုိေက်ာ္ေသာင္းဆုိသူမွာ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕မွာ အေနမ်ားသူျဖစ္ျပီး ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအေရးကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ ေနေသာ အန္ဂ်ီအုိအဖြဲ႔တခု၏ တာဝန္ခံျဖစ္သည္။
“ခင္ဗ်ား ေသခ်ာမသိပဲ စြတ္မေျပာရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္”
“မင္းတုိ႔ေဆးရံုမွာ လူနာကေလးမေလးကုိ ဓာတ္ပံုရုိက္တာ ငါသိတယ္။ မင္းတုိ႔လုပ္စားမဲ့အကြက္ကိုလည္း ငါသိတယ္”
“ခင္ဗ်ားဖာသာ ဘာအကြက္သိသိ။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းခင္ဗ်ား မသိတာေသခ်ာတယ္။ လူခ်င္းဆံုခ်င္တယ္။ က်ေနာ္လာရ မလား၊ခင္ဗ်ားလာမလားသာေျပာ”
“ေဟ့ေကာင္၊သက္ခုိင္၊မင္း ..ေက်ာ္ေသာင္းအေၾကာင္းမၾကားဖူးဘူးထင္တယ္။ မင္းကုိ ငါရွင္းပစ္လို႔ရတယ္ေနာ္”
“ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ခက္ေနပါလား၊ၾကာတယ္ဗ်ာ၊ဖုန္းထဲကေန ရွင္းလုိ႔မျပီးႏုိင္ဘူး၊ခင္ဗ်ားဘယ္မွာရွိသလဲေျပာ၊
ရခုိင္လူငယ္တေယာက္ထံမွာ အားတုန္႔အားနာ အသံထြက္လာသည္။
“ဆရာ၊ အဲဒါကိုေက်ာ္ေသာင္းအသံမဟုတ္ဘူး။ သူဘယ္သူလဲဆုိတာ က်ေနာ္သိတယ္”
“ေဟ၊လုပ္ပါဦးဟ၊ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္”
ကိုသက္ခုိင္၏ တအံ့တၾသေမးသံအဆံုးတြင္ အဆိုပါရခို္င္လူငယ္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေလသံျဖင့္ တုိးတုိးညွင္းညွင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အဲဒါ ဘုန္းၾကီးဆရာ၊ ဦးကုမာရလုိ႔ေခၚတယ္၊သူ ဖူးခက္မွာေနတာၾကာျပီ”
ကိုသက္ခုိင္ႏွဳတ္မွ “ေကာင္းကြာ”ဟူေသာ အာေမဋိတ္သံသာ ေပၚထြက္လာသည္။
………….