၁။ သံသရာတေကြ႔ဝယ္
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ကုိသက္ခိုင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔တြင္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾက ခ်ိန္က ျဖစ္ပါသည္။ စကားလက္ဆံုက်အၿပီး ခြဲခြာအံ့ဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က …
“ကုိသက္ခိုင္၊ ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ရတဲ့အခါ ဖူးခက္ကုိလာခဲ့ပါလားဗ်ာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတာေပါ့" ဟု ဖိတ္မႏၱကျပဳသည့္အခါ ကိုသက္ခိုင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မ်က္ႏွာေပး ျဖင့္ ..
“ဖူးခက္နဲ႔က်ေနာ္ မစိမ္းလွပါဘူး၊ ဖူးခက္မွာ က်ေနာ္ငွားထားတဲ့အိမ္ ရွိပါ့ဗ်ာ”
ကုိသက္ခိုင္က ခပ္ေအးေအးေျဖလုိက္ေသာ္လည္း က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားရပါသည္။
“ေတာ္ေတာ္ေနႏိုင္တဲ့သူပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္စာေတြ ဖတ္မိတယ္ဆုိရင္ ဆက္သြယ္လုိက္ေရာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဖူးခက္ ဘယ္နားမွာ ေနတာတုန္း”
“က်ေနာ္က ေျခေထာက္မွာ ေဗြပါေနတဲ့သူဆုိေတာ့ ဖူးခက္မွာ အၿမဲတမ္းမေနျဖစ္ဘဲ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ ေရာက္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ငွားထားတဲ့အိမ္က ႏိုင္ေထာင္မွာဗ်” --
“ႏုိင္ေထာင္ဆုိတာ ဘယ္နားမွာတုန္း။ က်ေနာ္မၾကားဖူးပါလား”
“ေၾသာ္၊ ဖူးခက္ေလယာဥ္ကြင္းနားမွာေလဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာဗ်။ အဲဒီမွာ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေငးလုိ႔ရ တဲ့ ကမ္းေျခခပ္ေသးေသးရွိေလရဲ့။ အင္း...ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဖူးခက္ဆိုရင္
ပါေတာင္၊ကမလာ၊ကရြန္၊ကတ ေလာက္ပဲ သိၾကတာကလား၊က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ႏိုင္ေထာင္ဟာ ဖူးခက္ေလယာဥ္ ကြင္းနဲ႔ သံုးမုိင္သာသာေလာက္ ေဝးမယ္ထင္ပါရဲ႔”
“ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ႏိုင္ေထာင္ဆုိတာ ထလန္အပုိင္ထဲက ျဖစ္မယ္ဗ်၊ က်ေနာ္က ႏုိင္ေထာင္ဖက္မွာ ရာဘာေတာေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္ထင္ေနတာ”
“ႏိုင္ေထာင္က ေတာ္ေတာ္ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ေနရာဗ်။ တကယ့္လူဂုဏ္တန္ေတြက ဧရာမအိမ္ၾကီး အိမ္ေကာင္းေတြကုိ
အေနာက္ဖက္မ်က္ႏွာမူျပီး ပင္လယ္ျပင္မွာ ေနဝင္သြားတဲ့႐ႈခင္းကုိ ျမင္ႏုိင္ေအာင္ ေဆာက္ထားၾကတာကလား၊ ဒါေပမဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ေတာအုပ္ခပ္ထူထူေတြၾကားမွာ ေဆာက္ထားၾကတာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ဆုိ မသိသာလွ ဘူး၊
ႏိုင္ေထာင္မွာ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ အိမ္ႀကီးတလံုးဆုိ ပင္လယ္ကုိမ်က္ႏွာမူျပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ ေမးတင္ေဆာက္ ထားလုိက္တာ အခု ထုိုင္းဘတ္ သန္းႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ကုန္တာေတာင္တဝက္သာသာပဲ ျပီးေသးဗ်ာ။ တခါတခါ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေငြကိုထားစရာမရွိတဲ့ မာဖီးယားေတြမ်ား လာေဆာက္ထားသလား လုိ႔ေတာင္ ထင္မိတဲ့အထိ”
အမွန္ေတာ့ ဖူးခက္ကၽြန္းကုိ အမည္သာၾကားဖူးသူမ်ားက ျမိဳ႔ငယ္ေလးတျမိဳ႔ဟု ထင္မွတ္ၾကလင့္ကစား ခဝဲသီးပံု ကၽြန္းမၾကီး၏ အက်ယ္အဝန္းသည္ပင္ စကၤာပူႏုိင္ငံေလာက္ရွိသည္။ ကၽြန္းပတ္လည္တဝိုက္မွ လည္စရာ ပတ္စရာ ကၽြန္းၾကီး၊ကၽြန္းငယ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သံုးဆယ္နီးပါးကုိ ထည့္သြင္းတိုင္းတာလွ်င္ စကၤာပူထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ခန္႔ ရွိႏုိင္ေလာက္သည္။
“ဟာ၊ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ထက္ ဖူးခက္အေၾကာင္း ပုိသိေနပါကလား။ လုပ္စမ္းပါအံုးဗ်၊ ႏိုင္ေထာင္အေၾကာင္း ျပည့္ျပည့္စံုစံုေလး”
“ေရာ၊ ခင္ဗ်ားမလည္း ေတြ႕မယ္ၾကံကာရွိေသး၊ အေမးအျမန္းထူတာက အရင္ကုိး။ အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မရေသးဘူး။ က်ေနာ့္ကေလး ေက်ာင္းဆင္းပြဲအတြက္ စကၤာပူသြားဖုိ႔ ျပင္ရဆင္ရအံုးမယ္၊ ကဲပါေလ။ မၾကာခင္ ဆံုၾကေသးတာေပါ့၊ က်ေနာ္ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ဖုိ႔ ကတိေပးပါတယ္”
ကိုသက္ခိုင္ ခပ္သုတ္သုတ္ စကားျဖတ္ေနသည္ကုိ သတိျပဳမိသည္ႏွင့္..
“ခင္ဗ်ားသေဘာတူရင္ က်ေနာ္မၾကာခင္ မင္းဒင္ရဲ႔သက္ခိုင္ကို ပံုႏွိပ္စာအုပ္ထုတ္မယ္ဗ်ာ။ အဆင္ေျပရင္ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ကုိပါ ဆက္ထုတ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ျပန္ဆံုမွျဖစ္မယ္”
(မွတ္ခ်က္။ ။စာေရးသူသည္ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ဝတၳဳလတ္တပုဒ္ကုိ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ခန္႔က အြန္လုိင္းစာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပြဲဦးထြက္လက္ရာအျဖစ္ ေရးသားခဲ့ဖူးပါသည္။)
“အမေလး၊တာ္ေတာ္ ေလာဘၾကီးတဲ့သူပါလား။ ကုိယ့္လူသေဘာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရွိစုမဲ့စု ေငြယားေလးေျပာင္ မသြားပါေစနဲ႔လုိ႔သာ ဆုေတာင္းပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားထုတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကုိသာ ထုတ္ၾကည့္ပါေလ၊ အဆင္ ေျပေတာ့လည္း ဆက္လုပ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အခု ခင္ဗ်ားေရးထားတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ကေတာ့ ဗူးလံုးနားမထြင္းမို႔ က်ေနာ္ေတာ့ သိပ္စိတ္တုိင္း မက်လွေသးဘူးဗ်ာ”
“ေအးေပါ့ဗ်။ ဒီထက္ပုိျပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပည့္စံုစံု ေရးႏုိင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားကို ထပ္ေတြ႔ခ်င္တာေပါ့”
“ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားပထမစာအုပ္အသံကုိ က်ေနာ္နားေထာင္ေနပါ့မယ္၊ အဆင္ေျပခဲ့ရင္ ေရွ႔ဆက္တုိးၾကတာ ေပါ့”
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ကုိသက္ခိုင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔တြင္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾက ခ်ိန္က ျဖစ္ပါသည္။ စကားလက္ဆံုက်အၿပီး ခြဲခြာအံ့ဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က …
“ကုိသက္ခိုင္၊ ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ရတဲ့အခါ ဖူးခက္ကုိလာခဲ့ပါလားဗ်ာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတာေပါ့" ဟု ဖိတ္မႏၱကျပဳသည့္အခါ ကိုသက္ခိုင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မ်က္ႏွာေပး ျဖင့္ ..
“ဖူးခက္နဲ႔က်ေနာ္ မစိမ္းလွပါဘူး၊ ဖူးခက္မွာ က်ေနာ္ငွားထားတဲ့အိမ္ ရွိပါ့ဗ်ာ”
ကုိသက္ခိုင္က ခပ္ေအးေအးေျဖလုိက္ေသာ္လည္း က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားရပါသည္။
“ေတာ္ေတာ္ေနႏိုင္တဲ့သူပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္စာေတြ ဖတ္မိတယ္ဆုိရင္ ဆက္သြယ္လုိက္ေရာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဖူးခက္ ဘယ္နားမွာ ေနတာတုန္း”
“က်ေနာ္က ေျခေထာက္မွာ ေဗြပါေနတဲ့သူဆုိေတာ့ ဖူးခက္မွာ အၿမဲတမ္းမေနျဖစ္ဘဲ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ ေရာက္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ငွားထားတဲ့အိမ္က ႏိုင္ေထာင္မွာဗ်” --
“ႏုိင္ေထာင္ဆုိတာ ဘယ္နားမွာတုန္း။ က်ေနာ္မၾကားဖူးပါလား”
“ေၾသာ္၊ ဖူးခက္ေလယာဥ္ကြင္းနားမွာေလဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာဗ်။ အဲဒီမွာ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေငးလုိ႔ရ တဲ့ ကမ္းေျခခပ္ေသးေသးရွိေလရဲ့။ အင္း...ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဖူးခက္ဆိုရင္
ပါေတာင္၊ကမလာ၊ကရြန္၊ကတ ေလာက္ပဲ သိၾကတာကလား၊က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ႏိုင္ေထာင္ဟာ ဖူးခက္ေလယာဥ္ ကြင္းနဲ႔ သံုးမုိင္သာသာေလာက္ ေဝးမယ္ထင္ပါရဲ႔”
“ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ႏိုင္ေထာင္ဆုိတာ ထလန္အပုိင္ထဲက ျဖစ္မယ္ဗ်၊ က်ေနာ္က ႏုိင္ေထာင္ဖက္မွာ ရာဘာေတာေတြေလာက္ပဲ ရွိတယ္ထင္ေနတာ”
“ႏိုင္ေထာင္က ေတာ္ေတာ္ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ေနရာဗ်။ တကယ့္လူဂုဏ္တန္ေတြက ဧရာမအိမ္ၾကီး အိမ္ေကာင္းေတြကုိ
အေနာက္ဖက္မ်က္ႏွာမူျပီး ပင္လယ္ျပင္မွာ ေနဝင္သြားတဲ့႐ႈခင္းကုိ ျမင္ႏုိင္ေအာင္ ေဆာက္ထားၾကတာကလား၊ ဒါေပမဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ေတာအုပ္ခပ္ထူထူေတြၾကားမွာ ေဆာက္ထားၾကတာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ဆုိ မသိသာလွ ဘူး၊
ႏိုင္ေထာင္မွာ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ အိမ္ႀကီးတလံုးဆုိ ပင္လယ္ကုိမ်က္ႏွာမူျပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ ေမးတင္ေဆာက္ ထားလုိက္တာ အခု ထုိုင္းဘတ္ သန္းႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ကုန္တာေတာင္တဝက္သာသာပဲ ျပီးေသးဗ်ာ။ တခါတခါ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေငြကိုထားစရာမရွိတဲ့ မာဖီးယားေတြမ်ား လာေဆာက္ထားသလား လုိ႔ေတာင္ ထင္မိတဲ့အထိ”
အမွန္ေတာ့ ဖူးခက္ကၽြန္းကုိ အမည္သာၾကားဖူးသူမ်ားက ျမိဳ႔ငယ္ေလးတျမိဳ႔ဟု ထင္မွတ္ၾကလင့္ကစား ခဝဲသီးပံု ကၽြန္းမၾကီး၏ အက်ယ္အဝန္းသည္ပင္ စကၤာပူႏုိင္ငံေလာက္ရွိသည္။ ကၽြန္းပတ္လည္တဝိုက္မွ လည္စရာ ပတ္စရာ ကၽြန္းၾကီး၊ကၽြန္းငယ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သံုးဆယ္နီးပါးကုိ ထည့္သြင္းတိုင္းတာလွ်င္ စကၤာပူထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ခန္႔ ရွိႏုိင္ေလာက္သည္။
“ဟာ၊ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ထက္ ဖူးခက္အေၾကာင္း ပုိသိေနပါကလား။ လုပ္စမ္းပါအံုးဗ်၊ ႏိုင္ေထာင္အေၾကာင္း ျပည့္ျပည့္စံုစံုေလး”
“ေရာ၊ ခင္ဗ်ားမလည္း ေတြ႕မယ္ၾကံကာရွိေသး၊ အေမးအျမန္းထူတာက အရင္ကုိး။ အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မရေသးဘူး။ က်ေနာ့္ကေလး ေက်ာင္းဆင္းပြဲအတြက္ စကၤာပူသြားဖုိ႔ ျပင္ရဆင္ရအံုးမယ္၊ ကဲပါေလ။ မၾကာခင္ ဆံုၾကေသးတာေပါ့၊ က်ေနာ္ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ဖုိ႔ ကတိေပးပါတယ္”
ကိုသက္ခိုင္ ခပ္သုတ္သုတ္ စကားျဖတ္ေနသည္ကုိ သတိျပဳမိသည္ႏွင့္..
“ခင္ဗ်ားသေဘာတူရင္ က်ေနာ္မၾကာခင္ မင္းဒင္ရဲ႔သက္ခိုင္ကို ပံုႏွိပ္စာအုပ္ထုတ္မယ္ဗ်ာ။ အဆင္ေျပရင္ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ကုိပါ ဆက္ထုတ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ျပန္ဆံုမွျဖစ္မယ္”
(မွတ္ခ်က္။ ။စာေရးသူသည္ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ဝတၳဳလတ္တပုဒ္ကုိ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ခန္႔က အြန္လုိင္းစာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပြဲဦးထြက္လက္ရာအျဖစ္ ေရးသားခဲ့ဖူးပါသည္။)
“အမေလး၊တာ္ေတာ္ ေလာဘၾကီးတဲ့သူပါလား။ ကုိယ့္လူသေဘာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရွိစုမဲ့စု ေငြယားေလးေျပာင္ မသြားပါေစနဲ႔လုိ႔သာ ဆုေတာင္းပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားထုတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကုိသာ ထုတ္ၾကည့္ပါေလ၊ အဆင္ ေျပေတာ့လည္း ဆက္လုပ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အခု ခင္ဗ်ားေရးထားတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ကေတာ့ ဗူးလံုးနားမထြင္းမို႔ က်ေနာ္ေတာ့ သိပ္စိတ္တုိင္း မက်လွေသးဘူးဗ်ာ”
“ေအးေပါ့ဗ်။ ဒီထက္ပုိျပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပည့္စံုစံု ေရးႏုိင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားကို ထပ္ေတြ႔ခ်င္တာေပါ့”
“ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားပထမစာအုပ္အသံကုိ က်ေနာ္နားေထာင္ေနပါ့မယ္၊ အဆင္ေျပခဲ့ရင္ ေရွ႔ဆက္တုိးၾကတာ ေပါ့”
…………………………
က်ေနာ္ဖူးခက္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ျပီး သံုးလခန္႔အၾကာတြင္ မင္းဒင္ရဲ႔သက္ခိုင္ကုိ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့ရာ အထုိက္
အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ကိုသက္ခိုင္ႏွင့္က်ေနာ္ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဖူးခက္ကၽြန္းတြင္ သံသရာတေကြ႔ ျပန္ကာေတြ႔ၾကလ်က္ "ျဖစ္ပ်က္ရွာပုံေတာ္ခရီးသည္"ကုိ အစမွအဆံုးတုိင္ ျပန္လည္ေရးသားရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္ဟု ဆုိႏိုင္ပါသည္။
၎ကာလမ်ားအတြင္း ကုိသက္ခိုင္ကုိ ထပ္မံေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္အတြက္ က်ေနာ့္ဖက္က အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ သြယ္ေသာ္လည္း ခရီးယာယီမ်ားလွေသာ ကုိသက္ခုိင္ကား စကၤာပူေရာက္လုိက္၊ ဂ်ပန္ေရာက္လုိက္၊ မေလးရွား ေရာက္လုိက္ ျဖစ္ေနသည္သာမ်ားပါသည္။ သူဖူးခက္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ မပ်က္မကြက္ ဆက္သြယ္ ပါမည္ဟူေသာ ကတိကိုသာ ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိကာလမ်ားအတြင္း အားလပ္သည့္အခ်ိန္မ်ား၌ က်ေနာ္ေရးခဲ့ ေသာ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ကုိ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈမိသည့္ အခါမ်ားတြင္လည္း ကိုသက္ခုိင္ ေထာက္ျပခဲ့ သကဲ့သုိ႔ ဗူးလုံးနားမထြင္း ျဖစ္စရာမ်ားကုိ ေတြ႔ရပါေလ၏။ အမွန္ကားက်ေနာ္၏ ႏုနယ္လွေသာ စာေရး သက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္ရွိေလသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိသက္ခုိင္ႏွင့္ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔သည့္အခါ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ကုိ ယခုထက္ပုိမုိျပည့္စံုစြာ ျပန္လည္ေရးသားႏိုင္ရန္ စိတ္အားထက္သန္လ်က္ရွိစဥ္ လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္လခန္႔က မေမွ်ာ္လင့္သည့္ တခုေသာ နံနက္ခင္းတြင္ အမ္မခန္အရပ္ရွိ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႔သုိ႔ TOYOTA VIGO PRERUNNER အနက္ေရာင္ကား တစီးျဖင့္ ကုိသက္ခိုင္ ေပါက္ခ်လာ ပါသည္။
က်ေနာ္ကား ျခံအတြင္းရွိ အပင္တခ်ဳိ႔ကုိ ေပါင္းသင္ေရေလာင္း လုပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ သူ႔ကုိ ဦးစြာ လွမ္းျမင္ေနရ သည္။
က်ေနာ္က ဝမ္းပန္းတသာ တအံ့တၾသျဖင့္ ….
“ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္အိမ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ရွာေတြ႔တုနု္းဗ်ာ၊ ဖုန္းေလးဘာေလး ႀကိဳဆက္ေရာေပါ့”
“ေၾသာ္..၊ ခင္ဗ်ားေစ်းဆုိင္ကုိ ဖူးခက္က ဗမာတုိင္း သိေနတာပဲ၊ ဝပ္ေထ့ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားက ခင္ဗ်ားဆုိင္ ဝင္ေမးလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားအိမ္လိပ္စာ သိဖုိ႔ အလြယ္ကေလးပဲ”
ကုိသက္ခိုင္၏ ရုပ္သြင္ႏွင့္ေျပာဟန္ကား လြန္ခဲ့ေသာ ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလခန္႔ကကဲ့သုိ႔ပင္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေသးေခ်။ ေျခသလံုးအလည္ေလာက္အထိသာရွိေသာ ကြာတာေဘာင္းဘီ၊ စပုိ႔ရွပ္ႏွင့္ လူလတ္ပိုင္း တေယာက္ကဲ့သုိ႔ ဖ်တ္လတ္တက္ႂကြေနဆဲပင္။
“လာဗ်ာ၊ ပါေတာင္ကမ္းေျခ သြားၾကရေအာင္၊ခင္ဗ်ားခါးကပုဆုိးကုိခၽြတ္၊ ေဘာင္းဘီဝတ္ျပီးလုိက္ခဲ့ေပေတာ့”
သူကအိမ္ထဲသုိ႔ဝင္ရန္ပင္စိတ္ကူးရွိပုံမရဘဲဇြတ္ေခၚေနေလရာက်ေနာ္လည္း ေထြေထြထူးထူးစဥ္းစားရန္အေၾကာင္း မရွိသည္ႏွင့္ သူႏွင့္အတူ ပါေတာင္ကမ္းေျခဖက္သို႔ လုိက္ပါလာခဲ့ပါသည္။ ကားေပၚတြင္ ကုိသက္ခိုင္ေဘး၌ ထုိင္လ်က္လုိက္ပါရင္း…. ..
“ေနပါဦးဗ်၊ခင္ဗ်ားက ပါေတာင္ဖက္ ဘာသြားလုပ္မွာတုန္း”
“ပါေတာင္ OTOPက ေဂၚရခါးဆုိင္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစား ေရကူးၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ OTOPက ကုိင္လားဆုိတဲ့ ေဂၚရခါးဆုိင္ကုိ သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိပါ့ဗ်ာ၊ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဗီဂုိးယာယီနံပတ္အနီၾကီးနဲ႔ ထုိင္းမွာေတာ္ေတာ္ၾကီးပြားေနပံုရတယ္”
“ထပ္သရီး၊ ဒီကားမ်ဳိးက ဗမာျပည္မွာသာ သိန္းရွစ္ရာတေထာင္ေပးရမွာ၊ ဒီမွာက ဗမာေငြ သိန္းသံုး ဆယ္ေလာက္ရွိရင္ စီးႏုိင္ေနတဲ့ဥစၥာ၊ စြတ္အထင္ၾကီးမေနနဲ႔အံုး၊ ထုံးစံအတုိင္း လစဥ္သြင္း အေၾကြး စံနစ္နဲ႔စီးေနတာ”
“ဟာ၊ အေႂကြးစံနစ္နဲ႔ ဝယ္တာ တျခားလူမ်ဳိးအတြက္ေတာ့ လြယ္ခ်င္လြယ္လိမ့္မယ္၊ ဗမာေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္မလြယ္တာ ကိုယ္ေတြ႔ပါဗ်ာ”
“လုပ္ပါဦး၊ ဘယ္လုိကိုယ္ေတြ႔မ်ားပါလိမ့္”
“ေၾသာ္၊ ကားကုိ အေႂကြးစံနစ္နဲ႔ ဝယ္မယ္ဆုိရင္ ထုိင္းႏိုင္ငံသားတေယာက္က ေထာက္ခံခ်က္ေပးမွ ရတာေလ၊ က်ေနာ္ကားဝယ္တုန္းကဗ်ာ၊ အာမခံမဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံသား ရွာလုိက္ရတာ သံုးလေလာက္ ၾကာတယ္ထင္ပါရဲ႔၊ အမ်ားစုက ဗမာဆုိမယံုၾက၊ ယံုတဲ့သူေတြကလဲ ဘဏ္စာရင္းမွာ ဘတ္တေထာင္ျပည့္ေအာင္မရွိ၊ ရွိျပန္ေတာ့ လည္း အရင္အေႂကြးေဟာင္း မဆပ္ႏုိင္တာမုိ႔ နာမည္ပ်က္စာရင္းဝင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတာ ကလား”
“အဲဒါ ခင္ဗ်ား ေၾကာ(ေဂ်ာ)မသိလုိ႔၊ အမွန္က ထိုင္းလူမ်ဳိးအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဟန္ပဲရွိတာ၊ အမ်ားစုဟာ ဘဏ္ေႂကြးနဲ႔ မကင္းၾကဘူး၊ တီဗီဝယ္အေႂကြး၊ တယ္လီဖုန္းဝယ္အေႂကြး၊ ဆုိင္ကယ္ဝယ္အေႂကြး၊ ကားဝယ္အေႂကြးနဲ႔ အေႂကြးသံသရာလည္ေနၾကတာဗ်၊ ခင္ဗ်ားကားဝယ္ခ်င္လို႔ ထုိင္းႏိုင္ငံသားတေယာက္ ေထာက္ခံခ်က္လိုရင္ ထုိင္းေရွ႔့ေနတေယာက္ရွာျပီး ေထာက္ခံစားရိတ္ တေသာင္းေပးမယ္လုိ႔သာ ေျပာလုိက္ ပါဗ်ာ။ ေထာက္ခံခ်က္ေပးခ်င္တဲ့သူေတြ ရိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္တာ ခင္ဗ်ားေတြ႔ပါလိမ့္မယ္”
စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ခရီးႏွင္လာၾကစဥ္ ဖူးခက္ျမိဳ႔မႏွင့္ပါေတာင္ကမ္းေျခကုိ ပုိင္းျခားထားေသာ ေခါင္လံု ေဖာ့စူအာေတာင္တန္းေပၚမွ စံေက်ာက္စူရာအမည္ရွိ ေတာင္ေပၚတရုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႔သုိ႔ အေရာက္ တြင္ ကုိသက္ခိုင္က အေၾကာင္းတစံုတရာမရွိဘဲ ဟြန္းရွည္သံုးခ်က္ ဆင့္ႏွိပ္လုိက္ပါသည္။
“ဟ၊ ဘာတုန္းဗ်၊ ကားလည္း ရွင္းေနရက္သားနဲ႔”
“ေရာ၊ ခင္ဗ်ားလည္း ဖူးခက္မွာေနတာ ၾကာၾကာလွျပီ၊ ဒီဓေလ့ထံုးစံကုိ မသိေသးပဲကုိး၊ ဒီေတာင္ေပၚက ဒီတရုတ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရွ႔ကိုေရာက္ရင္ ကားမွန္သမွ် ဟြန္းတီးျပီးအခ်က္ေပးမွ ေတာေစာင့္နတ္ေတြက သေဘာက်တယ္လို႔ ဖူးခက္သားေတြက ယံုၾကတယ္ေလ”
“ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီအယူအဆေတြကုိ လက္ခံတာေပပဲကုိး”
ဟု က်ေနာ္က ေထာက္လုိက္ရာ ကုိသက္ခိုင္က ရယ္ရယ္မာေမာျဖင့္
“ဟား၊ က်ေနာ္က ေတာင္ေစာင့္နတ္ ေတာေစာင့္နတ္ေတြ သေဘာက်မက် ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေပမဲ့ ဒီေတာင္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ အတက္အဆင္း ကားအခ်င္းခ်င္း သတိျပဳမိေအာင္ တီးလုိက္တာဗ်၊ ဒီေနရာက အတက္အဆင္း မတ္လြန္းေတာ့ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ မၾကာခင္ေတာ့ ဒီေတာင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခကေန ဥမင္လုိဏ္ေခါင္း ျဖတ္ေဖာက္ေတာ့မွာမုိ႔ ဟြန္းတီးစရာ မလုိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႔”
“လုပ္ျပန္ျပီ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ၊ အဲဒီသတင္းကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္ကေန ၾကားလာျပန္သတုန္း”
“ေၾသာ္ ဖူးခက္ေဂဇက္မွာ သတင္းပါတယ္ေလ၊လုပ္ၾကမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဖူးခက္ဟာ ကမၻာလွည့္ခရီးသြား လုပ္ငန္းနဲ႔ ဝင္ေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ ရေနတဲ့ျမိဳ႔ပဲ၊ ဖူးခက္ကုိ ႏွစ္စဥ္လာျပီး လည္ပတ္တဲ့ ခရီးသြားဦးေရဟာ သန္းခ်ီရွိတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာလည္း ခရီးသြားလုပ္ငန္းဟာ မီးခိုးမထြက္တဲ့ စက္ရံုဆိုျပီး ၁၉၉၆ခုႏွစ္တုန္းက ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ေတြ ဘာေတြညာေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတာခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးေနမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ ေထြေထြထူးထူး တုိးတက္တယ္လုိ႔ေတာ့ ဘာမွမၾကားမိေသးပါဘူး၊ အမွန္က ဖူးခက္ဟာလြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ကရာဘာလုပ္ငန္းနဲ႔ ေရလုပ္ငန္းေလာက္သာရွိခဲ့တဲ့ျမိဳ႔ပဲ၊ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ကေတာ့ TINORE လို႔ ေခၚတဲ့ သံရုိင္းတမ်ဳိး တူးေဖာ္တဲ့ လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတယ္ဗ်၊ ဖူးခက္တကၽြန္းလံုးကုိ TINORE ရွာရင္း ေျမလွန္ပစ္လုိက္ၾကတာ အခုေတာ့ TINORE ဆုိတာ ဖူးခက္မွာ မူးလုိ႔ေတာင္ ႐ွဴစရာမရွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႔၊ ဘယ္ကေန သိသလဲ ထပ္ေမးမေနနဲ႔အံုး၊ ဖူးခက္ျမိဳ႔မေစ်းၾကီးနားမွာ ရွိတဲ့ သာဗြန္းဟုိတယ္ရဲ႔ ေအာက္ထပ္မွာ ဖူးခက္ျပတိုက္ဆုိတာ ရွိေလရဲ႔၊ က်ေနာ္ ဝင္ၾကည့္တုန္းကေတာ့ ဝင္ေၾကး ဘတ္၅၀ေပးရတယ္၊ ဖူးခက္ရဲ႔သမုိင္းေၾကာင္း ဓာတ္ပံုေတြ၊ ဖူးခက္ျမိဳ႔မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ စက္ပစၥည္းေဟာင္း ေတာ္ေတာ္ မ်ား မ်ားကုိလည္း ျပထားေလရဲ႔၊ ဒီျပတုိက္ကုိလည္း လူသိမမ်ားလွဘူး၊ က်ေနာ္ဝင္ၾကည့္တုန္းက က်ေနာ္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံျခားသား သုံးေယာက္ေလာက္ပဲ ဝင္ၾကည့္တာ ေတြ႔ခဲ့ေလရဲ႔”
“စပ္စုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားက စံနမူနာပါပဲဗ်ာ”
“ဟာ၊ စပ္စုတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္မွာည္း ရွိရွိသမွ် သယံဇာတေတြ ထုတ္ေရာင္းေနတာ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားေနတာပဲ၊ ဒါေတြကုန္ရင္ တုိင္းျပည္ဘယ္လုိလုပ္ထူေထာင္မယ္ဆုိတာ မစဥ္းစားသင့္ ဘူးလားဗ်ာ ေနဦးဗ်၊ အခုက်ေနာ္တုိ႔သြားမဲ့ OTOP ဆုိတဲ့ ေစ်းအေၾကာင္းကုိ ခင္ဗ်ား သိလား၊ အမွန္က အဲဒီစီမံကိန္းဟာ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ရွီနာဝပ္ လက္ထက္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တဲ့ စီမံကိန္းဆုိပဲ၊ ONE TAMBOM ONE PRODUCT(OTOP) ေက်းရြာအုပ္စုတခုကုိ ထုတ္ကုန္တခု ထုတ္လုပ္ဖုိ႔ အားေပးတဲ့စီမံကိန္းတဲ့ဗ်၊ ဥပမာ သရက္သီးလႈိင္လႈိင္ ထြက္တဲ့ရြာဆုိ သရက္သီးယုိလုပ္မလား၊ သရက္ျပား ေျခာက္လုပ္မလား၊ လုိအပ္တဲ့ စက္ကိရိယာနဲ႔ေခ်းေငြကုိ အစုိးရက ေခ်းေငြသေဘာမ်ဳိးထုတ္ေပးျပီး ေထာက္ပံ့ သတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီထြက္ကုန္ေတြကိုလည္း ဝမ္းစတား(ၾကယ္တပြင့္)၊တူးစတား(ၾကယ္ႏွစ္ပြင့္)၊ သရီးစတား၊ ဖုိးစတား၊ ဖုိက္စတား စသည္ျဖင့္ အဆင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး သတ္မွတ္ခြဲျခားေပးျပီး ဖုိးစတား၊ ဖုိက္စတား အဆင့္ဝင္တ့ဲ ထုတ္ကုန္ ကုိ ျပည္ပပုိ႔ကုန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျပီး ျပည္ပမွာ ေစ်းကြက္ရွာျပီး ပုိ႔တယ္ဆုိပဲ၊ ျပည္ပပုိ႔ကုန္ အဆင့္မမီေသးတဲ့ ထုတ္ကုန္ေတြကုိလည္း ႏုိင္ငံအႏွံ႔မွာ OTOPဆုိတဲ့ ေစ်းေတြတည္ေဆာက္ျပီး ျဖန္႔ျဖဴးေစသတဲ့ဗ်ာ”
ရဲဘက္စခန္းတြင္ အတူေနခဲ့ၾကစဥ္က သူႏွင့္ဆံုေလတုိင္း ျဖစ္ပ်က္အေၾကာင္းေတြခ်ည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ တတ္ေလေသာ ကုိသက္ခိုင္သည္ ယခုေတာ့မူ တုိင္းေရး၊ ျပည္ေရး၊ စီးပြားေရး အေၾကာင္းမ်ားကုိသာ ေဇာင္းေပးလ်က္ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ ေနျပန္ပါသည္။
ေတာင္ေပၚမွ ပါေတာင္ကမ္းေျခဖက္သုိ႔ အဝင္ တခုေသာကုန္းျမင့္ေပၚသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ကမၻာၾကီး လံုးဝန္းသည့္ သေဘာေၾကာင့္ေပေလာ၊ နီးေဝးမ်က္ျမင္ သေဘာေၾကာင့္ေပေလာ မဆုိႏုိင္၊ ေတာင္တန္းမ်ား၏အေပၚသုိ႔ ေရာက္လ်က္ရွိေသာ ပင္လယ္ေရျပင္က်ယ္ၾကီးကုိ လွမ္းျမင္ရပါေလ၏။ အေဆာက္အဦး အျမင့္အနိမ့္မ်ဳိးစံုျဖင့္ တေမွ်ာ္တေခၚ ႐ႈမဆံုးေလေသာ ပါေတာင္ကမ္းေျခကား ျမိဳ႔ငယ္တခုႏွင့္ တူေလစြ။
မၾကာမီက်ေနာ္တုိ႔ OTOP ေစ်းအတြင္းက ကိုင္လား၏ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း ကိုင္လားသည္ ကိုသက္ခိုင္ကုိ ယခင္ကပင္ ရင္းႏွီးေနဟန္ရွိေသာေလသံျဖင့္..
” ဟာ ၊ ဆရာ၊ ဆရာတုိ႔ဘယ္လို ေတြ႔လာၾကတုန္း၊ ထုိင္ပါဆရာ၊ ဆရာဂၽြန္ကုိ မေတြ႔တာၾကာျပီ”
ကိုင္လားက ဆရာဂၽြန္ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္ဖက္တြင္ တစံုတဦး ရွိေနေလေရာ့သလား ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေနာက္သုိ႔လွည့္ၾကည့္မိရာ ကိုသက္ခိုင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳး အမူအရာျဖင့္ ..
“ေဟ့လူ ေလွ်ာက္ရွာမေနနဲ႔၊ ဂၽြန္ဆုိတာ က်ေနာ့္နာမည္ကုိ ေခၚေနတာ၊ ျဖစ္ရပံုမ်ားဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ဖူးခက္ ေရာက္စတုန္းက ကုမၸဏီေထာင္ဖုိ႔ ထုိင္းေရွ႔ေနရုံးကုိ ဝင္ထြက္ေနတုန္း က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ထုိင္းေရွ႔ေန မစၥတာဒင္းန္ဆုိတဲ့ ေမာင္က က်ေနာ့္မွာ (NICK NAME) နာမည္တုိ ရွိလားဆုိျပီး ေမးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပါးစပ္ထဲေတြ႔တဲ့နာမည္ ဂၽြန္ ဆိုျပီး ျပန္ေျဖမိရာက ဖူးခက္မွာရွိတဲ့ ထုိင္း မိတ္ေဆြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ဂၽြန္ ဂၽြန္ လုိ႔ေခၚၾကေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ၊ သူတုိ႔နဲ႔ ဒီဆုိင္ကုိလာဖူးေတာ့ သူတုိ႔လည္း က်ေနာ္နာမည္ကုိ ဂၽြန္ လုိ႔ ေခၚကုန္ၾကတာပါပဲ၊ ဘယ္ႏွယ့္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အညာသားမွာ ဘယ္လုိလုပ္ နစ္နိိမ္းရွိမတုန္းဗ်ာ ”
က်ေနာ္ကား …. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ မစၥတာဂၽြန္သက္ခိုင္ရယ္ ဟုသာ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ျပံဳး လုိက္ရပါ ေတာ့သည္။
ကုိင္လားဆုိင္မွ ရွမ္းေခါက္ဆြဲႏွင့္ တုိ႔ဟူးေၾကာ္ ေလြးျပီးသည္ႏွင့္ ပါေတာင္ကမ္းေျခဖက္သုိ႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္၍ ကမ္းေျခမွာ လူမစည္ကားလွ။ ေရတက္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ပင္လယ္ေရသည္ ေရာင္စံု ထီးမ်ားႏွင့္ ပက္လက္ထုိင္ခံုမ်ားအနီးသုိ႔ ေရာက္ေနသည္။ ထံုးစံအတုိင္း ေရာင္စံုထီးႏွင့္ ခံုတစံုငွားလုိက္ျပီးခ်ိန္ ကိုသက္ခိုင္သည္ ေရထဲဆင္းရန္ ေဘာင္းဘီတုိႏွင့္ အသင့္ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က ကုိသက္ခိုင္ ေရကူးဟန္ကုိ ၾကည့္ခ်င္သည္ႏွင့္ …
“ကဲကိုသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ားအရင္းဆင္းႏွင့္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားပစၥည္းပံုကုိေစာင့္ရင္း ေပါင္တံရွည္ေလးေတြကုိ ေငး လုိက္အံုးမယ္”
ကုိသက္ခိုင္ကား က်ေနာ့္ကုိ စကားမျပန္ေတာ့ဘဲ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ တလွမ္းခ်င္း ဆင္းသြားေလေတာ့ရာ က်ေနာ္ တကိုယ္တည္း ေရာင္စံုထီးေအာက္က ကုလားထုိင္မွာ ပက္လက္လွန္ရင္း ကမ္းေျခက လူေရာင္စံု ျမင္ကြင္းေရာင္စံုကုိ ၾကည့္ရင္း အပန္းေျဖရေတာ့သည္။ ပါေတာင္ကမ္းေျခကား ကမ္းေျခ ခ်ည္းသက္သက္ တမုိင္ေက်ာ္ ရွိႏိုင္သည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေသာင္ျပင္၊ ၾကည္လင္ေသာ ေရျပင္၊ သဲႏုႏွင့္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ဥေရာပခရီးသြားမ်ား ႏွစ္ျခိဳက္ၾကေလဟန္ တကား၊ ဟုိးအေဝးၾကီးမွာ ေရျပင္ႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္တုိ႔ ထိစပ္လ်က္ရွိသည္။ စပိဘုတ္၊ ေကာင္းကင္ေလထီး၊ စကူတာ ေတြ ေရျပင္ ေဝဟင္မွာ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္သည့္တုိင္ ႏုိင္ငံတကာ ခရီးသြားမ်ားကား နည္းသည္ဟု မဆုိႏုိင္ေခ်။ ဥေရာပ၊ လက္တင္အေမရိက စေသာ ႏုိင္ငံမ်ဳိးစံုမွ ဧည့္သည္ အမ်ားစုျဖစ္သည္။ အသားညိဳအုပ္စုတြင္ ပါေသာ ဘရာဇီး၊ ဗင္နီဇြဲလား ႏိုင္ငံမ်ားမွ ျဖစ္ဟန္ရွိသည့္ ပ်ဳိျဖဴမ်ားကား ကုိယ္ခႏၶာ အခ်ဳိးအဆစ္ ေျပျပစ္လွသည္။ အခ်ဳိ႔ကား ရင္စီးဗလာ။ ရင္စီးဗလာ ဆုိ၍ ဖူးခက္ေရာက္စက ရယ္စရာ က်ေနာ့္ အျဖစ္ကုိ ေတြးမိသည္။
ပါေတာင္ကမ္းေျခသုိ႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ေရာက္ခ်ိန္ကျဖစ္၏။ ကမ္းေျခမွာ ေတာင္ေလွ်ာက္ ေျမာက္ေလွ်ာက္ လုပ္ေနရင္း အခ်ဳိ႔ႏိုင္ငံျခားသူမ်ား ဗလာစီယာနတၳိ၊ အဝတ္ဆုိ၍ ခါးတြင္ ကပ္သည္ဆုိ႐ုံ နံငယ္ပုိင္းမွ်ေလာက္ပင္ မရွိသည့္ ပိတ္စငယ္ႏွင့္ ကိုယ္ထီးတည္းနီးပါး ျမင္ရသည့္အခါ က်ေနာ့္စိတ္မွာ တအံ့တၾသႏွင့္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါေလစ၊ တစံုတခုမ်ား မွားယြင္း ေနေလေရာ့သလား ေတြးမိကာ မဲေဆာက္မွ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကိုဝမ္းထြဋ္ကို ကမ္းေျခမွခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္လ်က္ အဆုိပါ ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာကုိ ေျပာမိပါ ေလသည္။
ကိုဝမ္းထြဋ္က အတည္ေပါက္လိုလို ေနာက္သလိုလုိ ႏွင့္ ..
“အဲဒါ ဆရာဒင္ မ်က္စိမႈန္ေနလို႔ဗ်၊ အမွန္က အသားကပ္ ဗလာစီယာ ဝတ္ထားၾကတာျဖစ္မယ္” ဟု မအူမလည္ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကုိ ၾကပ္ျပန္ေလရာ က်ေနာ့္မွာ ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေစရန္ အဆုိပါ ပ်ဳိျဖဴမ်ားအနီးသုိ႔ မေယာင္မလည္ ခ်ည္းကပ္လ်က္ စူးစမ္းရျပန္သည္။ သစ္သီးတလံုး၏ ထိပ္ဆံကဲ့သုိ႔ေသာ အရာကုိ ျမင္ရလ်က္ ဘာအသားကပ္မွမပါေၾကာင္း ေသခ်ာသည့္အခါမွ သူေနာက္ေျပာင္သည္ကုိ သတိထား မိလာပါသည္။ စင္စစ္ အဆုိပါ ပ်ဳိျဖဴတုိ႔သည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမ်ားတြင္ ေနပူစာလႈံလ်က္ မူလက ျဖဴဆြတ္ ေနေသာ အသားအေရကုိ အတန္ငယ္ ညိဳရင့္လာေစရန္ လံုးပန္းၾကရာ၌ ရင္စီးကပ္ထားေသာေနရာမွာ အျဖဴ ကြက္ႏွစ္ကြက္တည္း က်န္ေနေလသာေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး တေျပးညီ အေရာင္ေျပာင္းေစရန္ ဤေနရာမ်ဳိး တြင္ အႏီွအတုိင္း ျပဳမူၾကျခင္းဟု သိနားလည္သူမ်ားက ဆုိၾကေလသတည္း။
အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ကိုသက္ခိုင္ႏွင့္က်ေနာ္ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဖူးခက္ကၽြန္းတြင္ သံသရာတေကြ႔ ျပန္ကာေတြ႔ၾကလ်က္ "ျဖစ္ပ်က္ရွာပုံေတာ္ခရီးသည္"ကုိ အစမွအဆံုးတုိင္ ျပန္လည္ေရးသားရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္ဟု ဆုိႏိုင္ပါသည္။
၎ကာလမ်ားအတြင္း ကုိသက္ခိုင္ကုိ ထပ္မံေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္အတြက္ က်ေနာ့္ဖက္က အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ သြယ္ေသာ္လည္း ခရီးယာယီမ်ားလွေသာ ကုိသက္ခုိင္ကား စကၤာပူေရာက္လုိက္၊ ဂ်ပန္ေရာက္လုိက္၊ မေလးရွား ေရာက္လုိက္ ျဖစ္ေနသည္သာမ်ားပါသည္။ သူဖူးခက္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ မပ်က္မကြက္ ဆက္သြယ္ ပါမည္ဟူေသာ ကတိကိုသာ ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိကာလမ်ားအတြင္း အားလပ္သည့္အခ်ိန္မ်ား၌ က်ေနာ္ေရးခဲ့ ေသာ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ကုိ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈမိသည့္ အခါမ်ားတြင္လည္း ကိုသက္ခုိင္ ေထာက္ျပခဲ့ သကဲ့သုိ႔ ဗူးလုံးနားမထြင္း ျဖစ္စရာမ်ားကုိ ေတြ႔ရပါေလ၏။ အမွန္ကားက်ေနာ္၏ ႏုနယ္လွေသာ စာေရး သက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္ရွိေလသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိသက္ခုိင္ႏွင့္ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔သည့္အခါ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ကုိ ယခုထက္ပုိမုိျပည့္စံုစြာ ျပန္လည္ေရးသားႏိုင္ရန္ စိတ္အားထက္သန္လ်က္ရွိစဥ္ လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္လခန္႔က မေမွ်ာ္လင့္သည့္ တခုေသာ နံနက္ခင္းတြင္ အမ္မခန္အရပ္ရွိ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႔သုိ႔ TOYOTA VIGO PRERUNNER အနက္ေရာင္ကား တစီးျဖင့္ ကုိသက္ခိုင္ ေပါက္ခ်လာ ပါသည္။
က်ေနာ္ကား ျခံအတြင္းရွိ အပင္တခ်ဳိ႔ကုိ ေပါင္းသင္ေရေလာင္း လုပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ သူ႔ကုိ ဦးစြာ လွမ္းျမင္ေနရ သည္။
က်ေနာ္က ဝမ္းပန္းတသာ တအံ့တၾသျဖင့္ ….
“ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္အိမ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ရွာေတြ႔တုနု္းဗ်ာ၊ ဖုန္းေလးဘာေလး ႀကိဳဆက္ေရာေပါ့”
“ေၾသာ္..၊ ခင္ဗ်ားေစ်းဆုိင္ကုိ ဖူးခက္က ဗမာတုိင္း သိေနတာပဲ၊ ဝပ္ေထ့ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားက ခင္ဗ်ားဆုိင္ ဝင္ေမးလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားအိမ္လိပ္စာ သိဖုိ႔ အလြယ္ကေလးပဲ”
ကုိသက္ခိုင္၏ ရုပ္သြင္ႏွင့္ေျပာဟန္ကား လြန္ခဲ့ေသာ ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလခန္႔ကကဲ့သုိ႔ပင္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေသးေခ်။ ေျခသလံုးအလည္ေလာက္အထိသာရွိေသာ ကြာတာေဘာင္းဘီ၊ စပုိ႔ရွပ္ႏွင့္ လူလတ္ပိုင္း တေယာက္ကဲ့သုိ႔ ဖ်တ္လတ္တက္ႂကြေနဆဲပင္။
“လာဗ်ာ၊ ပါေတာင္ကမ္းေျခ သြားၾကရေအာင္၊ခင္ဗ်ားခါးကပုဆုိးကုိခၽြတ္၊ ေဘာင္းဘီဝတ္ျပီးလုိက္ခဲ့ေပေတာ့”
သူကအိမ္ထဲသုိ႔ဝင္ရန္ပင္စိတ္ကူးရွိပုံမရဘဲဇြတ္ေခၚေနေလရာက်ေနာ္လည္း ေထြေထြထူးထူးစဥ္းစားရန္အေၾကာင္း မရွိသည္ႏွင့္ သူႏွင့္အတူ ပါေတာင္ကမ္းေျခဖက္သို႔ လုိက္ပါလာခဲ့ပါသည္။ ကားေပၚတြင္ ကုိသက္ခိုင္ေဘး၌ ထုိင္လ်က္လုိက္ပါရင္း…. ..
“ေနပါဦးဗ်၊ခင္ဗ်ားက ပါေတာင္ဖက္ ဘာသြားလုပ္မွာတုန္း”
“ပါေတာင္ OTOPက ေဂၚရခါးဆုိင္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစား ေရကူးၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ OTOPက ကုိင္လားဆုိတဲ့ ေဂၚရခါးဆုိင္ကုိ သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိပါ့ဗ်ာ၊ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဗီဂုိးယာယီနံပတ္အနီၾကီးနဲ႔ ထုိင္းမွာေတာ္ေတာ္ၾကီးပြားေနပံုရတယ္”
“ထပ္သရီး၊ ဒီကားမ်ဳိးက ဗမာျပည္မွာသာ သိန္းရွစ္ရာတေထာင္ေပးရမွာ၊ ဒီမွာက ဗမာေငြ သိန္းသံုး ဆယ္ေလာက္ရွိရင္ စီးႏုိင္ေနတဲ့ဥစၥာ၊ စြတ္အထင္ၾကီးမေနနဲ႔အံုး၊ ထုံးစံအတုိင္း လစဥ္သြင္း အေၾကြး စံနစ္နဲ႔စီးေနတာ”
“ဟာ၊ အေႂကြးစံနစ္နဲ႔ ဝယ္တာ တျခားလူမ်ဳိးအတြက္ေတာ့ လြယ္ခ်င္လြယ္လိမ့္မယ္၊ ဗမာေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္မလြယ္တာ ကိုယ္ေတြ႔ပါဗ်ာ”
“လုပ္ပါဦး၊ ဘယ္လုိကိုယ္ေတြ႔မ်ားပါလိမ့္”
“ေၾသာ္၊ ကားကုိ အေႂကြးစံနစ္နဲ႔ ဝယ္မယ္ဆုိရင္ ထုိင္းႏိုင္ငံသားတေယာက္က ေထာက္ခံခ်က္ေပးမွ ရတာေလ၊ က်ေနာ္ကားဝယ္တုန္းကဗ်ာ၊ အာမခံမဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံသား ရွာလုိက္ရတာ သံုးလေလာက္ ၾကာတယ္ထင္ပါရဲ႔၊ အမ်ားစုက ဗမာဆုိမယံုၾက၊ ယံုတဲ့သူေတြကလဲ ဘဏ္စာရင္းမွာ ဘတ္တေထာင္ျပည့္ေအာင္မရွိ၊ ရွိျပန္ေတာ့ လည္း အရင္အေႂကြးေဟာင္း မဆပ္ႏုိင္တာမုိ႔ နာမည္ပ်က္စာရင္းဝင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတာ ကလား”
“အဲဒါ ခင္ဗ်ား ေၾကာ(ေဂ်ာ)မသိလုိ႔၊ အမွန္က ထိုင္းလူမ်ဳိးအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဟန္ပဲရွိတာ၊ အမ်ားစုဟာ ဘဏ္ေႂကြးနဲ႔ မကင္းၾကဘူး၊ တီဗီဝယ္အေႂကြး၊ တယ္လီဖုန္းဝယ္အေႂကြး၊ ဆုိင္ကယ္ဝယ္အေႂကြး၊ ကားဝယ္အေႂကြးနဲ႔ အေႂကြးသံသရာလည္ေနၾကတာဗ်၊ ခင္ဗ်ားကားဝယ္ခ်င္လို႔ ထုိင္းႏိုင္ငံသားတေယာက္ ေထာက္ခံခ်က္လိုရင္ ထုိင္းေရွ႔့ေနတေယာက္ရွာျပီး ေထာက္ခံစားရိတ္ တေသာင္းေပးမယ္လုိ႔သာ ေျပာလုိက္ ပါဗ်ာ။ ေထာက္ခံခ်က္ေပးခ်င္တဲ့သူေတြ ရိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္တာ ခင္ဗ်ားေတြ႔ပါလိမ့္မယ္”
စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ခရီးႏွင္လာၾကစဥ္ ဖူးခက္ျမိဳ႔မႏွင့္ပါေတာင္ကမ္းေျခကုိ ပုိင္းျခားထားေသာ ေခါင္လံု ေဖာ့စူအာေတာင္တန္းေပၚမွ စံေက်ာက္စူရာအမည္ရွိ ေတာင္ေပၚတရုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႔သုိ႔ အေရာက္ တြင္ ကုိသက္ခိုင္က အေၾကာင္းတစံုတရာမရွိဘဲ ဟြန္းရွည္သံုးခ်က္ ဆင့္ႏွိပ္လုိက္ပါသည္။
“ဟ၊ ဘာတုန္းဗ်၊ ကားလည္း ရွင္းေနရက္သားနဲ႔”
“ေရာ၊ ခင္ဗ်ားလည္း ဖူးခက္မွာေနတာ ၾကာၾကာလွျပီ၊ ဒီဓေလ့ထံုးစံကုိ မသိေသးပဲကုိး၊ ဒီေတာင္ေပၚက ဒီတရုတ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရွ႔ကိုေရာက္ရင္ ကားမွန္သမွ် ဟြန္းတီးျပီးအခ်က္ေပးမွ ေတာေစာင့္နတ္ေတြက သေဘာက်တယ္လို႔ ဖူးခက္သားေတြက ယံုၾကတယ္ေလ”
“ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီအယူအဆေတြကုိ လက္ခံတာေပပဲကုိး”
ဟု က်ေနာ္က ေထာက္လုိက္ရာ ကုိသက္ခိုင္က ရယ္ရယ္မာေမာျဖင့္
“ဟား၊ က်ေနာ္က ေတာင္ေစာင့္နတ္ ေတာေစာင့္နတ္ေတြ သေဘာက်မက် ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေပမဲ့ ဒီေတာင္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ အတက္အဆင္း ကားအခ်င္းခ်င္း သတိျပဳမိေအာင္ တီးလုိက္တာဗ်၊ ဒီေနရာက အတက္အဆင္း မတ္လြန္းေတာ့ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ မၾကာခင္ေတာ့ ဒီေတာင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခကေန ဥမင္လုိဏ္ေခါင္း ျဖတ္ေဖာက္ေတာ့မွာမုိ႔ ဟြန္းတီးစရာ မလုိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႔”
“လုပ္ျပန္ျပီ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ၊ အဲဒီသတင္းကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္ကေန ၾကားလာျပန္သတုန္း”
“ေၾသာ္ ဖူးခက္ေဂဇက္မွာ သတင္းပါတယ္ေလ၊လုပ္ၾကမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဖူးခက္ဟာ ကမၻာလွည့္ခရီးသြား လုပ္ငန္းနဲ႔ ဝင္ေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ ရေနတဲ့ျမိဳ႔ပဲ၊ ဖူးခက္ကုိ ႏွစ္စဥ္လာျပီး လည္ပတ္တဲ့ ခရီးသြားဦးေရဟာ သန္းခ်ီရွိတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာလည္း ခရီးသြားလုပ္ငန္းဟာ မီးခိုးမထြက္တဲ့ စက္ရံုဆိုျပီး ၁၉၉၆ခုႏွစ္တုန္းက ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ေတြ ဘာေတြညာေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတာခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးေနမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ ေထြေထြထူးထူး တုိးတက္တယ္လုိ႔ေတာ့ ဘာမွမၾကားမိေသးပါဘူး၊ အမွန္က ဖူးခက္ဟာလြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ကရာဘာလုပ္ငန္းနဲ႔ ေရလုပ္ငန္းေလာက္သာရွိခဲ့တဲ့ျမိဳ႔ပဲ၊ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ကေတာ့ TINORE လို႔ ေခၚတဲ့ သံရုိင္းတမ်ဳိး တူးေဖာ္တဲ့ လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတယ္ဗ်၊ ဖူးခက္တကၽြန္းလံုးကုိ TINORE ရွာရင္း ေျမလွန္ပစ္လုိက္ၾကတာ အခုေတာ့ TINORE ဆုိတာ ဖူးခက္မွာ မူးလုိ႔ေတာင္ ႐ွဴစရာမရွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႔၊ ဘယ္ကေန သိသလဲ ထပ္ေမးမေနနဲ႔အံုး၊ ဖူးခက္ျမိဳ႔မေစ်းၾကီးနားမွာ ရွိတဲ့ သာဗြန္းဟုိတယ္ရဲ႔ ေအာက္ထပ္မွာ ဖူးခက္ျပတိုက္ဆုိတာ ရွိေလရဲ႔၊ က်ေနာ္ ဝင္ၾကည့္တုန္းကေတာ့ ဝင္ေၾကး ဘတ္၅၀ေပးရတယ္၊ ဖူးခက္ရဲ႔သမုိင္းေၾကာင္း ဓာတ္ပံုေတြ၊ ဖူးခက္ျမိဳ႔မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ စက္ပစၥည္းေဟာင္း ေတာ္ေတာ္ မ်ား မ်ားကုိလည္း ျပထားေလရဲ႔၊ ဒီျပတုိက္ကုိလည္း လူသိမမ်ားလွဘူး၊ က်ေနာ္ဝင္ၾကည့္တုန္းက က်ေနာ္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံျခားသား သုံးေယာက္ေလာက္ပဲ ဝင္ၾကည့္တာ ေတြ႔ခဲ့ေလရဲ႔”
“စပ္စုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားက စံနမူနာပါပဲဗ်ာ”
“ဟာ၊ စပ္စုတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္မွာည္း ရွိရွိသမွ် သယံဇာတေတြ ထုတ္ေရာင္းေနတာ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားေနတာပဲ၊ ဒါေတြကုန္ရင္ တုိင္းျပည္ဘယ္လုိလုပ္ထူေထာင္မယ္ဆုိတာ မစဥ္းစားသင့္ ဘူးလားဗ်ာ ေနဦးဗ်၊ အခုက်ေနာ္တုိ႔သြားမဲ့ OTOP ဆုိတဲ့ ေစ်းအေၾကာင္းကုိ ခင္ဗ်ား သိလား၊ အမွန္က အဲဒီစီမံကိန္းဟာ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ရွီနာဝပ္ လက္ထက္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တဲ့ စီမံကိန္းဆုိပဲ၊ ONE TAMBOM ONE PRODUCT(OTOP) ေက်းရြာအုပ္စုတခုကုိ ထုတ္ကုန္တခု ထုတ္လုပ္ဖုိ႔ အားေပးတဲ့စီမံကိန္းတဲ့ဗ်၊ ဥပမာ သရက္သီးလႈိင္လႈိင္ ထြက္တဲ့ရြာဆုိ သရက္သီးယုိလုပ္မလား၊ သရက္ျပား ေျခာက္လုပ္မလား၊ လုိအပ္တဲ့ စက္ကိရိယာနဲ႔ေခ်းေငြကုိ အစုိးရက ေခ်းေငြသေဘာမ်ဳိးထုတ္ေပးျပီး ေထာက္ပံ့ သတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီထြက္ကုန္ေတြကိုလည္း ဝမ္းစတား(ၾကယ္တပြင့္)၊တူးစတား(ၾကယ္ႏွစ္ပြင့္)၊ သရီးစတား၊ ဖုိးစတား၊ ဖုိက္စတား စသည္ျဖင့္ အဆင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး သတ္မွတ္ခြဲျခားေပးျပီး ဖုိးစတား၊ ဖုိက္စတား အဆင့္ဝင္တ့ဲ ထုတ္ကုန္ ကုိ ျပည္ပပုိ႔ကုန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျပီး ျပည္ပမွာ ေစ်းကြက္ရွာျပီး ပုိ႔တယ္ဆုိပဲ၊ ျပည္ပပုိ႔ကုန္ အဆင့္မမီေသးတဲ့ ထုတ္ကုန္ေတြကုိလည္း ႏုိင္ငံအႏွံ႔မွာ OTOPဆုိတဲ့ ေစ်းေတြတည္ေဆာက္ျပီး ျဖန္႔ျဖဴးေစသတဲ့ဗ်ာ”
ရဲဘက္စခန္းတြင္ အတူေနခဲ့ၾကစဥ္က သူႏွင့္ဆံုေလတုိင္း ျဖစ္ပ်က္အေၾကာင္းေတြခ်ည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ တတ္ေလေသာ ကုိသက္ခိုင္သည္ ယခုေတာ့မူ တုိင္းေရး၊ ျပည္ေရး၊ စီးပြားေရး အေၾကာင္းမ်ားကုိသာ ေဇာင္းေပးလ်က္ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ ေနျပန္ပါသည္။
ေတာင္ေပၚမွ ပါေတာင္ကမ္းေျခဖက္သုိ႔ အဝင္ တခုေသာကုန္းျမင့္ေပၚသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ကမၻာၾကီး လံုးဝန္းသည့္ သေဘာေၾကာင့္ေပေလာ၊ နီးေဝးမ်က္ျမင္ သေဘာေၾကာင့္ေပေလာ မဆုိႏုိင္၊ ေတာင္တန္းမ်ား၏အေပၚသုိ႔ ေရာက္လ်က္ရွိေသာ ပင္လယ္ေရျပင္က်ယ္ၾကီးကုိ လွမ္းျမင္ရပါေလ၏။ အေဆာက္အဦး အျမင့္အနိမ့္မ်ဳိးစံုျဖင့္ တေမွ်ာ္တေခၚ ႐ႈမဆံုးေလေသာ ပါေတာင္ကမ္းေျခကား ျမိဳ႔ငယ္တခုႏွင့္ တူေလစြ။
မၾကာမီက်ေနာ္တုိ႔ OTOP ေစ်းအတြင္းက ကိုင္လား၏ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း ကိုင္လားသည္ ကိုသက္ခိုင္ကုိ ယခင္ကပင္ ရင္းႏွီးေနဟန္ရွိေသာေလသံျဖင့္..
” ဟာ ၊ ဆရာ၊ ဆရာတုိ႔ဘယ္လို ေတြ႔လာၾကတုန္း၊ ထုိင္ပါဆရာ၊ ဆရာဂၽြန္ကုိ မေတြ႔တာၾကာျပီ”
ကိုင္လားက ဆရာဂၽြန္ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္ဖက္တြင္ တစံုတဦး ရွိေနေလေရာ့သလား ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေနာက္သုိ႔လွည့္ၾကည့္မိရာ ကိုသက္ခိုင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳး အမူအရာျဖင့္ ..
“ေဟ့လူ ေလွ်ာက္ရွာမေနနဲ႔၊ ဂၽြန္ဆုိတာ က်ေနာ့္နာမည္ကုိ ေခၚေနတာ၊ ျဖစ္ရပံုမ်ားဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ဖူးခက္ ေရာက္စတုန္းက ကုမၸဏီေထာင္ဖုိ႔ ထုိင္းေရွ႔ေနရုံးကုိ ဝင္ထြက္ေနတုန္း က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ထုိင္းေရွ႔ေန မစၥတာဒင္းန္ဆုိတဲ့ ေမာင္က က်ေနာ့္မွာ (NICK NAME) နာမည္တုိ ရွိလားဆုိျပီး ေမးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပါးစပ္ထဲေတြ႔တဲ့နာမည္ ဂၽြန္ ဆိုျပီး ျပန္ေျဖမိရာက ဖူးခက္မွာရွိတဲ့ ထုိင္း မိတ္ေဆြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ဂၽြန္ ဂၽြန္ လုိ႔ေခၚၾကေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ၊ သူတုိ႔နဲ႔ ဒီဆုိင္ကုိလာဖူးေတာ့ သူတုိ႔လည္း က်ေနာ္နာမည္ကုိ ဂၽြန္ လုိ႔ ေခၚကုန္ၾကတာပါပဲ၊ ဘယ္ႏွယ့္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အညာသားမွာ ဘယ္လုိလုပ္ နစ္နိိမ္းရွိမတုန္းဗ်ာ ”
က်ေနာ္ကား …. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ မစၥတာဂၽြန္သက္ခိုင္ရယ္ ဟုသာ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ျပံဳး လုိက္ရပါ ေတာ့သည္။
ကုိင္လားဆုိင္မွ ရွမ္းေခါက္ဆြဲႏွင့္ တုိ႔ဟူးေၾကာ္ ေလြးျပီးသည္ႏွင့္ ပါေတာင္ကမ္းေျခဖက္သုိ႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္၍ ကမ္းေျခမွာ လူမစည္ကားလွ။ ေရတက္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ပင္လယ္ေရသည္ ေရာင္စံု ထီးမ်ားႏွင့္ ပက္လက္ထုိင္ခံုမ်ားအနီးသုိ႔ ေရာက္ေနသည္။ ထံုးစံအတုိင္း ေရာင္စံုထီးႏွင့္ ခံုတစံုငွားလုိက္ျပီးခ်ိန္ ကိုသက္ခိုင္သည္ ေရထဲဆင္းရန္ ေဘာင္းဘီတုိႏွင့္ အသင့္ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က ကုိသက္ခိုင္ ေရကူးဟန္ကုိ ၾကည့္ခ်င္သည္ႏွင့္ …
“ကဲကိုသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ားအရင္းဆင္းႏွင့္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားပစၥည္းပံုကုိေစာင့္ရင္း ေပါင္တံရွည္ေလးေတြကုိ ေငး လုိက္အံုးမယ္”
ကုိသက္ခိုင္ကား က်ေနာ့္ကုိ စကားမျပန္ေတာ့ဘဲ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ တလွမ္းခ်င္း ဆင္းသြားေလေတာ့ရာ က်ေနာ္ တကိုယ္တည္း ေရာင္စံုထီးေအာက္က ကုလားထုိင္မွာ ပက္လက္လွန္ရင္း ကမ္းေျခက လူေရာင္စံု ျမင္ကြင္းေရာင္စံုကုိ ၾကည့္ရင္း အပန္းေျဖရေတာ့သည္။ ပါေတာင္ကမ္းေျခကား ကမ္းေျခ ခ်ည္းသက္သက္ တမုိင္ေက်ာ္ ရွိႏိုင္သည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေသာင္ျပင္၊ ၾကည္လင္ေသာ ေရျပင္၊ သဲႏုႏွင့္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ဥေရာပခရီးသြားမ်ား ႏွစ္ျခိဳက္ၾကေလဟန္ တကား၊ ဟုိးအေဝးၾကီးမွာ ေရျပင္ႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္တုိ႔ ထိစပ္လ်က္ရွိသည္။ စပိဘုတ္၊ ေကာင္းကင္ေလထီး၊ စကူတာ ေတြ ေရျပင္ ေဝဟင္မွာ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္သည့္တုိင္ ႏုိင္ငံတကာ ခရီးသြားမ်ားကား နည္းသည္ဟု မဆုိႏုိင္ေခ်။ ဥေရာပ၊ လက္တင္အေမရိက စေသာ ႏုိင္ငံမ်ဳိးစံုမွ ဧည့္သည္ အမ်ားစုျဖစ္သည္။ အသားညိဳအုပ္စုတြင္ ပါေသာ ဘရာဇီး၊ ဗင္နီဇြဲလား ႏိုင္ငံမ်ားမွ ျဖစ္ဟန္ရွိသည့္ ပ်ဳိျဖဴမ်ားကား ကုိယ္ခႏၶာ အခ်ဳိးအဆစ္ ေျပျပစ္လွသည္။ အခ်ဳိ႔ကား ရင္စီးဗလာ။ ရင္စီးဗလာ ဆုိ၍ ဖူးခက္ေရာက္စက ရယ္စရာ က်ေနာ့္ အျဖစ္ကုိ ေတြးမိသည္။
ပါေတာင္ကမ္းေျခသုိ႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ေရာက္ခ်ိန္ကျဖစ္၏။ ကမ္းေျခမွာ ေတာင္ေလွ်ာက္ ေျမာက္ေလွ်ာက္ လုပ္ေနရင္း အခ်ဳိ႔ႏိုင္ငံျခားသူမ်ား ဗလာစီယာနတၳိ၊ အဝတ္ဆုိ၍ ခါးတြင္ ကပ္သည္ဆုိ႐ုံ နံငယ္ပုိင္းမွ်ေလာက္ပင္ မရွိသည့္ ပိတ္စငယ္ႏွင့္ ကိုယ္ထီးတည္းနီးပါး ျမင္ရသည့္အခါ က်ေနာ့္စိတ္မွာ တအံ့တၾသႏွင့္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါေလစ၊ တစံုတခုမ်ား မွားယြင္း ေနေလေရာ့သလား ေတြးမိကာ မဲေဆာက္မွ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကိုဝမ္းထြဋ္ကို ကမ္းေျခမွခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္လ်က္ အဆုိပါ ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာကုိ ေျပာမိပါ ေလသည္။
ကိုဝမ္းထြဋ္က အတည္ေပါက္လိုလို ေနာက္သလိုလုိ ႏွင့္ ..
“အဲဒါ ဆရာဒင္ မ်က္စိမႈန္ေနလို႔ဗ်၊ အမွန္က အသားကပ္ ဗလာစီယာ ဝတ္ထားၾကတာျဖစ္မယ္” ဟု မအူမလည္ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကုိ ၾကပ္ျပန္ေလရာ က်ေနာ့္မွာ ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေစရန္ အဆုိပါ ပ်ဳိျဖဴမ်ားအနီးသုိ႔ မေယာင္မလည္ ခ်ည္းကပ္လ်က္ စူးစမ္းရျပန္သည္။ သစ္သီးတလံုး၏ ထိပ္ဆံကဲ့သုိ႔ေသာ အရာကုိ ျမင္ရလ်က္ ဘာအသားကပ္မွမပါေၾကာင္း ေသခ်ာသည့္အခါမွ သူေနာက္ေျပာင္သည္ကုိ သတိထား မိလာပါသည္။ စင္စစ္ အဆုိပါ ပ်ဳိျဖဴတုိ႔သည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမ်ားတြင္ ေနပူစာလႈံလ်က္ မူလက ျဖဴဆြတ္ ေနေသာ အသားအေရကုိ အတန္ငယ္ ညိဳရင့္လာေစရန္ လံုးပန္းၾကရာ၌ ရင္စီးကပ္ထားေသာေနရာမွာ အျဖဴ ကြက္ႏွစ္ကြက္တည္း က်န္ေနေလသာေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး တေျပးညီ အေရာင္ေျပာင္းေစရန္ ဤေနရာမ်ဳိး တြင္ အႏီွအတုိင္း ျပဳမူၾကျခင္းဟု သိနားလည္သူမ်ားက ဆုိၾကေလသတည္း။
…………………………..
ကမ္းေျခကပက္လက္ခံုရွည္ ေပၚတြင္လွဲလ်က္ ေတာင္ေျမာက္ဝဲယာကုိ ေငးေနမိေသာက်ေနာ္သည္ ေရထဲဆင္းေနသည့္ ကုိသက္ခိုင္ဆီသုိ႔ အာရံုျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္၌ စိတ္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ကုိသက္ခိုင္ကုိ ကမ္းစပ္တြင္ မေတြ႔ရေခ်။ သူေရမကူးတတ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိေနသျဖင့္ စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေသခ်ာရွာသည့္အခါ ကမ္းစပ္မွ ခပ္လွမ္းလွမ္းအကြာ ေရကူးႏုိင္သည့္ေနရာ သတ္မွတ္ေပးထား သည့္ ေရာင္စံု ဖုိင္ဘာေဘာတန္းမ်ား အနီး လူတရပ္ေက်ာ္နက္သည့္ ေနရာတြင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာေရကူးသမား တေယာက္သဖြယ္ ကုိယ္ကိုေဖာ့လုိက္ ေရကူးလုိက္ လုပ္ေနေသာ ကုိသက္ခုိင္ကုိ ေတြ႔ရပါေလ၏။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ ထူးဆန္းေနေလသည္။
ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔အၾကာ ကုိသက္ခိုင္ေရထဲမွ ျပန္တက္လာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က သိခ်င္ေဇာျဖင့္ …
“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းက ေရကူးသင္လုိက္သတုန္းဗ်ာ။ အခုက်ေတာ့လဲ တယ္ဟုတ္ေနပါ လား”
“ေအးဗ်ာ၊ ေျပာရရင္ေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ၊ က်ေနာ္အခု ေရကူးတတ္ေနျပီ၊ ဘယ္မွာမွ ေရကူးမသင္ခဲ့ပါဘူး၊ ဟုိတုန္းက ေရထဲဆင္းရင္ ေရထဲမ်က္ႏွာအပ္ျပီး ေျခကန္လက္ကန္လုပ္ရင္ ေလးငါး၊ဆယ္ေပေလာက္ ေရြ႔ဖူးပါရဲ႔၊ အခုေတာ့ ဝါးလံုးေလးငါးျပန္ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း ကူးတတ္ေနျပီ၊ ေနာက္ေရထဲမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ကုိယ္ေဖာ့ႏုိင္ေနတယ္၊ က်ေနာ္ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ က်ေနာ္ေလ့က်င့္ေနတဲ့ အာနာပါနနဲ႔မ်ား ဆုိင္ေနေရာ့သလား မဆုိႏိုင္ဘူး ”
“ေၾသာ္..၊ ခင္ဗ်ားက အာနာပါန လုပ္ေနတုန္းလား၊ အဲဒါနဲ႔ ေရကူးတတ္တာ ဘာဆုိင္သတုန္းဗ်ာ”
“ဆုိင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ၊ ဗီယက္နမ္က သီလရွင္ၾကီးတပါးဟာ အၿမဲလိုလို အာနာပါန႐ႈမွတ္ ေနရာကေန ဆယ့္ေလးႏွစ္အၾကာမွာ ေရေပၚကုိ ေပၚေနႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာဖူးတာ ခင္ဗ်ား ေမ့ေနျပီ ထင္တယ္၊ အဲသလုိေရေပၚကုိ ေပၚေနႏို္င္တာကုိ မယ္သီလရွင္ၾကီးက မသိဘူးတဲ့ဗ်၊ တေန႔ သူေရထဲကုိ လိမ့္က်သြားရာက ျမွဳပ္မသြားဘဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရေပၚမွာ ေပၚေနတာကို သတိျပဳမိ သြားတာတဲ့ဗ်ာ၊ အခု က်ေနာ္က အဲဒီမယ္သီလရွင္လုိ ေရေပၚမွာ လံုးလုံးမေပၚေပမဲ့ ေရထဲနစ္မသြားေအာင္ သိပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း အားထုတ္စရာမလုိဘဲ လက္နဲ႔အသာယက္ေန႐ုံုနဲ႔ ေပၚေနတာကုိ သတိျပဳတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိျပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ေတာ့ အထူးအဆန္းၾကီး ထင္ေနေပလိမ့္မယ္၊ အမွန္က သိပ္မထူးဆန္းဘူးဗ်၊ ဒါဟာ အသက္ရွဴျခင္းရဲ႔ လွ်ဳိ႔ဝွက္ ခ်က္ တခုပဲ၊ ေရမကူးတတ္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ အသက္ရွဴမွားေနရာကေန ကိုယ့္ဘာသာ ေရထဲႏွစ္သလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ အသက္ကုိစနစ္တက် ႐ွဴတတ္တဲ့အခါ ေရကူးတတ္ သလို ျဖစ္လာတယ္ထင္ပါရဲ႔၊ ဘာလိုလုိနဲ႔က်ေနာ္ အသက္႐ွဴေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနခဲ့တာ ရွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ျပီပဲ”
“ဟာ ခင္ဗ်ားက အာနာပါနကုိ ေန႔တုိင္းလုပ္ႏိုင္သလား၊ ရွစ္ႏွစ္လံုးလုံး တရက္မွ မပ်က္ဘူးလားဗ်ာ”
“ေနဦးဗ်၊ တရက္မွ မပ်က္ဘူးလုိ႔ေတာ့ တထစ္ခ် မေျပာခ်င္ဘူး၊ က်ေနာ္ ေန႔တိုင္းနီးပါး တရားထုိင္တယ္၊ ပ်က္တဲ့ရက္ အင္မတန္နည္းပါတယ္၊ ကားေပၚမွာ ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာင္ ရွဳမွတ္ေနေလ့ရွိတယ္၊ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ရွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တရားမထုိင္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ရက္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္၊ ဒါေတာင္ တရားမထုိင္ျဖစ္ေပမဲ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ အာနာပါန မွတ္ေနတာေၾကာင့္ ပ်က္ရက္မရွိဘူး ေျပာရင္လည္း ရႏုိင္တယ္”
“ဒါဆုိ အေတာ္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္က ဇာတ္လမ္းမဆံုးေသးပဲကုိး၊ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ခင္ဗ်ား စီးပြားေရးေတြ တိုင္းေရးျပည္ေရးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့ အဲဒီအလုပ္ကုိ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ၊ ေနရာက်လုိက္ေလဗ်ာ၊ ဘာေတြမ်ား ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ၾကံဳခဲ့တုန္းဗ်၊ ဇာတ္လမ္းဆက္ပါအံုး”
“အင္း .၊ လူေတြကလဲ ခက္ပါ့ဗ်ာ၊ တရားဆုိတာနဲ႔့ ဟယ္ရီေပၚတာ ဇာတ္လမ္းလို ထူးဆန္းတာကုိပဲ စိတ္ေရာက္ၾကတာကုိး၊ ထူးဆန္းတာေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါရဲ႔၊ က်ေနာ့္ရဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ရွာပုံေတာ္ကုိ ေရွ႔ဆက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေၾကာင္းအရာေတြအျပင္ က်မ္းဂန္အကုိးအကားေတြနဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာျပ ခ်င္ပါရဲ႔၊ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ကုိ ဇာတ္လမ္းဆက္ခ်င္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အေပးအယူတခု လုပ္မွ ျဖစ္မယ္”
“ကဲ ဆုိပါအံုး၊ ဘယ္လို အေပးအယူမ်ဳိးပါလိမ့္”
“ဒီလုိလုပ္ဗ်ာ၊ တကယ္ေတာ့ ဘာသာတရားတခုရဲ႔ တကယ့္အႏွစ္သာရဟာ လူ႔ဝန္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ျပဳမူ လႈပ္ရွားေနၾကတာနဲ႔ အေတာ္အလွမ္းေဝးပါတယ္၊ အခုလို ကမ္းေျခမွာ ဇိမ္ခံျပီး မ်က္စိအစာ ေကၽြးေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ဒီအေၾကာင္းေရးမယ္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ပထမဆံုး သီလဝိသုဒၶိ (အက်င့္သီလစင္ၾကယ္မႈ) ရွိမွ ျဖစ္မယ္၊ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ့္ေလ့က်င့္ခန္း အေတြ႔အၾကံဳ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာျပႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ ကုိယ္တုိင္ ခါတိုင္းထက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ့က်င့္ခ်ိန္ေပးမွျဖစ္မယ္၊ ဆယ္ရက္ေလာက္ဆုိ လံုေလာက္ပါျပီ၊ ဒီၾကားထဲမွာ ခင္ဗ်ားေရးထားတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ကုိ ျပင္ေရးထားေပေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ဖက္ ကလည္း အားလပ္တဲ့အခါ လိုအပ္မယ္ ထင္တာေလးေတြ ေဝဖန္ ျဖည့္စြက္ပါ့မယ္"
ဤသုိ႔လွ်င္ လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္ခန္႔က က်ေနာ္ေရးသားခဲ့ေသာ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ ဝတၳဳလတ္အား ပုိမုိျပည့္စံုေသာ ဝတၳဳရွည္ၾကီး တပုဒ္အျဖစ္ ျပန္လည္ဖန္တီးခြင့္ ရခဲ့ေလရာ အဆုိပါ ဝတၳဳရွည္ၾကီးတြင္ မူလ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းအေပၚ ကိုသက္ခိုင္၏ ေဝဖန္ျဖည့္စြက္ခ်က္၊ က်ေနာ့္၏ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ခ်က္တုိ႔ ပါဝင္ျပီး ဇာတ္လမ္း အစအဆံုး၊ အျပည့္အစံုမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔အၾကာ ကုိသက္ခိုင္ေရထဲမွ ျပန္တက္လာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က သိခ်င္ေဇာျဖင့္ …
“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းက ေရကူးသင္လုိက္သတုန္းဗ်ာ။ အခုက်ေတာ့လဲ တယ္ဟုတ္ေနပါ လား”
“ေအးဗ်ာ၊ ေျပာရရင္ေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ၊ က်ေနာ္အခု ေရကူးတတ္ေနျပီ၊ ဘယ္မွာမွ ေရကူးမသင္ခဲ့ပါဘူး၊ ဟုိတုန္းက ေရထဲဆင္းရင္ ေရထဲမ်က္ႏွာအပ္ျပီး ေျခကန္လက္ကန္လုပ္ရင္ ေလးငါး၊ဆယ္ေပေလာက္ ေရြ႔ဖူးပါရဲ႔၊ အခုေတာ့ ဝါးလံုးေလးငါးျပန္ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း ကူးတတ္ေနျပီ၊ ေနာက္ေရထဲမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ကုိယ္ေဖာ့ႏုိင္ေနတယ္၊ က်ေနာ္ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ က်ေနာ္ေလ့က်င့္ေနတဲ့ အာနာပါနနဲ႔မ်ား ဆုိင္ေနေရာ့သလား မဆုိႏိုင္ဘူး ”
“ေၾသာ္..၊ ခင္ဗ်ားက အာနာပါန လုပ္ေနတုန္းလား၊ အဲဒါနဲ႔ ေရကူးတတ္တာ ဘာဆုိင္သတုန္းဗ်ာ”
“ဆုိင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ၊ ဗီယက္နမ္က သီလရွင္ၾကီးတပါးဟာ အၿမဲလိုလို အာနာပါန႐ႈမွတ္ ေနရာကေန ဆယ့္ေလးႏွစ္အၾကာမွာ ေရေပၚကုိ ေပၚေနႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာဖူးတာ ခင္ဗ်ား ေမ့ေနျပီ ထင္တယ္၊ အဲသလုိေရေပၚကုိ ေပၚေနႏို္င္တာကုိ မယ္သီလရွင္ၾကီးက မသိဘူးတဲ့ဗ်၊ တေန႔ သူေရထဲကုိ လိမ့္က်သြားရာက ျမွဳပ္မသြားဘဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရေပၚမွာ ေပၚေနတာကို သတိျပဳမိ သြားတာတဲ့ဗ်ာ၊ အခု က်ေနာ္က အဲဒီမယ္သီလရွင္လုိ ေရေပၚမွာ လံုးလုံးမေပၚေပမဲ့ ေရထဲနစ္မသြားေအာင္ သိပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း အားထုတ္စရာမလုိဘဲ လက္နဲ႔အသာယက္ေန႐ုံုနဲ႔ ေပၚေနတာကုိ သတိျပဳတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိျပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ေတာ့ အထူးအဆန္းၾကီး ထင္ေနေပလိမ့္မယ္၊ အမွန္က သိပ္မထူးဆန္းဘူးဗ်၊ ဒါဟာ အသက္ရွဴျခင္းရဲ႔ လွ်ဳိ႔ဝွက္ ခ်က္ တခုပဲ၊ ေရမကူးတတ္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ အသက္ရွဴမွားေနရာကေန ကိုယ့္ဘာသာ ေရထဲႏွစ္သလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ အသက္ကုိစနစ္တက် ႐ွဴတတ္တဲ့အခါ ေရကူးတတ္ သလို ျဖစ္လာတယ္ထင္ပါရဲ႔၊ ဘာလိုလုိနဲ႔က်ေနာ္ အသက္႐ွဴေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနခဲ့တာ ရွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ျပီပဲ”
“ဟာ ခင္ဗ်ားက အာနာပါနကုိ ေန႔တုိင္းလုပ္ႏိုင္သလား၊ ရွစ္ႏွစ္လံုးလုံး တရက္မွ မပ်က္ဘူးလားဗ်ာ”
“ေနဦးဗ်၊ တရက္မွ မပ်က္ဘူးလုိ႔ေတာ့ တထစ္ခ် မေျပာခ်င္ဘူး၊ က်ေနာ္ ေန႔တိုင္းနီးပါး တရားထုိင္တယ္၊ ပ်က္တဲ့ရက္ အင္မတန္နည္းပါတယ္၊ ကားေပၚမွာ ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာင္ ရွဳမွတ္ေနေလ့ရွိတယ္၊ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ရွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တရားမထုိင္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ရက္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္၊ ဒါေတာင္ တရားမထုိင္ျဖစ္ေပမဲ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ အာနာပါန မွတ္ေနတာေၾကာင့္ ပ်က္ရက္မရွိဘူး ေျပာရင္လည္း ရႏုိင္တယ္”
“ဒါဆုိ အေတာ္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္က ဇာတ္လမ္းမဆံုးေသးပဲကုိး၊ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ခင္ဗ်ား စီးပြားေရးေတြ တိုင္းေရးျပည္ေရးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့ အဲဒီအလုပ္ကုိ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ၊ ေနရာက်လုိက္ေလဗ်ာ၊ ဘာေတြမ်ား ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ၾကံဳခဲ့တုန္းဗ်၊ ဇာတ္လမ္းဆက္ပါအံုး”
“အင္း .၊ လူေတြကလဲ ခက္ပါ့ဗ်ာ၊ တရားဆုိတာနဲ႔့ ဟယ္ရီေပၚတာ ဇာတ္လမ္းလို ထူးဆန္းတာကုိပဲ စိတ္ေရာက္ၾကတာကုိး၊ ထူးဆန္းတာေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါရဲ႔၊ က်ေနာ့္ရဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ရွာပုံေတာ္ကုိ ေရွ႔ဆက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေၾကာင္းအရာေတြအျပင္ က်မ္းဂန္အကုိးအကားေတြနဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာျပ ခ်င္ပါရဲ႔၊ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ကုိ ဇာတ္လမ္းဆက္ခ်င္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အေပးအယူတခု လုပ္မွ ျဖစ္မယ္”
“ကဲ ဆုိပါအံုး၊ ဘယ္လို အေပးအယူမ်ဳိးပါလိမ့္”
“ဒီလုိလုပ္ဗ်ာ၊ တကယ္ေတာ့ ဘာသာတရားတခုရဲ႔ တကယ့္အႏွစ္သာရဟာ လူ႔ဝန္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ျပဳမူ လႈပ္ရွားေနၾကတာနဲ႔ အေတာ္အလွမ္းေဝးပါတယ္၊ အခုလို ကမ္းေျခမွာ ဇိမ္ခံျပီး မ်က္စိအစာ ေကၽြးေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ဒီအေၾကာင္းေရးမယ္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ပထမဆံုး သီလဝိသုဒၶိ (အက်င့္သီလစင္ၾကယ္မႈ) ရွိမွ ျဖစ္မယ္၊ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ့္ေလ့က်င့္ခန္း အေတြ႔အၾကံဳ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာျပႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ ကုိယ္တုိင္ ခါတိုင္းထက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ့က်င့္ခ်ိန္ေပးမွျဖစ္မယ္၊ ဆယ္ရက္ေလာက္ဆုိ လံုေလာက္ပါျပီ၊ ဒီၾကားထဲမွာ ခင္ဗ်ားေရးထားတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ကုိ ျပင္ေရးထားေပေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ဖက္ ကလည္း အားလပ္တဲ့အခါ လိုအပ္မယ္ ထင္တာေလးေတြ ေဝဖန္ ျဖည့္စြက္ပါ့မယ္"
ဤသုိ႔လွ်င္ လြန္ခဲ့ေသာေလးႏွစ္ခန္႔က က်ေနာ္ေရးသားခဲ့ေသာ ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္ ဝတၳဳလတ္အား ပုိမုိျပည့္စံုေသာ ဝတၳဳရွည္ၾကီး တပုဒ္အျဖစ္ ျပန္လည္ဖန္တီးခြင့္ ရခဲ့ေလရာ အဆုိပါ ဝတၳဳရွည္ၾကီးတြင္ မူလ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းအေပၚ ကိုသက္ခိုင္၏ ေဝဖန္ျဖည့္စြက္ခ်က္၊ က်ေနာ့္၏ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ခ်က္တုိ႔ ပါဝင္ျပီး ဇာတ္လမ္း အစအဆံုး၊ အျပည့္အစံုမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
မင္းဒင္ေရးသည္။