အခန္း(၁၀)
ခေယာင္းလမ္းေပၚက သက္ခုိင္
ေသနတ္သံရဲ့ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ကေတာ့ မယံုႏုိင္စရာပါပဲဗ်ာ။ တစ္ဖက္ကုိလူႏွစ္ဆယ္စီေလာက္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရာ ကေန၊ ေသနတ္သံလည္းထြက္လာေရာ တျခားငါးဖမ္းစက္ေလွေတြေပၚက လူေျခာက္ဆယ္၊ခုနစ္ဆယ္ ေလာက္ထပ္ဆင္း လာၾကျပီး အဲဒီလူေတြဟာ တစ္ခုေသာ အုပ္စုနဲ႔ ပူးေပါင္းလုိက္ၾကတယ္ဗ်။ ဒီေတာ့ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တစ္အုပ္စု နဲ႔၊လူတစ္ရာနီးပါး တစ္အုပ္စု၊ ႏွစ္အုပ္စုအျဖစ္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကပါေလေရာ။ခင္ဗ်ားကုိ စကားျဖတ္ေျပာရအံုးမယ္။ ငါးဖမ္းစက္ေလွ တစီးမွာ ေရလုပ္သားႏွစ္ဆယ္ကေနသံုးဆယ္အထိပါသတဲ့ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဖယ္အံုကန္ဆိပ္ကမ္းမွာ ငါးဖမ္းစက္ေလွ ေျခာက္စီးေလာက္ ကမ္းကပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။
အင္အားခ်င္းမမွ်တာကုိ သတိျပဳမိဟန္တူတဲ့ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အုပ္စုဟာ စက္ေလွတစ္စီးေပၚကုိ ေျပးတက္သြားၾကျပီး "မုိက္တဲ့ေကာင္ ေလွေပၚတက္ခဲ့ကြာ"ဆုိတဲ့ စိန္ေခၚသံေတြထြက္လာတယ္ဗ်။သူတုိ႔လက္ထဲမွာလည္း လက္နက္ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သံဒုတ္၊ဓားကုိယ္စီနဲ႔ လူတစ္ရာနီးပါးရွိတဲ့ အုပ္စုဟာ စိန္ေခၚေနတဲ့ေလွေပၚကုိ ေနာက္ ကေန တဟုန္ထုိး ေျပးတက္သြားၾကျပီး ႏွစ္ဘက္အျပန္အလွန္အေသအေၾကထုိးၾကခုတ္ၾက သတ္ၾကျဖတ္ၾကပါ ေလေရာဗ်ာ။ ျမင္ကြင္းဟာ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတာမုိ႔လူတဦးခ်င္းစီရဲ့မ်က္ႏွာကုိသဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ႏုိင္ေပမဲ့ သူတုိ႔လွဳပ္ရွားမွဳ ေတြကိုေတာ့ အေသးစိတ္ ျမင္ေနရပါတယ္။ အဲဒီေလွေပၚမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ ထုိးခုတ္သတ္ျဖတ္ေနၾကတာမုိ႔ ဆဲဆုိသံ၊ညည္းညဴသံ၊ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ၾကိမ္းေမာင္းသံေတြနဲ႔ တကယ့္ကုိ ကမၻာပ်က္သလုိပါပဲဗ်ာ။ ေသြးသံတရဲရဲဒဏ္ရာ ေတြနဲ႔ ေရထဲကုိ ကန္ခ်ခံရတဲ့ လူေလးငါးေယာက္ကုိလည္း ျမင္ေနရတယ္။
တဖက္နဲ႔တဖက္ လူအင္အားခ်င္းမမွ်တာမုိ႔ အင္အားၾကီးတဲ့အုပ္စုဟာ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အုပ္စုကုိ တေယာက္မက်န္ အျပတ္ရွင္းျပီးေရထဲကန္ခ်၊အစေဖ်ာက္ဖုိ႔ အားထုတ္ေနတယ္ဆုိတာထင္ရွားလာပါတယ္။ အမ်ားစုကုိင္ထားတဲ့ ဓားေတြဟာ ဗမာငွက္ၾကီးေတာင္လုိ ဓားရွည္ေတြမဟုတ္ဘူးဗ်။ တေထာင့္ထြာေလာက္အရွည္ရွိတဲ့ ထုိင္းဓားအျပားၾကီးေတြ ။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အေတာ့္ကုိ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားတာ အမွန္ပဲဗ်။ ဘယ္လုိျဖစ္ကုန္ၾကတာတုန္းေပါ့။အစတုန္းက ငါးဖမ္းစက္ ေလွႏွစ္စီး၊ အုပ္စုႏွစ္စု ရန္ပြဲလုိ႔ ထင္ေနေပမဲ့ အမွန္တကယ္က ငါးဖမ္းစက္ေလွတစီးနဲ႔ အျခားငါးဖမ္းစက္ေလွ ေလးငါးစီး စုျပီးတုိက္တဲ့ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနတာကုိး။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဆုိင္ထဲဲမွာ ရွိေနတဲ့ ထားဝယ္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွင္းျပမွက်ေနာ္ လည္း အျဖစ္မွန္ကုိဇာတ္ရည္လည္ပါေတာ့တယ္။
အခုလူႏွစ္အုပ္၊ထုိးခုတ္သတ္ျဖတ္ေနၾကတဲ့ ငါးဖမ္းေလွရဲ့နာမည္ဟာ ပ်ံလႊားတဲ့ဗ်ာ။ ပ်ံလႊားေပၚက ေရလုပ္သားအုပ္စုဟာ ဖယ္အံုကန္မွာ ဗိုလ္က်ၾကီးစုိးေနတဲ့ အုပ္စုတဲ့။ငါးဖမ္းစက္ေလွအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာလည္း ပ်ံလႊားအုပ္စုကုိ တျခားငါးဖမ္း ေလွေတြက အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္ၾက ရသတဲ့။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဗုိလ္က်စုိးမုိးလာတဲ့ ပ်ံလႊားအုပ္စုရဲ့ အႏိုင္က်င့္ဗုိလ္က် မွဳကုိ မခံႏုုိင္တဲ့အဆံုး တျခားငါးဖမ္းစက္ေလွပုိင္ရွင္ထုိင္းသူေဌးေတြ မဟာမိတ္ဖြဲ႕႔ျပီး ပ်ံလႊားကုိ လက္စတံုး တဲ့ပြဲပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာခ်ီတဲ့ လူအုပ္ဟာ ပ်ံလႊြားကလူေတြကုိသာမက ပ်ံလႊြားေလွကုိပါ ဖ်က္ဆီးႏွစ္ျမွဳပ္ပစ္မဲ့သေဘာနဲ႔ ေလွေပၚမွာ ရွိသမွ်ပစၥည္း ေလွအစိတ္အပုိင္း ေတြကုိပါ ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီး ေနၾကပါေလေရာဗ်ာ။ေလွေပၚက ရာခ်ီတဲ့ ေရခဲပံုး ေတြကုိ ေရထဲကန္ခ် ပစ္ၾကတယ္။ ခြမ္းလို႔ေခၚတဲ့ဗံုလံုတုိင္ေတြ၊ပဲ့နင္းခန္း၊စက္ခန္း၊ေလွသားခန္း စတဲ့ မဲမဲျမင္သမွ် ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီးေနၾကေလရဲ့။
က်ေနာ္က ငါးဖမ္းစက္ေလွလုိ႔ေျပာေနလုိ႔ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ ေဘာက္တူသမၺာန္လုိ သစ္သားေလွထင္မေနနဲ႔အံုး။ ဝါးတန္း၊ ဝါးလတ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ငါးဖမ္းစက္ေလွေတြဗ်။သေဘၤာအငယ္စားလုိ႔ေျပာလုိ႔ရတယ္။နာရီဝက္ေလာက္အၾကာ အေလာင္းဆယ္ ေလာင္းေလာက္ ေရထဲက်အျပီး ပ်ံလႊားစက္ေလွေပၚက ရွိရွိသမွ်အရာေတြကုိ ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီးျပီး ခ်ိန္ေလာက္မွာေတာ့ အေရးေပၚအခ်က္ေပးသံေတြနဲ႔အတူရဲကား ငါးစီးေလာက္ ဖယ္အံုကန္ဆိပ္ကမ္းရန္ပြဲဆီကုိ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းဝင္လာပါ ေတာ့တယ္။ရဲကားဥၾသသံေတြဟာ ဖယ္အံုကန္တစ္ခုလံုးမွာ ဆူညံေနေလရဲ့ဗ်ာ။ ထုိင္းရဲငါးဆယ္ေလာက္ဟာ ေသနတ္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ မုိးေပၚေထာင္ပစ္ျပီး ရန္ပြဲကုိ ရပ္တန္႔ႏုိိင္ လုိက္ပါတယ္။ ပ်ံလႊားကံေကာင္းသြားတယ္ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ။ လူနာေတြတင္ အေလာင္းေတြေကာက္ ေတြ႔ရာလူကုိ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခုိင္းျပီးလက္ထိပ္ခတ္ဖမ္း၊တကယ့္ကုိ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျမင္ကြင္းပါပဲ။
က်ေနာ္သိရသေလာက္ အဲဒီေန႔ရန္ပြဲမွာ ပ်ံလႊြားေလွသားဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေသျပီး က်န္တဲ့သူေတြ ဒဏ္ရာ အျပင္း အထန္ရၾကပါတယ္။ ပ်ံလႊားလည္း ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီးသြားျပီး ေနာက္ဆံုးမွာပ်ံလႊားကုိ အဲဒီဆိပ္ကမ္းမွာ မေတြ႔ရ ေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်ာ။အဲဒီေန႔အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ပ်ံလႊြားအုပ္စုဟာ ဖယ္အံုကန္ကေန အစအနေပ်ာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္ ၾကားတာေတာ့ ပ်ံလႊားေလွပုိင္ရွင္ထုိင္းသူေဌးဟာ ပ်ံလႊားကုိ ေရာင္းပစ္လုိက္ရတယ္ဆုိပါတယ္။ မွတ္သားစရာကေတာ့ အဲဒီေန႔က ဖယ္အံုကန္မဟာရန္ပြဲဆင္ႏႊဲၾကတဲ့လူအုပ္စုၾကီးထဲမွာ ထုိင္းလူမ်ဳိး တေယာက္မွ မပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။
ကုိသက္ခုိင္၏ ဖယ္အံုကန္မွ ပ်ံလႊားဇာတ္သိမ္းခန္းျပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ ေခါင္ရန္ေတာင္ေပၚမွာ ေနညိဳခဲ့ျပီ။ မွဳန္ျပာေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ငွက္အုပ္တခ်ဳိ႔အိပ္တန္းပ်ံေနၾကျပီ။ ေခါင္ရန္းေတာင္ေအာက္က ဖူးခက္ျမိဳ႔ျမင္ကြင္းပင္လွ်င္ အနည္းငယ္ မွဳန္ဝါးလာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခုိင္ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ကားေမာင္းေနေသာ ကုိသက္ခုိင္နံေဘး မွာ ထုိင္ေနရင္း ဘဝစံုလွေသာ ကုိသက္ခိုင္အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္စဥ္းစားခန္းဝင္ေနမိသည္။ ကုိသက္ခုိင္သည္လည္း ကားေမာင္းရင္း တစံုတခုကုိေတြးေတာကာ ခတ္မဆိတ္ရွိေနသည္။ အျပန္လမ္းကား ႏွစ္ဦးသားအေတြးကုိယ္စီျဖင့္။ ။
အခန္း(၁၀)
ခေယာင္းလမ္းေပၚက သက္ခိုင္
မထင္မွတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္၊မထင္မွတ္ေသာေနရာမွ ဘြားကနဲေပၚလာတတ္သည္မွာ ကုိသက္ခိုင္၏ စရိုက္တစ္ခုျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ တစ္ခုေသာေန႔မွာ ဝေထ့ဖ္အရပ္မွာ ရွိေသာ က်ေနာ့္ဆုိင္ရွိရာသုိ႔ ကုိသက္ခိုင္ ဆုိင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ေပါက္ခ်လာျပန္သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ "ပ်င္းလုိ႔ဗ်ာ"ဟူ၏။ကုိသက္ခိုင္သည္ က်ေနာ့္ ဆိုင္အတြင္းရွိ ပစၥည္းမ်ဳိးစံုကုိ တခုစီေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ထုိ႔ေနာက္ ပလစ္စတစ္အိပ္ငယ္မ်ားျဖင့္ တကီလုိစီထုတ္ထားေသာ ပဲဲၾကီးေလွာ္ထုတ္မ်ားကုိ ကုိင္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္က သူ႔ကုိေမးခြန္းထုတ္ လုိက္မိသည္။
"ပဲၾကီးေလွာ္မွာ ဘာရီစရာရွိလုိ႔တုန္းဗ်ာ"
"ေအာ္ ဆန္းျပားလွတဲ့ ဘဝအလွည့္အေျပာင္းကုိ ျပန္စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ ထုိင္းကုိ က်ေနာ္ေရာက္စကေပါ့။ ခင္ဗ်ားအခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္မ်ဳိး၊ခင္ဗ်ားဖြင့္ထားတဲ့ဆုိင္မ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကုိယ့္ေျမကုိယ္ေရမွာ တဗုိလ္တမင္း ဘဝနဲ႔ လူတြင္က်ယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီလုိပဲၾကီးေလွာ္ထုတ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ကြမ္းစား ထံုးထုပ္ ကေလးေတြ၊ အုန္းဆီပံုးၾကီးထဲကေန အုန္းဆီပုလင္းေတြထဲကုိ ထည့္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးက အစ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ရတယ္"
"ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ အဲဒီအျဖစ္ကို ရွက္ေနပံုရတယ္"
"ဘာရွက္စရာရွိတုန္းဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု နတ္ေမာက္ကေနတက္လာတုန္းကလည္း အႏွိမ္ခံ၊အပယ္ခံဘဝမ်ဳိးနဲ႔ ရုန္းကန္ ခဲ့ဖူးတာပဲ။အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာရွိေနတာက ငါဟာခေယာင္းလမ္းကုိျဖတ္ေက်ာ္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုပဲရွိ ေနခဲ့တယ္။ေရွ႕ဆက္ရမဲ့ဘဝခရီးအတြက္ ေျခကုတ္တစ္ေနရာစာ၊က်ားကုတ္က်ားခဲရွာေနရ ခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဒုစရုိက္ အလုပ္က လြဲရင္ ဘယ္လုိ အလုပ္မ်ဳိးမဆုိ လုပ္မယ္။ဓားေတာင္ကုိေက်ာ္မယ္ မီးပင္လယ္ ကုိျဖတ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရွဳပ္ရွဳပ္ ေထြးေထြး အလုပ္ ေတြကုိေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ကုန္ခဲ့တာအမွန္ပါပဲ"
ထုိစဥ္ခဏတြင္ပင္ ကုိသက္ခိုင္၏ တယ္လီဖုန္းမွ အသံျမည္လာသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ စကားစကုိျဖတ္ကာ ကုိသက္ခိုင့္စကား သံကုိနားစြင့္ေနလုိက္သည္။
"ေအး ၊ရာမန္။ ငါပါ ။သက္ခုိင္ပါ ေျပာ"
"....................."
"ဘယ္မွာအဖမ္းခံရတာတုန္း"
"....................."
"မင္းကေလးမက သကြယ္ပါကဆုိ။ ဘယ္ႏွယ့္ဖူးခက္တံတားၾကီးဂိတ္မွာ အဖမ္းခံရတာတုန္း"
"........................."
"ပစၥည္းတန္ဖုိးဘယ္ေလာက္ရွိလဲေျပာ၊ ဘာပစၥည္းေတြလဲ ငါ့ကုိ အမွန္အတုိင္းေျပာ"
".........................."
"အဲဒီကေလးမကုိ စိတ္ေအးေအးေနဖုိ႔သာေျပာလုိက္၊ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ျပန္ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္"
"........................."
"ေဟ့ေကာင္ ရာမန္ ေအးေအးေနဆုိ ေနလုိက္ေတာ့ကြာ။ ဘယ္လုိပုိင္တယ္ ဘယ္လုိရွင္းမယ္ဆုိတာ မင္းကုိ ငါသံေတာ္ဦး မတင္ႏုိင္ဘူး"
"......................"
"ျပန္ရ ရပါေစ့မယ္ဆုိကြာ။ မင္းက မႏၱေလးသားေတာ္ေတာ္ပီသတယ္၊ လွ်ာကရွည္ပါ့"
"............................."
ရာမန္ကုိ က်ေနာ္သိသည္။ အထူးသျဖင့္ ရေနာင္းျမိဳ႔မွာ ရာမန္ကုိ မသိသူရွားသည္။ ရာမန္သည္လည္း ဘဝစံုသူျဖစ္သည္။ ရာမန္သည္ မႏၱေလးဇာတိ မဟာေမဒင္ဘာသာဝင္ျဖစ္၏။ အရပ္ေျခာက္ေပနီးပါးရွိေသာအရပ္အေမာင္း၊ ခက္ထန္ေသာ ရုပ္ရည္ေၾကာင့္ ရာမန္႔ကုိ လူရွိန္သည္။ရာမန္ကား လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကပင္ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္သုိ႔ သူ႔ဘဝ၏ တခုေသာအေၾကာင္းျဖင့္ေရာက္ရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးတဦးႏွင့္အေၾကာင္းပါျပီး ထုိင္းႏုိင္ငံသားကဒ္ပင္ရေန သူျဖစ္၏။ ရာမန္ငယ္စဥ္ဘဝက မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ဳိးစံုကုိ ခံုခံုမင္မင္သံုးစြဲခဲ့သည္ ဟုဆုိသည္။ မူးယစ္ေဆးဝါးမွဳေၾကာင့္ပင္ ထုိင္းအက်ဥ္းေထာင္မွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္က်ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေသာ္ အခ်ိန္မွန္ဗလီတက္၍ ဘာသာေရးကုိင္းရွဳိင္းသူ ရေနာင္းျမိဳ႔ မဟာေမဒင္အသုိင္းအဝိိုိင္းမွာ ဝင္ဆန္႔သူျဖစ္ေနျပီ။
အဆုိပါ ရာမန္ကုိ ကုိသက္ခိုင္တစ္ေယာက္ မင္းနဲ႔ငါ ဟူေသာ အသံုးအႏွဳံးမ်ဳိးျဖင့္ ေျပာဆုိေနသည္ကို က်ေနာ္ၾကည့္ရင္း တအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။
"ခင္ဗ်ားက ဘုိင္ၾကီးနဲ႔ သိတာကုိး"
"ဘုိင္ၾကီးဆိုတာ ရာမန္႔ကိုေျပာတာလား"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ"
"သိတယ္ဆုိပါေတာ့"
"ဘုိင္ၾကီးက ရေနာင္းမွာဆရာၾကီးေနာ္။ ခင္ဗ်ားက မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ခ်ေနတာ က်ေနာ္အံ့ၾသလြန္းလုိ႔"
"ဆရာၾကီးဆုိတာ ဘာတုန္းဗ်"
"ခပ္မုိက္မုိက္ ခပ္ထန္ထန္ တပည့္တပန္းေပါတဲ့သူ ဆုိပါေတာ့"
"အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ဘယ္လုိေခၚရမတုန္း ဘုိင္ၾကီးလုိ႔ေခၚေစခ်င္တာလား။ ဒီမယ္ ကုိမင္းဒင္၊ သူမုိက္သလုိ က်ေနာ္လည္းမုိက္ခဲ့တာပဲ။ လူမုိက္မွာလည္း တန္းစီဇယားရွိတယ္။ စိတ္ထင္သလုိဗုိလ္လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္လုိ႔မရဘူး လူမုိက္ ဝါစဥ္မွာ ရာမန္ဟာ က်ေနာ့္ကုိမေက်ာ္ႏုိင္ဘူး ။ ဒီေတာ့ ရာမန္ကုိ က်ေနာ္ဘာမွ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီး ဆရာတင္စရာ မလုိဘူး။ အေရးအၾကီးဆံုး ခင္ဗ်ား မသိေသးတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ရာမန္ဟာ ရုပ္ရင့္ေနလုိ႔ အသက္ၾကီးတယ္ ထင္ေနရတယ္ သူက က်ေနာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ငယ္တယ။္ ရာမန္နဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာမနာဆုိမနာ ညီအကုိလုိ ျဖစ္ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေတာင္ရွိေရာ့မယ္။အမွန္က ရာမန္ရုပ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမုိ႔ အမ်ားက ရွိန္ေနတာပါ တကယ္တန္းမွာ ရာမန္ဟာ လူရုိး လူေအးပါ။ သူ႔အခက္အခဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ က်ေနာ္ရွင္းေပးဖူးတယ္။ က်ေနာ္လုိအပ္တဲ့ကိစၥ သူကူညီတယ္ ။ က်ေနာ္က သူ႔ကုိလူဆုိးဗုိလ္လုိ ဆက္ဆံေစခ်င္ေနသလား။အခုလည္း သူ႔အသိကေလးမေလးတေယာက္ ဗမာပစၥည္းေတြ အဖမ္းခံရလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းအကူအညီေတာင္းတာ။ကဲ၊ လာ။ ကားေပၚတက္။ ခင္ဗ်ားဘုိင္ၾကီးက အခုက်ေနာ့္ကုိ ေျမြဖမ္းျပီးလွမ္းခိုင္းေနတာ ဖူးခက္ျမိဳ႔ဝင္တံတားၾကီးဂိတ္က ရဲစခန္းကုိသြားၾကမယ္"
"ေနပါဦးဗ်။ တံတားၾကီးဂိတ္က ရဲဖမ္းထားတဲ့ တရားမဝင္ပစၥည္းေတြကုိ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိလုပ္ျပန္ယူမွာတုန္း"
"လွ်ာရွည္ခ်က္ဗ်ာ၊ ကားေပၚတက္မွာသာတက္။ ဟုိက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားသိလိမ့္မေပါ့"