သက္ခိုင္ႏွင့္ထူးဆန္းေသာသူေဌးလင္မယား
ဤရက္ပုိင္းမ်ားအတြင္း ကိုသက္ခိုင္တစ္ေယာက္ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနေလသည္။လူကိုယ္တုိင္ မလာႏိုင္သည့္တုိင္ အနည္းဆံုးတပတ္တၾကိမ္ခန္႔ ေရာက္ရာအရပ္မွ ဖုန္းျဖင့္လွမ္း၍အသံျပဳတတ္ေသာ္လည္း ကုိသက္ခိုင္ဆီမွ ဖုန္းသံတိတ္ေန သည္မွာ တလဝန္းက်င္ရွိေပေရာ့မည္။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္ဆုိင္ဗာဟီရႏွင့္ကုိယ္ အမည္မယ္မယ္ရရတပ္စရာမရွိ ပါဘဲ အလုပ္မ်ားေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ ကုိေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ထုိကာလ၏တစ္ခုေသာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္ က်ေနာ္အိပ္ေမာက်ေနစဥ္ ဖုန္းေခၚသံျမည္လာသျဖင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ဖုန္းကိုေကာက္ကုိင္လုိက္ရာ ဆက္သြယ္ လာသူ မွာ ကုိသက္ခိုင္ျဖစ္ေလ၏။
"ဗ်ဳိ႕၊ကုိမင္းဒင္။ အိပ္ေနရင္ ေဆာရီးဗ်ာ။ မနက္ဖန္ မနက္ခုနစ္နာရီႏွစ္ဆယ္မွာ ဖူးခက္ေလဆိပ္ကုိ လာၾကိဳပါအံုးဗ်"
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ။ လုပ္လုိက္မွျဖင့္ အခ်ိန္မေတာ္ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာၾကီးပဲ။ အခုဘယ္ေရာက္ေနျပီတုန္း"
"ဘန္ေကာက္ေရာက္ေနတာဗ်။ လာျဖစ္ေအာင္လာစမ္းပါဗ်ာ။ခင္ဗ်ားကုိ အထူးအဆန္းေတြေျပာစရာေတြရွိတယ္"
"ထူးဆန္းတာဆုိရင္ေတာ့ အခုေျပာတာအေကာင္းဆံုးပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္းကုိေရွ႕ဆက္ဘုိ႔ ကုန္ၾကမ္္း လုိေနတာနဲ႔အေတာ္ပဲ"
"လူခ်င္းေတြ႔ျပီးေျပာရတာ ပုိျပီး အဆင္ေျပတယ္ဗ်။ကဲ အိပ္ေတာ့။ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းက်ေနာ္သိပါတယ္။ခင္ဗ်ားလာၾကိဳမွာ ပါ။ ကဲ ကဲ အိပ္ေတာ့၊ဂြတ္ႏုိက္ဗ်ာ"
ကိုသက္ခိုင္ကား ထံုးစံအတုိင္း စကားကုိတံုးတိတိျဖတ္ကာ ဂြတ္ကနဲဖုန္းခ်သြားေလသည္။
ဖူးခက္ေလဆိပ္မွာ က်ေနာ့္အိမ္ႏွင့္ ကီလုိမီတာ ငါးဆယ္ေက်ာ္မွ် ကြာေဝးသျဖင့္ ကားေမာင္းခ်ိန္ တနာရီခန္႔ၾကာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နံနက္ေစာေစာ ေျခာက္နာရီခန္႔တြင္ က်ေနာ့္အိမ္မွ ဖူးခက္ေလဆိပ္သုိ႔ စထြက္လာရသည္။ လမ္းမၾကီး ေတြမွာ ကားအသြားအလာ မရွဳပ္ေထြးလွေသးေခ်။ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ပင္ေမာင္းလာခဲ့ရာ ခုနစ္နာရီေက်ာ္ခန္႔ အခ်ိန္တြင္ ဖူးခက္ ေလဆိပ္အနီးသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ဖူးခက္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္း၏ အထင္ကရခရီးသြားျမိဳ႕ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တုိးတက္လာေသာခရီးသြားဦးေရႏွင့္ ကုိက္ညီေစရန္ ေလဆိပ္အသစ္တစ္ခု ထပ္မံတုိးခ်ဲ႕တည္ေဆာက္လ်က္၏။ စင္စစ္ လက္ရွိအသံုးျပဳေနသည့္ ဖူးခက္ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္းသည္ပင္ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ႏွင့္တန္းယွဥ္ႏိုင္ ေလာက္သည္။
ကုိသက္ခိုင္ကုိ ဆုိက္ေရာက္ခန္းမေရွ႕မွာပင္ အဆင္သင့္ေတြ႔ရသည္။အေနာက္တုိင္းဝတ္စံုကို ေသသပ္က်နစြာ ဝတ္ဆင္ ထားေသာ သူ႔ပံုစံသည္ တမူထူးျခားေန၏။ကုိသက္ခုိင္သည္ သူ႔ခရီးေဆာင္အိပ္ကို က်ေနာ့္ကားေနာက္ခန္းသုိ႔ ဝုန္းကနဲ ေန ေအာင္ပစ္တင္လုိက္ျပီး က်ေနာ္ေဘးမွာလာထုိင္သည္။
"ဟား၊ ရွဳိးနဲ႔မုိးနဲ႔အေတာ္စမတ္က်ေနပါကလား။တကယ့္ယူရုိပီယမ္ၾကီးက်ေနတာပဲဗ်ာ"
"ေအာ္ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္ကုိ ရဲဘက္မွာ စျပီးသိကၽြမ္းတာဆုိေတာ့ အခုပံုစံက အျမင္ဆန္းေနေပမေပါ့။ေရႊထီးေဆာင္းစဥ္ တုန္းကေတာ့ ဒီအဝတ္အစားမ်ဳိးေန႔တုိင္းလိုဝတ္ခဲ့ရပါေသာ္ေကာဗ်ာ"
"ကဲထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ခုတစ္ေလာဖုန္းေတာင္မဆက္ႏို္င္ေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား အလုပ္ရွဳပ္ေနျပန္ျပီတုန္း"
"က်ေနာ္ဘန္ေကာက္ကုိ သြားလုိက္လာလိုက္လုပ္ေနရတာ တစ္လေလာက္ရွိေရာ့မယ္ဗ်။ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဘဝကုိ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေလ က်ေနာ္ဟာ ဇာတာသိပ္ျမင့္တဲ့သူလား။ဝဋ္ေၾကြးမကုန္တဲ့သူလား ေဝခြဲမရေလပဲဗ်"
"ရွင္းေအာင္ေျပာစမ္းပါဗ်ာ။ခင္ဗ်ား ဝတ္ပံုစားပံုၾကည့္ရတာ ဝဋ္ေၾကြးမကုန္တဲ့ ပံုေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဇာတာတက္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ဇာတာက်ခ်ိန္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ရဲဘက္မွာ ေျခက်င္းကုိယ္စီနဲ႔ဘဝမ်ဳိးေလ"
"ဟား၊ဒါလည္းျဖစ္ႏို္င္တယ္ဗ်။ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ေန႔လည္စာ ထမင္းတနပ္ကုိ ဗမာေငြေျခာက္သိန္းေလာက္တန္တဲ့ စား ေသာက္ဆုိင္မ်ဳိးမွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္စားေနရတာကေတာ့ ဇာတာတက္တယ္ဆုိႏိုင္ပါရဲ့"
"ဘာဗ်။ ထမင္းတနပ္ေျခာက္သိန္း။ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါဗ်ာ။ၾကီးက်ယ္လွခ်ည့္ရဲ့"
"'ခင္ဗ်ားေျပာသလုိ ၾကီးက်ယ္လွခ်ည့္ရဲ့လုိ႔ က်ေနာ္လည္း ခံစားရတာပါပဲ"
"ေနပါဦးဗ်။ ေျခာက္သိန္းတန္ထမင္းကုိ စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ ခင္ဗ်ားအိတ္ကပ္ထဲက ေငြနဲ႔ တကူးတက သြားစားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္တယ္"
"ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္ႏွယ့္၊က်ေနာ္လုိေကာင္က ေျခာက္သိန္းတန္ထမင္းသြားဝယ္စားစရာ အေၾကာင္းမွ မရွိတာ။ အဲသလုိ အေၾကာင္းမရွိပါပဲ ေရာက္ခဲ့စားခဲ့ရတာကုိက ခင္ဗ်ားအတြက္ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ပဲဗ်"
"ဟား လုပ္ပါအံုးဗ်။ ေနရာက်လုိက္ေလ"
"ၾကားခ်င္နားဆင္ေပေတာ့ဗ်ာ။ ေဟ့လူ ကားေတာ့ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္"
ဤသုိ႔လွ်င္ ကုိသက္ခုိင္သည္ မၾကာမတင္က သူၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ ေျခာက္သိန္းတန္ထမင္းဝုိင္းအေၾကာင္းမွသည္ သူ၏ ထူးျခားလွေသာ ဘဝကံၾကမၼာဖန္လာသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ေလ၏။
"ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဒီတစ္သက္ေတာ့ ရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြးအလုပ္ေတြကုိ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ စိတ္ကူးမိခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ေလာဘေမာဟကုန္ျပီလို႔ေတာ့ မဆုိခ်င္ဘူးဗ်။ ၾကံစည္တုိင္းမျဖစ္တဲ့ဘဝသေဘာကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ နားလည္ခဲ့လုိ႔ဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္ဘဝေရွ႕ေရးၾကံရြယ္ခ်က္က စာဖတ္မယ္။ကမၻာအႏွံ႕ခရီးသြားမယ္။ေရာက္ေလရာမွာ မရွိ ႏြမ္းပါးတဲ့သူေတြ၊ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြကုိ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသေရြ႕ကူညီ မယ္။ အေၾကာင္းသင့္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့္ဇာတိႏိုင္ငံကုိ ျပန္မယ္။ ျခံေလးတစ္ခုစုိက္မယ္။ စာေရးစာဖတ္လုပ္မယ္။ဒီေလာက္ပဲဗ်။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ့္ဘဝဟာ ရုပ္ရွင္ဆန္တာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်ာ။ျဖစ္ပံုက ဗမာျပည္က လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္ရွိရာ ဖူးခက္အထိ တကူးတက လုိက္ရွာျပီး သူ႔စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြအတြက္ အၾကံေပးသေဘာလုပ္ေစခ်င္ သတဲ့ဗ်ာ။ သူ႔နာမည္က သိပ္အေရးမၾကီးလွပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္က နာမည္အရင္းေတြအတုိင္း ေျပာ၊ခင္ဗ်ားက ခေရေစ့ တြင္းက်လုိက္ေရး။ လူမုန္းမ်ားလွေပါ့။လိုအပ္တဲ့အခါေတာ့ က်ေနာ္ ထုတ္ေျပာပါ့မယ္။"
"အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းခ်မ္းသာလာတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္လံုးလံုးစိတ္ မဝင္စားတာေတာ့ သိပ္ေသခ်ာတယ္။လူခ်မ္းသာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတုိ႔စည္းစိမ္ေတြကေန ဘဝရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ မွဳအစစ္ကုိ မခံစားႏိုင္ၾကတာ က်ေနာ္သိေနတာပဲ။က်ေနာ္လုိေကာင္ကုိ ေငြကုန္ေၾကးက်ျပီး ပင္ပန္းတၾကီးလုိက္ရွာတယ္ ဆုိေတာ့လည္း အားနာမိတာအမွန္ပဲ။သူက က်ေနာ္ျပည္ေတာ္ျပန္ေရးအတြက္ ေငြေၾကးအဆက္အသြယ္ရွာျပီး ၾကိဳးစားေပး မယ္။ ဗမာျပည္ျပန္ျပီး သူ႕လုပ္ငန္းေတြကို ဝုိင္းလုပ္ေပးပါ။အၾကံေပးပါဆုိသဗ်။ ခက္တာက ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုိ႔ ကိစၥကိုလည္း က်ေနာ္တယ္စိတ္မဝင္စားလွဘူး။မျပန္ခ်င္တဲ့အဓိကအခ်က္ကလည္း ရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြးဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေန ခ်င္လုိ႔ပဲဗ်။ဒီေတာ့က်ေနာ္လည္း "သူစိတ္အားထက္သန္ေနတုန္းမုိ႔ ဖူးခက္အထိလုိက္လာတာပဲ။ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ေက်ာ္ျဖတ္ ျပီးရင္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမွာပါပဲ"ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ .... "ခင္ဗ်ား လုပ္ငန္းမွာ လုိအပ္တာကို အေဝး ကေန ကူညီေပး ပါ့မယ္။အခေၾကးေငြတျပားတခ်ပ္မွ ေပးစရာမလုိပါဘူး"လုိ႔ ေခါင္းျငိမ့္လုိက္မိေရာဆုိပါေတာ့။"
"ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာဟာ ဖူးခက္က ျပန္သြားျပီး တရက္ျခားႏွစ္ရက္ျခားဆုိသလုိ ညတုိင္းလုိ သူ႔လုပ္ငန္းေတြ အေၾကာင္းလွမ္းလွမ္းတုိင္ပင္ေနပါေရာဗ်ာ။က်ေနာ့္မွာ ကတိေပးမိလ်က္သား ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္ကိစၥေတြအ ေၾကာင္းလန္ဘားေက်ာက္တံတားဇာတ္လမ္းေတြကို နာရီနဲ႔ခ်ီျပီး တေမ့တေမာနားေထာင္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီမွာတင္ သူေျပာတဲ့ စကားေတြထဲကေန သူဘဝအေၾကာင္း သူခ်မ္းသာလာပံုအေၾကာင္း တစ္စတစ္စ သိလာရေရာဆုိပါေတာ့။ သူက ပဲခူးဇာတိ။ကိုယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္လုပ္ခ်င္ကိုင္စိတ္ရွိတဲ့သူ။ဘဝကုိေအာက္ေျခကေန တက္လာတဲ့သူ။အဲ၊ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ကေတာ့ စိနေသြးပါတဲ့ကုိယ္ေတာ္မုိ႔ အလုပ္လုပ္ရာမွာ ေလာင္းကစားသမားဆန္ဆန္ လုပ္တတ္ကုိင္တတ္တဲ့စရုိက္ေတာ့ရွိ ေလရဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္က ပဲခူးကေန ရန္ကုန္ကုိတက္လာျပီး ဗီဒီယုိျဖန္႔ခ်ိတဲ့အလုပ္ေလး စလုပ္တယ္။ ျဖန္႔ခ်ီေရးဆုိတာ သူမ်ားရိုက္ျပီး သားဗီဒီယုိေခြေတြကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕အႏွံ႕က အငွားဆုိင္ေတြဆီ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ လုိက္ျဖန္႔တဲ့အလုပ္မ်ဳိးပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူ႔ကုသုိလ္ထင္ပါရဲ့။ နာမည္ၾကီး ရုပ္ရွင္ဗီဒီယုိ ျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုကို ထူေထာင္လာနိုင္တယ္။ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဗမာျပည္စီးပြားေရးထံုးစံအတုိင္း ခ်ဲထီဒုိင္တုိ႔၊ေဘာလံုးဒုိင္တုိ႔လုိ အလုပ္မ်ဳိးေတြ လည္း ပတ္သက္လာခဲ့ဟန္တူပါရဲ့။ စီးပြားေရး ေတာင့္သထက္ေတာင့္လာရာက ေျမေတြဝယ္စု။ ေနာက္ပုိင္းဒီမုိကေရစီ ေခတ္အေျပာင္းမွာ ေျမေစ်းေတြ ေခါင္ခုိက္ေအာင္တက္လာေတာ့ ဧရာမသူေဌးစာရင္းဝင္ေရာဆုိပါေတာ့။လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးေစ်းကြက္ကုိ စိတ္ဝင္စားတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တာမုိ႔ သူပုိင္ဆုိင္တဲ့ေျမေတြကုိ စံနစ္တက်စီမံခန္႕ခြဲရာမွာ နားလည္တတ္ ကၽြမ္းတဲ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့လူရင္း အတုိင္ပင္ခံတစ္ေယာက္သူလုိခ်င္တယ္။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ့္ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြဆီကေန တစ္ဆင့္သိျပီး က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာ တာတဲ့ဗ်ာ"
"က်ေနာ္ဟာ ညတုိင္းနီးပါး သူ႔လုပ္ငန္းအေၾကာင္းေတြကုိ နာရီနဲ႔ခ်ီနားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ သူေျပာျပတဲ့ ေျမကြက္ၾကီး တစ္ကြက္ရဲ့တစ္ခုရဲ့ဇာတ္ရွဳပ္ကုိ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ႏွစ္လနီးပါးနားေထာင္ခဲ့ရသဗ်။က်ေနာ္သိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ကုိ ေမးရံုက လြဲလုိ႔ ဘာမွတ္ခ်က္မွမေပးပဲ စိတ္ရွည္သည္းခံျပီးနားေထာင္ရင္း "ငါဟာ ဒီဇာတ္ရွဳပ္ကုိ ဘယ္လုိမ်ားရွင္းရပါ့ မတုန္း"လုိ႔ က်ိတ္ျပီး အေျဖထုတ္ေနခဲ့မိသဗ်ာ။က်ေနာ့္ပါရမီလား၊ဝဋ္ေၾကြးလားမေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခုေသာ ရက္မွာ အဲဒီေျမ ကြက္အတြက္ အဆံုးအျဖတ္ေပးဖုိ႔ အေျခဆုိက္လာပါေလေရာ။ က်ေနာ္ဟာ အခ်ိန္ဆုိင္းမေနဘဲ အဲဒီဇာတ္ရွဳပ္ထဲမွာ အဓိက အက်ဆံုးလူဆီကုိ ဖုန္းဆက္ျပီး ျပႆနာရဲ့အတိမ္အနက္၊ေရွ႕ေရးေနာက္ေရးေတြကုိ ေဆြးေႏြး လုိက္မိသဗ်။ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုအလံုးကုိ ႏွစ္လနီးပါးအေသးစိတ္ေလ့လာျပီးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီျပႆနာကုိ အေျခခံ က်က် ေဆြးေႏြးျပႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။က်ေနာ္နဲ႔သူ စကားေျပာခ်ိန္ဟာ နာရီဝက္ထက္ ပိုမၾကာပါဘူး။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဟာ လူခ်င္း တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္ရွဳပ္ရဲ့ အခရာအက်ဆံုးလူကုိ နားခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။ျပႆနာရဲ့ အညွာကုိ က်ေနာ္ကုိင္ လွဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ယံုခ်င္ယံုမယံုခ်င္ေနေပေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေဆြးေႏြးခ်က္ေၾကာင့္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ အေလ်ာ့ေပး လုိက္ေလ်ာ ခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏဟာ က်ပ္သိန္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္း ေတာင္ရွိသဗ်။အဲဒီေန႔မွာတင္ ေျမကြက္ အေရာင္းအဝယ္ ရဲ့ တစိတ္တေဒသဟာ ေအာင္ျမင္စြာျပီးေျမာက္ခဲ့ေရာ ဆုိပါေတာ့"
''ေအးဗ်ာ။ တစိတ္တေဒသျပီးေျမာက္တယ္ဆုိေပမဲ့ ဆံုးခန္းေတာ့မတုိင္ျပန္ဘူးဗ်။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ၾကံဳတဲ့အခါ အေသးစိတ္ ေျပာျပပါအံုးမယ္။လူေတြရဲ့ေလာဘမ်ား တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းသကုိး။စရံေငြအျဖစ္နဲ႔ သိန္းေပါင္းခုႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သက္ဆုိင္သူေတြဟာ ေလာဘအေတာမသတ္ႏိုင္ၾကဘဲ ဇာတ္က ျပန္ရွဳပ္ကုန္ျပန္ေရာဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ လူဟာ က်ေနာ့္လက္ရည္ကုိ သေဘာအက်ၾကီးက်သြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ဘန္ေကာက္မွာ ဆံုခ်င္တဲ့အေၾကာင္း တဂ်ီဂ်ီ နားပူ ရာက ဒုတိယအၾကိမ္ဆံုျဖစ္ၾကျပန္ပါတယ္"
"တကယ္ေတာ့က်ေနာ္ဟာ သူ႔ဘဝသူ႔အေၾကာင္းကို ဘန္ေကာက္မွာရွိေနတဲ့ မ်က္စိၾကီးနားၾကီးအသိုင္းအဝိုင္းကေန သိထားေနခဲ့ပါျပီ။သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ဒုိးတူေပါင္ဖက္စီးပြားရွာခဲ့ၾကတာမုိ႔ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔ဇနီး ၾသဇာကို မလြန္ဆန္တာ မ်ဳိး၊ဇနီးလုပ္သူက မလုိအပ္ပဲအလြန္အကၽြံစစ္စီတတ္တယ္ဆုိတဲ့ သတင္းေတြလည္း က်ေနာ္ရျပီးသားပါ။ က်ေနာ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း စစ္ခ်ီစစ္ေမာင္းသံၾကားရင္ ခါးေတာင္းက်ဳိက္တျပင္ ျပင္ျဖစ္တတ္တဲ့ေကာင္မ်ဳိးမုိ႔ "အဆံုးမသတ္ႏုိင္တဲ့ ဇာတ္ရွဳပ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ေစရမယ္ဟဲ့"ဆုိတဲ့ မာန္ေၾကာင့္ က်ေနာ္သူနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာဗ်။ ေငြေၾကးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေလာဘစိတ္ မပါတာ ေတာ့ေသခ်ာလွပါတယ္။တုိတုိေျပာရရင္ က်ေနာ္ရဲ့ လူစြမ္္းလူ စထုတ္ျပခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ ပုန္းလွ်ဳိး ေနရာကေန ေခါင္းေထာင္ လာတယ္ဆုိရပါမယ္။သုိ႔ေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ရည္ရြယ္ ပုိင္းျဖတ္ထားတာက က်ေနာ္အၾကံ ေပးဇယားခ်တဲ့လုပ္ငန္း မွန္သမွ် ပုဂၢိဳလ္တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိ မထိခို္က္မနစ္နာေစရဘူး၊ မူးယစ္ေဆးဝါးေလာင္းကစား ေတြနဲ႔မပတ္သက္ေစရဘူး ဆုိတဲ့ မူပဲ။ေနာက္တစ္ခ်က္က သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေငြေၾကးဥစၥာကုိသာ ရွာႏုိင္ၾကေပမဲ့ ဘဝရဲ့ခ်မ္းသာ ျခင္းအစစ္ အမွန္ကုိ နားလည္ဟန္မတူၾကတာေၾကာင့္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္ဆြဲတင္ႏုိင္မယ္လုိ႔ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းယံုၾကည္ခဲ့လုိ႔ပါပဲ။တကယ္လုိ႔ အဲဒီလုပ္ငန္းက တစ္စံုတစ္ရာအက်ဳိးအျမတ္ ရွိလာခဲ့ရင္ အခုလုိ အခ်ိန္ ကာလမ်ဳိးအထိ ခၽြတ္ျခံဳက်ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဇာတိရြာအတြက္ အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းတစ္ခုခု လုပ္ေပး ႏုိင္ ေကာင္းရဲ့လုိ႔လည္း က်ိတ္ျပီးရည္ရြယ္ခဲ့ မိတာအမွန္ပဲဗ်ာ။ေအးဗ်ာ လက္ရွိအေျခအေနမွာ က်ေနာ့္ပံုမွန္ဝင္ေငြ ဟာ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္တဲ့ အဆင့္ မုိ႔ ေထြထူးျပီး ေငြေၾကးမလုိအပ္ေတာ့ပါဘူး"
"အတုိခ်ဳံ႕ရရင္ က်ေနာ္နဲ႔သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံဘန္ေကာက္မွာ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်ိန္ကာလအၾကာ ၾကီး ေမ့ေဖ်ာက္ထားခဲ့တဲ့ ဘဝရဲ့ဝွက္ဖဲေတြကို ထုတ္သံုးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။က်ေနာ္နဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက အဆက္အသြယ္ရွိေနခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္လူခံ ကိုအမ္စထေရာင္းဆီကုိ က်ေနာ္လွမ္းခ်ိတ္လုိက္ေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ က်ေနာ့္ ကိုေလယာဥ္ကြင္းမွာလာၾကိဳရွာပါတယ္။ေလဆိပ္မွာေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ကိုအမ္းစထေရာင္းကုိ က်ေနာ္ဘန္ေကာက္ေရာက္လာ ရတဲ့အေၾကာင္းအတုိခ်ဳပ္ရွင္းျပလုိက္ေတာ့ သူဟာခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူ႔မိတ္ေဆြမစၥတာ"လီ"ဆီကုိ ဖုန္းဆက္ပါေတာ့ တယ္။
ဒီမွာတင္ မစၥတာ"လီ"ဟာ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ က်ေနာ့္တုိ႔အဖြဲ႔ကုိ ေန႔လည္စာစားဖုိ႔ ဖိတ္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေျပာမယ္ဆုိတဲ့ေျခာက္သိန္းတန္ထမင္းတစ္နပ္ဟာ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ဇနီးေမာင္ႏွံတည္ခင္းတဲ့ ဝို္င္း မဟုတ္ပါ ဘူး။ ကိုအမ္းစထေရာင္းနဲ႔ အဆမတန္ရင္းႏွီးလွတဲ့ မစၥ"လီ"ရဲ့သဒၶါတရားပါပဲဗ်ာ"
"ဘယ္လုိေၾကာင့္ အဲဒီထမင္းတနပ္ဟာေျခာက္သိန္းတန္ရသတုန္းဟုတ္လား။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပဲ ဗ်ာ။တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အဲဒီထမင္းဝို္င္းထက္ အဲဒီဆုိင္ပုိင္ရွင္မစၥတာ"လီ"ရဲ့ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းက ပုိျပီးေတာင္ စိတ္ဝင္ စားစရာ ေကာင္းေသးထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ ဒီလုိဗ်"