၆။ ထူးေထြသည့္ အံ့ရာေသာ္ ။
ေနဦးဗ်၊အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကဒီစခန္းခြဲမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ပုိင္ၾကီး အေခၚေတာ္ရွိလို႔ က်ဳပ္ ပင္မ စခန္းကုိ သြားေနတဲ့ရက္ေတြတုန္းကဗ်။ ဒီလိုပါပဲဗ်ာ။ ဒီရဲဘက္စခန္းမွာ အေရးၾကီး ပုဂၢိဳလ္လာမယ္၊ အက်ဥ္းဦးစီး က စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔လာမယ္၊ ဘာညာဆုိရင္ ေတာင္စပ္စပ္ ေျမာက္စပ္စပ္ စံုစီနဖာကၽြမ္းက်င္ေနတဲ့ က်ဳပ္ကို ေခၚ ေလ့ေခၚထရိွပါတယ္။ အဲဒီလုိကိစၥေတြမွာ ထုိင္ခံုစီတာကအစ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတဲ့ေနရာအဆံုး အမွားအယြင္းမရွိဖုိ႔ လုိတယ္မဟုတ္လား။ အက်ဥ္းဦးစီးဆုိတာ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း အေမက ငါ့ကုိႏုိင္၊ ငါက ၾကက္မၾကီးကုိႏိုင္ဆုိတဲ့ ေနရာမ်ဳိးေလ။အက်ဥ္းသားက တန္းစီးဘုတ္ကုိင္ကုိ ေသမေလာက္ေၾကာက္ရတယ္။တန္းစီးဘုတ္ကုိင္က ေထာင္ ဝန္ထမ္းကုိ အေဖထက္ေၾကာက္ရတယ္။ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြလဲ သူ႔အထက္အရာရွိဆုိ ပေထြးထက္ေၾကာက္ၾက ရတယ္ေလ။
ပင္မစခန္းမွာလည္း က်ဳပ္ဟာ သာမန္အက်ဥ္းသားေတြလုိ အေဆာင္ထဲဝင္မေနရပါဘူးဗ်ာ။ ေထာင္ပုိင္ၾကီး အထူး ေခၚယူထားတဲ့သူဆုိေတာ့ ေထာင္ပုိင္ၾကီးအတြက္ သီးသန္႔ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ အေဆာင္မွာေနတယ္။ အဲဒီအ ေဆာင္မွာရွိၾကတာက ခ်ဲမႈနဲ႔က်လာတဲ့ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္။ ေမာင္ဝင္းနဲ႔ တရုတ္ကေလး ေပါက္ေပါက္ ေပါ့။ အမွန္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ေထာင္ပုိင္စားဖုိေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရတယ္ဆုိတာ လုိင္းေၾကးပဲဗ်။ အဲဒီစားဖုိေဆာင္ကုိ သူတုိ႔ အိတ္စုိက္ျပီး ေဆာက္ေပးရတယ္။ ေထာင္ပုိင္စားဖုိ႔၊ လာသမွ် ေထာင္ပုိင့္ဧည့္သည္ေတြကုိ ဝတၱရားေက် ေအာင္ ျပဳစုေကၽြးေမြးဖုိ႔ သူတို႔ တာဝန္ယူရတယ္။
ပင္မစခန္းကုိ က်ဳပ္ေရာက္လာေတာ့ ေမာင္ဝင္းက က်ဳပ္အတြက္ သူတို႔အေဆာင္မွာရွိတဲ့ သီးသန္႔အခန္းေလး တခု စီစဥ္ေပးတယ္။ကုတင္၊ေစာင္၊ေခါင္းအုံးအျပင္ ေအာက္ခံေစာင္ခပ္ထူထူေတာင္ ခင္းထားေပးေသးဗ်ာ။ ကုတင္ဆုိတာ အက်ဥ္းသားလက္သမားရဲ့လက္ရာ ကပ္ရုိက္ကပ္ေခြေပ့ါဗ်ာ။ ကုတင္က ႏွစ္ေပခြဲေလာက္ ျမင့္မယ္ ထင္ပါရဲ့။အဲဒီကုတင္ရဲ့ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ တေပမရွိတရွိ သစ္သားတန္းေလးပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္အိပ္ခန္းနဲ႔ကပ္လ်က္က မီးဖုိေဆာင္၊ မီးဖုိေဆာင္နဲ႔ကပ္လ်က္ တျခားတဖက္မွာ ေမာင္ဝင္းတုိ႔အခန္းေပါ့။
ေန႔လည္ဖက္မွာ လုပ္စရာကုိင္စရာရွိတာေတြ လုပ္ေနခ်ိန္လဲ က်ဳပ္ကေတာ့ အခ်ိန္ရတယ္ဆုိတာနဲ႔ အမွတ္မပ်က္ ေအာင္ မွတ္လ်က္ပဲဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ က်ဳပ္ စကားမ်ားမ်ားေျပာတဲ့အလုပ္ကုိ သတိၾကီးၾကီးနဲ႔ေရွာင္တယ္။ အားရင္အားသလုိ မွတ္တယ္။လစ္ရင္ လစ္သလုိ မွတ္တယ္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီေန႔ညက က်ဳပ္ အိပ္ယာဝင္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ညဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ရွိမယ္။ ဆယ္နာရီမွာ အိပ္ေဆာင္ပိတ္ေတာ့ တနာရီေလာက္က ဘုရားရွိခုိး ျပီး ေလ့က်င့္ခန္းဝင္ခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ မွတ္ေနတဲ့ တရားရဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ေပလား မဆုိႏို္င္ဘူး။ အဲဒီေန႔က အိပ္ယာဝင္ ရတာ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ခါတုိင္းေန႔ထက္ ျငိမ္းခ်မ္းေနသလိုပဲဗ်။ က်ဳပ္ အက်ဥ္းစခန္းကုိ ေရာက္ေနတယ္၊ ရဲဘက္ ဘဝနဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ေနရမယ္ဆုိတဲ့ ပူပင္စရာအေတြးေတြလည္း မရွိဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဟုိတုန္းက ေသာက္ ေသာက္စားစား လူ႔မင္းသားဘဝန႔ဲ ေနခဲ့တုန္းကေတာင္ အိပ္ယာဝင္တဲ့အခါ ဒီေလာက္ မေအးခ်မ္းခဲ့ဖူးဘူး။
အဲဒီညက က်ဳပ္ အိပ္ယာထဲမွာ ပက္လက္လွဲေနရင္း အိပ္မေပ်ာ္ခင္ အခ်ိန္ကေလးကုိလည္း အမွတ္မပ်က္ပဲ ဆက္ မွတ္ေနခဲ့တယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ဟာ အိပ္ေပ်ာ္သလုိလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မေျပာ တတ္ဘူး။ က်ဳပ္ဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာကေန ျပန္ႏိုးလာသလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ တခုခုထူးေနသလုိပဲ လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဘာနဲ႔မွထိမေနသလုိ သတိျပဳမိလုိက္တယ္။ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အိပ္ေနရင္း ေဘးဘယ္ညာလွည့္မယ္ဆုိရင္ ေခါင္းအုံးတုိ႔ေစာင္တုိ႔နဲ႔ေတာ့ ထိတာထုံးစံမဟုတ္ လား။က်ဳပ္ဟာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ နည္းနည္းလႈပ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။လႈပ္ၾကည့္မိကာမွ ဘာနဲ႔မွထိမေနတာ ပုိသိသာ လာတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ တစံုတခု ထူးျခားေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာျပီဗ်။
ဒါနဲ႔က်ဳပ္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် သတိကုိျပန္စုစည္းရင္း ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာသိရေအာင္ စူးစမ္းလုိက္ ေတာ့ လား .. လား က်ဳပ္ဟာ ေလထဲမွာ ေမ်ာေနတာပါကလား။ တကယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွား သိေန သလိုပါပဲ။ က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေလ်ာတိုက္ျပီး ေမ်ာေနပါတယ္။ ေမ်ာေနတဲ့ေနရာက ကုတင္အေပၚတည့္တည့္ တေပေလာက္ အျမင့္မွာပါ။ ေသခ်ာသည္ထက္ေသခ်ာေအာင္ က်ဳပ္ဟာ ကုိယ္ကုိယိမ္းျပီး ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ေဘးႏွစ္ဖက္ကုိ ေျခာက္လက္မစီေလာက္ ေရြ႔ျပန္ေရာဗ်။ က်ဳပ္သတိျပဳမိသေလာက္ ခႏၶာကုိယ္ဟာ ေအာက္ဖက္ ကုိ နိမ့္လုိက္ အေပၚဖက္ကုိ ျမင့္လုိက္ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အျမင့္က မေျပာင္းလဲဘူး။ ေဘးဖက္ကုိေတာ့ ေရြ႔ တယ္ဗ်ာ။အဲ ေခါင္းရင္းနဲ႔ေျခရင္းဖက္ကိုလဲ ေရြ႔တယ္ဗ်။
ေအးဗ်ာ ေခါင္းရင္းေျခရင္း ေလွ်ာတုိက္ေရြ႔ေနတာကို သတိထားမိေတာ့မွ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ က်ဳပ္ေခါင္းနဲ႔ေခါင္းရင္း ဖက္က သစ္သားတန္း သြားေဆာင့္မိသြားရင္ ဒုကၡဆုိျပီး စုိးရိမ္သလိုလုိ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ က်ဳပ္ညာဖက္ လက္နဲ႔ ေခါင္းကုိ အုပ္လိုက္ခြာလုိက္လုပ္ျပီး သစ္သားတန္းရွိေလာက္မဲ့ ေနရာနဲ႔ လြတ္ မလြတ္ စမ္းၾကည့္မိတယ္။ သစ္သားတန္းကို မစမ္းမိတာေၾကာင့္ က်ဳပ္ေခါင္းဟာ ကုတင္ေခါင္းရင္းက သစ္သားအေပၚကို ေရာက္ေနတာ ေသခ်ာတာေပါ့။
က်ဳပ္မေက်နပ္ေသးဘူး။ က်ဳပ္ ညာလက္ကို ေခါင္းဆီကေန ျပန္ရုပ္ျပီး ေက်ာျပင္ေအာက္ကို ထုိးစမ္းလိုက္တယ္။ ေသခ်ာပါျပီ ။ ငါေလထဲမွာ ေလ်ာတုိက္ေမ်ာေနတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
က်ဳပ္ သံုးေလးႀကိမ္ တကယ္ဟုတ္ရဲ့လား၊တကယ္ဟုတ္ရဲ့လား၊ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားရင္းက ပံုမွန္ၿပန္ျဖစ္သြား တယ္။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ တကယ္ဟုတ္ရဲ့လားလို႔ အခုထိ စဥ္းစားေနရတုန္းပဲဗ်ာ။ ေလာကႀကီးဟာ ထူးဆန္းလွပါ လား။ဒီလိုဆက္က်င့္ေနရင္ ေလထဲမွာပ်ံႏိုင္မွာလား။ ရေသ့ေတြ ရဟႏၱာေတြ စ်ာန္ရတယ္ဆိုတာ ဒီလို ေလ့က်င့္္ ခန္းမ်ဳိးပဲလား။ငါ ဘာေႀကာင့္ ေလထဲမွာ ေမ်ာေနခဲ့ရတာလဲ။
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚေနေပမဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းကုိမျပတ္သလုိ က်မ္းဂန္ေတြေမႊေႏွာက္တဲ့ အလုပ္ကုိလည္း လုပ္လ်က္ပါပဲ။အမ်ားဆံုးဖတ္ျဖစ္တာကေတာ့ ဆရာသက္ၾကီးရဲ့အာနာပါနသိမႈျဖင့္ ဝိပႆနာ ရႈပြားနည္းပါပဲ။
ထူးျခားတာတခုေျပာရအံုးမယ္ဗ်။ တေန႔ က်ဳပ္အမွတ္မပ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ က်ဳပ္ရဲ့ ေျခဖဝါး ႏွစ္ဖက္ဟာ အမႈန္ေတြျဖစ္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္ဗ်။ ဘယ့္ႏွယ့္ဟာတုန္း ေျခဖဝါးမွာ အမႈန္ေတြ လႈပ္ေန တာ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔ပါလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ဟုိေနရာဒီေနရာ ၊ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဆူးခၽြန္ ေလးနဲ႔ထုိးသလုိ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္သြားတာလည္း ရွိပါရဲ့။ ဒါတင္ မကေသးဘူးဗ်။ တခါတေလ က်ဳပ္ကုိယ္ေပၚမွာ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြ တေရြ႔ေရြ႔ေလွ်ာက္သြား ေနသလုိမ်ဳိးလည္း ခံစားရတယ္ဗ်။ အမွန္က တရားထုိင္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အမႈန္ကေလးေတြကို သတိျပဳမိတာဟာ ႏွာသီးဖ်ားမွာလို႔ က်ဳပ္ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အခု က်ဳပ္ ေျခဖဝါးမွာ လာေပၚေနတာဟာ က်ဳပ္ဟာ ဇြဲၾကီးၾကီးနဲ႔ ရမ္းလုပ္ေနလုိ႔ ျဖစ္ရတယ္လို႔ ယူဆမိေတာ့တာပါပဲ။
က်ဳပ္စိတ္ထင္ အဲဒီလုိခံစားမႈနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ထူးျခားတာတခု ထပ္ၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ ထူးျခားတာဆုိတာ ထူး ဆန္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒီလုိဗ်။ က်ဳပ္ဟာ ေျခဖဝါးမွာ အမႈန္ေတြေပၚတာကုိ သိသြားေတာ့ ႏွာသီးဖ်ားမွာေကာ ဘယ္လိုေနတုန္းဆုိျပီး သတိထားၾကည့္လုိက္ေတာ့ အမယ္၊ ႏွာသီးဖ်ားမွာလည္း အမႈန္ေတြ ေပၚတာပဲဗ်။ ဆူးခၽြန္ နဲ႔ထုိးသလုိ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ တေရြ႔ေရြ႔သြားေနတာဟာလည္း လက္စသတ္ေတာ့ အမႈန္ေတြလႈပ္တာပဲဗ်။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိျဖစ္တာေၾကာင့္ မခံခ်ိမခံသာေတာ့ ခံစားရတာမ်ဳိးမရွိဘူး။ မွတ္ေနသတိျပဳေနဖန္မ်ားလို႔ ထင္ပါရဲ့။ တခါ တေလ က်ဳပ္ရဲ့ႏွာသီးဖ်ားမွာ ေရေတြ ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ျဖစ္ေနသလုိ ခံစားရတယ္ဗ်။
တျဖည္းျဖည္းႏွာသီးဖ်ားက ေလကုိေသခ်ာအာရံုျပဳျပီး စုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ေတာ့ လႈပ္ေနတဲ့ ေလအဝန္းတခုကုိ က်ဳပ္သတိျပဳမိလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း အဲဒီလႈပ္လႈပ္ရြရြအရာေလးဟာ ေနရာေရႊ႔လုိ႔ရႏိုင္သလားဆုိတဲ့ စိတ္ ကူးေပၚလာတာနဲ႔ ငယ္ထိပ္ကုိ စိတ္နဲ႔တြန္းပုိ႔ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ၊ အမယ္ ေရႊ႔လုိ႔ရတယ္ဗ်။ က်ဳပ္ဟာ ေရႊ႔လုိ႔ရတဲ့ အဲဒီအဝန္းေလးကုိ ေသခ်ာထပ္ျပီး ဂရုတစုိက္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ၾကည့္ေနတာၾကာေလ အဲဒါေလးက တျဖည္း ျဖည္း ျငိမ္လာေလပဲဗ်။ ျငိမ္လာေလ ခံစားမႈက ႏွစ္သက္စရာေကာင္းလာေလပဲ။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီအဝန္းေလးလဲ လုံးလုံးျငိမ္သြားေရာ က်ဳပ္စိတ္ဟာ ငယ္ထိပ္တည့္တည့္မွာ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေက်ာက္ခ်ထားသလုိ ခိုင္ျမဲေနေတာ့တာ ပဲဗ်။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အျမဲတမ္းေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနတတ္တဲ့ က်ဳပ္စိတ္ဟာ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ပဲ အဲဒီျငိမ္သက္ျခင္းမွာ ဇိမ္က်ေနတာပဲဗ်ာ။
ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ဳပ္ဖတ္ေနတဲ့ ဆရာသက္ၾကီးစာအုပ္မွာ ေတြ႔လုိေတြ႔ျငား ရွာၾကည့္ေတာ့ က်ဳပ္ရွာေတြ႔တဲ့ အနီးစပ္ဆံုးအေျဖကေတာ့ ဒါဟာ ပထမဈာန္ေဇာက်တယ္ဆုိပဲ။ က်ဳပ္စိတ္ထင္ေျပာတာေနာ္။ ေရာ့၊ မူရင္းစာကုိ ဖတ္ၾကည့္ပါ။
ကုိသက္ခိုင္ ဖတ္ေစေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္၏။
ပထမစ်ာန္ေဇာ
ဤပဋိဘာဂနိမိတ္ကုိ ၾကည့္၍ၾကည့္၍ေနလွ်င္ ၾကာေလ၊ ျငိမ္ေလ၊ ၾကာေလ လင္းေလ၊ ၾကာေလ ေအးၾကည္ေလ၊ ၾကာေလျငိမ္သက္ေလ ျဖစ္လာျပီးသကာလ ႏွစ္သက္ေသာ ပီတိျဖစ္၍ ေနလိမ့္မည္။
ထုိႏွစ္သက္ေသာ ပီတိျဖစ္တယ္ဆုိလွ်င္ပဲ ခ်မ္းသာရာသုခ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။
ခ်မ္းသာသုချဖစ္တယ္ဆုိလွ်င္ မတုန္မလႈပ္ ျငိမ္သက္တည္ျငိမ္ေသာ ေက်ာက္စာတုိင္ကဲ့သုိ႔ ခိုင္ေသာ ျမဲေသာ ဧကဂၢတာစိတ္ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဧကဂၢတာစိတ္ ျဖစ္လာေသာအခါ မိမိစိတ္သည္ ထုိ ပဋိဘာဂနိမိတ္ထဲ ေရာက္၍ေနသကဲ့သုိ႔ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကုိ ျမင္ေနသည္မွတပါး လြဲ၍ ဘာကုိမွ် မသိ ေတာ့ေပ။ ထုိပဋိဘာဂနိမိတ္သည္ပင္လွ်င္ မိမိ၊ မိမိသည္ပင္ ပဋိဘာဂနိမိတ္ ဟူသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနတတ္ သည္။ ထုိအခါဝိတက္၊ ဝိစာရ၊ ပီတိ၊ သုခ၊ ဧကဂၢတာတည္းဟူေသာ ဈာန္အဂါၤငါးပါး ႏွင့္ ျပည့္စံုျပီး သကာလ ပထမဈာန္ေဇာ က်သြားတတ္ေလ၏။
ဝိတက္၊ ဝိစာရ၊ ပီတိ ၊သုခ၊ ဧကဂၢတာ ဟူေသာ ဈာန္အဂါၤငါးပါးတုိ႔တြင္ -
ဝိတက္- ဟူသည္ကား မိမိႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ နာမ္တရားတုိ႔ကုိ အာရံုတစ္ခုခုသုိ႔ ပုိ႔ၿခင္းသေဘာရွိေသာ နာမ္တရားတစ္ခုပင္တည္း။
ဝိစာရ- ဟူသည္ကား မိမိႏွင့္အတူတကြျဖစ္ေသာ နာမ္တရားတို႔ကုိ အာရံု၌ သံုးသပ္ေစျခင္း သေဘာရွိ ေသာ နာမ္တရားတစ္ခုပင္တည္း။
ပီတိ- ဟူသည္ကား အာရံုကုိ ႏွစ္သက္ျခင္းသေဘာ ရွိေသာ နာမ္တရားတစ္ခုပင္တည္း။
သုခ- ဟူသည္ကား အာရံုကုိ ခ်မ္းသာ၏ဟု ခံစားျခင္းသေဘာရွိေသာ နာမ္တရားတစ္ခုပင္တည္း။
ဧကဂၢတာ- ဟူသည္ကား အာရံု၌ တည္ၾကည္ျခင္း ၊ မပ်ံ႔လြင့္ျခင္းသေဘာရွိေသာ နာမ္တရားတစ္ခုပင္ တည္း။
ဤကား ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ား နားလည္ေအာင္ေရးသားေသာ ဈာန္အဂါၤငါးပါး၏ အက်ဥ္းဆံုး အဓိပၸါယ္ တည္း။
(ပဋိဘာဂ နိမိတ္လံုးကို ၾကည့္၍ၾကည့္၍ ေနေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္အား ၿပဆိုအပ္ေသာ ဝိတက္ ၊ဝိစာရ၊ ပီတိ ၊သုခ၊ ဧကဂၢတာဟူေသာ သေဘာတရားငါးပါးႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ ပထမဈာန္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္ ဟူလုိ။)
………………………….
တခုေတာ့ သတိေပးထားအံုးမယ္ဗ်။ ပထမဈာန္ေဇာက်တယ္ ထင္တယ္ေျပာမိလုိ႔ က်ဳပ္ကုိ ပထမဈာန္ရသြားျပီ ဆုိျပီး စြတ္အထင္ၾကီးမေနနဲ႔။ သူေဌးျဖစ္ခ်င္ေဇာကပ္တာနဲ႔ သူေဌးတကယ္ျဖစ္သြားတာ အမ်ားၾကီး ကြာတယ္ ေနာ္။ ထပ္ျပီးေျပာလုိက္ပါရဲ့။ အခုေျပာေနတာဟာ က်ဳပ္ရဲ့အထင္မွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မယ္၊ မဟုတ္ခ်င္လည္း မဟုတ္ဘူး။
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အံ့ၾသဝမ္းသာမိတာကေတာ့ က်ဳပ္လုပ္ေနသမွ် ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း အဆင့္ဆင့္၊ အမည္သညာေခၚေဝၚပံုေတြဟာ က်မ္းဂန္ေတြမွာ အသင့္ရွိေနျပီးသားဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲဗ်။ က်ဳပ္ စိတ္ ထဲမွာ တခုခုမရွင္းတာရွိလုိ႔ စာတအုပ္ကိုေကာက္လွန္လုိက္ရင္ က်ဳပ္သိခ်င္တဲ့အခ်က္ဟာ လွန္လုိက္တဲ့ စာမ်က္ ႏွာမွာ တန္းတုိးေနတာမ်ဳိးလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကံဳရဖူးတယ္။ တခါတခါ နတ္သိၾကားေတြ ကူညီေနတယ္လို႔ ေတာင္ ခံစားရတဲ့အထိပဲဗ်။
အမွန္က က်ဳပ္တုိ႔ဟာ ဘာသာေရးမွာ စကားလံုးေတြ အသံေတြေနာက္ကို လုိက္ျပီး အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ၾကတာမို႔ ေယာင္ဝါးဝါးေတြ ၾကံဳေနခဲ့ၾကတာဗ်။ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ ေပါင္းစပ္လုိက္ေတာ့မွ နားသယ္ကုိ တူနဲ႔ႏွက္လုိက္သလုိ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္အသိျဖစ္ေတာ့တာကလား။
ဥပမာ၊ က်ဳပ္သေဘာေပါက္သြားတဲ့ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ဆုိပါေတာ့။ခင္ဗ်ားကေျပာမယ္ ၊ ဒါေလးမ်ားဗ်ာ။ မျမဲဘူး၊ ဆင္းရဲတယ္၊ အစိုးမရဘူး၊ ဒါဟာ အနိစၥ၊ဒုကၡ၊ အနတၱ ေပါ့ဆုိျပီး။ဒီမွာတင္ က်ဳပ္က ဘယ္ဟာကဘယ္လုိ မျမဲ သတုန္း၊ ဘယ္ဟာက ဘယ္လို ဆင္းရဲသတုန္း ထပ္ေမးရင္ ခင္ဗ်ား ဒုကၡိတပ်ားတုတ္သလိုျဖစ္ျပီ။ က်ဳပ္ ရွင္းျပတာေလးကုိ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ပါဗ်ာ။
က်ဳပ္ဟာ ႏွာသီးဖ်ားကေလဝန္းကုိ ဆင္ျခင္ဖန္မ်ားလာေတာ့ အဲဒီေလဝန္းရဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳ အေသး စိတ္ကုိ တစတစ သေဘာေပါက္လာတယ္။ေနာက္ တခါတရံ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ အမႈန္ေလးေတြ ဖြားကနဲေပၚလာလုိက္ ေပ်ာက္သြား လုိက္ ျဖစ္တတ္တယ္။ အလားတူမ်က္စိကုိမွိတ္ျပီး ရႈမွတ္ေနတုန္းမွာ ဝင္းကနဲ လင္းကနဲ အလင္းေရာင္ေတြကုိလဲ အာရံုမွာေပၚလာ တတ္တယ္ဗ်။
က်ဳပ္လည္း ဒီလုိျဖစ္ေနတာေတြဟာ က်ဳပ္အသက္ရွဴေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွဴေနျခင္းနဲ႔ ေလအဝန္းလွဳပ္ရွားမွဳဟာ ဘယ္လုိဆက္စပ္ေနသလဲဆုိတာ ေသခ်ာထပ္ျပီး ေလ့လာတယ္။ အသက္ရွဴတာကုိ ေအာင့္ထားျပီး ေလအလႈပ္ကုိ သတိထားၾကည့္ေတာ့ လႈပ္ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ဟာ အသက္မရွဴေတာ့ဘူးထင္ရေလာက္ေအာင္အထိ သမာဓိၾကီးေအာင္လုပ္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ အလႈပ္က ရွိေန တုန္းပဲ။ အဲဒီအလႈပ္ဟာ က်ဳပ္အသက္ရွဴရွဴ မရွဴရွဴ အခ်ိန္တုိင္း ရွိေနတယ္။ ေနာက္တခုက အဲဒီအလႈပ္ဟာ တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္မတူေအာင္ ပံုစံေျပာင္းလဲေနတ့ဲ အလႈပ္ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအလႈပ္ဟာ က်ဳပ္ရဲ့လႈပ္ရွားမွဳ ဖန္တီး မႈ ပေယာဂနဲ႔ ကင္းကြာျပီး သူ႔သေဘာနဲ႔သူ အခ်ိန္ျပည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အလႈပ္ဆုိတာေသခ်ာလာတယ္။ ထုိ႔အတူ ဝင္း ကနဲ ေပၚလာတတ္တဲ့ အလင္းေရာင္ဟာလည္း က်ဳပ္သေဘာနဲ႔ကင္းျပီး ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ လာတယ္ဗ်ာ။
အတုိခ်ဳပ္ရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က်ဳပ္တုိ႔ခႏၶာကုိယ္မွာ အျမဲမျပတ္ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ျပီး လွဳပ္ရွား ေျပာင္းလဲ ေနတဲ့ အခ်င္းအရာတခု ရွိတယ္။ဒါဟာ က်ဳပ္နားလည္ခဲ့တဲ့ အနိစၥပါပဲ။
အမွန္ကုိ ဝန္ခံရရင္ အနိစၥ ဆုိတာ အ ေရ အ ၊ နငယ္လံုးတင္ စလံုးႏွစ္လံုးဆင့္ အနိစၥ လုိ႔ က်ဳပ္တသက္လံုး ထင္ေနခဲ့တာဗ်။အဲဒီအလႈပ္ကုိ ၾကီးစြာေသာ သမာဓိနဲ႔စုိက္ၾကည့္ႏုိင္လာတဲ့အခါ အဲဒီအလႈပ္မွာ အလြန္ေသးငယ္ တဲ့ အမႈန္ေလးေတြ ေပၚလာလိုက္ေပ်ာက္သြားလုိက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ဆုိတာ သိလာႏိုင္တယ္ဗ်ာ။ အမႈန္ ေဟာင္းေတြ ပ်က္သြားျပီး အမႈန္သစ္ေတြေရာက္လာတာတဲ့ဗ်။ ဘယ္ကေနလာ၊ဘယ္ကုိသြားတယ္ဆုိတာ မရွိ ဘူး။ ဒီေနရာ မွာတင္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာတင္ ေပ်ာက္သြားတာမ်ဳိး။
တိတိက်က်ေျပာရရင္ အဲဒီေပ်ာက္သြားတဲ့အမႈန္ေတြဟာ အရပ္ စကားနဲ႔ဆုိ ေသကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။ တလ စပ္ ေပ်ာက္ကုန္ေသကုန္တယ္ဆုိေတာ့ အဲဒါဟာ ဆင္းရဲျခင္းေပါ့။ ဆင္းရဲတာကုိ ဒုကၡလို႔ ဆုိတာပါပဲဗ်ာ။က်ဳပ္ဟာ အျမဲမျပတ္ေျပာင္းလဲေနျခင္းသေဘာနဲ႔ အမွဳန္နဲ႔အလင္းေတြ ေပ်ာက္လုိက္ေပၚလုိက္ျဖစ္ေနတာကုိ မျဖစ္ပဲေနေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ အားစုိက္ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ၾကည့္တယ္။
ဘယ္လုိမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရပဲ တလစပ္ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ အစုိးမရဘူးဆုိတဲ့ အနတၱေပါ့။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ရဲ့ေကာက္ခ်က္ကုိ စာတတ္ ေပတတ္ က်မ္းဂန္တတ္တဲ့သူ တဦးဦးနဲ႔မ်ား ဆံုႏုိင္ခဲ့ရင္ မွန္မမွန္ ဟုတ္ မဟုတ္ ထပ္ျပီး ဆန္းစစ္ခ်င္ပါရဲ့။
………………………………..
တစစနဲ႔က်ဳပ္ဘဝဟာ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘဝတခုျဖစ္လာပါတယ္။ေရာက္လာသမွ် က်မ္းဂန္ေတြ၊ တရားစာအုပ္ေတြကို ေသခ်ာဖတ္တယ္။ဝတၳဳဖတ္သလုိ ဇာတ္ေႀကာင္းသိရံုမဟုတ္ဘူး။ေရကူးတတ္ခ်င္ေနတဲ့သူက ေရကန္ေဘးမွာ ေရကူးနည္းစာအုပ္ဖြင့္ျပီး ေရထဲဆင္းကူးလုိက္ စာအုပ္ထဲမွာ မသိတာျပန္ရွာလိုက္ လုပ္ေနတာ။ အတြင္းအား က်င့္တဲ့သိုင္းသမားဝတၳဳေတြထဲကလုိလဲ တူပါ့ဗ်ာ။ သိုင္းက်မ္းႀကီးကိုဖြင့္လုိက္ ၊သိုင္းေလ့က်င့္လုိက္၊ နားမလည္ တဲ့ အခန္းဆိုရင္ စာအုပ္လွန္ရွာလုိက္ ေပါ ့။
ဗ်ာ စာအုပ္ခ်ည္းသက္သက္ပဲလား။ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ လူဆရာလည္းလိုတာေပါ့။ ရဲဘက္ပါဆုိေနမွ တရားစခန္း က တရားျပဆရာေတာ့ ဘယ္ပင့္လို႔ရမလဲ။က်ဳပ္လည္း တရားစခန္း ဘယ္သြားလို႔ရပါ့မလဲ။ သိခ်င္တတ္ခ်င္ စိတ္ က ဦးေဆာင္ေနေတာ့ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ဆရာရွာရေတာ့တာေပါ့။ က်ဳပ္ရွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆရာတေယာက္က ေတာ့ တပ္မေတာ္(ေရ)မွာ တပ္ႀကပ္ႀကီးအျဖစ္ကေန ေထာင္က်လာတဲ့ တပ္ႀကပ္ႀကီးထြန္းထြန္းဦးပဲ။ ဆရာဆို ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္မွာ ဒီေန႔အထိ ေက်းဇူးတင္ေလးစားေနတုန္းပဲ။က်ဳပ္ထက္ငယ္တယ္။ဦးထြန္းထြန္းဦး လုိ႔ေျပာ ရင္ခင္ဗ်ား နားရႈပ္မွာ စိုးလုိ႔။သူဟာ က်ဳပ္ဆရာဆုိတာ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အျမဲရွိတယ္။တပ္ႀကပ္ႀကီး ထြန္းထြန္းဦးလ႔ုိ ေျပာ လုိက္တာ သူခြင့္လြတ္မွာပါ။တပ္ႀကပ္ႀကီး ဦးထြန္းထြန္းဦးလုိ႔ ေခၚေလ့ေခၚထမွ မရွိတာကလား။
သူက သူ႔ဆရာ ဗိုလ္မွဴးမ်ဳိးေဆြနဲ႔အမႈတြဲ ။တနသၤာရီတိုင္းဘက္မွာ တာဝန္က်တုန္း ေမွာင္ခုိစက္ေလွတစီးကို ဖမ္းမိရာက ေလွေပၚပါလာတဲ့ လူအကုန္လံုးကို ပစ္သတ္ျပီး သိန္းေထာင္ခ်ီတဲ့ ေငြနဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ယူခဲ့တဲ့အမႈ။ ေနာက္ေဝစု ခြဲတာမတည့္ႀကဘူး ထင္ပါရဲ့။ အားလံုး ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ ႀကတာပါ။ကိုမ်ဳိးေဆြကလည္း သူ႔့ ဗိုလ္ သင္တန္း အပါတ္စဥ္မွာ ေငြဓားရခဲ့တဲ့သူလို႔ ေျပာတယ္ဗ်။ သူတုိ႔ကို က်ဳပ္အျပစ္ဆိုဘို႔ မရွိပါဘူး။လူဆိုတာ တခါ တခါ မယံုႀကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ ေဖာက္ျပန္တတ္တာ ေလာကဓမၼတာလုိ ့က်ဳပ္လက္ခံတတ္ေနပါျပီ။
ကိုမ်ဳိးေဆြက တတ္ႏုိင္တဲ့သူ ဆိုေတာ့က်ဳပ္လိုပဲ သီးျခားတဲတလံုးနဲ႔ေနတာ။ကို ထြန္းထြန္းဦးက သူ႔ဆရာနဲ႔တြဲေန တယ္။သူ႔အိမ္ေရွ့မွာ စိုက္ခင္းေတြလုပ္ထားတယ္။အိမ္ေဘးမွာ ေခ်ာင္းက်ဥ္းေလးရွိတယ္။ ေနခ်င့္စဖြယ္ေတာင္ ျဖစ္ေသးဗ်ာ။ကိုမင္းေဆြဆီသြားလည္ရင္းက ကိုထြန္းထြန္းဦးနဲ႔ေတြ႔တာဗ်။သူက နည္းနည္းမႈန္ကုပ္ကုပ္ေနတယ္။ သေဘာေတာ့ ေကာင္းတဲ့လူစားပါ။ ကိုမ်ဳိးေဆြအိမ္ထဲကို ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ကက္ဆက္ႀကီးတလံုးနဲ႔ တရား ကက္ဆက္ေခြအပံုႀကီးကို သြားေတြ႔ရာက စကားစပ္မိျပီး သူက တရားစခန္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ဝင္ဘူးတယ္ဆုိ ေတာ့ က်ဳပ္ဆရာျဖစ္ သြားတာပဲ။
သူလား။ဘာျဖစ္ပ်က္မွ မျမင္ခဲ့ပါဘူးလုိ႔ သူကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာဝန္ခံပါတယ္။ဒါေပမဲ့က်ဳပ္က တကယ္ လုပ္ေနသူဆို ေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးႀကီးတယ္ဆိုရမယ္။သသဒၶါ၊ပညာ၊ဝိရီယ။သတိ ဆိုတဲ့ေလးခ်က္ထဲမွာ သတိက အေရးအႀကီး ဆံုး ပိုတယ္လုိတယ္ဆိုတာ မရွိဘူးဆိုတဲ့အခ်က္ကို က်ုဳပ္ လႊတ္ သေဘာက်သဗ်ာ။ က်ဳပ္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြမွာ သတိကို ထိထိေရာက္ေရာက္ စိုက္ထားႏုိင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ က်ဳပ္သိလာတယ္။
က်ဳပ္သူ႔တဲက ျပန္ရင္ေတာင္ က်ဳပ္ေျခေထာက္ဘယ္လိုလွမ္းတယ္။ႀကြတယ္။ ေရနဲ႔ထိတယ္။ သစ္သားတံတားနဲ႔ ထိတယ္။ ကတၱရာလမ္းနဲ႔ထိတယ္ ဆုိတာကအစ သတိမျပတ္ေအာင္ မွတ္ေတာ့ တာပဲဗ်ာ။ကက္ဆက္ေခြက တရားေတြလား။ နာတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဆီမွာ ကက္ဆက္ မရွိေတာ့ သူ႔ဆီေရာက္တုန္း နာရတာေပါ့။ သူကလည္း ရွင္းျပေပါ့။က်ဳပ္ကေတာ့ ဖိုးက်ဳိင္းတုတ္ေပါ့။ႀကိဳက္လြန္းတာ ေျပာပါတယ္။
သူက က်ဳပ္ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနျပီ၊ဘာအဆင့္ေရာက္ေနျပီ ေတြလည္း ေျပာတယ္ဗ်။ က်ဳပ္ကေတာ့ နားလည္း မလည္၊ ယံုဘုိ႔လည္းခက္ခက္ဆိုေတာ့ နားေထာင္ယံုေပါ့။က်ဳပ္ကုတင္ေပၚမွာ ေလ်ာတိုက္ေမ်ာေနတာ သူ႔ကုိေျပာ ျပေတာ့ “ခင္ဗ်ား ရေသ့ေသလုိ ့ဝင္စားတယ္ထင္တယ္”တဲ့။
က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလားလုိ႔စဥ္းစားမိျပန္တယ္။ဘယ္လိုလုပ္ ဘဝေတြ ေျပာင္းႀကတာလဲ။သံုးဆယ့္တဘံုဆိုတာ တကယ္ရွိသလား စာအုပ္ထဲက သံုးဆယ့္တဘံုေတာ့ က်ဳပ္သိတာေပါ့။ က်ဳပ္ဥာဏ္နဲ ့ကိုက္ေအာင္သိခ်င္တာ ဆိုေတာ့ အေျပာနဲ ့ေတာ့ မလံုေလာက္ဘူးေလ။
ေနအံုးဗ်။ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္ေနႀကတယ္ ဆိုတာဟုတ္မဟုတ္ အခုမွ သံသယျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္အာရံုမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ရွိေသးတယ္။လူပဲဗ်။ ကိုယ္ဘယ္ဘဝက လာတယ္ ၊ဘယ္ဘဝ ေရာက္မယ္၊ဆိုတာ သိႏိုင္မယ္ဆုိရင္ သိခ်င္ႀကတဲ့သူခ်ည္းေပါ့။ဒါမွ ေနာင္ဘဝမွာ မျဖစ္သင့္မျဖစ္ထုိက္တာ ေရွာင္ႏိုင္ေဆာင္ႏုိင္မွာေပါ့။ဘယ္ေလာက္ေနရာ က်လုိက္မလဲ။
က်ဳပ္အာရံုထဲမွာ ေပၚခဲ့ဖူးတာက ဘာတဲ့ က်ဳပ္ဟာ ျဗဟၼာျပည္က လာတယ္ဆုိလား။ ဟား -- ဟား။ ေႀကာင္ေတာ့ ေႀကာင္တယ္ ဆုိရမယ္ဗ်။သို႔ေသာ္ တကယ္ ျဗဟၼာျပည္ကလာတယ္ပဲ ထားပါေတာ့။သိပ္ေတာ့ အထင္မႀကီးေလ နဲ႔။ ျဗဟၼာျပည္တဝင္းဝင္း။ ဝက္စားက်င္းတရႈပ္ရႈပ္တဲ့။ လူတိုင္း သိေနႀကားဘူးေနျပီးသားပဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း နတ္ ျပည္က ဆင္းလာတာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲ။ ေအးပါဗ်ာ။ ျဗဟၼာျပည္ကလာသည္ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းကိုေျပာမွာပါ။ က်ဳပ္ေျပာထားပါတယ္ေနာ္။ အထင္မႀကီးေႀကး။ လူေပါလူေႀကာင္လုိ႔မထင္ေႀကးဆိုတာ။ အပ္ေႀကာင္းထပ္ရမယ္ ဗ်။ လူေတြက ကတိေပးျပီး ေမ့တတ္ႀကလြန္းလို ့။ဒီလိုဗ်။
က်ဳပ္အခု ဒီေထာင္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့အမႈကို ပထမတရားရံုးက အျပီးအျပတ္လႊတ္လိုက္ ျပီးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ ဗ်ာ။က်ဳပ္ တဖက္ႏိုင္ငံကို လိုအပ္ရင္ ကူးဘုိ႔ဆိုျပီး ျမဝတီဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ခဲ့တယ္။က်ဳပ္တပည့္ေက်ာ္ အရပ္ ငါးေပမျပည့္တဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတဲ့ ရာဂ်ားဆိုတဲ့ ဟိႏၵဴ ကုလားေလးနဲ႔ေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ဒါက်ေနာ့္ ပညာပဲ။ ဒီကုလားေလးဟာ က်ေနာ္လို လူရဲ့ လက္စြဲေတာ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ မယံုႏုိင္ေအာင္ တမင္ေရြးျပီး ေလ့က်င့္ထားတာ။ အမွန္တကယ္လည္း က်ဳပ္အမႈ အတြက္ က်ဳပ္ရတက္မေအးလွဘူး။ဗမာျပည္ေလ။
ကဲပါဗ်ာ။အမႈအေႀကာင္း က်ဳပ္ဖြင့္ေျပာ လိုက္ပါေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ေထာင္ထားတဲ့ကုမၸဏီမွာ သေဘာၤသားေဟာင္း တေယာက္က ရွယ္ရာ ဝင္ထားတဲ့ရွယ္ရာရဲ့ တဆယ္ရာခုိင္ႏွဳံး။ က်န္တဲ့ ကိုးဆယ္က က်ဳပ္ပိုင္တာ။အလုပ္အတူ တြဲလုပ္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း သေဘာထားေတြကြဲလာတာေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္က ဇယားႀကီးႀကီး ေတြ ဆြဲတတ္ေတာ့ အျမတ္ေတြက မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုိးလာတယ္။ခက္တာက ဗမာျပည္မွာ ဇယားဆြဲ တယ္ ဆိုတာ မာဖီးယား ထက္ဆိုးတယ္ဗ်။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္းမကင္း၊ေထာက္လွမ္းေရးဗ်ဴဟာမွဴးလို လူမ်ဳိးကအစ နယ္ေျမ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ႀကပ္ႀကီးအဆံုး ေပးရ ကမ္းရ၊ ခြံ႔ရ ၊ ပိတ္ရ၊ ဆို႔ရ။ ေက်ြးေမြးဧည့္ခံရနဲ႔ စာရင္းမရွိ အင္းမရွိေတြက မ်ားတယ္။သူက ေဘးကေန စာရြက္တရြက္နဲ႔ ဘယ္အလုပ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ အျမတ္ဆိုျပီး လုိက္မွတ္ရာက ျပႆနာစေတာ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္က သိပ္နားေအးခ်င္တဲ့သူဗ်။ေငြရွာတဲ့ အလုပ္ကို က်ဳပ္သိပ္ကၽြမ္း က်င္တယ္။ဒီေငြအတြက္ေတာ့ က်ဳပ္သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ မရိုးမသား လုပ္ဘုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့ဘူး။က်ဳပ္ ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြး လူစြမ္းလူစ နဲ႔ထိလိုက္ရင္ ေရႊျဖစ္ေနတာ။ ဘာလုိ႔ စိတ္ညစ္ခံစရာ လိုသလဲဗ်ာ။သူကလည္း ငန္းကို သတ္ျပီး ဗုိက္ခြဲဘုိ႔ လုပ္လာေတာ့ ျပႆနာ က ပိုရႈပ္လာတယ္။
တစတစနဲ႔ က်ဳပ္က သူေတာင္းတာ သေဘာတူလိုက္ သူက တုိးေတာင္းလုိက္နဲ႔ သပြတ္အူ လုိက္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေငြကိစၥထက္၊ မင္းဘာေကာင္လဲ၊ငါ ဘာေကာင္လဲဆိုျပီး ကမၻာရန္ျဖစ္လာေတာ့ သူက တရား စြဲဘုိ႔လိုက္လံုးပမ္းတယ္။က်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း တိမ္ေပၚတက္ လိုက္ခ်င္တဲ့ ေကာင္မ်ဳိးဆိုေတာ့ စိန္လိုက္ကြာ လို႔ ဘြာခတ္ေနတာေတြ ျပန္ရုပ္လုိက္ေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္တရားရံုး၊ဘယ္ရဲစခန္းကမွ သူဖြင့္တဲ့ အမႈကို လက္မခံ ခဲ့ႀကဘူး။ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ႀကာေတာ့က်ဳပ္ဘက္က ေျခလွမ္းတခ်က္ ယုိင္သြားတယ္။ ကခ်င္ျငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔က ဦးဇခုန္႔တိန္ယိန္းရဲ့တပည့္ေက်ာ္ေတြနဲ႔ ပါမစ္တခုအေရာင္းအဝယ္မွာ ျပႆနာတက္ရာက လူသိရွင္ႀကား ျဖစ္ျပီး အမႈၿဖစ္သြားတယ္။အဲဒီမွာ ေရႊကိုယ္ေတာ္က ဘယ္လိုအေပးအယူနဲ႔ လုပ္လိုက္တယ္ မသိဘူး။ ကုမၸဏီ ဆိုင္းဘုတ္ကို သူမသိပဲ က်ဳပ္သေဘာနဲ႔ က်ဳပ္ေျပာင္းတင္တဲ့အမႈတဲ့။ပုဇြန္ေတာင္စခန္းမွာ အမႈဖြင့္ႏုိင္သြားပါေလ ေရာ။ဒီလိုပဲဗ်။ ျပႆနာဆိုတာ တေယာက္တည္းမလာဘူး။ အေဖာ္အေပါင္းေလးနဲ႔မွ ပြဲစည္တာ ကလား။
ဦးဇခုန္တိန္ယိန္း တို႔အဖြဲ႔နဲ႔သာ အမႈေႀကေအးသြားခဲ့တယ္။ သူနဲ႔က ပြဲမျပီးႏိုင္ဘူး။တရားရံုးမွာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ႀကာသြားတယ္။ႀကာေတာ့ က်ဳပ္ေကာသူပါ လက္ပမ္းက်လာတယ္။ အာဃာတေတြ ပိုႀကီးလာႀကတယ္။ ေနာက္ ဆံုး သူလည္းသေဘာၤျပန္မတက္ႏုိင္ က်ဳပ္လည္း ဘာဂြင္မွဆက္မဖန္ႏုိင္။ရံုးအဆင့္ဆင့္မွာ ေငြနဲ႔ပစ္။ ဝိတ္နဲ႔ဖိ၊ အျပန္အလွန္ လုပ္လိုက္ႀကတာ က်ဳပ္ကပိုလည္ေတာ့ အျပီးအျပတ္လႊတ္ေစဆိုျပီး အမိန္႔ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီမီးဟာ မေအးေလာက္ဘူးဆုိျပီး ျမဝတီဘက္ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေရးေတြလုပ္ဘို႔ ထြက္လာခဲ့တာပဲ။
ဘာျပင္ဆင္မွာလဲ ဟုတ္လား။အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာလုိက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ ဒီအမႈေနာက္ထပ္ျပန္ေပၚလာရင္ က်ဳပ္ သူ႔ကို အျပတ္ရွင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။နစ္နာေႀကးသိန္းသံုးဆယ္ေပးပါ ဆိုတဲ့အေျခအေနကေန သိန္းႏွစ္ရာ ေပးလဲ မေက်ေတာ့ဘူး။က်ပ္ေထာင္က်ရင္ျပီးေရာ ဆိုတဲ့လူကို က်ဳပ္ဘာလို႔ညွိႏိႈင္းဘုိ႔ စဥ္းစားေတာ့မလဲ။ က်ဳပ္ကလည္း လူစံုဆိုေတာ့ဗမာျပည္ဒုစရုိက္ေလာကထဲမွာ က်ဳပ္နဲ႔မကင္းရာ၊မကင္းေႀကာင္းေတြမ်ားတယ္။ဆရာၾကီး ပါဆိုေနမွ ဗ်ာ။
သူေထာင္ထဲေရာက္ေစခ်င္တဲ့က်ဳပ္ဟာ သူ႔ကိုေထာင္ထဲက ျပန္မထြက္ႏိုင္တဲ့ နည္းမ်ဳိးစံု ႀကံစည္ခဲ့တယ္။ ေထာင္ ထဲမပို႔ႏိုင္ရင္ ေျမႀကီးထဲကိုပို႔ရမယ္။တကယ္က က်ဳပ္လူမသတ္ခ်င္ဘူးဗ်။ဒီလုိ ရက္ရက္စက္စက္ စိတ္ကူးမ်ဳိး လည္း ကူးတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အခုဟာက သူေသကိုယ္ေသ ျဖစ္ေနႀကတဲ့ အေျခအေန။အေသမသတ္ပဲ ေျခေတြလက္ေတြ ခုတ္ျဖတ္ပစ္ရင္ မွတ္မလားလို႔လဲ စိတ္ကူးမိ့ရဲ။ေဒါသ အာဃာတမ်ား တယ္လည္း ပူေလာင္ပါ လားဗ်ာ။သူ႔ကို ဒုကၡေပးဘုိ႔အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကံရင္း က်ဳပ္စိတ္ကို က်ဳပ္ေဆာက္တည္ရာကို ရွာခဲ့ရတယ္။ ေန႔တိုင္း အခ်ိန္ ျပည့္၊ မိုးခ်ဳပ္မိုးလင္း အရက္ေသာက္တယ္။
က်ဳပ္ျမဝတီမွာ ငွားထားတဲ့တုိက္ခန္းက မဲေဆာက္ျမဝတီတံတားႀကီးရဲ့ေအာက္ဖက္ ဗမာျပည္ဘက္ အျခမ္းမွာ။ ေဘးဆိုင္မွာ အရက္ဝယ္ရတာ ေန႔ေန႔ညညလြယ္တယ္။ အရက္တင္မကဘူး။ က်ဳပ္ ေသာက္ေနက် အပင္လိမ္ ေနက် အလက္ဇင္လို႔ေခၚတဲ့ အျဖဴေရာင္စိတ္္ျငိမ္ေဆးျပားတမ်ဳိးကလည္း ျမဝတီမွာေပါမွေပါ။ အရက္ေသာက္ လိုက္ ။ေဆးခ်လုိက္။ေဆးနဲ႔အရက္နဲ႔အပင္လိမ္လိုက္ ။ ဒုကၡေပးခံရမဲ့သူက ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး။က်ဳပ္က ေဂၚျပား ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေန႔ေရာညေရာ မအိပ္မေန ကိုယ့္ေသတြင္းကုိယ္တူးေနျပီ ဆုိပါေတာ့။
ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲဗ်ား။ ေျခာက္လေလာက္ႀကာေတာ့ က်ဳပ္ကို မ်က္ကြယ္မွာ ေထာင္ဒါဏ္ငါးႏွစ္ ခ်လိုက္ပါ ေလေရာ။ အမိန္႔ခ်ျပီး ရက္ေပါင္းကိုးဆယ္အတြင္း အယူခံဝင္ရမယ္။ အယူခံဝင္တဲ့အခါ အယူခံလႊာကို က်ဳပ္က ေထာင္ထဲကေန လက္မွတ္ထုိးရမယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ က်ဳပ္ေထာင္ထဲဝင္မွ အယူခံဝင္ႏုိင္မွာ။ မဟုတ္ရင္ တသက္လံုး ဝါးရမ္းေျပးေပေတာ့။
အိ္ပ္မေပ်ာ္စားမဝင္တဲ့ ဘဝေတြဟာ အဲဒီက စခဲ့တာဗ်။က်ဳပ္လည္း မထူးပါဘူးဆိုျပီး အေဝးထိန္းခလုပ္နဲ႔ ရန္သူ ေတာ္ကို လွမ္းထုလုိက္တာ သူလည္းေထာင္ထဲေရာက္သြားျပန္ေရာ။ေအာ္ အေဝးထိန္းစံနစ္နဲ႔ လွမ္းဒုကၡေပး တယ္ ဆုိတာ သူေထာင္မက် က်ေအာင္ က်ဳပ္ဖန္တီးလုိက္တာကုိ ေျပာတာဗ်။ သူေထာင္ထဲေရာက္လည္း က်ဳပ္ ေသာကက မေအးခဲ့ဘူး။ေလာင္ျမိဳက္ဆဲပဲ။က်ဳပ္လည္း ေထာင္ဗီဇာရထားျပီးသားေလ။ မွန္တယ္မွားတယ္။ တရားတယ္။မတရားတယ္။ ေဝဖန္စိစစ္ႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ က်ဳပ္မွာကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ျပီ။ အရက္နဲ႔ေဆးက လြဲရင္ ဘာမွ က်ဳပ္မေတာင္းဆုိေတာ့ဘူး။ စားလို႔လည္း မဝင္ေတာ့ဘူး။ အခ်ဥ္ထုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ေရသန္႔ဗူး ေလာက္သာ က်ဳပ္ အတြက္အဟာရ ။လူပံုစံဟာ ေႀကာက္ခမန္းလိလိ လူမိုက္ရုပ္ေပါက္လာတယ္။ စိတ္တိုလာ တယ္။စိတ္ေတြဟာ ဘယ္လုိမွထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔မရေအာင္ ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္လာတယ္။ ဒရင္းဘက္ေပၚမွာလွဲလိုက္ ရင္ ငါေထာင္ထဲကို ဝင္ရေတာ့မယ္။ငါ့က်န္းမာေရးကအဆိုးဆံုး အေျခအေနကုိေရာက္ေနျပီ။ ငါေထာင္ထဲမွာပဲ ေသရေတာ့မယ္။ ငါမႀကာခင္ေသရေတာ့မယ္၊ဆိုတာေတြခ်ည္း ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ ဆံုးဗ်ာ။ သမံသလင္းေပၚမွာ လူးလိမ့္ျပီး ဘဝရဲ့ဆိုးဝါးလွတဲ့ ပရိေဒဝေသာက မီးေတာက္ေလာင္တဲ့ဒဏ္ခံခဲ့ရ တယ္။ေနာက္ဆံုး ရွိသမ်ွအားမာန္ကိုတင္းျပီး က်ဳပ္ျပန္ဘုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေထာင္ထဲဝင္ လုိက္ေတာ့မယ္။ရန္ကုန္မွာ ေထာင္ထဲမဝင္ခင္ေဆးကုမယ္။ငါ့မိသားစုရွိတဲ့ေနရာမွာပဲ ငါေသခ်င္ေသပါေစေတာ့ ဆုိျပီး ရန္ကုန္ အေရာက္ကား စီးလံုးငွားျပန္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
လမ္းခရီးရိကၡာအျဖစ္ မဲေခါင္အရက္ျပားသံုးလံုး၊ႀကက္ေမာက္သီးကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္၊ အိ္တ္တလံုး ေရသန္႔ေလးငါး ဗူး။ ဖန္ခြက္တလံုးေပါ့။က်ဳပ္ညာလက္ရံုး ရာဂ်ားအေႀကာင္းလား။ ေနာင္ႀကံဳရင္ တပည့္ေက်ာ္နဲ႔ဆရာႀကီး ႏွစ္ ေယာက္တြဲ ဖ်ံက်ခဲ့ဘူးေတြဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ အင္းစိန္သို႔ခ်ီရာဝယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ ေႀကာင္းပဲ နားေထာင္ပါအံုး။ ဒါမွ ျဗဟၼာ့ျပည္ကလာတာနဲ ့ ဆက္စပ္ေနတာမို ့ပါ။
စီးလံုးငွားလာတဲ့ကားဟာ ပံုမွန္အရွိန္နဲ႔ျမဝတီက ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ကားသမားက ႏွစ္ေယာက္ဗ်။ တေယာက္ တလွည့္ေမာင္းႀကဘုိ႔ေပါ့။က်ဳပ္တို႔ဆရာတပည့္က ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္ေပါ့။ အေမာင္း သမားႏွစ္ေယာက္က ေရွ့ခန္း။က်ဳပ္တို႔ဆရာတပည့္က ေနာက္ခန္းမွာ။ ကားက တုိယိုတာဆလြန္းေလ။ ေလာက ႀကီးရဲ့ ျဖစ္ပံုမ်ားဗ်ာ။ ေထာင္ထဲဝင္မဲ့ခရီးကို ကားစီးလံုးငွားျပီး ႏွင္ေနရသတဲ့။ေနာက္မွာ ထိုင္လုိက္တဲ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ေနသလဲ သိတဲ့အတုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေသာကဖိစီးတဲ့စိတ္ျဖစ္လာလုိက္ တခြက္ေမာ့လိုက္ ႀကက္ေမာက္သီး သံုးေလးလံုးစားလုိက္ေပါ့။ ခရီးတြင္လာေလေလ က်ဳပ္ရဲ့ေႀကာက္စိတ္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြက ဖိစီးလာေလေလမုိ႔ ေသာက္သမ်ွ အရက္ဟာ မမူးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဆးျပားေတာ့ယူမလာရဲဘူးဗ်။ လမ္းမွာ ျပႆနာတစံုတရာ ထပ္ တက္ရင္ တပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္မွာစိုးလို႔။မြန္ျပည္နယ္ဘက္ကျမိဳ႔တျမိဳ႔မွာ ထမင္းစားႀကတယ္။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ လုိက္တာဗ်ာ။အစာဝင္မွျဖစ္မယ္ဆိုျပီး အားတင္းစားဘုိ႔လုပ္ေပမယ့္ စားမရဘူး။လည္ေခ်ာင္းထဲမွာပူျပီး ဝါးမရ။ မ်ဳိမရနဲ႔။ဒါနဲ႔အရက္ကို ဖန္ခြက္လက္ေလးလံုးေလာက္ ဆိုင္ရွင္မသိေအာင္ ခုိးထည့္ျပီးခ်လုိက္ေတာ့လည္း အံ ထြက္ကုန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ မရ ရေအာင္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ဇြတ္မွိတ္မ်ဳိခ်လိုက္ေတာ့ အရက္တခြက္နဲ႔ ထမင္းငါးလုပ္ ေလာက္ ဝမ္းထဲေရာက္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။
ကားေပၚျပန္တက္ႀကျပီး ခရီးဆက္ခဲ့ႀကတယ္။က်ဳပ္လည္း အသက္မွန္မွန္ ႀကိဳးစားရွဴရင္း အိပ္လို႔ရေလမလား ဆုိျပီး မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားလုိက္တယ္။ ကားကေတာ့မွန္မွန္ ေမာင္းေနလ်က္ပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာလားျမိဳ႔လား ေတာ့ မသိဘူး၊ ေနရာတခုကုိ ျဖတ္အသြားမွာ အသံခ်ဲ႔စက္သံႀကားရတယ္။ အလွဴခံမ႑ပ္က အသံဗ်။ ခရီးသြား ရင္း လွဴဘုိ႔တန္းဘုိ႔ဗၺာန္ေဆာ္က ႏိုးေဆာ္ေနတာ။ဒါနခန္းေတြ ေကာင္းရာမြန္ရာဘဝေတြ အေႀကာင္းလည္း ပါမွာ ေပါ့။ကားက ေျဖးေျဖးေမာင္းေနေတာ့က်ဳပ္နားထဲကို အဆက္မျပတ္ အဲဒီအသံေတြ ဝင္လာေနတယ္။
အလွဴမ႑ပ္က အသံကိုနားေထာင္ေနရာကေန က်ဳပ္ရဲ့အာရံုဟာ ရြာႀကီးတရြာရဲ့ ရြာလယ္လမ္းမႀကီး တခုေပၚကို ေရာက္သြားေလရဲ့ဗ်ာ။အလြန္ေအးခ်မ္းလွတဲ့ အသံတခုကလည္း အဲဒီရြာအေႀကာင္းကို ေနာက္ခံစကားေျပာ သလို ရွင္းျပေနတယ္။ က်ဳပ္တသက္မွာဒီအသံေလာက္ ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့အသံ တခါမွမႀကားခဲ့ဖူး ဘူး။ျပန္ေျပာလို႔ကိုေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေအးခ်မ္းတဲ့အသံ။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီရြာလယ္လမ္းမႀကီး ေပၚမွာ ရြာခံတခ်ိဳ႔နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူတို႔က က်ဳပ္ကို ရြာအလည္ျပန္လာတဲ့ ေဆြမ်ဳိးရြာသားတေယက္ ရြာျပန္ ေရာက္လာလို႔ လာျပီး ႀကိဳဆိုေနသလိုမ်ဳိးဗ်။ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးရဲ့ဘယ္ဘက္မွာ မတ္ေစာက္တဲ့ ေျမနီနံရံႀကီးတခုလည္းေတြ႔ရ တယ္။ စိုက္ခင္းကိုယ္စီရွိေနတဲ့ အေနေတာ္ျခံဝင္းေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အဖြားအို တေယာက္က ျခံဝင္းထဲမွာ တခုခုလုပ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ခံအသံက ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာ တယ္ဗ်ာ။
“ဒီေနရာဟာ ျဗဟၼာျပည္ကလာတဲ့သူေတြ ေနတာပါခင္ဗ်ာ။စားဘို႔ဝတ္ဘို႔ ပူပင္ရတဲ့ ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ လိုအပ္ ရင္ ဆီအုိးႀကီးေတြ ေျမႀကီးထဲကေန အလုိလို ေပၚလာတဲ့ေနရာပါ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔မေသႀကပါဘူး။ အိုမင္း ျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡကိုေက်ာ္လြန္ႏိုင္သူေတြ ေနႀကတာပါ။ေလာဘ၊ေဒါသ။ မာန္ မာနကင္းသူေတြေနႀကတဲ့ ေဒသပါ။ ေနရာပါ” တဲ့။`
က်ဳပ္ေဘးက ရြာခံတေယာက္က မင္းေနရာမွတ္မိလားတဲ့။က်ဳပ္ကလည္း မွတ္မိတာေပါ့ဆိုေတာ့ သြားႀကည့္ႀက မယ္ဆိုျပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားႀကတယ္။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာလည္း က်ဳပ္အမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့ဘူးတဲ့ ရြာႀကီးအျဖစ္ျပန္ေပၚလာတယ္။ ျခံဳႏြယ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ေနရာတခု ၊သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရဲ့ေျခရင္းမွာ က်ဳပ္ေနခဲ့ တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္မိေနတဲ့ သစ္သားအိိမ္ေဟာင္းငယ္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔တခုကို ေတြ႔လုိက္ေတာ့ က်ဳပ္ စိတ္္ထဲမွာ အရီးႀကီးအရီးေလးေဆြမ်ဳိးေတြ အေႀကာင္းပါ ေပၚလာျပန္တယ္။က်ဳပ္ေနခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ေနရာကို ေနာက္တခါ ထပ္ ႀကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ကို ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ကားေပၚကို ျပန္ေရာက္ေနသဗ်ာ။
ဘာလဲ ခင္ဗ်ားကက်ဳပ္ကို ျဗဟၼာ့ျပည္စီတီဇင္လို႔ တကယ္ေအာက္ေမ့ေနလား။ က်ဳပ္ေျပာသားပဲ ။က်ဳပ္က အရက္ ေကာ၊မူးယစ္ေဆးဝါးပါ အလြန္အကၽြံသံုးခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ စိတ္ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဒါေတြ ဟာ အမွန္ပါလို႔ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ အတည္ယူႏုိင္မလဲ။သို႔ေသာ္ မြန္ျပည္နယ္လို အႀကီးအက်ယ္ သာသနာထြန္းကား ျပီး ပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္အေမာ္ေတြ တရားရွာမွီးခဲ့တဲ့ေနရာမ်ဳိးမွာမွ ဒီလိုအာရံုမ်ဳိးဟာ ဘာေႀကာင့္ေပၚလာရသလဲ။ ေတြးမယ္ဆိုရင္ ေတြးမဆံုးပါဘူးဗ်ာ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္အခုေျပာေနတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆိုတဲ့အေႀကာင္း က်ဳပ္ ဇာတ္လမ္းဆံုးတဲ့အခါ ဒါေတြအားလံုး လိပ္ပတ္လည္သြားမယ္လုိ႔ က်ဳပ္ယံုႀကည္ပါတယ္။ ခဏနားပါရေစဗ်ာ။ အရင္တုန္းက ပူေလာင္ခဲ့တာမ်ား အခုျပန္ေျပာယံုနဲ႔ေတာင္ အပူဟပ္သလုိပါပဲဗ်ာ။ေနာင္မ်ား ဘယ္ေသာအခါမွ ဒီဘဝမ်ဳိး မႀကံဳပါရေစနဲ႔။ ခင္ဗ်ားလည္း လူေရာနားေရာ ေညာင္းေလာက္ျပီ။ ေအးေအးေဆးေဆး နားပါဦးဗ်ာ။ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး ။ခင္ဗ်ားသိခ်င္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္အေႀကာင္း ဇာတ္လမ္းဆံုးကိုေရာက္ဘုိ ့။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
ရုပ္ပံု။ ။ ဂူဂဲလ္