၅။ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတဝါး
ထုိေန႔က ကိုသက္ခုိင္ စကားျဖတ္လုိက္သည့္အခ်ိန္ကား နံနက္ဆယ္နာရီခန္႔ရွိျပီျဖစ္၍ ေနာက္တစ္နာရီခန္႔ၾကာ လွ်င္ အက်ဥ္းသားမ်ား ဘုတ္တက္ ျပန္လာၾကေတာ့မည္ျဖစ္၏။
“လာဗ်ာ၊က်ေနာ့္တဲဖက္ သြားၾကရေအာင္၊မနက္စာအတြက္ ခ်က္ရျပဳတ္ရအံုးမယ္”
ဟု ႏႈတ္ကဆုိရင္း တျပိဳင္တည္းမွာပင္ ကိုသက္ခိုင္တေယာက္အေဆာင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလရာ က်ေနာ္လည္း ခပ္မဆိတ္ပင္ ကိုသက္ခိုင္ေနာက္မွလုိက္ပါသြားခဲ့၏။ကုိသက္ခုိင္ကား လင္းၾကည္ကို စာသင္ေနေသာရက္မ်ား၌ သာ အက်ဥ္းသားမ်ားအိပ္ေဆာင္တြင္ လာေရာက္အိပ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ပံုမွန္အားျဖင့္မူ သူ႔တဲငယ္ေပၚတြင္သာ အအိပ္အေနမ်ားသည္။ ဖုိၾကီးမွ ထမင္းကုိသာယူျပီး ဟင္းကုိမူ ကိုယ္တုိင္ခ်က္ျပဳတ္ေလ့ရွိသည္။သူ႔တဲေပၚတြင္ ဖြင့္ လ်က္သား ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အစီအရီထပ္ထားေသာ စာအုပ္အခ်ဳိ႔ကုိ ေတြ႔ရ၏။“လာဗ်ာ၊က်ေနာ့္တဲဖက္ သြားၾကရေအာင္၊မနက္စာအတြက္ ခ်က္ရျပဳတ္ရအံုးမယ္”
“ဒီေန႔ေတာ့ အစိမ္းေၾကာ္ေလးေၾကာ္ျပီး မိန္းမပုိ႔ထားတဲ့ ငါးပိေၾကာ္ေလးနဲ႔ စခန္းသြားရမွာပဲဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားပါ တခါ တည္း စားသြားေပေတာ့” ကုိသက္ခိုင္ကား ေျပာေျပာဆုိဆုိ တဲေပၚရွိဗန္းတခ်ပ္ေပၚတြင္ ရွိေနေသာ အသီးအရြက္ တခ်ဳိ႔ကုိ ကၽြမ္းက်င္ေသာ စားဖုိမွဴးတဦးပမာ လွီးျဖတ္ျပင္ဆင္ေနေလသည္။
“ ကုိသက္ခုိင္က ခ်က္တာျပဳတ္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္ပုံရတယ္”
“’ဒါလည္း က်ေနာ့္ဘဝေပး ကိစၥပဲဗ်”
“ခင္ဗ်ားကလည္း ေနရာတကာ ဘဝနဲ႔ ကုိင္ေပါက္ေနေတာ့တာပဲ”
“ေရာ၊ ကုိင္ေပါက္တာ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊က်ဳပ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖအေမေတြ ေစ်းထြက္ေရာင္းေနၾကတာမို႔ အိမ္မွာ ညီေတြနဲ႔ညီမကို ထိန္းရတယ္၊ ခ်က္တာျပဳတ္တာ တာဝန္ယူ ရတယ္ေလ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ က်ေနာ္ ရွစ္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ထမင္းအုိးစတည္ရတယ္၊ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းပါခ်က္ရ တယ္၊မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ၊ငယ္ငယ္တုန္းက ထမင္းအုိးတည္ထားရင္း ေက်ာက္ဒုိးထြက္ပစ္ေနလို႔ ဆံျပဳတ္ျဖစ္ သြားတဲ့ ထမင္းအုိးကုိ ၾကြက္တြင္းရွာျပီး သြန္ပစ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ မိဘလုပ္စာ ျဖဳန္းတီးခဲ့တဲ့ဝဋ္ေၾကြးေတြ ထင္ပါရဲ့ ဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ရဲဘက္မွာ ေရာင္စံုထမင္းနဲ႔ ညားေနတာ”
က်ေနာ္က မီးေသြးမီးဖုိကုိ မီးေမႊးေပးေနရင္း သူ႔စကားကုိ နားစြင့္ေနလုိက္သည္။ မၾကာမီမွာပင္ ကုိသက္ခုိင္ တေယာက္ ဒယ္အုိးတလံုးႏွင့္ အသီးအရြက္မ်ဳိးစုံကုိ တရွဲရွဲေၾကာ္ေနေလရာ က်ေနာ္က သူ႔စာအုပ္ပုံကုိ လွန္ေလွာ ၾကည့္ေန၏။တခဏအၾကာ ကုိသက္ခိုင္၏ အစိမ္းေၾကာ္စစ္ဆင္ေရး ျပီးဆံုးသည့္အခါ က်ေနာ့္ကုိပါ တပါတည္း ဝင္စားရန္ ဖိတ္ေခၚသျဖင့္ တဲေပၚမွာထမင္းဝိုင္းဖြဲ႔ျဖစ္ၾကသည္။ စားရင္းေသာက္ရင္းပင္ စကားလက္ဆံုက်ျပန္ သည္။
“ခင္ဗ်ား ဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြက မ်ားလွခ်ည့္လားဗ်”
“ေအးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဘဝမွာ ရွားရွားပါးပါး ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေလးတခုကေတာ့ စာဖတ္တဲ့အက်င့္ ဆုိပါေတာ့၊ ရဲဘက္ ေရာက္ေနေတာ့ စာပုိဖတ္ျဖစ္တယ္ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိစာမ်ဳိးေတြ ၾကိဳက္သတုန္းဗ်”
“က်ဳပ္က စာမေရြးဘူး၊စာစံုဖတ္ပါတယ္၊ မၾကိဳက္တဲ့စာသာ ရွိတယ္၊မေကာင္းတဲ့စာမရွိဘူးလုိ႔ ခံယူထားတယ္ ဆုိ ပါေတာ့၊ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ စာဖတ္သူရဲ့ ကိုယ္ခံအားေတာ့ လိုတာေပါ့ဗ်ာ၊”
‘အခု ခင္ဗ်ား ဖတ္လက္စ စာေတြကေတာ့ တရားစာအုပ္ေတြခ်ည္းပါလား ”
“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စာေတြ႔လက္ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ ဆုိပါေတာ့၊ က်ဳပ္ဟာ ဘာသာ တရားကုိ စာေပမွာခ်ည္း ရွာခဲ့တဲ့တာမ်ဳိးကိုလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊တခ်ဳိ႔စာေပေတြဟာ ဖတ္ရုံနဲ႔တင္ အသိျပည့္စံုသြားတယ္လုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ယုတၱိနည္းက်လြန္းတာေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္ဗ်၊ဥပမာ ဆရာ ဦးသုခရဲ့ ရာမာခရစ္ရွနား၏ သုတၱန္ပံုျပင္မ်ား ဆုိပါေတာ့ ”
“ဟ၊ ရာမာခရစ္ရွနားရဲ့ သုတၱန္ဆုိေတာ့ ဘုရားေဟာ သုတၱန္ေတြနဲ႔ ေရာမကုန္ႏုိင္ဘူးလားဗ်ာ”
“ဟုတ္ပါျပီ၊ ဒီစာအုပ္နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အျငင္းပြားၾကတာေတြ ရွိေလရဲ့၊က်ဳပ္ကေတာ့ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ထက္ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာကုိ ပုိျပီးစိတ္ဝင္စားတယ္”
“ဘယ္လို အေၾကာင္းေတြ ေရးထားလုိ႔ သုတၱန္လုိ႔ ေတာင္ ညႊန္းရသတံုးဗ်ာ”
“အမွန္ေတာ့ဗ်ာ၊သုတၱန္ဆုိတာ ဘုရားေဟာတာကုိမွ သုတၱန္လုိ႔ဆုိႏုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊သုတၱန္ရဲ့ မူရင္းအနက္ က “အစဥ္”၊” သီကုံးသည္” လို႔ ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်။ ဆရာၾကီးဦးဟုတ္စိန္ရဲ့ ျမန္မာ အဂၤလိပ္ ပါဠိအဘိဓာန္ စာမ်က္ႏွာ ၈၇၀မွာ a Buddhist Sutra or the doctrine contain in it ( သုတၱႏၱ) လုိ႔ေရးထားေလရဲ့။ အမ်ားနားလည္ၾကတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱဝါတုိ႔၏ အဇၥ်ာသယ(အလုိဆႏၵ)ကုိလုိက္ျပီး သင့္ေလ်ာ္သလုိ နားလည္ ေအာင္ က်င့္ႏိုင္ေလာက္ေသာ ေဟာေတာ္မူသည့္ တရားျဖစ္သည္ လုိ႔ဆုိတယ္။အဲဒီ ဦးသုခရဲ့ ရာမာခရစ္ရွနား စာအုပ္ထဲမွာ က်ဳပ္သေဘာက်တဲ့ ပံုဝတၳဳတခ်ဳိ႔ရွိေလရဲ့၊တပုဒ္က လယ္ထြန္ေယာက္်ား တေယာက္အေၾကာင္းတဲ့။ တခါတုန္းက ရြာတရြာမွာ အိမ္ေထာင္သည္ လယ္ထြန္ေယာက္်ားတေယာက္ရွိသတဲ့။တေန႔ သူလယ္ထြန္ရာက ေန အိမ္အျပန္မွာ ဇနီးျဖစ္သူကုိ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ေတြ႔ရတဲ့အျပင္၊ က်န္တဲ့မိသားစုေတြပါ မ်က္ႏွာမသာ မယာ ျဖစ္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရေတာ့ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးတဲ့အခါ ဇနီးျဖစ္သူက က်မတုိ႔အိမ္မွာ အားလံုး ပူေဆြး ေသာက ေရာက္ၾကရေတာ့မယ္ လုိ႔ဆုိတယ္၊ဒါနဲ႔ လယ္ထြန္ေယာက္်ားက ေသခ်ာနားရွင္းေအာင္ ေျပာပါအံုးဆုိ ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက .. က်မအေဖ ရွင့္ေယာကၡမဟာ ေတာထြက္ျပီး တရားက်င့္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာေနျပီ၊ ဒါေၾကာင့္ သူသာေတာထြက္သြားရင္ က်မတုိ႔အားလံုး ဝမ္းနည္းပူေဆြးၾကရေတာ့မယ္လို႔ ေျဖသတဲ့ဗ်။ဒီမွာတင္ လယ္ထြန္ ေယာက္်ားဟာ ရီေမာျပီး ဒီကိစၥက ဘာမွပူစရာမရွိပါဘူး၊ ထမင္းခူး မွာသာခူးပါလုိ႔ဆုိရင္း ထမင္းစားျပီး အိပ္ယာဝင္သြားေရာတဲ့ဗ်၊ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္တလေလာက္အၾကာ ေရာက္ျပန္ေတာ့ လယ္ထြန္ေယာက္်ား အိမ္အျပန္ မွာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဇနီးသည္ကုိ ေတြ႔ရျပန္လုိ႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးျမန္းတဲ့အခါ ဇနီးျဖစ္သူရ့ဲ အကုိ ေတာ ထြက္မဲ့ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနျပန္သတဲ့၊လယ္ထြန္ေယာက္်ားလည္း ရီေမာျပီး ထမင္းခူးခိုင္း၊စားေသာက္ျပီး အိပ္ယာ ဝင္ျပန္သတဲ့ဗ်၊ေနာက္ထပ္ တလျခား ႏွစ္လျခားဆုိသလုိ လယ္ထြန္ေယာက္်ား အိမ္ျပန္လာတုိင္း ေဆြမ်ဳိးေတြ ထဲက တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေတာထြက္မယ္ ဆုိတဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံဳေနရသတ့ဲဗ်ာ၊ အဲသလို ၾကံဳတဲ့အခါတုိင္းလည္း လယ္ထြန္ေယာက္်ားဟာ ရီေမာျပီး ညစာစား အိပ္ယာဝင္တဲ့အျပဳအမူနဲ႔ တုန္႔ျပန္ ေနေလ့ ရွိသတဲ့ဗ်။တခု သတိျပဳစရာ ရွိတာက ေတာထြက္ ေတာ့မယ္လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနခဲ့တဲ့ သူ႔အမ်ဳိး တေယာက္ တေလမွ တကယ္တမ္းေတာထြက္တာေတာ့ မရွိပါဘူးတဲ့၊ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ လယ္ထြန္ေယာက္်ား အိမ္အျပန္ မွာ ပံုစံတူဇာတ္လမ္းနဲ႔ ၾကိဳေနတဲ့ ဇနီးသည္ကုိ အလားတူ တုန္႔ျပန္လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူဟာ လယ္ထြန္ေယာက္်ားကုိ မေက်မခ်မ္းနဲ႔ “ရွင္ဟာ ဘာသာတရားကုိ နားလည္တဲ့ သူမဟုတ္ဘူး၊ေတာထြက္မဲ့ သူေတြကို အားက်သင့္တယ္” ဘာညာဆုိျပီး ရန္ေတြ႔ပါေလေရာဗ်ာ၊ဒီမွာတင္ လယ္ထြန္ေယာက္်ားက ဇနီးသည္ ကုိ ေလသံေအးေအးနဲ႔ .. “ တကယ္ေတာထြက္မဲ့သူကို မင္းမေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး”လုိ႔ ဆုိသတဲ့။ဒီေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူ က “တကယ္ေတာထြက္မဲ့သူက ဘယ္မွာတုန္း၊က်မေတြ႔ဖူးေအာင္ လုိက္ျပစမ္းပါ” ဆုိျပီး ခပ္ေငါ့ေငါ့အေမးမဆံုး ခင္မွာပဲ လယ္ထြန္ေယာက္်ားဟာ နံငယ္ပုိင္းတခုကိုသာခ်န္ၿပီး သူ႔ကုိယ္ေပၚက က်န္တဲ့အဝတ္ အစားေတြကုိ ခၽြတ္ခြာခ်လုိက္သတဲ့ဗ်။ေနာက္ေတာ့ တဆက္တည္းဆုိသလုိ “ဒီလုိ လူမ်ဳိးဟာငါပါပဲ”ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို ေျပာရင္း အိမ္ဝကေန ခ်ာကနဲလွည့္ျပီး အျပီးတုိင္ေတာထြက္သြား ေရာ တဲ့ဗ်ာ၊
“ဟား၊ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ခင္ဗ်ား ပံုျပင္က အေတာ္သေဘာက်ခ်င္စရာပဲ”
“ဒါတင္ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်၊ ေနာက္တပုဒ္ရွိေသးတယ္၊ ”
“ ဒါဆုိလည္း ဆက္ပါအံုးဗ်ာ ၊စားေသာက္ထားတဲ့ ပန္းကန္ေတြ က်ေနာ္ေဆးလုိက္ပါ့မယ္“
ထမင္းဝုိင္းက ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကုိ က်ေနာ္ေဆးေၾကာေနခ်ိန္တြင္ ကိုသက္ခိုင္က တဲနံရံတြင္ခ်ိတ္ထား ေသာကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္တခုထဲမွာ ကြမ္းရြက္ႏွင့္ကြမ္းယာပစၥည္းမ်ားကုိထုတ္ကာ အလုပ္ရႈပ္ေနျပန္၏။ ကုိသက္ခိုင္ ကား ကြမ္းယာကုိ ဟုတ္တိပတ္တိ စားတတ္ဟန္မတူေခ်။ခဏၾကာမွ်ဝါး၍ ငါးမိနစ္မျပည့္ခင္ ျပန္ေထြးထုတ္ကာ ပါးလုပ္က်င္းေနျပန္သည္။က်ေနာ္က သူ႔ပုံျပင္ကုိ နားေထာင္ခ်င္ေဇာျဖင့္ စကားေထာက္လုိက္၏။ “ဆက္ပါအံုးဗ်၊ ခင္ဗ်ား ပံုျပင္”
“ေအာ္ ၊တခါတုန္းက ဆာဒူးတပါး တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသခၤန္းအနားမွာ ျပည့္တန္ဆာမ တေယာက္ရဲ့ အိမ္ ရွိသတဲ့ဗ်၊အဲဒီဆာဒူးဟာ တရားမွတ္ေနရင္း ျပည့္တန္ဆာမအိမ္မွာ လူဝင္ လူထြက္မ်ားေနတာကုိ သတိျပဳမိ သတ့ဲ၊ ဒီေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမကုိ တရားျပေလမွလို႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ျပီး ဆာဒူးဟာ ျပည့္တန္ဆာမအိမ္ကုိ ဝင္လာ တဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ကုိ ေက်ာက္ခဲတလံုးက်နဲ႔ တာလီမွတ္ေနသတဲ့၊ရက္ေတြၾကာလာေလ ဆာဒူးမွတ္တဲ့ တာလီေက်ာက္ခဲေတြကမ်ားလာေလမုိ႔ ေလးငါးေျခာက္လၾကာေတာ့ ေက်ာက္ခဲပံုၾကီးျဖစ္လာသတဲ့ဗ်ာ၊အဲဒီေတာ့ ဆာဒူးဟာ ျပည့္တန္ဆာမကုိေခၚျပီး၊ ေက်ာက္ခဲပံုၾကီးကို လက္ညွဳိးထုိးျပရင္း နင္ျပဳခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲလုိ႔ ေဟာေျပာေခ်ခၽြတ္သတဲ့၊ျပည့္တန္ဆာမလည္း သူ႔အမွားကုိ ၾကီးစြာေနာင္တရျပီး မ်က္ရည္ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်သတဲ့၊ပံုျပင္အဆံုးမွာေတာ့ ဆာဒူးေကာ ျပည့္တန္ဆာမပါ ကြယ္လြန္ သြားၾကတဲ့အခါ ဆာဒူး က ငရဲက်ျပီး ျပည့္တန္ဆာမက နတ္ျပည္ေရာက္သြားသတဲ့ဗ်၊”“ယုတၱိနည္းအရေတာ့ သေဘာက်စရာပဲဗ်ာ”
“ ေအးဗ်၊ က်ဳပ္စိတ္ထင္ ဘာသာတရားတုိင္းလုိလိုမွာ လက္ေတြ႔မဟုတ္ပဲ ယုတၱိနည္းအရ ဆင္ျခင္ျပီး ယံုၾကည္ ကုိးကြယ္ေနၾကတဲ့ အေရအတြက္ဟာ ကုိးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းအထက္ ရွိေလာက္မယ္ ထင္ပါရဲ့၊က်ဳပ္ဆုိတဲ့ေကာင္ လည္း ဘာသားနဲ႔ထုထားတာ မွတ္လို႔ဗ်ာ၊ဟုိတုန္းကေတာ့ ဘာသာတရားကုိ ယုတၱိနည္းနဲ႔ ဆင္ျခင္ခဲ့တာပါပဲ” အခ်ိန္ကား ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ခန္႔ ရွိေပျပီ။အေဆာင္ေပၚမွ အက်ဥ္းသားမ်ား ေန႔လည္ နားေနခ်ိန္ျဖစ္၍ အတန္ငယ္တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိ၏။ႏွစ္ေယာက္သား တဲေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းၾကရင္း စကားဆက္မိၾကျပန္ပါသည္ ။
“တကယ္ေတာ့ စာေတြဖတ္တယ္၊တရားေတြနာတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါရဲ့။သုိ႔ေသာ္ အငွားအသိ ဆုိတ့ဲ အဆင့္မွာပဲ ရွိေနေသးတာပါ။ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ရဲ့ ဘာသာတရားအေပၚခံယူခ်က္ကို ရွင္းျပဘို႔လိုလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ဟိုတုန္းက ခံယူခ်က္ေတြကိုေျပာတာပါ။အခုေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ဒီအလုပ္ကို စလုပ္တဲ့ေန႔ ကစျပီးက်ဳပ္ ကုိယ္က်ဳပ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အသစ္လို႔ ခံယူထားတာဗ်။ဟိုတုန္းကေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘုိးဘိုးေအာင္တို႔ ဘိုးမင္းေခါင္ တို႔ကုိ စိတ္ဝင္စားခဲ့ဘူးတာေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ ပိုျပီးစိတ္ဝင္စားခဲ့၊ကိုးကြယ္ခဲ့တာက ဘိုးမင္းေခါင္။ဘိုးမင္းေခါင္ကို စိတ္ဝင္စားတာက သူ႔ရဲ့ ျပတ္သားျပင္း ထန္မႈ၊ တည့္ဒိုးေျပာမႈ စတိုင္ေတြကို က်ဳပ္သိပ္သေဘာက်တယ္။ေနဦး။ အဲဒီစတိုင္ဆိုတာလည္း ဘုိးမင္းေခါင္ကို က်ဳပ္ျမင္ဘူးတာ မဟုတ္ဘူး။ဟိုလူေျပာဒီလူေျပာနဲ႔ဘုိးမင္းေခါင္ ဆိုတာ အဲသလုိမ်ဳိး စရုိက္ရွိတယ္ဆိုလုိ႔ က်ဳပ္က ယံုေန၊သေဘာက်ေနတာ။က်ဳပ္ကိုးကြယ္တဲ့ပံုစံလား။လူတကာလို ေပါ့ဗ်ာ။ေရႊတိဂံုေစတီေဒါင့္တေဒါင့္မွာ ဘိုးမင္း ေခါင္ရုပ္တု ရွိေလရဲ့။ က်ဳပ္ကိစၥတခုခု လုပ္မဲ့ႀကံရင္ အဲဒီေဒါင့္ကို သြား၊ကန္ေတာ့ပြဲဝယ္၊အေမႊးတုိင္၊ ဖေယာင္း တိုင္၊ ေရႊခ်တဲ့ေရႊဆုိင္းေတြဝယ္ျပီး ဆုေတာင္းတာေတြ။ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္လည္း ထုိ႔နည္း လည္းေကာင္းပါပဲ။ကပ္လိုက္တဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းပါဘူးဗ်ာ။ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္စဥ္းစားေတာ့ က်ဳပ္ ဗုဒၶဘာ သာအျဖစ္ ယံုႀကည္ကိုးကြယ္ေနတာလဲ ဒီသေဘာထက္ မပိုဘူးဗ်။အေဖ အေမနဲ႔ ဘုိးဘြားေတြကိုးကြယ္ခဲ့လို႔ က်ဳပ္လည္းကိုးကြယ္ခဲ့တာ။ဗုဒၶကို ကိုးကြယ္ေတာ့ ဘာအက်ဳိးရွိသလဲ ေမးရင္ က်ဳပ္ေျပာခဲ့သလုိ ေယာင္ဝါးဝါးပဲ။ ခၽြန္ခၽြန္ထက္ထက္ ေစတီေတာ္ေတြ၊ ဆင္းတုေတာ္ေတြကို က်ဳပ္ဦးခ်ခဲ့တယ္။အရိုအေသေပးခဲ့တယ္။ဘုန္းႀကီး ရဟန္းေတြကိုလည္း ထို႔နည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္သလဲဆိုရင္ ဓေလ့ထံုးစံတခုကို လုိက္နာခဲ့တာ ထက္ မပိုခဲ့ပါဘူး။အေလးအျမတ္ျပဳေကာင္းတဲ့အရာေတြမုိ႔ ကုသုိလ္ရတယ္ဆုိလုိ႔သာ ဦးခ်ခဲ့ရတယ္။ေယာင္ ေတာင္ေတာင္ အလုပ္ခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ဘာေႀကာင့္တန္ဘိုးထားရတယ္။ဘာေႀကာင့္ အေလးအျမတ္ျပဳထုိက္တယ္၊ ဘယ္လုိကုသုိလ္ရတယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္ဘယ္တုန္းကမွ သေဘာမေပါက္ခဲ့ရိုး အမွန္ပါ။ ေအာ္ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ဟာ ဘာသာေရးစာေတြမဖတ္ခဲ့ဘူးလားလို႔ ေမးမယ္။ ဖတ္ပါသေကာဗ်ာ။ဖတ္ခဲ့ေပမဲ့ အမွန္ကိုဝန္ခံရရင္ က်ဳပ္ခႏၶာ ကိုယ္ထဲကုိ အဲဒီဥာဏ္ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ယံုေတာ့ယံုသလိုလိုပဲ။ဘာေႀကာင့္ ယံုရတယ္ဆုိတာ က်ဳပ္မွာ သက္ ေသ ခုိင္ခုိင္မာမာျပစရာမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။အမွန္ကိုေျပာရရင္ စာထဲတရားထဲက အရာေတြကို သူမ်ားအထင္ ႀကီးေလာက္ေအာင္ က်ဳပ္ရြတ္ျပခဲ့ဘူးတယ္။သို႔ေသာ္အဲဒီတရားဟာ က်ဳပ္ရဲ့ ျငင္းခုန္ဖက္ေတြအတြက္ပဲ။က်ဳပ္ အတြက္ေတာ့ သက္ေသမခုိင္မာခဲ့ဘူး။က်ဳပ္ညံ့ခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ဒါဟာ အမွန္တရားပါပဲဗ်ာ။ကဲ ႀကည့္ေလ။ က်ဳပ္ေသေတာ့မယ္။က်ဳပ္ယံုႀကည္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ဘုရား၊က်ဳပ္ဖတ္ခဲ့၊နာခဲ့တဲ့ တရားေတြက က်ဳပ္ကို မကယ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ဒါဟာ ဘာေႀကာင့္လဲ။
က်ဳပ္တိုတိုေျပာရရင္ က်ဳပ္ဟာ ဘာသာတရားကို လက္ေတြ႔တံခါးေပါက္ကေန မေလ့လာ မစူးစမ္းခဲ့လုိ႔ပါပဲ။ ဒါေႀကာင့္က်ဳပ္ဟာ ဘာသာတရားကို အက်င့္လမ္းေႀကာင္းကေန ခ်ည္းကပ္ဘုိ႔ဆံုးျဖတ္ျပီး ဇြတ္လုပ္ေနခဲ့တာ ေပါ့။ဘာလဲ ဘုိးမင္းေခါင္ရွိမရိွ က်ဳပ္ေသခ်ာ ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ ဘိုးမင္းေခါင္အေႀကာင္းေတာ့ စာျပဳဆရာၾကီး ဦးေပၚဦးေရးျပီး မိဘေမတၱာ-ဆရာဦးေမာင္ၾကီး တည္းျဖတ္ျပင္ဆင္တဲ့ ဝိဇၨာဓုိရ္ေအာင္မင္းေခါင္၏ ထြက္ရပ္ ေပါက္ရာဇဝင္ အတၳဳပၸတၱိဆုိတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ခက္တာက အဲဒီစာအုပ္မွာလည္း ဘုိးမင္းေခါင္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ေမြးဖြားတယ္ဆုိတာေလာက္ေတာင္ ေဖာ္ျပမထားဘူးဗ်ာ။ အခုေျပာေနတာက ဘုိးမင္းေခါင္ရွိ မရွိ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ရွိခ်င္လည္းရွိမယ္။ မရွိခ်င္လည္းမရွိဘူး။ အခုက ေငြလုိခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ေသမွာ ေႀကာက္တဲ့ေရာဂါ။ေအးခ်မ္းမႈကို လိုလားတာ။ဒါကိုရဘုိ႔ ဘုိးမင္းေခါင္ရဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ ဆိုဆံုးမခ်က္ထဲမွာ က်ဳပ္ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ဒီေတာ့သူ႔ကို ဒီကိစၥမွာ ဖယ္ထားမွျဖစ္မယ္။
ေနာက္တခ်က္က ဘုိးမင္းေခါင္ဆိုတာလည္း သူ႔ရဲ့က်င့္ႀကံေအာင္ျမင္မႈတခုနဲ႔ သူ႔အသက္ကို မေသေအာင္ ဆြဲဆန္႔ထားတာတဲ့ဗ်။သူလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ေသရမွာ။အျပီးတုိင္ ျငိမ္းေအးတဲ့လမ္းကို သူမေရာက္ေသးဘူး တဲ့ဗ်။ဒါေလာက္နဲ႔ က်ဳပ္မေက်နပ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ကဲပါဗ်ာ။ေျပာလက္စနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ဘိုးေတာ္ေတြရဲ့ ဇာတ္လမ္းတခ်ဳိ႔ လည္းရွိေလရဲ့။ဒါလည္း ေျပာျပအံုးမွပါ။ေတာ္ႀကာ ထိန္ခ်န္သလုိျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းပါဘူး။က်ဳပ္ဟာ ေထာင္ဇာ တာပါလာတယ္လုိ႔ ဆိုရမယ္။အခ်ဳပ္နဲ႔ ေထာင္ကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း ဆယ္ႀကိမ္ေလာက္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အႀကာႀကီးေထာင္ထဲမွာ ေနရမဲ့ဇာတာေတာ့မပါျပန္ဘူး။က်ဳပ္ဒီတခါ ေထာင္က်တာ အႀကာဆံုးနဲ႔ ဒုကၡ အေရာက္ ဆံုးပဲ။ေနအံုးဗ်။ေထာင္ထဲကို ခဏခဏေရာက္တယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို လူဆိုးလူယုတ္မာ ထင္သြားအံုး မယ္။ ဗမာျပည္မွာက ခက္သားလားဗ်ာ။ေထာင္ထဲမွာ တသက္လံုးထည့္ထားရမဲ့ သူေတြက သံုးမကုန္ျဖံဳးမကုန္ ဘဝနဲ႔ေလာကနိဗၺာန္ ေရာက္ေနျပီး ေထာင္နဲ႔လားလားမွ မထိုက္သူေတြက ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့တိုင္းျပည္ မဟုတ္လား။ဘာမွမဟုတ္လည္း ေထာင္က်ခ်င္က်ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးဗ်။ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားနားလည္ေပးဗ်ာ။ ဆုိလိုတာက က်ဳပ္ဟာ ေထာင္တုိ႔အခ်ဳပ္တုိ႔ကုိ ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ လုပ္ေနေလာက္ေအာင္ ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာျပီး ဆုိးသြမ္းသူမဟုတ္ဖူး ဆုိတဲ့အခ်က္ ပါ။အမွားမကင္း ခဲ့ဘူးဆုိတာလည္း က်ဳပ္မျငင္းပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကဗ်ာ။မီးရထားဝန္ႀကီးဌာနကို အရည္ၾကိဳသံတုိသံစေတြ တင္ဒါသြင္း တဲ့ကိစၥမွာ ပစၥည္းလည္း သြင္းျပီးျပီ၊ေငြလည္းထုတ္ျပီးျပီ။ဒါကုိ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္အဆင့္ေက်ာ္တယ္ဆိုျပီး ၆(၁) နဲ႔အမႈ ဖြင့္တယ္။အမွန္တကယ္ အမႈတန္ဖိုးက က်ပ္ငါးေထာင္။ ေနာက္တရားရံုး ေရာက္တဲ့အခါ အမႈစြဲတင္တဲ့ စီအုိင္ဒီ အရာရွိ ရံုးထဲဝင္လာျပီး တရားသူႀကီးေရွ့က အမႈတြဲဖုိင္မွာ ငါးတလံုးထပ္ျဖည့္လုိက္ေတာ့ ငါးသိန္းငါးေထာင္တန္ တ့ဲအမႈၿဖစ္သြားျပီးအပက(၃)ၿဖစ္ေတာ့တာပဲ။အမွန္က ဒီအမႈဟာ မွားယြင္းမႈေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ကုိယ္ တုိင္ကလည္း ဌာနဆုိင္ရာ စာရြက္စာတမ္းတေစာင္ကုိ အၾကံအဖန္လုပ္ထားမိတာလည္း ရွိတယ္။ က်ဳပ္လုပ္ ကြက္က ပညာသားပါလြန္းလုိ႔ အဲဒီအမႈကုိ သာမန္ရဲဌာနအေနနဲ႔ ကြင္းဆက္ေဖာ္လုိ႔ မရတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အင္းစိန္စီအုိင္ဒီေရာက္သြားတဲ့အမႈဆုိပါေတာ့။စီအုိင္ဒီနဲ႔က်ဳပ္ ဘတျပန္က်ားတျပန္ ပညာျပိဳင္ေန လုိက္ၾကတာ အမႈက ရႈပ္သထက္ရႈပ္လာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟသၤာတ ဖက္က က်ဳံလဟာရြာရဲစခန္းမွာ က်ဳပ္ကုိ မလိမ့္ တပတ္လုပ္၊အခ်ဳပ္ထဲ သြင္းလုိက္ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။က်ဳံလဟာ အခ်ဳပ္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနျပီးေတာ့ လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ကို ေရာက္လာတယ္။ဒီအမႈဟာ အမ်ားပုိင္ပစၥည္းကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ဥပေဒ(အပက ၃) နဲ႔ စြဲတင္ထားတာမုိ႔ လြတ္ဖုိ႔ေနေနသာသာ အာမခံရဖုိ႔ေတာင္ အေၾကာင္းမရွိတာေၾကာင့္ ေရႊပင္လယ္ကာဆီး သည္သုိ႔၊လြတ္လမ္းရယ္ဘယ္မျမင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့။အဲဒီအမႈနဲ႔လက္ပံတန္း ရဲအခ်ဳပ္ထဲေရာက္လုိ႔ တပါတ္ ေလာက္အႀကာ တညမွာေပါ့။အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သလုိ မေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္ေနတုန္း တစံုတေယာက္ လာႏွဳိးသလုိ ခံစားလုိက္ရျပီး နားထဲမွာ “ေဟ့ေကာင္ သက္ခိုင္ အျပင္ကုိ ၾကည့္လုိက္စမ္း ” ဆုိတဲ့ အသံတခု ၾကား လုိက္ရတယ္။
က်ဳပ္လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းအျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့၊လား လား၊ဝတ္ျဖဴ စင္ၾကယ္နဲ႔ ဘုိးေတာ္ ေတြ လက္ပံတန္းရဲစခန္းတခုလံုးကုိ စက္ဝိုင္းပံုပတ္ျပီး တရားထုိင္ေနသလုိ ထုိင္ေနၾကတာကလား။က်ဳပ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း ဘာမဆို ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ စပ္စုတတ္တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ထပ္ၾကည့္မိ တယ္။က်ဳပ္တုိ႔ အခ်ဳပ္ခန္းဟာ အျပင္ဖက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းလွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား ဗ်။ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေစတီတဆူကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဘိုးေတာ္ေတြဟာ အဲဒီေစတီနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္း ၾကားကြက္လပ္မွာ ရွိေနၾကတာကုိး။စက္ဝိုင္းပုံ အထပ္ထပ္ဝုိင္းျပီး ထုိင္ေနလုိက္ၾကတာ မ်က္စိတဆံုးဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားမိတာ အမွန္ပဲဗ်။ဘယ့္ႏွယ့္၊ဒီဘုိးေတာ္ေတြက ငါ ဒုကၡေရာက္ ေနတာကုိ ဘယ္လုိ သိျပီး ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီစခန္းကိုလာဝိုင္းေနၾကပါလိမ့္ေပါ့။အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ဘုိးေတာ္ေတြက လာကယ္ရေလာက္ေအာင္ ကုိယ္က်င့္တရား လႊြတ္ေကာင္းေနတဲ့ သူမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ က်ဳပ္လည္း ဘိုးေတာ္ပေဟဠိကုိ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ အေျဖထုတ္ေနတုန္း ေလးငါးရက္ေလာက္ ၾကာ ေတာ့ ပဲခူးတုိင္းရဲမင္းၾကီးဦးတင္ေအာင္ လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္ကုိ လာေတြ႔ပါေလေရာဗ်ာ။ သူ႔ကိုယ္ေရးအရာရွိ ရဲမွဳးကုိစစ္ႏိုင္အေျပာအရေတာ့ ရဲမင္းၾကီးဟာ က်ဳပ္ရဲ့သတင္းကိုၾကားတာေၾကာင့္ ျပည္ျမိဳ႔ ဖက္ကုိ စစ္ေဆးေရးခရီး အေၾကာင္းျပျပီး လက္ပံတန္းရဲစခန္းကို ဝင္စစ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ တမင္ဝင္ေတြ႔တာတဲ့ဗ်ာ။ တုိတုိေျပာရရင္ ရဲမင္းၾကီးမ်က္ႏွာေၾကာင့္ က်ဳပ္ဟာ ဘာေရာဂါမွမရွိပဲ လက္ပံတန္းေဆးရံုမွာ တက္ခြင့္ရျပီး အခ်ဳပ္ကေန လြတ္ေတာ့တာပဲဗ်။ ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ က်ဳပ္အာမခံရတယ္။အမႈရင္ဆုိင္ျပီး တႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမႈကေန က်ဳပ္ကြင္းလံုးကၽြတ္လြတ္ခဲ့တာပဲဗ်ာ။ ေနဦးဗ်။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီ အခ်ိန္ တုန္းက ပဲခူးစစ္တုိင္းမွဴးနဲ႔ အလုပ္တြဲျပီး လုပ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီ ဘိုးေတာ္ေတြဟာ တကယ္ပဲလား။က်ဳပ္စိတ္က ထင္မိထင္ရာထင္သလား။ဒါေတာ့ က်ဳပ္ ဘယ္လိုမွမေျပာတတ္ဘူး။ေအာ္.. ခင္ဗ်ားက ဘုိးေတာ္ေတြ က်ဳပ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ထင္ေနသလား။ခက္တာက ဒီလိုအေတြးေတြဟာ အထင္ေတြသက္သက္လုိ႔ပဲ က်ဳပ္ယူဆခဲ့ တယ္။ဘာ သက္ေသ၊ သကၠာယမွ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ျပႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္တေခါက္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကို ၅(ည)နဲ႔ေရာက္တုန္းကလဲ ဘုိးေတာ္ဇာတ္လမ္း ရွိေသးသဗ်။အဲဒါက ဒုတိယအႀကိမ္ ၅(ည)။အမွန္ေတာ့ အဲဒီအမႈဟာ ဘာႏိုင္ငံေရးနဲ႔မွ ပတ္သက္တဲ့ အမႈမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္တပည့္ လူမုိက္တေယာက္ မူးျပီးရမ္းကားရာကေန နယ္ေျမရဲက အထိန္းမတတ္ေတာ့ ျပႆနာ ပုိၾကီးသြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။စခန္းမွဴးဟာ က်ဳပ္ သာမန္ရဲနဲ႔အခ်င္းမ်ားတာကို စစ္ေၾကာင္းမွဴးဆီ ဖုန္းဆက္ရာက တပ္ခြဲတခြဲ လက္နက္၊ အျပည့္အစံုနဲ႔ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္ကို ဖမ္းေတာ့တာပဲ။စခန္းမွဴးက က်ဳပ္ရွိေနရင္ သူ႔စခန္းအပုိင္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔မရပါဘူးလို႔ အခၽြန္ၾကီးၾကီးနဲ႔ မ လုိက္ေတာ့ ၅(ည)ျဖစ္ျပီး အင္းစိန္ေတာရေရာက္ခဲ့ေရာ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ နဝတအာဏာ သိမ္းထားတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ဗ်။ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ ေထာင္ထဲကုိ ၅(ည)နဲ႔ေရာက္လာေတာ့ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း အားေပးႀကေလရဲ့။စစ္ခံုရံုးနဲ႔ညားမွာပဲ။အနည္းဆံုးေတာ့ ငါးႏွစ္ ပဲ။ကိုင္းႀကီးႀကီးမွာ နားဘုိ႔ေတာ့ေသခ်ာျပီ။ ႀကိဳတင္ျပီး လုိင္းေလးဘာေလးဝင္ထားေပါ့တဲ့။ က်ဳပ္မိသားစုကလည္း ဟုိလုိက္ဒီလုိက္၊က်ဳပ္ကို ဆြဲထည့္တဲ့ရဲမွဴးကလည္း က်ဳပ္ေထာင္မက် က်ေအာင္ေနရာ အႏွံ႔သတင္းပို႔ျပီး ျပစ္ဒါဏ္ မႀကီးႀကီးေအာင္ဆြဲဆန္႔၊ဒါနဲ႔ စစ္ခံုရံုးေရာက္သြားပါေလေရာ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲဗ်ာ။ စစ္ခံုရံုးေတြ သိပ္ေခတ္စားေန တဲ့အခ်ိန္။ စဥ္းစားသာႀကည့္ေပေတာ့။လြတ္ဘို႔ကေတာ့ လမ္းဘယ္မျမင္ ျဖစ္ျပန္ ေရာ။
ဒီလုိနဲ႔ ခ်ဳပ္ရက္ ႏွစ္လေလာက္ရွိေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမက ရွင္ဒီေန႔လြတ္မယ္လို႔စာတုိေလးတေစာင္ ေထာင္ဝန္ထမ္းနဲ႔ ပို႔လုိက္တယ္။က်ဳပ္လည္း ယံုရခက္၊မယံုရခက္နဲ႔ လြတ္ေလႏိုး ေမ်ွာ္လို္က္တာ ညေနေျခာက္နာရီထုိးျပီး ေထာင္ ပိတ္သြားတဲ့အထိေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ စိတ္ဓာတ္က်က်နဲ႔ သံတုိင္ကိုေခါင္းေပးျပီး ပက္လက္လွန္၊ မ်က္စိမွိတ္ေနလုိက္မိ တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ ဘိုးေတာ္တေယာက္ ေပၚလာသဗ်ာ။သူက က်ဳပ္ကုိ ျပံဳးျပရင္း ဒီေန႔ မင္းလြတ္မွာ ပါလုိ႔ ဆုိလာသဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနရင္းက စိတ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ ျပန္တြန္းလုိက္မိတယ္။ `ခင္ဗ်ား ကသာ လြတ္ေန။ ေထာင္ကပိတ္သြားျပီ`လုိ႔ ခပ္ေငါ့ေငါ့ ျပန္ေျပာေတာ့၊သူက သူ႔လက္ကုိ ကမ္းလိုက္ျပီး `ကဲ ၊မင္း မယံုရင္ ငါေခၚျပမယ္။မင္းလက္ေပး`တဲ့။က်ဳပ္ သူ႔ကို လက္လွမ္းေပးလုိက္ေတာ့သူက က်ဳပ္လက္ကုိ ဆြဲကုိင္ျပီး ေခၚပါေလေရာ။ယံုႏုိင္စရာေတာင္ မရွိပါဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္ဟာ ဝိဥာဥ္ေတြ အေၾကာင္းရုိက္ကူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲ ကလုိ သံတုိင္ေတြနံရံေတြကို ဝွစ္ကနဲ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး အျပင္ကုိခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္ဟာ ေထာင္ အျပင္ကေန ေထာင္ထဲကို ထင္ထင္ရွားရွား လွမ္းျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ။ဒီမွာတင္ အဲဒီဘုိးေတာ္က မင္းငါ့ကုိယံုျပီ လား တဲ့။
က်ဳပ္က ငါေတာ့ လြတ္ေႀကာင္ေႀကာင္သြားျပီ ထင္တယ္ဆုိျပီး မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္မိေတာ့ ဦးကိုဆိုတဲ့ မူဆလင္ ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းသားက အေပၚအျဖဴေအာက္အျဖဴဝမ္းဆက္နဲ႔ က်ဳပ္ကို လက္လွမ္းေပးရင္း အကိုႀကီး အိမ္ျပန္လို႔ ရျပီ၊ လႊတ္ဝါးရမ္း ေနာက္က်ေနလုိ႔ တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ ခင္ဗ်ားယံုရဲ့လား။ ေအးဗ်ာ ဒီလို ႏွစ္ခါသံုးခါ ႀကံဳလာေတာ့ က်ဳပ္ကို ကယ္မေနတာ ဘုိးမင္းေခါင္ပဲ ဆုိျပီး ဟုိလူကေျပာ ဒီလူကေျပာန႔ဲ က်ဳပ္လည္း ဘုိးမင္းေခါင္ဘက္ ပါသြားခဲ့တာပဲ။ တကယ္တမ္း မညွာတမ္း ဆန္းစစ္တဲ့အခါ ဒီလုိ စိတ္အာရံုမွာ ထင္လာေပၚလာရံုနဲ႔ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ ေတာ္ ေယာင္ဝါးဝါးကိစၥပဲ။ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီမရွိ။အေထာက္အထား နတၳိ၊မွတ္တမ္း မခုိင္မလံုနဲ႔ ေရွ့တုိုးျပီး စြတ္ယံုဘုိ႔ ဆိုတာ က်ဳပ္အတြက္ အခက္ေတြ႔ေနခဲ့တယ္ဗ်။
အခုလည္း ေရႊတိဂံုေစတီႀကီးက က်ဳပ္ေရွ့ေရာက္လာျပန္ေတာ့ က်ဳပ္တမ်ဳိး စဥ္းစားလာျပန္တယ္။ငါ ေလ့က်င့္ ေနတာ ေတာ့ဟုတ္ျပီ။အခုက အကန္းလမ္းသြားသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။လမ္းညႊန္လုိတယ္ လုိ႔ယူဆလာတယ္။ဒီေတာ့ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ျပီး က်ဳပ္တဲမွာလာနားတဲ့ ကိုေနေအာင္ဆိုတဲ့သူကို အာနာပါနမွတ္တာနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ သိ သေလာက္ေျပာပါလားဗ်ာ ဆုိျပီး ေမးေတာ့ က်ဳပ္ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ့ဇနီးလုပ္သူက ႀကားသြားတယ္။သူေနာက္ တေခါက္လာေတာ့ စာအုပ္အညိဳေလးတအုပ္ ပါလာတယ္။အဲဒါ ခင္ဗ်ားေတြ႔ေတြ႔ေနတဲ့ စာအုပ္ေလးပဲဗ်။ပညာ အလင္းျပစာအုပ္တုိက္က ထုတ္တာ။ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီးတို႔၏ ဥပနိႆယအတိုင္း အာနာပါနသိမႈၿဖင့္ဝိပႆနာရႈမွတ္နည္းတဲ့ဗ်ာ။ပါဠိဆရာႀကီး ဦးဘုန္းေက်ာ္ ႀကီးႀကပ္ျပင္ ဆင္သည္ တဲ့။ အဲဒီစာအုပ္လည္း က်ဳပ္လက္ထဲေရာက္ေရာ က်ဳပ္ဟာ စာတအုပ္လံုးကို တလံုးခ်င္းအားထုတ္ျပီး ဖတ္တယ္။သူဘာကို ဆိုလုိသလဲဆိုတာ သေဘာမေပါက္ ေပါက္ေအာင္ အႀကိမ္ေပါင္း မရည္မတြက္ႏုိင္ေအာင္ ဖတ္တယ္။လူျပိန္းနားလည္ေအာင္ေရးထားတာဆုိေတာ့က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့အံကိုက်လုိ႔ဗ်ာ။ ေသခ်ာဖတ္၊ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ္ဖတ္ေတာ့ က်ဳပ္လုပ္ေနတာေတြဟာ ဝိပႆနာ မဟုတ္ေသးဘူး။သမထတဲ့ဗ်ာ။ဝိပႆနာဆုိတာ ရုပ္နာမ္တုိ႔၏ ျဖစ္ပ်က္မႈကုိသိေအာင္ ရႈပြားေသာ ကမၼ႒ာန္းတဲ့ဗ်။ ဒီေတာ့က်ဳပ္လည္း ဝိပႆနာျဖစ္ေအာင္လုပ္နည္းကို အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ထပ္ရွာရျပန္တယ္။ဘာေရးထားသလဲ ဆုိေတာ့ စားတဲ့အခါ သြားတဲ့အခါမွာလည္း သတိကပ္ ျပီးေနရသတဲ့။ ေရာ့ ၊ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ဗ်၊ စားတဲ့အခါ ဘယ္လို သတိထားျပီး စားရတယ္ဆုိတာ “
က်ဳပ္တိုတိုေျပာရရင္ က်ဳပ္ဟာ ဘာသာတရားကို လက္ေတြ႔တံခါးေပါက္ကေန မေလ့လာ မစူးစမ္းခဲ့လုိ႔ပါပဲ။ ဒါေႀကာင့္က်ဳပ္ဟာ ဘာသာတရားကို အက်င့္လမ္းေႀကာင္းကေန ခ်ည္းကပ္ဘုိ႔ဆံုးျဖတ္ျပီး ဇြတ္လုပ္ေနခဲ့တာ ေပါ့။ဘာလဲ ဘုိးမင္းေခါင္ရွိမရိွ က်ဳပ္ေသခ်ာ ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ ဘိုးမင္းေခါင္အေႀကာင္းေတာ့ စာျပဳဆရာၾကီး ဦးေပၚဦးေရးျပီး မိဘေမတၱာ-ဆရာဦးေမာင္ၾကီး တည္းျဖတ္ျပင္ဆင္တဲ့ ဝိဇၨာဓုိရ္ေအာင္မင္းေခါင္၏ ထြက္ရပ္ ေပါက္ရာဇဝင္ အတၳဳပၸတၱိဆုိတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ခက္တာက အဲဒီစာအုပ္မွာလည္း ဘုိးမင္းေခါင္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ေမြးဖြားတယ္ဆုိတာေလာက္ေတာင္ ေဖာ္ျပမထားဘူးဗ်ာ။ အခုေျပာေနတာက ဘုိးမင္းေခါင္ရွိ မရွိ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ရွိခ်င္လည္းရွိမယ္။ မရွိခ်င္လည္းမရွိဘူး။ အခုက ေငြလုိခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ေသမွာ ေႀကာက္တဲ့ေရာဂါ။ေအးခ်မ္းမႈကို လိုလားတာ။ဒါကိုရဘုိ႔ ဘုိးမင္းေခါင္ရဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ ဆိုဆံုးမခ်က္ထဲမွာ က်ဳပ္ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ဒီေတာ့သူ႔ကို ဒီကိစၥမွာ ဖယ္ထားမွျဖစ္မယ္။
ေနာက္တခ်က္က ဘုိးမင္းေခါင္ဆိုတာလည္း သူ႔ရဲ့က်င့္ႀကံေအာင္ျမင္မႈတခုနဲ႔ သူ႔အသက္ကို မေသေအာင္ ဆြဲဆန္႔ထားတာတဲ့ဗ်။သူလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ေသရမွာ။အျပီးတုိင္ ျငိမ္းေအးတဲ့လမ္းကို သူမေရာက္ေသးဘူး တဲ့ဗ်။ဒါေလာက္နဲ႔ က်ဳပ္မေက်နပ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ကဲပါဗ်ာ။ေျပာလက္စနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ဘိုးေတာ္ေတြရဲ့ ဇာတ္လမ္းတခ်ဳိ႔ လည္းရွိေလရဲ့။ဒါလည္း ေျပာျပအံုးမွပါ။ေတာ္ႀကာ ထိန္ခ်န္သလုိျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းပါဘူး။က်ဳပ္ဟာ ေထာင္ဇာ တာပါလာတယ္လုိ႔ ဆိုရမယ္။အခ်ဳပ္နဲ႔ ေထာင္ကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း ဆယ္ႀကိမ္ေလာက္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အႀကာႀကီးေထာင္ထဲမွာ ေနရမဲ့ဇာတာေတာ့မပါျပန္ဘူး။က်ဳပ္ဒီတခါ ေထာင္က်တာ အႀကာဆံုးနဲ႔ ဒုကၡ အေရာက္ ဆံုးပဲ။ေနအံုးဗ်။ေထာင္ထဲကို ခဏခဏေရာက္တယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို လူဆိုးလူယုတ္မာ ထင္သြားအံုး မယ္။ ဗမာျပည္မွာက ခက္သားလားဗ်ာ။ေထာင္ထဲမွာ တသက္လံုးထည့္ထားရမဲ့ သူေတြက သံုးမကုန္ျဖံဳးမကုန္ ဘဝနဲ႔ေလာကနိဗၺာန္ ေရာက္ေနျပီး ေထာင္နဲ႔လားလားမွ မထိုက္သူေတြက ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့တိုင္းျပည္ မဟုတ္လား။ဘာမွမဟုတ္လည္း ေထာင္က်ခ်င္က်ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးဗ်။ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားနားလည္ေပးဗ်ာ။ ဆုိလိုတာက က်ဳပ္ဟာ ေထာင္တုိ႔အခ်ဳပ္တုိ႔ကုိ ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ လုပ္ေနေလာက္ေအာင္ ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာျပီး ဆုိးသြမ္းသူမဟုတ္ဖူး ဆုိတဲ့အခ်က္ ပါ။အမွားမကင္း ခဲ့ဘူးဆုိတာလည္း က်ဳပ္မျငင္းပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကဗ်ာ။မီးရထားဝန္ႀကီးဌာနကို အရည္ၾကိဳသံတုိသံစေတြ တင္ဒါသြင္း တဲ့ကိစၥမွာ ပစၥည္းလည္း သြင္းျပီးျပီ၊ေငြလည္းထုတ္ျပီးျပီ။ဒါကုိ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္အဆင့္ေက်ာ္တယ္ဆိုျပီး ၆(၁) နဲ႔အမႈ ဖြင့္တယ္။အမွန္တကယ္ အမႈတန္ဖိုးက က်ပ္ငါးေထာင္။ ေနာက္တရားရံုး ေရာက္တဲ့အခါ အမႈစြဲတင္တဲ့ စီအုိင္ဒီ အရာရွိ ရံုးထဲဝင္လာျပီး တရားသူႀကီးေရွ့က အမႈတြဲဖုိင္မွာ ငါးတလံုးထပ္ျဖည့္လုိက္ေတာ့ ငါးသိန္းငါးေထာင္တန္ တ့ဲအမႈၿဖစ္သြားျပီးအပက(၃)ၿဖစ္ေတာ့တာပဲ။အမွန္က ဒီအမႈဟာ မွားယြင္းမႈေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ကုိယ္ တုိင္ကလည္း ဌာနဆုိင္ရာ စာရြက္စာတမ္းတေစာင္ကုိ အၾကံအဖန္လုပ္ထားမိတာလည္း ရွိတယ္။ က်ဳပ္လုပ္ ကြက္က ပညာသားပါလြန္းလုိ႔ အဲဒီအမႈကုိ သာမန္ရဲဌာနအေနနဲ႔ ကြင္းဆက္ေဖာ္လုိ႔ မရတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အင္းစိန္စီအုိင္ဒီေရာက္သြားတဲ့အမႈဆုိပါေတာ့။စီအုိင္ဒီနဲ႔က်ဳပ္ ဘတျပန္က်ားတျပန္ ပညာျပိဳင္ေန လုိက္ၾကတာ အမႈက ရႈပ္သထက္ရႈပ္လာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟသၤာတ ဖက္က က်ဳံလဟာရြာရဲစခန္းမွာ က်ဳပ္ကုိ မလိမ့္ တပတ္လုပ္၊အခ်ဳပ္ထဲ သြင္းလုိက္ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။က်ဳံလဟာ အခ်ဳပ္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနျပီးေတာ့ လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ကို ေရာက္လာတယ္။ဒီအမႈဟာ အမ်ားပုိင္ပစၥည္းကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ဥပေဒ(အပက ၃) နဲ႔ စြဲတင္ထားတာမုိ႔ လြတ္ဖုိ႔ေနေနသာသာ အာမခံရဖုိ႔ေတာင္ အေၾကာင္းမရွိတာေၾကာင့္ ေရႊပင္လယ္ကာဆီး သည္သုိ႔၊လြတ္လမ္းရယ္ဘယ္မျမင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့။အဲဒီအမႈနဲ႔လက္ပံတန္း ရဲအခ်ဳပ္ထဲေရာက္လုိ႔ တပါတ္ ေလာက္အႀကာ တညမွာေပါ့။အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သလုိ မေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္ေနတုန္း တစံုတေယာက္ လာႏွဳိးသလုိ ခံစားလုိက္ရျပီး နားထဲမွာ “ေဟ့ေကာင္ သက္ခိုင္ အျပင္ကုိ ၾကည့္လုိက္စမ္း ” ဆုိတဲ့ အသံတခု ၾကား လုိက္ရတယ္။
က်ဳပ္လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းအျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့၊လား လား၊ဝတ္ျဖဴ စင္ၾကယ္နဲ႔ ဘုိးေတာ္ ေတြ လက္ပံတန္းရဲစခန္းတခုလံုးကုိ စက္ဝိုင္းပံုပတ္ျပီး တရားထုိင္ေနသလုိ ထုိင္ေနၾကတာကလား။က်ဳပ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း ဘာမဆို ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ စပ္စုတတ္တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ထပ္ၾကည့္မိ တယ္။က်ဳပ္တုိ႔ အခ်ဳပ္ခန္းဟာ အျပင္ဖက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းလွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား ဗ်။ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေစတီတဆူကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဘိုးေတာ္ေတြဟာ အဲဒီေစတီနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္း ၾကားကြက္လပ္မွာ ရွိေနၾကတာကုိး။စက္ဝိုင္းပုံ အထပ္ထပ္ဝုိင္းျပီး ထုိင္ေနလုိက္ၾကတာ မ်က္စိတဆံုးဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားမိတာ အမွန္ပဲဗ်။ဘယ့္ႏွယ့္၊ဒီဘုိးေတာ္ေတြက ငါ ဒုကၡေရာက္ ေနတာကုိ ဘယ္လုိ သိျပီး ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီစခန္းကိုလာဝိုင္းေနၾကပါလိမ့္ေပါ့။အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ဘုိးေတာ္ေတြက လာကယ္ရေလာက္ေအာင္ ကုိယ္က်င့္တရား လႊြတ္ေကာင္းေနတဲ့ သူမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ က်ဳပ္လည္း ဘိုးေတာ္ပေဟဠိကုိ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ အေျဖထုတ္ေနတုန္း ေလးငါးရက္ေလာက္ ၾကာ ေတာ့ ပဲခူးတုိင္းရဲမင္းၾကီးဦးတင္ေအာင္ လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္ကုိ လာေတြ႔ပါေလေရာဗ်ာ။ သူ႔ကိုယ္ေရးအရာရွိ ရဲမွဳးကုိစစ္ႏိုင္အေျပာအရေတာ့ ရဲမင္းၾကီးဟာ က်ဳပ္ရဲ့သတင္းကိုၾကားတာေၾကာင့္ ျပည္ျမိဳ႔ ဖက္ကုိ စစ္ေဆးေရးခရီး အေၾကာင္းျပျပီး လက္ပံတန္းရဲစခန္းကို ဝင္စစ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ တမင္ဝင္ေတြ႔တာတဲ့ဗ်ာ။ တုိတုိေျပာရရင္ ရဲမင္းၾကီးမ်က္ႏွာေၾကာင့္ က်ဳပ္ဟာ ဘာေရာဂါမွမရွိပဲ လက္ပံတန္းေဆးရံုမွာ တက္ခြင့္ရျပီး အခ်ဳပ္ကေန လြတ္ေတာ့တာပဲဗ်။ ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ က်ဳပ္အာမခံရတယ္။အမႈရင္ဆုိင္ျပီး တႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမႈကေန က်ဳပ္ကြင္းလံုးကၽြတ္လြတ္ခဲ့တာပဲဗ်ာ။ ေနဦးဗ်။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီ အခ်ိန္ တုန္းက ပဲခူးစစ္တုိင္းမွဴးနဲ႔ အလုပ္တြဲျပီး လုပ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီ ဘိုးေတာ္ေတြဟာ တကယ္ပဲလား။က်ဳပ္စိတ္က ထင္မိထင္ရာထင္သလား။ဒါေတာ့ က်ဳပ္ ဘယ္လိုမွမေျပာတတ္ဘူး။ေအာ္.. ခင္ဗ်ားက ဘုိးေတာ္ေတြ က်ဳပ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ထင္ေနသလား။ခက္တာက ဒီလိုအေတြးေတြဟာ အထင္ေတြသက္သက္လုိ႔ပဲ က်ဳပ္ယူဆခဲ့ တယ္။ဘာ သက္ေသ၊ သကၠာယမွ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ျပႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္တေခါက္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကို ၅(ည)နဲ႔ေရာက္တုန္းကလဲ ဘုိးေတာ္ဇာတ္လမ္း ရွိေသးသဗ်။အဲဒါက ဒုတိယအႀကိမ္ ၅(ည)။အမွန္ေတာ့ အဲဒီအမႈဟာ ဘာႏိုင္ငံေရးနဲ႔မွ ပတ္သက္တဲ့ အမႈမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္တပည့္ လူမုိက္တေယာက္ မူးျပီးရမ္းကားရာကေန နယ္ေျမရဲက အထိန္းမတတ္ေတာ့ ျပႆနာ ပုိၾကီးသြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။စခန္းမွဴးဟာ က်ဳပ္ သာမန္ရဲနဲ႔အခ်င္းမ်ားတာကို စစ္ေၾကာင္းမွဴးဆီ ဖုန္းဆက္ရာက တပ္ခြဲတခြဲ လက္နက္၊ အျပည့္အစံုနဲ႔ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္ကို ဖမ္းေတာ့တာပဲ။စခန္းမွဴးက က်ဳပ္ရွိေနရင္ သူ႔စခန္းအပုိင္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔မရပါဘူးလို႔ အခၽြန္ၾကီးၾကီးနဲ႔ မ လုိက္ေတာ့ ၅(ည)ျဖစ္ျပီး အင္းစိန္ေတာရေရာက္ခဲ့ေရာ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ နဝတအာဏာ သိမ္းထားတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ဗ်။ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ ေထာင္ထဲကုိ ၅(ည)နဲ႔ေရာက္လာေတာ့ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း အားေပးႀကေလရဲ့။စစ္ခံုရံုးနဲ႔ညားမွာပဲ။အနည္းဆံုးေတာ့ ငါးႏွစ္ ပဲ။ကိုင္းႀကီးႀကီးမွာ နားဘုိ႔ေတာ့ေသခ်ာျပီ။ ႀကိဳတင္ျပီး လုိင္းေလးဘာေလးဝင္ထားေပါ့တဲ့။ က်ဳပ္မိသားစုကလည္း ဟုိလုိက္ဒီလုိက္၊က်ဳပ္ကို ဆြဲထည့္တဲ့ရဲမွဴးကလည္း က်ဳပ္ေထာင္မက် က်ေအာင္ေနရာ အႏွံ႔သတင္းပို႔ျပီး ျပစ္ဒါဏ္ မႀကီးႀကီးေအာင္ဆြဲဆန္႔၊ဒါနဲ႔ စစ္ခံုရံုးေရာက္သြားပါေလေရာ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲဗ်ာ။ စစ္ခံုရံုးေတြ သိပ္ေခတ္စားေန တဲ့အခ်ိန္။ စဥ္းစားသာႀကည့္ေပေတာ့။လြတ္ဘို႔ကေတာ့ လမ္းဘယ္မျမင္ ျဖစ္ျပန္ ေရာ။
ဒီလုိနဲ႔ ခ်ဳပ္ရက္ ႏွစ္လေလာက္ရွိေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမက ရွင္ဒီေန႔လြတ္မယ္လို႔စာတုိေလးတေစာင္ ေထာင္ဝန္ထမ္းနဲ႔ ပို႔လုိက္တယ္။က်ဳပ္လည္း ယံုရခက္၊မယံုရခက္နဲ႔ လြတ္ေလႏိုး ေမ်ွာ္လို္က္တာ ညေနေျခာက္နာရီထုိးျပီး ေထာင္ ပိတ္သြားတဲ့အထိေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ စိတ္ဓာတ္က်က်နဲ႔ သံတုိင္ကိုေခါင္းေပးျပီး ပက္လက္လွန္၊ မ်က္စိမွိတ္ေနလုိက္မိ တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ ဘိုးေတာ္တေယာက္ ေပၚလာသဗ်ာ။သူက က်ဳပ္ကုိ ျပံဳးျပရင္း ဒီေန႔ မင္းလြတ္မွာ ပါလုိ႔ ဆုိလာသဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနရင္းက စိတ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ ျပန္တြန္းလုိက္မိတယ္။ `ခင္ဗ်ား ကသာ လြတ္ေန။ ေထာင္ကပိတ္သြားျပီ`လုိ႔ ခပ္ေငါ့ေငါ့ ျပန္ေျပာေတာ့၊သူက သူ႔လက္ကုိ ကမ္းလိုက္ျပီး `ကဲ ၊မင္း မယံုရင္ ငါေခၚျပမယ္။မင္းလက္ေပး`တဲ့။က်ဳပ္ သူ႔ကို လက္လွမ္းေပးလုိက္ေတာ့သူက က်ဳပ္လက္ကုိ ဆြဲကုိင္ျပီး ေခၚပါေလေရာ။ယံုႏုိင္စရာေတာင္ မရွိပါဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္ဟာ ဝိဥာဥ္ေတြ အေၾကာင္းရုိက္ကူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲ ကလုိ သံတုိင္ေတြနံရံေတြကို ဝွစ္ကနဲ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး အျပင္ကုိခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္ဟာ ေထာင္ အျပင္ကေန ေထာင္ထဲကို ထင္ထင္ရွားရွား လွမ္းျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ။ဒီမွာတင္ အဲဒီဘုိးေတာ္က မင္းငါ့ကုိယံုျပီ လား တဲ့။
က်ဳပ္က ငါေတာ့ လြတ္ေႀကာင္ေႀကာင္သြားျပီ ထင္တယ္ဆုိျပီး မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္မိေတာ့ ဦးကိုဆိုတဲ့ မူဆလင္ ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းသားက အေပၚအျဖဴေအာက္အျဖဴဝမ္းဆက္နဲ႔ က်ဳပ္ကို လက္လွမ္းေပးရင္း အကိုႀကီး အိမ္ျပန္လို႔ ရျပီ၊ လႊတ္ဝါးရမ္း ေနာက္က်ေနလုိ႔ တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ ခင္ဗ်ားယံုရဲ့လား။ ေအးဗ်ာ ဒီလို ႏွစ္ခါသံုးခါ ႀကံဳလာေတာ့ က်ဳပ္ကို ကယ္မေနတာ ဘုိးမင္းေခါင္ပဲ ဆုိျပီး ဟုိလူကေျပာ ဒီလူကေျပာန႔ဲ က်ဳပ္လည္း ဘုိးမင္းေခါင္ဘက္ ပါသြားခဲ့တာပဲ။ တကယ္တမ္း မညွာတမ္း ဆန္းစစ္တဲ့အခါ ဒီလုိ စိတ္အာရံုမွာ ထင္လာေပၚလာရံုနဲ႔ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ ေတာ္ ေယာင္ဝါးဝါးကိစၥပဲ။ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီမရွိ။အေထာက္အထား နတၳိ၊မွတ္တမ္း မခုိင္မလံုနဲ႔ ေရွ့တုိုးျပီး စြတ္ယံုဘုိ႔ ဆိုတာ က်ဳပ္အတြက္ အခက္ေတြ႔ေနခဲ့တယ္ဗ်။
အခုလည္း ေရႊတိဂံုေစတီႀကီးက က်ဳပ္ေရွ့ေရာက္လာျပန္ေတာ့ က်ဳပ္တမ်ဳိး စဥ္းစားလာျပန္တယ္။ငါ ေလ့က်င့္ ေနတာ ေတာ့ဟုတ္ျပီ။အခုက အကန္းလမ္းသြားသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။လမ္းညႊန္လုိတယ္ လုိ႔ယူဆလာတယ္။ဒီေတာ့ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ျပီး က်ဳပ္တဲမွာလာနားတဲ့ ကိုေနေအာင္ဆိုတဲ့သူကို အာနာပါနမွတ္တာနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ သိ သေလာက္ေျပာပါလားဗ်ာ ဆုိျပီး ေမးေတာ့ က်ဳပ္ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ့ဇနီးလုပ္သူက ႀကားသြားတယ္။သူေနာက္ တေခါက္လာေတာ့ စာအုပ္အညိဳေလးတအုပ္ ပါလာတယ္။အဲဒါ ခင္ဗ်ားေတြ႔ေတြ႔ေနတဲ့ စာအုပ္ေလးပဲဗ်။ပညာ အလင္းျပစာအုပ္တုိက္က ထုတ္တာ။ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီးတို႔၏ ဥပနိႆယအတိုင္း အာနာပါနသိမႈၿဖင့္ဝိပႆနာရႈမွတ္နည္းတဲ့ဗ်ာ။ပါဠိဆရာႀကီး ဦးဘုန္းေက်ာ္ ႀကီးႀကပ္ျပင္ ဆင္သည္ တဲ့။ အဲဒီစာအုပ္လည္း က်ဳပ္လက္ထဲေရာက္ေရာ က်ဳပ္ဟာ စာတအုပ္လံုးကို တလံုးခ်င္းအားထုတ္ျပီး ဖတ္တယ္။သူဘာကို ဆိုလုိသလဲဆိုတာ သေဘာမေပါက္ ေပါက္ေအာင္ အႀကိမ္ေပါင္း မရည္မတြက္ႏုိင္ေအာင္ ဖတ္တယ္။လူျပိန္းနားလည္ေအာင္ေရးထားတာဆုိေတာ့က်ဳပ္နဲ႔ေတာ့အံကိုက်လုိ႔ဗ်ာ။ ေသခ်ာဖတ္၊ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ္ဖတ္ေတာ့ က်ဳပ္လုပ္ေနတာေတြဟာ ဝိပႆနာ မဟုတ္ေသးဘူး။သမထတဲ့ဗ်ာ။ဝိပႆနာဆုိတာ ရုပ္နာမ္တုိ႔၏ ျဖစ္ပ်က္မႈကုိသိေအာင္ ရႈပြားေသာ ကမၼ႒ာန္းတဲ့ဗ်။ ဒီေတာ့က်ဳပ္လည္း ဝိပႆနာျဖစ္ေအာင္လုပ္နည္းကို အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ထပ္ရွာရျပန္တယ္။ဘာေရးထားသလဲ ဆုိေတာ့ စားတဲ့အခါ သြားတဲ့အခါမွာလည္း သတိကပ္ ျပီးေနရသတဲ့။ ေရာ့ ၊ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ဗ်၊ စားတဲ့အခါ ဘယ္လို သတိထားျပီး စားရတယ္ဆုိတာ “
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကိုသက္ခုိင္က သူ႔ေဘးမွာ အသင့္ဖြင့္ထားသည့္ စာအုပ္ငယ္ကုိ က်ေနာ့္ဆီသုိ႔ လွမ္းေပးလုိက္၏။ (အဆုိပါစာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာ ၄၉တြင္ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည့္ စားေသာအခါရႈျမင္နည္း အက်ဥ္းမွာ ေအာက္ပါ အတုိင္းျဖစ္၏။မူရင္းသတ္ပံုအတုိင္း။)
စားေသာအခါ ရႈျမင္နည္းအက်ဥ္း
စားေသာအခါ၌ ထမင္းလုတ္ကုိ ျပဳေသာလက္သည္ ထမင္းကို ယူေသာအခါ ျဖည္းျဖည္း ကေလးယူ။ ယူေသာ လက္ေခ်ာင္းကုိ ပဓာနမထားႏွင့္။လက္ေခ်ာင္းၾကီးထဲက ပထဝီ၊အာေပါ၊ေတေဇာ၊ ဝါေယာ ဓာတ္တုိ႔ ျဖစ္ေပၚပ်က္ ေနပံုကုိသာ စိတ္က စုိက္ထား။ဤကဲ့သုိ႔ပင္ စိတ္ကိုထားရင္းႏွင့္ပင္ ထမင္းကုိယူ၍ ထုိထမင္းလုတ္သည္ ပါးစပ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ တမိနစ္၊ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ ၾကာေအာင္ ျဖည္းျဖည္း ကေလးယူ။ စိတ္ကိုမူ လက္ထဲမွာပဲထား။ပရမတ္ ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေသာ “ခက္မာဖြဲ႔ေစး ပူေအးေထာက္ကန္”ဆုိတဲ့ သေဘာကေလးေတြ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ျဖစ္ေနတာေတြကို အေပ်ာက္မခံႏွင့္၊ သတိအျမဲရွိေစ။ ထမင္း ကုိပါးစပ္၌ထည့္တုန္းကလည္း သတိမလစ္ေစႏွင့္။ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ဟုေခၚသည္။ဤကား ပရမတၳ သဘာဝက်နေသာ ပရမတ္ကုိျမင္လ်က္ ရႈေနေသာ သမၸဇညပဗၺ သတိ ပ႒ာန္ပင္တည္း။
သူ႔စာကုိ က်ေနာ္ဖတ္ျပီးသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ကုိသက္ခိုင္က စကားဆက္ျပန္ပါသည္။
![]()
“အမွန္ဝန္ခံရရင္ အဲဒီတုန္းက ပရမတ္တုိ႔၊ပညတ္တုိ႔၊ပထဝီ၊ေတေဇာ၊အာေပါ၊ဝါေယာဆုိတဲ့ ဓာတ္ၾကီးေလးပါး ဆုိတာေတြလည္း က်ဳပ္ေသခ်ာမသိေသးတာ အမွန္ပဲဗ်။ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာကုိဖတ္ျပီး က်ဳပ္နားလည္သေလာက္ လုိက္လုပ္တယ္။ ကေလးတေယာက္ လူႀကီးစကားနားေထာင္သလို လိုက္လုပ္ႀကည့္တယ္။က်ဳပ္စားေတာ့မဲ့ ထမင္းလုတ္ကုိ လက္နဲ႔ စထိတာကေန ပါးစပ္ထဲထည့္ ဝါးျပီးျမိဳခ်တဲ့အထိ က်ဳပ္သတိနဲ႔ လိုက္ႀကည့္တယ္။ အသက္ရွဴ မွတ္တဲ့အလုပ္ကုိလည္း က်ဳပ္ရပ္မထားဘူး။ေန႔တိုင္း အခ်ိိန္ရတုိင္း ေလ့က်င့္တယ္။ညညဆို တနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွတ္တယ္။ ေလးလဝန္းက်င္ေလာက္ႀကာျပီးတဲ့ တေန႔မွာေတာ့ ညဖက္ထုိင္လုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဆယ္ မိနစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ သံတံုးႀကီးတတံုးခ်ထားသလုိ ျငိမ္သက္ တည္ျမဲေန တာကုိ ၾကံဳရပါေတာ့တယ္။ေတာ္ေတာ္ကုိ အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတာကလား။ေလကုိ မွတ္ေနရင္း ခႏၶာကုိယ္ ၾကီးဟာ မလႈပ္မရွားခိုင္ခုိင္ျမဲျမဲ ထုိင္မိေနတာဗ်။ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခါစကဆုိဗ်ာ။ခႏၶာကိုယ္ကုိ ျငိမ္သက္ေနေအာင္ ၾကိဳးစား ရတဲ့ဒုကၡက မေသးလွဘူးဗ်။ခုေတာ့ သူ႔ဖာသာ ျငိမ္ေနတယ္ဗ်ာ။ဒါတင္ ဘယ္ကမတုန္း။ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ ဟာ တခု ခုထူးျခားေနသလုိပဲလုိ႔ထင္မိတာနဲ႔ က်ဳပ္ဟာမ်က္စိမွိတ္ေနရင္းနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ေရွ့ပုိင္းကုိ အာရံုစုိက္ၾကည့္လိုက္မိ တယ္။အမယ္၊က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန မွန္သားလုိႀကည္လင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ခႏၶာကိုယ္တခု ထပ္ထြက္လာတာကို ေတြ႔ရသဗ်။အဲသလုိ ထြက္လာျပီး လင္းေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဝိုးတုိးဝါးတား မဟုတ္ဘူးဗ်၊သိသိ သာသာၾကီးကုိ ျဖစ္ေနတာ။ခက္တာက အဲဒီ အေရာင္အလင္းထြက္ေနတဲ့ကိုယ္ပြားဟာ တကယ့္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ႏိုင္တာမ်ဳိးေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီအေရာင္ကုိ မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္မိဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အထူးအဆန္းေတြ ေနာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ကုန္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါရ့ဲ။ ေနာက္ပုိင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္းတနာရီထုိင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရင္ ပထမဆယ္မိနစ္ေလာက္မွာသာ အခိ်န္ကုန္တာကို သိရျပီး ေနာက္မိနစ္ငါးဆယ္ဟာ ရုတ္ျခည္း ကုန္ကုန္သြားပါေတာ့တယ္။ဆုိလုိတာက မိနစ္ငါးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ က်ဳပ္စိတ္ဟာ တေနရာတည္းမွာ စြဲျမဲျငိမ္သက္ေနတာပါပဲ။အဲသလုိ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ဟာ ဘယ္လုိအရာမ်ဳိးနဲ႔မွ ဥပမာေပးလုိ႔မရေအာင္ ေအးခ်မ္းတာကလား ။ဘာႏႈိးစက္မွ ေပးမထားေပမဲ့ တနာရီထုိင္မယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳထားရင္ တနာရီတိတိမွာ က်ေနာ္ သတိျပန္ဝင္လာတတ္တာပါ ပဲ။တနာရီခြဲ၊ႏွစ္နာရီထုိင္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားရင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္အတြင္း က်ဳပ္စိတ္မွာ ေအးခ်မ္းျပည့္စံုမႈတခု ကလြဲလုိ႔၊ ဘာခံစားမႈမွ ထူးထူးေထြေထြမရွိပဲ အခ်ိန္ေစ့မွ သတိျပန္ျပန္ဝင္လာသဗ်ာ။ အဲသလုိ ရက္ေပါင္းမ်ား လာေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ဘယ္ကိုေရာက္သြားသလဲ ။အဲဒီအခ်ိန္ေတြ မွာ ငါဘာလို႔ သတိမျပဳႏုိင္ေတာ့တာလဲ။၊ေလာကႀကီးမွာ အခ်ိန္ကာလကို ခ်ဳံ႔ပစ္လုိ႔ရႏုိင္သလား။ အခ်ိန္ဆုိတာ က်ဥ္းႏုိင္က်ဳံ႔ႏိုင္သလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ဒီမွာတင္ ဘယ္ရပ္အံုးမလဲဗ်ာ။ ဒိထက္ အ့ံႀသဖြယ္အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္ဟာ ငွက္တေကာင္လုိ ေလ ထဲမွာ ပ်ံတက္သြားေတာ့့မလားလို႔ေတာင္ ခံစားလာရပါေတာ့တယ္။ခင္ဗ်ား ေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ ဒါေတြကို ခင္ဗ်ားယံုေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ က်ဳပ္မွာမရွိပါဘူး။စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ဘို႔ ေတြးေခၚေမွ်ာ္မ်ွင္ႏိုင္ဘုိ႔ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္ တယ္။က်ဳပ္ကိုလည္း အထင္မႀကီးပါနဲ႔။က်ဳပ္ေျပာေနတဲ့ အေႀကာင္းအရာေတြ ဆံုုးတဲ့အခါ ဘုိးေတာ္၊ရုကၡစိုး၊ နတ္ ျဗဟၼာ ဆိုတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အားလံုးကို ျခံဳငံုမိတဲ့အေျဖတခု ရလာပါလိမ့္မယ္။အဲဒီအေျဖကိုေပးႏုိ္င္ဘုိ႔ မရိွ မျဖစ္လိုတဲ့ အရာကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ကိုသိဘုိ႔ပါပဲ။တညေပါ့ဗ်ာ။ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းျပီး က်ဳပ္အိပ္ရာထဲ ပက္လက္ လွဲေနလိုက္တယ္။အိပ္ေတာ့ မေပ်ာ္ေသးဘူး။ အိပ္ေတာ့မဲ့ ဆဲဆဲ စပ္ကူးမတ္ကူး အခ်ိန္ေလးမွာေပါ့ဗ်ာ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
(ရုပ္ပုံ။ ။ ဂူဂဲလ္ )
စားေသာအခါ ရႈျမင္နည္းအက်ဥ္း
စားေသာအခါ၌ ထမင္းလုတ္ကုိ ျပဳေသာလက္သည္ ထမင္းကို ယူေသာအခါ ျဖည္းျဖည္း ကေလးယူ။ ယူေသာ လက္ေခ်ာင္းကုိ ပဓာနမထားႏွင့္။လက္ေခ်ာင္းၾကီးထဲက ပထဝီ၊အာေပါ၊ေတေဇာ၊ ဝါေယာ ဓာတ္တုိ႔ ျဖစ္ေပၚပ်က္ ေနပံုကုိသာ စိတ္က စုိက္ထား။ဤကဲ့သုိ႔ပင္ စိတ္ကိုထားရင္းႏွင့္ပင္ ထမင္းကုိယူ၍ ထုိထမင္းလုတ္သည္ ပါးစပ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ တမိနစ္၊ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ ၾကာေအာင္ ျဖည္းျဖည္း ကေလးယူ။ စိတ္ကိုမူ လက္ထဲမွာပဲထား။ပရမတ္ ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေသာ “ခက္မာဖြဲ႔ေစး ပူေအးေထာက္ကန္”ဆုိတဲ့ သေဘာကေလးေတြ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ျဖစ္ေနတာေတြကို အေပ်ာက္မခံႏွင့္၊ သတိအျမဲရွိေစ။ ထမင္း ကုိပါးစပ္၌ထည့္တုန္းကလည္း သတိမလစ္ေစႏွင့္။ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ဟုေခၚသည္။ဤကား ပရမတၳ သဘာဝက်နေသာ ပရမတ္ကုိျမင္လ်က္ ရႈေနေသာ သမၸဇညပဗၺ သတိ ပ႒ာန္ပင္တည္း။
သူ႔စာကုိ က်ေနာ္ဖတ္ျပီးသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ကုိသက္ခိုင္က စကားဆက္ျပန္ပါသည္။
“အမွန္ဝန္ခံရရင္ အဲဒီတုန္းက ပရမတ္တုိ႔၊ပညတ္တုိ႔၊ပထဝီ၊ေတေဇာ၊အာေပါ၊ဝါေယာဆုိတဲ့ ဓာတ္ၾကီးေလးပါး ဆုိတာေတြလည္း က်ဳပ္ေသခ်ာမသိေသးတာ အမွန္ပဲဗ်။ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာကုိဖတ္ျပီး က်ဳပ္နားလည္သေလာက္ လုိက္လုပ္တယ္။ ကေလးတေယာက္ လူႀကီးစကားနားေထာင္သလို လိုက္လုပ္ႀကည့္တယ္။က်ဳပ္စားေတာ့မဲ့ ထမင္းလုတ္ကုိ လက္နဲ႔ စထိတာကေန ပါးစပ္ထဲထည့္ ဝါးျပီးျမိဳခ်တဲ့အထိ က်ဳပ္သတိနဲ႔ လိုက္ႀကည့္တယ္။ အသက္ရွဴ မွတ္တဲ့အလုပ္ကုိလည္း က်ဳပ္ရပ္မထားဘူး။ေန႔တိုင္း အခ်ိိန္ရတုိင္း ေလ့က်င့္တယ္။ညညဆို တနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွတ္တယ္။ ေလးလဝန္းက်င္ေလာက္ႀကာျပီးတဲ့ တေန႔မွာေတာ့ ညဖက္ထုိင္လုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဆယ္ မိနစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ သံတံုးႀကီးတတံုးခ်ထားသလုိ ျငိမ္သက္ တည္ျမဲေန တာကုိ ၾကံဳရပါေတာ့တယ္။ေတာ္ေတာ္ကုိ အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတာကလား။ေလကုိ မွတ္ေနရင္း ခႏၶာကုိယ္ ၾကီးဟာ မလႈပ္မရွားခိုင္ခုိင္ျမဲျမဲ ထုိင္မိေနတာဗ်။ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခါစကဆုိဗ်ာ။ခႏၶာကိုယ္ကုိ ျငိမ္သက္ေနေအာင္ ၾကိဳးစား ရတဲ့ဒုကၡက မေသးလွဘူးဗ်။ခုေတာ့ သူ႔ဖာသာ ျငိမ္ေနတယ္ဗ်ာ။ဒါတင္ ဘယ္ကမတုန္း။ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ ဟာ တခု ခုထူးျခားေနသလုိပဲလုိ႔ထင္မိတာနဲ႔ က်ဳပ္ဟာမ်က္စိမွိတ္ေနရင္းနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ေရွ့ပုိင္းကုိ အာရံုစုိက္ၾကည့္လိုက္မိ တယ္။အမယ္၊က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန မွန္သားလုိႀကည္လင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ခႏၶာကိုယ္တခု ထပ္ထြက္လာတာကို ေတြ႔ရသဗ်။အဲသလုိ ထြက္လာျပီး လင္းေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဝိုးတုိးဝါးတား မဟုတ္ဘူးဗ်၊သိသိ သာသာၾကီးကုိ ျဖစ္ေနတာ။ခက္တာက အဲဒီ အေရာင္အလင္းထြက္ေနတဲ့ကိုယ္ပြားဟာ တကယ့္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ႏိုင္တာမ်ဳိးေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီအေရာင္ကုိ မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္မိဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အထူးအဆန္းေတြ ေနာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ကုန္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါရ့ဲ။ ေနာက္ပုိင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္းတနာရီထုိင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရင္ ပထမဆယ္မိနစ္ေလာက္မွာသာ အခိ်န္ကုန္တာကို သိရျပီး ေနာက္မိနစ္ငါးဆယ္ဟာ ရုတ္ျခည္း ကုန္ကုန္သြားပါေတာ့တယ္။ဆုိလုိတာက မိနစ္ငါးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ က်ဳပ္စိတ္ဟာ တေနရာတည္းမွာ စြဲျမဲျငိမ္သက္ေနတာပါပဲ။အဲသလုိ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ဟာ ဘယ္လုိအရာမ်ဳိးနဲ႔မွ ဥပမာေပးလုိ႔မရေအာင္ ေအးခ်မ္းတာကလား ။ဘာႏႈိးစက္မွ ေပးမထားေပမဲ့ တနာရီထုိင္မယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳထားရင္ တနာရီတိတိမွာ က်ေနာ္ သတိျပန္ဝင္လာတတ္တာပါ ပဲ။တနာရီခြဲ၊ႏွစ္နာရီထုိင္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားရင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္အတြင္း က်ဳပ္စိတ္မွာ ေအးခ်မ္းျပည့္စံုမႈတခု ကလြဲလုိ႔၊ ဘာခံစားမႈမွ ထူးထူးေထြေထြမရွိပဲ အခ်ိန္ေစ့မွ သတိျပန္ျပန္ဝင္လာသဗ်ာ။ အဲသလုိ ရက္ေပါင္းမ်ား လာေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ဘယ္ကိုေရာက္သြားသလဲ ။အဲဒီအခ်ိန္ေတြ မွာ ငါဘာလို႔ သတိမျပဳႏုိင္ေတာ့တာလဲ။၊ေလာကႀကီးမွာ အခ်ိန္ကာလကို ခ်ဳံ႔ပစ္လုိ႔ရႏုိင္သလား။ အခ်ိန္ဆုိတာ က်ဥ္းႏုိင္က်ဳံ႔ႏိုင္သလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ဒီမွာတင္ ဘယ္ရပ္အံုးမလဲဗ်ာ။ ဒိထက္ အ့ံႀသဖြယ္အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။က်ဳပ္ဟာ ငွက္တေကာင္လုိ ေလ ထဲမွာ ပ်ံတက္သြားေတာ့့မလားလို႔ေတာင္ ခံစားလာရပါေတာ့တယ္။ခင္ဗ်ား ေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ ဒါေတြကို ခင္ဗ်ားယံုေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ က်ဳပ္မွာမရွိပါဘူး။စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ဘို႔ ေတြးေခၚေမွ်ာ္မ်ွင္ႏိုင္ဘုိ႔ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္ တယ္။က်ဳပ္ကိုလည္း အထင္မႀကီးပါနဲ႔။က်ဳပ္ေျပာေနတဲ့ အေႀကာင္းအရာေတြ ဆံုုးတဲ့အခါ ဘုိးေတာ္၊ရုကၡစိုး၊ နတ္ ျဗဟၼာ ဆိုတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အားလံုးကို ျခံဳငံုမိတဲ့အေျဖတခု ရလာပါလိမ့္မယ္။အဲဒီအေျဖကိုေပးႏုိ္င္ဘုိ႔ မရိွ မျဖစ္လိုတဲ့ အရာကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ကိုသိဘုိ႔ပါပဲ။တညေပါ့ဗ်ာ။ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းျပီး က်ဳပ္အိပ္ရာထဲ ပက္လက္ လွဲေနလိုက္တယ္။အိပ္ေတာ့ မေပ်ာ္ေသးဘူး။ အိပ္ေတာ့မဲ့ ဆဲဆဲ စပ္ကူးမတ္ကူး အခ်ိန္ေလးမွာေပါ့ဗ်ာ။(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
(ရုပ္ပုံ။ ။ ဂူဂဲလ္ )