၂၁၊၀၅၊၂၀၁၄ ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးအပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္။မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)
အခန္း(၃၅)
ထုိင္းဓားျပဇာတ္လမ္းထဲက သက္ခိုင္
ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ေနထုိင္စဥ္ကာလအတြင္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထဲတြင္ က်ေနာ္အလြယ္တကူေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ သည့္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုရွိခဲ့၏။ထုိသုိ႔မေမ့တဲ့ႏုိင္ျဖစ္ရျခင္းမွာ အတိတ္ရာဇဝင္ထဲကရန္ဘက္၊ယုိးဒယားျမန္မာတည္းဟူေသာ လူမ်ဳိးစြဲ စိတ္ဓာတ္ ေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သလုိ ထုိင္းလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕၏ႏိုင္ငံျခားသား(အထူးသျဖင့္ျမန္မာလူမ်ဳိး)မ်ားအေပၚထားရွိသည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားတစ္ရပ္ ေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ ယင္းျပသနာတြင္ကိုသက္ခိုင္တစ္ေယာက္ က်ေနာ္ႏွင့္ေက်ာခ်င္းကပ္လ်က္ရွိေန ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ျဖင့္ ေျဖဆည္ရာရခဲ့သည္။ထုိဇာတ္လမ္းအျပည့္အစံုမွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္၏။
က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခုိင္ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕၌ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကသည္မွ၊မၾကာမတင္ကာလ၂၀၁၀ခုႏွစ္။ႏိုဝင္ဘာလတြင္ျဖစ္၏။ထုိေန႔သည္ ေနသာေသာေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ရေနာင္းမွ ကုန္အျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ ကုန္တင္ကား ေရာက္မည့္ေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နံနက္ ခုနစ္နာရီခန္႔ကတည္းက ဝထစ္အရပ္ရွိက်ေနာ့္ေစ်းဆုိင္ငယ္သု႔ိက်ေနာ္ေရာက္ေနခဲ့သည္။ကုန္ပစၥည္းမ်ားဆုိင္အတြင္း ေနရာခ်ထားျပီးခ်ိန္ သည္ နံနက္ကုိးနာရီခန္႔ရွိခဲ့ျပီ။
ဖူးခက္သုိ႔ေရာက္ေနေသာဇနီးသည္၊တပည့္ေက်ာ္၊ေက်ာ္ဝင္းေဌးတုိ႔ႏွင့္အတူ တိုယုိတာေအဗင္ဆာကားငယ္ကုိေမာင္းႏွင္လ်က္ အမ္မခန္ အရပ္ရွိေနအိမ္သုိ႔ က်ေနာ္ျပန္လာခဲ့ရာျခံဝသုိ႔အေရာက္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးက ျခံတံခါးကုိဆင္းဖြင့္ျပီး က်ေနာ္က ျခံတြင္းသုိ႔ ကားေမာင္းဝင္ လာခဲ့၏။ျခံဝင္းထဲသုိ႔ကားအေရာက္၊ မ်က္ႏွာစိမ္းသံုးေယာက္သည္ ျခံတံခါးပိတ္မည့္ေက်ာ္ဝင္းေဌး၏ ရင္ဘတ္ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းဖယ္ ရင္း ဝင္ေရာက္လာသျဖင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိက်ေနာ္က တတ္သမွ်မွတ္သမွ်ထုိင္းစကားျဖင့္လွမ္းေအာ္လုိက္မိသည္။
"ေဟ့၊ဖိ။ထမ္အလုိင္ခပ္ ထမ္အလိုင္ခပ္"
"ပူးလိ၊ပူးလိ။ပတ္စပုိ႔။ပတ္စပုိ႔"
အဆုိပါလူစိမ္းသံုးေယာက္၏အေျဖကုိ က်ေနာ္ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ေသာ္ျငား စိတ္ထဲတြင္မူမသကၤာလွေခ်။မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ ရဲဝန္ ထမ္းမဆုိသီးျခားပုိင္နက္နယ္ေျမတစ္ခုတြင္းသုိ႔ဝင္ေရာက္မည္ဆုိလွ်င္ သက္ဆုိင္ရာတရားရံုးတစ္္ခုခု၏ခြင့္ျပဳမိန္႔ (ဝါးရမ္း)ပါမွသာ ဝင္ခြင့္ရွိ ေၾကာင္း က်ေနာ္သိထားသည္။သုိ႔ေသာ္သူတစ္ပါးႏုိင္ငံတြင္စကားနည္းရန္စဲလုိသည့္ က်ေနာ္သည္ ထုိလူစိိမ္းသံုးေယာက္အနက္ တေယာက္ေသာပုဂၢိဳလ္ထုတ္ျပေနသည့္ ပလပ္စတစ္ကဒ္ေလာင္းထားေသာ ရဲဝန္ထမ္းကဒ္ကုိပင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ ပတ္စပုိ႔သံုးအုပ္ ကုိအသာတၾကည္ထုတ္ေပးလိုက္သည့္အခါ ဖြင့္၍ပင္ မၾကည့္ပဲ သူ႔အိတ္ကပ္တြင္းသုိ႔ထုိးထည့္လုိက္၏။တစ္စံုတစ္ခုေတာ့ျဖင့္ မွားယြင္း ေနေလျပီ။အႏၱရာယ္၏အေငြ႔အသက္ကို က်ေနာ္ရစျပဳလာသည္။ထုိလူစိမ္းသံုးဦးကုိ တစ္ဦးခ်င္းစီ အေသးစိတ္က်ေနာ္အကဲခတ္မိ၏။
အရပ္ပုပ်ပ္ပ်ပ္ႏွင့့္အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိပုဂၢိဳလ္မွာ ေနာက္လုိက္ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္ အရပ္ငါးေပခုနစ္ လက္မခန္႔ရွိသူမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။က်န္တစ္ဦးကား အရပ္အေမာင္းအေနေတာ္ႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့့္ျဖစ္၏။သံုးေယာက္စလံုး အတြင္းခံစပုိ႔ရွပ္ေပၚတြင္အနက္ေရာင္ဂ်ာကင္အက်ႌကိုယ္စီထပ္၍ဝတ္ထားၾကသည္။
"ခင္ဗ်ားတုိ႔အဂၤလိပ္လုိေျပာတတ္သလား"
ဟူေသာက်ေနာ့္အေမးကုိ သူတုိ႔အေျဖမေပးေခ်။က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္ကုိ ကားဂုိေဒါင္ၾကမ္းျပင္မွာထုိင္ခိုင္းေလရာ ေက်ာ္ဝင္း ေဌးမွာ ခ်ကျ္ခင္းထုိင္ခ်လုိက္ေသာ္ျငား က်ေနာ္ႏွင့့္ဇနီးသည္မူကား မာနကုိ ထိခုိက္သည္ဟုယူဆသျဖင့္ မထုိင္သည့္အခါ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္ရွိသူက ခါးၾကားမွေသနတ္ကုိထုတ္ခ်ိန္ရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ဇြတ္ထုိင္ခုိင္းေနျပန္သည္။အနီးရွိ ပလပ္စတစ္ကုလားထုိင္မ်ား ေပၚတြင္ က်ေနာ္ႏွင့့္ဇနီးျဖစ္သူ အသာထုိင္လုိက္ရ၏။ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ေက်နပ္ပံုမရသည့္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ပင္ သူ႔တပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ဦးကုိ က်ေနာ့္တအိမ္လံုးအား ေမႊေႏွာက္ေစေတာ့၏။ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္ပုခံုးမွာ လြယ္ထားသည့္ပုိက္ဆံအိတ္ဆီသုိ႔ဦး တည္လာသည္။ ဖြင့္ၾကည့္ေသာ္ ထုိင္းဘတ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ႏွင့္ဘဏ္ကဒ္သာေတြ႔သည့္အခါ မေက်မခ်မ္းေလသံျဖင့္ထုိင္းဘတ္ငါးသိန္း ေပးရမည္ ဟုေသနတ္ေထာက္ကာအၾကပ္ကုိင္ေတာ့၏။
ထုိင္းရဲအေယာင္ေဆာင္ထုိင္းဓားျပအဖြဲ႔ႏွင့္က်ေနာ္ထိပ္တုိက္တုိးေလျပီ။အမွားမခံေသာ အေျခအေနျဖစ္၍ အင္အားကုိခ်ိန္ဆၾကည့္ေသာ္တုန္႔ျပန္ႏိုင္သည့္ အေနအထားမရွိသည့္အဆံုး ဘဏ္ကဒ္အတြင္းမွ ေငြအကုန္ထုတ္ ေပးမည္ဟုေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ညွိႏွဳိင္းလုိက္ရသည္။
ပိန္ပိန္ပါးပါးလူႏွင့္အတူက်ေနာ္ေအတီအမ္စက္ရွိရာသုိ႔သြားေနခ်ိန္တြင္ က်န္ႏွစ္ဦးကား ဇနီးႏွင့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးတုိ႔ကုိ ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ ရင္းေစာင့္က်န္ရစ္သည္။ဤသုိ႔လွ်င္အိမ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိေအတီအမ္စက္မွဘဏ္လက္က်န္ေငြထုိင္းဘတ္ေျခာက္ေသာင္းကုိထုတ္ေပးလုိက္ရေတာ့၏။ က်ေနာ္တတ္ႏုိင္သည္မွာ သူတုိ႔အသံုးျပဳခဲ့ေသာကားနံပတ္ကုိအတိအက်မွတ္သားထားလုိက္ႏိုင္ရံု သာျဖစ္သည္။ နာက်ဥ္းခံျပင္းမွဳႏွင့္ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သူ႔ကုိမွ် အသိမေပးခဲ့ေခ်။ယုတ္စြအဆံုးကုိသက္ခုိင္ဖူးခက္မွာရွိေန သည္ကုိ သိလ်က္ႏွင့္ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ခဲ့။
ထိုဇာတ္လမ္းသည္ဤတြင္နိ႒ိတံခဲ့ျပီဟုသာ က်ေနာ္ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္ျငား ေနာက္တေန႔ညေနတြင္ က်ေနာ့္အိမ္ႏွင့္တကီလုိ မကြာေဝးသည့္ လမ္းမေပၚမွာ ထုိကားဟြန္ဒါစီဗစ္ကုိအမွတ္မထင္ေတြ႔လိုက္ရသည့္အခါ ကုိသက္ခိုင္ကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းဖုန္း ဆက္မိ သည္။ နာရီဝက္အတြင္း ကိုသက္ခုိင္တစ္ေယာက္သူ႔မိတ္ေဆြထုိင္းရဲဗုိလ္မွဴးခ်င္ခ်ဳိင္းႏွင့္အတူ က်ေနာ့္အိမ္သုိ႔ေပါက္ခ်လာ ေလေတာ့ သည္။
ခ်င္ခ်ဳိင္းႏွင့္ကုိသက္ခိုင္သည္ က်ေနာ္ခင္းျပေသာေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဇာတ္လမ္းကုိ ေသခ်ာနားစုိက္ေထာင္ၾကရင္း ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ အဆုိပါကားရွိရာသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားျပီး ေသခ်ာေၾကာင္းအတည္ျပဳေစ၏။ကားေခါင္းခန္းဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွ ေကာ္ရုပ္ကေလးသည္ မေန႔ကကဲ့သုိ႔ပင္ ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ျဖင့္ႏွဳတ္ဆက္ေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေခါင္းျငိမ့္လုိက္မိသည္။ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ က်ေနာ္ေငြထုတ္ ေပးခဲ့သည့္ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းေအတီအမ္ရွိရာသုိ႔ခ်ီတက္ၾကျပန္၏။ဆဲဗင္းအလဲဗင္းေငြရွင္းေကာင္တာမွ စီစီတီဗီကိုေနာက္ျပန္ရစ္ေစျပီး လိုအပ္ေသာအေထာက္အထားတုိ႔ကုိ အသင့္ပါလာသည့္ကြန္ျပဴတာသံုးစတစ္(Stick) ျဖင့္ကူးယူသည္။ မၾကာမီထုိင္းဝါယာလက္ ကားတစ္စီးထုိးဆုိက္လာကာ ထုိကားကုိရွာေဖြပံုစံျဖင့္ သိမ္းဆည္း၏။အဆုိပါကားပုိင္ရွင္မွာ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးျဖစ္ျပီး ထုိကိစၥႏွင့္ သူမ မပတ္သက္ေၾကာင္း ျငင္းဆုိေနသည္ဟု က်ေနာ္ခန္႔မွန္းမိသည္။ ကုိသက္ခိုင္ကား အံ့မခန္းေျခလွမ္း က်ဲလွသည္။
ကားေဘးမွာရပ္ေနေသာကုိသက္ခိုင္သည္ ရုတ္တရက္ခ်င္ခ်ဳိင္းအား တစ္စံုတစ္ရာလွမ္း ေျပာလုိက္သည္။ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ အမ္မခန္ရပ္ကြက္အတြင္းမွာ ေျခခ်ဳပ္ပုဒ္မခံဝန္ျဖင့္ေနရသည့္ လူဆုိးစာရင္းဝင္ တုိ႔၏အိမ္မ်ားသုိ႔ ဝင္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕လူဆုိးစာရင္းဝင္တုိ႔မွာ အိပ္ယာထဲမွအၾကမ္းပတမ္းဆြဲထုတ္ျခင္းခံရသည္အထိျဖစ္၏။ တေယာက္ခ်င္းက်ေနာ့္ကုိ ျပသေသာ္ျငား က်နာ့္အိမ္ကိုဝင္ေမႊခဲ့သည့္ ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ကုိကား မေတြ႔ရေခ်။
ဤသုိ႔လွ်င္ ရဲစခန္းမွ အမွဳဖြင့္ျခင္း၊တရားလုိက်ေနာ္၊သက္ေသအျဖစ္ ဇနီးသည္ႏွင့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးတုိ႔ကုိ စစ္ေဆးျပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ကား ညဥ့္လည္တုိင္ခဲ့ျပီ။ရဲစခန္းမွအိမ္အျပန္တြင္ ကားေပၚမွာကုိသက္ခိုင္က ယတိျပတ္ေကာက္ခ်က္တစ္ခုကိုခ်ရာ က်ေနာ္အေတာ္အံ့အား သင့္သြားရသည္။
"ခင္ဗ်ားအိမ္ကုိ ဝင္တုိက္တဲ့ဓားျပေတြကို ခင္ဗ်ားဆုိင္ေဘးက ဘလက္ဆုိတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ေကာင္ လက္ေထာက္ခ်တာပဲကုိမင္းဒင္"
"ေသခ်ာမွလုပ္ပါဗ်ာ။ခင္ဗ်ားေနာက္ကပါေနလုိ႔သာ က်ေနာ္ရဲစခန္းကုိလုိက္လာခဲ့တာ။က်ေနာ္ကေတာ့ ျပီးတာျပီးပါေစေတာ့လုိ႔သာ သေဘာ ထားလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့တုိင္းျပည္ဗ်ာ"
"သိပ္လည္းစိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ေလ။ဒီဓားျပမွဳကုိေထာက္ခ်င့္ၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ား ဖူးခက္မွာသူေဌးစာရင္းဝင္ျပီဗ်။စူပါခ်ိသူေဌးေတာင္ သူ႔ဆုိင္ ၾကီးဖြင့္ခါစက ဘဏ္ကုိေငြသြင္းဖုိ႔အသြားမွာ ရုိက္အလုခံရဖူးသတဲ့။ဒါထုိင္းလူမ်ဳိးခ်င္းေနာ္"
"ေအာ္။ စူပါခ်ိဖ္ပုိင္ရွင္သူေဌးလည္း ဒီအျဖစ္မ်ဳိးၾကံဳရသကုိး"
"ဟုတ္တယ္ကုိမင္းဒင္။တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ဖူးခက္ေဒသခံလူဦးေရဟာ ဆယ့္ငါးရာခုိင္ႏွဳန္းထက္မပိုဘူးတဲ့ဗ်ာ။ဖူးခက္မွာ စီးပြားရွာရတာ အဆင္ေျပတယ္ဆုိျပီးေတာကျမိဳ႕ကုိ ဝုိင္းတဲ့သေဘာေပါ့။အနီးနားျမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့ ဖန္င၊ကဘိ၊စူရတ္ဌာနီ၊နခြန္စီထမရတ္ စတဲ့ျမိဳ႕ေတြက လူတန္းစားေပါင္းစံု ဖူးခက္ကို စုျပံဳေရာက္လာၾကျပီး စရုိက္မ်ဳိးစံုနဲ႔ဒုစရုိက္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ခင္ဗ်ားတစ္ခု သတိထားရမွာက ဖူးခက္မွာ ေငြရႊင္မယ္ထင္ရတဲ့ႏိုင္ငံျခားေတြကုိ စံနစ္တက်ဂုိဏ္းဖြဲ႔ျပီးလိမ္ေနတဲ့ အုပ္စုေတြရွိတယ္။ စကၤာပူက က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြသေဘၤာသူေဌးတစ္ေယာက္ဆုိ သေဘၤာတစ္စီးအေရာင္းအဝယ္လုပ္ရာမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံသားအမည္ခံမွျဖစ္မယ္ဆုိျပီး လူလည္ ထုိင္းတစ္ေကာင္ပညာျပလုိက္တာ ထုိင္းဘတ္သန္းသံုးဆယ္ေလာက္ဆံုးခဲ့ပါေရာလား"
"မလြယ္ေၾကာပါလားကုိသက္ခိုင္ ။ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားေစာေစာက ေျပာတဲ့ ဓားျပအဖြဲ႕ကိုလက္ေထာက္ခ်တာဟာ ဘလက္ဆုိတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ ေမာင္ ဆုိတာ ဘယ္လုိေၾကာင့္ မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္တာတုန္းဗ်ာ"
"ေသခ်ာဆက္စပ္ျပီးေတြးႏိုင္ရင္ရွင္းေနတာပဲကုိမင္းဒင္ရာ။ ခင္ဗ်ားျခံတံခါးအဖြင့္မွာ ဒီေကာင္ေတြဝင္လာႏုိင္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားဆုိင္က ေန၊ထြက္ကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သူရွိေနလုိ႔ေပါ့။ခင္ဗ်ားဆုိင္ေဘးမွာ ဖိဝမ္ဆုိတဲ့ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးရဲ့ ေကြ႔တီယုိဆုိင္ရွိတယ္။ ဖိဝမ္ဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ဘလက္ဆုိတဲ့ေမာင္နဲ႔တြဲေနတယ္။ေနာက္တခ်က္က ခင္ဗ်ား တပည့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကိုက်ေနာ္ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့ ဘလက္ဟာ ေစာေစာက ဓားျပမွဳနဲ႔သိမ္းသြားတဲ့ကားပုိင္ရွင္ရဲ့အိမ္ကုိ အဝင္အထြက္ရွိ သတဲ့ဗ်။အဲဒီအိမ္မွာ ဘလက္ကုိ သံုးေလးၾကိမ္၊သူျမင္ခဲ့ရဖူး သတဲ့။ေနာက္ဆံုးအခုိင္မာဆံုးသက္ေသကေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔က်ေနာ္ ေနာက္ခံဇာတ္လမ္းေဟာင္း ရွိတာမုိ႔ခင္ဗ်ားအိမ္ကုိ ဓားျပတုိက္တာ ဟာ က်ေနာ္နဲ႔ခင္ဗ်ား ပတ္သတ္ေနလို႔ျဖစ္ႏုိင္ေလရဲ့"
"ၾသ၊ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘလက္ဟာ ဇာတ္လမ္းေဟာင္းရွိခဲ့ေသးသကုိး။ရွင္းစမ္းပါအံုးဗ်။စိတ္ဝင္စားစရာပဲ"
ကုိသက္ခိုင့္စကားေၾကာင့္ ေဘးမွာငုိက္လ်က္လုိက္ပါလာေသာ က်ေနာ့္ဇနီးသည္ပင္လွ်င္ မ်က္လံုးပြင့္လာသည္။ ကုိသက္ခိုင္သည္ ကားကုိ ခပ္ ေျဖးေျဖးေမာင္းရင္း သူႏွင့္ ဘလက္တုိ႔၏ဇာတ္လမ္းကုိေနာက္ေၾကာင္းျပန္သည္။
"ဒီေမာင္ဖူးခက္ကုိေရာက္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္ထက္မပိုေသးဘူး။က်ေနာ္သိသေလာက္ ဘလက္ဟာ လိမ္လည္မွဳဓားျပမွဳေတြနဲ႔ ဖူးခက္ ေထာင္က ထြက္လာတဲ့ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ပဲ။ေထာင္ကထြက္လာျပီးဖူးခက္မွာရွိတဲ့ သူ႔ညီပန္းရံေခါင္းေဆာင္အိမ္မွာကပ္ေနရင္း ခင္ဗ်ား ဆုိင္ေဘးက ထုိင္းမဖိဝမ္နဲ႔ညိတာေပါ့ဗ်ာ။အစပုိင္းဖိဝမ္ကုိ လာျပီးပုိးပန္းခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ့္ဟိတ္ၾကီးဟိန္ၾကီးရွဳိးစမုိးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ မၾကာပါဘူး။သူစီးေနတဲ့ တုိယိုတာအက္တလစ္(Altis) ကားကုိ လစဥ္ပံုမွန္ေငြဆက္မသြင္းႏိုင္လုိ႔ ဖိဝမ္အိမ္ေရွ႕မွာတင္ ကရိန္းနဲ႔လာဆြဲ သြားပါေရာလားဗ်ာ"
"ဖိဝမ္က သေဘာေကာင္းပါတယ္ဗ်။က်ေနာ္နဲ႔လည္း အေတာ္ရင္းႏွီးပါတယ္"
ဖိဝမ္၏ေကြ႔တီယုိႏွင့္ေကာ္ဖီတြဲလ်က္ေရာင္းခ်ေသာ ဆုိင္ငယ္သည္ က်ေနာ့္ဆုိင္ႏွင့္ႏွစ္ခန္းေက်ာ္ျဖစ္၏။ ဖိဝမ္သည္အသာားျဖဴျဖဴႏွင့္ လံုးၾကီးေပါက္လွ၊အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးျဖစ္သည္။နံနက္တုိင္းလုိလုိ သူ႔ဆုိင္ေရွ႕မွ .. "ေအာင္မာေလး၊ေအာင္မာေလး" (လာၾကေနာ္။ဝယ္ၾကေနာ္)ဟူသည့္ ဘလက္၏အသံစာစာကုိ ၾကားရေလ့ရွိသည္။
"ဟုတ္ပါ့ကုိမင္းဒင္ရာ။ဖိဝမ္ဟာ သေဘာေကာင္းတာအမွန္ပဲ။သူ႔မွာေျပာစရာရွိေနတာက ေယာက်္ားမရွိရင္ မေနတတ္တဲ့ျပသနာပဲဗ်ာ"
"ဟုတ္ရဲ့လားဗ်။က်ေနာ္ျမင္မိသေလာက္ေတာ့ ဘလက္နဲ႔တြဲေနတာခပ္ေအးေအးပါပဲ"
"ဖိဝမ္ဟာ ဖူးခက္နဲ႔မုိင္ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ေဝးတဲ့လပ္ဘူရီျမိဳ႕ဇာတိဗ်။ဖိဝမ္က အငယ္ဆံုးသမီးမုိ႔မိဘေတြက အလုိလုိက္ထားေတာ့ စာေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မဖတ္တတ္ ရွာဘူး။သူ႔ရဲ့ ပထမဆံုးေယာက္်ားက သူအသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ဆံုးတယ္။ သားတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့ေလရဲ့။သူ႔ေယာက္်ားဆံုး ပါးသြားျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ဖိဝမ္တြဲခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားေတြ မနည္းလွဘူးဗ်။ က်ေနာ္သိသေလာက္ေတာင္ ေလးငါးေယာက္ရွိမယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ဗ်ာ ၊ဖိဝမ္ဟာ ဝထစ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ ေတာင္ မကင္းဘူးလုိ႔ အသံထြက္လာဖူးတယ္။ဖိဝမ္ဟာ က်ေနာ့္ကုိေတာင္ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ခဲ့ေသးသဗ်။
က်ေနာ္ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္တပည့္ေက်ာ္ ေဖၾကည္ကေတာ့ မေရွာင္ႏုိင္ရွာခဲ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ေနာက္ပုိင္းမွာ ေမာ္လျမိဳင္သား ေဖၾကည္ဟာ ဖိဝမ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ေဖၾကည္နဲ႔ဖိဝမ္ညိၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖိဝမ္ဟာ ဆူရတ္ဌာနီက သေဘၤာဆလင္ထုိင္းတစ္ေကာင္နဲ႔ တပြင့္ႏွစ္ခိုင္ဇာတ္လမ္းကလည္းရွိေနေသးသဗ်။အဲဒီထုိင္းက ဖူးခက္ကို တပတ္တၾကိမ္ ေလာက္သာလာတာမုိ႔ အစပုိင္းမွာ မရိပ္မိေပမဲ့ ေဖၾကည္ရဲ့ အေနအထုိင္မတတ္မွဳေၾကာင့္ ျပသနာတက္ၾကေလ သတည္းေပါ့။ ေသနတ္သမားငွားျပီး ေဖၾကည့္ကုိ အျပတ္ရွင္းမဲ့အထိ ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္ အရိွန္အဝါ ေၾကာင့္ ဘာမွေတာ့ ဆုိးဆုိးဝါးဝါးဆက္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ေဖ ၾကည့္ဇာတ္လမ္းျပီးတဲ့ေနာက္ ေပၚလာတဲ့မင္းသားသစ္ကေတာ့ ဘလက္ေပါ့ဗ်ာ။ဘလက္အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနခ်ိန္တုန္းက ဖိဝမ္ကိုယ္တုိင္က်ေနာ့္ကုိ လာျပီးအကူအညီ ေတာင္းလုိ႔ က်ေနာ့္ဒရုိင္ဘာအျဖစ္ ႏွစ္လေလာက္ခန္႔ဖူးေသးဗ်ာ။ေနာက္ပုိင္းဒီေမာင္ က်ေနာ့္ကားေပၚကုိ ဘိန္းစားရြက္ေတြတင္ျပီး ေလွ်ာက္ေရာင္းေနလုိ႔ အလုပ္ကထုတ္ပစ္လုိက္တာ ။ဒီမွာတင္ က်ေနာ့္ကုိ ရန္ျငိဳးဖြဲ႔ခဲ့ထင္ပါရဲ့။ဒါေပမဲ့ ဒီေမာင္ က်ေနာ့္ကုိေတာ့မလုပ္ရဲခဲ့ ဘူး။
က်ေနာ္နဲ႔အလားတူအလုပ္မ်ဳိးလုပ္တဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ က်ေနာ္လုိ အထုိက္အေလ်ာက္ေခ်ာင္လည္တဲ့သူျဖစ္မယ္ဆုိျပီး ဒီဇာတ္လမ္းကို ဖန္တီးခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္"
"ေအာ္။ တကယ့္ဇာတ္ရွဳပ္ၾကီးပါလားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့လဲ အခ်ိတ္အဆက္က မိေနသားပဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အမွဳဖြင့္ျပီးေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြ က်ေနာ္ရင္မဆုိင္ခ်င္ဘူးကုိသက္ခိုင္"
"အႏၱရာယ္မ်ားတာေတာ့အမွန္ပဲကုိမင္းဒင္။ ဒီဇာတ္ကုိဒီမွာရပ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ေသးဘူး။ ရပ္ရမဲ့အခ်ိန္ကုိက်ေနာ္ေျပာပါ့မယ္။ အဆိပ္ ျပင္းတဲ့အေၾကာင္းႏွာမွဳတ္သံေလာက္ေတာ့ေပးမွျဖစ္မယ္။က်ေနာ္တစ္ေယာက္လံုးရိွပါေသးတယ္။သိပ္လည္းမပူပါေလနဲ႔ဗ်ာ"
ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဖူးခက္စံမေကာင္းရဲစခန္းမွ က်ေနာ့္အားသံုးေလးၾကိမ္ခန္႔ေခၚယူစစ္ေဆးခဲ့ျပီး က်ေနာ္ရဲစခန္းသုိ႔ေရာက္ေလတုိင္း ဓားျပမွဳတြင္သက္ေသခံအျဖစ္သိမ္းဆည္းထားသည့္ကား ကုိ က်ေနာ္ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ေလးလေက်ာ္ခန္႔ မုိးေရထဲတြင္ ရွိေနသျဖင့္ ကားဘီးေဂြတုိ႔မွာ သံေခ်းပင္ တက္စ ျပဳေနေခ်ျပီ။ထူးျခားသည္ကား ဘလက္တစ္ေယာက္ သိသိသာသာမ်က္ႏွာပ်က္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ဖိဝမ္သည္လည္း သတင္းအတိအက်အျပည့္အစံု မဟုတ္သည့္တုိင္ ဘလက္၏ေျခရာလက္ရာကုိ အနည္းငယ္ရိပ္စားမိဟန္တူ၏။ မ်က္ႏွာမေကာင္းလွေခ်။
ကုိသက္ခုိင္ကား က်ေနာ့္အမွဳ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ထုိင္းဓားျပတုိ႔ႏွင့္ သူတျပန္ကုိယ္တျပန္အားစမ္းေနၾကဟန္ရွိ၏။အဆုိပါအမွဳ ျဖစ္ပြားျပီးေလးလခြဲခန္႔အၾကာတြင္ ဓားျပအုပ္စုသည္သက္ေသခံကားကုိ အာမခံျဖင့္ ထုတ္သြားႏုိင္ခဲ့သည္။ကုိသက္ခိုင့္နားသုိ႔ ထုိသတင္း ေရာက္သြားသည့္အခါ မည္သုိ႔အကြက္ေရြ႕လုိက္ျပန္သည္မသိ။ အာမခံျဖင့္ထုတ္သြားျပီးေသာကားမွာႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ စံမေကာင္းရဲ စခန္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနျပန္သည္။မၾကာမီ တရားလုိက်ေနာ့္အား ရဲစခန္းမွဆင့္ေခၚျပန္ကာ တရားခံမ်ား၏အနီးစပ္ဆံုးပံုတူကုိရႏိုင္ေရး အတြက္ ထုိင္းပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္အလုပ္ရွဳပ္ရျပန္သည္။အေၾကာင္းစံုအား ကုိသက္ခိုင္ကုိ ေျပာျပသည့္အခါ သူက ခပ္ေအးေအး ေလသံျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိတရားခ်သည္။
"ထုိင္းပန္းခ်ီဆရာေခၚျပီး ခင္ဗ်ားရဲ့ထြက္ခ်က္အရ တရားခံရဲ့ပံုတူကုိဆြဲတယ္ဆုိတာ ရဲကိစၥကုန္ေအာင္လုပ္တဲ့သေဘာပဲကုိမင္းဒင္။အမွန္ဆုိစီစီတီဗီကရတဲ့အေထာက္အထားနဲ႔တင္ျပီးရမဲ့ကိစၥဗ်။ဓားျပ ေတြကုိ ဖမ္းမိစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတုိ႔ကားကုိျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျပန္ထုတ္သြားၾကလိမ့္မယ္။ထုိင္းတရားခံက ထုိင္းရဲကုိ လာဘ္ထုိးတဲ့နည္းနဲ႔ေပါ့။ဘယ္ထုိင္းရဲမွ ဗမာအိမ္ဝင္တုိက္တဲ့ထုိင္းဓားျပကုိ မိေအာင္မဖမ္းခ်င္ၾကပါဘူး။တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ဟာ ထုိင္းက ဗမာကုိသတ္ရင္ေတာင္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္အမွဳအခင္းမျဖစ္တဲ့ျမိဳ႕ၾကီးပါဗ်ာ။အရွံဳးအျမတ္တြက္ၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ားဆံုးရွဳံးခဲ့တာ ဘတ္ေငြေျခာက္ေသာင္း။ ဓားျပေတြအမွဳလိုက္ပိတ္ရတာ ဘတ္သိန္းခ်ီကုန္ေနေလာက္ျပီ။ဒီေနရာမွာမွ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ မရပ္ရင္ ဒီေမာင္ ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ၾကားမွာ ပြဲပုိၾကမ္းျပီးမလိုလားအပ္တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ဆုိးေတြ ပါလာေတာ့မယ္။ဒီေတာ့ အဆိပ္ရွိမွန္းသိေအာင္ ႏွာမွဳတ္ျပတာ လံုေလာက္ျပီလုိ႔ယူဆတယ္ဗ်ာ။အေရးၾကီးဆံုးအခ်က္က သတ္ကြင္းဟာ သူတစ္ပါးတုိင္းျပည္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥပါပဲ"
"ခင္ဗ်ားသေဘာပါပဲကိုသက္ခိုင္ရာ။ ဘလက္ဆုိတဲ့ေကာင္လည္း အခုေတာ့ အျမီးကုတ္ေနေလရဲ့။ဓားျပေတြဆီက ေဝစုမရတဲ့အျပင္ မီးမေသပဲ လက္ေထာက္ခ်ရသလားဆုိျပီးေတာင္ ျပန္အၾကိမ္းခံေနရမဲ့အျဖစ္ကုိ က်ေနာ္ရိပ္မိပါတယ္"
"ဘလက္ရဲ့အကုသုိလ္က ဆံုးခန္းမတုိင္ေသးဘူးဆုိရမယ္ကုိမင္းဒင္"
"ဟ။ခင္ဗ်ားက ဘလက္ကုိဘာလုပ္ထားျပန္ျပီတုန္း"
"က်ေနာ္ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။သူ႔အကုသုိလ္နဲ႔သူပါဗ်ာ။ေဖၾကည္နဲ႔ ဖိဝမ္ဇာတ္လမ္းျပတ္သြားတာဟာ ေဖၾကည့္မွာ အိပ္ခ်္အုိင္ဗီပုိးေပါ့စတစ္ ေတြ႔လုိ႔ဗ်"
"ဗ်ာ"
"မဗ်ာနဲ႔။ ေဖၾကည္ဟာ က်ေနာ့္ကားကုိေမာင္းေနရင္း ရုတ္တရက္နာမက်န္းျဖစ္တယ္။သူ႔အေျခအေနကုိ က်ေနာ္အကဲခတ္ရတာ မဟန္ တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေဝါဗီးရွင္းမွာေသြးစစ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းခဲ့ရတယ္။ေဖၾကည့္ခမ်ာ အေၾကာက္လြန္ျပီး အစစ္မခံရဲလုိ႔ က်ေနာ္ကုိယ္ တုိင္အေဖာ္အျဖစ္အစစ္ခံခဲ့ရေသးဗ်ာ။က်ေနာ္ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ေဖၾကည္လည္း ေမာ္လျမိဳင္ကုိျပန္သြားရွာတယ္။ ဖိဝမ္ကေတာ့ အျဖစ္စံုကုိသိဟန္မတူသလုိ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ရွင္းမျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ဖိဝမ္ခမ်ာ ေဖၾကည့္ေရာဂါကုိ ေသြးရုိးသားရုိးေရာဂါ ထင္ျပီး တရုတ္ဘုံေက်ာင္းက နတ္ဆရာေတြနဲ႔ေတာင္ ကုေပးခဲ့ေလရဲ့။ အခုေတာ့ ေဖၾကည္လည္း ေမာ္လျမိဳင္မွာက်န္းမာပကတိ ခ်မ္းသာစြာ ရွိေနသတဲ့ဗ်။ေဖၾကည္ရဲ့စားေတာ္က် ဖိဝမ္နဲ႔ဆက္တြဲေနတဲ့ ဘလက္ရဲ့အနာဂတ္ဟာ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံုရွိ မယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား စဥ္းစား ၾကည့္ေပေတာ့။တစ္ခုေတာ့ ေလးေလးနက္နက္သတိေပးထားပါရေစကုိမင္းဒင္။
ဥေရာပတုိက္သားမ်က္ႏွာျဖဴကုိ သခင္၊ ဗမာကုိကၽြန္လုိ႔ အရုိးစြဲထင္ ျမင္ေနၾကတဲ့ ယုိးဒယားေျမမွာ ဗမာတစ္ေယာက္အတြက္ တရားမွ်တမွဳဆုိတာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မမက္ ပါေလနဲ႔"
နံေဘးမွဇနီးသည္ကား အိပ္ေပ်ာ္ေနေလျပီ။အာေစးမိသလိုျဖစ္သြားသည့္က်ေနာ္သည္ တခြန္းတပါဒမွ်တုန္႔ျပန္စကားမဆုိႏိုင္ေတာ့ပဲ ကုိသက္ခိုင့္မ်က္ႏွာကိုသာခပ္ေငးေငး ၾကည့္ ေနရင္း ဆင့္ကဲအေတြးပြားမိျပန္သည္။ မေကာင္းမွဳဟူသည္ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိဆုိေသာ္ျငား မသမာမွဳမ်ားျဖင့္ စီမံဖန္တီးထားေလသည့္ စစ္ဝါဒစံနစ္ဆုိးၾကီးကား ဗမာျပည္တြင္ပန္းပန္လ်က္ရွိ ေနဆဲ။စစ္ဝါဒဟူေသာ ေရခံေျမခံ စံနစ္ဆုိးၾကီးေၾကာင့္ လူရည္လူေသြးမညံ့လွေသာ သာကီႏြယ္တုိ႔သည္ ရာဇဝင္ထဲက လက္ေအာက္ခံပဏၰာဆက္ႏိုင္ငံသုိ႔ ေျပးဝင္ခိုလွဳံံ ေနၾကရ၏။ေရခံေျမခံစံနစ္ေကာင္းတစ္ခု၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ဇာတာတက္ကာစင္ေပၚေရာက္ ေနၾကသည့္ လူစြမ္းလူစကင္းမဲ့ေသာ ထုိင္းလူမ်ဳိးတုိ႔၏ လက္ေအာက္ဝယ္ ဆီးျဖဴသီးကုိ ဆန္ေကာထဲ လွိမ့္သလို မတရားမွဳ မ်ဳိးစံုကုိ ခါးစည္းခံရင္း မ်က္ႏွာငယ္ေနၾကရေသာ ထမင္းတစ္လုပ္၊ တုတ္တစ္ခ်က္အျဖစ္သနစ္ မ်ားကား၊ ဖူးခက္ျမိဳ႕ၾကီးတြင္သာမက ယုိးဒယားျပည္တဝွမ္းတြင္ ေရးဖြဲ႔မကုန္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ရွိမည္မွာ ဧကန္တရားေပတည္း။ ဗမာျပည္ၾကီး၏ ေနသာေသာ ေန႔မ်ားဆီ သုိ႔မေရာက္မီ က်ေနာ္ႏွင့္က်ေနာ့္လက္ တကမ္းမွ အညၾတတုိ႔ ၏ရင္နာ ဖြယ္အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကုိ သမုိင္းမွတ္တမ္း ဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဝင္ျဖစ္ေစ၊ ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔ သတိခ်ပ္ အမွတ္ ရႏိုင္ၾကေစရန္အလို႔ငွာ ေရးခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေရးခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်ေနာ္ေရးေန ရေပ ဦးမည္။
ဓာတ္ပံု။ ။ဂူဂဲလ္