“မုိးေျမေရလွဳိင္း၊ပန္းတုိင္းသက္ေသထားပါ့မယ္”
(မင္းဒင္)
(၁)
ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္ကေပါ့။တိတိက်က်ေျပာရရင္ (၁၉၈၀)ခုႏွစ္မွာပါ။
အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္လူငယ္ေက်ာင္းဆရာေလးတစ္ေယာက္ဟာ
သူ႔ငယ္သူခ်င္းဆက္သြယ္ေရးတပ္ကေနခြင့္နဲ႔ျပန္လာတဲ့၊တပ္ၾကပ္ၾကီးတုိ႔ဟာ၊
အာမီရမ္တစ္ပုလင္းနဲ႔၊ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္ကုိအျမည္းလုပ္၊ေသာက္ရင္းစားရင္း
စကားလက္ဆံုက်ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ေက်ာင္းဆရာေလးဟာသူ႔သူငယ္ခ်င္း
တပ္ၾကပ္ၾကီးကုိအထင္ၾကီးေလးစားဂုဏ္ယူတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔၊ၾကည့္ရင္း၊
သက္စြန္႔ဆံဖ်ားရင္ထိတ္သည္းဖုိေရွ႕တန္းအေတြ႔အၾကံဳေတြကုိ၊
ဂရုတစိုက္နားေထာင္ေနခဲ့ေလရဲ့။
ႏွစ္ေယာက္သားကြဲကြာသြားရတဲ့ကာလေတြအတြက္၊
အတုိးခ်အလြမ္းေျဖရင္း၊စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေန လုိက္ၾကတာ၊ညဥ့္အေတာ္နက္လာေတာ့၊ဘယ္ကဘယ္လုိစကားစမိတယ္
မဆုိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။အဲဒီ အခ်ိန္ကျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဥကၠ႒ၾကီး
ရာထူးကုိရယူထားတဲ့၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္းအေၾကာင္းေရာက္သြားပါေလေရာ။
လူငယ္ေက်ာင္းဆရာေလးဟာဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္းကုိျမင္ပ်ဥ္းကပ္ေနပံုရပါ တယ္။
လုပ္ပံုကုိင္ပံုေတြ အခ်ဳိးမေျပတဲ့အေၾကာင္းစကားလည္းစလိုက္မိေရာ၊
သူငယ္ခ်င္းတပ္ၾကပ္ၾကီး ဟာ၊ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိမ်က္ေထာက္နီၾကီးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းဆရာကုိစူးစူးရဲရဲျပန္ၾကည့္ လုိက္ ရင္း၊ခတ္ျပတ္ ျပတ္စစ္သားေလသံနဲ႔တုန္႔ျပန္ပါတယ္။
“ငါတုိ႔အေဖၾကီးကုိေတာ့မပုတ္ခတ္ပါနဲ႔ကြာ။တုိ႔အေပၚသိပ္ေကာင္းတဲ့အေဖၾကီးပါ”
“မင္းမုိ႔လုိ႔ဒီလုိလူကုိအေဖၾကီးတပ္ေခၚတယ္။အံ့ေရာကြာ”
ေက်ာင္းဆရာဘက္ကလည္းအေလ်ာ့မေပးျပန္တာေၾကာင့္၊
ပုဆုိးကြင္းသုိင္းျပီးလည္ပင္းဖက္ၾကီးလာခဲ့ ၾကျပီး၊ခဏတျဖဳတ္ျပန္ေတြ႔ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ့အရက္ဝုိင္းဟာ၊
နပန္းထမသတ္ရံုတမယ္၊ ရန္ပြဲအသြင္ေဆာင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္မတုိင္မီတစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္၊ႏွစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္တန္သည္၊
တပ္ကေနခြင့္ယူျပီးမိဘရပ္ထံျပန္လာ ရင္း၊သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းဆရာေလးဆီ၊တကူးတကလာလာေတြ႔တတ္တဲ့
တပ္ၾကပ္ၾကီးဟာ၊အဲဒီေန႔ည မွာကေတာက္ကဆျဖစ္ၾကျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့၊
စာမလာသတင္းမၾကား၊ေက်ာင္းဆရာေလးနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားခဲ့ တာ၊
အခုအခ်ိန္အထိဆုိပါေတာ့။
ေက်ာင္းဆရာေလးကေတာ့၊သူငယ္ခ်င္းတပ္ၾကပ္ၾကီးဟာ၊တုိက္ပြဲမွာမ်ားက်ခဲ့ေလသလား၊
သူ႔အေပၚ သိပ္ျပီးနာက်ည္းသြားလုိ႔အဆက္အသြယ္မလုပ္ေလေတာ့သလား။ အခုဆုိရင္၊တပ္ကေနပင္စင္ယူျပီး တဲ့အခ်ိန္ေပါ့၊စားဝတ္ေနေရးမွအဆင္ေျပပ့ါမလား။သားသမီးေတြအေတာ္ၾကီးေရာ့မယ္
စတဲ့အေတြး ေတြနဲ႔စစ္သားေတြကုိျမင္တုိင္းသူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုသတိရေနေလရဲ့။
(၂)
အဲဒီေက်ာင္းဆရာေလးမွာပဲ၊ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့တပည့္တေယာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကေလးဟာ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕ တဲ့လြန္းတာေၾကာင့္ေက်ာင္းေနရင္း
တန္းလန္းေစ်းဗန္းေခါင္းရြက္ျပီး၊
လွဳိ္င္ျမိဳ႕နယ္အမွတ္ (၄) ရပ္ကြက္ ရဲ့လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားမက်န္ေျခတုိေအာင္ေလွ်ာက္ျပီး၊
မိသားစုဝမ္းစာေရးတာဝန္ကုိက်ရာေနရာကေန ထမ္းခဲ့ရေလရဲ့။
အတန္းပညာေျခာက္တန္းအေရာက္မွာေတာ့ေက်ာင္းထြက္ျပီး
ပန္းရံလုိလုိလက္သမားလုိလုိ၊ၾကံဳရာက် ဘန္းအသက္ေမြးရျပန္ပါတယ္။ဒီကေလးဟာ၊စားဝတ္ေနေရးအတြက္
ရုန္းကန္ေနရတဲ့ၾကားထဲက သူ႔ အတန္းပုိင္ဆရာစာသင္ေနတဲ့စာသင္ခန္းဆီကုိေတာ့ တစ္လတစ္ေခါက္ဆုိသလုိျပံဳးျဖီးျဖီးမ်က္ႏွာေပးနဲ႔၊ေရာက္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။
ဆရာကုိပဲသတိရေလသလား၊ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကိုပဲလြမ္းေလသလား
၊ေက်ာင္းေနေဖာ္ေတြရဲ့ဘဝကုိ ပဲအားက်ေလသလားမဆုိႏိုင္ပါဘူး။ဒီလုိနဲ႔သူ႔အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ၊
စစ္ထဲဝင္သြားခဲ့ျပီး၊တပ္ကေနခြင့္နဲ႔ျပန္လာခ်ိန္တုိင္းမွာလည္း၊
သူ႔ဆရာကုိယူနီေဖာင္းအသစ္ဝတ္ျပီး၊လာလာႏွဳတ္ ဆက္တတ္ပါတယ္။(၁၉၈၆)ခုႏွစ္ဝန္းက်င္၊ေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာ၊
သူဟာဒုတပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ။သူ႔အသက္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊မသကာရွိလွဆယ့္ကုိးႏွစ္ေပါ့။ ဒီကေလးခုခ်ိန္ဆုိအေတာ္အသက္ၾကီး လွေရာ့မယ္။ေဘးအႏၱရာယ္မွကင္းပါေလစ။
(၃)
(၁၉၉၇)ခုႏွစ္ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ကေပါ့၊စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ဟာ၊ပဲခူးတုိင္းျငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးရံုးမွာ၊တုိင္းဥကၠ႒(စစ္တုိင္းမွဴး)ကုိေတြ႔ဆံုဖုိ႔၊ သူ႔ကုိယ္ေရးအ ရာရွိဗုိလ္ၾကီးကေနတစ္ဆင့္ဝင္ခြင့္ ေတာင္းတဲ့ အခါ၊ဗုိလ္ၾကီးရဲ့အေျဖေၾကာင့္ လုပ္ငန္းရွင္ဟာ၊အေတာ္အံ့ၾသတၾကီးသြားရပါတယ္။
“အဘကုိစာဖတ္ခုိင္းထားပါတယ္”
ထူးဆန္းလွတဲ့အေျဖစကားေၾကာင့္၊အဲဒီဗုိလ္ၾကီးရဲ့စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး
၊ေနာင္ထိေတြ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကုိအေျခခံျပီးေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ၊ သူဟာတကယ့္ေခတ္အျမင္ေခတ္အေတြး ရွိတဲ့ဗုိလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေလရဲ့။သူဟာခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့အသုိင္းအဝုိင္းက မဟုတ္ရွာသလုိ၊ သူ႔ဖခင္ဟာလည္း၊ရုိးရုိးကုပ္ကုပ္ ေနတတ္တဲ့၊ တပ္မေတာ္အရာရွိေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။
အဲဒီဗုိလ္ၾကီးဟာစစ္တို္င္းမွဴးကိုတံစုိးလက္ေဆာင္ေတြေပးကမ္းဝင္ထြက္ေနတဲ့၊
လုပ္ငန္းရွင္တုိင္းကုိခပ္တည္တည္ခပ္တန္းတန္းသာဆက္ဆံပါတယ္။
သူ႔ကုိေပးတဲ့လာဘ္လာဘကုိလည္းျပတ္ျပတ္သားသားျငင္းပယ္ခဲ့ပါ တယ္။နားထဲမွာအခုထက္ထိၾကားေယာင္ေနဆဲသူ႔စကားတခြန္းကေတာ့..၊
“ဒီလုိမေတာ္မတရားအေပးအယူကိစၥေတြေၾကာင့္၊တုိင္းျပည္ပ်က္စီးေနတာ”
သူနဲ႔ဆက္ဆံဖူးတဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့သူ႔ကုိ၊ၾကည့္မရတာ
မ်ားပါတယ္။ဘာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္လုိ႔တိတိက်က်မဆုိႏိုင္ေပမဲ့၊ သူဟာအဲဒီစစ္တုိင္းမွဴးရဲ့ကိုယ္ေရးအရာရွိေနရာမွာ တာရွည္တာဝန္မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါဘူး။ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့တုိင္းမွဴးကေတာ္(ေနာင္ဝန္ၾကီး ကေတာ္)ရဲ့စိတ္ေနသေဘာထားဟာ၊အဲဒီဗုိလ္ၾကီးရဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ျပဒါးတစ္လမ္း၊သံတစ္လမ္းပါပဲ။အခု သူဘယ္ဆီမွာပါလိမ့္။
(၄)
မၾကာေသးခင္ရက္ပုိင္းကမွေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚမွာဖတ္လိုက္ရတဲ့စေတးတပ္တစ္ခုအရ၊
ဒလျမိဳ႕ရဲ့ေစ်းနားမွာ အသက္(၄၂)အရြယ္တပ္မေတာ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔သူတစ္ဦးဟာ၊ မမာမက်န္းျဖစ္ျပီးလမ္းေဘးမွာလဲက်ေန တာေၾကာင့္၊ရွင္ေရးကူညီမွဳအသင္းကေနသြားေရာက္သယ္ေဆာင္
၊ေဖးမေစာင့္ေရွာက္မွဳေပးခဲ့ရသတဲ့။
ဒီလူဟာရခိုင္ျပည္နယ္မွာတာဝန္က်ခဲ့တဲ့တပ္ၾကပ္အဆင့္ရွိျပီး၊
ဘယ္ဘက္ဒူးေအာက္နားကေနျဖတ္ထားတာေတြ႔ရတဲ့အျပင္၊
သူလမ္းေဘးမွာလဲက်ေနတာသံုးရက္ေတာင္ရွိေနျပီဆုိပါတယ္။
သူဟာအားသိပ္နည္းေနျပီးအသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနျပီး၊
တစ္ကိုယ္လံုးေခ်းနံ႔ေသးနံ႔ေတြေတာင္ ထြက္ေနတာေၾကာင့္သြားေရာက္ကူညီၾကသူေတြဟာအင္မတန္
စိတ္မခ်မ္းမေျမ့ျဖစ္ၾကရတယ္လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။ဒီလုိသတင္းစကားေတြဟာၾကားရတဲ့သူတုိင္းအတြက္ရင္နာေၾကကြဲစရာပါပဲ။
(၅)
တပ္ၾကပ္ၾကီးေက်ာ္ဝင္းေရ၊ခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိဆက္သြယ္ေရးတပ္ကေန၊
မင္းပင္စင္ယူေလာက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။မင္းတပ္ထဲဝင္ခဲ့တာဟာ၊
တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ဆုိတာ၊ငါအသိဆံုးပါ။
တကယ္ေတာ့မင္းနဲ႔ငါအၾကားမွာ၊ဘာကုိယ္ေရးကုိယ္တာျပႆနာမွမရွိခဲ့
ပါဘူး။ေရာက္ရာအရပ္ကေန အျမန္ဆံုးဆက္ သြယ္ေစခ်င္ပါတယ္။ဟုိးငယ္စဥ္တုန္းကလုိ၊လည္ပင္းဖက္ျပီး၊ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာခ်င္စမ္လွ ခ်ည့္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း။
သန္းေဌးေရ၊ငါ့တပည့္ဟာ၊ဘဝကိုအလြယ္တကူအရွဳံးမေပးပဲ၊
ရဲရဲဝံ့ဝံ့ရင္ဆုိင္ျဖတ္တဲ့တပည့္မုိ႔၊ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။အရူးအေပါလုိ
ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ခပ္ေနာက္ေနာက္ေနတတ္တဲ့၊အျမဲျပံဳးရယ္ေနတတ္တဲ့မင္း မ်က္ႏွာကုိအခုထက္တုိင္ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။မေတာင့္မတမေၾကာင့္မက်ရတဲ့
ဘဝမွာ၊ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းစြာနဲ႔ရွိေနပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ဗုိလ္ၾကီးထြန္းအံုခင္ဗ်ား။က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကို ေထာင့္မက်ဳိးတဲ့ဗုိလ္ၾကီး၊
ဆက္ဆံေရးသိပ္ၾကဲတဲ့သူလုိ႔ မ်က္ မုန္းက်ဳိးမိတာ၊အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္။ဗုိလ္ၾကီးလုိလူမ်ဳိးတပ္မေတာ္ရဲ့အျမင့္ဆံုးေနရာမွာ၊
တာဝန္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါေစလို႔၊ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ပါတယ္။
အထက္အရာရွိစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြေခတ္မီမီ
ကမၻာၾကည့္ၾကည့္ျမင္တတ္ဖုိ႔၊စာဖတ္ခုိင္းတဲ့၊ဗုိလ္ၾကီးရဲ့လုပ္ရပ္ကုိ
က်ေနာ္အခုေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္ ေနပါျပီခင္ဗ်ာ။သူတုိ႔စာမဖတ္ၾကတာ၊
ဗဟုသုတနည္းၾကတာၾကာေလသိသာလာေလ ပါပဲဗုိလ္ၾကီး။
အမည္မသိရဲေဘာ္ၾကီးခင္ဗ်ာ။တိုင္းျပည္အတြက္တာဝန္ထမ္းရင္း၊
ဒုကၡိတဘဝေရာက္ရခ်ိန္မွာေတာင္၊ ေဆးဝါးမကုသႏုိင္ခဲ့တဲ့၊
ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘဝေတြအတြက္၊ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ယူၾကံဳးမရခံစားမိပါတယ္။
(၅)
လတ္တေလာအခ်ိန္ေတြမွာ၊ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာျမန္မာျပည္ၾကီးရဲ့ေရွ႕ေရးအတြက္၊
တာဝန္မေက်ဘူးလုိ႔ ယူဆမိတာေၾကာင့္၊က်ေနာ္ေရးေနတဲ့စာေတြထဲမွာ၊ စစ္ဗုိလ္စစ္သားမေကာင္းေၾကာင္း၊တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ေလပါခဲ့ရင္၊အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြနဲ႔သက္ဆုိင္ရည္ညြန္းျခင္းအလ်ဥ္းမရွိေၾကာင္း၊အေလးအနက္ေျပာလုိပါတယ္။ျမန္မာျပည္ၾကီး၊စစ္ဝါဒ၊စစ္ဝါဒီေတြရဲ့ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေနလြတ္ေျမာက္ေစလိုျခင္းသာ၊မူလဘူတရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာလူထုကေရးဆြဲျပ႒ာန္းတဲ့ဥပေဒကုိႏုိင္ငံသားတုိင္းတေျပးညီလုိက္နာၾကျပီး၊တကယ့္ကုိသာယာဝေျပာတဲ့လူ႔ေဘာင္သစ္ဆီေရာက္ေစခ်င္တာပါပဲ။
အဆုိေတာ္ေမာင္ေမာင္ၾကီးရဲ့သီခ်င္းစာသားတခ်ဳိ႕ကုိငွားသံုးရရင္၊ေရစက္ရယ္ဆံု၊
ဘဝရယ္ဖီလာျခားၾကရတဲ့၊ဘဝေတြမွာ၊ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြဆံုးခန္းတုိင္ေစဖုိ႔
မိုးေျမေရလွဳိင္းပန္းတုိင္းကိုသက္ေသထားျပီးအခိုင္အမာသစၥာစကားဆုိခ်င္ပါရဲ့။
ဒါေတာင္မွမယံုၾကည္ခဲ့ေသးရင္ျဖင့္ၾကယ္စံုရံခ၊ဖုိးေရႊလကုိသာေမးပါေလေတာ့။ ။