“အိေယာင္ဝါးႏွင့္ကပ္ရုိက္ကပ္ေခြ”
(မင္းဒင္)
(၁)
အသက္ဖင္ေဆာင့္လာလုိ႔မ်ားလားမေျပာတတ္ဘူးဗ်။အိမ္အျပင္ထြက္ရမွာ၊
လူေတြသူေတြၾကား၊ လတ္ လ်ားလတ္လ်ားလုပ္ရမွာ၊အေတာ့္ကုိေၾကာက္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္က်ဳပ္ဟာအခန္း ေအာင္းေနတာမ်ား တယ္။လူေတာမတိုးခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ၊အစြန္းေရာက္လြန္းရင္လဲ
မသင့္ေတာ္ျပန္တာမို႔တပတ္တစ္ေခါက္တန္သည္ႏွစ္ေခါက္တန္သည္
အျပင္ေတာ့ထြက္ပါရဲ့။ၾကာလွတစ္နာရီပဲ၊ေငးစရာေမာစရာျမန္ျမန္ေငးေမာ၊
ဝယ္စရာရွိတာတက္သုတ္ရုိက္ဝယ္ျပီး၊ဝပ္က်င္းထဲျပန္ေအာင္းေနခဲ့တာ
မွတ္မွတ္ရရေလးငါးႏွစ္ေတာင္ရွိေရာ့မယ္။
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။လာမဲ့လဆန္းပုိင္းမွာစကၤာပူကုိ၊မိသားစုအေရးကိစၥနဲ႔၊
မသြားမျဖစ္ခရီးယာယီထြက္ရမွာမို႔၊က်ဳပ္ျဖင့္ ဒီရက္ပိုင္းမွာအျပင္ခ်ည္းထြက္ေနရတာသဗ်ာ။
မထြက္လုိ႔လည္းမျဖစ္ဘူးေလ၊ဗီဇာကိစၥ၊ေလယာဥ္ လက္မွတ္ကိစၥ၊လိုအပ္မယ္ထင္တာေလးဝယ္ရျခမ္းရနဲ႔တယ္စိတ္ရွဳပ္စရာေကာင္းသကုိး။
ဒီမနက္လည္း၊ေဖ့စ္ဘြတ္တက္ေနရင္းျဗဳန္းဆုိ၊အေရးၾကီးကိစၥတစ္ခုေျပးသတိရသြားမိတာေၾကာင့္၊ အျပင္ထြက္ဖုိ႔ျဖစ္လာျပန္ေရာဗ်ာ။ဘယ္ကိစၥရွိရမတုန္း၊ဘုိသီဖတ္သီနဲ႔အျမင္မေတာ္ျဖစ္ေနတဲ့က်ဳပ္ဆံပင္ေတြကုိ ေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္၊အနည္းအက်ဥ္းညွပ္ရတိရ၊မဲ့အလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့က်ဳပ္သေဘာအတုိင္းသာဆုိ၊ဘာမွသိပ္ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္
မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။အထူးသ ျဖင့္ဆံပင္ကိစၥဆိုပုိဆုိးေသး။ျဖစ္ႏိုင္ရင္
ကတံုးေျပာင္ၾကီးနဲ႔သာေနလိုက္ခ်င္ေတာ့တာ။
ခက္တာက၊အသက္သာၾကီးတာ၊ကံေကာင္းေထာက္မျပီးဥပဓိရုပ္က၊
ဇရာေထာင္းေနတဲ့ပံုမေပါက္ေသးတာမုိ႔၊လူအမ်ားနဲ႔ထိေတြ႔ဆက္ဆံရမ့ဲပြဲမ်ဳိးမွာ၊
ကတံုးၾကီးနဲ႔ေတာ့မသင့္ေတာ္လွဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ဆံပင္ ကုိေတာ့၊လူၾကားထဲမသြားခင္၊အမ်ားအျမင္ ေကာင္းေအာင္၊
သသင့္တယ္လို႔ထင္တာပဲဗ်ာ။
(၂)
ေနဦးဗ်။ဆံသဆုိင္သြားမယ္ဆုိကာမွဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဒီေန႔ဖြင့္မဖြင့္ဆုိတဲ့အေတြး
က်ဳပ္ေခါင္းထဲဝင္ျပန္ တယ္။ျမန္မာျပည္မွာသာဆံသဆုိင္တုိင္းလုိလုိ တနလၤာေန႔မွာတညီတညြတ္တည္းလိုလုိပိတ္ၾကေပမဲ့၊ ကိုေရႊထုိင္းေတြက ဗုဒၶဟူးေန႔ပိတ္လိုပိတ္၊ေသာၾကာေန႔ပိတ္လုိပိတ္နဲ႔မ်က္စကုိလည္ေနေတာ့တာပဲ။
ေမြးေန႔ေသာၾကာတနလၤာေကသာဆံျဖတ္မျပဳအပ္တုိ႔ဘာတုိ႔ဆုိတာေတာ့
က်ဳပ္အယံုအၾကည္မရွိလွပါ ဘူး။
အင္း၊ဒီေန႔ကဗုဒၶဟူးေန႔ဆုိေတာ့ညွပ္ေနက်ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဖြင့္ခ်င္မွဖြင့္မွာပါေလဆုိျပီး၊အျပင္မထြက္ခ်င္ တဲ့စိတ္ခံနဲ႔ အီေလးဆြဲေနမိေသးသဗ်။ ဒါေပသည့္၊ခရီးထြက္ရမ့ဲရက္ကလည္းသိပ္နီးေနျပီဆုိေတာ့၊ထြက္ မွျဖစ္မွာပါေလဆုိျပီး၊ပ်င္းေၾကာဆြဲေနတဲ့ကိုယ့္စိတ္ကုိ၊ကိုယ့္ဖာသာတြန္းအားေပးျပီး၊ကိုယ့္ကားကုိယ္ ေမာင္းထြက္ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။
ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲဗ်ာ။က်ဳပ္အိမ္နဲ႔တဖာလံုသာသာေလာက္ေဝးတဲ့
ညွပ္ေနက်ဆံသဆုိင္ေရွ႕ေရာက္ ေတာ့၊ဆုိင္တံခါးဝမွာစကၠဴျဖဴတစ္ရြက္နဲ႔ေရးထားတာက၊ ယေန႔ဆုိင္တစ္ရက္ပိတ္သည္တဲ့။ ကဲ၊ၾကည့္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တုိင္းဆုိင္ပိတ္သည္လုိ႔ ေရး ထားလုိက္ရင္ျပီးေနတဲ့ဥစၥာ၊ဒီစာရြက္မွာပါတဲ့အတိုင္းဆုိနက္ဖန္ လည္းဒီအတုိင္းေတြ႔ေနရင္ဘယ္နဲ႔လုပ္ပါ့မတုန္း။မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။
အမ်ားၾကီးညွပ္မွာမွမဟုတ္တာ၊
တုိ႔ရံုတိရံုဆုိေတာ့၊ဘယ္ဆုိင္ဝင္ညွပ္ညွပ္အဆင္ေျပေလာက္ပါရဲ့၊
ဆုိျပီးမနီးမေဝးမွာရွိႏိုင္မဲ့ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေတြကိုလုိက္ရွာရျပန္ေရာဗ်။
ေနဦး။က်ဳပ္လည္းဖူးခက္မွာေနလာတာဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိးေတာင္ေက်ာ္လာျပီဆုိေတာ့၊
ထုိင္းစာေလး တေခါက္ေရးတတ္ဖတ္တတ္၊ထုိင္းစကားေလး ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္ေတာ့တတ္ေနျပီဆုိပါ ေတာ့။
ခက္ေနတာကလံုးေစ့ပတ္ေစ့၊ဂဃနဏပုိင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္မတတ္တဲ့ကိစၥ။ထားပါေတာ့ေလ။
က်ဳပ္ဟာကားကုိလမ္းေဘးကေနအရွိန္ေလ်ာ့ေမာင္းေနရင္း၊
ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဆုိင္းဘုတ္ေတြ႔လိုေတြ႔ ျငားလုိက္ရွာလုိက္ေတာ့၊
ညွပ္ေနက်ဆုိင္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ က်ားမဆံသဆုိင္ဆုိတဲ့ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခု ကုိေတြ႔သဗ်။ဒါနဲ႔ေသခ်ာေအာင္၊ကားရပ္ျပီးဆုိင္ပိတ္တဲ့ဆုိင္ဘုတ္မ်ား
ခ်ိတ္ထားေလသလား၊ေသခ်ာေအာင္ထပ္ၾကည့္ေတာ့၊
ဘာစာမွေရးမထားတာနဲ႔ကားကုိခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာလြတ္မွာရပ္ျပီး၊
ဆိုင္ေရွ႕မွန္တံခါးကေနတစ္ဆင့္ဆုိင္ထဲကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေရာဆုိပါေတာ့။
(၃)
အမယ္၊ဆုိင္ထဲမွာအသက္ခပ္ၾကီးၾကီးအမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္
တယ္လီဖုန္းပြတ္ေနသဗ်။သူကက်ဳပ္ ကိုျမင္ေတာ့ဖုန္းအပြတ္ရပ္ျပီးတံခါးလာဖြင့္တယ္။ က်ဳပ္လည္းဆဝါဒီခပ္၊ဝမ္နိလန္ပစ္မုိင္ခပ္၊(ဒီေန႔ဆုိင္ ပိတ္ပါသလားခင္ဗ်ာ)လုိ႔ေမးလုိက္ေတာ့သူက ျပံဳးျပီး၊မုိက္ပစ္ခတဲ့။မပိတ္ပါဘူးရွင္ေပါ့ဗ်ာ။
အမ်ဳိးသမီးၾကီးၾကည့္ရတာ၊အသားအရည္ေကာကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ပါ
အသက္ၾကီးေပမဲ့ၾကည့္ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္ရွိတဲ့အထဲမွာပါတယ္
ဆုိရမယ္။ေျပာပံုဆုိပံုကလည္းရည္ရည္မြန္မြန္ပါပဲ။
တုိတုိေျပာရရင္၊က်ဳပ္လည္း အဝတ္ျပာစၾကီးအုပ္ျပီး
ဆံပင္ညွပ္ခံုေပၚေရာက္ေရာဆုိပါေတာ့။ သူကက်ဳပ္ ကုိ ဘယ္လုိပံုမ်ဳိးညွပ္မွာလဲလို႔စေမးသဗ်။ဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းကစေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။
က်ဳပ္ေျပာတတ္တဲ့ ထုိင္းစကားဆုိတာ၊တကယ့္ကုိထမင္းစားေရေသာက္မုိ႔၊ က်ဳပ္ညွပ္ခ်င္တဲ့ပံုစံကုိတိတိက်က်ၾကီးမေျပာ တတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ကုိယ့္ေျမကုိယ္ေရကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာဆုိရင္ေတာ့ဗ်ာ။ “အမ်ားၾကီးမဟုတ္ဘူးေနာ္၊တိရံုပဲတိမွာ၊နည္းနည္းပါးပါးရွိတ္ကေလး
လုိက္ေပးပါ၊ဂြကပ္ေက်းေတာ့မသံုးနဲ႔ဗ်..”၊အစရွိသည္ျဖင့္ ဒက္ကနဲကြက္တိေျပာတတ္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ။
ဒါနဲ႔ပဲ လိုတုိရွင္းနစ္ဒီးယုိး၊ နစ္ဒီးယုိး (နည္းနည္းနည္းနည္း) ဆုိတဲ့ ထုိင္းစကားေထာ့က်ဳိးနဲ႔စခန္းသြားလုိက္ရတာေပါ့။
ဒီမွာတင္ဘြားေတာ္ဟာက်ဳပ္ထုိင္းစကားမေရလည္တဲ့တုိင္းတပါးသားဆိုတာ
ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ သြားဟန္တူပါရဲ့။ရွင္ထုိင္းစကားေျပာတာအရမ္းပီတာပဲဆုိျပီး အရူးဘံုေျမာက္ပါေလေရာဗ်ာ။ဒါတင္မက ေသးဘူးဗ်။
သူက က်မေတြ႔ဖူးသမွ်ကိုးရီးယားလူမ်ဳိးေတြဟာ၊ထုိင္းစကားေရာ၊
ထုိင္းစာပါမႊတ္ေနေအာင္ တတ္ၾကတယ္ဆုိျပီး၊စကားဆက္ျပန္ပါေရာ။
အေရးထဲသူက က်ဳပ္ကုိကုိးရီးယားထင္ေနျပန္သကုိး။
အမ္၊က်ဳပ္ကဘယ္လုိနားလည္တုန္းဟုတ္လား၊သူေျပာတဲ့စကားထဲမွာ
ေကာက္လီ၊ဖတ္စာထုိင္း၊ ခီယန္ ထုိင္း၊မားမား၊ယဲ့ယဲ့ဆုိတာေလာကုိ
က်ဳပ္ကနားလည္ေနေတာ့၊
အဓိပၸါယ္ျပည့္စံုေအာင္၊ သူ႔မ်က္ရိပ္ မ်က္ ႏွာကဲၾကည့္ျပီးအကဲခတ္ရတာေပါ့ဗ်။
သူ႔စကားဆံုးေတာ့က်ဳပ္လည္းအလုိက္သင့္အလ်ားသင့္ခ်ဳိင္းခပ္၊ခ်ဳိင္းခပ္ျပန္လုပ္ရတာေပါ့။
က်ဳပ္ရဲ့ခ်ဳိင္းခပ္ကိုလည္းၾကားေရာသူလည္းပုိျပီးအားတက္သြားပံုရပါရဲ့။
သူေျပာခ်င္တာေတြတသီတတန္းၾကီးဆက္ေျပာေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။
အမွန္ေျပာရရင္သူေျပာေနတဲ့စကားရဲ့ခုနစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏွဳန္းကုိ က်ဳပ္ နားမလည္တာမုိ႔၊က်ဳပ္မွာ၊စကားထားဖြက္တာကုိအေျဖေပၚေအာင္စဥ္းစားရသလုိ၊
စစ္ေျမျပင္မွာ ရန္သူ႔ စကားဝွက္ကိုေဖာ္ရသလုိ၊ဦးေႏွာက္ကုိေမာ္တာ တပ္ရေတာ့တာေပါ့။
“ေၾသာ္၊အခ်ိန္ေတြမ်ားကုန္လြယ္လိုက္တာေနာ္၊အခုဆုိက်မအသက္ငါးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီ၊
အသက္ႏွစ္ဆယ္တုန္းကဘဝ၊အသက္သံုးဆယ္တုန္းကဘဝေတြဟာ၊ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲလား”တဲ့။
အဟဲ။သူ႔ဖာသာဘာသေဘာရွိရွိက်ဳပ္ဖက္ကေသြးရုိးသားရုိးပါဗ်။
က်ဳပ္ကိုလႊြတ္အထင္ၾကီးမေနန႔ဲအံုးေနာ္။သူေျပာတဲ့ထဲမွာ၊ေတာ္နိအာယုဟဆစ္၊
ဆမ္ဆစ္၊ရိဆစ္၊ဆုိတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ သူ႔ရဲရွက္စႏိုးအမူအယာ၊အတိတ္ကို လြမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေပးေတြေၾကာင့္၊က်ဳပ္က ဒက္က နဲ နားလည္လုိက္တာ။
က်ဳပ္လည္းသူအားရွိသြားေအာင္၊က်ဳပ္က “ငါ့ညီမထက္ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ၾကီးပါသဗ်ား”ဆုိတဲ့ သေဘာ၊ဖုန္အာယုဟဆစ္ပက္ကြာေလ်ာက္ဆုိျပီးႏွစ္သိမ့္လုိက္ေတာ့သူက
“ရွင္ေတာ္ေတာ္အရြယ္တင္ တာပဲ”တဲ့။ဘုန္းၾကီးရူးနဲ႔ေလွလူးေတြ႔ေနၾကျပီေပါ့ဗ်ာ။
ဘယ္ကလာ၊က်ဳပ္အကုန္နားလည္ပါ့မတုန္း၊သူေျပာတဲ့ အထဲမွာ ေလာ္ (ေခ်ာတယ္)ဆုိတာတစ္လံုးပဲက်ဳပ္နားလည္တာ။က်န္တာကေတာ့ အလကၤာ ဆန္တဲ့ အေတြးနဲ႔ျဖည့္နားလည္ရတာေပါ့ေလ။
(၄)
အေရးၾကီးတဲ့တစ္ခ်က္က်န္ေသးတယ္ဗ်။က်ဳပ္ဟာသူကပ္ေက်းကုိင္ပံု၊
လွဳပ္ရွားသြားလာပံုေတြကုိအနီးကပ္ေလ့လာရင္းသိလုိက္တာက သူဟာ အျမဲဆံပင္ညွပ္ေနတဲ့သူမဟုတ္ေလာက္ဘူးဗ်။ အမွန္ေတာ့ သူဟာဆုိင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေလာက္တယ္။ဘာ ေၾကာင့္တုန္းဆုိေတာ့
သူဆံပင္ညွပ္ေနပံုဟာနည္းနည္း ေတာ့ စမ္းတဝါးဝါးႏုိင္ေနတယ္။
ကၽြမ္းက်င္ေသာ္ျငားအေလ့အက်င့္ျပတ္ေနတာလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။
ဒီေတာ့က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာနည္းနည္းေတာ့စုိးရိမ္စိတ္ဝင္လာမိတယ္။
အမယ္ေလး၊မယ္မင္းၾကီးမရမ္းသမ္းျပီးလက္စြမ္းျပလုိက္လုိ႔ ကတံုးတံုးရမဲ့ဘဝေရာက္ရင္ဒုကၡေပါ့။ဒါေၾကာင့္က်ဳပ္လည္း သိပ္မဆုိးလွ ဘူးဆုိတဲ့အေနအထားတစ္ခု မွာေတာ္ေလာက္ျပီဗ်။ေကာင္းေနပါျပီ
လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့၊
သူက မေသ မသပ္ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေလးေတြကိုလက္ညွဳိးထုိးျပျပီး၊ ဒါေလးေတြတိလုိက္မွပုိၾကည့္ေကာင္းသြားမွာေလ
ဆုိျပီးေစတနာေရစီးကမ္းျပိဳလိုက္ေနျပန္ပါေလေရာ။
ဒါလဲမွန္းေျခသမ္းေျခ၊အရိပ္အျခည္ၾကည့္ျပီး၊သူ႔စကားရဲ့အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ
ခန္႔မွန္းနားလည္ ရတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႔က်ဳပ္က၊ရင္မေနခ်ိန္မွာသူကသဒၶါေတြပုိေနလုိက္တာနာရီဝက္
သာသာေလာက္မွာမွ၊ ဆံသျခင္း အလုပ္ေအာင္ျမင္စြာျပီးဆံုးခဲ့သဗ်။ ဒီေတာ့မွက်ဳပ္လည္းဟင္းကနဲသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ျပီးက်သင့္ေငြရွင္း၊
သူ႔ကုိျပံဳးျပီးႏွဳတ္ဆက္၊ကားေမာင္းထြက္ေရာဆုိပါေတာ့။
က်ဳပ္လည္းကားေမာင္းေနရင္းနဲ႔၊ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာ၊
အခုပူပူေႏြးေႏြးလတ္တေလာၾကံဳခဲ့တဲ့က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့အျဖစ္ကိုေတြးျပီး၊
တစ္ေယာက္တည္းက်ိတ္ျပံဳးျပံဳးမိသဗ်။
အင္း၊သူကလည္းဆံပင္ညွပ္တာစမ္းတဝါးဝါး၊ငါကလည္း ထုိင္းစကားအိေယာင္ဝါး၊စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ လိုက္ၾကတာမ်ား၊
တယ္ဟုတ္ေနခဲ့ၾကတာပါကလား။
ကံၾကီးလုိ႔ကတံုးဘဝမေရာက္တယ္။
ဒီမွာတင္၊က်ဳပ္တဆက္တည္းေတြးမိတာကက်ဳပ္တုိ႔ တုိင္းကားဌာနီမွာ၊ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီဦးတည္ေန ၾကျပီ
ဆုိတာေတာ့ဟုတ္ပါရဲ့။
ဒါေပမဲ့ သမၼတတုိ႔၊လႊတ္ေတာ္တုိ႔၊စစ္တပ္ဆုိတာေတြဟာ၊ဆံသဆုိင္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ျဖစ္ခဲ့သလုိအိေယာင္ဝါးေတြျဖစ္ေနၾကရင္ျဖင့္၊
တုိင္းျပည္ေရွ႕ေရး၊ဘယ္လုိဆက္ေတြးရမွန္းေတာင္
က်ဳပ္မသိေတာ့ပါဘူး။ေအးေလ။ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံထူေထာင္တယ္ဆုိတာ၊
ကပ္ရုိက္ကပ္ေခြအင္အားစုေတြသံုးျပီး၊
ကတံုးမျဖစ္ရင္ေတာ္ပါေသးရဲ့လို႔၊ၾကံေျဖဆည္လုိ႔ရတဲ့ကိစၥမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။ ။