တံလွ်ပ္ကိုေရထင္မွားသည့္၊ေရႊသမင္ငမုိက္သားကၽြႏု္ပ္

၀၆။၀၃။၂၀၁၅ ေန႔ထုတ္ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ။ ။

တံလွ်ပ္ကိုေရထင္မွားသည့္၊ေရႊသမင္ငမုိက္သားကၽြႏု္ပ္

(မင္းဒင္)

(တစ္)

‘‘ဒီမယ္ေမာင္တုိ႔ရဲ႕ အေမရိကန္ အစိုးရေတာ္တယ္၊ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ငတို႔အစိုးရရဲ႕ ဖင္ ဖ်ားေတာင္ မမီပါဘူးကြာ။ အတီ ေတကမၻာဦးအစ မဟာသမၼတ မင္းမ်ားကေန ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ေပၚခဲ့ဖူးေလသမွ် အစိုးရမင္းမ်ား ထဲမွာ ငတို႔အစိုးရသာ ၾကည္ညိဳ စရာအေကာင္းဆုံးလဟ။

အင္း ..၊ ဒီလိုအၾကည္ညိဳခံ ရဖို႔ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ပါရမီေတြက လည္း ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္ သိန္းမို႔ မနည္းလွေပပဲကိုး ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရတနာသုံးပါးအစား၊ ရတနာေလးပါးဆိုၿပီး တစ္ပါးေတာင္ထပ္ျဖည့္လုိက္ခ်င္ပါရဲ႕’’

အသံၾသဇာႀကီးမား၍ အဓိပၸာယ္ေလးနက္လွေသာ ကြၽႏု္ပ္၏ ဥဒါန္းမွတ္ခ်က္စကားကို နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားလုိက္ရသူ ေဘးဘီ၀ဲယာမွ လူအေပါင္းသည္ ႐ုတ္ျခည္းမွင္တက္မိသြားၾကေလ၏။ တစ္ဆုိင္လုံး  မီးကိုေရျဖင့္ ၿငႇိမ္းလုိက္သည့္အလား အပ္က်သံမွ်ပင္မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားေခ်သည္။

ကြၽႏု္ပ္ႏွင့္ တပည့္ေက်ာ္သုံး ဦးေရာက္ရွိေနရာ အရပ္ကား မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေျမနီကုန္းမီးပြိဳင့္ပဒုမၼာပန္းၿခံအနီးမွ တင္တင္ေအး မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ျဖစ္၏။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနခဲ့ သည္မွာ  ကာလအားျဖင့္  အ တန္ၾကာၿပီမို႔ေရာက္တုန္းေရာက္ ခိုက္ မုန္႔ဟင္းခါးစားလိုသည့္ ခ်င္ျခင္းအာလ်ကုိ ျဖည့္ဆည္းရန္ အလို႔ငွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဟင္းရည္ကို တစ္ဇြန္းခ်င္း ဇိမ္ခံေသာက္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ ႁမြက္ၾကားလုိက္သည့္ ကြၽႏု္ပ္၏ ႏႈတ္ထြက္စကားေၾကာင့္ ေငြသိမ္း ေကာင္တာမွ ခပ္ရြယ္ရြယ္အမ်ဳိး သမီးမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖင့္ ငါးေထာင္တန္ ေငြစကၠဴကို သတိလက္လြတ္ တစ္စစီဆုတ္ၿဖဲ ရင္း ၾကက္ေသေသလ်က္ရွိ၏။ နံနံပင္ ညႇပ္ေနေသာ ေစ်းေရာင္း အကူမိန္းမငယ္သည္ သူ၏လက္ ကိုကတ္ေၾကးႏွင့္ ညႇပ္မိသြား သျဖင့္ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့လ်က္ရွိ၏။

ကြၽႏု္ပ္တုိ႔၏ စား၀ိုင္းေဘးမွ လူငယ္မွာမူ သူအငမ္းမရ ေလြး ေနေသာ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ပါးစပ္၀ မွ ျဖဳတ္ခနဲ ျပဳတ္က်သည္အထိ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားခဲ့၏။ သူႏွင့္ကပ္လ်က္ မိန္းမပ်ဳိကား၊ မုန္႔ပန္းကန္ထဲသို႔ ထည့္ရမည့္ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ တစ္ဇြန္းစာကို ပါးစပ္ ထဲ ေယာင္ယမ္းထုိးသြင္းလုိက္မိ သျဖင့္ ဖီြးခနဲေနေအာင္ ေထြး ထုတ္လုိက္ရင္း တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲ ပင္ ျဖစ္သြားရေခ်၏။

အမ်ားစိတ္၀င္တစားရွိေန ၾကသည္မို႔ ပိုမိုျပည့္စုံရွင္းလင္းေစ ရန္ အလို႔ငွာ ကြၽႏု္ပ္၏ ဆုိလက္စ စကားကို ဆက္လုိက္ရျပန္သည္။

(ႏွစ္)

 ‘‘လက္ရွိအစိုးရလို လူသူ ေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားနဲ႔   ႀကံဳ ႀကိဳက္ရတဲ့ ေမာင္တို႔က်ဳပ္တို႔ဟာ အင္မတန္ကုသိုလ္ကံႀကီးမား တယ္လို႔ မွတ္ၾကရမကဲြ႕။ ပါရမီရွင္ႀကီးမ်ား အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ ေၾကာင္းကိုလည္း ေမတၱာမျပတ္ ပို႔သအပ္သကဲြ႕။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ဟာ ပေစၥကဗုဒၶါမ်ားေလာက္ နီး နီး ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတာမို႔ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားၾကပါ ေလနဲ႔’’။ ပရိသတ္၏ အာ႐ုံစိုက္မႈ ကား စိုးစဥ္းမွ်မေလ်ာ့။ ကြၽႏု္ပ္၏ စကားကို အာ႐ုံစိုက္မိသည့္ စားပဲြ ထုိးလူငယ္မွာ လက္တြင္းမွ မုန္႔ ဟင္းခါးပန္းကန္အား မွာၾကားသူ ၏ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္မွာ ထား ရင္း ကြၽႏု္ပ္ရွိရာသို႔ စိတ္၀င္တစား အမူအရာျဖင့္ ေငးေမွ်ာ္လ်က္ရွိ ေလသည္။ မလွမ္းမကမ္းရွိ မုန္႔ ဟင္းခါးစားသုံးသူတစ္ေယာက္ ကား မုန္႔ဟင္းခါးခပ္ထားသည့္ ဇြန္းကို ပါးစပ္၀ဆီသို႔ တည့္တည့္ မသြင္းႏုိင္ဘဲ ပါးေစာင္ကို ေခ်ာ္ထုိး ေနေလ၏။ ဆုိင္အတြင္းခန္းဆီမွ ဟင္းရည္ထည့္ေနေသာ ခပ္၀၀ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမွာ ေယာက္ခ်ဳိႏွင့္ မုန္႔ပန္းကန္လဲြကာ လက္ေပၚသုိ႔ ေလာင္းခ်မိသျဖင့္ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့ ရင္း ဆတ္ခနဲတြန္႔သြားသည္ကို ကြၽႏု္ပ္လွမ္းျမင္ေနရ၏။

သို႔ရွိၾကစဥ္ ငယ္ရြယ္သူမ်ား ပီပီ ေရွ႕ေနာက္မတုိင္းတာတတ္ ၾကေသာ တပည့္တုိ႔ကား ဆင္ျခင္ တုံတရားႀကီးမားလွသည့္ ၾဆာ့ စကားကို  နားလည္သေဘာ ေပါက္ၾကဟန္  မတူေလ။ ျပဴး က်ယ္၀ိုင္းစက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖင့္ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာ ကြၽႏု္ပ္အား ၀ိုင္း၍ၾကည့္ေနၾကပုံမွာ ေန႔ဘက္ တြင္ တေစၧတစ္ေကာင္ကို မ်က္ ၀ါးထင္ထင္ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။

ကြၽႏု္ပ္၏ စကားကိုႏွစ္လုိ လက္ခံဟန္ မရွိသည့္ အစြာဆုံး တပည့္ကပၸလီကား ကြၽႏု္ပ္အား ေလသံတုိးတိုးျဖင့္ ဟန္႔၏။ ‘‘လူ ေတြၾကားထဲမွာ ဘာေတြေလွ်ာက္ ေျပာေနတာတုံး ၾဆာရယ္။ သတိေလးဘာေလး ကပ္မွေပါ့’’။ ကပၸလီငယ္၏  စကားစကို  နင္းလ်က္သံေယာင္လုိက္၍ ညည္းတြားေရရြတ္သူကား ေဖၾကည္တည္း။

‘‘ဟုတ္ပါ့ၾဆာရယ္။ တပည့္ တို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ဘယ္မွာသြား ထားရပါ့မတုံး’’ သေဘာထား တင္းမာဟန္ရွိသည့္ ေလမင္းသား ၏ ေငါ့ေတာ့ေတာ့  ေလသံကား အတန္ငယ္ခက္ထန္ေလသည္။

 ‘‘ၾဆာတပည့္ခ်င္းမုိ႔ အား ေတာ့ နာပါရဲ႕။ ဒီစကားမ်ဳိးက ေတာမွာ သြားေျပာရမွာၾဆာ’’

တပည့္ေက်ာ္ေလမင္းသား  ၏ ကတ္ဖဲ့တုိက္အေငါ့တူးစကား သည္ ကြၽႏု္ပ္၏ ဦးေခါင္းတြင္းမွ အသိဉာဏ္စက္ခလုတ္ကို ထပ္ ခနဲဖြင့္လုိ္က္သကဲ့သို႔ ရွိ၏။ မွန္ လုိက္ေလစြ။ ပညာရွိ သုခမိန္တုိ႔ မည္သည္၊ သံပရာသီးကိုပင္လွ်င္ သံပရာရည္ျဖစ္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ႏုိင္ရေပမည္။

ရန္ကုန္ကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ကား အတၱႀကီးမားေသာ ေၾကး ရတတ္ လူလည္ပညာတတ္တို႔ မင္းမူႀကီးစိုးရာ အရပ္ေဒသျဖစ္၍ ကြၽႏု္ပ္၏ အေကာင္းျမင္၀ါဒကို ႐ုတ္တရက္လက္ခံႏုိင္ၾကဟန္ မတူေခ်။ ကြၽႏု္ပ္သည္ တပည့္ ေက်ာ္ေလ မင္းသားအား ၿပံဳးရႊင္ ေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၾကည့္ရင္း လက္ခေမာင္းကို ေျဖာင္းခနဲေန ေအာင္ ခတ္လုိက္မိေလ၏။

‘‘မွန္လုိက္ေလ ငါ့တပည့္ရာ ၾဆာ့ရဲ႕ ေခတ္မီတုိးတက္ေသာ သေဘာထားအျမင္ကို ေတာမွာ သြားေျပာမွသာ ေနရာက်မွာမို႔ ဇာတိေရႊပင္ရြာကို ရက္မဆုိင္းဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္ခရီးႏွင္ၾကစို႔ရဲ႕’’

(သုံး)

စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ရွိလွေသာကြၽႏု္ပ္ကား မဆုိင္းမတြပင္ ကြမ္းၿခံဘူတာ႐ုံတြင္ လက္မွတ္ျဖတ္ လ်က္ အညာအဆန္ေလာ္ကယ္ ရထားျဖင့္ ဇာတိနတ္ေမာက္သို႔ ခရီးႏွင္ခဲ့ေလရာ မီးရထားလမ္း၀ဲ ယာ  တစ္ေလွ်ာက္  ႐ႈခင္းတုိ႔မွာ အစိုးရမင္းတို႔၏ ေမတၱာဓာတ္ အဟုန္ေၾကာင့္  ျမင္ျမင္ရသမွ် ေသြ႕ေျခာက္ကာ ေရႊအိုေရာင္ ေတာက္လ်က္ ရွိေခ်၏။ ရန္ကုန္တြင္ ဇြတ္ေပက်န္ေနခ့ဲလွ်င္ ခုိကိုးရာမဲ့မည့္အေရးကို ေတြးပူဟန္ရွိေသာ တပည့္တို႔ကား ၾဆာ့အလိုကို မဆန္႔က်င္ရဲေလသျဖင့္ ေအာင့္အည္းေအာင့္သက္ တရြတ္တုိက္လုိက္ပါလာခဲ့ၾကသည္မွာ ေလာ္ကယ္ရထား သားျမားဘူတာသို႔ ဆုိက္ေရာက္သည္အထိ ျဖစ္ေခ်သည္။

 တစ္ရြာလုံး အမ်ဳိးမကင္း သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽႏု္ပ္၏ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ဂုဏ္ရွိန္ႀကီးလြန္း လွသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ ေၾကာင့္ ရြာလုံးကြၽတ္အုတ္အုတ္ သဲသဲ   ႀကိဳဆိုၾကေလသျဖင့္ ကြၽႏု္ပ္လည္း ရြာသို႔အေရာက္ အႀကိဳေထာက္ေသာ လွည္းေပၚမွ မဆင္းမီခရီးေရာက္မဆုိက္မွာပင္ ကြၽႏု္ပ္၏အစုိးရအေပၚထားရွိသည့္ သေဘာထားကို ေဟာရေျပာရေခ်၏။

 ‘‘ေရႊပင္သားတုိ႔ ခင္ဗ်ာ။ အခုကာလသမယမွာဆုိရင္ျဖင့္ အစိုးရမင္းမ်ားဟာ အဘက္ဘက္ က ေျပာစရာမရွိေအာင္ ေကာင္း လြန္းႀကီးမက ေကာင္းေနၾကပါ ၿပီ။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အစိုးရ မ်ဳိးကို စၾက၀ဠာကမၻာတစ္ခြင္ လုံးမွာ မဟာပထဝီေျမႀကီးကို လွန္ေလွာရွာေဖြရင္ေတာင္ အရိေမတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့တိုင္ ေတြ႕ႏိုင္ခဲတာမို႔ အစိုးရဂုေဏာအနေႏၲာလုိ႔ မွတ္ယူသင့္ၾကပါတယ္။ ေရႊပင္သူေရႊပင္သားမ်ားဟာ အစိုးရမင္းမ်ားရဲ႕ တုႏိႈင္းမမီတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္အနႏၲေၾကာင့္ ထမင္းနပ္မွန္ေနၾကရတာမို႔ အစိုးရသရဏံဂစၧာမိလို႔သာ ႏွလံုးသြင္းၾကေစလိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ’’။ တ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္ေနၾကေသာ ေရႊပင္ရြာလူထုကား  ကြၽႏ္ုပ္၏ေျပာင္ေျမာက္လွေသာဩဝါဒအဆံုးတြင္  ႐ုတ္ျခည္းအသံတိတ္သြားၾကကုန္၏။

ဤတြင္ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတြး ဆတတ္ဟန္ရွိေသာ  ေရႊပင္ ပ႑ိတ္ေက်ာင္းဆရာေလးကိုဘိုကိတ္၏ ေစာဒကတက္လာသည့္ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ကိုမူ ကြၽႏ္ုပ္အေနျဖင့္ ခ်က္က်လက္က်ျပန္လည္ ေျဖၾကားရျပန္သည္။

‘‘ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့အစိုး ရဟာ ျမင္ျမင္သမွ် ထန္းေတာငါ့ ေယာကၡမထန္းေတာဆိုၿပီး တစ္ ႏုိင္ငံလံုးက ယာေျမလယ္ေျမေတြ ေလွ်ာက္သိမ္းေနတာက ဘာ သေဘာလဲဗ်ာ’’

 ‘‘ဩ.. ဒါလားေမာင္ဘို ကိတ္ရဲ႕ တည္ဆဲဥပေဒေတြအရ ေျမေပၚေျမေအာက္၊ ေရေပၚေရ ေအာက္သယံဇာတေတြအျပင္ ေမာင္ရင့္ခါးမွာဝတ္ထားတဲ့ ပုဆုိး ၾကမ္းကိုပါ ႏုိင္ငံေတာ္က ပိုင္ပါ သကြယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံ ေတာ္ဆိုတာ အစိုးရပဲေလ။ တစ္ ႏုိင္ငံလံုးေျပာင္ေအာင္သိမ္းၿပီးရင္ နီးစပ္ရာလူေတြကို ျပန္ေဝေပးမွာ ပါကြဲ႕’’

  ‘‘ေဩာ္ .. ေဩာ္ .. ဒါဆို အေျခခံလုပ္အားခတိုးေတာင္းတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ရက္ရက္ စက္စက္႐ိုက္ႏွက္ေနတဲ့ကိစၥေတြ ကေကာဗ်ာ’’

  ‘‘မရွိဆင္းရဲသားဆုိတာ ရတာေလးနဲ႔ ဝေအာင္စား၊ ရွိတာ ေလးနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္ၾကရမွာ ေလ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြေနာက္ကြယ္ က ေျမႇာက္ပင့္ေပးတုိင္း ေလွ်ာက္ လုပ္ေနၾကေတာ့ အစိုးရခမ်ာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ၾကရ ေပတာေပါ့’’

(ေလး)

  ဤတြင္ ဆရာေလးကိုဘို ကိတ္သည္ ရြံရွာစက္ဆုပ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ ကြၽႏု္ပ္အားစူးစူးရဲ ရဲ႕ၾကည့္လ်က္ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားသည္၌ ေရႊပင္ရြာလူ အုပ္ႀကီးသည္လည္း ၎၏ေနာက္မွာတ ညီတညာတည္း စီတန္းလိုက္ပါ သြားၾကေလရာ  ႏြားျဖဳတ္ထား သည့္လွည္းေပၚတြင္  ငုတ္တုတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔ၾဆာ တပည့္ေလးဦးအား ေရႊ ပင္ေပါက္ ေခြးဝဲစား တစ္ေကာင္ကပင္ ေစာင္းကန္းကန္းမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ မေက်မခ်မ္းၾကည့္ေနေလသည္။ သေဘာမေနာေကာင္းလွပါသည္ ဆုိေသာ ေရႊပင္သားမ်ားေသာ္မွ အစိုးရမင္းမ်ားအေပၚ အာဃာ တမစင္၊ အျမင္မၾကည္လင္ၾက သည္မွာ လြန္စြာသိသာ ထင္ရွား လွေခ်သည္။

ေဆြရင္းမ်ိဳးခ်ာ ရြာခံလူထု ႀကီးၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ခ်ိန္တြင္ တပည့္ ေက်ာ္တုိ႔မွာ အတန္ငယ္စိုးရိမ္စိတ္ဝင္တုန္လႈပ္သြားၾကသည္ ထင့္။ တစ္စခန္းထလာၾကျပန္ေခ်သည္။

‘‘ကဲ.. တည္းအိမ္စားအိမ္ ေတာင္ ေပ်ာက္ပါေပါ့လားၾဆာ ရယ္’’

‘‘တစ္ရြာလံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္ ဆုိေတာ့ တစ္ရြာလံုးအလြန္ေပါ့ ၾဆာ’’

‘‘စားေတာ့ဇရပ္၊ ေသာက္ ေတာ့ေရအိုးစင္ဆိုတဲ့ ဘဝေရာက္ ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕’’

‘‘နင္တုိ႔ပါးစပ္ေပါက္ေတြ ပိတ္ထားၾကစမ္းလဟ၊ ရြာထဲမွာ မတည္းရေတာ့လည္း ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေပါ့ကြာ။ ေတာေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးဟာ ၾဆာ့ေနာင္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ပါေလ’’

မွန္ရာကို ဆိုမိေသာ ကြၽႏ္ုပ္ ကား ေခတ္အေတြးေခတ္အျမင္ အတန္ငယ္ရွိသည့္ ေတာေက်ာင္း ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီး၏ မ်က္ႏွာ ေတာ္ကို အားကိုးတႀကီးေျပးျမင္ လ်က္ ေတာေက်ာင္းဆီသို႔ တပည့္တုိ႔ႏွင့္အတူ အေျပးခ်ီၾကရျပန္ သည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ကား ကြၽႏ္ုပ္တို႔ၾဆာတပည့္တစ္ သိုက္အား ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ ေသာ ဣေႁႏၵေတာ္ျဖင့္ လိႈက္လွဲ ပ်ဴငွာခြန္းဆက္ႀကိဳဆုိရင္း သိလုိ သည္ကို မိန္႔ႁမြက္ပါ၏။

‘‘ဒါနဲ႔ ဒကာဒင္ေရ ပညာေရး စနစ္ျပင္ဖို႔ဆိုလား ေက်ာင္းသား ေတြဆႏၵျပၾကတယ္ဆို’’

‘‘တင္ပါ့ဖ်ာ့။ ျပင္စရာမလို ေအာင္ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေကာင္း ေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ရွိေနပါ လ်က္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးဆို လား ျပဳျပင္ဖို႔တဲ့ဖ်ာ့။ အမွန္ေတာ့ ေရႊပင္မွာ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔မလို အပ္ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ယာထြန္၊ ႏြားေက်ာင္း၊ ပဲႏုတ္ သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ ဇာတ္၊ ဟုတ္ေနတာပဲဥစၥာ’’

‘‘အိမ္း.. သည္လိုဆုိရင္ျဖင့္ ဘြဲ႕ရပညာမတတ္ေတြ ေတာင္လို ပံုေနတာကိုေကာ ဒကာႀကီးဘယ္ လိုျမင္တုံး’’

‘‘မွန္ပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘြဲ႕ ရဖို႔က လိုကိုမလိုတာဖ်ာ့။ အရြယ္ ေရာက္လုိ႔ ေရႊပင္မွာ ဝင္ေငြနည္း တယ္ထင္ရင္ မေလးရွားနဲ႔ ထိုင္း ဘက္ကူးသြားၿပီး စားပြဲထိုး၊ ပန္းရန္ စသည္ျဖင့္ လုပ္လုိက္ရင္ တစ္လ သံုး၊ ေလးသိန္းေတာ့ တန္းေနတာ ဖ်ာ့။ ေနာက္ၿပီး စင္ကာပူနဲ႔ ထိုင္ဝမ္မွာလည္း ေရႊပင္သူေတြ အတြက္ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ေတြေပါ ခ်က္ဖ်ာ့’’

‘‘ေတာ္.. ေတာ္.. ဒကာႀကီး ေတာ္ေတာ့။ ဘုန္းႀကီးေဒါသ မထြက္ပါရေစနဲ႔။ ၾကာရင္လက္ပါ မိလိမ့္မယ္။ ေရာ့.. ေရာ့.. စားၿပီး ျပန္ေတာ့။ က်ဳပ္ေက်ာင္းမွာလည္း ဧည့္သည္ေတြျပည့္ေနၿပီ’’

ဘုန္းေတာ္ႀကီးကား စြန္႔ထား ေသာငွက္ေပ်ာဖီးႏွင့္ ဆီးထန္းလ်က္ ပန္းကန္ကို ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔ေရွ႕သို႔ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ထိုးေပး ကာ သင္းပိုင္ကိုလက္ျဖင့္ခပ္က်စ္ က်စ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း က်က္သေရ ခန္းတြင္းသို႔ႂကြေတာ္မူေလ၏။

(ငါး)

တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကား စိတ္ ဓာတ္အက်ႀကီးက်ကာ ခ်ဴသံပါ ေအာင္ ခိုညည္းညည္းၾကေလၿပီ။

‘‘ဒုကၡနဲ႔လွလွေတာ့ေတြ႕ၾက ၿပီးေပါ့ၾဆာ’’

‘‘ကဲ့.. ၾကည္ညိဳတတ္လြန္း တဲ့ ၾဆာႀကီးခင္ဗ်ာ လွည္းလမ္း ေၾကာင္း   ေဘးအိပ္ရမယ့္ဘဝ ေရာက္ၿပီဗ်’’

‘‘အင္း.. အခုေတာ့ ေသာင္ ျပင္မွာလြတ္ၾကပါေပါ့လားၾဆာ’’

အခ်ိန္ကား ညေနေစာင္းခဲ့ ၿပီ။ ဘုတ္အီသံလြင့္ပ်ံ႕ေနသည့္ ေတာလမ္းကေလးအတိုင္း ကြၽႏ္ုပ္တို႔ၾဆာတပည့္တစ္သိုက္ ေခါင္း ငိုက္စိုက္ခ်ကာ ေရႊပင္ေတာ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး၏ ဝိဟာရမွ သည္ သားျမားဘူတာ႐ံုဆီသို႔ ေလးလံေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ခရီးႏွင္လ်က္ရွိပါ၏။ ႀကံဳေတြ႕ေန ရသည့္ လက္ရွိပကတိအေျခ အေနအရပ္ရပ္အရမူ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္နယ္၊ ဘယ္ရြာသြားသြား ဟန္က်မည့္ပံုမေပၚေခ်။ ေနာက္ဆံုး ေလာ္ကယ္မမီေတာ့သည္ျဖစ္၍ သားျမားဘူတာ႐ံုမွာပင္ တစ္ည တာကိုျဖစ္သလိုကုန္ဆံုးေစရေပ ေတာ့မည္။

တပည့္ေက်ာ္ ကပၸလီသည္ ကြၽႏ္ုပ္အားသနားၾကင္နာေသာ  မ်က္ဝန္းအစံုျဖင့္ၾကည့္လ်က္ သူ သိလိုေသာပုစၧာ၏အေျဖကို တိုး ညင္းစြာေမးလာပါ၏။

‘‘ၾဆာရယ္ ဘယ္လိုေၾကာင့္ မ်ား အစိုးရမင္းမ်ားကို ဒီေလာက္ ၾကည္ညိဳေနရတာပါလိမ့္’’

‘‘အင္း.. အဲဒီလိုရွိတယ္ကြ။ တပည့္ရ  ဘုရားေဟာက်မ္းဂန္ ေတြအလိုအရ  ရာဇေတာဝါ၊ ရာဇာ၊ မင္းအစိုးရတို႔မည္သည္ ေတာဝါ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးထဲမွာ တစ္ပါးပါဝင္သတဲ့ဟ။ အစိုးရကို မၾကည္ညိဳတဲ့သူမ်ားဟာ ေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္မွာ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုတင္ မိ၊ မွ်ေဝမိ႐ံုနဲ႔ ဖမ္းလားဆီးလား၊ စစ္လားေဆးလားအလုပ္ခံရသတဲ့ကြာ။ ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာ အစိုးရမင္းမ်ားကို မၾကည္ညိဳတဲ့ သူေတြဟာ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးေတြလို ကြိခနဲေနေအာင္ ညအဖမ္းခံရမလား၊ ေန႔အဖမ္းခံရမလား စိုးရိမ္ေသာက ဗ်ာပါဒနဲ႔ ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏိုး၊ ဘယ္မွာလာ အိပ္ေကာင္းျခင္း၊ စားေကာင္းျခင္း ရွိပါေတာ့မတုံး။ ဒါေၾကာင့္ မင္း႐ို႕ၾဆာလည္း ရာဇေတာဝါ မင္းေဘးက ေန  ရတက္ ေအးၿပီး အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ေမာင္တို႔ေတြ႕တဲ့အတိုင္း ဇြတ္အတင္းဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီး ၾကည္ညိဳမိခဲ့တာပါပဲ’’

  စပ္ၿဖဲၿဖဲအမူအရာရွိသည့္ ကပၸလီငယ္၏ ေကာက္ခ်က္ကို အတည္ေလာ၊ အရြဲ႕တုိုက္သည္ ေလာ ကြၽႏ္ုပ္မေဝခြဲႏိုင္ေခ်။

 ‘‘ဒီအတိုင္းသာမွန္ရင္ျဖင့္ ၾဆာ့ရည္ရြယ္ခ်က္ျပည့္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္ၾဆာ’’

(ေျခာက္)

အို.. ခ်စ္သာစာ႐ႈသူ အကယ္၍ သင္သည္ လြန္ခဲ့ေသာသံုးရက္ ခန္႔က ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္ပန္း ေတာင္း၊ ႀကီးနီမီးရထားလမ္း၏ ခုလတ္ သားျမားအမည္ရွိ ဘူတာ႐ံုပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အကာ လညအခါ၌ ေအးခ်မ္းလွေသာ ေဟမႏၲေဆာင္းရာသီ၏ဒဏ္ကို ပုဆိုးၿခံဳကာအန္တုရင္း၊ ညစာငတ္ လ်က္ တခူးခူးတေခါေခါႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးဦးကို ေတြ႕ရွိခဲ့ျငားအံ့။ ထိုသူတုိ႔သည္ အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္လိုေသာဆႏၵျဖင့္ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ခဲ့မိသည့္ ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ ဆရာ တင္မွားခဲ့ေလေသာ ေနာက္ေတာ္ ပါတပည့္ေလးဦးျဖစ္ေၾကာင္း မုခ် ဆတ္ဆတ္ ယံုၾကည္မွတ္ယူၾက ေစလိုပါသည္။။