ယေန႔ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
ဒီဗြီဘီအြန္လုိင္းစာမ်က္ႏွာတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျပီး၊ပံုႏွိပ္စာမူအျဖစ္ထပ္မံေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ ။
ေစ်းျပိဳင္စနစ္ျဖင့္၊ျမိဳင္ျမိဳင္ၾကီးေသခ်င္ၾကသူမ်ားႏွင့္ကၽြႏု္ပ္။
(မင္းဒင္)
(တစ္)
မ်က္စိမွိတ္ထားေသာ္ျငား၊ဇာတိေျမကုိလြမ္းသည့္စိတ္ျဖင့္၊ကၽြႏု္ပ္အိပ္၍မေပ်ာ္ေခ်။
သက္ၾကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ျဖစ္၍၊ယိုးဒယားျပည္၊ဖူးခက္ျမိဳ႕အမ္မခန္အရပ္ရွိ
ကၽြႏု္ပ္၏ေနအိမ္ျခံဝင္းေနာက္ဖက္မွေတာအုပ္ငယ္သည္ေမွာင္မုိက္တိတ္ဆိတ္
လ်က္ရွိေလသည္။ညတုိင္းလုိလုိတဝုန္းဝုန္းတအံုးအံုးေျဗာင္းဆန္ေအာင္
အေလလုိက္ေလ့ရွိသည့္၊အိမ္ေပါက္အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ၾကြက္မခုတ္တတ္ေသာ
ေၾကာင္တသုိက္ပင္၊ယခုညတြင္ထူးဆန္းစြာျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္း ေနေခ်၏။
ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္အစဥ္တြင္ကား၊ေမြးရပ္ဌာနီတုိင္းၾကီး ေရႊျပည္၌ပစၥကၡကာလမ်ား၌
ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေသာ၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ အေၾကာင္းျခင္းရာကိစၥရပ္မ်ားသည္သာ ေနရာယူစုိးမုိးလ်က္ရွိေခ်၏။
ထုိစဥ္အခန္းအျပင္ဆီမွခၽြတ္နင္းသံျဖင့္အိပ္ခန္းတံခါးအား
တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္သံႏွင့္အတူဝင္လာသူကား
တပည့္ေက်ာ္ေဖၾကည္ ျဖစ္ေလသည္။
“ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔မ်က္စိေၾကာင္ေနလုိ႔ၾဆာဒင္ေရ။
ဒါနဲ႔စကားမစပ္ဒီေန႔တရုတ္ယြမ္ေငြေစ်းဘယ္ေလာက္ေပါက္တုန္းဗ်”
“အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ရတဲ့အထဲနင္ကတေမွာင့္၊ျမန္မာေငြတစ္ေထာင္ကုိတရုတ္ေငြ
ငါးယြမ္ေက်ာ္ေက်ာ္ထင္ပါရဲ့”
“ၾသ၊ဒါဆုိယြမ္ငါးသန္းဆုိေတာ့၊ျမန္မာေငြဘယ္ေလာက္တုန္းၾဆာ”
“ေနဦး၊တစ္ေထာင္မွာငါးယြမ္၊တယြမ္မွာႏွစ္ရာ၊
သန္းငါးရာကုိႏွစ္ရာနဲ႔ေျမွာက္လုိက္ရင္သန္းတစ္သိန္းေပါ့လဟ”
“အင္း၊သန္းတစ္သိန္းကုိဆယ့္သံုးနဲ႔စားေတာ့။တစ္ေယာက္
သိန္းရွစ္ေထာင္နီးပါးေပါ့ၾဆာ၊ဟုတ္လား”
“ေနပါဦး၊နင္နဲ႔ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြဘာဆုိင္သတုန္းဟငေဖၾကည္ရ၊ညဥ့္နက္လွေပါ့”
“ဟင္း…၊ဒီေလာက္ေငြပမာဏရမယ္ဆုိရင္ေတာ့၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေသလုိက္ခ်င္ပါရဲ့”
အာရံုေခၚေဖၾကည္သည္၊သက္ျပင္းေလးၾကီးခ်လ်က္၊သူ႔စကားအဆံုးတြင္
အိပ္ခန္းမ်က္ႏွာက်က္ဆီသုိ႔၊အခ်ိန္အတန္ၾကာေတြေတြၾကီးေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလရာ၊
ကၽြႏု္ပ္ရင္ဘတ္ထဲ၌ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားေလသည္။
“ဟေကာင္၊မၾကံေကာင္းမစည္ရာ၊ထုတ္တန္းမွာၾကိဳးဆြဲခ်ေသမလုိ႔လား။
မလုပ္ပါနဲ႔ေမာင္ရယ္။အဖန္ငါးရာငါး ကမၻာတဲ့ဟ၊ ဒီနည္းနဲ႔နင္ေသလုိ႔ကေတာ့သိန္းရွစ္ေထာင္မေျပာနဲ႔၊
ကူေငြဘတ္တေထာင္ရရင္ေတာင္ကံေကာင္း”
“ၾဆာမသိေသးပါဘူးေလ၊ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္သိန္းရွစ္ေထာင္ဆုိတာကေတာ့
သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ေငြပမာ ဏပဲၾဆာ၊အိပ္ေတာ့၊အိပ္ေတာ့၊ဂြတ္ႏိုက္ပါၾဆာ”
(ႏွစ္)
ေဖၾကည္ငယ္၏အဆက္အစပ္ကင္းမဲ့လွေသာစကားတုိ႔ျမစ္ဖ်ားခံရာေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းျမစ္ကုိကၽြႏု္ပ္သိသလုိ၊မသိသလုိေဝဝါးေနဆဲမွာပင္၊တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ၊ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ေပါက္ခ်လာျပန္သူကားတပည့္ေက်ာ္ေလမင္းသားျဖစ္ေခ်သည္။
“ေဆာရီးေနာ္ၾဆာ၊ယြမ္သန္းငါးရာ၊ေသတာကငါးေယာက္၊ဒဏ္ရာရရွစ္ေယာက္စုစုေပါင္း (၁၃)ေယာက္ဆုိေတာ့၊ အညီအမွ်ေဝလုိ႔ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေနာ္။ေသတဲ့သူကပုိရရမွာ ေပါ့”
“မေစာေတာ့ဘူးဟ၊ဆယ့္ႏွစ္နာရီထုိးေတာ့မယ္ေလ။မင္းတုိ႔ဥစၥာညၾကီး
အခ်ိန္မေတာ္သခ်ၤာဥာဏ္စမ္းပုစၦာေတြလာ ထုတ္ေနရေအာင္၊ မင္းတုိ႔ၾဆာကုိခပ္ညံ့ညံ့ခပ္တံုးတံုးေကာင္မ်ားထင္ေနၾကေလေရာ့သလားကြာ”
“အာ၊မဟုတ္ပါဘူးၾဆာရယ္။ေလာက္ကုိင္မွာတုိက္ပြဲအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ေနတာ
ၾဆာသိတယ္မဟုတ္လား။တပည့္ တုိ႔ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ေလတပ္ကိုပါသံုးျပီးလက္စြမ္းျပလုိက္တာေလ။အဲဒါ တရုတ္ျပည္ယူနန္ဘက္သြားက်ျပီး
ငါးေယာက္ေသ၊ရွစ္ေယာက္ဒဏ္ရာရလုိ႔၊တရုတ္ေတြကေလ်ာ္ေၾကးေငြ
ယြမ္ငါးသန္းတိတိေတာင္းသတဲ့ဗ်”
“ေဟ၊မ်ားလွခ်ည့္လား၊ေသခ်ာရဲ့လားဟ။သတင္းမွန္ရင္ျဖင့္
အေတာ့္ကိုမက္ေလာက္စရာပဲေဟ့”
“သတင္းကေတာ့အတည္မျဖစ္ေသးပါဘူးၾဆာ။ဒါေပသည့္ဒီႏွဳန္းအတုိင္းသာ
အမွန္တကယ္ေပးမယ္ဆုိရင္၊ ၾဆာ့ တပည့္သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္ၾဆာ”
“ဟ၊ေသာက္က်ဳိးနည္းမဲ့စိတ္ကူးၾကီးပါကလားး၊မေျပာေကာင္းမဆုိေကာင္းကြာ”
“ေၾသာ္၊ၾဆာရယ္။လူဆုိတာေသမ်ဳိးမုိ႔ေသတစ္ေန႔ေမြးတစ္ေန႔ပါၾဆာ။
ၾဆာ့တပည့္အေနနဲ႔၊ဒီအေျခအေနမွာမိဘေတြ၊ဇနီးသားမယား ေတြအေပၚ
တာဝန္မေက်ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။အဲသေလာက္ေလ်ာ္ေၾကးရမဲ့နည္းနဲ႔
ေသခြင့္ၾကံဳ မယ္ဆုိရင္ျဖင့္၊ ရဲရဲၾကီးေသလုိက္ခ်င္ပါရဲ့”
“ဟေကာင္၊ေတာ္ေတာ့၊ေတာ္ေတာ့”
မၾကံေကာင္းမစည္ရာ၊မဟာအေတြးျဖင့္စိတ္ကူးယဥ္ေနေသာေလမင္းသားကုိ
ဂရုဏာသက္စြာကၽြႏု္ပ္ၾကည့္ေနမိ ခ်ိန္တြင္၊ဟထားေသာအိပ္ခန္းတံခါးမွ၊ တလွမ္းခ်င္းလွမ္းဝင္လာျပန္သူကားကပၸလီငယ္ျဖစ္ေနျပန္ေခ်သည္တမံု႔။
(သံုး)
“နည္းနည္းေနာေနာေငြမဟုတ္ပါလားေနာ္။ေဖၾကည္တုိ႔ခ်ည္းေသရဲတာ
မဟုတ္ပါဘူးၾဆာရယ္၊ကပၸလီဆုိတဲ့ၾဆာ့တပည့္ေဟာဒီေကာင္လည္း ၊ဒီေစ်းႏွဳန္းအတုိင္းေသရရင္၊ရင္ေကာ့ျပီး ေသရဲပါတယ္ေလ။ၾဆာစဥ္းစားၾကည့္၊ မုိးေပၚ ကေနအုံးဆုိက်လာတဲ့ဗံုးဆံနဲ႔ဗုန္းကနဲေသရတာေလာက္အဆင္ေျပတာဘယ္မွာရွိပါ့မလဲၾဆာ”
ကပၸလီ၏ေလသံအရ၊သူသည္ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ေလမင္းသားအေခ်အတင္ေျပာဆုိခ်က္မ်ားကုိ အခန္းအျပင္မွေန၍၊ တိတ္တိတ္ေလးနားစြင့္ေနခဲ့ဟန္ရွိ၏။
“အင္း၊ေမာင္တုိ႔စဥ္းစားသလုိဆုိရင္ေတာ့ တရုတ္ေတြရဲ့အသက္တန္ဖုိးၾကီးလြန္းတာအမွန္ပါပဲေမာင္။ဒါနဲ႔ တုိ႔ျမန္ မာ့တပ္မေတာ္ဘက္ကေနကမ္းလွမ္းတဲ့ေလ်ာ္ေၾကးက
တစ္ေယာက္ေဒၚလာတစ္ေသာင္းဆုိလားလုိ႔”
“အျပန္အလွန္ေစ်းစကားေျပာေနတုန္းပဲၾဆာရဲ့။ဒါေပမဲ့တရုတ္ကုိေမာ္လို႔ေတာင္
မၾကည့္ရဲတဲ့၊ဘဝမုိ႔ေတာင္းတဲ့ေစ်းအတုိင္းရဖုိ႔မ်ားေနတယ္ၾဆာရဲ့။
။ေသရက်ဳိးနပ္လိုက္တာေနာ္”
“လာျပန္ျပီတစ္ေကာင္၊မႏုသတၱဘာေဝါဒုလႅေဘာ၊လ႔ူအျဖစ္ဟာ
အင္မတန္ရခဲလွပါသကြာ”
“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ၾဆာ၊ဒါေပမဲ့တပည္ကေတာ့ျဖင့္ သိန္းရွစ္ေထာင္မရေတာင္၊ေျခာက္ေထာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရ ရင္ေသခ်င္ပါရဲ့။ ဒီထုိင္းႏုိင္ငံမွာပုလိပ္ေၾကာက္ရ၊အလုပ္ရွင္ေၾကာက္ရ၊အလုပ္ရွင္ရဲ့လူမုိက္အျပင္၊ထုိင္းမာဖီးယား ေတြကိုပါေၾကာက္ေနရေတာ့၊မေတာ္တဆမ်ားအသက္ပါသြားခဲ့ရင္မတန္လြန္းလုိ႔ပါၾဆာ”
“ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ၊ညဥ့္လည္းနက္လွပါျပီ။ဒီေလာက္ေသခ်င္ေနၾကရင္မနက္ေစာေစာမွထေသၾကေပေရာ့။ၾကြ၊ ၾကြ၊ေမာင္မင္းၾကီးသားေတြကိုယ့္အိပ္ယာဆီကုိယ္ျပန္ၾကြၾကလဟ”
(ေလး)
သင္းတုိ႔ျပန္သြားအျပီးစိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ကာအိပ္စက္ေတာ့မည္ၾကံကာရွိေသး။
တယ္လီဖုန္းသံတတီတီဝင္လာျပန္ ေလျပီ။
“ဟယ္လုိ၊ၾဆာဒင္၊က်မ၊ပါေတာင္ကမ္းေတာင္ကမိမိေလးပါ။
။ေစာေစာကၾဆာ့တပည့္ေတြေျပာတဲ့ကိစၥေစ်းတည့္ သြားၾကျပီလားသိခ်င္လို႔ပါရွင့္”
ျပႆနာကိုဆုိလာစနစ္စနစ္ျဖင့္မီးထြန္းကာ၊ရွာတတ္ၾကသည့္အံ့ဖြယ္တပည့္တုိ႔ပါတကား။
“ေအး၊ေအး၊ေလာေလာဆယ္ေတာ့ေတာင္းေစ်းေပးေစ်းညွိတုန္းတန္းလန္းပါပဲကြယ္”
“ေစ်းျပတ္ရင္က်မတုိ႔ကုိလည္းေျပာဦးေနာ္။ ေသရက်ဳိးနပ္လုိက္တာၾဆာရယ္”
သက္ျပင္းကုိမွဳတ္ထုတ္ရင္းလက္ကုိင္ဖုန္းကုိေခါင္းအံုးေဘးခ်မည္ၾကံဆဲမွာပင္၊
ဖုန္းတေကာထပ္ဝင္လာျပန္သည္။
“ၾဆာဒင္၊ထလန္ပန္းရံဆုိဒ္ထဲမွာေဆးသုတ္တဲ့ ရုိဇုိပါၾဆာ၊တရုတ္ေတြေခၚထားတဲ့ေစ်းအတုိင္းဆုိရင္ေသရတာ အရမ္းတန္တယ္ေနာ္ၾဆာ”
ကမၻာေပၚတြင္အျမင့္ဆံုးေစ်းေပါက္ေနဟန္ရွိသည့္မသာစရိတ္သတင္းမွာ၊
တပည့္ေက်ာ္သံုးေကာင္၏အာေခ်ာင္မွဳစြမ္းရည္ႏွင့္ေပါင္းစပ္လိုက္သည့္အခါ၊
အိမ္ေပါက္ေစ့ေမာင္းေၾကးနင္းလွည့္၍ခတ္ဘိသကဲ့သုိ႔ရွိရကား
ဖူးခက္တျမိဳ႕လံုးေတာမီးပမာတမဟုတ္ခ်ည္းပ်ံ႕ႏွံ႔သြားဟန္ရွိသည္ကို
ဆက္တုိက္ဝင္လာေသာဖုန္းသံမ်ားကသက္ေသခံလ်က္ရွိ၏။
“ဟယ္လုိၾဆာ၊စူပါခ်ိကကုိသာဝင္းပါခင္ဗ်။ေနာက္ဆံုးသတင္းသိရင္ေျပာပါဦးေနာ္။
က်ေနာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ သိန္း ေလးေထာင္ေလာက္ဆုိလည္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“ဗ်ဳိ႕ၾဆာ၊ၾဆာဒင္၊အဆက္အသြယ္ေကာင္းတာယံုတယ္ေနာ္။ေစ်းျပတ္ရင္လက္တုိ႔ပါဦး။
က်ေနာ့္ကေတာ့ သံုး ေထာင္ ေက်ာ္ဆုိရပါျပီေလ”
“က်မကုိလည္းေမ့မထားနဲ႔ေနာ္ၾဆာဒင္။ကေလးေတြေနာင္ေရးအတြက္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ဆုိေက်နပ္ျပီ”
(ငါး)
နံနက္လင္းအားၾကီးေလးနာရီထုိးလုေခ်ျပီ။ေနာက္ဆံုးဝင္လာေသာ
ဖုန္းနံပတ္ကား၊ဇာတိႏိုင္ငံကုဒ္နံပတ္ပါသည့္ ႏုိင္ငံျဖတ္ေက်ာ္ဖုန္းျဖစ္ေလသည္။
“ဟယ္လုိ၊ဒကာဒင္ၾကီးလား။ေရႊပင္ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးပါဒကာ။ေလာက္ကိုင္ကိစၥမွာ
တရုတ္ေတြရမဲ့ေလ်ာ္ ေၾကးမ်ဳိးသာဆုိရင္၊ဒီအခ်ိန္ဒီနည္းနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးပ်ံလြန္ေတာ္မူရင္ျဖင့္ေဆာက္လက္စဆြမ္းစား ေဆာင္ေလး အတြက္ ရင္ေအးခဲ့ရမွာေသခ်ာတယ္ဒကာဒင္ေရ့”
အသက္တရာမေနရအမွဳတစ္ရာေပြရတတ္ေသာေလာကၾကီးေပတကား၊
ကာလနာတုိက္၍မသာျဖစ္ရမည့္ ကိစၥ အေပၚေစ်းျပိဳင္တင္ဒါစနစ္ျဖင့္ယွဥ္ျပဳိင္လုိသူအေျမာက္အျမားေပၚထြက္လာၾကသည္မွာ၊
အဆုိပါဂယက္သည္ဖူးခက္တြင္သာမက၊မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေဝးသည့္၊
ေက်းရြာဇနပုဒ္ကၽြႏု္ပ္၏ဇာတိေရႊပင္ရြာအထိပါ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ကူးစက္ ေလာင္ျမိဳက္ခဲ့ေလျပီတကား။
ေၾသာ္၊တုိ႔ျပည္နဂရဘံုဌာနတြင္သေဘၤာနစ္၍ေသေလေသာ္
၊က်ပ္တစ္သိန္းမွ်သာေလ်ာ္ေၾကးရသည္ျဖစ္၍၊တုိင္းျခားတရုတ္တုိ႔၏
အသက္ႏွင့္တန္ဖုိးခ်င္းယွဥ္ေလေသာ္မုိးႏွင့္ေျမပမာ၊ကြာျခားလြန္းလွေပစြ။
ေစ်းျပိဳင္စနစ္ျဖင့္ျမိဳင္ျမိဳင္ၾကီးေသလုိၾကသူ၊ရပ္ေဝးရပ္နီးမွအသိမိတ္ေဆြမ်ား၏
အေမးသတင္းစကားတုိ႔ကုိအလ်ဥ္း သင့္သလုိျပန္လည္ေျဖဆုိေလွ်ာက္တင္
ျပီးခ်ိန္သည္၊နံနက္ငါးနာရီဒင္ကနဲထုိးေနေလျပီ။တေမွးျဖင့္ အိပ္မွျဖစ္ေတာ့ေခ် မည္။ထုိညကကၽြႏု္ပ္မအိပ္စက္မီဘုရားပုထိုးရွိခုိးအျပီး၊ကၽြႏု္ပ္၏ ဆုေတာင္းမွာ၊ယခင္ ေန႔မ်ားထက္အတန္ငယ္ ထူးျခားသည္ဟုဆုိႏိုင္ေလသည္။
ၾသကာသ၊ၾသကာသ၊ၾသကာသ၊အစိေႏၵယ်အပေမယ်၊
ဘုန္းေတာ္အနႏၱဥာဏ္ေတာ္အနႏၱႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ယေန႔ျပဳသမွ်ကုသလေၾကာင့္တပည့္ေတာ္သည္ဘဝဆက္တုိင္းျမန္မာျပည္တြင္သာ
လူ႔အျဖစ္ကုိ ရရပါလို၏။ထုိသုိ႔လူျဖစ္ေလတုိင္း၊ တရုတ္အားကုိးပုဆိန္ရုိး၊ေသာက္ခ်ဳိးတစ္စက္မွမေျပသည့္၊
ပေထြးတရုတ္ကုိပါပါးေခၚေသာတရုတ္ေၾကာက္မင္း တုိ႔ႏွင့္ဘဝဆက္တုိင္းဆက္တုိင္းလြဲရပါလုိ၏။
ထုိ႔ျပင္တဝ၊မေျပးသာမေရွာင္သာ ဝဋ္ၾကမၼာေၾကာင့္တုိင္းျခားသားတုိ႔၏လက္ခ်က္ျဖင့္ဗံုးဆံထိမွန္ေသဆံုးရပါက၊
ယေန႔တရုတ္တုိ႔ေတာင္းဆုိေသာအသက္ဖုိးေလ်ာ္ေၾကး ထက္မနိမ့္သည့္တန္းတူေစ်းရရပါလုိ၏။ျမတ္ရွင္ေစာ၊ၾသကာသ၊ၾသကာသ၊ၾသကာသ။ ။