၂၄ဇြန္ ၂၀၁၆ေန႔ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
သစ္သားေယာက္မတစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ မုိးဥတုျဖစ္သြားေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ပါးျပင္
မင္းဒင္
(တစ္)
“ဖတ္၊ ဖတ္၊ ဖတ္”
“ဘတ္၊ ဘတ္၊ ဘတ္”
“ဘုတ္၊ ဘုတ္၊ ဘုတ္”
တဖတ္ဖတ္၊ တဘတ္ဘတ္၊ တဘုတ္ဘုတ္ အသံံတုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ အိပ္ရာမွလန္႔ႏုိးလာရ၏။ ျပတင္းေပါက္မွ တစ္ဆင့္ ကၽြႏု္ပ္၏တင္ပါးေပၚသုိ႔ ထုိးက်လာေနေသာ ေနေရာင္ေၾကာင့္ မုိးစင္စင္လင္းေနေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္သိလုိက္ေပၿပီ။ ခုတင္ေဘးတြင္ ပံုက်ေနေသာ ဦးဂ်မ္းတံဆိပ္လံုခ်ည္ကုိ ေကာက္စြပ္လိုက္ရင္း အသံလာရာ ေအာက္ထပ္ဆီသုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ဆင္းခဲ့၏။
ကၽြႏု္ပ္၏ေနအိမ္သည္ ေစ်းဆုိင္ငယ္ႏွင့္ တြဲလ်က္ဖြင့္ထားသည္ျဖစ္ရာ ေအာက္ထပ္တြင္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား အစီအရီတင္ထားသည့္စင္မ်ား ရိွၾက၏။ ဆုိခဲ့ေသာအသံသည္ ထုိစင္မ်ားဆီမွ ထြက္ေပၚလာေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေအာက္ဆံုးေလွကားထစ္ဆီမွ လွမ္း၍ၾကည့္လုိက္သည္တြင္ အသံဖန္တီးရွင္မ်ားကား ကၽြႏု္ပ္၏ လက္စြဲေတာ္ တပည့္ေက်ာ္မ်ား ေပတည္း။ ျမင္ကြင္းကား ထူးဆန္းလွေခ်သည္။ ဒင္းတုိ႔သံုးေယာက္သား စင္အသီးသီးေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ဳိးစံုကုိ ပလတ္စတစ္ ေယာက္မတေခ်ာင္းျဖင့္ တလွည့္စီ ႐ိုက္ေနၾကေလသည္တကား။
စင္မ်ားေပၚရွိပစၥည္းတုိ႔ကား ျမန္မာျပည္မွလာေသာ ထြက္ကုန္မ်ဳိးစံုျဖစ္၏။ ကုိးပါးေဆးအထုပ္တုိ႔ကုိ ႐ိုက္ေလေသာ္ ဖတ္၊ ဖတ္ဟုအသံမည္၏။ ယုဇနလက္ဖက္ခ်ဥ္ကို ႐ိုက္လတ္ေသာ္..၊ ဘတ္၊ ဘတ္၊ ဘတ္ အသံထြက္၏။ ေရႊျပည္နန္း သနပ္ခါးဘူးတုိ႔ကုိ ႐ိုက္ခတ္ေသာ္ ဘုတ္၊ ဘုတ္၊ ဘုတ္ဟူေသာ မည္သံေပၚထြက္၏။ အံ့ၾသဖြယ္ပါတကား။ နံနက္ေစာ ေစာတြင္ တပည့္ေက်ာ္မ်ားအေနျဖင့္ အဘယ္မည္ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဤသုိ႔ျပဳမူေလသနည္း။
“ဟေကာင္ေတြ၊ မင္း႐ုိ႕လုပ္ေနပံု ဆန္းလွခ်ည္ရဲ့။ ဖုန္ခါတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ၾကက္ေမြးေလးနဲ႔ဆုိ ပုိၿပီးအဆင္မေျပဘူးလား ေမာင္တုိ႔ရာ။ တီးဝုိင္းေထာင္ဖုိ႔အတြက္ ဒရမ္မာေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာမ်ားလား”
ကၽြႏု္ပ္ အေရးတယူ ေမးျမန္းလုိက္ေသာ္ျငား ကၽြႏု္ပ္၏ေမးခြန္းကုိ စိတ္ဝင္စားဟန္မျပသည့္ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔သည္ လုပ္လက္စအလုပ္ျဖစ္ေသာ ပလတ္စတစ္ ေယာက္မတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္သာ အလုပ္႐ႈပ္ၿမဲ ႐ႈပ္ေနခဲ့ၿပီး အတန္ၾကာမွ ေဖၾကည္တစ္ေယာက္ ကၽြႏု္ပ္ကုိေက်ာခုိင္းလ်က္ ျပန္ၾကားလာေခ်သည္။
“ေစ်းေရာင္းေကာင္းခ်င္ရင္ ဆုိင္ေပၚမွာခင္းက်င္းထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေယာက္မနဲ႔႐ိုက္ရတယ္ေလ။ ၾဆာႀကီးလုပ္ေနၿပီး ဒါေလာက္ေလးေတာင္ မသိတာအံ့ပါရဲ့”
“ညတ္ခၽြာဖ်ား”
အဆန္းႀကီးမက ဆန္းလွေခ်ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ႏႈတ္မွေန၍ ကာတြန္းေမာင္လြင္၏ ဇာတ္ေကာင္ ငထက္ျဖား သံုးေနက် အာေမဋိတ္သံ တစ္ခြန္း က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသြားခဲ့ေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဘာသာတရား၊ ယံုၾကည္စြဲလမ္းမႈ အစရွိသည္တုိ႔တြင္ လူတုိင္းလိုလုိ အေနျဖင့္ မွန္သည္မွားသည္ကုိ အပင္ပန္းခံ မဆန္းစစ္လုိေတာ့ဘဲ ႐ုိးရာဓေလ့ေဟာင္းမ်ားႏွင့္သာ ေမြ႔ေပ်ာ္ သာယာေနတတ္ၾကသည္မွာ လူ႔ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ သေဘာေပါက္ပါ၏။
(ႏွစ္)
“ငါ့တပည့္ေတြလုိ႔ မေျပာရဘူး။ ႐ူးခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါ့ကြာ”
ေငါက္သံစြက္ေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ ျပစ္တင္ေမာင္းမဲစကားကုိ ေလေအးျဖင့္ တုံ႔ျပန္သူကား ကပၸလီေပတည္း။
“မသိရင္ အသာၿငိမ္ေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲၾဆာ။ အလြန္နက္နဲသိမ္ေမြ႔ၿပီး ၾဆာ့အသိဥာဏ္နဲ႔ လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေလာကီပညာရပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ၾဆာရဲ့။ ဥပမာ- ေက်ာက္စရစ္ခဲ ကုိးလံုးကုိ အစိိမ္းေရာင္ ဖန္ပုလင္းတလံုးမွာထည့္၊ ႏွင္းဆီပန္းအနီတစ္ပြင့္ ထုိးလုိက္ရင္ ေစ်းေရာင္းေကာင္းတာ၊ လာဘ္ပြင့္တာ ၾဆာမွမသိပဲကုိး။ မေသမခ်င္း မွတ္ထားေပေတာ့။ အဲဒီနည္းကုိ ဧကံသဗ်ာကရဏလုိ႔ ေခၚတယ္ၾဆာရဲ့”
“ဟုတ္ပါၿပီ ေမာင္ကပၸလီရယ္၊ သုိ႔ေပတိ၊ ေမာင္တုိ႔လုိ ေခတ္လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ သိပၸံနည္းက် မဆန္းစစ္ဘဲ ယုတၱိသေဘာမွ်ေလာက္နဲ႔သာ ဒါေတြကုိ တယူသန္ ယံုၾကည္လက္ခံေနမယ္ ဆုိရင္ျဖင့္..၊ ျဖင့္….၊ ျဖင့္”
ကမၻာေက်ာ္ ဟဲဗီးဝိတ္ လက္ေဝွ႔ခ်န္ပီယံေဟာင္း မုိက္တုိင္စန္၏လက္သီးႏွင့့္ ပမာတူစြာ ႏြား႐ိုင္းေဝွ႔လုိက္သကဲ့သုိ႔ ျပင္းထန္ေသာ ကပၸလီ၏ ဆင္ေျခလက္သီး ထုိးႏွက္ခ်က္ကုိ ကာကြယ္ရန္ ကၽြႏု္ပ္အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ က်န္တပည့္ႏွစ္ဦး၏ ေထာက္ခံေခ်ပခ်က္ ေထာက္လက္သီးမ်ားက မုိးသီးမ်ားပမာ ကၽြႏု္ပ္၏ အ႐ႈိက္တည့္တည့္ကုိ ထုိးႏွက္ေလေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏စကားကုိ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။
“ဒီပညာရပ္ေတြက မယံုလုိ႔ မရဘူးေလ။ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ဂမၻီရဆရာႀကီး မင္းသိခၤရဲ့ တပည့္ ဆရာမင္းသိမ္းခိုင္တုိ႔ဆုိ ဒီပညာနဲ႔လုပ္စား ..အဲ ႀကီးပြားေနတာ ၾကာၾကာလွေပါ့။ စိတ္ပညာ သေဘာတရားအရ ယံုၾကည္မႈဟာ စြမ္းအင္ပဲဗ်။ ေနရာတကာမွာ ငါသိငါတတ္ ၾဆာႀကီးမလုပ္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ”
“အင္း..၊ လစ္တယ္ေနာလိပ္အစ္ ဘာဆုိလား။ မျပည့္စံုတဲ့ အသိဟာ အႏၱရာယ္မ်ားသတဲ့။ ၾကက္ေပၚကုိ ကင္းေက်ာ္ရင္ ၾကက္ေသသတဲ့ၾဆာ။ ဒါေၾကာင့္ ကက္ကင္း႐ိုက္တယ္ဆုိတဲ့ ေလာကီပညာနည္းေတြ ေခတ္မတိမ္တာေပါ့။ ဒီလုိေလးနက္တဲ့ သေဘာတရားေတြကုိ ၾဆာလုိ ဥာဏ္တစ္ဖက္ကန္းေနတဲ့သူက ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ကဲ..၊ ခုပဲၾကည့္ေလ။ ခုတေလာ ၾဆာ့ဆုိင္မွာ ေရာင္းအားတက္ေနတာ ဒီပညာရဲ့အစြမ္း၊ တပည့္ေတြရဲ့ ဥာဏ္ပညာအစြမ္းေၾကာင့္ေပါ့”
(သံုး)
စစ္စစ္ ယခုရက္ပုိင္းမ်ားတြင္ နယ္စပ္ရေနာင္းၿမိဳ႕မွသည္ ဖူးခက္သုိ႔ ကုန္ပစၥည္းတင္ပုိ႔ရာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စစ္တပ္ဂိတ္မ်ားက အဖမ္းအဆီး ထူေျပာေနခ်ိန္တြင္ စစ္တပ္ကုိပါ ပုိင္ေအာင္ ေပါင္းသင္းဝင္ထြက္ႏုိင္ေသာ ကၽြႏု္ပ္၏စြမ္းပကားကုိ မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္သင့္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္..။ ေလမင္းသား၏ ေထာက္လက္သီးက ကၽြႏု္ပ္၏ဒူးအစံုကုိ ႀကိဳးဝုိင္းၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေစခဲ့သည္။
“ၾဆာ့အေနနဲ႔ ယံုတာမယံုတာ အပထား။ အခုလုိ ေယာက္မေလးနဲ႔ လုိက္႐ိုက္ရတာ ဘာမ်ား အပန္းႀကီးသတုံးၾဆာရယ္။ မွန္ေနရင္ ကုိယ့္အတြက္ခ်ည္းေပါ့”
“ဟာ၊ ဟုတ္ပ င့ါတပည့္တုိ႔ရာ။ ေမာင္တုိ႔ေျပာတာ အမွန္ပဲလဟ။ ဒီကိစၥဟာ ဘာမွအပန္းႀကီးတာမွ မဟုတ္တာ။ ႐ုိက္သင့္တာေပ့ါ။ ေန႔တုိင္း႐ိုက္ရမယ္။ နာနာ႐ုိက္ရမယ္။ တပည့္တုိ႔ မ႐ုိက္ႏိုင္ရင္ ၾဆာကုိယ္တုိင္ ဝင္႐ိုက္ေပးမယ္။ ကဲ၊ ကဲ၊ မနားတမ္း ဆက္႐ိုက္ၾကပါ ေမာင္တုိ႔ရာ”
“အင္း..၊ ဒီလုိဆုိေတာ့ တုိ႔ၾဆာဟာ ထင္သေလာက္ ဒုံးမေဝးဘူးပဲ။ ဒါေပသိ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ၾဆာ။ အခု တပည့္တုိ႔ ႐ုိက္ေနတဲ့ ေယာက္မဟာ ထမင္းေပါင္းအုိးထဲမွာ ပါလာတဲ့ ပလတ္စတစ္ ေယာက္မေလးနဲ႔ ႐ိုက္ေနတာမုိ႔ တကယ္လုိ႔မ်ား ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ သစ္သားေယာက္မနဲ႔ ႐ိုက္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ အတုိင္းထက္အလြန္ တံခြန္နဲ႔ကုကၠား ဆုိသလုိ ၾဆာ့ဆုိင္မွာ ေရာင္းအားေတြ တစ္ဟုန္ထုိးတက္ၿပီး ေစ်းဝယ္ေဖာက္သည္ေတြ ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာတယ္ၾဆာ”
လူဆုိသည့္သတၱဝါကား သူသူငါငါ ေလာဘသားခ်ည္း မဟုတ္ေပေလာ။ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ ဟုတ္လုိဟုတ္ျငား အေတြးပြားမိသည္ကုိလည္း ႐ုိးသားစြာဝန္ခံလုိပါ၏။ လစဥ္ေရာင္းရေငြ ထုိင္းဘတ္သန္းခ်ီ တုိးလွ်င္ျဖင့္ ေယာက္မတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ကုန္က်မည့္ အဖုိးစားနားကုိ ဘဇာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္အမႈထားရပါမည္နည္း။ ေထာင္ျမင္ရာစြန္႔ဟူေသာ စကားပံုပင္ရွိေလသည္ မဟုတ္ေလာ။
သုိ႔လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္သည္ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးၿခံရံလ်က္ ဖူးခက္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွ စင္ထန္း(Central Festival)အမည္ရွိ အထင္ကရ နာမည္ေက်ာ္ ကုန္တုိက္ႀကီးဆီသုိ႔ သစ္သားေယာက္မတစ္ေခ်ာင္း ဝယ္ယူရန္အလုိ႔ငွာ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ ၾကရာ ကြမ္းတစ္ယာညက္ခန္႔ အၾကာတြင္ပင္ ဆုိက္ၿမိဳက္စြာ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေလသည္တမံု႔။
(ေလး)
စင္ထရယ္ကုန္တုိက္ကား၊ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ကုန္ပစၥည္းမ်ား စံုလင္လွသည့္ ကုန္တုိက္ႀကီးျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ၾဆာတပည့္တစ္သုိက္ မီးဖုိေခ်ာင္ႏွင့့္ လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ရာ ေျမေအာက္ခန္းတြင္းသုိ႔ အက္စကာေလတာေခၚ ေရြ႕လ်ားစက္ေလွကားျဖင့္ ဆင္းခဲ့ၾကၿပီး ေယာက္မရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ၾက၏။ ႐ုတ္တရက္အားျဖင့္ ေယာက္မတုိ႔ကုိ ရွာမေတြ႔။ တစ္ခုေသာစင္ေပၚတြင္ ကၽြႏု္ပ္ျမင္လုိက္ရသည့္ အရာတုိ႔မွာ ရာဘာသားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ဓာတ္ပုံမွန္ေဘာင္ႏွင့္ ဓာတ္ပံုတင္သည့္ သစ္သားစင္ကေလးမ်ားျဖစ္၏။ ရာဘာသား အတုိအစမ်ားႏွင့္ ဖန္တီးထားေသာ္ျငား လက္ရာမွာ ေသသပ္လွသည္ျဖစ္၍ ေစ်းႀကီးလွသည္။ တစ္ေပမျပည့္သည့္ သစ္သားအတုိအစေလးမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားလင့္ကစား ေရာင္းေစ်းကား ဘတ္တစ္ရာေက်ာ္ခ်ည္းျဖစ္၍ ျမန္မာေငြအားျဖင့္ က်ပ္ငါးေထာင္ခန္႔တန္၏။
သည့္ထက္အဆမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္သည့္ သစ္သားမ်ားကုိ ျမန္မာျပည္တြင္ ျငဳပ္ဆီႏွင့္ထံုး စသည္တုိ႔ ထည့္သြင္းသယ္ေဆာင္ႏုိင္ရန္ ေသတၱာပံုးခြံအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကသည္ျဖစ္၍ ဖူးခက္ရွိ ကၽြႏု္ပ္၏ေနအိိမ္မွာပင္ ေန႔စဥ္ အပင္ပန္းခံလ်က္ မီး႐ႈိ႕ပစ္ေနရ၏။ ကၽြႏု္ပ္သက္ျပင္းကုိ မသိမသာ ခုိး၍ခ်မိသည္။
သစ္ပင္သစ္ေတာ သဘာဝေတာေတာင္ ေရေျမတုိ႔သည္ လူတုိ႔၏ ဆင္ျခင္တံုတရား ေခါင္းပါးမႈေၾကာင့္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာ ပ်က္ယြင္းေနခဲ့သည္ကုိ သတိမူမိၾကေသာ တုိင္းႏုိင္ငံတုိ႔ကား ေျမကမၻာႀကီး၏ အနာဂတ္အေရးကုိ ေမွ်ာ္ေတြးလ်က္ ေကာင္းမြန္ေသာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ အခါသမယျဖစ္ေလရာ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းတုိ႔ကား ယုန္ခ်ဳိလိပ္ေမႊးပမာ ရွားပါးပစၥည္းစာရင္း ဝင္ၾကေလၿပီ။ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖူးခက္ရွိ ကၽြန္းပရိေဘာဂမ်ဳိးစံု ေရာင္းခ်သည့္ ဆုိင္ႀကီးမ်ားတြင္ ေတာ္႐ုံမီလီယံနာ အနားမသီႏုိင္သည္အထိ ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္ၾက၏။ ပလတ္စတစ္၊ ေကာ္၊ ႀကိတ္သား၊ ေပါင္းသား အစရွိသည့္ သစ္အစားထုိး အသံုးအေဆာင္မ်ား တီထြင္ဖန္တီး အသံုးျပဳေနၾကရေလၿပီ။ ထုိစဥ္ ေဖၾကည္၏ ခုနစ္သံခ်ီသည့္ ေအာ္သံေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏အေတြးမ်ား ဘရိတ္ေဆာင့္နင္းသလုိ ရပ္တန္႔သြားရသည္။
“ေတြ႔ၿပီၾဆာေရ။ ေတြ႔ၿပီခင္ဗ်။ ေရမေရာတဲ့ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ သစ္သားေယာက္မအစစ္ ေတြ႔ပါၿပီဗ်ာ”
“ေၾသာ္။ ေတြ႔ရင္ ဝယ္လုိက္ေလလကြယ္”
“ေနဦးၾဆာရဲ့။ ဒီေယာက္မေလး တစ္ေခ်ာင္းက ဘတ္ ၃၅၀ တဲ့ၾဆာ။ တစ္ဒါဇင္ေစ်းမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔”
(ငါး)
ဘတ္ ၃၅၀ သည္ ျမန္မာေငြက်ပ္ ၁၂,၀၀၀ ႏွင့္ ညီမွ်သည္ျဖစ္ရာ မုိးေပၚမွက်လာသည့္ ေယာက္မေပေလာ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ အေသအခ်ာ ၾကည့္ရွဳေလ့လာသည့္အခါ တစ္ဒါဇင္ေစ်း မဟုတ္။ တစ္ေခ်ာင္းေစ်း ေသခ်ာ၏။ ဒုတိယအႀကိမ္ ညတ္ခၽြာဖ်ား တခ်င္စိတ္ကို ကၽြႏု္ပ္ အေတာ္ပင္ မ်ဳိသိပ္ရ၏။ ထုငါးမူး၊ အလ်ားကုိးလက္မ၊ အနံေလးလက္မထက္ မပုိသည့္ အဆုိပါသစ္သားေယာက္မမွာ (Made in Japan) ျဖစ္၍ (Plantation wood, Fine Craft , Oil Finish) ဟူေသာ စာတန္းပါရွိ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ ရင္ဘတ္ကုိ ကၽြႏု္ပ္လက္ျဖင့္ အသာဖိမိသည္။
“ဘုရား၊ ဘုရား။ က်ဳပ္အိပ္မက္မ်ား မက္ေနေလေရာ့သလား ေမာင္တုိ႔ရာ”
“ဟင္း..၊ ဟုတ္ပါ့ၾဆာရယ္”
ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ျဖင့္ ၾဆာေျပာသမွ် တစ္ခြန္းမခံ ႏႈတ္သီးေခါင္းလွ်ာပါး ခ်က္ခ်င္းျပန္ပက္ေလ့ရွိေသာ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔သည္လည္း သက္ျပင္းကုိယ္စီခ်ရင္း ငူငူႀကီး မွင္တက္မိေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔တြင္ အျခားနည္းလမ္း တစ္စံုတစ္ရာ ေရြးရန္မရွိေလ။ ထုိသုိ႔ႏွင့္ ေစ်းေခၚေကာင္းရန္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေလသည့္ ဂ်ပန္ျဖစ္ သစ္သားေယာက္မတစ္ေခ်ာင္းကုိ တန္ဖုိးေငြဘတ္ ၃၅၀ ျဖင့္ ရင္နင့္နင့္ႏွင့္ ဝယ္ယူၿပီးေနာက္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိမ္သုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါ၏။
ကားေနာက္ခန္းမွ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကား ဘတ္ ၃၅၀ တန္ သစ္သားေယာက္မကုိ၊ အထူးအဆန္းသဖြယ္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပြတ္သပ္ၾကည့္႐ႈေနၾကကုန္၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာမူ ကားကုိ တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ့္၍ ေမာင္းရင္း၊ အဆုိပါေယာက္မႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေစ်းသည္ပီပီ ေစ်းတြက္တြက္ရင္း ရွည္လ်ားစြာ အေတြးပြားလ်က္ရွိ၏။
(ေျခာက္)
“အင္း..၊ ဒီေယာက္မလုပ္တဲ့ သစ္သားဟာ ကၽြန္းသားေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ တမလန္း၊ ပိေတာက္၊ ပ်ဥ္းကတုိးလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဒုတိယတန္းစား သစ္ အင္ကညင္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ထုငါးမူးပဲရွိတဲ့၊ ကုိးလက္မ၊ ေလးလက္မဆုိက္ တစ္ေခ်ာင္းကုိ ျမန္မာေငြ ၁၂,၀၀၀ တန္သတဲ့။ လက္ခတစ္ဝက္ဖယ္ၿပီး ေျခာက္ေထာင္ပဲ ထားပါေတာ့ေလ။ တစ္တန္ကုိ အေခ်ာင္း ၄,၈၀၀ ထြက္မယ္။ အပ်က္အစီးနဲ႔ တစ္ဝက္ပဲ ပစၥည္းေကာင္း တင္တယ္ထား။ အေခ်ာင္း ၂,၄၀၀ ။ တစ္ေခ်ာင္း ေျခာက္ေထာင္ဆုိေတာ့ သိန္း ၁၄၀ ေက်ာ္..။
အင္ကညင္ေတာင္ သိန္း ၁၄၀ ဆုိရင္၊ ကၽြန္း၊ တမလန္း၊ ပိေတာက္၊ ပ်ဥ္းကတုိးေတြဆုိရင္ အနည္းဆံုးသူ႔ ႏွစ္ဆ၊ သိန္းသံုးရာနီးပါးရမွာ။ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါး ေန႔တုိင္းလုိလုိ တရုတ္ျပည္ကုိ ခုိးထုတ္တာေတြ စုစုေပါင္းၾကည့္လုိက္ရင္ တန္ခ်ိန္သန္းခ်ီ ရွိေလာက္တယ္။ ခုိးထုတ္ပါတယ္ဆုိမွေတာ့ ဘယ္မွာလာ တန္ရာတန္ေၾကး ရပါေတာ့မလဲ ၊ ဒါေတာင္ ယိုးဒယားဘက္ ခုိးထုတ္တာေတြ မပါေသးဘူး။ တုိ႔တုိင္းျပည္ ေရႊခ်လို႔ရႏုိင္ေလာက္တဲ့ ဘ႑ာေငြေတြ။ သတင္းမီဒီယာေတြမွာ ျမင္ရေတြ႔ရသေလာက္ ဧရာမ ျမန္မာ့ကၽြန္းျပားႀကီးေတြ၊ တမလန္းျပားႀကီးေတြကုိ ေပၚလစ္ရွ္တင္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ ကုန္စည္ျပပြဲေတြမွာ ေစ်းႏႈန္းကပ္ထားတာမ်ား တစ္ခ်ပ္တည္းကုိ ယြမ္သန္းခ်ီတန္သတဲ့။
သစ္မ်ဳိးစံုတင္ ဘယ္ကပါ့မလဲ။ ကမၻာေပၚမွာ နာမည္ေက်ာ္လွခ်ည့္ဆုိတဲ့ ျမန္မာ့ေက်ာက္စိမ္းေတြလည္း အ႐ုိင္းတံုးေတြအတုိင္း ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ ခုိးထုတ္။ လက္ဝတ္ရတနာနဲ႔ လက္ရာေျမာက္တဲ့ ပန္းပုေတြဆုိ အယ္လီဇဘတ္ဘုရင္မႀကီးေတာင္..၊ အမေလးတရမယ့္ ဝီေခၚေနတဲ့ ေစ်းေတြနဲ႔ တင္ေရာင္း…။
ေရနံ၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြပါ မက်န္ ရွိရွိသမွ် ျဖဴကာျပာကာက်ေအာင္ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သူခုိးေစ်းနဲ႔ ေရာင္းထုတ္ခဲ့ၾက..။
ဒါ့အျပင္ ျမန္မာသစ္ေတာေတြထဲက တိရစၦာန္မ်ဳိးစံု၊ ေျမြ၊ ဖြတ္၊ ပဒတ္၊ ပုတ္သင္ညိဳ၊ ငါးမ်ဳိးစံု တ႐ုတ္အပါအဝင္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြဆီ အကုန္ထြက္။ တုိ႔တုိင္းျပည္ မမြဲဘဲခံႏုိင္ပါ႐ုိးလား။ အခြံခ်ည္းက်န္ခဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္။ ကၽြႏု္ပ္မည္မွ်ၾကာေအာင္ အေတြးပြားေနမိသည္မသိ။ ကၽြႏု္ပ္၏မ်က္လံုးအစံုသည္ ကတၱရာလမ္္းမကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ မႈန္ဝါးလာသျဖင့္ ကားကုိလမ္းေဘးသုိ႔ ထုိးရပ္လုိက္ရသည္။ စင္စစ္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္ဝန္းအစံုမွ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းေနသည့္ မ်က္ရည္တုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္၏။
မိခင္တုိင္းျပည္အတြက္ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရသမွ် စိတ္ရွိလက္ရွိသာ ငုိေၾကြးရပါမူ ကၽြႏု္ပ္၏ပါးျပင္တြင္ ဒလေဟာ စီးက်ေနမည့္ မ်က္ရည္ထုသည္ သည္းထန္စြာ ရြာလွပါသည္ဆုိေသာ မုိးဥတုကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ယွဥ္ႏုိင္မည္မွာ
ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေပတည္း။ ကားအျပင္ဘက္မွာ မုိးရြာလာသည္။
ထုိ႔အတူ ကၽြႏု္ပ္ရင္တြင္း၌လည္း မုိးသည္းေနေလသည္။