၂၆ ဇြန္ ၂၀၁၆ ေန႔ထုတ္၊သည္ဗြိဳက္ေဒးလီးေန႔စဥ္သတင္းစာမွ။ ။
မကၡရာတုိင္းျပည္၊လက္မရြံ႕လူမုိက္မ်ားႏွင့္အသည္းငယ္တတ္ေသာကၽြႏု္ပ္
(မင္းဒင္)
(တစ္)
“ေဒါက္”
“ေဒါက္၊ေဒါက္”
“ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္”
က်ယ္ေလာင္ေသာတံခါးေခါက္သံသည္ကၽြႏု္ပ္အားလိပ္ျပာလြင့္
မတတ္ေျခာက္ျခားသြားေစ၏။
“ဣတိပိ”“ဣတိပိ”“ဣတိပိ”
ဘုရားမွတပါးအားကုိးရာမျမင္ေလသျဖင့္ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကုိ၊
အလန္႔တၾကားရြတ္ဆုိမိေသာ္ျငား၊ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ “ဣတိပိ” ခ်ည္းသာအပ္ေၾကာင္းထပ္ေန၏။ေရွ႕ ဆက္၍မရြတ္ႏုိင္ေတာ့။ ရြတ္သည္ဆုိ ေသာ္ျငား၊ ကိုယ့္နား ကိုယ္ၾကားရံုမွ်သာျဖစ္၏။
အသံ က်ယ္က်ယ္မထြက္ရဲေခ်။
ေနရာကားရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးႏွင့္ခဲတပစ္မေဝးေသာ၊လူေနထူထပ္သည့္
ျမိဳ႕နယ္တခုမွ၊ေျခာက္ထပ္တုိက္တလံုး၏ ႏွစ္လႊာေျမာက္အခန္းတြင္
ျဖစ္၍အခ်ိန္ကားနံနက္ကုိးနာရီခန္႔ျဖစ္၏။ယင္းအခန္းငယ္ကား၊
ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္တပည့္ေက်ာ္သုိ႔ျပည္ေတာ္ျပန္ႏုိင္ခဲ့သည္ရွိေသာ္၊
ဇရပ္ႏွင့္ကားမွတ္တုိင္တုိ႔တြင္၊ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ဘဝ၊ခိုကုိးရာမဲ့
မျဖစ္ေစရန္၊ရွိစုမဲ့ေခၽြးနည္းစာျဖင့္ဝယ္ယူထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
လြန္ခဲ့ေသာညကကၽြႏု္ပ္ႏွင့္တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးတုိ႔၊ဖူးခက္၊ရေနာင္း
၊ေကာ့ေသာင္း၊ထားဝယ္၊ရန္ကုန္ခရီးရွည္ၾကီးကုိ၊ရွပ္တုိက္ယာဥ္
အပါအဝင္၊ေမာ္ေတာ္ကားအဆင့္ဆင့္စီးလ်က္၊တပင္တပန္း
ခရီးႏွင္လ်က္ေရာက္ရွိခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေလရာ၊ခရီးေရာက္မဆုိက္ပင္၊
တပည့္ေက်ာ္တုိ႔တခ်ဳိးတည္းသုိးေနေအာင္၊ထုိးအိပ္လုိက္ၾကသည္မွာ
၊ေမာ္ေတာ္ဘုတ္သံႏွင့္တူလွေသာေဟာက္သံ တေခါေခါသည္၊ အခန္းငယ္တခုလံုးကုိတညဥ့္လုံးစုိးမုိးထားခဲ့ေလသည္။
ကၽြႏု္ ပ္မူကားစုိးရိမ္ေသာကဗ်ာဒျဖင့္၊တေမွးမွ်ပင္အိပ္၍မေပ်ာ္ေလ။
မုိးလင္းသည္ႏွင့္၊တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးသား၊ကၽြႏု္ပ္အားယင္းအခန္းငယ္တြင္၊
တစ္ေယာက္တည္းခ်န္ထားရစ္ကာ၊ ကုိယ္စီအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲသုိ႔အသီးသီးအႆက၊အႆက။မသိမသာလစ္ထြက္ သြားခဲ့ၾကေလရာ၊ကၽြႏု္ပ္အထီးတည္းအားငယ္စြာက်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
(ႏွစ္)
“ေဒါက္”“ေဒါက္”“ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္”
တံခါးေခါက္သံသည္အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚလာေနျမဲျဖစ္၏။
အသက္ပင္မရွဴရဲေလာက္ေအာင္၊ေၾကာက္လန္႔ေနသည့္ၾကားမွပင္၊
တံခါးရွိရာသုိ႔၊ေျခလွမ္းဖြဖြလွမ္းရင္း၊ေသာ့တံေပါက္မွေန၍
တံခါးအျပင္ဖက္သုိ႔၊ကၽြႏု္ပ္အသာေခ်ာင္း၍ၾကည့္မိ၏။
ညွင္းသုိးသုိးပံုစံႏွင့္ဦးထုတ္ေပ်ာ့တလံုးကုိခပ္ငုိက္ငုိက္ေဆာင္းထားသည့္
လူရြယ္တဦး၊အထုပ္တထုပ္လက္တြင္ကုိင္လ်က္ရပ္ေနသည္ကုိ
ျမင္ရသည့္အခါ၊ကၽြႏု္ပ္သည္ႏွလံုးေသြးရပ္လုခမန္းထိတ္လန္႔
တုန္လွဳပ္ရေလျပီ။
ဘုရား၊ဘုရား။ငါေစာေစာကဖတ္ခဲ့တဲ့ဂ်ာနယ္မွာ..၊ရန္ကုန္တြင္
အသက္(၅၀)ေက်ာ္အရြယ္ရွိအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးလည္ပင္းဓားျဖင့္
လွီးျဖတ္အသတ္ခံခဲ့ရသတဲ့။ကၽြႏု္ပ္အသံမထြက္ရဲပဲ၊
တံခါးကုိေနာက္ေက်ာျဖင့္မွီရင္း၊ရင္ဘတ္ကုိလက္အစံုျဖင့္အသာဖိ၊
ဘုရားကုိအၾကိိမ္ၾကိမ္တမိ၏။
စစ္စစ္ဤအေၾကာက္တရားသည္၊ရန္ကုန္သုိ႔အလာခရီးတေထာက္
ျဖစ္သည့္ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕မွစတင္ခဲ့၏။ထုိျမိဳ႕၌၊ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ေရာက္သည့္ေန႔
မွာပင္၊စားေသာက္ဆုိင္ပုိင္ရွင္တစ္ဦး၊ေနအိမ္အိပ္ယာတြင္
အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္၊အမည္မသိလူသတ္သမားက၊
ဝင္ေရာက္သတ္ျဖတ္သြားခဲ့၏။
သည္မနက္ပုိင္းၾကည့္ေနမိသည့္တပတ္အတြင္းမွဳခင္းသတင္းမ်ား
တြင္လည္း၊ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကဲ့သုိ႔ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားအပါအဝင္နယ္ျမိဳ႕မ်ားပါမက်န္၊
ရက္ရက္စက္စက္က်ဴးလြန္ေသာလူသတ္မွဳမ်ားကုိ၊သတင္းဓာတ္ပံု
မ်ားႏွင့္တကြျမင္ေတြ႔လုိက္ရ၏။ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္လမ္းမွာရုိက္လု၏။
ခုခံမိသူမွာဓားျဖင့္အထုိးခံရ၏။
သမီးရည္းစားစံုတြဲဆုိင္ကယ္စီးရင္း၊ဆုိင္ကယ္၊လက္ကုိင္ဖုန္းႏွင့္
ပါသမွ်ေငြယူူျပီးသတ္၏။လူေသအေလာင္းကုိအိတ္တြင္ထည့္၍၊
လမ္းေဘးေရေျမာင္းတြင္စြန္႔ပစ္သည့္သတင္းႏွင့္ေခါင္းမပါပဲ
ကုိယ္ခ်ည္းသက္သက္စြန္႔ပစ္ထားသည့္၊အမည္မေဖာ္ႏိုင္ေသာ
အေလာင္းသတင္းတုိ႔ကုိလည္းအမွတ္ရမိ၏။
ကၽြႏု္ပ္အဘယ္မွာလွ်င္တံခါးဖြင့္ေပးရဲပါအံ့နည္း။ဆယ္မိနစ္ခန္႔အၾကာ
၊ေျခသံတဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ေလွခါးဆီမွသေကာင့္သားဆင္းသြားမွသာလွ်င္၊
ကၽြႏု္ပ္ဟင္းကနဲေနေအာင္သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။
(သံုး)
“ေဒါက္”“ေဒါက္”“ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္”
တံခါးေခါက္သံေပၚလာျပန္ေလျပီ။
ေကာ့ေသာင္းမွသည္ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေရာက္သည့္တုိင္အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္
မလံုျခံဳဟုခံစားရသျဖင့္၊တညဥ့္လံုးအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေသာကၽြႏု္ပ္ေမွးကနဲ
ငိုက္ျမည္းသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ေသာ့တံေပါက္မွေခ်ာင္း၍ၾကည့္ရျပန္သည္။
ေခြးမသားတပည့္ေက်ာ္ကပၸလီျဖစ္၏။
“မေအေပး၊အသံေလးဘာေလးျပဳပါဟ။ဒီမွာေၾကာက္လို႔ေသေတာ့မယ္။
မုိးလင္းကတည္းကထြက္သြားလုိက္တာ၊ငါ့မွာခုခ်ိန္ထိဘာမွမစားရေသးေတာ့
ဗုိက္ထဲကအူေတြရက္ပ္တုိ႔ေပါ့ပ္တုိ႔ကကုန္ျပီဟ။ေခြးမသားရ”
“ဟင္။ေစာေစာက၊မုန္႔ဟင္းခါးအေၾကာ္စံုနဲ႔ႏွစ္ပြဲလမ္းထိပ္ကေနဝယ္ျပီး၊
ဆုိက္ကားဆရာတေယာက္နဲ႔ပုိ႔ခုိင္းလုိ္က္ေလၾဆာရယ္”
ေသဟဲ့နႏၵိယဟူေသာအာေမဋိတ္ျပဳရင္းကၽြႏု္ပ္၏နဖူးကုိလက္ဝါးျဖင့္
ျဗန္းကနဲေနေအာင္ရိုက္လုိက္မိ၏။
“ေနပါဦးၾဆာရဲ့။ၾဆာေျပာေတာ့ၾဆာဟာတေခတ္တခါက၊
ရန္ကုန္မွာမုိက္ေပ့ဆုိတဲ့လူမုိက္ေတြရဲ့ေဂါ့ဒ္ဖားသားၾကီးဆုိ
။ေအးေလ။အသက္ကေထာက္လာျပီဆုိေတာ့ေၾကာက္ေခ်းပါျပီေပါ့”
“ဟေကာင္။နင့္ပါးစပ္ပိတ္။ေၾကာက္တယ္လုိ႔ေျပာခ်င္ေျပာ။
ဘုမသိဘမသိမာလကီးယားမဲ့အျဖစ္ဆုိးမ်ဳိးကုိေတာ့လန္႔တာ
အမွန္ပဲေမာင္။ဘယ့္ႏွယ္ကြာ။ႏုိင္ငံတကာမွေကာ၊ဖူးခက္မွာပါ
သတ္တာျဖတ္တာေတြရွိပါရဲ့။ဒါေပသိတုိ႔တုိင္းျပည္မွာက အသက္ေတြေပါျပီးေသရတာသိပ္လြယ္လြန္းေနၾကသလားလုိ႔ကြာ”
“ဒီေလာက္လဲေၾကာက္မေနပါနဲ႔ၾဆာရယ္။တပည့္တုိ႔အခန္းကရဲစခန္းနဲ႔
ကပ္လ်က္ေလ”
“ေတာ္ပါေတာ့ေမာင္ရာ။ရာဇဝင္လူသတ္သမားလက္စြမ္းျပလုိ႔၊
ရဲႏွစ္ေယာက္ပြဲခ်င္းျပီးခဲ့ဖူးတာမၾကာလွေသးဘူးေနာ္”
“ၾဆာ့အကဲကုိဖမ္းရတာ၊ရန္ကုန္တိုင္းဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ရဲ့ဒုစရုိက္မွဳေတြ
အျပတ္ရွင္းေတာ့မယ္ဆုိတဲ့သတင္းမၾကားမိေသးဘူးထင္ပါရဲ့”
“ခက္ပါဘိတပည့္ရာ။မင္းတုိ႔ၾဆာကအဲဒီဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ရဲ့
လံုျခံဳေရးကုိပါေတြးပူေနတာလဟ။ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္ၾကံခံရ
တာေတာင္၊သတ္တာမွန္သဗ်ဆုိတဲ့၊စာေတြကို၊ငါ့တပည့္မဖတ္ရေသးဘူး
ထင္ပါရဲ့။ဒါတင္ဘယ္ကပါ့မတုန္း။မေကြးဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကုိလည္း
ရန္ရွာမယ္ဆုိျပီးျခိမ္းေျခာက္ေနသတဲ့ေမာင္”
“အဟက္၊အဟက္။ဒါနဲ႔မ်ားသူ႔ကုိယ္သူယာကူဇာဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္ၾကီး
ေလသံဖမ္းခဲ့တာအံ့ပါရဲ့။ၾကံဖန္ျပီးေၾကာက္ေနလုိ႔ကေတာ့ လွည္းေအာက္ေတာင္မအိပ္ေလနဲ႔ၾဆာ”
ၾဆာ့ကုိျပက္ရယ္ျပဳရင္းေစ့ထားေသာတံခါးမွကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း
ဝင္လာသူကား၊ေဖၾကည္ေပတည္း။သင္းတုိ႔မည္သုိ႔ပင္ခႏုိးခနဲ႔ဆုိေစကာမူ၊
ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္စုိးစဥ္းမွ်မတုန္လွဳပ္ေခ်။သတၱိဆုိသည္မွာရွိသင့္သည့္ေနရာ
တြင္ရွိသင့္သည္မဟုတ္ေလာ။
ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးႏွင့္ထုိညကလည္း၊ကၽြႏု္ပ္တေမွးမွအိပ္၍မေပ်ာ္ခဲ့ေလ။
(ေလး)
“ၾဆာ။ထေတာ့ေလဗ်ာ။ဖူးခက္ကေနပုသိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေနတဲ့၊
ဟုိတယ္မန္ေနဂ်ာေလးကုိေရႊသီးေခၚေက်ာ္ေက်ာ္ခိုင္ကုိသြားေတြ႔ခ်င္
တယ္ဆုိ။သြားၾကစုိ႔ၾဆာ”
ညကဘယ္ခ်ိန္မွျပန္ေရာက္မွန္းမသိေသာေလမင္းသား၏အသံေၾကာင့္
ကၽြႏု္ပ္မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္ရသည္။မ်က္စိ မွိတ္ထားေသာ္ျငား၊ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေသာကၽြႏု္ပ္မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ထထုိင္ရင္း၊
သင္းကုိစုိးရိမ္တၾကီးေမးရျပန္သည္။
“ေနပါဦးကြ။ရန္ကုန္ကေနပုသိမ္ကုိသြားရင္၊စစ္တပ္ဂိတ္ေတြ
ဘာေတြျဖတ္ရေသးလားကြာ”
“ျဖတ္ခ်င္လည္းျဖတ္ရမွာေပါ့ၾဆာ။ဘာအေရးတုန္း။ၾဆာ့တပည့္ေတြက
လူေကာင္းေတြပဲဥစၥာ”
“အင္း၊ဒါဆုိလဲမသြားေတာ့ပါဘူးကြာ။စစ္တပ္ဂိတ္မွာက်ည္ေပါက္ျပီး
ငါ့လာမွန္ေနရင္ဒုကၡ။ျပီးေတာ့၊ငတုိ႔က၊အငွားကားနဲ႔သြားမွာဆုိေတာ့၊
ယာဥ္ေမာင္းကရုိုက္လုမဲ့အႏၱရာယ္လည္းရွိေသးတယ္ေလ”
“ကဲပါၾဆာရယ္။ဒါဆုိရင္လည္းျမိဳ႕ထဲကုိလုိင္းကားေလးစီးျပီး၊
ရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့ၾဆာ့မိတ္ေဆြ၊ဘန္ေကာက္ကထမင္းဆုိင္ပုိင္ရွင္ေလး
ကုိေအာင္ျမင့္ျမတ္ကုိသြားေတြ႔ၾကစုိ႔ရဲ့”
“မ်က္မွန္းတေစၦမေၾကာက္ဆုိတာတယ္မွန္ပါကလား။အခန္႔မသင့္ရင္
ကားစပါယ္ယာရဲ့သံတုတ္စာမိမွာကုိထည့္မ တြက္ေတာ့ဘူးလားငတံုးရ”
“ဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ေနမွေတာ့မထူးပါဘူးၾဆာရယ္။
လာမဲ့ေဘးေျပးေတြ႔တဲ့။ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာလူမုိက္ေတြဆီ ၾဆာကုိယ္တုိင္သြားေတြ႔ျပီး၊မဆုိးမမုိက္ၾကဖုိ႔၊တရားေဟာလုိက္ရင္
ကိစၥျပတ္ျပီေပါ့”
အရည္မရအဖတ္မရအျမဲအာေခ်ာင္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္၊ေလမင္းသားဟူ၍
အမည္သညာတြင္ေလသည့္တပည့္ေက်ာ္၏အၾကံျပဳခ်က္သည္
၊ေလးညွဳိ႔မွပစ္လႊတ္လုိက္ေသာျမားကဲ့သုုိ႔ႏွလံုးအိိမ္တြင္ဒုတ္ကနဲလာစုိက္၏။
မွန္ေလစြ။ကၽြႏု္ပ္အကၽြမ္းဝင္ခဲ့ဖူးသည့္ဒုစရုိက္ေလာက၏သေဘာသဘာဝ
အရ၊လူမုိက္ေတာမွသာလူမုိက္လက္သစ္တုိ႔ေပၚထြက္ကုန္၏။
ဝန္းက်င္အသစ္မွတကုိယ္ေတာ္လူမုိက္အသစ္ေပၚထြက္ခဲ၏။
ကၽြႏု္ပ္၏အသိဥာဏ္ကုိ၊အေရးေပၚေမာ္တာတပ္လ်က္လွဳပ္ႏွဳိး
ရသည္။
တေခတ္တခါကနာမည္ၾကီးလွပါသည္ဆုိေသာ၊စုိးျမတ္၊ၾကိဳးသိန္းဝင္း၊
အၾကည္ေလး၊စသည့္လူမုိက္မ်ားကားစုေတမေနေသလြန္ၾကေလျပီ။
ဘုန္းၾကီးစုိးသန္းကားရဟန္းဝတ္လ်က္ရိွ၏။ေရေက်ာ္ေမာင္ေအး၊
သာေကတေဗဒါ၊လွဳိင္ကမာရြတ္မွဘားလား၊ကန္ေတာ္ကေလးမွ
မန္းနီးတုိ႔ကား၊အုိလြန္းၾကီးမကအုိစနာက်ကာ၊အစြယ္က်ဳိး ၾကေလျပီ။
လက္ရွိကာလလူဆုိးလူမုိက္အမ်ားစုကား၊လွဳိင္သာယာ၊ဒဂံုေတာင္ေျမာက္
၊ေရႊျပည္သာ၊ၾကည့္ျမင္တုိင္တဖက္ကမ္း၊အင္းစိန္တဖက္ကမ္းတုိ႔တြင္
ၾကီးစုိးကာ၊ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကုိအၾကီးအက်ယ္ျခိမ္းေျခာက္လ်က္ရွိၾက၏။
(ငါး)
သုိ႔ျဖင့္..၊ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္လူမုိက္အုိၾကီးမ်ား၏အဆက္
အသြယ္ျဖင့္၊ေခတ္သစ္လူမုိက္ေနာက္ေပါက္ကေလးမ်ားအား
ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏တခုေသာစားေသာက္ဆုိင္ၾကီးတြင္ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းမြန္စြာ
ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့ေလသည္။လူမုိက္ေလာက၏ဝါစဥ္အရ၊ကၽြႏု္ပ္အား၊
သင္းတုိ႔ေကာင္းမြန္စြာဧည့္ခံခဲ့ပါ၏။၎တုိ႔ထံမွရရွိသည့္လူမုိက္ေလာက သတင္းစကားတုိ႔မွာလည္း မ်ားစြာနာယူမွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။
“အခုေခတ္ကအန္ကယ္ဒင္တုိ႔ေခတ္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူးအန္ကယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ၊အထက္ကညြန္ၾကားခ်က္အတုိင္းလုိက္နာၾကရတာခင္ဗ်။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကဆုိ၊ညြန္ၾကားခ်က္ေတြကျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကေနလာတာခင္ဗ်။လက္ပတ္နီေတြဘာေတြနဲ႔ဆုိေတာ့တရားဝင္မုိက္လို႔ရတာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ဦးေလးဒင္။တူေတာ္ေမာင္တုိ႔အေနနဲ႔၊သူတုိ႔အတြက္
အေရးၾကီးတဲ့စစ္ဆင္ေရးေတြကုိ၊အားၾကိဳးမာန္တက္လုပ္ေပးရေတာ့၊
အျပန္အလွန္သေဘာအရ၊နယ္ေျမခံရဲကလည္း၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ
အထာျပန္ထားတာမုိ႔၊ကုိယ့္နယ္နဲ႔ကုိယ္အပုိင္စားေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့။
ဒီေခတ္ၾကီးမွာအလုပ္အကုိင္ရွားပါးေတာ့သမာအာဇီဝနည္းနဲ႔လုပ္စားလုိ႔
အခြင့္မသာဘူးေလ”
“အခုလတ္တေလာကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ၊ကာဗာေပးထားတဲ့သူေတြကေတာ့
သူေဌးၾကီးတခ်ဳိ႕ဆုိပါေတာ့။သူေဌးၾကီးေတြနဲ႔၊အရင္ဟုိလူေတြကလည္း
တအုပ္စုတည္းပဲေလ။ေငြကေတာ့ဘာေပါသလဲမေမးနဲ႔ဦးေလးေရ။အမယ္၊
တခါတခါအမ်ဳိးဘာသာသာသနာအတြက္ဆုိလား။နယ္တကာလွည့္
မုိက္ဂုဏ္ျပရတာေတာင္ရွိေသးဗ်ာ”
“ဒီေတာ့ဦးေလးရာ။ဒီတုိင္းျပည္မွာလူမုိက္ေလာကခ်ဳပ္ျငိမ္းေစခ်င္ရင္၊
အဓိကဟာအဓိကပဲခင္ဗ်”
ဂ်ာေအးကုိသူ႔အေမရိုက္ေနသည့္လူမုိက္ဇာတ္ရွဳပ္ကုိ
ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းေကာင္းၾကီးသေဘာေပါက္ေလျပီ။
ျမန္မာျပည္တဝွမ္းလူတုိင္းအေၾကာက္တရားကင္းကင္းႏွင့့္
လံုျခံဳစြာေနႏုိင္ေရးအတြက္၊ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကုိကၽြႏု္ပ္သိျမင္ခဲ့ေလျပီ။
အဓိကသည္အဓိကျဖစ္ေလသည္တကား။
“ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့အဓိကေတြရာ”ဟု၊အသံတိတ္ၾကံဳးဝါးရင္း
ကၽြႏု္ပ္ဝပ္က်င္းသုိ႔ျပန္ခဲ့ပါ၏။
(ေျခာက္)
“ယႆာႏုဘာ၀ေတာ၊ယကၡာ၊ေန၀ဒႆႏိၱဘီသနံ။ယဥွိေစ၀ါႏုယုဥၥေႏၱာ၊
ရတၱိႏၵိ၀၊မတႏၵိေတာ”
“သုခံ၊သုပတိ၊သုေတၱာစ၊ပါပံ၊ကိဥၥိ၊နပႆတိ။ဧ၀မာဒိ၊ဂုဏူေပတံ။
ပရိတၱံ၊တံ၊ဘဏာမေဟ”
“ၾဆာသမား၊အိပ္ခါနီးဘာေတြေလွ်ာက္ရြတ္ေနတာတုန္း။လူမုိက္ေတြနဲ႔ေတြ႔၊
တရားရျပီးဘုန္းၾကီးဝတ္ေတာ့မလုိ႔မ်ားလားၾဆာ”
“နင့္အေမကလႊား။ေမတၱာသုတ္ရြတ္ေနတာလဟကပၸလီရ”
“ဗ်ာ။လူမုိက္ကုိေမတၱာပုိ႔လို႔ရမတဲ့လားၾဆာရယ္”
“နင္နားမလည္ပဲစြတ္ေျပာမေနနဲ႔။အခုအဓိကထားျပီးေမတၱာပုိ႔ေနတာက
အဓိကေတြကိုလဟ”
“ရွင္းေအာင္လင္းပါဦးၾဆာရယ္။ၾဆာ့စကားကလည္းအဓိကေတြနဲ႔ခ်ည္း
ရွဳပ္ေနလုိ႔ပါ”
“အင္း..၊သဟာျဖင့္ တတုိင္းျပည္လံုးလံုျခံဳေအးခ်မ္းဖုိ႔ဘယ္ဝန္ၾကီးဌာနက တာဝန္ယူထားပါလိမ့္ေမာင္ရာ”
“ျပည္ထဲေရးေပါ့ၾဆာရယ္။လူတုိင္းသိေနတဲ့ဥစၥာ”
“ဒါဆုိျပည္ထဲေရးကုိဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒအရဘယ္သူေတြကခ်ဳပ္ကိုင္ထားသတုန္း။
ဘယ္ကေနလာသတုန္း”
“အဟား။ေပါက္ပါျပီၾဆာ။တပည့္ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ပါျပီ”
“အေပါက္မေစာနဲ႔ဦးငါ့တပည့္။အဲဒီအဓိကက်တဲ့သူေတြနဲ႔ခ်မ္းသာလွပါခ်ည့္ရဲ့
ဆုိတဲ့သူေတြဟာ၊ပုလင္းတူဗူးဆုိ႔၊တစ္အုပ္စုတည္း၊တဂုိဏ္းတည္း
ဆုိတာလည္းသေဘာေပါက္ဖုိ႔လုိေသးသကြဲ႔”
“ဟုတ္ပါ့ၾဆာ။ဟုတ္ပါ့။လက္စသတ္ေတာ့အဓိကဟာအဓိကကုိး။
ၾဆာပို႔သတဲ့၊ေမတၱာ၊သူတုိ႔ဆီေရာက္ရင္ေတာ့ တတုိင္း ျပည္လံုး လံုျခံဳေအးခ်မ္းျပီေပါ့။နာနာၾကီးသာေမတၱာပုိ႔ၾဆာ”
တပည့္ေက်ာ္ကပၸလီတေယာက္၊ကၽြနု္ပ္၏အိပ္ယာေဘးမွရႊင္ျမဴးစြာ
ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားပါ၏။ထုိညကေမတၱာ သုတ္ဘုတ္အုပ္ကုိ ၊ေရွ႕တြင္ခ်၍ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ကၽြႏု္ပ္အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ဆုိခဲ့ပါ၏။
တုိက္ဆုိင္မွဳေပေလာ။ထူးဆန္းသည္ေလာ။ေမတၱာဓာတ္၏တန္ခိုးရွိန္ေစာ္
အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ေလာတိက်စြာကၽြႏု္ပ္မဆုိႏုိင္ေသာ္ျငား၊အသည္းငယ္
တတ္ေသာကၽြႏု္ပ္၊ထုိညကေကာင္းစြာအိပ္၍ေပ်ာ္ခဲ့ေခ်သည္တကား။ ။