၁၈ ဇူလိုင္ ၂၀၁၆ ေန႔ထုတ္ သည္ဗြဳိက္ေဒးလီးစ္ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွ။ ။
အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကုိအခ်ိန္မီမကယ္တင္ႏုိင္ခဲ့ေသာ
ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္(၁၉)ဇူလိုင္
(မင္းဒင္)
(တစ္)
(ႏွစ္လနာရီ၊ခါရာသီေရြ႕ေပမဲ့၊အာဇာနည္ေန႔ကုိျဖင့္၊မေမ့သင့္ပါသေလ။
ယေန႔ျဖင့္သတိတရားထားဖုိ႔အေျခ၊(အမ်ားျပည္သူေတြ)၂။
အာဇာနည္ေန႔ကိုေလေတြးရွဳကာပဲ၊အေလးျပဳပါမယ္ေလ)၂
တလစပ္မရပ္မနားလည္ပတ္ေရြ႕လ်ားေနသည့္၊အခ်ိန္တည္းဟူေသာ
ကာလယႏၱယားၾကီးေၾကာင့္၊မ်က္ရည္ျဖိဳင္ဘဝင္ညွဳိးကာ၊ရာသက္တုိင္
မေမ့ႏုိင္ေလသည့္အာဇာနည္ေန႔ကား၊(၆၉)ၾကိမ္တုိင္ေပဦးေတာ့မည္။
အာဇာနည္ေန႔နီးလာေလေလ၊လူမသမာတုိ႔၏လက္ခ်က္ျဖင့္၊ေရတိမ္နစ္ခဲ့
ရရွာေလသည့္အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးတုိ႔ကုိသတိရလြမ္းဆြတ္ရေလေလ
တည္း။အထက္ကသီခ်င္းသံမွာ..၊ကၽြႏု္ပ္၏လက္ကုိင္ဖုန္းအတြင္း
မွေၾကကြဲေဆြးေျမ့ဖြယ္ေပၚထြက္လာေနျခင္းျဖစ္၏။
ဇူလုိင္လ(၁၈)ရက္ေမွာင္ရီပ်ဳိးေသာေသာညေနတြင္ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးႏွင့္အတူ၊ယုိးဒယားျပည္ဖူးခက္ျမိဳ႕
အမ္မခန္အရပ္ရွိ၊ပန္ဝါေရနက္ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ေရာက္ရွိေနခဲ့ၾက၏။ေနလံုးကြယ္
၍ေမွာင္ရီပ်ဳိးေလျပီ။ၾဆာတပည့္ေလးဦးသား၊ပန္ဝါကမ္းေျခမွသည္
ပင္လယ္တြင္းသုိ႔ထုိးထြက္ေနေသာဆိပ္ခံတံတားရွည္ၾကီး၏ကြန္ကရစ္
လက္ရန္းေပၚတြင္တက္ထုိင္ၾကရင္း၊အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိၾကေလ
သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ထုိင္းဘုရင့္ေတာ္ဝင္ေရတပ္ပုိင္၊သေဘၤာၾကီး
တစီးေက်ာက္ခ်ရပ္နားလ်က္ရွိေနရာ၊(၁၉၄၀)ျပည့္ႏွစ္ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔ဆီကစဥ့္အုိးတန္းဆိပ္ကမ္းမွသည္၊တရုတ္ျပည္ အမြိဳင္ျမိဳ႕ သုိ႔၊ျမန္မာ့လြတ္ လပ္ေရးအတြက္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွေဖ(ဗုိလ္လက္်ာ)တုိ႔၊ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၏ပထမဆံုးအသုတ္အေနျဖင့္၊
တိတ္တဆိတ္စီးနင္းလုိက္ပါခဲ့ၾကေသာဟုိင္လီအမည္ရွိသေဘၤာၾကီးကုိ၊
သတိရစရာေကာင္းလွပါ၏။
(ႏွစ္)
“တုိးတုိးသက္သာဖြင့္ပါၾဆာရယ္။ဟုိမွာရပ္ထားတာထုိင္းစစ္သေဘၤာၾကီးေလ။
ဒီေကာင္ေတြၾကားသြားျပီးတပည့္တုိ႔ကုိျမန္မာေတြမွန္းသိသြားၾကရင္ဒုကၡ”
“ေအးပါ။ကပၸလီရာ။က်ဆံုးေလျပီးေသာအာဇာနည္ၾကီးေတြကုိသတိရ
လြမ္းဆြတ္တသမိလြန္းလုိ႔ပါကြာ"
“တပည့္တုိ႔လည္းလြမ္းသေပါ့ၾဆာရယ္။အခုဟာက သူတပါးႏုိင္ငံမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ျမင္ျမင္သမွ်ေၾကာက္ေနရ တဲ့ဘဝဆုိတာ လည္းေမ့မေနနဲ႔ဦးေလ”
“ေၾသာ္..၊မင္းကပါၾဆာ့ကုိေဟာက္လားဟိန္းလားလုပ္ေနျပီေပါ့။အသံတုိး
လုိက္ပါျပီငေဖၾကည္ရယ္။ေသခ်ာနားစုိက္ေထာင္ၾကည့္ၾကစမ္းပါကြာ။
ဂီတစာဆုိဆရာၾကီးဂီတာတင္အုန္းရဲ့စာသား၊အဆုိေတာ္ၾကီးေဒၚေမလွျမိဳင္
ရဲ့ေၾကကြဲဆုိ႔နစ္ေနတဲ့အသံ၊ဘယ္အခ်ိန္မဆုိနားေထာင္လုိက္ရင္မင္းတုိ႔ၾဆာေတာ့အျမဲလိုလုိမ်က္ရည္စုိ႔မိတာပါပဲကြာ၊ဟုတ္ဖူးလားေလမင္းသားရာ”
“သိပ္မွန္တာေပါ့ၾဆာရယ္၊ဒီလုိေၾကကြဲစရာအျဖစ္ဆုိးကုိေရွာင္လြဲႏိုင္ခဲ့ရင္ျဖင့္
ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလုိက္ေလမလဲၾဆာ၊ၾဆာတုိ႔ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း
အခုလုိသူတပါးႏုိင္ငံမွာမ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔တေၾကာင့္က်က်ေနေနၾကရမွာ
မဟုတ္ဘူးၾဆာ”
“ဟုတ္ပါ့ကြာ၊အဲဒီ(၁၉၄၇)ခုႏွစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔လုပ္ၾကံမခံရခင္တုန္းက၊
ငတုိ႔နတ္ေမာက္သားဗုိလ္မွဴးဘုန္းေက်ာ္ဆုိတာဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ့အနီးေနတပည့္တဲ့ကြ။
သူနတ္ေမာက္ကုိခြင့္နဲ႔ျပန္သြားတုန္း၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုပ္ၾကံခံရတာမုိ႔၊တုိ႔နတ္ေမာက္သားေတြအၾကီးအက်ယ္စိတ္ထိခုိက္ျပီး၊ဗုိလ္မွဴးဘုန္းေက်ာ္ကုိအားမလိုအားမရ၊
အျပစ္တင္ခဲ့ၾကဖူးသတဲ့ကြာ။တကယ္လုိ႔ၾဆာသာအဲဒီေခတ္ကလူျဖစ္ခဲ့ရင္၊
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔လုပ္ၾကံမခံရေအာင္၊ၾဆာကၽြမ္းက်င္လိမ္မာတဲ့နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ကယ္တင္ႏုိင္မယ္ထင္ပါရဲ့”
“ဝုန္း”
ထုိအခိုက္စူးရွလြန္းလွေသာအလင္းတန္းၾကီးတစ္ခု၊ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အေပၚသုိ႔
တည့္တည့္မတ္မတ္ထုိးက်လာျပီး၊ဝုန္းဟူေသာအသံၾကီးႏွင့္အတူ၊
ကၽြႏု္ပ္ေလာကၾကီးႏွင့္အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့ေလသည္။
(သံုး)
အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေညာင္းသြားခဲ့သည္မသိ။ကၽြႏု္ပ္သတိေကာင္းစြာျပန္ဝင္
လာျပီး၊ပတ္ဝန္းက်င္ေဘးဘီဝဲယာကုိအကဲခတ္လိုက္မိသည့္အခါ၊ကၽြႏု္ပ္သည္
တခုေသာဆိပ္ခံေဘာတံတားငယ္ေပၚတြင္မတ္တတ္ရပ္လ်က္သားျဖစ္ေန
သည္ကုိေတြ႔ရေလ၏။ကၽြႏု္ပ္၏လက္စြဲေတာ္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔၏အရိပ္အေယာင္
မွ်ကုိပင္မေတြ႔ရေခ်။အခ်ိန္ကားနံနက္ေျခာက္နာရီခန္႔သာရွိေသးသည္ျဖစ္၍၊
အဆုိပါဆိပ္ခံတံတားငယ္ေပၚတြင္၊လူသူေျခာက္ကပ္လ်က္ပင္ရွိေသး၏။
က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ႏွင့္၊အူတူတူျဖစ္ေနေသာ
ကၽြႏု္ပ္သည္လူစည္ကားမည္ ဟုထင္ရေသာအရပ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္ခဲ့၏။အေဆာက္အဦး၊လမ္း၊ေစ်းဆုိင္မ်ား၏ဆုိင္းဘုတ္အမ်ားစု
မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေရးထားၾကျပီး၊အခ်ဳိ႕မွာျမန္မာဘာသာႏွင့္ျဖစ္၏။
(Strand Road,Phongyee Street,Godwin Street)ဟူေသာ လမ္းအမည္တုိ႔ကုိ၊ကၽြႏု္ပ္ေတြ႔လတ္ေသာ္..၊ဘုရား၊ တရင္း၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပတကားဟုတအံ့တၾသျဖစ္ရေလသည္။လမ္းတြင္ေတြ႔မိေသာ
ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူအမ်ားစုမွာျမန္မာစကားကုိပင္ေျပာဆုိၾကလ်က္
အခ်ဳိ႕မွာမူအိႏၵိယစကားျဖင့္က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ေအာ္ဟစ္ေနၾကေလသည္။
နံငယ္ပုိင္းသာသာမွ်ရွိေသာဒိုတီဝတ္စံုျဖင့္လံခ်ားဆြဲေနၾကသည့္အိႏၵိယႏြယ္ဖြား
တုိ႔သည္လည္းပ်ားပန္းခတ္သကဲ့သုိ႔ရွိေလသည္။(Addidas)တံဆိပ္
ကြာတားေဘာင္းဘီႏွင့္၊(U.S-Polo-Assn.)တံဆိပ္စပုိ႔ရွပ္ဝတ္ဆင္ ထားေသာကၽြႏု္ပ္အား၊လမ္းသြားလမ္းလာတခ်ဳိ႕ကလူထူးလူဆန္းသဖြယ္
မသိမသာအကဲခတ္လ်က္ရွိၾက၏။တစံုတခုျဖင့္အၾကီးအက်ယ္မွားယြင္း
ေနေလျပီတကား။
လြန္စြာလူကင္းပါးသူစာရင္းဝင္၍၊အမ်ားထင္သေလာက္ဒံုးမေဝးလွေသာ
ကၽြႏု္ပ္သည္၊လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္း တေလွ်ာက္ေအာ္ဟစ္ေရာင္းခ်ေနေသာ၊
ဗမာ့ေခတ္အမည္ရွိသတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိဝယ္ယူျပီး၊ရက္စြဲကုိေသခ်ာ
ဖတ္ရွဳလိုက္ရာ…၊(၁၉၄၇)ခုႏွစ္၊ဇူလိုင္လ(၁၉)ရက္ဟူေသာစာတန္းကုိ
ထင္ရွားစြာေတြ႔ရေလသည္။
(၂၀)ရာစု၏စိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳ၊ရုပ္ရွင္မ်ားတြင္ဖတ္ရွဳျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည့္
ကာလယႏၱယားၾကီး၏ခၽြတ္ေခ်ာ္မွဳ(Time Slip)ဟူေသာျခင္းရာကုိ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တုိင္နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ၾကံဳေနရေလျပီတကား။
(ေလး)
ေပါက္သည့္နဖူးမထူးေတာ့ျပီမုိ႔ကၽြႏု္ပ္မေမြးခင္ေခတ္ကာလႏွင့္အရပ္ေဒသကုိ
ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲေရာက္ရသည္ဟုသာသေဘာပုိက္လ်က္၊(Dalhousie Street)ဒါလဟုိစီလမ္းမၾကီးအတုိင္း၊ဆူးေလေစတီေတာ္ရွိရာသုိ႔ဦးတည္၍
ေလွ်ာက္ခဲ့ျပန္သည္။ယခုေခတ္သိမ္ၾကီးေစ်းတည္ရွိရာေနရာတြင္(Rangoon Bazaar)ႏွင့္(Surati Bazaar) တုိ႔ကုိမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လ်က္ေတြ႔ရ၏။
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးျပီးစျဖစ္၍ရန္ကုန္ျမိဳ႕သည္စစ္ဒဏ္အေငြ႔အသက္တုိ႔ မကုန္ေသးေသာ္ျငား၊ယခုေခတ္ကာလေလာက္လမ္းေဘးေစ်းသည္မမ်ားလွေခ်။အေတာ္ပင္သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္သည္ဟုဆုိႏုိင္သည္။ထူးျခားခ်က္တရပ္ကား၊
ကၽြႏု္ပ္၏အိတ္ကပ္အတြင္းတြင္ပါလာသည့္ယုိးဒယားဘတ္ေငြမ်ားကုိ၊
သံုးစြဲႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏။ေပါက္ေစ်းမူနည္းလွ၏။သုိ႔ေသာ္သတင္းစာေစ်းႏွဳန္းကုိ
ေထာက္ရွဳလွ်င္ေစ်းႏွဳန္းခ်ဳိလွသည္ျဖစ္၍မေထာင္းတာလွေခ်။
ဤသုိ႔လွ်င္(Mongul Street)မဂုိလမ္း(ေရႊဘံုသာလမ္း)သုိ႔ေရာက္၏။ မနီးမေဝးရွိ၊လူစည္ကားလွေသာစားေသာ က္ဆုိင္တခုအတြင္းမွ၊ မဆလာနံ႔သင္းသင္းသည္ေလသင့္ရာေမႊးေလသျဖင့္ကၽြႏု္ပ္၏ဝမ္းဗုိက္သည္
တၾကဳပ္ၾကဳပ္ အသံျပဳလာေသာေၾကာင့္၊ယင္းဆုိင္တြင္းသုိ႔ဝင္ကာ ဆိတ္သားခါးပတ္ႏွစ္ပြဲ၊ကာကာရည္ႏွစ္ခြက္ျဖင့္ဟာေနေသာ
ဝမ္းကုိျဖည့္တင္းရ၏။ကၽြႏု္ပ္အငမ္းမရငတ္ၾကီးက်ေနသည့္ဟန္ပန္ကုိ
ေကာင္တာမွဆုိင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူေသာဘာဘူၾကီးက၊မသိမသာအကဲခတ္
လ်က္ရွိေလသည္။ဗုိက္တင္းျပီျဖစ္၍၊ေကာင္တာတြင္ေငြရွင္းလ်က္ေကာ့လန္ေကာ့လန္ႏွင့္ကၽြႏု္ပ္ဆုိင္ျပင္သုိ႔ထြက္လာျပီးသကာလ၊လမ္းေဘးဆုိင္မွ
ကြမ္းတယာကုိပါးေစာင္တြင္ညွပ္၏။(Captain) တံဆိပ္စီးကရက္ကိုမီးညွိလ်က္၊ ဓာတ္ရွင္မင္းသားစတုိင္ဖြာရွိဳက္၏။မုိးဖြဲဖြဲရြာလာသည္မုိ႔၊ထီးတေခ်ာင္းဝယ္ကာ
ေတာင္ေငးေျမာက္ေငးႏွင့္တလမ္းဝင္တလမ္းထြက္ေျခဆန္႔၏။
ကၽြႏု္ပ္တြင္ေငြအျပည့္ပါလာသည္မို႔၊မည္သည့္ေခတ္ကာလ၊မည္သည့္
အရပ္ေဒသသုိ႔ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ပူပန္စရာမရွိေလသျဖင့္၊ရန္ကုန္ျမိဳ႕
လယ္တခြင္ျပဲျပဲစင္ေအာင္၊ကုိးက်င္းကုိးက်င္းေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္ေနသည္မွာ ဆယ္နာရီတုိင္ခဲ့ျပီျဖစ္၍၊ပေလဒီယံရံုရိွရာသုိ႔ေျခဦးလွည့္ကာ၊ကၽြႏု္ပ္
အလြန္ႏွစ္သက္ေသာေခတ္ေဟာင္းအဂၤလိပ္ဇာတ္ကားကိုၾကည့္ေပအ့ံဟု
ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ပေလဒီယံရံုေရွ႕သုိ႔ေရာက္ေလေသာ္၊အေစာဆံုးရုပ္ရွင္ျပခ်ိန္မွာ
(၁၂)နာရီခြဲျဖစ္၍၊ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕ရွိတန္းလ်ားတခုေပၚတြင္ထုိင္ရင္း၊အခ်ိန္ျဖဳန္းသည့္အေနျဖင့္၊လက္ထဲမွဗမာေခတ္သတင္းစာကုိလွန္ေလွာဖတ္ရွဳေနမိ၏။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္၊အမွဳေဆာင္ေကာင္စီဝန္ၾကီးအဖြဲ႔၊တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္
အထူးအစည္းအေဝး၊ယေန႔က်င္းပမည္….။
“အလုိေလး။ျမတ္စြာဘုရားကယ္ေတာ္မူပါ”
(ငါး)
ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္လြန္းသျဖင့္၊ကၽြႏု္ပ္တကိုယ္လံုးေသြးေလမေလွ်ာက္ေတာ့
သလုိခံစားသြားရေလသည္။
“ငါသာအဲဒီေခတ္အခါက၊သက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ့ရင္၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ၾကံမခံရ
ေလေအာင္၊ကယ္တင္ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ့”ဟူေသာကၽြႏု္ပ္၏ေလလံုးထြားမွဳကုိ၊
အလုပ္ျဖင့္သက္ေသထူႏိုင္ရန္အလုိ႔ငွာ၊သမာေဒဝနတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားက ဤေနရာသုိ႔အခ်ိန္ကိုက္ပုိ႔ေဆာင္ေပးလုိက္ျခင္းပါတကား။ကၽြႏု္ပ္ဦးစြာ
ပထမေရာက္ရွိခဲ့ရာေနရာမွာ၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ အမြိဳင္ျမိဳ႕သုိ႔ခရီးစတင္ထြက္ခြာခဲ့ရာ စဥ့္အုိးတန္းဆိပ္ကမ္းပါတကား။
ကၽြႏု္ပ္ဗုိက္ဝင္ျဖည့္ခဲ့သည့္မဂုိလမ္းမွ စားေသာက္ဆုိင္မွာ၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဗုိက္ဆာ လြန္းသျဖင့္၊သူ႔အပါးေတာ္ျမဲဗုိလ္ထြန္းလွက၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္အားထုိဆုိင္သုိ႔ေခၚယူ
ေကၽြးေမြးျပီးကာမွ၊ေငြတျပားမွမပါရွိေလေသာေၾကာင့္၊က်သင့္ေငြကိုေနာက္ေန႔မွယူပါရန္ဆုိင္ရွင္ကုိေတာင္းပန္ခဲ့ေလသည့္ဆုိင္ေပတကား။
ယခုကၽြႏု္ပ္ဇိမ္က်က်အပန္းေျဖရန္၊ေရာက္ရွိေနေသာပေလဒီယံရုပ္ရွင္ရံုမွာ၊
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တုိင္၊တမတ္တန္းမွရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့ေသာရံုေပတကား။
“ညံ့လုိက္တဲ့ငါ။အရွည္မေတြးတတ္တဲ့ငါ။အစားအေသာက္နဲ႔အေပ်ာ္အပါးကုိ
သာမက္တဲ့ငါ”စသည္ျဖင့္၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယူၾကံဳးမရအျပစ္တင္ရင္း၊ကၽြႏု္ပ္
တကိုယ္လံုးနတ္က်သကဲ့သုိ႔တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေလသည္။
အခ်ိန္ကားနံနက္ဆယ္နာရီစြန္းေပျပီ။
ကၽြႏု္ပ္ဘာလုပ္ရမည္နည္း။နီးစပ္ရာရဲဌာနတခုခုသုိ႔ဝင္လ်က္၊ေနာက္နာရီဝက္
အတြင္း၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔လုပ္ၾကံခံရေတာ့မည္ဟု၊သတင္းေပးတုိင္ခ်က္ဖြင့္ရေလ
မည္ေလာ။မျဖစ္ေသး။ဘယ္စခန္းကမွယံုၾကမည္မဟုတ္။ယံုသည္ထားဦး။
သတင္းေပးခ်က္ေရးမျပီးမီမွာပင္၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အာဇာနည္တုိ႔အသက္ေပ်ာက္
ရေပေတာ့မည္။
ေခါင္းမီးေတာက္ေအာင္နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုစဥ္းစားျပီးမွ၊ကၽြႏု္ပ္အၾကံရသည္ကား၊
အေစာင့္လံုျခံဳေရးမရွိေသာ၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔အစည္းအေဝးက်င္းပရာခန္းမအတြင္းသုိ႔၊ကၽြႏု္ပ္ဇြတ္အတင္းဝင္လ်က္၊ျဖစ္လာလတၱံျခင္းရာကုန္စင္ကုိ၊ဖြင့္ေျပာေပအံ့။
ကၽြႏု္ပ္အားအရူးဟုထင္ၾကလ်က္၊မယံုၾကည္သည္တုိင္၊လူသတ္သမားတုိ႔ကုိ
ေလွခါးရင္းဆီမွ၊ကၽြႏု္ပ္ရင္ကုိ ေကာ့လ်က္ဆီးၾကိဳကာ၊
“မင္းတုိ႔အၾကံကုိငါအကုန္သိထားျပီ။ငါကုိအရင္ေသေအာင္ပစ္မွမင္းတုိ႔
လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ႏိုင္မယ္မွတ္”ဟုေအာ္ဟစ္တားဆီးရန္တည္း။
သင္းတုိ႔ကၽြႏု္ပ္ကုိပစ္ခတ္ေနဆဲမွာပင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔တနည္းနည္းျဖင့္
လြတ္လမ္းရွာႏိုင္ ေလမည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္လက္ထဲကထီးႏွင့့္သတင္းစာကုိေျမၾကီးေပၚသုိ႔လႊတ္ခ်လ်က္၊
လံခ်ားတစီးကုိဇြတ္တား၍စီးရင္း၊ဖေရဇာလမ္းအတုိင္းဆူးေလဘုရားလမ္းသုိ႔
လက္ညိွဳးညြန္ကာ..၊ေဂ်ာင္း၊ေဂ်ာင္း၊ေဂ်ာင္းဟူ၍အရူးတေယာက္လုိေအာ္ဟစ္ေနမိေလသည္။
သည္အခ်ိန္ဆုိလွ်င္ျဖင့္ဦိးေစာ၏လက္ပါးေစမ်ားျဖစ္ၾကေသာ၊စိန္ၾကီး၊မွဳန္ၾကီး၊
ခင္ေမာင္ရင္၊သက္ႏွင္း၊သုခ၊ေမာင္စုိးဟူသည့္လက္မရြံ႕ေသနတ္သမားတုိ႔သည္၊သူတုိ႔ဆရာ၏ေစခုိင္းခ်က္အတုိင္း၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ဝန္ၾကီးအဖြဲ႔အား
လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရန္၊အင္းလ်ားလမ္းစုရပ္ေနအိမ္မွထြက္ခြာလာေနၾက
ေလာက္ေပျပီ။
(ေျခာက္)
အေရးထဲအရာေပၚဆုိသလုိ၊ဆူးေလဘုရားလမ္းကုိလြန္သည္ႏွင့္၊
လံခ်ားကုလားမွာလွ်ာထြက္လ်က္အေမာေဖာက္ေလျပန္ရာ၊ကၽြႏု္ပ္သည္
ဖေရဇာလမ္းမၾကီးအတုိင္း၊အတြင္းဝန္မ်ားရံုးရွိရာသုိ႔ေျခကုန္သုတ္ရျပန္သည္။
အားကုန္စုိက္၍ေျပးေနဆဲမွာပင္၊“ငါ့ႏွယ္..၊မနက္အေစာၾကီးကတည္းက၊
အခ်ိန္ရပါလ်က္နဲ႔”ဟူေသာအေတြးျဖင့္၊ကုိယ့္ကုိယ္ကုိက်ိန္ဆဲျပစ္တင္ေနမိ၏။
ေျပးေနရင္းေသလွ်င္ေသပါေစေတာ့ဟူေသာစိတ္ျဖင့္၊အားကုန္သြန္ခဲ့ရာ၊
အတြင္းဝန္ရံုးအဝင္ဝဂိတ္သုိ႔ေရာက္လတ္ေသာ္..၊အဆုိပါရံုးဝင္းအတြင္းမွ
နာရီစင္ၾကီးသည္နံနက္ဆယ္နာရီသံုးဆယ္မိနစ္တိတိကုိျပလ်က္ရွိေလျပီ။
ဘုရား၊ဘုရား၊ေခြးမသားေတြေရာက္ေနေလာက္ျပီ။
ဂိတ္ဝမွအေစာင့္ရဲေဘာ္တုိ႔ကိုဂရုမထားႏုိင္ေတာ့ပဲ၊ဇြတ္အတင္းျဖတ္ေက်ာ္
ေျပးလႊားရင္း၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔အစည္းအေဝးက်င္းပေနသည့္၊ခန္းမတည္ေနရာကုိ၊
ကၽြႏု္ပ္ဖတ္ရွဳခဲ့ဖူးသည့္ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမွဳစာအုပ္မ်ားတြင္ေဖာ္ျပထားေသာ၊
အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ဆက္စပ္စဥ္းစားရျပန္သည္။ဤသုိ႔လွ်င္စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္
ဧရာမရံုးဝန္းအက်ယ္ၾကီးအတြင္း၊ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပး
လုပ္ေနဆဲမွာပင္၊တခုေသာအေဆာက္အဦး၏အေပၚထပ္အခန္းတခုဆီမွ၊
ဆူညံလွေသာေသနတ္သံတုိ႔သည္၊ကၽြႏု္ပ္၏နားတြင္းသုိ႔က်က္သေရကင္းမဲ့စြာ
ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္၏ရင္ဝတြင္ဧရာမအပူလံုးၾကီးဆုိ႔လ်က္ပင္၊အဆုိပါေသနတ္သံမ်ား
ထြက္ေပၚလာရာဆီသုိ႔အေျပးတပုိင္းျဖင့္ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ျပန္ရာ ၊ျခေသၤ့တံဆိပ္တပ္စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္၊ေတာ္မီဂန္းကိုယ္စီကုိင္ေဆာင္ထားေသာ၊လူမသမာတုိ႔သည္၊အသင့္ရပ္ထားေသာဂ်စ္ကားေပၚသုိ႔၊ကသုတ္ကရက္
တက္ရင္း၊ဝူးကနဲေနေအာင္လီဗာကုိအားကုန္နင္းလ်က္ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာ
သြားကုိ၊ကၽြႏု္ပ္မလွမ္းမကမ္းမွမ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေပေတာ့သည္။
လူမသမာတုိ႔စီးနင္းအသုံးျပဳသည့္ဂ်စ္ကားအမွတ္မွာ၊သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ား
တြင္ေဖာ္ျပထားသည့္အတုိင္း..RC–1814။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ေရတိမ္ နစ္ခဲ့ရေလျပီ။
အခင္းျဖစ္ပြားရာအေဆာက္အဦ၏ေလွခါးရင္းတြင္၊ဝန္ၾကီးဦးရာဇတ္၏
သက္ေတာ္ေစာင့္ရဲေဘာ္ကုိေထြးသည္ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ပီဘိကေလးငယ္
တဦးအျပစ္မဲ့စြာအိပ္စက္ေနသည္သို႔ေခြေခြကေလးလဲကာအသက္ေပ်ာက္
ေနရွာ၏။အေပၚထပ္ရွိအစည္းအေဝးခန္းတြင္းသုိ႔ကၽြႏု္ပ္ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္
ယမ္းနံ႔တုိ႔မျပယ္ေသးေခ်။ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳေသာ၊
အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးတုိ႔ကား၊ေသြးအုိင္ထဲတြင္၊မျမင္ရက္မရွဳစရာ၊
လြတ္လပ္ေရး၊ဒီမုိကေရစီေရးတုိ႔အတြက္အသက္ေပးလွဴသြားခဲ့ၾကေလျပီတကား။
တံခါးဝတြင္ကၽြႏု္ပ္ငူငူၾကီးရပ္ရင္း၊ယူၾကံဳးမရသည့္စိတ္ေၾကာင့္ကၽြႏု္ပ္၏မ်က္လံုး
အိမ္ မွမ်က္ရည္တုိ႔ဆည္က်ဳိးသကဲ့သုိ႔ဒလေဟာက်ဆင္းလာသည့္အျပင္ငုိသံပါ ၾကီးႏွင့္အရူးေသြးတမ္းေအာ္ဟစ္မိလုိက္၏။
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္းဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ရယ္။အျဖစ္ဆုိးလုိက္ေလျခင္း၊
ရင္နာစရာေကာင္းလုိက္ေလျခင္း”
(ခုနစ္)
“ဟာ..။ၾဆာသတိရလာျပီ။ၾဆာမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ပါဦး။ၾဆာ့တပည့္ေတြေလ။
တညလံုးေမ့ေျမာေနလုိ႔စိတ္ပူလုိက္ရတာၾဆာရယ္။မေန႔ညေနကတပည့္တုိ႔ၾဆာတပည့္တသိုက္ထုိင္ေနခဲ့တဲ့ဆိပ္ခံတံတားလက္ရန္းတိုင္ေတြဆီကုိထုိင္းေရတပ္သေဘၤာကေန၊မီးေမာင္းဆလုိက္ၾကီးနဲ႔လွမ္းထုိးလုိက္ေတာ့ၾဆာလန္႔ျပီး
ေရထဲျပဳတ္က်သြားတာၾဆာရဲ့။တပည့္တုိ႔အခ်ိန္မီဆယ္လုိက္ႏုိင္ေပလုိ႔သာေပါ့။
မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းၾဆာရယ္”
ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းစြာသတိျပန္လည္လာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္ျငား၊မ်က္လံုးအစံုကုိ
မဖြင့္ေသးပဲမွိန္းလ်က္ပင္၊တပည့္မ်ားမွတ္သားသင့့္သည့္ဆံုးမစကားတုိ႔ကုိ၊
တခြန္းခ်င္းေျပာမိ၏။
“ငါ့တပည့္တုိ႔။အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြကုိမဆံုးရွဳံးေစခ်င္ရင္ျဖင့္..၊
အစားမက္တာ၊အေပ်ာ္အပါးမက္တာေတြေလွ်ာ့ၾကပါကြာ။ဘယ္ေသာအခါမွ
ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနၾကပါေလနဲ႔။သတိတခ်က္လြတ္တာနဲ႔
တတုိင္းျပည္လံုးေရစုန္ေမ်ာသြားႏုိင္တာကုိသတိျမဲျမဲခ်ပ္ၾကပါကြာ”
“ေၾသာ္၊လက္စသတ္ေတာ့ၾဆာကအာဇာနည္ေန႔ကုိစိတ္စြဲေနတာကုိး။
တုိက္ဆုိင္လုိက္တာၾဆာရယ္။အခုဇူလိုင္လ(၁၉)ရက္ေန႔၊မနက္ဆယ္နာရီ
သံုးဆယ့္ခုနစ္မိနစ္တိတိၾဆာရဲ့။တပည့္တုိ႔အသင့္ျပင္ထားတဲ့အာဇာနည္ေန႔
ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းအထိမ္းအမွတ္ဥၾသသံေလးကုိတယ္လီဖုန္းထဲကေန
တုိက္ရုိက္နားေထာင္လုိက္ပါဦးၾဆာ”
လြမ္းဆြတ္တသယူၾကံဳးမရခံစားရသည့္ဥၾသသံရွည္ၾကီးကုိကၽြႏု္ပ္နားစုိက္ရင္း၊
အိပ္ယာထက္မွပက္လက္အေနအထားျဖင့္ပင္၊က်ဆံုးေလျပီးေသာအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကုိစိတ္မွရည္မွန္းတမ္းတဦးညြတ္ရပါ၏။
ဥၾသသံအဆံုးတြင္မူ..ဤေန႔ဤကာလသုိ႔ေရာက္ေလတုိင္းၾကားရစျမဲျဖစ္သည့္၊
သီခ်င္းသံသည္ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္၊ ဆုိ႔နင့္ဖြယ္အသံျဖင့္ ထြက္ေပၚလာျပန္ပါေလသည္။
“စနစ္အေျခေျပာင္းခဲ့ေပမဲ့၊အျဖစ္ေဟာင္းမ်ားေတာ့ေျဖေသာ္မေျပ၊
လြမ္းမ်က္ရည္ေျမချပီမုိ႔၊ေဆြးတသသ၊ေတြးဆမရႊင္ေပ၊ေရႊရင္ဆူကဲ
၊ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရပံုေတြ၊ယေန႔ထက္တုိင္အေျခ၊ေၾသာ္..၊မေမ့ရက္ႏုိင္ပါသေလ၊
(အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ)၂၊ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ရွိၾကပါေစ၊
ေတးကဗ်ာအႏုစာေခြ၊ေရးကာေတးျပဳ၊အေလးျပဳပါတယ္ေလ”
သရုပ္ေဖာ္သီဟေမာင္ေမာင္