ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ခရီးသည္ (၃)

တသေႏၶေႏၶ တေပလ်ဥ္းလ်ဥ္း တညွဥ္းဆုိးဆုိး အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖံု သက္တံု တက္တံု ဆူႀကံဳနိမ့္ျမင့္ တျဖင့္ တစ္ပါး ဆံုလည္ႏြားသုိ႔ ေျပးသြားက်င္လည္ခဲ့ရေသာဘဝသံသရာတစ္ခြင္၌အမွ်င္မျပတ္လူနတ္တိရိစၦာန္ ေနာက္ေၾကာင္း လွန္၍ ျပန္ၾကည့္မဆံုးေအာင္ ရွိေနေတာ့၏။

ထုိဘဝမ်ားစြာတြင္ ယခုအခါ တရားထူးရျခင္း၏အေၾကာင္းရင္း ဥပနိႆယ ကုသုိလ္ကံေထာက္မပံုကုိ ဆင္ျခင္ ေတာ္မူရာ ကႆပဘုရားလက္ထက္၌ ေက်းသား(ၾကက္တူေရြး)ျဖစ္ခဲ့သည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူ၏။ထုိေက်းသားမွာ ဘုရားရွင္အား လြန္စြာၾကည္ညိဳလွသျဖင့္ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ ထိပ္မွာ ယွက္၍ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူး သစ္သီးဆြမ္း လွဴခဲ့ဖူးသည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူ၏။ထုိကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္တုိ႔၌ေလာကီစည္းစိမ္မ်ား သူမတူေအာင္ ခံစားရသည့္ ဘဝမ်ားကိုလည္းျမင္ေတာ္မူ၏။

ထုိမွ ေနာက္ဘဝတစ္ခုတြင္ကား တကၠသုိလ္ျပည္၌ လြန္စြာထင္ရွားေသာ သမားေတာ္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးရာ ေဆးပညာျဖင့္ သတၱဝါတုိ႔အားကယ္မခဲ့ရဖူးသည္ကုိ ေတြ႕ရျပန္၏။" ထုိဘဝက ေတြ႔ႀကံဳ ဆက္ဆံခဲ့ဖူးသူတုိင္း ယခုအခါ ငါ့ထံသုိ႔လာေရာက္၍ ကိေလသာေရာဂါကင္းေဝးေအာင္ တရားတည္းဟူေသာေဆးကို စားသံုးၾက လိမ့္မည္"ဟုလည္း ျမင္ေတာ္မူ၏။

(ယခု ဆရာေတာ္၏ေဝေနယ်မ်ားလည္း ေဆးဆရာႀကီးဘဝတုန္းက ေဝေနယ်မ်ား ျဖစ္ဟန္တူ၏။)

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသာသနာေခတ္တြင္ သုဝဏၰဘူမိ သထံုျပည္၌ မႏုဟာမင္းႀကီး၏ဆရာ ဘားမဲ့ဆရာေတာ္

ဘဝလည္း တစ္ဘဝျဖစ္ခဲ့ရဖူးေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ေတာ္မူ၏။

ယခုဘဝမိခင္ေလာင္းေဒၚတုတ္၏ဝမ္းၾကာတုိက္၌ဆုိက္ေရာက္ကိန္းဝပ္မည္ရွိစဥ္ဖခင္ႀကီးဦးသန္႔၌အိပ္မက္ျမင္၏။

ရည္ရည္မြန္မြန္လူတစ္ေယာက္က "ဤအိမ္၌လာ၍ ေနပါရေစ"ဟုေျပာရာ"ဆင္းရဲလြန္း၍မေနခ်င္ပါႏွင့္"ဟု ေျပာသည္ကုိ မရ၍လက္ခံရသည္ဟု ဦးသန္႔ကေျပာခဲ့ဖူး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ "ေမာင္ေက်ာ္ဒင္" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္အသိဥာဏ္ေရာဥစၥာပါဆင္းရဲၿငိဳျငင္စြာ အသက္ရွည္ခဲ့ရရွာ၏။ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ ဘဝမ်ားမွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္အဟိတ္တိရစၦာန္ဘဝသာလွ်င္မ်ားျပားခဲ့သျဖင့္ ပစိၦမဘဝိက(ေနာက္ဆံုး) ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူ ရသည့္ယခုဘဝ၌ပင္အသိဥာဏ္ပညာအားနည္းေတာ္မူရ၏။ "ဘဝငါးရာတြင္ လူအျဖစ္ ႏွစ္ဘဝသာရခဲ့သည္" ဟု ေဟာေတာ္မူဖူးသည္။ လူ႔ဘဝကို အဘယ္မွ် ရခဲေၾကာင္းသတိျပဳၾကရာ၏။

ဂုိဏ္းဆရာ၏တေဘာင္စကားဦးကဝိေလ်ာင္းလ်ာ"ေမာင္ေက်ာ္ဒင္"သည္ဆင္းရဲၿငိဳျငင္စြာမင္းေစဘဝဝမ္းေက်ာင္းခဲ့
ရစဥ္အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါတစ္ရြာတည္းေန"မေရႊရည္"ဆုိသူအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးႏွင့္သင့္ျမတ္၍သား
သမီးငါးေယာက္ထြန္းကားခဲ့၏။ေလးဦးမွာငယ္စဥ္ကပင္ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကရာကုိရွိန္ေခၚ ကုိကံညြန္႔တစ္ဦးသာလွ်င္ ရွိ
သည္။
အသက္၃၀တြင္ လခစားအလုပ္မွ ထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ မိဘလက္ငုတ္ ေတာင္ယာအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးရ၏။
ကုိေက်ာ္ဒင္မွဦးေက်ာ္ဒင္ျဖစ္ကာဘဝျဖစ္စဥ္မွာလည္းတက္သုတ္ႏွင္၍လာေတာ့၏။ဘုရားရွင္ကဲ့သုိ႔ေသာပုဂၢိဳလ္ထူး
ႀကီးမ်ား အနီးအပါးတြင္ ေဒဝီလ၊ေကာ႑ညစေသာ ေလာကီဆရာႀကီးမ်ား ကပ္ေျမွာင္၍ရွိေနတတ္ၾက သကဲ့သုိ႔ ဦးေက်ာ္ဒင္၏အနီးအပါးတြင္လည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးစံတင္မွာေကာ႑ည ပင္ျဖစ္၏။ ဦးစံတင္အား“သမာဓိ ေမွာ္ေအာင္သူ”ဟု ေျပာသူက ေျပာ၍ “ရံခါ ကမၻာေစာင့္နတ္ႀကီးမ်ား ပူးကပ္ခံရသူ” ဟု
ဆုိသူက ဆုိၾကေလသည္။ေလာကီႏွင့္ေလာကုတၱရာသည္ ခြဲ၍မရသကဲ့သို႔ ထိုမျမင္ရေသာ ျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ားက
လည္းပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားအနီးအပါးတြင္ကပ္ဝင္လာတတ္ေပသည္။

တစ္ေန႔တြင္ ဦးေက်ာ္ဒင္အိမ္သုိ႔ ဦးစံတင္ေရာက္လာ၏။ခရီးေရာက္မဆုိက္ ဦးစံတင္က ေအာက္ပါတေဘာင္ကုိ ရြတ္ျပသည္။

ဦးစံတင္သည္တေဘာင္ကိုရြတ္ျပၿပီး အဓိပၸါယ္ကုိပါဆက္၍ရွင္းျပေနသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ဒင္မွာ ဘုမသိဘမသိ နားေထာင္ရင္း အင္း…..လုိက္ေနရျပန္၏။
"အမယ္ဗုဓ္ခ်ည္ခင္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ႐ႈပ္႐ႈပ္ ရက္ကန္းစင္က်ရင္ရွင္းသြားတာပဲ ကုိေက်ာ္ဒင္ရဲ႔။ အမယ္ဗုဓ္ေခၚ တဲ့ ဒီဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ အဝိဇၹာခ်ည္ခင္႐ႈပ္ႀကီးကုိ သတိပဌာန္ရက္ကန္းစင္မွာ သတိလြန္းတစ္လံုးတည္း နဲ႔ပဲ ကုိေက်ာ္ဒင္ ခင္ဗ်ား ရွင္းရလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ "

"အဲဒီအခါမွာ စြန္းလြန္းရြာေတာင္ဘက္မွာ တကယ့္ရက္ကန္းစင္လဲ ေပၚလိမ့္မယ္၊ရက္ကန္းစင္ေပၚတဲ့ကၽြန္းဖုိကုန္း မွာခင္ဗ်ားသာသနာျပဳရလိမ့္မယ္။သာသနာျပဳတဲ့အခါ ကၽြန္းတုိင္ႏွစ္လံုးလဲ ပါလိမ့္မယ္။“ဘုရားငုတ္တုိေရာင္ ေတာ္လႊတ္” ဆိုတာက ပဋိပတၱိသာသနာေတာ္ႀကီးငုတ္တိုေနခဲ့တာ ျပန္ေပၚလာေတာ့မယ္လို႔ ဆိုလိုတာပဲဗ်။ အဲဒီေတာ"့ ကိုေက်ာ္ဒင္ ခင္ဗ်ားရဲ႔တရားလက္ခတ္သံကို တႏူိင္ငံလံုး သံုးဆယ့္တစ္ဘံုလံုးက ၾကားလာရမွာ"ဟု
ဆက္တုိက္မေမာႏိုင္မပန္းႏုိင္ ေျပာလ်က္ရွိရာ.........

"မြန္းစံတင္…. ေတာ္စမ္းပါကြာ၊ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ေတြ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔"ဟုဦးေက်ာ္ဒင္က မၾကားလုိဟန္ ေျပာလုိက္ေသာအခါ …

"ခင္ဗ်ား...... ေစာင့္ၾကည့္ေသးတာေပါ့" ဟုေျပာလုိက္၏။

အေမွာင္ခြင္းမည့္ဆီမီးတစ္ေထာင္
ဦးေက်ာ္ဒင္ႏွင့္မေရႊရည္သည္ ထုိႏွစ္တြင္ အထုိက္အေလ်ာက္ေသာင္သာသျဖင့္ယာတစ္ကြက္ကိုပင္ ဝယ္ယူ ကာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ယာရွင္း ခုတ္ထြင္ေနၾကရာ-

"ရွင္ ေရႊရည္ေရ႔၊တို႔ဒီႏွစ္ဒီယာထဲမွာ ႏွမ္းႀကဲၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ႏွမ္းအတင္းငါးဆယ္သာ ထြက္ပေစ၊ဘုရားမွာ ဆီမီးတစ္ေထာင္ ပူေဇာ္ရေအာင္ေဟ့"ဟုဦးေက်ာ္ဒင္က ေပါက္ျပားကုိင္၍ နားရင္း ေျပာလုိက္၏။

"ငါးဆယ္မရပါနဲ႔ဦးေတာ္၊ ေလးဆယ္ပဲရရ၊ဆီမီးပူေဇာ္ရတာပ"ဟုမေရႊရည္ကသစ္ျမစ္သစ္မိႈက္ ေကာက္ရင္းခ်က္
ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္သည္။

"ေအး-ေကာင္းသေဟ့၊ကတိမဖ်က္တမ္းေနာ္"ဟုဦးေက်ာ္ဒင္က ေျပာဆုိကာအတန္ငယ္စကားရပ္၍စိတ္ကူးျဖင့္
အလွဴေပးၾကည့္လ်က္-

"ေရွးကလိုအတီးအမႈတ္ေတြနဲ႔ငါမသြားခ်င္ဘူးကြာ၊ကေလးမေတြလက္ဝတ္လက္စားေပ်ာက္ေနရင္တုိ႔တာဝန္ျဖစ္ေန
ဦးမယ္၊ ႐ိုး႐ိုးပဲသြားၾကမယ္"ဟုမေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ ေတာင္ယာခုတ္ရင္း စိတ္ကူးအလွဴ ေပးေနမိၾက၏။

မုိးက်၍ ႏွမ္းမ်ားႀကဲၾကရာမုိးေခါင္ေနသျဖင့္ႏွမ္းပင္မ်ား ေသလုေသခင္ျဖစ္သြား၏။က်န္ယာနီးခ်င္းအခင္းမ်ားအား
လံုးေသကုန္ၾက၏။ဦးေက်ာ္ဒင္၏ႏွမ္းခင္းမွာမူမေသမီမုိးရ၍ထူးထူးျခားျခား ႏွမ္းမ်ားရခဲ့သည္။
မေရႊရည္ ေတာင့္တသည့္အတုိင္း အတင္းေလးဆယ္တိတိ တစ္လက္ဆြမ္းမွ် မပုိ မလုိ ရွိေလ၏။

ထုိႏွစ္ ၁၂၈၁ခုသီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ ဘုရားတရားသံဃာအား ဆီသံုးပိႆာစီလွဴ၍ ပရိတ္တရား နာၾကားၾက၏။ထုိႏွစ္တြင္ စီးပြားလည္းတက္၊ေဒၚေရႊရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ကလည္း ကုိက္ညီ၍ေဒၚေရႊရည္ လည္း ပရိတ္နာလာသူမ်ားအား ေဆး၊ကြမ္း၊လက္ဖက္ျဖင့္ ဧည့္ခံရသည္ကို မေမာႏူိင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။
သူမ်ားအား ေဆး၊ကြမ္း၊ လက္ဖက္ျဖင့္ ဧည့္ခံ ရသည္ကုိမေမာႏုိင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။

ထုိေန႔ ေနဝင္သည္ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္ရြာ၏အေရွ႔ေတာင္ဘက္ရွိ ေစတီေတာ္သုိ႔သြားကာ ဆီမီးပူေဇာ္ၾကသည္။
ဦးေက်ာ္ဒင္ကား ေစတီအပါးမွမခြာ။ဆီမီးေတာက္မ်ားကုိ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ပီတိျဖစ္ေန၏။ဆီမီးခြက္ထဲမွမီးစာ
အဖ်ားမွာ မည္း၍မည္း၍လာ၏။ ဆီမီးအညႊန္႔ကေလးမ်ားက အဆက္မျပတ္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တလွ်ပ္လွ်ပ္တက္၍ တက္၍ လာ၏။ဆီမ်ား ဆူေဝ၍ ပြက္လာ၏။အခ်ဳိ႔မီးခြက္မ်ား မီးစာကုန္ ဆီခန္း၍ ၿငိမ္းသြား၏။
ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္းက မီးပူေၾကာင့္ဆူေဝကာ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေသာအသံႏွင့္ ဆီမီးခြက္မ်ား၏
ေတာက္ေလာင္ခ်ဳပ္ၿငိိမ္းမႈမ်ားက သူ႔အား တၿဖိဳးၿဖိဳးတျဖန္းျဖန္းႏွင့္ ၾကက္သီးေမြးညင္းထေစ၏။

ဇနကမင္းႀကီးႏွင့္ကရ႑ကမင္းႀကီးတုိ႔အား အပြင့္အသီးေၾကာင့္ ခက္ရြက္က်ဳိးရေသာသစ္ပင္မ်ားက ေတာထြက္ ရန္ တရားေဟာျပေနသကဲ့သုိ႔ ဆီိမီးခြက္မ်ားကလည္း ဦးေက်ာ္ဒင္အားအဘယ္သုိ႔ေသာ တရားကုိ ေဟာျပလိုက္
သည္မသိ။ ဦးေက်ာ္ဒင္ကား ခ်က္ခ်င္းထုိင္ကာ ဘုရားကုိ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆုေတာင္းလုိက္ေတာ့သည္။

"ယခုေနသာ ငါဆုေတာင္းရရင္ ဧကႏၱ ေတာင္းတုိင္းရမွာဘဲ"ဟုလည္း ပီတိအဟုန္ျဖင့္ယံုၾကည္ စိ္တ္ဝင္ကာ-

"ဤသုိ႔အလင္းေရာင္ဆီမီးအလွဴေၾကာင့္အကၽြႏ္ုပ္သည္ရဟန္းျဖစ္ရပါလို၏။ရဟန္းျဖစ္ေသာအခါအကၽြႏ္ုပ္တရား
ေဟာေျပာဆံုးမသည့္အတုိင္း သတၱဝါေတြက်င့္ႀကံႏုိင္ၾကပါေစ"ဟု စိတ္အၾကံေပၚလာသည့္အတုိင္း ဆုေတာင္း လုိက္သည္။

ဆုေတာင္းၿပီးသြားေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္"ငါဘယ္လိုလုပ္ တရားေဟာႏုိင္မတုံး၊စာမွမတတ္ဘဲ"ဟူေသာ မိမိ ေတာင့္တခ်က္ကို အႏုတ္လကၡဏာျပသည့္ ေနာင္တပူပန္မႈက ဝင္လာျပန္၏။
“စာတတ္မွသာ တရားေဟာႏုိင္မည္ ” ဟု ထင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။တိုးတက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္သည္မွာ
လည္း ထုိစိတ္ပင္ျဖစ္၍နိမ့္က်ေစႏုိင္သည္မွာလည္း ထိုစိတ္ပင္တည္း။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစဆီမီးတစ္ေထာင္အလင္းကအေမွာင္ခြင္းေလၿပီ။
မေသေသာ တရား ရွာသင့္ၿပီ
“ပစၥည္းဥစၥာတက္ရင္ လူေသတတ္တယ္”ဟူေသာအစြဲက ဦးေက်ာ္ဒင္အား ဥပါဒါန္ျဖစ္ေစ၏။ထိုႏွစ္ ဦးေက်ာ္ဒင္
တို႔လင္မယား ထူးထူးျခားျခားစီးပြားတက္သည္။ျမင္းၿခံၿမိဳ႔႔႔၌ ပလိပ္ေရာဂါျဖစ္၍ ေန႔စဥ္သုႆန္၌ လူစည္ကား ေန၏။သူအုိ၊သူနာ၊သူေသ ရဟန္း နိမိတ္ႀကီးေလးပါး ထင္သက့ဲသုိ႔ ဦးေက်ာ္ဒင္၌လည္းေသျခင္းတရားက အရိပ္ နိမိတ္မ်ားျပလ်က္ရွိ၏။
“ပလိပ္ကပ္ေရာဂါထဲမ်ား ခုေနပါသြားရင္ ငါ့မွာဘာကုသိုလ္မွ မယ္မယ္ရရ အားကုိးစရာမရွိေသးပါလား ” ဟု နီး ကပ္ေသာ ေသေဘးႀကီးကုိေတြး၍ မိမိကုိယ္ကို စစ္ေဆးၾကည့္မိကာမွ ပုိ၍ ၾကက္သီးထေနမိ၏။

တေပါင္းလ၏ညတစ္ညတြင္ဦးေက်ာ္ဒင္သည္အလန္႔တၾကားအိပ္ယာမွထကာ ဗလံုးဗေထြး မပီမသအသံႀကီးျဖင့္
မေရႊရည္အား အိပ္ယာမွ လႈပ္ႏုိးလုိက္သည္။ မေရႊရည္မွာ -

"ဘာလဲ ကုိေက်ာ္ဒင္ရဲ့"ဟု အလန္႔တၾကား ထူးထူးထထ ထထုိင္လုိက္၏။

ဦးေက်ာ္ဒင္မွာ ကတုန္ ကရင္ျဖစ္လ်က္ -

"ေရႊရည္ရ၊ ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ စမ္းၾကည့္ပါဦး၊ ငါေတာ့ ေသရေတာ့မွာပါကြာ…."ဟု ဆုိကာ အိပ္မက္မက္ပံုကုိ ေျပာ ျပသည္။

"ေရႊရည္ရယ္၊ တုိ႔အိမ္ေရွ႔ကမ႑ပ္ထဲမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ႂကြလာၿပီး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ၿပံဳးေတာ္မူတာ ဖူး ရတယ္၊ဒါနဲ႔ငါက ညည္းလက္ထဲကဆြမ္းအုပ္ကုိယူၿပီး ငါကိုယ္တုိင္ဆြမ္းကပ္ရတယ္၊ဆြမ္းကပ္ေတာ့ ဘုရားဆင္းတု
ကေျပာတယ္၊“သတၱဝါေတြဟာတယ္႐ႈပ္တယ္၊ငါယခုသာစကားေျပာမယ္၊ေနာက္မေျပာေတာ့ဘူးတဲ့။”ကဲပါ၊ဟယ္….ဘုရားမီးပူေဇာ္ရေအာင္ငါ့ကုိဖေယာင္းတုိင္ေပးစမ္းပါ။ငါေတာ့ ဘုရားမီး ပူေဇာ္ရေအာင္ ငါ့ကို ဖေယာင္းတိုင္ ေပးစမ္းပါ။ငါေတာ့ ေသရေတာ့မွာပါ၊ေနာက္ဆံုး ကုသိုလ္လုပ္
ရေအာင္ ဘုရားႁကြလာၿပီး သတိေပးတာေနမွာဘဲ" ဟုေျပာျပ၏။

"အိပ္မက္အေၾကာင္းဘယ္သူ႔မွမေျပာရင္ဖေယာင္းတုိင္ေပးမယ္"ဟုကတိခံေစကာ ဖေယာင္းတုိင္ေပးလုိက္၏။

ဦးေက်ာ္ဒင္လည္းဖေယာင္းတုိင္ယူၿပီးခ်က္ခ်င္းပင္ဘုရားဘက္သုိ႔ထြက္သြား၏။ဘုရားသုိ႔ေရာက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္း ဦးခ်ီတုိင္ႏွင့္ေတြ႔၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရာ ေသရမည္ေၾကာက္၍ ဘုရားမီး ပူေဇာ္ရန္လာေၾကာင္း ေျပာျပ ေသာအခါ ဦးခ်ီတုိင္က ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေမးစမ္းၿပီး တြက္ခ်က္ၾကည့္၏။

"ဟ….မြန္းေက်ာ္ဒင္၊မင္းစေနၿဂိဳဟ္ထဲမွာပါလားကြ၊ ေအး…. ေၾကာက္ေတာ့လဲသိပ္ေၾကာက္မေနနဲ႔ေပါ့၊မင္းအိမ္မွာ
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းထြက္ကိန္းလည္း ေတြ႔ေနရတယ္"ဟု ေျပာလုိက္ရာ -

"ဟ …. မေျပာစမ္းပါနဲ႔ကြာ၊ နဂုိကမွ ေၾကာက္ရတဲ့အထဲ"ဟု ေျပာလွ်င္ -

"ငါက ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ေဗဒင္က ေျပာတာ"ဟု ထပ္၍ ေလာျပန္သျဖင့္

ဦးေက်ာ္ဒင္မွာ ေဆာက္တည္ရာမရ ပုိ၍ပင္ ေၾကာက္လန္႔ေနေတာ့သည္။ေသရမည္ကို ေၾကာက္လန္႔လွ၍ မေသ တရားရွာျခင္းအားျဖင့္ ႀကိဳးစား၍ ဘုရားဝတ္တက္မည္ ဟု အားခဲလုိက္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ဦးခ်ီတုိင္ႏွင့္

ဦးစံတင္ တုိ႔ကုိလည္း ေန႔စဥ္ ဝတ္တက္ ဝတ္ကပ္ ေခၚရန္ သတိေပးေတာင္းပန္ထား၏။
အေၾကာင္းတရားတို႔သည္ ဆန္းႀကယ္လွကုန္၏။ တထစ္ခ် သတ္မွတ္ျပီး လႊတ္လိုက္ေသာ ကံတရားက အခ်ိန္
နီးကပ္လွျပီ ျဖစ္၍ ဘဝကို အက်ဥ္းရုန္းကာ တက္သုတ္ႏွင္ေလေတာ့သည္။
မ်ားမၾကာမီကာလ လသာေသာ ညတစ္ည၌ ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ဦးစံတင္ႏွင့္အတူ အိမ္ေရွ႔ကြပ္ပ်စ္၌ စကား ေျပာရင္းႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ေပ်ာ္သြားၾက၏။တစ္နာရီခန္႔ရွိလွ်င္ ဦးေက်ာ္ဒင္က ဦးစံတင္အား အလန္႔တႀကား လႈပ္၍ႏႈိးၿပီးလွ်င္ -

"ကဲ….မင္းေျပာတာ ငါနားမလည္ဘူးကြ၊ ဆက္ၿပီး ေျပာစမ္းပါဦး"ဟုေလာတုိက္ေမးရာ ဦးစံတင္မွာ အိပ္မႈန္စံုမႊား ျဖင့္ -

"က်ဳပ္ဘာေျပာလုိ႔လဲ"ဟု ေၾကာင္အမ္းအမ္း ေျပာလုိက္ကာမွ ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ မိမိဘာသာ အိပ္မက္ထဲတြင္
ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာၾကရာ နားမရွင္း၍ထပ္ေမးမည္ရွိစဥ္ ႏုိးလာေသာ္လည္း အိပ္မက္ဇာတ္လမ္းအရ ဆက္၍ ေမးေနမိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရသြား၏။

ဦးေက်ာ္ဒင္ခမ်ာ ေသျခင္းေဘးေၾကာင့္ မအိပ္ႏုိ္္င္မစားႏုိင္ျဖစ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္သည္ဆုိရေစကာမူ ၾကက္ႏုိး အိပ္ျဖစ္
ေနရွာ၏။ သမၼာေဒဝနတ္တုိ႔ အပူတျပင္းႏႈိးေဆာ္ေနဟန္ရွိသည္။

“ငါေတာ့ ေသဖုိ႔ရက္နီးေနၿပီ ထင္ပါရဲ႔သူငယ္ခ်င္းရာ၊ခုတစ္ခါ အိပ္မက္မက္ျပန္တယ္။မင္းက ငါ့ကုိ ေျပာတယ္၊
“သတၱဝါေတြဟာ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းေနၿပီ၊ ကပ္ႀကီးသံုးပါးဆုိက္ေနတယ္၊ မ်က္စိလယ္လမ္းမွားၿပီး ေခ်ာက္္ကမ္းပါး က်ကုန္ျပီ” လို႔ ေျပာေတာ့ ငါ က “ေခ်ာက္ကမ္းပါး က်မွန္းေတာ့ သိတယ္။ခုေနမ်ား လမ္းမွန္ ေတြ႔ရင္ လုိက္ခ်င္ပါသကြာ"လို႔ ျပန္ေျပာတာကိုးကြ၊ ဒီေတာ့မင္းက“လမ္းမွန္ေရာက္ခ်င္ရင္ မခက္ပါဘူး၊ လမ္းဆံု လမ္းမ လမ္းေလးခြကေန ေစာင့္ပါ၊လမ္းမွန္ျပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ ေပၚလာလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာတာကို ငါ နားမရွင္းလို႔ ေမးတာ၊လက္စသတ္ေတာ့ မင္းလည္းဘယ္သိမလဲ။အိပ္မက္ထဲမွာ ေျပာၾကတဲ့ စကားဟာကိုး ”

ပထမတစ္ရက္ႏွစ္ရက္တြင္ ရြာထဲကအဘိဓမၼာဆရာ စာသမားမ်ားသာ လာၾက၏။သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ကား စတီးဘရားသားစက္ထဲမွ စာေရးႀကီးဦးဘစံသည္ အထူးမပင့္ဖိတ္ရဘဲ တရားေဆြးေႏြးရန္ေပါက္လာ၏။ စက္ထဲသို႔ ထင္းေရာင္းလာၾကေသာ အညာဘက္မွ လွည္းသမားႏွစ္ေယာက္လည္း စာေရးႀကီးႏွင့္လုိက္ပါ လာ ၾကသည္။လွည္းသမားတစ္ဦးမွာ ဘုန္းၾကီးလူထြက္၊ လယ္တီဆရာေတာ္၏ တပည့္ျဖစ္၍ အာနာပါန ကမၼ႒ာန္း
အေၾကာင္းကုိ ပါဠိမ်ား ရြတ္ကာရြတ္ကာ မ်ားစြာ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးသည္။
စာေရးႀကီးဦးဘစံကား အာနာပါနအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္မွ်သာ ေျပာ၍ လွည္းသမားႏွင့္ စြန္းလြန္းမွ တရားဆရာမ်ားကို မိတ္ဆက္ေပး၏။ဦးဘစံကား လယ္တီဆရာေတာ္ကပင္ တရားထူး ရထားသူ ျဖစ္ေၾကာင္း
(တရားစစ္ေမးၿပီး)သာဓု ေခၚခံရသူၿဖစ္သည္။အရိယာပုဂိၢဳလ္ထူးပင္တည္း။

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္တရားသမားအဘိဓမၼာသမားမ်ားအားရပါးရ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ကိုအနားမွထိုင္၍သက္ျပင္းခ်
ကာ မလႈပ္မရွက္ ေတြေတြႀကီး နားစိုက္ေန၏။သူတို့ေျပာေသာစကားမ်ားတြင္ နားမလည္သည္က မ်ားသည္။ သို ့ ေသာ္ “အာနာပါန ” ဟူေသာ စကားကို ထပ္ခ်ည့္တလဲလဲ ေျပာဆိုေနၾကရာ “အာနာပါန” ဟူေသာ အသံကို
ၾကားရခါမွ်ျဖင့္ ဦးေက်ာ္ဒင္မွာ ၾကက္သီးတဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ထေန။
အာနာပါနႏွင့္ ေျပာင္း႐ိုးစဥ္း၍ ေကာင္း
ေနာက္တစ္ရက္ည စာေရးၾကီး ဦးဘစံ ႁကြလာေသာအခါ ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ မ႑ပ္အဝင္မွ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ကာ-

"စာေရးႀကီး ၊ခင္ဗ်ားတုိ႔ တရားအလုပ္က က်ဳပ္တုိ႔လုိစာမတတ္တဲ့လူလုပ္လုိ႔ရပါ့မလား"ဟု စုိးရိမ္တႀကီး ေမးရာ

"အုိ … စာတတ္တာမတတ္တာလုိရင္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။တကယ္ယံုၿပီးအဟုတ္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔သာအေရးႀကီးတာပါ။ သဒၶါ ဝီရိယ ရွိဖုိ႔လုိတာပါပဲ" ဟုေျပာလုိက္၏။

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိလုပ္ရမတံုး"ဟု ဆက္၍ေမးျပန္သျဖင့္….

"ထြက္သက္ဝင္သက္မွတ္ေနရံုပါပဲ"ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိဦးဘစံသည္မ႑ပ္တြင္းရွိသူ၏ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားရွိရာသုိ႔ဝင္
သြား၏။ ထံုးစံအတိုင္းေဟာေျပာေဆြးေႏြးေနၾကျပန္သည္။

ဦးေက်ာ္ဒင္ကား မ႑ပ္ထဲသုိ႔ပင္ မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေဘးအဖီထဲ သြားကာဂုန္နီအိတ္အခင္း ခင္းထားေသာ ပက္လက္ကုလားထုိင္၌ထုိင္၍ "ဟင္း- ဝင္တယ္၊ ဟင္း…ထြက္တယ္"ဟု လူမသိ ေအာင္ က်ိတ္၍ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ႐ွဴ႐ႈိက္ မွတ္႐ႈေနေလေတာ့၏။

ထြက္ေလ…. ဝင္ေလ အဝင္အထြက္မွ်ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္အရသာေတြ႔စ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ အရတြင္ အနာဂါမ္ ေဒၚေငြဘံုႀကီးထံမွ သတိပဌာန္ အမွတ္တရားမွတ္ဖူးသူ ဦးေရႊလုပ္သည္ အိမ္သုိ႔ေရာက္လာကာ

"အသိလုိက္ရေသးတယ္"ဟု ဆုိ၍ ….

"ဘယ္လို အသိလုိက္ရမတံုး"ဟု ေမးလွ်င္ ….

"သိ… သိ… သိ ေပါ့ကြာ"ဟု လြယ္လြယ္ပင္ ဦးေရႊလုပ္က ေျပာ၏။

"အသိလုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မတံုး"ဟု ဦးေက်ာ္ဒင္က ေမးျပန္၍….

"ကုသိုလ္ရတာေပါ့ကြာ"ဟု သာေျဖေလသည္။ဦးေက်ာ္ဒင္ကလည္း ….

" ငါလုပ္ရင္ မုခ် ရ- ရမယ္"ဟု တစ္ထစ္ခ် စြဲၿမဲယံုၾကည္သြားၿပီျဖစ္၍ ….

"ကုသုိလ္ရရင္ လုပ္မယ္ဗ်ာ"ဟု ဆုိကာ ထုိအသိမွ်ေလာက္ျဖင့္ အာနာပါနကုိစတင္ခဲ့ရရွာ၏။
အားက်ဖြယ္ႀကီးပါေပ။

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ဤမွ်ေလာက္ေသာအသိျဖင့္ အခ်ိန္ရွိသမွ် သတိကပ္ၿပီးလာခဲ့ရာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တုိးတက္လာ၏။ ႏြားစာအတြက္ ေျပာင္းရုိးမ်ားကုိစဥ္းရာ၌လည္း သတိကပ္ၿပီးစဥ္းရာ ေဗ်ာက္ကနဲ ေဗ်ာက္ကနဲ ေျပာင္းရုိးျဖတ္သံႏွင့္ အမွတ္သတိအံက်ျဖစ္ကာ တိကနဲတိကနဲ ခ်က္က်က်သြားသည္ကုိ ပီတိျဖစ္ေန၏။ ေမာရမွန္းပင္ မသိေခ်။

"အင္း …. ခုမွ ပုိုၿပီးေနရာက်၊ကုသုိလ္လဲရ၊ေျပာင္းရုိးစဥ္း လဲမ်ားမ်ားရ၊အေမာလဲ သက္သာေသး"ဟု ေတြးကာ ဝမ္းသာအားရ ေန႔ညမျပတ္ ေရခပ္ရင္း၊ႏြားေက်ာင္းရင္း၊ေပါင္းႏုတ္ရင္း၊ယာလုပ္ရင္းတစ္ခ်ိန္ထဲအလုပ္ႏွစ္ခုၿပီးေန ေလ၏။႐ႈပံုမွတ္ပံုလည္း "မုဆုိးစိုင္သင္"ဟူသကဲ့သုိ႔အလုပ္ကပင္တည့္၍တည့္၍ ေပးသြားေလသည္။အိပ္ေသာ အခါ ေခါင္း၊လက္၊ ေျခ၊ကုိယ္အဂါၤအေနအထားကုိ တမင္ျပဳျပင္မေနရဘဲအိပ္ရင္းက ေနသားတက်အလုိလို ျပင္ျပီး သားျဖစ္သြားသကဲ့သုိ႔တည္း။ တရားကိုသာအားထုတ္ပါေလ။ မွားလွ်င္တရားကပင္ျပင္ေပးသြားလိမ့္မည္ဟူ၏။
ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္သုိ႔ သြား၍လည္း ညအိပ္ညေန အားထုတ္၏။ အလင္းေရာင္မ်ားကုိ ေတြ႔ေသာအခါ-

"ငါတရားအားထုတ္လုိ႔ဘုရားေရာင္ျခည္ေတာ္ဖူးရပေဟ့"ဟုတိုး၍ႀကိဳးစားျပန္၏။မ်က္ႏွာအနီး၌ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာ အလင္းလံုးကေလးမ်ားကုိျမင္ရျပန္ေသာအခါတစ္မ်ဳိးအားတက္ကာစုိက္၍ၾကည့္မိ၏။ၾကည့္လွ်င္အလင္းလံုးကေလး
မ်ားကအေပၚသုိ႔တက္၍တက္၍သြား၏။တက္၍တက္၍သြားတုိင္း…."တက္ဟာတက္ဟာ"ဟုအားေပးရင္းစိတ္ကအမွီ
လုိက္၍ ၾကည့္ရာ တိမ္ေပၚသုိ႔ပင္ ေရာက္သြား၏။

"အင္း….တယ္လဲဟုတ္ပါကလား။ငါတိမ္ေပၚကုိေတာင္ေရာက္ေနႏုိင္မွေကာ"ဟုမေမာႏုိင္ေအာင္ ေက်နပ္လ်က္ရွိ
သည္။မၾကာမီ အလင္းလံုးကေလးမ်ားကုိ တက္၍တက္၍လုိက္ရင္းဘံုနန္း ျပႆဒ္ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရျပန္ရာ….

"အင္း…တရားအားထုတ္လုိ႔ငါေသရင္ ေနရမယ့္ ျပာႆဒ္ႀကီးေတြပဲ"ဟုယူဆကာမေၾကာက္မရြံ႔စြန္႔စြန္႔စားစား တိုး၍ အားထုတ္ျပန္ေလ၏။

(ယခုေခတ္ကဲ့သုိ႔ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမရွိေသး၍စိတ္ကူးေပါက္သလုိလုပ္ေနရသည္ကုိသတိျပဳပါ။ဤယခုေရးေနသည္
မွာ ဆရာေတာ္ျပန္ေဟာသည့္အတုိင္းေရးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ )

မွတ္ခ်က္။။အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ဆရာတုိင္ကုိယ္တုိင္ေဟာၾကားေသာမူရင္းအသံကုိအင္တာ
နက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ရွာေဖြနာယူႏုိင္ပါသည္။

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ လူေတြ ေျပာပံု ဆုိပံု၊လုပ္ပံု ကုိင္ပံုတုိ႔ကုိ ျမင္ေလ ေၾကာက္ေလ၊ငရဲခံေနရသည့္ သတၱဝါမ်ားကုိ ျမင္ေလ ထိတ္လန္႔ေလ ျဖစ္ေန၏။ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔ေလ ဝီရိယကုိတုိးျမွင့္ေလျဖစ္သည္။သြားလည္း ဒီစိတ္ အိပ္လည္းဒီစိတ္ျဖင့္ က်ိတ္မွိတ္ျပီး လုပ္ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ “ငါတို႔ေတာ့ နိဗၺာန္မရခ်င္ ေနေပေစ ၊ ဒီ
ေလာက္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ဘူး” ဟု ထင္ရ၏။

ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ေလ်ာ့တြက္ၾကသည္။"သူဒီလုိဒုကၡခံႏုိင္တာပါရမီရွိလုိ႔"ဟု ျမွင့္၍တြက္တတ္ၾကျပန္၏။မဟုတ္ေခ်။

လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္လွ်င္တျဖည္းျဖည္းရက္ပုိင္းမွ်ျဖင့္ဓမၼအရသာ ေတြ႔ကာယံုၾကည္မႈ(သဒၶါ)၊တုိးလာ၏၊ယံုၾကည္မႈ
တိုးလွ်င္ ဝီရိယတုိး၏။ဝီရိယတုိးလွ်င္ သတိတုိး၏။သတိတုိးလွ်င္ သမာဓိတုိး၏။သမာဓိတုိးလွ်င္ ပညာတုိး၏။တမင္ ိႀကိဳးစားဖ်စ္ညွစ္၍ လုပ္ေနရသည္ မဟုတ္ေခ်။

တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ အပူဓာတ္မ်ား ကင္းကာေအးၿငိမ္း၍ ေအးၿငိမ္း၍ လာသည္ကုိ ကုိယ္တုိင္ပင္ သိလာ၏။ သူမ်ားေဟာစရာ၊ တိုက္တြန္းစရာမလို။

ယင္းကုိပင္"အကာလိေကာ=ခ်က္ခ်င္းအက်ဳိးရႏုိင္သည္။သႏိၵ႒ိေကာ=ကုိယ္တုိင္လက္ငင္းခံစားေတြ႔ရွိႏုိင္သည္"ဟု တရား ေတာ္က ဆုိေလသည္။

လက္ေတြ႔စမ္းဖုိ႔၊လုပ္ၾကည့္ဖုိ႔သာ အေရးႀကီး၏။"ဒီလုိမွန္းသိငါ အေစာႀကီးက(ငယ္ငယ္က)မလုပ္ရေလလား" ဟု
ေယာဂီတုိင္းေနာင္တျဖစ္ၾကရသည္။ေျပာရသည္ထက္အလုပ္ကပုိ၍လြယ္၏။ထုိ႔ေၾကာင္“ဧဟိပႆိေကာ=မယံု ရင္လာလွည့္ စမ္း၍ၾကည့္ ” ဟု အာမခံရဲျခင္းျဖစ္သည္။ လူတိုင္း မလုပ္တတ္မရိွရေအာင္လည္း ရွင္းလင္း၏။
လြယ္ကူ၏။သုိ႔ရာတြင္ လက္ေတြ႔ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လုပ္လုိသူူမ်ား ရွားပါးလွသျဖင့္ တဖြဖြ ေဟာရလြန္း၍-
“ႏြားစာမွ ရရဟု က်တ္တီးကုန္းမွာ ေတာင္ယာလုပ္ရသလုိ တစ္ပုဒ္ တစ္ပါဒမွ်သိရင္ မနည္းအက်ဳိးမ်ားမည္ ဟု ယူဆ၍ ဒီေလာက္ငါေျပာျပလုိ႔မွ မသိမျမင္တဲ့ပုထုဇဥ္အမုိက္အကန္းေတြကုိ ငါဘာတတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ" ဟုတစ္ခါ ကဘုရားရွင္ပင္လွ်င္ညည္းညဴေတာ္မူဖူး၏။ (ခႏၶဝဂၢ-ေခတၱဴပမ သုတ္။)
ထုိခ်မ္းသာကားအေဖာ္မလို၊သေႏၱာ= ေအးျငိမ္း၏။ ပဏီေတာ= ၿမိန္၏။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈမရွိ။
အေသစနေကာ=ပုိ၍ ေကာင္းေအာင္တစ္စံုတစ္ရာျဖည့္စြက္(ႏွမ္းျဖဴး)စရာမလုိ၊အလုိလုိ႔ကုိအရသာရွိေန၏။

ျပဆုိၿပီး (ဣေျႏၵငါးပါး၊ဗုိလ္ငါးပါးဟုလည္း ေခၚဆုိရေသာ) သဒၶါ၊ဝီရိယ၊ သတိ၊သမာဓိ၊ ပညာငါးမ်ဳိး တုိးတက္လာ ေလပုိ၍အရသာရွိေလအသိညာဏ္တုိးေလျဖစ္ေတာ့သည္။ထုိအခါအာရံုငါးပါး၏ခုိင္းေစရာလုိက္ပါေနၾကရေသာလူမ်ားစုႏွင့္
ခြဲခြာကာတစ္ကုိယ္တည္း ေနႏိုင္သည္မွာသတၱိေကာင္းလြန္း၍၊ပါရမီရွိလြန္း၍မဟုတ္။အလုိလုိခံႏုိင္ရည္ရွိသြား၏။ ခ်မ္းသာေန ၏။ လူသာမန္တုိ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာ၍ မရႏုိင္ၿပီ။

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ႏွာသီးဖ်ား၌ထြက္ေလဝင္ေလတုိ႔ထြက္တုိင္းထိ၊ထိတုိင္းသိ၊ဝင္တုိင္းထိ၊ထိတုိင္းသိ၊အသိခ်င္းစပ္
ေအာင္မွတ္ႏုိင္လာသည့္အျပင္ေလ်ာင္း၊ထုိင္၊ရပ္၊သြားဣရိယာပုတ္၊ေလးပါးလံုး၌လည္းရႈမွတ္ပံုတုိးခ်ဲ႔မွတ္သိႏိုင္လာ
၏။

သြားလွ်င္ေျမ၌ေျချဖင့္ထိသည္ကုိသတိကပ္၍မွတ္ျခင္း၊ယင္းသုိ႔မွတ္ေနသည္ကုိသိျမင္ေနျခင္း(သတိ၊ပညာ)ထုိင္လွ်င္
တင္ပါးႏွင့္ၾကမ္းျပင္ထိေနသည္ကုိမွတ္သိျခင္း၊စားလွ်င္ထမင္းလုပ္ႏွင့္လက္ထိေနသည္ကုိမွတ္သိျခင္း၊ပါးစပ္၌ထိေန
သည္ကုိမွတ္သိျခင္းစသည္ျဖင့္"ထိ+သိ+သတိ"ဟုပင္ သတိပဌာန္တစ္ခုလံုးကုိ ၿခံဳမိေအာင္ ေဆာင္ပုဒ္ျပဳသြား ႏုိင္ေလေတာ့၏။ (ပထဝီဓာတ္ကုိ ပဓာနျပဳ ႐ႈမွတ္ေသာ သတိပဌာန္ျဖစ္၏။

မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားကားဝါေယာဓာတ္ကုိပဓာနမူသည္။) ထုိ႔ေနာက္ခႏၶာကုိယ္၌ နာက်င္ကုိက္ခဲမႈ ပူမႈ ေအးမႈစေသာ ေဝဒနာမ်ားကုိပါစူးစုိက္၍ မွတ္သိျခင္းမ်ားပင္တုိး၍လာ၏။"ေဝဒနာလုိက္"သည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳ ကုန္၏။ေဝဒနာႏုပႆနာေခၚသည္။ထင္ရွားခံခက္ေသာဒုကၡေဝဒနာကုိသာဦးစားေပး၍မွတ္ဟန္တူ၏။
(သုခ-ဥေပကၡာ ေဝဒနာတုိ႔ကုိလည္း မွတ္သိရသည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ အက်ဳံးဝင္ေလၿပီ ျဖစ္၍ အထူးမဆုိ ။)ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ဦးေက်ာ္ဒင္က - ေအာက္ပါအတုိင္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။

"မခံသာ မွန္ပါဘိ သည္တရား။ ခံသာလွ်င္ သံသာေၾကာမွာ ၊ ေမ်ာလိမ့္အမ်ား"

ဦးေက်ာ္ဒင္အား အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ေန႔
ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ထုိသုိ႔ေနညမလပ္သတိခ်င္းစပ္ေအာင္ရႈမွတ္ေလရာ မခ်ိမဆန္႔ထုိးေအာင့္ကိုက္ခဲလာေသာ ေဝဒနာမ်ား ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ အားေသးေပ်ာက္ကြယ္သြားကုန္၏။ အာရံုနိမိတ္မ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းကင္းကြာ ၍၊ ခြာ၍၊လ်စ္လ်ဴရႈ၍ ခႏၶာကုိယ္ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔၏ျဖစ္မႈပ်က္မႈအစဥ္ကုိသာ သိျမင္လ်က္ရွိ၏။ ျဖစ္ပ်က္အေပၚ၌ သာစူးစုိက္သိမွတ္ေနခဲ့ရာ ရႈမွတ္၍ အလြန္ခ်က္က်လက္က် စီးစီးပုိင္ပုိင္ရွိေန၏။ စိတ္ထဲတြင္ အလြန္ေက်နပ္ ဝမ္းေျမာက္ေနမိ၏။ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္ေနမိျပန္၏။ ေက်နပ္ဝမ္းသာလြန္းအားႀကီးေနစဥ္ဦးေက်ာ္ဒင္၏ ေရွ႔၌ အလင္း ဓာတ္ႀကီးမွာထင္းကနဲ ေပၚလာေတာ့သည္။

ပီတိျဖင့္ဖံုးအုပ္ေပးထား၍ ေဝဒနာၿငိမ္းသြားၿပီဟုထင္ရေသာ္လည္းအခိုးအရွိန္မ်ား ျပည့္ဟုန္ၿပီးစြဲက်န္ေနေသးရာ
အလင္းဓာတ္ႀကီး ေပၚလာေသာအခါတြင္မွ ေဝဒနာမ်ားစုပ္စျမဳပ္စၿငိမ္းခ်ဳပ္ကာလံုးဝေအးသြားေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္အလင္းဓာတ္ႀကီးကိုတြယ္တာေနမိၿပန္၏။ၿဖစ္ပ်က္သတိလည္းလြတ္ေနေတာ့သည္။ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ အတန္ငယ္စဥ္းစားကာ"အင့္ဟင္ ငါ့ဟာဟုတ္ေသးပါဘူး"ဟု ပညာျဖင့္ဆင္ျခင္၍ သိမွတ္မႈကို ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို့
ခ်က္ခ်င္းျပန္၍ တင္ပို ့လိုက္၏။(ၾသဘာသ၌လဲက်၍ ပႆဒိၶ၌နစ္သြားသည္ကိုဆြဲထူလိုက္ျခင္းပင္တည္း။)
ထိုအခါေစာေစာက ေ၀ဒနာမ်ားျပန္၍ ေပၚလာၾကျပန္၏။လိႈင္းထန္ေသာ၀ဲဂယက္၌ သစ္တံုးတိုကိုဖက္၍ ကူးေနရ
သကဲ့သို႔ရွိေတာ့သည္။ မဂၢါမဂၢဥာဏဒႆန၀ိသုဒိၶေခၚလမ္းမွန္လမ္းမွား၌ သတိရွိရိွ၊ ၀ီရိယမွန္မွန္၊ ဥာဏ္ကို အသံုး ခ်၍ပဲ့ကိုင္ေနရပံုတည္း။

ေပၚလာေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကိုသိမွတ္ျပန္ရာ အာ႐ုံႏွင့္သိမွတ္မႈမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အံမကိုက္၊ ခြင္မက်။ မဆံုးႏိူင္ ေအာင္ တမွတ္ထဲမွတ္ေနရသည္ကိုပင္ ၿငီးေငြ႔လာ၏။ အာရုံႏွင့္သိမွတ္မႈမွာ အထက္လြန္ သြားလိုက္၊ ေအာက္က် သြားလိုက္၊ေရွ႔ေရာက္သြားလိုက္၊ေနာက္က်က်န္ရစ္လိုက္ျဖစ္ေနျပန္၏။

ထိုအခါဦးေက်ာ္ဒင္သည္ အသက္မွန္မွန္ရွဳရိႈက္ကာ မဇိၥ်မပဋိပဒါက်ေအာင္ ညွိယူလိုက္ေသာအခါ ဣေျႏၵငါးပါး လံုးမွ် တညီညြတ္သြားသျဖင့္ နိေရာဓဓါတ္ကို ဖတ္ကနဲမိကာ ယမ္းေတာင့္ထိုးထားေသာ ေသနတ္ကို စိကေန ကိုင္ျဖဳတ္လိုက္သကဲ့သို႔ ဒိုင္းကနဲမွတ္သိမႈျပဳတ္ထြက္သြားေလေတာ့၏။ သတိ၀ီရိယဥာဏ္ရွိေသာ ေရနစ္သူသည္ အလိုက္သင့္ေမွး၍ေမွ်ာလိုက္ရာမွ ဆိပ္ကမ္းကိုေခါင္းျဖင့္ဒိုင္းကနဲ ေဆာင့္၀င္၍တိုက္ရာ ဆိပ္ကမ္းကို မလႊတ္ တမ္းဆုပ္ကိုင္၍ အေမာေၿဖသကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္ေနေပမည္။ တစ္သံသရာလံုးမခံစားခဲ့ရဖူးေသးေသာ ၿငိမ္းေအးမႈ ၾကီးကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့ၿမင္ရကာအေမာေၿပ သက္သာရာ ရေလေတာ့၏။

"အာေလာေကာဥဒပါဒိ" တရားအလင္းဓာတ္ၾကီးသည္ ဦးေက်ာ္ဒင္၌ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကိန္း၀ပ္ေလေတာ့ သည္။ ေၿမြကိုက္ခံရသူသည္ ထိုေ၀ဒနာ လံုး၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္းပေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မေမ့ ႏိုင္ေအာင္ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ခံစားရပံုကိုတပ္အပ္မွတ္ခ် သိႏိုင္သကဲ့သို႔ ထိုအေၿခအေနႏွင့္ထိုေန႔ကို ဦးေက်ာ္ဒင္ အဖို ့ ရာသက္ပန္မေမ့ႏိုင္ေတာ့ေခ် ။

ပထမရစ္ အေနၿဖင့္ အပါယ္ေလးပါး ေၾကြးစာရင္း ဖ်က္လိုက္ေသာ ထိုေန ့ကား…..

"၁၂၈၂ - ခုႏွစ္ ၊ ၀ါဆိုလၿပည့္ေက်ာ္ ၁၃ -ရက္၊ ၾကာသပေတးေန ့ ၊ ညဥ့္ ၁၀ -နာရီခန္ ့ ။"

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ေဒၚေရႊရည္၏အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းကို ေမတၱာျဖင့္သည္းခံကာ အခ်ိန္ရသမွ် ရႈမွတ္ ပြားမ်ားရာယခင္ကထက္ပုိ၍ အသိဥာဏ္မ်ားလင္းလာ၏။ သြားဖူးျပီးေသာလမ္းျဖစ္၍ အခက္အခဲလည္း မရွိေတာ့ေပ။“အတြင္းေဝဒနာပုိ၍ တက္ျခင္းမွ်ေလာက္သာ ထူးေတာ့သည္။”ဟု ေဟာၾကားဖူး၏။(ေယာဂီတုိင္း ဤသုိ႔ျဖစ္ရမည္ဟုကား တစ္ထစ္ခ် မမွတ္သင့္၊)

တစ္ညတြင္ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ သတိျဖင့္ပင္အိပ္ေပ်ာ္သြားခိုက္ အိပ္မက္ထဲတြင္ မီးရထားဘူတာရံုတစ္ခုကုိ ေရာက္သြား၍ လက္မွတ္ယူရာ မိမိကတစ္ခုသာယူေသာ္လည္း လက္မွတ္ေပးသူက ေလးခုေပးပံု၊ ထုိ႔ေနာက္ ေလးခုလံုးအိတ္ထဲထည့္ၿပီး ရထားသုိ႔ေလွ်ာက္ခဲ့ရာ ရထားမွာထြက္ခါနီးေန၍ အျမန္လုိက္ပါတက္စီးရပံုကုိ ျမင္ မက္၏။ ေနာက္မၾကာမီရက္အတြင္း အိပ္မက္မက္ျပန္သည္မွာ ယာခင္းသုိ႔ေရာက္သြားခုိက္ ႏြားတစ္ေကာင္ ေျပး လာသည္ကုိျမင္၍လုိက္ဆြဲရာ အျမီးကိုဆြဲမိသျဖင့္ အျမီးရင္းမွျပဳတ္ပါလာသည္ကို ျမင္မက္၏။(ေယာဂီ၌အိပ္မက္ မ်ားသည္ တစ္နည္းတစ္ဖံုအားျဖင့္ အက်ဳိးျပဳပုံကုိကၽြႏု္ပ္တုိ႔ျပခဲ့ျပီ။)

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္အဆိုပါအိပ္မက္မ်ားကုိအတိတ္ေကာက္၍"သာသနာေနာက္ပုိင္းမွာအျပဳတ္ဟ” ဟုၾကိမ္းဝါးကာ
ဝင္လာသမွ် အာရံုသညာတုိ႔ကုိ သတိျဖင့္ ဖမ္း၍ပညာျဖင့္ျဖတ္လ်က္ ပထမ အၾကိမ္ႏွင့္တစ္လ တိတိအၾကာ -

"၁၂၈၂ခုႏွစ္ ဝါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္၁၃ရက္၊ စေနေန႔ညဥ့္၁၀နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ ဒုတိယအၾကိ္မ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ ေမွာက္ ျပဳေတာ္မူ၏။"

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ဒုတိယဆင့္ေရာက္ျပီး တစ္လတိတိၾကာေသာအခါ -

"၁၂၈၂ခုႏွစ္၊ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္၁၃ရက္၊တနလၤာေန႔၊ညဥ့္၁၀နာရီအခ်ိန္ခန္႔၌တတိယအၾကိမ္နိဗၺာန္ကုိ
မ်က္ေမွာက္ျပဳေလ၏။"

ဆယ္နာရီမထုိးမီကေလးတြင္ ဦးေက်ာ္ဒင္တစ္ကုိယ္လံုးရွိ အေၾကာအျခင္မ်ားတုတ္တုတ္ဆြဲကာ ျပတ္သြားမတတ္ အလြန္ျပင္းထန္လွေသာ ေဝဒနာကုိ ခံစားရသည္။

"ဒီေနရာမွာ ခံႏုိင္ရင္ခံ၊မခံႏုိင္ရင္ လန္ေရာ၊ဒါေက်ာ္မွ ငါသာဓုေခၚမည္"ဟုလည္း ျပန္လည္ေဟာၾကားဖူး၏။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဦးေက်ာ္ဒင္၏ ေရွ႔ ၌ပင္ ျပင္းထန္ေသာ မုိးၾကိဳးက်၏။

ဦးေက်ာ္ဒင္ကားမည္သုိ႔မွ်မတုန္လႈပ္၊ မထိတ္လန္႔၊စိတ္ဆုိးျခင္း၊ေၾကာက္ရြ႔ံတုန္လႈပ္ထိတ္လန္႔ျခင္းသည္ ေဒါသပင္
ျဖစ္၏။ဦးေက်ာ္ဒင္ကားေဒါသကုိ အျမစ္ျပတ္သတ္ႏုိင္ေလျပီ။ ထုိအဆင့္သုိ႔ေရာက္ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ ေပးလာေသာ မုိးၾကိဳးပင္တည္း။

ႏြားႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ထြန္ေထာင္ကုိယ္ေတာ္ ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ၁၂၈၂ခုႏွစ္သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ငါးရက္ေန႔ တြင္ပဲၾကဲရန္ထြန္က, ၍ ယာခင္းသုိ႔ထြက္လာခဲ့၏။

ယာထဲသုိ႔ေရာက္ေသာအခါထြန္ေရးစရန္ ေမာင္းႏွင္ရာ ႏြားႏွစ္ေကာင္မွာ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ကာမသြား ဘဲေတြျပီးရပ္ေနၾက၏။"ဟဲ့"ဟုေငါက္ေသာ္လည္း ေရွ႔သုိ႔မတိုးဘဲ လွည့္ၾကည့္ျပီးဦးေက်ာ္ဒင္အား တစ္စံုတစ္ခု ျပန္
ေျပာေနၾကသကဲ့သုိ႔ရွိ၏။ "ခါတုိင္းဆုိဟဲ့လုိ႔ေတာင္မေငါက္ရဘဲ သူ႔ထက္ငါ႐ုန္းၾကတဲ့ေက်းဇူးရွင္ၾကီး ႏွစ္ေကာင္က
ေတာင္ထံုေပေပနဲ႔ ငါ့ကုိႏွင္ေနၾကပါပေကာလား။ အင္းကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္အသိဆံုးမုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မဆံုး ျဖတ္ႏိုင္ရင္ကိုယ့္အသိဥာဏ္ဟာ ဘာအသံုးက်ေတာ့မွာလဲ။"

ဦးေက်ာ္ဒင္သည္ ရုတ္တရက္အၾကံေပါက္ကာ ထြန္ေပၚကဆင္းျပီး ႏြားကုိထမ္းပုိးမွၾကိဳးျဖဳတ္၍ ထြန္တံုးကုိေထာင္
ထားလုိက္၏။

"ကဲ-မင္းတုိ႔နဲ႔ငါနဲ႔လည္း ေသခန္းျဖတ္ ေၾကြးရွင္းၾကစုိ႔။ ေတာ္ရာသြားၾကေပေရာ့။သင္တုိ႔ကုိငါ ေဘးမဲ့ေပးလုိက္ျပီ" ဟုဆုိကာႏြားႏွစ္ေကာင္ကုိလႊတ္လုိက္သည္။ ျပီးလွ်င္ဦးဝီရိယေခၚဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးေက်ာက္ေက်ာင္းဆီသုိ႔ ထြက္ လာခဲ့၏။ လမ္းတြင္ေဒၚတင္ဆိုသူႏွင့္ ေတြ႔၍အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးရာသကၤန္းဝတ္သြားမည့္အေၾကာင္း ေျပာျပ လွ်င္….

"ဟဲ့- ေမာင္ေက်ာ္ဒင္၊ဒီလုိဆုိရင္တုိ႔အိမ္က ေမာင္တာကုိရင္ၾကီးဝတ္တုန္းကဧကသီအေဟာင္းတစ္ထည္ရွိတယ္။
ယူသြား။မိေရႊရည္လည္း မသိေစနဲ႔"ဟုဆုိကာ ေဒၚတင္လွဴလုိက္ေသာဧကသီ ၊ဦး၀ီရိယခ်ီးျမွင့္ေသာ သင္းပုိင္
တစ္ထည္ျဖင့္ ထုိေန႔၌ပင္ ဦးေက်ာ္ဒင္မွ ကိုရင္ၾကီး ရွင္ကဝိျဖစ္လာေလေတာ့၏။

"ထြန္ဆင္းကုိယ္ေတာ္ ထြန္ေထာင္ကုိယ္ေတာ္" ဟုလည္း သမုတ္ၾကသည္။"

ကုိရင္ၾကီးဦးကဝိကားယခုမွပင္စိတ္ႏွင့္ကုိယ္၊အတြင္းႏွင့္အျပင္၊အသြင္ႏွင့္သေဘာထားတစ္သားတည္းကုိက္ညီကာ အာနာပါနကုိ စိတ္တုိင္းက်ရွဳမွတ္ခြင့္ရေလေတာ့သည္။

ဦးကဝိကုိရင္ဝတ္ျပီး ငါးရက္အရတြင္ သူငယ္ခ်င္းဦးေရႊလုပ္လည္းရွင္ဝိဇယအမည္ျဖင့္ရွင္ကဝိႏွင့္အတူလိုက္ပါ၍
သာမေဏျပဳ၏။(ျပဆုိခဲ့သည္အတုိင္း)အနာဂါမ္ျဖစ္ျပီး တစ္လတိတိအၾကာ ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္တြင္အရဟတၱ ဖုိလ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ကာ`ရဟႏၱာ´ျဖစ္ေတာ္မူေလ၏။ ဦးေက်ာ္ဒင္သည္၁၂၈၁ခုႏွစ္သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၌ ဆီမီးတစ္ေထာင္ပူေဇာ္၍ထုိႏွစ္တေပါင္းလတြင္မ႑ပ္ထုိးကာဘုရားပူေဇာ္ခဲ့၏။

အာနာပါနတရားကုိ တစ္စြန္းတစ္စၾကားသိရံုမွ်ျဖင့္"မုဆုိးစိုင္သင္"အားထုတ္ခဲ့ရာ၁၂၈၂ခုႏွစ္ဝါဆုိ၊ဝါေခါင္၊ေတာ္ သလင္း၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္၁၃ရက္ ညဥ့္၁၀နာရီအခ်ိန္ခ်ည္းသာလွ်င္ အခ်ိန္ကာလတစ္လစီ တစ္လစီ ျခား ကြာ၍ အရိယာ ေလးဆင့္ ေအာင္လံ လႊင့္ေတာ္မူေလျပီ။

သက္ေတာ္၄၃- ႏွစ္ကုိရင္ၾကီးဘဝျဖင့္"ရဟန္းကိစၥ" ျပီးေတာ္မူသည္။အရိယာစခန္းအတြက္ဦးေက်ာ္ဒင္ေပးေသာ သင္ခန္းစာထက္ အားက်ဖြယ္သည္ အဘယ္မွာရွိပါေသးေတာ့အံ့နည္း။

ေရလယ္ဆရာေတာ္သည္ ရွင္ကဝိႏွင့္ရွင္ဝိဇယတုိ႔အား အပန္းေျဖေစျပီးေနာက္ စာေပက်မ္းဂန္ႏွင့္ ညွိ၍ပုိ၍ တိက်စြာ ၾကည္ညိဳႏိုင္ရန္ေအာက္ပါအတုိင္းထပ္မံ ေမးစစ္ျပန္ေလသည္။ ဦးျဖိဳးသာႏွင့္ဦးဘစံတုိ႔လည္း အနား၌ ပင္နာယူၾကည္ညိဳေနၾက၏။

(မွတ္ခ်က္။ ။ စာမတတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ ေျဖဆုိရန္ မည္မွ်ခက္ခဲေသာေမးခြန္းမ်ားျဖစ္သည္ကုိ သတိျပဳ၍ ဖတ္ပါ။)

ေမး။ ။ ရွင္ကဝိ၊ ဘံုသံုးပါးမွာ ဘယ္သူက အိမ္ေဆာက္လုပ္ေပးပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ တဏွာက ေဆာက္လုပ္ေပးပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ေတဘုမၼက သခၤါရဟာ ဘယ္ကမ်ဳိးေစ့ ျဖစ္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ အဝိဇၨာက မ်ဳိးေစ့ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ လူရယ္လို႔ျဖစ္တာ ကုသုိလ္ေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အကုသုိလ္ေၾကာင့္လား။

ေျဖ။ ။ လူျဖစ္တာ ကုသိုလ္,အကုသုိလ္ ႏွစ္မ်ဳိးလံုးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား ။

ေမး။ ။ ကုသိုလ္ဟာ သုခ ဆုိမလား၊ ဒုကၡဆုိမလား ။

ေျဖ။ ။ ကုသိုလ္ဟာ သုခလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ဒုကၡ ပါပဲ။

ေမး။ ။ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာဆိုတာ အမွန္ရွိသလား။

ေျဖ။ ။ သခၤတနယ္မွာ အမွန္ပင္ရွိပါတယ္။ ပရမတ္ သေဘာအရ ဆုိလွ်င္ မရွိပါ။

ေမး။ ။ ငရဲခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ၊ နတ္ျပည္စံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိသလား။

ေျဖ။ ။ မရွိပါဘုရား။

ေမး။ ။ ေလာကၾကီးမွာ ခံစားသူ စံစားသူ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္တြင္ ဘယ္သူ႔ကုိ အမွန္ ေခၚမတံုး။

ေျဖ။ ။ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးပင္ မွန္ပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ၎ ႏွစ္မ်ဳိးကုိ ဘာေခၚမတံုး။

ေျဖ။ ။ နာမ္ ရုပ္ ႏွစ္ပါးဟု ေခၚပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ေလာကမွာ သတ္သူ၊ ေသသူ ရွိသလား။

ေျဖ။ ။ ရွိပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ရွိပါတယ္ ဆုိတာ ဘယ္လုိ မွတ္ရမလဲ။

ေျဖ။ ။ နာမ္ ရုပ္ ႏွစ္ပါးပါပဲ ဘုရား။

ေမး။ ။ သူ႔အသက္ သတ္လွ်င္ ငရဲက်တယ္ဆုိတာ အမွန္ပဲလား ။

ေျဖ။ ။ အမွန္ပါပဲ ဘုရား။

ေမး။ ။ မွန္တယ္ဆုိလွ်င္ ဘယ္ဟာ အမွန္ေခၚမတံုး။

ေျဖ။ ။ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးဟာ ငရဲက်ေအာင္လည္း သူတုိ႔ပါပဲ။ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္လည္းသူတုိ႔ပါပဲ။

ေမး။ ။သတ္သူေသသူရွိတယ္ယူတာမ်ဳိး၊မရွိဘူးယူတာမ်ဳိး၊ထုိႏွစ္မ်ဳိးတို့တြင္ဘယ္ဟာသမၼာအယူ
ေခၚ၍ဘယ္ဟာ မိစၦာအယူ ေခၚသတံုး။

ေျဖ။ ။ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးကလြဲ၍ ရွိတယ္မရွိဘူး ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးပင္ မိစၦာအယူဆိုရမွာပဲ ဘုရား ။

ေမး။ ။ သမၼာအယူ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ယူရမွာတံုး။

ေျဖ။ ။ ရုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးသာ ရွိတယ္ယူလွ်င္ သမၼာအယူ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ပရမတ္သေဘာကုိ မသိေသာသူ ပါရမီဆယ္ပါး ျပည့္စံုႏုိင္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ မျပည့္စံုႏိုင္ပါ ဘုရား။

ေမး။ ။ ပညတ္ပရမတ္ ႏွစ္ပါးရွိရာ ပညတ္ကုိသာ သိေသာသူ မဂ္ကုိရသလား။

ေျဖ။ ။ မရႏုိင္ပါ ဘုရား။

ေမး။ ။ ပညတ္ ပရမတ္ ႏွစ္ပါး ဘယ္ဟာ အမွန္ေခၚမတံုး။

ေျဖ။ ။ ပရမတ္ကိုသာ အမွန္ေခၚႏုိင္ပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ မိစၦာအယူ သမၼာအယူ ႏွစ္မ်ဳိးတြင္ ဘယ္အခါ သမၼာအယူ ေခၚမတံုး။

ေျဖ။ ။ ဒိ႒ိ၊ ဝိစိကိစၦာ ကင္းလြတ္သည္က စ၍ သမၼာအယူ ျဖစ္ပါျပီဘုရား ။

"အင္း….သာဓုသာဓု၊မွန္ကန္ေကာင္းျမတ္လွပါေပတယ္ဦးကဝိ၊သည္သေဘာသဘာဝမ်ဳိးဟာအလြန္အသိခက္ေပ
တယ္ဦးကဝိ၊သည္ေန႔ကစျပီး ဘုန္းၾကီးမ်ားလည္းဦးက၀ိရဲ့ နည္းနာနိႆယအတုိင္း အားထုတ္လုိပါတယ္။ ဒကာ ဒကာမေတြလည္းအပါယ္တံခါးပိတ္ ေအာင္ ဦးကဝိတုိ႔လဲ တစ္ဝါတစ္ခ်ီဒီမွာပဲ သီတင္းသံုးပါဦးေနာ္" ဟု ေရလယ္ ဆရာေတာ္ကအမိန္႔ရွိရာ …….

"မွန္လွပါဘုရား၊တပည့္ေတာ္မ်ားလည္းယခုအခါမွီခုိရာနိႆယည္းဆရာရွာတုန္း၊ယခုလုိအမိန္႔ရွိတာဝမ္းေျမာက္လွ
ပါတယ္ဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ကာ ေရလယ္တုိက္၌ပင္ဦးကဝိႏွင့္ဦးဝိဇယတုိ႔သီတင္းသံုး ေနထုိင္ၾကေလ၏။

ေရလယ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေညာင္လြန္႔ေတာရဆရာေတာ္တုိ႔သည္"တရားထူးရလွ်င္အသိေပးၾကစတမ္း"ကတိအရ ရွင္ကဝိအေၾကာင္းစာေရးေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ေညာင္လြန္႔ေတာရဆရာေတာ္မိတၳီလာသုိ႔ၾကြလာစံုစမ္းစစ္ေမးေတာ္
မူသည္။

ရွင္ကဝိက ေလာကီ ေလာကီသတ္္သတ္္၊ ေလာကုတၱရာေလာကုတၱရာသတ္သတ္ ေမးရန္ၾကဳိတင္ ေလွ်ာက္ထား ၏။ေလာကုတ္- ေလာကီတစ္ရက္စီခြဲ၍ ေမးေတာ္မူသည္။အနယ္နယ္မွစာတတ္ ေပတတ္အေက်ာ္ ဆရာေတာ္ ၾကီးအခ်ဳိ႔ကလည္း စာမတတ္ဘဲတရားထူးရသည္ဆိုသည္ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ၾကသၿဖင့္ အထပ္ထပ္စစ္ေမးၾကပံု၊ ႏိွမ္ခ်ေသာစကားမ်ားေၿပာဆို၍ အျပစ္ၾကီးၾကပံု၊ စာမတတ္ေသာဦးကဝိ၏အလုပ္ခြင္ႏွင့္စပ္ေသာ သိပုံမ်ားကို ေနာက္ဆက္တြဲ၌ၾကည့္ပါ။
ယင္းသုိ႔ေမးျမန္းစိစစ္ၾကသည္မွာ ပဓာနအားျဖင့္ အစစ္အမွန္ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ညိဳလုိၾက၍ျဖစ္သည္။ အထင္ ေသးသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္းမ်ားစြာရိွ၏။ မည္သုိ႔ၿဖစ္ေစ၊ ထုိအစစ္အေဆးအေမးအျမန္းအားလံုးသည္ ဦးကဝိ၏ အရဟတၱဂုဏ္ကုိ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကယံုၾကည္လက္ခံလာရေအာင္ မွတ္ေက်ာက္တင္ အတည္ျပဳေပးၾကရျခင္းပင္ တည္း။ေမးေသာပုဂၢိဳလ္တိုင္းကပင္ "စာမသင္ဘဲစာတတ္"ေနေသာ ပဋိပတ္သေဘာကုိအံ့ၾသမဆံုးရွိၾကရေလ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္(ပဋိသမၻိဒါမဂ္ႏွင့္ဝိဘင္းအ႒ကထာ)တုိ႔၌ "အရိယာျဖစ္သြားလွ်င္ ပဋိသမၻိဒါပတၱမျဖစ္သူမရွိႏုိင္" ဟုဖြင့္ ဆုိၾက
ကုန္၏။"ပဋိသမၻိဒါပတၱ"ဟူသည္႐ုပ္နာမ္သဘာဝကုိသဒၵါအနက္စသည္ခြဲျခားေဝဖန္၍အမွန္တက်ထုိးထြင္းသိျမင္သြား
သည့္အသိဥာဏ္ထူးရသူဟုဆုိလုိေပ၏။ အရိယာတုိင္းပဋိေဝဓအျဖစ္ ေရာက္သည္ကိုပင္ "ပဋိသမၻိဒါဥာဏ္ ရသည္" ဟုဆုိသည္။

ေမး။ ။ ရွင္ကဝိ၊ ေလာကီဈာန္ အဂါၤ ငါးပါး ေျပာစမ္းပါ။

ေျဖ။ ။ ဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိတဲ့ ဈာန္ကုိတပည့္ေတာ္မေျပာတတ္ပါ။တပည့္ေတာ္ ေျပာတတ္သလို ေျပာပါရေစ ဘုရား။(ေျပာပါ၊ေျပာပါဆုိ၍)ဆရာေတာ္ဘုရား ေဟာဒါကကသုိဏ္းဝန္းပါဘုရား။ ပထမကသုိဏ္းဝန္း ေပၚကုိ အာရံုသိမ္းျပီး တင္လုိက္တယ္။ျပီးေတာ့ ဆင္ျခင္တယ္။ ၾကက္သီးထျပီးတုန္လာတယ္။ ခ်မ္းသာေန တယ္။ တည္ျငိမ္ေနတယ္။

ေမး။ ။ ဘာ .. ဘာ … ဘာဗ်။ ရွင္ကဝိရဲ႔ ၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး။

ေျဖ။။ ေဟာဒါကကသုိဏ္းဝန္းပါဘုရား၊အဲသည္အေပၚကုိအာရံုသိမ္းၿပီးတင္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ဆင္ျခင္တယ္၊ ၾကက္သီးထၿပီးတုန္လာတယ္၊ခ်မ္းသာေနတယ္၊တည္ၿငိမ္ေနတယ္။အဲဒါပါပဲဘုရား၊အမည္ကေတာ့အရွင္ဘုရားတုိ႔

မွည့္ခ်င္သလုိ မွည့္ေခၚခ်င္သလို ေခၚ႐ုံပါ ပဲ ဘုရား။

ထုိအခါ ေညာင္လြန္႔ဆရာေတာ္က"ဟုတ္ၿပီရွင္ကဝိေရ၊ကသုိဏ္းဝန္းအေပၚ(ႏွာသီးဖ်ားမွာမွတ္လွ်င္ ႏွာသီးဖ်ားကုိ ယူပါ။)အာရုံသိမ္းၿပီးတင္လိုက္တာကဝိတက္၊ဆင္ျခင္တာကဝိစာရ၊ၾကက္သီးထၿပီးတုန္လာတာကပီတိ၊ခ်မ္းသာတာ
ကသုခ၊တည္ၿငိမ္ေနတာကဧကဂၢတာ၊ကဲ…သေဘာက်ပါၿပီဗ်ာ၊ ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္ပါဦး"ဆုိ၍ပဥၥမဈာန္အထိဆက္၍
ေလွ်ာက္ထားရ၏။ (စာသိပံုႏွင့္ အလုပ္ သိပံုကုိ ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့လာသင့္၏။ )

ေမး။ ။ ဒါျဖင့္ ေနပါဦး၊ အာကာသာနဥၥာယတန ဈာန္ဟာ ပညတ္အာရံုျပဳသလား၊ပရမတ္အာရံု ျပဳသလား။

ေျဖ။ ။ ပညတ္အာရံုျပဳပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ဝိဉာဏဥၥာယတန ဈာန္ကေကာ ။

ေျဖ။ ။ ပရမတ္အာရံုျပဳပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ အာကိဥၥညာယတန ဈာန္ကေကာ ။

ေျဖ။ ။ ပညတ္အာရံုျပဳပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ေနဝသညာ နာသညာယတန ဈာန္ကေကာ ။

ေျဖ။ ။ ပရမတ္အာရံု ျပဳပါတယ္ ဘုရား။

ေမး။ ။ ဒါျဖင့္ အာကာသာနဥၥာယတန ဈာန္ကေန ဝိဉာဏဥၥာယတန ဈာန္ကုိ တက္ေတာ့ ေအာက္

အာရံုျပဳသလား၊ အထက္ အာရံုျပဳသလား။

ေျဖ။ ။ ေအာက္အာရံုျပဳၿပီး တက္ပါတယ္ ဘုရား။

ထုိအခါဆရာေတာ္က"ဟင္…ဘယ့္ႏွယ္မဟုတ္တာ၊အထက္တက္တာဘာ့ေၾကာင့္ေအာက္အာရံုျပဳရမွာတုံးဗ်"ဟုဆုိ၍ ရွင္ကဝိက ….

"တပည့္ေတာ္ဥပမာနဲ႔ ေလွ်ာက္ပါ့မယ္ဘုရား၊ ေဟာဟုိနားမွာမစင္ပံုႀကီးရွိတယ္။အဲဒီမစင္ပံုႀကီးထဲက်သြားမွာ စုိးလုိ႔အထက္တြယ္တက္ရတာပါ၊အဲသလုိပါပဲ၊ ေအာက္ကုိအာရံုျပဳၿပီးအထက္ကုိတြယ္တက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား"ဟု ျပန္၍ ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ေက်နပ္ေတာ္မူသြား၏။

"အဲဒီတုန္းကဆရာေတာ္မ်ားက ေရွ႔ဆက္မေမးလုိ႔၊ ေမးရင္ အရူပဘံုမွာ နတၳိေဘာပညတ္မရွိလုိ႔ စာကဆုိထား တယ္။ ပညတ္ကုိလည္းအာရံုျပဳတယ္လို႔ ဆုိတယ္၊ဘယ္လိုပညတ္ကုိဘယ္ပံုအာရံုျပဳသတံုးလုိ႔ ေမးမယ္ဆုိပါ ေတာ့။ ဒီေတာ့"မရွိပညတ္ကုိအာရံုျပဳတယ္"လို႔ေျဖလုိက္မွာပဲ။မရွိတာကုိ ဘယ္လိုအာရံုျပဳသတံုးလုိ႔ ထပ္ေမးမယ္ ဆုိရင္ပစၥည္းတစ္ခုကို ျပၿပီးဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ ျမင္တယ္မဟုတ္လား၊ ဝွက္ထားလုိက္ၿပီ၊ ရွိေသးရဲ႔လား၊ မရွိေတာ့ဘူး။ မရွိေပမယ့္ ေစာေစာက ျမင္ဖူးတာကုိအာရံုျပဳၾကည့္စမ္း၊ အာရံုျပဳလို႔ရတယ္ မဟုတ္လား၊ "အဲသလုိမရွိ ပညတ္ ကုိအာရံုျပဳတယ္လို ႔ေျဖလုိက္မွာပဲ"ဟု ဦးကဝိကုိယ္တုိင္ တစ္ခ်ိန္က ေဟာျပခဲ့ဖူး၏။

ရွင္ကဝိ ရဟန္းေဘာင္တက္၍ သာသနာျပဳျခင္း
ယင္းသုိ႔ရွင္ကဝိအားစာေပက်မ္းဂန္ႏွင့္စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ ေရလယ္ဆရာေတာ္သည္ရွင္ကဝိအားရဟန္းျပဳရန္တုိက္ တြန္းေတာ္မူ၏။

"တပည့္ေတာ္လည္း စာကမတတ္၊သင္လည္းမသင္လုိေတာ့ပါ။ တပည့္ေတာ္ရၿပီးတရားကုိသာ ႏွလံုးသြင္းေနခ်င္ ပါတယ္။ ပဥၨင္းမတက္လုိပါဘုရား" ဟု ျငင္းဆုိေနရာ ေရလယ္ဆရာေတာ္က …..

"ဦးကဝိ၊ဝိနည္းသင္ဖုိ႔မလုိပါ၊ က်ဳပ္တုိ႔ေျပာစကားနားေထာင္ေနလွ်င္ၿပီးေရာေပါ့၊ ရဟန္းျပဳတဲ့အက်ဳိးဟာ အင္မ တန္ႀကီးပါတယ္။ ဦးကဝိလုိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ရဟန္းေဘာင္တက္ၿပီး ရဟန္းတစ္ပါးေလာက္ ျဖစ္ေစ၊ သိမ္တစ္လံုး ေလာက္ျဖစ္ေစ ေဆာင္ရြက္ေပးရလွ်င္ အလြန္အက်ဳိးမ်ားသြားႏိုင္ပါတယ္" ဟု တုိက္တြန္းေတာ္မူသည္။

ဦးကဝိကလည္းသေဘာတူ၍ ၁၂၈၂ခုႏွစ္ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္၁၂ရက္ တနလၤာေန႔ညေန ေလးနာရီကုိးမိနစ္ အခ်ိန္၊ယင္းေက်ာင္းရွိခ႑ာသိမ္၌ ဟင္းရန္႔ကန္ဆရာေတာ္ကုိ ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ ေရလယ္ဆရာေတာ္၊ ေညာင္လြန္႔ ဆရာေတာ္မ်ား ဦးစီးကာ သံဃာေတာ္ တစ္က်ိပ္ေက်ာ္တုိ႔က ဥပသမၸဒါဘိေသမဂၤလာ ရဟန္းဘိသိက္သြန္းေတာ္ မူၾက၏။ မိတၳီွလာၿမိဳ႔ပြဲစားဦးေပါ၊ ေဒၚက်ီးညိဳတုိ႔ကပဥၨင္းဒကာျပဳ၍ရွင္ကဝိႏွင့္ရွင္ဝိဇယတုိ႔ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ ေရာက္ ေတာ္မူၾကသည္။

အရိယာျဖစ္ရန္ က်န္ေသး၍ ေစာင့္ၾကိဳေတာ္မူျခင္း
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ အမွီရ၍ အရိယာျဖစ္ေတာ္မူၾကရေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔လည္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိရာၿပီ။ ဆရာေတာ္သည္ ၁၃၀၁ခုႏွစ္က တႀကိမ္၊၁၃၁၁ခုႏွစ္က ဗုဒၶသာသနာႏုဂၢဟအဖြဲ႔ကပင့္၍ တစ္ႀကိမ္၊၁၃၁၃ခုႏွစ္ ေဘာက္ေထာ္ စြန္းလြန္းဂူ႒ာန သိမ္သမုတ္ရန္ တစ္ႀကိမ္၊ ရန္ကုန္သုိ႔ ႂကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။

ဆရာေတာ္၏တရားမ်ား၊နီတိဥပေဒသစကားမ်ားမွာ အလြန္မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။အျပည့္အစုံကုိ "ေထရုပၸတၱိႏွင့္သာရဏီယကထာ"စာအုပ္တုိ႔၌ ၾကည့္႐ႈၾကပါကုန္။
အထူးသျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ၾသဝါဒတရား၊ဥပေဒသစကားမ်ားကုိေဖာ္ျပၾကရာ၌ က်မ္းဂန္ပါဠိမ်ားကို ကိုးကား၍ အခိုင္အမာျပခ်င္လြန္းလွ်င္မူလစကားမ်ားဖံုးကြယ္မသြားရေအာင္စီစဥ္ၾကရာ၏။ဆရာေတာ္၏တရားစကားမ်ားကုိ အရင္းက်ႏိုင္သမွ်က်ေအာင္ ေဖာ္ျပၾကပါလွ်င္ ပုိ၍ဓမၼရသရွိပါမည္။ ေနာက္ထပ္လည္းမ်ားစြာ ထြက္ေပၚလာႏိုင္ ေပေသးသည္။ မူရင္းကား ဆားျဖဴးရန္မလို၊အလိုလိုပင္ ၿမိန္ယွက္လွပါၿပီ။

"စာသင္ရန္အေျခအေနမေပး၍စာမတတ္ေစကာမူတရားအားထုတ္၍ရႏိုင္သည္။အကၽြတ္အလြတ္တစ္ကုိယ္တည္း
ေတာထဲသြား၍အားထုတ္ႏုိင္မွရသည္မဟုတ္။တကယ္ယံု၍အဟုတ္လုပ္လွ်င္မည္သူမဆုိရႏုိင္သည္"ဟူေသာသင္
ခန္းစာစာတမ္းႀကီးကုိပဋိပတၱိသာသနာဝင္၌စုိက္ထူေတာ္မူခဲ့ေသာ"စြန္းလြန္းဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး"ကား၁၃၁၄
ခုႏွစ္၊ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ကုိးရက္၊စေနေန႔ညေန ငါးနာရီ အခ်ိန္တြင္ ခႏၶာဝန္ကုိ စြန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

ပရိနိဗၺာန္မျပဳမီငါးႏွစ္ခန္႔ကပင္ပရိနိဗၺာန္ျပဳမည့္ရက္ကုိႀကိဳတင္၍အမိန္႔ရွိေတာ္မူခဲ့ရာ(မွတ္သားသူတုိ႔အမွတ္မွား၍
ေလာမသိ) ရက္မွ်သာလြဲသည္ဟု ဆုိၾကသည္။

"ငါေသရင္ဘာမွမလုပ္နဲ႔။ထုိးထားလုိက္"ဟူေသာအမွာစကားအရစြန္းလြန္းဂူေက်ာင္း၌ပင္ဂႏၶကုဋိသံသရာေအးေစတီတည္ကာ ပကတိအသြင္ မေျပာင္းေသာအေလာင္းေတာ္ကိုလည္း ယခုတုိင္ ဖူးေျမွာ္ႏုိင္ၾက၏။

ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီး ေနာက္ဆံုးစကားအေနျဖင့္"အရိယာေတြျဖစ္ဖုိ႔အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္"ဟု မိန္႔ေတာ္မူရာ ဆရာေတာ္၏ ရုပ္ကလာပ္သည္ႁကြင္းက်န္ေနေသးေသာ ဆရာေတာ္၏ ေဝေနယ်မ်ားကုိ ဆုိင္းငံ့ေစာင့္ႀကိဳေတာ္ မူေနဟန္ရွိစြတကား...

……………

မွန္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ဒင္လို႔လူနာမည္တြင္တဲ့ စြန္းလြန္းဆရာေတာ့္အေၾကာင္းကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ဳပ္ဖတ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ ဓမၼာစရိယဦးေဌးလႈိင္ရဲ့ ရဟႏၱာႏွင္႔ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားဆိုတဲ့စာအုပ္ကို က်ဳပ္တို႔ ဘာသာဝင္တိုင္းလုိလို ဖတ္ဘူးၾကမွာပါ။ သို႔ေသာ္က်ဳပ္သိတာကဒိထက္နည္းနည္းပိုျပီး ထူးျခားတယ္လို ့ ေျပာႏိုင္တယ္ဗ်။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)