၄။ ေသလမ္းကုိ ေရြးခဲ့သူ
က်ေနာ္ႏွင့္ကိုသက္ခိုင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ေသာအေဆာင္ကား တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ဘုတ္ဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္၍ အေဆာင္အဝင္အထြက္တံခါးမႀကီးကုိ အက်ဥ္းစခန္းထံုးစံအတုိင္း ေသာ့ခတ္ထားသျဖင့္ လူဝင္လူထြက္ မရွိေခ်။ တခါတရံခပ္ေဝးေဝးလယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမွ အက်ဥ္းသားအခ်ဳိ႔၏ ဆူဆူညံညံအသံႏွင့္ အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္း တုိ႔၏ ေအာ္သံ ေငါက္သံတုိ႔ကား ေလႏွင့္အတူအေဆာင္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လာတတ္၏။ဖုိႀကီးႏွင့္ ေထာင္မွဴးအိမ္ဖက္ မ်ားတြင္လည္း အလားတူတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။ဖုိႀကီးတာဝန္ခံကိုေအာင္ၾကည္တေယာက္ လက္ပစ္ပုိက္ ကြန္တဖံုႏွင့္္ ေခ်ာင္းစပ္ မွာ ငါးရွာခ်ိန္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေလသည္။
ကိုသက္ခိုင္ကားသစ္သားနံရံကုိေက်ာမွီရင္းက်ေနာ့္ကုိမၾကည့္ဘဲ ေ႐ွ႔တူ႐ူကုိသာအာ႐ုံစိုက္ရင္း သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္အက်ဥ္းသားဘဝကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနဟန္ရွိ၏။ သူေျပာေနဟန္မွာ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္တပါး စကၠဳေျႏၵခ်ကာ တရားေဟာေနပံုမ်ဳိးႏွင့္ ဆင္လွသည္။ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ စိတ္ပါလက္ပါ စာရွင္းျပေနပံုႏွင့္လည္း တူသည္။က်ေနာ္ကမူ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ သူ႔စကားကုိ ၿငိမ္သက္စြာ နားစြင့္ လ်က္ရွိ၏။သူ႔တရားကုိ နာေနသူမွာ တစခန္းတည္းေန ဘဝတူအက်ဥ္းသားျဖစ္သည္ ဟူေသာအခ်က္ကိုလည္း သူသတိျပဳမိပံုမရေတာ့ေခ်။
"က်ဳပ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးဆုိတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ေတာင္စပ္စပ္၊ေျမာက္စပ္စပ္ ပါခဲ့ဘူးေသးတယ္ဗ်။ ရည္ ရြယ္ခ်က္ရယ္လို႔မယ္မယ္ရရရွိလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ မေတာ္မတရားတာကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနခ်င္ဘူး။သူမ်ား တုိင္းျပည္ေတြ တုိးတက္သလုိ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ႀကီးပြားတုိးတက္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံ
နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ ဘဝတခုလံုးရင္းၿပီး လံုးပန္းခဲ့တာမ်ဳိးလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၈၈အေရးအခင္းကာလမွာ က်ဳပ္ ယံု ၾကည္သလုိ လုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥတခုအတြက္ ဖမ္းတာဆီးတာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ။ ေထာက္လွမ္းေရးကေန ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မ ၁၇(၁)တို႔၊ ၅(ည)တို႔နဲ႔ ဖိတ္ေခၚ စစ္ေဆးခံရၿပီး သူတို႔ေက်နပ္ေလာက္ၿပီဆုိမွ ျပန္ခြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းမိသားစုစီးပြားေရးဘက္ ျပန္လွည့္ ခဲ့တယ္။ျမင္းၿခံဘက္က ကုန္သည္တေယာက္၊ ဆပ္ျပာခ်က္တဲ့ ဖြဲႏုဆီေတြလုိခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ရန္ကုန္မွာေလလံဆြဲ
ၿပီး တပည့္ေတြတရုံးရံုးနဲ႔ ျမင္းၿခံဘက္ကိုတက္ေရာင္းၾကေရာဆုိပါေတာ့။ ျမင္းျခံျမိဳ႔ခံ၊ကုန္သည္လက္ထဲ ပစၥည္းလႊဲ ၿပီး အျမတ္တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ပါဘလစ္ကာတစီးဘုိးေလာက္ ျမတ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ထံုးစံ အတိုင္းပါလာတဲ့ တပည့္ေတြအျပင္ ျမင္းၿခံကကုန္သည္တစုနဲ႔ပါ ေန႔ေရာ၊ညေရာ အရက္ေလးတျမျမ လုပ္ေတာ့ တာေပါ့။ေငြယားေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
တမနက္ေပါ့။က်ဳပ္တို႔ေမာနင္းပက္ရာက အရွိန္လြန္ၿပီးမနက္၁၀နာရီေလာက္မွာတင္ေတာ္ေတာ္မူးကုန္ၾကတယ္။ ဘယ္ကဘယ္လို စကားစမိမွန္းေတာင္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ ျမင္းၿခံၿမိဳ႔ခံတေယာက္က "ခင္ဗ်ားေရာက္တုန္း စြန္းလြန္းဆရာေတာ္႐ုပ္ကလာပ္ကို ဖူးသြားအံုး။ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားမူးေနၿပီ၊ ေနာက္ေန႔ သူ
လုိက္ပို႔မယ္"တဲ့။ က်ဳပ္ကလည္းငမူးကို မူးတယ္ေျပာေတာ့ ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။"ဘယ္ကလာ ဒီေလာက္နဲ႔ မူးရမွာ လည္းဗ်ာ။စြန္းလြန္းဆရာေတာ့္အေၾကာင္း က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတယ္။ခင္ဗ်ားထက္ေတာင္ သူ႔အေၾကာင္း က်ဳပ္ကပိုသိ ေသး" ဘာညာနဲ႔ အမူးသမားထံုးစံအတိုင္း ရစ္ၿပီးလိုက္ပို႔ခိုင္းေတာ့ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ဆရာေတာ့္႐ုပ္ကလာပ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။အဲဒီေက်ာင္းရဲ့တည္ေနရာတို႔ အက်ယ္အဝန္း တို႔ကို က်ဳပ္လံုးလံုးမမွတ္မိဘူးဗ်။ က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာ စြဲထင္က်န္ရစ္ျပီးေသခ်ာမွတ္မိေနတာ တခုကေတာ့ဘုန္း ေတာ္ႀကီးတပါးရဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတ့ဲ အေလာင္းရုပ္ကလာပ္ဟာ ရင္ဆို႔ေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့ကုတင္ ေညာင္ ေစာင္းတခုေပၚမွာ ပက္လက္ပံုစံရွိေနတာကုိပါပဲ။ အုပ္ေဆာင္းလိုပံုစံ မွန္သားပါးပါး ေခါင္းတလားအဖုံးနဲ႔အုပ္ ္္ထားပါတယ္။
"က်ဳပ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးဆုိတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ေတာင္စပ္စပ္၊ေျမာက္စပ္စပ္ ပါခဲ့ဘူးေသးတယ္ဗ်။ ရည္ ရြယ္ခ်က္ရယ္လို႔မယ္မယ္ရရရွိလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ မေတာ္မတရားတာကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနခ်င္ဘူး။သူမ်ား တုိင္းျပည္ေတြ တုိးတက္သလုိ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ႀကီးပြားတုိးတက္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံ
နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ ဘဝတခုလံုးရင္းၿပီး လံုးပန္းခဲ့တာမ်ဳိးလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၈၈အေရးအခင္းကာလမွာ က်ဳပ္ ယံု ၾကည္သလုိ လုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥတခုအတြက္ ဖမ္းတာဆီးတာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ။ ေထာက္လွမ္းေရးကေန ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မ ၁၇(၁)တို႔၊ ၅(ည)တို႔နဲ႔ ဖိတ္ေခၚ စစ္ေဆးခံရၿပီး သူတို႔ေက်နပ္ေလာက္ၿပီဆုိမွ ျပန္ခြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းမိသားစုစီးပြားေရးဘက္ ျပန္လွည့္ ခဲ့တယ္။ျမင္းၿခံဘက္က ကုန္သည္တေယာက္၊ ဆပ္ျပာခ်က္တဲ့ ဖြဲႏုဆီေတြလုိခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ရန္ကုန္မွာေလလံဆြဲ
ၿပီး တပည့္ေတြတရုံးရံုးနဲ႔ ျမင္းၿခံဘက္ကိုတက္ေရာင္းၾကေရာဆုိပါေတာ့။ ျမင္းျခံျမိဳ႔ခံ၊ကုန္သည္လက္ထဲ ပစၥည္းလႊဲ ၿပီး အျမတ္တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ပါဘလစ္ကာတစီးဘုိးေလာက္ ျမတ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ထံုးစံ အတိုင္းပါလာတဲ့ တပည့္ေတြအျပင္ ျမင္းၿခံကကုန္သည္တစုနဲ႔ပါ ေန႔ေရာ၊ညေရာ အရက္ေလးတျမျမ လုပ္ေတာ့ တာေပါ့။ေငြယားေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
တမနက္ေပါ့။က်ဳပ္တို႔ေမာနင္းပက္ရာက အရွိန္လြန္ၿပီးမနက္၁၀နာရီေလာက္မွာတင္ေတာ္ေတာ္မူးကုန္ၾကတယ္။ ဘယ္ကဘယ္လို စကားစမိမွန္းေတာင္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ ျမင္းၿခံၿမိဳ႔ခံတေယာက္က "ခင္ဗ်ားေရာက္တုန္း စြန္းလြန္းဆရာေတာ္႐ုပ္ကလာပ္ကို ဖူးသြားအံုး။ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားမူးေနၿပီ၊ ေနာက္ေန႔ သူ
လုိက္ပို႔မယ္"တဲ့။ က်ဳပ္ကလည္းငမူးကို မူးတယ္ေျပာေတာ့ ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။"ဘယ္ကလာ ဒီေလာက္နဲ႔ မူးရမွာ လည္းဗ်ာ။စြန္းလြန္းဆရာေတာ့္အေၾကာင္း က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတယ္။ခင္ဗ်ားထက္ေတာင္ သူ႔အေၾကာင္း က်ဳပ္ကပိုသိ ေသး" ဘာညာနဲ႔ အမူးသမားထံုးစံအတိုင္း ရစ္ၿပီးလိုက္ပို႔ခိုင္းေတာ့ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ဆရာေတာ့္႐ုပ္ကလာပ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။အဲဒီေက်ာင္းရဲ့တည္ေနရာတို႔ အက်ယ္အဝန္း တို႔ကို က်ဳပ္လံုးလံုးမမွတ္မိဘူးဗ်။ က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာ စြဲထင္က်န္ရစ္ျပီးေသခ်ာမွတ္မိေနတာ တခုကေတာ့ဘုန္း ေတာ္ႀကီးတပါးရဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတ့ဲ အေလာင္းရုပ္ကလာပ္ဟာ ရင္ဆို႔ေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့ကုတင္ ေညာင္ ေစာင္းတခုေပၚမွာ ပက္လက္ပံုစံရွိေနတာကုိပါပဲ။ အုပ္ေဆာင္းလိုပံုစံ မွန္သားပါးပါး ေခါင္းတလားအဖုံးနဲ႔အုပ္ ္္ထားပါတယ္။
'ဒကာႀကီးက တျခားၿမိဳ႔က ထင္ပါရဲ့"ဆုိတဲ့ ေနာက္ဖက္နားကအသံၾကားေတာ့မွ က်ဳပ္ေဘးမွာဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး
ေရာက္ေနတယ္။သက္ေတာ္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။က်ဳပ္လည္းကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီးတင္ပါ့ဘုရားလုပ္ရတာ
ေပါ့။
"ဘယ္လိုေဆးဝါးမ်ဳိးမွ ထုိးႏွံထားတာ၊သြင္းထားတာမဟုတ္ဘူးဒကာႀကီး၊ဆရာေတာ္ရဲ့ အက်င့္သီလနဲ႔အဓိဌာန္ ္ေၾကာင့္ မပုပ္မသိုးရွိေနတာ၊ဘုန္းႀကီးတို႔ဆရာေတာ့္ကို တလတခါဆိုသလုိ ေျခသည္းလက္သည္းေတြ ညွပ္ညွပ္ ေပးရတယ္၊လူေကာင္းပကတိေတြလိုပဲ ရွည္ရွည္လာလို႔ ၊ဆံပင္ေတြလည္း ရိတ္ေပးရတယ္" ဆိုပဲဗ်။ က်ဳပ္ေသခ်ာ ေစ့ ေစ့စပ္စပ္အနီးကပ္ထပ္ၿပီး စူးစမ္းလိုက္ပါတယ္၊ဆရာေတာ္ရဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ အေလာင္းဟာ အျပာေရာင္ အနည္းငယ္စြက္ေနတဲ့ခပ္မႈိင္းမႈိင္းအေရာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။လက္ေမာင္းက အေၾကာမွ်င္ေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရပါတယ္။ေဆးဝါးတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မပုပ္သိုးေအာင္လုပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိသာလွပါတယ္။ က်ဳပ္က ေသခ်ာစပ္စုလိုက္ျပန္ေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ညာဘက္ေျခသႂကြယ္တေခ်ာင္းဟာ ျပတ္ထြက္သလို ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
"အရွင္ဘုရား ဆရာေတာ့္ေျခညွဳိးက ဘာျဖစ္တာပါလဲ ဘုရား" လုိ႔ က်ဳပ္က ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့....
ေရာက္ေနတယ္။သက္ေတာ္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။က်ဳပ္လည္းကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီးတင္ပါ့ဘုရားလုပ္ရတာ
ေပါ့။
"ဘယ္လိုေဆးဝါးမ်ဳိးမွ ထုိးႏွံထားတာ၊သြင္းထားတာမဟုတ္ဘူးဒကာႀကီး၊ဆရာေတာ္ရဲ့ အက်င့္သီလနဲ႔အဓိဌာန္ ္ေၾကာင့္ မပုပ္မသိုးရွိေနတာ၊ဘုန္းႀကီးတို႔ဆရာေတာ့္ကို တလတခါဆိုသလုိ ေျခသည္းလက္သည္းေတြ ညွပ္ညွပ္ ေပးရတယ္၊လူေကာင္းပကတိေတြလိုပဲ ရွည္ရွည္လာလို႔ ၊ဆံပင္ေတြလည္း ရိတ္ေပးရတယ္" ဆိုပဲဗ်။ က်ဳပ္ေသခ်ာ ေစ့ ေစ့စပ္စပ္အနီးကပ္ထပ္ၿပီး စူးစမ္းလိုက္ပါတယ္၊ဆရာေတာ္ရဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ အေလာင္းဟာ အျပာေရာင္ အနည္းငယ္စြက္ေနတဲ့ခပ္မႈိင္းမႈိင္းအေရာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။လက္ေမာင္းက အေၾကာမွ်င္ေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရပါတယ္။ေဆးဝါးတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မပုပ္သိုးေအာင္လုပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိသာလွပါတယ္။ က်ဳပ္က ေသခ်ာစပ္စုလိုက္ျပန္ေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ညာဘက္ေျခသႂကြယ္တေခ်ာင္းဟာ ျပတ္ထြက္သလို ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
"အရွင္ဘုရား ဆရာေတာ့္ေျခညွဳိးက ဘာျဖစ္တာပါလဲ ဘုရား" လုိ႔ က်ဳပ္က ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့....
"လူမသမာေတြေပါ့၊ဒကာႀကီးရာ၊ေလာကီအစီအရင္ေတြအတြက္အစြမ္းထက္တယ္ဘာညာဆိုၿပီးလုပ္သြားၾကတာ
ေပါ့။ဒါေၾကာင့္မွန္ေခါင္းအုပ္ထားရတာပဲ။"လုိ႔ျပန္မိန္႔တယ္ဗ်ာ။ဒီမွာတင္က်ေနာ္လည္းနည္းနည္းအထြန္႔တက္လုိက္
မိတယ္။
"အရွင္ဘုရားတပည့္ေတာ္ေကာ မွန္ေခါင္းဖြင့္ၿပီးၾကည့္လို႔မရဘူးလားဘုရား ၊ တပည့္ေတာ္ကရန္ကုန္ကမုိ႔ေရာက္ ခဲလို႔ ပါ။" ဆုိေတာ့အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးက ..
ေပါ့။ဒါေၾကာင့္မွန္ေခါင္းအုပ္ထားရတာပဲ။"လုိ႔ျပန္မိန္႔တယ္ဗ်ာ။ဒီမွာတင္က်ေနာ္လည္းနည္းနည္းအထြန္႔တက္လုိက္
မိတယ္။
"အရွင္ဘုရားတပည့္ေတာ္ေကာ မွန္ေခါင္းဖြင့္ၿပီးၾကည့္လို႔မရဘူးလားဘုရား ၊ တပည့္ေတာ္ကရန္ကုန္ကမုိ႔ေရာက္ ခဲလို႔ ပါ။" ဆုိေတာ့အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးက ..
"ခါတိုင္းရပါတယ္။အခုေသာ့ကိုင္တဲ့ဘုန္းႀကီးက ရန္ကုန္ကိုႂကြသြားလုိ႔"တဲ့။ ဒီေတာ့ဆရာေတာ့္ရုပ္ကလာပ္ကုိ လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္ဖုိ႔ အခြင့္မသာခဲ့ဖူးဆုိပါေတာ့။ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ့ေ႐ွ့မွာရပ္ေနတုန္း က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ဆရာေတာ့္အေၾကာင္းဖ်တ္ကနဲ သတိရလာျပန္တယ္။ဘာတဲ့ ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္။ ေမးခြန္းတစ္ခု က်ဳပ္ပါးစပ္ ကေနရုတ္ကနဲ ထြက္သြားျပန္တယ္။
"အရွင္ဘုရား ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေဝးသလား"ဆုိေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက က်ဳပ္မ်က္ႏွာ ကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အရက္နံ႔ရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို မ်က္ႏွာနီေနတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ တယ္။ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမိန္႔ပါတယ္။
"ေနသိပ္ပူလြန္းတယ္ ဒကာႀကီး။သိပ္ေတာ့မေဝးဘူး၊တတိုင္(ႏွစ္မုိင္)ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ဒကာႀကီးသြား လုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊ သြားခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသားေလးေတြထည့္ေပးလိုက္မယ္" တဲ့ဗ်ာ။"ရပါတယ္ အရွင္ဘုရား ၊တပည့္ ေတာ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္သာ ထည့္ေပးပါ"ဆုိၿပီး စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ခ်က္ခ်င္းသြားဖုိ႔ လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္ကလည္းဇြတ္သမားဆိုေတာ့တိုတိုေျပာရရင္ ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္ဆီကုိ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ ေတာ့တာပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္ဆိုတာ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္လူဝတ္ ေၾကာင္ဘဝမွာပဲ တရား ထူး ရခဲ့တဲ့ေနရာပါ။ပဲခင္း၊ႏွမ္းခင္းေတြကိုျဖတ္ၿပီး သိပ္မျမင့္လွတဲ့ ေတာင္တခုကိုေရာက္ပါတယ္။ေတာင္ေဘးမွာ သဲေခ်ာင္းေလးရိွပါတယ္။ အဲဒီသဲေခ်ာင္းလြန္ရင္ ဟိုဘက္ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တ ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္ဟာ အဲဒီေနရာပါပဲ။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာဆရာ ေတာ္ဟာပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ တုိင္ အေလာင္းကမပုပ္မသိုးရေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားက်င့္ႀကံခဲ့သလဲဆိုတဲ့ သိခ်င္စိတ္ကႀကီးစိုးေနပါတယ္။ ေတာင္ ကုန္းေလးေပၚ တက္လာေနရင္း ေတာင္ခါးပန္းတေနရာေရာက္ေတာ့ လုိက္ျပတဲ့ေက်ာင္းသားေလးက "ဒီေနရာ ပဲဗ်။ ဆရာေတာ္ တရားထုိင္ခဲ့တဲ့ဂူ"ဆိုၿပီး ေတာင္ခါးပန္းေဘးကလုိဏ္ေခါင္းေပါက္ထဲဝင္သြားေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေနာက္ကေန ဝင္လုိက္သြားတယ္။အထဲမွာေအးစိမ့္ျပီး မဲေမွာင္ေနပါတယ္။ လူတရပ္ေက်ာ္ေလာက္ သာျမင့္တဲ့ ေတာင္ေစာင္းလုိဏ္ေခါင္းတခုပါ။ဆက္သြားရင္ ေတာင္ေစာင္းရဲ့အျခားတဖက္ကို ျပန္ေရာက္ပါ တယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဒီေနရာဟာ ေတာ္ေတာ္ၿငိမ္သက္ ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာပါလား။ ငါေကာဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ တရားက်င့္ခဲ့ရင္တရားထူးရႏိုင္ေလမလားဆိုတဲ့အေတြးစေတြဟာ အဆက္မျပတ္ဝင္လာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗ်ာ။ေလာကႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္စြဲမက္ဘုိ႔ေကာင္းခဲ့တာကလား။က်ဳပ္အေတြးဟာ အဲဒီမွာတင္ တစခန္းရပ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ဒါေတြဟာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ၿပီး က်ဳပ္လည္း အေသာက္မပ်က္၊ အလည္မပ်က္၊ အရႈပ္ မပ်က္ပဲ ေနလာလိုက္တာအခုေထာင္ထဲေရာက္၊ရဲဘက္ေရာက္၊ ေသခါနီးၿပီဆိုမွ ေခါင္းထဲမွာ ျပန္ေပၚလာေတာ့ တာပါ။ဟုတ္ၿပီ။ေသရင္ေတာင္ မပုပ္သုိးဘူး၊တရားထူးကို လူအျဖစ္နဲ႔လည္း ရတယ္။
ဒီထက္ပိုျပီး စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတာက၊ဒါဟာ ပံုျပင္လိုလိုဒ႑ာရီလိုလုိ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔၊မပုပ္မသုိးေသးတဲ့ ရုပ္ကလာပ္၊တရားထုိင္တဲ့ဂူ၊ဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့တာေတာင္ ႏွစ္ အားျဖင့္ ဆယ္ဂဏန္းေလာက္သာရွိေသးတာ။သူ႔ဘဝသူ႔အေၾကာင္းကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုမွတ္တမ္းရွိတယ္။ ဆရာ ေတာ္ဟာ အတန္းပညာခ်ဳိ႔တဲ့တယ္။ဘုရားေစတီတခုမွာ ကပ္လွဴထားတဲ့ ဆီမီးေတြ တျဖစ္ျဖစ္ျမည္ရင္းေလာင္ ကၽြမ္းေနတာကို ၾကည့္မိရာက ေသရမွာေၾကာက္လန္႔တဲ့စိတ္နဲ႔ စျပီးတရားရွာခဲ့တယ္။တခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ ေျပာျပ ႐ုံနဲ႔ အသက္ေသခ်င္ေသပါေစဆုိတဲ့မဟာေယာက္်ားေကာင္း ေတြရဲ့ထံုး၊ႏွလံုးမူၿပီးက်င့္ခဲ့တယ္။ေနာက္ဆံုး ေတာ့ သူ တရားထူးရခဲ့တယ္။အဲဒီအေတြးေတြ တစဥ္တတန္းႀကီးေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ဖတ္ဘူးခဲ့၊ ႀကံဳဘူးခဲ့တဲ့လူအမည္ဦးေက်ာ္ဒင္လို႔ေခၚတြင္တဲ့ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ရဲ့လမ္းကို က်ဳပ္ရဲ့ေသလမ္းအျဖစ္ ရဲရဲႀကီး ေရြးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ငါဟာ ေယာက္်ားစင္စစ္ျဖစ္တယ္။ဒီလမ္းဟာ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ လမ္းျဖစ္တယ္။အရွဳံးမရွိတဲ့လမ္းျဖစ္တယ္။
ဒီထက္ပိုျပီး စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတာက၊ဒါဟာ ပံုျပင္လိုလိုဒ႑ာရီလိုလုိ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔၊မပုပ္မသုိးေသးတဲ့ ရုပ္ကလာပ္၊တရားထုိင္တဲ့ဂူ၊ဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့တာေတာင္ ႏွစ္ အားျဖင့္ ဆယ္ဂဏန္းေလာက္သာရွိေသးတာ။သူ႔ဘဝသူ႔အေၾကာင္းကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုမွတ္တမ္းရွိတယ္။ ဆရာ ေတာ္ဟာ အတန္းပညာခ်ဳိ႔တဲ့တယ္။ဘုရားေစတီတခုမွာ ကပ္လွဴထားတဲ့ ဆီမီးေတြ တျဖစ္ျဖစ္ျမည္ရင္းေလာင္ ကၽြမ္းေနတာကို ၾကည့္မိရာက ေသရမွာေၾကာက္လန္႔တဲ့စိတ္နဲ႔ စျပီးတရားရွာခဲ့တယ္။တခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ ေျပာျပ ႐ုံနဲ႔ အသက္ေသခ်င္ေသပါေစဆုိတဲ့မဟာေယာက္်ားေကာင္း ေတြရဲ့ထံုး၊ႏွလံုးမူၿပီးက်င့္ခဲ့တယ္။ေနာက္ဆံုး ေတာ့ သူ တရားထူးရခဲ့တယ္။အဲဒီအေတြးေတြ တစဥ္တတန္းႀကီးေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ဖတ္ဘူးခဲ့၊ ႀကံဳဘူးခဲ့တဲ့လူအမည္ဦးေက်ာ္ဒင္လို႔ေခၚတြင္တဲ့ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ရဲ့လမ္းကို က်ဳပ္ရဲ့ေသလမ္းအျဖစ္ ရဲရဲႀကီး ေရြးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ငါဟာ ေယာက္်ားစင္စစ္ျဖစ္တယ္။ဒီလမ္းဟာ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ လမ္းျဖစ္တယ္။အရွဳံးမရွိတဲ့လမ္းျဖစ္တယ္။
ေမာင္ရင္ေပၚေခ်ာက္ကို ငါမသြားႏိုင္ေပမဲ့ ဒီရဲဘက္စခန္းမွာပဲ ငါက်င့္မယ္။ေသျခင္းတရားဟာ မင္းလားေဟ့ လို႔
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး အဲဒီေန႔မွာပဲက်ဳပ္ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာကိုေတြ႔လာမဲ့လမ္းမေပၚကုိတက္ခဲ့ပါ
ေတာ့တယ္။က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးတာနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့အရက္ပုလင္းေတြကိုထုတ္လိုက္တယ္။ေနဦး၊ ဒီေနရာမွာ အရက္ပုလင္းေတြအေၾကာင္းေျပာရအံုးမယ္။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အိပ္မရတဲ့ညေတြမ်ားလာတဲ့အခါ ေသာကသိပ္ဖိစီး ရာကေနငါ႐ူးမ်ားသြားမလားဆိုၿပီးအၿမဲတမ္း တေၾကာင့္က်က်ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အရက္ကေလးေဆာင္ ထားရင္ စိတ္ၿငိမ္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာစြဲေနခဲ့တယ္ဗ်ာ။ဒါေၾကာင့္သြားေလရာမွာ အရက္ပုလင္း ပါ ေအာင္ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားေလ့ရွိတယ္။ ေထာင္ပါဆိုေနမွ အရက္ကိုသိပ္တင္းက်ပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ က်ဳပ္အေနအထားနဲ႔ ေငြေၾကးပံ့ပိုးႏိုင္မႈကို စခန္းတာဝန္ခံေထာင္မွဴးက ရွိန္ေနတာေၾကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပံုရပါတယ္။
က်ဳပ္သိမ္းထားတာကလည္း ပုလင္းႀကီးေတြမဟုတ္ပါဘူး။စီပလပ္(Cplus)လုိ႔ေခၚတ့ဲ ပလပ္စတစ္အခ်ဳိရည္ပုလင္း ပုေလးေတြနဲ႔ထည့္သိမ္းထားတာ။မိသြားခဲ့ရင္လည္း ဝိနည္းလြတ္ေအာင္လည္း ပါတာေပါ့။အရက္တပုလင္းကုိ တလံုးလုိ႔႔ေခၚေတာ့ အဲဒီစီပလပ္တဗူးဟာ တစိတ္နီးပါးရွိတယ္ဆုိပါေတာ့။ တခါေသာက္အေနေတာ္ပဲ။ သံုးဗူး ေလာက္ဆို က်ဳပ္ေရခ်ိန္ကိုက္တယ္။စားလို႔ေသာက္လို႔မ်ဳိက်ၿပီး နည္းနည္းအိပ္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ အရက္ျဖတ္ဖုိ႔ ဆံုး ျဖတ္ျပီးတာနဲ႔တျပိဳင္နက္ အဲဒီေန႔က ဘုတ္ဆင္းရာကေန ျပန္လာတဲ့မင္းေနာင္ဆိုတဲ့စစ္ေျပးကိုေခၚျပီး မင္းပဲ ေသာက္လိုက္ေတာ့ဆိုျပီးစြန္႔ၾကဲလုိက္ေရာဗ်ာ။မင္းေနာင္ဟာ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ထုိင္ေတာင္ရွိခိုးမတတ္ပဲ။
သူကေမးေသးတယ္။ဆရာႀကီးမလုပ္ေတာ့ဘူးလားတဲ့။က်ဳပ္လည္းဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ၾကည့္လုပ္အံုးေထာင္
မွဴးသိလို႔ေျခက်င္းမိေနအံုးမယ္လုိ႔ သတိေပးလိုက္ရတယ္။ အားလံုးေပါင္း ရွစ္ဗူးေလာက္ရွိမယ္။ဒီေနရာမွာက်ဳပ္ တခုေျပာရအံုးမယ္။က်ဳပ္ဘာကိုဆံုးျဖတ္ထားတယ္၊ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုမွဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။ အဆံုးေျပာ ရရင္ ႏွစ္ပတ္တခါ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔တဲ့ဇနီးျဖစ္သူကိုေတာင္ ဖြင့္မေျပာဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္ရင္ထဲမွာဆံုးျဖတ္ခ်က္ က သိပ္ခိုင္မာေနပါၿပီ။ငါဘာမွမတတ္ဘူး။သို႔ေသာ္ တကယ္လုပ္ရင္ျဖစ္ရမယ္။တကယ္ျဖစ္ေအာင္လည္း ငါလုပ္ မယ္လို ့သာထပ္တလဲလဲ သႏၷိဌာန္ခ်ေနခဲ့တယ္။
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး အဲဒီေန႔မွာပဲက်ဳပ္ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာကိုေတြ႔လာမဲ့လမ္းမေပၚကုိတက္ခဲ့ပါ
ေတာ့တယ္။က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးတာနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့အရက္ပုလင္းေတြကိုထုတ္လိုက္တယ္။ေနဦး၊ ဒီေနရာမွာ အရက္ပုလင္းေတြအေၾကာင္းေျပာရအံုးမယ္။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အိပ္မရတဲ့ညေတြမ်ားလာတဲ့အခါ ေသာကသိပ္ဖိစီး ရာကေနငါ႐ူးမ်ားသြားမလားဆိုၿပီးအၿမဲတမ္း တေၾကာင့္က်က်ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အရက္ကေလးေဆာင္ ထားရင္ စိတ္ၿငိမ္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာစြဲေနခဲ့တယ္ဗ်ာ။ဒါေၾကာင့္သြားေလရာမွာ အရက္ပုလင္း ပါ ေအာင္ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားေလ့ရွိတယ္။ ေထာင္ပါဆိုေနမွ အရက္ကိုသိပ္တင္းက်ပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ က်ဳပ္အေနအထားနဲ႔ ေငြေၾကးပံ့ပိုးႏိုင္မႈကို စခန္းတာဝန္ခံေထာင္မွဴးက ရွိန္ေနတာေၾကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပံုရပါတယ္။
က်ဳပ္သိမ္းထားတာကလည္း ပုလင္းႀကီးေတြမဟုတ္ပါဘူး။စီပလပ္(Cplus)လုိ႔ေခၚတ့ဲ ပလပ္စတစ္အခ်ဳိရည္ပုလင္း ပုေလးေတြနဲ႔ထည့္သိမ္းထားတာ။မိသြားခဲ့ရင္လည္း ဝိနည္းလြတ္ေအာင္လည္း ပါတာေပါ့။အရက္တပုလင္းကုိ တလံုးလုိ႔႔ေခၚေတာ့ အဲဒီစီပလပ္တဗူးဟာ တစိတ္နီးပါးရွိတယ္ဆုိပါေတာ့။ တခါေသာက္အေနေတာ္ပဲ။ သံုးဗူး ေလာက္ဆို က်ဳပ္ေရခ်ိန္ကိုက္တယ္။စားလို႔ေသာက္လို႔မ်ဳိက်ၿပီး နည္းနည္းအိပ္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ အရက္ျဖတ္ဖုိ႔ ဆံုး ျဖတ္ျပီးတာနဲ႔တျပိဳင္နက္ အဲဒီေန႔က ဘုတ္ဆင္းရာကေန ျပန္လာတဲ့မင္းေနာင္ဆိုတဲ့စစ္ေျပးကိုေခၚျပီး မင္းပဲ ေသာက္လိုက္ေတာ့ဆိုျပီးစြန္႔ၾကဲလုိက္ေရာဗ်ာ။မင္းေနာင္ဟာ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ထုိင္ေတာင္ရွိခိုးမတတ္ပဲ။
သူကေမးေသးတယ္။ဆရာႀကီးမလုပ္ေတာ့ဘူးလားတဲ့။က်ဳပ္လည္းဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ၾကည့္လုပ္အံုးေထာင္
မွဴးသိလို႔ေျခက်င္းမိေနအံုးမယ္လုိ႔ သတိေပးလိုက္ရတယ္။ အားလံုးေပါင္း ရွစ္ဗူးေလာက္ရွိမယ္။ဒီေနရာမွာက်ဳပ္ တခုေျပာရအံုးမယ္။က်ဳပ္ဘာကိုဆံုးျဖတ္ထားတယ္၊ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုမွဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။ အဆံုးေျပာ ရရင္ ႏွစ္ပတ္တခါ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔တဲ့ဇနီးျဖစ္သူကိုေတာင္ ဖြင့္မေျပာဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္ရင္ထဲမွာဆံုးျဖတ္ခ်က္ က သိပ္ခိုင္မာေနပါၿပီ။ငါဘာမွမတတ္ဘူး။သို႔ေသာ္ တကယ္လုပ္ရင္ျဖစ္ရမယ္။တကယ္ျဖစ္ေအာင္လည္း ငါလုပ္ မယ္လို ့သာထပ္တလဲလဲ သႏၷိဌာန္ခ်ေနခဲ့တယ္။
တဆက္တည္းပဲ က်ဳပ္ အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္မႈေတြကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔စီစဥ္တယ္။လမ္းလယ္မွာ ခါးျပတ္မသြား
ေအာင္ ေရရွည္ေလ့က်င့္ႏိုင္ေအာင္ဇယားဆြဲတယ္။ဥပမာအိပ္ေဆးေတြကိစၥ။ေန႔စဥ္တညတညမွာ ေသာက္ရတဲ့ အိပ္ေဆးက စုစုေပါင္းဆယ့္သံုးလံုးရွိတယ္။ေရာင္စံုေဆးေတြ၊အလံုးေရာ၊အျပားေရာ၊ ေလးေထာင့္ေတြေရာ၊ သံုး ေထာင့္ေတြေရာ၊စံုလို႔ေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္ကေဆးေတြကုိ အျပင္းအေပ်ာ့ေရြးတယ္ အမ်ဳိးအစားခြဲတယ္။ အျပင္းဆံုးေဆးရဲ့ ေဆးျပားတဝက္ကုိေန႔တုိင္း ေလွ်ာ့ဘို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပံုမွန္ေလ်ာ့သြားႏိုင္ခဲ့ရင္ တလေလာက္ဆို က်ဳပ္ေဆးျပတ္ၿပီေပါ့။ အရက္ကိုေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေသာက္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ဟုတ္ၿပီ။ ဘယ္လိုစမလဲ။ က်ဳပ္နားလည္သလုိပဲ စမယ္။မသိရင္ေမးမယ္။ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ႀကီးသည္ငယ္သည္မေရြးက်ဳပ္တပည့္ခံမယ္။
ပထမဆံုးေန႔မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေလ့က်င့္မလဲဆိုတာကို က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္အကဲခတ္ၿပီး ဆယ့္ငါး မိနစ္လုိ႔ဆံုးျဖတ္တယ္။ သို႔ေသာ္အဲဒီဆယ့္ငါးမိနစ္မွာ ေသခ်င္ေသေပ့ေစ။ ေသေလာက္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ငါမရပ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအခုနားေထာင္ေနေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္မ်ားကြာလုိ႔ ရယ္စရာ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေထာင္းေထာင္းေၾကေနတဲ့က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ေဘးလူေတြ အားလံုး အိပ္တဲ့အခ်ိန္ ည၁၀နာရီမွာက်ဳပ္အလုပ္စတယ္။
ဘယ္လိုစသလဲ။ဟုတ္လား၊ဦးေက်ာ္ဒင့္နည္းေပါ့ဗ်ာ။ဦးေက်ာ္ဒင္က တရားမွတ္ခ်င္တယ္။ မမွတ္တတ္လို႔ပါဆုိ ေတာ့ စာေရးႀကီးဦးစံသိန္းဆိုတဲ့လူက ဝင္ေလ။ထြက္ေလမွတ္ေပါ့ဗ်ာလို႔ေျပာတာနဲ႔ ဦးေက်ာ္ဒင္က ကုလားထုိင္ ေပၚသြားၿပီး ဟင္း။ဝင္တယ္။ဟင္း။ထြက္တယ္။စမွတ္ေတာ့တာေပါ့။က်ဳပ္လည္းဒီနည္းေပါ့။ေနာက္သူ႔သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ကိုေက်ာ္ဒင္တဟင္းဟင္းနဲ႔ ဘာလုပ္ေနသလဲဆုိေတာ့ တရားမွတ္တာေပါ့ဗ်ာ တဲ့။ဒီေတာ့သူက သိေနေအာင္လည္း အသိလိုက္ရတယ္ဗ်ဆိုလုိ႔ ထြက္တဲ့ေလ၊ ဝင္တဲ့ေလတိုင္းကို သိေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္တဲ့။ က်ဳပ္ လည္း ဒီႏွစ္ခြန္းနဲ႔ပဲစလုပ္တယ္။ဘုရားရွစ္ခုိးကေတာ့ လူတိုင္းလိုၾသကာသေပါ့ဗ်ာ။ငါးပါးသီလကလည္း သူလုိ ကိုယ္လိုယူ လိုက္တာပါပဲ။သို႔ေသာ္က်ဳပ္ဟာ ယူထားတဲ့သီလကုိ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲထိန္းဘုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လုပ္ေနတာဗ်။ ဒုကၡကေတာ့ ငါးမိနစ္မျပည့္ခင္စေတာ့တာပါပဲ။ငယ္ငယ္က ခါးနာထားတဲ့ဒဏ္ကျပန္ေပၚလာတယ္။ ခါးထဲ ကေနမခံႏိုင္ ေအာင္ နာလာတယ္။အရင္တုန္း က ေသာက္ခဲ့တဲ့အရက္ေတြ။ေဆးေတြရဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။
ေအာင္ ေရရွည္ေလ့က်င့္ႏိုင္ေအာင္ဇယားဆြဲတယ္။ဥပမာအိပ္ေဆးေတြကိစၥ။ေန႔စဥ္တညတညမွာ ေသာက္ရတဲ့ အိပ္ေဆးက စုစုေပါင္းဆယ့္သံုးလံုးရွိတယ္။ေရာင္စံုေဆးေတြ၊အလံုးေရာ၊အျပားေရာ၊ ေလးေထာင့္ေတြေရာ၊ သံုး ေထာင့္ေတြေရာ၊စံုလို႔ေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္ကေဆးေတြကုိ အျပင္းအေပ်ာ့ေရြးတယ္ အမ်ဳိးအစားခြဲတယ္။ အျပင္းဆံုးေဆးရဲ့ ေဆးျပားတဝက္ကုိေန႔တုိင္း ေလွ်ာ့ဘို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပံုမွန္ေလ်ာ့သြားႏိုင္ခဲ့ရင္ တလေလာက္ဆို က်ဳပ္ေဆးျပတ္ၿပီေပါ့။ အရက္ကိုေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေသာက္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ဟုတ္ၿပီ။ ဘယ္လိုစမလဲ။ က်ဳပ္နားလည္သလုိပဲ စမယ္။မသိရင္ေမးမယ္။ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ႀကီးသည္ငယ္သည္မေရြးက်ဳပ္တပည့္ခံမယ္။
ပထမဆံုးေန႔မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေလ့က်င့္မလဲဆိုတာကို က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္အကဲခတ္ၿပီး ဆယ့္ငါး မိနစ္လုိ႔ဆံုးျဖတ္တယ္။ သို႔ေသာ္အဲဒီဆယ့္ငါးမိနစ္မွာ ေသခ်င္ေသေပ့ေစ။ ေသေလာက္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ငါမရပ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအခုနားေထာင္ေနေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္မ်ားကြာလုိ႔ ရယ္စရာ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေထာင္းေထာင္းေၾကေနတဲ့က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ေဘးလူေတြ အားလံုး အိပ္တဲ့အခ်ိန္ ည၁၀နာရီမွာက်ဳပ္အလုပ္စတယ္။
ဘယ္လိုစသလဲ။ဟုတ္လား၊ဦးေက်ာ္ဒင့္နည္းေပါ့ဗ်ာ။ဦးေက်ာ္ဒင္က တရားမွတ္ခ်င္တယ္။ မမွတ္တတ္လို႔ပါဆုိ ေတာ့ စာေရးႀကီးဦးစံသိန္းဆိုတဲ့လူက ဝင္ေလ။ထြက္ေလမွတ္ေပါ့ဗ်ာလို႔ေျပာတာနဲ႔ ဦးေက်ာ္ဒင္က ကုလားထုိင္ ေပၚသြားၿပီး ဟင္း။ဝင္တယ္။ဟင္း။ထြက္တယ္။စမွတ္ေတာ့တာေပါ့။က်ဳပ္လည္းဒီနည္းေပါ့။ေနာက္သူ႔သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ကိုေက်ာ္ဒင္တဟင္းဟင္းနဲ႔ ဘာလုပ္ေနသလဲဆုိေတာ့ တရားမွတ္တာေပါ့ဗ်ာ တဲ့။ဒီေတာ့သူက သိေနေအာင္လည္း အသိလိုက္ရတယ္ဗ်ဆိုလုိ႔ ထြက္တဲ့ေလ၊ ဝင္တဲ့ေလတိုင္းကို သိေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္တဲ့။ က်ဳပ္ လည္း ဒီႏွစ္ခြန္းနဲ႔ပဲစလုပ္တယ္။ဘုရားရွစ္ခုိးကေတာ့ လူတိုင္းလိုၾသကာသေပါ့ဗ်ာ။ငါးပါးသီလကလည္း သူလုိ ကိုယ္လိုယူ လိုက္တာပါပဲ။သို႔ေသာ္က်ဳပ္ဟာ ယူထားတဲ့သီလကုိ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲထိန္းဘုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လုပ္ေနတာဗ်။ ဒုကၡကေတာ့ ငါးမိနစ္မျပည့္ခင္စေတာ့တာပါပဲ။ငယ္ငယ္က ခါးနာထားတဲ့ဒဏ္ကျပန္ေပၚလာတယ္။ ခါးထဲ ကေနမခံႏိုင္ ေအာင္ နာလာတယ္။အရင္တုန္း က ေသာက္ခဲ့တဲ့အရက္ေတြ။ေဆးေတြရဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။
..............
ပါးစပ္ထဲက သြားရည္ေတြတျမားျမားက်လာတယ္။ကြင္းလည္ေခါင္မွာေဆာက္ထားတဲ့ တဲတန္းလ်ားရွည္ႀကီးထဲ မွာ လူတရာနီးပါးေလာက္ ထားတာဆိုေတာ့ပူလြန္းလုိ႔မခံႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္တကိုယ္လံုးဟာ သြားရည္ေတြ၊ေခၽြးေတြ နဲ႔ရႊဲနစ္ေနေတာ့တယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးေပၚကိုစီးက်ေနတဲ့ ေခၽြးေတြသြားရည္ေတြကို က်ဳပ္ဂရုမစိုက္ဘူး။ ငါ ဒီဆယ့္ ငါးမိနစ္ေလာက္မွ ေတာင့္မခံႏိုင္ရင္ ဘာေယာက္်ားေကာင္းလဲကြာ ဆိုၿပီး အားတင္းတယ္။ ပထမေန႔ဟာ
ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ တခုေျပာစရာရွိတာက အဝတ္အစားတစံုလံုး သြားရည္ေတြေခၽြးေတြနဲ႔ ရႊဲ အုိင္ေနတာေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ခန္းျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အသစ္တစံု ျပန္လဲရတယ္။
အဲဒီညကေကာင္းေကာင္းေတာ့အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။မေပ်ာ္လည္းက်ဳပ္သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။မင္းဖာသာအိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္
မေပ်ာ္ေပ်ာ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတာ့မပ်က္ေလနဲ႔ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ မိနစ္ႏွစ္ ဆယ္၊ေနာက္တေန႔ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းခ်ိန္ဆၿပီး အခ်ိန္ကိုတုိိးတိုးသြားတယ္။ တပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ နာရီဝက္ခံႏိုင္လာတယ္။နာရီဝက္နဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာ ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ့။က်ဳပ္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္း ကအက်င့္တခုရွိတယ္ဗ်။လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေပါ့။မဆုတ္မနစ္မေလ်ာ့တမ္းလုပ္ တတ္ တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ဆံုးျဖတ္ထားတာ တခုမၿပီးရင္မနားဘူး၊မစားဘူး၊မအိပ္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္မ်ဳိးေပါ့။
ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ တခုေျပာစရာရွိတာက အဝတ္အစားတစံုလံုး သြားရည္ေတြေခၽြးေတြနဲ႔ ရႊဲ အုိင္ေနတာေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ခန္းျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အသစ္တစံု ျပန္လဲရတယ္။
အဲဒီညကေကာင္းေကာင္းေတာ့အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။မေပ်ာ္လည္းက်ဳပ္သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။မင္းဖာသာအိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္
မေပ်ာ္ေပ်ာ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတာ့မပ်က္ေလနဲ႔ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ မိနစ္ႏွစ္ ဆယ္၊ေနာက္တေန႔ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းခ်ိန္ဆၿပီး အခ်ိန္ကိုတုိိးတိုးသြားတယ္။ တပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ နာရီဝက္ခံႏိုင္လာတယ္။နာရီဝက္နဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာ ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ့။က်ဳပ္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္း ကအက်င့္တခုရွိတယ္ဗ်။လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေပါ့။မဆုတ္မနစ္မေလ်ာ့တမ္းလုပ္ တတ္ တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ဆံုးျဖတ္ထားတာ တခုမၿပီးရင္မနားဘူး၊မစားဘူး၊မအိပ္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္မ်ဳိးေပါ့။
သံုးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ဳပ္လုပ္ေနတာကို က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ အားမလုိအားမရျဖစ္လာတယ္။ တေန႔နာရီ ဝက္ နဲ႔ကြာ၊လိပ္သြားသြားေနသလုိပဲ။ထပ္ၿပီးတင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ေန႔ဖက္မွာပါ အသက္႐ွဴတာကို သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။
ဝင္ေလ၊ထြက္ေလကိုေန႔ဖက္မွာတနာရီ ေလာက္ရေအာင္လူမသိသူမသိမွတ္ေနတယ္။ဇနီးလုပ္သူကေတာင္ေမး
ေမးေနတယ္။ရွင္ဘာေဆးေတြသံုးေနျပန္ၿပီလဲတဲ့။က်ဳပ္ကဘာမွျပန္မေျဖလုိက္ပါဘူး။တကယ္ဆုိ အဲဒီကာလတုန္း က က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္အားလံုးကုိ တရစပ္တည္း သိေနေအာင္ မွတ္လုိက္ မယ္ဟဲ့ ဆုိတာမ်ဳိးအထိ စိတ္ကူးခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာမွ အစြန္းမေရာက္ေစနဲ႔လုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ျပန္ သတိေပးေနရတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာဗ်ာ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထက္သန္ေနသလဲဆုိရင္ ဒီရဲဘက္စခန္းနဲ႔ ေလး ငါးမုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ရဲဘက္တေယာက္တည္းကုိ သီးျခားတာဝန္ေပးထားတဲ့ လယ္ေစာင့္ တဲကုိ သြားျပီး ဧကစာရီက်င့္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးမ်ဳိး ေပၚလာတဲ့အထိပါပဲ။
အဲဒီလယ္ေစာင့္တဲအေၾကာင္း ေဘးၾကယ္ၾကီးဦးျမေဖကုိ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ သြားေရးလာေရး၊ စားေရး ေသာက္ ေရး အခက္အခဲေတြအျပင္ ေျမြအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ ေနဖူးတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ ကုန္ၾကတယ္ ဆုိတာနဲ႔ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ဘရိတ္အုပ္လုိက္ရတယ္ ဆုိပါေတာ့။
ေနာက္ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ စခန္းေရွ့မွာ က်ဳပ္ပုိက္ဆံနဲ႔ က်ဳပ္တဲတလံုးထုိးတယ္။ ေထာင္မွဴးကို ေငြႏွစ္
ေသာင္းေပးၿပီးထုိးတာ က်ဳပ္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ဟန္က်သြားတယ္။စားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ကလြဲရင္ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ႏုိင္သြားတယ္။ ေထာင္အလုပ္ေတြလား။က်ဳပ္က လခေပးၿပီး ဘာမွမလုပ္ပဲေနတာ ေလ။တခါတခါကိစၥႀကီးငယ္ေပၚမွ ေထာင္ပိုင္တုိ႔ အက်ဥ္းဦးစီးကညႊန္မွဴးတုိ႔လာမွ နည္းနည္းအေနက်ပ္တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တစတစ က်ဳပ္အိပ္ေပ်ာ္လာတယ္။ က်ဳပ္ဘဝမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္အိပ္မရခဲ့တဲ့ညေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။ အိပ္မရတဲ့ညေတြရက္ဆက္ျဖစ္တုန္းကဆုိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္လိုက္ရရင္ေသေပ်ာ္ၿပီလုိ႔ေတာင္ ေတြးခဲ့ဘူးပါရဲ့။
အဲဒီလုိရက္ပုိင္းေတြမွာ ေလ့က်င့္ခန္းဝင္ေနတုန္း ေညာင္းညာနာက်င္လာတဲ့အခါထုိင္ေနတဲ့ပုံစံကုိ ေျပာင္းလုိ႔ ရမရ က်ဳပ္ေသခ်ာမသိတာနဲ႔လြယ္တာနဲ႔ ခက္တာဆုိရင္ ခက္တာကိုပဲ ေရြးတတ္တဲ့ က်ဳပ္ဟာ ပံုစံမေျပာင္းတဲ့ လမ္းကုိ ေရြးလုိက္တယ္။က်ဳပ္အရပ္အေမာင္းနဲ႔ ထုိင္တာၾကာလာေတာ့တျဖည္းျဖည္း ေရွ့ကုိငုိက္ငုိက္က်လာ ေတာ့တာေပါ့ဗ်။ငုိက္လဲငိုက္လ်က္အတုိင္း ဆက္မွတ္တယ္။ငိုက္ရာကေနတျဖည္းျဖည္းက်ဳပ္နဖူးဟာ ၾကမ္းျပင္ကုိ သြားထိတဲ့အခါမ်ဳိးေတာင္ ရွိပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း မျပင္ဘူး၊အဲဒီအတုိင္း ဆက္မွတ္တာပဲ။
ဝင္ေလ၊ထြက္ေလကိုေန႔ဖက္မွာတနာရီ ေလာက္ရေအာင္လူမသိသူမသိမွတ္ေနတယ္။ဇနီးလုပ္သူကေတာင္ေမး
ေမးေနတယ္။ရွင္ဘာေဆးေတြသံုးေနျပန္ၿပီလဲတဲ့။က်ဳပ္ကဘာမွျပန္မေျဖလုိက္ပါဘူး။တကယ္ဆုိ အဲဒီကာလတုန္း က က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္အားလံုးကုိ တရစပ္တည္း သိေနေအာင္ မွတ္လုိက္ မယ္ဟဲ့ ဆုိတာမ်ဳိးအထိ စိတ္ကူးခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာမွ အစြန္းမေရာက္ေစနဲ႔လုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ျပန္ သတိေပးေနရတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာဗ်ာ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထက္သန္ေနသလဲဆုိရင္ ဒီရဲဘက္စခန္းနဲ႔ ေလး ငါးမုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ရဲဘက္တေယာက္တည္းကုိ သီးျခားတာဝန္ေပးထားတဲ့ လယ္ေစာင့္ တဲကုိ သြားျပီး ဧကစာရီက်င့္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးမ်ဳိး ေပၚလာတဲ့အထိပါပဲ။
အဲဒီလယ္ေစာင့္တဲအေၾကာင္း ေဘးၾကယ္ၾကီးဦးျမေဖကုိ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ သြားေရးလာေရး၊ စားေရး ေသာက္ ေရး အခက္အခဲေတြအျပင္ ေျမြအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ ေနဖူးတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ ကုန္ၾကတယ္ ဆုိတာနဲ႔ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ဘရိတ္အုပ္လုိက္ရတယ္ ဆုိပါေတာ့။
ေနာက္ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ စခန္းေရွ့မွာ က်ဳပ္ပုိက္ဆံနဲ႔ က်ဳပ္တဲတလံုးထုိးတယ္။ ေထာင္မွဴးကို ေငြႏွစ္
ေသာင္းေပးၿပီးထုိးတာ က်ဳပ္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ဟန္က်သြားတယ္။စားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ကလြဲရင္ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ႏုိင္သြားတယ္။ ေထာင္အလုပ္ေတြလား။က်ဳပ္က လခေပးၿပီး ဘာမွမလုပ္ပဲေနတာ ေလ။တခါတခါကိစၥႀကီးငယ္ေပၚမွ ေထာင္ပိုင္တုိ႔ အက်ဥ္းဦးစီးကညႊန္မွဴးတုိ႔လာမွ နည္းနည္းအေနက်ပ္တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တစတစ က်ဳပ္အိပ္ေပ်ာ္လာတယ္။ က်ဳပ္ဘဝမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္အိပ္မရခဲ့တဲ့ညေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။ အိပ္မရတဲ့ညေတြရက္ဆက္ျဖစ္တုန္းကဆုိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္လိုက္ရရင္ေသေပ်ာ္ၿပီလုိ႔ေတာင္ ေတြးခဲ့ဘူးပါရဲ့။
အဲဒီလုိရက္ပုိင္းေတြမွာ ေလ့က်င့္ခန္းဝင္ေနတုန္း ေညာင္းညာနာက်င္လာတဲ့အခါထုိင္ေနတဲ့ပုံစံကုိ ေျပာင္းလုိ႔ ရမရ က်ဳပ္ေသခ်ာမသိတာနဲ႔လြယ္တာနဲ႔ ခက္တာဆုိရင္ ခက္တာကိုပဲ ေရြးတတ္တဲ့ က်ဳပ္ဟာ ပံုစံမေျပာင္းတဲ့ လမ္းကုိ ေရြးလုိက္တယ္။က်ဳပ္အရပ္အေမာင္းနဲ႔ ထုိင္တာၾကာလာေတာ့တျဖည္းျဖည္း ေရွ့ကုိငုိက္ငုိက္က်လာ ေတာ့တာေပါ့ဗ်။ငုိက္လဲငိုက္လ်က္အတုိင္း ဆက္မွတ္တယ္။ငိုက္ရာကေနတျဖည္းျဖည္းက်ဳပ္နဖူးဟာ ၾကမ္းျပင္ကုိ သြားထိတဲ့အခါမ်ဳိးေတာင္ ရွိပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း မျပင္ဘူး၊အဲဒီအတုိင္း ဆက္မွတ္တာပဲ။
ဒီလိုနဲ႔တလေလာက္ၾကာသြားတယ္ဗ်ာ။က်ဳပ္ကေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းကို မရပ္မနားလုပ္ၿမဲပဲ။က်ဳပ္တုိ႔စခန္းနဲ႔ တမုိင္ ေလာက္မရွိတရွိမွာအက်ဥ္းသားေတြ ေစ်းဝယ္ေနတဲ့ အပ်ဳိႀကီးၾကည္ၾကည္ေဌးရဲ့ ေစ်းဆုိင္တဲေလးရွိတယ္ မဟုတ္ လား။မုိးတြင္းေတာ့မဖြင့္ဘူး။ေႏြအခါလယ္ကြင္းမွာ စပါးရိတ္ၿပီးခ်ိန္မွလာဖြင့္တာ။
တေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ေဆာင္းအကူးမို႔ ႏွင္းႂကြင္းန႔ဲ ေနျခည္ၾကားမွာက်ဳပ္အပ်ဳိႀကီးဆုိင္ဘက္ကေနဒီရဲဘက္စခန္းကုိမနက္
ဆယ္နာရီေလာက္၊တေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ လာတယ္။ထံုးစံအတိုင္း အသက္႐ွဴတာေတာ့ မွတ္လ်က္ ပဲ။ လမ္းတဝက္ေလာက္အေရာက္၊က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာက်ဳပ္ရွဴေနတဲ့ ေလဟာအရမ္းေပါ့သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ဟ.. ဘာျဖစ္တာလဲ၊ထူးဆန္းလွခ်ည့္လား။ ေလကိုရွဴရတာေပါ့ၿပီးအသက္မွငါ႐ွဴေသးရဲ့လားလို႔ စိတ္ထဲမွာသံသယ ျဖစ္ လာတယ္။ေအးဗ်ာ။က်ဳပ္ဘဝမွာ အသက္ကို ေအးေအးနဲ႔ျဖည္းျဖည္း မ႐ွဴႏိုင္ခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ေထာင္ထဲ ဝင္ခါစက ဆိုက်ဳပ္ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို သံေခ်ာင္းမီးဖုတ္ၿပီး ထုိးထားသလုိခံစားခဲ့ရတယ္။
႐ွဴသြင္း႐ွဴထုတ္တဲ့ ေလတုိင္းမွာ နာက်ည္းမႈ၊ ေဒါသ၊မာန္မာနေတြနဲ႔ အၿမဲပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္ေနခဲ့တာကလား။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ျဖစ္ပ်က္ကိုေတြ႔ၿပီလုိ႔ ထင္သြားသလား။မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ဒါကအခုမွအစရွိေသးတာ။ ေအာ္။ အိပ္ေဆးေတြကိစၥလား။က်ဳပ္တြက္ထားသလုိတလနဲ႔ေတာ့ လံုးလံုးျပတ္မသြားဘူးဗ်။ ေနာက္ဆံုးေလးလံုးစီ ညစဥ္
ေသာက္ရတဲ့ အေျခအေနေရာက္လာေတာ့ တေန႔တလံုးေလ်ာ့ဘို႔ဆိုတာ အခက္အခဲရွိလာတယ္။ ဒီေတာ့တေန႔ ကို တျပားရဲ့ေလးပံုတပံု(တစိတ္)ေလွ်ာ့တဲ့နည္းကို သံုးရျပန္တယ္။ဒီေနရာမွာလည္း က်ဳပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ဘဝနဲ႔ ဆိုင္လိမ့္မယ္။က်ဳပ္ဟာမူးယစ္ေဆးဝါးသမားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သို႔ေသာ္အစံုလုပ္ဘူးတယ္။ အေၾကာထဲထိုးသြင္း တာတခုပဲမလုပ္ဘူးတာ။
ဘာျဖစ္လို႔လုပ္ခဲ့သလဲဟုတ္လား။က်ဳပ္ရဲ့စိတ္စြဲေရာဂါထင္ပါရဲ့။က်ဳပ္က ေမြးရာပါစိတ္အစြဲအလန္းႀကီးတတ္တဲ့သူ။
တခုခု ျမင္ရ၊ၾကားရ၊ခံစားရရင္ ေပါက္ကြဲခံစားလြယ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေဆးတခုခုသံုးလုိက္ရင္ၿငိမ္သက္ၿပီးဇိမ္က်ေန တာကိုသေဘာသိပ္က်တယ္။
ေနာက္တခုကဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းအဘိုးရဲ့ၾသဝါဒကိုတလြဲသံုးေနတာလည္းပါသဗ်ာ။ဘာတဲ့ ေယာက္်ားဆိုတာ စံုမွတဲ့။ ေအာ္..ခင္ဗ်ားကအဲဒီစကားကုိဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းေျပာတယ္လုိ႔အမွတ္မွား ေနသလား။မဟုတ္ဘူးဗ်။
တေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ေဆာင္းအကူးမို႔ ႏွင္းႂကြင္းန႔ဲ ေနျခည္ၾကားမွာက်ဳပ္အပ်ဳိႀကီးဆုိင္ဘက္ကေနဒီရဲဘက္စခန္းကုိမနက္
ဆယ္နာရီေလာက္၊တေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ လာတယ္။ထံုးစံအတိုင္း အသက္႐ွဴတာေတာ့ မွတ္လ်က္ ပဲ။ လမ္းတဝက္ေလာက္အေရာက္၊က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာက်ဳပ္ရွဴေနတဲ့ ေလဟာအရမ္းေပါ့သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ဟ.. ဘာျဖစ္တာလဲ၊ထူးဆန္းလွခ်ည့္လား။ ေလကိုရွဴရတာေပါ့ၿပီးအသက္မွငါ႐ွဴေသးရဲ့လားလို႔ စိတ္ထဲမွာသံသယ ျဖစ္ လာတယ္။ေအးဗ်ာ။က်ဳပ္ဘဝမွာ အသက္ကို ေအးေအးနဲ႔ျဖည္းျဖည္း မ႐ွဴႏိုင္ခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ေထာင္ထဲ ဝင္ခါစက ဆိုက်ဳပ္ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို သံေခ်ာင္းမီးဖုတ္ၿပီး ထုိးထားသလုိခံစားခဲ့ရတယ္။
႐ွဴသြင္း႐ွဴထုတ္တဲ့ ေလတုိင္းမွာ နာက်ည္းမႈ၊ ေဒါသ၊မာန္မာနေတြနဲ႔ အၿမဲပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္ေနခဲ့တာကလား။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ျဖစ္ပ်က္ကိုေတြ႔ၿပီလုိ႔ ထင္သြားသလား။မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ဒါကအခုမွအစရွိေသးတာ။ ေအာ္။ အိပ္ေဆးေတြကိစၥလား။က်ဳပ္တြက္ထားသလုိတလနဲ႔ေတာ့ လံုးလံုးျပတ္မသြားဘူးဗ်။ ေနာက္ဆံုးေလးလံုးစီ ညစဥ္
ေသာက္ရတဲ့ အေျခအေနေရာက္လာေတာ့ တေန႔တလံုးေလ်ာ့ဘို႔ဆိုတာ အခက္အခဲရွိလာတယ္။ ဒီေတာ့တေန႔ ကို တျပားရဲ့ေလးပံုတပံု(တစိတ္)ေလွ်ာ့တဲ့နည္းကို သံုးရျပန္တယ္။ဒီေနရာမွာလည္း က်ဳပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ဘဝနဲ႔ ဆိုင္လိမ့္မယ္။က်ဳပ္ဟာမူးယစ္ေဆးဝါးသမားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သို႔ေသာ္အစံုလုပ္ဘူးတယ္။ အေၾကာထဲထိုးသြင္း တာတခုပဲမလုပ္ဘူးတာ။
ဘာျဖစ္လို႔လုပ္ခဲ့သလဲဟုတ္လား။က်ဳပ္ရဲ့စိတ္စြဲေရာဂါထင္ပါရဲ့။က်ဳပ္က ေမြးရာပါစိတ္အစြဲအလန္းႀကီးတတ္တဲ့သူ။
တခုခု ျမင္ရ၊ၾကားရ၊ခံစားရရင္ ေပါက္ကြဲခံစားလြယ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေဆးတခုခုသံုးလုိက္ရင္ၿငိမ္သက္ၿပီးဇိမ္က်ေန တာကိုသေဘာသိပ္က်တယ္။
ေနာက္တခုကဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းအဘိုးရဲ့ၾသဝါဒကိုတလြဲသံုးေနတာလည္းပါသဗ်ာ။ဘာတဲ့ ေယာက္်ားဆိုတာ စံုမွတဲ့။ ေအာ္..ခင္ဗ်ားကအဲဒီစကားကုိဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းေျပာတယ္လုိ႔အမွတ္မွား ေနသလား။မဟုတ္ဘူးဗ်။
တသက္တာအေတြးအေခၚမွတ္တမ္းမွာ ျပန္ရွာဖတ္ၾကည့္ေပေတာ့။ အမွန္ကသူ႔အဘုိးေျပာခဲ့တာတဲ့ဗ်။ သံုးခဲ့တဲ့ ေဆးေတြကေတာ့အစံုေပါ့ဗ်ာ။အခုေခတ္မွာသံုးေနၾကတဲ့ ေခါင္းခါေဆးတို႔ဘာတို႔၊က်ဳပ္တို႔ေခတ္တံုးက မေပၚေသး ဘူး ထင္ပါ့။က်ဳပ္တို႔ေခတ္မွာ အမ်ားဆံုးသံုးတာကေတာ့ ဖင္ဆီဒိုင္းပဲ။ဒုတိယလုိက္တာက ကြန္မယ္သာဇင္။ ႏွစ္ခုစလံုး ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေတြေပါ့။ဘီပီအုိင္ကထုတ္တဲ့ကြန္မယ္သာဇင္ကအရင္လာတာဗ်။သမဝါယမ ဆိုင္ေတြက ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးဆိုၿပီးခြဲတမ္းထဲမွာထည့္ေရာင္းတယ္။ဆိုင္မွာလည္းတင္ေရာင္းတယ္။ အိႏၵိယ ကဝင္တဲ့ ဖင္ဆီဒိုင္းကေတာ့အျပင္ ေစ်းကြက္မွာေဖာေဖာသီသီဝယ္လုိ႔ရတယ္။
ဘာတဲ့ ဖင္ဆီဒိုင္းေသာက္တာကို ငါးစားတယ္၊ကြန္မယ္သာဇင္က်ေတာ့ ကြန္ပစ္တယ္တဲ့။ေပါသလား မေမးနဲ႔ ဗ်ာ။ ကြန္မယ္သာဇင္၊ဖင္ဆီဒိုင္းေခတ္ဦးကဆိုရင္ တပုလင္းကို ဗမာေငြေလးငါးက်ပ္နဲ႔ရတယ္။ ပုလင္းဆိုတာ လစ္ပိုပုလင္းပံုစံေတြေပါ့။ ေနာင္ေတာ့ဗ်ာ၊ လူငယ္လူလတ္အမ်ားစုက အားေပးလိုက္ၾကတာတပုလင္းကိုေလး ေထာင္ငါးေထာင္ျဖစ္၊မူးယစ္ေဆးဝါးစာရင္းထဲသြင္းခံရတဲ့အထိ ဖင္ဆီဒိုင္းေခတ္ႀကီးတေခတ္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ဘာေကာင္းသလဲဟုတ္လား။ ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔ဗ်ာ။ဖင္ဆီဒိုင္းေကာကြန္မယ္သာဇင္ေကာစိတ္ၿငိမ္တယ္ဗ်။
ပိုရွင္းေအာင္ေျပာရရင္စိတ္ကူးလုိ႔ေကာင္းတယ္။ေသာက္ထားရင္စိတ္ကူးသမ်ွအားလံုးတကယ္ျဖစ္ ေနသလိုပဲ။ လူငယ္ေတြႀကိဳက္တာက ဒါေသာက္ထားျပီး သီခ်င္းဆိုတဲ့အခါ၊စကားေျပာတဲ့အခါ စ်ာန္ဝင္လုိ႔ဆုိပဲ။တခ်ဳိ႔ကလည္း
ဒါ ေလးလုပ္ထားၿပီး ကိုယ္ရိရိသဲ့သဲ့လုပ္ေနတဲ့၊ကိုယ္ေမ်ွာ္လင့္ေနတဲ့မိန္းကေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္မိန္းကေလးေတြ
ကေႂကြတယ္ဆိုပဲ။အမွန္ေတာ့ ေႁကြလုိ႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ငါးစားထား၊ကြန္ပစ္ထားရင္ စိတ္ကၿငိမ္ေနေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကိုတဖက္မိန္းကေလးရိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာထြက္တာကို ဆိုလိုတာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ အပါအဝင္ငနဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္တကယ္ခုိက္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေခြးအလွည္းနင္းတာ မ်ားၾက တာကိုး။ ေျပာဘို႔စိတ္ကူးထားတာကတျခား ေျပာတာကတျခားျဖစ္သြားတတ္တာ ဓမၼတာကိုး။ဒီေတာ့ ျမန္မာ လူငယ္လူတန္းစားမ်ဳိးစုံ၊လူလည္ေရာလူ႐ႈပ္ေရာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးသမားေရာ၊ကုတ္ကျမင္းေတြေရာ၊လက္ဝဲ ေယာင္ေယာင္၊လက္ယာေယာင္ေယာင္ ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္ဝင္စားတဲ့ လူငယ္ႏိုင္ငံေရသမားေပါက္စေတြေရာ အား လံုးလုိလုိ အဲဒီေခတ္အခါတုန္းက အဲဒါေတြနဲ႔ မကင္းခဲ့ၾကဘူး။အႏုပညာသည္ေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ကဗ်ာဆရာ ေတြက အစေပါ့ဗ်ာ။ထားလုိက္ပါ ေတာ့ ဗ်ာ။ဒါက စကားႀကံဳလုိ့ေျပာျဖစ္တာပါဗ်ာ။အရက္ဟုတ္လား။
ေအာ္လာျပန္ၿပီ ဒီအရက္အေၾကာင္း။ အမွန္ကက်ဳပ္ဟာ အရက္ဆန္႔က်င္ေရးသမားဗ်။ က်ဳပ္အေဖအရက္ ေသာက္ တုန္းကအေဖရယ္ အရက္ကို ေခြးေတာင္မေသာက္ဘူးလုိ႔ ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။က်ဳပ္အေဖကုိ ခပ္ေပါ့ ေပါ့မထင္နဲ႔။ ေယာက္်ားရင့္မႀကီးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ရဲရဲမၾကည့္ဝံ့ေလာက္ေအာင္ တည္ၾကည္တာ အိေျႏၵႀကီးတာ၊ က်ဳပ္က အဲသလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့ သိပ္စိတ္တိုစိတ္ဆတ္တဲ့အေဖဟာတခ်က္ေငးငိုင္သြားၿပီး ေအးကြာ၊ မင္းႀကီး လာေတာ့သိလာပါလိမ့္မယ္တဲ့။ဒါေလာက္ပဲေျပာၿပီးၿငိမ္သြားတယ္။
အမွန္ကေက်ာင္းစာေတြမွာ အထုိက္အေလ်ာက္ထူးခၽြန္တဲ့ က်ဳပ္ကိုအေဖကခ်စ္ရွာလြန္းလုိ႔ ေဘးမဲ့ေပးခဲ့တာ ဗ်။သို႔ေသာ္ဝဋ္ကေတာ့ ေနာက္ဘဝမကူးပါဘူးဗ်ာ။ဒီဘဝမွာတင္လည္ေတာ့တာပါပဲ။တျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္ လာ၊ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းသားျဖစ္လာတဲ့ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တြဲမိရာက အရက္သမားျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ကန္႔ကူလက္လွည့္ဆရာေတြကေတာ့ပဲခူးတိုင္း ေဘာလံုးလက္ေရြးစင္ ေမာင္ ေသာင္း၊တင္ဝင္းနဲ႔ကိုတင္ေအးတို႔ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီအရက္ကိုစေသာက္ေတာ့က်ဳပ္အသက္(၁၉)ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိအံုး မယ္။
ဘာေကာင္းသလဲဟုတ္လား။ ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔ဗ်ာ။ဖင္ဆီဒိုင္းေကာကြန္မယ္သာဇင္ေကာစိတ္ၿငိမ္တယ္ဗ်။
ပိုရွင္းေအာင္ေျပာရရင္စိတ္ကူးလုိ႔ေကာင္းတယ္။ေသာက္ထားရင္စိတ္ကူးသမ်ွအားလံုးတကယ္ျဖစ္ ေနသလိုပဲ။ လူငယ္ေတြႀကိဳက္တာက ဒါေသာက္ထားျပီး သီခ်င္းဆိုတဲ့အခါ၊စကားေျပာတဲ့အခါ စ်ာန္ဝင္လုိ႔ဆုိပဲ။တခ်ဳိ႔ကလည္း
ဒါ ေလးလုပ္ထားၿပီး ကိုယ္ရိရိသဲ့သဲ့လုပ္ေနတဲ့၊ကိုယ္ေမ်ွာ္လင့္ေနတဲ့မိန္းကေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္မိန္းကေလးေတြ
ကေႂကြတယ္ဆိုပဲ။အမွန္ေတာ့ ေႁကြလုိ႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ငါးစားထား၊ကြန္ပစ္ထားရင္ စိတ္ကၿငိမ္ေနေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကိုတဖက္မိန္းကေလးရိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာထြက္တာကို ဆိုလိုတာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ အပါအဝင္ငနဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္တကယ္ခုိက္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေခြးအလွည္းနင္းတာ မ်ားၾက တာကိုး။ ေျပာဘို႔စိတ္ကူးထားတာကတျခား ေျပာတာကတျခားျဖစ္သြားတတ္တာ ဓမၼတာကိုး။ဒီေတာ့ ျမန္မာ လူငယ္လူတန္းစားမ်ဳိးစုံ၊လူလည္ေရာလူ႐ႈပ္ေရာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးသမားေရာ၊ကုတ္ကျမင္းေတြေရာ၊လက္ဝဲ ေယာင္ေယာင္၊လက္ယာေယာင္ေယာင္ ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္ဝင္စားတဲ့ လူငယ္ႏိုင္ငံေရသမားေပါက္စေတြေရာ အား လံုးလုိလုိ အဲဒီေခတ္အခါတုန္းက အဲဒါေတြနဲ႔ မကင္းခဲ့ၾကဘူး။အႏုပညာသည္ေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ကဗ်ာဆရာ ေတြက အစေပါ့ဗ်ာ။ထားလုိက္ပါ ေတာ့ ဗ်ာ။ဒါက စကားႀကံဳလုိ့ေျပာျဖစ္တာပါဗ်ာ။အရက္ဟုတ္လား။
ေအာ္လာျပန္ၿပီ ဒီအရက္အေၾကာင္း။ အမွန္ကက်ဳပ္ဟာ အရက္ဆန္႔က်င္ေရးသမားဗ်။ က်ဳပ္အေဖအရက္ ေသာက္ တုန္းကအေဖရယ္ အရက္ကို ေခြးေတာင္မေသာက္ဘူးလုိ႔ ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။က်ဳပ္အေဖကုိ ခပ္ေပါ့ ေပါ့မထင္နဲ႔။ ေယာက္်ားရင့္မႀကီးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ရဲရဲမၾကည့္ဝံ့ေလာက္ေအာင္ တည္ၾကည္တာ အိေျႏၵႀကီးတာ၊ က်ဳပ္က အဲသလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့ သိပ္စိတ္တိုစိတ္ဆတ္တဲ့အေဖဟာတခ်က္ေငးငိုင္သြားၿပီး ေအးကြာ၊ မင္းႀကီး လာေတာ့သိလာပါလိမ့္မယ္တဲ့။ဒါေလာက္ပဲေျပာၿပီးၿငိမ္သြားတယ္။
အမွန္ကေက်ာင္းစာေတြမွာ အထုိက္အေလ်ာက္ထူးခၽြန္တဲ့ က်ဳပ္ကိုအေဖကခ်စ္ရွာလြန္းလုိ႔ ေဘးမဲ့ေပးခဲ့တာ ဗ်။သို႔ေသာ္ဝဋ္ကေတာ့ ေနာက္ဘဝမကူးပါဘူးဗ်ာ။ဒီဘဝမွာတင္လည္ေတာ့တာပါပဲ။တျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္ လာ၊ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းသားျဖစ္လာတဲ့ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တြဲမိရာက အရက္သမားျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ကန္႔ကူလက္လွည့္ဆရာေတြကေတာ့ပဲခူးတိုင္း ေဘာလံုးလက္ေရြးစင္ ေမာင္ ေသာင္း၊တင္ဝင္းနဲ႔ကိုတင္ေအးတို႔ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီအရက္ကိုစေသာက္ေတာ့က်ဳပ္အသက္(၁၉)ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိအံုး မယ္။
.............
သူတုိ႔က က်ဳပ္ကုိ"ေဟ့ေကာင္ငတံုးေလး၊အရက္ဆိုတာ လူ႔ဘံုမွာသာရတာကြ။သံုးဆယ့္တဘံုမွာ၊ ဘယ္ဘံုမွာမွ အရက္မရဘူး။ အရက္ဆိုတာ လူျဖစ္တုန္းေသာက္ရတာ။ မင္းပံုစံကဂန္ဒူးလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔" ဆုိျပီး မ်ိဳးစံု တြန္းၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က လည္းထစ္ကနဲရွိမခံခ်င္စိတ္က ငယ္ထိပ္တက္တတ္တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့၊ ကဲ ထည့္ စမ္းပါဗ်ာ။က်ဳပ္ေသြးဘယ္ေလာက္ နီသလဲဆိုတာၾကည့္ေပေတာ့ဆိုၿပီး တလြဲဆံပင္ေကာင္းခဲ့ရာကေန အရက္ သမားဘဝစခဲ့ေတာ့တာပဲ။ဆရာအတတ္သင္ကဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းဆရာဘဝမုိ႔ ေသာက္တယ္ဆုိေပမဲ့ ခြက္ပုန္း ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပညာေရး႒ာနကေန အလုပ္ထြက္ျပီး ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းေလးနဲ႔ျဖစ္လာေတာ့ အရက္ကုိ လြတ္လပ္ စြာ ေသာက္သံုးခြင့္လုိင္စင္ ရလာပါေလေရာ။
တစတစေပါ့ဗ်ာ။အေပါင္းအသင္းစံုကလာ၊ေသာက္တဲ့အႀကိမ္မ်ားလာ၊ ႏွစ္ကာလၾကာလာေတာ့ က်ဳပ္ဟာအရက္ မွာ မာစတာတန္းေလာက္ျဖစ္လာတယ္။က်ဳပ္ရဲ့ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းကလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ရွိေတာ့ တျဖည္းျဖည္းအရက္နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့သင္ခန္းစာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆရာျဖစ္အဆင့္ေလာက္အထိ တတ္လာ တယ္။
ဘယ္အရက္ကို ဘာနဲ႔တြဲေသာက္ရမယ္။ဘာအျမည္းနဲ႔ ေသာက္ရမယ္။ဥပမာဂ်င္အရက္ကိုေတာနစ္ဝါတားန႔ဲ စပ္ တာ။ သံပုရာဝိုင္းေလးအျပားလိုက္ ဖန္ခြက္ထဲထည့္ထားရတာ။ဘီယာကိုရမ္နဲ႔ ေရာမေသာက္ရတာကအစ။ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးကိုဘယ္အရက္နဲ႔ဧည့္ခံရမယ္။ဘလူးေလဘယ္လား၊အက္စ္ဆုိလား၊ေဗာ္ဒဂါလား။ ေကာ့ညက္လား၊ ဟင္နဆီလား၊ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္လား၊ေထြးညဳိဆုိတဲ့ ေတာအရက္လား၊ဒါကလည္းခ်မ္းသာဆင္းရဲ ၊ပညာတတ္ မတတ္နဲ႔မဆိုင္ျပန္ဘူး။ ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ကိုယ္ဗ်။ တခ်ိဳ႔ဆို သိပ္ခ်မ္းသာၿပီး ရာထူးႀကီးေပမဲ့ ဘီအီးဒီစီကလြဲလုိ႔ ေရႊကိုႀကိဳၿပီး အရက္ ထဲထည့္တုိက္ရင္ေတာင္ မႀကိဳက္တဲ့သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးဗ်။ေနာက္ျပီး လူႀကီးလူေကာင္း အရက္ဝိုင္းေတြမွာ ဘာၿပီးရင္ဘာမွာရမယ္။ ဘယ္သူကပုလင္းကို ဖြင့္ရမယ္ဆိုတာကအစ အရက္ဝိုင္း ဥပေဒသ မ်ဳိးစံုကို က်ဳပ္ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္တတ္လာခဲ့တယ္။ အကုန္သာေရးျပရရင္ ျဖစ္ပ်က္အေၾကာင္းကေန အရက္ ႗ီကာ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။တိုတို ေျပာၾကစို႔ဗ်ာ။
ဗမာျပည္မွာ အရက္သမားတို႔ရဲ့ဘုိးေအႀကီး စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႔ပါ က်ဳပ္အခ်ိန္မွန္မွန္ဝိုင္းဖြဲ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရက္ျဖတ္ဖုိ႔ စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္ႀကီးတဦးဖြင့္ထားတဲ့ ျပင္ပေဆးရံုတခုမွာ အရက္စြဲလူနာ အျဖစ္သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ တက္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ေအာ္၊ က်ဳပ္အရက္ျပတ္သြားတယ္ ထင္လို႔လား။ေဝးပါေသးတယ္ဗ်ာ။ေဆးရံုေပၚကို ဆရာဝန္ႀကီးမသိေအာင္အရက္ခိုးသြင္းၿပီး ေသာက္ခဲ့လုိ႔ဆရာဝန္ ႀကီးက ၾသခ်ရတဲ့အထိပါပဲ။
ဗမာျပည္မွာ အရက္သမားတို႔ရဲ့ဘုိးေအႀကီး စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႔ပါ က်ဳပ္အခ်ိန္မွန္မွန္ဝိုင္းဖြဲ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရက္ျဖတ္ဖုိ႔ စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္ႀကီးတဦးဖြင့္ထားတဲ့ ျပင္ပေဆးရံုတခုမွာ အရက္စြဲလူနာ အျဖစ္သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ တက္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ေအာ္၊ က်ဳပ္အရက္ျပတ္သြားတယ္ ထင္လို႔လား။ေဝးပါေသးတယ္ဗ်ာ။ေဆးရံုေပၚကို ဆရာဝန္ႀကီးမသိေအာင္အရက္ခိုးသြင္းၿပီး ေသာက္ခဲ့လုိ႔ဆရာဝန္ ႀကီးက ၾသခ်ရတဲ့အထိပါပဲ။
ေအးဗ်ာ။ ငယ္ခ်စ္အေႀကာင္းေျပာေနရေတာ့ ခင္ဗ်ားသိခ်င္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ေတာင္လမ္းေခ်ာ္သြားၿပီထင္ပါရဲ့။ ေျပာ မွာ ပါ။အဲဒီ ေလ့က်င့္ခန္းက တေယာက္တည္းအထုပ္႐ႈပ္ကို ရွင္းေနရတဲ့အလုပ္ဗ်။ တရားေျခာက္ႀကီး၊ ဒါကို ဆက္ တုိက္ေျပာေနရင္ခင္ဗ်ားအိပ္ငိုက္သြားလိမ့္မယ္။
ခင္ဗ်ားကသာမပ်င္းမရိနားေထာင္ႏိုင္ရင္က်ဳပ္ဘက္ကဝန္မေလးပါဘူး။ဆက္ေျပာဘို႔အဆင္သင့္ပါ။ျဖစ္ပ်က္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုေျပာတဲ့အခါ က်ဳပ္တခုတ္တရေက်းဇူးတင္ရမဲ့ ဆရာေတြရဲ့အေၾကာင္းပါမွ ျဖစ္မယ္။ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ ခန္းဆင္းလုိ႔ ငါးရက္ေလာက္ရွိတဲ့ေန႔မွာေပါ့။ရန္ျဖစ္ၿပီး႐ိုက္မႈနဲ႔႔က်လာတဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ခ်ာတိတ္ ကေလးက ညဖက္၁၀၊၁၂ဘာယာဆိုေတာ့ က်ဳပ္လုပ္ေနတာကို ရိပ္မိပံုရတယ္။
ဒီရဲဘက္စခန္းမွာ ရဲဘက္တခ်ဳိ႔လည္းသူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ တရားထိုင္ၾကတဲ့ သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ သူက ဆရာႀကီး၊ တရားထုိင္တာလားတဲ့။ ေအးဟုတ္တယ္လုိ႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ျပန္ေျဖေတာ့ သူကဆရာႀကီး ေျခေထာက္ကုိ ဘယ္လို ထားသလဲတဲ့။ ညာေျခေပၚဘယ္ေျခထပ္တာေပါ့ကြာလို႔က်ဳပ္က ျပန္ေျဖျပန္ေတာ့ ဆရာႀကီးၾကာၾကာ ဘယ္ထုိင္ ႏုိင္မလဲတဲ့။သူကပဲဆက္ၿပီး က်ေနာ္ပဥၹင္းခံတုန္းက တရားစခန္းဝင္ဘူးတယ္။တရားျပတဲ့ဆရာေတာ္က ေျခ ေထာက္ခ်င္းထပ္မထားဘဲ ေရွ့ေနာက္ခ်ထားရင္လည္းရတယ္လုိ႔ သင္ဘူးသတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ဳပ္လည္း သူေျပာသလိုထိုင္လိုက္တယ္။ မွန္တယ္ဗ်။အရင္နဲ႔စာရင္ခံသာတယ္။ စိတ္ေျဖာင့္စိတ္ေျဖာင့္ မွတ္ႏိုင္လာတယ္။ ငပိဖုတ္တာေတာင္ ဆရာလိုတယ္လုိ႔ ဆိုတယ္မဟုတ္လား။ေနာက္ထပ္ဆရာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔ အေၾကာင္းနဲ႔ႀကံဳလာမဲ့ ေနရာေတြက်မွ ေျပာပါ့မယ္။ က်ဳပ္တျဖည္းျဖည္းေလ့က်င့္လာတာ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ ေလာက္မွာ ေဆးလံုးလံုးျပတ္သြားတယ္။အိပ္လို႔လည္းေပ်ာ္လာတယ္။
က်ဳပ္ေရွ့ဆက္တိုးဘို႔ႀကံျပန္တယ္။ ငါဒီလုိလုပ္ေနတာ က်န္းမာေရးေကာင္းဘုိ႔လိုတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းတခုခု လုပ္ မွ။ဒီေလ့က်င့္ခန္းက ငါေလ့က်င့္ေနတာနဲ႔ အံဝင္ဂြင္က်ျဖစ္ရမယ္ဆုိျပီး နည္းလမ္းရွာလိုက္ေတာ့ အက်ဥ္းသား ေတြ ေရခ်ဳိးဘို႔လုပ္ထားတဲ့အုတ္ကန္မွာလက္ႏွိပ္တံုကင္နဲ႔ ေရထိုးတဲ့အလုပ္ကို က်ဳပ္မ်က္စိ က်သြားတယ္။
ခင္ဗ်ားကသာမပ်င္းမရိနားေထာင္ႏိုင္ရင္က်ဳပ္ဘက္ကဝန္မေလးပါဘူး။ဆက္ေျပာဘို႔အဆင္သင့္ပါ။ျဖစ္ပ်က္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုေျပာတဲ့အခါ က်ဳပ္တခုတ္တရေက်းဇူးတင္ရမဲ့ ဆရာေတြရဲ့အေၾကာင္းပါမွ ျဖစ္မယ္။ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ ခန္းဆင္းလုိ႔ ငါးရက္ေလာက္ရွိတဲ့ေန႔မွာေပါ့။ရန္ျဖစ္ၿပီး႐ိုက္မႈနဲ႔႔က်လာတဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ခ်ာတိတ္ ကေလးက ညဖက္၁၀၊၁၂ဘာယာဆိုေတာ့ က်ဳပ္လုပ္ေနတာကို ရိပ္မိပံုရတယ္။
ဒီရဲဘက္စခန္းမွာ ရဲဘက္တခ်ဳိ႔လည္းသူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ တရားထိုင္ၾကတဲ့ သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ သူက ဆရာႀကီး၊ တရားထုိင္တာလားတဲ့။ ေအးဟုတ္တယ္လုိ႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ျပန္ေျဖေတာ့ သူကဆရာႀကီး ေျခေထာက္ကုိ ဘယ္လို ထားသလဲတဲ့။ ညာေျခေပၚဘယ္ေျခထပ္တာေပါ့ကြာလို႔က်ဳပ္က ျပန္ေျဖျပန္ေတာ့ ဆရာႀကီးၾကာၾကာ ဘယ္ထုိင္ ႏုိင္မလဲတဲ့။သူကပဲဆက္ၿပီး က်ေနာ္ပဥၹင္းခံတုန္းက တရားစခန္းဝင္ဘူးတယ္။တရားျပတဲ့ဆရာေတာ္က ေျခ ေထာက္ခ်င္းထပ္မထားဘဲ ေရွ့ေနာက္ခ်ထားရင္လည္းရတယ္လုိ႔ သင္ဘူးသတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ဳပ္လည္း သူေျပာသလိုထိုင္လိုက္တယ္။ မွန္တယ္ဗ်။အရင္နဲ႔စာရင္ခံသာတယ္။ စိတ္ေျဖာင့္စိတ္ေျဖာင့္ မွတ္ႏိုင္လာတယ္။ ငပိဖုတ္တာေတာင္ ဆရာလိုတယ္လုိ႔ ဆိုတယ္မဟုတ္လား။ေနာက္ထပ္ဆရာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔ အေၾကာင္းနဲ႔ႀကံဳလာမဲ့ ေနရာေတြက်မွ ေျပာပါ့မယ္။ က်ဳပ္တျဖည္းျဖည္းေလ့က်င့္လာတာ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ ေလာက္မွာ ေဆးလံုးလံုးျပတ္သြားတယ္။အိပ္လို႔လည္းေပ်ာ္လာတယ္။
က်ဳပ္ေရွ့ဆက္တိုးဘို႔ႀကံျပန္တယ္။ ငါဒီလုိလုပ္ေနတာ က်န္းမာေရးေကာင္းဘုိ႔လိုတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းတခုခု လုပ္ မွ။ဒီေလ့က်င့္ခန္းက ငါေလ့က်င့္ေနတာနဲ႔ အံဝင္ဂြင္က်ျဖစ္ရမယ္ဆုိျပီး နည္းလမ္းရွာလိုက္ေတာ့ အက်ဥ္းသား ေတြ ေရခ်ဳိးဘို႔လုပ္ထားတဲ့အုတ္ကန္မွာလက္ႏွိပ္တံုကင္နဲ႔ ေရထိုးတဲ့အလုပ္ကို က်ဳပ္မ်က္စိ က်သြားတယ္။
အုတ္ကန္က ခင္ဗ်ားေတြ႔တုိင္းအတုိင္း အက်ဥ္းသားပန္းရံဆရာေတြရဲ့ လက္ရာကပ္႐ိုက္ကပ္ေခြ ပံုစံအၾကမ္း ပါပဲ။အလ်ားရွစ္ေပ၊အနံေျခာက္ေပအျမင့္သံုးေပခြဲသာသာေလာက္ရွိတယ္။က်ဳပ္ေန႔လည္ေန႔ခင္း တျခားသူေတြ ဘုတ္ဆင္းတဲ့အခိ်န္ အဲဒီ ေရကန္ဆီသြားတယ္။တံုကင္ႏွိပ္ျပီး ေရကန္ကို ေရျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ထားလုိက္တယ္။
တံုကင္ဝါရွာက အိပ္မက္ရမွတခါလဲတဲ့ အမ်ဳိးအစားဆိုေတာ့ အားေတာ္ေတာ္စိုက္ရတယ္။ တခါတခါ ဝါရွာကြဲေန လုိ႔လက္ပူတုိက္ၿပီး ျပန္ျပန္တပ္ထားရတာမ်ဳိးမုိ႔ ႏွိပ္သေလာက္ ေရမပါဘူး။က်ဳပ္အတြက္ေတာ့အေတာ္ ေနရာက် တာပဲ။ဝင္ေလမွာ ေမာင္းတံကို ေအာက္ဖက္ကိုဆြဲခ်တယ္။ထြက္ေလမွာ ေမာင္းတံကိုျပန္တင္တယ္။ ဟန္ ကိုက်လို႔။
စလုပ္လုပ္ခ်င္းေတာ့အႀကိမ္ေျခာက္ဆယ္ဝန္းက်င္ေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္နည္းနဲ႔မွဝင္ေလ၊ထြက္ေလကို မလြတ္ေစရဘူးလို႔ လည္းစိတ္ကိုပိုင္းျဖတ္ထားတယ္။ ေရျပည့္သြားရင္ က်ုဳပ္တဲကိုက်ဳပ္ျပန္ၿပီး ပက္လက္ျဖစ္ျဖစ္၊ထုိင္လ်က္ျဖစ္ျဖစ္ ေလကိုဆက္မွတ္တယ္။ ေရကန္ကေရကို အက်ဥ္းေထာင္ဝန္ထမ္းမိသားစု လာသံုးသြားလို႔ေလ်ာ့သြားရင္ ထပ္ ျဖည့္တယ္။
တျဖည္း ျဖည္းနဲ႔က်ဳပ္လက္တက္လာတယ္။အက်ဥ္းသားေတြ ျပန္လာလို႔ ေရခ်ဳိးခ်ိန္မွာေတာင္ က်ဳပ္ကဒိုင္ခံထိုး ေပးႏုိင္လာတယ္။ဝင္ေလထြက္ေလကေတာ့ မွတ္လ်က္ေပါ့။တခ်ိဳ႔အက်ဥ္းသားေတြက ဆရာႀကီးေတာ္ပါေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ ထိုးေပးမယ္။ဆရာႀကီးနားပါဆိုလည္း က်ဳပ္ကကိုယ့္အႀကံနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးကြ ဆုိၿပီး ေမာင္းတံကိုလက္မလႊတ္ဘဲ ေမာင္ပိုင္စီးထားေတာ့တာပဲ။အက်ဥ္းသားေတြလည္းဟန္က်၊ ဝန္ထမ္းေတြလည္း ဟန္က်၊က်ဳပ္လည္းဟန္က်။ဘက္ေပါင္းစံုကဟန္အၿပံဳလုိက္က်ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
တံုကင္ဝါရွာက အိပ္မက္ရမွတခါလဲတဲ့ အမ်ဳိးအစားဆိုေတာ့ အားေတာ္ေတာ္စိုက္ရတယ္။ တခါတခါ ဝါရွာကြဲေန လုိ႔လက္ပူတုိက္ၿပီး ျပန္ျပန္တပ္ထားရတာမ်ဳိးမုိ႔ ႏွိပ္သေလာက္ ေရမပါဘူး။က်ဳပ္အတြက္ေတာ့အေတာ္ ေနရာက် တာပဲ။ဝင္ေလမွာ ေမာင္းတံကို ေအာက္ဖက္ကိုဆြဲခ်တယ္။ထြက္ေလမွာ ေမာင္းတံကိုျပန္တင္တယ္။ ဟန္ ကိုက်လို႔။
စလုပ္လုပ္ခ်င္းေတာ့အႀကိမ္ေျခာက္ဆယ္ဝန္းက်င္ေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္နည္းနဲ႔မွဝင္ေလ၊ထြက္ေလကို မလြတ္ေစရဘူးလို႔ လည္းစိတ္ကိုပိုင္းျဖတ္ထားတယ္။ ေရျပည့္သြားရင္ က်ုဳပ္တဲကိုက်ဳပ္ျပန္ၿပီး ပက္လက္ျဖစ္ျဖစ္၊ထုိင္လ်က္ျဖစ္ျဖစ္ ေလကိုဆက္မွတ္တယ္။ ေရကန္ကေရကို အက်ဥ္းေထာင္ဝန္ထမ္းမိသားစု လာသံုးသြားလို႔ေလ်ာ့သြားရင္ ထပ္ ျဖည့္တယ္။
တျဖည္း ျဖည္းနဲ႔က်ဳပ္လက္တက္လာတယ္။အက်ဥ္းသားေတြ ျပန္လာလို႔ ေရခ်ဳိးခ်ိန္မွာေတာင္ က်ဳပ္ကဒိုင္ခံထိုး ေပးႏုိင္လာတယ္။ဝင္ေလထြက္ေလကေတာ့ မွတ္လ်က္ေပါ့။တခ်ိဳ႔အက်ဥ္းသားေတြက ဆရာႀကီးေတာ္ပါေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ ထိုးေပးမယ္။ဆရာႀကီးနားပါဆိုလည္း က်ဳပ္ကကိုယ့္အႀကံနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးကြ ဆုိၿပီး ေမာင္းတံကိုလက္မလႊတ္ဘဲ ေမာင္ပိုင္စီးထားေတာ့တာပဲ။အက်ဥ္းသားေတြလည္းဟန္က်၊ ဝန္ထမ္းေတြလည္း ဟန္က်၊က်ဳပ္လည္းဟန္က်။ဘက္ေပါင္းစံုကဟန္အၿပံဳလုိက္က်ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
...........
ေအာ္ငါ့ႏွယ္ ဦးေက်ာ္ဒင္က ေျပာင္း႐ိုးစဥ္းရင္းဝင္ေလထြက္ေလမွတ္သတဲ့။ငါကေတာ့ တံုကင္နဲ႔လို႔က်ဳပ္ စိတ္ထဲ မွာ အေတြး ေပၚလာၿပီးၿပံဳးမိေသးသဗ်ာ။ ေျပာရင္ယံုႏိုင္စရာေတာင္ မရွိဘူးဗ်ာ။ တလေက်ာ္ေလာက္ အတြင္းအဲဒီ ရဲဘက္စခန္းတခုလံုးမွာက်ဳပ္ကိုယွဥ္ၿပီး မနားတမ္းတံုကင္ႏွိပ္ႏိုင္တဲ့သူမရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုကမင္းေနာင္ဆိုတဲ့ အက်ဥ္းသားကဆရာႀကီးမနားတမ္း ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္ႏို္င္သလဲဆိုၿပီး ေဘးကနံပါတ္ထုိင္ေရရာကတျခားလူငယ္ ေတြပါဝင္ႏွိပ္ၾကည့္ရာက သိသြားၾကတာပဲ။
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဟာမနားတမ္းတံုကင္ကုိ အခ်က္ေပါင္းတေထာင့္ငါးရာေလာက္ အထိထုိးႏိုင္ လာခဲ့တယ္။က်န္းမာေရးကေတာ့ က်ဳပ္ဖက္ကိုပါလာခဲ့ၿပီ။ ေနအံုးဗ်။ က်န္ေသးတယ္။ က်ဳပ္ရဲ့ဝင္ေလ ထြက္ေလ ကိုမွတ္မႈဟာ တခါတခါေလကို ဖမ္းမရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတယ္။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ ဝင္ေလထြက္ေလဟာ မထင္ရွားဘူး။စည္းခ်က္မမွန္ရင္မွတ္ေနရင္း လြတ္လြတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ မွတ္လို႔ရေအာင္၊ ေလကို သိသာေအာင္ထြက္သြားတဲ့ေလကို နံပါတ္စဥ္ေရၿပီး သတိထားလိုက္တယ္။ ဝင္လာတဲ့ေလကိုလည္း နံပါတ္စဥ္ ေရၿပီးသတိထားလိုက္တယ္။ထြက္ေလဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ေလစထြက္သြားတာနဲ႔တစ္ ႏွစ္သံုး ေလးငါး ေျခာက္ဆုိၿပီး ေလဆံုးတဲ့အထိလိုက္ေရတယ္။ထြက္ေလဆံုးလို႔ဝင္ေလျပန္လာတဲ့အခါလည္း တစ္ ႏွစ္သံုး ေလးငါး ေျခာက္ဆိုၿပီး ျပန္ေရလိုက္တယ္။ကဲဘယ္လိုလုပ္ၿပီးအဲဒီေလလြတ္ေတာ့မလဲ။
အစကေတာ့ ပင္ပန္းသလုိရွိေပမဲ့ မုဆုိးစုိင္သင္ဆုိသလုိ တျဖည္းျဖည္း အေလ့အက်င့္ရလာတယ္။ညဖက္ဆို တနာရီအထိ ထုိုင္ႏုိ္င္လာတယ္။ဘာထိုင္လုပ္သလဲဟုတ္လား။ ေလကိုထိုင္မွတ္တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ မွတ္တယ္ဆုိတာ ဝင္ေလတုိင္း ထြက္ေလတုိင္းကုိ သိသိေနေအာင္လုပ္တာဗ်။ ဝင္တယ္ထြက္တယ္လုိ႔ ေလွ်ာက္ရြတ္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဟာမနားတမ္းတံုကင္ကုိ အခ်က္ေပါင္းတေထာင့္ငါးရာေလာက္ အထိထုိးႏိုင္ လာခဲ့တယ္။က်န္းမာေရးကေတာ့ က်ဳပ္ဖက္ကိုပါလာခဲ့ၿပီ။ ေနအံုးဗ်။ က်န္ေသးတယ္။ က်ဳပ္ရဲ့ဝင္ေလ ထြက္ေလ ကိုမွတ္မႈဟာ တခါတခါေလကို ဖမ္းမရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတယ္။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ ဝင္ေလထြက္ေလဟာ မထင္ရွားဘူး။စည္းခ်က္မမွန္ရင္မွတ္ေနရင္း လြတ္လြတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ မွတ္လို႔ရေအာင္၊ ေလကို သိသာေအာင္ထြက္သြားတဲ့ေလကို နံပါတ္စဥ္ေရၿပီး သတိထားလိုက္တယ္။ ဝင္လာတဲ့ေလကိုလည္း နံပါတ္စဥ္ ေရၿပီးသတိထားလိုက္တယ္။ထြက္ေလဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ေလစထြက္သြားတာနဲ႔တစ္ ႏွစ္သံုး ေလးငါး ေျခာက္ဆုိၿပီး ေလဆံုးတဲ့အထိလိုက္ေရတယ္။ထြက္ေလဆံုးလို႔ဝင္ေလျပန္လာတဲ့အခါလည္း တစ္ ႏွစ္သံုး ေလးငါး ေျခာက္ဆိုၿပီး ျပန္ေရလိုက္တယ္။ကဲဘယ္လိုလုပ္ၿပီးအဲဒီေလလြတ္ေတာ့မလဲ။
အစကေတာ့ ပင္ပန္းသလုိရွိေပမဲ့ မုဆုိးစုိင္သင္ဆုိသလုိ တျဖည္းျဖည္း အေလ့အက်င့္ရလာတယ္။ညဖက္ဆို တနာရီအထိ ထုိုင္ႏုိ္င္လာတယ္။ဘာထိုင္လုပ္သလဲဟုတ္လား။ ေလကိုထိုင္မွတ္တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ မွတ္တယ္ဆုိတာ ဝင္ေလတုိင္း ထြက္ေလတုိင္းကုိ သိသိေနေအာင္လုပ္တာဗ်။ ဝင္တယ္ထြက္တယ္လုိ႔ ေလွ်ာက္ရြတ္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။
က်ဳပ္ပံုစံက ေဘးလူေတြအျမင္မွာ နည္းနည္းထူးဆန္းလာပံုရတယ္။က်ဳပ္က ထိုင္လည္းမွတ္။ထလည္းမွတ္၊အိပ္ လည္းမွတ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္လေလာက္မွာ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္ ဘာမွစတုိင္ထုတ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အမွတ္ပ်က္မွာစိုးၿပီး တခ်ဳိ႔ကိစၥေတြ မလုပ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတာ။ အထူးသျဖင့္ ျပင္ဆင္ ျခယ္သတဲ့ကိစၥေတြေပါ့။တေန႔ရိတ္မယ္ တေန႔ရိတ္မယ္ ေတးထားရင္း အမွတ္ဘက္ကို စိတ္ေရာက္ေနတာနဲ႔ ေတာပုန္းပံုစံ ေပါက္လာတာဗ်။
ရဲဘက္စခန္းထုံးစံအတုိင္း ညခုႏွစ္နာရီေလာက္ဆုိ ညစာစားျပီး အက်ဥ္းသားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခြင့္ရ တဲ့ အခ်ိန္မုိ႔ တေဆာင္လံုးဆူညံျပီး ပြက္ေလာရုိက္ေနေလေတာ့ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခ်ိန္ဟာ သူတုိ႔အိပ္ေဆာင္ ဝင္ခ်ိန္ ညဆယ္နာရီမွ စ ရတာေပါ့။က်ဳပ္ေနတဲ့တဲနဲ႔ အေဆာင္က နည္းနည္းလွမ္းတယ္ဆုိေပမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညအခ်ိန္မုိ႔ အေဆာင္ေပၚက အသံေတြကုိ အတုိင္းသားၾကားေနရေတာ့ သူတုိ႔အိပ္တဲ့အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ရတာေပါ့ ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္မွာလည္း က်ဳပ္ဟာ တဲေပၚမွာ လွဲေနရင္းျဖစ္ျဖစ္ ထုိင္ေနရင္းျဖစ္ျဖစ္ ႏွာသီးဖ်ားက ေလကို မွတ္ေန တတ္တာပါပဲ။ က်ဳပ္တခါတခါ စဥ္းစားမိတာက က်ဳပ္ကို ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ တစံုတေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ တစံုတခုေသာ အေၾကာင္းကမ်ား ဒီလုိရဲဘက္စခန္းကုိ တြန္းပုိ႔ခဲ့ေလသလား ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ သတိျပဳဖုိ႔က ႏွာသီးဖ်ားကေလကုိ မွတ္တယ္ဆုိတာ ထြက္သြားတဲ့ေလ ဝင္လာတဲ့ေလ ေတြေနာက္ကုိ
ေလွ်ာက္လုိက္ေနရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဗ်။ဝင္ေသာေလ ထြက္ေသာေလဝင္တုိင္းထြက္တုိင္း တုိးထိသြားတဲ့ ႏွာသီး
ဖ်ားကုိ သတိခ်ပ္ေနရတာဗ်။ဒါဟာ သိပ္အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္ပဲ။တကယ္ေတာ ့က်ဳပ္ရဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းဟာ ေလကုိ
ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အလုပ္ဆုိတာတျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာတယ္။
အဲဒီအခ်က္ကို စာအုပ္ထဲကက်ဳပ္ဖတ္မိတာပဲဗ်။မွတ္မွတ္ရရ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတာ ႏွစ္လဝန္းက်င္ ေလာက္ရွိတဲ့ေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ ညဆယ္နာရီထုိးခါနီး ငါးမိနစ္ေလာက္အလိုမွာ အေဆာင္ေပၚကေန တာဝန္က်ဘာယာ ကအိပ္ခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ဆုိျပီးအသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္သံအဆံုးမွာ တေဆာင္လံုး မီးကုိေရနဲ႔ ျငိမ္းလုိက္သလုိ ျငိမ္က် သြားတယ္။
အေဆာင္အျပင္က အက်ဥ္းသားဘာယာရဲ႔သံေခ်င္းေခါက္သံဆယ္ခ်က္လည္းၾကားေရာ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းလည္း စေရာဆုိပါေတာ့။ထုံးစံအတုိင္းဘုရားရွစ္ခုိးအမွ်အတန္းေဝျပီး က်ဳပ္ထုိင္မွတ္ေနလုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ
ျဗဳန္းဆို ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ႀကီးကက်ဳပ္ေ႐ွ႕မွာဘြားကနဲ ေပၚလာပါေလေရာဗ်ာ။
စိတ္ေၾကာင့္ထင္မိထင္ရာထင္တတ္ၾကတာက်ဳပ္သိထားေတာ့ ေရွ့ေရာက္လာတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္လုိက္မိတယ္။မွတ္တာကမွတ္လ်က္ပဲ။ေပၚလာပံုက႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ေပၚလာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ေရႊတိဂံုေစတီ ေတာ္ႀကီးရဲ႔ ညဖက္ျမင္ကြင္းကုိအလယ္ပစၥယံကေနျမင္ရသလိုမ်ဳိး ျမင္ေတြ႔ေနရတာ။ လူကိုယ္တိုင္ဘုရားေရွ့သြား ထုိင္သလုိမ်ဳိးျဖစ္ေနတာ။ ေစတီေတာ္ႀကီးရဲ့ေဘးက ေစတီရံေတြကုိအေသးစိတ္ျမင္ေနရတယ္။ ေစတီေတာ္ၾကီး ကုိထုိးထားတဲ့မီးဆလိုက္ေတြလည္း ပါသေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္စိတ္ထဲဘာမွ တုန္လႈပ္ျခင္းမျဖစ္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္အံ့သြားမိ တာေတာ့ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။ေနာက္ျပီး အဲဒီေရႊတိဂံုေပၚေပၚလာတာက တရက္တည္းလည္းမဟုတ္၊ ေလးငါးရက္ ည စဥ္ ရက္ဆက္ေပၚေနတယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေန႔စဥ္ရက္ဆက္ျဖစ္လာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေန႔တုိင္းလာေပၚေနရတယ္ဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ကဲ..ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္စကားေတြစၿပီလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ ေနၿပီမဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားပဲအစကသိခ်င္လွခ်ည္ရဲ့ဆို။ ေအးဗ်ာျဖစ္ပ်က္ဆုိတဲ့အရာကုိမေတြ႔ခင္ ပထမဆံုးၾကံဳရ တဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းအျဖစ္တခုဆုိပါေတာ့။
ဒီအေၾကာင္းေတြကုိက်ဳပ္ဘယ္သူ႔ကိုမွဖြင့္မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ယုတ္စြအဆံုးက်ဳပ္ဇနီးကုိေတာင္ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။လူေတာ္
ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္တယ္ၾကားတယ္ဆုိ႐ုံနဲ႔တင္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး ေကာက္ခ်က္ဆြဲတတ္ၾကလြန္း လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။
ေရွ့ဆက္ေျပာမဲ့အေၾကာင္းေတြမွာခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ၾကား၊သေဘာထားကြဲစရာေတြပါလာေတာ့မယ္ဗ်။ က်ဳပ္ေျပာမွာ ေတြက ယံုဘို႔ ခပ္ခက္ခက္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ဒီေန႔ေတာ့ နားလုိက္ၾကအံုးစုိ႔ဗ်ာ။
ရဲဘက္စခန္းထုံးစံအတုိင္း ညခုႏွစ္နာရီေလာက္ဆုိ ညစာစားျပီး အက်ဥ္းသားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခြင့္ရ တဲ့ အခ်ိန္မုိ႔ တေဆာင္လံုးဆူညံျပီး ပြက္ေလာရုိက္ေနေလေတာ့ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခ်ိန္ဟာ သူတုိ႔အိပ္ေဆာင္ ဝင္ခ်ိန္ ညဆယ္နာရီမွ စ ရတာေပါ့။က်ဳပ္ေနတဲ့တဲနဲ႔ အေဆာင္က နည္းနည္းလွမ္းတယ္ဆုိေပမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညအခ်ိန္မုိ႔ အေဆာင္ေပၚက အသံေတြကုိ အတုိင္းသားၾကားေနရေတာ့ သူတုိ႔အိပ္တဲ့အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ရတာေပါ့ ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္မွာလည္း က်ဳပ္ဟာ တဲေပၚမွာ လွဲေနရင္းျဖစ္ျဖစ္ ထုိင္ေနရင္းျဖစ္ျဖစ္ ႏွာသီးဖ်ားက ေလကို မွတ္ေန တတ္တာပါပဲ။ က်ဳပ္တခါတခါ စဥ္းစားမိတာက က်ဳပ္ကို ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ တစံုတေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ တစံုတခုေသာ အေၾကာင္းကမ်ား ဒီလုိရဲဘက္စခန္းကုိ တြန္းပုိ႔ခဲ့ေလသလား ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ သတိျပဳဖုိ႔က ႏွာသီးဖ်ားကေလကုိ မွတ္တယ္ဆုိတာ ထြက္သြားတဲ့ေလ ဝင္လာတဲ့ေလ ေတြေနာက္ကုိ
ေလွ်ာက္လုိက္ေနရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဗ်။ဝင္ေသာေလ ထြက္ေသာေလဝင္တုိင္းထြက္တုိင္း တုိးထိသြားတဲ့ ႏွာသီး
ဖ်ားကုိ သတိခ်ပ္ေနရတာဗ်။ဒါဟာ သိပ္အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္ပဲ။တကယ္ေတာ ့က်ဳပ္ရဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းဟာ ေလကုိ
ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အလုပ္ဆုိတာတျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာတယ္။
အဲဒီအခ်က္ကို စာအုပ္ထဲကက်ဳပ္ဖတ္မိတာပဲဗ်။မွတ္မွတ္ရရ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတာ ႏွစ္လဝန္းက်င္ ေလာက္ရွိတဲ့ေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ ညဆယ္နာရီထုိးခါနီး ငါးမိနစ္ေလာက္အလိုမွာ အေဆာင္ေပၚကေန တာဝန္က်ဘာယာ ကအိပ္ခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ဆုိျပီးအသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္သံအဆံုးမွာ တေဆာင္လံုး မီးကုိေရနဲ႔ ျငိမ္းလုိက္သလုိ ျငိမ္က် သြားတယ္။
အေဆာင္အျပင္က အက်ဥ္းသားဘာယာရဲ႔သံေခ်င္းေခါက္သံဆယ္ခ်က္လည္းၾကားေရာ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းလည္း စေရာဆုိပါေတာ့။ထုံးစံအတုိင္းဘုရားရွစ္ခုိးအမွ်အတန္းေဝျပီး က်ဳပ္ထုိင္မွတ္ေနလုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ
ျဗဳန္းဆို ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ႀကီးကက်ဳပ္ေ႐ွ႕မွာဘြားကနဲ ေပၚလာပါေလေရာဗ်ာ။
စိတ္ေၾကာင့္ထင္မိထင္ရာထင္တတ္ၾကတာက်ဳပ္သိထားေတာ့ ေရွ့ေရာက္လာတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္လုိက္မိတယ္။မွတ္တာကမွတ္လ်က္ပဲ။ေပၚလာပံုက႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ေပၚလာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ေရႊတိဂံုေစတီ ေတာ္ႀကီးရဲ႔ ညဖက္ျမင္ကြင္းကုိအလယ္ပစၥယံကေနျမင္ရသလိုမ်ဳိး ျမင္ေတြ႔ေနရတာ။ လူကိုယ္တိုင္ဘုရားေရွ့သြား ထုိင္သလုိမ်ဳိးျဖစ္ေနတာ။ ေစတီေတာ္ႀကီးရဲ့ေဘးက ေစတီရံေတြကုိအေသးစိတ္ျမင္ေနရတယ္။ ေစတီေတာ္ၾကီး ကုိထုိးထားတဲ့မီးဆလိုက္ေတြလည္း ပါသေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္စိတ္ထဲဘာမွ တုန္လႈပ္ျခင္းမျဖစ္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္အံ့သြားမိ တာေတာ့ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။ေနာက္ျပီး အဲဒီေရႊတိဂံုေပၚေပၚလာတာက တရက္တည္းလည္းမဟုတ္၊ ေလးငါးရက္ ည စဥ္ ရက္ဆက္ေပၚေနတယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေန႔စဥ္ရက္ဆက္ျဖစ္လာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေန႔တုိင္းလာေပၚေနရတယ္ဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ကဲ..ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္စကားေတြစၿပီလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ ေနၿပီမဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားပဲအစကသိခ်င္လွခ်ည္ရဲ့ဆို။ ေအးဗ်ာျဖစ္ပ်က္ဆုိတဲ့အရာကုိမေတြ႔ခင္ ပထမဆံုးၾကံဳရ တဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းအျဖစ္တခုဆုိပါေတာ့။
ဒီအေၾကာင္းေတြကုိက်ဳပ္ဘယ္သူ႔ကိုမွဖြင့္မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ယုတ္စြအဆံုးက်ဳပ္ဇနီးကုိေတာင္ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။လူေတာ္
ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္တယ္ၾကားတယ္ဆုိ႐ုံနဲ႔တင္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး ေကာက္ခ်က္ဆြဲတတ္ၾကလြန္း လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။
ေရွ့ဆက္ေျပာမဲ့အေၾကာင္းေတြမွာခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ၾကား၊သေဘာထားကြဲစရာေတြပါလာေတာ့မယ္ဗ်။ က်ဳပ္ေျပာမွာ ေတြက ယံုဘို႔ ခပ္ခက္ခက္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ဒီေန႔ေတာ့ နားလုိက္ၾကအံုးစုိ႔ဗ်ာ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
(ရုပ္ပံု။ ။ ဂူဂဲလ္ )
(ရုပ္ပံု။ ။ ဂူဂဲလ္ )
မင္းဒင္ေရးသည္။