.

အခန္း(၆)

ထလန္ခံတပ္ရွာပံုေတာ္

၂၀၁၃ခုႏွစ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံဖူးခက္ၿမိဳ႕။

ကုိသက္ခုိင္။ ။`(ထ)ရူး၀ါးဆိပ္ကမ္းဆုိတာ မစၥတာ`ဥ´ သိသလားဗ်´

ဥ။ ။`(ထ)ရူး၀ါးဆုိတာ အႏုစာ၀ါရီအနားတ၀ုိက္နယ္ေျမကုိ ေခၚတာေလ´

ကုိသက္ခုိင္။ ။`က်ေနာ္ဆုိလိုတာက ထလန္ခံတပ္ကုိ ဗမာေတြသိမ္းႏိုင္ဖုိ႔ ဗမာတုိက္ေလွေတြ ကမ္းကပ္ခဲ့တဲ့ (ထ)ရူး၀ါး ဆိပ္ကမ္းကုိေျပာတာ၊ ယုိးဒယားျမန္မာစစ္သမုိင္း မွတ္တမ္းေတြအရ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကုိ ဗမာဘုရင့္တပ္ေတြ ေရာက္လာတုိင္း (ထ)ရူး၀ါးဆိပ္ကမ္းမွာ ကမ္းကပ္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္ဗ်၊ယုိးဒယားတပ္ေတြဟာ မေလးရွားနဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ၿပီး ဗမာတပ္ေတြကုိ ခံတုိက္တဲ့ ရာမူးအငူ တုိက္ပြဲဆုိတာ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ တုိက္ပြဲႀကီးပဲေလ´

ဥ။ ။`က်ေနာ္တုိ႔ယုိးဒယားေတြက မေလးရွားနဲ႔ အဆင္မေျပတာမ်ားတယ္ဗ်။ ယိုးဒယား၊မေလးရွား မဟာမိတ္ဖြဲ႔ၿပီး ဗမာေတြကုိ တုိက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဗမာ့သမုိင္းမွာ ေရးထားေလေရာ့သလား´

ကုိသက္ခိုင္။ ။`ဗမာစစ္သမုိင္းမွာ ဖူးခက္တုိက္ပြဲအေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပထားတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ၊အခု က်ေနာ္ ရည္ညြန္း ေနတဲ့စာအုပ္က စေကာ့တလန္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ေရးထားတာပါ´

ဥ။ ။ `အဲဒီသမုိင္းစာအုပ္ဟာ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္သလား မစၥတာသက္´

ကုိသက္ခိုင္။ ။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အခ်က္အားလံုးဟာ မွန္တယ္လို႔ မဆုိသာေပမဲ့ ထလန္ခံတပ္တုိက္ပြဲမွာ မေလးရွားနဲ႔ယုိးဒယားမဟာမိတ္ဖြဲ႔ၿပီး ဗမာတပ္ေတြကုုိ တုိက္ခဲ့တယ္ဆုိတာမ်ဳိး၊ ထင္ရွားျမင္သာတဲ့အခ်က္ကေတာ့ မလြဲ ေလာက္ဘူး။သမုိင္းမွတ္တမ္း ေရွ႕ေနာက္အစဥ္အဆက္ေတြနဲ႔လည္း ကုိက္ညီေနတယ္ဗ်´

ဖူးခက္ၿမိဳ႕မဆီမွ ဖူးခက္ေလဆိပ္သုိ႔သြားရာ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာ တိုယိုတာဗီဂုိး ကားေပၚ၌ ကုိသက္ခိုင္ႏွင့္ မစၥတာ`ဥ´ စကားအခ်ီအခ်၊အေမးအေျဖလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ျမန္မာလုိေျပာဆုိေနၾကျခင္းေတာ့မဟုတ္။ အဂၤလိပ္၊ထုိင္းဘာသာ တုိ႔ျဖင့္ သူတုိ႔ေျပာဆုိခ်က္မ်ားကုိ သိသာရန္ က်ေနာ္က ျမန္မာမွဳျပဳထားျခင္းျဖစ္၏။

ကုိသက္ခိုင္တစ္ေယာက္ မည္သည့္ စိတ္ကူးေပါက္ေလသည္ မသိ။ ျဗဳန္းစားႀကီး အႏုစာ၀ါရီဘက္ ေခတၱသြားမည္ဆုိကာ က်ေနာ့္ကုိ အေဖာ္စပ္သျဖင့္ ထံုးစံ အတိုင္းဘုမသိ ဘမသိ၊ ဒရြတ္တုိက္ လုိက္ပါခဲ့ရျခင္းပင္။သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကုိသက္ခိုင္၏ ယုိးဒယားလူမ်ဳိးမိတ္ေဆြျဖစ္သူ မစၥတာ`ဥ´၊က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ အတူပါလာသည္။

`ဥ´ ၏အမည္ရင္းမွာ `ခ်င္နာပက္ အင္သရာႏြန္´ျဖစ္သည္။ `ဥ´၏ ဇနီး`ယင္း´မွာ ဖူးခက္တုိယုိတာကား အေရာင္းျပခန္းမွ အေအာင္ျမင္ဆံုး အေရာင္းကုိယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔တမိသားစုလံုးႏွင့္ ကုိသက္ခိုင္ အလြန္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသည္ဆုိ၏။ ဥသည္ ၾသစေတလ်ႏုိင္ငံတြင္အႏုပညာဆုိင္ရာ ဒီပလုိမာရခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ဥမိခင္မွာ ပါလီမန္ အမတ္ျဖစ္သျဖင့္ ဖူးခက္ၿမိဳ႕တြင္ လူဂုဏ္တန္အသုိင္းအ၀ုိင္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ဟု က်ေနာ္ မခန္႔မွန္းႏုိင္ေသာ္လည္း `ဥ´ သည္ ကုိသက္ခိုင္အား အထင္ႀကီးေလးစားေနသည့္ အမူအရာမွာမူ အလြန္ထင္ရွား၏။

အႏုစာ၀ါရီအ၀ုိင္းအနီးရွိ ဖူးခက္သမုိင္းျပတုိက္ဆီသုိ႔ ကားေကြ႔၀င္လုိက္ရင္း `ကုိမင္းဒင္၊ဟုိစာအုပ္ႀကီးကုိ အဆင္သင့္ယူခဲ့ စမ္းပါဗ်ာ´ဟူေသာ ကုိသက္ခိုင္၏ လမ္းညြန္ခ်က္ေၾကာင့္ ကိုသက္ခိုင္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ က်ေနာ္ အနည္းငယ္ ရိပ္စားမိလာသည္။ ျပတုိက္၀င္ေၾကးမွာ တစ္ေယာက္လွ်င္ဘတ္တစ္ရာႏွဳန္းျဖစ္ေသာ္ျငား ခင္းက်င္းျပသထားေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ အားရစရာမရွိလွေခ်။ကိုသက္ခိုင္ကား ျပတုိက္တြင္းမွ ရွိသမွ်အေထာက္အထားမ်ားကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေလ့လာေန၏။အဂၤလိပ္၊ထုိင္းဘာသာတုိ႔ျဖင့္ ေရးသားထားေသာ မွတ္တမ္းေဟာင္းတုိ႔ကုိ စိတ္၀င္တစားဖတ္ရွဳေန၏။

ယုိးဒယားျပည္ႀကီးကား စီးပြားေရးအရ စည္ပင္၀ေျပာေနေသာ္ျငား သမုိင္းမွတ္တမ္းတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္း သိသည့္ လူမ်ဳိးမဟုတ္ေၾကာင္း ဤျပတုိက္က သက္ေသခံလ်က္ရွိသည္။ျပတုိက္တြင္း ၀င္ၾကည့္သူ ထုိင္းလူမ်ဳိးမရွိ သေလာက္ပင္။ထုိ႔အတူ ႏုိင္ငံတကာဧည့္သည္တုိ႔ စိတ္၀င္တစားျဖစ္ေအာင္ ရွာေဖြစုေဆာင္း ျပသႏုိင္ျခင္းလည္းမရွိေခ်။ အကယ္၍သာ ျပည့္စံုေသာဖူးခက္သမုိင္းကုိ ေဖာ္ျပထားမည္ဆုိပါလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔၊ ေဘးေလာင္းေတာ္၊ဘုိးေလာင္းေတာ္ ျမန္မာဘုရင္မ်ား၏ တန္ခိုးရွိန္ေစာ္အာႏုေဘာ္စက္၀န္းသည္လည္း ဒြန္တြဲပါ၀င္တည္ရွိေနေပလိမ့္မည္။ဤအခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ဖူးခက္သမုိင္းကုိ ယုိးဒယား လူမ်ဳိးတုိ႔ မတူးဆြၾကေလသေလာ။

က်ေနာ္က စေကာ့လူမ်ဳိးသမုိင္းဆရာ၏ စာအုပ္ထူႀကီးကိုကုိင္ရင္း အေတြးမ်ဳိးစံုပြားေနခ်ိန္တြင္ ကုိသက္ခိုင္ကား `ဥ´ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်လ်က္ရွိသည္။စကားလက္ဆံုဟုဆုိျခင္းထက္ ကုိသက္ခိုင္၏ ႏွဳိက္ႏွဳိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ေမးခြန္းမ်ားကုိ `ဥ´တစ္ ေယာက္ ေခၽြးထြက္ေအာင္ျပန္ေျဖေနရသည္ဆုိလွ်င္ ပုိ၍မွန္ပါမည္။ျပတိုက္မွအထြက္ (ထ)ရူး၀ါးဆိပ္ကမ္းဆီသုိ႔ သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္လည္းေကာင္း၊(ထ)ရူး၀ါးဆိပ္ကမ္းမွ တုန္ဆုိင္းေတာင္သုိ႔သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္လည္း ေကာင္း ကုိသက္ခုိင္တစ္ေယာက္ စက္ေသနတ္ပစ္သလုိ ေမးခြန္းမ်ားတလစပ္ေမးေနျပန္သည္။

`(ထ)ရူး၀ါးဆိပ္ကမ္းနဲ႔ တုန္ဆုိင္းေတာင္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းတုန္း `ဥ´´

`အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ဘာေၾကာင့္သိခ်င္တာပါလိမ့္´

`ဒီလုိဗ်။ ဗမာတပ္ေတြရဲ့ တုိက္ေလွေတြဟာ (ထ)ရူး၀ါးဆိပ္ကမ္းမွာကပ္တယ္။ ေနာက္`တုန္ဆုိင္းေရတံခြန္´ရွိတဲ့ တုန္ဆုိင္းေတာင္ေပၚကုိ အေျမွာက္ေတြ ဆြဲတင္တယ္။ တုန္ဆုိင္းေတာင္ေပၚကေန ထလန္ခံတပ္ဆီကုိ အေျမွာက္ေတြနဲ႔ လွမ္းပစ္တယ္။တခ်ဳိ႔တပ္ေတြက ၀ါးေညွာင့္ေတြလွည္းလုိဆင္ၿပီး ခံတပ္ကို ခ်ည္းကပ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ထလန္ခံတပ္ေနရာ အတိ အက်ကုိ ခင္ဗ်ားသိသလား´

`ႏွစ္တုိင္းေအာင္ပြဲက်င္းပေနတဲ့ ထလန္မီးပြိဳင့္အလြန္ ညာဖက္ေကြ႔နားက ကြက္လပ္ႀကီးကေတာ့ ထလန္ခံတပ္လုိ႔ ေျပာၾက တာပဲ´

`မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ထလန္ခံတပ္ထဲကုိ တုန္ဆုိင္းေတာင္ေပၚကေန အေျမွာက္နဲ႔လွမ္းထုႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ရာက ဗမာစစ္တပ္အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ အေျမွာက္ေတြဟာ ခန္႔မွန္းေျခေလးငါးမုိင္အကြာအေ၀းကုိ ပစ္ႏိုင္သလားဆုိတာ ထည့္စဥ္းစား သင့္တယ္။ေနာက္ က်ေနာ္စိတ္အ၀င္စားဆံုးအခ်က္က ထလန္ခံတပ္ဟာ ဗမာစစ္တပ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ စီးနင္း တုိက္ခိုက္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ အလြယ္တကူမက်ခဲ့ဘူး။ ဒီခံတပ္ကုိ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိနည္းပညာေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့သလဲ။ အဲဒီေခတ္က ဖူးခက္၀န္းက်င္ကုိ ေပၚတူဂီ၊ဒတ္ခ်္၊အဂၤလိပ္ေတြ အကုန္ေရာက္ေနၿပီမုိ႔ သူတုိ႔ဆီက ခံတပ္တည္ေဆာက္ နည္း ပညာေတြကို ယုိးဒယားေတြ ရခဲ့သလား´

`က်ေနာ္လည္း ဖူးခက္ခ်က္ျမွဳပ္ပဲဗ်။ ခြန္သက္ခိုင္ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းေတြက်ေနာ္တခါမွ မၾကားဖူးတာအမွန္ပဲ´

`ဖူးခက္ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ယုိးဒယားမဟာမိတ္တပ္ေတြနဲ႔ ဗမာစစ္တပ္ေတြဟာ တုိက္ေလွေတြေထာင္ခ်ီအသံုးျပဳၿပီး ႀကီးမားျပင္းထန္တဲ့ ေရေၾကာင္းတုိက္ပြဲၾကီးေတြဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္က ယုိးဒယားတုိက္ေလွေတြကုိ ဘယ္မွာ ေတြ႔ႏုိင္တုန္းဗ်´

`က်ေနာ္က သမုိင္းသုေတသီမွ မဟုတ္တာ ဘယ္လုိသိမွာတုန္း´

`ဒီအခ်က္ေလာက္ကုိ သိဖုိ႔ သမုိင္းပညာရွင္ျဖစ္မွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ´

`ေနဦးဗ်။ ခြန္သက္ခိုင္ရ။ က်ေနာ့္ဘုိးဘြားေတြ ေျပာစကားအရ အခုေခတ္ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔စည္ကားေနတဲ့ ပါေတာင္၊ ကရြန္း၊ကတ၊ကမလာကမ္းေျခေတြဟာ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ေတာႀကီးမ်က္မည္းေတြလုိ႔ဆုိတယ္။ ဖူးခက္ၿမိဳ႕၀န္ ရံုးစုိက္တာက ထလန္ၿမိဳ႕ေဟာင္းတဲ့။ထလန္ၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္တုန္းက ၿမိဳ႕ကုိ ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ လူေတြ ကိုသတ္ၿပီး အုိးႀကီးေတြထဲမွာထည့္၊ၿမိဳ႕ေလးေထာင့္မွာ အဲဒီအုိးေတြ ျမွပ္ထားသတဲ့။ ေရွးအယူအဆဆုိပါေတာ့´

စကားတေျပာေျပာႏွင့္ပင္ တုန္ဆုိင္းေရတံခြန္မွအျပန္ ထလန္ခံတပ္ေဟာင္းဟု ယုိးဒယားအမ်ားစု လက္ခံထားသည့္ ေျမကြက္လပ္ႀကီးဆီသုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္သည္။ခံတပ္ေဟာင္းဟုဆုိၾကသည့္ က်ယ္၀န္းေသာ ေျမကြက္ လပ္ႀကီးမွေန၍ စိမ္းညဳိ႕ေနေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကုိ အေ၀းမွာလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ခံတပ္ေဟာင္း ဟုတ္မဟုတ္ စူးစမ္းႏုိင္ရန္ အေထာက္အထားဟူ၍ အေဆာက္အဦးေဟာင္း၊အုတ္ရုိးအုတ္ခံုေဟာင္း ဘာဆုိဘာမွ်မရွိ။ ေရၾကည္ေသာ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ခေနာ္ခနဲ႔ သစ္သားတံတားငယ္ တစ္စင္းႏွင့္ ထန္းပင္ခပ္အုပ္အုပ္ တုိ႔မွလြဲ၍ နတၳိ။

ကုိသက္ခို္င္ကား ေတာင္တန္းမ်ားကုိ ေနာက္ခံျပဳေနသည့္ ထန္းေတာအုပ္ကုိ ဓာတ္ပံုတဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ေနသည္။ ထလန္ခံ တပ္ေဟာင္းကြင္းျပင္အနီးတြင္တည္ရွိေသာ ဖူးခက္သူရဲေကာင္း အႏုစာ၀ါရီညီအမ၏ နတ္ကြန္းကုိ စပ္စုေနသည္။ ထုိနတ္ကြန္းတြင္ အႏုစာ၀ါရီညီအမ၏ ရုပ္တုငယ္ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႔ရေလရာ ၊ထုိရုပ္တုတုိ႔ကုိ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားပံုမွာ မေလးရွားမြတ္ဆလင္အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ပံုစံအတုိင္းျဖစ္သည္ကုိ သတိျပဳမိသည္။ ထုိေန႔က ကုိသက္ခိုင္တစ္ေယာက္ ညေန ေမွာင္ရီပ်ဳိးခ်ိန္အထိ ထလန္နယ္ေျမအနီးတ၀ုိက္တြင္ အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့ျခင္းမွာ ထလန္ခံတပ္ေဟာင္းရွာပံုေတာ္ခရီးေပ တကား။တစ္ေန႔တစ္ရက္၊တဦးတဖြဲ႔မွ်ပင္ စူးစမ္းႏိုင္ေလာက္ေသာ ျခင္းရာမဟုတ္ေလရာ၊ ကုိသက္ခိုင္ကား ႏုိင္ငံတကာ သမုိင္းပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္စူးစမ္းဦးမည္ဟု ၾကံဳး၀ါးေနျပန္ေခ်သည္။

မစၥတာဥတစ္ေယာက္ ထလန္၊လိုတပ္(Lotus)ကုန္တုိက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ အျပန္လမ္းတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခုိင္ ကားေပၚမွာ စကားဆက္ျဖစ္ၾကသည္။

`ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားညီလင္းဆက္ကုိေျပာတဲ့ထလန္တုိက္ပြဲမွာ ထလန္ခံတပ္ထဲက ဖူးခက္သားေတြေၾကာက္ဒူးတုန္ေနတာနဲ႔ အဆံုး သတ္ထားေတာ့ ျမန္မာေတြက ခံတပ္ကုိသိမ္းႏုိင္ေရာလားဗ်ာ´

`မသိမ္းႏိုင္ေသးဘူးဗ်၊ စာေရးသူဟာ ယုိးဒယားေတြရဲ့ခံစစ္ကုိလည္း ေရးျပထားေသးတယ္´

`ဒါဆုိလည္း ခံတပ္သိမ္းတုိက္ပြဲအေၾကာင္းဆက္ပါအံုးဗ်၊ ခင္ဗ်ားဥစၥာ ဆန္႔တင့ံငံ့နဲ႔´

က်ေနာ့္တုိက္တြန္းမွဳေၾကာင့္ ကုိသက္ခိုင္ ဆက္ေျပာေလေသာ ျမန္မာတုိ႔၏ ဖူးခက္ခံတပ္သိမ္းတုိက္ပြဲမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလ၏။

`အဲဒီစာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ့ ယုိးဒယားေတြဟာ ျမန္မာေတြရဲ့ အေရွ႕ေတာင္ပံတုိက္စစ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ခုခံ ႏုိင္ခဲ့သတဲ့။အဲဒီလုိခုခံကာကြယ္ႏုိင္ခဲ့သူဟာ ဒုတိယရာမဘုရင္ကိုယ္တုိင္လုိ႔ဆုိတယ္။သူဟာ ဖူးခက္ကာကြယ္ေရးအတြက္ ဖရာ့ထုိင္းနန္ကုိ စစ္သူႀကီီးခန္႔ၿပီး၊နခြန္စီထမရတ္နဲ႔ ဆြန္ကလာၿမိဳ႕၀န္ေတြကို စစ္ကူလႊတ္ေစတယ္။စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဖရာ့ ေသာင္ ဆာရုိသာရဲ့ေရတပ္ကုိလည္း ခ်ဳိင္းရာကုိလႊတ္ၿပီး ထလန္ခံတပ္မက်ေစဖုိ႔ အားျဖည့္တယ္။ေျမာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာတပ္ေတြကို ေအာင္ႏုိင္ၿပီးတစ္လအၾကာမွာ စစ္သူႀကီးဖရာ့ဘူရင္သရာ ဦးေဆာင္တဲ့ ယုိးဒယားတပ္မႀကီးဟာ ေတာင္ပုိင္းကုိ ခ်ီတက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ၾကည္းေရတပ္ေပါင္းစုမွဴးက ယုိးဒယားမင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ဖရာ့ယံုမာရတ္ထ္တဲ့။ က်ေနာ္ ၾကားျဖတ္ေျပာခ်င္တာက ဘုိးေတာ္ဘုရားရဲ့ျမန္မာတပ္ေတြ ယုိးဒယားေျမာက္ပုိင္းစစ္ပြဲေတြမွာ အဲဒီကာလက ယုိးဒယား တပ္ေတြကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပံု ရွဳံးနိမ့္ခဲ့တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္မဖတ္ဖူးေသးဘူး။

ဖရာ့ထုိင္နန္ရဲ့တပ္ နခြန္စီထမရတ္ကုိေရာက္တဲ့အခါ နခြန္ၿမိဳ႕၀န္ဆီက စစ္သေဘၤာ(၁၇)စီး ခ်က္ခ်င္းစစ္ကူရခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကုိလန္တာမွာတပ္စြဲထားတဲ့ ျမန္မာ့ေရတပ္ကုိ မယွဥ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိပဲ။ထုိင္းအေနာက္ဖက္ကမ္းရုိးတန္းရဲ့ အဓိက ေရတပ္အင္အားဟာ ကဒက္တဲ့။ ကဒက္မွာရွိတဲ့ မေလးနဲ႔ပင္လယ္ဂ်စ္ပဆီေတြဟာ ေဒသတြင္းၿပိဳင္ဖက္ကင္း ေရတပ္သူရဲေကာင္းေတြလုိ႔ဆုိတယ္။ ယုိးဒယားေတြအခက္ေတြ႔ေနတာက ကဒက္ဆူလတန္ဟာ ျမန္မာဘုရင့္ သစၥာေတာ္ ခံျဖစ္ေနတာပါပဲ။ဒါေၾကာင့္ ဆြန္ခလာၿမိဳ႕၀န္ဟာ ကဒက္ၿမိဳ႕၀န္ကုိ ျမန္မာေတြနဲ႔ ခြဲထုတ္ဖုိ႔သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ လက္ေဆာင္ ပဏၰာဆက္ခဲ့ရသတဲ့။လက္ေဆာင္ပဏၰာဆုိတာ ဆန္အိတ္အျပည့္တင္ထားတဲ့သေဘၤာေတြကုိ ကဒက္ဆိပ္ကမ္း၊ ထရန္းကုိ ပုိ႔လုိက္ရတာတဲ့ဗ်။ အဲသလုိ ေပၚေပၚတင္တင္ လာဘ္ထုိးတဲ့အတြက္ ေဒသတြင္း မတည္ၿငိမ္မွဳေတြျဖစ္လာၿပီး ကဒက္ စူလတန္ဟာ ယုိးဒယား ျမန္မာစစ္ပြဲထဲကုိ ဇြတ္အတင္းအဓမၼ၊ ပါလာခဲ့ရတယ္လုိ႔ မေလးကဗ်ာဆရာကဆုိတယ္။

ကဒက္စူလတန္ရဲ့ ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္းထားတဲ့အေျခအေနအေပၚ ဘန္ေကာက္နဲ႔နခြန္ရဲ့ႀကိဳတင္တြက္ဆခ်က္ေတြဟာ မမွား ဘူးဆုိပဲ။ေနာက္ပုိင္းဖူးခက္တုိက္ပြဲမွာ အဖမ္းခံရတဲ့ ျမန္မာတပ္မွဴး ေဇယ်သူရိယေက်ာ္ရဲ့ အဆုိအရ ကဒက္စူလတန္ဟာ ျမန္မာတပ္ေတြဆီ လွ်ဳိ႕၀ွက္စာပုိ႔ခဲ့တယ္။ ယုိးဒယားတပ္သား (၃၀၀၀) ခ်ီတက္လာၿပီမုိ႔၊ သူတုိ႔ကုိႏွိမ္ႏွင္းၿပီး ဘုိးေတာ္ဘုရား ရဲ့ ဘုန္းေတာ္ရိပ္ေအာက္ကုိ သြတ္သြင္းႏိုင္ဖုိ႔ ျမန္မာတပ္သား (၆၀၀၀) ေစလႊတ္ေပးဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့ ဖူးခက္မွာ ေျခကၽြံေနတဲ့ ျမန္မာတပ္ေတြ ကဒက္ဖက္ကုိ ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာတဲ့အတြက္ ကဒက္စူလတန္ဟာ ယုိးဒယားကုိ တုိက္သေဘၤာ(၂၈)စီး အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ေႏွာင္းလူေတြသိခြင့္ရတာကေတာ့ အဲဒီတုိက္ သေဘၤာအုပ္စုမွာပါတဲ့ မေလးကဗ်ာဆရာရဲ့ လြမ္းေမာဖြယ္ကဗ်ာရွည္ႀကီးေၾကာင့္တဲ့ဗ်။

ညီလင္းဆက္ကုိ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ထလန္တုိက္ပြဲျဖစ္ၿပီး သုံးပတ္အၾကာ (၁၈၁၀)ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ စစ္သေဘၤာ (၆၇)စီး၊ တပ္သား(၂၅၀၀) ပါတဲ့ မေလးယုိးဒယားပထမတပ္ေပါင္းစုဟာ ဖူးခက္ကုိေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျမန္မာစစ္သေဘၤာအမ်ားစု ဟာ ေျမာက္ဘက္ ပက္ပရာတူးေျမာင္းမွာ တပ္စြဲထားျပီး တခ်ဳိ႕သေဘၤာေတြက ကၽြန္ဖမ္းထြက္ေနၾကသတဲ့။ ဘယ္လုိကၽြန္ မ်ဳိး ဖမ္းေနခဲ့သလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေတြးတတ္ဘူး။တခုခုလြဲေနသလုိပဲ။

ဆက္ေရးထားတာကေတာ့ ယုိးဒယား၊မေလးမဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစုဟာ ျမန္မာကင္းလွည့္တပ္ေတြမျမင္ေအာင္ ကဘီးနဲ႔ ကုိရိုးရုိင္ကၽြန္းၾကားမွာရွိတဲ့ အီေကာနဂါးဆိပ္ကမ္းမွာ တိတ္တဆိတ္ကမ္းကပ္တယ္။တာလီေဘာင္းသေဘၤာအုပ္စုက ကပၸတိန္ အီလက္ခ္ကုိ ေရွ႕ေျပးကင္းေထာက္ခုိင္းတယ္။အဲဒီကင္းေထာက္အဖြဲ႔မွာ ပါသြားတဲ့ မေလးကဗ်ာဆရာ မွတ္တမ္း တင္ထား တာကေတာ့ ….

`ထလန္ခံတပ္ကုိ ျမန္မာေတြအတင္းထုိးစစ္ဆင္ေနတယ္။ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္လံုးလည္း ၀ါးခၽြန္၀ါးေညွာင့္ေတြ ဒင္းၾကမ္း ပဲ။ခံတပ္ထဲက လူေတြကေတာ့ ခုထက္ထိမာန္တင္း ေတာင့္ခံထားတုန္း။ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေတြဟာ ခံတပ္ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုးကုိ ျခင္ေထာင္ ေထာင္သလုိ၀ါးခၽြန္၀ါးေညွာင့္ေတြဆင္ၿပီး သိမ္းေတာ့မွာမုိ႔၊ဘယ္လုိစစ္ကူလာလာ၊ထလန္ခံတပ္က်ဖုိ႔ မေ၀း ေတာ့ဘူး။ အေျမာက္သံေတြကုိ မိုိးခ်ိန္းသလုိၾကားေနရတယ္´ လုိ႔ဆုိတယ္ဗ်။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

ရုပ္ပံု။ ။ဂူဂဲလ္

ရာမူးအငူတုိက္ပြဲ

ယုိးဒယား၊မေလးနဲ႔အူရန္လားတပ္ေပါင္းစုဟာ လူမ်ဳိးမတူပဲ၊ေခါင္းေဆာင္မႈကြဲျပားေနတာေၾကာင့္ အေရးေပၚစစ္ေကာင္စီ အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး ျမန္မာတပ္ရဲ့ ၀ါးခၽြန္၀ါးေညွာင့္အင္အားကုိ အားစမ္းမဲ့ တုိက္ပြဲတစ္တစ္ပြဲ၊ ရာမူးအငူမွာ တုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ သေဘာတူၾကတယ္။သူတုိ႔ဟာ ညအေမွာင္ကုိ အကာအကြယ္ယူၿပီး ရာမူးကုိ တိတ္တဆိတ္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္း မေလးကဗ်ာဆရာက ……

ရာမူးအငူကုိ ရြက္လႊြင္ခဲ့ၾကၿပီ။ရန္သူကုိအလစ္အငုိက္ဖမ္းဖုိ႔ ျမန္ႏုိင္သမွ် ျမန္ေအာင္ေလွာ္ခဲ့ၾကတယ္။ျမန္မာေတြကလည္း ကတုတ္က်င္းေတြေနာက္ကေန အသင့္ေစာင့္ၿပီး အေျမာက္နဲ႔ထုတယ္။ျမန္မာတုိက္ေလွ(၁၉)စီးေလာက္ ကမ္းကပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။၀ါးေညွာင့္ကတုတ္ေတြေနာက္မွာ ျမန္မာတပ္ေတြေဖြးလုိ႔။တပ္ေပါင္းစုက အေျမာက္နဲ႔ပစ္တယ္။၀ါးစေတြ ဖြာ ကနဲ၊ဖြာကနဲေပါ့။သံႀကိဳးဆက္ေတြထည့္ထားတဲ့ အေျမာက္ဆံကုိ ၀ါးနံရံဘယ္ခံႏိုင္မတုန္း။ျမန္မာ့အေျမာက္ဆံၾကားကပဲ မေလးစစ္ေလွႀကီးေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ကမ္းကပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။တကယ့္ေဖာင္ဖ်က္တုိက္ပြဲပဲ။ မေလးတပ္သားေတြဟာ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အသက္စြန္႔မယ္လုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ထားၾကပံုပဲ။လူငယ္ေလးေတြဟာ တကယ့္မဟာသူရဲေကာင္းႀကီး ေတြလုိ စစ္ေသြး၊စစ္မာန္အျပည့္နဲ႔။ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ၀ါးခၽြန္ခံတပ္ေတြ အခိုင္အမာတည္ထားတဲ့ ျမန္မာတပ္ေတြဟာ အေျမာက္ေတြနဲ႔ တရစပ္ပစ္ေနတယ္။တေလာကလံုး ကမၻာပ်က္တဲ့အတိုင္းပဲ။မေလးေလွေတြ နားကြဲမတတ္ စစ္ဘင္ ခရာသံ တညံညံနဲ႔ ရွိေနခ်ိန္မွာ ယုိးဒယားနခြန္စစ္သေဘၤာအုပ္စုဟာေသြးပ်က္ေနၿပီး မေလးတုိက္ေလွေတြေနာက္မွာ ေရသာခုိလိုက္ေနၾကတယ္။ပ်ားပုတုန္းေတြလို တရႊီရႊီ၊ ၀ီေခၚၿပီးေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာအေျမာက္ဆံ အမ်ားစုဟာ ထိခ်က္ လြဲၿပီး ေရထဲက် ေပါက္ကြဲကုန္ေလရဲ့။တညလံုးအျပင္းအထန္ ဖက္ၿပိဳင္တုိက္ခိုက္ၿပီး၊ ေနာက္ေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာတပ္ေတြ လက္ရည္က်စျပဳလာတယ္။

ျမန္မာတပ္ေတြ တပ္ပ်က္ၿပီး ဆုတ္သြားခ်ိန္မွာ သံု႔ပန္းနဲ႔ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြကုိ ရွာေဖြယူငင္သြားၾကတယ္။ ဒဏ္ရာရလုိ႔ မေျပးႏုိင္တဲ့ ျမန္မာတပ္သားတခ်ဳိ႕ အရွင္အဖမ္းခံရတယ္။ယုိးဒယားနခြန္တပ္ေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ျမင္းေတြေျပးသလုိ ကဆုန္ေပါက္ေျပးလာၾကၿပီး ျမန္မာေတြကုိအပုိင္းပုိင္းခုတ္ထစ္ၾကပါေလေရာ။ ေကာ္မရွင္နာမင္းႀကီးလည္း ဓါးတ၀င့္၀င့္နဲ႔ ကမ္းေပၚတက္လာၿပီး သူ႔နားကပ္လာတဲ့ ျမန္မာသံုးေယာက္ကုိ ဓားတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ခုတ္ပုိင္းလုိက္တယ္။ေအာင္ပြဲရ မဟာမိတ္တပ္ေတြဟာ ျမန္မာေတြခ်န္ထားရစ္ခဲ့တဲ့ အဖုိးတန္ပစၥည္္္းေတြအကုန္ယူၿပီး ျမန္မာ့ေလွေတြအားလံုးကုိ မီးတုိက္ခဲ့ တယ္။အနည္းဆံုးျမန္မာ(၁၇)ေယာက္ကုိ အေသမိရံုမက၊ ေလွနဲ႔ေျပးမယ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာတပ္သားသံုးေယာက္ကုိ ဥပါယ္ တမ်ဥ္သံုးၿပီး အရွင္ဖမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ျမန္မာတုိက္ေလွေတြကုိ လုိခ်င္ေပမဲ့ အခ်ိန္မရွိ၊ထိန္းသိမ္းဖုိ႔လည္းခက္တဲ့အျပင္ ျမန္မာ တပ္ကူေတြေရာက္လာမွာ စုိးရိမ္ရတာေၾကာင့္ မီးတုိက္ပစ္ရတယ္´

ကုိသက္ခုိင္ေျပာျပေသာ ယုိးဒယား-မေလးမဟာမိတ္တပ္ႏွင့္ျမန္မာတုိ႔ စစ္ပြဲသမုိင္း၊ ဤေနရာအေရာက္တြင္ က်ေနာ့္ စိတ္၀ယ္ တမ်ဳိးတမည္ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ …

`လက္စသတ္ေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ ယုိးဒယား-မေလးမဟာမိတ္တပ္ကုိ အရွဳံးႀကီးရွဳံးခဲ့တာပါကလား´

`က်ေနာ္လည္း စာဖတ္ေနရင္း ဒီေနရာအေရာက္မွာ ခင္ဗ်ားေတြးမိသလုိ ခံစားရတာပါပဲ၊မေလးစာဆုိ မွတ္တမ္းတင္ထားပံု က မေလးစစ္သည္ေတြဟာ မဟာသူရဲေကာင္းေတြျဖစ္၊ယုိးဒယားေတြက ငေၾကာက္ေတြျဖစ္၊ျမန္မာေတြကုိ ယုိးဒယား -မေလးတပ္ေတြက ျဖတ္ပုိင္းလွီးခ်ေအာင္ပြဲရတဲ့ ေလသံနဲ႔ပါပဲ၊တကယ္ေတာ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ တုိက္ပြဲဇာတ္လမ္းဟာ တုိက္ပြဲႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ ျခံဳငံုၿပီး ေျပာတာမဟုတ္ပဲ။တုိက္ပြဲငယ္ တစ္ေနရာကိုသာ ရည္ညြန္းထားတာျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ျမန္မာတပ္ေတြဟာ ထလန္ခံတပ္ကုိ ေလးဘက္ေလးတန္ ၀ုိင္း၀န္းပိတ္ဆုိ႔ထားၿပီး ျဖစ္ေနတာဗ်။ ဇာတ္လမ္းၿပီးေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ၾကည့္ပါအံုးေလ၊ တုိက္ပြဲမွ မဆံုးေသးတာ´

`သုိ႔ကလုိျဖင့္ ခင္ဗ်ားရဲ့ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ပါအံုးဗ်ာ´

က်ေနာ့္တုိက္တြန္း ေလာေဆာ္မႈေၾကာင့္ ကိုသက္ခုိင္သည္ ဇာတ္လမ္းကုိ ေရွ႕ဆက္ျပန္ပါသည္။

` ခံတပ္ေလးဘက္ေလးတန္ကုိ ျမန္မာေတြ၀ုိင္းထားၿပီမုိ႔၊ ဖူးခက္သားေတြ ၾကာၾကာေတာင့္ခံ မထားႏုိင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြေရာက္လာတယ္။လက္နက္၊ခဲယမ္းနဲ႔ရိကၡာလည္းကုန္သေလာက္ရွိေနၿပီမုိ႔ အခ်ိန္ဆြဲေနရင္ ထလန္က်မွာပဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ခ်က္ခ်င္းတုိက္သင့္၊မတုိက္သင့္၊ မဟာမိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေခါင္းခ်င္းရုိက္ၿပီး ညီလာခံၾကျပန္တယ္။ ျမန္မာ ပင္မတပ္ႀကီးကုိ ခံတုိက္ဖုိ႔က မဟာမိတ္တပ္အင္အားနဲ႔ ဆင့္ပါးစပ္၊ႏွမ္းပက္သလိုျဖစ္မွာမုိ႔ ေတြေ၀ေနတုန္း၊ ညီလာခံ မစဲခင္ ျမန္မာတပ္ေတြ၊ အလစ္၀င္တုိက္ၾကျပန္တာကုိ နဖူးေတြ႔၊ဒူးေတြ႔ႀကံဳရေရာတဲ့။

ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့၊ေလလုိလ်င္ျမန္တဲ့ ျမန္မာတပ္မွဴးေတြဟာ ၀တ္ရံုနီႀကီးေတြနဲ႔ ဓားလြတ္တေဖြးေဖြးနဲ႔ အတင္းတက္ အတင္းတုိက္ၾကတယ္။မဟာမိတ္တပ္သေဘၤာေတြဆီက အေျမာက္ပစ္ကူေပးေပမဲ့ အရာမထင္ဘူး။ျမန္မာေတြဟာ နာရီပုိင္းအတြင္း သူတုိ႔လက္လႊတ္လုိက္ရတဲ့ ေနရာကုိ ဇြတ္အတင္း၀င္သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။မဟာမိတ္တပ္ေတြဟာ ပင္လယ္ထဲက သူတုိ႔ေလွရွိရာေရာက္ေအာင္ ဒေရာေသာပါး ျပန္ေျပးလုိက္ၾကတာ ကုိရုိးရုိင္ကၽြန္းဆီ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္ကေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မဟာမိတ္တပ္ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပဲ၊ဘန္ေကာက္က တပ္မဟာကုိေစာင့္ရံုပဲ ရွိေတာ့ သတဲ့ဗ်။

ရာမူးတုိက္ပြဲၿပီးခါစမွာ ၿဗိတိသွ်ပုိင္ ကပၸတိန္ပီတာရဲ့ မြန္းထရုိ႕ကုန္သေဘၤာဟာ ဖူးခက္မွာ အျပင္းအထန္တုိက္ပြဲျဖစ္ေန တာကုိ သိပံုမရပဲ (ထ) ရူး၀ါးဆိပ္ကမ္းကုိ ကပ္လာခဲ့တယ္။ျမန္မာတပ္မွဴးဟာ မြန္းထရုိ႕သေဘၤာကုိ ပီနန္ဘက္ျပန္လွည့္ေစ

ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ျမန္မာတပ္မွဴးရဲ့ ပီနန္ၿဗိတိသွ်အစုိးရဆီကုိ ေပးတဲ့စာမွာ ေဖာ္ျပထားတာက …

ရာမူးနဲ႔(ထ)ရူး၀ါးမွာ ျမန္မာတပ္သားသံုးေထာင္ေလာက္ ယုိးဒယား၊မေလးတပ္ေတြ လွဳပ္ရွားမွဳကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း ကပၸတိန္ပီတာ့ သေဘၤာ၀င္လာခဲ့တယ္။သေဘၤာဆုိက္ဆုိက္ျခင္း ရန္သူ၊မိတ္ေဆြ မကြဲျပားတာေၾကာင့္ သူ႔ကုိဖမ္းၿပီး ဌာနခ်ဳပ္ကုိ ေခၚလာတယ္။ကပၸတိန္ပီတာကုိ အေျခအေနရွင္းျပေနတုန္း သူ႔သေဘၤာက သူ႔ကုိမေခၚပဲ ထြက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔မိတ္ေဆြ ဂၽြန္ဘာတဲလ္ကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ကပၸတန္ကုိ ပီနန္အေရာက္ ျပန္ပုိ႔လုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။

(ယခုမ်က္ေမွာက္အခ်ိန္တြင္ .. ထလန္ခံတပ္ေဟာင္းေနရာဟူ၍ ယုိးဒယားတုိ႔အသိအမွတ္ျပဳ ထားေသာေ နရာျဖစ္သည္။အဆုိပါခံတပ္ကုိသိမ္းယူရန္ ယုိးဒယား-မေလးရွားမဟာမိတ္တ ပ္ႏွင့္ ျမန္မာတပ္တုိ႔ ရာမူးအငူတြင္ ျပင္းထန္ေသာတုိက္ပြဲၾကီးတစ္ရပ္ (၁၈၁၀) ဇန္န၀ါရီ(၁၂) ရက္ေန႔ တြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ထုိစဥ္က အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ျပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ ျမန္မာေရတပ္သည္ ယုိးဒယားမေလးရွား မဟာမိတ္တပ္ကုိ ျဖတ္ပုိင္းလွီးခ် ေအာင္ပြဲရခဲ့သည္။

ထလန္ခံတပ္ ဇာတ္သိမ္းခန္း

တိတိက်က်ေျပာရရင္ ရာမူးအငူတုိက္ပြဲဟာ (၁၈၁၀)ခုႏွစ္၊ဇန္န၀ါရီလ(၁၂)ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေတာင့္တင္းခုိင္မာလွပါ တယ္ဆုိတဲ့ ဖူးခက္ထလန္ခံတပ္ကုိ ျမန္မာတပ္ေတြ၀ုိင္းထားတာ (၂၆)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔ပဲဗ်။ယိုးဒယား-မေလးရွား မဟာ မိတ္ တပ္ေပါင္းစုကုိ ျဖတ္ပုိင္းလွီးခ်ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာတပ္ဟာ ထလန္ခံတပ္ကုိ၊ အၿပီးတုိင္ေခ်မႈန္းဖုိ႔ ညဖက္ခ်ီတက္၊ ေန႔ဖက္အနားယူစံနစ္နဲ႔ ခံတပ္နားကုိ တေရြ႕ေရြ႕ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။

ခံတပ္ထဲမွာ အခုိင္အမာ ေနရာယူထားတဲ့ ဖူးခက္သားေတြကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ စစ္ကူေမွ်ာ္ေနတုန္း။ျမန္မာတပ္ ေတြဟာ မီးမွ်ားေတြနဲ႔ ပစ္လုိက္၊အေျမာက္ေတြနဲ႔ ခြင္းလုိက္ အမွည့္ေျခြ၊ေျခြလုိက္တာ ခံတပ္ဟာ လံုးပါး၊ပါးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခံတပ္နံရံသံုးဘက္ကုိ မီးတုိက္ၿပီး က်န္တဲ့ခံတပ္ထြက္ေပါက္ေရွ႕မွာ အေျမာက္ေတြကုိစုၿပီး ခ်ိန္ထားသတဲ့။

ခံတပ္နံရံ မီးစြဲခ်ိန္မွာ မီးေတာက္ေတြ ႀကီးမားလြန္းတာေၾကာင့္ မလႊဲမေရွာင္သာ ဂိတ္ေပါက္က ထြက္ၾကရတဲ့ ယုိးဒယားစစ္ သည္မွန္သမွ် ျမန္မာ့အေျမာက္ဒဏ္ခ်က္နဲ႔ မရွဳမလွ ေသပြဲ၀င္ကုန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။မဟာမိတ္တုိက္ေလွ(၆၄)စီးနဲ႔ ကုိရိုးရုိင္ ဘက္ကုိ ဆုတ္ခြာသြားတဲ့ ယုိးဒယား-မေလးမဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစုဟာ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပဲ၊ ထလန္ခံတပ္ကေန ထြက္ေပၚ လာတဲ့ လိေမၼာ္ေရာင္ မီးညႊန္႔မီးေတာက္ႀကီးေတြကုိ ညလံုးေပါက္ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္လုိ႔ဆုိသဗ်။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထလန္ ခံတပ္ဟာ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ၿပီး ျမန္မာလက္ထဲကုိ အၿပီးတုိင္က်ေရာက္ခဲ့ေရာေပါ့ဗ်ာ။ျမန္မာေတြဟာ ဖူးခက္ကုိ အလံုးစံု ေအာင္ပြဲရခဲ့တယ္။ထလန္ခံတပ္က်တဲ့အခါ ျမန္မာတပ္ေတြဟာ သံုးေပါင္နဲ႔ေလးေပါင္ အေျမာက္ (၈၄)လက္၊စက္အေျမာက္ အလက္(၂၀)၊တူမီး(၅၀)၊မိသားစု(၃၀၀)နဲ႔ သံျဖဴေခ်ာင္းသံုးေထာင္ရတယ္။ အားလံုးကုိ ထား၀ယ္ျပန္ပုိ႔တယ္လုိ႔ေဖာ္ျပထား တယ္။

ျမန္မာတပ္ေတြဟာ တုိက္ေလွအစီး(၁၈၀)နဲ႔ ပက္ပရာတူးေျမာင္း၀ကေန ယုိးဒယားမဟာမိတ္တပ္ေတြကုိ အဆင္သင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။တခါတခါ ထြက္တုိက္တယ္။မဟာမိတ္တပ္ေတြဟာ ျမန္မာေတြ စစ္ကစားေနတာကုိ တပ္ကူေမွ်ာ္ရင္း လွိမ့္ခံေနရသတဲ့။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက ျမန္မာေရတပ္ကုိ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ေရတပ္မရွိေသးဘူး လုိ႔ေတာင္ ဆုိတယ္ဗ်။ေရေၾကာင္းတုိက္ပြဲမွာ ကၽြမ္းက်င္လွခ်ည့္ရဲ့လုိ႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အမႊန္းတင္ၾကတဲ့ မေလးတပ္သား ေတြကေတာင္ ` ျမန္မာတပ္သားေတြဟာ ေရေၾကာင္းတုိက္ပြဲမွာ သူလုိ၊ကိုယ္လုိပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၾကည္းေၾကာင္း(ေျမျပင္) တုိက္ပြဲဆုိရင္ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။လူခ်ည္းေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ျမန္မာ့၀ါးေညွာင့္က သာၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေသး´လုိ႔ေတာင္ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ရသတဲ့။ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဖူးခက္တုိက္ပြဲတုိင္းလုိလုိမွာ ယုိးဒယားတပ္ေတြဟာ ျမန္မာတပ္ေတြကုိ ႀကံ႔ႀကံ႔ခံၿပီး တုိက္ႏုိင္တဲ့မွတ္တမ္း မေတြ႔ရဘူးဗ်ာ။ ျမန္မာတပ္ေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ထုိးစစ္ ဆင္လာခ်ိန္မွာ ယုိးဒယားတပ္ေတြဟာ ဖေနာင့္နဲ႔တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ ေျပးေလ့ရွိတာကုိ မေလးစာဆုိက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ မွတ္တမ္းတင္ထားေလရဲ့။

အေသးစိတ္ေျပာေနရင္ ဇာတ္လမ္းက ရွည္လ်ားလြန္းတာမုိ႔ အတုိခ်ဳပ္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။ ဖူးခက္ကၽြန္း ျမန္မာလက္ကုိ က်ၿပီး ခ်ိန္မွာ ေျမာက္ပုိင္းက ယုိးဒယားတပ္ေတြ စစ္ကူေရာက္လာတယ္။ တုိက္ေလွ၊စစ္သည္၊ရိကၡာေတြ ျပန္လည္စုေဆာင္းၿပီး၊ သံုးလအၾကာမွာ တန္ျပန္ထုိးစစ္ဆင္တယ္။ ယုိးဒယားတပ္ႀကီးဟာ တုိက္သေဘၤာ(၁၈၀)၊စစ္သည္ဦးေရ (၈၀၀၀)ရွိၿပီး၊ ျမန္မာတပ္ဟာ တုိက္ေလွ(၁၈၀)ေက်ာ္၊စစ္သည္ကုိးေထာင္ေက်ာ္ရွိတယ္။ အဲဒီႏွစ္ဘက္ တပ္ႀကီးႏွစ္တပ္ဟာ ပက္ပရာ အရပ္မွာ ႀကီးမားျပင္းထန္တဲ့ ေရေၾကာင္းတုိက္ပြဲႀကီးကုိ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္။

မေလးစာဆုိရဲ့ မွတ္တမ္းကေတာ့ ထူးမျခားနားလုိ႔ ဆုိရမယ္။ မေလးစစ္သည္ေတြ ဘယ္လုိရဲရင့္တယ္။စြမ္းစြမ္းတမံ ရင္ကို

ေျမကတုတ္၊မေၾကာက္မရံြ႕ ဘယ္လုိတုိက္ပြဲ၀င္ၾကတယ္ဆုိတာကုိ ခပ္ၾကြားၾကြားေရးျပတယ္။ ယုိးဒယားေတြကုိခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ မွတ္တမ္းတင္တယ္။ ပက္ပရာေရေၾကာင္းတုိက္ပြဲမွာ ျမန္မာတပ္ေတြကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပံုေအာင္ပြဲရတယ္ဆုိတာ ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေအာင္ ေရးျပထားေလရဲ့။ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတုိင္း ျမန္မာတပ္ဟာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ၊စိတ္ႀကိဳက္ရာသီဥတုကုိ ရႏုိင္ဖုိ႔ ခဏသာျပန္ဆုတ္သြားတာ။ တပ္လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းၿပီး၊မထင္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။ ယုိးဒယား၊မေလးတပ္ေပါင္းစုဟာ ဖူးခက္ကုိ ရက္ေပါင္း(၆၀)သာ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာတပ္ေတြဟာ အလံုးအရင္းနဲ႔ထုိးစစ္ဆင္ျပီး ဖူးခက္ကုိျပန္လည္သိမ္းပုိက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ထလန္ခံတပ္ကုိ ျပန္သိမ္းၿပီး ေျမသားနံရံနဲ႔ က်ဳံးေတြ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ဖူးခက္ကုိ တစ္ႏွစ္နီးပါး သိမ္းယူမင္းမူၿပီး (၁၈၁၀)ခုႏွစ္၊ စက္တင္ ဘာလဆန္းမွာ ျပန္ဆုတ္လာခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ မေလးစာဆုိရဲ့အာေဘာ္အရ နခြန္စီထမရတ္ဘက္က ယုိးဒယားတပ္ႀကီး ခ်ီလာတာ ေၾကာင့္လုိ႔ဆုိေပမဲ့၊ က်ေနာ့္အျမင္အရ ျမန္မာဘုရင္ရဲ့ ထီးနန္းအရွဳပ္အေထြးနဲ႔ အျခားအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္တန္ ရာတယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ။ မွတ္တမ္းအေစာင္ေစာင္မွာ ျမန္မာတပ္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ေလတုိင္း ေျခကုန္သုတ္ ေျပးေနေလ့ရွိတဲ့ ယိုးဒယားစစ္တပ္ႀကီး ခ်ီလာတာကုိ သတင္းၾကားရံုနဲ႔ ျမန္မာတပ္ေတြက ဆုတ္ခြာေျပး မတဲ့လား။

ယုိးဒယား-ျမန္မာဖူးခက္စစ္သမုိင္းကို ဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ၾကစို႔ဗ်ာ။လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္က ယုိးဒယားေျမမွာ က်ေနာ္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀တုိက္ပြဲေတြ အေၾကာင္း၊ ၾကံဳတဲ့အခါ ေျပာရေသးတာေပါ့။

ေမြးကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ျပက္လံုးေတြထဲမွာ အရီရဆံုးျပက္လံုးပဲ ။
စိတ္ေလ်ာ့ထားတာေတာင္ အနားမွာရွိရင္ နားရင္းထရုိက္မိမယ္ ။ ။

ရုန္႕ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားကုိ မသံုးဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ အဓိဌာန္ပ်က္ျပီ ။
စစ္တပ္က ထင္တုိင္းၾကဲလုိ႔ တုိင္းျပည္ပ်က္တာ ေမြးကင္းစကေလးေတာင္ သိတယ္။
ဒီအရူး အျမန္ထြက္မွ ၊ျမန္ျမန္ျပဳတ္မွေအးမွာ ။။

(ဒီေကာက္ခ်က္ကုိ ခ်ႏုိင္ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမ်ား စဥ္းစားခဲ့ရပါလိမ့္ ။)

အခန္း(၈)ဂၽြန္သက္ခိုင္

`စကားမစပ္ လက္ရွိအခ်ိန္ွမွာ ခင္ဗ်ားရဲ့တစ္လ၀င္ေငြဟာ ဘယ္ေလာက္ရွိသတုန္းဗ်´

`ေရာ၊ခက္ေနပါလား၊ျပည္ပမွာေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ၀င္ေငြနဲ႔အသက္ကုိ မေမးရဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ား ေမ့ေနေလေရာ့သလား´

`သိပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္က လူရင္းေတြပဲ။ ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ´

`ထုိင္းဘတ္သံုးသိန္း၀န္းက်င္ဆုိပါေတာ့´

`မ်ားလွခ်ည့္လားဗ်ာ၊အေတာ့္ကုိ ဟန္က်ေနၿပီပဲ´

`အင္း၊ဗမာျပည္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့စဥ္အခ်ိန္တုန္းက ရွာႏိုင္ေဖြႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၀င္ေငြနဲ႔ႏွဳိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဘာမွေျပာပ ေလာက္တဲ့ ေငြေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့တန္ဖုိးခ်င္းေတာ့ အေတာ္ကြာတယ္ဆုိရမယ္´

`ေငြဟာေငြပဲမုိ႔ အတူတူလုိ႔ မဆုိႏိုင္ဘူးလားဗ်ာ´

`မတူဘူးဗ်၊အမ်ားႀကီးျခားနားတယ္။ဟုိအရင္ က်ေနာ္ရွာခဲ့တဲ့ေငြဟာ လူလည္လူတတ္လုပ္ၿပီး ရွာခဲ့တဲ့ေငြ၊သူမ်ား မ်က္ခုံး ေမႊးေပၚ စၾကၤန္ေလွ်ာက္ၿပီး ရခဲ့တဲ့ေငြ၊အခု က်ေနာ္ရေနတဲ့ ၀င္ေငြဟာ သမာအာဇီ၀လုိ႔ ဆုိႏုိင္တဲ့ေငြ၊လြယ္လြယ္ရွာလုိ႔ ရတဲ့ေငြေတြကို က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့သလုိ၊ ၾကာရွည္လည္း မခံခဲ့ဘူး။ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးမယ္ ထင္ပါရဲ့။သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္က စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ သံုးၿဖံဳးေနတဲ့သားကုိ တစ္ေန႔ တစ္က်ပ္မရွာႏိုင္ရင္ အိမ္ျပန္ မလာနဲ႔ ဆုိၿပီး စည္းကမ္းထုတ္ေတာ့ သူေဌးသားဟာ သူ႔မိခင္ဆီက လြယ္လြယ္ရတဲ့ေငြတစ္က်ပ္ကုိ သူ႔အေဖသူေဌးႀကီးဆီ ညေနတုိင္း အပ္သတဲ့။ လာအပ္တဲ့ေငြတစ္က်ပ္ကုိ သူေဌးႀကီးက လွမ္းယူၿပီး၊မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္တယ္။ညေနတုိင္း တစ္က်ပ္

ေပး၊ လွမ္းယူ၊ မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္ေနရာကေန၊ တစ္ေန႔ေတာ့ သူေဌးကေတာ္ ခရီးလြန္တဲ့ေန႔လည္းေရာက္ေရာ သူေဌးသား ဟာ ေငြတစ္က်ပ္ရဖုိ႔ ထင္းခြဲ၊ေရခပ္၊နဖူးကေခၽြး ေျခမက်ေအာင္ လုပ္လုိက္ရတယ္။အဲဒီညေနမွာ သူ႔အေဖလက္ထဲကုိ၊ ေငြတစ္က်ပ္လည္း အပ္ေရာ ထံုးစံအတုိင္း မီးပံုထဲပစ္ထည့္လုိက္တာကုိ သူေဌးသားက ဇြတ္လုိက္ဆယ္သတဲ့။ေငြတန္ဖုိးနဲ႔ ေငြရွာရတဲ့ဒုကၡကုိ သူသိသြားၿပီေလ။ ဒီသေဘာပါပဲဗ်ာ။အခုက်ေနာ္ရေနတဲ့၀င္ေငြဟာ အခက္အခဲမ်ဳိးစံုၾကားမွာ က်ေနာ့္ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းေတြကုိသံုးၿပီး သမာအာဇီ၀နည္းနဲ႔ ရွာေဖြထားတဲ့ေငြမုိ႔၊နည္းသည္ျဖစ္ေစ၊မ်ားသည္ျဖစ္ေစ တန္ဖုိးထား တတ္ေနၿပီဗ်။က်ေနာ္ ထုိင္းႏိုင္ငံဘက္၊ ေရာက္လာကာစ အခ်ိန္မွာ ထုိင္းဘတ္တစ္ဘတ္ကုိ ဘယ္လုိမ်ား ရွာရပါ့မလဲဆုိတဲ့ အေျခအေနကေန အစျပဳခဲ့ရတယ္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ´

`လုပ္စမ္းပါအံုးဗ်။ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ ခင္ဗ်ားေငြရွာခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလး။ က်ေနာ္ေတာ့ဗ်ာ။တစ္လဘတ္သံုးေသာင္းေလာက္ ရေအာင္ေတာင္၊ အခုအခ်ိန္အထိ က်ားကုပ္က်ားခဲလုပ္ေနရတုန္းပါပဲ´

ေျခခင္းလက္ခင္းသာေသာ တစ္ညေနတြင္ျဖစ္၍၊ေနရာကား.. ဖူးခက္ၿမိဳ႕မ၊စံမေကာင္းအရပ္ရွိ၊ေခါင္ရန္းေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။စကားေျပာေဖာ္၊အေတြးတူရာ မိတ္ေဆြရွားလွေသာ ဤအရပ္တြင္ အလုပ္ပါးခ်ိန္တုိင္းလုိလုိ က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ ခုိင္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာေနရာမ်ားတြင္ စကားလက္ဆံုက်ေလ့ရွိသည္။ ေခါင္ရန္းေတာင္ထိပ္ေပၚသုိ႔ေရာက္ေအာင္ အတန္ငယ္ မတ္ေစာက္ေသာ ကားလမ္းကုိ တက္ခဲ့ၾကရသည္။ေခါင္ရန္းေတာင္ထိပ္မွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ဖူးခက္ၿမိဳ႕မတစ္ခုလံုးကုိ အေပၚစီးမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ေရာင္စံုတိမ္မ်ား၊ဟုိတစ္ကြက္ သည္တစ္ကြက္ရွိေနေသာ ေခတ္မီအေဆာက္အဦမ်ား၊ အေ၀းဆီက မွဳိင္းညိဳ့ညိဳ့ေတာင္တန္းမ်ားမွာ ၿပီးျပည့္စံုေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သဖြယ္ပါတကား။

ထုိအခ်ိန္ထုိေနရာတြင္ ယုိးဒယားေျမေရာက္ ကုိသက္ခိုင္၏ ဘ၀ခရီးတစြန္းတစကုိ က်ေနာ္ သိခြင့္ရခဲ့ျပန္ပါသည္။ ကုိသက္ခိုင္သည္ ေတာင္ေအာက္ကရွဳခင္းမ်ားဆီသုိ႔ ေငးေမွ်ာ္ရင္း၊ သူ႔စိတ္အစဥ္ကုိ အတိတ္ဆီသုိ႔ ေစလႊတ္ကာ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာ ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ေနေလ၏။သူ႔နေဘးမွာ က်ေနာ္ရွိေနသည္ကုိပင္ သူေမ့ေလ်ာ့ေနဟန္ရွိေလသည္။

`ဟုတ္တယ္ဗ်။ကုိလွေမာင္ေရႊနဲ႔ ဦးႀကီးစိန္တုိ႔ဆီက ေငြေတြ ရလုိက္တယ္ဆုိေပမဲ့၊ေရျခားေျမျခားကုိ တရားမ၀င္ေရာက္လာ တဲ့ဘ၀မုိ႔၊ ဘာမွမလုပ္တတ္၊မကိုင္တတ္တဲ့ အေျခအေန၊ေရွ႕ဘ၀ခရီးကလည္း မေရမရာ၊ ေတာ္ေတာ္ကုိ ဂဏွာမၿငိမ္ရတဲ့ ကာလေတြပါပဲဗ်ာ။ရတဲ့ေငြထဲက အာရွဓနဘဏ္ကုိ ဆပ္ရမဲ့ေငြသိန္းေလးရာေက်ာ္ေလာက္လည္း ဆပ္လိုက္တယ္။ဒီေငြကုိ က်ေနာ္မဆပ္ပဲေနမယ္ဆုိရင္ ေနသာသေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ဗ်။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလုိ။

ရဲဘက္စခန္းမေရာက္ခင္ ႏွစ္ႏွစ္၀န္းက်င္ ၂၀၀၁ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။စမ္းေခ်ာင္းဘက္မွာ က်ေနာ္ ကန္ထရုိက္တုိက္ တစ္လံုးေဆာက္ေတာ့ ေငြလုိတာနဲ႔ အိမ္ပုိင္ရွင္ဦးေရႊသန္းေရွ႕မွာ ညည္းမိေတာ့ သူက သူ႔အိမ္ဂရန္ကုိထုတ္ေပးသဗ်။ ဒီတုန္းက အိမ္ဂရန္ေတြ အာမခံတင္ႏုိင္ရင္ အာရွဓနဘဏ္က ေငြထုတ္ေခ်းတယ္။ သိန္းေထာင္၊ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေခ်းေငြ ေတြကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ကို ထုတ္ေခ်းတာ။အာရွဓနဘဏ္ဆီကုိ ဒီေငြေတြ ဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔သိႏုိင္ပါတယ္။ဦးအုိက္ထြန္းေနာက္ကြယ္မွာရွိေနတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္၊အဖြဲ႔အစည္းေတြအေၾကာင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ က်ေနာ္ရိပ္စားမိပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အစုိးရကလည္း သိသိႀကီးနဲ႔ လႊတ္ထားခဲ့တာပါပဲ။ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးေနမွာပါ။တုိတုိေျပာရရင္ မူးယစ္ ေဆး၀ါးကေနရတဲ့ေငြေတြဆုိတာ အလြယ္တကူခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အာရွဓနဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အၿပီးတုိင္ လုပ္ငန္းရပ္ဆုိင္းသြားခဲ့တယ္။ဘဏ္လုပ္ငန္းရပ္သြားခ်ိန္မွာ ဘဏ္ကုိ အေၾကြးဆပ္ရမဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ဖုိးက်ဳိင္းတုတ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဦးအုိက္ထြန္းကိုယ္တုိင္လည္း က်ေနာ္ျပန္ဆပ္ရမဲ့ေငြေတြကုိ အျပည့္ဆပ္စရာမလုိပဲ၊ ရာခုိင္ႏႈန္းတခ်ဳိ႕ဆပ္ရင္ ေျပလည္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ကမ္းလွမ္းရွာပါတယ္။သူ႔ဖာသာ ဘယ္ကရတဲ့ေငြျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲေရာက္ေန တာက အိမ္ရွင္ဦးေရႊသန္း ႀကံဳရမဲ့ဒုကၡပါပဲ။ဒါေၾကာင့္ အာရွဓနဘဏ္ကုိ တစ္ခြန္းမွ ေစ်းမဆစ္ပဲ ဆပ္စရာရွိတဲ့အေၾကြး၊ အကုန္ထုိးဆပ္လုိက္ေရာဆုိပါေတာ့။

က်ေနာ္ဟာ ဘ၀ရပ္တည္ရာ တစ္ေနရာရလိုရျငား ထုိင္းတစ္ႏုိင္ငံလံုးနီးပါး၊စကၤာပူမေလးရွားသာမက ဂ်ပန္အထိပါ ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့ ေျခတုိၿပီးေငြကုန္ရံုဘ၀မွာ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနခဲ့တယ္။စကၤာပူမွာ ကုမၸဏီေထာင္တယ္။ထုိင္းမွာ ကုမၸဏီဖြင့္ တယ္။၀င္ေငြကေတာ့ နတၳိ။က်ေနာ္က်င္လည္ခဲ့တဲ့စရုိက္မ်ဳိးနဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ရပ္တည္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ တျဖည္းျဖည္းရိပ္စားမိလာတယ္ဗ်။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရေနာင္ေစ်းနားမွာ အိမ္တလံုးငွားၿပီး၊ေငြဘယ္လုိရွာရပါ့ မလဲဆုိတာကုိ မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။

ဗမာျပည္မွာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာရွာေဖြႏိုင္ခဲ့တဲ့ ငါဟာ ထုိင္းဘတ္တစ္ဘတ္ကုိ ဘယ္လုိရွာရပါ့မလဲလုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြးမိတဲ့အထိပါပဲ။မဲေဆာက္ဘက္မွာ အေျခက်ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြက အတုိက္အခံအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုမွာ ၀င္လုပ္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀အေျခအေနနဲ႔ မအပ္စပ္ပဲ ေယာင္၀ါး၀ါးလုပ္ရမဲ့ ကိစၥမ်ဳိးကုိ မလုပ္ခ်င္ျပန္ဘူးဗ်။ရွင္းေအာင္ေျပာ ရရင္ က်ေနာ့္ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ နာမည္ခံေတာ္လွန္ေရးသမား၊အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးသမား က်ေနာ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဟန္ေဆာင္ရတဲ့အလုပ္ကို က်ေနာ္မုန္းတယ္။

ေျပာေနရင္းသတိရၿပီဗ်။က်ေနာ္ ထုိင္းဘက္ကုိေရာက္ၿပီး စီးပြားေရးစလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာဟာ မဲေဆာက္တံတားႀကီးထိပ္မွာ အစ ျပဳခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိႏုိင္တယ္။ဘာရယ္လုိ႔ မယ္မယ္ရရ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပဲ မဲေဆာက္ကို က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ တစ္ေခါက္ေပါ့။

ျမ၀တီဘက္က အသိတစ္ေယာက္ကုိ နယ္စပ္တံတားထိပ္မွာခ်ိန္းထားတာေၾကာင့္ တံတားထိပ္မွာ က်ေနာ္ရပ္ေစာင့္ေနရင္း၊ မလွမ္းမကမ္းက ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ႀကီးတစ္ခုဆီကုိ က်ေနာ့္မ်က္စိေရာက္သြားတယ္ဗ်။ဆုိင္ကယ္ အသစ္စက္စက္ေတြမွာ ေရာင္းေစ်းကဒ္ျပားေတြကပ္ထားတာကုိ ၾကည့္ေနရင္း ရေနာင္းဘက္က အသိတစ္ေယာက္ေျပာဖူး တဲ့ `ဆုိင္ကယ္ေတြ ေကာ့ေသာင္းဘက္ပုိ႔ရင္ ကုိက္တယ္´ဆုိတဲ့ စကားသံကုိ အမွတ္ရလာတယ္။ဒါနဲ႔ ေကာ့ေသာင္းက မိတ္ေဆြကုိ လွမ္းဖုန္းဆက္ၿပီး `ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးကုိ ဘယ္ေလာက္အျမတ္ေပးမလဲ´ ေမးလုိက္ေတာ့ သူက ဘတ္ေလးရာေပးမယ္ဆုိပဲ။တစ္ဘတ္အျမတ္ရရင္ေတာင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး၀င္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမစဥ္းစားေတာ့ပဲ တံတားထိပ္က ေအတီအမ္စက္(ဘဏ္တုိင္)မွာေငြထုတ္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ေလးစီး၀ယ္လုိက္ ပါေလေရာ။ က်ေနာ္ေငြေခ်ၿပီးလုိ႔ ဆုိင္ရွင္က `ဆုိင္ကယ္ေတြကုိ ဘယ္ပို႔မွာတုန္း´ေမးေတာ့ က်ေနာ္က ေကာ့ေသာင္းကုိ ပုိ႔မွာလုိ႔လည္း ေျဖလုိက္ေရာ ဆုိင္ရွင္ဟာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ အံ့ၾသတႀကီး ေမာ့ၾကည့္ေလရဲ့။က်ေနာ့္အမွားကို က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါၿပီ။အမွန္ေတာ့ ေကာ့ေသာင္းပုိ႔မဲ့ဆုိင္ကယ္ကုိ ရေနာင္းမွာ ၀ယ္ရမဲ့အစား မုိင္ေပါင္းတစ္ေထာင္ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ မဲေဆာက္မွာ လာ၀ယ္တဲ့ က်ေနာ္ေလာက္တံုးတဲ့သူ ရွိပါအံုးမလားဗ်ာ။

ဆုိင္ရွင္ဟာ မအူမလည္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သနားတယ္ထင္ပါရဲ့ ။ ေကာ့ေသာင္းေရာက္ေအာင္ ရေနာင္းက ဆုိင္ခြဲနဲ႔ ခ်ိတ္ေပးရွာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေလးစီးဟာ၊ပါကင္အတုိင္း ေကာ့ေသာင္းကုိေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ျမတ္သလဲ ဟုတ္လား။တျပားမွ မျမတ္တဲ့အျပင္ ဆုိင္ကယ္ေလးစီးဖုိးလံုး ဆံုးသြားသဗ်ာ။ေအးေလ။ ဆုိင္ကယ္ေလးစီးကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပံု ေရာင္းေပးပါ့မယ္ဆုိၿပီး ရႊြန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေျပာခဲ့တဲ့ ေကာ့ေသာင္းကမ္းနီးငါးဖမ္း ဥကၠႀကီး ကိုမုိးေက်ာ္ဟာ ဆုိင္ကယ္ေရာင္းရတဲ့ ေငြေတြကုိ သူ႔အလုပ္မွာေငြလုိလုိ႔ သံုးထားပါရေစဆုိၿပီး၊အတုိးလုိလုိ အျမတ္ လုိလုိ တစ္လေလးငါးေထာင္ ေပးေနရာက၊ ေလးငါးလလည္းၾကာေရာ ေကာ့ေသာင္းမွာရွိတဲ့ အိမ္ကုိပါေရာင္းၿပီး ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ဆုိင္ကယ္ေလးစီးဖုိးနဲ႔ေတာ့ေရွာင္တာဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ရန္ကုန္အိမ္ကေန က်ေနာ့္ ဆီကုိ လူၾကံဳပါးလုိက္တဲ့ေငြေတြပါေပါင္းရင္ စုစုေပါင္းဘတ္သံုးသိန္း၀န္းက်င္ရွိမယ္။ တျခားအေၾကြးေတြ လည္ပင္း နစ္ေနေတာ့ အိမ္ကုိ အန္တီအုန္းလက္ထဲ၊ရရာေစ်းနဲ႔ထုိးအပ္ခဲ့ရတာ။တကယ္ေတာ့ မုိးေက်ာ့္ေျခလွမ္းကုိ က်ေနာ္ရိပ္မိလုိ႔ က်ေနာ္ေငြကုိ မရ၊ရတဲ့နည္းနဲ႔ ျပန္ယူႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္အကြက္ခ်ခဲ့ပါေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ္ေျပာဖူးတာ မွတ္မိမယ္ထင္ပါရဲ့။မုိးေက်ာ္ကုိ ရေနာင္းဘက္ေခ်ာ့ေခၚၿပီး ပါးစပ္ထဲက ေသြးအေတာင့္လုိက္က်တဲ့အထိ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ႀကံခဲ့ေပမဲ့ လုပ္သမွ်ခံရမဲ့ မုိးေက်ာ္ကုိ တကယ္တမ္းနဖူးေတြ႔၊ဒူးေတြ႔က်ေတာ့ က်ေနာ္မလုပ္ ရက္ျပန္ဘူးဗ်ာ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေနာက္ေၾကာင္းမေအးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တံုးတုိက္တုိက္၊က်ားကုိက္ကုိက္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြကုိ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ႀကီးႀကီးထားၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေနတာလည္းပါမယ္ဗ်။က်ေနာ့္မွာ ေရြးစရာလမ္းမရွိပါဘူး။ ယိုးဒယား ေျမမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းတဲ့ ခရီးလမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ခရီးႏွင္ဖုိ႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ရေနာင္းမွာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာ ေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ကူးတမ်ဳိး၀င္လာျပန္ေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္မနက္တုိင္းေရာက္ေနက် ရေနာင္းေစ်းထဲမွာ ဗမာျပည္ထြက္ စားေသာက္ကုန္၊ေဆး၀ါးအပါအ၀င္ ပစၥည္းအေတာ္မ်ားမ်ား အႀကီးအက်ယ္အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ေနတာေတြ႔မိရာက စတယ္ ဆုိပါေတာ့။လူတကာ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကုိေတာင္လုပ္လာခဲ့ေသးတာ၊ဒီအေရာင္းအ၀ယ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏိုင္တန္ ေကာင္းရဲ့ဆုိၿပီး ဗမာပစၥည္းေရာင္းဖုိ႔ ႀကံျပန္ေရာဆုိပါစုိ႔။ တကယ္ေတာ့ ထုိင္းမွာဗမာပစၥည္းေရာင္းတယ္ဆုိတာ မာဖီးယား ဆန္ဆန္အလုပ္တမ်ဳိးပါပဲ။အေကာက္ခြန္၊ရဲအပါအ၀င္ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ စည္း၀ါးရုိက္ထားႏိုင္မွ၊ ဇယားႏုိင္မွ လုပ္လုိ႔ ရ တဲ့အလုပ္မ်ဳိးဆုိတာ က်ေနာ္မသိခဲ့ပါဘူး။ထုိင္းနယ္စပ္မွာ လူတလံုးသူတလံုးျဖစ္ေနသူမွန္သမွ် ထုိင္းထဲကုိ ဗမာအလုပ္ သမားေတြခုိးသြင္းတာ၊ ေငြလႊဲလုပ္ငန္းနဲ႔ ဗမာပစၥည္းအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့သူေလာက္ပဲရွိေလရဲ့ဗ်ာ။

ဟုတ္ပါတယ္၊ နယ္စပ္ေတြမွာ ဒီဇယ္၊ဓာတ္ဆီေတြ၊သစ္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းေတြကုိ ေဒသခံအာဏာပုိင္ေတြ၊နယ္စပ္လက္ နက္ကုိင္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး အႀကီးအက်ယ္ စီးပြားျဖစ္ေနၾကတာမွန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အဲဒီအ၀န္းအ၀ုိင္းထဲကို က်ေနာ့္လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေငြေလးႏွစ္ျပားတပဲနဲ႔၊ထုိင္းစကား တစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလးေတာင္ မေရတတ္ဘဲနဲ႔ ဘယ္လုိ၀င္တုိး မတုန္း။

ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္း ရေနာင္းမွာဗမာပစၥည္းေရာင္းမဟဲ့ဆုိၿပီး မဒမ္သက္ခိုင္ကုိ သံႀကိဳးလွမ္းရုိက္လုိက္ေတာ့၊တသက္လံုး အိမ္ရွင္မဘ၀နဲ႔ေခါက္ရုိးက်ဳိးေနတဲ့ ေဒၚသက္ေ၀တုိ႔ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္ပံုမ်ား ၾသခ်ေလာက္ပါရဲ့ ။ဦးခ်ိန္တီ၊ လူပ်ံေတာ္ ပတၱျမားေသြးေဆးနဲ႔ ငန္းနီေက်ာ္တုိ႔လို ျမန္မာေဆးပစၥည္းမ်ဳိးစံု၊ အထုပ္ႀကီးငယ္ေတြကို ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ေလယာဥ္ ပ်ံနဲ႔ တင္လႊတ္သဗ်ာ။ရန္ကုန္ကေန ေကာ့ေသာင္းဘက္ကုိ ကမ္းရုိးတန္းသေဘၤာေတြနဲ႔ ပစၥည္းေတြပို႔ရတယ္ဆုိတာ ခမ်ာ မသိရွာဘူး။ တကယ့္အုိးနင္းခြက္နင္းပါပဲဗ်ာ။

ပစၥည္းေရာက္လာရင္ ေစ်းကြက္ထဲအေရာက္ပုိ႔ႏိုင္ရမွာမုိ႔ ေစ်းကြက္ရွာဖုိ႔ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ ဗမာပစၥည္းအေရာင္းအ၀ယ္ေကာင္း လွပါခ်ည္ရဲ့ဆုိတဲ့ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကုိ ေယာင္လည္လည္ေရာက္ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။ ဖူးခက္မွာက်ေနာ္နဖူးေတြ႔၊ဒူးေတြ႔ႀကံဳရတာက ေတာ့ ဗမာပစၥည္း၀ယ္မဲ့ေဖာက္သည္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။လူဦးေရေသာင္းခ်ီၿပီး အေသအေပ်ာက္ရွိတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံဆူနာမီ ေရေဘးဟာ က်ေနာ္ကုိ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနေလရဲ့ဗ်ာ။က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ ထုိင္း၊အင္ဒုိနီးရွား၊အိႏၵိယ၊သီရိလကၤာ အပါအ၀င္ အာရွႏုိင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ပ်က္စီးျခင္း ငါးပါးဆုိက္ေအာင္ၿဂိဳဟ္၀င္ေမႊခဲ့တဲ့ စူနာမီေရလွဳိင္းႀကီးဟာ (၂၀၀၄) ခုႏွစ္၊ဒီဇင္ဘာ (၂၆)ရက္ေန႔မွာ ရုိက္ခတ္ခဲ့ပါတယ္။ကိုယ္ေတြ႔စူနာမီဆုိပါေတာ့။

မဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ သက္ေသအရာ၌တည္ေစသတည္း။

(မင္းဒင္)

(၁)

၁၄၊၁၁၊၂၀၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ဖူးခက္ျမိဳ႔ အန္မခန္အရပ္မွ က်ေနာ့္ေနအိမ္သုိ႔ ေမတၱာရွင္ေရႊျပည္သာ ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇ၀န ၾကြေရာက္လာခဲ့ပါသည္။လြန္ခ့ဲေသာရက္သတၱႏွစ္ပတ္ခန္႔က နာမည္ေက်ာ္ဓမၼကထိက ေမတၱာရွင္ေရႊျပည္သာ ဆရာေတာ္ ထုိင္းႏိုင္ငံဓမၼခရီးစဥ္ရွိေနေၾကာင္း အြန္လုိင္းမိတ္ေဆြျဖစ္ေနေသာ ကုိၾကီးအမည္ရွိညီငယ္မွတဆင့္ သိခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖူးေမွ်ာ္ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရလုိရျငားဆက္သြယ္ခဲ့ရာ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္မွာလည္း က်ေနာ္ႏွင့္ ဆံုေတြ႔လုိေၾကာင္း မိန္႔သည္ဆုိ၍ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ဟုဆုိႏိုင္သည္။ က်ေနာ္အေနျဖင့္ ဆရာေတာ္ကုိ ၾကည္ညိဳေလးစားမိသည္မွာ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမမ်ားကုိ စာေပျဖင့္ထိေရာက္စြာ ျဖန္႔ျဖဴးႏိုင္ျခင္း၊ သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ား၏ ဘ၀ကုိ ကယ္တင္ေစာင့္ေရွာက္ ေနျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္သည္လည္း က်ေနာ္သည္စာေရးသူျဖစ္၍၊ ေရးေသာစာမ်ားကုိစိတ္၀င္စားမိေသာ ေၾကာင့္ ေတြ႔လိုသည္ဟု မိန္႔သည္။အဆင္သင့္ေလစြ။သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္စိတ္မွာေလးေနသည္။ရုိးသားစြာ၀န္ခံရလွ်င္ ထုိေန႔ က က်ေနာ္စိတ္မၾကည္လင္လွ။အေၾကာင္းမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္၏။

(၂)

က်ေနာ့္ဘ၀ကံေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေပမည္။ျမန္မာဦးေရးသိန္းဂဏန္းနီးပါးရွိသည့္ ဖူးခက္မွာ က်ေနာ့္ကုိ စာေရးသူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ သိသူ ဆယ္ဦး မျပည့္သည့္နည္းတူ က်ေနာ့္အယူအဆအေတြးအျမင္ကုိ နားလည္လက္ခံသူ ရွားပါးလွသည္။

ဖူးခက္ေန ေရြ႕ေျပာင္းလုပ္သားတုိ႔ကား နာမည္ေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ တရားေဟာရာစင္ျမင့္ႏွင့္နီးေလ နိဗၺာန္ႏွင့္နီးေလဟု မွတ္ထင္ၾကရွာၾကသည္။အိတ္ကပ္ထဲမွ ရွိစုမဲ့ ထုိင္းဘတ္တုိ႔ကုိလည္း ရက္ေရာေသာသဒၶါစိတ္ျဖင့္ လွဴၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ လွဴဒါန္းမွဳအစုစုတြင္ ဥာဏ္ဦးစီးသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ဆရာေတာ္မ်ား ေဟာၾကားဆံုးမအပ္သည့္ အက်င့္နည္းလမ္း ေကာင္းတုိ႔ကုိ၊ နာယူမွတ္သားက်င့္ၾကံအပ္သည္ကုိလည္းေကာင္း သိနားလည္သူကား ရွားလွေခ်၏။ထုိ႔ျပင္ နာမည္ ေက်ာ္ဆရာေတာ္မ်ား၏ အနီးဆံုးတြင္၊အရိယာတုိ႔၏ဟန္ျဖင့္ စံနစ္တက်စီမံေနရာယူတတ္ၾကေသာ ဖူးခက္ေနျမန္မာ ဥပႆကာအခ်ဳိ႕၏ တရားပြဲေနာက္ကြယ္မွ အလွဴခံခြက္ရွင္းတမ္းျပႆနာမ်ဳိးစံုကုိလည္း ျမင္ရၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္ မျမင္လုိ မေတြ႔လုိေတာ့။မၾကာေသးမီက ဖူးခက္တြင္က်င္းပခဲ့သည့္ ဒယ္အုိးဆရာေတာ္၏ တရားပြဲတြင္လည္း အလားတူ ျဖစ္ရပ္၊ေပၚေပါက္ခဲ့ေသးသည္။ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ကား သိသြားရွာဟန္မတူေခ် ။ထုိ႔ေၾကာင့္ သာေရးနာေရးအစ တရားပြဲ အဆံုး ခပ္ေ၀းေ၀းမွ က်ေနာ္ေရွာင္ခဲ့သည္။

စင္စစ္သာမွဳနာမွဳရပ္ေရးရြာေရးကိစၥမ်ားသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ကင္းကြာလွသည္ဟုမဆုိႏုိင္ေခ်။ဇာတိႏိုင္ငံမွာေနစဥ္က ရပ္ေရး ရြာမွဳတုိ႔အတြက္ ဒုိးပတ္၀ုိင္းတ၀ုိင္းျဖင့္ တေနကုန္ ေျခတုိေအာင္ လမ္းတကာလွည့္အလွဴခံေသာအလုပ္မွသည္၊ ဖူးခက္ျမိဳ႕ရွိ ျမန္မာ အလုပ္သမားတုိ႔၏ သာမွဳနာမွဳအတြက္ ၀ါခ်ီလပ္အမည္ရွိေဆးရံုၾကီးသုိ႔၊တႏွစ္နီးပါး ေခ်ာင္းေပါင္းမတတ္ေျခေၾကာင္း က်ခဲ့ သည္လည္းရွိပါ၏။အေျခခံပညာနည္းပါးမွဳႏွင့္ မျပည့္မစံုေသာဗဟုသုတတုိ႔သည္လူအဖြဲ႔အစည္းတရပ္ စည္ပင္ဖြံ႕ျဖိဳး ေရးအတြက္ မ်ားစြာအဟန္႔အတားျဖစ္ေစလ်က္ရွိသည္။စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းအေလ့ကုိ အမ်ားစုက စိတ္၀င္စားမွဳ မရွိ။ စိတ္၀င္စားသူအနည္းစုမွာလည္း ကိုယ္က်ဳိးရွာမွဳႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလုိမွဳဖက္သုိ႔သာ ဦးတည္ေနၾကျပန္သည္။

ေငြႏွင့္ေၾကးႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ စည္းစံနစ္က်ေစ လုိေသာ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္ တာမွန္သမွ် ဥာဏ္ေရွ႕သြား ေစလုိေသာ က်ေနာ့္ဆႏၵသည္ ထင္တုိင္းမေပါက္ခဲ့ေလရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ျပႆနာႏွင့္ က်ေနာ္သာ နပန္းလံုးက်န္ရစ္သည္ ခ်ည္းျဖစ္၍ `ငါသည္ပါရမီနည္းသူေပတကား ´ဟုသာ ႏွလုံးပုိက္ရေတာ့သည္။ ေနာင္ေသာ္ က်ေနာ္သည္ သည္းခံခြင့္ လႊတ္တတ္ေသာ ၊အေကာင္းဘက္မွေတြးေသာစိတ္ကုိသာ တြင္တြင္ၾကီးႏွလံုးသြင္း ႏိုင္ေသာအက်င့္ တစတစရ လာခဲ့သည္။

(၃)

လြယ္လြယ္ႏွင့္လက္မေလ်ာ့တတ္သူ က်ေနာ္သည္ ပရဟိတလုပ္ငန္းတစ္ခုကို တကိုယ္ေတာ္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ တစံုတခု ေသာ အၾကံကုိ တိတ္တဆိတ္ၾကံစည္ခဲ့မိျပန္ေလသည္။

အဆုိပါအၾကံကား မိမိ၏ဇာတိ၊နတ္ေမာက္ျမိဳ႔နယ္၊မွဳိက္ပင္ေက်းရြာတြင္ ေခတ္မီမူလတန္းေက်ာင္းသစ္ တေက်ာင္းကုိ ေခၽြးနည္းစာျဖင့္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းရန္ျဖစ္ေလ၏။ေရႊပင္ရြာဟူ၍ က်ေနာ္ဇြတ္အမႊန္းတင္ေလ့ရွိေသာ မွဳိက္ပင္ရြာမူလတန္း ေက်ာင္း၏ လက္ရွိအေနအထားမွာ `အင္ဖက္ကုိမုိး၊က်ဴရုိးတုိင္ထူ´ ဟူေသာစကားကုိသာ အမွတ္ရ စရာေကာင္းလွ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လခန္႔က ရုိက္ကူးခဲ့သည့္ဓာတ္ပံုကုိရွဳပါေလာ့။အဆုိပါမူလတန္းေက်ာင္း၏ ဓာတ္ပံုကုိ စတင္ျမင္ရစဥ္က ငါကား လူခ်င္းတူသူခ်င္းမွ်စြာေနရေသာ္ျငား ငါ့ဇာတိငါ့ရပ္ရြာကား လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ကာလကကဲ့သုိ႔ပင္ ႏံုခ်ာျမဲပါတကား ဟု စိတ္ဆင္းရဲျခင္းၾကီးစြာျဖစ္ရသည္။

က်ေနာ္သည္ဘ၀မ်ဳိးစုံကုိ က်င္လည္ခဲ့သူျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အဆုိပါမူလတန္းေက်ာင္းျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ နည္း လမ္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ေငြရွာႏုိင္သူျဖစ္ေသာ္ျငား လက္ရွိဘ၀စိတ္ဓာတ္အေနအားျဖင့္ မိမိေခၽြးနည္းစာသန္႔ရွင္းေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ သာ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိခဲ့သည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေရးေသာ စာအုပ္မ်ားမွ ၀င္ေငြအခ်ဳိ႔ကုိ စုေဆာင္းခဲ့ရာ သိန္းငါး ဆယ္ခန္႔စုမိလာသည္။ျဖစ္ခ်င္ေဇာကပ္ေနေသာ စိတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ေနာက္ဆံုးထုတ္ဘူးသီးစာအုပ္မွာ ေစ်းၾကီးသည့္ အေျခ အေနေရာက္ရသည္။သုိ႔ေသာ္ျငားမူလတန္းေက်ာင္းအတြက္ ကုန္က်မည့္ေငြေၾကးပမာဏမွာ က်ပ္သိန္းႏွစ္ရာမွ သံုးရာအထိ ကုန္က်မည္ ဟုခန္႔မွန္းမိသည္တြင္ ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀း ေလေတာ့သည္။ ရင္းႏွီးေသာ သူေဌး သူၾကြယ္တုိ႔ထံ အလွဴခံလွ်င္ေျပလည္ႏိုင္ေသာ္ျငား ထုိလမ္းကို က်ေနာ္မေရြးျဖစ္ခဲ့ေခ်။အဆုိပါအေျခအေနတြင္ ဆရာေတာ္ ႏွင့္က်ေနာ္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(၄)

က်ေနာ္ထင္မွတ္ထားသည့္အတုိင္းပင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္က်ေနာ္ဆံုေတြ႔မည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ မသိရွာၾကေသာ တရားပြဲစီစဥ္ သူအခ်ဳိ႕မွာ ငါတုိ႔ပင့္ထားတဲ့ဆရာေတာ့္တရားပြဲၾကီး၊မင္းဒင္လက္ပါသြားရခ်ည့္ရဲ့ဟု ပူပင္ၾကဟန္ရွိေလသည္။ အတန္တန္ ေျပလည္ေအာင္ အေလ်ာ့ေပးညွိႏွဳိင္းပါလ်က္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုရန္ကိစၥသည္ ရုတ္ျခည္းအဆင္မေျပခဲ့။ ဖူးခက္ ေန ဟုိတယ္ မန္ဂ်ာကုိေက်ာ္ေက်ာ္ခုိင္၏ အကူအညီျဖင့္ စီစဥ္ထားခဲ့ေသာ ေန႔ဆြမ္းသည္လည္း အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ရ သည့္နည္း တူ ဟုိတယ္ပုိင္ရွင္ထုိင္းသူေဌ၏ သဒၶါစိတ္ျဖင့္လွဴဒါန္းေလေသာ ပင္လယ္ျပင္ဆီသုိ႔ မ်က္ႏွာမူေနသည့္ ယာယီစံေက်ာင္း သည္လည္း ထင္သေလာက္အသုံးမတည့္ခဲ့ျပန္ေခ်။က်ေနာ္ကား မည္သည့္အေျခအေနတြင္မဆုိ သင့္တင့္ ေသာႏွလံုးသြင္း ရန္စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားျပီးျဖစ္ေလရာ ထုိစိတ္ျဖင့္ပင္ အခက္အခဲအားလံုးကုိ သည္းခံေက်ာ္လႊားျပီးခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ေနအိမ္သုိ႔ ဆရာေတာ္ၾကြေရာက္လာျပီး ဖူးေမွ်ာ္ေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္ကား စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းကိုသာ စကားအမွ်င္မျပတ္မိန္႔သည္။ထုိင္းႏုိင္ငံတနံတလ်ားရွိ ျမန္မာေရြ႕ ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ထင္ရွား ျမင္သာသည့္ စာတအုပ္ထပ္မံေရးသားရန္ တုိက္တြန္းေတာ္မူ သည္။ ဖူးခက္တြင္ တရားပြဲစီစဥ္သည့္အခါ ျမန္မာအလုပ္သမားအမ်ားအျပား နာယူႏိုင္ရန္ ပရိသတ္စုစည္းေပးရန္ က်ေနာ့္ကုိ တာ၀န္ေပးသည္။ `အလွဴေငြက အေရးမၾကီးဘူး၊သူတုိ႔အသိဥာဏ္၀င္ေစခ်င္တာ၊အလွဴေငြ မရခ်င္ေန´ ဟုတုိတုိျပတ္ မိန္႔သည္။ထုိ႔ေနာက္ `ဒကာၾကီးေကာ အမ်ားအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းမလုပ္ဘူးလား´ေမးျမန္းသျဖင့္ ဇာတိရြာမူလတန္းေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္မည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္အေျခအေနကို ေလွ်ာက္ထားမိသည္။

အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ ဆရာေတာ္သည္`ဒါဆုိ ဒကာၾကီး မ တည္မဲ့သိန္းငါးဆယ္သာစုိက္။ က်န္တာ ဘုန္းၾကီး အကုန္တာ၀န္ယူတယ္။ ရြာမွာေက်ာင္းနဲ႔တြဲရက္ စာၾကည့္တုိက္ပါေဆာက္ေပးမယ္´ရုတ္ျခည္းမိန္႔ေလရာ က်ေနာ့္မွာ အံ့ၾသ ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ၀မ္းသာလံုးဆုိ႔ရသည္။အိမ္မွ ဆရာေတာ္ျပန္ၾကြခ်ိန္တြင္ကား အေစာပုိင္းက အျမင္မရွင္း၊သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္ၾကသူမ်ားႏွင့္ပါ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေျပလည္မွဳရခဲ့ၾကသည္။

(၅)

က်ေနာ္၏ အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းတတ္ေသာအေလ့အက်င့္ပ်ဳိးပင္ကား ေမတၱာရွင္၏ေျမတြင္ အပင္ေပါက္ခဲ့ေခ်ျပီတကား။ ျပင္းထန္ေသာယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ေစတနာမွန္ေသာကံတရားသည္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အခ်ိန္တြင္အရာ ထင္ခဲ့ေခ်ျပီ။မွဳိက္ပင္ရြာတြင္ စာၾကည့္တုိက္ပူးတြဲပါ၀င္သည့္ ေခတ္မီမူလတန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း မၾကာမီေပၚေပါက္ လာေပေတာ့မည္။အဆုိပါသတင္းကုိ ယခုအခ်ိန္အထိ မွဳိက္ပင္ရြာသူရြာသားတုိ႔ မသိၾကေသး။ သူတုိ႔ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္ ၾကေပလိမ့္မည္။

အဆုိပါ ေကာင္းမွဳအတြက္ မတည္ေငြမွာ စာေပေရးသားျခင္းမွ ရရွိေသာ၀င္ေငြျဖစ္ေလရာ အဆုိပါအလွဴသည္ က်ေနာ့္၏ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အားလံုး၊ဆဲဗင္းေဒး ဂ်ာနယ္၊ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္အပါအ၀င္ျပည္တြင္းရွိဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းတုိ႔ႏွင့္ပါ သက္ ဆုိင္သည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။အဆုိပါ ဒါန၏ အက်ဳိးဆက္သည္ ဧကန္ရွိသည္ဆုိျငားအံ့။ ေအာက္ပါအတုိင္း က်ေနာ္ရည္သန္ ဦးတည္ စိတ္ညြတ္လုိပါသည္။

- အခက္အခဲတစံုတရာၾကံဳေတြ႔ကာမွ်ႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းကုိ ပစ္ပယ္ေမ့ေလ်ာ့ေနသူတုိ႔ သံေ၀ဂရ၊ႏိုးထၾကပါေစ ကုန္သတည္း။

-ထားစရာမရွိသူတုိ႔ ထင္ရာစုိင္းခ်ယ္လွယ္သမွ် ခါးစည္းခံၾကရေသာ စားစရာမရွိသည့္ ႏုိင္ငံသားတုိ႔၏ အျဖစ္မွလြတ္ေျမာက္ ၾကပါေစကုန္သတည္း။

- ေန႔စာညစာတ၀မ္းတခါးအတြက္ ၾကက္ယက္သလုိရွာေဖြပါလ်က္ ဇာတိေျမတြင္ မ၀ေရစာျဖစ္ေနၾကရေသာ၊ ရန္သူ႔ႏုိင္ငံ၊တုိင္းတပါးတြင္ ေခတ္သစ္ကၽြန္စာရင္း၀င္ေနၾကရေသာဘ၀မ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ပါေစကုန္သတည္း။

- ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္အနီေရာင္ကုိင္ေဆာင္လ်က္လူခ်င္းတူပါလ်က္လူစာရင္းမွ အဖ်က္ခံရေသာ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားမ်ား ဘ၀မွလြတ္ေျမာက္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

- ဇာတိေျမအမိျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေလာကပါလတရားထြန္းကားပါေစသတည္း။

ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းအထု ရွိေသာ ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ သက္ေသအရာ၌တည္ေစသတည္း ။။

ေျပလည္နားလည္မွဳရၾကတယ္ဆုိတာ မဂၤလာတပါးလုိ႔ က်ေနာ္မွတ္ယူပါတယ္ ။

အေပၚပုိင္းမွာ ျပတ္ေနတဲ့ စာတုိေလးက ....

ဆရာမင္းဒင္သုိ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာႏွင့္ပတ္သက္၍ ပတ္သက္၍ နားလည္မွဳလြဲေၾကာင္း ဆရာမင္းဒင္မွ တုန္႔ျပန္ေျပာၾကား။ ... လုိ႔ေရထားတာပါ ။

(ေက်းဇူးျပဳျပီး ဆရာ ဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ ျဖဳတ္ျပီးဖတ္ၾကေစလိုပါတယ္။ဆရာစာရင္းဝင္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္အမ်ားၾကီးက်ဳိးစားရပါအံုးမယ္။)

၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ(၁၉)ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒး ဂ်ာနယ္။

အခန္း(၉)

ကုိယ္ေတြ႔စူနာမီ

က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ၾကံဳလုိ္က္ရင္ မထိတ္သာမလန္႔သာဆုိတာ ေတြခ်ည္းပဲဗ်။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးသလုိ က်ေနာ္ဟာ သည္းထိတ္ရင္ဖုိကိစၥေတြကုိ မသိစိတ္မွာ စြဲလန္းေနတယ္ဆုိတာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်။ ၾကည့္ေလ။ ရေနာင္းကုိ က်ေနာ္ေရာက္ျပီးမၾကာခင္ က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔သမီးေရာက္လာၾကေတာ့ ျမဘုရားဖူးဖုိ႔ဆုိျပီး တမိသားစုလံုးဘန္ေကာက္ကုိ သြားၾကတုန္းက က်ေနာ့္ပတ္စပုိ႔က တရားမဝင္သလုိ ဇနီးနဲ႔သမီးကလည္းေကာ့ေသာင္းဖက္ နယ္စပ္ကေနဝင္လာၾကတာမုိ႔ သူတုိ႔လည္းထုိ႔နည္းလည္းေကာင္းဆုိပါေတာ့။အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ဘန္ေကာက္ကုိ သြားပံုသြားနည္းဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံထဲကုိ တရားမဝင္ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားအမ်ားစုသံုးေနက်နည္းလမ္းမုိ႔ ဆန္းတယ္လို႔ မဆုိသာေပမဲ့ အႏၱရာယ္မ်ားတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်။

က်ေနာ္ကေတာ့ဗမာစကားမေတာက္တေခါက္တတ္တဲ့ (ေမာင္အက္)ဆုိတဲ့ ထုိင္းလူပြဲစားတေယာက္နဲ႔ခ်ိတ္လုိက္တာ တေယာက္ဘတ္ (၃၅၀၀)နဲ႔ေစ်းတည့္သဗ်ာ။ဟြန္ဒါစီဗစ္ဆလြန္းကားေလးနဲ႔ အျမိန္႔သားထြက္လာလုိက္ၾကတာ တလမ္းလံုးလုိလုိ ဘာမွ မထူးျခားေပမဲ့ ဘန္ေကာက္ေရာက္ခါနီး ကီလုိမီတာ ၂၀၀ေလာက္အလုိမွာ ေတာ့၊ဓာတ္ဆီဆုိင္နဲ႔တြဲဖြင့္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ခုမွာ ဗုိက္ဝင္ျဖည့္ေနၾကတုန္း ျဗဳန္းဆုိ ထုိင္းရဲကားတစီးလည္းဆုိက္လာေရာ (ေမာင္အက္)ဟာ ရုတ္ကနဲ ထုိင္ရာကေန သူ႔ကားဆီ ထသြားျပီး ေမာင္းထြက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ရုတ္တရက္မုိ႔ က်ေနာ္ဟာ ရင္ထဲမွာထိတ္ကနဲျဖစ္သြားေပမဲ့ ဣေျႏၵမပ်က္ထုိင္ ေနလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုကုိလွမ္းျပီးအကဲခတ္ေနတာ က်ေနာ္က ခုိးၾကည့္ေနရင္း သိလုိက္တယ္။က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ရိပ္စားမိဟန္မတူတဲ့ ဇနီးနဲ႔သမီးကုိ စကားမရွိစကားရွာေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာလုပ္၊ ထုိင္းရဲေတြနဲ႔ အနီးဆံုးဆီကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္တာမွာ ထပ္မွာစရာရွိတာကုိ ဘုိလုိအသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ မွာလုိက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ကံေကာင္းတယ္ဆုိရ မယ္ထင္ပါရဲ့။ ထုိင္းရဲသံုးေယာက္ဟာ က်ေနာ့္တုိ႔ထိုင္ေနတဲ့ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္လည္းထုိင္ျပီးေရာ သူတုိ႔ရဲကားကုိ ဝီးေအာ္ဝီးေအာ္ဆုိတဲ့ ဝါယာလက္ဥၾသသံဖြင့္ျပီးျပန္ ေမာင္းထြက္သြားေလရဲ့ဗ်ာ။နာရီဝက္ေလာက္အၾကာ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္လုိက္မွ ေမာင္အက္ဆုိတဲ့ ေရႊကုိယ္ေတာ္ျပန္ၾကြ လာသဗ်။

အမွန္ေတာ့ သူလိုငါလုိ သာမန္လူပြဲစားကယ္ရီလုိ႔က်ေနာ္ထင္ခဲ့တဲ့ ေမာင္အက္ဟာ နာမည္ၾကီးလူကုန္ကူးသူဆုိတာ ေနာက္တႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ က်ေနာ္သိခဲ့ရပါတယ္။ ထုိင္းသတင္းစာအေစာင္ေစာင္မွာ လူကုန္ကူးမွဳနဲ႔ အဖမ္းခံရတဲ့ သူ႔ဓာတ္ပံုနဲ႔ သူ႔နာမည္ကုိ စာလံုးမဲၾကီးေတြနဲ႔ေတြ႔လုိက္ရတာကုိး။

က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ႏွစ္ထပ္ရွိမွ မွတ္မိမဲ့ေကာင္ထင္ပါရဲ့။ဖူးခက္ကုိေစ်းကြက္စနည္းနာဖုိ႔ ထြက္လာေတာ့လည္း ဇနီးနဲ႔သမီးပါလာျပန္တာပါပဲ။မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ အဲဒီေန႔ဟာ ဖူးခက္ကုိ စူနာမီဝင္ေမႊဖုိ႔ တပတ္အလုိ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ(၁၉)ရက္ေန႔ေပါ့။က်ေနာ္ဟာ အလန္ကြာတာမိန္း၊မာကုိပုိလုိ၊ဗတ္စကိုဒဂါးမား၊ကိုလံဘတ္၊ျမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီနဲ႔ ထက္ထက္မုိးဦးတုိ႔ကုိ အားက်ျပီး ဖူးခက္ျမိဳ႔ဆီ၊ရင္ေကာ့ျပီးခ်ီတက္ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။ဖူးခက္နဲ႔ရေနာင္းဟာ ကီလိုမီတာ သံုးရာေက်ာ္ ေဝးပါတယ္။လမ္းတေလွ်ာက္ရဲ့ျမင္ကြင္းေတြဟာ ေမာ္လျမိဳင္၊ဘိတ္၊ထားဝယ္ကားလမ္းက ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ ဆင္တယ္ဗ်။ ရာသီဥတုလည္း သိပ္ကြာျခားပံုမရဘူး။ကြမ္းသီးပင္၊အုန္းပင္နဲ႔ ရာဘာျခံေတြကုိ ကြက္ၾကား ကြက္ၾကား ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒီေတာဒီေတာင္ဒီေရေျမဟာ ဗမာျပည္နဲ႔ တယ္ျပီးအလွမ္းေဝးလွတယ္မဟုတ္ေပမဲ့ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတုိင္းအတာ ကြာျခားေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ဆုိလိုခ်င္တာက ပတ္ဝန္းက်င္ရွဳခင္းေတြဟာ အေလ့က်ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပစ္ထားတာနဲ႔ စံနစ္တက်ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ထားတဲ့အရာ ကြာျခားသလုိျဖစ္ေနတာပါပဲ ။

နန္းယြန္း၊သကြယ္ပါျမိဳ႕ေတြကုိေက်ာ္ျပီးေတာ့ ေခါင္လတ္၊ဖန္ငျမိဳ႔ေတြကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီျမိဳ႔ေတြဟာ ပင္လယ္နဲ႔နီးတယ္။ ပင္လယ္နဲ႔ထိစပ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းေတြကိုျမင္ေနရတယ္။ကားလမ္းေဘးအေဆာက္အဦးေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ငွားရန္ရွိ သည္ဆုိတဲ့ အေဆာက္အဦးဆုိင္းဘုတ္ေတြေၾကာင့္ ဒီေဒသဒီအရပ္ရဲ့ အဓိက လုပ္ငန္းကေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသြား လုပ္ငန္းလို႔ခန္႔မွန္းႏုိ္င္ပါတယ္။ေခါင္လတ္မွာဆုိရင္ အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ အရွိန္အဟုန္နဲ႔တုိးခ်ဲ႕ေဆာက္ေနတာ က်ေနာ္သတိျပဳမိတယ္။ဒီေနရာေတြမွာ လာျပီးရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတဲ့ အလုပ္ရွင္အမ်ားစုကေတာ့ အေမရိက၊ဥေရာပနဲ႔ ထုိင္းေတြပါပဲ။ ထံုးစံအတုိင္း အလုပ္သမားအမ်ားစုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မဟာျမန္မာေတြေပါ့။ ေခတ္မီငါးဖမ္း စက္ေလွေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတာေၾကာင့္ ေရလုပ္ငန္းအၾကီးအက်ယ္လုပ္ေနၾကတာကုိလည္း က်ေနာ္သတိျပဳမိတယ္။

ျမိဳ႔နာမည္ေတြကုိေျပာနုိင္တာက စံနစ္တက်ေရးထားတဲ့ လမ္းညြန္ဆုိင္းဘုတ္ေတြေၾကာင့္ဗ်။ က်ေနာ္က အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စလုပ္ခဲ့ဖူးေလေတာ့ အေဝးေျပးလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ႏုိင္ငံနဲ႔ ဘာမ်ားကြာျခား ပါလိမ့္ဆုိျပီး စပ္စုေနတာ။လမ္းေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဇာတိေျမက လမ္းေတြနဲ႔ ကုိးဆယ္ဆကြာပါသေကာ။ရေနာင္းဖူးခက္ အေဝးေျပးလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ ကတၱရာလမ္းေပၚက အနီအဝါအျဖဴမ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ၊ယာဥ္အႏၱရာယ္ သတိေပးဆုိင္း ဘုတ္ေတြ၊လမ္းညႊန္ဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိမ်ဥ္းေၾကာင္းဆြဲဖုိ႔နဲ႔ လမ္းညႊန္းဆုိင္းဘုတ္ေရးဖုိ႔ေတာင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ျပီးပါ့မလားလုိ႔ေတြးမိတဲ့အထိပါပဲ။ ဒီလုိလမ္းမၾကီးေတြမ်ဳိးျဖစ္လာဘုိ႔ဆုိ တာေဝလာေဝးေပါ့။ဒီၾကားထဲ ေမာင္အက္ဆုိတဲ့ေမာင္ကလည္း က်ေနာ့္ကုိ ေတာသားမ်ားထင္ေရာ့သလားမသိပါဘူးဗ်ာ။ ေက်ာင္းရွိသည္။ ေျဖးေျဖးေမာင္း၊လမ္းေခ်ာ္တတ္သည္၊မုိင္၆၀ထက္မပုိရ၊ေရွ႔ကားကုိ မေက်ာ္ပါႏွင့္ ဆုိတဲ့ လမ္းညႊန္ဆုိင္းဘုတ္ေတြရဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ ရွင္းျပေနေသးဗ်ာ။အမယ္၊သူက လုပ္ေသးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ မီးမလာဘူးဆုိ တဲ့ ။ မီးမလာရင္ ဓာတ္မီးတုိင္လဲလုိက္ရင္ျပီးတာပဲမဟုတ္လားတဲ့။ သူနားမလည္လို႔ေျပာေနေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္ခံျပင္း မိတယ္ဗ်။ ဘယ္ႏွယ့္ထုိင္းလုိ က်ေနာ္တုိ႔ဘုိးဘြားေတြရဲ့သစၥာေတာ္ခံဘဝနဲ႔ေနလာခဲ့တဲ့ေမာင္ေတြက မီးပ်က္တာကုိ နားမလည္တဲ့အခ်ဳိးလာခ်ဳိးေနတယ္လုိ႔ထင္မိတာကုိး။ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္သိရတာက ထုိင္းႏုိင္ငံမွာသံုးစြဲေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီး ၇၀%ရာခိုင္ႏွဳံးဟာ ဗမာျပည္က ဝယ္ထားတာတဲ့ဗ်ာ။

ဒီတေခါက္မွာေတာ့ ဖူးခက္ေရာက္တဲ့အထိ ဘာအခက္အခဲမွမရွိဘူးလုိ႔ဆုိရမယ္ဗ်။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကုိေဇာ္ဝင္းဦး တုိ႔လင္မယားလည္း စကၤာပူကေန ဖူးခက္ကုိေရာက္ေနသဗ်ာ။က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုလည္း သူတုိ႔တည္းတဲ့ ပါေတာင္ ကမ္းေျခနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ ဒန္းဂ်စ္ဆုိတဲ့ ဧရာမဟုိတယ္ၾကီးမွာတည္းတယ္။ဒန္းဂ်စ္ဟုိတယ္ဟာ ေျမေနရာအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေရကူးကန္ေတြ၊ ေလးထပ္အေဆာက္အဦးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ဟုိတယ္ၾကီးပါပဲ။

က်ေနာ္ဟာ ဖူးခက္မွာ ေနရာအႏွ႔ံကုိ ေျခဆန္႔ခဲ့တယ္။ နာမည္ေက်ာ္ဖီဖီကၽြန္းကိုလည္းေရာက္၊ဖန္တက္စီရွဳိးကုိလည္း မလြတ္၊နာမည္ေက်ာ္ဆြိဳင္ဘန္ဂလာလမ္းၾကားကိုပါ မက်န္ဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္ဟာ ဖူးခက္မွာ ငါးရက္ေနျပီး ရေနာင္းကို ျပန္လာသဗ်။ကုိေဇာ္ဝင္းဦးတုိ႔လင္မယားကေတာ့ ဖူးခက္မွာတညအိပ္ျပီး ျပန္သြားၾကေလရဲ့။အမွန္ေတာ့ ဖူးခက္ကုိ စူနာမီဝင္ဖုိ႔ ၄၈နာရီသာလုိပါေတာ့တယ္။ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ဆုိတဲ့စကားဟာ တယ္မွန္သကုိး။ ဖူးခက္မွာ က်ေနာ္ေရာက္ဖူး ခဲ့တဲ့ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေနာက္ေလးဆယ့္ရွစ္နာရီအၾကာမွာ ရစရာမရွိ ေအာင္ေၾကမြျပိဳလဲျပီး ပ်က္စီးျခင္း ငါးပါးဆုိက္ ကုန္ပါေတာ့တယ္။အေသးစိတ္ေျပာရရင္ဒီလုိဗ်။

ဒီဇင္ဘာ (၂၆)ရက္ေန႔ မနက္ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္၊ရေနာင္းကအိမ္မွာ က်ေနာ္ဟာ တီဗီဖြင့္ျပီး ထုိင္းသတင္းေတြကုိၾကည့္ေနတုန္း ေပၚလာတာက မုန္တုိင္းတစ္ခုဝင္ျပီးစ ျမိဳ႔ပ်က္ၾကီးတစ္ခုမွာ ဝရုန္းသုဥ္းကားျဖစ္ေနတဲ့ ေရေဘးဒုကၡျမင္ကြင္းေတြပါပဲ။ က်ေနာ္ နားလည္သေလာက္ေတာ့ ဖူးခက္၊ဖူးခက္၊ဖန္င၊ဖန္င ဆုိတဲ့အသံေတြထပ္ေန တယ္ဗ်။ဒါနဲ႔တျခားတီဗီလုိင္းေတြကို ဖြင့္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ဒီသတင္းေတြကိုခ်ည္းတျပဳိင္တည္းထုတ္လႊင့္ေနတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုိေဇာ္ဝင္းဦးဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ဥကၠ႒ေနေကာင္းရဲ့လား၊အခုဘယ္ေရာက္ေနတုန္း၊ ဖူးခက္မွာပဲလား၊ရေနာင္းမွာလား၊ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ၊ျဂိဳဟ္တုသတင္းမွာေတာ့ ဖူးခက္တျမိဳ႔လံုး ရစရာမရွိေတာ့ဘူး။ အိႏၵိယ၊အင္ဒုိနီးရွား၊သိရီလကၤာ၊မေလးရွားေတြမွာလည္း ငလ်င္လွဳပ္ျပီး ေရလွဳိင္းေတြၾကီးတယ္လုိ႔ၾကားတယ္၊ က်ေနာ္စိတ္ပူလုိ႔ဆက္တာပါတဲ့။

က်ေနာ္လည္းနည္းနည္းေတာ့ ရိပ္မိသလုိ ျဖစ္လာတယ္။ဒါနဲ႔ ဖူးခက္က က်ေနာ့္မိတ္ေဆြထုိင္းေရွ႕ေန မစၥတာဝါရင္းကို လွမ္းျပီးဖုန္းဆက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဖူးခက္ျမိဳ႔ထဲမွာေနတဲ့ ဝါရင္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖူးခက္စူနာမီ ေရေဘးကုိ မသိေသးဘူးဗ်။သူေျပာတာက ဖူးခက္ျမိဳ႕မထဲမွာ အေျခအေနေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ပါေတာင္ကမ္းေျခ ဖက္မွာေတာ့ ေရလွဳိင္းရုိက္လုိ႔ အပ်က္အစီးတခ်ဳိ႕ရွိတယ္လုိ႔ေတာ့ၾကားမိသတဲ့။သူ႔ဖုန္းခ်အျပီးမွာ ဆက္တုိက္ဝင္လာတာက ဖူးခက္မွာ ျမန္မာပစၥည္းေတြကုိ ကားတစီးနဲ႔လုိက္ျဖန္႔ေနတဲ့ ဦးသိန္းေအာင္ဆီကဗ်။သူ႔မိန္းမကထုိင္း။

ဖူးခက္မွာ ကမၻာပ်က္ေနျပီဆရာေရ႕၊က်ေနာ့္တသက္နဲ႔တကိုယ္တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူး။ေရေတြက ေရေႏြးဆူသလုိထပြက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ဧရာမလွဳိင္းလံုးၾကီးေတြ တက္လာျပီး ကမ္းေျခက ေလးငါးထပ္ျမင့္တဲ့တုိက္ၾကီးေတြကုိ ရုိက္ေတာ့တာပဲ ဆရာ၊ဆရာတုိ႔သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ပါေတာင္ကမ္းေျခက ဆရာတုိ႔တည္းခဲ့တဲ့ ဒန္ဂ်စ္ဟုိတယ္ၾကီးလည္း ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီးသြားျပီ။ကားေတြေရာလူေတြပါ ပင္လယ္ထဲကုိ ဆြဲအကုန္ဆြဲခ်ခံရသလုိပဲ။လူေတြလည္း ေသလုိက္တာေသာက္ ေသာက္လဲပဲဆရာ။က်ေနာ္ အခုပဲ သြားၾကည့္ျပီးျပန္လာတာ။ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ ဆရာရယ္ တဲ့။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဖုန္းသတင္းေတြကိုနားေထာင္ရင္း နားေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္လာတာ အမွန္ပါပဲ။သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့ ေနရာေတြ ကိုက်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တာ ႏွစ္ရက္ေတာင္မျပည့္ေသးတာမုိ႔ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ့လားလုိ႔ သံသယရွိေနတုန္းပါပဲ။တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။မွားယြင္းေနတဲ့သတင္းမဟုတ္ပါဘူး။က်ေနာ္နဲ႔ လက္တကမ္းလြႊဲခဲ့တဲ့၊ အာရွႏုိင္ငံဆယ့္တစ္ႏုိင္ငံက လူဦးေရတသိန္းခြဲကုိေသေပ်ာက္ေစခဲ့တဲ့၊လူဦးေရသန္းခ်ီျပီး အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ျဖစ္ေစခဲ့တ့ဲ၊ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ဥေရာပႏိုင္ငံ ေတြၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡထက္ဆုိးတဲ့၊လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ေလးဆယ္အတြင္း အဆုိးဝါးဆံုးျဖစ္တဲ့၊ကုလသမဂၢသမုိင္း မွာ မၾကံဳေတြ႔ဖူးတဲ့ ၊ တဲ့ ေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ အဓိကလက္သည္တရားခံ ေရေဘးဒုကၡဆုိးၾကီးရဲ့အမည္သညာေခၚစရာကေတာ့ စူနာမီပါပဲဗ်ာ။

ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ္သာ ေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္ကုိ ၾကိဳသိႏို္င္တဲ့တန္ခုိးရွင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီလုိဒုကၡဆုိးၾကီးကုိ ၾကံဳေတြ႔ရေတာ့မဲ့ ရက္သတၱတပါတ္အလုိ အခ်ိန္၊ ဖူးခက္ကုိသြားရင္း လမ္းတေလွ်ာက္မွာရွိေနတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြတုိင္း လုိလုိမွာ၊ဇာတိေျမ ကုိခြဲခြာျပီး ေရျခားေျမျခားမွာ တဝမ္းတခါးအတြက္ လာျပီးအလုပ္လုပ္ေနခဲ့ၾကတဲဲ့ ဗမာအလုပ္သမားေတြကုိ အေသအခ်ာ သတိေပးခဲ့မွာေပါ့။

ခင္ဗ်ားတုိ႔ဒီေနရာမွာ မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့၊ပင္လယ္ထဲကုိလည္း မထြက္ၾကပါနဲ႔။ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ေန႔ မနက္ကုိးနာရီမွာ စူနာမီဆုိတဲ့ငလ်င္ေၾကာင့္ဧရာမေရလွဳိင္းၾကီးေတြတက္လာပါလိမ့္မယ္။အဲဒီေရလွဳိင္းၾကီးေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔အထဲက အေရအတြက္အတိအက်မသိႏုိင္တဲ့ လူေတြေသဆံုးၾကရမယ္။ က်န္ရစ္သူေတြဟာလည္း ဒုကၡသည္ခ်င္းအတူတူ ပုိျပီးဆုိးဝါးတဲ့ ဒုကၡကုိခါးစည္းျပီးခံၾကရပါလိမ့္မယ္လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

ၾဆာဒင္ႏွင့္ေရႊပင္ရြာမွ ပုိ႔သေသာေမတၱာ

(မင္းဒင္)

(၁)

"ဘြေႏၱာ၊ ေတဘုမၼကဝဋ္ဒုကၡမွ မုခ်မလြတ္ငွက္အေတာင္ကၽြတ္သုိ႔ ဇြတ္နစ္ေပ်ာ္ပါး၊အုိလူသားတုိ႔။ ရည္စူးစိတ္သန္ျမတ္နိဗၺာန္သုိ႔ ဧကန္ေရာက္ေၾကာင္း သဒၶြါေလာင္း၍ ေကာင္းမွဳဒါနျမတ္ဇာဂႏွင့္ စိတ္မွာျပဌာန္း ကပ္လွဴဒါန္းဖုိ႔ ဆြမ္းခ်က္ရန္ ထေတာ္မူၾကပါ့။ ဘြေႏၱာ သပူရိႆအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ "

ေရာင္ျခည္တစ္ေထာင္အလင္းေဆာင္ေသာ သူရိန္ေနမင္းၾကီးပင္လွ်င္ အေရွ႕ျဗဳဗၺာအရပ္သုိ႔ ခရီးထြက္ရန္ ဘြတ္ဖိနပ္ၾကိဳးစည္း ေနဆဲပင္ ရွိအံ့ ထင္မိသည္။ ေရႊပင္ရြာ၊ရြာလည္မွ ထြက္ေပၚလာသည့္ စီညံလွေသာ ေၾကးစည္သံေၾကာင့္ ၾဆာဒင္တေယာက္ ေလ်ာင္းစက္ရာ ကြပ္ပ်စ္ဆီမွ ေငါက္ကနဲ ထထုိင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ စတုဒီႆာအရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ေမွာင္မုိက္ေနဆဲျဖစ္၏။ လင္းၾကက္တြန္သံကုိမူၾကား ေနရျပီ။ ေရႊပင္ေက်းရြာ၏ နိဗၺာန္ေဆာ္ခ်က္ၾကီးႏွင့္အဖြဲ႕ကား၊ ရုိးရာအစဥ္အလာအတုိင္း ဘြေႏၱာဟစ္သံျဖင့္ ရြာရုိးေလွ်ာက္ေနၾကေခ်ျပီ။ ၾဆာဒင္ႏွင့္ကပ္လ်က္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ တပည့္ေက်ာ္ ေလမင္းသားႏွင့္ ကပၸလီတုိ႔ကား ကုလားေသကုလားေမာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ၊ ေဟာက္သံ တေခါေခါျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲျဖစ္၏။

သင္းရုိ႔လြန္စြာပင္ပန္းၾကေပလိမ့္မည္။ အိပ္ေဆာင္ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးကုိ ဂ်ဳိင္းၾကားတြင္ညွပ္လ်က္၊ တေနကုန္တေနခန္း ရြာရုိးကုိးေပါက္ ေျခဆန္႔ကာ အြန္လုိင္းသတင္းမွန္သမွ် ရြာတြင္းရြာျပင္ ျမင္ျမင္သမွ်ေသာ ေရႊပင္ရြာသူရြာသား၊လူၾကီးလူငယ္က်ားမ၊မေရြးထံ၊ အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေပးခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္တံုေလာ။

ထုိခဏမွာပင္ ေရႊပင္ရြာလယ္၏ တစ္ခုေသာ၀ါးရံုပင္ထိပ္ဖ်ားရွိ အသံခ်ဲ႕စက္မွ က်ယ္ေလာင္စြာေပၚထြက္လာသည့္ ေရႊပင့္ပ႑ိတ္ ေက်ာင္းဆရာေလး ကုိဘုိကိတ္၏အသံကား …

ေရႊပင္ေက်းရြာသူေက်းရြာသားမ်ားခင္ဗ်ား၊ ယေန႔ဟာဆုိလွ်င္ျဖင့္ ေရႊပင္ရြာရဲ့ ဂုဏ္သေရရွိအာဂႏၱဳျဖစ္တဲ့ ၾဆာဒင္ႏွင့္အဖြဲ႔ ယုိးဒယား ျပည္ဖူးခက္ျမိဳ႔သုိ႔ ျပန္ရန္အတြက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သုိ႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ၾဆာဒင္ႏွင့္အဖြဲ႔အား ႏွဳတ္ဆက္ရန္ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသူၾကီး ဦးတုတ္ျမိဳင္၏ အိမ္ေဂဟာေရွ႕တြင္ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္၌ လာေရာက္ စုရံုးၾကပါရန္ ေမတၱာအက်ဳိးေမွ်ာ္၍ ေလးစားစြာႏုိးေဆာ္အပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား။ ၾဆာဒင္ဟာဆုိလွ်င္ျဖင့္ ေရႊပင္သားထဲမွာ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ထူးခၽြန္စြာေအာင္ျမင္ခဲ့သူျဖစ္ျပီး ေရႊပင္တရြာလံုးမွာ ေဘာ္လံုးကုိ ပထမဆံုးကန္ဖူးသူျဖစ္ပါ တယ္။ကုိရင္ကပၸလီနဲ႔ ကုိရင္ေလမင္းသားတုိ႔ဟာ ဆုိလွ်င္ျဖင့္ ….

(၂)

ေရႊပင္ရြာကား အမွန္ပင္တေခတ္ဆန္းခဲ့ေခ်ျပီ။အဆုိပါေလာ္စပီကာသည္ ေရႊပင္ရြာျပန္ၾကားေရးဌာနၾကီးေပတည္း။ ေရႊပင္ရြာ၌ က်ပ္တစ္ ေထာင့္ငါးရာတန္လက္ကုိင္ဖုန္းဆင္းကဒ္မ်ား မဲေဖာက္ေရာင္းခ်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ လံုး၀န္းေသာကမၻာၾကီးကုိ အျပားခတ္ႏုိင္ခဲ့ျပီျဖစ္ေလရာ ေရႊပင္ရြာသည္ လက္ကုိင္ဖုန္းမွတဆင့္ ကမၻာၾကီးႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္ခဲ့ျပီျဖစ္၏။သုိ႔ေသာ္ မဲေဖာက္ေပးသည့္ စုစုေပါင္းဆင္းကဒ္သံုးျပားျဖင့္ ရြာလံုးကၽြတ္မလံုေလာက္ျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲရလာဒ္အျဖစ္ ရြာလည္တြင္ဖုန္းေခၚဆုိင္တစ္ဆုိင္ေပၚေပါက္လာေလ၏။ ထုိဖုန္းေခၚဆုိင္ ၏ေရွ႕မွ ၀ါးရံုပင္တြင္ ေလာ္စပီကာတစ္လံုးကုိ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးလ်က္ရွိရာ ေရႊပင္ရြာ၏အသံလႊင့္ရံုဟုဆုိႏုိင္ေလမည္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားရေလ့ရွိေသာ ေလာ္သံတုိ႔ကုိ နမူနာအားျဖင့္ ဥဒဟရုဏ္ေဆာင္ပါအံ့။

`ၾကီးမယ္သီခင္ဗ်ား၊ မေလးရွားက သားေတာ္ေမာင္ကုိရင္ေခြးသုိးဖုန္းဆက္ေနပါတယ္။ အျမန္လာေရာက္၍ လက္ခံစကားေျပာေပး ေစလုိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။´

`၀ုိင္းစိန္မေရ။ နင့္ေယာက္်ားကုိရင္ဆန္စိ။ ဘန္ေကာက္ကေနဖုန္းေခၚေနျပီဟ။ နင္ပဲမဆက္တာၾကာလို႔ ခဏခဏလာလာေမးေနတာ အခုလာေျပာေတာ့´

`ဆက္ေၾကာင္းဆုိလား၊အက္ေၾကာင္းဆုိလား ျပင္ေနတဲ့အတြက္ တယ္လီဖုန္းသံုးရက္ပ်က္မွာမုိ႔ သံုးရက္လြန္ေျမာက္သည့္ေန႔တြင္မွ ဖုန္းဆုိင္သုိ႔ လာေရာက္ၾကပါရန္ ရြာလံုးကၽြတ္အသိေပးအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား´

ရံခါ၌ကား အသံခ်ဲ႕စက္၏တခုေသာ ခလုပ္ကုိမပိတ္မိေလသျဖင့္ ကာယကံရွင္တုိ႔ အျပန္အလွန္အေခ်အတင္ေျပာဆုိသံကုိ ရြာလံုးကၽြတ္ နားဆင္ရကာ၊အိမ္တြင္းေရး၊ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ အခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕ ေပါက္ၾကားဖူးသည္ကုိမူ နားလည္ခြင့္လႊတ္ရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ဥပမာအားျဖင့္...."ကုိေရႊၾကည္၊ရွင္ ဟုိတေခါက္ျပန္လာတုန္းက က်ဳပ္နဲ႔ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္အပ္ပုန္းဆရာဆီ ေခၚသြားတာမ်ဳိး မလုပ္ပါနဲ႔။ ရွင္ဘန္ေကာက္မွာ မဟုတ္တယုတ္ေတြလုပ္လာခဲ့တာ က်ဳပ္သိတယ္။က်ဳပ္က မေျပာခ်င္လုိ႔ ၾကည့္ေနတာ၊သိေနတယ္ေနာ္"ဟူေသာ အသံမ်ဳိးျဖစ္ေခ်၏။

ဖုန္းေခၚပါးသည့္အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ကား ေရႊပင္ရြာအၾကိဳက္ေတးသီခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းအခ်ဳိ႕ကုိ ဖြင့္ကာ ေဖ်ာ္ေျဖေလ့ရွိ၏။

ေလာ္စပီကာ၏ သတိေပးခ်က္ေၾကာင့္ ၾဆာဒင္တေယာက္ ဇာတိေရႊပင္တြင္ စတည္းခ်ေနခဲ့သည္မွာ သီတင္းပတ္အခ်ဳိ႕ပင္ ကုန္ဆံုး ခဲ့ျပီျဖစ္၍ ေပ်ာ္ရာအရပ္မဟုတ္ေလသည့္ေတာ္ရာအရပ္၊ဖူးခက္ေျမသုိ႔ျပန္ရေပဦးေတာ့မည္ကို သတိခ်ပ္မိေလ၏။

(၃)

ၾဆာဒင္ႏွင့္တပည့္ေက်ာ္ႏွစ္ဦး၊သံုးေယာက္သား အမင္းၾကမ္းခဲႏွုင့္အမဲေျခာက္ဖုတ္ကုိ မက္ေဒၚနယ္ဟမ္ဘာဂါအမွတ္ျဖင့္ ဘရိတ္ဖတ္စ္ သံုးေဆာင္ျပီးသကာလ အဖန္ရည္တစ္အုိးက်ခ်ိန္တြင္ ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္နီးျပီျဖစ္ေလရာ ေရႊပင္ရြာလူထု၏ ႏွဳတ္ဆက္မွဳကို ခန္႔ျငားစြာ ဗုိလ္ရွဳခံရန္အလုိ႔ငွာ သူၾကီးဦးတုတ္ျမိဳင္အိမ္ေဂဟာရွိရာသုိ႔ ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ကား ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ေနာက္ဖ်ားမွ လည္ဂုတ္သုိ႔ တက္စင္ေလေသာ သဲတုိ႔သည္ ၾဆာဒင္ႏွင့္အဖြဲ႔အား ဝွဲခ်ီးၾကိဳဆုိ၊ပန္းမုိးရြာသကဲ့သုိ႔ ရွိေလ၏။ယခုေခတ္အေခၚ ေက်းရြာအုပ္ ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအိမ္သုိ႔ မေရာက္မီ အလကၤာေက်ာ္စြာေရႊမန္းဦးတင္ေမာင္၏ ေအာင္ပါေစသီခ်င္းသံကုိ ၾကားေနရေခ်ျပီ။

ေအာင္ပါေစ၊ ေဇယ်တုနဲ႕ေျခြ၊ သေျပႏုခက္ေ၀ ေရႊေရခ်မ္းေလာင္းလုိ႔ ေတာင္းဆုပန္ေျခြ။ ကမၻာေျမအမွီျပဳတဲ့ လူထုအားလံုး က်န္းမာခ်မ္း သာေစ။(ေအာင္ပါေစသား ေအာင္ေစသားေဟ)။( ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မေလ၊ မင္းသူေဌးကုန္သည္ လယ့္ပုိင္ရွင္၊လယ္သမား ဆင္းရဲသား မက်န္ေပ၊ လုိရာဆႏၵ ျပည့္၀ေစ ေအာင္ပါေစ။)၂

သူၾကီးအိမ္ေရွ႕တြင္ကား ေရႊပင္ရြာသူရြာသားတခ်ဳိ႔ေရာက္ႏွင့္ၾကျပီ။ အခ်ဳိ႕သည္လည္း ဝင္လာမစဲတသဲသဲရွိေနဆဲပင္ျဖစ္၏။ ၾဆာဒင္ တစ္ေယာက္ တစ္ခုေသာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ေနရာယူူျပီးခ်ိန္တြင္မူ ပူဇာစပူဇေနယ်ာနံဟူေသာမဂၤလာတရားေတာ္ကုိ နားလည္ ေက်ညက္ ၾကဟန္ရွိေလသည့္ ေရႊပင္သားတုိ႔ကား ေျမျပင္ကြက္လပ္တြင္ ေျခဆန္႔၍တနည္း ပုဆစ္တုတ္လ်က္တဖံု ၊ေျခလက္ကားယားျဖင့္တနည္း ရွိၾကကုန္၏။

ထုိစဥ္ခဏ၌ ၾဆာဒင့္၏မ်က္လံုးအစံုသည္ ကြပ္ပ်စ္ေရွ႕ႏွင့္ပရိသတ္အၾကားတြင္ ထန္းသီးခိုင္၊ေရႊဖရံုသီး၊ဘူးသီး၊ႏွမ္းပ်စ္ထုတ္၊ ေျမပဲယို စေသာ ေရႊပင္ရြာထြက္ စံုစီနဖာ၊ရြာျပန္လက္ေဆာင္အစုအပံုၾကီးကုိ ျမင္မိသည္တြင္၊ ငတုိ႔ ေရႊပင္သားမ်ားကား သဒၶါ တရားၾကီး မားလွေပစြဟု ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့လ်က္ "အင္း၊ ရြာျပန္လက္ေဆာင္ေတြက မ်ားခ်က္ဗ်ာ။ တယ္လဲ ေစတနာၾကီးၾကသကုိး။ အႏုိ႔ေပမင့္ က်ဳပ္လည္း ေရႊပင္သားေပမုိ႔ သဟာေတြ မလုိေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ့"ဟူ၍ ေက်းဇူးတင္ စကားျမြက္ဟရန္နိဒါန္းခ်ီမိသည္တြင္ လူအုပ္ အတြင္းမွ ဆူညံေသာတုန္႔ျပန္သံမ်ား ရုတ္ျခည္းေပၚထြက္လာေလ၏။

"ဟာ၊ ဒါေတြက ၾဆာဒင့္ဖုိ႕မဟုတ္ဘူးေလ"

"ေအးေလ၊ၾဆာဒင္က ႏွမ္းပ်စ္နဲ႔အညက္ခဲ စားေနက်ဟာပဲ"

"လႊတ္ခက္တဲ့ၾဆာဒင္ဗ်ာ။အဲသာေတြက ရန္ကုန္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္အတြက္ လဗ်ာ"

"ၾဆာဒင္တေယာက္လည္း မဲမဲျမင္ရာ သူ႔ဟာခ်ည္းထင္ေနတာကုိး"

"ၾဆာဒင္ကလည္းတေမွာင့္ ဒါေတြက ရန္ကုန္ကို လူၾကံဳပါးတာေတြလဗ်ာ။ဖူးခက္သယ္သြားဖုိ႔ ဟုတ္ဘူးဗ်"

ခ်က္ဆုိနားခြက္က မီးေတာက္ေသာ ၾဆာဒင္ကား တစံုတရာမွားယြင္းေနျပီကုိ အကဲခတ္မိသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဤျဖစ္ရပ္၏ ျမစ္ဖ်ား ခံရာအရပ္ကုိ ဒက္ကနဲ ရိပ္စားမိေလသျဖင့္ နေဘးတြင္ခပ္ယုိ႔ယုိ႔ထုိင္ေနေသာ တပည့္ေက်ာ္ကပၸလီအား ဘာသတင္းေတြမ်ားျဖန္႔ ထားျပန္ျပီတုန္း"ဟူေသာအဓိပၸါယ္ပါသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ရာ ဆရာေကာင္းတပည့္ပီသလွေသာ ကပၸလီငယ္သည္ ဤသို႔ၾကံဳရ မည္ကုိ လက္မြန္မဆြ ဦးစြာၾကိဳတင္သိျမင္ေနဟန္ရွိရကား အသင့့္ဖြင့့္ထားေသာခရီးေဆာင္ကြန္ျပဴဖန္သားျပင္ကုိ ၾဆာဒင္ရွိရာသုိ႔ စဥ္းငယ္ ငဲ့ေစာင္းျပလုိက္ေသာအခါဖတ္ရွဳရေသာ ေဆြသဟာစာမ်က္ႏွာပါစာတပုဒ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္၏။

(၄)

အရင္တပ္မေတာ္အစိုးရက ျပည္သူေတြကို အေလွ်ာ့ေပးလြန္းလို႕၊ အလိုလုိက္လြန္းလို႕၊ အနာခံလြန္းလို႕၊ အ႐ႈံးခံလုိက္လို႕ တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္ စစ္အစိုးရ လက္ထက္ မွာဆို အနစ္နာခံ ၊ အရႈံးခံ ၿပီး ျပည္သူကို လုပ္ေပးတယ္၊ ရထားဆြဲ တာလဲ အရႈံးခံၿပီး ဆြဲတာ ပဲ၊ ဆီတို ့ ဘိလပ္ေျမ၊ အစား အေသာက္ အကုန္ အရႈံး ခံ ၿပီး လုပ္ေပးတာ ၊ အဘက္ဘက္က အရႈံးခံၿပီး လုပ္ေပးတာ၊ ေနာက္ဆံုး အဆင္းရဲဆံုး ႏုိင္ငံဘ၀ေရာက္သြားတယ္။ ဒီေလာက္ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ အစိုးရဟာ ကမာၻမွာ မရွိေသးဘူး။

(ရန္ကုန္တုိင္းဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးျမင့္ေဆြ)

အတန္ငယ္ဇာတ္ရည္လည္သြားျပီျဖစ္ေသာ ၾဆာဒင္သည္ ပရိသတ္ရွိရာသုိ႔ တည္ၾကည္ေသာဥပဓိျဖင့္ တဖန္လွည့္လ်က္ အဟမ္းအဟမ္း ဟူေသာခၽြဲခတ္သံျဖင့္ လည္ေခ်ာင္းတြင္းမွ သလိပ္ခဲအစုကုိရွင္းလင္းလုိက္ရင္း ...

"လက္ေဆာင္ေပးျခင္းဆုိသဟာ မဂၤလာတပါးေပမုိ႔ သာဓုေခၚပါရဲ့။အႏုိ႔ေပသည့္ ဘယ္လုိေၾကာင့္မ်ား သဒၶါစိတ္ေပၚၾကပါလိမ့္ဆုိတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိ"ဟူေသာ အေမးစကားမဆံုးမီမွာပင္ ပရိသတ္ၾကီးထံမွ လက္ပံံပင္ဆက္ရက္က်ဘိသကဲ့သုိ႔ ဆူညံေသာ တုန္႔ျပန္သံမ်ား ေပၚထြက္လာျပန္ေခ်သည္တမံု႔။

"အာ၊ ေက်းဇူးတရားဆုိတာကို နားမလည္တဲ့ၾဆာဒင္ပဲ"

"သူတုိ႔က ဒါေလာက္အရွဳံးခံ အနစ္နာခံတာ တုိ႔ရြာကလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ေက်းဇူးျပန္ဆပ္သင့္တာေပါ့"

"ဒါေလာက္ရွားပါးတဲ့ ေစတနာရွင္ေတြကို ၾဆာဒင္ အသိအမွတ္မျပဳတာ အံ့ခ်က္"

"ဒီလုိမွန္းသိရင္ အစက က်ဳပ္တုိ႔ကုိ အလိုမလုိက္ခိုင္းခဲ့ပါဘူး"

"တုိင္းျပည္မြဲရတာ က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင့္မုိ႔ပါဗ်ာ။သူလည္း အေနအစားခ်ဳိ႕ငဲ့ေနရွာေရာ့မယ္"

ၾဆာဒင္ကား ေခါင္းကုိသာ တဗ်င္းဗ်င္းကုပ္ရင္း ေစတနာေမတၱာဂရုဏာတရားၾကီးမားလွေသာ ေရႊပင္ရြာေက်ာမြဲတသိုက္၏ ဆႏၵကုိ ခုခံတြန္းလွန္နိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ေလရကား၊ အျဖစ္စံုသနစ္ပံုကုိ ရာဇဝင္အူေပါက္ရွင္းျပရန္အခြင့္မသာေလသျဖင့္ ေဝႆႏၱရာထံုး ႏွလံုးမူကာ လူၾကံဳပါးၾကေလေသာ ေရႊပင္ရြာထြက္ကုန္ ရြာျပန္လက္ေဆာင္အလံုးစံုကုိ ႏွီးေတာင္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္ဖာၾကီးဖာငယ္တုိ႔တြင္ ထုတ္ပုိးသယ္ေဆာင္ရန္သာ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကုိ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲျပရေလေတာ့သည္။ေရႊပင္ရြာသားတုိ႔၏ ေမတၱာမုိးကား အေတာ မသတ္ႏိုင္ေသးေခ်။ သာျမားဘူတာရွိရာသုိ႔ ရထားခ်ိန္အမီထြက္ခြာရန္ လွည္းေကာက္ေနေသာတခဏ၌ ရြာျပင္ထန္းေတာမွာ စံျမန္း ေလသည့္ ၾဆာဒင့္ငယ္ေပါင္း ကုိရင္ေပၚေအးတေယာက္ ထန္းလ်က္ဖာၾကီးကုိထမ္းကာ ေခၽြးေတာက္ေတာက္ ယုိစီးလ်က္ ေမာၾကီး ပန္းၾကီး ေပါက္ခ်လာျပန္ေခ်ျပီ။

"ဘာေတြတုန္းဟ ေပၚေအးရ။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မလုိဘူးေနာ္။အသက္ၾကီးျပီမုိ႔ အညက္ခဲေတြ မစားေတာ့ဘူးလဟ"

"ဟာ ကုိၾကီးဒင္ကလည္း ရန္ကုန္ကဦးေအာင္ခုိင္အတြက္ဗ်။ ရန္ကုန္မွာ လွ်ပ္စစ္ဌာနကဆုိလား၊သူက လွ်ပ္စစ္မီးေစ်းတက္မွာကို ၾကိဳေျပာရင္ က်ဳပ္တုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႔ မေျပာတာတဲ့ဗ်။လႊတ္စိတ္ေကာင္းရွိသူပဲဗ်ာ။ ေနာင္ဆုိရင္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳသာေျပာပါလုိ႔။ က်ဳပ္တုိ႔က စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႔ လံုးလားေထြလားေနတတ္ေနပါျပီ။ဒီအညက္ေတာင္းေတာ့ လူၾကံဳပါးလိုက္ခ်င္တယ္"

ၾဆာဒင့္ရင္ဝယ္ ကုိရင္ေပၚေအးကုိ လႊတ္ကနဲ ခြန္းတုန္႔ျပန္ရန္ စကားလံုးအခ်ဳိ႕႔ျဖစ္ေပၚလာေသာ္ျငား မေျပာျဖစ္ခဲ့ေခ်။

"ေပၚေအးရာ၊ မင္းတုိ႔ေရႊပင္ရြာနဲ႔လွ်ပ္စစ္မီးေစ်းတက္တာ၊က်တာဘာဆုိင္သတုန္း။ရြာတည္ကတည္းက မီးခြက္နဲ႔ေနလာခဲ့တာကမင့္ဟာ"။

(၅)

သာျမားဘူတာသုိ႔ဦးတည္ရာလမ္းတေလွ်ာက္လွည္းဝင္ရုိးသံ၊တအီအီထြက္ေပၚေနခ်ိန္၌ ၾဆာဒင္ေျခတြဲေလာင္းခ်စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ လွည္းေနာက္မွ လွည္းလမ္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္တြင္ဖုန္လံုးၾကီးေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္ကုိလြမ္းေမာရီေဝစြာ ၾကည့္ေနမိခ်ိန္တြင္ ယခင့္ယခင္က ႏွဳတ္သြက္အာေခ်ာင္၊ စကားေဖာင္သေလာက္ ေရႊပင္ရြာႏွဳတ္ဆက္ပြဲတြင္မွ တခ်ိန္လံုးေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ လာခဲ့ေသာ တပည့္ေက်ာ္ ေလမင္းသားတေယာက္ သူ႔ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ဖြင့္အံထုတ္ေနေလသည္။

"ေရႊပင္သားေတြကေတာ့ စံပါပဲ။ သူ႔တုိ႔ဖာသာ ဘယ္ေလာက္အရွဳံးခံခံ၊အနစ္နာခံခံ ခုခ်ိန္ထိေရႊပင္ကို ကားလမ္းလည္းမေပါက္၊ သေဘာၤလမ္းနဲ႔ကအေဝးၾကီး၊မီးရထားဘူတာေရာက္ဖုိ႔ လွည္းလမ္းကလည္းၾကမ္းပါ့။ ဆန္ဆီေတြက ကိုယ့္အရပ္ကထြက္တာ။ဒါနဲ႔မ်ား ဒီဘူးသီးခရမ္းသီးေတြကုိ ရန္ကုန္တုိင္းဝန္ၾကီးခ်ဳပ္အိမ္ကုိ လက္ေဆာင္ပုိ႔ ေပးရအံုးမတဲ့။ဟုိက ျခံတံခါးဖြင့္ေပးရင္ေတာင္ ကံေကာင္း။ ဓာတ္မီးတုိင္မျမင္ဖူး တဲ့ရြာသားေတြက လွ်ပ္စစ္ဥကၠ႒ကုိ သနားသတဲ့။ၾကံဳ၊ ၾကံဳဖူးေပါင္ဗ်ာ"

ၾဆာဒင္ကား သူတပါးအျပစ္အား ဆီလုိအေပါက္ရွာကာ ေရႊပင္ရြာ၏သဒၶါတရားကုိမုဒိတာမပြားႏိုင္ေလေသာ ေလမင္းသား၏ တြတ္ထုိး သံကုိ နားၾကားျပင္းကပ္လာ သျဖင့္ ႏွဳတ္ဆက္ပြဲတြင္ ၾကားခဲ့ရေသာ ေအာင္ပါေစသီခ်င္းကုိ မွတ္မိသေလာက္၊ ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ၊ စိတ္ထင္သလုိ အသံကုန္ဟစ္လုိက္ရာ လွည္းကုိရုန္းေနၾကေသာ ႏြားၾကန္စံုတရွဥ္းမွာ သူတုိ႔ကုိေငါက္ငန္းသည္ ထင္ဟန္ရွိေလ၏။ အရင္ကထက္ဒုန္းစုိင္း ေျပးေနေလသည္။

တဦးေမတၱာတဦးမွာ ကူးကာဆက္စပ္ဆံုျပန္ပါသည္ ။ဧကန္မလြဲအမွန္ပဲအတည္ ။(ေရႊမန္းေမာင္ဒင္ ၾကည္လင္ေသာ ေမတၱာဓာတ္ကုိ သိမွတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ေသာတဆင္ၾကတဲ့လူထုပရိသတ္ၾကီးကစံုညီ၊မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္နဲ႔သာ အားေပးတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္။)၂။ ျပည္သူျပည္သားအေပါင္းက ခ်စ္သဒၶါပြားလုိ႔ေမတၱာထားေပသည္။

အခါ ခပ္သိမ္းမယိမ္းယုိင္ပါဘူး ေက်ာက္စာတုိင္ၾကီးပံုသုိ႔အညီ။အတည္၊ ေရႊမန္းဒင္ရဲ့ ၾကံ့ခုိင္မာပါတဲ့ ေမတၱာဂုဏ္ရည္။ ေမတၱာ ေတာ္ျပန္ၾကပါတဲ့ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားကုိအတည္ ။ က်ေနာ္ေလထုိ႔နည္းလည္းေကာင္း ထုိ႔နည္းလည္းေကာင္း စီးပြားေရး အေျခအေန ေကာင္းလုိ႔ က်န္းမာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းရပါသည္ ။

Credit to ဓာတ္ပုံ ။ ။ ကိုကုိသက္

က်ေနာ့္အေတြးတစကုိ ေဖ့စ္ဘြတ္မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ရဲ့ဝိုင္းဝန္းအားျဖည့္မွဳေၾကာင့္ ဒီေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးသတင္းစာမွာ စာတပုဒ္ပါလာခဲ့ပါတယ္။
ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဓာတ္ပံုဟာ The Lady ဇာတ္ကားမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ၊ညီငယ္လုိခင္မင္ရတဲ့ ဖုိးေဇာ္ပါပဲ။ ဖုိးေဇာ္ကုိေငးၾကည့္ေနတာ မီရွဲယိုးေပါ့ခင္ဗ်ာ။

                                           ေတြးပူမိတယ္
                           (မင္းဒင္)
(၁)
က်ေနာ္ဟာ နတ္ေမာက္နယ္၊ မွဳိက္ပင္ရြာမွာေမြးတဲ့အညာသားပါ။ရြာကုိခြဲခြာခဲ့တာလည္း ႏွစ္ကာလအားျဖင့္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိေနျပီမုိ႔ လွည္းလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ဖုံလံုးေတြတလိမ့္လိမ့္တက္ေနတတ္တဲ့၊ေျမနီေတာတမာလမ္း၊အညာအေၾကာင္းေတာင္ ေမ့ေတ့ေတ့ပါပဲ။ က်ေနာ့္ေမြးရပ္ေျမဟာ မလြတ္သေကာင္းေခ်ာက္ အရပ္မ်ဳိးျဖစ္ေပမဲ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးရဲ့ ဖြားရာဇာတိမုိ႔ စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ႔ ပါးေျပာင္သလုိ ၾကံဖန္ျပီးဂုဏ္ယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ေခတ္ဆုိးေခတ္ၾကပ္ၾကီးလည္းေရာက္ေရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဓာတ္ပံုလက္ဝယ္ထားရွိမွဳ၊ ေနအိမ္မွာခ်ိတ္္ဆြဲမွဳေတြနဲ႔ ေထာင္တန္းက်သူေတြပါ ရွိလာတာမုိ႔၊ ေျပာင္ေနတဲ့ပါးအုိးမဲအသုတ္ခံရသလိုျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဒီမုိကေရစီအေရးကိုေရွ႕တန္းက ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ဘဝတစိတ္တပုိင္းကုိ ေဖာ္က်ဴးတဲ့ The Lady ရုပ္ရွင္ထြက္လာေတာ့ အငမ္းမရၾကည့္မိပါတယ္။တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီရုပ္ရွင္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနရာက သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဖုိးေဇာ္ဆုိတဲ့ လူငယ္ေလးဟာ က်ေနာ္နဲ႔ အင္မတန္ရင္းႏွီးသူျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။သူက ခ်င္းမုိင္မွာေနျပီး လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ကာလ ခ်င္းမုိင္ကုိ Burma Media Association က၊ကမကထလုပ္ျပီးက်င္းပတဲ့ စာနယ္ဇင္းညီလာခံမွာ ေတြ႔ခဲ့သူပါ။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြအေပၚမွာ အေတာ့္ကို အႏြံတာခံတဲ့သူငယ္မုိ႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရပါတယ္။
အညာသားလည္းျဖစ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကိုလည္းအထင္ၾကီးေလးစား၊ဖုိးေဇာ္ကုိလည္းအားေပးခ်င္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ The Lady ဇာတ္လမ္းကို စၾကည့္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြကုိ လုပ္ၾကံသူေတြက ပစၥတုိနဲ႔ထုတ္ပစ္တဲ့အခန္းကုိလည္း ၾကည့္မိေရာ
ရင္ဘတ္ကုိလက္သီးနဲ႔ထုမိပါေတာ့တယ္။
(၂)
ဒီေနရာမွာ သက္ဆုိင္၏မဆုိင္၏ အတည္မျပဳႏုိင္ေသာ္ျငား က်ေနာ့္ရဲ့အခ်ဥ္ေပါက္ေနတဲ့စိတ္ဟာ အဲဒီကာလက အတုိက္အခံေတြဆီ ေရာက္သြားသဗ်ာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဖုိးေဇာ္ဟာ ခ်င္းမုိင္မွာေနတာမို႔ The Lady ဒါရုိက္တာဟာ ခ်င္းမုိင္ဖက္ကုိ ေျခစက္ က်ခဲ့တာ အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့တာ ေသခ်ာတဲ့အခ်က္ပါပဲ။အဲဒီထင္ျမင္ခ်က္ကုိ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္တခုကလည္း အားျဖည့္ေနေလ ရဲ့။ နာဂစ္မုန္တို္င္းဝင္ တဲ့အခ်ိန္ကာလတုန္းက ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းဖုန္းေခၚတာကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး မကုိင္ တာေၾကာင့္ ဘယ္လုိရေအာင္ ဆက္သြယ္ရမယ္ဆုိတာ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးအကူအညီေတာင္းဖူးပါတယ္။ ဆက္သြယ္သူအေျခစုိက္ ရာအရပ္ဟာ ခ်င္းမုိင္ျမိဳ႔ပါပဲ။
အဲဒီမွာရွိေနခဲ့တဲ့ အတုိက္အခံအမ်ဳိးေကာင္းသားေတြကေနတဆင့္ ဒီရုပ္ရွင္ရဲ့ သမုိင္းဆုိင္ရာအၾကံေပးအျဖစ္ ျမန္မာ့သမုိင္းကို အထုိက္ အေလ်ာက္ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႔စပ္တဲ့ ျမန္မာပညာတတ္တဦးဦးကုိ ရွာေဖြခ့ဲမွာပါပဲ။ ဘယ္လုိ အမ်ဳိးေကာင္းသားကမ်ား ဒီေလာက္ညံ့ဖ်င္းတဲ့၊ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္ေတာင္ သမုိင္းဗဟုသုတမရွိတဲ့၊ ျမန္မာ့သမုိင္းဆုိင္ရာ အၾကံေပးအျဖစ္ လက္သင့္ရာ၊ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ တပည့္ေက်ာ္ကုိ၊ "ဂြင္တည့္ျပီ၊ငါ့ေကာင္၊ငါတပည့္ေငြရရင္ျပီးေရာ"ဆုိျပီး ထည့္ေပးလုိက္တာပါလိမ့္။ေတာ္ေတာ္ကုိရင္နာစရာပါပဲ။
အထုိက္အေလ်ာက္ထင္သာျမင္ရာရွိလာခ်ိန္မွာအမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးရဲ့ဘဝမွတ္တမ္းကုိ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရုိက္ကူးမွတ္တမ္းတင္ၾက မယ္၊လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးပမာဏကိုလည္း အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးရဲ့ရင္ေသြးအေပၚ ယံုၾကည္ေလးစားမွဳနဲ႔ ေစတနာရွင္ႏိုင္ငံျခား အဖြဲ႕အစည္းေတြက အကုန္အက်ခံမယ္ဆုိတာေတြလည္း ေရျခားေျမျခားကေနၾကားလာရေတာ့ တုိင္းထက္အလြန္ဝမ္းေျမာက္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
အဆင့္မီရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားၾကီးျဖစ္ဖုိ႔ ျပည္တြင္းက ဒိတ္ဆုိတဲ့ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာေတြ၊ဇာတ္ညြန္းအေက်ာ္အေမာ္ေတြ၊က႑ေပါင္းစံုက ပညာရွင္ေတြ အင္တုိ္က္အားတုိက္ ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႔ ဝိုင္းၾကဝန္းၾကမယ္ဆုိတာသိရျပန္ေတာ့ ဝမ္းေျမာက္မွဳကေနပီတိ အဆင့္ ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ေငြထုပ္ၾကီးပုိက္ျပီး ထင္ရာျမင္ရာေလွ်ာက္လုပ္ေနသလုိမ်ဳိး အခ်ဳိ႔ေသာေဝဖန္မွဳေတြကုိဖတ္ရေတာ့ သူတုိ႔ ထင္ျမင္ေဝဖန္ေနသလုိ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔သာ စိတ္ညႊတ္ရပါတယ္။
(၃)
က်ေနာ္ဟာအညာသား ျမန္မာျပည္သားမုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ဘဝျဖစ္စဥ္ကုိ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ဖန္တီးၾကမယ့္ၾကိဳးပမ္းမွဳကုိ က်ေနာ္နဲ႔ မနီးရုိးစြဲ၊က်ေနာ္နဲ႔တန္းတူ ။ က်ေနာ့္ထက္သာလြန္ေသာ ျမန္မာျပည္သားအားလံုးလုိလုိ ဝမ္းေျမာက္မွဳကုိယ္စီရွိၾကမွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္ မလြဲပါပဲ။ျမန္မာဒါရုိက္တာေတြခ်ည္းရုိက္သင့္သလား၊ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီဒါရုိက္တာ ရုိက္သင့္သလားဆုိတဲ့ကိစၥ မွာေတာ့ က်ေနာ့္အျမင္ ကုိ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ့ေမြးရာပါကိုယ္ရည္ကုိယ္ေသြးမညံံ့ၾကပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ျငား မလုိလားအပ္တဲ့တားျမစ္ ပိတ္ပင္မွဳေတြတင္းၾကမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ဆုိးေခတ္ၾကပ္ၾကီးမွာ အေျပးသန္တဲ့ျမင္းကုိ ဇက္ခြံ႕ထားသလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တာ၊ အသစ္ အသစ္ေသာ ေခတ္မီစက္မ်ား၊နည္းပညာမ်ားနဲ႔အဆက္ျပတ္ေနတာ စတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္း ဒါရုိက္တာ ေတြနဲ႔ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ႏိုင္ငံသားဘယ္ကမၻာေက်ာ္ ဒါရုိက္တာရုိက္ရုိက္ သဘာဝက်တဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြ ပါဝင္ႏိုင္ေအာင္ အဲဒီဒါရိုက္တာကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးရွင္းလင္းျပႏုိင္တဲ့ ျမန္မာတြဲဖက္ဒါရုိက္တာတဦး(သုိ႔မဟုတ္) အဖြဲ႕ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ့စိတ္ထားအျပဳအမူ၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးရပ္ေျမရဲ့ဓေလ့စရုိက္၊ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ စိတ္အသြင္၊ စတာေတြကုိ မွန္ကန္တိက်စြာထည့္သြင္းခ်ယ္မွဳန္းႏုိင္မွသာ ေငြကုန္ရက်ဳိး၊ရုိက္ရက်ဳိးနပ္မဲ့အျပင္ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ ေသာမွတ္တမ္းတခုအျဖစ္ တင္က်န္ခဲ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ဒီအခ်က္ေတြေပၚလြင္ဖုိ႔ ကမၻာေက်ာ္ဒါရုိက္တာကုိ ျမန္မာဒါရုိက္တာက အားမနာတမ္းေထာက္ျပ ႏိုင္ရပါမယ္။
(၄)
ဥပမာဆုိပါစို႔။
ထိန္လင္းငယ္ဘဝက အညာမွာ ၾကီးျပင္း၊ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းမွာပညာ စသင္၊ေနာက္ေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းအထက္တန္းေက်ာင္း ေရာက္။... အစရွိသျဖင့္ ကာလေတြမွာ ထိန္လင္းရဲ့စကားေျပာပံု ေျပာေပါက္ ေလသံေတြ၊ဇာတ္လမ္းအရဆက္စပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေမအဖြားေဒၚစုအျပင္နယ္သူနယ္သားေတြရဲ့ေလသံဟာ နတ္ေမာက္နယ္က ေျမလတ္ (အညာ)ေလေတြသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ စကားေျပာ ဟန္ေလေတြကုိ သိနားလည္တဲ့ ဇာတ္ညြန္းစကားလံုး ပညာရွင္ေတြ ပါမွပါပါ့မလား စုိးရိမ္မိတယ္။
သိသာတဲ့ စကားေျပာဟန္(ေလ) ကြာျခားခ်က္အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ နမူနာတခ်ဳိ႕ေဖာ္ျပရရင္ .....
အလြန္ေကာင္း= လႊတ္ေကာင္း။
အလြန္ၾကိဳက္= လႊတ္ၾကိဳက္
ထန္းလ်က္= အညက္
နံနက္ေစာေစာ= မနက္ၾကီး
ညအခ်ိန္= မုိးခ်ဳပ္ၾကီး
ထန္းေရခ်ဳိး(ဂ်ဳိး)=အလင္။ ထလင္
ဖခင္၏ညီငယ္= ပေထြးေလး(မိခင္၏ေနာက္အိိမ္ေထာင္မဟုတ္)
ဖခင္၏ညီမ= အရီးေလး
မိခင္၏အမ=ဂ်ီး(ဂ်ီးမယ္သီ)
မိခင္၏ညီမ= ေဒြးေလး
အလြန္အံ့ၾသသည္= ေရာက္ပတ္ခ်က္
မၾကာေတာ့ဘူး= ၾကာခင္ဘူး
ပူလြန္းလုိ႔=ပူႏြန္းနုိ႔
နံနက္ငါးနာရီဝန္းက်င္=လက္ၾကားျမင္၊လက္ၾကားမျမင့္တျမင္
ဒူးအထက္ေပါင္လယ္။ ရအုိးတင္
ေလးငါးရာ= ေလးငရာ
ေလးငါးေယာက္= ေလးငေယာက္
တုိတုိျပတ္ျပတ္ေျပာသည္=တံုးတိမံုးတိ(ဒံုးတိမုံးတိ)
စုိးမင္းဦး=စုိးမူး
ေျပာတာေလဗ်ာ=ေျပာတာလဗ်ာ
ရန္ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ=ရန္သတ္ကုန္ၾကျပီ
အေျပာရခက္=နားေဝးခ်က္
လယ္ထဲယာထဲသြား=ေတာထဲသြား
ေခါင္းတံုးေျပာင္= ဂဒိန္းတုိ
လွဲေလ်ာင္းသည္=တံုးလံုးလွဲ
ပုိက္ဆံ(ေငြ)=ပက္ဆပ္
ပုိက္ဆံေခ်းပါအံုး= ပက္ဆပ္လွည့္ပါအံုး
တုတ္=ခေနာင္း(ဒုတ္ခေနာင္းေကာက္ခဲ့၊ခ်ီးဒုတ္ခေနာင္း)
ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္(ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ)= တရႊတ္ရႊတ္
သားေရ=လူကေလးေရ
မိန္းခေလး= မိတ္ခေလး
ၾကာဇံဟင္းခါး၊ၾကာဇံခ်က္= ၾကာဇံက်ဳိ
ႏြားကုိလွည္းတြင္တပ္ဆင္သည္= လွည္းေကာက္သည္။
ဘယ္လုိလုပ္=ဘယ့္ႏွလုပ္
ထမင္းၾကမ္းခဲ=အမင္းၾကမ္းခဲ
ဆႏြင္း= ဆႏြန္း
ဆပ္ျပာတခါတုိက္= ဆပ္ျပာတပြတ္
စပ်စ္သီး=သဗ်က္သီး
ဗ်ာ(ေခၚလွ်င္ထူးသံ) = ဗ်ဳိ ၊ ဗ်ဳိး
ေဟ့ကုိရင္ခ်က္ၾကီး= ဗ်ဳိ႕ကုိရင္ခ်က္ၾကီး
လံုခ်ည္၊ပုဆုိး၊ထမီ=လံုကြင္း ( လုံဂြင္း )
မူလ၊အစ၊နဂုိ၊အရင္ (တုန္းက)= လက္ရင္းတုန္းက
ေၾကးနန္းရုိက္= စက္နဲ႔ေပါက္
ဘာမွမဆိုင္ = သက္သက္မွမဆိုင္
အဘြားၾကီး = အမယ္ၾကီးအို
ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ = ပြတ္စတ္စတ္ = ေျပာင္စပ္စပ္
မိန္းကေလး = ကေလးမ = ခေလးမ
အခြံ=အခြင္(ငွက္ေပ်ာသီးကုိ အခြင္မႏြာပဲစားေနတာ အံ့ခ်က္)
မုန္႔ဟင္းခါးစား=မုန္႔ဟင္းခါးေသာက္
ဆံပင္ညွပ္= ဆံပင္ကုိက္
ည= ညွ(ဟဲ့ ညွဖက္ၾကီး ဘာလာလုပ္တာတုန္း။ညွက်မွ လာေျပာေတာ့)
မီးျခစ္=မီးဂတ္။
ရွုးဖိနပ္= ဘိုးဖိနပ္။
စတဲ့အသံုးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္နတ္ေမာက္နယ္မွာ အေမကုိ အမ ၊ အေဖကုိ အဘ ၊ အဖြားကုိ အေမျဂီးေခၚေဝၚ သံုးစြဲဲၾကသလုိ ညီေလး ညီမေလး ေခၚၾကတဲ့ အက်င့္မရွိပဲ ေမာင္ေလး ၊ ငါ့ႏွမ စသျဖင့္ ေျပာဆုိေလ့ရွိၾကပါတယ္။
သုိ႔ေသာ္ တဆက္တည္းလုိသတိျပဳေစခ်င္တာက အဲဒီအသံုးေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ မွဳိက္ပင္ရြာ အပါအဝင္ အနီးအပါး ကရြာေတြမွာ သံုးခဲ့၊သုံးေနဆဲေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးဖြားခဲ့တာ အႏွစ္တရာဝန္းက်င္ ရွိျပီျဖစ္တဲ့အျပင္ နတ္ေမာက္ နယ္မွာ ေက်းရြာအုပ္စုေပါင္းရာခ်ီရွိေနတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
သည္ဇာတ္ညြန္းမွာ နတ္ေမာက္သားသုိ႔မဟုတ္ နတ္ေမာက္နယ္ေရးရာႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ပါသင့္တယ္လုိ႔ ထင္မိပါ တယ္။The Lady ကုိ ၾကည့္ျပီး စိတ္ပ်က္မိလြန္းလုိ႔ပါ။ျမန္မာ့သမုိင္းနဲ႔တုိက္ရုိက္ခ်ိတ္ဆက္ပတ္သက္ေနတဲ့ ဓာတ္ရွင္ကားၾကီးမုိ႔ ၾကိဳဆုိျခင္း နဲ႔အတူေတြးပူမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်။

(ေက်းဇူးစကား၊ ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာပါရွိတဲ့ နတ္ေမာက္အညာေလအသံုးအႏွဳန္းေတြကုိ စကၤာပူေရာက္နတ္ေမာက္နယ္၊ရံုးေတာဇာတိ ကုိဝင္းႏိုင္ဦးနဲ႔ က်ေနာ့္ေဖ့စ္ဘြတ္ပရိတ္မ်ားက အားျဖည့္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။)

ယေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

ေသေဘးနဲ႔အၾကိမ္ၾကိမ္လြတ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ၊ကမၻာေက်ာ္စူနာမီနဲ႔ နာရီပုိင္းအကြာမွာ၊ကပ္လြတ္ခဲ့ျပန္ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကံဆုိးရွာလွတဲ့ စူနာမီ စက္ကြင္းထဲမွာ တဝမ္းတခါးအတြက္ ဇာတိေျမကုိစြန္႔ခြာလာခဲ့ၾကသူ၊ ျမန္မာတခ်ဳိ႕ေတာ့ မလြတ္ၾကရွာပါဘူး။ဒုကၡသည္ခ်င္းအတူတူ ပုိျပီးၾကီးမားတဲ့ ဒုကၡကိုရင္ဆုိင္ရတယ္ဆုိတာ က်ေနာ့္မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။အေသးစိတ္ေျပာရရင္ စူနာမီဗမာ့ဒုကၡဆုိတဲ့ စာအုပ္ထူၾကီး တအုပ္ေတာင္ျဖစ္ေလာက္ပါရဲ့။ ခင္ဗ်ားျမင္သာေအာင္ က်ေနာ္ၾကိဳးစားျပီးေျပာပါ့မယ္။ ဒီလုိဗ်။
စူနာမီသတင္းေတြ ဆက္တုိက္တက္လာေနတာေၾကာင့္ စူနာမီဆုိတာဘယ္လုိဟာမ်ားပါလိမ့္ဆုိျပီး က်ေနာ္သိခ်င္လာတယ္။သတင္းဌာန မ်ဳိးစံုက ထုတ္လႊြတ္ေနတာေၾကာင့္ အဲဒီစူနာမီဟာ အိႏၵိယသမုဒၵရာထဲက ပင္လယ္ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္ၾကီး အက္ကြဲသြားလုိ႔တဲ့ဗ်။ ဆက္စပ္ျပီးစဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ဧရာမေျမေအာက္ၾကမ္းျပင္ကၽြံက်မွဳေၾကာင့္ အနီးနားက ပင္လယ္ေရေတြဟာ အဲဒီအက္ကြဲေၾကာင္းၾကီး ထဲကုိ ရုတ္ျခည္းစီးဝင္ကုန္တယ္။ အဲဒီစီးဝင္ကုန္တာေၾကာင့္ စူနာမီနဲ႔နီးနဲ႔ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေတြမွာ ေရေတြဟာ ကမ္းစပ္ကေန အေဝးၾကီးကုိ ေရာက္သြားတယ္။ေရက်သြားတယ္ဆုိပါေတာ့။ မၾကာခင္မွာပဲ အက္ေၾကာင္းၾကီးထဲကုိ က်သြားတဲ့ ပင္လယ္ေရ ေတြေနရာ ကုိ ရုတ္ျခည္း အစားထုိးဝင္လာတဲ့ ပင္လယ္ေရေတြေၾကာင့္ အလြန္တရာၾကီးမားတဲ့ ေရလွဳိင္းၾကီးေတြ ကမ္းေျခကုိရုိက္ခတ္ေတာ့ တာပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ဗဟုသုတၾကီးမားလုိက္ပံုကို ရီစရာေျပာရအံုးမယ္။ က်ေနာ္နဲ႔မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ ရေနာင္းနဲ႔ေကာ့ေသာင္း ပါခ်န္ျမစ္ကုိျဖတ္ျပီး ဗမာပစၥည္းျဖန္႔တဲ့ကုန္သည္ ေဒၚခင္မမဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတေယာက္ကုိ အဲဒီေရေဘးအေၾကာင္း စကားစလုိက္မိ တယ္။ သူက ခ်က္ျခင္းဆုိသလို ဟာ၊ အဲ"ဒီစူနာမဏိ"က သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္တဲ့။ က်ေနာ္နားၾကားမ်ားမွားသလားလုိ႔ ထပ္ေျပာ ခုိင္းေတာ့လည္း "စူနာမဏိ"ပါပဲ။
အဲဒီရုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့စူနာမီလွဳိင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ။ ပ်က္စီးဆံုးရွဳံးမွဳ မ်ားသလဲဆုိတာကုိ က်ေနာ္မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ စူနာမီျဖစ္ျပီးေနာက္တေန႔ ဒီဇင္ဘာ(၂၇)ရက္မွာပဲ က်ေနာ္ဖူးခက္ကုိ ေရာက္ခဲ့့ျပန္တယ္။ ဇနီးနဲ႔သမီးကုိ ေကာ့ေသာင္း ဖက္ျပန္ပုိ႔ျပီးျပီးခ်င္း က်ေနာ္ ဖူးခက္ကုိထြက္ခဲ့တာေပါ့။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ ၊ဘယ္လုိဘယ္ပံုျဖစ္တာလဲ၊သိခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ေပါ့။
စူနာမီရဲ့ျပင္းအားကုိ အလန္႔တၾကားျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ေခါင္လတ္ဆုိတဲ့ အရပ္က၊ ထုိင္းေရတပ္စစ္သေဘၤာတစီး ပင္လယ္ ကမ္းစပ္ကေန ကုိက္ေလးငါးရာအကြာ ကုန္းေပၚမွာ လာတင္ေနတာပဲဗ်။ သေဘၤာဟာ စူနာမီေရလွဳိင္းေၾကာင့္ ကမ္းေျခနဲ႔ ကားလမ္းၾကား က ကုိက္ေလးရာေလာက္ကြာတဲ့ ကားလမ္းကုိေက်ာ္ျပီး ေျမျပင္မွာ ဘြားဘြားၾကီးတင္ေနေလရဲ့။
ေခါင္လတ္ျမိဳ႕ဟာ ဖူးခက္နဲ႔ ကီလုိမီတာ တရာေက်ာ္ေဝးပါတယ္။ ထူးျခားခ်က္က ေခါင္လတ္ကမ္းေျခပင္လယ္နဲ႔ထိစပ္ေနတဲ့ က်ယ္ဝန္း ရွည္လ်ားေသာကမ္းေျချဖစ္တာေၾကာင့္စူနာမီဒဏ္ကုိ အၾကီးအက်ယ္ခံရတဲ့ေနရာတခုပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့နာရီပုိင္းက ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေဆာက္လက္စအေဆာက္အဦးေတြအားလံုး ရစရာမရွိေအာင္၊ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ ေနပါျပီ။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ဟာ ဖူးခက္ရေနာင္း ရေနာင္းဖူးခက္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လူးလာေခါက္တုန္႔ေနခဲ့ခ်ိန္မွာ ေခါင္လတ္ဟာ ျမိဳ႕ပ်က္ ၾကီးတစ္ခုလုိပါပဲ။ညေနေျခာက္နာရီအခ်ိန္ေလာက္ က်ေနာ္ကားေပၚကေန ေခါင္လတ္ကမ္းေျခကုိ ျဖတ္သြားတဲ့အခါ အေတာ့္ကုိ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ျခားျခား ျဖစ္ေစတဲ့ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ၾကည့္ေလ။ အေဆာက္အဦးပ်က္ေတြနဲ႔၊လမ္းမီးေတြမလာ၊လမ္းေပၚမွာ လမ္းသြား လမ္းလာလူသူမရွိ။ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ။ ဒီၾကားထဲ စူနာမီသူရဲဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ရွိေသးဗ်ာ။
ဘာတဲ့။ အငွားကားေမာင္းတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းတေယာက္က ေခါင္လတ္ကမ္းေျခနားက ကားလမ္းေပၚမွာ ကားတားစီးတဲ့ လူေတြကုိ ေတြ႔ေတာ့ ေစ်းညွိျပီး ကားေပၚတင္ ေမာင္းလာလုိက္တာ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာလုိ႔ သူတုိ႔ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေရနစ္ေသေနတဲ့ မသာ ရုပ္ေတြ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒရုိင္ဘာလည္း ကားကုိထားခဲ့ျပီး တခ်ဳိးတည္း ေျခကုန္သုတ္ေျပးတဲ့ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ ဇာတ္လမ္း တပုဒ္က စူနာမီေၾကာင့္ ေသဆံုးၾကရတဲ့ အေလာင္းေတြကို ေခါင္လတ္မွာစုျပံဳထားျပီး ဒီအန္ေအစစ္ၾက၊ ႏုိင္ငံသားစစ္ေဆးဖို႔လုပ္ၾက၊ အေလာင္းေတြေထာင္ခ်ီျပီး စုထားတုန္းကဆုိ ညညသန္းေကာင္ယံေက်ာ္ရင္ငုိသံေတြ ျငီးသံေတြ၊တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းတဲ့ အသံမ်ဳိးစံုေတြ ထြက္ေပၚလာတတ္တာလည္း လူေျပာမ်ားသဗ်။ထုိင္းလူမ်ဳိးအမ်ားစုဟာ ဒီလုိ တမလြန္၊ဝိဥာည္တေစၦ သူရဲဇာတ္လမ္း ေတြကုိ တျခားလူမ်ဳိးေတြထက္ အစြဲသန္ၾကေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။
က်ေနာ္ဖူးခက္ကုိေရာက္ေတာ့ တလပ္ကဆစ္ေစ်းနားမွာရွိတဲ့ ေစ်းေပါေပါဟုိတယ္တခုမွာ တည္းတယ္။ တေနကုန္ ဖူးခက္ျမိဳ႕ကုိ ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္တယ္။ ၾကည့္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ႏွစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ဒီျမိဳ႔မွာ တဝမ္းတခါးအတြက္ အေျခခ်သင့္ေသးသလား ။ ေနာက္ေတာ့ ဖူးခက္ျမိဳ႕ၾကီးဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ သိခ်င္တဲ့စိတ္။ ဒီႏွစ္ခုဆုိပါေတာ့။
လုိရင္းေျပာရရင္ ဖူးခက္ေတာင္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ဖူးခက္ျမိဳ႔မမွာေနတဲ့သူေတြ စူနာမီကုိ မသိလုိက္တာ သိပ္သဘာဝက်တယ္။ ဖူးခက္ျမိဳ႔ဟာ ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းၾကီးဗ်။က်ေနာ့္စိတ္ထင္ခန္႔မွန္းေခ် အလ်ားကီလုိမီတာ ခုႏွစ္ဆယ္၊အက်ယ္ဆံုးေနရာမွာ အနံသံုးဆယ့္ငါးမီတာ ေလာက္ရွိႏို္င္တယ္။ ကမ္းစပ္နဲ႔ ဖူးခက္ျမိဳ႕မကုိ ေတာင္ၾကီးေတြနဲ႔ စည္းျခားထားတယ္။ ကမ္းေျခကေန ေတာင္တန္းေတြကိုေက်ာ္မွ ဖူးခက္ျမိဳ႔မကို ေရာက္တယ္။ အခုတုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ စူနာမီဟာ ကမ္းေျခေတြကုိ ရုိက္တာမုိ႔ ျမိဳ႔ထဲကလူေတြ ရုတ္တရက္ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ကမ္းေျခတုိင္းလည္း စူနာမီဒဏ္မခံရျပန္ဘူး။ စူနာမီလွဳိင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနတဲ့ ပါေတာင္၊ကမလာ၊ ကရြန္း၊ ကတ၊တဲ့ ကမ္းေျခေတြသာ ခံရတာဆုိပါေတာ့။
တခုစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ စူနာမီအခ်က္ေပးစံနစ္ဆုိတာမေပၚေသးဘူးတဲ့ဗ်။ဖူးခက္ကေန ပင္လယ္ျပင္ထဲဲက ကၽြန္းေတြဆီ၊ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြကုိတင္ေဆာင္သြားတဲ့ စပီဘုတ္နဲ႔ သေဘၤာအၾကီးစားေတြဟာ ေန႔တုိင္းလုိ အစီးေရရာခ်ီျပီး ထြက္ၾကတယ္။ ထြက္တဲ့အခ်ိန္က မနက္ ရွစ္နာရီဝန္းက်င္ ၊အဲဒီစပိဘုတ္နဲ႔သေဘၤာေတြကၽြန္းတခုခုကုိေရာက္ဖုိ႔ ခုတ္ေမာင္းခ်ိန္က ႏွစ္နာရီဝန္းက်င္ရွိတယ္။ စူနာမီလွဳိင္းရုိက္တာက မနက္ကုိးနာရီ။ေသခ်ာသာစဥ္းစားၾကည့္ေပေတာ့။ ဖူးခက္ကမ္းေျခကေနထြက္တဲ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြတင္ထားတဲ့ သေဘၤာၾကီးငယ္မွန္သမွ်ဟာ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာပဲရွိေနၾကတုန္း ခ်ိန္ကုိက္မုိင္းဗံုးနဲ႔တူတဲ့ စူနာမီေၾကာင့္ ပင္လယ္ထဲမွာတင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ဖုိ႔သာရွိေတာ့တာ ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီစူနာမီရဲ့ အေသအေပ်ာက္စာရင္းကုိဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လုိမွလည္း အတိအက်ေကာက္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဗ်။ ထုိ္င္းအစုိးရကေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္လုပ္ငန္းကို ထိခုိက္လာမွာ စုိးတာေၾကာင့္ ထိန္းထိန္းသိိမ္းသိမ္းေၾကညာတာေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ထုိင္းအစုိးရကုိယ္တုိင္ စူနာမီရဲ့အေသအေပ်ာက္ အပ်က္အစီးစာရင္းကို တိတိက်က်ရဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏို္င္တဲ့ ကိစၥပါ။ ေအးေပါ့ဗ်ာ။ အေမရိကန္။ဥေရာပနဲ႔ စကင္ဒီေနဗီးယန္းနိုင္ငံေတြလုိလူတန္းေစ့ေနႏုိင္တဲ့ႏုိင္ငံေတြကေတာ့ သူတုိ႔ႏိုင္ငံသား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေန႔က ဘယ္မွာေပ်ာက္သြားတယ္္ဆုိတာ စုိးရိမ္တၾကီးလုိက္ရွာၾကတာေပါ့။
ဖူးခက္ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာက ေလယာဥ္အၾကီးအလတ္အငယ္မ်ဳိးစံုဆုိက္လာတယ္။ သူတုိ႔နိုင္ငံသားမွန္ရင္ တျပားမွ မကုန္ပဲ ေန႔ေရာညပါေလယာဥ္ေတြဆြဲျပီး ကူသယ္ေခါက္သယ္ေျပးေနတယ္။ ေဆးရံုေပၚေရာက္ေနတဲ့မိသားစုနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရတဲ့ ကမၻာ လွည့္ခရီးသည္ေတြရဲ့ပံုေတြကုိ တုိက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္ေပးေနတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ျငီးတြားသံေတြ သူတုိ႔မိသားစုကို သူတုိ႔ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ ကို ထုတ္လႊင့္ေပးေနခဲ့တယ္။ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားရဲ့ သံရံုးဝန္ထမ္းေတြ အထူးအရာရွိေတြဟာ စူနာမီဒုကၡသည္ကူညီေထာက္ပံ့ေရး အတြက္ ေန႔ေရာညပါ ေျခခ်င္းလိမ္ျပီး အလုပ္ရွဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကမၻာအႏွံ႔ကေန ဖူူးခက္မွာ ဒုကၡၾကံဳေနရတဲ့သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြကုိ အေကာင္းဆံုးကူညီေျဖသိမ့္မွဳေတြ ေပးႏုိင္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကေတာ့သူ႔အကုိအေလာင္းကို အုန္းပင္တခုရဲ့အကြယ္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရ သတဲ့ဗ်။ ေမာ္လျမိဳင္ဇာတိမြန္ေလးတေယာက္ကုိယ္တုိင္ေျပာျပတဲ့ဇာတ္လမ္းေပါ့ဗ်ာ။ေအာ္၊ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရတယ္ဆုိတာ သူ႔မွာ တရား ဝင္အလုပ္သမားကဒ္မရွိဘူးေလ။ ဒါက်ေနာ့္အကိုအေလာင္းပါလို႔ေျပာမိတာနဲ႔ ထုိင္းရဲက မင္းမွာပတ္စပုိ႔ရွိလားေမးရင္ ကြိကနဲ ေနမွာေပါ့။
ဘန္ေကာက္ျမန္မာသံရံုးက တာဝန္ရွိသူတေကာင္တျမီးမွလာသံမၾကားမိဘူးဗ်ာ။အဆုိးဆံုးကေတာ့ စူနာမီဒဏ္ခံရျပီး စုတ္ျပတ္က်န္ခဲ့တဲ့ အဆာက္အဦၤပ်က္ေတြၾကားက အဖုိးတန္ပစၥည္းေတြကို ဗမာအလုပ္သမားတခ်ဳိ႕ ဝင္ျပီး ခိုးတယ္ဝွက္တယ္ဆုိတဲ့သတင္းေတြလည္း ထုိင္းတီဗီက လႊင့္ေသးဗ်ာ။အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ဗမာေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအမ်ားစုခမ်ာ စူနာမီဒုကၡေၾကာင့္ ဂရုဏာအသက္မခံရတဲ့ အျပင္ လူမုန္းပြားစရာပုိျဖစ္ရတာေပါ့။
ေနဦး၊စူနာမီအရွိန္ကုိ ခင္ဗ်ားခန္႔မွန္းႏုိင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားကုိေျပာျပရအံုးမယ္။အဲဒီရက္ပုိင္းမွာ တေန႔ က်ေနာ္အငွားကားတစီးနဲ႔ နာမည္ ေက်ာ္ ပါေတာင္ကမ္းေျခဖက္ကုိ ထြက္ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။ ကားေပၚမွာထုိင္ေနရင္ စကားစျမည္ေျပာေနရာကေန လမ္းတေလွ်ာက္ အပ်က္အစီးေတြကို ၾကည့္ေနရာက က်ေနာ္က ဒရုိင္ဘာကုိ စပ္စုလုိက္မိတယ္။ ခင္ဗ်ားစူနာမီလွဳိင္းရုိက္တဲ့ေန႔က ဘယ္မွာရွိေနတုန္း လုိ႔ေပါ့။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဗ်ာ။ သူက က်ေနာ္ ဒီပါေတာင္ကမ္းေျခမွာပဲရွိေနတာတဲ့။ "ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေနတာတုန္း"ဆုိေတာ့ "က်ေနာ္ထံုးစံ အတုိင္း ကားေမာင္းေနတာေလ"တဲ့။
က်ေနာ္လည္း စိတ္မရွည္တာနဲဲ႔ "ခင္ဗ်ား ဒီပါေတာင္ ကမ္းေျခမွာ စူနာမီကုိ ၾကံဳတယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ား ဘာမွ ျဖစ္မသြား ဘူးလား"ေမးေတာ့မွ "အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ဒီပါေတာင္ကမ္းေျခေပၚမွာ ကားကုိခပ္ေျဖးေျဖးေမာင္းေနတာ။ေဘးမွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ ခ်င္းတေယာက္ပါတယ္ ။ စူနာမီတက္တယ္ဆုိတဲ့ ဆူဆူညံညံအသံေတြၾကားရျပီး စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္းမွာ က်ေနာ့္ကားေရာ က်ေနာ္ပါ ကားလမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ဟုိတယ္ရဲ့ ဒုတိယထပ္ကုိ ေရလွဳိင္းနဲ႔အတူေျမွာက္တက္သြားတယ္။ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ေနရာ မွာဘယ္လုိက်န္ခဲ့မွန္းမသိဘူး။ အခု သူ႔သတင္းကိုစံုစမ္းေနတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ သူ႔ကို လွဳိင္းလံုးၾကီးေတြက ပင္လယ္ထဲကို ဆြဲခ်သြားတယ္ထင္တာပါပဲ။ လွဳိင္းအျမင့္ဟာ ေပေလးငါးဆယ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအခုၾကည့္ေလ။ ကမ္းေျခက အုန္းပင္ေတြရဲ့ အဖ်ားေတြေျခာက္ေနတာ ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား"တဲ့။ စူနာမီလွဳိင္းဘယ္ေလာက္ၾကီးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အရွိန္ျပင္း တယ္ဆုိတာခင္ဗ်ားဖာသာ စဥ္းစားေပေတာ့။
ေနဦးဗ်။ အဲဒီစူနာမီေရေဘးမွာ ထိုင္းဘုရင့္မင္းျမတ္ရဲ့ အၾကီးဆံုးသမီးရဲ့ရင္ေသြး သားၾကီးၾသရသလည္း ဆံုးရွာသတဲ့။က်ေနာ့္ဆီမွာ ယာဥ္ ေမာင္းဒရုိင္ဘာလုပ္သြားတဲ့ေဖၾကည္ရဲ့စူနာမီအေတြ႔အၾကံဳကလည္း တမ်ဳိးတဘာသာခင္ဗ်။ သူကေတာ့ စူနာမီေရလွိဳင္းတက္ေနတာကုိ ဖူးခက္နဲ႔ကီလုိမီတာ ၃၀ေလာက္ေဝးတဲ့ ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းတကၽြန္းကေန ၾကည့္ေနမိၾကတယ္တဲ့ဗ်။ အစကေတာ့ ကမ္းစပ္ကေရေတြ သိသိသာသာေလ်ာ့သြားတာကုိ သူသတိျပဳမိတယ္ဆုိပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ပင္လယ္ထဲကေန ဧရာမလွဳိင္းလုံးၾကီးေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္လာ တာကုိလည္းျမင္ေရာ သူလည္း နီးရာေတာင္ကုန္းေပၚကုိ ေျပးတက္ရင္း အသက္ေဘးကလြတ္ခဲ့သတဲ့ဗ်ာ။
ေအးဗ်ာ။လြန္ခဲ့တဲ့ေလးဆယ့္ရွစ္နာရီက က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုရွိေနခဲ့တဲ့ ဖီဖီကၽြန္းတကၽြန္းလံုးရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီးသြားသတဲ့။ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ အဲဒီကၽြန္းေပၚမွာ မၾကာခင္က အာစီယံအစည္းအေဝးလုပ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ပင္လယ္ျပင္ထဲကေန ကၽြန္းဆီကုိ လွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ေလထဲမွာ တလူလူလႊင့္ေနတဲ့ အာစီယံဆယ္ႏိုင္ငံက အလံေတြပါပဲ။စူနာမီဟာ အာစီယံႏိုင္္ငံေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို အၾကီးအက်ယ္ပ်က္စီးဆံုးရွဳံးေစခဲ့တယ္။

က်ေနာ့္ကုိယ္ေတြ႔အရ အားလံုးေသာ ဒုကၡသည္ေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာအငယ္ရဆံုးခုိကုိးရာအမဲ့ဆံုးကေေတာ့ ထုိင္းႏိုင္ငံစူနာမီစက္ကြင္း မလြတ္တဲ့ အရပ္ေဒသေတြက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြပါပဲ။က်ေနာ့္စပ္စုၾကည့္ သေလာက္ေတာ့ ဖူးခက္ကုိ ပထမဆံုးေျခခ်တဲ့ ေခတ္သစ္အလုပ္သမားလူတန္းစားဟာ မြန္ျပည္နယ္၊လမုိင္းရြာသားေတြတဲ့ဗ်။ ဒီေတာ့ ဖူးခက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြထဲမွာ မြန္ေတြအမ်ားစုလုိ႔ဆုိရမယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကရင္ေတြေရာက္လာျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံႏွစ္ခုနယ္နိမိတ္္ ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ အရပ္ေဒသကလူေတြ အရင္ဆံုးေရာက္လာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဥပမာ ေရး၊ဘိတ္၊ထားဝယ္၊ေကာ့ေသာင္းလုိျမိဳ႔ေတြက လူေတြလာျပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ပဲခူး၊ဧရာဝတီ၊မေကြး၊မႏၱေလး၊ရန္ကုန္လုိ ဖူးခက္ကေန ေဝးလံသီေခါင္လွတဲ့ အရပ္က လူေတြေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကပါျပီ။ က်ေနာ္ေျပာလုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားအံ့ၾသသြားမယ္။ မေကြး တုိင္းဆိတ္ျဖဴဖက္ကလုိ ဖူးခက္ဆုိတာ ဘယ္အရပ္မွန္း မသိတဲ့ရြာသူရြာသူေတြ ဖူးခက္ကုိ ေရာက္ေနၾကျပီဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္က အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ သိမွ သိပါေလစဗ်ာ။ႏိုင္ငံသားတဦးခ်င္းစီရဲ့ အေျခခံစားဝတ္ေနေရးကုိေတာင္ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ပဲ ေခတ္မီ ဖြံ႕ ျဖိဳးတုိးတက္ေသာႏိုင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးဆီသုိ႔ ဆုိတဲ့ စာသားပါတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား လူတကာျမင္ေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားၾကပါလိမ့္ဗ်ာ။
စူနာမီမွာလူေတြအမ်ားၾကီးေသၾကေၾကၾက၊ ပ်က္စီးၾကဒုကၡေရာက္ၾကရတာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ျပန္စဥ္းစားမိတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ၾကီးစြာေသာကံအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ လူ႔ဘဝကို ရခဲ့တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ တယ္ဗ်။ ေသခ်ာစဥ္းစားေလ က်ေနာ္ဟာ ကံၾကီးလြန္းလုိ႔လူ႔ဘဝကို ရခဲ့တယ္ဆုိတာထင္ရွားေလပဲဗ်။ လူ႔ဘဝဆုိတာ ဘယ္ဆီေန မွန္းမသိခင္ က်ေနာ္ဟာ လူ႔ဘဝကုိ မေရာက္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြရွိခဲ့ေလရဲ့။
ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ က်ေနာ့္အေဖဟာ က်ေနာ့္ကုိမေမြးခင္ လည္ပင္းကုိၾကိဳးတပ္ျပီး အေသသတ္ခံ႕ရမဲ့ဘဝကို ၾကံဳခဲ့႕ရဖူးတယ္။ အေဖအသတ္ခံရရင္ က်ေနာ္ဘယ္မွာလာ လူလာျဖစ္ပါေတာ့မလဲ။ခင္ဗ်ားနဲ႔စကားေျပာရတာေတာ္ေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တာပဲ။ ေနအုံး။ ခင္ဗ်ားနားရွင္းေအာင္က်ေနာ္ရွင္းျပပါအံုးမယ္။
(၁၉၅၀)ဝန္းက်င္၊လြတ္လပ္ေရးရျပီးကာစ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။က်ေနာ့္အေဖနဲ႔အေမက အိမ္ေထာင္က်ခါစအခ်ိန္။ အေဖဟာ သူ႔အေမ က်ေနာ့္အဖြားေဒၚေရႊဘြဲ႕ရဲ့ တံပုိးက်ဲကုိေၾကာက္ျပီး အေမ့ကုိလက္ထပ္ရတာလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာဖူးတာ မွတ္မိလား။တံပုိးက်ဲဆုိတာက ဒီလုိဗ်။ ႏြားလွည္းမွာ ႏြားတပ္တဲ့အခါ ႏြားႏွစ္ေကာင္ရဲ့ဂုတ္ေပၚကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ရတဲ့ တံပုိးတံုးဆုိတာ ရွိတယ္။ ႏြားလည္ပင္းတဖက္ တခ်က္ကုိ ထိန္းဖုိ႔ တံပုိးတံုးမွာ အေပါက္ေလးႏွစ္ေပါက္ေဖာက္ျပီး ဝါးဆစ္တုတ္အေနေတာ္ေလးေတြတပ္ထားတယ္။ အဲဒီတေထာင့္ထြာ ေလာက္ရွိတဲ့ ဝါးဆစ္တုိေလးေတြဟာ တံပုိးက်ဲပဲ။ တံပုိးက်ဲႏွစ္ေခ်ာင္းအနက္ အတြင္းဖက္က်တဲ့ တံပုိးက်ဲက အတုိ။ အျပင္ဖက္ တံပုိးက်ဲက အရွည္ဆုိပါေတာ့ ။တံပုိးက်ဲကုိ သီထားတာက တံပုိးၾကိဳးေပါ့ဗ်ာ။ အတြင္းဖက္ကုိ အတုိထားတာက တံပုိးၾကိဳးသီ လုိ႔ရေအာင္တဲ့ ။ရွင္းရတာ အာေပါက္ခ်က္။က်ေနာ့္အဖြားက က်ေနာ့္အေဖကုိ အဲဒီတံပုိးက်ဲေတြ လက္ကုိင္ထားျပီး သြန္သင္ေလ့ရွိသတဲ့။ ဆန္းခ်က္တမ်ဳိးက က်ေနာ့္အဖုိး ဦးခ်စ္ေမာင္ဟာ လူေအးတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အေဖအပါအဝင္ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ကုိ က်ေနာ့္အဖုိးက လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတုိ႔ဖူးဘူးတဲ့။ က်ေနာ့္အဖြားလက္သံေျပာင္ခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္အေဖ တစ္ခုခုထင္ရာစုိင္းလာျပီဆုိတာ သိတာနဲ႔ ဟိတ္၊ေအာင္ျမ။ တင္းကုပ္ကတုိင္မွာ ကပ္လုိက္စမ္းဆုိျပီး တံပုိးက်ဲနဲ႔လက္စြမ္းျပေလရဲ့ရွိသတဲ့။ က်ေနာ္ခန္႔မွန္းမိသေလာက္ အဖြားဟာ သူရဲ့ေဆြဂုဏ္မ်ဳိးဂုဏ္ေၾကာင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ စိတ္ဓာတ္မာေက်ာၾကံ့ခုိင္ဟန္ရွိတယ္။ အဖုိးဦးခ်စ္ေမာင္ကေတာ့ အဖြားေဒၚေရႊလဲ့ ေျပာသမွ် ေအးပါ၊ေအးပါ၊ဆုိတဲ့အထဲက ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ အမယ္သူလည္းသူ႔ေခတ္နဲ႔သူတုန္းက ဟုိစာဖတ္၊ဒီစာဖတ္နဲ႔ စာတုိငညိဳ စာရင္းဝင္သတဲ့ဗ်။
အေဖဟာ အဖြားရဲ့တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေၾကာင့္ အေမ့ကုိယူခဲ့ရေပမဲ့ မုိက္လက္စကေတာ့ မကုန္ေသးဘူးတဲ့ဗ်။

ယေန႕ထုတ္ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္

မင္းဒင္ရဲ႕သက္ခုိင္ (၂)

တရံေရာအခါက မိစု

ေခတ္ပ်က္ၾကီးထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ ေသနတ္မ်ဳိးစံုကလည္းအေတာ္ေပါဆုိပဲ။ နဂုိကတည္းက ဇမေသးတဲ့အေဖဟာ သူ႔မုိက္ေဖာ္မုိက္ဖက္ေတြနဲ႔ ထင္တုိင္းၾကဲေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီကာလက တကယ္ကုိေရာင္စံုသူပုန္လုိ႔ဆုိရမယ္။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတာက ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ရဲေဘာ္ဝါ၊ရဲေဘာ္နီ အျပင္ မထူးတပ္သားေတြမထူးတပ္ဗုိလ္လည္း ရွိေသးသတဲ့ဗ်။ မထူးတပ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔နယ္ဖက္မွာအေတာ္နာမည္ၾကီးသတဲ့ဗ်ာ။ တုိင္းျပည္ဗရမ္းဗတာျဖစ္ျပီး ေသမထူးေနမထူးေတာ့တာေၾကာင့္ လူစုျပီးရရာလက္နက္နဲ႔ စားေရးဝတ္ေရးကုိ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ေျဖရွင္းၾကဖုိ႔ တပ္ေထာင္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။က်ေနာ္သိသေလာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ျဖဴတုိ႔ရဲေဘာ္နီတုိ႔ဆုိတာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြတဲ့ဗ်ာ။ရဲေဘာ္ျဖဴဆုိတဲ့အလံျဖဴ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ သခင္သန္းထြန္း၊အလံနီ္ဥကၠ႒ကေတာ့ သခင္စုိးေပါ့။အဲဒီကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရျပီးတာနဲ႔ေတာခုိ ၾကသတဲ့။ေတာခိုရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ျမန္မာျပည္ရဲ့လြတ္လပ္ေရးဟာ အစစ္မဟုတ္၊လြတ္လပ္ေရးအတု၊လြတ္လပ္ေရးအလိမ္၊ေရႊရည္ စိမ္လြတ္လပ္ေရးသာျဖစ္တယ္လုိ႔ ခံယူၾကလုိ႔တဲ့ခင္ဗ်။လြတ္လပ္တယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာႏိုုင္ငံဟာ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ရဲ့ ကုိလုိနီတပုိင္းသာ ျဖစ္ေန လို႔ အျပည့္အဝအခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပုိင္မွဳအတြက္ ေတာခုိရတာလုိ႔ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးသဗ်။လုိတုိရွင္းေျပာရရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ဦးႏုတုိ႔ အဂၤလိပ္အစုိးရနဲ႔ ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့တဲ့ ေအာင္ဆန္းအက္တလီ၊ႏုအက္တလီဆုိတဲ့စာခ်ဳပ္ေတြကုိ အယံံုအၾကည္မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ေျပာရရင္ က်ေနာ့္တုိ႔နယ္ဖက္က ေတာသူေတာင္သားေတြကုိ လြတ္လပ္ေရးဟာ အစစ္လား၊အတုလား ေလွ်ာက္ေျပာလုိ႔ကေတာ့ ဇယားရွဳပ္ရံုသာရွိမယ္ထင္ပါရဲ့။အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကလည္း မထိေရာက္၊ထင္ရာစုိင္းတဲ့ အုပ္စု၊ပါတီ၊ဂုိဏ္းဂဏ ေတြနဲ႔ေခတ္ၾကီးဟာ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ့။

အေမေျပာဖူးတာကေတာ့ အဲဒီကာလက ရြာမွာေနရတယ္မရွိပဲ၊ နီးစပ္ရာ ေတာထဲေတာင္ထဲ ခရုိးရွဳိေျမာင္ေကာင္းေကာင္းထဲ ေလွ်ာက္ ပုန္း ေနၾကရတယ္ဆုိပဲ။ ဘယ္နယ္က ဗုိလ္ဘယ္သူဦးစီးတဲ့ မထူးတပ္ဝင္လာျပီေဟ့ ဆုိတဲ့အသံၾကားရတာနဲ႔ ေျပးၾကရတာပဲတဲ့ဗ်။အဲဒီလုိ ေခတ္ကာလၾကီးထဲမွာ က်ေနာ့္အေဖ ကုိေအာင္ျမတ္က လူသူေတာ္ေကာင္းၾကီးလုပ္ျပီး လုပ္ျပီး နယ္ကၽြံလာတဲ့ ႏြားအုပ္ၾကီးတအုပ္ကုိ သူ႔သေဘာနဲဲ႕သူ မွဳိက္ပင္ရြာသားေတြကုိ ေဝျခမ္းေရးလုပ္ပစ္ပါေလေရာတဲ့ဗ်ာ။

အမွန္ေတာ့ ရဲေဘာ္ျဖဴတဖြဲ႕က အဲဒီႏြားအုပ္ေတြကုိ ရြာစဥ္လွည့္ျပီးသိမ္းခဲ့တာတဲ့ဗ်။ ႏြားအုပ္ၾကီးက ၾကီးလြန္းေတာ့ ရဲေဘာ္ျဖဴအဖြဲ႔လည္း ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမႏုိင္မုိ႔ သူ႔တုိ႔ၾသဇာဘယ္ေကာင္မွမလြန္ဆန္ဝံ့ဘူး။ ႏြားေကာင္ေရတရာေလာက္ရွိတဲ့ ႏြားအုပ္ၾကီးကို ဒီနယ္တရုိးမွာ ဘယ္သေကာင့္သား မွ အေပ်ာက္မရုိက္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ထင္ၾကဟန္တူပါရဲ့။

ရဲေဘာ္ျဖဴေတြကံဆုိးခ်က္ကေတာ့ အဲဒီႏြားအုပ္ၾကီးဟာ က်ေနာ့္အေဖ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ မွဳိက္ပင္လူမုိက္အုပ္စုလက္ထဲ တည့္တည့္ၾကီး ကိုေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ႏြားအုပ္ၾကီးကုိ ေအာင္ျမတ္ေဝျခမ္းေရးလုပ္ပစ္တဲ့ သတင္းဟာ ရဲေဘာ္ျဖဴေတြဆီကုိ ဘီဘီစီသတင္းလုိ ျမန္ျမန္မွန္မွန္၊တနယ္လံုးေတာမီးေလာင္သလုိပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္ထင္ပါ့ဗ်ာ။

ရဲေဘာ္ျဖဴလက္မရြံ႕ ဗုိလ္နဲ႔ သူ႔တပ္ဖြဲ႔ဟာ မွဳိက္ပင္ကုိေရာက္လာျပီး အေဖ့ကုိ ေတာနင္းေတာ့တာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ေခတ္ပ်က္ၾကီးမွာ သူ႔လူကုိယ့္လူ မခြဲျခားႏုိင္တာမို႔ အေဖလည္း ေရွာင္ခ်ိန္တိမ္းခ်ိန္မရဘူးထင္ပါရဲ့။ ႏြားအုပ္ၾကီးကုိ ေဝျခမ္းေရးလုပ္မွဳနဲ႔ ရဲေဘာ္ျဖဴေတြ အဖမ္းခံရေတာ့တာပါပဲ။အေဖ့ကုိ ဖမ္းမိေတာ့ ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္ျပီး သရက္ပင္တပင္မွာခ်ည္ထားတယ္။ လည္ပင္းကုိၾကိဳးကြင္းစြပ္ တယ္။သိပ္လူဝါးဝတဲ့ေကာင္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပညာေပးလုိက္မဟဲ့ဆုိျပီး လည္ပင္းမွာစြပ္ထားတဲ့ၾကိဳးကုိ သစ္ကုိင္းခြေပၚတင္ျပီး ျမင္းနဲ႔ ဆြဲတင္မဲ့အလုပ္ က်ေနာ့္အေဖကံေကာင္းတယ္ဆုိရမယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ့္အေဖရဲ့လူရင္း ဦးဖုိးခ်စ္ဆုိတဲ့ သူကုိ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ အုပ္စုတစုက ဦးဖုိးခ်စ္အိပ္ယာထဲကုိ ဝင္ျပီး ဓားနဲ႔အေသပုိင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဦးဖုိးခ်စ္ကံေကာင္းပံုမ်ား အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ဦးဖုိးခ်စ္ကုိ ဓားနဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အေသပုိင္းရာမွာ ဓားခ်က္က မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔မလြတ္တာေၾကာင့္ စိတ္ၾကိဳက္ခုတ္ခြင့္မရရွာဘူးတဲ့။ အဲဒီရုန္းရင္းဆန္ခတ္အေျခအေနမွာ က်ေနာ့္အဖ ကုိေအာင္ျမတ္က လက္စြဲေတာ္ေသနတ္နဲ႔ ေသနတ္သံံေပးျပီးဝင္သြားတာေၾကာင့္ ဦးဖုိးခ်စ္ အသက္ေဘးက လြတ္သတဲ့။ေခတ္ပ်က္ၾကီးဆုိေတာ့ နာက်ည္းခ်က္ရွိတဲ့သူကုိ ရတဲ့နည္းနဲ႔ သတ္ဖုိ႔ျဖတ္ဖုိ႔ လုပ္ၾကထင္ပါရဲဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုယ္တုိင္ ဦးဖုိးခ်စ္ရန္ကုန္လာလည္တုန္းက သူ႔လက္ေမာင္းေက်ာျပင္ နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႕ဓားဒဏ္ရာေတြကုိ ျမင္ဖူးပါတယ္။

တုိတုိေျပာရရင္ အေဖ့လည္ပင္းကုိ ၾကိဳးတပ္ျပီးဆြဲတင္မဲ့အလုပ္မွာ အေဖ့ရဲေဘာ္ရင္းဦးဖုိးခ်စ္နဲ႕ တျခားရဲေဘာ္ျဖဴ ဗုိလ္တေယာက္သူတုိ႕အုပ္စု အင္အားအလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္လာျပီး ေအာင္ျမတ္ကုိလႊတ္ဆုိျပီး ရဲေဘာ္ျဖဴအခ်င္းခ်င္း လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းၾကရင္း က်ေနာ့္အေဖ ေသေဘးက လြတ္ခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။

က်ေနာ္သိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီေခတ္က နတ္ေမာက္နယ္မွာ ၾကီးစုိးတာက ရဲေဘာ္ျဖဴေတြတဲ့ဗ်။ က်ေနာ့္အသိ နတ္ေမာက္ရံုးေတာဇာ တိကုိဝင္းႏုိင္ဦး ရဲ့အဆုိအရ သူတုိ႔နယ္မွာလည္း ရဲေဘာ္ျဖဴပဲ အင္အားၾကီးသတဲ့ဗ်ာ။ စကားမစပ္က်ေနာ့္အေဖအေၾကာင္းေျပာရအံုးမယ္။ က်ေနာ့္အေဖဟာ က်ေနာ္နဲ႔စိတ္ဓာတ္ခ်င္းတူေနသလားပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္အေဖဘက္က မ်ဳိးရုိးဟာ ထီးရုိးနန္းရုိးမုိ႔ အေဖဟာ ထင္တုိင္းၾကဲ တတ္သတဲ့။ မွဳိက္ပင္တရြာလံုးမွာ ေဒၚေရႊဘြဲ႔ေဟ့ဆုိရင္ ျပားျပားဝပ္သတဲ့။ လယ္ေျမေခ်ာင္းေျမာင္းေတြ လက္ညွဳိးထုိးမလြတ္ေအာင္ ပုိုင္တယ္။ အဲဒါေတြကုိဒုိင္ခံျဖဳန္းတာကေတာ့ က်ေနာ့္အေဖပဲ။ ဖဲရုိက္တယ္ၾကက္တုိက္တယ္။ ဖဲရုိက္ရင္းေငြျပတ္ရင္ ပါလာတဲ့ႏြားလွည္းကုိ ခ်ထုိးတယ္။ က်ေနာ့္အေဖဆုိးသမွ် ဒုိင္ခံလုိက္ရွင္းတာကေတာ့ က်ေနာ့္အဖြား ေဒၚေရႊဘြဲ႔ပါပဲ။

အေဖဟာ ဆုိးမုိက္သူတေယာက္ရဲ့ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္နဲ႔ လံုးဝကြာျခားတဲ့တည္ၾကည္တဲ့ ရုပ္အသြင္ရွိသတဲ့ဗ်။ အေဖဘယ္ေလာက္မ်ား ဆုိးသလဲဆုိရင္ သူပုိင္သမွ် လယ္ေျမေခ်ာင္းေျမာင္းေတြကုိ ဖဲဝုိင္းနဲ႕ၾကက္ဝိုင္းေတြမွာ အကုန္ခ်ထုိးျပီး တျပားမွ မက်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ မႏၱေလးဖက္ကုိ တက္သြားတယ္။ လက္လုပ္လက္စား ကူလီလုိဘဝမ်ဳိးနဲ႔ ဘဝကုိရုန္းကန္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထာင္ အေဖေျပာဖူးတဲ့ စကားေတြအရ အေဖဟာ အဲဒီကုန္တင္ကုန္ခ် ကူလီလုိဘဝမ်ဳိးကုိ ေတာ္ေတာ္နာက်ည္းခဲ့ပံုရတယ္ဗ်။ သူေဌးသား ေဆြဂုဏ္မ်ဳိးဂုဏ္တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္ပါလ်က္ သူမုိက္ျပစ္ေၾကာင့္ ဘဝပ်က္ရတာကုိလည္း ဆင္ျခင္မိပံုရတယ္။ အေမခမ်ာလည္း သားသမီးေလးငါးေယာက္နဲ႕ မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ ေကာက္သင္းေကာက္ရတာ လက္ဖ်ားေတြကေတာင္ေသြးယုိတယ္ဆုိပဲ။ အေမ တခါတခါ ေျပာျပဖူးတာက ကုိေအာင္ျမတ္ က မႏၱေလးတက္သြား၊ဒီကေလးေတြတျပံဳတမနဲ႔ အေမလည္း ရွိတဲ့ ဝက္သားအုပ္ကုိေရာင္းျပီး စားရတာေပါ့။ ဝက္သားအုပ္ေရာင္းတဲ့ပက္ဆပ္က ဘယ္ေလာက္ခံမတုန္း။ မၾကာပါဘူး ေျမပဲေတာထဲမွာ ေကာက္သင္း ေကာက္ရတာပါပဲ။

ေကာက္သင္းေကာက္တယ္ဆုိတယ္ ဒီလုိဗ်။ ေျမပဲပင္ေတြႏွဳတ္ၾကတဲ့အခါ တခ်ဳိ႔ေျမပဲေတာင့္ေတြက ေျမၾကီးထဲမွာ က်န္ရစ္တယ္။ အဲဒီ ေျမၾကီးထဲက်န္ရစ္တဲ့ ေျမပဲေတာင့္ေတြကုိ ယာခင္းရွင္နဲ႔ အခ်ဳိးက်ေဝစုခြဲယူၾကရတာ။ ေျမၾကီးထဲကုိ ယက္ျပီး ပဲေတာင့္ေတြရွာရတာ

ေပါ့ဗ်ာ။တခါတေလ အေမက က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ဟင္းဖုိးထမင္းဖုိး ျပည့္ပါေစတဲ့ဆုိတဲ့ ေလာဘနဲ႔ ေျမၾကီးကုိ ယက္ရတာ လက္ဖ်ားေတြကေန ေသြးေတာက္ေတာက္ေတာင္က်တယ္ဆုိပဲ။ တခါတခါ ေကာက္သင္းေကာက္ရာက အျပန္ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနရင္ အေမ့အမ်ဳိးေတြဟာ အေမ့ကုိ ရြာဝကေစာင့္ျပီး ေဟ့ခင္သန္း ဖရံုသီးေတြခူးသြားအံုး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ဆြတ္သြားအံုး။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အဆင္သင့္ခူးဆြတ္ျပီးသားေတြ ေစာင့္ေပးၾကသတဲ့။ အမွန္ေတာ့ အေမ့အမ်ဳိးက မဆင္းရဲဘူးဗ်။အေဖ့အမ်ဳိးနဲ႔ ဂုဏ္ခ်င္းယွဥ္မရဘူးဆုိပဲ။

က်ေနာ့္အေမဖက္က အဖုိးကေတာ့ မိတ္ကေလး ဘာမွမပူနဲ႔ံ အေဖ့ဆီငါ့ေျမးေတြနဲ႔လာေနဖုိ႔ဆုိသတဲ့။အေမကေတာ့ လူမမာ ေယာကၡမ ေတြကုိ ငဲ့၊ကုိယ့္ဒုကၡမိဘေတြကုိ ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူးထင္ပါရဲ့။

အေမ့ကုိ အေဖ့ေဆြမ်ဳိးအမ်ားစုကေတာ့ အသိအမွတ္မျပဳၾကဘူးတဲ့ဗ်။ ထင္တုိင္းၾကဲႏိုင္တဲ့ေဆြၾကီးမ်ဳိးၾကီး လူပံုေခ်ာက အေမ့လုိ ေက်ာက္ေပါက္မာသဲ့သဲ့နဲ႔ ရုပ္ရည္ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိ နဲ႔ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ရတာကုိ တယ္ျပီးႏွစ္မ်ဳိ႕ၾကပံုမရဘူးဗ်။ အမွန္က အေမ့ကုိ က်ေနာ့္အဘြား ေခၽြးမအျဖစ္ေရြးရတာဟာ အလြန္သဘာဝက်ပါတယ္။ အေမဟာ အဘြားအိမ္မွာ အဘြားခုိင္းသမွ် လက္တုိလက္ေတာင္း အကုန္အစင္လုပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္အဖုိး ဦးခ်စ္ေမာင္ ကုိယ္တပုိင္းေသျပီး ဘယ္သူမွ မထိခ်င္မကုိင္ခ်င္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ အေမဟာ မရြံမရွာျပဳစုခဲ့ပါတယ္။ အေမ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာဖူးတာက သားရယ္ မင္းအဖုိးဟာ ေအာက္ပုိင္းေသေနတာေတာ့ ညည ၾကြက္ေတြလာလာကုိက္တတ္တာေၾကာင့္ ဂံုနီအိတ္ စြတ္ထားရတာတဲ့ အေမကေတာ့ ၾကြက္ေစာင့္ေပါ့တဲ့။က်ေနာ့္အေဖဟာ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ဥစၥာေပါရုပ္ေခ်ာ ပ်ဳိတုိင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခုိင္ေပါ့။ အေဖအစြဲလန္းဆံုး ရည္းစားက သားျမားရြာသူ စိမ္းျမတဲ့။ အေဖတခါတေလ အရမ္းမူးတဲ့အခါ မင္းအဘြားေၾကာင့္ ငါ စိမ္းျမနဲ႔လြဲခဲ့ရတာေပါ့ကြာလုိ႔ ရင္ထုမနာ ေျပာတတ္ေလရဲ့။ က်ေနာ္က အေဖနဲ႔ံအတူအိပ္တာေလ။ ထူးထူးျခားျခား အေဖဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အတူအိပ္ေလ့မရွိဘူးဗ်။ အရက္ေသာက္ထားရင္ တျခားသူနဲ႔ စကားေျပာခဲတယ္။ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိေတာ့ ရင္ဖြင့္ေလ့ ရွိတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ သူ႔ေျခရာကုိနင္းမဲ့ သူအိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မဲ့ သားလုိ႔ယံုၾကည္ထင္မွတ္ဟန္တူပါရဲ့။

ဒီစိတ္ဓာတ္ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးဆက္ကေတာ့ အေဖဟာ က်ေနာ္တုိ႔ညီအကုိေတြကုိ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ရေစမဟဲ့ ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။

ဘဝနာခဲ့တဲ့အေဖဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိေရာက္တာနဲ႔ သားသမီးေတြပညာေရးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုကုိ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးဆီ ေခၚႏုိင္ဖုိ႔့ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အေရးထဲ ခင္ဗ်ားက ေနာက္ေနျပန္ျပီ။ အေမက ဘယ္ေလာက္အရုပ္ဆုိးဆုိး သူ႔မိန္းမသူ လြမ္္းတာလည္းပါမွာေပါ့ဗ်။ အေဖဟာ လူထူးလူဆန္းလုိ႔ဆုိရမယ္။ သူ႔အေမက်ေနာ့္အဘြားေပးစားတဲ့ က်ေနာ့္အေမကုိ ေသတပန္သက္တဆံုး ေပါင္းရမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္လက္ခံသြားတယ္။ က်ေနာ့္အေဖ မိန္းမကိစၥရွဳပ္မရွဳပ္ က်ေနာ္ေသခ်ာမသိေပမဲ့ အေဖဟာ အေမ့ကုိ ကြာဖုိ႔ရွင္းဖုိ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာသံမၾကားမိဘူးဗ်။ သူ႔အေမေဒၚေရႊဘြဲ႔ ဆံုးမညြန္ျပရာကုိသာ နာခံခဲ့တဲ့ အေဖပါပဲ။ က်ေနာ့္အေဖရဲ့ ရုပ္သြင္ကုိ အနီးစပ္ဆံုး ခန္႔မွန္းခ်င္ရင္ ဒါရုိက္တာ ေမာင္တင္ဦးရဲ့ သၾကၤန္မုိးရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမွာ စြပ္က်ယ္အက်ီလက္ျပတ္နဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီးေနေအာင္ ပံုကုိသာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။

စူနာမီကေန က်ေနာ့္အေဖနဲ႔အေမအေၾကာင္း ေရာက္သြားျပန္ျပီ။ စူနာမီမွာ ရင္နာစရာေကာင္းတဲ့ မိစုဆုိတဲ့ ထားဝယ္သူ မေလး တေယာက္ အေၾကာင္းေျပာခ်င္ေသးတယ္။ဇာတ္လမ္းကဒီလုိဗ်။ က်ေနာ့္ရေနာင္းကုိ ေရာက္ျပီးတလေလာက္အၾကာ ရေနာင္းေစ်းထဲကုိ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္း ေနာက္ဖက္ကေန အကုိ အကုိ ဆုိတဲ့ ေခၚသံၾကားလုိ႔လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မူဆလင္ကုလားေလးတေယာက္ ကုိ ေတြ႔သဗ်။ သူက အကုိ က်ေနာ့္ကုိမမွတ္မိဘူးလားတဲ့။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္လည္းဇေဝဇဝါပါပဲ။ သူကဆက္ျပီး က်ေနာ့္ဗီဒီယုိ္ေခြေတြ ေရာင္းတုန္းက ျပႆနာျဖစ္လုိ႔လုိက္ရွင္းေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ က်ေနာ္ေအာင္ျမင့္ေဆြပါတဲ့။ က်ေနာ့္မွတ္မိသြားပါျပီ။ ဒါနဲ႔ သူဘဝ သူ႔အေၾကာင္း စပ္စုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ရေနာင္းေစ်းထဲမွာ ငါးပိငါးေျခာက္ေတြေရာင္းေနသတဲ့။ ေနဦးဗ်။ အဲဒီကိစၥကလည္း တမ်ဳိးတဖံု စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။ ရေနာင္းျမိဳ႔မွာ စကီနာဆုိတဲ့ မူဆလင္မိန္းကေလးတေယာက္ခုိကုိးရာမဲ့ျဖစ္ေနတဲ့သတင္းေၾကာင့္ ဒီမိန္းကေလးကုိ ဘယ္သူအတည္တက် လက္ထပ္ေပါင္းသင္းႏိုင္သလဲဆုိတာ သူတုိ႔ဘာသာဝင္အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္ရွာေဖြလုိက္လုိက္ ေတာ့ ဖုိးကံေကာင္းက ေအာင္ျမင့္ေဆြျဖစ္ေနသဗ်။ စကီနာက လံုးၾကီးေပါက္လွပါပဲ။ ခက္တာက ေအာင္ျမင့္ေဆြဟာ ဟုိကိစၥဒီကိစၥမွ အေတာ္အားသန္ပံုရတယ္။

က်ေနာ္နဲ႕လည္း ျပန္ဆံုေရာ သူ႔မိန္းမစကီနာဆီမွာ က်ေနာ့္ကုိအေၾကာင္းျပျပီး အျပင္ထြက္ခြင့္ပါမစ္ရတဲ့အခါ ရေနာင္းျမိဳ႔တခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္လည္မိရာကေန ဟုိအတန္းသည္အတန္းေတြေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေျပာျပရင္ယံုႏိုင္စရာေတာင္ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ရေနာင္း စဖန္ဖလားဝန္းက်င္က ရပ္ကြက္ေတြမွ ဗမာျပည့္တန္ဆာေတြခ်ည္းပါပဲ။ညပုိင္းကုိးနာရီေလာက္ဆုိ ×ာဆြယ္ေနၾကတာ တကယ့္ကုိ ပြဲၾကီးလမ္းၾကီးပါပဲ။ ခင္ဗ်ားကလည္း တမ်ဳိးထင္ေနျပန္ျပန္ပါျပီ။ က်ေနာ့္က ဘာစိတ္မွ မရွိဘူးဗ်။ ေနေရးထုိင္ေေရးအထုိင္က်ဖုိ႔ လံုးပန္း ေနရတဲ့ကာလမုိ႔ ဘာမွ စိတ္မကူးအားပါဘူူး။ တေန႔ ေအာင္ျမင့္ေဆြနဲ႔အတူ အဝွာအိမ္တအိမ္ေရာက္သြားသဗ်။ အဲဒီမွာ ေတြ႔မိတာ မိစုပါပဲ။

မိစုဟာ မိန္းမပ်က္ပံုလံုးဝမေပါက္တဲ့မိန္းကေလးပဲဲဗ်။ သူက ေန႔ပုိင္းအိမ္မွာ လွဳပ္ရွားသလုိ ညပုိင္းမွာ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပုိင္တဲ့ အႏွိပ္ခန္းမွာလုပ္သတဲ့။ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ဟာ မိစုနဲ႔ရင္းႏွီးလာတယ္။ အေသးစိတ္ေတာ့ မသိခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ မိစုမွာ သားတေယာက္ ရွိသတဲ့။ သူ႔ေယာက်္ားက စူနာမီတုိက္တုန္းမွာ ထုိင္းငါးဖမ္းေလွတစီးနဲ႔ပါသြားရာကေန အစအနေပ်ာက္သြားရာက ဒီဘဝေရာက္သတဲ့ ဗ်ာ။က်ေနာ့္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ႏွလံုးၾကီးဝမ္းေကာင္းဆုိေတာ့ မိစုဒီဘဝကလြတ္ေအာင္ ဘယ္လုိကူညီရမလဲ စပ္စုၾကည့္မိေတာ့ ထိုင္းဘတ္သံုးေသာင္းကူညီရင္ သူ႔ဇာတိထားဝယ္ကုိ ျပန္မယ္ဆုိပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ထုိင္းဘတ္သံုးေသာင္းဆုိတာ က်ေနာ့္အတြက္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္တာမုိ႔ ကူညီလုိက္ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။မိစုထားဝယ္ကုိ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။မိစုအေမဟာလည္း ေသြးတုိးေရာဂါသည္ပါ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ က်ေနာ့္ကူညီလုိက္ျပီးေနာက္ ေလးငါးလအၾကာမွာ မိစုကုိ ရေနာင္းေစ်းထဲမွာ မီးဖြားျပီးခါစ နီတာရဲကေလးငယ္ေလးနဲ႔ေတြ႕ရ ျပန္ပါတယ္။မိစုေနာက္အိမ္ေထာင္က်ေနျပန္ပါျပီ။

ယေန႕ထုတ္ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္
မင္းဒင္ရဲ႕သက္ခုိင္ (၂)

က်ေနာ္သူ႔ကုိ အျပစ္မဆုိရက္ပါဘူး။ဂေယာက္ဂယက္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္ေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့ ဘတ္သံုးေသာင္းဆုိတာ ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္ သလုိျဖစ္ေပမေပါ့။တခုသတိထားမိတာက ႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္နမိတ္ခ်င္းကလည္း နီးကပ္ေန၊ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးမွဳကလည္း မုိးနဲ႔ေျမလုိ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သားအမ်ားစုဟာ ရာဇဝင္ထဲကရန္သူ႔ႏိုင္ငံကုိ တဝမ္းတခါးအလုိ႔ငွာေရာက္လာၾကေတာ့တာပါပဲ။ ထုိင္းလူမ်ဳိးတုိင္းဆုိးတယ္လုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္မဆုိခ်င္ဘူး။ ခက္ေနတာက သူတုိ႔ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြထဲမွာ ျပဌာန္းထားတာကုိက ဗမာဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံကုိထင္တုိင္းက်ဲခဲ့တဲ့ ရန္သူႏိုင္ငံမုိ႔ အျမင္ရွင္းဖုိ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်ာ။ ေနဦးဗ်။ စကားမစပ္ ထုိင္းေရာက္ဗမာေေတြ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့သူေဌးဆုိတဲ့အသံုးအႏွဳံးက က်ေနာ့္ နားထဲ အေတာ္ကုိ ကန္႔လန္႔ျဖစ္တယ္ေနတယ္ဗ်။ အမွန္ေျပာခ်င္တာက အလုပ္ရွင္၊ဆုိင္ရွင္ဆုိတဲ့သေဘာ။ အဲဒါကို က်ေနာ္တုိ႔ ကုိေရႊဗမာမ်ားက က်ေနာ္တုိ႔သူေဌး က်ေနာ္တုိ႔သူေဌး ဆုိျပီး လုပ္ၾကသဗ်ာ။လုိရင္းေျပာရရင္ ဗမာလုိ မုန္႔ဟင္းခါး ထုိင္းလုိကြတ္တီယုိေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ရွင္ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေရႊဗမာမ်ားက သူေဌး စာရင္း သြင္းၾကသဗ်ာ။ခင္ဗ်ားျမင္သာေအာင္ ေျပာရရင္ ဗမာျပည္မွာ လမ္းေဘးက ဝက္သားထုတ္ထုိးေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ရွင္ဆီမွာ လုပ္ေနတဲ့ ဗမာအလုပ္သမားကလည္း သူ႔ဆုိင္ရွင္ကုိ သူေဌးတဲ့။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ ဒီစကားဟာ ဗမာစကားအသံုးႏွဳံးခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ မြန္လူမ်ဳိးအလုပ္သမားေတြက စတာဗ်။ေနာက္တခ်က္က ထုိင္းဖက္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ဗမာအလုပ္သမားအမ်ားစုဟာ ပညာအေျခခံ အလြန္နည္းၾကပါတယ္။ဇာတိမာန္တုိ႔ေဆြဂုဏ္မ်ဳိးဂုဏ္တုိ႔ဆုိတာ နားလည္ဖုိ႔ေဝလာေဝးေပါ့ဗ်ာ။

ေအးဗ်ာ၊ေလာကၾကီးအေၾကာင္းေျပာရရင္ထူးဆန္းတာေတြအမ်ားၾကီးပဲဗ်။ က်ေနာ့္ဖူးခက္မွာနည္းနည္းအေျခက်လာေတာ့ ဖူးခက္မွာ ရွိေနတဲ့ဗမာလူမ်ဳိးေတြအေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္းသိလာရသဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္အျပင္ဖက္ကုိ ေရာက္ေနၾကရွာတဲ့ ဖူးခက္ေရာက္ ေတာသူေတာင္သားေတြအေၾကာင္း ေရးျပရရင္ ဝတၳဳရွည္ၾကီးတပုဒ္ျဖစ္ေလာက္ပါရဲ့။ သူတုိ႔ခမ်ာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီး ေတာင္မေရာက္ဖူး ၾကပါပဲ ဖူးခက္ဆုိတဲ့ ျမိဳ႕ကုိေရာက္လာၾကသဗ်ာ။ က်ေနာ္သတိျပဳမိတဲ့အခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အေျခခံမရွိေသာ ဗဟုသုတနဲ႔ ေခတ္မီျမိဳ႔ၾကီးကုိေရာက္ေနၾကသူမ်ားပါပဲ။ ထင္ရွားတဲ့ ဥပမာတစ္ခုေပးပါ့မဗ်ာ။

လြန္ခဲ့တဲ့ေလးငါးႏွစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က မလြတ္ခင္ကာလေပါ့။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴး ဘန္ကီမြန္းကုိယ္တိုင္ေတာင္းဆုိေနတဲ့ကာလ။ က်ေနာ္လည္း အင္တာနက္က ေနာက္ဆံုးသတင္း ၾကည့္ရင္း ေစ်းဆိုင္ဆီေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ ဒီမွာတင္ေစ်းဝယ္တေယာက္က အန္ကယ္ ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္သြားတာ သိျပီးျပီလားတဲ့။က်ေနာ့္စိတ္ထဲအေတာ္ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတာအမွန္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္မိနစ္ဝန္းက်င္ကမွ အင္တာနက္ေရွ႕က ခြာခဲ့တာမုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တာ ဟုတ္ပါ့မလားေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားရင္း က်ေနာ္သိလုိက္ပါျပီ။ သတင္းသေဘာအရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့သတင္းကုိထုတ္ျပန္ရာမွာ လြန္ခဲ့ေသာကာလမ်ားက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ျခံေရွ႕မွေဟာေျပာတဲ့ ျပကြက္ေတြကုိ သူ႔ခမ်ာ လတ္တေလာျပကြက္ေတြ လက္ရိွျဖစ္ရပ္ေတြလုိ႔ထင္ေနရွာသကုိး။

ေနဦးဗ်။ ဒီကေလးက မသိနားမလည္ရွာတာ။ သူ႔ထက္ထူးျခားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔နယူးေဒလီ တကၠသုိလ္မွာ ဆံုဖူး ပါတယ္ ဆုိတဲ့ ဖူးခက္က ဟင္နရီတုိးေအာင္ဆုိတဲ့လူတေယာက္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ေနဦးေလ။ က်ေနာ္ ေျပာသမွ် စြတ္မယံုနဲ႔ဦး။ အခုက်ေနာ္ေျပာမွာက သူ က်ေနာ့္ကုိေျပာသမွ် ေျပာမွာ။ မွန္၏မမွန္၏ခင္ဗ်ားဖာသာစဥ္းစားရမွာ ၊ မပူပါန႔ဲ၊ သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိလည္း က်ေနာ့္ဖာသာစံုစမ္းထားတာ ရွိပါရဲ့။ဦးတုိးေအာင္ဆုိတာ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ျပီဗ်။ စာေတာ့ အလြန္ဖတ္တဲ့သူလုိ႔ဆုိရမယ္။ က်ေနာ့္ဆီက နာမည္ေက်ာ္စာအုပ္ေတြလည္း သူငွားဖတ္တာ မနည္းလွဘူး။

သူေျပာတာက သူနဲ႕ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ နယူးေဒလီတကၠသုိလ္မွာ ဆံုခဲ့ၾကဖူးေလသတဲ့။ ဟာ က်ေနာ္လည္း ခပ္တံုးတံုး ေကာင္မွမဟုတ္တာ သူ႕အသက္အရြယ္နဲ႔ သူေျပာေနတဲ့မွင္ေမွာင္းေကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ခြန္းတုန္႔မျပန္ႏိုင္တာေတာ့ က်ေနာ္ဝန္ခံပါတယ္။ မရုိေသ့စကား နယူးေဒလီတကၠသုိလ္မွာမွာ သူနဲ႔ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တတန္းတည္းတက္ေနတုန္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ တင္ပါးကုိ ပုတ္ျပီးသူက ေနာက္ေျပာင္ဖူးသတဲဲ့။ ဒီေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဟဲ့ ဟင္နနီေနရာတကာ ေနာက္ေျပာင္ရတာ မဟုတ္ဘူးဆုိသတဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီလူေျပာပံု ဆုိပံု တယ္မဟုတ္လွဘူးဆုိတာ သတိျပဳမိေပမဲ့ သူ႔ေျပာေပါက္က အတည္ၾကီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ က်ဳပ္မွာျငင္းရခက္ေနျပန္္္္္္္ေရာဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တခုေသာေန႔မွာ က်ေနာ့္ေမြးဇာတိ နတ္ေမာက္သားတေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ ထမင္းဖိတ္ေၾကြးရာမွာ မစၥတာဟင္နရီနဲ႔ ထိပ္တုိက္တုိးျပန္ပါေလေရာဗ်ာ။ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတဲ့ကေလးက က်ေနာ္တုိ႔ရြာနားက ေဂြးကုန္းသားဗ်။ ဇာတ္ပြဲေတြသြင္းတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ တုိ႔ရြာကေန လင္းအားၾကီး အခ်ိန္ထြက္၊ေတာေတြေတာင္ေတြကုိေက်ာ္ျပီး ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွ ေရာက္တဲ့ ပြဲသြင္းတဲ့ ေဂြး ကုုုန္းေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေသခ်ာေျပာႏိုင္တာေပါ့။ ရွားရွားပါးပါး အႏွစ္ေလးဆယ္အတြင္း ရြာကုိ ႏွစ္ေခါက္သာ ေရာက္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တေခါက္သားမေတာ့ ရြာက ၾကီးေတာ္အုပ္စု ပြဲၾကည့္ခ်င္တယ္ဆုိတာနဲ႔ က်ေနာ့္ေနာင္ေတာ္နဲ႔အတူပြဲလက္မွတ္ဝယ္ဖုိ႔ မွဳိက္ပင္ကေန ေဂြးကုန္းကုိ ေျခလ်င္တလွည့္ ကုန္းေၾကာင္းတလွည့္ေရာက္ဖူးေၾကာင္းပါဗ်ာ။အညာမွာေမြးပါလ်က္ ေတာနဲ႔ေတာင္နဲ႔စိမ္းခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ မွဳိက္ပင္ေဂြးကုန္းခရီးစဥ္မွာ တကယ့္ကုိ သဘာဝက်လွတဲ့ ေတာေတာင္ရွဳခင္းေတြကုိ အံ့မခန္းၾကံဳခဲ့ရသဗ်ာ။ စမ္းေရအုိင္တစ္ခုနား က်ေနာ္ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ေနတုန္း က်ေနာ္လက္ေထာက္ထားတဲ့ေနရာကေန မိေခ်ာင္းေပါက္စလုိ အေကာင္တေကာင္ ထြက္လာတာနဲ႔ အလန္႔တၾကား ထေအာ္ ေတာ့ က်ေနာ့္အကုိက အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ရီျပီး အဲဒါ ဖြတ္ကြတဲ့။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဇာတ္ပြဲတပြဲၾကည့္ရဖုိ႔အေရး တမနက္ခရီးႏွင္ရတဲ့အျဖစ္ကုိ အံ့ၾသလုိ႔မဆံုးဘူးဗ်ာ။ ေနဦး စကားစ ျပတ္သြား အံုးမယ္။ က်ေနာ္ေျပာေနတဲ့ ဟင္နရီေခၚဦးတုိးေအာင္ဟာ အဲဒီေဂြးကုန္းသား ဖိတ္တဲ့ ထမင္းဝုိင္းမွာ ထပ္ျပီး ဆံုမိၾကျပန္သဗ်။ ခက္တာက ဒီလူ႔ၾကည့္ရတာ စိတ္မႏွံ႔တဲ့အမူအရာလည္း မေတြ႔ရဘူးဗ်ာ။ သူက ထမင္းစားေနရင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူ ဘယ္လုိ ဘယ္ပံု ရင္းႏွီးတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ အတူတက္ခဲ့တယ္ဆုိတာေတြ စကားစလာျပန္ေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူေျပာခ်င္ရာေျပာပါေစ လုိ႔သာ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ျပီး သူေျပာသမွ်ထိုင္နားေထာင္ေနရာကေန သူက ဘာထေျပာျပန္သလဲဆုိေေတာ့ သူသာ အာဏာရရင္ ဒီမိန္းမကုိ သတ္ပစ္ရမယ္ တဲ့ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ကုိးကြယ္သူမဟုတ္ပါဘူး။ သူလုပ္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးေတာ္ရံု လူမလုပ္ႏိုင္တာ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္တာေတြကုိ ေလးစားရင္းစြဲရွိတာေတာ့အမွန္ပါ။ သူ႔စကား အဲဒီေနရာလည္း ေရာက္ေရာ က်ေနာ့္ ေဒါသ အုိးဟာ ယမ္းပံုမီးက်ပါေတာ့တယ္။

ခင္ဗ်ားဖာသာ ဘာေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ား ပါးစပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းပိတ္စမ္းဗ်ာဆုိျပီး ေပါက္ကြဲပါေလေရာ။ဟင္နရီေခၚဦးတုိးေအာင္ဟာ လူလံုး လူဖန္ေသးလွသူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အရပ္ငါးေပခြဲေလာက္ပဲ။ အသက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကီးမယ္ဗ်။ ကုိတုိးေအာင္ ဟာ က်ေနာ့္ေဒါသသံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ျငိမ္သြားရွာသဗ်ာ။ရန္သူေတာ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ထမင္းဖိတ္ေၾကြးခဲ့တဲ့ ဝင္းႏိုင္ဦးခမ်ာလည္း ဒါနေၾကာင္း ပ်က္ေရာဆုိပါေတာ့။ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။ မိန္းမတေယာက္ကုိ ကြယ္ရာမွာ သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ ဆုိျပီး ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာလုပ္ေနတာကုိ က်ေနာ္ ဆက္နားမေထာင္ႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္မွားတာဗ်။ ဦးတုိးေအာင္ ေခၚ ဟင္နရီဟာ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ စိတ္ေရာဂါရေနသူဆုိတာ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္သိလာရလုိ႔ေပါ့။ ဦးတုိးေအာင္ေျပာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ ေတာ္ရံုလူၾကားရင္ ရူးေလာက္ပါရဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ၾကားဖူးသေလာက္ေျပာပါအံုးမယ္။

သူဟာ သီေပါဘုရင္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းရွိခဲ့တဲ့ဒုိင္းခင္ခင္နဲ႔အမ်ဳိးေတာ္တယ္လုိ႔လဲ ဆုိသသဗ်။ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕က ဒိုင္းဝန္ကြင္းဆုိတာ သူ႔အဖြား ဒုိင္းခင္ခင္ပုိင္တာတဲ့ခင္ဗ်ာ။တကယ့္ကုိ ရာဇဝင္အူေပါက္ေရာေမႊျပီး ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ဇာတ္ခင္းတတ္တဲ့သူပါပဲဗ်ာ။ အေရးထဲ ခင္ဗ်ားက လူကုိ အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနျပန္ပါျပီ။ က်ေနာ္ေျပာျပေနတာက သူ႔ဆီက ၾကားရသမွ် အေၾကာင္းေတြေလ။

သူ႔အိမ္မွာ က်ားႏွစ္ေကာင္ေမြးထားသတဲဲ့။ အခုသူ႔ဇနီးထုိင္းအမ်ဳိးသမီးဟာ ဖူးခက္ရဲ့အခ်မ္းသာဆံုးေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္တဲ့ဗ်ာ။သူဟာ ဗမာျပည္ၾကီးလြတ္ေျမာက္ေစခ်င္လြန္းလုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဟယ္ရီေကာ္ပတာကုိေမာင္းျပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကုိႏိုင္ကုိ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာသြားေတြ႔ဖူးသတဲ့။တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မင္းလက္နက္ဘယ္ေလာက္လုိသလဲ။ ငါပံ့ပုိးႏိုင္တယ္ဆုိပဲ။ သူ႔အေျပာကေတာ့ ဒီကေလးက လက္နက္ကုိင္ျပီးတုိက္ပြဲဝင္မဲ့အစားထဲက မဟုတ္ဘူးတဲ့။အမယ္ ဒါတင္ဘယ္ကပါ့မလဲ။ သူက ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးေမာင္ေအးကုိ ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ျပီး ကုိေအး၊ ခင္ဗ်ားေငြဘယ္ေလာက္လုိသလဲေမးဖူးသတဲ့ဗ်ာ။

ဦးတုိးေအာင္အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ေျပာရင္ ဂေဘာက္တိဂတိခ်ာျဖစ္ေနမယ္ ဒါကုိေတာ့ ခင္ဗ်ားနည္းနည္းသည္းခံေပေတာ့။ခက္တာက က်ေနာ္မလည္း မပတ္သက္ခ်င္ဘူးဆုိပါလ်က္ တဲ့တဲ့တုိးေနရတဲ့အျဖစ္ဗ်။ဗုိလ္တုိးေျပာေပါက္ဆုိေပါက္ကုိ ၾကည့္မရတာနဲ့ က်ေနာ္လည္း သူနဲ႔ခပ္ကင္းကင္းေနလိုက္္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကုိ အားကုိးျပဳျပီး တူလုိသားလုိ ခင္မင္ေနတဲ့ ေမာင္မ်ဳိးဝင္းဆုိတဲ့သူငယ္က အိမ္ေေထာင္ ျပဳဖုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ တုိင္ပင္သဗ်။ ဟ ေကာင္ သီးခ်ိန္သီးပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ဆုိတဲ့ စကားရွိသားပဲ။ မင္းအရြယ္က ေလးဆယ္နားကပ္ေနျပီမို႔ ပြင့္ခ်ိန္ေတာင္မဟုတ္ ေၾကြခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနပါပေကာ ဆုိျပီး ခပ္ေသာေသာေျပာမိေတာ့ အမယ္မင္း၊ သူယူမဲ့ မိန္းကေလးဟာ ဗုိလ္ တုိးရဲ့သမီးဆုိပဲ။ဇာတ္ကေတာ့ အေတာ့္ကုိ ရွဳပ္တယ္ဆုိရမဗ်။က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဗုိလ္တုိးသမီးဆုိတာကုိၾကား လုိက္ရတာနဲ႔အေတာ့္ကုိ စိတ္ဝင္စားမိတာ ေတာ့အမွန္ပဲ။ ဘယ့္ႏွယ့္ အိမ္မွာဘဂၤလားက်ားႏွစ္ေကာင္ေမြးထားတဲ့ ထုိင္းေဆြၾကီးမ်ဳိးၾကီးဗိုလ္တုိးေအာင္ သမီးနဲ႔ ငါ့ေကာင္ လူရုိး ေမာင္မင္းၾကီးသား မ်ဳိးဝင္း ဘယ္လုိမ်ားဖူးစာဆံုၾကပါ့ လိမ့္ေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ေသခ်ာေမးျမန္းေလ့လာေတာ့မွ ဗိုလ္တိုးဟာ မီးရထားလက္မွတ္စစ္ဆုိပဲ။ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္မ်ဳိးဝင္းရဲ့ ေယာက္ခမအမ ေလာင္းၾကီးက လည္း ေမွာင္ခုိေခတ္ေကာင္းစဥ္က ဖလန္းဖလန္းထျပီး အခ်စ္ပန္းပြင့္လန္းလုိက္ပံုမ်ား အိမ္ေထာင္ ခုနစ္ခါက်ဆုိပဲဗ်ာ။ အႏွီအိမ္ေထာင္မ်ားထဲက စတုတၳေျမာက္အိမ္ေထာင္ဟာ ဗုိလ္တုိးပါပဲတဲ့ခင္ဗ်ား။ေနဦးဗ်။ မ်ဳိးဝင္း က်ေနာ့္ကုိ တိုင္ပင္တာက ေငြခန္း ေၾကးခန္းမဟုတ္ရွာပါဘူး။သူ႔မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာမွာ ဗုိလ္တုိးနာမည္ကုိ ထည့္ေရးမထည့္ေရး ကိစၥဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ မ်ိဳးဝင္းရဲ့ဇနီးေလာင္းဟာ ဗုိလ္တုိးသမီးဆုိတာ ဖူးခက္ေရာက္ သူတုိ႔ရြာသား ေတြ အကုန္သိေနတာမုိ႔ ထည့္သာထည့္ လုိက္ပါကြာ မိဘနဲ႔သားသမီး ဘယ္လိုတားတား အျခားမထင္ ဆုိျပီး မဟာေရႊဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ ဆံုး ျဖတ္လုိက္မိတာ ဘယ္လုိမွထင္မထားတဲ့ ဇာတ္ရွဳပ္တခုၾကံဳရေတာ့တာပါပဲ။

မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာလည္း ဖတ္ျပီးေရာ ဗုိလ္တုိးဟာ အဲဒီမဂၤလာပြဲကုိ မပ်က္ပ်က္ေအာင္ သူ႔ၾသဇာအာဏာကုိသံုးျပီးဖ်က္မယ္ဆုိတဲ့ ရာဇသံ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ မ်ဳိးဝင္းရဲ့ဇနီးေလာင္း ဟာ ဗုိလ္တိုးသမီးဆုိတာ ရြာခံျမိဳ႔ခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိျပီးသားကိစၥပါ။ ခက္တာက ဗုိ္လ္တုိးရဲဲ့ ရာဇသံကုိ မလြန္ဆံဝံ့ၾကတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်။က်ေနာ္ကေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ဘူးဆုိျပီး ဗုိလ္တုိးမကလုိ႔ ဗုိလ္တုိးအေဖလာေပ့ေစ မဂၤလာပြဲေတာ့ မပ်က္ေစရပါဘူးဆုိျပီး ဖူးခက္ ၊ ဖန္င ၊ ကဘိ သံုုးခရုိင္ေထာက္လွမ္းေရး တာဝန္ခံ ဗုိလ္မွဴးၾကီး ၀စ္ရွာ၀ပ္ ကုိ ဇြတ္အတင္းေခ်ာဆြဲျပီး လူမုိက္လုပ္ရေတာ့တာပါပဲ.။ တကယ္ေတာ့ ဗုိလ္တုိးဟာ သၾကၤန္ အေျမာက္ပါ။ မဂၤလာပြဲဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေနအံုးဗ်။ ဗုိလ္တုိးလုိ လူတေယာက္ဟာ က်ေနာ္လုိ လူလည္ကုိ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာကလည္း နည္းတဲ့ အရည္အခ်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဗုိလ္တုိးရဲ့ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ စာဖတ္အား ေကာင္းျခင္းပါပဲ။သူဟာ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏု ထုိင္္း ဖက္ကို တိမ္းေရွာင္လာစဥ္က ဦးသြင္နဲ႔အတူပါလာတယ္ လုိ႔လည္းဆုိသဗ်။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ယေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

ဖယ္အံုကန္လူသတ္ပြဲ

ဗုိလ္တုိးအေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူေျပာသမွ်မဟာ့မဟာဇာတ္လမ္းေတြဟာဟုတ္မဟုတ္၊မွန္မမွန္၊ယုတၱိတန္မတန္ ဆင္ျခင္ ဆံုးျဖတ္ရမဲ့ကိစၥဟာ နားေထာင္သူ အေပၚလံုးလံုးလ်ားလ်ားက်လာတတ္တာကုိ သတိေပးထားပါရဲ့ဗ်ာ။ အလြန္ထူးဆန္း လွေသာအခ်က္ကေတာ့ သူဟာ သူေျပာသမွ် ေလတလံုး မုိးတလံုး ကုိယ္ရည္ေသြးမဟာဋီကာေတြကုိ တကယ့္လူထူထူ မင္းပရိသတ္မ်ားေရွ႕မွာ တခ်က္မွ မ်က္ႏွာမပ်က္ပဲ ေျပာႏိိုင္တဲ့ အလြန္ထူးျခားတဲ့မွင္ေမာင္းပါပဲဗ်။
တခါတေလမ်ားဗုိလ္တုိ္းဘယ္ေလာက္အေျပာေကာင္းလုိ္က္သလဲဆုိရင္ နားေထာင္ေနတဲ့ပရိသတ္ဟာ ဗုိလ္တုိးမွန္တယ္ ဗုိလ္တုိးမွား တယ္ ဆုိျပီး ဗုိလ္တုိးေထာက္ခံသူနွင့္ ဗုိလ္တို္းဆန္႕က်င္သူ အုပ္စုကြဲကုန္္ၾကတဲ့အထိပါပဲ။ ဗုိလ္တုိးလုပ္ပံုကလည္း ၾကည့္အံုးေလ။ ဖူးခက္ျမိဳ႕ရဲ့အဓိကေနရာမွာ တလပ္စြပ္ဆုိတဲ့ အသီးအႏွံမ်ဳိးစံုေရာင္းတဲ့ ျမိဳ႕မေစ်းၾကီးရွိသဗ်။ ဗုိလ္တို္းဟာ သူ႕ေရႊပြဲလာပရိသတ္ ေတြၾကားမွာ ဖူူးခက္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီက သူ႔ကုိ ဂုဏ္္ထူးေဆာင္ဥကၠ႒ခန္႔ထားတ့ဲ့အတြက္ ေစ်းေတြရဲ့အေျခအေနကုိ လုိက္ျပီးေလ့လာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရင္း၊ေကာက္ကါငင္ခါထြက္သြားပါေလေရာဗ်။ ဒီမွာတင္ ဗုိလ္တုိးရဲ့ပရိသတ္မင္းမ်ားလည္း ပါစပ္အေဟာင္း သားနဲ႕က်န္ရစ္ၾကေရာ။သူေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ တီးတုိးသံေတြလည္း ဆူညံက်န္ရစ္ေပါ့။အမွန္္ေတာ့ ဗုိလ္တိုးဟာ အဲဒီတလပ္စြပ္ ေစ်းရဲ့ေစ်းေကာက္အျဖစ္လုပ္ကုိင္ခဲ့သူပါ။
ဗုိလ္တုိးဟာ ဖူးခက္မွာအေျခခ်ခဲ့ဖူးတ့ဲ ႏိိုင္ငံျခားသားပညာရွင္တေေယာက္ရဲ့လက္တုိလက္ေတာင္းဝန္ထမ္းအျဖစ္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးေသးသတ့ဲဗ်။ အဲဒီႏိုင္ငံျခားသားနဲဲ႔အတူေနရင္း အဂၤလိပ္စာကြ်မ္းက်င္လာခဲ့ပံုရသဗ်။ႏိုင္ငံတကာ စီမံကိန္းေခါင္းစဥ္ တခုခုအေၾကာင္းမ်ား ဗုိလ္တုိး လက္တန္းရွင္းျပရင္ ေတာ္ရံုပညာရွင္ တထုိင္တည္းေလးစားသြားေလာက္ပါရဲ့။
ကဲပါဗ်ာ။ ဗုိလ္တိုးအေၾကာင္းထားလုိက္ပါေတာ့။ ေစာေစာက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့တလစြပ္ဆုိတဲ့ ျမိ႕မေစ်းမွာ အလြန္ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတဲဲ့ မယံုႏုိင္စရာဇာတ္လမ္းတခုျဖစ္ခဲ့ဖူးသဗ်။အမွန္္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ က်ေနာ္ျပန္မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရတာတုန္းဆုိေတာ့ ထုိင္းေရာက္ျမန္မာေတြရဲ့ ေျပာင္းလဲလာေနတ့ဲ ယဥ္ေက်းမွဳဆုိင္ရာ စရုိက္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပခ်င္တာပါ။
တုိတုိေျပာရင္ အဲဒီအမွဳဟာ မုဒိန္းလူသတ္မွဳပါပဲ။ ထူးျခားတာက အဲဲဒီအမွဳဟာ ဗမာလူမ်ဳိးက ဗမာမိန္းကေလးကုိ ရက္ရက္စက္စက္ က်ဴးလြန္တဲ့အမွဳ။ ပိုဆန္းတာက အဲဒီ မုဒိန္းမွဳက်ဴးလြန္မဲ့ အမ်ဳိးသားကုိ ကာယကံရွင္မိန္းကေလးကုိယ္တုိင္ ညအခ်ိန္ သံုးနာရီ ေလာက္မွာ ခ်ိန္းဆုိခဲ့တယ္ဆုိပဲ။
ခင္ဗ်ားရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ အဲဒီကေလးမေလးဟာ ဖူးခက္ကုိ ေရာက္တာ ရက္ပုိင္းပဲရွိေသးသဗ်။သူ႕အသက္က ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးဗ်ာ။ဖူးခက္ကုိ လြန္ခဲ့ေသာကာလမ်ားက ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့ သူ႔အမမ်ားအဆက္အသြယ္နဲ႔ဆုိပါေတာ့။ အမွန္ေတာ့ကေလးမေလးဟာ သူဗမာျပည္မွာ မကုိင္ဖူးမသံုးခဲ့ဖူးတဲ့ တယ္လီဖုန္းတလံုးနဲ႕ ဟုိလူ႕ဆက္ ဒီလူ႕ဆက္ လုပ္ရာကေန လူမသမာကုိ သြားဆက္မိိတာပါပဲ။
ထုိင္းေရာက္ျမန္မာမ်ားရ့ဲ ထူးဆန္းလွေသာ ဖုန္းခ်စ္သူသုိ႕မဟုတ္ ေလလွဳိင္းကေန ခ်စ္သူထားၾကတ့ဲဲ့ ဓေလ့ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ တေနကုန္မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ အလုပ္ကုိ ဇယ္စက္သလုိ လုပ္ေနၾကရတာာမုိ႕ အခ်ိန္အားရတုန္း တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ ရင္ခုန္ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။အျပစ္ေတာ့မဆုိရက္ဘူးဗ်။အဲဒီမိန္းကေလးရဲ့ ေလလွဳိင္း ခ်စ္သူဟာ အခ်ိန္မေတာ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕ခြင့္ေတာင္းသတ့ဲ။ ကာမေရာဂါဝမ္းတြင္းနာကား ကုရာနတၳေဆးမရွိဆုိသမုိ႔လား။ ဒီကေလးမေလးမွာကံဆုိးမိုးေမွာင္က်ဖုိ႕ ကံဇာတာပါလာတယ္ထင္ပါရ့ဲ။
အဲဒီကေလးမေလးရဲ့ ညီအမမ်ားက ညဖက္ႏွစ္နာရီေလာက္ဆိုိ ေစ်းဆင္းၾကတာမုိ႕ သူတေယာက္တည္း က်န္ေနခ်ိန္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကေရာဆုိပါေတာ့။အသံနဲ႕ရုပ္ဆိုတာ ထပ္တူက်တတ္တာမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္တမ္းလည္း လူခ်င္းေတြ႕ ေရာ တယ္လီဖုန္း ကတဆင့္ ခ်ိတ္ဆက္မိတဲ့အမ်ဳိးေကာင္းသားဟာ၊ မိန္းကေလး ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္မွန္းမထားတဲ့ ရုပ္ရည္နဲ႕အသက္အရြယ္ျဖစ္ ေနပါေရာတဲ့။
ဘယ္လုိဘယ္ပံု အေသးစိတ္ျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာေတာ့ ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးသာ သိၾကေပလိမ့္မယ္။အမ်ဳိးသားရဲ႕အလိုကုိ ေကာင္မေလးက မလုိက္ေရာရာကေန အတင္းအဓမၼဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္လုိ႕သာယူဆရပါေတာ့တယ္။ အခ်င္းျဖစ္ေနရာကုိ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္ ေရာက္သြားေတာ့ ကေလးမေလးဟာ ေစာင္းၾကမ္းတထည္ကုိ ပတ္ျပီးေဘးတေစာင္းအေနအထားနဲ႕အသက္ေပ်ာက္ေနေလရဲ့။
က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း စပ္စပ္စုစုေကာင္ပဲဗ်ာ။ အဲဒီျပသနာမျဖစ္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္္ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္ မြန္မေလး တေယာက္ မုဒိန္းက်င့္အသတ္ခံရတဲ့အေၾကာင္း ဖုန္းဝင္လာဖူးလုိ႕ တတ္ႏိုိင္တာလုပ္ေပးရေအာင္ ထလိုက္သြားမိေသးတယ္ဗ်။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာေတာ့ မုဒိန္းတရားခံဟာ ဘယ္လူမ်ဳိး၊ဘယ္လုိေကာင္မ်ဳိးပဲျဖစ္ေစ။ က်ေနာ့္မွာရွိသမွ် အဆက္အသြယ္နဲဲ႔ ပညာေပးလုိုက္ မဟ့ဲေပါ့ဗ်။အင္္္္္္္္္္္း။ ျပသနာျဖစ္ေနတဲ့ ဝပ္ခ်ေလာင္ဖက္လည္းေရာက္္သြားေရာ ကုိေရႊတရားခံဟာ မြန္လူငယ္တေယာက္ ျဖစ္ေနသဗ်ာ။ ကဲ ဘယ့္ႏွွယ့္လုပ္ၾကမတုန္း။
အင္း ဗမာအလုပ္သမားဦးေရ သိန္းခ်ီေရာက္ေနတဲ့ ဖူးခက္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ျမန္မာ့ဇာတ္လမ္းပေဒသာမ်ားကေတာ့ တေထာင့္တညနဲ႔ ကာရစ္ဘီယံဇာတ္လမ္းတြဲေတြကေတာင္ အဘေခၚေလာက္ပါရဲ့။
ေနဦးဗ်။ ဖူးခက္ဟာ ေရလုပ္ငန္းအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရလုပ္သားေတြဟာ ဗမာေတြမ်ားသဗ်။ တိတိက်က်ဆုိရရင္ ထားဝယ္လူမ်ဳိးေတြမ်ားတယ္ဗ်။ ေနာက္ပုိင္း ရခုိင္လူမ်ဳိးတခ်ဳိ႕လည္း ေရလုပ္သားေတြျဖစ္လာတယ္။က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ၾကံဳခဲ့တဲ့ ဖယ္အုံကန္ဆုိတဲ့ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုက ေရလုပ္သားခ်င္း အုပ္စုဖြဲ႕ျပီး အေသအေၾကတုိက္ၾကတဲ့ အဓိကရုဏ္းအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။

တကယ္ဆုိ ဖယ္အံုကန္အရပ္ဟာ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က ဖူးခက္ရဲေတြေတာင္ မသြားရဲတဲ့ေနရာလုိ႔ဆုိသဗ်။ထုိင္းရဲဆုိတာ ေခတ္မီေသနတ္ကုိ ခါးၾကားထုိးျပီး အသင့္ပစ္ႏိုင္တဲ့သူေတြေနာ္။ အထာမသိပဲ အခ်ိန္မေတာ္ ဖယ္အံုကန္ထဲကုိ ဝင္သြားမိတဲ့ရဲေတြ လက္စေပ်ာက္တာ မနည္းလွဘူးတဲ့ဗ်။
အမွန္ေတာ့ ျမန္မာေရလုပ္သားေတြဟာ ေသမထူးေနမထူးစိတ္ေမြးၾကဟန္တူပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ဗမာေရလုပ္သားေတြကုိ ေသနတ္ဒုတ္ဓါးလက္နက္က အစ လုိေလေသးမရွိထုတ္ေပးျပီးေျမွာက္ေပးေနတာ ထုိင္းငါးဖမ္းေလွပုိင္ရွင္ေတြပါပဲ။ ဒီလိုဗ်။ ထုိင္းငါးဖမ္္း ေလွပိုင္အခ်င္းခ်င္းလည္း စီးပြားတူေနၾကေတာ့ သိပ္အစည္းမကပ္ၾကဘူးဆုိရမယ္။ေလွတစ္စီးနဲ႕တစ္စီး ခုိက္ရန္ျဖစ္လုိ႕ကေတာ့ ႏွစ္ဘက္ လူအုပ္ဟာ ရရာလက္နက္နဲ႕ တဘက္နဲ႕တဘက္အေပ်ာက္ရွင္းၾကတာပဲ။
က်ေနာ္က ဖယ္အံုကန္ကုိ ဘာသြားလုပ္သတုန္းဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ဆီက ဗမာပစၥည္းေတြေဖာက္သည္ယူေနတဲ့ ထားဝယ္မေလး မခိုင္တုိ႕ဆုိင္ဘက္ကုိ သြားရင္းနဲ႔ ဖယ္အံုကန္လူသတ္ပြဲကုိ ၾကံဳရတာပါပဲ။

ဖယ္အံုကန္ရန္ပြဲအေၾကာင္းမေျပာခင္ အဲဒီဖယ္အံုကန္ေနရာေလးအေၾကာင္းထည့္ေျပာမွ ျပည္စံုမယ္ဗ်။ထုိင္းေတြေျပာေနတဲ့ ဖယ္ဆုိတာ (pier) ဆုိတဲ့စကားကလာတယ္ဗ်။ငါးဖမ္းေလွေတြကပ္ ငါးပိငါးေျခာက္လုပ္ငန္းေတြအဓိကထားလုပ္ၾကတဲ့ ေရလုပ္ငန္းရပ္ကြက္ေလးပါပဲ။ ဒီေနရာနာမည္ၾကီးလာတာကလည္း ျမန္မာေရလုပ္သားေတြေၾကာင့္လုိ႕ပဲဆုိရမယ္။ ဒီလိုဗ်ာ။ ကမ္းေဝးငါးဖမ္းေလွေတြဟာ ပင္လယ္ထဲကုိ တေခါက္ထြက္ရင္ တလေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာသတဲ့။ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ပင္လယ္ထဲမွာ တလကုိးသီတင္းေနခဲ့ၾကရတဲ့ ေရလုပ္သားအမ်ားစုဟာ ငါးဖမ္းေလွကမ္းကပ္ျပီေဟ့ ဆုိတာနဲ႔ ငရဲျပည္္ကေန တာဝတိ ံသာကုိ ခ်က္ခ်င္းေရာက္ရတယ္လုိ႔ ခံစားမိၾကဟန္ တူပါရဲ့။ပင္လယ္ထဲမွာ အထီးက်န္အေနစုတ္သမွ် ကမ္းေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ေယာက်္ားတုိ႕ေတာင့္တအပ္ေသာ အရာအားလံုးနဲ႔ အေပ်ာ္ရွာၾကေတာ့တာပါပဲ။
ဒီေတာ့ ဖယ္အံုကန္ဆုိတဲ့ေနရာဟာ ျမန္မာေရလုပ္သားေတြအတြက္ လုိခ်င္တာမွန္သမွ် အားလံုးရတဲ့ေနရာလို႔ဆုိရမယ္။ နည္းနည္းသည္းခံျပီးနားေထာင္ ပါဗ်ာ။အရက္ဖဲဖာ မူးယစ္ေဆးအာစီယံ စတဲ့ အရာအားလံုးဖယ္အံုကန္မွာ အကုန္ရေလရဲ့။ ဒီေတာ့ ငါးဖမ္းေလွကပ္ျပီဆုိတာနဲ႔ ဖယ္အံု ကန္မွာ ပြဲေတာ္ၾကီးလုိကုိ ျဖစ္လို႔။ တခ်ဳိ႕ခပ္ေအးေအး ေမာင္ေတြကေတာ့ အရက္ဘီယာေလးနဲ႔ ကာရာအုိေကေလာက္ဆုိေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ အေပ်ာ္လြန္တတ္တဲ့ေမာင္ေတြကေတာ့ ထင္တုိင္းၾကဲျပီး သံုးၾကျဖဳန္းၾကေတာ့တာပါပဲ။ အမယ္စကားမစပ္ ဖယ္အံုကန္မွာ ထူးထူးဆန္း ဆန္းစာေပစိတ္ဝင္စားတဲ့ ေရလုပ္သားတခ်ဳိ႕က စာၾကည့္တုိက္ေလးေထာင္ဖူးတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ တႏွစ္ေလာက္ သက္တမ္းေတာ့ ဖြင့္ႏိိုင္ခဲ့ထင္ပါရဲ့။
ဖယ္အံုကန္မွာ ျဖစ္လုိက္တဲ့ျပသနာတုိင္းကေတာ့ အမူးသမားအခ်င္းခ်င္း၊ မူးယစ္ေဆးသမားအခ်င္းခ်င္း၊ ေလွေပၚမွာ ဖဲရုိက္လာျပီး ဖဲေၾကြးမ ေပးတဲ့ ျပသနာမ်ဳိးေတြပါပဲ။ ဟုိအတန္းက ဟုိဟာေလးေတြနဲ႔ သူ႔ဦးစားေပးရမလား ငါ့ကုိေတာ့ ငယ္စာရင္းဖ်က္ရမလား စသည္ျဖင့္ အေပ်ာ္အိမ္က ရည္းစားလုပြဲေတြလည္း ရွိေသးဗ်ာ။ထုိင္းေရာက္ငါးဖမ္းေလွသမားေတြရဲ့ဘဝက က်ေနာ္ျမင္မိေတြ႔မိသေလာက္ တယ္ဇယားမက်လွဘူးဗ်ာ။ ဆုိလုိတာက ရွာလုိ႔ေဖြလို႔ ရတဲ့ဝင္ေငြကုိ ဇာတိေျမက မိသားစုဆီေရာက္တယ္ဆုိတာ အေတာ္ကုိ ရွားမယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ ရက္ကာလၾကာျမင့္စြာ ေရထဲမွာေနရေတာ့ ငါးဖမ္းေလွကမ္းကပ္ျပီဆုိတာနဲ႔ လူ႕သဘာဝ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္ၾကတာ၊ စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာၾကတာ ထံုးစံလုိျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေရထဲသြားလုိက္ ကုန္းေပၚတက္လာျပီး ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးသံုးျဖဳန္းလုပ္ေန ၾကတာပါပဲ။

ေအာ္ ေျပာေနရင္း ဖယ္အံုကန္မွာ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ရန္္ပြဲအေၾကာင္းေမ့ေနျပန္ျပီ။ ေန႕ရက္လေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ မမွတ္မိတာလည္း ဘာမွမဆန္းဘူးဗ်ာ။ ဒီလုိရန္ပြဲေတြဟာ ဖယ္အံုကန္မွာ ခဏခဏျဖစ္ေနက်မုိ႔ေပါ့။ ဒီတခါထူးဆန္းတာက က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ၾကံဳခဲ့ရတာမုိ႔ ပါ။က်ေနာ္ ဖူးခက္ကိုေရာက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာ မနက္္ဆယ္နာရီေလာက္ က်ေနာ္ ဖယ္အံုကန္ဖက္ကုိေရာက္သြားသဗ်။ က်ေနာ္နဲ႔ မခုိင္ ေစ်းပစၥည္းေတြအေၾကာင္းေျပာေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ ငါးဖမ္းေလွေတြဆီက ဆူဆူညံညံအသံေတြၾကားလုိက္ရတယ္ဗ်။
အမွန္ေတာ့ မခုိင္တုိ႔ဆုိင္နဲ႔ ငါးဖမ္းေလွေတြဆုိက္ကပ္တဲ့ေနရာဟာ ကုိယ္တစ္ရာဝန္းက်င္ေလာက္ကြာမယ္ဗ်။ ငါးဖမ္းေလွေတြဆုိက္တဲ့ ေနရာကုိ သံဇကာေတြနဲ႔ ကာထားတယ္။ သံဇကာရဲ့တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ စကၠဴပန္းရံုေလးေတြ ရွိေနေပမဲ့ က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာကေန ေစာေစာ ဆူဆူညံညံအသံၾကားတဲ့ ေနရာက ျမင္ကြင္းကုိ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ အဲဒီေလွဆိပ္မွာ ငါးဖမ္းေလွ ေလးငါးစီးကပ္ထားတယ္္ထင္မိတယ္။
ဆူညံတဲ့အသံဟာ ပထမေတာ့ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ဆီကလာတာဗ်။ ဒါေပမဲ့ အသံဟာ က်ယ္သထက္ က်ယ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ အဲဒီအသံေတြဟာ ထုိင္းစကားသံေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ ထုိင္းေတြေျပာေနၾကတာ မဟုတ္္ပဲ ထားဝယ္လူမ်ဳိးေလွသမားေတြ ေျပာေနၾကမွန္း က်ေနာ္ခန္႕မွန္းႏိိုင္တယ္။
ဒီအျဖစ္မ်ဳိးကုိ ၾကံဳရဖန္မ်ားေနတဲ့ မခုိင္ဟာ အကုိၾကီးဆုိင္ထဲဝင္ေတာ့ သူတုိ႕အၾကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့မယ္။ ဆုိျပီး က်ေနာ့္ကုိ ဆုိင္ထဲဝင္ခိုင္းျပီး ဆုိင္တံခါးကုိ အသာေစ့ထားလိုက္ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ ထားဝယ္သူေလးမခုိင္ဟာ ဆုိင္ပုိင္ရွင္မဟုတ္ရွာပါဘူး။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနဲ႔ အေျပာအဆုိလိမ္မာေရးျခားရွိတာေၾကာင့္ ထုိင္းဆုိင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးၾကီးက သားသမီးလုိ မ်က္ႏွာလႊဲထားခံ ရတဲ့ မိန္းကေလးပါ။မခုိင္ရဲ့ခင္ပြန္းဟာလည္း ေရလုပ္သားလို႕ပဲဆုိပါတယ္။
မခိုင္ရလုိက္တဲ့ အႏၱရာယ္ရဲ့အေငြ႕အသက္ဟာ မမွားဘူးဆုိႏိုိင္ပါတယ္။ဆုိင္တံခါးၾကားကေန လွမ္းျမင္ေနရတာေတာ့ ငါးဖမ္းေလွႏွစ္စီး ဆီက လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္စီရွိႏိုိင္တဲ့ လူအုပ္ၾကီးႏွစ္ခုဟာ လက္ထဲမွာ ဒုတ္၊ဓား၊ ဂ်င္ကလိ၊သံုးခြလွံခၽြန္စတာေတြကုိယ္စီကုိင္ျပီး ညာသံေပး ဆင္းလာၾကပါေတာ့တယ္။သူတုိ႔ႏွစ္ဖက္ရင္ဆုိင္လုိက္ၾကတဲ့ အကြာအေဝးဟာ ေပေလးဆယ္ေလာက္ကြာမယ္ထင္ပါရဲ့။ အုပ္စုၾကီးႏွစ္ခု ဟာ ခ်က္ခ်င္းမတုိိက္ခိုက္ေသးပဲ အျပန္အလွန္အခ်ည္အခ် ေဒါသတၾကီး စကားဆုိၾကပါေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မခုိင္က အကုိၾကီး အခုအုပ္စုႏွစ္ခုလံုးဟာ ဗမာေတြခ်ည္းပဲတဲ့။
သူတုိ႔ေလွပုိင္ရွင္ထုိင္းသူေဌး ဘာအမိန္႕ေပးမယ္ဆုိတာကုိ ေစာင့္ေနၾကတာထင္တယ္တဲ့ ။က်ေနာ္ေတြးလုုိက္မိပါျပီ။ လက္စသတ္ေတာ့ ထုိင္းလူမ်ဳိးငါးဖမ္းေလွပုိင္ရွင္အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့ ျပသနာကုိ ဗမာေတြ ထားဝယ္ေတြ ရခုိင္ေတြက လူမုိက္္အျဖစ္ဝင္ရွင္းေပးၾကတာကုိး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲထူးျခားေနတာက ဒီေလာက္ၾကီးမားတဲ့လူအုပ္ၾကီးႏွစ္စု လက္နက္ကိုယ္စီနဲ႔ သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ ရင္ဆုိင္မိေနၾကတာာကုိ ဘယ္ထုိိင္းလံုျခံဳေရး ဘယ္ထုိင္းရဲမွ ေရာက္မလာတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းတဲ့ထုိင္းလုိႏိုင္ငံမွာ ဖုန္းတခ်က္ႏွိပ္တာနဲ႔ ထုိင္းရဲရာခ်ီျပီးေရာက္လာႏိုင္ပါတယ္။
တမ်ဳိးစဥ္းစားဖုိ႔ေကာင္းတာက ထုိင္းငါးဖမ္းစက္ေလွပုိင္ရွင္ေတြဟာ သူတုိ႔ငါးဖမ္းေလွႏွစ္စင္းျပသနာကုိ သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္ ဗမာေရလုပ္သား ေတြကုိ သံုးျပီး သူတုိ႕နည္းသူတုိ႕ဟန္နဲ႔ရွင္းမွာမုိ႔ ထုိင္းရဲေတြ ေရာက္မလာေအာင္ တားဆီးထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ်တခုပါပဲ။
ရန္ေစာင္ေနတဲ့ ေရလုပ္သားအုပ္စုႏွစ္ခုကုိ ၾကည့္ရင္း ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒုိင္း ဒုိင္းဆုိတဲ့ ေသနတ္သံႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္အလန္႕တၾကားျဖစ္သြားပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီေသနတ္သံဟာ တုိက္ပြဲစဖုိ႔ အမိန္႕ေပးလုိက္တဲ့ ထုိင္းငါးဖမ္းေလွပုိင္ရွင္ရဲ့ စစ္ခရာတံပုိးမွဳတ္သံပါပဲဗ်ာ။

အခန္း(၁၀)

ခေယာင္းလမ္းေပၚက သက္ခုိင္

ေသနတ္သံရဲ့ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ကေတာ့ မယံုႏုိင္စရာပါပဲဗ်ာ။ တစ္ဖက္ကုိလူႏွစ္ဆယ္စီေလာက္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရာ ကေန၊ ေသနတ္သံလည္းထြက္လာေရာ တျခားငါးဖမ္းစက္ေလွေတြေပၚက လူေျခာက္ဆယ္၊ခုနစ္ဆယ္ ေလာက္ထပ္ဆင္း လာၾကျပီး အဲဒီလူေတြဟာ တစ္ခုေသာ အုပ္စုနဲ႔ ပူးေပါင္းလုိက္ၾကတယ္ဗ်။ ဒီေတာ့ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တစ္အုပ္စု နဲ႔၊လူတစ္ရာနီးပါး တစ္အုပ္စု၊ ႏွစ္အုပ္စုအျဖစ္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကပါေလေရာ။ခင္ဗ်ားကုိ စကားျဖတ္ေျပာရအံုးမယ္။ ငါးဖမ္းစက္ေလွ တစီးမွာ ေရလုပ္သားႏွစ္ဆယ္ကေနသံုးဆယ္အထိပါသတဲ့ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဖယ္အံုကန္ဆိပ္ကမ္းမွာ ငါးဖမ္းစက္ေလွ ေျခာက္စီးေလာက္ ကမ္းကပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

အင္အားခ်င္းမမွ်တာကုိ သတိျပဳမိဟန္တူတဲ့ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အုပ္စုဟာ စက္ေလွတစ္စီးေပၚကုိ ေျပးတက္သြားၾကျပီး "မုိက္တဲ့ေကာင္ ေလွေပၚတက္ခဲ့ကြာ"ဆုိတဲ့ စိန္ေခၚသံေတြထြက္လာတယ္ဗ်။သူတုိ႔လက္ထဲမွာလည္း လက္နက္ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သံဒုတ္၊ဓားကုိယ္စီနဲ႔ လူတစ္ရာနီးပါးရွိတဲ့ အုပ္စုဟာ စိန္ေခၚေနတဲ့ေလွေပၚကုိ ေနာက္ ကေန တဟုန္ထုိး ေျပးတက္သြားၾကျပီး ႏွစ္ဘက္အျပန္အလွန္အေသအေၾကထုိးၾကခုတ္ၾက သတ္ၾကျဖတ္ၾကပါ ေလေရာဗ်ာ။ ျမင္ကြင္းဟာ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတာမုိ႔လူတဦးခ်င္းစီရဲ့မ်က္ႏွာကုိသဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ႏုိင္ေပမဲ့ သူတုိ႔လွဳပ္ရွားမွဳ ေတြကိုေတာ့ အေသးစိတ္ ျမင္ေနရပါတယ္။ အဲဒီေလွေပၚမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ ထုိးခုတ္သတ္ျဖတ္ေနၾကတာမုိ႔ ဆဲဆုိသံ၊ညည္းညဴသံ၊ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ၾကိမ္းေမာင္းသံေတြနဲ႔ တကယ့္ကုိ ကမၻာပ်က္သလုိပါပဲဗ်ာ။ ေသြးသံတရဲရဲဒဏ္ရာ ေတြနဲ႔ ေရထဲကုိ ကန္ခ်ခံရတဲ့ လူေလးငါးေယာက္ကုိလည္း ျမင္ေနရတယ္။

တဖက္နဲ႔တဖက္ လူအင္အားခ်င္းမမွ်တာမုိ႔ အင္အားၾကီးတဲ့အုပ္စုဟာ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အုပ္စုကုိ တေယာက္မက်န္ အျပတ္ရွင္းျပီးေရထဲကန္ခ်၊အစေဖ်ာက္ဖုိ႔ အားထုတ္ေနတယ္ဆုိတာထင္ရွားလာပါတယ္။ အမ်ားစုကုိင္ထားတဲ့ ဓားေတြဟာ ဗမာငွက္ၾကီးေတာင္လုိ ဓားရွည္ေတြမဟုတ္ဘူးဗ်။ တေထာင့္ထြာေလာက္အရွည္ရွိတဲ့ ထုိင္းဓားအျပားၾကီးေတြ ။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အေတာ့္ကုိ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားတာ အမွန္ပဲဗ်။ ဘယ္လုိျဖစ္ကုန္ၾကတာတုန္းေပါ့။အစတုန္းက ငါးဖမ္းစက္ ေလွႏွစ္စီး၊ အုပ္စုႏွစ္စု ရန္ပြဲလုိ႔ ထင္ေနေပမဲ့ အမွန္တကယ္က ငါးဖမ္းစက္ေလွတစီးနဲ႔ အျခားငါးဖမ္းစက္ေလွ ေလးငါးစီး စုျပီးတုိက္တဲ့ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနတာကုိး။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဆုိင္ထဲဲမွာ ရွိေနတဲ့ ထားဝယ္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွင္းျပမွက်ေနာ္ လည္း အျဖစ္မွန္ကုိဇာတ္ရည္လည္ပါေတာ့တယ္။

အခုလူႏွစ္အုပ္၊ထုိးခုတ္သတ္ျဖတ္ေနၾကတဲ့ ငါးဖမ္းေလွရဲ့နာမည္ဟာ ပ်ံလႊားတဲ့ဗ်ာ။ ပ်ံလႊားေပၚက ေရလုပ္သားအုပ္စုဟာ ဖယ္အံုကန္မွာ ဗိုလ္က်ၾကီးစုိးေနတဲ့ အုပ္စုတဲ့။ငါးဖမ္းစက္ေလွအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာလည္း ပ်ံလႊားအုပ္စုကုိ တျခားငါးဖမ္း ေလွေတြက အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္ၾက ရသတဲ့။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဗုိလ္က်စုိးမုိးလာတဲ့ ပ်ံလႊားအုပ္စုရဲ့ အႏိုင္က်င့္ဗုိလ္က် မွဳကုိ မခံႏုုိင္တဲ့အဆံုး တျခားငါးဖမ္းစက္ေလွပုိင္ရွင္ထုိင္းသူေဌးေတြ မဟာမိတ္ဖြဲ႕႔ျပီး ပ်ံလႊားကုိ လက္စတံုး တဲ့ပြဲပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာခ်ီတဲ့ လူအုပ္ဟာ ပ်ံလႊြားကလူေတြကုိသာမက ပ်ံလႊြားေလွကုိပါ ဖ်က္ဆီးႏွစ္ျမွဳပ္ပစ္မဲ့သေဘာနဲ႔ ေလွေပၚမွာ ရွိသမွ်ပစၥည္း ေလွအစိတ္အပုိင္း ေတြကုိပါ ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီး ေနၾကပါေလေရာဗ်ာ။ေလွေပၚက ရာခ်ီတဲ့ ေရခဲပံုး ေတြကုိ ေရထဲကန္ခ် ပစ္ၾကတယ္။ ခြမ္းလို႔ေခၚတဲ့ဗံုလံုတုိင္ေတြ၊ပဲ့နင္းခန္း၊စက္ခန္း၊ေလွသားခန္း စတဲ့ မဲမဲျမင္သမွ် ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီးေနၾကေလရဲ့။

က်ေနာ္က ငါးဖမ္းစက္ေလွလုိ႔ေျပာေနလုိ႔ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ ေဘာက္တူသမၺာန္လုိ သစ္သားေလွထင္မေနနဲ႔အံုး။ ဝါးတန္း၊ ဝါးလတ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ငါးဖမ္းစက္ေလွေတြဗ်။သေဘၤာအငယ္စားလုိ႔ေျပာလုိ႔ရတယ္။နာရီဝက္ေလာက္အၾကာ အေလာင္းဆယ္ ေလာင္းေလာက္ ေရထဲက်အျပီး ပ်ံလႊားစက္ေလွေပၚက ရွိရွိသမွ်အရာေတြကုိ ခုတ္ထစ္ဖ်က္ဆီးျပီး ခ်ိန္ေလာက္မွာေတာ့ အေရးေပၚအခ်က္ေပးသံေတြနဲ႔အတူရဲကား ငါးစီးေလာက္ ဖယ္အံုကန္ဆိပ္ကမ္းရန္ပြဲဆီကုိ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းဝင္လာပါ ေတာ့တယ္။ရဲကားဥၾသသံေတြဟာ ဖယ္အံုကန္တစ္ခုလံုးမွာ ဆူညံေနေလရဲ့ဗ်ာ။ ထုိင္းရဲငါးဆယ္ေလာက္ဟာ ေသနတ္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ မုိးေပၚေထာင္ပစ္ျပီး ရန္ပြဲကုိ ရပ္တန္႔ႏုိိင္ လုိက္ပါတယ္။ ပ်ံလႊားကံေကာင္းသြားတယ္ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ။ လူနာေတြတင္ အေလာင္းေတြေကာက္ ေတြ႔ရာလူကုိ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခုိင္းျပီးလက္ထိပ္ခတ္ဖမ္း၊တကယ့္ကုိ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျမင္ကြင္းပါပဲ။

က်ေနာ္သိရသေလာက္ အဲဒီေန႔ရန္ပြဲမွာ ပ်ံလႊြားေလွသားဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေသျပီး က်န္တဲ့သူေတြ ဒဏ္ရာ အျပင္း အထန္ရၾကပါတယ္။ ပ်ံလႊားလည္း ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီးသြားျပီး ေနာက္ဆံုးမွာပ်ံလႊားကုိ အဲဒီဆိပ္ကမ္းမွာ မေတြ႔ရ ေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်ာ။အဲဒီေန႔အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ပ်ံလႊြားအုပ္စုဟာ ဖယ္အံုကန္ကေန အစအနေပ်ာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္ ၾကားတာေတာ့ ပ်ံလႊားေလွပုိင္ရွင္ထုိင္းသူေဌးဟာ ပ်ံလႊားကုိ ေရာင္းပစ္လုိက္ရတယ္ဆုိပါတယ္။ မွတ္သားစရာကေတာ့ အဲဒီေန႔က ဖယ္အံုကန္မဟာရန္ပြဲဆင္ႏႊဲၾကတဲ့လူအုပ္စုၾကီးထဲမွာ ထုိင္းလူမ်ဳိး တေယာက္မွ မပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။

ကုိသက္ခုိင္၏ ဖယ္အံုကန္မွ ပ်ံလႊားဇာတ္သိမ္းခန္းျပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ ေခါင္ရန္ေတာင္ေပၚမွာ ေနညိဳခဲ့ျပီ။ မွဳန္ျပာေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ငွက္အုပ္တခ်ဳိ႔အိပ္တန္းပ်ံေနၾကျပီ။ ေခါင္ရန္းေတာင္ေအာက္က ဖူးခက္ျမိဳ႔ျမင္ကြင္းပင္လွ်င္ အနည္းငယ္ မွဳန္ဝါးလာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခုိင္ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ကားေမာင္းေနေသာ ကုိသက္ခုိင္နံေဘး မွာ ထုိင္ေနရင္း ဘဝစံုလွေသာ ကုိသက္ခိုင္အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္စဥ္းစားခန္းဝင္ေနမိသည္။ ကုိသက္ခုိင္သည္လည္း ကားေမာင္းရင္း တစံုတခုကုိေတြးေတာကာ ခတ္မဆိတ္ရွိေနသည္။ အျပန္လမ္းကား ႏွစ္ဦးသားအေတြးကုိယ္စီျဖင့္။ ။

အခန္း(၁၀)

ခေယာင္းလမ္းေပၚက သက္ခိုင္

မထင္မွတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္၊မထင္မွတ္ေသာေနရာမွ ဘြားကနဲေပၚလာတတ္သည္မွာ ကုိသက္ခိုင္၏ စရိုက္တစ္ခုျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ တစ္ခုေသာေန႔မွာ ဝေထ့ဖ္အရပ္မွာ ရွိေသာ က်ေနာ့္ဆုိင္ရွိရာသုိ႔ ကုိသက္ခိုင္ ဆုိင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ေပါက္ခ်လာျပန္သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ "ပ်င္းလုိ႔ဗ်ာ"ဟူ၏။ကုိသက္ခိုင္သည္ က်ေနာ့္ ဆိုင္အတြင္းရွိ ပစၥည္းမ်ဳိးစံုကုိ တခုစီေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ထုိ႔ေနာက္ ပလစ္စတစ္အိပ္ငယ္မ်ားျဖင့္ တကီလုိစီထုတ္ထားေသာ ပဲဲၾကီးေလွာ္ထုတ္မ်ားကုိ ကုိင္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္က သူ႔ကုိေမးခြန္းထုတ္ လုိက္မိသည္။

"ပဲၾကီးေလွာ္မွာ ဘာရီစရာရွိလုိ႔တုန္းဗ်ာ"

"ေအာ္ ဆန္းျပားလွတဲ့ ဘဝအလွည့္အေျပာင္းကုိ ျပန္စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ ထုိင္းကုိ က်ေနာ္ေရာက္စကေပါ့။ ခင္ဗ်ားအခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္မ်ဳိး၊ခင္ဗ်ားဖြင့္ထားတဲ့ဆုိင္မ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကုိယ့္ေျမကုိယ္ေရမွာ တဗုိလ္တမင္း ဘဝနဲ႔ လူတြင္က်ယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီလုိပဲၾကီးေလွာ္ထုတ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ကြမ္းစား ထံုးထုပ္ ကေလးေတြ၊ အုန္းဆီပံုးၾကီးထဲကေန အုန္းဆီပုလင္းေတြထဲကုိ ထည့္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးက အစ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ရတယ္"

"ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ အဲဒီအျဖစ္ကို ရွက္ေနပံုရတယ္"

"ဘာရွက္စရာရွိတုန္းဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု နတ္ေမာက္ကေနတက္လာတုန္းကလည္း အႏွိမ္ခံ၊အပယ္ခံဘဝမ်ဳိးနဲ႔ ရုန္းကန္ ခဲ့ဖူးတာပဲ။အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာရွိေနတာက ငါဟာခေယာင္းလမ္းကုိျဖတ္ေက်ာ္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုပဲရွိ ေနခဲ့တယ္။ေရွ႕ဆက္ရမဲ့ဘဝခရီးအတြက္ ေျခကုတ္တစ္ေနရာစာ၊က်ားကုတ္က်ားခဲရွာေနရ ခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဒုစရုိက္ အလုပ္က လြဲရင္ ဘယ္လုိ အလုပ္မ်ဳိးမဆုိ လုပ္မယ္။ဓားေတာင္ကုိေက်ာ္မယ္ မီးပင္လယ္ ကုိျဖတ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရွဳပ္ရွဳပ္ ေထြးေထြး အလုပ္ ေတြကုိေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ကုန္ခဲ့တာအမွန္ပါပဲ"

ထုိစဥ္ခဏတြင္ပင္ ကုိသက္ခိုင္၏ တယ္လီဖုန္းမွ အသံျမည္လာသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ စကားစကုိျဖတ္ကာ ကုိသက္ခိုင့္စကား သံကုိနားစြင့္ေနလုိက္သည္။

"ေအး ၊ရာမန္။ ငါပါ ။သက္ခုိင္ပါ ေျပာ"

"....................."

"ဘယ္မွာအဖမ္းခံရတာတုန္း"

"....................."

"မင္းကေလးမက သကြယ္ပါကဆုိ။ ဘယ္ႏွယ့္ဖူးခက္တံတားၾကီးဂိတ္မွာ အဖမ္းခံရတာတုန္း"

"........................."

"ပစၥည္းတန္ဖုိးဘယ္ေလာက္ရွိလဲေျပာ၊ ဘာပစၥည္းေတြလဲ ငါ့ကုိ အမွန္အတုိင္းေျပာ"

".........................."

"အဲဒီကေလးမကုိ စိတ္ေအးေအးေနဖုိ႔သာေျပာလုိက္၊ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ျပန္ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္"

"........................."

"ေဟ့ေကာင္ ရာမန္ ေအးေအးေနဆုိ ေနလုိက္ေတာ့ကြာ။ ဘယ္လုိပုိင္တယ္ ဘယ္လုိရွင္းမယ္ဆုိတာ မင္းကုိ ငါသံေတာ္ဦး မတင္ႏုိင္ဘူး"

"......................"

"ျပန္ရ ရပါေစ့မယ္ဆုိကြာ။ မင္းက မႏၱေလးသားေတာ္ေတာ္ပီသတယ္၊ လွ်ာကရွည္ပါ့"

"............................."

ရာမန္ကုိ က်ေနာ္သိသည္။ အထူးသျဖင့္ ရေနာင္းျမိဳ႔မွာ ရာမန္ကုိ မသိသူရွားသည္။ ရာမန္သည္လည္း ဘဝစံုသူျဖစ္သည္။ ရာမန္သည္ မႏၱေလးဇာတိ မဟာေမဒင္ဘာသာဝင္ျဖစ္၏။ အရပ္ေျခာက္ေပနီးပါးရွိေသာအရပ္အေမာင္း၊ ခက္ထန္ေသာ ရုပ္ရည္ေၾကာင့္ ရာမန္႔ကုိ လူရွိန္သည္။ရာမန္ကား လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကပင္ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္သုိ႔ သူ႔ဘဝ၏ တခုေသာအေၾကာင္းျဖင့္ေရာက္ရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးတဦးႏွင့္အေၾကာင္းပါျပီး ထုိင္းႏုိင္ငံသားကဒ္ပင္ရေန သူျဖစ္၏။ ရာမန္ငယ္စဥ္ဘဝက မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ဳိးစံုကုိ ခံုခံုမင္မင္သံုးစြဲခဲ့သည္ ဟုဆုိသည္။ မူးယစ္ေဆးဝါးမွဳေၾကာင့္ပင္ ထုိင္းအက်ဥ္းေထာင္မွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္က်ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေသာ္ အခ်ိန္မွန္ဗလီတက္၍ ဘာသာေရးကုိင္းရွဳိင္းသူ ရေနာင္းျမိဳ႔ မဟာေမဒင္အသုိင္းအဝိိုိင္းမွာ ဝင္ဆန္႔သူျဖစ္ေနျပီ။

အဆုိပါ ရာမန္ကုိ ကုိသက္ခိုင္တစ္ေယာက္ မင္းနဲ႔ငါ ဟူေသာ အသံုးအႏွဳံးမ်ဳိးျဖင့္ ေျပာဆုိေနသည္ကို က်ေနာ္ၾကည့္ရင္း တအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။

"ခင္ဗ်ားက ဘုိင္ၾကီးနဲ႔ သိတာကုိး"

"ဘုိင္ၾကီးဆိုတာ ရာမန္႔ကိုေျပာတာလား"

"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ"

"သိတယ္ဆုိပါေတာ့"

"ဘုိင္ၾကီးက ရေနာင္းမွာဆရာၾကီးေနာ္။ ခင္ဗ်ားက မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ခ်ေနတာ က်ေနာ္အံ့ၾသလြန္းလုိ႔"

"ဆရာၾကီးဆုိတာ ဘာတုန္းဗ်"

"ခပ္မုိက္မုိက္ ခပ္ထန္ထန္ တပည့္တပန္းေပါတဲ့သူ ဆုိပါေတာ့"

"အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ဘယ္လုိေခၚရမတုန္း ဘုိင္ၾကီးလုိ႔ေခၚေစခ်င္တာလား။ ဒီမယ္ ကုိမင္းဒင္၊ သူမုိက္သလုိ က်ေနာ္လည္းမုိက္ခဲ့တာပဲ။ လူမုိက္မွာလည္း တန္းစီဇယားရွိတယ္။ စိတ္ထင္သလုိဗုိလ္လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္လုိ႔မရဘူး လူမုိက္ ဝါစဥ္မွာ ရာမန္ဟာ က်ေနာ့္ကုိမေက်ာ္ႏုိင္ဘူး ။ ဒီေတာ့ ရာမန္ကုိ က်ေနာ္ဘာမွ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီး ဆရာတင္စရာ မလုိဘူး။ အေရးအၾကီးဆံုး ခင္ဗ်ား မသိေသးတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ရာမန္ဟာ ရုပ္ရင့္ေနလုိ႔ အသက္ၾကီးတယ္ ထင္ေနရတယ္ သူက က်ေနာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ငယ္တယ။္ ရာမန္နဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာမနာဆုိမနာ ညီအကုိလုိ ျဖစ္ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေတာင္ရွိေရာ့မယ္။အမွန္က ရာမန္ရုပ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမုိ႔ အမ်ားက ရွိန္ေနတာပါ တကယ္တန္းမွာ ရာမန္ဟာ လူရုိး လူေအးပါ။ သူ႔အခက္အခဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ က်ေနာ္ရွင္းေပးဖူးတယ္။ က်ေနာ္လုိအပ္တဲ့ကိစၥ သူကူညီတယ္ ။ က်ေနာ္က သူ႔ကုိလူဆုိးဗုိလ္လုိ ဆက္ဆံေစခ်င္ေနသလား။အခုလည္း သူ႔အသိကေလးမေလးတေယာက္ ဗမာပစၥည္းေတြ အဖမ္းခံရလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းအကူအညီေတာင္းတာ။ကဲ၊ လာ။ ကားေပၚတက္။ ခင္ဗ်ားဘုိင္ၾကီးက အခုက်ေနာ့္ကုိ ေျမြဖမ္းျပီးလွမ္းခိုင္းေနတာ ဖူးခက္ျမိဳ႔ဝင္တံတားၾကီးဂိတ္က ရဲစခန္းကုိသြားၾကမယ္"

"ေနပါဦးဗ်။ တံတားၾကီးဂိတ္က ရဲဖမ္းထားတဲ့ တရားမဝင္ပစၥည္းေတြကုိ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိလုပ္ျပန္ယူမွာတုန္း"

"လွ်ာရွည္ခ်က္ဗ်ာ၊ ကားေပၚတက္မွာသာတက္။ ဟုိက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားသိလိမ့္မေပါ့"

ႏွစ္သစ္ဦး ရင္တြင္းစကား

၁။ က်ေနာ္ဟာ လြန္စြာရုိးသားသူ၊မလွည့္ဖ်ားတတ္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ရုိးဂုဏ္ရဲ့တန္ဖုိးကုိ အထုိက္အေလ်ာက္သိနားလည္လာတဲ့အတြက္ ရုိးေျဖာင့္စြာ ေနႏုိင္ရန္ အားထုတ္ေနသူမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
၂။ က်ေနာ္ဟာ ေဒါသနည္းသူ၊ေအးေဆးတည္ျငိမ္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ထြက္သြားတဲ့ ေဒါသကုိ အသိတရားတစ္ခုနဲ႔ ေနာက္ကေန လုိက္ဖမ္းေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
၃။က်ေနာ္ဟာ ေလာဘနည္းသူ၊ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘေနာက္ကုိ ပါပါသြားတတ္တဲ့ စိတ္ကုိ သမာအာဇီဝဆီ ျပန္႔တြန္းေရြ႕ႏိုင္ေအာင္ လံုးပန္းေနသူမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။
၄။ က်ေနာ္ဟာ ရင့္က်က္သူ၊နာခံလြယ္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကီးသူငယ္မေရြး သြန္သင္ေထာက္ျပမွဳေတြကုိ လက္ခံႏုိင္ေအာင္ က်ဳိးစားေနသူမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။
၅။ ခ်စ္ေသာ မုန္းေသာ ဘယ္လုိမွ မေနေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါအားလံုး ႏွစ္ဦးမွာ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲေစဖုိ႔ ၾကိဳးစားျပီးႏွလံုးသြင္းလ်က္ရွိပါတယ္။

ခင္မင္ေလးစားမွဳမ်ားျဖင့္

မင္းဒင္
ဖူးခက္ကၽြန္း
၃၁။၁၂။၂၀၁၃

အက္ဒမန္ပင္လယ္ဓားျပရာမန္

အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိလွေသာ ကုိသက္ခိုင္သည္ က်ေနာ္ကုိ ကားရွိရာသုိ႔တြန္းပုိ႔ရင္း သူကုိယ္တုိင္ လည္းကားေပၚသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္တက္ကာ၊ က်ေနာ့္ဆုိင္တည္ရွိရာ ဆြတ္နီရန္လမ္းသြယ္မွသည္ ေက်ာက္ဖားလမ္းမၾကီး ဆီသုိ႔ဦ္းတည္ေမာင္းႏွင္လုိက္သည္။အခ်ိန္ကား နံနက္ကုိးနာရီဝန္းက်င္ခန္႔ရွိျပီျဖစ္၍ ေက်ာက္ဖားလမ္းမေပၚမွာ ကားေတြ ၾကပ္ညပ္ေနသည္။က်ေနာ္ေလ့လာမိသေလာက္ ဖူးခက္မွာ ကားလမ္းေတြဂ်မ္းျဖစ္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးသည္။ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ခရီးသြားလုပ္ငန္း၏ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးရလာဒ္အျဖစ္၊ ဖူးခက္မွာ ျပည္တြင္းျပည္မွ လာေရာက္ အေျခစုိက္သူ မ်ားျပားလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖူးခက္ေနရာအႏွံ႕မွာ ကားလမ္းေတြခ်ဲ႕ ေနသည္။ ေခတ္မီ ဂံုးေက်ာ္တံတားေတြ၊ ကားအသြားအလာ ရွဳပ္ေထြးလြန္းသည့္ လမ္းဆံုမီးပြိဳင့္တုိ႔တြင္ ေခတ္မီေျမေပၚေျမေအာက္ ကားလမ္း ေတြ ေန႔မအားညမအား ေဆာက္လုပ္လ်က္ရွိသည္။ေက်ာက္ဖားလမ္းမၾကီးမွသည္ ရာဘာေတာခပ္အုပ္အုပ္ ရွိေသာ လမ္းသြယ္တစ္ခုကုိျဖတ္ကာ (ခ်ာလူဝမ္ဖရာ့ကက္) လမ္းမၾကီးေပၚသုိ႔ေရာက္လာသည္။ကုိသက္ခုိင္သည္ ဖူးခက္ တျမိဳ႔လံုး ကုိ လမ္းသြယ္လမ္းေျမာင္ ေခ်ာင္ၾကိဳ ေခ်ာင္ၾကားပါမက်န္ အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္အံ့ၾသမိသည္။ က်ေနာ္ ဆုိခဲ့ျပီးသည့္အတုိင္း ဖူးခက္ျမိဳ႕သည္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ စည္ပင္ဖြံ႕ျဖိဳးလာေနေသာျမိဳ႕ ျဖစ္သည္ကား မွန္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေခတ္မီျမိဳ႕ကြက္ရုိက္ကာ စံနစ္တက် တည္ေဆာက္ထားေသာျမိဳ႕မူ မဟုတ္။

ေရလုပ္ငန္း၊ ေငြျဖဴေက်ာက္မုိင္းႏွင့္ရာဘာစုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းတုိ႔လုပ္ကုိင္ေသာ ကၽြန္းရြာၾကီးတစ္ခုအေနအထားမွသည္ ကမၻာေက်ာ္ခရီးသြားျမိဳ႔အျဖစ္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကမွ အသြင္ေျပာင္း လာျခင္းျဖစ္ရာ၊လမ္းၾကီးလမ္းငယ္အသြယ္ သြယ္မွာ စိတ္ထင္သလုိေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေဖာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္၍ ေတာ္ရံုလူအဖုိ႔ အဆုိပါလမ္းတုိ႕ကုိ မွတ္မိ ရန္ခက္ခဲလွသည္။

ျမိဳ႔အဝင္ဆာရက္ဆင္တံတားၾကီးရွိရာသုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနရာမွ စင္ထန္းမီးပိြဳင့္အေရာက္တြင္ ဂံုးေက်ာ္တံတားအသစ္ ၾကီးတည္ေဆာက္ေနသျဖင့္ ကားလမ္းပိတ္ဆုိ႔ေနေလရာ မီးပိြဳင္မွ မီးနီစိမ္းသည္အထိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေစာင့္ရသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ထုိင္းတုိ႔သည္ Central ဟူေသာ စကားလံုးကုိ "စင္ထန္း"ဟုတညီတညြတ္တည္း အသံထြက္ၾကသည္။)ထုိစဥ္ ကိုသက္ခိုင္ထံမွ စကားသံထြက္လာသည္။

"အင္း၊ ခင္ဗ်ားေျပာမွ ရာမန္႔အေၾကာင္း က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ရာမန္႔ကုိလူရိွန္မယ္ဆုိလည္း ရွိန္ေလာက္တယ္ဗ်"

ဖူးခက္ျမိဳ႔မႏွင့္ျမိဳ႕အဝင္ဆာရက္ဆင္တံတားမွာ ကီလုိမီတာ ငါးဆယ္နီးပါးရွိရာ တနာရီနီးပါးေမာင္းႏွင္ရမည္ျဖစ္၍ လမ္းတ ေလွ်ာက္ မပ်င္းမရိခရီးႏွင္ႏိုင္ရန္ စကားစရျပီျဖစ္၍ က်ေနာ္ဝမ္းသာသြားသည္။

"လုပ္စမ္းပါအံုးဗ်။ ခင္ဗ်ားက ရာမန္႔အေၾကာင္း ႏွဳိက္ႏွဳိက္ခၽြတ္ခၽြတ္သိတယ္ထင္တယ္"

"ဒီလုိဗ်။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ထုိင္းဖက္ကုိ ေရာက္ကာစ ရေနာင္းေစ်းနားမွာ အိမ္ငွားေနေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ရာမန္က က်ေနာ့္အိိမ္ေဘးက တုိက္ခန္းေလးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔က်ေနာ္ အဆမတန္ ရင္းႏွီးသြားရာက သူ႔အေၾကာင္း ျပည့္ျပည့္စံုစံုသိေနတာဆုိပါေတာ့။ တကယ္ဆုိ ရာမန္ဟာ ပင္လယ္ဓားျပလုိ႔ေတာင္ ဆုိႏုိင္တယ္။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာရရင္ အက္ဒမန္ပင္လယ္ဓားျပရာမန္ေပါ့"

"ဗ်ာ။ ရာမန္က ပင္လယ္ဓားျပ၊ဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားကလည္း ေနာက္ေနျပန္ပါျပီ"

"ဟ။ ဘာေနာက္စရာရွိတုန္း။ ရာမန္ရဲ့ပင္လယ္ဓားျပဇာတ္လမ္းကို က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ခင္ဗ်ား နားေထာင္ၾကည့္။ ဇာတ္လမ္းဆံုးမွ ရာမန္ဟာ ပင္လယ္ဓားျပဟုတ္မဟုတ္ခင္ဗ်ား ဆံုးျဖတ္ေပါ့ဗ်ာ"

ဤသုိ႔လွ်င္ ရာမန္၏ အကူအညီေတာင္းခံမွဳေၾကာင့္ ဖူးခက္ျမိဳ႕မမွ ဖူးခက္ျမိဳ႕အဝင္ ဆာရက္ဆင္တံတားၾကီးရွိ ရဲဂိတ္သုိ႔ သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ကုိသက္ခုိင္တစ္ေယာက္ကားေမာင္းရင္း အပ်င္းေျပေျပာျပခဲ့ေသာ ရေနာင္းျမိဳ႕မွ ရာမန္၏ ပင္လယ္ဓားျပ ဇာတ္လမ္းမွာေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ေလ၏။

"ဒီလုိဗ်။ အမွန္ေတာ့ ရာမန္ဟာ ရေနာင္းဆိပ္ကမ္းဖက္ကုိ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေရာက္ေနခဲ့တာလုိ႔ဆုိတယ္။ ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ငယ္သလဲဆုိရင္ ရေနာင္းကုိ ပထမဆံုးအၾကိမ္သူေရာက္တုန္းက သူ႔အသက္ဟာ ဆယ့္ေလးႏွစ္ပဲ ရွိေသး သတဲ့ဗ်ာ။ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားသိထားတဲ့ ရာမန္၊ရေနာင္းမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေနခဲ့တယ္ဆုိတာ တဆက္တည္း ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိေျပာတာ။ အမွန္က ဆယ့္ေလးႏွစ္သားကတည္းက ရေနာင္းကုိ ေရာက္ေနတာ။ ျပန္လုိက္သြားလုိက္ ဆုိပါေတာ့။ဒါေပမဲ့ ပထမအၾကိမ္မွာေတာ့ ရေနာင္းကေန မႏၱေလးကုိ သံုးႏွစ္ေက်ာ္မွ ျပန္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ဘာေၾကာင့္လဲဆုိ ေတာ့ ရာမန္ဟာ ရေနာင္းေထာင္မွာ ပင္လယ္ဓားျပမွဳနဲ႔ ေထာင္က်ေနခဲ့လုိ႔ပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ား မအံ့ၾသနဲ႔။ ရာမန္ဟာ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္မုိ႔ ကေလးသူငယ္ဥပေဒအရ ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ေပါ့လုိ႔ေျခာက္ႏွစ္ပဲက်တာ။ ေနာက္ပုိင္းထုိင္းဘုရင့္ သမီးေတာ္ရဲ့ ကေလးသူငယ္ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔ရဲ့ အကူအညီေၾကာင့္ သံုးႏွစ္ပဲ ေထာင္ထဲမွာေနခဲ့ရတယ္။ သူ႔အမွဳတြဲ ဆယ့္ငါးေယာက္ကေတာ့ ေထာင္ဒဏ္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အထိ က်ၾကတယ္။ က်မွာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဴးလြန္တဲ့ အျပစ္ကလည္း ငါးဖမ္းစက္ေလွ တစီးလံုးမွာ ရွိသမွ်ေလွသားေတြကုိ သတ္ျဖတ္၊ ေရထဲကန္ခ်။ လုယက္ဖ်က္ဆီး မီးေလာင္တုိက္သြင္းျပီး ကၽြန္းတကၽြန္းေပၚကုိ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ အမွဳကုိး "

"ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆယ့္ေလးႏွစ္သားရာမန္ဟာ ရေနာင္းေရာက္စမွာ မအူမလည္နဲ႔ ငါးဖမ္းေလွေပၚေရာင္းစားခံရတဲ့ ဘဝကုိ ေရာက္ရာက ဒီီဇာတ္လမ္းကုိ ၾကံဳရ၊ဒီျပစ္မွဳကို က်ဴးလြန္တဲ့စာရင္းထဲမွာ ပါရတာပါပဲ။ ကေလးမုိ႔ဘာမွ သိနားလည္ပံုမရ။ တကယ္တမ္းလည္း သူကုိယ္တုိင္ ဒီလုိရက္စက္တဲ့ျပစ္မွဳၾကီးကုိ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ပါဝင္က်ဴးလြန္ခဲ့ပံုမရပါဘူး။ ရာမန္ လုိက္သြားတဲ့ငါးဖမ္းစက္ေလွရဲ့နာမည္က ဗမာလုိေျပာရရင္ "နဖူးစာ"တဲ့ဗ်။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီငါးဖမ္းစက္ေလွရဲ့ပဲ့နင္းဟာ နာမည္ေက်ာ္ထုိင္းလူမ်ဳိး လူဆုိးဗုိလ္ စာရင္းဝင္ေနသဗ်ာ။ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အဲဒီလူကုိ ရေနာင္းတျမိဳ႕လံုးက လြိဳင္ေဆာ့ဖ္ (အေလာင္းတစ္ရာျပည့္ေအာင္ လူသတ္ခဲ့သူ)လုိ႔ေခၚၾကသတဲ့။လြိဳင္ေဆာ့ဖ္ရဲ့ဇနီးအသုိင္းအဝိုင္းဟာ ရေနာင္း ျမိဳ႕က မ်က္ႏွာၾကီးအသုိင္းအဝို္င္းမုိ႔ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္တစ္ေယာက္ သူ႔မိန္းမမ်က္ႏွာနဲ႔ ထင္တုိင္းၾကဲႏိုင္ခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။ဒါေပမဲ့ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္ဟာ လူဆုိးလူလည္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ သူက ဗမာေလွသားေတြကုိခ်ည္း သီးသန္႔ေမြးထားျပီး လုိသမွ် ေငြေၾကး ထုတ္ေပးတယ္။ေငြရတဲ့အလုပ္မွန္သမွ် အကုန္လုပ္တယ္။ဗမာဖက္ကမ္းေကာ့ေသာင္းက ငါးခုိးေရာင္းမဲ့သူ၊ သစ္ခိုးေရာင္း မဲ့သူ၊သတၱဳခိုးေရာင္းမဲ့သူေတြကုိ သူ႔ေလွသား ဗမာေတြကုိ ေငြထုတ္ေပးျပီး တရားမဝင္ဝယ္ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ေတြလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။"

"လိြဳင္ေဆာ့ဖ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဥပေဒနဲ႔ မလြတ္ကင္းတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ျပိဳင္ဖက္ကုိ အျပတ္ရွင္းရတာ၊ႏွဳတ္ပိတ္တဲ့သေဘာ ပင္လယ္ျပင္မွာ လူသတ္ျပီး အေလာင္းကုိေရထဲမွာ လက္စေဖ်ာက္ရတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိသတဲ့။သူဟာ နဖူးစာစက္ေလွရဲ့ စက္ခန္းေပါင္းမုိးေပၚမွာ စက္ေသနတ္ၾကီးတစ္လက္တင္ႏိုင္တဲ့ သံုးေခ်ာင္း ေထာက္ေဒါက္တခုတင္ျပီး ဗမာ့ေရတပ္က တန္ေကးေလွေတြကုိခံပစ္ဖူးသတဲ့ဗ်ာ။ ဗမာေရတပ္တန္ေကးစက္ေလွဆုိတာ ဒီလုိဗ်။ ဗမာေရတပ္ဟာ ထုိင္းတန္ေကးငါးဖမ္းစက္ေလွေတြကုိ ဖမ္းျပီး ေရတပ္သံုးစက္ေလွအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသံုးခဲ့ ၾကလုိ႔ဗ်။ထုိင္းငါးဖမ္းစက္ေလွပံုစံျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ငါးခုိးဖမ္းတဲ့ ထုိင္းေလွေတြကုိ အေၾကာင္ရုိက္ျပီး ဖမ္းႏုိင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလုိနဲ႔ လိြဳင္ေဆာ့ဖ္ဟာ(အေလာင္းတစ္ရာဗုိလ္္)ဆုိတဲ့ နာမည္တစ္လံုးရလာတာဆုိပါေတာ့။ဒါေပမဲ့ လိြဳင္ေဆာ့ဖ္ရဲ့ နာမည္ခံ မူလ အလုပ္ကေတာ့ ငါးဖမ္းစက္ေလွပဲ့နင္းၾကီးပါပဲ"

"တေန႔ေတာ့ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္နဲ႕ဗမာေလွသားအဖြဲ႕ဟာ သူ႔စက္ေလွန႔ဲ ထုိင္းျမန္မာနယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ အက္ဒမန္ ပင္လယ္ထဲကုိ ငါးဖမ္း ထြက္ခဲ့ၾကေရာဆုိပါေတာ့။အမွန္ေတာ့ဗ်ာ ထုိင္းငါးဖမ္းစက္ေလွေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အက္ဒမန္ ပင္လယ္ထဲကုိ ငါးဖမ္းထြက္တယ္ဆုိတာ ဗမာျပည္ေရပုိင္နက္ထဲက ငါးေတြကုိ တရားမဝင္ခုိးဖမ္းဖုိ႔ထြက္ခဲ့ၾကတာ ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ထုိင္းပင္လယ္ျပင္မွာ ငါးဖမ္းမိတဲ့ႏွဳန္းနဲ႔ ဗမာေရပုိင္နက္မွာ ငါးဖမ္းမိတဲ့ႏွဳန္းဟာ အဆမတန္ကြာျခား တယ္ဆုိပဲ။တခ်ဳိ႕အေျပာအရဆုိ ထုိင္းပင္လယ္ျပင္မွာ ငါးေတာင္မရွိေတာ့ဘူးဆုိတယ္။ဒါလည္း သိပ္သဘာဝက်တယ္။ ထုိင္းငါးဖမ္းစက္ေလွေတြက ေခတ္မီငါးဖမ္းစံနစ္ေတြ၊ ငါးဖမ္းကိရိယာေတြကို အသံုးျပဳတာေၾကာင့္ ထုိင္းပင္လယ္ျပင္မွာ ငါးမ်ဳိးတုန္းကုန္ျပီး၊ ဘာနည္းပညာမွ မရွိတဲ့ ဗမာျပည္ေရပုိင္နက္မွာ ငါးေတြရွိ ေနေသးတဲ့သေဘာပါပဲ။ဒီေတာ့ ထုိင္းငါးဖမ္း စက္ေလွေတြက ဗမာ့ပင္လယ္ျပင္မွာ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ငါးဖမ္း ဖုိ႔အတြက္၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမတုန္းဆုိျပီး ဗမာေရတပ္ကုိ လွမ္းညွိၾကတာေပါ့။"

"ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဗမာ့ေရတပ္မေတာ္ကလည္း ဘာသားနဲ႕ထုထားတာမုိ႔တုန္း။ေခတ္ဆုိးေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ ဆုိေတာ့ ပုိဆုိးသေပါ့။ခင္ဗ်ားမွတ္မိလား။ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းခြဲ(၁)ရဲဘက္မွာ ဆံုခဲ့တဲ့ ဗုိလ္မွဴးမ်ဳိးေဆြနဲ႔ တပ္ၾကပ္ၾကီး ထြန္းထြန္းဦးတုိ႔ဟာ ဒီေကာ့ေသာင္းရေနာင္း ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ထုိင္းငါးဖမ္းစက္ေလွတစီးကုိ အေပ်ာက္ ရွင္းတဲ့အမွဳနဲ႔ ေထာင္က်လာၾကတာေလ။ၾကံဳတုန္းေျပာရအံုးမယ္။ထုိင္းငါးဖမ္းစက္ေလွေတြမွာ အခုသံုးေနၾကတဲ့ ေခတ္မီ ငါးဖမ္းနည္းစံနစ္ေတြငါးဖမ္းကိရိယာေတြဟာ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း အစက ဒီေလာက္ အဆင့္ျမင့္မွန္းမသိပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ဖူးခက္မွာဆံုျပီး ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္တရုတ္ကျပား မစၥတာဝူးဆုိတဲ့ သေဘာၤအေရာင္းကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ကုိ ရွင္းျပဖူးလုိ႔သိေနတာဗ်။"

"ခုေခတ္ကာလ ငါးဖမ္းတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ထင္ေနသလုိ စက္ေလွတစီးနဲ႔ ဟိုဟုိဒီဒီေလွ်ာက္ေမာင္းျပီး ငါးရွိမယ္ထင္တဲ့ ေနရာကုိ ငါးဖမ္းပုိက္လုိက္ခ်ျပီး ဖမ္းေနၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ငါးအုပ္ တန္ခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ ကိရိယာကုိ နည္းပညာအဖြဲ႕ေတြဆီကေန ဝယ္ၾကရတာတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီလုိ အခ်က္အလက္နဲ႔ ကိရိယာေရာင္းစားေနတဲ့ ကုမၸဏီေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနျပီတဲ့ဗ်။ ဒါတင္ဘယ္ကအံုးမလဲ။ ဘယ္ငါးအမ်ဳိး အစားေတြ တေနရာတည္းကုိ စံုျပံဳေရာက္လာေအာင္ လယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ နည္းပညာကုိလည္း ဝယ္ၾကရတာပဲခင္ဗ်ာ။ ဥပမာဆုိပါေတာ့ ကင္းမြန္လုိ႔ေခၚတဲ့ ျပည္ၾကီးငါးေတြ တေနရာတည္းကို စုျပဳံေရာက္လာေစခ်င္ရင္ ငါးဖမ္းေလွရဲ့ ေအာက္ေျခ ပင္လယ္ေရထဲ မွာ မီးလံုးတမ်ဳိးထြန္းထားရသတဲ့။ အဲဒီမီးေရာင္ကုိ ကင္းမြန္ေတြ ျမင္ရင္ တေနရာတည္းကုိ စုျပံဳတုိးလာၾကေရာတဲ့။ က်ေနာ္ခန္႔မွန္းသိသေလာက္ တခ်ဳိ႕ပုိးဖလံေတြ မီးေရာင္ရွိရာကုိ တုိးဝင္လာၾကတဲ့သေဘာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ မမွတ္မိတဲ့ ငါးတမ်ဳိးရွိေသးတယ္။အဲဒီငါးမ်ဳိးက်ေတာ့ ငါးဖမ္းစက္ေလွထဲကေန စီဒီျပား တခ်ပ္ဖြင့္ျပီး ပင္လယ္ေရေအာက္မွာ အသံလွဳိင္းတမ်ဳိးျဖစ္ေပၚေစသတဲ့။အဲဒီအသံလွဳိင္းတုန္ခါသံေၾကာင့္ အဲဒီငါးေတြဟာ တေနရာတည္းကုိ စုျပံဳေရာက္လာျပန္ေရာတဲ့ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားၾကားဖူးမလားပဲ။ ငွက္သုိက္လုိ႔ေခၚတဲ့ ငွက္အံဖတ္ေတြ အံထုတ္တတ္တဲ့ ဇီဝဇုိးငွက္ ေတြကုိ၊ စီဒီျပားတခ်ပ္ဖြင့္ျပီး ငွက္ေတြအမ်ားၾကီး စုေဝးလာေအာင္ ျမဴဆြယ္တဲ့နည္းလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ေအးေပ့ါဗ်ာ။ဒီေခတ္ကာလမွာ ငွက္သုိက္ကုိ ပင္လယ္ထဲက ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးေတြေပၚမွာ လုိက္ရွာစရာ မလုိပဲ ပင္လယ္ကမ္းေျခက အိမ္အုိေဟာင္းၾကီးေတြဆီ လာျပီး အသိုက္ဖြဲ႔ေအာင္ မွ်ားေခၚႏုိင္ျပီဆုိပါစုိ႔။ ဆုိနာလုိ႔ေခၚတဲ့ ကိရိယာတမ်ဳိးကလည္း ပင္လယ္ေရေအာက္မွာရွိတဲ့ ငါးအုပ္ေတြကုိ ကီလုိမီတာအေတာ္လွမ္္းလွမ္းကေန ၾကည့္ ႏုိင္သိ ႏုိင္တယ္ဆုိသဗ်"

"က်ေနာ္ေတာ့ မစၥတာဝူးရဲ့ေခတ္မီငါးဖမ္းနည္း နိသရည္းေတြကုိ နားေထာင္ရင္း တခ်ိန္မွာ ကုလားနဲ႔ငါး အရုပ္ေရးၾကည့္ ရမယ္ဆုိတဲ့ အတိတ္လိုလုိ တေဘာင္လုိလုိ စကားကုိ ေျပးသတိရမိေတာ့တာပါပဲ။ကုလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ ငါးကေတာ့ ဒီနည္းေတြနဲ႔သာ ဖမ္းေနရင္ မၾကာခင္မ်ဳိးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မွာအမွန္ပဲ။ ကုလားကုလားဆုိလုိ႔ ရို္င္းတယ္ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ႏွဳတ္က်ဳိးေနလုိ႔ပါ။ဒီဖက္က အိႏၵိယေသြးပါတဲ့ဗမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုလားေခၚရင္ မၾကိဳက္ၾကတာ က်ေနာ္သတိျပဳမိပါတယ္။ခက္ေနတာက အိႏၵိယလူမ်ဳိးနဲ႔ငါး အရုပ္ေရးၾကည့္ရမယ္လုိ႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း မူလတေဘာင္နဲ႔ လြဲရံုမက အသံကာရန္ပါ မညီျပန္ဘူး။ငါးဖမ္းနည္းဖက္ ေခ်ာ္ေတာေငါ့သြားတာနဲ႔ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္ ပင္လယ္ဓားျပ ဇာတ္လမ္း ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေအာ္ ။ သူတုိ႔ ငါးဖမ္းထြက္လာၾကတယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲဒီရက္ပုိင္းေတြက ဗမာေရတပ္နဲ႔ ညွိရတာ အဆင္မေျပဘူးဆုိပဲ။ဒါနဲ႔ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္လည္း ထံုးစံအတုိင္း ဗမာ့ပင္လယ္ျပင္ထဲ ကုိ ဗမာ့ေရတပ္ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ေန႔ဖက္မွာ ထုိင္းဘက္၊ညဘက္မွာ ဗမာေရပုိင္နက္ထဲ တရားမဝင္၊ဝင္ျပီး ငါးခုိးဖမ္းၾက ေရာဆုိပါေတာ့။ ညွိလုိ႔ႏွဳိင္းလုိ႔ မရပဲ ခိုးဝင္ဖမ္းရတာဆုိေတာ့ က်ီးလန္႕စာစား ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ"

"ဒီလုိနဲ႔တေန႔ေသာရက္၊တစ္ခုေသာညမွာေတာ့ သူတုိ႔ဗမာေရပုိင္နက္ထဲမွာ ငါးဖမ္းပုိက္ေတြခ်ျပီး ငါးခုိးဖမ္းေနၾကတုန္း၊ ျဗဳန္းဆုိ ဗမာဘက္ျခမ္း ပင္လယ္ျပင္ဆီကေန သူ႔တုိ႔သေဘၤာရွိရာကုိ မီးနီဖြင့္ျပီး အရွိန္နဲ႔ခုတ္ေမာင္းလာေနတဲ့၊ စက္ေလွ တစ္စီးကုိ ညအေမွာင္မွာ စက္ေလွမီးေရာင္နဲ႔လွမ္္းျမင္ၾကရသတဲ့ဗ်။မီးနီဖြင့္ျပီး ေမာင္းတယ္ဆုိတာ ဗမာ့ေရတပ္က တုိက္ေရယာဥ္ေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတာမုိ႔ ဗမာေရတပ္သူတုိ႔စက္ေလွကုိ လုိက္ဖမ္းပဟဆုိျပီး အလန္႔တၾကားနဲ႔ ငါးဖမ္းပုိက္ၾကိဳးေတြကို ကမန္းကတန္းျဖတ္၊ စက္ေလွကုိ စက္ကုန္ဖြင့္၊ ေမာင္းေျပးၾကေရာေပါ့။ငါးဖမ္းပုိက္ၾကိဳးေတြကုိ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖတ္ပစ္လုိက္ရတာေၾကာင့္ ထုိင္းဘတ္သိန္းခ်ီျပီး ဆံုးရွဳံးရသတဲ့ဗ်။လြိဳင္ေဆာ့ဖ္က လူလည္ဆုိေတာ့ စက္ေလွကုိေမာင္းေျပးေနရင္း ေနာက္ကလုိက္ လာတဲ့စက္ေလွကုိ အကဲခတ္ျပန္ေတာ့ မီးနီဟာ တခ်က္တခ်က္ ျပန္ျပန္ စိမ္းသြားသတဲ့ဗ်။ဒီမွာတင္ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္က သံသယ နည္းနည္းရွိလာလုိ႔ စက္ေလွကုိ အရွိန္ေလ်ာ့ျပီး ေသခ်ာ ေအာင္ေစာင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ ေနာက္ကလုိက္လာတဲဲ့ စက္ေလွဟာ ဗမာေရတပ္က စက္ေလွမဟုတ္ပဲ သူတုိ႔လုိ ထုိင္းငါးဖမ္းေလွပဲျဖစ္ေနသတဲ့ဗ်။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီစက္ေလွဟာ ငါးဖမ္းထြက္လာတဲ့ ေလွေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဗမာပုိင္ဘိတ္ ကၽြန္းစုတဝုိက္ကေန ပုဇြန္ေတြကို ထုိင္းဖက္ကမ္းဆီ၊ကယ္ရီသယ္လာတဲ့ ေလွတဲ့ဗ်"

"ဒီမွာတင္ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္ဟာ ငါးဖမ္းရတာက အဆင္မေျပရတဲ့အထဲ၊ ဗမာေရျပင္ထဲကုိ ခုိးဝင္တဲ့စက္ေလွခ်င္း အတူတူ သူလုိ လူမ်ဳိးကုိ အလန္႔တၾကားျဖစ္ေအာင္၊ဘတ္သိန္းခ်ီတန္တဲ့ သူ႔ငါးဖမ္းပုိက္ေတြဆံုးေေအာင္ လုပ္ရပါ့မလားဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္နဲ႔ လူမုိက္ဇာတိျပေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ပဲ့နင္းလြိဳင္ေဆာ့ဖ္ဟာ သူ႔ေနာက္က လုိက္လာတဲ့ငါးဖမ္းစက္ေလွကုိ ေစာင့္ေန လုိက္တယ္။ သူ႕ေလွသားေတြကုိလည္း အသင့္အေနအထားရွိေနၾကဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး အတုိခ်ဳပ္ရရင္ လြိဳင္ေဆာ့ဖ္နဲ႔ သူ႕ဗမာေလွသားအုပ္စုဟာ ပုဇြန္ဖမ္းတဲ့စက္ေလွေပၚကုိ အတင္းတက္ျပီး စီးနင္းပါ ေတာ့တယ္။ ဂ်စ္ကန္ ကန္၊ကလန္ကဆန္လုပ္တဲ့ ပုဇြန္ဖမ္းစက္ေလွက ေလွသားေတြကုိ လက္စတံုးသတ္တယ္။ အေလာင္းေတြကုိ ေရထဲ ကန္ခ်တယ္။ တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္တဲ့ေလွသား တခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ ငါးထည့္တဲ့ ေလးဂါလံဝင္ ပလပ္စတစ္ပံုး တလံုးစီေဝေပးျပီး ေရထဲကန္ခ်တယ္။ ကီလုိခ်ိန္ေထာင္ခ်ိန္တဲ့ပုဇြန္ေတြကုိ သိမ္းယူတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဲဒီစက္ေလွကုိ မီးတင္ရွဳိ႕ျပီး ထုိင္းျမန္မာေရျပင္နယ္နိမိတ္နားက ကၽြန္းတကၽြန္းမွာ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႕ထုိးခြဲပစ္လုိက္ေရာတဲ့ဗ်ာ။ ေအးေလ။ အဲဒါ ပင္လယ္ဓားျပေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီစက္ေလွမွာ ခင္ဗ်ားဘုိင္ၾကီးလုိ႔ေခၚေနတဲ့ ရာမန္ ပါတယ္။ ဆယ့္ေလးႏွစ္သား အက္ဒမန္ပင္လယ္ဓားျပရာမန္ေပါ့ "

"ၾဆာဒင္ႏွင့္ ျမတ္ဘုရားေရႊတိဂံု"

(မင္းဒင္)

(၁)

(ျမတ္ဘုရားေရႊတိဂံု၊ေလးဆူဓာတ္ေတာ္ခုိလွဳံ၊ရည္စူးလုိ႔သာ ဖူးေမွ်ာ္ပါကုန္၊ေျခာက္သြယ္မီးေရျပည့္စံု၊ကၽြန္းဇမၺဴမွာ အံ့ခ်ီး၍ မကုန္။)၂ (သိဂၤုတၱရေတာင္ေသလာမွာ၊ မ်ားေဝေနယ်ာသဒၶါပြားဖုိ႔၊ထင္ရွားစြာပဲၾကံဳ၊တည္ထားဓာတုေစတီ၊ ေမြသရီဓာတ္ ေပါင္း ကၽြန္းဇမၺဴမွာအံ့ခ်ီး၍မကုန္)၂

ဖူးခက္သုိ႔အျပန္၊ဆီးဂိမ္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာေသာင္တင္ေနေသာ ၾဆာဒင္သည္ ေအးခ်မ္းလွေသာ ေဆာင္းနံနက္တစ္ခုတြင္ ႏုိင္ငံ့က်က္သေရေဆာင္ ေလးဆူဓာတ္ပံုေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ျမတ္ၾကီး၏ အေနာက္ဖက္ေစာင္းတန္းမွေလွခါးထစ္မ်ားကုိ တထစ္ခ်င္းတက္လ်က္ရွိ၏။ လက္တဖက္တြင္ကားစိတ္ပုတီး၊ အျခားတဖက္တြင္ကားနားၾကပ္တပ္ထားေသာ အုိင္ဖုန္း ႏွင့္ျဖစ္၍ မလုိသူတုိ႔ကား မီးစတဘက္၊ ေရမွဳတ္တဘက္ဟု ဆုိၾကေပမည္။ အထက္ပါ သီခ်င္းသံသည္ ၾဆာဒင္၏ အုိင္ဖုန္း မွတဆင့္ တဘက္ေသာ နားတြင္ ဆုိ႔ထားသည့္ နားၾကပ္ငယ္အတြင္းမွ ထြြက္ေပၚေန ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဘုရားတရား၏ အရိပ္အာဝါသကား ေအးခ်မ္းလွပါဘိ။ ျခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ ၾဆာဒင့္ေနာက္ေတာ္မွ ေစာင္းတန္းေလွခါးကုိတထစ္ေလွ်ာ့ ကပ္လုိက္ေနၾကေသာ ကပၸလီ၊ေဖၾကည္ႏွင့္ေလမင္းသားတုိ႔၏ မၾကာမတင္က လြန္ေလျပီးခဲ့ေလသည့္ ဆီးဂိမ္းမွ ျမန္မာ့အားကစားအေၾကာင္း၊ ေဘာလံုးပြဲဒုိင္မ်ားအေၾကာင္း၊ မစင္ေျခာက္ေရႏွဴးသံ တုိ႔မွာကား ၾဆာဒင့္၏ က်န္တဖက္နား ကုိ ဧကန္ပင္ခါးေစ၏။ ကေလာေစ၏။ တခဏတာ ေအးခ်မ္းေနေသာ စိတ္အစဥ္ကုိ ေနျပင္းျပင္းမွာ ထုတ္အလွန္းခံရ သကဲ့သုိ႔ ပူေလာင္လွေခ်၏။

"စမူဆာမကြာ၊ ဒီေလာက္ရွင္းေနတဲ့ဂုိးကုိ လူကၽြံတယ္ဆုိျပီး လုပ္ပစ္တယ္။တမင္ညစ္တာကြ"

"နည္းျပလုပ္ေနျပီး ဟက္တူဟက္ဆုိတာေလးေတာင္ မသိဘူးတဲ့။အံ့ေရာ။ယူထားတာက ေဒၚလာသန္းခ်ီ"

"ဒုိင္ေတြေၾကာင့္ေပါ့ကြာ။ဒီဆီးဂိမ္းမွာ ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကုိလႊမ္းႏိုင္မဲ့ဆဲဆဲမွာ၊လက္မတင္ေလးလြတ္သြားတာ နာ လုိက္တာ"

အလယ္ပစၥယံဆီၤသုိ႔ေရာက္လာျပီျဖစ္၍ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးကုိဖူးေမွ်ာ္ႏုိင္ျပီျဖစ္ရာ ေလာကီအေရးတုိ႔ျဖင့္ ရတက္ မေအးျဖစ္ ေနၾကေသာ တပည့္ေက်ာ္ ေနာက္ေတာ္ပါတုိ႔ကုိ လူၾကီးပီပီ ၾဆာဒင္ဟန္႕လုိက္ရသည္။

"ေတာ္ၾကစမ္းကြယ္ရုိ႕၊ကုိရင္တုိ႔ဟာ တုိ႔ေရြႊပင္ရြာက ဖြားျမရီေျပာသလုိ "ေပါင္မရွိပဲေဘာကန္"ေနၾကသလုိပါကလား။ တႏုိင္ငံလံုးေပါင္းမွ ေခတ္မီအားကစားကြင္းဆယ္ကြင္းမျပည့္တဲ့တုိင္းျပည္က အားကစား၊ ကမၻာကုိလႊမ္းဖုိ႔ အခ်ိန္နည္းနည္း ေတာ့ေစာင့္ၾကအံုးစုိ႔ရဲ့။ ေတာ္ၾကပါေတာ့။ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဘုရားဖူးလုိက္ၾကစုိ႔"

(၂)

ေတာေခါင္ေခါင္ေက်းလက္မွာ ခ်က္ျမွဳပ္ခဲ့ေလသည့္ အညာသားၾဆာဒင္ကား တရပ္တေက်းအေဝးနယ္၊ ပင္လယ္ျပင္ၾကီး ထဲက ကၽြန္းငယ္ဖူးခက္တြင္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိးခုိေအာင္းခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ၾကီးကုိ ဖူးေမွ်ာ္မဝရွိ၏။ ဦးႏွိမ္ မာန္ေလွ်ာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ကန္ေတာ့၏။ထုိစဥ္ခဏ၌လည္း ေမြးရပ္ေျမေရႊပင္ရြာက ေရွးလူၾကီးသူမမ်ား၏ လုိအင္ဆႏၵ ေတာင့္ တသံကုိ ၾကားေယာင္မိ၏။"ရန္ကုန္ဆုိတာေရာက္ခဲ ဘိခ်င္းကြာ။ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးဖူးလုိက္ရရင္ အေမ့ႏုိ႔တလံုးဖုိးေက်ျပီ"ဟူသတည္း။

ၾကည္ႏူးဖြယ္ဘုရားရိပ္တြင္ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေလသည္မသိ၊သတိျပန္ဝင္လာသည့္အခါ ေနာက္ဖက္သုိ႔လွည့္အၾကည့္တြင္ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးကား မုိးတုိးမတ္တတ္ ေျခစံုရပ္လ်က္ရွိေနၾကဆဲျဖစ္ေလရာ ၾဆာဒင္မွာ နားမလည္ႏိုင္သည္ႏွင့္ အတန္ ငယ္ ဆတ္ေသာအသံျဖင့္ေငါက္ငန္းလိုက္ရေလသည္။

"ဟ၊ေကာင္ေတြ။ မင္းတုိ႔က ကြန္ျမဴနစ္ေတြလား။ဒါမွမဟုတ္ဘာသာမ်ားေျပာင္းသြားေလၾကေရာ့သလား။ေခတ္ကာလ သား သမီးမ်ား ခက္ခ်က္ကြာ။မိစၦာဒိ႒ိေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီထင္ပါရဲ့"

"အာ၊ ၾဆာဒင္ကလည္း တဆိတ္ရွိ ပိႆေလးနဲ႔ေဘးပစ္ဖုိ႔ပဲ ေခ်ာင္းေနတာကုိး။ဒီဘုရားၾကီးရဲ့ထီးေတာ္မွာ ဘယ္သူ႔ နာမည္ ထုိးထားတယ္ဆုိတာ ၾဆာဒင္မသိဘူးထင္တယ္။ဒါအကြက္ဆင္ထားတာေနာ္။ဘုရားကုိ ညအိပ္ယာဝင္တုိင္း ရွစ္ခုိးလည္း ရပါတယ္ၾဆာဒင္ရဲ့"

"ဟုတ္တယ္ၾဆာဒင္၊ ေတြ႔ရာဆင္းတုေတာ္ ေလွ်ာက္ျပီး ရွစ္ခိုးမေနနဲ႔အံုး။ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ ဒင္းတုိ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ အစားထုိးထား တာ။ ၾဆာဒင္ သူတုိ႔ဂြင္ထဲ ဝင္သြားမယ္ေနာ္"

"အင္း၊ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ျဖစ္ေနပါေရာလား။ အထက္ပစၥယံက ပတၱျမားမ်က္ရွင္ဘုရားေတာင္ ဘတ္ကီးရုိက္ခံရသလုိလုိ၊ အသံေတြထြက္ေနတယ္ေနာ္"

တပည့္ေက်ာ္သံုုးဦးထံမွ ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ဳိးစံုသည္ တီးဝုိင္းတုိက္ထားသည့္အလား တျပိဳင္တည္းထြက္ေပၚလာေလရာ ၾဆာဒင္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ကြင္းလယ္မွ ကန္သြင္းလုိက္ေသာ ေဘာလံုးကုိ ရုတ္ျခည္းမဖမ္းႏုိင္လုိက္သည့္ ဂုိးသမားႏွယ္ အငိုက္မိသြားေသာ္ျငား သူေတာ္ေကာင္းေလသံျဖင့္သာ တုန္႔ျပန္မိေတာ့သည္။

"မင္းတုိ႔ႏွယ္ကြာ။ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ေရာက္ေနတာေတာင္ ပူလြန္းခ်က္။အင္း၊ အဝိဇၨာ၊အဝိဇၨာ၊အဝိဇၨာဆုိတဲ့ အေမွာင္မ်ား တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းသကုိး"

(၃)

တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ မည္သုိ႔ဆုိေစ။ၾဆာဒင္ကား ဘုရားရွင္ေျခေတာ္ရင္းဆီသုိ႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲေရာက္ခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ လုပ္စရာ အလုပ္တုိ႔ကုိ တရစပ္ဆက္တုိက္လုပ္ေနမိ၏။ ေလးဘက္ေလးတန္မုဒ္ဦးတန္ေဆာင္းမ်ားအတြင္းမွ ဘုရားအဆူဆူတုိ႔ကုိ ရွစ္ခိုးပူေဇာ္၏။ေမြးနံေထာင့္တုိင္းမွာ ပန္းဆီမီးကပ္လွဴ၏။ေရခ်မ္းကပ္လွဴ၏။ အထူးသျဖင့္ ေမြးနံတုိင္းမွ ရုပ္ပြားေတာ္တုိ႔ကုိ ေရအၾကိမ္ၾကိမ္ ကပ္လွဴသပၸါယ္၏။ၾဆာဒင္လုိခ်င္ေသာဆုကုိ ႏွဳတ္တက္ရြရြ၊ရြတ္ဆုိကာ ဘုရားရွင္ထံအၾကိမ္ၾကိမ္ ေတာင္း ခံမိ၏။"ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ေျမးျမစ္မ်ား ေရငတ္ေသာ အငတ္ေဘးႏွင့္ မၾကံဳမေတြ႔ရပါလုိ၏ဘုရား"

ၾဆာဒင္၏ ဝပ္တြားခယမွဳႏွင့္ ဆုေတာင္းပတၳနာအျပဳအမူသည္ အစြန္းေရာက္ေလသေလာ မဆုိႏိုင္။ေနာက္ေတာ္ပါတုိ႔ထံမွ အသံထြက္လာျပန္ေလ၏။

"ေတာ္ရံုေပါ့ၾဆာဒင္ရယ္။ရွစ္ခိုးေနလုိက္တာ ခါးေတာင္သြင္သြင္က်ဳိးမတတ္။ၾဆာဒင္ ေရသပၸါယ္ေနပံုက ဘုရားရွင္ကုိ ေတာင္ ပါရာစီတေမာ့ တုိက္ရမဲ့ကိန္းေရာက္ေနျပီဗ်"

သည္တၾကိမ္တြင္ကား ၾဆာဒင္သည္ ေဘာလံုးလာရာလမ္းကုိ ၾကိဳတင္သိႏွင့္ေနသည့္ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာပါးနပ္လွစြာေသာ ဂုိးသမား၊ေဘာလံုးကုိ ပုိင္ႏိုင္စြာဖမ္းယူလုိက္ႏိုင္သည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ အိပ္ေထာင္ထဲမွ စာရြက္တရြက္တရြက္ကုိ ေနာက္ ေတာ္ပါမ်ားထံ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ၾကီးကမ္းေပးလုိက္ရင္း.....။

"ေရာ့၊ ကုိယ္ေတာ္ေတြ ဖတ္ၾကည့္။ဒါ ၾဆာဒင့္မိတ္ေဆြ ကဗ်ာ့အေက်ာ္အေမာ္ကုိရင္ဟယ္ရီေရးထားတဲ့ကဗ်ာ။ ၾဆာဒင့္ အတြက္ ၾဆာဒင္ ပူတာမဟုတ္ဘူး။ ေျမးျမစ္ေတြ ေရငတ္ကုန္ေတာ့မဲ့ ဘဝမုိ႔ ဒီေလာက္ ရွစ္ခုိးဦးတင္ဆုေတာင္းေနတာ"

သူတုိ႔ထံကမ္းေပးလုိက္ေသာ စာရြက္ေပၚရွိ ၾဆာဒင္ကုိယ္တုိင္အြန္လုိင္းမွ ကူးယူထားသည့္ ကဗ်ာကုိ ၾဆာဒင္အလြတ္ရ လ်က္ရွိ၏။ အထူးသျဖင့္ "ေရလမ္းေတြ တြင္တြင္ က်ဥ္းပါလိမ့္၊ေရဆင္းဟာအလ်ဥ္ေႏွးကာပ၊ ရင္ေသြးေတြေရမဝႏိုင္ဘူး"ဟူေသာ စာသားသည္ ၾဆာဒင့္ရင္ကုိ ျပင္းစြာနင့္ေစ ၏။အဆုိပါကဗ်ာကုိ အျပည့္အစံုေဖာ္ျပရေသာ္ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလသည္။

မဟာနဒီ၏စ်ာပနနိဒါန္း
အေၾကအညာဆက္ေပး၊
ေျပ(ျပည္)ျမန္မာအသက္ေသြးမို႕၊
ရတက္မေအးပါမဟာနဒီ။
ျမစ္ႏွစ္စင္းဟာ၊
ျမစ္မင္းမဟာျဖစ္၊
ၾကာရစ္ေလၿပီ။
ခင္ဝမ္းရဲ႕ဧရာဝတီ၊
ေရႊဝါျပည္ရဲ႕ဇာတိသမိုင္း။
မျပစ္မွားေလနဲ႕၊
ျမစ္ဖ်ားမွာဆည္ေတြပိတ္ရင္ျဖင့္၊
အျပစ္မ်ားစြာႂကြယ္ေနလိမ့္ေပမေပါ့၊
ေရဆိပ္ေတြမေသြခမ္းပါလို႕၊
ေရလမ္းေတြတြင္တြင္က်ဥ္းပါလိမ့္၊
ေရဆင္းဟာအလ်ဥ္ေႏွးကာပ၊
ရင္ေသြးေတြေရမဝႏိုင္ဘူး၊
ေဂဟေတြျဖစ္စဥ္ပ်က္႐ံုမက၊
ျမစ္ျပင္နက္တိမ္ေကာကာ၊
က်ိန္ေျပာပါမွ“ျမစ္”ဆုိရပါလွ်င္၊
ေခတ္ကိုျပတဲ့ေၾကးမံုအင္မွာ၊
ေတးပံုျပင္စာတင္ႏိႈင္းလာသမွ်ဟာ
ကြယ္ ... ရာဇဝင္႐ိုင္း။

(ဟယ္ရီလြင္)

(၄)

ကုိရင္ဟယ္ရီ၏ ကဗ်ာကုိ သံုးဦးသားေခါင္းခ်င္းဆုိင္ ဖတ္ရွဳျပီးခ်ိန္တြင္ ေရွ႕တန္းတုိက္စစ္မွဴးမ်ားႏွင့္တူလွစြာေသာ တပည့္ ေက်ာ္တုိ႔သည္ ဂုိးသမားလက္မွ ျပန္အံထြက္လာသည့္ ေဘာလံုးကုိ ျပန္ကန္သြင္းရန္က်ဳိးပမ္းလုိသည့္ ေလသံျဖင့္ "လက္စသတ္ေတာ့ ၾဆာဒင္က ျမစ္ဆံုအေရးကုိ ပူပန္ေနသကုိး။ၾဆာဒင့္နွယ္။ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ေရာက္ေနတာေတာင္ ပူလြန္းခ်က္။အင္း၊ အဝိဇၨာ၊အဝိဇၨာ၊အဝိဇၨာဆုိတဲ့ အေမွာင္မ်ား တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းသကုိး"ဟု ၾဆာဒင့္ေလသံ အတုိင္း ထပ္တူေခ်ပၾကပါေသး၏။သုိ႔ေသာ္ အဆုိပါကန္ခ်က္မွာ ဂုိးတန္းေပၚေက်ာ္သြား မည့္အေရးကုိ ၾကိဳတင္သိျမင္ ေနျပီျဖစ္ရကား ၾဆာဒင္သည္ ေစာင္းတန္းေလွခါးထစ္မ်ားကုိ တထစ္ခ်င္းဆင္း ေနရင္း အုိင္ဖုန္းျဖင့္ နားေထာင္လက္စ သီခ်င္းႏွင့္သာ ဆက္၍ ႏွစ္ပါးသြားေနလုိက္ေတာ့သည္။ ေစတီေတာ္ၾကီးဆီမွ ဆည္းလည္းသံတုိ႔သည္ ၾဆာဒင္၏ ဆုေတာင္းကုိ တခၽြင္ခၽြင္ ျမည္သံျဖင့္ ပုိင္ေစ၊ျပည့္ေစ ဆုိေနဟန္ေပတကား။

(ကႆပဂုံ၊ေကာဏဂံု၊ ကကုသန္ဘုရား ေဂါတမဘုရားရယ္ ရည္စူးလုိ႔သာ ပူေဇာ္ၾကကုန္ ေမြသရီေလးဆူဓာတ္ပံု ကၽြန္းဇမၺဴ မွာ အံ့ခ်ီး၍မကုန္။တန္ခုိးေတာ္ဂုဏ္၊ ဗုဒၶျမတ္ဘုရား ဆံေတာ္စံု၊ တည္ထားပံု အဓိကရထင္ရွားစြာပဲၾကံဳ၊ ဟုိေရွးက ကုန္သည္ညီေနာင္တူစံု မဇၨ်ိမကုိသြား၊ ဘုရားပြင့္တာနဲ႔အခါၾကံဳ၊ ပ်ားမုန္ဆြမ္းေတြလွဴပါကုန္၊ အေဟာဝတျပည့္စံု မေနာ ဟဒယေမြ႔ပံု၊ အနာဂတံ ဥာဏ္ေတာ္အဟုန္ခ်ီးျမွင့္ပါတဲ့ ရွစ္ဆူသရီဓာတ္ပံု)

ဖူးခက္ျမန္မာ ခရီးသြားလာေရး ဝန္ေဆာင္မွဳလုပ္ငန္း

အေရာင္းသြက္စာအုပ္မ်ား။ (စာေပေလာက)

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

တြံ သင္သည္ ဧ၀ံ ဤသုိ႔ ဂဏွာဟိ မွတ္ေလေလာ့

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

မဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ သက္ေသအရာ၌တည္ေစသတည္း။

နားလည္မွဳ ေျပလည္မွဳ ရရွိျခင္း

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

ၾဆာဒင္ႏွင့္ေရႊပင္ရြာမွ ပုိ႔သေသာေမတၱာ ။

ေတြးပူမိတယ္။

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္(၂)

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္(၂)

Article 0

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္(၂)

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

ႏွစ္သစ္ဦး ရင္တြင္းစကား

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

"ၾဆာဒင္ႏွင့္ ျမတ္ဘုရားေရႊတိဂံု"

ေမာင္ဝိတ္အတြက္ မင္းဒင္ရဲ့မွတ္္ခ်က္