၂၁၊၀၅၊၂၀၁၄ ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးအပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္။မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

အခန္း(၃၅)

ထုိင္းဓားျပဇာတ္လမ္းထဲက သက္ခိုင္

ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ေနထုိင္စဥ္ကာလအတြင္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထဲတြင္ က်ေနာ္အလြယ္တကူေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ သည့္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုရွိခဲ့၏။ထုိသုိ႔မေမ့တဲ့ႏုိင္ျဖစ္ရျခင္းမွာ အတိတ္ရာဇဝင္ထဲကရန္ဘက္၊ယုိးဒယားျမန္မာတည္းဟူေသာ လူမ်ဳိးစြဲ စိတ္ဓာတ္ ေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သလုိ ထုိင္းလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕၏ႏိုင္ငံျခားသား(အထူးသျဖင့္ျမန္မာလူမ်ဳိး)မ်ားအေပၚထားရွိသည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားတစ္ရပ္ ေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ ယင္းျပသနာတြင္ကိုသက္ခိုင္တစ္ေယာက္ က်ေနာ္ႏွင့္ေက်ာခ်င္းကပ္လ်က္ရွိေန ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ျဖင့္ ေျဖဆည္ရာရခဲ့သည္။ထုိဇာတ္လမ္းအျပည့္အစံုမွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္၏။

က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခုိင္ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕၌ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကသည္မွ၊မၾကာမတင္ကာလ၂၀၁၀ခုႏွစ္။ႏိုဝင္ဘာလတြင္ျဖစ္၏။ထုိေန႔သည္ ေနသာေသာေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ရေနာင္းမွ ကုန္အျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ ကုန္တင္ကား ေရာက္မည့္ေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နံနက္ ခုနစ္နာရီခန္႔ကတည္းက ဝထစ္အရပ္ရွိက်ေနာ့္ေစ်းဆုိင္ငယ္သု႔ိက်ေနာ္ေရာက္ေနခဲ့သည္။ကုန္ပစၥည္းမ်ားဆုိင္အတြင္း ေနရာခ်ထားျပီးခ်ိန္ သည္ နံနက္ကုိးနာရီခန္႔ရွိခဲ့ျပီ။

ဖူးခက္သုိ႔ေရာက္ေနေသာဇနီးသည္၊တပည့္ေက်ာ္၊ေက်ာ္ဝင္းေဌးတုိ႔ႏွင့္အတူ တိုယုိတာေအဗင္ဆာကားငယ္ကုိေမာင္းႏွင္လ်က္ အမ္မခန္ အရပ္ရွိေနအိမ္သုိ႔ က်ေနာ္ျပန္လာခဲ့ရာျခံဝသုိ႔အေရာက္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးက ျခံတံခါးကုိဆင္းဖြင့္ျပီး က်ေနာ္က ျခံတြင္းသုိ႔ ကားေမာင္းဝင္ လာခဲ့၏။ျခံဝင္းထဲသုိ႔ကားအေရာက္၊ မ်က္ႏွာစိမ္းသံုးေယာက္သည္ ျခံတံခါးပိတ္မည့္ေက်ာ္ဝင္းေဌး၏ ရင္ဘတ္ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းဖယ္ ရင္း ဝင္ေရာက္လာသျဖင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိက်ေနာ္က တတ္သမွ်မွတ္သမွ်ထုိင္းစကားျဖင့္လွမ္းေအာ္လုိက္မိသည္။

"ေဟ့၊ဖိ။ထမ္အလုိင္ခပ္ ထမ္အလိုင္ခပ္"
"ပူးလိ၊ပူးလိ။ပတ္စပုိ႔။ပတ္စပုိ႔"
အဆုိပါလူစိမ္းသံုးေယာက္၏အေျဖကုိ က်ေနာ္ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ေသာ္ျငား စိတ္ထဲတြင္မူမသကၤာလွေခ်။မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ ရဲဝန္ ထမ္းမဆုိသီးျခားပုိင္နက္နယ္ေျမတစ္ခုတြင္းသုိ႔ဝင္ေရာက္မည္ဆုိလွ်င္ သက္ဆုိင္ရာတရားရံုးတစ္္ခုခု၏ခြင့္ျပဳမိန္႔ (ဝါးရမ္း)ပါမွသာ ဝင္ခြင့္ရွိ ေၾကာင္း က်ေနာ္သိထားသည္။သုိ႔ေသာ္သူတစ္ပါးႏုိင္ငံတြင္စကားနည္းရန္စဲလုိသည့္ က်ေနာ္သည္ ထုိလူစိိမ္းသံုးေယာက္အနက္ တေယာက္ေသာပုဂၢိဳလ္ထုတ္ျပေနသည့္ ပလပ္စတစ္ကဒ္ေလာင္းထားေသာ ရဲဝန္ထမ္းကဒ္ကုိပင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ ပတ္စပုိ႔သံုးအုပ္  ကုိအသာတၾကည္ထုတ္ေပးလိုက္သည့္အခါ ဖြင့္၍ပင္ မၾကည့္ပဲ သူ႔အိတ္ကပ္တြင္းသုိ႔ထုိးထည့္လုိက္၏။တစ္စံုတစ္ခုေတာ့ျဖင့္ မွားယြင္း ေနေလျပီ။အႏၱရာယ္၏အေငြ႔အသက္ကို က်ေနာ္ရစျပဳလာသည္။ထုိလူစိမ္းသံုးဦးကုိ တစ္ဦးခ်င္းစီ အေသးစိတ္က်ေနာ္အကဲခတ္မိ၏။

အရပ္ပုပ်ပ္ပ်ပ္ႏွင့့္အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိပုဂၢိဳလ္မွာ ေနာက္လုိက္ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္ အရပ္ငါးေပခုနစ္ လက္မခန္႔ရွိသူမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။က်န္တစ္ဦးကား အရပ္အေမာင္းအေနေတာ္ႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့့္ျဖစ္၏။သံုးေယာက္စလံုး အတြင္းခံစပုိ႔ရွပ္ေပၚတြင္အနက္ေရာင္ဂ်ာကင္အက်ႌကိုယ္စီထပ္၍ဝတ္ထားၾကသည္။
"ခင္ဗ်ားတုိ႔အဂၤလိပ္လုိေျပာတတ္သလား"
ဟူေသာက်ေနာ့္အေမးကုိ သူတုိ႔အေျဖမေပးေခ်။က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္ကုိ ကားဂုိေဒါင္ၾကမ္းျပင္မွာထုိင္ခိုင္းေလရာ ေက်ာ္ဝင္း ေဌးမွာ ခ်ကျ္ခင္းထုိင္ခ်လုိက္ေသာ္ျငား က်ေနာ္ႏွင့့္ဇနီးသည္မူကား မာနကုိ ထိခုိက္သည္ဟုယူဆသျဖင့္ မထုိင္သည့္အခါ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္ရွိသူက ခါးၾကားမွေသနတ္ကုိထုတ္ခ်ိန္ရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ဇြတ္ထုိင္ခုိင္းေနျပန္သည္။အနီးရွိ ပလပ္စတစ္ကုလားထုိင္မ်ား ေပၚတြင္ က်ေနာ္ႏွင့့္ဇနီးျဖစ္သူ အသာထုိင္လုိက္ရ၏။ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ေက်နပ္ပံုမရသည့္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ပင္ သူ႔တပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ဦးကုိ က်ေနာ့္တအိမ္လံုးအား ေမႊေႏွာက္ေစေတာ့၏။ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္ပုခံုးမွာ လြယ္ထားသည့္ပုိက္ဆံအိတ္ဆီသုိ႔ဦး တည္လာသည္။ ဖြင့္ၾကည့္ေသာ္ ထုိင္းဘတ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ႏွင့္ဘဏ္ကဒ္သာေတြ႔သည့္အခါ မေက်မခ်မ္းေလသံျဖင့္ထုိင္းဘတ္ငါးသိန္း ေပးရမည္ ဟုေသနတ္ေထာက္ကာအၾကပ္ကုိင္ေတာ့၏။

ထုိင္းရဲအေယာင္ေဆာင္ထုိင္းဓားျပအဖြဲ႔ႏွင့္က်ေနာ္ထိပ္တုိက္တုိးေလျပီ။အမွားမခံေသာ အေျခအေနျဖစ္၍ အင္အားကုိခ်ိန္ဆၾကည့္ေသာ္တုန္႔ျပန္ႏိုင္သည့္ အေနအထားမရွိသည့္အဆံုး ဘဏ္ကဒ္အတြင္းမွ ေငြအကုန္ထုတ္ ေပးမည္ဟုေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ညွိႏွဳိင္းလုိက္ရသည္။
ပိန္ပိန္ပါးပါးလူႏွင့္အတူက်ေနာ္ေအတီအမ္စက္ရွိရာသုိ႔သြားေနခ်ိန္တြင္ က်န္ႏွစ္ဦးကား ဇနီးႏွင့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးတုိ႔ကုိ ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ ရင္းေစာင့္က်န္ရစ္သည္။ဤသုိ႔လွ်င္အိမ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိေအတီအမ္စက္မွဘဏ္လက္က်န္ေငြထုိင္းဘတ္ေျခာက္ေသာင္းကုိထုတ္ေပးလုိက္ရေတာ့၏။ က်ေနာ္တတ္ႏုိင္သည္မွာ သူတုိ႔အသံုးျပဳခဲ့ေသာကားနံပတ္ကုိအတိအက်မွတ္သားထားလုိက္ႏိုင္ရံု သာျဖစ္သည္။ နာက်ဥ္းခံျပင္းမွဳႏွင့္ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သူ႔ကုိမွ် အသိမေပးခဲ့ေခ်။ယုတ္စြအဆံုးကုိသက္ခုိင္ဖူးခက္မွာရွိေန သည္ကုိ သိလ်က္ႏွင့္ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ခဲ့။
ထိုဇာတ္လမ္းသည္ဤတြင္နိ႒ိတံခဲ့ျပီဟုသာ က်ေနာ္ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္ျငား ေနာက္တေန႔ညေနတြင္ က်ေနာ့္အိမ္ႏွင့္တကီလုိ မကြာေဝးသည့္ လမ္းမေပၚမွာ ထုိကားဟြန္ဒါစီဗစ္ကုိအမွတ္မထင္ေတြ႔လိုက္ရသည့္အခါ ကုိသက္ခိုင္ကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းဖုန္း ဆက္မိ သည္။ နာရီဝက္အတြင္း ကိုသက္ခုိင္တစ္ေယာက္သူ႔မိတ္ေဆြထုိင္းရဲဗုိလ္မွဴးခ်င္ခ်ဳိင္းႏွင့္အတူ က်ေနာ့္အိမ္သုိ႔ေပါက္ခ်လာ ေလေတာ့ သည္။

ခ်င္ခ်ဳိင္းႏွင့္ကုိသက္ခိုင္သည္ က်ေနာ္ခင္းျပေသာေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဇာတ္လမ္းကုိ ေသခ်ာနားစုိက္ေထာင္ၾကရင္း ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ အဆုိပါကားရွိရာသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားျပီး ေသခ်ာေၾကာင္းအတည္ျပဳေစ၏။ကားေခါင္းခန္းဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွ ေကာ္ရုပ္ကေလးသည္ မေန႔ကကဲ့သုိ႔ပင္ ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ျဖင့္ႏွဳတ္ဆက္ေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေခါင္းျငိမ့္လုိက္မိသည္။ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ က်ေနာ္ေငြထုတ္ ေပးခဲ့သည့္ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းေအတီအမ္ရွိရာသုိ႔ခ်ီတက္ၾကျပန္၏။ဆဲဗင္းအလဲဗင္းေငြရွင္းေကာင္တာမွ စီစီတီဗီကိုေနာက္ျပန္ရစ္ေစျပီး လိုအပ္ေသာအေထာက္အထားတုိ႔ကုိ အသင့္ပါလာသည့္ကြန္ျပဴတာသံုးစတစ္(Stick) ျဖင့္ကူးယူသည္။ မၾကာမီထုိင္းဝါယာလက္ ကားတစ္စီးထုိးဆုိက္လာကာ ထုိကားကုိရွာေဖြပံုစံျဖင့္ သိမ္းဆည္း၏။အဆုိပါကားပုိင္ရွင္မွာ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးျဖစ္ျပီး ထုိကိစၥႏွင့္ သူမ မပတ္သက္ေၾကာင္း ျငင္းဆုိေနသည္ဟု က်ေနာ္ခန္႔မွန္းမိသည္။ ကုိသက္ခိုင္ကား အံ့မခန္းေျခလွမ္း က်ဲလွသည္။

ကားေဘးမွာရပ္ေနေသာကုိသက္ခိုင္သည္  ရုတ္တရက္ခ်င္ခ်ဳိင္းအား တစ္စံုတစ္ရာလွမ္း ေျပာလုိက္သည္။ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ အမ္မခန္ရပ္ကြက္အတြင္းမွာ ေျခခ်ဳပ္ပုဒ္မခံဝန္ျဖင့္ေနရသည့္ လူဆုိးစာရင္းဝင္ တုိ႔၏အိမ္မ်ားသုိ႔ ဝင္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕လူဆုိးစာရင္းဝင္တုိ႔မွာ အိပ္ယာထဲမွအၾကမ္းပတမ္းဆြဲထုတ္ျခင္းခံရသည္အထိျဖစ္၏။ တေယာက္ခ်င္းက်ေနာ့္ကုိ ျပသေသာ္ျငား က်နာ့္အိမ္ကိုဝင္ေမႊခဲ့သည့္ ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ကုိကား မေတြ႔ရေခ်။
ဤသုိ႔လွ်င္ ရဲစခန္းမွ အမွဳဖြင့္ျခင္း၊တရားလုိက်ေနာ္၊သက္ေသအျဖစ္ ဇနီးသည္ႏွင့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးတုိ႔ကုိ စစ္ေဆးျပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ကား ညဥ့္လည္တုိင္ခဲ့ျပီ။ရဲစခန္းမွအိမ္အျပန္တြင္ ကားေပၚမွာကုိသက္ခိုင္က ယတိျပတ္ေကာက္ခ်က္တစ္ခုကိုခ်ရာ က်ေနာ္အေတာ္အံ့အား သင့္သြားရသည္။

"ခင္ဗ်ားအိမ္ကုိ ဝင္တုိက္တဲ့ဓားျပေတြကို ခင္ဗ်ားဆုိင္ေဘးက ဘလက္ဆုိတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ေကာင္ လက္ေထာက္ခ်တာပဲကုိမင္းဒင္"
"ေသခ်ာမွလုပ္ပါဗ်ာ။ခင္ဗ်ားေနာက္ကပါေနလုိ႔သာ က်ေနာ္ရဲစခန္းကုိလုိက္လာခဲ့တာ။က်ေနာ္ကေတာ့ ျပီးတာျပီးပါေစေတာ့လုိ႔သာ သေဘာ ထားလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့တုိင္းျပည္ဗ်ာ"
"သိပ္လည္းစိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ေလ။ဒီဓားျပမွဳကုိေထာက္ခ်င့္ၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ား ဖူးခက္မွာသူေဌးစာရင္းဝင္ျပီဗ်။စူပါခ်ိသူေဌးေတာင္ သူ႔ဆုိင္ ၾကီးဖြင့္ခါစက ဘဏ္ကုိေငြသြင္းဖုိ႔အသြားမွာ ရုိက္အလုခံရဖူးသတဲ့။ဒါထုိင္းလူမ်ဳိးခ်င္းေနာ္"
"ေအာ္။ စူပါခ်ိဖ္ပုိင္ရွင္သူေဌးလည္း ဒီအျဖစ္မ်ဳိးၾကံဳရသကုိး"

"ဟုတ္တယ္ကုိမင္းဒင္။တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ဖူးခက္ေဒသခံလူဦးေရဟာ ဆယ့္ငါးရာခုိင္ႏွဳန္းထက္မပိုဘူးတဲ့ဗ်ာ။ဖူးခက္မွာ စီးပြားရွာရတာ အဆင္ေျပတယ္ဆုိျပီးေတာကျမိဳ႕ကုိ ဝုိင္းတဲ့သေဘာေပါ့။အနီးနားျမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့ ဖန္င၊ကဘိ၊စူရတ္ဌာနီ၊နခြန္စီထမရတ္ စတဲ့ျမိဳ႕ေတြက လူတန္းစားေပါင္းစံု ဖူးခက္ကို စုျပံဳေရာက္လာၾကျပီး စရုိက္မ်ဳိးစံုနဲ႔ဒုစရုိက္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ခင္ဗ်ားတစ္ခု သတိထားရမွာက ဖူးခက္မွာ ေငြရႊင္မယ္ထင္ရတဲ့ႏိုင္ငံျခားေတြကုိ စံနစ္တက်ဂုိဏ္းဖြဲ႔ျပီးလိမ္ေနတဲ့ အုပ္စုေတြရွိတယ္။ စကၤာပူက က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြသေဘၤာသူေဌးတစ္ေယာက္ဆုိ သေဘၤာတစ္စီးအေရာင္းအဝယ္လုပ္ရာမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံသားအမည္ခံမွျဖစ္မယ္ဆုိျပီး လူလည္ ထုိင္းတစ္ေကာင္ပညာျပလုိက္တာ ထုိင္းဘတ္သန္းသံုးဆယ္ေလာက္ဆံုးခဲ့ပါေရာလား"
"မလြယ္ေၾကာပါလားကုိသက္ခိုင္ ။ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားေစာေစာက ေျပာတဲ့ ဓားျပအဖြဲ႕ကိုလက္ေထာက္ခ်တာဟာ ဘလက္ဆုိတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ ေမာင္ ဆုိတာ ဘယ္လုိေၾကာင့္ မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္တာတုန္းဗ်ာ"

"ေသခ်ာဆက္စပ္ျပီးေတြးႏိုင္ရင္ရွင္းေနတာပဲကုိမင္းဒင္ရာ။ ခင္ဗ်ားျခံတံခါးအဖြင့္မွာ ဒီေကာင္ေတြဝင္လာႏုိင္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားဆုိင္က ေန၊ထြက္ကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သူရွိေနလုိ႔ေပါ့။ခင္ဗ်ားဆုိင္ေဘးမွာ ဖိဝမ္ဆုိတဲ့ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးရဲ့ ေကြ႔တီယုိဆုိင္ရွိတယ္။ ဖိဝမ္ဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ဘလက္ဆုိတဲ့ေမာင္နဲ႔တြဲေနတယ္။ေနာက္တခ်က္က ခင္ဗ်ား တပည့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကိုက်ေနာ္ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့ ဘလက္ဟာ ေစာေစာက ဓားျပမွဳနဲ႔သိမ္းသြားတဲ့ကားပုိင္ရွင္ရဲ့အိမ္ကုိ အဝင္အထြက္ရွိ သတဲ့ဗ်။အဲဒီအိမ္မွာ ဘလက္ကုိ သံုးေလးၾကိမ္၊သူျမင္ခဲ့ရဖူး သတဲ့။ေနာက္ဆံုးအခုိင္မာဆံုးသက္ေသကေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔က်ေနာ္ ေနာက္ခံဇာတ္လမ္းေဟာင္း ရွိတာမုိ႔ခင္ဗ်ားအိမ္ကုိ ဓားျပတုိက္တာ ဟာ က်ေနာ္နဲ႔ခင္ဗ်ား ပတ္သတ္ေနလို႔ျဖစ္ႏုိင္ေလရဲ့"

"ၾသ၊ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘလက္ဟာ ဇာတ္လမ္းေဟာင္းရွိခဲ့ေသးသကုိး။ရွင္းစမ္းပါအံုးဗ်။စိတ္ဝင္စားစရာပဲ"
ကုိသက္ခိုင့္စကားေၾကာင့္ ေဘးမွာငုိက္လ်က္လုိက္ပါလာေသာ က်ေနာ့္ဇနီးသည္ပင္လွ်င္  မ်က္လံုးပြင့္လာသည္။ ကုိသက္ခိုင္သည္ ကားကုိ ခပ္ ေျဖးေျဖးေမာင္းရင္း သူႏွင့္ ဘလက္တုိ႔၏ဇာတ္လမ္းကုိေနာက္ေၾကာင္းျပန္သည္။

"ဒီေမာင္ဖူးခက္ကုိေရာက္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္ထက္မပိုေသးဘူး။က်ေနာ္သိသေလာက္ ဘလက္ဟာ လိမ္လည္မွဳဓားျပမွဳေတြနဲ႔ ဖူးခက္ ေထာင္က ထြက္လာတဲ့ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ပဲ။ေထာင္ကထြက္လာျပီးဖူးခက္မွာရွိတဲ့ သူ႔ညီပန္းရံေခါင္းေဆာင္အိမ္မွာကပ္ေနရင္း ခင္ဗ်ား ဆုိင္ေဘးက ထုိင္းမဖိဝမ္နဲ႔ညိတာေပါ့ဗ်ာ။အစပုိင္းဖိဝမ္ကုိ လာျပီးပုိးပန္းခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ့္ဟိတ္ၾကီးဟိန္ၾကီးရွဳိးစမုိးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ မၾကာပါဘူး။သူစီးေနတဲ့ တုိယိုတာအက္တလစ္(Altis) ကားကုိ လစဥ္ပံုမွန္ေငြဆက္မသြင္းႏိုင္လုိ႔ ဖိဝမ္အိမ္ေရွ႕မွာတင္ ကရိန္းနဲ႔လာဆြဲ သြားပါေရာလားဗ်ာ"

"ဖိဝမ္က သေဘာေကာင္းပါတယ္ဗ်။က်ေနာ္နဲ႔လည္း အေတာ္ရင္းႏွီးပါတယ္"
ဖိဝမ္၏ေကြ႔တီယုိႏွင့္ေကာ္ဖီတြဲလ်က္ေရာင္းခ်ေသာ ဆုိင္ငယ္သည္ က်ေနာ့္ဆုိင္ႏွင့္ႏွစ္ခန္းေက်ာ္ျဖစ္၏။ ဖိဝမ္သည္အသာားျဖဴျဖဴႏွင့္ လံုးၾကီးေပါက္လွ၊အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးျဖစ္သည္။နံနက္တုိင္းလုိလုိ သူ႔ဆုိင္ေရွ႕မွ .. "ေအာင္မာေလး၊ေအာင္မာေလး" (လာၾကေနာ္။ဝယ္ၾကေနာ္)ဟူသည့္ ဘလက္၏အသံစာစာကုိ ၾကားရေလ့ရွိသည္။

"ဟုတ္ပါ့ကုိမင္းဒင္ရာ။ဖိဝမ္ဟာ သေဘာေကာင္းတာအမွန္ပဲ။သူ႔မွာေျပာစရာရွိေနတာက ေယာက်္ားမရွိရင္ မေနတတ္တဲ့ျပသနာပဲဗ်ာ"
"ဟုတ္ရဲ့လားဗ်။က်ေနာ္ျမင္မိသေလာက္ေတာ့ ဘလက္နဲ႔တြဲေနတာခပ္ေအးေအးပါပဲ"
"ဖိဝမ္ဟာ ဖူးခက္နဲ႔မုိင္ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ေဝးတဲ့လပ္ဘူရီျမိဳ႕ဇာတိဗ်။ဖိဝမ္က အငယ္ဆံုးသမီးမုိ႔မိဘေတြက အလုိလုိက္ထားေတာ့ စာေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မဖတ္တတ္ ရွာဘူး။သူ႔ရဲ့ ပထမဆံုးေယာက္်ားက သူအသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ဆံုးတယ္။ သားတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့ေလရဲ့။သူ႔ေယာက္်ားဆံုး ပါးသြားျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ဖိဝမ္တြဲခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားေတြ မနည္းလွဘူးဗ်။ က်ေနာ္သိသေလာက္ေတာင္ ေလးငါးေယာက္ရွိမယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ဗ်ာ ၊ဖိဝမ္ဟာ ဝထစ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ ေတာင္ မကင္းဘူးလုိ႔ အသံထြက္လာဖူးတယ္။ဖိဝမ္ဟာ က်ေနာ့္ကုိေတာင္ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ခဲ့ေသးသဗ်။

က်ေနာ္ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္တပည့္ေက်ာ္ ေဖၾကည္ကေတာ့ မေရွာင္ႏုိင္ရွာခဲ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ေနာက္ပုိင္းမွာ ေမာ္လျမိဳင္သား ေဖၾကည္ဟာ ဖိဝမ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက ေဖၾကည္နဲ႔ဖိဝမ္ညိၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖိဝမ္ဟာ ဆူရတ္ဌာနီက သေဘၤာဆလင္ထုိင္းတစ္ေကာင္နဲ႔ တပြင့္ႏွစ္ခိုင္ဇာတ္လမ္းကလည္းရွိေနေသးသဗ်။အဲဒီထုိင္းက ဖူးခက္ကို တပတ္တၾကိမ္ ေလာက္သာလာတာမုိ႔ အစပုိင္းမွာ မရိပ္မိေပမဲ့ ေဖၾကည္ရဲ့ အေနအထုိင္မတတ္မွဳေၾကာင့္ ျပသနာတက္ၾကေလ သတည္းေပါ့။ ေသနတ္သမားငွားျပီး ေဖၾကည့္ကုိ အျပတ္ရွင္းမဲ့အထိ ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့  က်ေနာ့္ အရိွန္အဝါ ေၾကာင့္ ဘာမွေတာ့ ဆုိးဆုိးဝါးဝါးဆက္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ေဖ ၾကည့္ဇာတ္လမ္းျပီးတဲ့ေနာက္ ေပၚလာတဲ့မင္းသားသစ္ကေတာ့ ဘလက္ေပါ့ဗ်ာ။ဘလက္အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနခ်ိန္တုန္းက ဖိဝမ္ကိုယ္တုိင္က်ေနာ့္ကုိ လာျပီးအကူအညီ ေတာင္းလုိ႔ က်ေနာ့္ဒရုိင္ဘာအျဖစ္ ႏွစ္လေလာက္ခန္႔ဖူးေသးဗ်ာ။ေနာက္ပုိင္းဒီေမာင္ က်ေနာ့္ကားေပၚကုိ ဘိန္းစားရြက္ေတြတင္ျပီး ေလွ်ာက္ေရာင္းေနလုိ႔ အလုပ္ကထုတ္ပစ္လုိက္တာ ။ဒီမွာတင္ က်ေနာ့္ကုိ ရန္ျငိဳးဖြဲ႔ခဲ့ထင္ပါရဲ့။ဒါေပမဲ့ ဒီေမာင္ က်ေနာ့္ကုိေတာ့မလုပ္ရဲခဲ့ ဘူး။

က်ေနာ္နဲ႔အလားတူအလုပ္မ်ဳိးလုပ္တဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ က်ေနာ္လုိ အထုိက္အေလ်ာက္ေခ်ာင္လည္တဲ့သူျဖစ္မယ္ဆုိျပီး ဒီဇာတ္လမ္းကို ဖန္တီးခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္"
"ေအာ္။ တကယ့္ဇာတ္ရွဳပ္ၾကီးပါလားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့လဲ အခ်ိတ္အဆက္က မိေနသားပဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အမွဳဖြင့္ျပီးေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြ က်ေနာ္ရင္မဆုိင္ခ်င္ဘူးကုိသက္ခိုင္"
"အႏၱရာယ္မ်ားတာေတာ့အမွန္ပဲကုိမင္းဒင္။ ဒီဇာတ္ကုိဒီမွာရပ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ေသးဘူး။ ရပ္ရမဲ့အခ်ိန္ကုိက်ေနာ္ေျပာပါ့မယ္။ အဆိပ္ ျပင္းတဲ့အေၾကာင္းႏွာမွဳတ္သံေလာက္ေတာ့ေပးမွျဖစ္မယ္။က်ေနာ္တစ္ေယာက္လံုးရိွပါေသးတယ္။သိပ္လည္းမပူပါေလနဲ႔ဗ်ာ"

ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဖူးခက္စံမေကာင္းရဲစခန္းမွ က်ေနာ့္အားသံုးေလးၾကိမ္ခန္႔ေခၚယူစစ္ေဆးခဲ့ျပီး က်ေနာ္ရဲစခန္းသုိ႔ေရာက္ေလတုိင္း ဓားျပမွဳတြင္သက္ေသခံအျဖစ္သိမ္းဆည္းထားသည့္ကား ကုိ က်ေနာ္ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ေလးလေက်ာ္ခန္႔ မုိးေရထဲတြင္ ရွိေနသျဖင့္ ကားဘီးေဂြတုိ႔မွာ သံေခ်းပင္ တက္စ ျပဳေနေခ်ျပီ။ထူးျခားသည္ကား ဘလက္တစ္ေယာက္ သိသိသာသာမ်က္ႏွာပ်က္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ဖိဝမ္သည္လည္း သတင္းအတိအက်အျပည့္အစံု မဟုတ္သည့္တုိင္ ဘလက္၏ေျခရာလက္ရာကုိ အနည္းငယ္ရိပ္စားမိဟန္တူ၏။ မ်က္ႏွာမေကာင္းလွေခ်။

ကုိသက္ခုိင္ကား က်ေနာ့္အမွဳ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ထုိင္းဓားျပတုိ႔ႏွင့္ သူတျပန္ကုိယ္တျပန္အားစမ္းေနၾကဟန္ရွိ၏။အဆုိပါအမွဳ ျဖစ္ပြားျပီးေလးလခြဲခန္႔အၾကာတြင္ ဓားျပအုပ္စုသည္သက္ေသခံကားကုိ အာမခံျဖင့္ ထုတ္သြားႏုိင္ခဲ့သည္။ကုိသက္ခိုင့္နားသုိ႔ ထုိသတင္း ေရာက္သြားသည့္အခါ မည္သုိ႔အကြက္ေရြ႕လုိက္ျပန္သည္မသိ။ အာမခံျဖင့္ထုတ္သြားျပီးေသာကားမွာႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ စံမေကာင္းရဲ စခန္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနျပန္သည္။မၾကာမီ တရားလုိက်ေနာ့္အား ရဲစခန္းမွဆင့္ေခၚျပန္ကာ တရားခံမ်ား၏အနီးစပ္ဆံုးပံုတူကုိရႏိုင္ေရး အတြက္ ထုိင္းပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္အလုပ္ရွဳပ္ရျပန္သည္။အေၾကာင္းစံုအား ကုိသက္ခိုင္ကုိ ေျပာျပသည့္အခါ သူက ခပ္ေအးေအး ေလသံျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိတရားခ်သည္။

"ထုိင္းပန္းခ်ီဆရာေခၚျပီး ခင္ဗ်ားရဲ့ထြက္ခ်က္အရ တရားခံရဲ့ပံုတူကုိဆြဲတယ္ဆုိတာ ရဲကိစၥကုန္ေအာင္လုပ္တဲ့သေဘာပဲကုိမင္းဒင္။အမွန္ဆုိစီစီတီဗီကရတဲ့အေထာက္အထားနဲ႔တင္ျပီးရမဲ့ကိစၥဗ်။ဓားျပ ေတြကုိ ဖမ္းမိစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတုိ႔ကားကုိျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျပန္ထုတ္သြားၾကလိမ့္မယ္။ထုိင္းတရားခံက ထုိင္းရဲကုိ လာဘ္ထုိးတဲ့နည္းနဲ႔ေပါ့။ဘယ္ထုိင္းရဲမွ ဗမာအိမ္ဝင္တုိက္တဲ့ထုိင္းဓားျပကုိ မိေအာင္မဖမ္းခ်င္ၾကပါဘူး။တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ဟာ  ထုိင္းက ဗမာကုိသတ္ရင္ေတာင္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္အမွဳအခင္းမျဖစ္တဲ့ျမိဳ႕ၾကီးပါဗ်ာ။အရွံဳးအျမတ္တြက္ၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ားဆံုးရွဳံးခဲ့တာ ဘတ္ေငြေျခာက္ေသာင္း။ ဓားျပေတြအမွဳလိုက္ပိတ္ရတာ ဘတ္သိန္းခ်ီကုန္ေနေလာက္ျပီ။ဒီေနရာမွာမွ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ မရပ္ရင္ ဒီေမာင္ ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ၾကားမွာ ပြဲပုိၾကမ္းျပီးမလိုလားအပ္တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ဆုိးေတြ ပါလာေတာ့မယ္။ဒီေတာ့ အဆိပ္ရွိမွန္းသိေအာင္ ႏွာမွဳတ္ျပတာ လံုေလာက္ျပီလုိ႔ယူဆတယ္ဗ်ာ။အေရးၾကီးဆံုးအခ်က္က သတ္ကြင္းဟာ သူတစ္ပါးတုိင္းျပည္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥပါပဲ"

"ခင္ဗ်ားသေဘာပါပဲကိုသက္ခိုင္ရာ။ ဘလက္ဆုိတဲ့ေကာင္လည္း အခုေတာ့ အျမီးကုတ္ေနေလရဲ့။ဓားျပေတြဆီက ေဝစုမရတဲ့အျပင္ မီးမေသပဲ လက္ေထာက္ခ်ရသလားဆုိျပီးေတာင္ ျပန္အၾကိမ္းခံေနရမဲ့အျဖစ္ကုိ က်ေနာ္ရိပ္မိပါတယ္"
"ဘလက္ရဲ့အကုသုိလ္က ဆံုးခန္းမတုိင္ေသးဘူးဆုိရမယ္ကုိမင္းဒင္"
"ဟ။ခင္ဗ်ားက ဘလက္ကုိဘာလုပ္ထားျပန္ျပီတုန္း"
"က်ေနာ္ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။သူ႔အကုသုိလ္နဲ႔သူပါဗ်ာ။ေဖၾကည္နဲ႔ ဖိဝမ္ဇာတ္လမ္းျပတ္သြားတာဟာ ေဖၾကည့္မွာ အိပ္ခ်္အုိင္ဗီပုိးေပါ့စတစ္ ေတြ႔လုိ႔ဗ်"

"ဗ်ာ"
"မဗ်ာနဲ႔။ ေဖၾကည္ဟာ က်ေနာ့္ကားကုိေမာင္းေနရင္း ရုတ္တရက္နာမက်န္းျဖစ္တယ္။သူ႔အေျခအေနကုိ က်ေနာ္အကဲခတ္ရတာ မဟန္ တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေဝါဗီးရွင္းမွာေသြးစစ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းခဲ့ရတယ္။ေဖၾကည့္ခမ်ာ အေၾကာက္လြန္ျပီး အစစ္မခံရဲလုိ႔ က်ေနာ္ကုိယ္ တုိင္အေဖာ္အျဖစ္အစစ္ခံခဲ့ရေသးဗ်ာ။က်ေနာ္ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ေဖၾကည္လည္း ေမာ္လျမိဳင္ကုိျပန္သြားရွာတယ္။ ဖိဝမ္ကေတာ့ အျဖစ္စံုကုိသိဟန္မတူသလုိ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ရွင္းမျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ဖိဝမ္ခမ်ာ ေဖၾကည့္ေရာဂါကုိ ေသြးရုိးသားရုိးေရာဂါ ထင္ျပီး တရုတ္ဘုံေက်ာင္းက နတ္ဆရာေတြနဲ႔ေတာင္ ကုေပးခဲ့ေလရဲ့။ အခုေတာ့ ေဖၾကည္လည္း ေမာ္လျမိဳင္မွာက်န္းမာပကတိ ခ်မ္းသာစြာ ရွိေနသတဲ့ဗ်။ေဖၾကည္ရဲ့စားေတာ္က် ဖိဝမ္နဲ႔ဆက္တြဲေနတဲ့ ဘလက္ရဲ့အနာဂတ္ဟာ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံုရွိ မယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား စဥ္းစား ၾကည့္ေပေတာ့။တစ္ခုေတာ့ ေလးေလးနက္နက္သတိေပးထားပါရေစကုိမင္းဒင္။

ဥေရာပတုိက္သားမ်က္ႏွာျဖဴကုိ သခင္၊ ဗမာကုိကၽြန္လုိ႔ အရုိးစြဲထင္ ျမင္ေနၾကတဲ့ ယုိးဒယားေျမမွာ ဗမာတစ္ေယာက္အတြက္ တရားမွ်တမွဳဆုိတာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မမက္ ပါေလနဲ႔"
နံေဘးမွဇနီးသည္ကား အိပ္ေပ်ာ္ေနေလျပီ။အာေစးမိသလိုျဖစ္သြားသည့္က်ေနာ္သည္  တခြန္းတပါဒမွ်တုန္႔ျပန္စကားမဆုိႏိုင္ေတာ့ပဲ ကုိသက္ခိုင့္မ်က္ႏွာကိုသာခပ္ေငးေငး ၾကည့္ ေနရင္း ဆင့္ကဲအေတြးပြားမိျပန္သည္။ မေကာင္းမွဳဟူသည္ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိဆုိေသာ္ျငား မသမာမွဳမ်ားျဖင့္ စီမံဖန္တီးထားေလသည့္ စစ္ဝါဒစံနစ္ဆုိးၾကီးကား ဗမာျပည္တြင္ပန္းပန္လ်က္ရွိ ေနဆဲ။စစ္ဝါဒဟူေသာ ေရခံေျမခံ စံနစ္ဆုိးၾကီးေၾကာင့္ လူရည္လူေသြးမညံ့လွေသာ သာကီႏြယ္တုိ႔သည္ ရာဇဝင္ထဲက လက္ေအာက္ခံပဏၰာဆက္ႏိုင္ငံသုိ႔ ေျပးဝင္ခိုလွဳံံ ေနၾကရ၏။ေရခံေျမခံစံနစ္ေကာင္းတစ္ခု၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ဇာတာတက္ကာစင္ေပၚေရာက္ ေနၾကသည့္ လူစြမ္းလူစကင္းမဲ့ေသာ ထုိင္းလူမ်ဳိးတုိ႔၏ လက္ေအာက္ဝယ္ ဆီးျဖဴသီးကုိ ဆန္ေကာထဲ လွိမ့္သလို မတရားမွဳ မ်ဳိးစံုကုိ ခါးစည္းခံရင္း မ်က္ႏွာငယ္ေနၾကရေသာ ထမင္းတစ္လုပ္၊ တုတ္တစ္ခ်က္အျဖစ္သနစ္ မ်ားကား၊ ဖူးခက္ျမိဳ႕ၾကီးတြင္သာမက ယုိးဒယားျပည္တဝွမ္းတြင္ ေရးဖြဲ႔မကုန္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ရွိမည္မွာ ဧကန္တရားေပတည္း။ ဗမာျပည္ၾကီး၏ ေနသာေသာ ေန႔မ်ားဆီ သုိ႔မေရာက္မီ က်ေနာ္ႏွင့္က်ေနာ့္လက္ တကမ္းမွ အညၾတတုိ႔ ၏ရင္နာ ဖြယ္အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကုိ သမုိင္းမွတ္တမ္း ဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဝင္ျဖစ္ေစ၊ ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔ သတိခ်ပ္ အမွတ္ ရႏိုင္ၾကေစရန္အလို႔ငွာ ေရးခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေရးခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်ေနာ္ေရးေန ရေပ ဦးမည္။

ဓာတ္ပံု။ ။ဂူဂဲလ္

၂၂။၀၅။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ

ၾဆာဒင္၏ေျခဥတရားစီရင္ခန္း
မင္းဒင္

(၁)
"ဃရာဝါေသာဗဟုကိေစၥာ"ကိစၥမ်ားေျမာင္လူတုိ႔ေဘာင္ဟု ပညာရွိတုိ႔ဆုိၾကေလေသာေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ေထာက္လာေသာ ၾဆာဒင္ တစ္ေယာက္ ေလာကီအေရးတုိ႔ကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ အာရံုနည္းလာသည္ကား အမွန္ျဖစ္၏။ ေယာင္တစ္ထံုး အဆုံးခံကာ စိတ္ပုတီး ႏွင့္ရိပ္ၾကီးခုိလုိေသာ္ျငား "ေတာခုိခ်င္ စိတ္ကယ္နဲ႔၊သပိတ္ကုိ လြယ္သေရႏြယ္ကြဲ႔ ရွာတုန္း။ေခ်ာင္အနီးမွာလ၊ ေမာင္ၾကီးကုိ  တေစၦ ကုိက္ လိမ့္မယ္မင္းလုိက္ခဲ့အုံး"ဟူ၍စာခ်ဳိးကာအေဖာ္ေခၚရမည္ျဖစ္ေလရာ ဖဝါးေျခထပ္ ထပ္ခ်ပ္မကြာေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္း ရန္လုိက္ပါ ၾက မည့္ ေမာ္ဒယ္အလွကပၸိယတစ္ျပံဳတစ္မၾကီးျဖင့္မူ မသင့္ေတာ္ေလရကား ဧကစာရီေတာမွီလုိသည့္ မဟာအေလာင္း ေတာ္တုိ႔၏စိတ္ထား မ်ဳိးကုိ အတန္တန္ခ်ဳိးႏွိမ္ေနရျပန္ေခ်၏။

ထုိသုိ႔လွ်င္ ၾဆာဒင္တစ္ေယက္ ရွဳပ္ေေထြးေပြလီလွသည့္ ေလာကီထုပၸတ္လူတုိ႔ဇာတ္ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သမွ်ကင္းေအာင္ေရွာင္ကာ ယုိးဒယား ျပည္ ဖူးခက္ျမိဳ႕အမ္မခန္အရပ္ရွိႏွစ္ထပ္အိမ္အုိၾကီးေပၚတြင္ ျမင္ျမင္သမွ်သခၤါရေပတကားဟု ဓမၼာႏုႆတိတရား ပြားမ်ားလ်က္ ရွိေနခ်ိန္ တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းတြင္ အိမ္ေအာက္ထပ္ဆီမွ အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္ဆူညံေသာျငင္းခုံသံမ်ားကုိ ၾကားရေလရာ လက္စြဲေတာ္ တပည့္ ေက်ာ္သံုးဦးႏွင့္ မ်က္ႏွာစိမ္းလူငယ္တုိ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္ရေလ၏။ၾဆာဒင္၏အိမ္ေဂဟာကား ၎တုိ႔အတြက္သာလာယံဇရပ္မွ်သာ တည္း။
"ျပင္စရာမလုိဘူးေလ"
"ျပင္မွျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ"
"မျပင္လုိ႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ၾဆာဒင့္အားကုိး၊လူအုပ္ၾကီးအားကုိးနဲ႔ အႏုိင္မက်င့္ၾကနဲ႔ေနာ္။ဘာမွျပင္စရာမလုိဘူးဗ်။ဒီအတိုင္းပဲေကာင္းပါတယ္"

သူ႔လူကုိယ့္လူ အေျခအတင္ျဖစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ရကား၊ၾကားဝင္ရန္ခက္လွသျဖင့္ ၾဆာဒင္ခမ်ာ ေလွခါးေျခရင္းမွာ ငူငူၾကီးရပ္ေနရင္း အေၾကာင္းျခင္းရာ အျဖစ္သနစ္အစံုကို ပညာရွိသုခမိန္ဂုိက္ဖမ္းလ်က္ေမးျမန္းသမွဳျပဳရေလ၏။
"မေကာင္းရင္ျပင္ေပါ့။ေကာင္းရင္ဒီအတုိင္းထားလုိက္ၾကေပါ့ေမာင္တုိ႔ရာ။ဒါနဲ႔ ဘာကုိျပင္မွာတုန္း။ဘာကိုမျပင္ခ်င္တာတုန္းျမြက္ၾကပါစံ့"
"အာ၊ေခတ္ေနာက္က်ပါ့ၾဆာဒင္ရယ္။ေျခဥေလဗ်။ေျခဥ"
ရုတ္တရက္အရင္းမရွိအဖ်ားမရွိဆုိလာေသာ ေဖၾကည္ေခၚအာရံု၏ စကားတစြန္းတစ္စ၏အေျဖကုိ ၾဆာဒင္ေတြးမရသျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ကုိ က်ဳံ႕လုိက္မိ၏။
"ဘာတုန္းဟ၊ေျခဥ။ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ။လက္ဥမျဖစ္လုိ႔"
"ဒံုးကေတာ့ ေဝးခ်က္ၾဆာဒင္။၂၀၀၈ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကုိေျပာေနတာဗ်။တကတည္းဗ်ာ။ဗုိလ္စိန္မွန္နဲ႔ ေအာင္ပင္လယ္က သတင္း ေတြ မဖတ္ဘူးထင္ပါ့"

တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္ႏွင့္ျပည့္စံု၍ အကင္းပါးလွေသာၾဆာဒင္သည္ ကပၸလီငယ္၏ဒဲ့ဒုိးအေျဖစကားအဆံုးတြင္  ခ်က္ဆုိနားခြက္က မီးေတာက္ ခဲ့ေလျပီတကား။သုိ႔ႏွင့္ပင္ အဆုိပါနက္နဲလွေသာ ပုစၦာပေဟဠိ၏အေျဖကုိ သဘာဝယုတၱိ၊အာဂမယုတၱိတုိ႔ျဖင့္ အေျဖတြက္ထုတ္ႏိုင္ရန္ အလုိ႔ငွာ မုတ္ဆိတ္ေမႊးကင္းမဲ့ေနေသာ ေမးေစ့ကုိ ညာလက္ျဖင့္ အသာပြတ္ရင္း ေလးနက္စြာစဥ္းစားခန္းဝင္မိခဲ့ျပန္ေခ်သည္တမံု႔တကား။
(၂)
အဆုိပါမ်က္ႏွာစိမ္းလူငယ္၏အမည္မွာ ဝင္းေက်ာ္ခုိင္ျဖစ္၍ ဖူးခက္ပါေတာင္ကမ္းေျခတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္လွစ္ကာ ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ လာေရာက္အေျခက်စီးပြားလမ္းဝင္ေငြေျဖာင့္ေနသည့္ ဘြဲ႕ရလူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ေခ်၏။သူ၏ဖခင္မွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္တြင္ ဒုတိယဗုိလ္မွဴး ၾကီး ျဖစ္ခဲ့၍ ရဟန္းဘဝႏွင့္အရုိးထုတ္သြားခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း သူကုိယ္တုိင္ဖြင့္ဟေသာ သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းတစ္စြန္းတစ္စမွ ၾဆာဒင္သိ ရပါ၏။
စင္စစ္ ၾဆာဒင့္မ်က္စိေရွ႕တြင္ လူငယ္ဘာဝ အျငင္းပြားေနၾကသည့္ ကိစၥျပႆနာသည္ ၾဆာဒင္၏ ရင့္သန္လွေသာဥာဏ္ပ႗ိဘန္ႏွင့္ ႏွဳိင္းစာေသာ္ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ကိစၥရပ္မဟုတ္ေသာ္ျငား  မင္းပူးဆရာေတာ္ဦးၾသဘာသ၏ မေဟာ္သဓာဇာတ္ေတာ္ၾကီးတြင္ေဖာ္ျပထား ေသာ ေအာက္ပါစာပိုဒ္သည္ ၾဆာဒင္၏အေတြးအိမ္တြင္းသုိ႔ ရုတ္ျခည္းအမွတ္မထင္ဝင္ေရာက္လာေလ၏။

"မင္းၾကီးအား ဤရွားလွံတံတစ္ထြာမွ်ေလာက္ကုိ အရင္းအဖ်ားသိရံုျဖင့္ အဘယ္အသံုးဝင္အံ့နည္း။ငါ့အားပညာစမ္းေစလႊတ္သည္သာ ျဖစ္မည္ ဟုၾကံျပီးလွ်င္ "ဖခင္၊ဤရွားလွံတံကုိေဆာင္ယူခဲ့ေလာ့။အကၽြႏု္ပ္အရင္းအဖ်ားကုိသိလတၱံ႔"ဟုဆုိ၍ ရွားလွံတံကုိ ေဆာင္ယူေစျပီး ေသာ္ ဘုရားေလာင္းသည္ လက္ျဖင့္ရွားလွံတံ၏အလယ္၌ကုိင္၍ခ်ီကာမွ်ျဖင့္ "ဤကားအရင္း၊ဤကားအဖ်ား"ဟု သိျငားေသာ္လည္း အမ်ားအားထင္ရွားေစျခင္းငွာ ေရတခြက္ကုိေဆာင္ယူေစျပီးလွ်င္ ရွားလွံတံ၏အလယ္ခ်က္တည့္တည့္၌ ခ်ည္ၾကိဳးျဖင့္ခ်ည္၍ ၾကိဳးစြန္က ကိုင္ေစလ်က္ ေရအျပင္၌ တင္ကာထား၏"(မူရင္းသတ္ပံုအတုိင္း)

ဤတြင္မသိတာမရွိ၊စံုစီနဖာ၊အႏုံညာတပညာရွိ ၾဆာဒင္သည္ ၾကီးစြာေသာဆင္ျခင္ဥာဏ္ျဖင့္ စြယ္စံုမုန္ေသာက္ေလသည့္ မဟာပညာ ေက်ာ္ အုိက္တင္ျဖင့္ ေအာက္ပါအတုိင္းျမြက္ဟေၾကညာေလ၏။
"အုိ၊အေမာင္တုိ႔။ေျခဥဟူသည္ကား လူထုႏွင့္အစုိးရခ်ဳပ္ဆုိအပ္ေသာ ႏွစ္ဘက္သေဘာတူစာခ်ဳပ္ဟု ဆုိၾကပါကုန္၏။အစုိးရမင္းတုိ႔ကား မျပင္လုိၾက။လူထုၾကီးကမူ ျပင္လုိၾကေၾကာင္း လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ားက အင္အားျပၾကကုန္၏။ဤအစြန္းထြက္ေသာ ျပသနာ၏ အေျဖကုိ ၾဆာဒင္ဒက္ကနဲသိေသာ္ျငား အမ်ားအားျဖင့္ထင္ရွားေစျခင္းငွာ ခိုင္လံုေသာသက္ေသသာဓကတုိ႔ျဖင့္ ျပမွသာ တရားနည္းလမ္းက်ေပအံ့။

ကၽြႏု္ပ္အပါအဝင္ေမာင္တုိ႔အားလံုးသည္ အဆုိပါေျခဥအတည္ျပဳစဥ္ကာလက ယုိးဒယားျပည္သုိ႔ေရာက္ရွိေနၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ျပသနာ ၏အေဝးမွေန၍မခ်ဥ္းကပ္စေကာင္း။သုိ႔ျဖစ္၍ မိမိေနရင္းအရပ္ ေရႊႏိုင္ငံေတာ္အရပ္တြင္းဆီသုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ကြင္းဆင္းကာ အေျဖ ရွာျခင္းသည္ အေကာင္းတစ္ကာ့အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေပေသာေၾကာင့္ ခုမၾကာခရီးႏွင္ၾကရေလေအာင္ ေပါက္ေဖာ္တုိ႔ ေနာက္ေတာ္က လုိက္ခဲ့ၾကေပကေရာ့"
(၃)
တက်ိပ္၏ထက္ဝက္ျဖစ္ေသာ ၾဆာဒင္ႏွင့္အဖြဲ႕သည္ကုန္က်စားရိတ္ကုိ ျခိဳးျခံေျခြတာသည့္အေနျဖင့္ ေလေၾကာင္းလုိင္းခရီးစဥ္ကုိ အေဝး မွဖယ္ၾကဥ္လ်က္ ဖူးခက္မွသည္ ကားႏွင့္တသြယ္၊ကုန္းေၾကာင္းတနည္း ခရီးျပင္းႏွင္လာၾကရာ ေရႊျပည္ဌာန၏နယ္စပ္တံခါးေပါက္ ျမဝတီ ျမိဳ႕မွတစ္ဆင့္ မြန္ျပည္နယ္ဘီးလင္းျမိဳ႕အနီးသုိ႔ဆုိက္ေရာက္လာၾကေလသည္။ခရီးကၾကမ္းလူလည္းပမ္းၾကသည္ေၾကာင့္ ဟာေနေသာ ဝမ္းတထြာကုိ ျဖည့္လ်က္ပါစကမီးျငိွမ္းရန္အလုိ႔ငွာ လမ္းခရီးတစ္ေနရာမွ အတန္ငယ္သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္သည့္ "ေအာင္ျပည့္စံု"အမည္ရွိ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခု အတြင္းသုိ႔ မတုိင္ပင္ပဲေျခဦးလွည့္၊ဝင္ေရာက္မိၾကျပီးသကာလ ဘီယာႏွင့္ စားဖြယ္စံုတုိ႔ကုိ ျဖည့္တင္း မွီဝဲျပီး သည္တြင္လာရင္းကိစၥကုိ သတိျပန္လည္လာၾကျပန္၏။

"ဗ်ဳိ႕ၾဆာဒင္။ျပည္တြင္းေရာက္ေနျပီေလဗ်ာ။ေမးျမန္းစံုစမ္းရမဲ့ လုပ္ငန္းစေတာ့ေလဗ်ာ။အေျဖကုိသိခ်င္လွျပီ"
အစားပိတ္အေနျဖင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံထုတ္ ခ်န္းဘီယာေလးျမံံ့ဳေနေသာ ၾဆာဒင္မွာ တပည့္ေက်ာ္၏သတိေပးစကားေၾကာင့္ ရုတ္ျခည္း သတိ ဝင္လာလ်က္ စားပြဲေပၚမွာ စားၾကြင္းစားက်န္ပန္းကန္ခြက္ေယာက္တုိ႔ကုိ သိမ္းဆည္းေနသည့္ ဘုိေကဆံပင္၊စစ္စြပ္က်ယ္ဂ်ဳိင္းျပတ္ႏွင့္ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးစားပြဲထုိးအား ဆုိင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္၊ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ေလသည္။

"ဒီမယ္ေနာင္ၾကီးရဲ့။စကားမစပ္ဗ်ာ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကုိ ျပင္သင့္မျပင္သင့္ ေနာင္ၾကီးရဲ့အျမင္ေလးသိပါရေစခင္ဗ်ာ"
စစ္တဘက္တထည္ကုိပုခံုးေပၚတင္ထားသည့္စားပြဲထုိးၾကီးသည္ ၾဆာဒင့္ကုိ ဆတ္ကနဲေခါင္းေမာ့ၾကည့္၏။သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ သေရာ္ျပဳံး တစ္ခ်က္ကုိလွစ္ကနဲျမင္လုိက္ရျပီး ေလသံ ခပ္ေအးေအးျဖင့္ ၾဆာဒင့္အေမးကုိ ခြန္းတုန္႔ျပန္၏။
"၂၀၀၈ဖြဲ႔စည္းပံုကုိ ေထာက္ခံသလား၊မေထာက္ခံဘူးလားဆုိတာ ေျဖရမွာလား"
"ဒီသေဘာပါပဲေနာင္ေတာ္ၾကီးရယ္။ေထာက္ခံတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ျပင္စရာမလုိဘူးေပါ့"
"သိပ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျဖစရာကိုမလိုပါဘူး။ ၂၀၀၈ဖြဲ႕စည္းပုံဆိုတာ လူေတြဘာမွန္းေတာင္မသိမွ မသိလိုက္ၾကဘဲ အတင္းအတည္ျပဳခဲ့ တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံႀကီးပဲ"
ကပၸလီ၊ေဖၾကည္ႏွင့့္ေလမင္းသားတုိ႔၏မ်က္ႏွာထားအသီးသီးကား ဝင္းပၾကည္လင္သြားၾက၏။ဝင္းေက်ာ္ခုိင္ကမူ ေက်နပ္ဟန္မျပပဲ ဆုိင္မွ အထြက္တြင္ စကားတခြန္းဆုိသည္။

"ၾဆာဒင္လူေရြးမေမးနဲ႔ေလ။အဲဒါစားပြဲထုိးမဟုတ္ဘူးေနာ္။ႏိုင္ငံေတာ္စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္အျငိမ္းစားဗုိလ္ခ်ဳပ္လြန္းေမာင္ဗ်။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ လက္ထက္ မွာ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး႒ာေတြရဲ့ ေငြစာရင္းကြာဟခ်က္ေတြကုိ  စစ္ေဆးေတြ႕ရိွခဲ့တဲ့သူ၊ မီဒီယာေတြဆီသတင္းေပါက္ၾကား လုိ႔ ရာထူးက အနားေပးခံခဲ့ရတာဗ်"
"ဟုတ္ပါျပီေမာင္ရဲ့။ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေျပာကာမွ်နဲ႔လည္း အတည္မယူေသးပါဘူး။ေရွ႕ခရီးဆက္ၾကအံုးစုိ႔ရဲ့။ကားၾကံဳေလးသာတားပါေလ"
(၄)
ၾဆာဒင္ႏွင့္အဖြဲ႕ကား ေရႊြျပည္ဌာန၊ဒုတိယျမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ဆီသုိ႔ေရာက္ၾကသည္တြင္ နီးစပ္ရာ၊ေတြ႔ေတြ႔သမွ် ရဟန္းရွင္လူျပည္သူတုိ႔အား ေျခဥ ျပင္ေရးမျပင္ေရးအေမးပုစၦာကုိေမးခဲ့ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္ပါ၏။သုိ႔ေသာ္အေျဖတုိ႔ကား ေယာင္ဝါးဝါးႏိုင္လွေခ်သည္။
"ရပ္ကြက္လူၾကီးထည့္လုိက္တယ္ေျပာတာပဲဗ်ာ"
"အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး မေျဖပါရေစနဲ႔၊သည္းခံေလာ့ဒကာ။သီတင္းသံုးေနတဲ့ေက်ာင္းေလး ဘူဒုိစာလက္ခ်က္မိသြားလုိ႔ပါ"
"ေနပါဦး။၂၀၀၈တုန္းက အဲဒီဥပေဒကုိ ကန္႔ကြက္လုိ႔ရရဲ့လားဗ်ာ။လမ္းေဘးေစ်းသည္ဘဝကေန အင္းစိန္ေတာရေရာက္သြားေတာ့ မေပါ့"
"ရံုးေတြမွာပဲ စုျပီးထည့္လုိက္ၾကတာပါပဲ။မေထာက္ခံလုိ႔မွမျဖစ္ပဲကုိး"

အဆုိပါအေျဖတုိ႔အေပၚလုိရာဆြဲေတြးလ်က္ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေသာ္ျငား အစြန္းတရားကင္းလုိေသာ ၾဆာဒင္သည္ ခရီးကုိ ေရွ႕ဆက္ႏွင္ ျပန္ေလရာ ခရီးလမ္းေၾကာင္းသည္ ဧရာဝတီတုိင္းဆီသုိ႔ျဖစ္၏။ေျခဥျပင္သင့္မျပင္သင့္ကိစၥရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ၾဆာဒင္တုိ႔အဖြဲ႔ ဧရာဝတီ တုိင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္ကုိ ၾကိဳတင္သတင္းရဟန္တူသည့္ တုိင္းဝန္ၾကီးခ်ဳပ္သည္ ၎စံျမန္းရာအိမ္ေတာ္သုိ႔ ၾဆာဒင္ႏွင့္အဖြဲ႕ကို ဖိတ္ေခၚကာ လြန္စြာလက္ရာေျမာက္လွေသာဧရာမကၽြန္းကႏုတ္ဆက္တီေပၚတြင္အမိန္႔သားထုိင္လ်က္ ေလးေလးနက္နက္မိန္႔ဆုိ မွတ္ခ်က္ျပဳသည္ကား ...."ဒီဖြဲ႔ စည္းပံုေရးဆြဲစဥ္က တုိင္းျပည္ရဲ့ထိပ္တန္းပုဂၢိဳလ္ေတြပါတယ္။ လူမွဳေရးအဖြဲ႔အစည္း ေပါင္းစံုပါတယ္။ မပါခ်င္တဲ့ပါတီ မပါတာ ကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ခုမွလာျပီး ေတာင္ေအာ္ေျမာက္ေအာ္ မေအာ္နဲ႔"ဟူသတည္း။

ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ဖတ္ရွဳရသည့္သတင္းစာႏွင့္ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားအရ သမတၾကီးအေနျဖင့္ ေျခဥျပင္ဆင္ေရး လွဳံံ႕ေဆာ္စည္းရုံးပြဲမ်ားသည္ တုိင္းျပည္ကုိဆူပူမွဳျဖစ္ပြားေစႏိုင္သျဖင့္ ပူပန္မိေၾကာင္းသိရွိရ၏။ၾကံ့ဖြံ႕အသင္းၾကီး၏ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္ၾကီး တစ္္ဦးကမူ အေျခခံဥပေဒကုိ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မျပင္ဆင္ႏိုင္ဟုဆုိ၏။အာဏာရပါတီမွ လႊတ္ေတာ္အမတ္အမ်ားစုႏွင့္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တုိ႔ကား ၉၂% ေက်ာ္လူထုဆႏၵျဖင့္ ေထာက္ခံထားခဲ့သည္ျဖစ္၍ မျပင္လုိေၾကာင္း အသံကုန္ဟစ္ၾက၏။ဤသုိ႔လွ်င္ ၾဆာဒင္ႏွင့္အဖြဲ႕သည္ ဧရာဝတီတုိင္းဘုိကေလးျမိဳ႕နယ္ ကဒံု၊ကနိ၊ဧရာ၊အမာစေသာ ပင္လယ္ႏွင့္ထိစပ္ေနသည့္ ေဒသမ်ားဆီသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ ၾကျပန္ေလရာ ေသာင္မတင္ေရမက်ျဖစ္ေနဆဲ ပုစၦာ၏အေျဖကုိ တြက္ထုတ္ႏိုင္ရန္အလုိ႔ငွာဆက္လက္လံုးပန္းၾကရျပန္ပါ၏။
(၅)
"ေျခဥျပင္သင့္မျပင္သင့္"ဟူေသာ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမးျမန္းႏုိင္ရန္အလို႔ငွာ ရပ္မိရပ္ဖတုိ႔ကုိ ေမတၱာရပ္ခံေတာင္းပန္ေလရာ  တစ္ခု ေသာကြင္းျပင္ကြက္လပ္ၾကီးတစ္ခုဆီသုိ႔တက္ေရာက္လာၾကေသာ ျပည္သူပရိသတ္တုိ႔ကား ေသာင္းဂဏန္းမွ်ပင္ရွိအံ့ထင္၏။ၾဆာဒင္ ကား ေခြးေျခငယ္တစ္ခုေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း စုရံုးေရာက္ရွိလာေသာလူထုၾကီးအားလုိတုိရွင္းပင္ေမးျမန္းသမွဳျပဳခဲ့ရေခ်သည္။
"၂၀၀၈ ေျခဥကုိျပင္သင့္မျပင္သင့္ ကုိရင္တုိ႔ထင္ျမင္ခ်က္ေလး သိပါရေစခင္ဗ်ာ"
လူထုပရိသတ္သည္ၾဆာဒင္၏ အသံေၾကာင့္မီးကုိ ေရႏွင့္ျဖန္းသကဲ့သုိ႔ ေခတၱမွ် ျငိမ္သက္သြားျပီးေနာက္ အသံတခ်ဳိ႕ ကြက္ၾကားကြက္ ၾကားထြက္ေပၚလာ၏။

"ဟာ။ဒီလူေတြ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာေတြလာေမးေနပါလိမ့္"
"ေအးေလကြာ။ေဘာင္းဘီေတြရွဴးဖိနပ္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံတကာကူညီေထာက္္ပံ့ေရးအဖြဲ႔ကမ်ားလားလုိ႔။လက္စသတ္ေတာ့.."
"ေတာ္ေတာ္အလုိက္ကန္းဆုိးမသိတဲ့လူေတြပဲ"
မည္သုိ႔ပင္တီးတုိးေရရြတ္စကားဆုိေနၾကေစကာမူ ၾဆာဒင္ကား စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္းမရွိပဲ၊ ဒုတိယမၸိေမးခြန္းထုတ္မိျပန္၏။ ေမးခြန္းအဆံုးမွာပင္ လူထုၾကီးထံမွ က်ယ္ေလာင္လွေသာ.. "အီး အီး အီး ရႊတ္ ရႊတ္"ဟူသည့္ ငိုခ်င္းခ်သံၾကီးသည္ အထက္ဘဝဂ္ တုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမည္ဟည္းဆူညံလ်က္ ေဒါသတၾကီးၾကိမ္းေမာင္းသံတုိ႔ပါဆက္တုိက္ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။

"ကိုခ်စ္စူေရ။ ရွင့္အေလာင္းကုိမေကာက္ပဲ ရွင့္လက္ေဗြကုိ ဇြတ္ႏွိပ္ျပီးအတည္ျပဳျဖစ္သြားတဲ့ဥပေဒၾကီးကုိလာၾကည့္လွဲ႔ပါအံုးေတာ့"
"နာဂစ္ျဖစ္ျပီလည္းဆုိေရာ ဘာမွပါမလာ၊လက္ခ်ည္းသက္သက္ အေျခအေနလာၾကည့္သြားတဲ့ လူေတြေရးတဲ့ဥပေဒၾကီးေပါ့"
"၂၀၀၈မွာသူတုိ႔ပြဲပ်က္မွာစုိးလုိ႔ နာဂစ္လာမွာသိသိခ်ည္းနဲ႔ သတင္းေမွာင္ခ်ထားခဲ့ၾကတာကြ"
"အေမရိကန္က ေထာက္ပံ့ေရးသေဘၤာေတြ အဝင္မခံခဲ့ဘူးတဲ့ကြာ။ရုိင္းခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္တယ္"
"ေအးေလကြာ။ေမးစရာမွမလုိတာ"

"မေမးသင့္ေမးခြန္း လာေမးေနတယ္။ ၾကာတယ္ကြာ။ဝုိင္းရုိက္ၾက"
"ဟုတ္တယ္။ရုိက္ကြ။ခ်ကြ။နာနာေလးသာရုိက္"
"ခဲနဲ႔ထု၊တုတ္နဲ႔ပစ္ၾကေဟ့။ေဆာ္ၾကကြာ၊ေဆာ္ၾက"
ေနာက္က်ေသာဖေနာင့္သည္ ၾဆာဒင္တုိ႔၏သစၥာေဖာက္ေပတည္း။ဆရာတပည့္အားလံုး ဘြတ္ဖိနပ္ကုိယ္စီကၽြတ္က်က်န္ခဲ့သည္ကုိပင္ မေကာက္အား။ေနာက္မွလုိက္ပါလာေသာ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္ေဝးရာသုိ႔ တင္ပါးကိုဂ်က္တပ္ကာ ေျခကုန္သုတ္ၾကရ၏။ဦးေခါင္းထက္ဆီမွ တဝီဝီဝဲပ်ံေနသည့္ ဖိနပ္စုပ္၊တုတ္အပုိင္းအစ၊အုတ္ခဲက်ဳိးတုိ႔ကုိ ကၽြမ္းက်င္စြာေရွာင္တိမ္းေျပးလႊြားေနေသာ ဝင္းေက်ာ္ခိုင္ထံမွ အေမာ ေဖာက္သံၾကီးႏွင့္အတူ ဝန္ခံစကားတခြန္းသည္ ျမန္ႏွဳန္းျမင့္ေျခအစံုျဖင့္ အသားကုန္ေျပးေနေသာ ၾဆာဒင့္နားစည္တြင္းသုိ႔ ေလအဟုန္ ျဖင့္ဝင္လာခဲ့ေလ၏။

"၉၂%ရာႏွဳန္းမကလုိ႔။ရာႏွဳန္းတစ္ေသာင္းေက်ာ္ရင္လည္း၊ေသခ်ာေပါက္ျပင္သင့္တာေပါ့ၾဆာဒင္ရယ္။ေျပးႏိုင္မွလြတ္မယ္ၾဆာဒင္ေရ့"
ဤသုိ႔လွ်င္ ေျခဥတရားစီရင္ခန္းအျပီး၌ ၾဆာဒင့္အေပၚတပည့္ေက်ာ္တုိ႔၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာသည္တၾကိမ္ျဖစ္ျပန္ေလသတည္း။

http://7daydaily.com/story/11364#.U31I7Sior90

၂၄။၀၅။၂၀၁၄ ယေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ။

ၾဆာဒင္ႏွင့္ LIKE ကုိ LIKE ၾကသူမ်ား။

မင္းဒင္

(တစ္)
ၾဆာဒင့္အိမ္ေနာက္ကေတာအုပ္ငယ္မွာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္မုိက္ေန၏။ပုစဥ္းရင္ကြဲသံမွအပ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္ျငိမ္ သက္ေနေသာ အကာလညအခါေပတည္း။ သက္ၾကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္လြန္ခဲ့ျပီ။ အိပ္ယာအနီးစားပြဲေပၚမွ ဖြင့္လ်က္သားကြန္ျပဴတာႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ မွိန္ပ်ပ်စာၾကည့္မီးအလင္းေရာင္လဲ့လဲ့ေအာက္တြင္ၾဆာဒင္ တစ္ေယာက္အိပ္၍မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးေခ်။ အိပ္ယာေပၚတြင္ လွဲေလ်ာင္းလိုက္၊ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ထထုိင္လုိက္၊ေဖ့စ္ဘြတ္ႏွင့္အလုပ္ရွဳပ္လ်က္ရွိ၏။အထူးသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာဆီမွ တိန္ကနဲ အသံၾကား လွ်င္ ၾဆာဒင္သည္ ဇာတ္ကနဲကြန္ျပဴတာဆီသုိ႔ထသြားကာ ေမာက္စ္ခလုပ္ကုိေကာက္ ကုိင္လွဳပ္ယမ္းရင္းတစ္စံုတခုေသာ အာရံုတြင္ စိတ္ေဇာ ကပ္လ်က္ရွိ၏။

ၾဆာဒင္၏စိတ္ေဇာအာရုံကုိ ဖမ္းစားညွဳိ႕ယူ၊ရတက္ပူေစသည္ကား LIKE ဟူေသာအရာေပတည္း။ေဖ့စ္ဘြတ္ေလာကတြင္ LIKE သည္ လြန္စြာ အဖုိးတန္ လွ၏။LIKE မ်ားမ်ားရေရးသည္ အေရးၾကီး၏။LIKE သည္သာၾဆာဒင့္ဘဝ၊LIKEသည္သာ ၾဆာဒင္၏ကုိးကြယ္ရာ ေပတည္း။
လြန္ခဲ့ေသာနာရီဝက္ခန္႔က ၾဆာဒင္၏ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္ ၾဆာဒင္တင္ခဲ့ေသာ စေတးတပ္ကား ..."ဝတ္ေၾကာင္ကိုလြတ္ေအာင္ ရုန္းမယ္လုိ႔ ကတံုးစိန္ကၾကံ"ဟူ၏။ေရွးေခတ္ဗမာဇာတ္မင္းသားၾကီးဦးစိန္ကတံုး၏ ညီေတာ္မင္းနန္ ႏွစ္ပါးသြားျမိဳင္ထသီခ်င္းမွ အပုိင္းအစတစ္ခုမွ် သာျဖစ္ေလသည္။ယင္းစေတးတပ္တင္ျပီးသည္၏ ႏွစ္မိနစ္မရွိတရွိမွာပင္ LIKE သူဦးေရ ငါးဆယ္ ေက်ာ္ေလျပီ။တစ္ဦးေသာ ေဖ့စ္ဘြတ္ မိတ္ေဆြကမူ ၾဆာဒင္၏စေတးတပ္ကုိ မည္သုိ႔သေဘာေပါက္ေလသည္မသိ၊"ေအာ္.. ၾဆာဒင္ ကတံုးေကနဲ႔ျဖစ္သြားျပီကုိး"ဟု COMMENT မွတ္ခ်က္ျပဳ၏။ကိစၥမရွိေလ။ၾဆာဒင့္ေမွ်ာ္လင့္သည့္အဓိကအခ်က္မွာ LIKE မ်ားမ်ားရ ေရးသာ မဟုတ္တံုေလာ။

သုိ႔အတြက္ ၾဆာဒင္မွာ ဘုရားရွစ္ခိုးရာတြင္ပင္စိတ္ကမေျဖာင့္။ၾသကာသ၊ၾသကာသ၊ၾသကာသ ကာယကံ၊ဝစီကံ၊မေနာကံတုိ႔မွ တစ္ပါးပါး ေသာကံျဖင့္....(အင္း၊ခုေလာက္ဆုိ ေနာက္ထပ္ LIKE ဆယ္ေယာက္ေလာက္တုိးေနေရာေပါ့)။သမၺဳေဒၶအ႒ဝီသဥၥ၊ဒြာဒႆဥၥ၊သဟသေက၊ (ငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့ LIKE စာရင္းမွာထပ္ျပီးLIKE ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ့)။အေရွ႕အရပ္၌ရွိေသာ အနႏၱစၾကာဝဠာ၊အနႏၱသတၱဝါတုိ႔.. (အင္း စၾကဝဠာ အနႏၱက၊အနႏၱသတၱဝါေတြ အကုန္သာ ၾဆာဒင့္စာမ်က္ႏွာကုိLIKE ၾကရင္ျဖင့္ ဟုိခြဲစိတ္ကုသမားေတာ္၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ ဆယ္လစ္ ဗရစ္တီၾကီးကုိ ၾဆာဒင္မွီရံုမက ရႊတ္ကနဲ ေက်ာ္တက္သြားေပျခိမ့္မည္။LIKE ၾကစမ္းဗ်ာတုိ႔လြတ္လပ္တယ္။
ၾဆာဒင္သည္၊ညဥ့္သန္းေခါင္သန္းလြဲ၊ေရႊျပြန္မွေရသြန္ရန္အိပ္ခ်င္မူးတူး ထမိသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း LIKE အေရအတြက္စစ္ေဆးမိ၏။ ထုိ႔ျပင္တဝ နံနက္မုိးေသာက္အလင္းမေရာက္မွီ မ်က္ႏွာပင္မသစ္ရေသးခ်ိန္တြင္လည္း LIKEကုိCHECK ရျပန္၏။LIKE သည္သာ ဒင့္ ဘဝဒင့္ကမၻာ ဆုိရေလမည္လား။

(ႏွစ္)
ကြန္ျပဴတာအင္တာနက္ႏွင့္ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၾကျပီးေလေသာ  ေခတ္ပညာတတ္ျမိဳ႕ၾကီးေနလူငယ္လူရြယ္တုိ႔ကား ေဖ့စ္ဘြတ္ဟု ဆုိလုိက္ သည္ ႏွင့္ဒက္ကနဲခ်က္ခ်င္း၊ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္သိနားလည္ၾကမည္ျဖစ္ေပ၏။ အခ်ဳိ႕ေသာေက်းလက္ေတာရြာေန လူတန္းစားႏွင့္ အင္တာနက္ေခတ္ကုိ မ်က္ေျချပတ္က်န္ခဲ့ၾကသူ၊ သက္ၾကီးရြယ္အုိတုိ႔အတြက္မူ ေဖ့စ္ဘြတ္တည္းဟူသည့္ စကားရပ္ကုိရွင္းလင္းရန္ လိုအပ္မည္ဟုထင္မိ၏။

ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာကုိ တီထြင္ၾကံဆခဲ့သူမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား မတ္ဇူကာဘတ္အမည္ရွိလူငယ္ျဖစ္ေခ်၏။ယခုစာေရးေနခ်ိန္တြင္ပင္ အသက္အားျဖင့္ ၂၉ႏွစ္သာရွိေသးေသာ မတ္ဇူကာဘတ္သည္ ခရစ္ႏွစ္၂၀၀၂ခုႏွစ္တြင္ ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာကုိ စတင္တီထြင္ခဲ့ျပီး ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္ အသံုးျပဳသူဦးေရ သန္းေထာင္ခ်ီရွိကာ ကမၻာ့အၾကြယ္ဝဆံုးပုဂၢိဳလ္စာရင္းဝင္ခဲ့သူဟုလည္းဆုိပါ၏။
ေဖ့စ္ဘြတ္သည္ နဂုိမူလက ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ားအခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြသဂၤဟတုိးပြားေစသည့္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုသာျဖစ္ေသာ္ျငား လက္ရွိကာလတြင္မူ တကမၻာလံုးမွ အသံုးျပဳသူမ်ားအခ်င္းခ်င္း အခ်ိန္မေရြးမိတ္ရင္းေဆြခ်ာျဖစ္ႏိုင္ သည့္ ဧရာမလူမွဳကြန္ယက္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေနေခ်ျပီ။

ေမးလ္အေကာင့္တစ္ခုရွိလွ်င္မည္သူမဆုိေဖ့စ္ဘြတ္အေကာင့္တစ္ခုအခ်ိန္မေရြးဖြင့္ႏိုင္၏။ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ဓာတ္ပံုတုိ႔ကုိ တင္ႏိုင္ ရံုမက မိမိဘဝထုပၸတ္ႏွင့္ ခံစားခ်က္အသီးသီးကုိလည္း ရင္ဖြင့္ႏိုင္ျပန္ေလသည္။ရံခါမွ်မျမင္မေတြ႔ဘူးသူ၏ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ အက်ဥ္းကုိရုတ္ျခည္းသိႏိုင္ကာ မိတ္ေဆြဖြဲ႔လုိက ဖိတ္ေခၚႏုိင္၏။ထုိ႔အတူ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ရန္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ လက္ခံႏိုင္ ၏။ ထုိ႔ျပင္မိမိ စိတ္ဝယ္ဘဝင္မက်သူအား အခ်ိန္မေရြး မိတ္ေဆြစာရင္းမွပယ္ဖ်က္ႏိုင္ျပန္၏။ ထုိမွ်မကမက္ေဆ့ခ်္ေဘာက္မွ အေျခအတင္ စကား ဆုိႏိုင္ေလ၏။ ေဖ့စ္ ဘြတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာအခ်က္အလက္တုိ႔ကား မ်ားေျမာင္လွသည္ျဖစ္ရာ စာေလးအံ့မည္ ထင္မိ သျဖင့္ ယခုမွ်ေဖာ္ျပလွ်င္ သင့္ေတာ္လံုေလာက္ေပျပီဟုဆုိႏုိင္လင့္ကစား အထူးအေရး ၾကီးသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္မူ က်န္ရစ္ေန ေသး၏။

ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္ LIKE,COMMENT ႏွင့္ SHARE တည္းဟူေသာ အေရးၾကီးသည့္ က႑သံုးရပ္ရွိ၏။ေရးသားတင္ျပထားသည့္ စာသား သုိ႔မဟုတ္ ဓာတ္ပံုတစ္ခုခုကုိႏွစ္သက္သေဘာက်ပါက LIKE ဟူေသာလက္မေထာင္ထားသည့္သေကၤတေနရာေလးကုိ ႏွိပ္ျခင္း ျဖင့္ေဖာ္ျပႏုိင္၏။ထုိ႔ထက္ပုိ၍ အဆုိပါတင္ျပခ်က္အေပၚသေဘာထားမွတ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာေပးလုိပါက COMMENT ဟူေသာေနရာတြင္ ေဖာ္ျပေရးသားႏိုင္၏။အမ်ားသိေစလုိပါမူ SHARE ျခင္းျဖင့္မွ်ေဝႏိုင္ေလ၏။COMMENT မွတ္ခ်က္ႏွင့္ မွ်ေဝ SHARE တုိ႔မွာ တကူးတက လုပ္ေဆာင္ရေသာ္ျငား LIKE ႏွစ္သက္ျခင္းမွာ အလြယ္တကူအပန္းမၾကီး ျပဳႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ ေဖ့စ္ဘြတ္အသံုးျပဳသူအမ်ားစုမွာ LIKE ကုိ အၾကိဳက္ၾကီးၾကိဳက္ၾကသည္ဟူသတတ္။
(သံုး)
လူထဲကလူပင္ျဖစ္၍ ေဖ့စ္ဘြတ္သံုးေနေသာ ၾဆာဒင္သည္လည္း LIKE ကုိၾကိဳက္လွေခ်၏။ LIKE သည္ၾဆာဒင့္စိတ္ကုိၾကည္ႏူးေစ၏။ မိမိ၏ ေဖာ္ျပခ်က္STATUS ကုိ LIKE ၾကေစရန္အလုိ႔ငွာ ဘုတ္က်ီးေျမွာက္၊က်ီးဘုတ္ေျမွာက္ဆုိရုိးစကားႏွင့္အညီ သူတစ္ပါး၏ ေဖာ္ျပ ခ်က္တုိ႔ကုိလည္း ဂရုဓမၼျပဳ၍LIKE ရ၏။ရံဖန္ရံခါ မက္ေဆ့ခ်္ေဘာက္မွေန၍ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူအခ်ဳိ႕သုိ႔ မိမိ၏ေဖာ္ျပခ်က္အား LIKE ေပးပါ ရန္ တိတ္တခုိးေမတၱာရပ္ခံရသည့္နည္းတူ အျပန္အလွန္အားျဖင့္အျခားသူ၏တိတ္တခိုးေမတၱာရပ္ခံခ်က္ကုိလက္ခံလုိက္နာကာ LIKE ေပးရသည္လည္း ရွိတတ္ေပျပန္သည္။ၾဆာဒင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ဝါးမဝခင္ကေသာ္

အျငိမ္းစားအထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး၏ .. "ၾဆာဒင္တုိ႔မ်ား LIKE ကေလးတခ်က္ႏွိပ္ရမွာေတာင္ တြန္႔တုိေနလုိက္တာ"ဟူ၍စကားနာထုိးခံခဲ့ရဖူးေသာ္ျငားေနာင္ေသာ္ အကင္းပါးလွ သည့္ၾဆာဒင္သည္ ဆရာမၾကီးတင္ျပအပ္ေသာ ေခြးပုံေၾကာင္ပံုပါမက်န္ တင္လုိက္သည္ႏွင့္ LIKE ျပီးျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ထုိ႔အတူ ဆရာမ ၾကီးသည္လည္း ၾဆာဒင္၏.."ဗုိက္တင္းလိုက္တာ၊ပ်င္းခ်က္"ဟူေသာ စေတးတပ္မ်ဳိးကုိ မဆုတ္မဆုိင္း LIKE ေပးခဲ့ေခ်သည္။ ဤသည္ပင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ ေသြးစည္းညီညြတ္ေပတကား။သုိ႔မွသာ ေဖ့စ္ဘြတ္သဂၤဟလူထူထူစုံမိခ်ိန္တြင္ "က်ဳပ္စေတးတပ္ကုိ LIKE ၾကတာ ရာခ်ီျပီ"ဟု လက္မေထာင္ရင္ေကာ့ကာ၊ခပ္ေမာ့ေမာ့ဝင့္ၾကြားႏုိင္မည္မဟုတ္ေခ်ေလာ။

ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္ ကၽြန္းကုိင္းမွီ၊ကုိင္းကၽြန္းမွီတည္းဟူေသာ အျပန္အလွန္အက်ဳိးျပဳအပ္သည့္ အညမညသေဘာတရားသည္ပုိမုိေပၚလြင္ ထင္ရွားေပသည္။ၾဆာဒင္သည္ ေဖ့စ္ဘြတ္မိတ္သဟာအေပါင္း၏လက္ဖက္သုတ္၊ဂ်င္းသုတ္ အသုတ္စံု ဓာတ္ပံု တုိ႔ကုိလည္း မဆုိင္းမတြ LIKE ၏။"ဗုိက္ေတြရစ္ရစ္ျပီး နာေန တယ္၊ အီးအီးပါလုိက္ေတာ့ဇိမ္ပဲ"ဟူေသာစေတးတပ္ကုိလည္း အလြတ္မေပး။"ဝမ္းသြားလိုက္ေတာ့ တကုိယ္လံုးေပါ့ပါးသြား တယ္"ဟူသည့္ခ်က္က်လက္က်၊က်န္းမာေရးအျမင္ကုိလည္း ၾကိဳက္လြန္းသျဖင့္ ၾဆာဒင္ LIKE၏။"အားလံုးကုိ ထီး ထင္တယ္"ဟူသည္ ဖရုႆဝါစာတုိ႔ကုိလည္း

ထို႔နည္းလည္းေကာင္း၊"သားသား မိန္းမလုိခ်င္ျပီေမေမ""ဘယ္ေယာက္်ားကုိမဆုိ သမီးခ်စ္ ပါရေစေမေမ"ဟူသည့္၊ဘယ္အေမကုိတမ္းတမွန္းမသိေလသည့္ေမေမတမ္းခ်င္းတုိ႔ ကုိလည္း မလြတ္ေစရ။ ရင္သားႏွင့္ တင္ပါးကုိ အဓိကထားဦးစားေပး ေဖာ္ျပသည့္ ေမာ္ဒယ္ေလးတုိ႔၏ ရုပ္ပံုတုိ႔ကုိလည္း ၾဆာဒင့္ အေနျဖင့္ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရ။LIKE , LIKE, LIKe ျမဲLIKEေပ၏။
ထုိ႔အတူရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လွစြာေသာ ေဖ့စ္ဘြတ္မိတ္ေဆြတုိ႔ကလည္း ၾဆာဒင္၏

"ခ်စ္ဦးဒင့္ထံျပန္လာပါ"၊ "မေခ်ာသံုးေယာက္ဒင္တစ္ ေယာက္"၊ "သူမ်ားနဲ႔ညားတဲ့ဒင့္ရည္းစားသုိ႔"၊ "သူသာဒင့္ဘဝ၊သူသာဒင့္ရဲ့ကမၻာ"၊ "ဒင့္အျပင္ေနာက္လင္မရွာလုိက္ပါနဲ႔"၊ "ဒင့္အခ်စ္နဲ႔ အရာရာကုိ အေကာင္း အတုိင္းျဖစ္ေစမယ္"အစရွိသည့္ အရည္မရအဖတ္မရ၊ေပါက္တတ္ကရသီခ်င္းအပုိင္းအစတုိ႔ကုိ ေမတၱာေရွ႕ထား၊ ေစတနာ ဗလဗြႏွင့္ ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း၊LIKE၍မစဲ၊LIKEျမဲLIKE ေတာ္မူၾကေလသည္တကား။ဤသုိ႔လွ်င္ၾဆာဒင္ႏွင့့္သူသူငါငါ ေဖ့စ္ဘြတ္ အေကာင့္ပုိင္ရွင္ အသီးသီးသည္ LIKE မ်ားစြာကုိ ပုိင္ဆုိင္သည့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ဆယ္လီဗရစ္တီ ျဖစ္လာၾကေစေရးငွာ အေလာင္း ေတာ္ မဟာဇနကၠမင္းသား၏မတြန္႔မဆုတ္ေသာဇြဲနဘဲကုိအတုယူလ်က္၊ လံု႔လဝီရိယကိုယ္စီျဖင့္ အပတ္တကုတ္ၾကိဳးပမ္း အားထုတ္ ေတာ္မူၾကေလကုန္သည္တမံု႕။

(ေလး)
ထုိသုိ႔ျဖင့္ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ သူ၏ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာတြင္ LIKEမ်ားႏွင့္ရႊင္ျမဴးကခုန္ကာ LIKE၍ LIKEကာ LIKE လာၾကရာမွ တစ္ေန႔တြင္မူ ၾဆာဒင္သည္ ရုတ္ျခည္းဆုိသလုိ သူသူငါငါလူတစ္ကာတုိ႔မေရွာင္လႊဲႏုိင္ေသာ ဇရာမွျမစ္ဖ်ားခံေလသည့္ဗ်ာဒိတည္းဟူ ေသာ ေဘးေၾကာင့္ ေကာက္ကာငင္ကာ အဖ်ားၾကီးဖ်ားပါေလေတာ့သည္။ၾဆာဒင္ကား ေဖ့စ္ဘြတ္ဆီသုိ႔စိတ္မေရာက္ႏိုင္သည့္တုိင္ ေဖ့စ္ ဘြတ္ေဖာ္သဟာ မိတ္ရင္းေဆြခ်ာတုိ႔ထံ မိမိမမာမခ်ာျဖစ္ေနသည့္ သတင္းစကားကုိမူပါးလုိလွသည္ျဖစ္၍ ငန္းနီေက်ာ္တထုတ္ကုိ ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္ႏွင့္ အံၾကိတ္မ်ဳိခ်ျပီးသကာလ ေစာင္ထူထူျခံဳလ်က္ ေခၽြးထုတ္ေနခ်ိန္တြင္ .."အုိ၊အေဆြေတာ္တုိ႔၊ ၾဆာဒင္မက်န္းမမာ ျဖစ္လ်က္ရွိပါ၏"ဟူသည့္

စေတးတပ္အတုိေလးကုိ ေရးတင္မိသည္၏။တခဏတြင္ ေဖ့စ္ဘြတ္မင္းပရိသတ္တစ္ေထာင္ေက်ာ္သည္ အုတ္အာသရဲ LIKE ၾကေလ ကုန္၏။တစ္စံုတစ္ရာျဖင့္မွားယြင္းေနေလျပီ။LIKE ဟူေသာ စကားကုိ အဂၤလိပ္ျမန္မာအဘိဓာန္၌ ၾကိဳက္သည္။ႏွစ္သက္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိေလရာ ၾဆာဒင္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ျခင္းကုိ သင္းတုိ႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာရွိၾက ေလကုန္ သေလာ။ၾဆာဒင္ကား စိတ္မဆုိးေသာ္လည္း ကၽြဲျမီးတုိမိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္ေခ်သည္။ဒင့္ကုိေသေစညြန္းေရာ့ေလသလား။

သုိ႔ႏွင့္ၾဆာဒင္နလံမထူႏိုင္ေသးခ်ိန္တြင္ ဇာတိေရႊပင္ရြာမွ ၾဆာဒင္ေလးစားခ်စ္ခင္ရသည့္ အသက္ရွယ္ဆယ္အရြယ္ အရီးေလးမေငြျမိဳင္ အနာေရာဂါ ဖိစီးသျဖင့္အိပ္ယာထက္တြင္လဲေနေၾကာင္း သတင္းစကားပါးသည့္ သံၾကိဳးေၾကးနန္းစာတေစာင္သည္လည္း ၾဆာဒင့္ ထံေရာက္ လာျပန္ေလရာ အဆုိပါစာကုိ ဆမ္ေဆာင္းလက္ကုိင္ဖုန္းျဖင့္ ဓာတ္ပံုရုိက္လ်က္ ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္တင္မိသည့္အခါတြင္လည္း ေဖ့စ္ဘြတ္ မိတ္ေဆြအေပါင္းတုိ႔သည္ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ်LIKEၾကျပန္ေလ၏။

ၾဆာဒင္ေထာင္းကနဲအမ်က္ထြက္မိ၏။ အဘယ္ရန္ျငိဳး ေၾကာင့္အရီးေလးမမာသည္ကုိ LIKEၾကပါ သနည္း။LIKE သူမ်ားကုိ ဘေလာ့လ်က္ ငယ္စာရင္းဖ်က္၍လည္းမသင့္ေတာ္ျပန္ေခ်ေသး။
မၾကာမီမွာပင္ အရီးေလးမေငြျမိဳင္၏ေဝဒနာသည္ သက္သာေပ်ာက္ကင္းျခင္းမရွိပဲ ဘုရားရဟႏၱာတုိ႔ေသာ္မွ မလြန္ဆန္ႏုိင္သည့္ သခၤါရ တရားသေဘာအတုိင္းဘဝတပါးသုိ႔ေျပာင္းသြားကြယ္လြန္ေလရာ ၾဆာဒင္မွာ ယူၾကံဳးမရအပူလံုးၾကြလ်က္ ေျဖဆည္ရာရလုိရျငား အရီး ေလး ၏နာေရးေၾကာ္ျငာေၾကးမံုသတင္းစာျဖတ္ပုိင္းဓာတ္ပံုကုိ ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္၊တင္သည့္အခါတြင္လည္း ေရွးနည္းႏွင္ႏွင္တြင္တြင္ၾကီး LIKE ၾကျပန္ကုန္၏။ ၾဆာဒင္၏ေဒါသစိတ္ကား ငယ္ထိပ္သုိ႔တက္ေလျပီ။ လြန္စြာအလုိက္ကန္းဆုိးမသိခ်က္ကား ကမ္းကုန္လွေပ၏။ ေသာက ပရိေဒဝ မ်ားႏွင့္ယွဥ္ေသာ ေဒါသတရားေၾကာင့္

.."ခင္ဗ်ားတုိ႔လူစကားမွနားလည္ၾကေသးရဲ့လား။က်ဳပ္အရီးေလးေသတာ LIKE စရာလားဗ်ာ။"ဟူေသာ ျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းသည့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစေတးတပ္ကုိ တင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ကား LIKE အေရအတြက္ ကုိျပ ဆုိသည့္ ကိန္းဂဏန္းရာေပါင္းမ်ားစြာ ရုတ္ျခည္းတုိးပြားလာျပန္ေတာ့သတည္း။LIKE၍မစဲ၊တသဲသဲပင္။ၾဆာဒင္ LIKE ကုိမုန္းမိေလျပီ။

(ငါး)
ၾဆာဒင္ကား LIKE သံသရာ၊LIKE ဝဲၾသဂ၊LIKEဂယက္တြင္းသုိ႔သက္ဆင္းေနၾကသူမ်ား၏ ျဖစ္အင္ကုိ ရိပ္စားမိေခ်ျပီ။ ေဖ့စ္ဘြတ္မိတ္ေဆြတုိ႔ ၏ေပၚလစီကား ဘာစာကုိမွ်မဖတ္၊ဘာလာလာLIKE၊ ဘာေရးေရးLIKE၊ ရမ္းLIKE၊စြတ္LIKEသည့္မူေပတကား။ ဖုိးLIKEခ်င္၊ မယ္LIKE ခ်င္၊ ဦးLIKEခ်င္၊ ကိုLIKEခ်င္၊ေဒၚLIKEခ်င္တုိ႔မ်ားလွေလသည္တကား။

အာယုအသက္အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဥာဏံဥာဏ္အား ျဖင့္ လည္းေကာင္း ၾကီးျမင့္လွသည့္ ၾဆာဒင္သည္ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ အေခ်အတင္ျပဳရန္ မသင့္ေတာ္သည္ ေလရကား၊ ေခြးပါးအျမီးကုပ္၊ လူပါး ေနာက္ဆုတ္ဆုိဘိသကဲ့သုိ႔ လူကင္းပါး သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ၊ ေနေသးသပ၊ျခံဳထဲက၊ ဂ်ဳိေသြး တျမျမဟူေသာ စကား အတုိင္း ဒင္းတုိ႔ကုိယ္တုိင္ႏွင့္ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာ မိတ္သဟာမ်ား နာမက်န္းသည့္အခါ၊ နာေရးၾကံဳလာသည့္ စေတးတပ္တင္လာသည့္အခိုက္တြင္မွ ၾဆာဒင္ အေနျဖင့္ လက္မေႏွးပဲ အေျပး LIKE ရန္သာ ေတးမွတ္ထားလုိက္ရေခ်ေတာ့သတည္း။ ။

http://7daydaily.com/story/11506#.U3_kxSior90

၂၇၊၀၅၊၂၀၁၄ ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ။

http://7daydaily.com/story/11723#.U4PaKSior90

ၾဆာဒင္၏က်ပ္ႏွစ္ေထာင္တန္အာေခ်ာင္မွဳတရားစီရင္ခန္း

(မင္းဒင္)

(၁)
"ေတြးေတြးျပီးေတာ့ တဝဲလည္လည္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ယြင္းခဲ့ေလတယ္။ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း အေတြးဗိမာန္ ၾကီး တည္ေဆာက္ကာရယ္။ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ မွတ္ခ်က္ေတြေရးကာ ဆုိဖူးခဲ့တဲ့ေတးသံ၀ယ္ ေရျပင္ကုိၾကည့္ကာၾကည္ကာ ၾကည္ႏူးမွဳရ့ဲအရိပ္ဝယ္ ႏွစ္သက္စရာစကားေတြနဲ႔ ေဖာင္ဖြဲ႕ကာပဲ ကမ္းေျခေဇယ်ာဦးဝယ္ မွန္းေျခြေမလာမွဴးမယ္ လြမ္းေန၊ေနပါဘူးကြယ္ ကမ္းေျခေဇယ်ာဦးဝယ္"

ေတးျပဳစာဆုိကုိလွမုိး၊ေတးသံရွင္ကုိခင္လတ္၏"ကမ္းေျခေဇယ်ာဦး"အမည္ရွိ ေခတ္ေဟာင္းဂႏၱဝင္ေတးတပုဒ္ကုိ ၾဆာဒင္ေတးသီက်ဴးေန သည့္အရပ္ေဒသကား စစ္ကုိင္းျမိဳ႕အနီးမွ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းပါးတြင္မဟုတ္မူပဲ၊ဖူးခက္ျမိဳ႕အမ္မခန္အရပ္ရွိ အိမ္အုိၾကီးတစ္လံုးတည္ရွိရာ ျခံက်ယ္ၾကီးတစ္ခု၏ေရွ႕မွ ကြန္ကရစ္ေရေျမာင္းေဘးတြင္ ျဖစ္ေခ်၏။ေနလံုးနီနီသည္ ညေနေစာင္းအခ်ိန္မုိ႔အေနာက္ေဂါယာကၽြန္းဆီ ယြန္းလုလုအခ်ိန္တြင္ ၾဆာဒင္၏အိမ္ေပါက္တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္မွ်ေသာ ေၾကာင္အုပ္၏ဖင္သရမ္းမွဳေၾကာင့္ အိမ့္အေနာက္ေတာအုပ္ဆီမွ တုိက္ခတ္လာသည့္ ေလႏုေအးသည္ ေၾကာင္ေခ်းနံ႔ျဖင့္ သင္းပ်ံ႕လ်က္ရွိေလ၏။

"ၾဆာဒင္၊ေပါင္ခ်ိန္ရွိပါသလားရွင္"
ၾဆာဒင့္ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွ ရုတ္တရက္ၾကားလုိက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ ဆတ္ကနဲသမင္လည္ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိသည့္အခါ တြင္ ကား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအဝတ္အစား၊အသက္အားျဖင့္ေလးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည့္ ခပ္ရြယ္ရြယ္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကုိ ေတြ႔ျမင္ရေလ၏။ သူသည္ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းႏွင့္သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ဦးကုိ ခါးထစ္ခြင္လ်က္ရွိ၏။သူ႔နံေဘးတြင္မူ ခင္ပြန္းေယာက်္ားျဖစ္ဟန္ရွိသည့္ ေညာင္နာ နာ လူရြယ္တစ္ဦးသည္လည္း ႏွဳတ္နည္းစြာ ငူငူၾကီးရပ္လ်က္ရွိ၏။အဆုိပါအမ်ဳိးသမီးၾကီးကုိ အကဲခတ္ရသည္မွာ အေၾကာက္ အလန္႔ ရွိပံုမရပဲ မွန္ရာကုိ ေဟာေဟာဒုိင္းလုပ္ရဲကိုင္ရဲဇတ္ဇတ္ၾကဲျဖစ္ပံုရ၏။မည္သုိ႔ဆုိေစ သူ႔အေမးကို ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္တည္ျငိမ္ ေအးေဆး စြာပင္ ေျဖဆုိသမွဳျပဳလိုက္ရေပသည္။
"ေပါင္ခ်ိန္ခ်င္ရင္ အိမ္ထဲမွာ ရွိေလရဲ့။ကီလုိပါ ခ်ိန္လို႔ရပါတယ္ေလ၊အထဲကုိၾကြျပီး ခ်ိန္ခ်င္တာသာ ခ်ိန္ပါေလေတာ့"

"ဟင္း ၾဆာဒင္ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္မလုပ္ပါနဲ႔၊က်မေတြ႔ခ်င္တာက တရားသူၾကီး မ်က္ႏွာမည္းေပါင္ခ်ိန္ရွင့္၊အမွဳဖြင့္ခ်င္လို႔"
ငယ္ထိပ္ကုိ တည့္တည့္ထုကာမွ စဥ္းငယ္ရိပ္မိခဲ့ရေခ်ျပီ။သည္သူငယ္မကား မတရားမွဳသုိ႔တည္းမဟုတ္ မေက်နပ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိ ဟန္တူေပရာ ၾဆာဒင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ သိႏိုင္ရန္အလုိ႔ငွာ အိမ္တြင္းသုိၾကြပါမည့္အေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚသမွဳျပဳလိုက္ရေလသည္။
"ၾဆာဒင္လိုလူမ်ဳိးနဲ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ေနကမင့္ဟာ၊ေပါင္ခ်ိန္ကုိ ရွာစရာလုိေသးလား မယ္မင္းၾကီးမရယ္။ၾဆာဒင္ရဲ့ ရံုးေတာ္ေရွ႕က စည္ၾကီး ကုိသာတီးလုိက္ပါေလ။အဲ၊အိမ္အတြင္းသုိ႔သာၾကြပါေလ။ေရႊဉာဏ္ေတာ္ကေလာ္တုိင္းထြက္ေလသည့္ ၾဆာဒင္၏မဟာ ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ ျဖင့္ တရားမွ်တမွဳကို ျဖစ္ေစပါအံ့"

(၂)
ေပါင္ထင္းလွ်န္ဟုအမည္ေက်ာ္ၾကားေလသည့္ ပညာရွိခံုသမာဓိတရားသူၾကီးမင္းကား တရားတေဘာင္အမွဳအခင္းၾကီးငယ္တုိ႔တြင္  မွဴးၾကီးမတ္ရာေသနာပတိမဆုိထားႏွင့္၊မင္းဧရာဇ္ႏွင့္ မိဖုရားကုိသာမက ဧကရာဇ္၏မယ္ေတာ္ကုိပင္ ညွာတာသက္သာခြင့္မေပး အစဥ္ အျမဲေတာ္တည့္မွန္ကန္စြာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည့္  စိနရာဇဝင္ထဲမွ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ တစ္ဦးျဖစ္ေပတည္း။သူ၏ေၾကာင္းရာဗ်ဳပၸတ္ကုိ လြန္ခဲ့ ေသာဆယ္စုႏွစ္မ်ားဆီက ျမဝတီရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားမွတစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ရင္းႏွီးခဲ့ၾကေခ်သည္။ ဤသူ ငယ္မ သည္ အသိဉာဏ္ႏံုနဲ႔သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေပါင္ခ်ိန္တည္းဟူေသာ တရားသူၾကီးသည္ ယခုထက္တုိင္သက္ရွိထင္ရွားရွိေန ေလေသးသည္ ဟုထင္ျမင္ေနျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။

"ကဲ၊မယ္မင္း၊အဘယ္ေသာ အမွဳကို အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ဖြင့္လိုပါသနည္း။ၾဆာဒင္ႏွင့္ဆံုေတြ႔ၾကျပီျဖစ္၍ ၾဆာဒင္သည္ေပါင္ခ်ိန္ထက္ သာလြန္ထက္ျမက္ရဲဝံ့သူျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ မယ္မင္း၏တုိင္ခ်က္ကို လက္ခံၾကားနာပါအံ့"
"ၾဆာဒင္ မလုပ္ရဲေလာက္ဘူးေနာ္"
ၾဆာဒင့္ေရွ႕တြင္ ပုဆစ္တုပ္လ်က္ပ်ဝပ္က်ဳိးႏြံံစြာရွိေနသည့္ တရားလုိသူငယ္မ၏သတိေပးစကားေၾကာင့္ ၾဆာဒင့္ရင္မွာ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြား ေသာ္ျငား ဟန္ကိုယ္ဖုိ႔ဟူေသာဆုိရုိးရွိသည္မဟုတ္တံုေလာ။
"ဆုိမွာသာဆုိပါေလမယ္မင္း၊ဇမၺဴထိပ္မင္းကရာဇ္တုိ႔၏မတရားမွဳကုိေသာ္မွ ၾဆာဒင္၏အသက္ကုိစြန္႔လ်က္ မွန္ရာကိုျဖစ္ေစပါအံ့၊ အဘယ္ အမွဳေပနည္း"

"အာေခ်ာင္မွဳပါၾဆာဒင္၊က်ဴးလြန္သူက ဒုသမၼတပါ"
"ေဟ"
ၾဆာဒင္မွာေဟတစ္လံုးသာေအာ္ႏုိင္လ်က္ တကိုယ္လံုးၾကက္သီးဖ်န္းကနဲထသြားျပန္ေသာ္တည့္ မရဲေသာ္လည္းေျပးခဲေစ ဟုပညာရွိတုိ႔ ဆုိေလရာ ယင္းသူငယ္မ၏ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကုိ ဟန္မပ်က္ေရွ႕ဆက္နားေထာင္ရျပန္၏။
"ကၽြန္ေတာ္မတုိ႔လင္မယားယုိးဒယားျပည္ဖူးခက္ကုိေရာက္ေနတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္ရွိပါျပီၾဆာဒင္၊စားဝတ္ေနေရးေခ်ာင္လည္ရံု ဝင္ေငြ ရေရး အတြက္ တစ္ေန႔ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွ် ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာလုပ္ခဲ့ရေသာ္ျငား ထုိင္းပုလိပ္တုိ႔ႏွိပ္စက္သည္ေၾကာင့္ ဝမ္းဝေသာ္ျငား ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ရပါသည္။ယခုအခါ ဇာတိရြာတြင္ဒီမုိကေရစီစံနစ္ထြန္းကားျပီးျဖစ္၍ မိခင္တုိင္းျပည္မွာပင္ ရရာ အလုပ္ျဖင့္ က်ဳိးကုပ္အသက္ေမြးရန္စီစဥ္ဆဲတခဏ၌ ဒုသမၼတမင္း၏ တစ္ေန႔ႏွစ္ေထာင္က်ပ္ျဖင့္ ထမင္းနပ္မွန္သည္ဟူေသာ အာေခ်ာင္စကား ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မတုိ႔မွာ ဂေယာင္ေျခာက္ခ်ား ေနရပ္သုိ႔ျပန္ႏုိင္အင္အားမရွိေတာ့ပဲ၊ ယုိးဒယားျပည္တြင္သာ ကၽြန္သက္ဆက္ ရွည္ဖြယ္ ရွိပါသျဖင့္ လုိအပ္သလုိ ထိေရာက္စြာအေရးယူေပးေစခ်င္ပါသည္ၾဆာဒင္ရွင့္"

(၃)
ဤသူငယ္မကား အေျပာအဆုိခ်က္ခ်ာေပစြ။အမည္နာမကား မေရႊတုတ္ဟုတြင္၏။ မင္းေဘးစုိးေဘးကုိမေၾကာက္ရြံ႕ေယာင္တကား၊ ခင္ပြန္းျဖစ္သူဥပဓိရုပ္စုတ္ခ်ာခ်ာငနဲကမူ ေယာင္တီးေယာင္အႏွင့္ကေလးငယ္၏ႏွပ္ေခ်းဖတ္တုိ႔ကုိ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာ ျငင္သာစြာခြာ လ်က္ရွိ၏။ၾဆာဒင္သည္ ဒုသမၼတဟူေသာာ အမည္ နာမကုိၾကားရကာစပင္လွ်င္ ဒူးတတဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ရွိသည့္ၾကားမွ မရဲဘဲ ကၽြဲျပဲစီးမိျပီျဖစ္၍ ေပါက္သည့္နဖူးမထူးေတာ့ျပီမုိ႔ ရွိစုမဲ့ နတ္ေမာက္ေရႊပင္ဇာတိေသြးကုိ ဇြန္းျခစ္ျခစ္ကာ မာန္ပါပါျဖင့္ေအာက္ပါ အတုိင္း ျမြက္ဟစကားဆုိေလ၏။
"သူငယ္မ၊ေကာင္းလွေပျပီ။ကၽြန္သက္ရွည္မည့္အေရးမွာ ေတြးထုိက္လွေပသည္။ခံုသမာဓိမင္းတုိ႔မည္သည္ ေငြေၾကး၊ၾသဇာအာဏာတုိ႔ကုိ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္ျခင္းကင္းလ်က္ မွန္ရာကုိေျဖာင့္မတ္စြာ ဆံုးျဖတ္ရာသည္ခ်ည္းျဖစ္၍အဂတိတရားေလးငါးတုိ႔မွ ကင္းေစ ရာ၏။ အဆုိပါအေရး ကိစၥတြင္ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤသုိ႔အာေခ်ာင္ရေၾကာင္းၾဆာဒင္သိေသာ္ျငား အမ်ားျပည္သူ ထင္သာျမင္သာရွိရန္ အလုိ႔ငွာ တပည့္ေက်ာ္ ေလမင္းသား၊ကပၸလီႏွင့္ေဖၾကည္ေခၚအာရံုတုိ႔ကုိ စနည္းနာရန္အလုိ႔ငွာ အခ်င္းျဖစ္ဇာတိေျမ သုိ႔ ယခုပင္ေစလႊတ္ ေပအံ့။ေနာက္ေလးဆယ့္ရွစ္နာရီအၾကာတြင္ တရားလုိသူငယ္မႏွင့္တကြ မင္းပရိတ္တုိ႔သည္ ၾဆာဒင္၏ အိမ္ေဂဟာ တြင္ စုရံုးၾကကုန္ေလာ့"

ထုိသုိ႔လွ်င္ ၾဆာဒင္သည္ အခင္းျဖစ္အမွဳတြင္ျပစ္မွဳက်ဴးလြန္သည္ဟုသံသယျဖစ္၊စြပ္စြဲျခင္းခံရသူဒုသမၼတစံျမန္းရာ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔အား တစ္ဦးလွ်င္ ထုိင္းဘတ္ႏွစ္ေထာင္၊ဗမာေငြအားျဖင့္ က်ပ္ေျခာက္ေသာင္းစီထုတ္ေပးလ်က္ ဖူးခက္မွသည္ရေနာင္း ၊ထုိမွ ေရလမ္းခရီးျဖင့္ ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕သုိ႔ကူးျဖတ္ေစလ်က္ ေနျပည္ေတာ္ သုိ႔ ကုန္းလမ္းခရီးျပင္းႏွင္ေစရန္ ညြန္ၾကားေစလႊတ္ ေလသည္။

ထုိ႔မွ ႏွစ္ရက္ကာလျပည့္ေျမာက္သည့္ေန႔တြင္ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးေဘးမသီရန္မချပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကရာ ၾဆာဒင္သည္ အိမ္ေတာ္တြင္ အသင့္ေရာက္ရွိေနၾကသည့္ တရားလုိ မေရႊတုတ္ႏွင့္ ၾဆာဒင္၏ တရားစီရင္ခန္းသတင္းအစအနကုိ ၾကားသိၾက ေလ သည့္အနီးအေဝးမွ ဧည့္ပရိသတ္မ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ စနည္းနာ သိရွိမွတ္သား လာသမွ် အေၾကာင္းျခင္းရာ အျပည့္အစံု ကုိ မျခြင္းမခ်န္ဖြင့္ဟေျပာဆုိေစေတာ့၏။
ထုိအခါ တရားလုိႏွင့္မေရႊတုတ္အပါအဝင္ ပရိသတ္အေပါင္းမွာ နားရြက္မွ်ပင္ မခတ္ႏုိင္ၾကပဲ အပ္က်သံပင္ၾကားရေအာင္တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္ၾကဘဲ ၾဆာဒင္၏ပညာဉာဏ္စြမ္းကုိ ရင္သပ္ရွဳေမာ အံ့ဘနန္းၾကီးစြာရွိလွသည့္ မ်က္ႏွာေပးကိုယ္စီျဖင့္ ငံ့လင့့္ၾကကုန္၏။

(၄)
တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးသားအနက္ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က်ၾကံဳလာရသည့္အျဖစ္သနစ္ကုိ ဦးစြာဖြင့္ဟသူမွာ ကပၸလီငယ္ျဖစ္ေခ်သည္။
"ၾဆာဒင္ခင္ဗ်ာ၊အဆုိပါဒုသမၼတၾကီးမွာေရတပ္ထြက္ ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေဟာင္းဟုဆုိပါ၏။ကာလေပါက္ေစ်းသိန္းငါးရာဝန္းက်င္ တန္ သည္ဟု က်ေနာ္မ်ဳိးရမ္းသမ္းခန္႔မွန္းသည့္အေကာင္းစားကားၾကီးျဖင့္ ရံုးတက္ပါသည္။ဒုသမၼတၾကီးသည္ မာန္မာနရွိဟန္မတူ၊လမ္းေဘး မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္တြင္ ျပည္သူတုိ႔ႏွင့္လက္ရည္တျပင္တည္း၊အီၾကာေကြးအပါအဝင္အေၾကာ္ႏွင့္ႏွစ္ပြဲစားသည္ကုိေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါသည္။ ရွယ္ေပါ့ဆိမ့္လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ကုိလည္း ေသာက္ပါ၏။ အဆုိပါ မုန္႔ဟင္းခါးဖုိးႏွင့္လက္ဖက္ရည္ဖုိးက်သင့္ေငြမွာ က်ပ္ႏွစ္ေထာင္ တိတိျဖစ္ျပီး ထုိဆုိင္ တြင္အသင့္ရွိေနသည့္ ေၾကးရည္တတ္ တစ္ဦးက ေစတနာအေလ်ာက္ ၾကားဝင္၍ဒကာခံသည္ကုိေတြ႔ျမင္ရပါ၏"

ၾဆာဒင္၏ရံုးေတာ္ေရွ႕တြင္ ၎၏အေတြ႔အၾကံဳကုိ လြတ္လပ္ေသာမိမိဆႏၵအေလ်ာက္ဖြင့္ဆုိေသာာဒုတိယပုဂၢိဳလ္မွာ ေဖၾကည္ေခၚ အာရံုျဖစ္၏။
"ၾဆာဒင္၊ဒုသမၼတၾကီးကား နံနက္စာကုိ အိမ္တြင္စား၍ေန႔လည္စာကုိ ရံုးတြင္သံုးေဆာင္ပါ၏။ပါစကဝမ္းမီးေတာက္၍ အစာေၾကရန္ အလုိ႔ငွာ ဝုိင္အနီကုိ အသားႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ဝုိင္အျဖဴကုိ ငါးအစရွိေသာ ပင္လယ္စာႏွင့္လည္းေကာင္း ရံဖန္ရံခါသံုးေဆာင္ပါ၏။ ႏိုင္ငံ တစ္ကာအဆင့္မီွ ဝုိင္တစ္လံုး၏တန္ဖုိးမွာ ဗမာေငြျဖင့္တြက္ခ်က္လွ်င္ က်ပ္ႏွစ္သိန္းဝန္းက်င္ျဖစ္ပါ၏။ အဆုိပါစားရိတ္အတြက္ က်ခံသည့္ ေငြစာရင္း ေခါင္းစဥ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ဧည့္ခံစားရိတ္မွျဖစ္ပါသည္။ဒုသမၼတၾကီးသည္ လြန္စြာသနားညွာတာစိတ္ရွိသူျဖစ္ျပီး သမၼတရုံး ဝန္ ထမ္း အသီးသီးအား ေမာင္တုိ႔ၾကိဳက္သလုိသံုးပါေလဟူေသာ မိန္႔မွာစကားကုိဆုိရင္း တစ္ဦးလွ်င္ က်ပ္တစ္ရာတန္တရြက္ႏွဳန္း မၾကာခဏ ေစတနာဗလဗြျဖင့္စြန္႔ၾကဲ ေပးကမ္းသည္ဟုလည္းၾကားသိရပါ၏"

၎ေနာက္ တတိယေျမာက္ပုဂၢိဳလ္ေလမင္းသားသည္ သူ၏အေတြ႔အၾကံဳကုိ ဆက္လက္တင္ျပဖြင့္ဟျပန္ပါသည္။
"ၾဆာခင္ဗ်ာ၊ခရီးစဥ္၏ေနာက္ဆံုးညတြင္ တပည့္ၾကီးသည္ ဒုသမၼတ၏အိမ္ေတာ္တြင္းတုိင္ အမွတ္မထင္ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရာ အိမ္ေတာ္၏ အိပ္ခန္းတြင္းမွ ဒုသမၼကေတာ္၏မဲေမာင္းျပစ္တင္သံကုိ နားျဖင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရပါသည္။ရွင္မသိတဲ့ကိစၥကုိ မသိသလုိေန၊ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ ေျပာအာမေခ်ာင္ႏွင့္၊ၾကက္သြန္၊ျငဳပ္သီးႏွင့္ အာလူးမက်န္ေစ်းေတြတက္ေနျပီ။တစ္က်ပ္မွာ  ဘယ္ႏွစ္ျပား ရွိတယ္ ဆုိတာမသိပဲ လူအျမင္ ကပ္ေအာင္မလုပ္ႏွင့္၊ဘာမွမေျပာပဲေနရင္ အေကာင္းဆံုး၊အခုကိစၥမွာ ကိုရဲထြဋ္ကယ္လုိ႔ရွင္သက္သာ တယ္မွတ္။ ေနာက္တစ္ခါ လူေရွ႕သြားရင္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ ရွင့္ပါးစပ္ကုိ ပလာစတာကပ္ေပးလုိက္မယ္ ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္"

တပည့္ေက်ာ္တုိ႔၏ဖြင့္ဟေျပာဆုိခ်က္အသီးသီးဆံုးခန္းတုိင္သည္ႏွင့္ တရားလုိမေရႊတုတ္သည္ ဖ်တ္ကနဲမတ္္တတ္ရပ္တဲ့ကာ ..
"ေတာ္ျပီေတာ္ျပီ ၾဆာဒင္၊ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးမနားလည္ပါျပီ။လက္စသတ္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာေငြေရးေၾကးေရးကုိ ကေလးသာသာ ေလာက္ပဲ သိေသးတာကုိး၊ေဗြယူမိရင္ က်မသာအရူးျဖစ္ေတာ့မေပါ့။သူဘာေျပာေျပာ က်မတုိ႔က လုပ္အားကုိေရာင္းတာပဲ၊ အလုပ္ရွင္နဲ႔ညွိႏွဳိင္း ဖုိ႔သာအဓိကပါ။တရားတေဘာင္ေတြ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။သူစိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္တာေျပာပါေစေလ။သူလည္း အိိမ္က ကုိၾကြက္နီနဲ႔ ဘာထူးလုိ႔တုန္း"

ဤတြင္ ၾကြေရာက္နားေထာင္ေနၾကသည့္ ပရိသတ္တုိ႔ထံမွ ကၽြက္ကၽြက္ညံေသာေထာက္ခံေဆြးေႏြးသံတုိ႔သည္ ေနရာအႏွံ႔မွထြက္ေပၚ လာျပန္၏။
"ဟုတ္တယ္ဟ၊ေရႊတုတ္ရ၊ဇာတ္သမား၊ကေလးနဲ႔အရူးေတြေျပာရင္မွန္တတ္တယ္။အေကာင္းဘက္ကစဥ္းစားရင္သူ႔စကားဟာ ဗမာေငြ တန္ဖုိးတက္မဲ့သေဘာ"
"ဇမၺဴဒီပါလက္်ာေတာင္ကၽြန္း၊ၾသဘာနိမိတ္ထြန္းသတဲ့၊မဂၤလာလုိ႔မွတ္ၾကေဟ့"
"ေအးဟ၊ငါတုိ႔ဒုသမၼတအူျမဴးရင္ တုိင္းျပည္ေအးခ်မ္းမဲ့သေဘာပဲ"
"ဘာမွမသိလုိ႔ေျပာမိတာ အျပစ္လို႔မဆုိႏိုင္ပါဘူး"
"သူ႔မိန္းမၾကိမ္းထားျပီဆုိေတာ့ေနာက္တစ္ခါမေျပာရဲေလာက္ေတာ့ပါဘူး"

ထုိခဏ၌ ၾဆာဒင္၏ပညာဉာဏ္ကုိေကာင္းခ်ီးေပးေလဟန္ရွိသည္ထင့္၊ၾဆာဒင့္အိမ္မွေၾကာင္အရြယ္မ်ဳိးစံုသည္ တေညာင္ေညာင္အသံျဖင့္ ဆူညံစြာ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ဟစ္ျမည္ေၾကြးၾကရံုမွ်မက အိမ္အေနာက္ေတာအုပ္မွ ေလျပင္းတစ္ခ်က္တုိက္လာျပန္ရာ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ေၾကာင္ေခ်းနံ႔ တသင္းသင္းသည္ ၾဆာဒင္၏ အိမ္တြင္းသုိ႔ပါ ထံုသင္းၾကိဳင္ေလွာက္ေနေလေတာ့၏။တရားရံုးစားရိတ္ကုိ ၾဆာဒင္၏ရွိစုမဲ့စု ေခၽြးနည္းစာျဖင့္ က်ခံေစလ်က္ အဆုိပါအမွဳသည္ ႏွစ္ဘက္ေၾကလည္ျငိမ္းေအးမွဳရျပီးသကာလ ျပီးဆံုးျခင္းသုိ႔ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ ၾသဘာလက္ခုပ္သံမ်ား ႏွင့့္အတူ လက္ေခါက္မွဳတ္သံတရႊီရႊီအျပင္ ဝမ္းစမုိးသံေသာေသာညံေလသတည္း။
ဤသုိ႔လွ်င္ ၾဆာဒင္၏က်ပ္ႏွစ္ေထာင္တန္အာေခ်ာင္မွဳတရားစီရင္ခန္းအဆံုးတြင္လည္း ၾဆာဒင္၏ပညာဉာဏ္ဂုဏ္သတင္းသည္ တပည့္ေက်ာ္မ်ားႏွင့့္ ရပ္ေဝးရပ္နီးမွပရိသတ္မင္းတုိ႔အလယ္၌ ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာျခင္းသည္ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ျဖစ္ျပန္ေလသတည္း။

၂၈။၀၅။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္ မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂)

အခန္း(၃၆)

ထုိင္းႏိုင္ငံ၏အာဏာသိမ္းရက္စြဲမ်ား

၂၀၁၄ ခုႏွစ္။ေမလ(၂၀)ရက္။
ဤရက္ပုိင္းမ်ားအတြင္း ထူးထူးျခားျခားအသံတိတ္ေနေသာကုိသက္ခိုင္ထံမွ နံနက္ငါးနာရီမထုိးမီ က်ေနာ့္ထံဖုန္းဆက္လာသျဖင့္ က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ဖုန္းကုိင္လုိက္ရသည္။
"ကုိမင္းဒင္။ထုိင္းစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ျပီတဲ့ဗ်"
"အာ၊ဟုတ္ရဲ့လား။ကုိသက္ခိုင္ရာ။အခုမွ ငါးနာရီေတာင္မထုိးေသးတဲ့ဥစၥာ။ခင္ဗ်ားေျပာလုိက္မွျဖင့္ အဆန္းၾကီးပဲ"
"ကဲပါဗ်ာ။ထုိင္းမွာအာဏာသိမ္းတာအဆန္းေတာ့မဟုတ္လွပါဘူး။ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ေပေတာ့။ဘစ္စီေဘးနားက ထုိင္းစား ေသာက္ဆုိင္မွာ ဒင္မ္ဆမ္းေလးဘာေလးစားရင္း စကားေျပာၾက တာေပါ့။က်ေနာ္ေစာင့္ေနမယ္"

ကုိသက္ခိုင္၏လုပ္ေပါက္သည္အျမဲတေစဤနည္းႏွင္ႏွင္ခ်ည္းျဖစ္၏။ညက အိပ္ယာဝင္ေနာက္က်ေသာက်ေနာ္သည္ မထခ်င္ထခ်င္ႏွင့္ ကမန္းကတန္းမ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေစ်းဆုိင္အတြက္လုိအပ္သည္မ်ားကုိ တူေတာ္ေမာင္အားမွာၾကားကာ ကုိသက္ခိုင္ခ်ိန္းဆုိရာသုိ႔ ထြက္လာ ခဲ့ရသည္။ကုိသက္ခိုင္ခ်ိန္းဆုိေသာဆုိင္သည္ စင္စစ္လမ္းေဘးဆုိင္သာသာမွ်သာျဖစ္သည္။သုိ႔ေသာ္ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္မွဳရွိသည့္အျပင္ ေစ်းႏွဳန္းလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ခ်ဳိသာ၏။ထူးျခားခ်က္မွာ အဆုိပါဆုိင္မွ ဗမာေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားစားပြဲထုိးကေလးမ်ားသည္ ကုိသက္ခို္င္ႏွင့္ တရင္းတႏွီးအဖြဲ႔က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ကုိသက္ခိုင္သည္ထုိင္းစကားကုိမႊတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္ေသာ္ျငား အဆုိပါ စားပြဲ ထုိးကေလးမ်ားႏွင့္ လူက်ိတ္က်ိတ္တုိးေနသည့္ ဆုိင္တြင္း၌ပင္ ဗမာစကားျဖင့္ေျပာဆုိ၏။အမွန္ေတာ့ ထုိင္းေရာက္ ဗမာအလုပ္ သမားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူပံုအလယ္မွာ ဗမာစကားကုိ ခပ္ဟဟေျပာဆုိရန္ပင္ဝန္ေလးတတ္ၾကသည္။ ဗမာအလုပ္သမား ဗမာ စကားေျပာသည္ကုိ ထုိင္းဆုိင္ရွင္က မၾကိဳက္တတ္သလုိ၊ဗမာစကားသံၾကား၍ ဗမာအလုပ္သမားရွိေၾကာင္းသိလွ်င္လည္း ေနာက္ဆက္ တြဲျပႆနာမ်ဳိးစံုရွိတတ္သည္။က်ေနာ္ထုိဆုိင္သုိ႔ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ကုိသက္ခိုင္သည္ ဆုိင္၏ေဘးက်က်စားပြဲတစ္လံုးမွာ ထုိင္ရင္း စြပ္ျပဳတ္ တစ္မ်ဳိးကုိ တဇြန္းခ်င္းခပ္ေျဖးေျဖးေသာက္လ်က္ရွိသည္။

"လာထုိင္၊ကုိမင္းဒင္၊ဘာထပ္မွာအံုးမလဲ။ဒင္ဆမ္းနဲ႔စြပ္ျပဳပ္ေတာ့မွာထားတယ္"
အိပ္ခ်င္စိတ္မေျပေသးေသာ က်ေနာ္က ပါးစပ္ဝမွာလက္ပိတ္၍သန္းေဝခ်င္စိတ္ကုိ ထိန္းရင္း ဘာမွထပ္မမွာေတာ့ပဲလံုေလာက္ျပီးျဖစ္ ေၾကာင္းလက္ကာရင္းေခါင္းရမ္းျပလုိက္ရသည္။
"ဒီမနက္သံုးနာရီေလာက္မွာသိမ္းတာဗ်။ထုိင္းတီဗီခ်င္နယ္မွာက်ေနာ္ၾကည့္လုိက္ရတယ္။ထုိင္းရုပ္ျမင္သံၾကားလုိင္းတစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ အပိတ္ခံ ရသတဲ့"
"နဂုိကမွ ထိုင္းတစ္ႏုိင္ငံလံုး စီးပြားပ်က္သလုိျဖစ္ေနတာဗ်ာ။ဘာေတြမ်ားရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြးေတြ ဆက္ျဖစ္လာအံုးမွာပါလိမ့္"
"ခင္ဗ်ားက ဗမာစစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာကို စိတ္စြဲေနဟန္တူပါရဲ့။မတူဘူးဗ်။အခုဟာက ထုိင္းစစ္တပ္ဟာ အာဏာသိမ္းတယ္လို႔ေတာင္ မဆုိႏုိင္ဘူး။မာရွယ္ေလာထုတ္ျပီး လံုျခံဳေရးခ်တယ္။လမ္းေပၚက အရွဳပ္ေတြကိုရွင္းတယ္။အုပ္ခ်ဳပ္ေရးုပုိင္းမွာ အိမ္ေစာင့္အစုိးရတစ္ခု တည္း မႏုိင္မနင္းျဖစ္ေနတာကုိ ဝင္ထိန္းေပးတဲ့သေဘာေလာက္ပဲဗ်။ထုိင္းစစ္တပ္ေကာင္းလွခ်ည့္ရဲ့က်ေနာ္မဆုိခ်င္ေပမဲ့ ၁၉၇၆ခုႏွစ္မွာ ထုိင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ႏွင္းတဲ့လုပ္ရပ္မ်ဳိးကေတာ့ ရာဇဝင္ထဲမွာက်န္ရစ္ခဲ့တာအမွန္ပဲဗ်ာ။ ထုိင္းႏိုင္ငံေရး အၾကပ္အတည္းဟာ ဘာအေျဖမွ မထြက္ပဲ အီခံေနခဲ့တာၾကာျပီဗ်ာ။ထုိင္းႏိုင္ငံေရးေရွ႕ဆက္ရမဲ့ခရီးမွာ ဥာဏ္ ဦးစီးဖုိ႔ေတာ့လုိလိမ့္မယ္"

ကုိသက္ခိုင္က ထုိင္းႏိုင္ငံေရးႏွင့္အာဏာသိမ္းသည့္ကိစၥရပ္ကုိအာရံုေရာက္ေနေသာ္ျငား က်ေနာ္ကမူ၊စိတ္ထဲတြင္မတင္မက်ျဖစ္ေနသည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာတစ္ခုကုိ ေကာက္ခါငင္ကာ ေမးလုိက္မိသည္။
"ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားလည္းေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလုိက္တာ။ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ဆံုျပီးကတည္းက အသံတိတ္ေန ပါလား"
ကုိသက္ခိုင္သည္ေခါင္းကုိတဆတ္ဆိတ္ျငိမ့္ရင္း ျပံဳးေယာင္ေယာင္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိေငးၾကည့္ေနျပန္ေလသည္။လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ခန္႔က ဖူးခက္သုိ႔ ဗမာျပည္မွစာေရးဆရာမ်ားလာေရာက္၍ေဟာေျပာၾကရာ ေမာင္စိန္ဝင္းပုတီးကုန္း၊ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းေခၚ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိႏွင့္ ညီမင္းညိဳတုိ႔ပါဝင္သည္။စာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္လုိအပ္သည္မ်ား၊ ညွိႏွဳိင္းတုိင္ပင္ႏုိင္ရန္ ကုိသက္ခိုင္ကုိ က်ေနာ္ဖုန္းျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။သူ၏ျပန္ၾကားခ်က္မွာလိုတုိရွင္းျဖစ္၏။

"စာေရးဆရာေတြ ဖူးခက္ကုိ ေရာက္လာဖုိ႔၊ေလယာဥ္စားရိတ္ကအစ၊အားလံုးက်ေနာ့္တာဝန္သာထားလုိက္ဗ်ာ။ဖူးခက္က ကိစၥေတြကုိ ေတာ့ ခင္ဗ်ားဖာသာ က်ဳပ္က်က္လိ ထားေပေတာ့"ဟုဆုိသည္။ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔ကတိစကားအတိုင္းပင္ စာေရးဆရာအဖြဲ႔ဖူးခက္ အေရာက္ဗမာေငြဆယ္သိန္းေက်ာ္အကုန္အက်ခံ၍စပြန္ဆာေပးသည္။ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္မူ ဘာဆုိဘာမွ မလုပ္ေခ်။ သူ႔လက္သံုး စကားမွာ "ခင္ဗ်ားဘာမွ မသိေသး ပါဘူးဗ်ာ။လုပ္မွာသာလုပ္ထားစမ္းပါ"ဟူသတည္း။

ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းတုိ႔အဖြဲ႔ေရာက္ရွိျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ကုိသက္ခိုင္က က်ေနာ့္အိိမ္မွာပင္ ညစာစားပြဲတစ္ဝိုင္းဒကာခံခ်င္သည္ဆုိ၍ စီစဥ္ေပးခဲ့ရေသး၏။ထုိေန႔ညခုနစ္နာရီခန္႔၊ က်ေနာ့္အိမ္မွာအာဖရိကဝုိင္ျဖင့္ဧည့္ခံအပ္သည့္စားဝိုင္းေသာက္ဝိုင္းတြင္ ကုိသက္ခိုင္၊ က်ေနာ္ႏွင့္စာေရးဆရာတသုိက္ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကရာ၊သူက ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းကို အကုိဟုေခၚသည္။ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းႏွင့္ ကိုသက္ခိုင္ မွာ သက္တူရြယ္တူျဖစ္၍ ကိုသာခ်ဳိ၊ ဆရာဂ်က္ဟုလည္းေကာင္းသူသံုးသည္။ ညီမင္းညိဳကိုမူ ကုိညီမင္းညိဳ ဟုသာ ဆုိသည္။ကုိသက္ခိုင္ ကုိၾကည့္ရသည္မွာ ဗမာျပည္က စာေရးဆရာမ်ားကုိ ေတြ႔ဆံုရျခင္းအတြက္ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနဟန္ရွိသည္။ထု္ိဝုိင္း တြင္ကုိသက္ခိုင္သည္ အသက္အရြယ္ကြာဟခ်က္ေၾကာင့္ေလာမဆုိႏိုင္။စကားလမ္းေၾကာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း ဆီသုိ႔သာဦးတည္သည္။

"စိတ္မရွိနဲ႔အကိုရာ။က်ေနာ္ဖူးခက္ကုိေရာက္ေနတာကုိက ေလာကဓံတရားရဲ့က်ီစယ္မွဳပါပဲ။တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ က်ေနာ္နဲ႔ဒီကကေလးေတြ ကင္းကြာေနတာအမွန္ပဲ။ခဏတျဖဳတ္အလည္ေရာက္တဲ့အကိုတုိ႔ကုိ ရွင္းျပရင္လည္း ရုတ္တရက္နားလည္လက္ခံဖုိ႔မလြယ္ျပန္ဘူး"
ကုိသက္ခိုင္က ထုိမွ်သာစကားဟဟဆုိခဲ့ျပီး စာေရးဆရာတုိ႔ေျပာဆုိသည့္ အလႅာပ၊သလႅာပစကားတုိ႔ကုိသာ ျငိမ္သက္စြာနားေထာင္ ေနခဲ့၏။
ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း၏ဟန္ပန္စရုိက္သည္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ႏွင့္လံုးဝကြဲလြဲေနသည္။ စကားမ်ားမ်ားမဆုိပဲ တခြန္းေမးတခြန္းေျဖ၊ လုိအပ္သည္ဟုထင္ျမင္သည့္အခါမွ အနည္းငယ္အက်ယ္ခ်ဲ႕၏။ႏွဳတ္နည္းသည္။ဆရာဂ်က္ကမူ သူ႔စာေတြထဲကလုိပင္ ခပ္ေသာေသာ ခပ္ရႊန္းရႊန္းျဖစ္၏။အသက္ေလးဆယ္ ျပည့္သည္မွာမၾကာေသးေသာ ကိုညီမင္းညိဳကား ထုိအထဲတြင္အသြက္ဆံုးျဖစ္၏။ တိေမြးကုဘြဲ႔ရ၊ အေဟာေကာင္းအေျပာေကာင္း စာေရးဆရာလူငယ္သည္ ေပ်ာ္စရာစံုလွသည့္ဖူးခက္ေျမကုိ အလည္ေရာက္ရျခင္း အတြက္ေၾကာင့္ ေလာမဆုိႏုိင္။ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြလ်က္ရွိ၏။ကုိညီမင္းညိဳ သည္သူ႔ထက္ အသက္အရြယ္အရ၊ စာေပဝါစဥ္အရၾကီးျမင့္သည့္ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္းႏွင့္ ဆရာဂ်က္တုိ႔ကုိ ေရွ႕တန္းတင္ေလး စား သည့္ အမူအယာတုိ႔အား က်ေနာ္သေဘာက်မိသည္။စာေပေဟာေျပာပြဲကား ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ၏။သုိ႔ေသာ္ ပြဲကုိဦးေဆာင္စီစဥ္သူမ်ားႏွင့့္က်ေနာ့္အၾကားအေခ်အတင္ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားၾကံဳခဲ့ရသျဖင့္ ကုိသက္ခိုင္ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနခဲ့သည္ကုိ အျပစ္မဆုိသာေခ်။
ကုိသက္ခုိင္တစ္ေယာက္က်ေနာ့္အေမးအေပၚတစ္စံုတစ္ရာမတုန္႔ျပန္ပဲ ခတ္မဆိတ္တံုဏိဘာေဝျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ထပ္ဆင့္ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္မိျပန္သည္။
"ေဟ့လူ၊ေျဖအံုးေလဗ်ာ။ စာေရးဆရာေတြမလာခင္ကလည္း ေရွာင္ဖယ္ဖယ္၊ျပန္သြားေတာ့လည္း အသံတိတ္ေန၊ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း"
ေငါင္းစင္းစင္းႏွင့္ႏွဳတ္ဆိတ္ေနေသာ ကုိသက္ခိုင္သည္ သတိျပန္လည္လာသည့္လူမမာႏွင့္တူေနျပန္သည္။

"ခက္တယ္ကုိမင္းဒင္။ကက္ဆက္ထဲမွာစီဒီျပားထည့္ဖြင့္လို႔မရဘူးေလ။ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးမွာ ပရုိဂရမ္တစ္ခုထည့္သြင္းမယ္ၾကံရင္ ေမာ္ဒယ္ခ်င္းကိုက္မကုိက္၊စံနစ္ခ်င္းညီမညီအရင္စစ္ရတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။အခုေဟာေျပာပြဲဲလုပ္ၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္ေတြ႔အခက္ၾကဳံျပီ မဟုတ္လား"
"ဘာဆုိင္လုိ႔လဲကိုသက္ခိုင္ရာ။ခင္ဗ်ားလည္းဗမာဖူးခက္ေရာက္ဗမာအလုပ္သမားေတြလည္းဗမာပဲဥစၥာ။ ခင္ဗ်ားလုိေပါက္ေပါက္ ေရာက္ ေရာက္လူက ထဲထဲဝင္ဝင္ ပံ့ပုိးႏိုင္ ရင္ပုိမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားႏွယ္ခက္ခ်က္ဗ်ာ။ထဲထဲဝင္ဝင္အဆင့္တင္မကဘူး။ဟုိဘက္ေပါက္ထြက္သြားတဲ့အထိပါ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ျပီးျပီဗ်။ဘယ္သူကုိမွ အျပစ္ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။က်ေနာ့္ပါရမီနည္းေသးတယ္လုိ႔သာမွတ္ပါတယ္"
"ခင္ဗ်ားက ဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့လုိ႔တုန္း ရွင္းပါအံုးကိုယ့္ဆရာရယ္"

"ဒီကိစၥေတြကုိ က်ေနာ္ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ဘူး၊မေျပာေတာ့ဘူးလုိ႔ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ေစာင္းေနတဲ့အျမင္ကုိ တည့္လိုတည့္ ျငားေျပာရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ဖူးခက္မွာ ဗမာအသုိင္းအဝိုင္းနဲ႔က်ေနာ္ခပ္ကင္းကင္းေနရတာဟာ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ဟိတ္ၾကီးဟန္ ၾကီးလုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ဒီလုိပါ"
ထုိသုိ႔လွ်င္ မုိးညိဳ့ေနသည့္ဖူးခက္၏တစ္ခုေသာနံနက္ခင္း (Big C)ဘစ္စီအနီးရွိထုိင္းစားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုတြင္ ကုိသက္ခုိင္ႏွင့္ က်ေနာ္ နံနက္စာ အျဖစ္ဒင္ဆမ္းစားေနၾကခ်ိန္တြင္  ဖူးခက္ျမိဳ႕ေရာက္ ဗမာအသုိင္းအဝိုင္းႏွင့္ကိုသက္ခုိင္တုိ႔အၾကား သမရုိးက်ဆက္ဆံေရး မရွိျခင္းအေပၚ ကုိသက္ခိုင္၏ ရွင္းလင္းခ်က္မွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ေလသည္။

"က်ေနာ္ဖူးခက္ကုိစေရာက္တာ ၂၀၀၃ႏုိဝင္ဘာလဗ်။ေရာက္စကေတာ့ ဗမာမိတ္ေဆြမ်ားမ်ားစားစားမရွိလွပါဘူး။မရွိဆုိ ဗမာေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနမွန္းလည္းက်ေနာ္မွ မသိတာကုိး။တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္လည္းရွိေရာ၊ဗမာေတြသိန္းခ်ီျပီးရွိေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိလာရတယ္။က်ေနာ္က ေနရာတစ္ကာ ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ဗမာအုပ္စုၾကီးအတြက္ ငါဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္ဆုိျပီး မၾကာခဏအေတြးဝင္မိတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၀၀၄ႏွစ္ကုန္ပုိင္းေလာက္မွာ ေက်ာ္ဝင္းဆုိတဲ့လူငယ္တစ္ ေယာက္ ဆူနာမီေနာက္ဆက္တြဲအလွဴရွင္အဖြဲ႔တစ္ခုကေန စပြန္ဆာရျပီး ဖူးခက္ပါေတာင္ကမ္းေျခမွာ (Patoung Learning Centre)ဆုိတဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေလးတစ္ခုလာဖြင့္သဗ်။သူကလူငယ္ဆုိေတာ့တက္ၾကြေနတာေပါ့ဗ်ာ။သူလည္း ဘယ္လုိစိတ္ကူး ေပါက္သလဲေတာ့မဆုိႏုိင္ဘူး၊ဖူးခက္ေရာက္ျမန္မာေတြစုဖြဲ႔ျပီး လူမွဳေရးအသင္းတစ္ခုေထာင္ခ်င္တယ္လို႔လာျပီးတုိင္ပင္ ေတာ့ က်ေနာ္လည္း "ဒါဆုိေကာင္းတာေပါ့"ဆုိျပီး ျဗဳန္းစားၾကီးေခါင္းျငိမ့္လုိက္တာပါပဲ။တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ဖူးခက္ေရာက္ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ား လူမွဳေရးအသင္းဆုိျပီး အသင္းဝင္ေလးေထာင္နီးပါးရွိတဲ့အဖြဲ႔ၾကီးတစ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္က အဲဒီအဖြဲ႔မွာမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဥကၠ႒ျဖစ္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီအသင္းရဲ့အတုိေကာက္နာမည္က ျမန္တုိင္းတဲ့ဗ်။တကယ္ေတာ့ ျမန္တုိင္းအသင္း ဟာ အသင္းဝင္ေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိတာမုိ႔ ျပည္ပေရာက္အဖြဲ႔ေတြၾကားမွာ အင္အားအေတာင့္ဆံုးလုိ႔ေတာင္ဆုိႏုိင္တယ္ဗ်။မဲေဆာက္က က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကိုေက်ာ္ထက္ရဲ့မွတ္ခ်က္အရ "ေကအန္ယူေတာင္ခင္ဗ်ားတုိ႔အသင္းေလာက္အင္အားမေတာင့္ဘူး"ဆိုပဲ"

"အသင္းရဲ့လွဳပ္ရွားမွဳက ရုိးရုိးရွင္းရွင္းပါပဲ။အသင္းဝင္တစ္ေယာက္ကုိ တစ္လ၊လစဥ္ေၾကးဘတ္ငါးဆယ္ေကာက္တယ္။ သာေရးနာေရး ေတြမွာ အသင္းကဆံုးျဖတ္ခ်က္တဲ့အတုိင္း ေငြေၾကးေထာက္ပံ့တယ္။ဒီေလာက္ပါပဲ။ဗမာအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေသဆံုးရင္ ဘတ္တစ္ ေသာင္း၊မဂၤလာေဆာင္ရင္ဘတ္ငါးေထာင္အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့။အစပုိင္းေတာ့ ဘာမွ အခက္အခဲမရွိလွေပမဲ့ လူအင္အားေငြအင္ အားသိပ္ ေတာင့္တင္းလာတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔မဟာျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ့စရုိက္အတုိင္းမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ျပသနာေတြ သေဘာထားကြဲမွဳ ေတြျဖစ္လာ ေတာ့တာပါပဲ။မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ အဲဒီသေဘာထားခံယူခ်က္ကြဲျပားမွဳဟာ က်ေနာ္စကၤာပူဘက္ကုိ စီးပြားေရး ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ေရာက္ေန တုန္းမွာ စျပီးျဖစ္ခဲ့တာဗ်"

"ဟုတ္တယ္။က်ေနာ္ဖူးခက္မွာရွိေနစဥ္ သာမွဳနာမွဳကိစၥေတြအတြက္ အသင္းရဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတဲ့အခါ ေသခ်ာစိစစ္တယ္။အမ်ဳိးေတာ္ တာမွန္သလား။မိသားစုဝင္လား၊လင္ကြာမယားကြာကိစၥေတြရွိေနသလား။လိမ္လည္ေတာင္းခံတာလား အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့။အသင္းပုိင္ ေငြမို႔ က်ေနာ္က ၾကားထဲကေန ႏွေမ်ာတြန္႔တုိစရာမဟုတ္ေပမဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးကုိ လက္လြတ္စပယ္ေပးလုိက္ရင္ အေခ်ာင္သမားေတြ ေပၚလာမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ၾကိဳျမင္ေနတယ္ဆုိပါေတာ့။စကၤာပူဂ်ဳိေဒါင္းအိစ္ ဘူတာရံုမွာ က်ေနာ္ရထားေစာင့္ေနတုန္း ဖူးခက္ကေန က်ေနာ့္ဆီကုိ ျမန္တုိင္းအတြင္းေရးမွဴးရဲ့တယ္လီဖုန္းဝင္လာတယ္။ေဆးရံုတက္လူနာအတြက္၊နာမက်န္းလူနာေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ ေၾကးထုတ္ေပးဖုိ႔ သတင္းပုိ႔ တာတဲ့။ဒီေတာ့က်ေနာ္လည္း "စိစစ္စရာရွိတာစစ္ေဆးျပီးထုတ္ေပးလိုက္ေလ"လို႔လည္းဆုိေရာ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ျမိဳင္က "ဥကၠ႒ေနရာတစ္ကာဟုိစစ္ဒီစစ္လုပ္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ မ်ားမ်ားေထာက္ပံ့ႏိုင္မွ၊ေပးႏုိင္မွ အသင္းဝင္ တုိးလာမွာေပါ့"တဲ့။သူကေတာ့သူ႔စကားဟာ ဘယ္ေလာက္တာသြားတယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းမိပံုမရေပမဲ့ က်ေနာ့္အာရံု ထဲမွာေတာ့ အသင္းၾကီးပ်က္စီးက်ဆံုးခန္းကုိဖ်တ္ကနဲလွမ္းျမင္လုိက္ရသလုိပါပဲ"

ေျပာလက္စစကားကုိ ခဏရပ္၍  စြပ္ျပဳတ္တငံုေသာက္ေနေသာ သူ႔ကုိ က်ေနာ္စုိက္ၾကည့္မိေနမိသည္။သူေျပာေနသမွ် သိပ္ေရးၾကီးခြင္ က်ယ္ကိစၥဟုက်ေနာ္မျမင္ေခ်။ဆုိင္အတြင္းမွာ လူအေတာ္က်ေနျပီဟုဆုိရမည္။ဇြန္းသံပန္းကန္သံဆူဆူညံညံႏွင့္ စားစရာမ်ဳိးစံုမွာယူေန သံတုိ႔ကုိ ၾကားေနရသည္။

"ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဘာမွေရးၾကီးခြင္က်ယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္မွာေပါ့။အမွန္ေတာ့ အသင္းၾကီးတစ္ခုတည္ျမဲဖုိ႔ဆုိတာ အသင္းဝင္ေတြရဲ့ခံယူ ခ်က္မွန္ဖုိ႔အဓိကဗ်။အသင္းဝင္ေတြအေနနဲ႔ေထာက္ပံ့ေၾကးလုိခ်င္လုိ႔၊ေငြေၾကးအက်ဳိးအျမတ္ကိုပဓာနျပဳတဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ဘယ္မွာလာ ေရရွည္ရပ္တည္ ႏိုင္ပါ့ မလဲ။ အသင္းကေန ေငြလြယ္လြယ္ရမွန္းလည္းသိေရာ၊ ဒူးနာတဲ့ေမာင္၊ရင္ၾကပ္ေခ်ာင္းဆုိးတဲ့ ေမာင္၊ဖ်ားခ်င္ သလုိလုိျဖစ္ တယ္ဆုိ တဲ့ေမာင္ေတြ မနက္လင္းတာနဲ႔ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕လာတန္းစီေနလုိက္တာမ်ား ပြဲေတာ္ၾကီးကုိျဖစ္လို႔ဗ်ာ။ နယ္ေျမ တာဝန္ခံေတြကလည္း လစဥ္ေၾကး ေကာက္လုိ႔မွ လက္ထဲပူေအာင္မကုိင္ရေသးဘူး၊ေထာက္ပံ့ေၾကးထုတ္မဲ့သူက ၾကိဳတင္ျပီးထုိင္ေစာင့္ ေနပါေရာလားဗ်ာ။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးစိတ္ဓာတ္ညံ့ဖ်င္းတာေတြေျပာရတာ ရွက္စရာေတာ့အေကာင္းသားဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆုိ ရီစရာ လည္းေကာင္းပါရဲ့။ ျမန္တုိင္းအသင္းကေန အသင္းဝင္ေတြမီးဖြားရင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးဘတ္ငါးေထာင္ေပးမယ္။ ေထာက္ပံ့ေၾကးလုိခ်င္ရင္ ျမန္ျမန္ အသင္းလာဝင္ၾကဆုိျပီးေမာင္းခတ္လုိက္ေတာ့ ေျခာက္လဗုိက္ခုနစ္လဗုိက္၊ရွစ္လကုိးလဗုိက္နဲ႔ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးေတြ အသင္းဝင္ လုိက္ၾကတာ အုတ္ေအာ္ ေသာင္းနင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဖြဲ႔ကုိ ဦးေဆာင္သူေတြက အသင္းကုိဘယ္လုိခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ရမယ္ ဆုိတာမသိ။ တပြဲတုိးနည္း၊ဆြယ္လံုးမက္လံုးေတြသံုးျပီး အသင္းဝင္လူဦးေရမ်ားဖုိ႔အဓိကထား၊ အသင္းဝင္ေတြက လည္း အေျခခံပညာ ဟုတ္ဟုတ္ ျငားျငားမရွိျပန္ေတာ့အခြင့္အေရးကုိေမွ်ာ္ကုိး၊ရလုိမွဳတစ္ခုတည္းကိုသာၾကည့္။ ဒီအသင္းမ်ဳိးဘယ္မွာ လာ သက္ဆုိး ရွည္ပါ့ မတုန္းဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ အသင္းၾကီးနိဂံုးခ်ဳပ္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ ဥာဏ္ျပႆနာ ေပါ့ဗ်ာ"

"ေအာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ကုိသက္ခိုင္ ဒီကလူေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနတာဟာ ဒီအသင္းၾကီးပ်က္သြားလုိ႔ကုိး"
"မဟုတ္ေသးဘူးကုိမင္းဒင္။ ဒီအခက္အခဲမ်ဳိးဟာ က်ေနာ့္ဘဝအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ႏွဳိင္းစာရင္ အကင္းပဲရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ အသင္းၾကီး ပ်က္လုပ်က္ဆဲအခ်ိန္ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ျပသနာတစ္ခုမွာ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကုိးႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ပါ ေရတိမ္နစ္ ခဲ့ရရွာတယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလုိဗ်"
"အသင္းဖြဲဲ႕ျပီးလုိ႔ တစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္အခ်ိန္ေပါ့။က်ေနာ့္ဆီကုိ ကိုသန္းေမာင္ဆုိတဲ့ ရခိုင္အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူ႔သမီးေလး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနလုိ႔ ဆရာတုိ႔အသင္းက ကူညီေပးပါတဲ့။ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အဲဒီကေလးမေလး ရွိေနတဲ့၊ဖူးခက္က ဝါခ်ီလတ္ေဆးရံုကုိ ေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ အသည္းအသန္လူနာခန္းမွာ တေခါင္းလံုးပတ္တီးေတြအေဖြးသားနဲ႔ကုတင္ေပၚ မွာမွိန္းေနတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကုိ က်ေနာ္ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ဦးေခါင္းခြံကိုဖြင့္ျပီး အၾကီးစားခြဲစိတ္ကုသမွဳလုပ္ထားတာတဲ့ဗ်ာ။ ကေလးမေလးနာမည္က ဝါဝါတဲ့ဗ်။ရခိုင္ျပည္နယ္ေက်ာက္ျဖဴဇာတိဆုိလားပဲ။ဝါဝါ့မွာ နီနီ ဆုိတဲ့အမႊာညီအမတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးသတဲ့။ဝါဝါခုနစ္ႏွစ္ေလာက္အရြယ္ ေက်ာက္ျဖဴမွာ မူလတန္းတက္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ေက်ာင္းအသြားလမ္းေပၚမွာ အေၾကာ တက္သလို ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ျပီး ေမ့ေျမာသြားဖူးသတဲ့။အရပ္ေဆးခန္းဆီကုိေပြ႕ခ်ီသြားၾကျပီး ဆရာဝန္ကစမ္းသပ္ေတာ့လည္း ဘာေရာဂါမွ မေတြ႔ခဲ့ဖူးဆုိပဲ။

သူ႔အေဖကိုသန္းေမာင္ေျပာစကားအရေတာ့ ဝါဝါဟာ ဒါမ်ဳိးသံုးၾကိမ္ေလာက္ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကမွ ကုိသန္းေမာင္တုိ႔လင္မယားဖူးခက္ကုိတက္လာေတာ့ ဝါဝါက အတူပါလာျပီး နီနီကေတာ့ ေက်ာက္ျဖဴမွာပဲ အဖုိးအဖြား ေတြနဲ႔က်န္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ေဆးရံုမတက္ရခင္သံုးရက္ေလာက္က၊ ဝါဝါဟာ အေၾကာတက္ျပီး ကုလားထုိင္ေပၚကေန ေအာက္ကုိျပဳတ္ က်သြားရာက ဝါခ်ီလတ္ေဆးရုံကုိေရာက္၊ေနာက္ ေဆးရံုက အထူးကုဆရာဝန္ၾကီးေတြက ဓာတ္မွန္ရုိက္တာအပါအဝင္ ေခတ္မီ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ေရာဂါရွာလုိက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္မွာအက်ိတ္ေတြ႔ရမုိ႔ အသက္လုတဲ့အေနနဲ႔ အေရးေပၚခြဲစိတ္လုိက္ရေရာေပါ့ဗ်ာ"
"အမွန္က ဖူးခက္အပါအဝင္ထုိင္းႏုိင္ငံေဆးရုံေတြမွာ ဗမာအလုပ္သမားေတြအခမဲ့ေဆးကုသခြင့္ရတယ္ဆုိတာ သာမန္အာဂႏၱဳဖ်ားတာ နာတာေလာက္ပဲကုခြင့့္ရတာပါ။အဲဒီလုိခပ္ေပါ့ေပါ့ေရာဂါစာရင္းမွာ မပါတဲ့ အသည္းအသန္လူနာေတြအတြက္ ေဆးရံုဆင္းတဲ့အခါ ေဆးကုသစားရိတ္ အတိအက်ကုိစာရင္းျပဳစုျပီးေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္"

"ကုိသန္းေမာင္က်ေနာ့္ကုိဖုန္းဆက္တာ သူ႔သမီးေလးဝါဝါ ေဆးရံုကဆင္းတဲ့အခါ ေဆးရံုကခြဲစိတ္ကုသစားရိတ္ကိုဘယ္လုိ ဘယ္ပံုရွင္းရ မယ္ဆုိတာ ၾကံရာမရလုိ႔ပါပဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုက ဆရာဝန္ေတြေဆးဝန္ထမ္းေတြကို က်ေနာ္ေက်းဇူးတင္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ေအးေလ။ဒီေရာဂါမ်ဳိးဗမာျပည္မွာျဖစ္ရင္ ေငြဘယ္ေလာက္က်သင့္မယ္၊ေငြဘယ္လုိေခ်မွာလဲ၊ ေငြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေမးခြန္းေတြ အရင္ေမးျပီးမွ ခြဲစိတ္ၾကမွာေသခ်ာပါ တယ္။ ဘာမီတြန္၊အရက္ပ်ံနဲ႔ပတ္တီးေတာင္ မလံုေလာက္တာ ခင္ဗ်ားလည္းသိျပီး သားပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္လည္း စိတ္ဓာတ္တက္ ၾကြေနတဲ့အခ်ိန္မုိ႔ဝါဝါ့အေဖကိုသန္းေမာင္ရဲ့အခက္အခဲကုိ က်ေနာ္ကူညီေျဖရွင္း ႏိုင္ မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့တာေပါ့"

"တရက္ျခားႏွစ္ရက္ျခားဆုိသလုိ က်ေနာ္ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုကိုေရာက္တယ္။ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဝါဝါေခါင္းက ပတ္တီးတခ်ဳိ႕ကုိ ျဖည္တယ္ဗ်။ခြဲစိတ္မွဳေအာင္ျမင္တယ္တဲ့ဗ်ာ။ကေလးမေလးဟာ စြတ္ျပဳတ္ရည္တခ်ဳိ႕ေသာက္ႏိုင္တယ္။ မ်က္လံုးဖြင့္ျပီးေဘးဘီက လူေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။က်ေနာ္က သူ႔လက္ကေလးကုိကုိင္ျပီး "သမီး"လုိ႔ေခၚလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိျပံဳးျပတယ္ဗ်ာ။ဝါဝါ့အျပံဳးကုိ က်ေနာ္ျမင္ရေတာ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ကိုယ္ခ်င္းစာအၾကင္နာတရားဟာ က်ေနာ္ရင္ထဲကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပံုေရာက္လာတယ္ မေျပာတတ္ ေတာ့ပါဘူး။တကယ္တန္းအေရးၾကီးတဲ့ အေျခအေနမွာ ထုိင္းလူမ်ဳိးဆရာဝန္ေတြသူနာျပဳေတြကေတာင္ ကေလးမေလးရဲ့ အသက္တစ္ ေခ်ာင္းကိုက်ဳိးစားကယ္တင္ခဲ့ၾကျပီပဲ။ က်သင့္ေငြကုိ ရွင္းႏိုင္ဖုိ႔လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးကုိ က်ေနာ္လုိလူလည္က ဘာေၾကာင့္မေျဖရွင္းႏိုင္ရမွာ တုန္း။ က်ေနာ့္ဘဝမွာက်ေနာ္အကၽြမ္းက်င္ဆံုးအလုပ္ဟာေငြရွာျခင္းပဲဗ်ာ။ ဒီလုိလူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းအတြက္ က်ေနာ္လုိေကာင္မ်ဳိး တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာကေန ဝင္ျပီးအားျဖည့္ရင္ မေအာင္ျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး"

"ဒီေနရာမွာၾကားျဖတ္ျပီးတစ္ခုေျပာရအံုးမယ္ဗ်။ထုိင္းေဆးရံုေတြကေန ဗမာအသည္းအသန္လူနာေတြဆီက ေဆးဝါးကုသစားရိတ္၊ ေဆးရံုတက္စားရိတ္ေတာင္းတယ္ဆုိေပမဲ့ မေပးရင္ တရားစြဲမယ္ဆုိတဲ့အဆင့္အထိေတာ့မလုပ္ၾကပါဘူး။အလုပ္သမားဘတ္၊ပတ္စပုိ႔ေတြ ရွိေနရင္ အတိုးအေလ်ာ့ ေစ်းညွိႏွဳိင္းလုိ႔ရပါတယ္။မ်က္ႏွာၾကီးထုိင္းမိတ္ေဆြတစ္ဦးဦးပါလာရင္ေတာ့ ပုိေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ ကုိေရႊဗမာမ်ားကလည္း အဲဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာတည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေျဖရွင္းတဲ့နည္းလမ္းကုိ မစဥ္းေတာ့ပဲ ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြအလစ္မွာ ေဆးရံုကေန ဆင္းေျပးၾကတတ္ၾကသဗ်။ေဆးရံုမွာေဆးဖုိးဝါးခေငြမရွင္းႏုိင္လုိ႔ အဖမ္းခံရတဲ့လူနာေတာ့ က်ေနာ္မေတြ႔ မိေသးတာ အမွန္ပဲဗ်ာ"

ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔ဇာတ္လမ္းမွာ သူကိုယ္တုိင္ေမ်ာေနဟန္ရွိသည္။ေဘးဘီကုိ သူဂရုမထားေတာ့ပဲ ေျပာလက္စဝါဝါအမည္ရွိ ရခိုင္ ကေလးမေလး၏ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေရွ႕ဆက္ေနသည္။

"ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ဟာ ဝါဝါဆုိတဲ့ကေလးမေလးအတြက္ နည္းမ်ဳိးစံုၾကံဆခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေငြေၾကးပမာဏတစ္္ခုကုိ စုိက္ထုတ္ မယ္။အသင္းထဲက ေငြတခ်ဳိ႕ကုိ အမွဳေဆာင္အဖြဲ႔အေရးေပၚအစည္းအေဝးေခၚျပီးသံုးႏုိင္ဖုိ႔ ညွိႏွဳိင္းမယ္။ ေနာက္တစ္နည္း ကေတာ့ က်ေနာ္ စီးပြားေရးေလာကထဲမွာက်င္လည္ခဲ့စဥ္က ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ျပီး က်ေနာ့္အေပၚအခင္အမင္မပ်က္ေသးတဲ့ စီးပြားေရး အသုိင္းအဝုိုင္းက မိတ္ေဆြေတြကုိ အကူအညီေတာင္းမယ္။ဒီနည္းေတြအားလုံးသံုးရင္ လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးပမာဏအျပည့္အဝ မရသည့္တုိင္ေအာင္ တစ္ပုိင္းတစ္စေျပလည္မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။ေနာက္တစ္နည္းရွိေသးတယ္။ဒီကေလးရဲ့အေျခအေနကုိ ျပည္ တြင္းျပည္ပမီဒီယာေတြကေန တဆင့္တင္ျပျပီး ႏုိင္ငံတစ္ကာေရာျမန္မာျပည္ထဲက ေစတနာရွင္ေတြကုိပါ ေမတၱာရပ္ခံမယ္။ အလွဴခံ မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီနည္းေတြနဲ႔မွ အဆင္ မေျပေသးဘူးဆုိပါေတာ့။ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းတစ္ခုက်န္ေသးတယ္ဗ်ာ"

"အဲဒီနည္းလမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြထုိင္းရဲဗုိလ္မွဴးၾကီးတစ္ေယာက္ကုိအေဖာ္ေခၚျပီး ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုအုပ္ၾကီးဆီတုိက္ရုိက္ဝင္၊ အသနားခံဖုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ဒီလုိနဲ႔ ဝါဝါဟာ တစ္စတစ္စ သက္သာလာလုိက္တာ ေနာက္ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ေနရင္ ပတ္တီးအားလံုးေျဖျပီး ေဆးရံုကဆင္း၊ျပင္ပလူနာအေနနဲ႔ ႏွစ္ရက္ျခားသံုးရက္ျခား လာျပရမဲ့အေျခအေနဆုိက္လာတယ္ဗ်ာ"
"အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီကာလက က်ေနာ္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံကိုေရာက္ကာစမုိ႔ စီးပြားေရးအေျခက်ေအာင္ က်ားကုတ္က်ားခဲရုန္းကန္ေနရတဲ့ အေျခအေနမုိ႔စိတ္သြားတုိင္းေတာ့ကိုယ္မပါပါဘူး။အဆင္ေျပႏုိးႏိုးလုပ္ငန္းေပါင္းစံုေလွ်ာက္လုပ္၊ထင္သလိုမျဖစ္ေတာ့ ရင္းႏွီးထားသမွ် ေငြေၾကးေတြဆံုးရွဳံး၊ထုိင္းရဲေတြရန္ကတစ္ဖက္၊တကယ့္ဝါးရုန္းသုဥ္းကားအခ်ိန္ၾကီးဆုိပါေတာ့။အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္မွာ ရွိတာဆုိလို႔ ဒီကေလးမေလးကုိ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ အသက္ရွင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ထက္သန္မွဳတစ္ခုပါပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ ကူးဖဲရုိက္ေနတာေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္ကေလးရွိေနတဲ့ ဝါဝါ့ကုိ က်ေနာ့္လက္ကုိင္ဖုန္း ႏုိကီရာေလး နဲ႔ ဗီဒီယုိႏွစ္မိနစ္စာေလာက္ရုိက္ထားမိလုိက္တယ္ဗ်ာ"

"ႏုိင္ငံတကာမွာ ဒုကၡသည္ေတြကိုဗန္းျပျပီး ကုိယ္က်ဳိးရွာေနတဲ့ အန္ဂ်ီၤအုိလုိလုိ ပရဟိတအဖြဲ႔လုိလုိ အဖြဲ႔ေတြရွိေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိပါ တယ္။ အဲသလုိအဖြဲ႔ေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္အလြယ္တစ္ကူခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္ပါတယ္။ခ်ိတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က်ဳိးရွာ မွာေတြ၊ ေနာက္ဆက္တြဲအရွဳပ္အရွင္း၊သကၤာမကင္းစရာေတြၾကံဳရမွာကုိ ၾကိဳတင္စဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ ဘယ္အဖြဲ႔ကိုမွ က်ေနာ္မဆက္ သြယ္ခဲ့ဘူး။ ဒီဇာတ္ကုိ က်ေနာ္ႏုိင္ေအာင္ကႏုိင္မယ္လုိ႔သာ က်ေနာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီဒါေပမဲ့က ေတာ္ေတာ္ ရင္နာစရာေကာင္းတဲ့ဒါေပမဲ့ပါပဲ"


ဓာတ္ပုံ။ ။ဂူဂဲလ္

၃၀။၀၅၊၂၀၁၄ ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ။

http://7daydaily.com/story/11947#.U4fx-Cior90

ၾဆာဒင္၏ရယ္ေနလ်က္ႏွင့္ငိုေလျခင္း

မင္းဒင္

(၁)
ေနညိဳခ်ိန္ေလႏုေအးကား တသြဲဲ႔သြဲဲ႔ေနာ့ေနဆဲကုိ။
ရုပ္၊နာမ္၊ခႏၶာ၊အာယတနတည္းဟူေသာ သံသရာစက္ကုိ ေလးတန္ေသာမဂ္ျဖင့္ ခ်ဳိးဖဲ့ဖ်က္ဆီးေတာ္မူၿပီး၍ အရဟံတည္းဟူသည့္ ဂုဏ္ ေတာ္အထူးကုိခံယူေတာ္မူထုိက္ေသာဘုရားရွင္၏အဆံုးအမအတုိင္း ကိေလသာတုိ႔မွလြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္အား ထုတ္လုိပါေသာ္ျငား သဒၶမၼဂေဝသီ ဘုရားပေစၥကအရိယာတုိ႔ ရွာမွီး၊ရေညာင္းသူေတာ္ေကာင္းတရားႏွင့္ မယဥ္ပါးေသးသည့္ ၾဆာဒင္မွာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ပါေတာင္ကမ္းေျခမွ အကုိကာလသားမ်ားသေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ေလသည့္ ယိုးဒယားေမာ္ဒယ္ အလွပေဂးတုိ႔၏ အေဖာ္အခၽြတ္ ရွဳိးပြဲမ်ားဆီသုိ႔ မၾကာခဏေရာက္ေနဆဲျဖစ္ရာ ရုတ္ျခည္းေသာ္ ၾဆာဒင့္အားလူ႔အႏၶစာရင္းဝင္သူဟု ထင္ျမင္စရာရွိေပ၏။

သုိ႔ေသာ္ျငား အဆုိပါပြဲ၊အႏွီပြဲမ်ားသုိ႔႔ စြပ္ကယ္စြပ္ကယ္ေရာက္ရျခင္းမွာ ၾဆာဒင္၏ဝါသနာအရင္းခံေၾကာင့္ မဟုတ္မူပဲ၊သာစြဌာေန ဖူးခက္ေျမနဂရဆီသုိ႔ အပန္းေျဖအလည္ခရီးအလုိ႔ငွာ ရံဖန္ရံခါေရာက္လာတတ္ၾကသည့္ ရပ္ေဝးရပ္နီးမွ ဧည့္သည္ႀကီးငယ္ အသြယ္ သြယ္တုိ႔၏နားပူနားဆာတုိက္တြန္းေဆာ္ဖန္မွဳေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္ဆည္းသူနတ္လမ္းညြန္အျဖစ္ မလႊဲမေရွာင္သာေရာက္ခဲ့ရျခင္းသာျဖစ္၍ ျမင္ဆဲခဏ၌ သြားရည္ေတာက္ေတာက္က်ခဲ့ေသာ္ျငား အျပန္လမ္းတြင္မူ ဤရုပ္နာမ္တုိ႔သည္ အပုပ္ေကာင္ခ်ည္းပါတကားဟု ဆင္ျခင္ခဲ့ သည္ကုိ၊ခ်စ္ေသာ စာရွဳသူတုိ႔သိပါမူ ၾဆာဒင့္အေပၚ ေကာင္းစြာနားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကေပလိမ့္မည္။

စင္စစ္ၾဆာဒင္သည္ ဝိပႆနာတည္းဟူေသာ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခါၤရကုိ အထူးအားျဖင့္ရွဳမွတ္ျခင္း၊ပဋိပတၱိအလုပ္တြင္ ဇြဲမႏွစ္ႏိုင္ေသးေသာ္ ျငား ဖူးခက္ၿမိဳ႕အမ္မခန္အရပ္ရွိ အိမ္အုိႀကီး၌ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလုိ မွတ္ဖြယ္ရာရာ၊ထုိထုိစာကုိ ရွာ၍မျပတ္အိမ္တြင္ဖတ္ဟူေသာ အဆံုး အမႏွင့္အညီ ဗုဒၶစာေပက်မ္းဂန္တုိ႔ကုိေလ့လာဖတ္ရွဳေလ့ရွိသည္ျဖစ္ရာ ဘာသာတရားႏွင့္ကင္းကြာသူဟူ၍ေတာ့ ဆုိႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။
ယခုလတ္တေလာၾဆာဒင္၏ဖတ္လက္စ စာအုပ္မွာ မင္းပူးဦးၾသဘာသ စီရင္ ေရးသားေတာ္မူအပ္သည့္ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ ဘုတ္အုပ္ ထူႀကီးျဖစ္ျပီး ဖတ္ရွဳေနဆဲအခန္းမွာ သုဝဏၰသာမဇာတ္ေတာ္ျဖစ္၏။

"သု၀ဏၰသာမ ၁၆-ႏွစ္သို႔ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ အမိအဖတို႔သည္ အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ ေနေစလ်က္ မိမိတို႔အလိုလိုသာလွ်င္ ေတာသစ္သီး သစ္ျမစ္တို႔ကို ရွာအံ႔ေသာငွာ ေတာသို႔သြားၾကေလကုန္၏။တေန႔တြင္ အခ်ိန္လြန္သည့္တိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ရေသ့မ်ားျပန္မလာသျဖင့္ အရြယ္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေသာ သု၀ဏၰသာမသည္ စိတ္ပူလာေသာေၾကာင့္၊ေတာထဲသို႔ အရဲစြန္႔ ကာ လိုက္ရွာရင္း "အေဖ၊အေမ"ဟု ေအာ္ေခၚေလ၏။ တေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ရေသ့တို႔သည္ သစ္သီးရွာရင္း ေလႀကီးမိုးႀကီးက်၍ သစ္ပင္ေအာက္ မိုး၀င္ခိုၿပီး ေတာင္ပို႔ေပၚထိုင္လိုက္သည့္အခါ ေတာင္ပို႔ထဲက ေျမြဆိုး၊ အခိုးလႊတ္သျဖင့္ အဆိပ္ေငြ႔သင့္ၿပီး မ်က္စိ ကြယ္ေၾကာင္း ေျပာၾကကုန္၏။ ထိုအခါ သု၀ဏၰသာမသည္ ငိုလဲငို၏၊ ရယ္လဲရယ္၏။(ငိုရျခင္းအေၾကာင္းကား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မ်က္စိကြယ္ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။ရယ္ရျခင္းအေၾကာင္းကား မိဘတို႔ကို လုပ္ေကၽြးခြင့္ ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။) ဟု ဆို၏။"
(၂)
အိမ့္အေနာက္ဖက္က၊ေတာအုပ္မွာ ေက်းငွက္မ်ဳိးစံုတုိ႔၏အသံတုိ႔ျဖင့္ စီစီညံလ်က္ရွိ၏။မာဂဓဘာသာႏွင့္ကၽြမ္းဝင္ရင္းႏွီးမွဳမရွိေသာေၾကာင့္ အဓိပၸါယ္အျပည့္အစံုကုိ ၾဆာဒင္အတိအက်ဘာသာျပန္ဆုိ၊မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ္ျငား လူတုိ႔ဘာဝအားျဖင့္ဆုိလွ်င္ ေတးသီေနၾကျခင္းျဖစ္တန္ ရာပါ၏။ခ်စ္ေတးေလာ၊လြမ္းေတးေလာဟူသည္ကား ၾဆာဒင္မေဝခြဲဲႏိုင္။မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ သာေတာင့္သာယာရွိလွေသာ ညေနဆည္း ဆာခ်ိန္ေပတည္း။ ေလာကဓာတ္တခြင္၏ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္မွဳသည္ ၾဆာဒင့္စိတ္အား၊ သုဝဏၰံသွ်ံဇာတ္ေတာ္တြင္ နစ္ေမ်ာေစျခင္း ငွာ အေထာက္အပံ့သဖြယ္ျဖစ္ေတာ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ သဗၺညဳတရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားပင္လွ်င္ ပုဒိအာတည္းဟူေသာ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ကုိရသည္ႏွင့္ မာရ္နတ္အဖ်က္ရန္ေပၚလာေလဖူး သည့္ထံုးနည္းအတုိင္း ၾဆာဒင္၏ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးမွဳကုိ ဖ်က္ဆီးမည့္ အဖ်က္အေမွာင့္သည္ ရုတ္တရက္ေပၚလာျပန္ေခ်သည္တမံု႔။

'ဟား ဟား ဟား။ ဟီး ဟီး ဟီး။ အဟားဟား ဟားဟား"
ပါးစပ္ႏွင့္နားရြက္တက္ခ်ိတ္လုနီးပါး အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာလ်က္ ၾဆာဒင္၏အခန္းတြင္းသုိ႔ ရုတ္ျခည္းဝင္လာသူကား ၾဆာဒင္၏ တပည့္ေက်ာ္ေလမင္းသား ေပတည္း။သူသည္ Samsung Note2 ကုိ လက္ျဖင့္ပြတ္ရင္း မနားတမ္းရယ္ေမာလ်က္ရွိရာ ရယ္ေနရင္း အသက္ထြက္သြားမည္ကုိစုိးရိမ္မိသျဖင့္ ၾဆာဒင့္မွာ ခပ္ထန္ထန္ဟန္႔လုိက္ရေခ်သည္။
"ေျဖးေျဖးသက္သာ ရယ္လည္းရပါတယ္ကုိရင္။ဘဇာေၾကာင့္ ဤသုိ႔ခြက္ထုိးခြက္လွန္ရယ္ေမာေလသနည္း"

ေလမင္းသားကား ၾဆာဒင့္အေမးကုိ ႏွဳတ္ျဖင့္မေျဖ သူ႔လက္ထဲမွ ႏုတ္တူးကိုသာ ကမ္းေလသျဖင့္ ၾဆာဒင္သည္  ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ တန္ Police တံဆိပ္မ်က္မွန္ကုိေက်ာ္ျဖတ္ၾကည့္ရွဳမိေသာအခါတြင္ ႏုတ္တူးဖလ္သားျပင္၌ ေအာက္ပါစာသားကုိ ဖတ္ရွဳရေလသည္။
အျမန္လမ္း ေသဆံုးသူမ်ားေလ်ာ္ေၾကးေပးအပ္ပြဲတြင္ ဒုဝန္ႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္သိန္းက "ပရီမီယံေၾကးက သံုးရာပဲ ရွိတယ္ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ပြဲ ဖိုးပဲ ရွိတယ္။ ေလ်ာ္ေၾကးက အဆတစ္ေသာင္း ေပးတယ္ ကမၻာမွာ ျမန္မာျပည္ပဲရွိတယ္ ""အာမခံ တစ္ခုဝယ္ရင္ သိန္းသံုးဆယ္ နွစ္ခု ဝယ္ရင္ သိန္း ၆၀ ရမည္ဟုဆုိ"
ပီအိတ္ခ်္ဒီေဒါက္တာဘြဲ႔ရဒုဝန္ၾကီး၏ "အျမန္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ၊ကာလနာသာအတုိက္ခံ၊ေငြမ်ားမ်ားရမယ္"။"အာမခံမ်ားမ်ားဝယ္ျပီး ျမန္ျမန္ေသ၊ ေလ်ာ္ေၾကးမ်ားမ်ားထုတ္"ဟူေသာ အနက္အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည့္ အဆုိပါစာကုိဆံုးေအာင္ ဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၾဆာဒင္သည္၊တခြီးခြီးႏွင့္တံေတြးသီးေအာင္ရယ္မိေလေတာ့၏။အားရပါးရရယ္မိ၏။ ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ဆက္တုိက္ရယ္ေမာျခင္းၿပီးဆံုး သည့္အခါ တြင္မူ ၾဆာဒင့္မ်က္ဝန္းအိမ္တြင္ ၿပိဳေတာ့မည့္မုိးကဲ့သုိ႔ မ်က္ရည္စုိ႔ ေနေလျပန္သည္။

(၃)
ဤေလာကႀကီး၌အခ်ဳိ႕ေသာအေၾကာင္းတရားတုိ႔သည္ တခါတရံတြင္ မရည္ရြယ္မထင္မွတ္ပါပဲလ်က္ ဆက္တုိက္ဆင့္ကာ ႀကံဳရတတ္ သည္ကား ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ "ဗ်ဳိ႕ၾဆာဒင္ "ဟူေသာ က်ယ္ေလာင္သည့္ေအာ္ေခၚသံႀကီးႏွင့့္အတူ ၾဆာဒင့္ေရွ႕ ေမွာက္သုိ႔ေရာက္လာျပန္သူကား ကပၸလီျဖစ္၏။သူသည္လည္း "ေဟးေဟးေဟး၊ အေဟေဟ့ ေဟ၊ေဟေဟေဟ့"ဟူေသာရယ္သံ ရွည္ႀကီး ျဖင့္ ဆက္တုိက္ရယ္ရင္း အူတက္မသြားေစရန္အလုိ႔ငွာ ဝမ္းဗုိက္ကုိ ညာလက္ျဖင့္ ႏွိပ္ထားေခ်၏။က်န္ဝဲဘက္လက္တြင္ကား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကုိကုိင္လ်က္ရွိ၏။ၾဆာဒင္သည္ က်လုလုမ်က္ရည္စ တုိ႔ကုိ သတိတရားျဖင့္ထိန္းရင္း ကပၸလီကုိ ေမးခြန္းထုတ္ရ ျပန္သည္။

"ဘာျဖစ္လာျပန္ၿပီတုန္းကပၸလီငယ္၊အရယ္ကုိေခတၱရပ္၍ ရယ္ရျခင္းကုိ ရွင္းပါေလ"
ကပၸလီငယ္သည္လည္း ေလမင္းသား၏နည္းႏွင္ႏွင္ ႏွဳတ္ျဖင့့္တုန္႔ျပန္စကားမဆုိ လက္ထဲမွဂ်ာနယ္ကုိသာ ၾဆာဒင့္ထံထုိးေပးရင္း သူရယ္ရ သည့္စာမ်က္ႏွာကုိညႊန္းေလရာ ၾဆာဒင္ဖတ္ရသည္မွာ SALAI NAING HTOO ၏လက္ရာကာတြန္း တစ္ကြက္ျဖစ္ ၏။သရုပ္ေဖာ္ပံုမွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနသည့္ အရူးတစ္ေယာက္က တုိက္ပံုဝတ္လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ေရွ႕တြင္ ႏွဳတ္မွေတြ႔ကရာစကားတုိ႔ကို ေရရြတ္ေအာ္ဟစ္ေနပံုျဖစ္ၿပီးအဆုိပါအရူးစကားမွာေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ေလ၏။
"တိုင္ပတ္ေတာ့ တပ္ပုိင္။ႏို႕ေသာက္ေတာ့ေနာက္သုိ႔။သံုးသိန္း သိိမ္းတုန္း။ေတာေပ်ာက္ေတာ့ ေသာက္ေျပာ၊ပတ္မ ေဖာက္၊ ဘတ္ဂ်က္ ေပ်ာက္။မျပင္မျပင္ ေနာက္လွည့္ျပီးေနာက္မျပင္"ဟူ၏။

သရုပ္ေဖာ္ပံုႏွင့္စာသားသည့္ ဟတ္စပ္လွသည္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ၾဆာဒင္သည္ ဟီး ဟီး ဟီးဟီး တဟီးဟီးႏွင့္ ဟီးေလးတုိက္ ရယ္မိ ျပန္ေတာ့သည္။အရယ္လြန္ေသာေၾကာင့္ ၾဆာဒင့္မွာ တံေတြးသီးရုံမက ေခ်ာင္းေျခာက္ပါဆုိးလာေတာ့၏။ အဟြတ္၊အဟြတ္၊အဟြတ္၊ ထုိအဟြတ္အဆံုးတြင္ကား ၾဆာဒင္သည္ရယ္ျခင္းကုိ ခ်က္ျခင္းရပ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုးသိမ့္၍သိမ့္၍တုန္ေအာင္ က်ိတ္၍က်ိတ္၍ ရွဳိက္၍ ရွဳိက္၍ ငုိေလ၏။
(၄)
ၾဆာဒင္၏ငိုျခင္းရယ္ျခင္းဒုကၡကား ဤတြင္ဆံုးခန္းမတုိင္ေသးေခ်။တပည့္ေက်ာ္ေဖၾကည္ ေပါက္ခ်လာျပန္ေခ်ၿပီ။ေဖၾကည္သည္လည္း ပါးၿဖဲနားၿဖဲျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ရယ္ေမာလ်က္ ဝင္လာ၏။မုတ္ဆိတ္ေမႊးတုိနံ႔နံ႔ႏွင့္မို႔ သူ႔ရယ္သံမွာ ဆိတ္ေအာ္သံႏွင့္တူေနသည္ဟု ၾဆာဒင္ထင္မိ သည္။

"ဗ်ဳိ႔ၾဆာဒင္၊ ၾဆာဒင့္ဆုိင္မွာ ကိုကိုလွဳိင္ရွိလားဗ်။ဒီေန႔လုပ္ခက ဉာဏ္ထြန္းပဲရတာမုိ႔ အေၾကြးလုပ္ဗ်ာ။ဆန္ေရာဆီပါဝယ္ရမွာမုိ႔ ပုိက္ဆံျပတ္ ေတာ့မယ္။က်ေနာ္က သိန္းစိန္ကိုမႀကိဳက္ဘူး။ေတာ္ၾကာမနက္ညေပါင္းၿပီး ျမင့္လွဳိင္ လုပ္ေနရမယ္၊ထုိင္းရဲကလည္း work permit မွာ အလုပ္ရွင္နာမည္မတူလုိ႔ လစဥ္ေၾကးမေပးရင္ အုန္းျမင့္မယ္ခ်ည္း ေျပာေနၿပီဗ်။ႀကံပါအံုးၾဆာဒင္ရယ္၊လုပ္ကုိင္စားရတာ ဟန္မက်ခ်က္ကေတာ့ ေအာင္သိန္းလင္းခ်င္ၿပီဆာဒင္ေရ႕"
ေဖၾကည္ေခၚအာရုံ၏ ပေဟဠိဆန္လွေသာ စကားတုိ႔ကုိ ၾဆာဒင္နားမရွင္းေခ်ရကား မရွက္မဝံ့ပင္၊ဝန္ခံေမးျမန္းသမွဳျပဳရျပန္ေလရာ ေဖၾကည္ ငယ္ရွင္းလင္းသမွဳျပဳေသာအနက္ကား ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္၍ မူရင္းဗမာ့သားေကာင္းအမည္ရွိ ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာမွ ခ်ယ္မွဳန္းခ်က္ကုိ နည္းမွီသည္ဟုဆို ပါ၏။

လွ်ပ္စစ္မီးမလာလွ်င္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းျခင္းျဖင့္မီးလင္းေစသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကံေပး၏ မဟာေရႊဥာဏ္ေတာ္အရ ၎အား ဖေယာင္းတုိင္ ျဖင့္ တင္စားသည္ဟုဆုိ၏။မိသားတစ္စုတစ္ေန႔လွ်င္ က်ပ္ႏွစ္ေထာင္ျဖင့္လံုေလာက္ျပီ ဟု ျမြက္ၾကားေလသည့္ ဒုသမၼတမင္းအား က်ပ္ႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ ပမာျပဳ သည္ဆုိ၏။ထမင္းတစ္နပ္ေလ်ာ့စားျခင္းျဖင့္ လယ္သမားတုိ႔အေၾကြးဆပ္ၾကပါကုန္ဟူေသာ ပညာရွိဝန္မင္းကုိမူ ထမင္းတနပ္ျဖင့္ရသ အလကၤာေျမာက္ ေခၚေဝၚသမွဳျပဳသည့္နည္းတူ၊အားရွိေစရန္အရက္အစား ႏြားႏုိ႔ေသာက္ေစ သည့္ မဟာဂရုဏာရွင္သမၼတၾကီးအား ႏြား ႏုိ႔၊တုိင္းျပည္အႏွံ႔လွည့္လည္၍လက္စြမ္းျပလိုသည့္ ေက်းလက္ဝန္မင္း၏အမည္ကုိ ပါးရုိက္၊ေျပာင္းဖူးတေခ်ာင္း ေထာင္ျပလ်က္ ၊ျမစ္ဆံုစီမံ ကိန္းကို မျဖစ္မေနျပန္လည္စတင္ရမည္ဆုိေလသည့္ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေဟာင္း အမတ္မင္း အား ရူးသြပ္သည့္ စကားပမာျဖင့္လည္းေကာင္း ခိုင္းႏိုင္းဖလွယ္ျပက္ရယ္ျပဳၾကသည္ဟုဆုိပါသည္။

ဤခက္ဆစ္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္ကုိ ၾကားရသည္တြင္လည္း ၾဆာဒင္သည္ ထိမိလွေသာ အဆုိပါသေရာ္ခ်က္ကို လြန္စြာႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်မိျပန္ရကား တဟက္ဟက္ႏွင့္၊ဟက္ဟက္ပက္ပက္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ရျပန္ၿပီးသည္၏ေနာက္တြင္ကား ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား အသံၿပဲဲႀကီးျဖင့္ တဟီးဟီးႏွပ္ေခ်းပါထြက္ေအာင္ ငုိခ်င္းရွည္ၾကီးျဖင့္ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုမိျပန္ေလသည္။
တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကား ၾဆာဒင္၏ထူးဆန္းေထြျပားလွေသာ တၿပိဳဳင္တည္းရယ္ျခင္းငိုျခင္းအျပဳအမူေၾကာင့္ အံ့ၾသျခင္းႀကီီးစြာ ျဖစ္ၾကရံုမွ်မက ေနာက္ဆက္တြဲစုိးရိမ္ပူပန္မွဳတုိ႔ပါ စြက္လာခဲ့ေခ်ၿပီီ။သုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာသခင္အား ေပကလပ္ေပကလပ္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရွဳရင္း အေမးပုစၦာထုတ္ၾကပါကုန္၏။

(၅)
"အုိ။ခ်စ္ခင္ေလးျမတ္ရေသာၾဆာဒင္၊ရယ္ျခင္းငိုျခင္းအမွဳကို အဘယ္ေၾကာင့္ တျပိဳင္တည္းျပဳေလသနည္း"
"ၾဆာဒင္၊ ဇီးယုိသည္ ေနျပင္းသည့္အခ်ိန္ စိတ္ဂေယာင္ေျခာက္ခ်ားျဖစ္ျခင္းအား သက္သာေပ်ာက္ကင္းသည္ဟု တပည့္ၾကားဖူးပါ၏"
"ၾဆာဒင္၏ စိတ္အေျခအေနကုိ စစ္ေဆးရန္အလို႔ငွာ ဖူးခက္ျမိဳ႕ရွိေဆးရံုေဆးခန္းသုိ႔ ျပသသင့္သည္ဟု ရုိးသားစြာထင္ျမင္ပါ၏။စိတ္ကို ထိန္းသင့္ ပါသည္ၾဆာ"

ထုိသုိ႔လွ်င္ တပည့္ေက်ာ္အသီးအသီးက စုိးရိမ္တႀကီးမ်က္ကလဲဆန္ျပာေမးလာသည့္အခါတြင္ကား ၾဆာဒင္သည္ ငုိျခင္းရယ္ျခင္းကုိ ရပ္တန္႔လ်က္ ႀကီးစြာေသာဣေျႏၵကုိေဆာင္ကာ၊သင္းတုိ႔သံုးဦးအား ရင္ဝယ္သားကဲ့သုိ႔ သနားၾကင္နာ၊မဟာဂရုဏာျဖင့္ ၾကည့္ရွဳ ရင္း ဆုိေရးရွိက ဆုိအပ္လွ၏ဟူေသာ ေလာကီပညာရွိတုိ႔၏မိန္႔မွာခ်က္ႏွင့္အညီ ယင္းတုိ႔သိလုိေသာ အေျဖကုိ ရွင္းလင္းမိန္႔ျမြက္ရေလ၏။

"အိုအခ်င္းတုိ႔။အထက္က သင္တုိ႔သယ္ေဆာင္လာသည့္ သတင္းစကားတုိ႔၏ ဇစ္ျမစ္ကား ယူနီေဖာင္းခၽြတ္စစ္ဗုိလ္တုိ႔၏အျမင္အသီးသီး ျဖစ္ေခ်၏။အဆုိပါပုဂၢိလ္တုိ႔သည္ ဒီမုိကေရစီေခတ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ေနၿပီီဆုိေလေသာ ဤကာလ၌ပင္ က်ဥ္းေျမာင္းေသးသိမ္ေသာ ဦးေႏွာက္ ကိုယ္စီျဖင့္သာ ဟိတ္ဟန္မပ်က္၊အက်င့္စရုိက္မပ်က္ ခရီးေရွ႕ဆက္ေနၾကဆဲပင္ျဖစ္ေလရာ ၎တုိ႔ျပဳမူေျပာဆုိအပ္သမွ် အရာ မွန္သမွ် ရယ္ဖြယ္လိလိ ဟာသရသေျမာက္လွေခ်၏။သုိ႔အတြက္ ၾဆာဒင္ရယ္သတည္း"

"ေနာက္တမူလည္း ဤမွ် ညံ့ဖ်င္းႏံုခ်ာလွေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေသာႏုိင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီသုိ႔ဟူသည့္ ေၾကြးေၾကာ္သံကုိ ဟန္ျပအသံေကာင္းဟစ္လ်က္၊ကိုယ္က်ဳိးရွာခဲ့သည္မွာ သစ္ေတာဖံုးလႊမ္းသည့္ဗမာတျပည္လံုးငုတ္တုိခ်ည္းက်န္သည့္ အေျခဆုိက္ရ၏။တရုတ္တရက္တုိ႔၏ၾသဇာခံဘဝေရာက္ခဲ့ရ၏။အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတုိ႔ႏွင့္ႏွဳိင္းယွဥ္လွ်င္ပင္ ပညာေရးက်န္းမာေရး၊အမ်ဳိးသား ေရးသိကၡာတုိ႔တြင္ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြးဘဝေရာက္ခဲ့ၾကရ၏။သင္းတုိ႔၏အေမွ်ာ္အျမင္ဉာဏ္နည္းလြန္းလွေသာ လုပ္ရပ္တုိ႔ေၾကာင့္ မွန္ ကင္းအစစ္မွ ထင္းျဖစ္ရေလသည့္ ဗမာျပည္ဗမာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ဘဝကုိ ယူႀကံဳးမရအပူလံုးၾကြမိသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊သည္လုိပံုႏွင့္မုိးၾကီး ခ်ဳပ္လွ်င္ျဖင့္ တုိင္းျပည္ေရွ႕ေရးကုိ ဆက္မေတြးဝံ့သည္ေၾကာင့္ ၾဆာဒင္ငုိသတည္း"

တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးကား ၾဆာဒင္၏ရွင္းလင္းေျဖၾကားမွဳကုိ ႏွစ္ေထာင္းအားရရွိလွေသာ အမူအယာကိုယ္စီျဖင့္ ေခါင္းကုိ တညိမ့္ညိမ့္ ဆတ္ၾကရင္း ...
"ၾဆာဒင္ ဤသုိ႔ဆုိပါမူ ထုိသုိ႔ေသာ ငိုရျခင္းရယ္ရျခင္းတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ရာသည္မရွိၿပီေလာ၊ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မည္သုိ႔လွ်င္ ေရွ႕ခရီးဆက္ၾကေပအံ့ နည္း။ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ဒီမုိကေရစီႏွင့္ေဝးၿပီေလာ"

ဟု အထြန္႔တက္၊အေမးကြန္႔လာသည္တြင္ကား ၾဆာဒင္သည္ တုိက္ရုိက္ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမျပဳေတာ့ပဲ ေတးျပဳစာဆုိၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ လက္ရာ၊မူရင္းအဆုိရွင္ကိုအံ့ႀကီး၏ ကိုယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ေခတ္ေဟာင္းေတးသီခ်င္းကုိ ကုိအံ့ႀကီးပင္လိုက္မမီွသည့္ ေအာင္ျမင္ခန္႔ျငားေသာ အသံဝါႀကီးျဖင့္ ဌာန္ကရုိဏ္းက်စြာသီဆုိရင္း တုန္႔ျပန္သမွဳျပဳခဲ့ရေပေတာ့သည္တကား။

"(ေယာက္်ားေကာင္းအေတာင္ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ ေကာင္းကင္ကၾကယ္မလြတ္စတမ္းသာ၊ဝီရိယလံု႔လကုိသာ ထာဝစဥ္ရွိဖုိ႔ သတိယွဥ္ပါ)၂
အထက္ကုိခ်ိန္ကာ ဝတိ ံသာေခါင္ထိပ္၊ေမာင့္စိတ္တံခြန္တလူလူျဖာ၊သူမ်ားအားကုိး ခါးက်ဳိးနလန္မထူ တကဲ့လူဆုိတာ၊ အတၱဟိ အတၱ ေနာ နာေထာ မိမိကုိယ္သာကုိးကြယ္ရာ။
ဇနကၠဇာတ္ေတာ္အလာ၊ကုိယ္ေရးႀကံဳတဲ့အခါ ရဲဝံ့တည္ၾကည္ ဘယ္ဆီေသာင္ကမ္း လမ္းမျမင္ပါ၊ကူးလ်က္သမုဒ္ျပင္မွာ ခုနစ္ရက္ပတ္ လံုးသာ အားထုတ္ယံုၾကည္ဇာနည္ေသြးမုိ႔အေရးေအာင္တာ၊ အုိ၊ အတၱဟိအတၱေနာ မိမိကိုယ္သာကုိးကြယ္ရာ"
....................................

၂။၀၆။၂၀၁၄ ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ။  ။

http://7daydaily.com/story/12194#.U4vGwCior90

ၾဆာဒင္၏ဂုဏ္ကုိျမင့္ေစခဲ့ေသာ ေရႊပင္ရြာတရားပြဲၾကီး။ ။

မင္းဒင္
(၁)
စံုစံုေက်းငွက္၊လည္ယွက္လက္တင္၊  လြမ္းဖြယ္ဆင္သည့္ ေႏြသမယ၊မိန္လရာသီမဟုတ္ေသာ္ျငား မုတ္သုန္အဝင္ေနာက္က်ေလသျဖင့္ ၾကည့္ေလရာ ရွစ္ခြင္ဝန္းက်င္တြင္ ညွာတာမွဳကင္းေလေသာ ေနမင္း၏တန္ခိုးအာဏာစက္ေၾကာင့္ တံလွ်ပ္တုိ႔တရွိန္ရွိန္ထေနေလသည္။

 ေရႊပင္ရြာအေရွ႕တံခါးမွ တေခၚသာသာ၊အကြာအေဝးရွိ ယာခင္းျပင္ၾကီးတြင္ ရြာရွိလူကုန္အျပင္ ေညာင္ၾကပ္ပင္၊ရြာေလး၊ လင္းကဒုိး၊ စမ္းဂံစေသာ ရြာမ်ားဆီမွ ရြာသူရြာသားဧည့္ပရိသတ္မ်ားပါေရာက္ရွိေနၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ၾကည့္ေလရာတြင္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထ လ်က္ရွိသည္ကုိ အေဝးကပင္ျမင္ႏိုင္ေလသည္။ယာကြင္းျပင္ၾကီးတဝုိက္ရွိ ပုိင္းတန္းခရုိးတုိ႔ဆီေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ကား ႏိုင္ငံေတာ္အလံ အရြယ္ မ်ဳိးစံုသည္ ေလတြင္ကစားၾကြားတလူလူေဝလ်က္ရွိ၏။

လွည္းေနေလွေအာင္းျမင္းေဇာင္းမက်န္ဟူေသာ စကားဥပမာကို သတိရစရာေကာင္းလွပါ၏။ အတန္ငယ္လွမ္းသည့္ရြာအခ်ဳိ႕မွ၊ စိတ္ဝင္ တစား တခဲနက္တက္ေရာက္လာၾကသျဖင့္၊ခ်ီလာသည့္ လွည္းတပ္ၾကီးမွာ ရာဂဏန္းဝန္းက်င္ မွ်ပင္ ရွိေလာက္ေခ်၏။ အဆုိပါလူအုပ္ၾကီးသည္ ယာကြင္းျပင္ၾကီး၏ တစ္ခုေသာမ႑ပ္စင္ျမင့္ေရွ႕တြင္ ျပင္းထန္ေသာအပူဒဏ္ကုိ အာခံကာ စုေဝးေရာက္ရွိေနၾကျခင္းကား ၾဆာဒင္၏ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာေဟာေျပာမွဳကုိ မလြတ္တမ္းနားေထာင္ၾကရန္ျဖစ္ေခ်သည္။

ပုလဲအေရာင္မမွိန္၊ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းသုခမိန္ၾဆာဒင္ကား စင္ျမင့္မ႑ပ္ႏွင့္မနီးမေဝးရွိ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းပလပ္စတစ္ကုလားထုိင္တစ္လံုး ေပၚတြင္ မသိမသာ ေခါင္းကုတ္ရင္း ေဇာေခၽြးျပန္သည္အထိ အၾကံအုိက္ေနေလသည္။
"ဟယ္လို တက္စတင္း ၊ဟယ္္လုိတက္စတင္း၊ဟုိက္လုိဟုိက္လို"
မ႑ပ္စင္ျမင့္ေပၚတြင္မူ ၾဆာဒင္၏တပည့္ေက်ာ္ ေဖၾကည္တစ္ေယာက္ တဟဲဟဲ၊တလိုလိုျဖင့္ မုိက္ကရုိဖုန္းကုိ အုိက္တင္ပါပါအသံ စမ္းသပ္ရင္း အလုပ္ရွဳပ္လ်က္ ရွိေလ၏။

။ေဟာေျပာပြဲၾကီးစတင္ခ်ိန္နီးလာေလ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ေနမထိထုိင္မသာ ဗုိက္ထဲက ရစ္ရစ္ျပီး နာသလုိ ခံစားလာရသည္။ စင္စစ္ၾဆာဒင္ စင္ျမင့္ထက္သုိ႔တက္၍ မိန္႔ျမြက္စကားရွည္ၾကီးေဟာေျပာရန္ အလြန္ဝန္ေလးလွပါ၏။ထုိ႔ထက္ ေဟာေျပာရမည့္အေၾကာင္းအရာႏွင့့္ကန္႕သတ္ခ်က္ေၾကာင့္ပုိ၍ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနေခ်သည္။သုိ႔တေစ ပညာရဲရင့္ပြဲလယ္ တင့္ ဟူေသာဆုိရုိးႏွင့့္အညီ "ဒီလူေတြအားလံုး ငါ့နယ္သားေတြကပဲ"ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ရွိစုမဲ့သတၱိကုိၾကံဖန္ေမြးျမဴကာ၊ တံေတြး အၾကိမ္ ၾကိမ္မ်ဳိခ်ရင္းစိတ္ကုိမဲတင္း ေနရေလေတာ့သည္။
ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားဟုတေၾကာင့္က်က်၊ၾဆာဒင္ခံစားေနရေသာအႏွီဒုကၡ၏ျမစ္ဖ်ားခံရာကား ဤသုိ႔ျဖစ္ေလ၏။

(၂)
နေမာတႆ၊ဘဂဝေတာ၊အရဟေတာသမၼာသမၺဳဒၶႆ။
ဒကာဒင္
ေရႊပင္ရြာေတာေက်ာင္းဘုန္းၾကီးအီးေမးလ္ျဖင့္စာေရးအေၾကာင္းၾကားသိေစအပ္သည္။ ရတနာျမတ္သံုးပါး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီး က်န္းမာသည့္နည္းတူဒကာဒင္က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္လည္း ဘုန္းၾကီးေမတၱာပုိ႔သပါ၏။ဘုန္းၾကီးလုိတုိရွင္းမိန္႔ရလွ်င္  ဘယ္လုိဘယ္ပံုေရးလုိက္ မွန္း မသိသည့္အေျခခံဥပေဒဆုိေသာ စာအုပ္စိမ္းတြင္ ဘာပါမွန္းညာပါမွန္း၊ဘာေရးထားမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ဗဟုသုတေခါင္းပါးရွာ ၾကသည့္ ေရႊပင္သားတုိ႔မွာ အဆုိပါဘုတ္အုတ္ျပင္ေရးမျပင္ေရးတြင္ ေယာင္နန ျဖစ္လ်က္ရွိေလရာ ေရႊပင္သားစြယ္စံုမုန္ေသာက္၊ ပညာရွင္ ဒကာဒင္ အေနျဖင့္ လာေရာက္ေဟာေျပာေစလိုသည္။ အထူးသတိျပဳရန္မွာ ေရႊပင္သားတုိ႔ ခ်က္ဆုိနားခြက္က မီးေတာက္ သကဲဲ့သုိ႔ ဒက္ကနဲနား လည္ၾကေစရန္အလုိ႔ငွာ ဒကာဒင့္အေနျဖင့္၎ကိစၥရပ္ကုိပုဒ္ထီးပုဒ္မ၊ နံပတ္ဂဏန္းမ်ား လံုးဝမပါရွိေစဘဲ ေဟာေျပာေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံလုိေပေၾကာင္း။ ။
ပံု
ေတာေက်ာင္းဘုန္းၾကီး
ေရႊပင္ေက်းရြာ။နတ္ေမာက္ျမိဳ႕နယ္၊မေကြးတုိင္း

အထက္ပါအီးေမးလ္ကုိ လြန္ခဲ့ေသာေလးရက္က ၾဆာဒင္လက္ခံရရွိ ဖတ္မိခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ ယင္းခဏ၌ပင္ ၾဆာဒင္မွာေခါင္းမီးေတာက္ခဲ့ရ ေခ်သည္။လက္လွမ္းမီရာစာတခ်ဳိ႕ကုိ ေတာင္ဖတ္ေျမာက္ဖတ္၊သေရာ္စာတခ်ဳိ႕ကုိေတာင္ေရးေျမာက္ေရး၊ဘာမွမသိတာမရွိ ဧရာမပ႑ိတ္ ၾကီးအျဖစ္ဟန္ေရးျပမိသည္ကား အမွားၾကီးမွားေခ်၏။ၾဆာဒင္ကဲ့သုိ႔ အႏုံညာတသည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတည္းဟူေသာ ႏိုင္ငံ့ အညွာကုိ အဘယ္မွာလွ်င္ တံုးခုလွမ္းကာ ဥာဏ္မီႏိုင္စြမ္းပါအံ့နည္း။

ပုိ၍အခက္ၾကံဳသည္ကား ပုဒ္ထီးပုဒ္မမ်ဳိးစံုျဖင့္သာဥာဏ္ၾကီးရွင္တုိ႔ စီရင္အပ္သည့္ အဆုိပါဘုတ္အုတ္ၾကီးကုိ ကိန္းဂဏန္းနံပတ္မပါေစရပဲၾဆာဒင္ေဟာေျပာရမည္ဟူေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေပတည္း။ ထုိတမူလည္း ၾဆာဒင္၏ဇာတိရြာ၏ အေခါင္အဖ်ားေတာေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ၾကီးဘုရားကုိယ္တုိင္ ပင့္ဖိတ္လာမွဳကုိ ၾဆာဒင္အသုိ႔လွ်င္ ျငင္းဆန္ႏိုင္ေပအံ့နည္း။ေပါက္သည့္နဖူးမထူးျပီဟု စိတ္ဝယ္ေအာက္ေမ့လ်က္ ထံုးစံအတုိင္းတပည့္ေက်ာ္သံုးဦးျခံရံကာ ဇာတိရြာေရႊပင္ ဆီသုိ႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိေရာက္ခဲ့ရျပန္ေခ်သည္တမံု႔။

(၃)
"သိဒၶိအဖံုဖံုကံုလံုေစမည္၊ေန႔စဥ္ညစဥ္ဖုိမထုိးပဲ အက်ဳိးေပးႏိုင္မည္။ဗမာပီပီနဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ေျမလွ်ဳိးပါလို႔၊မုိးပ်ံႏိုင္မည္။မြဲဲတဲ့သူေတြ ေငြမရွား ရေအာင္ ၾကိဳးပမ္းလို႔ေဆာင္ရြက္ကာမွန္း ေရွ႕ကလမ္းျပမည္။က်န္းက်န္းမာမာခ်မ္းခ်မ္းသာသာေဘးရန္ကာဆီးမည္။လူမြဲေတြက မေႏွး ေခတ္မီသူေဌးျဖစ္ေတာ့မည္"

ထေနာင္းပင္တုိ႔၏ထိပ္ဖ်ားရွိ ေလာ္စပီကာမ်ားဆီမွ နဂါးနီေတးသီခ်င္းသံသည္ နားမခံသာေအာင္ ဆူညံစြာေပၚထြက္လာေနခ်ိန္တြင္ ေရႊပြဲလာ နယ္သူနယ္သားတုိ႔မွာ ထမိန္ကုိေဒါင့္တန္းဆြဲလ်က္တနည္း၊ပုဆုိးပုိင္းလႊမ္းတင္အပ္ေသာေက်ာေျပာင္ကုိယ္စီႏွင့္တစ္ဖံု ဝင္လာ မစဲ တသဲသဲျဖင့္ ကြင္းလံုးျပည့္ေနေလျပီတကား။ၾဆာဒင္ေဟာေျပာမည့္ စင္ျမင့္မ႑ပ္ၾကီးကား ေခတ္မီပရုိဂ်က္တာျဖင့္ ဆလုိက္ထုိး၍ ရွင္းလင္းေဟာ ေျပာႏိုင္ရန္စီစဥ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ေရႊပင္ရြာသည္ေခတ္ေရွ႕ေျပးသည္ဟုေတာ့ဆုိႏုိင္ေလသည္။စင္စစ္ဤအစီအမံသည္ ကပၸလီ၊ေဖၾကည္ေခၚအာရံုႏွင့္ေလမင္းသားတုိ႔၏ အားထုတ္မွဳျဖစ္၍ ရည္ရြယ္ခ်က္ကား ဒင္းတို႔ဆရာ ေဟာရင္းေျပာရင္း ေခြးအလွည္း နင္းသကဲ့သုိ႔ရွိခဲ့ေသာ္ ပရိသတ္စိတ္ဝင္တစားရွိသည့္ ကုိးရီးယားမင္းသားမင္းသမီးတုိ႔၏ ရုပ္ပံုမ်ားကုိ ရုတ္ျခည္း ထုိးျပႏိုင္ရန္ဟု မဟာ ဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ဆုိေလသည္။

အခန္းအနားစတင္ေလျပီ။ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီး အဖြင့့္အမွာတရားခ်ီးျမွင့္ျပီးသည့္ေနာက္ အခန္းအနားမွဴးေရႊပင္ပ႑ိတ္ ေက်ာင္းဆရာ ေလးကိုဘုိကိတ္မွ ၾဆာဒင္အား ေဟာေျပာေပးပါရန္ ဖိတ္ေခၚလုိက္ခ်ိန္တြင္ကား ဘဝဂ္ညံေလာက္ေသာ တခဲနက္ လက္ခုပ္ၾသဘာ သံၾကီးမည္ဟီးလာေလရာ ၾဆာဒင့္ခမ်ာ ဘယ္ပုံေျခလွမ္းလွမ္းမိခဲ့သည္မသိ၊စကားေျပာစင္ျမင့္ထက္၊မုိက္ကရုိဖုန္းတည့္တည့္ တြင္ ေရာက္ေနခဲ့ေလျပီ။ပုရြက္ဆိတ္ဝင္သလုိ ယားက်ိက်ိျဖစ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းတြင္းကုိ သလိပ္ခတ္၍ရွင္းရင္း ပရိသတ္ၾကီးသုိ႔ အထစ္ အထစ္ျဖင့္မိတ္ဆက္စကားျဖင့္ နိဒါန္းပ်ဳိးရေတာ့၏။

"အဟမ္းအဟမ္း၊ ဟင္း၊ဟင္း။ေလးစားအပ္ပါေသာ ေရႊပင္ရြာေတာေက်ာင္းဘုန္းၾကီးႏွင့္တကြ အခန္းအနားၾကီးသုိ႔ ၾကြေရာက္လာၾက ေသာ  ဗုိလ္ခ်ဳပ္နယ္သူနယ္သားအေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ား"
ဤနိဒါန္းစကားအဆံုးတြင္လည္း ေရႊပင္ဇာတိဖြားၾဆာဒင္ကုိ အားမငယ္ေစရန္အလုိ႔ငွာ ပရိသတ္အေပါင္းသည္ လက္ခုပ္သံသာမက လက္ေခါက္မွဳတ္သံမ်ားျဖင့္ပါ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္ၾကျပန္ရာ ၾဆာဒင္သည္ တုိက္ပံုအက်ႌေဘးအိပ္အတြင္းမွ စာအုပ္အစိမ္းေလးကို အသာဖြင့္လ်က္စကားဆက္ရျပန္သည္။
"ဤဖြ႔ဲစည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၏အခန္း(၁) ပုဒ္မ၁မွ ၄၈အထိ၊အခန္း(၂)ပုဒ္မ၄၉မွ ၅၆အထိ၊ အခန္း(၃)ပုဒ္မ၅၉၊၆၀၊အခန္း(၄)ပုဒ္မ၇၄၊ ၁၀၉၊ ၁၄၁၊၁၆၁၊အခန္း (၅) ပုဒ္မ၂၀၀၊၂၀၁၊၂၄၈၊၂၇၆၊....."ဤတြင္ၾဆာဒင္ေခါင္းမူးျပီ။ဆက္၍မဖတ္ႏိုင္ေတာ့။ပရိသတ္အတြင္းမွလည္းကၽြက္စီ ကၽြက္စီအသံမ်ားထြက္ေပၚလာေတာ့၏။

"ဘာဂဏန္းေတြတုန္းၾဆာဒင္ရာ"
"ႏွစ္လံုးေတြေရာ၊သံုးလံုးေတြေရာ၊ခ်ဲဂဏန္းေတြက်ေနတာပဲ"
"ပုဒ္မေတြကုိနားရွဳပ္ပါတယ္ဆုိကာမွဗ်ာ"
"ဒါစာသင္ခန္းမဟုတ္ဘူးၾဆာဒင္၊လူနားလည္ေအာင္လူလုိေျပာပါ"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္အားေပးေထာက္ခံသံမ်ားေၾကာင့္ ၾဆာဒင္မွာ စင္ျမင့္ေဒါင့္တစ္ေနရာတြင္ အျမိန္႔သား သီတင္းသံုးေတာ္မူေနသည့္ ေတာေက်ာင္းဘုန္းၾကီးဆီသုိ႔ စစ္ကူရလုိရျငားမ်က္စိကစားမိသည့္အခါတြင္ကား  ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ "အစက ငါမမိန္႔လား"ဟူေသာ သိကၡာၾကီးလွေသာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ဥပကၡာျပဳေတာ္မူေလသည္။မထူးဇာတ္ကုိ ဤမွာရပ္လုိ႔ျဖင့္ ဟန္ေရးငယ္ဘယ္မျမင္ျပီ။

(၄)
ၾဆာဒင္သည္ အာဏာရွင္ဟစ္တလာ၏ဟန္ကိုအတုခိုးလ်က္ ညာလက္ကုိ ေရွ႕သုိ႔ဆန္႔ထုတ္လုိက္ရင္း ပရိသတ္ၾကီးအား လက္ဝါးကုိကာျပ လုိက္ရသည္။
"က်ေနာ္ေဟာေျပာမဲ့အထဲမွာ အဲသလုိကိန္းဂဏန္းေတြမပါပါဘူးလုိ႔ ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။ေခတၱခဏ သည္းခံေတာ္မူၾကပါ။ဒီလိုရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ျပည္သူ႔အသံ လႊတ္ေတာ္အသံ၊ျပည္သူ႔ဆႏၵ လႊတ္ေတာ္ဆႏၵ၊ျပည္သူတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လႊတ္ေတာ္ကေဖာ္ေဆာင္ရြက္ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကုိ လႊတ္ေတာ္ခန္းမမွာ ေရးသားခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္"

ဂယ္ေပါက္ရလုိရျငား ၾဆာဒင့္ပါးစပ္ထဲေတြ႔သမွ်စကားကုိ ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာ ေျပာမိျပန္ရာ ပရိသတ္ၾကီး၏ မေက်မခ်မ္းသံမ်ား ေနရာအႏွံ႔မွ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
"အဲဒီလႊတ္ေတာ္ဆုိတာၾကီးကုိ က်ဳပ္တုိ႔က နားမရွင္းတာဗ်"
"ေရႊပင္နဲ႔လႊတ္ေတာ္ ဘာမွ အဆက္အစပ္မရွိပါဘူးဗ်ာ"
"ၾဆာဒင္ ထန္းရည္မ်ားေသာက္ထားေသးလားဟ"

ဤတြင္မူၾဆာဒင္သည္ ေရႊပင္သားတုိ႔၏ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးကုိ ထင္းကနဲရွင္းကနဲ၊ဒုိးယုိေပါက္သေဘာေပါက္ခဲ့ေခ်ျပီ။ပါရမီဥာဏ္ရင့္ သန္သူတုိ႔သည္ အခက္အခဲကုိပင္ ေအာင္ပန္းျဖစ္ေလေအာင္ဖန္တီးရသည္မဟုတ္တံုေလာ။ျမင္းမုိရ္ကုိဖ်က္ေျခြပ်က္ေၾကြေစမည့္ မ တစ္ေထာင္တေကာင္ဖြား ေယာက္်ားဇာနည္စစ္စစ္ျဖစ္ေသာ ၾဆာဒင္သည္ စင္ေဘးေအာက္ဖက္မွ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးႏွင့္ ရင္တမမ ျဖစ္ေနရွာသည့္တပည့္ေက်ာ္ ေလမင္းသားအား တစ္စံုတခုကို မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲျဖင့္ အခ်က္ျပလိုက္ခ်ိန္တြင္ကား ၾဆာဒင္၏ ေက်ာ ဖက္တည့္တည့္ ပိတ္ကားျပင္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုးေပၚဆံုလည္ကုလားထုိင္ေပၚ၌ စာဖတ္ေနသည့္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ဦး၏ ၾကီးမား လွေသာ ရုပ္ပံုသည္ဖ်တ္ကနဲေပၚလာ၏။အဆုိပါဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၏ပုခံုးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ရင္ဘတ္တျပင္လံုးတြင္ကား ရာထူး၊ဆုတံဆိပ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာသည္ ဝင့္ထယ္စြာေနရာယူလ်က္ရွိေလ၏။

ပိတ္ကားေပၚတြင္ ရုတ္ျခည္းေပၚလာေသာ အဆုိပါပုဂၢိဳလ္ၾကီး၏ ရုပ္ပံုေၾကာင့္၊ကုလားတုိက္က်ားဝင္ကုိက္သကဲ့သုိ႔ ကမၻာပ်က္သလုိ ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေနေသာ ပရိသတ္သည္ မီးကုိ ေရျဖင့္ဖ်န္းဘိသကဲ့သုိ႔ ရွဲသံမွ်ပင္မျမည္ေအာင္တိတ္ဆိတ္သြားေလေတာ့သည္။ၾဆာဒင္ အကြက္ေကာင္းဆုိက္ေခ်ျပီ။

"ပရိသတ္ၾကီးခင္ဗ်ာ။က်ေနာ္ေစာေစာကဖတ္ျပခဲ့တဲ့ စာအုပ္အစိမ္းဟာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးရဲ့လက္ရာပါပဲခင္ဗ်ာ"
ၾဆာဒင္၏ ေထာက္ခ်က္သည္ ပရိသတ္၏အရွိဳက္ပစ္မွတ္တည့္တည့္ကုိ ထိမွန္ခဲ့ေခ်သည္။
"ဟာ၊ ဒီလူၾကီးေရးတာဆုိရင္ေတာ့ တန္ပါေတာ့ၾဆာဒင္ရယ္"
"ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေကာင္းစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေဟ့"
"ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မတုန္း"
"ဘာမွသံုးစားမရတဲ့စာအုပ္ဆုိတာေသခ်ာခ်က္"
ပညာရွိတုိ႔မည္သည္ အခြင့့္အခါေကာင္းကုိလက္မလြတ္အပ္ေခ်။"ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီသံုးစားမရတဲ့ စာအုပ္စိမ္းကုိ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့သူ ကေတာ့ ...."

ၾဆာဒင္သည္ ဤေနရာတြင္စကားကုိ ရုတ္တရက္ရပ္တန္႔လ်က္ တပည့္ေက်ာ္ေလမင္းသားဆီသုိ႔ မ်က္စိတခ်က္ထပ္အေဝွ႔တြင္ ပိတ္သားျပင္ေပၚ၌ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္အမ်ဳိးသမီးၾကီး၏ ခန္႔ျငားတင့္တယ္ေသာ ရုပ္ပုံၾကီးသည္ ရုတ္ျခည္းေပၚလာျပန္ ေလရာ ကြင္းလံုးျပည့္ပရိသတ္သည္ ဝုန္းကနဲထရပ္ကာ တညီတညာတည္း လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကေလေတာ့၏။

"ဟ၊ဒါ တုိ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္သမီးပဲဟ"
"ေအာင္ဆန္းေသြးကြ"
"သူျပင္မွျဖင့္ မေကာင္းလုိ႔ျပင္တာေသခ်ာပါျပီ"
"ျပင္မေနပါနဲ႔၊မီးသာရွိဳ႕ပစ္လုိက္ပါေတာ့"

နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ၾဆာဒင္သည္ အဆိုပါစာအုပ္စိမ္းျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိေသာ တပ္မေတာ္စစ္သည္အၾကပ္ဗုိလ္ပါ တုိ႔ပါ ဝို္င္းဝန္းပါဝင္လ်က္ရွိေၾကာင္း ျမြက္ၾကားျပီးသကာလ ေဟာေျပာပြဲကုိ အဆံုးသတ္သည္တြင္ ပရိသတ္၏လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ားသာ မက လွည္းတပ္ၾကီးဆီမွ ႏြားတုိ႔ကပါ ဘြတ္အဲ ဘြတ္အဲ ေအာ္သံကုိယ္စီျဖင့္ေထာက္ခံသမွဳျပဳၾကေလေတာ့သည္။ၾဆာဒင္စင္ျမင့္ေပၚမွ ရင္ ေကာ့ဆင္းလာခ်ိန္တြင္မူ ေလာ္စပီကာမွ အဆုိေတာ္ကုိျမၾကီး၏အာရွသူရဲေကာင္းဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသီခ်င္းသံသည္ပ်ံ႕လႊင့္လ်က္ရွိ၏။

"ဗမာႏိုင္ငံထူေထာင္ရန္နဲ႔မ်ဳိးရုိးမတိမ္ေအာင္ၾကံေဆာင္ေလတယ္။ေနမ်ဳိးသာကီဗမာျပည္လက္ရံုးဗမာႏုိင္ငံအလံုးထင္ေပၚေစတယ္။စိတ္
အားသန္သန္မာန္ကုိမေလွ်ာ့တယ္။ ငါတုိ႔လူမ်ဳိးတန္ခိုးရွိဖုိ႔ သူရဲေကာင္းေတြစံုညီတယ္။ တကယ္ပင္ သတုိးမဟာဗႏၶဳလႏွယ္ အစြမ္းသတၱိ ရာဇဝင္ ေျပာင္တယ္။ သားေကာင္းမ်ားတုိ႔၊ေခၚရေလာက္ေပတယ္။ ဥဒါန္းတြင္ေစဘြယ္။ ျမန္မာ့သူရဲေကာင္း အေပါင္းေတြရယ္္"

၄။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္၊ဆဲဗင္းေဒးအပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္္။ (မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္ ၂)

အခန္း(၃၇)

ဉာဏ္လမ္းကုိေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း

"ခင္ဗ်ားေမ့ေနမွာစုိးလုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေျပာရအံုးမယ္။ဝါဝါဟာရခုိင္မေလးမုိ႔ သူ႔အေဖကိုသန္းေမာင္ရဲ့ ရခိုင္မိတ္ေဆြ အရင္းအခ်ာ ေတြလည္း က်ေနာ္နဲ႔တုိင္ပင္ညွိႏွဳိင္းလုပ္ကုိင္ေနတဲ့အထဲမွာပါေလရဲ့ဗ်ာ။က်ေနာ္မွာလည္း ဖူးခက္ေရာက္ရခိုင္လူမ်ဳိးမိတ္ေဆြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။သူတုိ႔လည္း က်ေနာ့္အစီအစဥ္ကုိ အားတက္သေရာလုိတဲ့ဘက္က ဝိုင္းၾကဝန္းၾကပါတယ္။ဝါဝါ့အေျခအေန ကုိစုိးရိမ္တၾကီးလာၾကည့္ၾက၊သတင္းေမးၾကတဲ့ ရခိုင္လူမ်ဳိးေတြဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုမွာ မနက္ကေန မုိးခ်ဳပ္အထိ ျပည့္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဝါဝါ ကံမေကာင္းဘူးဆုိရမယ္ဗ်ာ"

"က်ေနာ္ဝါဝါ့ကုိ ဗီဒီယိုရုိက္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ့္ဆီကုိ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကဖုန္းေခၚလာပါတယ္။သူ႔အသံဟာ ေဒါသေၾကာင့္ မာေရေက်ာေရျဖစ္ေနေလရဲ့။ သူစျပီးမိတ္ဆက္ပံုက အေတာ္သင္းတယ္ဆုိရမယ္။ "ေဟ့ေကာင္၊သက္ခုိင္ဆုိတာ မင္းလား"တဲ့။လူပဲဗ်ာ။ "ေဟ့ေကာင္"လုိ႔အေခၚခံရေတာ့စိတ္ထဲမွာသိပ္မေက်နပ္လွဘူးေပါ့။ဒါေပမဲ့ ေနရာတကာေဒါသေရွ႕ထားလုိ႔မျဖစ္ျပန္ဘူးဆုိျပီး စိတ္ကုိ ထိန္းရတာေပါ့ဗ်ာ။ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီဖုန္းဝင္လာတဲ့အခ်ိန္၊က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဝါဝါ့အေဖနဲ႔ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္း ရခိုင္အလုပ္ သမားေတြလည္း အတူရွိေနတယ္ဗ်။ဖုန္းသံကထူးျခားေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ေဘးက ရခိုင္ပရိသတ္ၾကားရေအာင္ ဖုန္းစပီကာ ကုိဖြင့္ထားလိုက္မိတယ္"

"ဟုတ္ကဲ့၊က်ေနာ္သက္ခိုင္ပါ"ဆုိတဲ့ က်ေနာ္အေျဖလည္းဆံုးေရာ တဖက္က အသံရွင္ဟာ အသာစီးရျပီလုိ႔မ်ား ယူဆသြားေလေရာ့ သလား မဆုိႏိုင္ဘူး၊အတြဲလုိက္ဆြဲေတာ့တာပဲဗ်ာ။"ေဟ့ေကာင္သက္ခိုင္၊ငါ့နာမည္ေက်ာ္ေသာင္း ၊ထုိင္းမွာေနလာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ၊ မင္းေျခ လွမ္းေတြဘယ္လွမ္းေနတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္၊မင္းလုပ္ရပ္ေတြကိုခ်က္ျခင္းရပ္လိုက္ပါ ၊မင္းတုိ႔လုပ္စားေနတာ ေတြ ငါအကုန္သိတယ္" ... ဘာညာဘာညာေတြ မ်ဳိးကုိ စံုေနတာပဲဗ်ာ။ေဘးက ရခိုင္ေရႊကုိယ္ေတာ္အုပ္စုလည္း အသာျငိမ္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ ဖုန္းနဲ႔အေျခအတင္ ျဖစ္ေန ၾကတာကုိ နားစြင့္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။အမွန္ဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေဒါသျဖစ္ေနပါျပီ။

မျဖစ္ေသးပါဘူး ေလဆုိျပီး ေျပလည္လို ေျပ လည္ျငား ေလေျပျပန္ထုိးၾကည့္ပါေသးတယ္။ "ကိုေက်ာ္ေသာင္း ခင္ဗ်ား လူမွားေနျပီထင္တယ္။ဒါမွမဟုတ္ သတင္းမွားေနျပီထင္တယ္။ လူခ်င္းေတြ႔လိုက္ၾကရေအာင္"စသည္ျဖင့္ေပါ့။အဆင္မေျပတဲ့အျပင္ သူ႔ဘက္က မေအေတြႏွမေတြပါ ပါ၊ပါလာပါေလေရာ။ ဒီေတာ့ နဂုိကမွ ခပ္ ဆတ္ဆတ္စိတ္အခံရွိတဲ့က်ေနာ့္ေဒါသအုိးဟာ ထိန္းမရသိမ္းမရေပါက္ကြဲထြက္သြား ပါေတာ့တယ္။
"ေခြးမသား၊ေက်ာ္ေသာင္း၊မင္းဖာသာေက်ာ္ေသာင္း မကလုိ႔ ေက်ာ္ေသာင္းအေဖျဖစ္ေပ့ေစ။ေသာက္ဂရုမစုိက္ဘူး။ငါရွိတဲ့ေနရာမင္းမလာ ရဲရင္ မင္းရွိတဲ့ ေနရာကုိ ငါခုခ်က္ျခင္းလာခဲ့မယ္။ငါ့နာမည္သက္ခိုင္။ငါဘာေကာင္ဆုိတာ မင္းသိေစရမယ္"ဆုိျပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအနီတုန္႔၊ တုန္႔ျပန္လိုက္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္က ျငိမ္သြားျပန္သဗ်။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ေဘး၊ကပ္လ်က္မတ္တတ္ရပ္ေနတဲ့ ရခိုင္လူငယ္တေယာက္က အားတုန္႔အားနာေလသံနဲ႔ .. "ဆရာ၊အဲဒါ ကိုေက်ာ္ ေသာင္းအသံမဟုတ္ဘူး။သူဘယ္သူဆုိတာ က်ေနာ္သိတယ္"တဲ့။"ဟ ဒါဆုိ ဘယ္သူမ်ားတုန္း"လုိ႔လည္း က်ေနာ္ေမးလုိက္ေရာ "အဲဒါ ဘုန္းၾကီး"တဲ့။က်ေနာ္လည္း တအံ့တၾသနဲ႔ "ဘယ္ႏွယ့္ဘုန္းၾကီးက ဘာေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းပါဆုိျပီး လိမ္ရသတုန္းရွင္းပါအံုး"ဆုိေတာ့မွ အဲဒါ "ဦးကုမာရ၊က်ေနာ္တုိ႔လုိရခုိင္ပဲ။သူဖူးခက္ကုိေရာက္ေနတာၾကာျပီ"တဲ့ဗ်ား။

"ေကာင္းၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။ဦးကုမာရဆုိတဲ့ဘုန္းၾကီးက ေက်ာ္ေသာင္းပါဆုိျပီးလိမ္၊က်ေနာ္ကလည္း ဘုန္းၾကီးမွန္းမသိပဲ ရိုင္းစုိင္း၊ဘယ္ဘက္ ကၾကည့္ၾကည့္ေတာ္ေတာ့ကုိ အခ်ဳိးမေျပတဲ့ကိစၥဗ်ာ။ဒီမွာတင္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဖ်တ္ကနဲသတိဝင္လာတယ္။ဦးကုမာရကုိ လူကိုယ္ တုိင္ေသခ်ာမဆံုဖူးေပမဲ့ သူ႔အေၾကာင္းတစ္စြန္းတစ္စကို က်ေနာ္သိေနတယ္ဗ်။ဟုတ္တယ္ ေသခ်ာမဆံုဖူးဘူးဆုိတာ လွ်ပ္တျပက္ေတာ့ ဆံုခဲ့ဘူးတယ္ဆုိရမယ္။ ဝပ္နာခါဆုိတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ဗမာအလုပ္သမားေတြရဲ့ ဝါဆုိသကၤန္းကပ္တဲ့အလွဴတစ္ခုမွာ ဦးကုမာရကုိ ဆံုဖူး တယ္။က်ေနာ့္စိတ္ထင္ အဲဒီရခုိင္ဘုန္းၾကီးဦးကုမာရဟာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပါျပီ။အလွဴပြဲအျပီးမွာ တရားနာေနတဲ့ ဗမာအလုပ္သမားေတြကို လက္ဖြဲ႔လိုလုိအေဆာင္လုိလုိ မန္းမွဳတ္ျပီး ေဝေနတာေတြ႔လုိ႔ ဘဝင္မက် လွတာနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးကေန သူ႔အေၾကာင္းစပ္စုလုိက္မိလုိက္ေတာ့ ဦးကုမာရဟာ ဆူနာမီကိစၥမွာ အေတာ္ရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြး လုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ တစ္စြန္းတစ္စ သိလာရတယ္။

ဦးကုမာရရဲ့ အဓိက အားနည္းခ်က္ကေတာ့ ေနရာတကာမွာ တြင္က်ယ္ခ်င္တဲ့ကိစၥပဲ ဗ်။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္ဒီလုိ ေျပာႏိုင္သတုန္းဆုိေတာ့ ဆူနာမီကာလတုန္းက အာအက္ဖ္ေအလုိ၊ဘီဘီစီလုိ သတင္းဌာနေတြရဲ့ ထုိင္းအေျခ စုိက္ တာဝန္ခံဗမာသတင္း သမားေတြကုိ လက္ေဆာင္ေတြ သူကိုယ္တုိင္လုိက္ပုိ႔ျပီး ဖူးခက္မွာ ဆူနာမီဒုကၡသည္ေတြကုိ သူဘယ္လုိ ကူညီေနတယ္ဆုိတာ ေရဒီယုိသတင္းေတြမွာ ပါလာေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ဖူးသတဲ့။အာအက္ဖ္ေအသတင္းဌာနက က်ေနာ့္မိတ္ေဆြရခုိင္လူမ်ဳိး ကုိေက်ာ္ထင္ေျပာတာကေတာ့ သူ႔ဆီကုိေတာင္ ငါးေတြထည့္ထားတဲ့ေရခဲပံုးၾကီးနဲ႔ ၾကြလာခဲ့ဖူးသတဲ့။ ခင္ဗ်ားၾကားဖူးမလား ေတာ့မဆုိ ႏိုင္ဘူး။ဘီဘီစီကလႊင့္တဲ့ ကမၻာ့ အေရးျမန္မာ့အေရးလုိေဆြးေႏြးခန္းေတြမွာ မၾကာမၾကာဆုိသလုိ သူထင္ရာစြတ္တင္ျပီး ကေဘာက္ တိကေဘာက္ခ်ာ ႏုိင္ငံေရးအယူ အဆေတြေဆြးေႏြးေနတာ အဲဒီ ကုိယ္ေတာ္ၾကီးေပါ့ဗ်ာ "

"ဦးကုမာရဟာ ဆူနာမီေရေဘးဒဏ္ခံဗမာအလုပ္သမားေတြအတြက္ ႏိုင္ငံတစ္ကာ အဖြဲ႔တခ်ဳိ႕ဆီကေန အကူအညီေတြ ရခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီထဲက တခ်ဳိ႕ကုိ ဖူးခက္ မွာရွိေနတဲ့ သူ႔ေဆြမ်ဳိးဥာတကာေတြကုိ ေဝျခမ္းေရးလုပ္သတဲ့။ ေျပာလုိက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရရင္ ဦးကုမာရ ရဲ့ညီအရင္း ပန္းရံေခါင္းေဆာင္ လုိလုိ လက္သမားေခါင္းေဆာင္လုိလုိ ဝင္းႏိုင္ဆုိတဲ့ေမာင္ဟာ က်ေနာ့္ဆီကေန ဘတ္ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္ဖုိးေလာက္ ေငြလိမ္ဖူးေလရဲ့။

ဝင္းႏိုင္မိန္းမကထုိင္းမဗ်။ဝင္းႏုိင္ကေတာ့ ထုိင္းမကိုရေအာင္ယူႏိုင္ တယ္ဆုိျပီး အေတာ့္ကို ဘဝင္ၾကြေနတဲ့ပံုစံပါပဲ။  ဦးကုမာရသူ႔ဖာသာ အၾကံအဖန္လုပ္တာမလုပ္တာ၊ဂြင္ရုိက္တာ မရုိက္တာ က်ေနာ္စိတ္မဝင္စားလွပါဘူး။ ဝါဝါကိစၥမွာေတာ့ ဦးကုမာရဟာ ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွရစရာအေၾကာင္းမရွိ ပါဘူး။က်ေနာ့္စိတ္ထင္ေျပာရရင္ ရခိုင္ကေလးမ ေလးတစ္ေယာက္အသည္းအသန္ေရာဂါျဖစ္ျပီးေဆးရံုတင္ရတဲ့ ကိစၥမွာ  က်ေနာ္လုိဗမာေကာင္တစ္ေကာင္ ဝင္ျပီးဆရာလုပ္ေနတာကုိ သူမ်က္စိစပါးေမႊးစူးတယ္ထင္ပါရဲ့။ သူလုိအ ထင္ကရဘုန္း ေတာ္ၾကီးတစ္ပါးရွိပါလ်က္ က်ေနာ္လူတြင္ က်ယ္လုပ္တာကုိၾကည့္ မရတာပါပဲ။ထားပါေလ။က်ေနာ္အဓိကဦး တည္ခ်င္တာက ဝါဝါဆုိ တဲ့ကေလးမေလးကိစၥမွာ ဦးကုမာရဝင္ေႏွာက္လုိ႔ ျဖစ္ရတဲ့ ေနာက္ ဆက္တြဲကိစၥေတြဗ်"

"က်ေနာ္နဲ႔ ဦးကုမာရဖုန္းကတစ္ဆင့္ အေျခအတင္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ဘာမွအၾကီးအက်ယ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေအးေလ။က်ေနာ္လုပ္ေနတာ ရခုိင္ကေလးမေလး ဝါဝါကိစၥ။က်ေနာ္လုပ္သမွ် က်ေနာ့္ေဘးမွာရွိတဲ့ ရခိုင္လူငယ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ေနၾကားေနရတာပဲ။ဦးကုမာရဖုန္းနဲ႔လွမ္းေဟာက္ရံုနဲ႔ အျမီးကုပ္သြားမဲ့လူစာရင္းထဲမွာ က်ေနာ္မပါပါဘူး။ဒါေပမဲ့ ဦးကုမာရဟာ ေရွ႕ဆက္ျပီးေျခတစ္လွမ္းတုိးျပန္ပါတယ္။အဲဒီေျခလွမ္းကေတာ့ ဝါဝါ့ကုိကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ေစမဲ့ ဧရာမေျခလွမ္းမွားၾကီးပါပဲ"

"ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကုိ ဝါဝါ့အေဖ ကိုသန္းေမာင္ အေရးတၾကီးဖုန္းဆက္လာတယ္။ဝါဝါ့ကို ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုေပၚကေန ဇြတ္အတင္းေမာင္းခ်လုိက္လုိ႔ ကလြန္းကမ္းေျခဖက္က သူတုိ႔အလုပ္သမားတန္းလ်ားကုိျပန္ေရာက္ေနျပီတဲ့ဗ်ာ။က်ေနာ္လည္း ထိတ္ ထိတ္ပ်ာပ်ာနဲ႔ ဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္းကိုသန္းေမာင္ရ။ဝါဝါက ေဆးသြင္းပုိက္ေတြတန္းလန္း၊ေခါင္းမွာပတ္တီးေတြဗလပြနဲ႔ဘယ္လုိေၾကာင့္ ေဆးရံု ကေန ဆင္းခိုင္းလုိက္ၾကတာတုန္းလုိ႔ေမးေတာ့ ဦးကုမာရေၾကာင့္တဲ့။ကုိသန္းေမာင့္ေလသံကုိ နားေထာင္ရတာ ေခါင္းမီးေတာက္ ေနတယ္လုိ႔ခန္႔မွန္းႏိုင္တာေၾကာင့္ ဦးကုမာရဘာလုပ္သြားတယ္၊ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ဆက္မေမးေတာ့ပဲ က်ေနာ့္ဖာသာ ဆက္သြယ္စံုစမ္း လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔စကားမ်ားျပီးေနာက္ေန႔မွာ ဦးကုမာရဟာ ဝါခ်ီလပ္ေဆးရုံကုိ ၾကြသြားျပီး ေဆးရံုက တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ၾကိမ္း ေမာင္းခဲ့သတဲ့ဗ်ာ။တကယ္ေတာ့ ဦးကုမာရနဲ႔ ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုတာဝန္ရွိသူေတြဟာ ေနာက္ခံဇာတ္လမ္း တစ္ခုေၾကာင့္ႏွစ္ဖက္အက်ိတ္အခဲရွိခဲ့သတဲ့။

ျဖစ္ပံုက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်တဲ့ရခုိင္အမ်ဳိးသမီးလူနာတစ္ေယာက္ကုိ ေဆးရံုက လံုေလာက္တဲ့ကုသမွဳမေပးဘူး ဆုိျပီး  က်န္းမာေရးဝန္ၾကီးဌာနရံုးခ်ဳပ္ရွိရာဘန္ေကာက္အထိ၊ဦးကုမာရကုိယ္တုိင္သြားျပီး တုိင္လားေတာလား လုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဝါခ်ီလပ္ ေဆးရံုတာဝန္ရွိသူတခ်ဳိ႕ အစစ္ေဆးခံရ၊ရွင္းလင္းထုေခ်ရတာေတြ ရွိခဲ့သတဲ့"
အခု ဝါဝါ့ကိစၥမွာ ဦးကုမာရလည္း ျဗဳန္းဆုိေပၚလာေရာ နဂုိ မေက်လည္မွဳအေျခခံနဲ႔ ဒီဘုန္းၾကီးထပ္ဝင္ရွဳပ္ရင္ ေနာက္ တစ္ခါျပသနာရွင္းလွခ်ည့္ရဲ့ဆုိတဲ့အေတြးေၾကာင့္ေဆးရံုတာဝန္ရွိသူေတြဟာ ဝါဝါ့ကုိ ေဆးရံုေပၚက ဇြတ္ေမာင္းခ်လုိက္ တာတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဆရာဝန္မဟုတ္ေပမဲ့ ဦးေခါင္းခြဲစိတ္ကုသမွဳခံထားရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေဆးရံုမွာလံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ရွိေနရ မယ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့သိေနတာမုိ႔ ေတာ္ေတာ္ကုိ ပူပန္သြားတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်ာ။ခင္ဗ်ားဖာသာဆက္စဥ္း စားၾကည့္ေပေတာ့ ကုိမင္းဒင္။

ဝါခ်ိလပ္လုိေခတ္မီေဆးရံုၾကီးေပၚမွာ ေခတ္မီစက္ကိရိယာေတြ၊ေဆးသြင္းပုိက္ေတြတန္းလန္း ကၽြမ္း က်င္တဲ့သမားေတာ္ ေတြသူနာျပဳေတြနာရီနဲ႔အမွ် ၾကပ္မတ္ကုသေနရတဲ့ဝါဝါဟာ သူ႔အေဖကိုသန္းေမာင္ရဲ့အလုပ္သမားတန္းလ်ားမွာ ဘယ္လုိလုပ္ ေရွ႕ခရီး ဆက္ပါ့မတုန္းဗ်ာ။
ဝါဝါ့ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းမွာ နစ္ေမ်ာေနမိေသာက်ေနာ္သည္ သူ႔ဇာတ္လမ္းဤေနရာအေရာက္တြင္ အသက္ရွဴမမွန္သလိုျဖစ္လာ၏။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာအေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိ ဆက္၍နားေထာင္ရန္ဝန္ေလးသလိုလုိျဖစ္လာသည္။

"က်ေနာ္စုိးရိမ္တာမမွားခဲ့ပါဘူး။ဝါဝါေဆးရံုကဆင္းခဲ့ရျပီး သံုးရက္ေျမာက္ည သန္းေခါင္ယံတစ္နာရီေလာက္မွာ ကုိသန္းေမာင္ဆီက ေနဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ဆရာ၊ သမီးအသက္ရွဴမမွန္ေတာ့ဘူးတဲ့။ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကုိသန္းေမာင္က်ေနာ္ဘာလုပ္ေပးေစခ်င္သလဲ။ ဝါခ်ီလပ္ ကိုျပန္သြားလုိ႔လည္းလက္ခံမယ္မထင္မိဘူး ဆုိေတာ့ ကိုသန္းေမာင္ဟာ ငိုသံပါၾကီးနဲ႔ ဆရာေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါဆရာရယ္။ က်ေနာ့္ သမီး ဆရာ့လက္ေပၚမွာေသသြားရင္ေတာင္က်ေနာ္ေက်နပ္ပါတယ္တဲ့။က်ေနာ္အိပ္ယာက ဝုန္းကနဲထျပီး ကားကုိကုိယ္တုိင္ ေမာင္းရင္း ကလြန္းကမ္းေျခကကုိသန္းေမာင္တုိ႔အလုပ္သမားတန္းလ်ားရွိရာကုိ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။က်ေနာ္ေနတဲ့ရပ္ကြက္နဲ႔ ကုိသန္းေမာင္တုိ႔ တန္းလ်ားရွိရာကလြန္းကမ္းေျခဟာ မုိင္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးေဝးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ခုလုိမိုးရာသီၾကီၤးပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ အိမ္ကထြက္ျပီေဟ့ ဆုိကတည္းက မုိးေတြကလည္း သည္းလုိက္တာ ကားေရွ႕မီးၾကီးထုိးထားတာေတာင္ ကတၱရာလမ္းေတြကုိ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရတဲ့အထိ"

"တကယ္ေတာ့ ေဇာကပ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ကားကုိဇြတ္ေမာင္းထြက္လာတာဗ်။ ကိုသန္းေမာင္တုိ႔အလုပ္သမားတန္းလ်ား တည္ေနရာကို က်ေနာ္အတိအက်မသိပါဘူး။ဖူးခက္ဆုိတာကလည္း ရြာကေန ျမိဳ႕ျဖစ္ေအာင္လက္ပူတုိက္ထားတာမုိ႔ လမ္းမ၊လမ္းသြယ္ ၊ကမ္းေျခ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ပံုအင္မတန္ရွဳပ္ေထြးတဲ့ျမိဳ႕ပါ။အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ဗမာ ေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမား အမ်ားစုဟာ သူတို႔ေနတဲ့ ေနရာအတိအက်ကုိ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။အခ်ိန္က ညၾကီးမုိးခ်ဳပ္ျဖစ္၊ကုိသန္းေမာင္ေရာက်ေနာ္ပါ စိတ္လွဳပ္ရွား ေနၾကတာမုိ႔ က်ေနာ္ဟာလုိရင္းေနရာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏုိင္ဘူးဆုိပါေတာ့။ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေခါင္းေအးေအးထားျပီး ကုိသန္းေမာင္၊ခင္ဗ်ားညႊန္ေနတဲ့ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားေတြအတုိင္းဆုိ အဆင္မေျပေလာက္ ဘူးထင္မိတယ္။

ဒီေတာ့ခင္ဗ်ားေရာက်ေနာ္ပါ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသိေနတဲ့ ၾကားေနရာတစ္ခုမွာ ဆံုလုိက္ၾကရေအာင္ ၊ဆုိေတာ့မွ ကလြန္းကမ္းေျခေတာင္ ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚကုိဆံုရပ္အျဖစ္သတ္မွတ္လုိက္ၾကပါတယ္"
"ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဗ်ာ။ခါတုိင္းလုိေနသာတဲ့ပံုမွန္အခိ်န္ေတြမွာ သက္ေတာင့္သက္သာတက္လုိ႔ရတဲ့အဲဒီေတာင္ကုန္ေလးဟာ သဲၾကီးမဲၾကီးမုိးရြာ  ခ်ျပီး ေအာက္ခံရႊံေတြေပၚလာတာေၾကာင့္ အင္ဂ်င္ပါဝါနိမ့္တဲ့က်ေနာ့္ေအဗင္ဆာဆလြန္းကားေလးဟာ ေတာင္ကုန္းအတက္မွာ ေလွ်ာ ေလွ်ာက်ေနျပန္ပါေရာလားဗ်ာ။ေဇာကပ္ေနတဲ့က်ေနာ္ဟာ  ေလွ်ာက်လုိက္ျပန္တက္လုိက္၊ကလပ္အံုကေနမီးခိုးေတြထြက္တဲ့အထိ ေလးငါးၾကိမ္ၾကိဳးစားေတာ့မွ ကုိသန္းေမာင္ တုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ ေတာင္ထိပ္က အေၾကာ္တဲလိုတဲေလးတစ္ခုဆီေရာက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ကုိ ပူပန္ေသာကစိတ္ေတြနဲ႔ေစာင့္ေနတဲ့သူ ေတြကေတာ့ ကုိသန္းေမာင္နဲ႔သူ႔ဇနီးပါပဲ။ေခါင္းမွာပတ္တီးေတြနဲ႔ဝါဝါကေတာ့ သူ႔အေဖလက္ေပၚမွာေစာင္ၾကားေလးတထည္ပတ္လုိ႔ မ်က္စိမွိတ္ေနေလရဲ့။သူတုိ႔မိသားစုသံုးေယာက္က်ေနာ့္ကားေပၚကုိေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ညႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပါျပီ။

က်ေနာ္ ဟာကားကုိ ပါေတာင္ကမ္းေျခဆီကုိဦးတည္လုိက္ပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ဝါဝါ့အတြက္ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ဟာ ပါေတာင္ ေဆးရံုၾကီးပါပဲ။ပါေတာင္ေဆးရံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္ညီလုိျဖစ္ေနတဲ့လူရင္းမိတ္ေဆြ ေမာင္ခိုင္ဝင္းဟာ ေဝါဗီးရွင္းရဲ့တာဝန္ေပးခ်က္အရ ေဆးရံု ဘာသာျပန္အျဖစ္တာဝန္က်ေနပါတယ္"
"လုိရင္းကိုခ်ဳံ႕ရရင္ ညဥ့္ႏွစ္နာရီခြဲသာသာမွာ ခိုင္ဝင္းရဲ့အကူအညီနဲ႔ဝါဝါဟာ ပါေတာင္ေဆးရံုၾကီးရဲ့ လူနာကုတင္ေပၚကုိေရာက္သြားခဲ့ပါျပီ။ ခိုင္ဝင္းရဲ့ရွင္းျပခ်က္အရ ပါေတာင္ေဆးရံုဟာ ညဥ့္နက္အခ်ိန္မေတာ္ အသည္းအသန္လူနာမို႔ ရုတ္တရက္လက္ခံထားလုိက္ေပမဲ့ မုိးလင္း လုိ႔သမားေတာ္ၾကီးေတြ လွည့္လည္စစ္ေဆးတဲ့အခါ ဝါဝါ့ရဲ့မူလေဆးမွတ္တမ္းေတြရွိေနတဲ့ဝါခ်ီလပ္ကုိ ျပန္ျပီးလႊဲေျပာင္းေပးမွာေသခ်ာပါ တယ္တဲ့။ေမာင္ခိုင္ဝင္းေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ေနာက္တစ္ေန႔ေန႔လည္မွာ ဝါဝါဟာ ဖူးခက္ျမိဳ႕မ၊ဝါခ်ီလပ္ေဆးရုံၾကီးကုိ အေရးေပၚေဆးရံု ကားနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။မေမွ်ာ္လင့္တဲ့နည္းနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဝါဝါ့ကို ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုက တာဝန္ရွိသူေတြျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ကုိသန္းေမာင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကုိၾကိမ္းလုိက္ေမာင္းလုိက္ဆူလုိက္ေဟာက္လုိက္တာ ေျဗာင္းဆန္ေနတာပဲတဲ့ဗ်ာ။

ဒီလုိအဆူအေငါက္ခံရမယ္၊ကုိသန္းေမာင္တို႔ ဘာတခြန္းမွ ျပန္မေျပာပဲ ျငိမ္ခံေနလုိက္ၾကပါလုိ႔ က်ေနာ္မွာထားျပီးသားမုိ႔၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပသနာၾကီးၾကီးမားမားမရွိပါဘူး။ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုက သမားေတာ္ၾကီးေတြ၊သူနာျပဳေတြနဲ႔တာဝန္ရွိသူအသီးသီးဟာ ေဆးပညာဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္တာမုိ႔ ဝါဝါ့အသက္ကုိ အစြမ္းကုန္ကယ္ဖုိ႔အားထုတ္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုၾကီးကို ေရာက္ျပီး သံုးရက္အၾကာမွာ ဝါဝါ ဟာ သူခ်စ္တဲ့မိသားစုကုိ ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ညင္ညင္သာသာအသက္ထြက္သြားရွာပါတယ္။က်ေနာ့္ဘဝမွာဘယ္ေတာ့မွေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ မရတဲ့အျဖစ္ပါပဲ"

"ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပါပဲကုိမင္းဒင္ ။ဒီအေၾကာင္းကုိဘယ္သူ႔ကုိမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူးရယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီအျဖစ္ အပ်က္ေနာက္ ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဖူးခက္မွာရွိတဲ့ဗမာအလုပ္သမားအသုိင္းအဝိုင္းနဲ႔ ဆက္ဆံေရးက်ဲ သြားခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။ ဦးကုမာရကုိလည္း က်ေနာ္အျပစ္မဖုိ႔ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။က်ေနာ္က ပါရမီနည္းတယ္၊ဝါဝါက ကံေခရွာတယ္လုိ႔သာ သေဘာပုိက္ပါေတာ့ တယ္။ ဒါေလာက္ဆုိ ကုိမင္းဒင္ေက်နပ္ေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ့။လူတိုင္းလူတုိင္းဥာဏ္ေရွ႕ေဆာင္ျပီးေတြးေတာေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ႏိုင္ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲဗ်ာ"

ကုိသက္ခိုင္၏မွဳန္မွဳိင္းေနေသာ မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ထုိအခ်ိန္တြင္စားပြဲထုိးကေလးမေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔ဝုိင္း နားသုိ႔ ေရာက္လာသျဖင့္ ကုိသက္ခိုင္သည္ အာရံုေျပာင္းသည့္သေဘာ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္လွမ္းမွာ၏။ရုတ္ခ်ည္းဆုိသလို  ေရာက္လာသည့္ ေကာ္ဖီခြက္အား ခါတုိ္င္းကဲ့သုိ႔အရသာခံမေနေတာ့ပဲ တက်ဳိက္တည္းေမာ့ခ်ကာ ေကာင္တာမွာေငြထရွင္းရင္း က်ေနာ့္ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေသာ ကုိသက္ခိုင္၏ေက်ာျပင္ကုိ က်ေနာ္မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ေနမိခဲ့ေလသည္။
ထုိမွ ႏွစ္ရက္ေျမာက္သည့္ေန႔၊ ၂၂၊၀၅၊၂၀၁၄၊ၾကာသပေတးေန႔ညေန ေလးနာရီခြဲအခ်ိန္တြင္ ထုိင္းဘုရင့္တပ္မေတာ္မွ ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ အာဏာအရပ္ရပ္ကုိ သိမ္းယူလုိက္ျပန္သည္။အာဏာရအနီႏွင့္အတုိက္အခံအဝါ၊ႏွစ္ဘက္အုပ္စုေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း သည္။ သည္တစ္ၾကိမ္ အာဏာသိမ္းသည့္ထုိင္းတပ္မေတာ္၏လုပ္ပံုကုိင္ပံုမွာ အနည္းငယ္ၾကမ္းတမ္းသေယာင္ ထင္မိသည္။ အေၾကာင္း အား ေလ်ာ္စြာ ထုိေန႔ကကုိသက္ခိုင္ႏွင့္က်ေနာ္အတူရွိေနခဲ့ရာ အာဏာသိမ္းျဖစ္ရပ္အေပၚကုိသက္ခိုင္၏အျမင္ကုိ က်ေနာ္တီးေခါက္ ၾကည့္ မိသည္။

"ခင္ဗ်ားထင္ျမင္ခ်က္ေလးလုပ္ပါအံုးဗ်၊ကုိသက္ခိုင္။ဒီတစ္ခါေတာ့ တကယ္အာဏာသိမ္းတာတဲ့ေနာ္။ဖမ္းဟယ္ဆီးဟယ္ေတြျဖစ္ကုန္ျပီ"
"ဒီတစ္ၾကိမ္နဲ႔ဆုိ ထုိင္းစစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာ စုစုေပါင္းဆယ့္ကုိးၾကိမ္ရွိျပီေပါ့ဗ်ာ။တကယ္ေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ဒီမုိကေရစီစစ္စစ္ မထြန္းကားေသးဘူးဆုိရမယ္ဗ်ာ။လြတ္လပ္တဲ့ကုန္သြယ္မွဳ၊ကမၻာၾကီးနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့စီးပြားေရးဘဝအေပၚအေျခခံျပီး ထုိင္းဒီမုိကေရ စီက ကၽြဲကူးေရပါျဖစ္ေနတာဗ်။အာဏာရ ပါတီ၊ထုိင္းအတုိက္အခံနဲ႔ ထုိင္းတပ္မေတာ္ပါ ဒီမုိကေရစီဝါးမဝေသးဘူး ဆုိရမယ္။

ထုိင္းလူထုအမ်ားစုကလည္း တစ္ျပံဳတစ္မၾကီးဝင္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳရဲ့ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးခံစားခြင့္ေတြ အေပၚ လက္ေၾကာမတင္းပဲသာယာေနၾကတာပါပဲ။ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္းက်င့္ဝတ္၊အာဏာပိုင္နဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြရဲ့က်င့္ဝတ္ ဘာမွအားရစရာ မရွိလွပါဘူး။လြန္ခဲ့တဲ့လေတြတုန္းက ဘန္ေကာက္ကို က်ေနာ္ကတီးကတီးေရာက္ေနတုန္းက  ထုိင္းထိပ္တန္းပညာတတ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဆံုတုန္း ထုိင္းႏိုင္ငံရဲ့ေရွ႕ေရးကုိတီးေခါက္ၾကည့္မိေတာ့ ဘာအေျဖမွ မယ္မယ္ရရမေပးႏိုင္ၾက ပါဘူး။အားလံုးေယာင္ဝါးဝါးျဖစ္ ေနၾက တယ္။ဒီအခ်က္ကုိက ထုိင္းစစ္တပ္ အာဏာသိမ္းေစဖုိ႔ အၾကီးမားဆံုးလွဳံ႕ေဆာ္မွဳထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ့္ အယူအဆကေတာ့  သက္ဆင္ရဲ့ အနီအုပ္စုဟာ တုိင္းျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရာမွာ အဝါအုပ္စုထက္ႏိုင္ငံေရးဝါးပုိဝတယ္လုိ႔ျမင္တယ္။

ဒါေပမဲ့ အနီ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥေတြ သိပ္မ်ားလြန္းေနျပန္တယ္။ဒီအခ်က္ကုိေထာက္ျပီး အဝါအုပ္စုက သက္ဆင့္အနီအုပ္စုကုိ ပြဲသိမ္းေအာင္ပြဲခံ ႏိုင္ဖုိ႔ စုိင္းျပင္းတယ္။တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔မွာ တိက်ခိုင္မာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအစီအမံတစ္ခု အဆင္သင့္မရွိဘူး။ အဝါအုပ္စုအေနနဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ေမွ်ာထား၊ ကုိယ့္အုပ္စုဖက္က ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ျမည္ေခါင္းေဆာင္ကုိေရြး၊ခုိင္မာတဲ့မဟာဗ်ဴဟာကုိခ်ျပီးမွ ပြဲသိမ္္းတုိက္ပြဲ ကုိ ဆင္ႏႊဲရမွာ။ အတုိခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ အသိဥာဏ္က ေရွ႕က မသြားပဲ ခံစားခ်က္ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့ၾကလုိ႔ ဒီအေျခဆုိက္တယ္လုိ႔ သာဆုိၾက ပါစုိ႔"
သည္ရက္ပုိင္းအတြင္ ကိုသက္ခုိင္ေျပာဆုိေဆြးေႏြးသမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ားထဲတြင္ ဥာဏ္ကိစၥေတြခ်ည္းထပ္ေနသည္ကုိ က်ေနာ္ သတိျပဳမိ သျဖင့္ သူ႔ကုိေမးခြန္းတစ္ခုထုတ္မိျပန္သည္။

"ေနပါဦးဗ်။ဒီရက္ပိုင္း၊ ခင္ဗ်ားေျပာသမွ်စကားေတြထဲမွာ ဥာဏ္ဆုိတာေတြခ်ည္းထပ္ေနတယ္။နည္းနည္းရွင္းစမ္းပါအံုး"
"ဘာအေထြအထူးရွင္းစရာလုိသလဲ ကုိမင္းဒင္ရယ္။စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ၾကံဳရတဲ့အဆင္မေျပမွဳေတြ၊ ဖူးခက္ျမန္မာလူမွဳေရး အသင္းပ်က္ရတဲ့ကိစၥ၊ရခိုင္ကေလးမေလးဝါဝါ မေသသင့္ပဲ ေသရတဲ့ကိစၥ၊ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ  အာဏာသိမ္းတဲ့ကိစၥ၊ဒီကိစၥရပ္ေတြအေပၚ တခြန္းတည္းနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရရင္ ဥာဏ္ေရွ႕မေဆာင္တဲ့၊ ဥာဏ္မ ဦးစီးတဲ့ ျပသနာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာေပါ့၊ စကားၾကီးစကား က်ယ္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မငါးညနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ အစစ္ခံရစဥ္ တုန္းက လြတ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အလြတ္က်က္ခဲ့တဲ့ ဓာရဏပရိတ္ေတာ္ထဲက စာသားတခ်ဳိ႕ေတာင္ေျပးသတိရမိေသးဗ်ာ"

"ခင္ဗ်ားဗ်ာ ဘယ္ကေန ဓာရဏပရိတ္ကပါလာရျပန္တာတုန္း။လူျပိန္းနားလည္ေအာင္ေသခ်ာရွင္းပါဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားၾကားဖူးေနတဲ့စကားလံုးေတြပါကိုမင္းဒင္ရာ၊ပါဠိလိုအတုိခ်ဳပ္ေျပာရရင္ဗုဒၶႆ ဘဂဝေတာ သဗၺ ကမၼံ ဉာဏပုဗၺဂၤမံ ဉာဏာႏု ပရိဝတၱံ လုိ႔ဆုိႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ့။အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ေတြရဲ့ကံသံုးပါး အျပဳအမူ ေတြမွာ ဉာဏ္ေတာ္လွ်င္ေရွ႕သြား မျဖစ္ျခင္းသည္ မရွိတဲ့။ဒီစကားကုိပဲ ဒဲ့ျပန္ရရင္ဘုရားရွင္တုိ႔ဟာ ကံသံုးပါးကိစၥရပ္တုိင္းမွာ ဉာဏ္ေတာ္ ကုိေရွ႕မွာထားျပီးမွ ျပဳမူလုပ္ ကုိင္တယ္ လုိ႔ဆုိလုိတာေပါ့။က်ေနာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိ နလဗိန္းတံုးေတြအတြက္ေတာ့ ကိစၥရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ  ဉာဏ္ကုိေဘးဖယ္ျပီး ကိုယ္မွန္ တယ္ထင္ရာ ကိုယ္စိတ္ေဇာသန္ရာ စြတ္လုပ္ၾကတာမို႔ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ တက္ကုန္ၾကေရာ ေပါ့ဗ်ာ"

"တယ္ဟုတ္တဲ့ ဓမၼကထိကပါလားဗ်ာ။ဘယ္တုန္းက ဓမၼာစရိယေအာင္လုိက္ပါလိမ့္"
က်ေနာ္အရႊန္းေဖာက္လုိက္ေသာေၾကာင့္ ကုိသက္ခိုင္ျပံဳးစစျဖစ္သြားသည္ဟုထင္ရသည္။ကုိသက္ခိုင္ေျပာကာမွ ဉာဏ္ေရွ႕သြား၍ က်ေနာ္အေတြးဆက္မိသည္မွာ အမိျမန္မာျပည္ၾကီးမွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းတုိ႔၏ တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိးမရုိးရေအာင္ ျပက္လံုးဆန္ဆန္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမွဳေရးသံုးသပ္မိန္႔ျမြက္ခ်က္မ်ားဆီသုိ႔ျဖစ္၏။အဆုိပါပုဂၢိဳလ္ၾကီးတုိ႔သည္ ေခတ္စံနစ္ၾကီး၏ပကတိအေျခအေနႏွင့္လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကင္း ကြာေနသည္မွာ ျမင္သာလွသည္။

တစ္ေန႔ႏွစ္ေထာင္ဆုိရင္ မိသားစုတစ္စုအတြက္လံုေလာက္ျပီ၊ေျမေတြသိမ္းရတာ တုိင္းျပည္နားရြက္ တံေတြးအဆြတ္မခံရေအာင္လို႔၊ျမစ္ဆံုကုိမျဖစ္မေနျပန္စရမယ္၊ဒီတသက္ေဒၚစုသမၼတျဖစ္စရာလမ္းကုိမျမင္ဘူး.....။ထုိစဥ္တြင္ပင္ က်ေနာ္မၾကာခဏရြတ္ဆုိေလ့ရွိေသာ ဓာရဏပရိတ္ေတာ္မွ ဗုဒၶ၏ဂုဏ္ေတာ္ စာပုိဒ္ အခ်ဳိ႕သည္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲတြင္အစီအရီေပၚ လာေနေလ၏။

"ျမတ္စြာဘုရားအား အလံုးစံုကိုယ္ျဖင့္ျပဳအပ္ေသာ အမႈသည္ ဉာဏ္ေတာ္ေရ့ွ သြားမရွိျခင္းသည္ မရွိ၊ ဉာဏ္ေတာ္သို႔ အစဥ္မလိုက္ ျခင္း သည္ မရွိ။ ျမတ္စြာဘုရားအား အလံုးစံုႏႈတ္ျဖင့္ ျပဳအပ္ေသာ အမႈသည္ ဉာဏ္ေတာ္ေရ့ွသြားမရွိျခင္းသည္ မရွိ၊ ဉာဏ္ေတာ္သို႔ အစဥ္မ လိုက္ျခင္းသည္ မရွိ။ ျမတ္စြာဘုရားအား အလံုးစံုစိတ္ျဖင့္ျပဳအပ္ေသာ အမႈသည္ ဉာဏ္ေတာ္ေရ့ွသြားမရွိျခင္းသည္မရွိ၊ ဉာဏ္ေတာ္သို႔ အစဥ္မလိုက္ ျခင္းသည္ မရွိ"

က်ေနာ္တုိ႔သံုးေနတဲ့တံဆိပ္က သိပ္ည့ံတယ္။ ။

ထိပ္္(ဒိပ္)ဆုိတဲ့တံဆိပ္
အိပ္ရွိေငြကုန္၊ေစ်းေကာင္းေပးဝယ္ထားတာေတာင္၊
သိပ္သဲလာရင္၊ရႊဲရႊဲစုိတတ္တ့ဲအမ်ဳိး။

ခု၊ေလပါပင့္ျပန္ေတာ့
ေခါင္စုတ္ေနတာကုိ 
ေအာ္တုိခလုပ္တဲ့။
ေရမြန္းတဲ့ၾကြက္စုပ္
ကုိင္းစုတ္နဲ႔ေတာ့မဟန္၊ျပင္ႏိုင္မွတန္ကာက်ေရာ့မယ္။

(မင္းဒင္)

ရုပ္ပံုပုိင္ရွင္ အမည္သိသည့္အခါေဖာ္ျပေပးပါမည္။

၅။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ

ၾဆာဒင္၊သမၼတၾကီးလည္းျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။

မင္းဒင္

(၁)
ဖူးခက္မုိးသည္အေနာက္ေတာင္ဆီက ရြာမည္ဟန္ျပင္ေနေလၿပီ။မုိးသက္ေလႏွင့္အတူမုန္တုိင္းပင့္ျပန္ေလရာ စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္၍ တိမ္ခုိး လႊင့္ကာႏွင္လ်က္ရွိေလ၏။ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေလရာတြင္မွဳိင္းမွဳိင္းရိပ္ေမွာင္စြန္ေတာင္မွင္လ်က္ၿပိဳမွာေလလားမုိးရဲ့ဟု စုိးေအာင္ခုပင္၊ မုိးနတ္ အဗၺဳန္ေမာင္၊ဖန္တီးႏိုင္အားပါဘိသည္။လွ်ံေရႊစင္ကဲ့သုိ႔ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ေနသည့္  လွ်ပ္စစ္ေရာင္ျခည္မွ်င္တုိ႔ျဖင့္ ဗ်ဴဟာဆင္ကာ မုိးလံုးျပည့္တ ေရြ႕ေရြ႕ယူဆဲတြင္၊နယ္ရွစ္ခြင္ မင္းလြင္ဝန္းက်င္၌ အာကာေဝဟင္သည္ လြမ္းေအာင္ေဖာ္ျပေနေယာင္တကား၊ ၾဆာဒင္သည္ ဘယ္ေရွး ဝဋ္ေၾကြး အတုန္႔အတင္ရွိခဲ့ေလသနည္း၊ လက္စားေခ်ၿပီထင့္၊ ခုိမွီရာမဲ့သည့္  ၾဆာဒင့္ျဖစ္အင္ကုိ ရွဳလွည့္ျမင္လွည့္ေစခ်င္ပါ၏။

သုိ႔လွ်င္ဂီတနက္သန္ကုိေစာညိမ္းသုိ႔အားက်တမ္းတလ်က္၊ဝုန္းဒုိင္းႀကဲေသာမုိးသံကုိနားစြင့္ကာ ၾဆာဒင္သည္ ယုိးဒယားျပည္ဖူးခက္ၿမိဳ႕ အိမ္အုိႀကီးအတြင္းက အိပ္ယာကုတင္ထက္မွာလဲေလ်ာင္း ေနရင္း အကင္းမေသေသးသည့္ နဖူးထက္ကဒဏ္ရာကုိ လက္ျဖင့္ခပ္ဖြဖြ စမ္း၍ တကုိယ္တည္းအထီးက်န္ အေတြးပြားလ်က္ ရွိေလသည္။ၾဆာဒင္၏မဟာနဖူးျပင္အလယ္တည့္တည့္တြင္ ညိဳမဲသည့္ဒဏ္ရာ ရေစေအာင္ ဖန္လာခဲ့သည့္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းကုိ ၾဆာဒင္ျပန္ေျပာင္း မစဥ္းစားခ်င္ေသာ္ျငား မုိးေအးေအးတြင္ ဒဏ္ရာမွတစစ္စစ္ ကုိက္ခဲလာ သည့္အခါတြင္ကား ၾဆာဒင့့္စိတ္အစဥ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ ဆီသုိ႔လႊင့္ေမ်ာသြားခဲ့ေလသည္။

ထုိေန႔က ယေန႔လုိပင္မုိးေအး၏။ၾဆာဒင္သည္ယခုကဲ့သုိ႔ပင္အိပ္ယာထက္၌လဲေလ်ာင္းရင္း ၾသစေတးလ်တုိက္ေန ျမန္မာမိတ္ေဆြ တစ္ဦး၏ အီးေမးလ္စာတစ္ေစာင္ကုိ သတိရမိေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။သူ၏စာပါအေၾကာင္းအရာမွာ ဇာတိေျမကုိစြန္႔ခြာၿပီးၾသစေတလ်တုိ္္က္၌ သူတစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္တာ ျခစ္ျခစ္ကုပ္ကုပ္ စုေဆာင္းရွာေဖြထားသည့္ အေမရိကန္ေဒၚလာငါးသိန္း(ျမန္မာက်ပ္ေငြအားျဖင့္ သိန္းငါး ေထာင္ေက်ာ္ ခန္႔)သည္ ယခု

လက္ရွိျမန္မာျပည္ေျမေစ်းအရ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ျခံဝန္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေနထုိင္ႏုိင္ျခင္းငွာ မျပည့္မီွသျဖင့္ စိတ္လက္ညစ္ညဴးမိေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္ေလ၏။ေျပာင္းလဲလာေသာဒီမုိကေရစီေခတ္ႀကီီးတြင္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ျမန္မာျပည္သုိ႔ လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံလုိၾကသည့္ ႏိုင္ငံတကာလုပ္ငန္းရွင္တုိ႔ပင္ ျမန္မာျပည္ေျမေစ်းေၾကာင့္ ငုတ္တုတ္ေမ့ကာ လက္မွဳိင္ခ်ၾကရ ေၾကာင္း သူ႔စာတြင္ ဆက္လက္ေဖာ္ျပထားျပန္သည္။
အဆုိပါခဏ၌ပင္ မထင္မွတ္ေသာ ထူးဆန္းလွသည့္ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးတစ္ဦးသည္ ၾဆာဒင္လဲေလ်ာင္းရာကုတင္ေဘးဆီသုိ႔ ဆုိက္ ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေခ်သည္။

(၂)
အဆုိပါဧည့္သည္ႀကီး၏ ၿပံဳးမေယာင္ရွိေနသည့္ႏွဳတ္ခမ္းပါးကေလးတစ္စံုေၾကာင့္ ၾဆာဒင့္ စိတ္တြင္ျမင္ဖူးသလုိလုိ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေန ခဲ့ေသာ္ျငား သူ၏ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွေသာ ေျပာင္လက္ေနသည့္ နဖူးျပင္ႀကီးကို   ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ၾဆာဒင္သည္ ရုတ္ျခည္းပင္ မွတ္မိသြားကာ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာျဖင့္  အလန္႔တၾကား အာေမဋိတ္ျပဳမိေလေတာ့သည္။

"အလုိေလး၊ငါတုိ႔သမၼတႀကီးပါလားဟရုိ႕"
သမၼတႀကီးကား မာန္မာနမရွိ၊သေဘာေကာင္းဟန္ရွိၿပီး ေလေျပထုိးသံသာသာ၊တိုးညွင္း ညင္သာစြာ စကားဆုိ၏။
"ေနေကာင္းရဲ့လားၾဆာဒင္၊ ေအးေအးသက္သာ လွဲေနပါေလ၊ၾဆာဒင့္ကုတင္စြန္းမွာပဲ ဝင္ထုိင္လုိက္ပါ့မယ္၊အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းစရာ ရွိလုိ႔ ၾဆာဒင္ရဲ့"
ႏုိင္ငံ၏အေခါင္အခ်ဳပ္ မဟာသမၼတမင္းသည္ ၾဆာဒင္ကုတင္ထက္ဆီသုိ႔ မည္သုိ႔မည္ပံုေရာက္လာခဲ့ေလသနည္း။ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ၾဆာဒင္အား အကူအညီေတာင္းလုိသည္ဟုပင္ ဆုိလာေခ်ၿပီ။အာေစးမိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေလသည့္ၾဆာဒင္ကား သမၼတႀကီးအား  မည္သုိ႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္ရန္ပင္ မေဝခြဲႏိုင္၊ေယာင္တီးေယာင္အရွိေနခဲ့ရာ အတန္ၾကာမွ သတိျပန္ဝင္လာခဲ့ကာ က်ဳိးႏြံစြာ "ခင္ဗ်ာ"ခ်င္း ထပ္လ်က္ အရုိအေသေပးႏွဳတ္ဆက္သမွဳျပရေတာ့သည္။

"ဟုတ္ကဲ့၊ဟုတ္ကဲ့၊ဟုတ္ကဲ့၊သမၼတႀကီးခင္ဗ်ာ၊ရုတ္တရက္မုိ႔ တေလးတစားႏွဳတ္မဆက္မိတာ ခြင့့္လႊတ္ေတာ္မူပါခင္ဗ်ာ။လာရျခင္း အ ေၾကာင္းရင္းကုိ အမိန္႔ရွိပါခင္ဗ်ာ"
ဤတြင္ သမၼတႀကီးသည္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ကုိေလးတြဲ႕စြာခ်လုိက္ရင္း တုိးလွ်ဳိးညင္သာ ျမြက္ဟမိန္႔ဆုိမွဳေၾကာင့္ ၾဆာဒင္တစ္ ေယာက္ ရွင္းလင္းစြာသေဘာေပါက္  နားလည္ခဲ့ရေခ်ေတာ့သည္။သူ႔ျပႆနာ သူ႔အခက္အခဲကား သူ႔ႏွလံုးသားကိစၥဟုဆုိေသာ္ရႏိုင္၏။ သူ႔ႏွလံုးသည္ စက္ကိရိယာတစ္ခုအားကုိးျဖင့္ လည္ပတ္လွဳပ္ရွားေနရသည္ျဖစ္ရာ ရုတ္ျခည္းအေရးေပၚ ခြဲစိတ္ကုသမွဳအငယ္စားတစ္ခု ျပဳရန္လိုအပ္လာသျဖင့္ သူ၏သမၼတရာထူးတြင္ ၾဆာဒင္အေနျဖင့္ တစ္ရက္တာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံလာျခင္း ျဖစ္၏။

ရာထူးဂုဏ္သိန္တုိ႔၏ေနာက္ဆက္တြဲ အပူမီးတုိ႔သေဘာသဘာဝကုိ ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္သိေနၿပီးသည့္ ၾဆာဒင္သည္ အာဏာပါဝါကုိ မမက္ေမာေသာ္ျငား သူတစ္ထူး၏အခက္အခဲကိုကူညီလုိစိတ္သာ ကဲေနသည္ျဖစ္ရာ အေထြအထူးေဆြးေႏြးျငင္းဆန္ျခင္းျပဳမေနေတာ့ပဲ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ၊တစ္ရက္တိတိ၊ သမၼတမင္းစည္းစိမ္ကုိ ခံစားရန္အလုိ႔ငွာေနာက္ေတာ္ပါသံုးဦးကုိ အပါေခၚလ်က္ သမၼတႀကီး ၏အထူးကိုယ္စားလွယ္လႊဲစာကုိယူေဆာင္ကာ၊၎စီးနင္းေလ့ရွိေသာ အထူးရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္ရွိသမၼတအိမ္ေတာ္သုိ႔ တက္သုတ္ႏွင္ေရာက္ခဲ့ရျပန္ေခ်သည္တစ္မံု႔တကား။

(၃)
ၾဆာဒင္သမၼတ  တာဝန္ကုိ တစ္ရက္တာ တခဏ၊စတင္ထမ္းေဆာင္ရမည့္နံနက္ခင္းကား တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာ စည္းစိမ္ေျခြရံသင္းပင္း တုိ႔ႏွင့္ျပည့္စံုလွေသာ္လည္း ၾဆာဒင္သည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွေသာ  သမၼတမင္း၏အေဆာင္အေယာင္တုိ႔ကုိ ဂရုဓမၼျပဳမခံစားႏိုင္အား၊ စိတ္ထဲတြင္ ေဆာင္ရြက္လုိသည့္အေရးႀကီးကိစၥကုိသာ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ေဆာင္ရြက္မိေလ၏။

ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒၊သမၼတရံုးဝန္ႀကီး၊ရန္ကုန္တုိင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တို႔အား ႏွစ္နာရီအတြင္း သမၼတရံုးအစည္းအေဝးခန္းမသုိ႔  ခ်က္္ခ်င္းအစည္းအေဝးတက္ေရာက္ရန္ အေရးေပၚအမိန္႔စာကုိ လက္မွတ္ေရးထုိး ထုတ္ျပန္လုိက္ ရ၏။တခ်ိန္တည္းတြင္ ၎အေရးေပၚအစည္းအေဝးတြင္ ေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္ၾကသည္မ်ားကုိ အမ်ားျပည္သူ တုိက္ရုိက္ၾကည့္ရွဳႏိုင္ရန္ အလုိ႔ငွာ ျပည္တြင္းျပည္ပ မီဒီယာအသီးသီးကုိလည္း တၿပိဳင္တည္း အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ တုိက္ရုိက္ထုတ္လႊင့္ႏိုင္ေစရန္၊အခြင့္အေရးေပး  ဖိတ္ေခၚ ေစရ၏။

သတ္မွတ္ခ်ိန္တြင္ မီဒီယာမ်ား၊ဖိတ္ၾကားထားေသာအထူးအေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားစံုညီစြာေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္ရာ သမၼတႀကီးဒင္သည္ အခ်ိန္ ကုိ ငဲ့ရသည္ျဖစ္၍ အဖြင့္မိန္႔ခြန္းမွ်ကုိပင္ လွ်ာရွည္ျမြက္ၾကားမေနေတာ့ပဲ လုိတုိရွင္းအခ်က္ကုိပင္ လမ္းညြန္မွဳေပးလုိက္ရေပ ေတာ့သည္။
"ကဲ၊ဒီမုိကေရစီေခတ္ေရာက္ၿပီမုိ႔ ျပည္ပရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံမွဳေတြ တစ္ျပံဳတစ္မႀကီးဝင္လာႏုိင္မွသာ ဗမာျပည္ေရွ႕ခရီးမွာ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၾကေပ လိမ့္မယ္၊နယူးေယာက္မက္ဟန္တန္ရပ္ကြက္ထက္ ႏွစ္ဆေစ်းႀကီးေနတဲ့ ရန္ကုန္ေျမေစ်းနဲ႔ကျဖင့္၊ေဇာတိကေတာင္ထုိင္ငိုမွာမုိ႔၊ ေဝါင္ ေဝါင္ ေရွးေဝးေဝးကေရွာင္ကုန္ၾကၿပီ၊ဒီအတုိင္းေရွ႕ခရီးဆက္လို႔ေတာ့မျဖစ္ေခ်ဘူး။ဂ်ာေအးသူ႔အေမရုိက္ၿပီး မုန္႔လံုးကုိစကၠဴကပ္ကုန္ေတာ့ မယ္"

ဤတြင္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒သည္ ရုတ္ျခည္းမတ္တပ္ရပ္ကာ သမၼတႀကီးဒင္၏ စကားကုိ ၾကားဝင္ျဖတ္သည္။
"ဒီိလုိရွိပါတယ္၊သမၼတႀကီး၊ဒီကိစၥဟာ အျပန္အလွန္ထိန္းသိမ္း  ၾကပ္မတ္ျခင္းဆုိတဲ့မူအရ လႊတ္ေတာ္ကတဆင့္ အဆုိတင္သြင္းၿပီးမွသာ .."
သမၼတႀကီးဒင္သည္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ကုိ လက္ရပ္ျပကာခ်က္ခ်င္းျပန္ထုိင္ခိုင္းလုိက္သည္။
"ထုိင္ေတာ့၊ခင္ဗ်ားထုိင္ေတာ့၊ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေနတဲ့၊ေျမပုိင္ရွင္ေတြက ေျမေစ်းကုိထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္ေနမွေတာ့ ေနျမင့္ ေလ၊ အရူး ရင့္ေလေပါ့၊မေတာ္မတရားတာကုိသာ ထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္ၾကရမွာဗ်။ျပည္သူအတြက္ ေသခ်ာေပါက္အက်ဴိးရွိမဲ့ကိစၥရပ္မ်ဳိးကုိ သမၼတရဲ့ အထူးလုပ္ပုိင္ခြင့္အရ  က်ေနာ္လုပ္တယ္၊၊ခင္ဗ်ာ့သား စီးပြားေရးသိပ္ေသာင္းက်န္းေနတာ က်ေနာ္အကုန္သိေနတယ္ေနာ္။ဒါပဲ"

သမၼတႀကီးဒင္ႏွင့္အနီးဆံုးတြင္  ေနရာယူထားေလသည့္ သမၼတရံုးဝန္ႀကီးကား သမၼတႀကီး၏လမ္းညြန္ခ်က္ကုိ အေသးစိတ္လုိက္လံ  ေရးမွတ္လ်က္ရွိ၏။ငါးခူၿပံဳးၿပံဳးရင္း မူလလက္ေဟာင္းသမၼတႏွင့္ႏွဳိင္းစာေသာ္ ၊ဆီႏွင့္ေရလုိ ကြာျခားလွသည့္ယာယီတခဏသမၼတ ႀကီးဒင္၊ ျပတ္ျပတ္သားသား  ကုိင္တြယ္ ေဆာင္ရြက္ေနသည္ကုိ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနဟန္မွာ "ဒါမွ ငါတုိ႔သမၼတ"ဟု ဆုိေနဘိသကဲ့ သုိ႔ရွိေလသည္။

(၄)
ၾဆာဒင္သည္ အာဏာပါဝါျပရသည့္အလုပ္ကုိ စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာလွေသာ္ျငား ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီတည္းဟူေသာ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ကုိ တန္ဖုိးထားေနရသူမုိ႔ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ပင္ ေရွ႕ဆက္ရေခ်သည္။
"ကဲ၊ ကာခ်ဳပ္၊ခင္ဗ်ားဘူဒုိဇာနဲ႔ ေကာ္ၿပီးသိမ္းထားတဲ့ ေျမထဲက တစ္ဝက္ကုိ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳအတြက္ အခုခ်က္ခ်င္းတရားဝင္ စြန္႔လႊတ္ပါ။စြန္႔လႊတ္တဲ့ေျမေစ်းဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖူးခက္ေျမေစ်းထက္မပိုပါေစနဲ႔၊ ေသခ်ာမွတ္ထားဗ်ာ။ တကမၻာလံုးက၊သူေဌးေတြ အိိမ္တစ္ လံုးစီပုိင္ၾကတဲ့ ဖူးခက္မွာေတာင္ ေျမတဧကကုိဗမာေငြသိန္းေျခာက္ရာထက္မေက်ာ္ဘူးဗ်၊မရွင္းတာရွိရင္ေမး"

ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္သည္လည္း သမၼတဒင္၏စကားကုိ ႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္မရ၊မခံခ်ိမခံသာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ အထြန္႔တက္ျပန္ေခ်ၿပီ။သမၼတႀကီး ဒင္ ခပ္တင္းတင္းေရွ႕တလွမ္းတုိးရျပန္ေခ်သည္။

"ဘူဒုိဇာနဲ႔ေကာ္ရတာ တပ္မေတာ္အင္အားရွိဖုိ႔ပါသမၼတႀကီး၊တပ္မေတာ္အင္အားရွိမွ တုိင္းျပည္အင္အားရွိမွာမဟုတ္လား"
"ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ၊ျပည္သူလူထုအင္အားရွိမွ တပ္မေတာ္အင္အားရွိမွာဗ်၊ခင္ဗ်ားပြဲစားခမက္ၿပီး၊တရုတ္နဲ႔ဆုိဗီယက္ တပတ္ရစ္ေလယာဥ္ ေတြ၊ တင့္ကားေတြ၊ အေျမွာက္တင္ သံခ်ပ္ကာကားေတြကုိခ်ည္းလွိမ့္ဝယ္ေနလုိ႔ကေတာ့ မြဲေဆးေဖာ္ေနတာနဲ႔အတူတူပဲ၊ ပ်က္က်လုိက္ ျပင္လုိက္နဲ႔ တုိက္ရခုိက္ရတယ္မရွိဘူး"
ေပေစာင္းေပေစာင္းႏွင့္ကာခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ သူ႔ကုလားထုိင္မွာသူျပန္ထုိင္ခ်ိန္တြင္ကား ထူထဲလွေသာစိန္စီေရႊကုိင္းမ်က္မွန္တဝင္းဝင္းႏွင့္ ရန္ကုန္တိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မင္းသည္လည္း မခုတ္တတ္သည့္ေၾကာင္ အုိက္တင္ျဖင့္ တစခန္းထျပန္ေလသည္။

"သမၼတႀကီးခင္ဗ်ာ။တကယ္ေတာ့ တုိင္းျပည္ဆင္းရဲရတာဟာ အစုိးရက အလုိလုိက္လြန္းလုိ႔ျဖစ္ရတာပါ၊ေခတ္အဆက္ဆက္ျပန္ၾကည့္ရင္ အစုိးရအဖြဲ႔အသီးသီးဟာ ျပည္သူကုိငဲ့ညွာလြန္းအားႀကီး ..ႀကီး"
သမၼတဒင္ ဒင္းအား စကားေၾကာရွည္ခြင့္မေပးႏုိင္၊အခ်ိန္ႏွင့့္ဒီေရသည္ၾဆာဒင့္ကုိမေစာင့္။
"ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ။အစုိးရထက္ၾသဇာႀကီးတာျပည္သူဗ်။ဒီမုိကေရစီစံနစ္မွာအာဏာဟာ ျပည္သူ႔ဆီကေနစီးဆင္းတယ္။ ဘာေကာင္ေတြနဲ႔ဖြဲ႔ ထားတဲ့အစုိးရမုိ႔ အလိုလုိက္တယ္ဆုိရသတုန္း။ခင္ဗ်ားၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္နဲ႔ ေပါင္းရုိက္ေနတဲ့ဂြင္ေတြက်ဳပ္မသိဘူးမထင္နဲ႔ေနာ္၊ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ ရာထူးလက္ခံစဥ္တုန္းက ဗမာေငြသိန္းငါးဆယ္ေတာင္ လက္ထဲမကပ္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္၊ခုေတာ့ ေဒၚလာသန္းရာခ်ီျပီးဂြင္တည့္ေနျပီ။ တည့္မွာေပါ့။စည္ပင္ပိုင္ေျမေတြကုိ ေစ်းျပိဳင္တင္ဒါေခၚလုိက္ ေငြရွင္နဲ႔ေဝစားလုိက္လုပ္ေနတာကုိး။ၾကာပါတယ္ဗ်ာ၊စည္ပင္ေျမေတြကုိပါ ဒီစီမံ ကိန္းထဲထည့္"

ရန္ကုန္တုိင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကား ဇက္ပုရင္း ဆတ္ကနဲျပန္ထုိင္သြားခ်ိန္တြင္ အစည္းအေဝးဆံုးခန္းတုိင္ခဲ့ေခ်ၿပီ။တက္ေရာက္လာၾကသည့္ အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကား ျမန္မာ့ေျမေစ်းက်ဆင္းေရးအထူးအစည္းအေဝးႀကီး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး အတည္ျပဳ လက္မွတ္ေရးထုိးၾကလ်က္သမၼတႀကီးအား  ေနႏွင့့္အံုးေပါ့ကြာဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးကုိယ္စီျဖင့္ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေျခလွမ္းလွမ္းကာ ထြက္ခြာ ေတာ္မူၾကကုန္၏။

(၅)
သမၼတႀကီးဒင္သည္ အစည္းအေဝးဆုံးျဖတ္ခ်က္အား ၿပီးဆံုးတုိင္ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္အေသးစိတ္ကုိ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးအကူအညီျဖင့္ေန႔ခ်င္းၿပီးေရးဆြဲလ်က္ သက္ဆုိင္ရာဌာနအသီးသီးသုိ႔ မိတၱဴမ်ားေပးပုိ႔ႏုိင္ခဲ့ခ်ိန္တြင္မူ ညဥ့္သန္းေခါင္ယံ တုိင္ခဲ့ေလၿပီ။ထုိ႔အတူ ၾဆာဒင္၏တစ္ရက္တာ တခဏသမၼတရာထူးသည္လည္းဆံုးခန္းတုိင္ခဲ့ေပၿပီ။

ေနာက္တစ္ေန႔ထုတ္ျပည္တြင္းျပည္ပသတင္းစာမ်ားတြင္ သမၼတႀကီးဒင္၏ အထူးအစည္းအေဝးအေၾကာင္း ၾဆာဒင္၏ဓာတ္ပံုႀကီးမ်ားကုိ မ်က္ႏွာျပည့္ ျပဴးတူးၿပဲတဲေဖာ္ျပၾက၏။ရန္ကုန္အပါအဝင္ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားရွိ ေျမေစ်းမွာနာရီပုိင္းအတြင္း ရွစ္ဆယ္ရာခုိင္ႏွဳန္း ရုတ္ တရက္ထုိးဆင္းသြားသည္ဟူ၏။

ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊စည္းစိမ္မကြာ၊မင္းခ်မ္းသာကား၊သမုဒၵရာထက္ခဏပြက္သည့္ေရပြက္ပမာ၊တသက္လ်ာေပတည္း။သမၼတရာထူးကုိ ျပန္ လည္စြန္႔လႊတ္ၿပီး ၿပီမုိ႔ ၾဆာဒင္ႏွင့္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔သည္ သာမန္အရပ္သားမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ ေစ်းေပါ၍တြက္ေခ်ကုိက္ေသာ  ေလေၾကာင္း လုိင္းတစ္ခုျဖင့္ ဖူးခက္သုိ႔ျပန္ၾကရန္ ေလဆိပ္ဆီသုိ႔သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ျပည္သူအေပါင္းသည္ ၾဆာဒင္အား ပန္းမုိးရြာ လ်က္ႏွဳတ္ဆက္ၾက ကုန္၏။

"ၾဆာဒင္ က်န္းမာ ပါေစ၊အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ"ဟုလည္း ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳၾကေလရာ ၾဆာဒင္သည္ မိမိစီးနင္း လုိက္ပါသည့္ကားေဘးမွန္ကုိခ်လ်က္ လူထုအားတုန္႔ျပန္ႏွဳတ္ဆက္ရန္ ေခါင္းျပဴအထြက္တြင္ကား ဘယ္အရပ္ဆီမွလာ ေလမွန္းမသိသည့္ မာေက်ာလွေသာ ေလာက္စာလံုး တုိ႔သည္ တဝီဝီျမည္သံျဖင့္ ၾဆာဒင့္နဖူးျပင္ကုိ ထိမွန္ေလရာ၊ ေခါင္းထဲ တြင္ၾကယ္ ေရာလပါစံုသြားသည့္ ၾဆာဒင္သည္ ေနာက္ထပ္လာ လတၱံေသာေလာက္စာလံုးတုိ႔၏ေဘးရန္မွ၊ ကာကြယ္ရန္အလုိ႔ငွာ ကားအတြင္းပုိင္း သုိ႔ ဇတ္ကနဲ ဝပ္ခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ကား.....၊ ၾဆာဒင္သည္ကုတင္ေပၚမွ ဂၽြမ္းျပန္က်ကာ နဖူးသည္ၾကမ္းျပင္ႏွင့္မိတ္ဆက္သျဖင့္ ဟက္တက္ ကြဲခဲ့ေလ၏။

အိပ္မက္တြင္ေလာက္စာလံုး ႏွင့္မုိ႔သာေတာ္ေခ်ေတာ့သည္။နဖူးျပင္က အမာရြတ္ကားေသရာပါခဲ့ၿပီ။

ဤသုိ႔လွ်င္ၾဆာဒင္သည္ မုိးေအးေအးႏွင့္အိပ္ယာထက္တြင္ေကြးေနခ်ိန္တိုင္း၌ နဖူးကအမာရြတ္ကုိလက္ျဖင့္အသာအယာစမ္းရင္း မေသ ေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း၊ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းလွသည့္အိပ္မက္ဆုိးကုိ ထပ္မံမမက္ရဲေလေသာေၾကာင့္ တုန္လွပ္ေသာ ရင္အစံုျဖင့္ "ဒီမုိး ေမွာင္တုန္း  ဒင္ပုန္းပါရေစခင္"ဟူ၍သာ တီးတုိးေရရြတ္ေနေလ့ရွိေတာ့ေခ်သည္တကား။ ။

၂၀၁၄ေန႔ထုတ္၊ဆဲဗင္းေဒးအပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္။(မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္ ၂)

အခန္း(၃၈)

ဖူးခက္ဗမာ့ပံုျပင္မ်ား

ဖူးခက္ကၽြန္း၏ပုိင္နက္နယ္နိမိတ္သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အက်ယ္အဝန္းႏွင့္ အေတာ္နီးစပ္သည္ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ က်ေနာ္ခန္႔မွန္းမိ သည္။ စင္စစ္ဖူးခက္သည္ ပင္လယ္ထဲသုိ႔႔တသီးတျခားထုိးထြက္ေနေသာကၽြန္းငယ္တစ္ခုျဖစ္၍ စကၤာပူႏိုင္ငံႏွင့္ႏွဳိင္းစာ လွ်င္လည္း ရြယ္တူနီးနီးခန္႔ပင္ ရွိႏိုင္၏။၂၀၁၃ခုႏွစ္သန္းေကာင္စာရင္းအရ ဖူးခက္တြင္ေနထုိင္ေသာထုိင္းလူမ်ဳိးလူဦးေရစုစုေပါင္းသည္ ငါးသိန္းသံုး ေထာင္ရွိ သည္ဟု စာရင္းဇယားမ်ားတြင္ေဖာ္ျပ သည္။ကာလရက္ရွည္(long stay)ေနထုိင္သည့္ ႏိုင္ငံျခားသားတုိ႔ကား ႏွစ္သိန္း ဝန္းက်င္ျဖစ္၍ ျမန္မာေရြ႕ ေျပာင္းအလုပ္သမားဦးေရ တစ္သိန္းေက်ာ္ခန္႔ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။ဖူးခက္သုိ႔ အလည္ အပတ္ခရီးအျဖစ္ လာေရာက္ၾကေသာ ႏိုင္ငံတစ္ကာဧည့္သည္အေရအတြက္မွာ တစ္လလွ်င္ေလးသိန္းခန္႔ရွိ၍ ဖူးခက္ျမိဳ႕ရွိလူဦးေရ စုစုေပါင္းမွာ တစ္သန္းဝန္းက်င္ရွိႏုိင္သည္။

ဤမွ်စည္ကားဖြံ႔ျဖိဳးလွေသာဖူးခက္ျမိဳ႕ၾကီးဆီသုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔မွ ေရၾကည္ျမက္ႏုသည့္အရပ္အျဖစ္၊ ဗမာေရြ႕ ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔ တစ္စတစ္စ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ဝန္းက်င္က စတင္ခဲ့သည္။အဆုိပါ အခ်ိန္ကာလအတြင္း မ်ားျပားလွေသာဗမာအလုပ္သမားတုိ႔အၾကား မွတ္တမ္းမတင္လိုက္ႏုိင္ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ား ရွိေနခဲ့မည္မွာ ေသခ်ာလွေသာအခ်က္ တစ္ရပ္ျဖစ္ေလသည္။ကုိယ့္ေျမကုိယ့္ေရမဟုတ္၊ရာဇဝင္ထဲက ရန္သူ႔တုိင္းျပည္လည္းျဖစ္ေလသျဖင့္၊တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအလုိ႔ငွာ ဤတစ္နယ္ တစ္ေက်းတြင္ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔၏လူမသိသူမသိ၊အလုိအေလ်ာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေသာ ရင္နာဖြယ္၊စိတ္ လွဳပ္ရွားဖြယ္ျဖစ္ရပ္ အခ်ဳိ႕ကုိ မထင္မွတ္ပဲ က်ေနာ္သိရွိခြင့္ ရခဲ့သည္မွာကိုသက္ခိုင္၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ဟုဆုိႏိုင္ေလသည္။

တစ္ခုေသာေန႔တြင္ကုိသက္ခိုင္၏ေရွ႕၌ က်ေနာ့္အခက္အခဲတစ္ခုကုိ ဖြင့္ဟညည္းတြားမိေလရာ ထုိအခက္အခဲမွာ ခ်ဥ္သီးပင္ေအာက္ ခ်ဥ္သီးရွားသည့္ကိစၥဟု ဆုိႏိုင္သည္။ဗမာေရြ႕ေျပာင္းလုပ္သားဦးေရ သိန္းခ်ီရွိေနသည့္ ဖူးခက္ျမိဳ႕တြင္၊က်ေနာ့္အိမ္မွ မီးဖုိေခ်ာင္ႏွင့္ အခန္းတံခါးေသာ့အခ်ဳိ႕ကုိျပင္ဆင္ရန္ ဗမာလက္သမားတစ္ဦးရွာမရ ေဖြမရ ျဖစ္ေနျခင္းအတြက္ အသံထြက္ညည္းမိျခင္းျဖစ္၏။

"ဗမာအလုပ္သမားေတြ ရုိက္သတ္လုိ႔မကုန္ႏုိင္ေအာင္မ်ားေနတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ဗမာလက္သမားတစ္ေယာက္ ရွာရတာ ေသခ်င္ေစာ္နံတယ္ ဗ်ာ"
"ဒါေတာ့မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္ကိုမင္းဒင္။လက္သမားလုိရေအာင္၊ဘာေတြမ်ားၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ျပင္မွာဆင္မွာမုိ႔တုန္းဗ်ာ"
"အေသးအဖြဲပါဗ်ာ။မီးဖုိေခ်ာင္က မီးဖုိတင္တဲ့စားပြဲကုိ သြပ္ျပားအသစ္ကပ္ခ်င္တယ္။အခန္းေသာ့သံုးလံုးေလာက္ အသစ္လဲခ်င္တယ္။က် ေနာ္လူရွာေနတာ တစ္လျပည့္ေတာ့မယ္ဗ်ာ"

"ေအာ္၊မခက္ပါဘူးဗ်။က်ေနာ့္လူတစ္ေယာက္လႊတ္လုိက္ပါ့မယ္။အမွန္က သူတုိ႔ဘဝသူတုိ႔အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားမသိေသးလုိ႔ပါ။ ဒီကုိေရာက္ ေနတဲ့ ဗမာအလုပ္သမားအမ်ားစုဟာ သူတို႔လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲမွာ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ေန႔မွန္းညမွန္း မသိပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရတာဗ်။ ပတ္စပုိ႔နဲ႔ ဝါ့ပါမစ္ေတြရွိေနေပမဲ့ "နင္မဟုတ္ရင္နင့္အေဖပဲ"ဆုိျပီး ေတြ႔ရာေနရာမွာ ဥပေဒပုဒ္မမပါပဲဖမ္းျပီးေငြညွစ္ေနတဲ့ ထုိင္းရဲရန္က လည္းတစ္ေမွာင့္မုိ႔ သူတုိ႔ဟာအျပင္ထြက္ျပီး ဂ်လမ္း မေနႏိုင္ဘူးဗ်။အားလပ္တဲ့ရက္ေတြမွာ အျပင္အလုပ္လုိက္လုပ္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ကိုယ္ပုိင္လက္သမား၊ပန္းရံသမားသံုး ပစၥည္း ကိရိယာ ေတြအဆင္သင့္ရွိအံုးမွ။ကဲပါဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားအခုလုပ္ခ်င္တဲ့ ပ်ံက်ကိစၥမ်ဳိးအတြက္ ထုိင္းဂ်ပုိးမွ ျဖစ္မွာမုိ႔ ခင္ဗ်ားဆီကုိ ဂ်ပုိးထက္ၾကီး တဲ့ လိပ္တစ္ေကာင္ က်ေနာ္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါ့မယ္။စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာေနပါေတာ့"

ထုိမွႏွစ္ရက္ေျမာက္သည့္ေန႔တြင္ အမ္မခန္အရပ္ရွိက်ေနာ့္ေနအိမ္သုိ႔ အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္လူလတ္ပုိင္းကုလားဒိန္ရုပ္ႏွင့္ လူရြယ္ တစ္ဦးေပါက္ခ်လာပါသည္။သူ႔အမည္ကား အလီေမာင္ေမာင္ဟုဆုိသည္။စင္စစ္သူသည္ အိႏၵိယေသြးပါသူ မဟုတ္။ သူ၏အသား အရည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ေပါက္ေၾကာင့္ သူ႔နာမည္ရင္း"ေမာင္ေမာင္"၏ေရွ႕မွ "အလီ"ဟူေသာ အပုိစာလံုးပါလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကိုတရင္း တႏွီး ေမးျမန္းရာမွ သိလာ ရသည္။

အလီေမာင္ေမာင္သည္ အရပ္ငါးေပဆယ္လက္မခန္႔၊ညွင္းသုိးသုိးႏွင့္ေျပာပံုဆုိပံုမွာ လူရည္လည္ေသာပံုစံျဖစ္၍ ကိုသက္ခိုင္ေျပာဆုိ ထားသည့္ ထုိင္းဂ်ပုိးဟူေသာ အမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။သူေျပာသည့္စကားအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ထုိင္းစကားညွပ္၍ သံုးေလ့ ရွိေသာ္ျငား သူကားမြန္ျပည္နယ္၊ က်ဳိက္မေရာ ဇာတိ၊ မြန္ျမန္မာစစ္စစ္ျဖစ္၍ သူ႔မိဘမ်ားသည္အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္အခါက နာမည္ ေက်ာ္မြန္သူေဌးၾကီးဦးနာေအာက္၏ ဇာတိ ရြာျဖစ္ ေသာ ကတုိးေကာ့ႏွပ္ရြာမွျဖစ္ကာ   သူ႔အမတစ္ဦးမွာေမာ္လျမိဳင္တကၠသုိလ္တြင္ ကထိကရာထူးျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေန သည္ ဟု ဆုိ၏။ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔သူစတင္ေျခခ်ခဲ့သည္မွာ (၁၉၈၈)ခုႏွစ္၊ ဗမာျပည္အေရး အခင္းကာလမွစတင္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ ယုိးဒယားျမန္မာ နယ္စပ္၊ ဝမ္ခစခန္း သုိ႔ပင္ အဝင္အထြက္ရွိခဲ့ဖူးျပီး ျမန္မာေက်ာင္းသား လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ႔(ABSDF)မွ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ မုိးသီးဇြန္တုိ႔ကုိ သူေတြ႔ျမင္ခဲ့ ဖူးသည္။

အလီေမာင္ေမာင္သည္ က်ေနာ္ညြန္ျပ ေစခိုင္းသမွ်အလုပ္တုိ႔ကုိ ကၽြမ္းက်င္ေသသပ္စြာ လုပ္ကုိင္ေနရင္း က်ေနာ္ႏွင့္အဖြဲ႔က်ေနခဲ့ ၏။မီးဖုိခံုေပၚက သြပ္ျပားေဟာင္းကုိ ခြာသည္။သြပ္ျပားအသစ္ကုိ သံျဖတ္ကတ္ေက်း တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ျဖတ္ေနေသာ သူ႔ေဘးတြင္ က်ေနာ္သည္စကားေျပာေဖာ္ အျဖစ္ရွိ ေနခဲ့၏။သူက က်ေနာ့္ကုိ "ဦး"ဟုနာမ္စားသံုးေခၚေဝၚ သည္။သူနိဒါန္းပ်ဳိးေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ပင္ က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားမိသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္သြားေခ်သည္။

"ဦးက စာေရးတယ္ဆုိေတာ့ ထုိင္းနဲ႔ကေမၻာဒီးယားစစ္ျဖစ္တုန္းက ဖူးခက္ေရာက္ေနတဲ့ မြန္ဗမာအလုပ္သမားေတြထုိင္းစစ္တပ္ထဲဝင္ျပီး တုိက္ခဲ့တာကုိ ဦးသိလား"
"ဟ၊ဘယ္ႏွယ့္မြန္ဗမာေတြက ထုိင္းစစ္တပ္မွာ စစ္ဝင္တုိက္ရသတုန္း၊မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ဦးရ၊၁၉၉၀ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ကေမၻာဒီးယားနဲ႔ယိုးဒယားေတြစစ္ျဖစ္ၾကတုန္းမွာ ဖူးခက္က မြန္ဗမာေတြကုိ တစ္လ ဘတ္သံုး ေထာင္လခေပးျပီး စစ္တုိက္ခိုင္းတာ၊က်ေနာ္အသိမြန္ဗမာေတြပါသြားခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ႏွစ္လသံုးလေလာက္ၾကာေတာ့ သူတုိ႔ ျပန္ေရာက္ လာၾကတယ္။ေခၚသြားတုန္းကေတာ့ ထုိင္းႏိုင္ငံသားမွတ္ပံုတင္ထုတ္ေပးမလုိလုိပါပဲ၊ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ ပါဘူး"

သူ႔စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္ေတြကနဲျဖစ္သြားမိသည္ကားအမွန္။ဆက္စပ္စဥ္းစားသည့္အခါ ထုိင္းႏွင့္ကေမၻာဒီးယားသည္ မၾကာခဏနယ္ စပ္ျပႆနာေပၚေလ့ရွိရာ ထုိင္းစစ္တပ္သည္ စစ္ေျမျပင္လုပ္သား(ေပၚတာ)အျဖစ္၊မြန္ဗမာတုိ႔ကုိအခေၾကးေငြ ေပး၍ေခၚယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ သည္။လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က ထုိင္းမွတ္ပံုတင္အတုကုိင္ေဆာင္မွဳျဖင့္ ဖမ္းဆီးခံရသည့္ မြန္ဗမာတစ္ဦးမွာ ကေမၻာဒီးယားစစ္ျပန္တစ္ဦး ဟုလည္း သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားမိသည္။အလီသည္အေျခခံပညာအလယ္တန္းအဆင့္အထိသာ ပညာသင္ၾကားဖူးသည္။ သူေျပာသမွ် က်ေနာ္မယံုၾကည္ေသာ္ျငား သူေျပာဆုိေန သည့္ဖူးခက္ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္မ်ားကား စိတ္ဝင္စားဖြယ္အတိျဖစ္၏။သူက စကားဆက္ျပန္သည္။

"က်ေနာ္ဖူးခက္ကုိေရာက္စတုန္းက ဖူးခက္မွာမီးပြိဳင့္ေတြေတာင္မရွိေသးဘူးဦးရ။ပထမဆံုးမီးပြိဳင့့္ကေတာ့ စင္ထန္း(Centralကုိ စင္ထန္းဟု ထုိင္း လူမ်ဳိး တုိ႔နည္းတူအသံထြက္သည္)လမ္းဆံုကမီးပြိဳင့္ပဲ။ကတၱရာလမ္းေတြကလည္း ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေတြပါပဲ။ပါေတာင္၊ ေတာင္ကုန္းကုိ ေက်ာ္တဲ့ လမ္းဆုိ အဲဒီတုန္းကေျမနီလမ္းပဲရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ အခုပါေတာင္ေဆးရံုၾကီး ေဆာက္ ထားတဲ့ေနရာမွာ ဟုိတုန္းက ပင္လယ္ခရု ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဗြက္အုိင္ၾကီးပဲရွိေသးတာ။အဲဒီနားက ေျမကြက္လပ္ၾကီးမွာ ပိတ္ကား အၾကီးၾကီးေထာင္ျပီး သံုးကားေပါင္း ဘတ္တစ္ ဆယ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြျပေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဝင္ဝင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္ဦးရ။ အခုပါေတာင္မွာ အျမင့္ဆံုးႏွစ္ဆယ့္ငါးထပ္ ပါရာဒုိက္(Paradise) ေဟာ္တယ္ ၾကီးဟာ အဲဒီတုန္းက စေဆာက္တာေပါ့။ က်န္တဲ့အထပ္ျမင့္ တုိက္ေတြ၊ ဟုိတယ္ေတြ မရွိေသးဘူး။ဟုိအရင္တုန္းက ဖူးခက္ကထုိင္းလူမ်ဳိးေတြဟာ မြန္ဗမာေတြကုိ  မျမင္ဖူးၾကဘူးတဲ့။

မြန္ေတြနဲ႔ ထုိင္းလူမ်ဳိး ေတြဟာ ေျပာတဲ့စကား၊ေရးတဲ့စာမွာ နည္းနည္းနီးစပ္လုိ႔လားေတာ့မသိဘူး။မြန္ေတြဟာ ထုိ္င္းေတြနဲ႔ အေတာ္ နားလည္မွဳရိွခဲ့ၾကတယ္။ မြန္ျပည္နယ္လမုိ္င္းရြာသားမြန္လူမ်ဳိးေတြဖူးခက္ကုိ စျပီးေရာက္ၾကတာ။ေရာက္စက မြန္ဗမာေတြ လုပ္ရတာ ပန္းရံ လုပ္ငန္းတစ္ခု ပဲရွိတယ္။အဲဒီတုန္းက ဖူးခက္အလုပ္သမားေလာကမွာမြန္ေတြၾကီးစုိးေနခဲ့တာေပါ့။လာအုိနဲ႔ကေမၻာဒီယားအလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာ ၾကတယ္ဆုိေပမဲ့ အရမ္းနည္းပါတယ္။အညာသားေတြ ဖူးခက္ကိုေရာက္လာၾကတာ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိအံုးမယ္။အခုေတာ့ မေကြး တုိင္းထဲက ေပါက္၊ျမိဳင္၊ေခ်ာင္းနားဆုိတဲ့ ရြာေတြက ပါေရာက္လာကုန္ၾကတာ၊တႏုိင္ငံလံုးအႏွံ႕ကပါပဲ"

အလီေမာင္ေမာင္ဖူးခက္သုိ႔စတင္ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္၁၉၈၈ခုႏွစ္အေရးအခင္းၾကီးေပၚေပါက္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္ၾကီး ဝရုဥ္းသုန္းကားျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ထုိင္းနိုင္ငံဖူးခက္ျမိဳ႔သည္ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားလုပ္ငန္းအတြက္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ျပင္ဆင္ေန ခ်ိန္ျဖစ္ေလသည္။ယင္းအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္လူထုအမ်ားစု မွာစားဝတ္ေနေရးၾကပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းၾကေလသျဖင့္၊ မြန္ဗမာ အလုပ္သမားမ်ားသည္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ဝင္ေငြအထုိက္အေလ်ာက္ေကာင္းမြန္သည့္ ထုိင္းႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားသုိ႔ စတင္ေရာက္ရွိေနၾကရာ လစ္ဟာေနေသာ လုပ္အားလုိအပ္ခ်က္ကို ယုိးဒယားတုိ႔ လြယ္ကူစြာျဖည့္ဆီးႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ အလီေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းကုိ ကုိသက္ခိုင္တစ္စြန္းတစ္စၾကိဳ ေျပာထားသျဖင့္ သူ၏ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာ ကိစၥတစ္ခ်ဳိ႕ကုိက်ေနာ္ ၾကိဳသိေနသည္။ ဖူးခက္မွာ အေနၾကာျပီျဖစ္ေသာ အလီသည္ ပတ္စပုိ႔၊ ဝါ့ပါမစ္မရွိပဲ ဖူးခက္မွာ ဂ်လန္းေနႏုိ္င္ သူျဖစ္၏။ ထုိင္းစကား ကုိ ထုိင္းလူမ်ဳိးရွဳံံး ေအာင္ေျပာ တတ္ရံုမွ်မက ထုိင္းရဲအေတာ္မ်ား မ်ားႏွင့္ပါသူ ရင္းႏွီးသည္။ျခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ သူသည္ အာစီယံေခၚ မူးယစ္ေဆးရည္ တစ္မ်ဳိးစြဲေန သူျဖစ္ျပီး သူအာစီယံမူးေနသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ႏွစ္ရက္ ဆက္တုိက္အိပ္ေမာက်ေနတတ္သည္ဟုဆုိ၏။ အာစီယံကုိသူကိုယ္တုိင္စြဲစြဲ လမ္းလမ္းေသာက္သည့္အျပင္၊ ကိုယ္တုိင္က်ဳိ ခ်က္ေရာင္းေလ့ရွိ သည္။ထုိ႔ျပင္ အာစီယံက်ဳိခ်က္ရာတြင္ အဓိကအေျခခံပစၥည္းျဖစ္သည့္ ဘုိင္ကေထာ့ေခၚဘိန္းစာရြက္ကုိ လက္လီလက္ ကား ျဖန္႔သည္အထိ ေျခလွမ္းက်ဲသူျဖစ္၏။

အာစီယံကုိ စတင္တီထြင္သူတုိ႔မွာ ထုိ္င္းႏိုင္ငံရေနာင္းျမိဳ႕မွ မြန္ဗမာငါးဖမ္းလုပ္သားမ်ားဟုဆုိသည္။၁၉၈၈ခုႏွစ္တဝုိက္သည္ ထုိင္းငါး ဖမ္းလုပ္ငန္းအတြက္ေရႊေခတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ဗမာ့ေရပုိင္နက္မွာ ငါးခိုးဖမ္းရာတြင္ မြန္ဗမာေလွလုပ္သားမ်ားကုိအမွီျပဳ၍ ထိုင္းသူေဌး တုိ႔ ငါးဖမ္းေလွတစ္စီးပုိင္ရာမွ ဆယ္စီးဆယ့္ငါးစီးပုိင္ကုန္ၾကသည္။ဗမာ့ေရျပင္တြင္ ဝါးလပ္ဝါးတန္းငါးဖမ္းေလွမ်ား ပုိက္တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆြဲရံုမွ်ျဖင့္ ေလွတစ္စီးစာငါးအျပည့္ရၾကသည္ဟုပင္ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ဝင္ေငြေကာင္းေသာ မြန္ဗမာငါးဖမ္းအလုပ္ သမားမ်ားသည္ အာစီ ယံကုိ ဘဝအေမာေျဖေဆးအျဖစ္ဖန္တီးသံုးစြဲၾကဟန္ရွိသည္။ အာစီယံေဖ်ာ္စပ္ရာတြင္ ဘုိင္ကေထာ့(ဘိန္း စာရြက္)၊ရာကစ္အုိင္ေခၚ ထုိင္း ႏိုင္ငံလုပ္ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆးတစ္မ်ဳိးႏွင့္ ေကာ္ဖီမစ္တုိ႔ေရာစပ္က်ဳိခ်က္ရ၏။မြန္ဗမာတုိ႔ထံမွ အတုျမင္အတတ္သင္သည့္ ထုိင္းလူမ်ဳိး တုိ႔ကား ေကာ္ဖီမွဳန္႔ေနရာတြင္ ကုတ္(COKE)ေဖ်ာ္ရည္ကုိ အစားထုိးသံုးစြဲလာၾကသည္။ေကာ္ဖီသည္ ညဘက္တြင္အလြယ္တကူ အိပ္မေပ်ာ္ ေသာေၾကာင့္ဟုဆုိသည္။

ဘိန္းစာရြက္သည္ ထုိ္င္းႏိုင္ငံေတာင္ပုိင္းေနရာအႏွံ႔တြင္အေလ့က်ေပါက္သည့္ အပင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေသာ္ျငား ယခုမ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ မြန္ဗမာမ်ား၊ျမန္မာျပည္သုိ႔ သယ္ေဆာင္စုိက္ပ်ဳိးမွဳေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ မြန္ျပည္နယ္ေက်းရြာမ်ားတြင္ ဘုိင္ကေထာ့ပင္မ်ားရွိေနျပီဟုဆုိ၏။ ဘုိင္ကေထာ့ ကုိ သရက္ပင္ ပိႏၷဲပင္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ပင္စည္ၾကီးသည့္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားတြင္ ကပ္လ်က္စုိက္ပ်ဳိးကာ အဆုိပါအပင္ၾကီးမ်ား ေပၚသုိ႔ႏြယ္တက္ေစျခင္းျဖင့္ အမ်ားမျမင္သာေအာင္စုိက္ပ်ဳိးေလ့ရွိသည္ဟုပါသိရျပန္သည္။စင္စစ္ ဘုိင္ကေထာ့ရြက္ကုိထုိင္းလူမ်ဳိး သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ားက ေသြးတုိးဆီးခ်ဳိေကာင္းသည္ဟူေသာ ေဆးဖက္ဝင္အပင္တမ်ဳိးအျဖစ္ ေရွးျမန္မာမ်ား ေဆးရြက္ၾကီးငံုသကဲ့သုိ႔ ငံုေလ့ရွိၾကသည္။ က်ေနာ္ ယုိးဒယားသုိ႔ေရာက္စက ဘုိင္ကေထာ့ရြက္ကုိ ကိုယ္တုိင္ျမည္းစမ္းဝါးၾကည့္ဖူးရာ အရသာ မွာအတန္ငယ္ခါး သက္သက္ျဖစ္၍ အတန္ၾကာ ေသာ္ ရီေဝေဝခံစားခ်က္ေပၚလာသည္။ဘိန္းစာရြက္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲဲေရာက္ေနေသာက်ေနာ္သည္ အလီေမာင္ေမာင္ကုိ တီးေခါက္ ၾကည့္မိျပန္သည္။

"အလီေရ၊အခုေလာေလာဆယ္ ဘိန္းစာရြက္နဲ႔ အာစီယံဘယ္ေစ်းေပါက္ေနတုန္းကြ"
"ဟာ၊ဦးကလည္း က်ေနာ့္ကုိဘိန္းစားထင္ေနျပီလားမသိဘူး။အခုဘိန္းစာရြက္တစ္ကီလုိကုိ ထုိင္းဘတ္ ေထာင့္ႏွစ္ရာေလာက္ေပါက္ ေစ်းရွိ တယ္။လက္လီဆုိရင္ေတာ့ ေထာင့္ေျခာက္ရာေလာက္ေပါ့။ဟုိအရင္တုန္းကေတာ့ တစ္ကီလုိကုိ ဝယ္ေစ်းဘတ္ကုိးရာေလာက္ ပဲရွိတာ။ေရာင္းေစ်းကေတာ့ ဝယ္သူကုိလုိက္ျပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားတာပါပဲ။က်ဳိျပီးသား အာစီယံကေတာ့ အမ္မလြိဳင္းဟဆစ္(M150) တစ္ပုလင္းစာကုိ ဆယ္ဘတ္ဦးရ။"

"ဒါနဲ႔ ကုိယ္ၾကားဖူးသေလာက္ အာစီယံထဲမွာ ျခင္ေဆးေခြနဲ႔အေမႊးတုိင္အမွဳန္႔ေတြေရာျပီးေဖ်ာ္ၾကတယ္ဆုိ"
"အလကားပါဦးရာ။ဘိန္းစာရြက္က ဖူးခက္မွာဒီေလာက္ေပါေနတာ။ဝယ္ရခက္တယ္ဆုိတာ ထုိင္းရဲေတြအဖမ္းအဆီးမ်ားလုိ႔ဦးရ။ တခု ေတာ့ရွိတယ္။ အာစီယံေသာက္ေနက်လူတခ်ဳိ႕က အခ်ိန္မီသူလုိတဲ့ကုိတာအတုိင္း အာစီယံအလြယ္တစ္ကူရွာမရတဲ့အခါ ယင္းကုိက္ျပီး ေတြ႔ရာအမွဳန္႔ ေလွ်ာက္ထည့္ၾကတာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ထုိင္းဥပေဒမွာဘုိင္ကေထာ့ဟာ ျခြင္းခ်က္ရွိတယ္ဦးရ။ထုိင္းအိမ္ေတြမွာ တစ္အိမ္တစ္ပင္စုိက္ ခြင့္ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ၾကားဖူးတယ္။ထုိင္းမေလးရွားနယ္စပ္ ယာလာ၊ပတ္တနီ၊ဆြန္ခလာလုိျမိဳ႕ေတြမွာ ဆုိင္ေတြေပၚေတာင္၊တင္ေရာင္းၾကတယ္။ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မြန္ဗမာေတြသံုးတာမ်ားလာျပီး ဥပေဒတင္းက်ပ္လာတာ။အခုဆုိဖူးခက္က မြန္ဗမာေတြရဲ့အလွဴမဂၤလာေဆာင္ပြဲတုိင္းလုိလုိမွာ အာစီယံနဲ႔ ဧည့္ခံၾကတာဆုိေတာ့ ထုိင္းပုလိပ္ေတြေငြညွစ္လုိ႔ ပိုေကာင္းတာေပါ့"
အလီေမာင္ေမာင္ကား စကားေျပာမျပတ္သလုိ အလုပ္ကုိလက္ႏွင့့္မျပတ္။သြပ္ျပားအသစ္ကုိ မီးဖုိေအာက္ခံသစ္သားစားပြဲႏွင့္ တဒုန္းဒုန္းထုကာကပ္ရင္း သံခ်က္စြဲေနသည္။

"ဒါနဲ႔အလီ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲေမးရအံုးမယ္။မင္းဟုိတေလာက ဘိန္းစာရြက္မွဳနဲ႔ အခ်ဳပ္က်ေသးတယ္ဆုိ"
ဟုတ္တယ္ဦးရ ။ဒီေကာင္ေတြ က်ေနာ္ဘိန္းစာရြက္ေရာင္းေနတာသိသိၾကီးပဲ။ဝထစ္ရပ္ကြက္က ထုိင္းပုလိပ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္မသိတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ဒီေကာင္ေတြက်ေနာ့္ကုိ ေဘးမဲ့ေပးထားတာ။အဲဒီေန႔က လာဖမ္းတဲ့ရဲေတြဟာ စမ္မေကာင္းအပုိင္ကတဲ့။ အမွဳမျဖစ္ေအာင္ဘတ္ႏွစ္ ေသာင္းေတာင္းတာမုိ႔က်ေနာ္လည္းေပးစရာမရွိေတာ့ ဖူးခက္အခ်ဳပ္ထဲမွာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာတယ္။ျပီးေတာ့ ရေနာင္းဘက္မွာ က်ေနာ့္ကုိ သြားသြန္တယ္။အခုက်ေနာ့္ဖာသာ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ဖူးခက္ကုိ ျပန္တက္လာတာ တစ္လေက်ာ္ပဲရွိ ေသး တယ္။အခုေတာ့ ဘိန္းစာရြက္ေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကုိ မလုပ္ေတာ့ဘူးဦးရာ။ က်ေနာ္လုပ္ပံုက စီးပြားျဖစ္လည္းမဟုတ္၊ သူငယ္ခ်င္း အသိမိတ္ေဆြေတြမ်ားေနေတာ့ ေဟးလားဝါးလား ဘဝနဲ႔နာမည္ပ်က္ေနတာ။က်ေနာ့္သမီးၾကီးေတာင္ ဆယ္တန္းေရာက္ေနျပီ။ အငယ္ ေကာင္က အခုမွသူငယ္တန္းစတက္ မွာဆုိေတာ့ မိန္းမကလည္း ဆူလွျပီ။မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဦးရာ။ က်ေနာ္လုပ္တာက အေပ်ာ္လုပ္ သလိုျဖစ္ေနတယ္"

"မလုပ္ေတာ့ရင္ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။မင္းညီညီႏိုင္တုိ႔ကုိ အားက်စမ္းပါ"
"အာ ဦးကလည္း ညီညီႏုိင္နဲ႔က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းအရင္းဗ်။သူက ကံေကာင္းတဲ့သူစာရင္းမွာ ပါတယ္လုိ႔ေျပာလို႔ရတယ္"
ညီညီႏိုင္အေၾကာင္း က်ေနာ္စကားစလုိက္သည့္အခါ သူ႔မ်က္ႏွာသိသိသာသာေျပာင္းလဲသြားသည္။ညီညီႏိုင္ကား ရန္ကုန္ဇာတိဟုဆုိ သည္။လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ညီညီႏုိင္သည္ ဖူးခက္ရွိ အၾကီးဆံုးေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ျဖစ္ေသာ ဖန္နဆြန္(FANASON)ကုမၸဏီၾကီး တြင္ ဗမာအလုပ္သမားရွာေဖြေပးသည့္

အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနျပီး စီးပြားေရးအထုိက္အေလ်ာက္ေခ်ာင္လည္ကာ ဗမာအလုပ္သမား အသုိင္းအဝုိင္းၾကားမွာ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုးျဖစ္ေနသူတည္း။ညီညီႏိုင္သည္ အလီေမာင္ေမာင္ႏွင့့္အသက္မတိမ္း မယိမ္း၊ အရပ္အေမာင္း ေကာင္း၍ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ေတာင့္တင္း သည္။သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေရွ႕သြားသံုးေခ်ာင္းခန္႔မွာ ပလစ္စတစ္သြား တုေတြစုိက္ထားသည္။သူစကားေျပာသည့္ အခါ သူ႔အသံသည္မသဲကြဲ၊မပီသ၊ရွဲရွဲ၊ရွဲရွဲႏွင့္ဘဲဂတ္သံထြက္ေနသည္။

ထုိသုိ႔ျဖစ္ရျခင္း၏ ေနာက္ေၾကာင္းဇာတ္လမ္းကုိ အလီေမာင္ေမာင္က ေအာက္ပါ အတုိင္းဆုိသည္။
"တကယ္ေတာ့ ညီညီႏုိင္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔လို အလုပ္ၾကမ္းသမားဘဝကလာတာပါပဲ။ သူက စိတ္ေတာ့ဆတ္တယ္။ေရာက္ခါစတုန္းက တလတ္ဆြတ္(ဖူးခက္ျမိဳ႕မေစ်း)မွာ ကုန္စိမ္းလွည္းတြန္းတာဦးရ။က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္ေနခဲ့တာပါပဲ။တစ္ေန႔ တလစြပ္ထဲမွာ ဗမာအလုပ္သမားေတြ အလုပ္ပါးတဲ့အခ်ိန္ ဖဲဝုိင္းေထာင္ျပီးဖဲရုိက္ၾကတုန္း ညီညီႏိုင္နဲ႔ဖဲဝုိင္းထဲက မြန္ဗမာတစ္ေယာက္ အေလ်ာ္အစား ကိစၥစကားမ်ားၾကရင္း ညီညီႏုိင္က

ခါးၾကားမွာပါလာတဲ့ဓားနဲ႔ ထထုိးလုိက္တာ အူပြင့္သြားတယ္။ေသြးအုိင္ထဲကေန ဇြတ္အတင္းေပြ႔ခ်ီျပီး ဝါခ်ီ လပ္ေဆးရံုကုိ အခ်ိန္မီပုိ႔ႏိုင္လုိ႔ အသက္ေတာ့မေသပါဘူး။ဒါေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဓားထုိးခံရတဲ့ မြန္ဗမာအုပ္စုထဲကေကာင္ ေတြနဲ႔ ညီညီႏိုင္၊ဖယ္အံုကန္ဆိပ္ကမ္းဘက္မွာဆံုမိၾကျပီး ညီညီႏိုင္ကုိ လက္စားေခ်အျပတ္ရွင္း ေတာ့တာ ပဲဦးရ။မ်က္ႏွာကုိ တုတ္နဲ႔ျဖတ္ရုိက္၊ ဓားနဲ႔အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာထုိး၊လည္ပင္းကုိ ျပတ္လုျပတ္ခင္လွီးျပီး ေလွပ်က္တစ္စီးေပၚမွာ ထားရစ္ ခဲ့တာပဲ။ညီညီႏိုင္ကံၾကီးတယ္၊ကံေကာင္းတယ္ဆုိတာ အဲဒါကုိေျပာတာ။အသက္ဖုတ္ လွဳိက္ဖုတ္လွဳိက္ျဖစ္ေနတဲ့ညီညီႏိုင္ကုိ ဗမာေလွ သမားတခ်ဳိ႕ကေတြ႔ျပီး ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံုပုိ႔ျပန္ေရာ။ ဒီမွာ တင္ ညီညီႏိုင္ဟာ သူဓားနဲ႔ ထုိးခဲ့တဲ့ လူနဲ႔ ကုတင္ခ်င္းေဘးကပ္ျပီးက်ေန ျပန္ေရာတဲဲ့။

အခ်ိန္မီခြဲစိတ္ကုသႏိုင္တာေၾကာင့္ ညီညီႏိုင္အသက္မေသေပမဲ့ သြားေလးငါးေခ်ာင္းကၽြတ္ထြက္ကုန္တယ္၊လည္ေခ်ာင္းက အသံအုိးပ်က္စီးသြားျပီး စကားေျပာရင္မပီေတာ့ဘူးေပါ့ ဦး ရာ။အဲဒီရန္ေၾကြးက အဲဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းမဆံုးဘူး။ ညီညီႏိုင္ေဆးရံု ကဆင္းလာေတာ့ သူ႔ကုိလုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြကုိ လက္စားျပန္ေခ်ျပီး အေပ်ာက္ရွင္းျပန္သတဲ့။ ေခါင္းေရာကုိယ္ပါတစ္စစီ ခုတ္ျဖတ္ျပီး ေမ်ာက္စာေကၽြးလုိက္တယ္လုိ႔ သူေျပာဖူးတာပဲ။ခက္တာက ေမ်ာက္က လူသားစားမစားေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး"
ညီညီႏုိ္င္ကား က်ေနာ္ႏွင့္အေတာ္ရင္းႏွီးသူျဖစ္၍ က်ေနာ္မသိေသးေသာ ညီညီႏိုင့္ဇာတ္လမ္းကုိ က်ေနာ္ဆက္၍နားစြင့္ေနမိသည္။ အလီေမာင္ ေမာင္ကား မီးဖုိေခ်ာင္ျပင္ဆင္မွဳကုိ လက္စသိမ္းကာ အိမ္မၾကီးအဝင္တံခါးကုိေသာ့အိမ္အသစ္လဲရန္ျပင္ဆင္ေနရင္း သူ႔စကားကုိဆက္ ျပန္သည္။

"ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ညီညီႏုိင္လည္း ပင္နာဆြန္နဲ႔ခ်ိတ္မိျပီး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတယ္။သူက လုပ္ရဲကုိင္ရဲဇက္ရဲလက္ရဲမို႔ အလုပ္သမားေတြအေပၚၾသဇာေညာင္းတာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းအဆင္ေျပလာတာေပါ့။ဦးစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ရဲ့ေန႔တြက္ခကေန ဘတ္သံုးဆယ္ျဖတ္တယ္ဆုိေတာ့ အလုပ္သမားငါးဆယ္ရွိရင္ သူ႔တစ္ေန႔ဝင္ေငြက ဘတ္ေထာင့္ငါးရာ၊အလုပ္သမား တစ္ရာရွိရင္ ဘတ္သံုးေထာင္ေပါ့။က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကိုအားမက်ပါဘူး။မြန္ဗမာအခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္သလုိမ်ဳိးလုပ္စားရတာကုိ က်ေနာ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ဒါေၾကာင့္လည္းက်ေနာ္မၾကီးပြားတာေပါ့"

အလီေမာင္ေမာင္ကား အတန္းပညာဟုတ္ဟုတ္ျငားျငားမတတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ္လည္း စာဖတ္သည့္အေလ့အထေတာ့ ရွိဟန္တူသည္။ သူက က်ေနာ့္စာအုပ္စင္ေပၚမွ ေက်ာ္သူ၏"သမၼတၾကီးျဖစ္ခ်င္တယ္"ဟူေသာ စာအုပ္ကုိလွမ္းၾကည့္ရင္း မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။

"ဒီလူမဆုိးဘူးဦးရ။ပုိက္ဆံရွိတယ္။ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ရုပ္ရွင္မင္းသား၊သူ႔လုိလုပ္ႏုိင္တဲ့ လူမ်ဳိးသိပ္ရွားတယ္။ဦးသန္းေရႊနဲ႔ေတာ့ တစ္ျခားစီပဲ"
"ဘာေတြရွားေနတာတုန္း၊ဘာေတြျခားေနတာတုန္းေမာင္ေမာင္ရ"
ထုိစဥ္ အသံေရာလူပါရုတ္ျခည္းေပၚလာသူကား ကုိသက္ခိုင္ျဖစ္၏။

၁၈။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္။ ဆဲဗင္းေဒးအပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္(မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္ ၂)

အခန္း(၃၉)

အႏၱရာယ္ေတာထဲက၊အေမ့ခံဘဝမ်ား။  ။

ကုိသက္ခိုင္ကား (NIKE)တံဆိပ္အေကာင္းစားစပုိ႔ရွပ္ျဖင့္ ထံုးစံအတုိင္းလူလတ္ပုိင္းတစ္ဦး၏ဟန္ပန္အျပည့္ျဖင့္ ဖ်တ္လတ္သြက္လက္ လ်က္ရွိ၏။ကုိသက္ခိုင္ကုိၾကည့္ရသည္မွာ အလီေမာင္ေမာင္က်ေနာ့္ထံေရာက္မေရာက္၊ကုိယ္တုိင္လုိက္လာျပီး စနည္းနာျခင္းျဖစ္ႏိုင္၏။ က်ေနာ္က သူ႔ကုိထုိင္းရုိးရာအတုိင္း လက္အုပ္ခ်ီ ရင္း အတည္ေပါက္လုိလိုေနာက္ေျပာင္သလုိႏွင့္ အရုိအေသျပဳႏွဳတ္ဆက္စကား ဆုိလုိက္သည္။

"ဆဝါဒီခပ္၊ဖိ(မဂၤလာပါအကို)"
"ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ။ကိုယ့္လူႏွယ္၊ထုိင္းေရာက္ေနတာၾကာေပါ့ ဆဝါဒီေတာင္ နည္းလမ္းက်ေအာင္မခပ္တတ္ေသးဘူး"
"အမေလး၊ဆဝါဒီခပ္တာမ်ားလြယ္လြန္းလုိ႔ဗ်ာ၊လက္အုပ္ေလးခ်ီျပီး ပါးစပ္က ဆဝါဒီဆုိျပီးေရာမဟုတ္လား"
"ေတာ္ပါေတာ့ ကုိလူလည္ရယ္၊မေသမခ်င္းမွတ္ထားေပေတာ့၊ဆဝါဒီခပ္တာ ေလးမ်ဳိးရွိတယ္ဗ်။နဖူးနဲ႔လက္မထိတဲ့အေနအထားက ဘုရား၊ တရားသံဃာ။ႏွာေခါင္းနဲ႔လက္မထိထားရင္ အမိအဖ၊ဂုဏ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊အသက္အားျဖင့္လည္းေကာင္း ၾကီးျမတ္သူ၊ၾကီး ရင့္သူေတြအတြက္ဗ်။ရြယ္တူဆုိရင္ ပါးစပ္မွာထိထား၊ ကုိယ့္ထက္အသက္ငယ္ရင္ ရင္ညြန္႔တည့္တည့္မွာကပ္၊မေသမခ်င္းမွတ္ေပေရာ့"

"အမယ္ တယ္ဟုတ္ပါလား။က်ေနာ္ကေတာ့ စြတ္ဆဝါဒီခပ္ေနတာပဲဗ်ာ။ပညာရွိစကားကုိ မွတ္သားနာယူထားအံုးမွ"
"ကဲပါဗ်ာ၊ေမာင္ေမာင္နဲ႔ခင္ဗ်ားလုပ္ခ်င္တာေတြ အံက်ျဖစ္ရဲ့လား"
"ျဖစ္တယ္ဗ်။ဒီေမာင္က ပညာစံုတတ္တာကလား။ဇာတ္သမားစကားနဲ႔ဆုိ ေသတၱာေမွာက္လုိ႔ေတာင္ဆုိရမယ္"
အလီေမာင္ေမာင္က တံခါးေသာ့အသစ္ကုိမူလီစုပ္ေနရင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးလွမ္းၾကည့္ေနသျဖင့္ ကုိသက္ခိုင္က စကားလမ္းေၾကာင္းကုိ သူ႔ဆီ သုိ႔ဦးတည္လုိက္သည္။
"ေဟ့၊ေမာင္ေမာင္၊ရုရွတစ္ေယာက္ကုိ ဗမာခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္ရုိက္သတ္တဲ့ကိစၥ တရားခံမိျပီလား"

"ဟာ ဆရာ၊အဲဒီအမွဳက လာဝုိင္ကမ္းေျခမွာျဖစ္တာဆရာရဲ့။ ခ်ာတိတ္ေတြက ဒီအမ္မခမ္ေဘာ္လဲနားက ပင္နာဆြန္ဆုိက္ၾကီးထဲဲမွာ ေန တာတဲ့ ။ထုိင္းပုလိပ္ေတြဝင္ေမႊေနတာေတာ့ ေလးငါးခါရွိျပီ။အခုေလာေလာဆယ္ဖမ္းမိထားတဲ့ေကာင္ေတြက တကယ့္တရားခံအစစ္ေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့။တကယ္သတ္တဲ့ခ်ာတိတ္ေတြဟာ မြန္ျပည္နယ္ႏွီးပေဒါရြာသားေတြလို႔ေျပာၾကတာပဲဆရာ"
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာဆုိေနၾကသည့္ ရုရွလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ၎ေနထုိင္ရာအိမ္ျခံဝမွာအသတ္ခံရသည့္သတင္းကုိ က်ေနာ္လည္း သုိးသုိးသန္႔သန္႔ ၾကား ထားျပီးျဖစ္၏။က်ေနာ့္ေစ်းဆုိင္ကား လူဝင္လူထြက္မ်ားသည္ျဖစ္၍ သတင္းပလင္းစံုလွသည္။သုိ႔ေသာ္ မြန္ဗမာ အမ်ားစုမွာ မည္သည့္ထုိင္း သတင္းစာကုိမွ် မဖတ္တတ္သည့္အျပင္ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္မ်ားမွ လာေသာသတင္းမ်ားကုိလည္း လံုးေစ့ ပတ္ေစ့နားလည္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကေလရာ သူတုိ႔ျပန္၍ေဖာက္သည္ခ်သမွ်သတင္းတုိ႔မွာ ေယာင္ေယာင္ဝါး ဝါးအလြဲအမွား သတင္း မ်ားသာျဖစ္၏။ကုိသက္ခိုင္ကား ဆက္၍ စပ္စုေနျပန္သည္။

"မင္းသိသေလာက္ေျပာပါအံုးေမာင္ေမာင္ရ"
"အဲဒီရုရွက အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္တဲ့ဆရာ။သူက  လာဝုိင္ကမ္းေျခမွာျခံဝင္းအက်ယ္ၾကီးနဲ႔ေနတာ။ သူကုိသတ္မဲ့ခ်ာ တိတ္ ႏွစ္ေယာက္က သူ႔ျခံဝမွာ ညေနငါးနာရီေလာက္ကတည္းက၊ၾကိဳေစာင့္ေနျပီး သံုးႏွစ္သစ္သားပုိင္းနဲ႔ မေသမခ်င္းရုိက္သတ္တာ။ ေနရာတင္ ပြဲခ်င္းျပီးတာေပါ့ဆရာ။အမွန္က ရုရွၾကီးဟာ ကားေပၚကေနဆင္းျပီး အဲဒီေကာင္ေတြနဲ႔တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကားမ်ားၾက ေသး တယ္တဲ့"
"မင္းကေတာ့လုပ္ျပီ။ ဘယ္ဗမာက ရုရွလိုတတ္လုိ႔ စကားအေျခအတင္ျဖစ္ရမွာတုန္းကြာ။ကိုယ့္ကုိတခ်ဳိ႕ေမာင္ေတြေျပာတာက ရုရွ အဘုိးၾကီးရဲ့ ျခံထဲဝင္ျပီး အာစီယံက်ဳိဖုိ႔ ဘုိင္ကေထာင္(ဘိန္းစာရြက္)ဝင္ခူးရင္း ျပႆနာျဖစ္သလုိလုိ၊ဘာလုိလုိ ၾကားမိတယ္"

"က်ေနာ္ေတာ့ အဲသလုိ မၾကားဖူးဆရာ။အဲဒီခ်ာတိတ္ႏွစ္ေကာင္ရဲ့ ညီမဆုိလား။အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္မြန္ဗမာမေလးတစ္ေယာက္က အသတ္ခံရတဲ့ ရုရွအိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္တာတဲ့။အဲဒီအိမ္ေဖာ္ဗမာမေလးကုိ ရုရွက မုဒိန္းက်င့္တယ္ဆုိလားၾကားတာပဲဆရာ"

"ေအးေပါ့ကြာ။အခုအသတ္ခံရတာ ရုရွလူမ်ဳိးဆုိေတာ့ မြန္ဗမာေတြနဲ႔ႏွဳိင္းယွဥ္ရင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိၾကတာကုိး။ဖူးခက္ကထုိင္းရဲေတြ တရားခံ ကုိ ေျမလွန္ရွာၾကတာ မထူးဆန္းပါဘူး။ကုိမင္းဒင္ေရ၊ ဒီဖူးခက္မွာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ့ဂုဏ္သိကၡာဟာ ေတာ္ေတာ္ေပၚလြင္တယ္ဆုိရမယ္ဗ်။ ထုိင္းမေတြဟာ အျဖဴေကာင္ေတြဆုိ သက္ၾကားအုိလည္း၊လာထားဆုိတဲ့အထဲက ။အျဖဴေကာင္တုိင္းလည္း ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။သူတုိ႔ရတဲ့ ပင္စင္လစာက ထုိင္းမွာလူတန္းေစ့ေနႏုိင္စားႏုိင္တဲ့အဆင့္ဆုိေတာ့ တြင္က်ယ္ႏိုင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ရင္နာစရာ အေကာင္းဆံုးက ဖူးခက္လုိ ႏိုင္ငံတကာလူမ်ဳိးစံုဝင္ထြက္ေနၾကတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ဗမာေဟ့ဆုိတာနဲ႔ အလုပ္ၾကမ္းသမားနဲ႔ စားပြဲထုိးဆုိျပီး အမ်ားစုက နားလည္ေနၾကတာက လား။က်ေနာ္အပါအဝင္ဘယ္ဗမာမွ ငါဗမာေဟ့လုိ႔ ရင္ေကာ့ေျပာႏိုင္တဲ့သူ မရွိပါဘူး။ အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ျမင့္မားေရးဆုိျပီး အသံေကာင္းဟစ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိလ္ၾကီးမ်ားကုိ ေခၚျပခ်င္စမ္းလွတယ္။အျဖဴေကာင္သူေဌးတခ်ဳိ႕လည္း ရွိေတာ့ ရွိပါရဲ့။ဒါနဲ႔ဟုိတစ္ေလာက ခင္ဗ်ားၾကားမိေသးလား။ အျဖဴသူေဌးတစ္ေကာင္နဲ႔ညားေနတဲ့ထုိင္းမက သူ႔အကုိေတြနဲ႔ေပါင္းျပီး အျဖဴေကာင္ ကုိ သတ္၊အေလာင္းကိုတစ္စစီပုိင္းျဖတ္ျပီး ကတကမ္းေျခနားက ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ျမွဳပ္ထားတဲ့အမွဳေလ။အဲဒီအျဖဴေကာင္ဟာ အေမရိ ကန္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနေတာ့ ထုိင္းရဲေတြ ေမ်ာက္မီးခဲကုိင္မိ သလိုျဖစ္ျပီး ေန႔ေရာညပါ အမွဳမွန္မေပၚေပၚေအာင္ အလုပ္ရွဳပ္ခဲ့ၾက ေလရဲ့"

ကုိသက္ခိုင္ေျပာသကဲ့သုိ႔ပင္ ဖူးခက္ကား အမွဳအခင္းေပါင္းစံုရွဳပ္ေထြးမ်ားျပားလွသည့္အရပ္ေဒသျဖစ္၏။ဖူးခက္ေဒသခံဦးေရက အနည္း စု ျဖစ္၍ အလည္အပတ္လာၾကသူမ်ား၊ကာလရွည္လာေရာက္ေနထုိင္သည့္မ်က္ႏွာျဖဴမ်ား၊ ဖူးခက္တြင္အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္း မ်ားသျဖင့္အနီးဝန္းက်င္နယ္တစ္ဝုိက္မွ လာေရာက္ၾကသည့္ထုိ္င္းလူမ်ဳိးမ်ား၊ဗမာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအၾကားတြင္ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရွိသည္။ႏုိင္ငံတစ္ကာမွ အေပ်ာ္လာရွာၾကသည့္အျဖဴေကာင္မ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္ကုိျဖည့္ဆည္းေပးရင္း ထုိင္း လူငယ္အခ်ဳိ႕မွာ မူးယစ္ေဆးဝါးအလြန္အကၽြံသံုးစြဲတတ္ၾကသည္။၎၏ေနာက္ဆက္တြဲမွာ ဖူးခက္တြင္ ရာဇဝတ္မွဳထူေျပာလာျခင္းပင္ ျဖစ္ရာ က်ေနာ့္ဆုိင္ႏွင့္တစ္ကီလုိမီတာမေဝးသည့္ တက္စကိုလုိတပ္(TESCO LOTUS)အလတ္စားဆုိင္ခြဲဲတစ္ခုအတြင္းရွိ ကာစီကြန္ ဘဏ္(Karsikon Bank) တြင္ သံုးလအတြင္း ဘဏ္ဓားျပမွဳသံုးၾကိမ္ဆက္တုိက္ျဖစ္ပြားခဲ့ဖူးသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ၂၀၁၂ခုႏွစ္က ဖူးခက္ျမိဳ႕လည္ေခါင္ (TESCO LOTUS)ဧရာမကုန္တုိက္ၾကီးေရွ႕မွ ေရႊဆုိင္ကုိ ထုိင္းတစ္ကုိယ္ေတာ္ဓားျပတစ္ ဦးဝင္တုိက္သည့္ သတင္းသည္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးဟုိးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးသည္။ထုိထုိင္းဓားျပသည္ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္လ်က္ဆုိင္ ကယ္ျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ျပီး ေရႊဆုိင္မန္ေနဂ်ာကုိ ေသနတ္ျဖင့္သံုးခ်က္ဆင့္ပစ္ခတ္ျပီးမွ ေရႊဆုိင္ေကာင္တာရွိ မွန္ခ်ပ္မ်ားကုိ ရုိက္ခြဲကာ ရသမွ်ေရႊထည္ပစၥည္းတုိ႔ကုိ သိမ္းၾကံဳးယူငင္သြားခဲ့သည္။ေရႊဆုိင္မန္ေနဂ်ာကား ေနရာတြင္ပင္ပြဲခ်င္းျပီး၏။တရားခံကုိကား ယခုတုိင္ ဖမ္းဆီးရမိျခင္းမရွိေသးေၾကာင္း ဖူးခက္ဘန္ေကာက္ကားဂိတ္တြင္ ယေန႔ထက္တုိင္ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ရွိေသးသည့္ "တရားခံ ေျပး အလုိရွိသည္။ဆုေငြဘတ္သံုးသိန္း"ဟူေသာ ဗီႏိုင္းေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ၾကီးက သက္ေသခံလ်က္ရွိသည္။ထုိင္းဓားျပကုိအားက်သည္ ေလာမဆုိႏိုင္။မြန္ဗမာႏွစ္ဦးသည္လည္း ဖူးခက္ျမိဳ႕တြင္းက ေရႊဆုိင္ၾကီးတစ္ဆုိင္ကုိ ဓားျပဝင္တုိက္ဖူးသည္။ထုိမြန္ဗမာဓားျပတုိ႔ကုိမူ ဆူရတ္ဌာနီကားဂိတ္တြင္ ရက္ပုိင္းအတြင္းဖမ္းဆီးရမိခဲ့သည္။
အလီေမာင္ေမာင္ကား သူ႔အလုပ္သူလုပ္ ေနရင္း ကုိသက္ခိုင္ႏွင့္ အမွ်င္မျပတ္စကားဆက္လ်က္ရွိျပန္သည္။

"ဒါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ မင္းလည္းဖူးခက္မွာ ဒီေလာက္အၾကာၾကီးေနခဲ့ျပီဆုိေတာ့ အလုပ္ေတာ္ေတာ္စံုခဲ့ျပီထင္ပါရဲ့"
"ဟာ အလုပ္စံုဘဝစံုတာကေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႔ဆရာ။က်ေနာ္ေျမြကုိ အစာေကၽြးဖုိ႔အတြက္ ၾကြက္၊ဖားနဲ႔ကင္းလိပ္ေရွာေတြပါ လိုက္ဖမ္းဖူး တယ္။အဂၤလိပ္အျဖဴေကာင္တစ္ေကာင္က ေျမြေတြအမ်ားၾကီးေမြးထားျပီး ႏုိင္ငံျခားကုိ အိတ္စပုိ႔လုပ္တာတဲ့ဆရာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဖမ္းလုိက္ရတဲ့ ၾကြက္၊ဖမ္းလိုက္ရတဲ့ဖား နားရတယ္မရွိဘူး။ေနာက္ေတာ့ ညပုိင္းမွာလုပ္မဲ့ ထုိင္းရုိးရာလက္ေဝွ႔ပြဲေတြအတြက္ ေၾကာ္ျငာ ကားေခါင္မုိးေပၚ မတ္တတ္ရပ္၊လက္ေဝွ႔အိတ္စြပ္ျပီး ဘုန္းဘုန္းဘုန္း၊ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အသံက်ယ္က်ယ္ျမည္ေအာင္ လက္သီးခ်င္း ရုိက္ ဟန္ေရးျပ ရတဲ့အလုပ္မ်ဳိးလည္း

က်ေနာ္လုပ္ဖူးတယ္။ေၾကာ္ျငာကားေမာင္းေနတဲ့ ဒရုိင္ဘာကေတာ့ အသံခ်ဲ႔စက္အေသး ေလးတစ္ခုနဲ႔ "SUNDAY NIGHT""SATURDAY NIGHT""FRIDAY NIGHT"ဆိုျပီး တလမ္းဝင္တလမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ေအာ္ ေနတာေပါ့ဆရာ။တခါတေလ တခ်ဳိ႕ အျဖဴ ေကာင္ေတြဟာ လက္ေဝွ႔စင္ေပၚတက္ျပီး လက္သီးထုိးတာ ၊ေျခေထာက္နဲ႔ကန္တာေတြ လည္း အေပ်ာ္သေဘာမ်ဳိးလုပ္တတ္ၾကတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ဗမာအလုပ္သမားေတြဟာ၊သူတုိ႔ထုိးတာကန္တာေတြကုိ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ျငိမ္ခံေပးေနရတာဆရာ။လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ ေဖာ့ျပားေတြကာထားေပမဲ့ မူးမူးရူးရူးနဲ႔စင္ေပၚတက္လာတတ္တဲ့ အျဖဴေကာင္ေတြလက္ခ်က္နဲ႔ မ်က္ႏွာေတြနံေစာင္းေတြမွာ မခ်ိမဆန္႔ အထုိးအကန္ခံရတာေတြရွိတာပါပဲ။ၾကံ ၾကံဖန္ဖန္ က်ေနာ္ဟာ ဆင္ဦးစီးေတာင္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ဖူးခက္မွာ ဆင္ရံုေတြရွိတယ္ဆရာရဲ့။ေတာလမ္းခရီးကုိဆင္ေတြနဲ႔ သြားတာတုိ႔ ဆင္လိမၼာျပကြက္တုိ႔ဆုိ အျဖဴေကာင္ေတြသိပ္သေဘာက်ၾကတာ။ဆင္ဦးစီးဆယ္ေယာက္မွာ ကုိးေယာက္က မြန္ဗမာေတြပဲဆရာ။ အံ့ၾသ စရာေကာင္းတာက ဖူးခက္ကဆင္ေတြဟာ ဗမာဆင္ဦးစီးေတြနဲ႔ ပုိျပီးအဆင္ေျပတယ္ထင္မိတယ္။ဧကႏၱ အဲဒီဆင္ေတြဟာ ဗမာျပည္ထဲ ကေနခိုးသြင္းလာတဲ့ ဆင္ေတြမ်ားျဖစ္ေနမလားပဲ။ဆင္ဦးစီးအလုပ္က ေငြရလြယ္တာေတာ့မွန္ပါရ့ဲ။အႏၱရာယ္ေတာ့ အရမ္းမ်ားတယ္"

"ဒါဆုိ မင္းဒိထက္ပုိျပီး ဘဝစံုသြားေအာင္ က်ားရံုမွာ လုပ္ဖုိ႔က်န္ေသးတာေပါ့။ဒီေလာက္ဘဝစံုတာေတာင္ မင္းမွာဘာမွစုမိေဆာင္းမိတာ ရွိပံုမရပါလားေမာင္ေမာင္ရာ"
"က်ေနာ္ညံ့တယ္လုိ႔ေျပာခ်င္လည္းေျပာေပေတာ့ဆရာ။တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ဟာေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အႏၱရာယ္ေတာၾကီးဆရာရဲ့"
"အမေလး၊ဘယ္လိုေၾကာင့္အႏၱရာယ္ေတာၾကီးလုိ႔ဆုိရသတုန္း။ရွင္းပါအံုးေမာင္ရာ"
"ဖူးခက္မွာေတာ့ လ်င္သူစားစတမ္းလုိ႔ေျပာရမယ္ဆရာ၊ဟုိတုန္းကဆုိ မြန္နဲ႔ဗမာလည္း တက်က္က်က္၊ခဏခဏရန္ပြဲေတြျဖစ္ တယ္။ ျဖစ္ရပံုက မြန္ေတြကဗမာစကားကုိနားမလည္၊ဗမာေတြက မြန္စကားမတတ္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြကေန သတ္ပြဲျဖတ္ပြဲ ေတြအထိ ျဖစ္ ၾကတယ္။အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ၾကလို႔ေသျပီဆုိရင္ ေကာ္ဆန္း(ေဆာက္လုပ္ေရး)ဆုိက္ေတြမွာသံုးတဲ့ မက္ခုိ(ေျမတူးစက္)ေတြနဲ႔ ေျမျမွဳပ္ပစ္ၾက တာမ်ားပါတယ္။

မြန္နဲ႔ဗမာ ရာဘာျခံေတြမွာ ေနရာလုၾကတယ္၊ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ ေနရာလုၾကတာလည္း ရွိေသးတယ္။ တကယ့္လက္ရဲ ဇက္ရဲလုပ္ခဲ့ၾကတာဆရာ။ဘတ္(အလုပ္သမားကဒ္)နဲ႔ပတ္စပုိ႔ေတြထုတ္မေပးခင္ကဆုိ ရာဘာျခံေတြမွာ လုပ္တဲ့မြန္ဗမာတခ်ဳိ႕လက္ထဲဲမွာ ေသနတ္ေတြေဆာင္ ထားၾကတယ္။ပစၥတုိနဲ႔ကုိးလံုးက်ည္ေသနတ္ေတြကုိ ျခံပုိင္ရွင္ထုိင္းသူေဌးေတြ ကုိယ္တုိင္ထုတ္ေပးထားၾကတာ။ မေဆာင္ထားလုိ႔လဲမရဘူး။တစ္ခါတုန္းက ရာဘာျခံထဲက မြန္ဗမာမိသားစုတစ္စုလံုးကုိ ထုိင္းဓားျပေတြ ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သမီးကုိမုဒိန္းက်င့္၊အေဖ၊အေမနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိပါ သတ္ပစ္ခဲ့ၾကတာ ဆရာ။ဒီၾကားထဲမွာ အဆုိးဆံုးက မြန္ဗမာေတြထဲမွာ ထုိင္းရဲနဲ႔ေပါင္းျပီး မေတာ္မတရားလုပ္တတ္ၾကတဲ့ လူေတြလည္းရွိေသးတယ္။ ထုိင္းဂ်ပုိးျဖစ္ ေနတဲ့မြန္ဗမာေတြေပါ့။ ထုိင္းစကားကုိ မြတ္ေနေအာင္ေျပာႏိုင္ၾကေတာ့  ဘယ္မြန္ဗမာမွာဘယ္ေလာက္ေငြစုမိေနျပီ၊ ဘယ္လုိအကြက္ ေကာင္းဆုိက္ေနျပီဆုိတာမ်ဳိးေတြကုိ ထုိင္းရဲနဲ႔ပင္း၊သတင္းေပးျပီး ေဝစားမွ်စားလုပ္ၾကတာေပါ့။ဒါေပမဲ့ အဲသလုိ ဒလွ်ိဳ လုပ္စားတဲ့ အသား ထဲကေလာက္ေတြဟာ တာရွည္ေတာ့မခံၾကပါဘူး။ထုိင္းရဲဆုိတဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ေငြရရင္ဘာမဆုိလုပ္တဲ့ေကာင္ ေတြမုိ႔အဲဒီမြန္ဗမာ သစၥာေဖာက္ေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္ျပႆနာတက္တာပါပဲ။ဒီလူေတြကုိ မြန္ဗမာေတြကလည္း ေဝးေဝးက ေရွာင္ၾကတယ္။

အဲသလိုလုပ္စားတဲ့ေကာင္ေတြထဲမွာ ေမာ္လျမိဳင္သား အရုိးဆုိတဲ့ေကာင္ကနာမည္ၾကီးေပါ့။ သူ႔လက္ခ်က္နဲ႔မြန္ဗမာ မေလးေတြ ဘဝပ်က္ ခဲ့ရတာ မနည္းဘူးဆရာ။သူက ထုိင္းရဲေတြနဲ႔ေပါင္းျပီး လူပြဲစားလည္းလုပ္တာဆုိေတာ့ ထုိင္းဖက္ကုိမအူမလည္နဲ႔ ေအာက္လမ္းကေန ေရာက္လာၾကတဲ့ မြန္ဗမာမေလးေတြေရတိမ္နစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။သတ္ပြဲျဖတ္ပြဲေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဝထစ္ နားမွာ အညာသားေတြ အရက္မူးျပီး ဓားထုိးမွဳျဖစ္လုိ႔ ေနရာမွာတင္ပြဲခ်င္းပီးေသတာ၊ထုိင္းနန္းကြက္သစ္ထဲမွာ ျခင္းလံုးခတ္ေနရင္း စကားမ်ားရာက လွံနဲ႔ထုိးလုိ႔ေသသြားတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ေက်ာက္တန္းက ေဇာ္ၾကီးတုိ႔ကိစၥေတြျဖစ္ေတာ့ ဆရာဖူးခက္ကုိ ေရာက္ေနျပီ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ဗမာျပည္ထဲကိုေအးေအး ေဆးေဆးျပန္ ဝင္သြားၾကတာပါပဲ ။ဘယ္ထုိင္းရဲမွ အလုပ္ရွဳပ္ခံျပီးလုိက္မဖမ္းပါ ဘူး။ ေလွ်ာ့ေတာ့မတြက္နဲ႔ဆရာ မြန္ဗမာေတြထဲကလည္း ထုိင္းရဲကုိ အျပတ္ရွင္းခဲ့ဖူး သူရွိတယ္။ရွားေတာ့ရွားပါတယ္"
ကုိသက္ခုိင္မည္သုိ႔ခံစားရေလသည္မသိ၊ေဘးမွျငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနမိေသာက်ေနာ့္မွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္လာသည္။ခၽြတ္္ျခံဳ က်ေနေသာတုိင္းျပည္တစ္ခု၏ လူမသိသူမသိေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာကိစၥရပ္မ်ားကား မ်ားေျမာင္လွသည္။ထုိစဥ္အခ်ိန္က ဖူးခက္ ေရာက္မြန္ဗမာတုိ႔မွာတရားဥပေဒ၏ျပင္ပတြင္ တစ္သီးတစ္ျခားကင္းလြတ္ေနသူမ်ားဟုဆုိႏိုင္မည္ထင္သည္။ဖူးခက္တြင္ေနထုိင္စဥ္ကာ လမ်ားအတြင္း က်ေနာ္သတိထားမိေသာ မြန္ဗမာမ်ား၏ထူးဆန္းေသာစရုိက္တစ္ခုရွိေသးသည္။

ဖူးခက္တြင္အေနၾကာေသာ မြန္ဗမာ တစ္ ဦးဦးကုိေတြ႔မိသည္ဆုိပါစုိ႔။အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ အေျခအေနကုိေမးျမန္းၾကည့္မိသည့္အခါတုိင္းတြင္ တူညီေနေသာ အေျဖမွာ သူတုိ႔"ဘာမွပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ရ၊ေငြေတြအမ်ားၾကီးရသည္။ထုိင္းသူေဌးက အရမ္းသေဘာေကာင္းသည္၊ထုိင္းသူေဌးကုိ သူ တုိ႔ခ်ယ္လွယ္ခ်င္တုိင္းခ်ယ္လွယ္ႏုိင္သည္၊ထုိင္းသူေဌးသည္ဘာမွမတတ္"ဟူ၏။ကၽြန္မက တစ္ေနကုန္တံျမက္စည္းေလး ေလးငါးခ်က္ လွဲျပီးရင္ အလုပ္ျပီးျပီ၊ေန႔တြက္ခက ဘတ္ေလးရာပဲ။က်ေနာ္က သူေဌးခုိင္းတာေလး ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ပါပဲ၊ေန႔တြက္ဘတ္ငါးရာ၊ဘာမွ လုပ္စ ရာမလုိဘူး ဟူ၍သာ ေျဖဆုိတတ္ၾကသည္။
စင္စစ္၎တုိ႔၏အေျဖမွာ လက္ေတြ႔ဘဝႏွင့္မ်ားစြာျခားနားေၾကာင္း က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းၾကီးသိသည္။ဗစ္စီ(Big C)၊တက္စကုိ လုိတပ္ (Testco lotus)ႏွင့္ စင္ထရယ္(Central Festival) ကုန္တုိက္တုိ႔၏ သန္႔စင္ခန္း(အိမ္သာ)တုိ႔တြင္ တာဝန္က်ေနသူမ်ား

မွာ မြန္ဗမာမ်ားသာျဖစ္ၾက၏။ေန႔စဥ္လာသမွ်ေသာ ေသာင္းဂဏန္းခ်ီသည့္ေစ်းဝယ္တုိ႔၏ေျခရာမွ်ပင္မထင္ေအာင္ လက္တြန္းၾကမ္းသုတ္ကိရိ ယာတုိ႔ျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကုိတစ္ေနကုန္တုိက္ေနသူတုိ႔သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ သက္သာသည္ဆုိႏိုင္ပါအံ့နည္း။ အလုပ္ဟူသမွ်ဂုဏ္ရွိစြ ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ ကိုက်ေနာ္မျငင္းပါ။သုိ႔ေသာ္ ထုိအလုပ္တုိ႔ကုိ ထုိင္းလူမ်ဳိးုအမ်ားစု မလုပ္လိုၾကသည္မွာေသခ်ာေသာအခ်က္ျဖစ္၏။
ထုိ႔ျပင္ ဖူးခက္တျမိဳ႕လံုးအႏွံ႔မွဳိလုိေပါက္ေနေသာ စားေသာက္ဆုိင္ၾကီးငယ္အသြယ္သြယ္တုိ႔တြင္

တစ္ေန႔ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွ် ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲထုိး လုပ္ေနၾကသူမ်ား၊မက္ခရုိ(Markro)လက္ကားကုန္တုိက္ၾကီးတြင္ လာလာသမွ်ေသာ ေစ်းဝယ္တုိ႔၏ ဝယ္ျခမ္းလာသမွ် ပစၥည္းၾကီးငယ္ကုိ ဝယ္သူ၏ကားေပၚသုိ႔တင္ျခင္း၊ေစ်းျခင္းေထာ္လီမ်ားလိုက္လံသိမ္းဆည္းျခင္းတုိ႔ကုိ တစ္ေနကုန္ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ မနား တမ္းလုပ္ေနရသည္မွာလည္း က်ေနာ့္မ်က္ျမင္ပင္ျဖစ္၏။ပန္းရံလုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ ကားအဆုိးဆံုး၊ထုိင္းသူေဌးဖြင့္ထားသည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိင္မ်ားတြင္ အကူ ေစ်းေရာင္းအျဖစ္လုပ္ကုိင္ေနသူမ်ားပင္ ခါးခ်ိေနေအာင္တစ္ေနကုန္ထုိင္ၾကရ သည္ျဖစ္၍ မသက္သာလွ။

သူတုိ႔လုပ္ကုိင္ေနေသာအလုပ္အကုိင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေျခအေနမွန္ကုိ ဖုံးကြယ္ကာ သာသာထုိးထုိးေျပာၾကသည္လည္းရွိေသးသည္။ အေဆာက္အဦးမ်ားတြင္ လွ်ပ္စစ္သြယ္တန္းျခင္းလုပ္ငန္းတြင္ေတာက္တုိမယ္ရလုပ္ေနရသူ မ်ားက လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာဟုေျဖမည္။ ပင္လယ္ထဲရွိ ကၽြန္းမ်ားဆီသုိ႔ ႏုိင္ငံတကာခရီးသြားမ်ားကုိပုိ႔ေဆာင္ေပးသည့္ စပိဘုတ္ေပၚတြင္ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္၊လုပ္ရသူက သေဘၤာဆလင္ေပါ့ဗ်ာဟုေျဖသည္။
လြန္ခဲ့ေသာရက္ပုိင္းက က်ေနာ့္ဆုိင္ေရွ႕တြင္ ဥပဓိရုပ္ခပ္ညံ့ညံ့၊စုတ္တီးစုတ္ခ်ာထုိင္းတေယာက္ ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္အလုပ္ရွဳပ္ေနသျဖင့္ ဆုိင္ တြင္းမွာ ဗီဒီယိုခုိးကူးေခြေရြးေနေသာ မြန္ဗမာအလုပ္သမားအား "ဒီလူ မင္းနဲ႔ပါလာတာလား၊သူက ဘယ္သူတုန္း"ဟုက်ေနာ္ ေမးသည့္အခါ "အဲဒါက်ေနာ္တုိ႔သူေဌးေလ"ဟုေျဖသျဖင့္ ေနပါဦး၊မင္းတုိ႔သူေဌးမွာ အလုပ္သမားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတုန္းဟု ဆက္ေမးမိသည့္အခါ

"က်ေနာ္ရယ္၊က်ေနာ့္ညီရယ္၊သူရယ္ စုစုေပါင္းသံုးေယာက္"ဟူ၏။ထုိင္းလူမ်ဳိးကန္ထရုိက္တုိ႔ထံမွ လုပ္ငန္းပုတ္ျပတ္ သေဘာလုပ္ကိုင္ေနသူတုိ႔ ကလည္း "က်ေနာ္က အလုပ္သမားမဟုတ္ဘူး၊ သူေဌးဗ်။ က်ေနာ့္မွာအလုပ္သမားငါး ေယာက္ရွိ တယ္"ဟူ၏။ကိုယ္တုိင္သဲေတာင္းထမ္းေန ရေသာ သဲထမ္းလုပ္သားေခါင္းေဆာင္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူသူေဌးဟုပင္ဆုိသည္။ "က်ေနာ့္သူေဌးက ဝက္သားေကာက္ညွင္းထုတ္ေရာင္းတာ၊က်ေနာ့္သူေဌးက ကြတ္တီယုိဆုိင္ပုိင္ရွင္"ဆုိသူတုိ႔လည္းမရွား။

က်ေနာ္ သူတုိ႔ႏွင့္ဆက္ဆံရသည့္အခါတုိင္း စိတ္ထဲမွာ သနားသလုိလုိ၊အခ်ဥ္ေပါက္သလိုလုိခံစားရသည္။စင္စစ္ ႏံုခ်ာလွေသာ သူတုိ႔ဘဝကုိ စကားလံုးၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္တုိ႔ျဖင့္တန္ဆာဆင္ကာ မဲတင္းေနရျခင္းသာျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ သူတုိ႔သည္တျခားကမၻာတခုခု ကို ေရာက္ ေနသလုိျဖစ္ကာ ေတြးေတာပံုယူဆပံု ဘဝအျမင္တုိ႔မွာ လူသာမန္တုိ႔ႏွင့္မတူၾကေတာ့ေခ်။ဖူးခက္ေရာက္မြန္ဗမာတုိ႔မွာ  ဗမာျပည္တြင္းမွာကဲ့သုိ႔ေႏြးေထြးေသာ ဆက္ဆံေရး နည္းပါးကုန္ၾကသည္။တစ္စတစ္စကြယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့ျပီ။

ဦးသန္းေရႊ၊ဦးသိန္းစိန္ ႏွင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔၏သည္ပင္ ဖူးခက္ေရာက္မြန္ဗမာတုိ႔၏စိတ္ဝယ္ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားသဖြယ္ သာျဖစ္ေနေလသည္။
သူတုိ႔တြင္ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ ၊လူသားတစ္ဦး၏ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ အခြင့္အေရးတေရြးသားမွ် မရွိေတာ့ပဲ ဖူးခက္အဓြန္႔ရွည္တည္တံ့သေရြ႕၊ လုပ္ႏိုင္ကုိင္ႏုိင္ လွဳပ္ရွား ေနႏုိင္သေရြ႕  ပန္းတုိင္မရွိေသာခရီးရွည္ၾကီးကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကမည့္သူမ်ားေပတကား။
"ကုိသက္ခိုင္ရာ။ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ဗမာပါလုိ႔ရဲရဲေျပာႏိုင္ၾကပါမတုန္းဗ်ာ"
က်ေနာ့္အေတြး ရွည္ၾကီးကုိ ကုိသက္ခိုင္အား အတုိခ်ဳပ္ျပန္ေျပာရင္း က်ေနာ္ညည္းတြားမိသည့္အခါ ကုိသက္ခိုင္က က်ေနာ့္စာၾကည့္ စားပြဲေပၚရွိ လီယုိေတာ္စတြိဳင္း၏စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးပထမတြဲစာအုပ္ထူၾကီးကုိ တရြက္ခ်င္းလွန္ေနရင္း ေလးေလးနက္နက္တုန္႔ျပန္သည္။

"အဆုိးဘက္ကခ်ည္းလည္း သိပ္မေတြးပါေလနဲ႔ကိုမင္းဒင္။ဒီေန႔တုိးတက္လွပါခ်ည့္ရဲ့ တုိင္းၾကီးျပည္ၾကီးေတြလည္း ေခတ္ဆုိးေခတ္ၾကပ္ ေတြကုိျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာပါပဲ။တကယ္ေတာ့ ခါးသီးဆုိးဝါးလွတဲ့အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကိုေပးတတ္ ပါတယ္။ဗမာလူထုဟာ တံုးလြန္းညံ့လြန္းတယ္လုိ႔လည္း ခင္ဗ်ားမယူဆပါနဲ႔။ရုိးသားတဲ့ျပည္သူလူထုကုိ အမွန္တရားဖက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚတဲ့အခါ လြယ္ကူတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔ အထူးသတိထားရမဲ့လူတန္းစားက ေခတ္အဆက္ဆက္ မေတာ္မတရားတဲ့ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ကိုယ္က်ဳိးရွာ၊တုိင္းျပည္ကိုသူတစ္ပါးလက္ဝကြက္အပ္ျပီး အခုအခ်ိန္အထိ အျမင္မွန္မရႏိုင္ေသးတဲ့ ဗမာ့စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ သူတုိ႔နဲ႔ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ျပီး ၾကီးပြားခ်မ္းသာေနၾကတဲ့လူေတြဗ်။အဆုိးဆံုးကေတာ့ အခုထက္ထိ သူတုိ႔လုပ္တာ မွန္ပါတယ္ဆုိျပီး ဖင္ပိတ္ျငင္း ၊လူအမ်ားေကာင္းစားေရးစံနစ္ဆီသြားရာလမ္းမွာခလုပ္ကန္သင္းအျဖစ္ရွိေနေသးတဲ့ လူစားေတြပါပဲ။

ကုိသက္ခိုင္၏စကားအဆံုးတြင္ အလီေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္လွမ္း၍အကဲခတ္လုိက္ရာ သူသည္ေခါင္းကုိခပ္ေလးေလးျငိမ့္ရင္း ကုိသက္ခိုင္ကိုေငးၾကည့္ေနေလသည္။ထုိစဥ္ေတာင္အရပ္ဆီမွတုိက္ခတ္လာေသာေလျပင္းသယ္ေဆာင္လာသည့္ မုိးေပါက္ခပ္က်ဲက်ဲ ေၾကာင့္ အိမ္ေခါင္မုိးသည္ တေျဖာင္းေျဖာင္းမည္ေနေလသည္။

၁၉။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္၊ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ

ၾဆာဒင္ႏွင့့္သႏၱိသုခစစ္ဆင္ေရး

(မင္းဒင္)

(တစ္)
ထက္အာကာ၊အဇဋာေကာင္းကင္ဝယ္ မုိးသားတိမ္ရိပ္တုိ႔၊ေနရာေကာင္းယူစုိးမုိးထားေလသျဖင့္ ညေမွာင္ေမွာင္လေမွာင္ေမွာင္ ၾကယ္ ေရာင္ေသာ္ မလင္းသည့္ ညတစ္ညျဖစ္ေခ်၏။အဆုိပါလမုိက္ညမွာပင္ ၾဆာဒင္ႏွင့္တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးသားမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းတစ္လမ္း ဝင္တစ္လမ္းထြက္ေက်ာတစ္ေနရာစာမီွခုိလဲေလ်ာင္းရာေနရာတစ္ခုကုိ အသည္းအသန္ရွာေဖြလ်က္ရွိေလသည္။စင္စစ္ၾဆာတပည့္တစ္ သုိက္ဖူးခက္သုိ႔အျပန္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ရန္ကုန္မွာေသာင္တင္ေလသျဖင့္ စားရိတ္ျပတ္ကာအခက္ႀကံဳေနရျခင္းေပတည္း။ၾဆာရင္းတပည့္ရင္း ျဖစ္ၾကသည္ကား မွန္ပါ၏။ အေရးႀကံဳလာသည့္အခါေလာကဓံ၏သေဘာကုိ ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္မွ်ပင္နားလည္သူကား ဤေလာကဝယ္ ရွားပါးလွေခ်၏။ၾဆာဒင္နားၾကားျပင္း အကပ္ဆံုးအရာကား ခုိကဘုိးေအေခၚရေလာက္ေအာင္ ညည္းညဴၾကသည့္ ဒင္းတုိ႔၏အသံမ်ဳိး စံုျဖစ္၏။

"ႀကံစမ္းပါအံုးၾဆာဒင္ရယ္၊ဒီေလာက္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ၾဆာဒင့္ကုိ ဧရာမရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေက်ာတခင္းစာေနရာေပးမဲ့ မိတ္ေဆြ ရင္းခ်ာ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွမရွိတာ အံ့ၾသပါရဲ့"
"က်ဳပ္တုိ႔က လမ္းေဘးမွာအိပ္လည္းျဖစ္တယ္ေနာ္၊ၾဆာဒင့္ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ေတာ့ မေတာ္ဘူးထင္တယ္"
"အင္း၊ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလို႔မွ မေတာ္၊ၾဆာဒင္လုိပညာရွိကဝိတစ္ဆူ လမ္းေပၚမွာလမ္းေပ်ာက္ေနပါေရာ့လား"
"နင္တုိ႔ပါးစပ္ေတြကုိ ပိတ္ၾကစမ္းကြယ္တုိ႔၊အခုလုိ ကလိယုဂ္ေခတ္ဆုိးႀကီးထဲမွာ ဧည္သည္ေလးေယာက္ကုိ ဘယ္အိမ္ရွင္အရူးက ညဥ့္ အိပ္ညဥ့္ေန လက္ခံႏိုင္မတုန္းဟ"

ကံၾကမၼာသည္ၾဆာဒင္တုိ႔ကုိ မ်က္ႏွာသာေပးေလၿပီထင့္။ၾဆာဒင္တုိ႔ေရာက္ေနေသာ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုေသာ အေဆာက္အဦႀကီး၏ ေရွ႕တြင္ ေရႊဝါေရာင္သကၤန္းဝတ္သံဃာေတာ္မ်ား ရံုးစုစုျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ေတြ႔ဖူးေမွ်ာ္ရေလရာ (၁၉၆၀)မ်ဳိးဆက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သားေဟာင္း ၾဆာဒင္မွာ ဝမ္းသာလံုးဆုိ႔သြားကာ စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းေနေသာ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကုိ အားေပးစကား ဆုိ လိုက္ရ၏။
"သာသနာေနလိုလလုိထြန္းလင္းေနတဲ့တုိင္းျပည္ႀကီးမွာ သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဖူးျမင္ေနရၿပီကမုိ႔ တစ္ညတာ၊ေက်ာခင္းစရာအေရးကုိျဖင့္ မပူပန္ၾကေလႏွင့္၊ စိတ္ေအးၾကေပေရာ့"
(ႏွစ္)
တစ္ညတစ္ေမွးအိပ္စက္ခြင့္ရေရးအတြက္ အဘယ္ဆရာေတာ္ကုိ ဦးတုိက္ကာ ေလွ်ာက္ထားေသာ္ေကာင္းေလမည္နည္းဟု ၾဆာဒင္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနခ်ိန္ဝယ္ သံဃာေတာ္မ်ားကား တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေရးကိစၥတြင္ အာရံုေရာက္ကာ အလုပ္ရွဳပ္ေနဟန္ရွိေလသျဖင့္ ၾဆာဒင္မွာ အေျခအေနကုိ  မ်က္ေျခမျပတ္အကဲခတ္ေနစဥ္၊တစ္ပါးေသာသံဃာေတာ္၏လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းအတြင္းမွ ဂႏၱဝင္အဆုိ ေတာ္ ႀကီး ေဒၚ မာမာေအး၏သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္ကုိၾကားေနရသည္။

"မခ်စ္ျပင္ျပင္ မၾကင္နာေလၿပီမုိ႔ ေမ့ကြက္ကုိရွာ၊ရွာသူေမာင္ေရ၊ေမဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္လည္းမတင္ခ်င္ေပ။ခ်စ္ပရိယာယ္ကုိသိသလုိလုိနဲ႔ ခ်စ္စရာကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လား ႏွစ္သက္ယံုစားမိခဲ့လုိ႔လည္း လည္း ေလ........၊ေမ့အျပစ္နဲ႔ေမသာ ရွိပါေစေတာ့ေမာင္ေရေမာင္ေမာင္ေရ"

ထုိစဥ္တြင္ပင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္ရွိေသာဆရာေတာ္၏ ေငါက္ငန္းသံကုိၾကားရျပန္သည္။
"အရွင္ဘုရားတုိ႔ ဖုန္းေတြကိုပိတ္ထားၾကပါ။ဒီအေရးထက္ အေရးႀကီးတာ ဘာမွမရွိဘူး"
ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ က်င္းပေနေသာအထူးအေရးေပၚသံဃာ့အစည္းအေဝးတြင္ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ့္မိန္႔မွာသံသည္ စစ္ထြက္ကာ နီးဗုိလ္ခ်ဳပ္တစ္ဦး၏မိန္႔ခြန္းႏွင့့္ဆင္တူလွေလ၏။
"ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ေတြက သတၱိရွိရွိသမုိင္းေၾကာင္းကုိေရးၾကပါ။ႏိုင္ငံေတာ္သံဃာ့မဟာနာယကရဲ့ပုိင္နက္ကုိ ကာကြယ္ၾကပါ။အရွင္ ဘုရားတုိ႔ကိုယ္က်ရာတာဝန္ကုိ ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ပါ။ကမၻာကစိတ္ဝင္စားတဲ့ သမုိင္းကုိ ဒီေန႔မွတ္တမ္းတင္ရမယ္။အဲဒီေနရာမွာ ေက်ာက္စာတုိင္ႀကီးေထာင္အံုးမွာ။စည္းလံုးျခင္းသည္အင္အားတဲ့ေနာ္"

ၾဆာဒင္ေရာတပည့္ေက်ာ္တုိ႔ပါ နေဝတိမ္ေတာင္ျဖစ္ရေခ်သည္။ေအာင့္အည္းသည္းခံႏိုင္စြမ္္းမရွိရွာၾကေလေသာ တပည့္တုိ႔ကား တီးတုိး ေလသံျဖင့္ ၾဆာဒင့္ကုိ အားကုိးတႀကီးေမးျမန္းစပ္စုၾကျပန္ရာ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ နကန္းတစ္လံုးမွ မရိပ္စားမိေသာ ၾဆာဒင္လည္း ခတ္ဆတ္ ဆတ္ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လုိက္ရ၏။
"ၾဆာဒင္၊ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာတုန္းဗ်ာ"
"အသာေနၾကစမ္းကြယ္ရုိ႕၊သံဃာေတာ္ေတြဆုိတာ ဘာသာသာသနာ့အက်ဳိးကုိ ေန႔ညမဟူသယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ေနၾကတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ေလ"
(သံုး)
"အာဏာပိုင္အဖြဲ႔ ေနရာအျပည့္ ခ်ထားၿပီးၿပီ။ ဝင္ေရာက္ ဖယ္ရွားရာမွာ လိုအပ္မဲ့ စကားေျပာစက္ (Walkie Talkie)ေတြ အဆင္သင့္ ျပင္ေပးထားၿပီး အထပ္(၁၁)ထပ္ရွိတဲ့ေနရာမွာအထပ္ (၅)နဲ႔ (၆)ကို အဓိက ဝင္ေရာက္ရွာေဖြစီးနင္းၾက။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္ခံ ရရင္  သည္းမခံၾကပါနဲ႔။ ဒီသတင္းကိုလည္း လုံးဝ မေပါက္ၾကားပါေစနဲ႔။ဒါလွ်ိဳ႕ဝွက္အစည္းအေဝးေနာ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမေပါက္ၾကားေစနဲ႔။ ပါလာတဲ့ ကားေတြ အျပင္ (တိုင္း ႐ုံး) မွာ ထားခဲ့ပါ။ မွန္လုံကားနဲ႔ သြားမယ္။ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ဝင္မယ္။ သတၱိရွိရွိနဲ႔ သတိထား ေဆာင္႐ြက္ပါ။ အဲ့ဒီမွာရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ငယ္ျဖဴေတြမဟုတ္ဘူး။ ျမဝတီ။ ေကာ့ေသာင္းဘက္က အလင္းဝင္တဲ့ေကာင္ ေတြကို ဝတ္ေပးထားတယ္လို႔ ၾကားတယ္”

ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္၏မိန္႔မွာခ်က္မ်ားကား ဘင္လာဒင္ပုန္းေအာင္းရာေနရာသုိ႔၊ဝင္ေရာက္စီးနင္းမည့္၊လက္ေရြးစင္အေသခံကြန္မန္ဒုိ တပ္သားမ်ားကို စစ္ဆင္ေရးအေသးစိတ္အား အထပ္ထပ္ ရွင္းလင္းမွာၾကားေနသည္ႏွင့္ အလားသ႑န္တူလွပါ၏။ ဘုရားသားေတာ္ အမည္ခံယူသူ၏ႏွဳတ္ေတာ္မွ "သည္းမခံၾကေလႏွင့္"ဟူေသာ အမွာစကားကား ၾဆာဒင့္နားတြင္ နားဝင္မခ်ဳိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။

သံဃာအခ်ဳိ႕ကား စစ္ဆင္ေရးကုိသေဘာမတူဟန္ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကပါ၏။အခ်ဳိ႕ကားအေျခအေနကုိသိလုိ၍ သေဘာမတူပါပဲ လုိက္ပါၾကကုန္၏။ ထုိညက ၾဆာဒင္တုိ႔ ၾဆာတပည့္တစ္သုိက္မွာ သံဃာ အင္အားသံုးရာခန္႔ပါဝင္သည့္ကားတန္းႀကီးျဖင့္ပင္ အုတ္ေရာ ေရာေက်ာက္ေရာေရာ စစ္ဆင္ေရးခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုိက္ပါသြားခဲ့ေလရာ ႀကံဳေတြ႔ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္အေသးစိတ္ကုိ ေဖာ္ျပရ ေသာ္ စာေလး အံ့ရွိမည္ထင္၍ အက်ဥ္းမွ်သာ ေဖာ္ျပေပအံ့။
စစ္ဆင္ေရးဆင္ႏႊဲခဲ့သည့္ေနရာကား တာေမြၿမိဳ႕နယ္နတ္ေခ်ာင္းရပ္ကြက္မွ မဟာသႏၱိသုခအမည္ရွိ ႏုိင္ငံတကာသာသနာျပဳအေဆာက္ အဦႀကီးျဖစ္ကာ (ယ)ရက္မွာ (၁၁၊၀၆၊၂၀၁၄)ျဖစ္၍ (န)နာရီမွာ(၁၀း၃၀)ျဖစ္ေလ၏။(၂၀၀၇)ခုႏွစ္ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးေနာက္ပုိင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ ဝင္ေရာက္စီးနင္းသိမ္းပုိက္သည့္ အဆုိးရြားဆံုးသန္းေခါင္ယံစစ္ဆင္ေရးတစ္ခုဟုဆုိေသာ္ရႏိုင္ေလသည္။အနီး ဝန္းက်င္မွာ လူထု၏ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္မွဳကုိ တားဆီးရန္ ေဒသဆုိင္ရာအာဏာပုိင္တုိ႔က အင္အားအျပည့္ျဖင့္အကာအကြယ္ေပး၏။ အဆုိပါ သႏၱိသုခေက်ာင္းတုိက္ႀကီးအတြင္းမွ ရဟန္းသံဃာႏွင့္လူပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕ကုိ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း၏။ အနီးတြင္ရပ္ၾကည့္ရံုသာတတ္ ႏိုင္ၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးအတြင္းမွ ဓာတ္ရွင္မင္းသမီးႀကီးႏွစ္ဦးတုိ႔ကား ရင္ထုမနာသည္းထန္စြာငိုေၾကြးၾကေလ၏။

ဘုရားရွင္ထားရစ္ခဲ့ေသာ သာသနာကုိ ဝရဇိန္လက္နက္ျဖင့္ အကာအကြယ္ေပးပါမည္ဟု ဝန္ခံကတိစကားထားေလေသာ မာဃအမည္ ရွိသိၾကားမင္းကား နန္းေမယုျပႆဒ္တြင္ ၾကင္ယာေတာ္ေလးပါးႏွင့္ေပ်ာ္ပါးျမဴးတူးေနျခင္းေတာ့မျဖစ္တန္ရာေခ်။ သခြတ္ပြင့္ခ်ိန္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ အသူရာမင္းႏွင့္စစ္ခင္းရန္ ပုဇြန္႔လက္ရုိးအာလမၺရာနတ္စည္ၾကီးကုိ တဒိန္းဒိန္းျမည္ေအာင္ ရြမ္းလုိက္ေလရာ၊ အံု႔ကာေလ တဖြဲဖြဲ၊ရြာေလတသဲသဲ၊အၿငိဳးႀကီးသည့္မုိးပဇၨဳန္ေၾကာင့္ၾဆာဒင္တုိ႔ တစ္သုိက္မွာၾကြက္စုတ္ေရမြန္းျဖစ္လ်က္ နီးရာညလံုးေပါက္လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္တစ္ခုတြင္ ကြန္းခုိခဲ့ၾကရျပန္ေခ်သည္တမံု႔။

(ေလး)
တစ္ညလံုးတစ္ေမွးေသာ္မွ မရေသာ္ျငား ထူးျခားဆန္းျပားလွေသာအဆုိပါစစ္ဆင္ေရးအတြက္သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ တစ္ရပ္ျပဳလုပ္မည္ ဟူေသာ ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းတစ္ရပ္ထြက္ေပၚလာျပန္ေလရာ စပ္စုျခင္းအမွဳကုိလက္စမသတ္ႏုိင္သည့္ ၾဆာဒင္ႏွင့္တပည့္ေက်ာ္ သံုးဦးသားခမ်ာ ရွင္းလင္းပြဲက်င္းပရာခန္းမဆီသုိ႔ေယာင္ခ်ာခ်ာေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ညက အဆက္မျပတ္ၿဖိဳးၿဖိဳးေစြရြာသြန္းခဲ့ေလေသာ မုိး ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ေရဖံုးလႊမ္းကာ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ေလွငယ္နာဝါတုိ႔ကုိပါ ေပ်ာက္ၾကားေပ်ာက္ၾကားေတြ႔ျမင္ရ သျဖင့္ ဘိလပ္ျပန္သန္း၏"ေလွကေလးကုိေလွာ္မည္။ေဘးမသန္းပဲေအးခ်မ္းေတာ့သည္"ဟူေသာ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းကုိ သတိရစရာ ေကာင္းလွပါ၏။

သႏၱိသုခညတုိက္ပြဲႏွင့္ပတ္သက္၍ အဓိကတာဝန္ယူေျဖရွင္းသူမွာ ရုပ္ဆင္းအဂါၤညံ့ဖ်င္းႏံုခ်ာလွေသာ သာသနာေရးဦးစီးဌာနဝန္ထမ္း ေဟာင္းၾကီး တစ္ဦးဟုဆုိပါ၏။သူကား သႏၱိသုခစစ္ဆင္ေရးကုိ တရားမွ်တေသာ တုိက္ပြဲအျဖစ္အတည္ျပဳ၏။"မေက်နပ္ရင္ ၾကိဳက္တဲ့ ေနရာသြားတုိင္"ဟူေသာ စိန္ေခၚခ်က္ေၾကာင့္ သတင္းသမားတုိ႔မွာ ကုိယ့္ေနာက္ေက်ာကိုယ္ အသီးသီးလွည့္ၾကည့္ၾကရင္း တီးတုိးဆုိ သံမ်ားကၽြက္စီကၽြက္ စီ ထြက္ေပၚလာေခ်သည္။

"ဒီလူၾကီးက သမၼတအၾကံေပးမဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္ေနာ္"
"ဟာ၊သူေရွ႕မွာေထာင္ထားတဲ့ဆုိင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာ ျပဴးလုိ႔။အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္၊ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတရံုးတဲ့ခင္ဗ်"
"သိပ္ေတာ့ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔ေနာ္။ဒီလူၾကီးမွာ ဘက္ဂေဒါင္းေကာင္းေကာင္းရွိပံုရတယ္။သူဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အျမဲတမ္း ထိပ္ကပဲ ေနမွာ၊ငရဲျပည္ေရာက္ရင္ေတာင္ ယမမင္းျဖစ္အံုးမွာတဲ့ဗ်"

အရပ္သတင္းမ်ားအရ အႏွီပုဂၢိဳလ္ၾကီးကား ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ လမ္းညြန္ခ်က္အရဟူေသာ အေၾကာင္း ျပခ်က္ျဖင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္အရွင္ဦးဝိစိတၱသာရာဘိဝံသကဲ့သုိ႔ေသာ ေထရ္ၾကီးဝါၾကီးသံဃာေတာ္မ်ားကုိပင္ သေဟာက္သဟမ္းျပဳ ႏိုင္စြမ္းသူျဖစ္ရံုမွ်မက အိမ္ေထာင္ဘက္ၾကင္ယာဘက္အေရးတြင္လည္း မုိးနတ္သိၾကားေဒဝါႏွင့္အျပိဳင္ သူမတူေအာင္စြမ္းႏိုင္သူဟု ဆုိပါ ၏။သူ႔မွာ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမရွိေသာ္ျငားမည္သုိ႔ဂြင္ေကာင္းၾကံဳသည္မသိ၊မဟာသူေဌးၾကီးျဖစ္ေတာ္မူ၏။ အႏွိပ္ေတာ္ ဆက္လုပ္ငန္းကုိမူ ပိုင္ဆုိင္သည္ဆုိၾကျပန္၏။

ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာမ်ား၊၊ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္လည္း  သႏၱိသုခစစ္ဆင္ေရးအေၾကာင္းကုိ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းအျဖစ္ ေဝဆာစြာေဖာ္ျပၾကပါ ၏။စစ္ဆင္ေရး၏ အႏၱိမရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အဆုိပါေက်ာင္းတုိက္ၾကီးကုိ သံဃာ့မဟာနာယကအဖြဲ႔မွ၊ေမာင္ပုိင္စီးရန္ ဟုဆုိသည္။မ်ားျပား စြာေသာ လူမွဳကြန္ယက္စာမ်က္ႏွာတုိ႔တြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္သူေတာ္စင္တုိ႔ ယူၾကံဳးမရအပူလံုးၾကြၾကသည္ကုိ ဖတ္ရွဳရ၏။ ႏိုင္ငံ ေတာ္သမၼတရံုးတာဝန္ရွိသူတစ္ဦးကမူ အဆုိပါစစ္ဆင္ေရး၏အဓိကၾကိဳးကုိင္သူသည္ သမၼတ၏အၾကံေပးမဟုတ္ေၾကာင္းျငင္းဆုိ၏။
ယင္းျဖစ္ရပ္မတုိင္မီကမူ နုိင္ငံေတာ္ သမၼတၾကီးဆီမွ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးထံ မဟာဒါန္ဝန္အေထာက္ေတာ္ ေစလႊတ္၍ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ စြာ စံေနေတာ္မူပါမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားဖူးသည္ဆုိရာ၊ဆုိးဆုိးရြာရြား ျဖစ္ရန္မရွိဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ္ျငား သမၼတမင္း၏ ေျပာေရး ဆုိခြင့့္ရွိသူက အဆုိပါကိစၥရပ္တြင္သမၼတၾကီး ၾကားဝင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း အတိအလင္းစာထုတ္ျပန္ေလျပန္ရာ ၾဆာဒင့္မွာ ျမိဳ႕လံုး ကၽြတ္ျမဳပ္ေတာ့မည့္ရန္ကုန္ေရျပင္၀ယ္ ေခါင္းစုိက္၍သာ ေသခ်င္စိတ္ေပၚမိေလေတာ့သည္။

(ငါး)
ေနာက္ဆက္တြဲဆက္တုိက္ၾကားရေသာ သတင္းတုိ႔ကား ၾဆာဒင္အတြက္ သတင္းဆုိးမ်ားသာျဖစ္ေခ်သည္။ထုိညက ထိန္းသိမ္းထား သည့္ သံဃာေတာ္မ်ားထဲမွ ငါးပါးကုိ လူဝတ္လဲေစကာ တရားစြဲဆုိျပီး အင္းစိန္ေထာင္တြင္းသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ျပီဟုဆုိသည္။ထုိအထဲမွ လန္ဒန္ဆရာေတာ္ ဦၤးဥတၱရမွာ ပီနန္ဆရာေတာ္ၾကီး၏တပည့္ရင္းျဖစ္ကာ လန္ဒန္သာသနာ့ရံသီဝိဟာရတြင္သီတင္းသံုးရင္း ျဗိတိန္ ႏုိင္ငံပါလီမန္အေဆာက္အဦအနီးရွိ စိန္႔ေသာမတ္အန္ဂုိင္းစ္ေဆးရံုၾကီးတြင္ လူနာမ်ားကုိ တရားျပေနသူျဖစ္သည္ဟုဆုိပါသည္။ ဆရာ ေတာ္ဦးဥတၱရလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျဖစ္နိုင္ေျခ အားလံုးကို စဉ္းစား လုပ္ေဆာင္သြားမည္ဟု လန္ဒန္ျမိဳ႕ Southwark နယ္ေျမ ပါလီမန္အမတ္ Simon Hughes က ဆားသည္ယင္ေမာင္းသကဲ့သုိ႔လံုးပန္းလ်က္ရွိေန၏။

"ဖူးခက္ကုိပဲ ျပန္ၾကပါစုိ႔တပည့္တုိ႔ရာ"
စိတ္အပ်က္ၾကီးပ်က္ေနေသာ ၾဆာဒင့္စကားအဆံုးတြင္ အြန္လိုင္းသတင္းႏွင့့္မ်က္ေျခမျပတ္ၾကသည့္ ကပၸလီ၊ေဖၾကည္ႏွင့္ ေလမင္းသား တုိ႔သည္ ညိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာထားအသီးသီးျဖင့္စုိးရိမ္တၾကီးညည္းတြားေရရြတ္ၾကျပန္ေသာ္ျငား ေရွ႕တုိးတံပုိးေနာက္ဆုတ္လွည္းတုတ္ ဘဝေရာက္ေနေသာၾဆာဒင္ကား ပုိင္ႏိုင္ေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိပင္ခ်ရေလေတာ့သည္။
"ဒီတခါဖူးခက္ကိုျပန္ဖုိ႔ သိပ္မေခ်ာင္ေလာက္ဘူးထင္တယ္ၾဆာဒင္။ ထုိင္းစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီး ႏိုင္ငံျခားအလုပ္သမားမွန္သမွ် ေမာင္းထုတ္ေနလို႔ ႏွစ္ရက္အတြင္း ကေမၻာဒီးယားအလုပ္သမား တစ္သိန္းေက်ာ္ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကသတဲ့။ဖူးခက္ပါေတာင္ကမ္းေျခက ဗီယမ္ နမ္ဆုိင္ေတြလည္း ပိတ္ကုန္ၾကျပီတဲ့။စစ္တပ္က တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အာဏာသိမ္းထားမွာဆုိေတာ့......"

"ထုိင္းစစ္တပ္က ဖမ္းရံုမကလုိ႔ ေထာင္ထဲပဲထည့္ထည့္၊ရာဇဝင္ထဲက ရန္သူႏိုင္ငံံမုိ႔ေျဖသာပါတယ္ကြာ။ကမၻာ့သာသနာျပဳအထင္ကရ ဆရာ ေတာ္ကုိ လူဝတ္လဲျပီး အင္းစိန္ေထာင္လိုလူ႔ငရဲပုိ႔တာထက္ေတာ့ အပံုၾကီးသာတယ္ေမာင္။ဖမ္းမိလုိ႔ ယုိးဒယားျမန္မာနယ္စပ္ျပန္ပုိ႔ ေတာ့ ေကာ ဘာဆန္းသတုန္း၊ဒီခရီးလမ္းေၾကာင္းေတြက ငတုိ႔ၾဆာတပည့္ေတြအတြက္ အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ျဖစ္ေနကမင့္ဟာ။ အဆုိးဆံုး ကေတာ့ ေထရဝါဒေနာက္ဆံုးခံတပ္ဆုိျပီးေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ကိုယ့္လူမ်ဳိးခ်င္း၊သံဃာခ်င္းဇာတ္တူသားစားၾကတာမ်ဳိးေတာ့ လက္ မခံႏိုင္ဘူး။ တုိင္းတစ္ပါးလူမ်ဳိးျခားက အႏုိင္က်င့္တယ္ဆုိတာေျဖစရာတရားရွိတယ္ကြ။ ဘယ္ႏွယ့္ကြာ၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ လြတ္ ေျမာက္ေရးအတြက္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံလႊတ္ေတာ္အမတ္မင္းက နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးပမ္းေနသတဲ့။ဆက္ေနရင္ ၾဆာဒင္ အရွက္လြန္ျပီး ေနရာတင္လဲ၊ပြဲခ်င္းျပီးေသႏုိင္တယ္ေဟ့"

(ေျခာက္)
ၾဆာဒင္တုိ႔ႏွင့့္ခရီးသည္မ်ားကုိ သယ္ေဆာင္ေမာင္းႏွင္လာသည့္ အေဝးေျပးကားၾကီးသည္ ယုိးဒယားျမန္မာနယ္စပ္ ျမဝတီျမိဳ႕ဆီသုိ႔ဦး တည္ေမာင္းႏွင္လ်က္ရွိရာ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးမွာ ေန႔ေရာညပါအိပ္ေရးပ်က္ၾကေလသျဖင့္ ငုိက္မ်ဥ္းလ်က္ရွိၾကခ်ိန္တြင္  ထူးျခား ဆန္း ျပားလွေသာ ေက်ာင္းလုပြဲစစ္ဆင္ေရးအေပၚၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားျဖင့္ အေတြးမွ်င္မျပတ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေန ေခ်၏။

 ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ ဒုိးလုိေမႊေရလိုေႏွာက္တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ျခားႏိုင္စြမ္းရွိသူ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ရွင္တုိ႔သည္ ဓမၼဝိဟာရေက်ာင္းတုိက္တစ္ ခု၏အေရးမွ်ကုိပင္ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးညွိႏွဳိင္းအေျဖမရွာႏိုင္ၾကေလေယာင္တကား။သီလသမာဓိသိကၡာသံုးပါးႏွင့္ျပည့္စံုၾကေသာ အဓိ ကရဆရာေတာ္ၾကီးတုိ႔ပင္ဤအေရးတြင္ႏွဳတ္ဆိတ္ကာ ၾကားမဝင္ႏိုင္ေအာင္ အဘယ္ကုိယ္က်ဳိး၊အဘယ္အာဏာစက္တုိ႔ျဖင့္ ေလာဘ ေမာဟေဒါသစိတ္လြန္ကဲကာ အုပ္စုအားကုိးႏုိင္ရာစားထင္တုိင္းၾကဲၾကေလသနည္း။

သံုးေလာကထြဋ္ထားသဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေတာ္မူဆဲရွိျပီး ဤျဖစ္ရပ္ကုိ အစမွအဆံုးတုိင္ ျမင္ေတာ္မူပါလွ်င္ ကရုဏာမုျဒာျဖင့္.. "အႏၶၶီဘူေတာ အယံ ေလာ ေကာ – အၾကင္ေလာကသည္ အမိုက္တိုက္သာတည္း"ဟူ၍ထပ္မံ မိန္႔ဆိုမည္ကုိ ၾဆာဒင္ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္ေနမိေလသည္တကား။

၂၀။၀၆။၂၀၁၄ ေန႔ထုတ္ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ

ၾဆာဒင္ႏွင့္သူခိုးေျပးမွထုိးကြင္းထၾကသူမ်ား

(မင္းဒင္)
(၁)
"ဖလ္ေန၀န္းသို႕ညီ ထြန္းလင္းေျပာင္ေပသည္။ဒါတို႕တိုင္းတို႕ျပည္ တို႔ကာကြယ္မည္။ထူးျမတ္တဲ့ တို႔တိုင္းျပည္ တိုင္းရင္းသား ငါတို႔ လူမ်ိဳး ပိုင္ရမည္လြတ္လပ္တဲ့ တို႔တိုင္းျပည္ ငါတို႕ရဲ႕ ျခေသၤ့စိတ္ထား တည္ရမည္အာဇာနည္ ရဲမက္ေတြသည္ ဇြဲနဲ႔ တိုက္မည္။ဗမာေတြ နိုးၾကား လာျပီ ၊အမ်ိဳးသားစစ္သည္ေသေပေစ၊ရဲတဲ့ဇာနည္ ဇြဲနဲ႕တိုက္မည္၊ ခိုက္မည္တပ္မေတာ္ၾကီးလည္း ခ်ီလာပါျပီ၊ေအာင္တပ္မေတာ္ၾကီးလည္း ခ်ီလာပါျပီ"

ၾဆာဒင့္အိပ္ခန္းတြင္းရွိ ဧရာမတီဗီဖန္သားျပင္တြင္ ထုိင္းဘုရင့္တပ္မေတာ္မွ ၾကည္းေရေလတပ္ေပါင္းစု စစ္ခ်ီ၊စစ္တက္ေနပံုမွာ ၾကည့္ရ သူအဖုိ႔ စိတ္အားတက္ၾကြစရာေကာင္းလွပါ၏။ေကာင္းကင္တြင္ အစီးရာခ်ီတက္ဆင္းဝဲပ်ံေနေသာ ေခတ္မီတုိက္ေလယာဥ္မ်ား၊ မဲမဲျမင္ သမွ်ေခ်မွဳန္းမည့္ဟန္ ေနာက္ဆံုးေပၚတင့္ကားမ်ားႏွင့္ဧရာမအေျမာက္ၾကီးမ်ားတင္ေဆာင္ထားေသာ စစ္သံုးတုိက္ခိုက္ေရးယာဥ္ မ်ား ကုိလည္း ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ၾဆာဒင္မွာ ထုိင္းစစ္ခ်ီေတးကုိ ျမန္မာမွဳျပဳ၊အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္ခ်ီ ေတးတစ္ပုဒ္ကုိ ၾကားေယာင္ေနျခင္းျဖစ္ေခ်၏။ၾဆာဒင္တုိ႔ဗမာျပည္ဆီတြင္လည္း အာဏာသိမ္းသည့္အခါ ဤနည္းႏွင္ႏွင္ထုတ္လႊင့္ၾက ေလသည္ျဖစ္၍ ၾဆာဒင့္စိတ္တြင္အဆန္းဟူ၍ မထင္မိေခ်။

"ဗ်ဳိ႕ၾဆာဒင္"
"ဗ်ဳိ႕ၾဆာဒင္ ျခံတံခါးဖြင့့္ပါဗ်"
ျခံတံခါးဝဆီမွာ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံေၾကာင့္ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ေနအိမ္အေပၚထပ္ ဝရန္တာဆီမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္တြင္ကား ေက်းဇူးရွင္တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးသား ေနာက္ကက်ားလုိက္သည့္ဟန္ျဖင့္ အသံကုန္ဟစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရေလရာ ၾဆာဒင္သည္ ခပ္ သုတ္သုတ္အိမ္ေအာက္ဆင္း၊ျခံေသာ့ကုိယူကာ ျခံတံခါးကုိဖြင့္ေပးရင္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးလုိက္ရသည္။

"တုိးတုိးသက္သာလုပ္ၾကစမ္းပါဟ၊လုပ္လုိက္မွျဖင့္ အလန္႔တၾကားခ်ည္းပဲ၊မင္းတုိ႔ေခတ္ကာလသားသမီးေတြနဲ႔ေတာ့ခက္ခ်က္"
"အာ၊ၾဆာဒင္ အိိမ္ထဲကုပ္ေနျပီး ဘာမွမသိတာပုိခက္တာဗ်။အခုထုိင္းစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ျပီတဲ့"
"ဟ၊ထုိင္းစစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာ အဆန္းလားကြာ၊စံခ်ိန္ခ်ဳိးျပီး ခဏခဏသိမ္းေနတဲ့ဥစၥာ"
"မတူဘူးၾဆာ၊ဒီတစ္ခါသိမ္းပံုက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတယ္၊သံုးရက္အတြင္းႏွစ္ခါသိမ္းတာဗ်"
"တစ္ရက္တည္းပဲ အၾကိမ္တစ္ဒါဇင္သိမ္းသိမ္း၊ထုိင္းစစ္တပ္ဟာ တုိ႔ဗမာစစ္တပ္လုိ တခါသိမ္းအႏွစ္အစိတ္ေတာ့မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္ ကြာ၊ၾကာလွသံုးလေပါ့"

"အဲဒါေတြေၾကာင့္ ၾဆာဒင့္တုိ႔ေခတ္ေဆြးအဘုိးၾကီးေတြခက္တာေပါ့။အခုအာဏာသိမ္းတဲ့ထုိင္းစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေျပာပံုက အမ်ဳိးသားေရး ေဇာင္းေပးမဲ့သေဘာပါေနတယ္ေနာ္"
"ေဇာင္းမကလုိ႔ေဖာင္းေဘာေပးေတာင္ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔အေနသာၾကီးပါကြာ၊ၾကံဳတုန္း ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲၾကီးကုိ ေအးေအးလူလူ ရွဳစား ေနၾကေပေရာ့"
တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးမွာ သခင္မာစတာဒင္ၾဆာ၏ ၾသဝါဒကုိ ႏွစ္လုိၾကဟန္မရွိေသာ္ျငား ကမၻာ့ဖလားအသံၾကားၾကေလသျဖင့္ ပူပန္ ေသာကမွန္သမွ် ပိန္းၾကာေရမတင္ေတာ့ေလဟန္ ႏွဳတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္၏။

(၂)
တစ္ခါတရံ"ၾဆာ့ထက္တပည့္လက္ေစာင္းထက္"ဟူေသာ ဆုိရုိးစကားသည္ မွန္ေလ့ရွိျပန္သည္တကား။ၾဆာဒင္တုိ႔ ေရာက္ရွိခုိလွဳံေနရာ ယုိးဒယားျပည္ၾကီးတြင္ အတုိက္အခံတုိ႔၏ေခါင္းမာမွဳေၾကာင့္ဟုဆုိကာ ယုိးဒယားစစ္တပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ပရာယြတ္ခ်န္အုိခ်ာမွ အာဏာ သိမ္းယူျပီး အတုိက္အခံေခါင္း ေဆာင္တုိ႔ကုိ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်သည္။၂၀၁၄ခုႏွစ္၊ေမလ(၂၂)ရက္ေန႔တြင္ ယာယီအာဏာသိမ္း၍ (၂၅)ရက္ ေန႔တြင္ အျပီးတုိင္သိမ္းသည္ဟုဆုိလ်က္ ေနဝင္မီးျငိမ္းမိန္႔ထုတ္ကာ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ေနအိမ္ကုိဝင္ေရာက္ရွာေဖြမွဳမ်ား၊ ပစၥည္းႏွင့္စာရြက္စာတမ္း အမ်ားအျပားကုိသိမ္းယူမွဳမ်ားျပဳသည့္အျပင္ အာဏာသိမ္းဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးကုိယ္တုိင္ ၾကားျဖတ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ ေၾကာင္းေၾကညာသည္။

ယုိးဒယားရုပ္သံလုိင္းမ်ားမွ စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ားဆက္တုိက္ထုတ္လႊင့္ေနျပီး ဂ်ာနယ္ႏွင့္သတင္းစာတုိက္မ်ားတြင္ လက္နက္အျပည့္အစံုႏွင့္ စစ္သားမ်ားေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ရွဳကာ စစ္တပ္မၾကိဳက္ေသာ ဝက္ဘ္ဆုိဒ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ေဖ့စ္ဘြတ္တုိ႔ကုိပင္ ေခတၱပိတ္လ်က္ စစ္တပ္မေကာင္း ေၾကာင္းသတင္းမ်ား မထုတ္လႊင့္ၾကရန္ မီဒီယာမ်ားကုိ တရားဝင္သတိေပးခဲ့ေလရာ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ေတြးရင္းေတြးရင္ေက်ာထဲက စိမ့္ေၾကာက္လာေလ၏။သုိ႔ေသာ္ ထူးခၽြန္ေသာေရွ႕ေဆာင္ဦးစီးပုဂၢိလ္တုိ႔မည္သည္ ရွစ္ေခါပဏီတပ္ၾကီးႏွင့္ရင္ဆုိင္ရလွ်င္ေသာ္မွေၾကာက္ ရြံ႕ဟန္မျပသင့္ေလသျဖင့္ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကုိ ၾဆာဒင္အားေပးႏွစ္သိမ့္စကားဆုိလုိက္ရေခ်သည္။

"သိပ္လည္းမပူၾကပါနဲ႔ကြာ၊တစ္စံုတစ္ရာအေရးအေၾကာင္းၾကံဳလာရင္ တုိ႔ဗမာသံရံုးလည္း ဘန္ေကာက္မွာ ရွိေနကမင့္ဟာ။ေခတ္ေျပာင္း ေနျပီဆုိေတာ့ ဗမာအလုပ္သမားေတြအေရးကုိ လ်စ္လ်ဴရွဳမထားတန္ေလာက္ပါဘူး"
တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကား ၾဆာဒင့္စကားအေပၚတစ္စံုတစ္ရာ၊စကားခြန္းတံု႔မျပန္ၾကေသာ္ျငား အေတြးပြားဖြယ္ရာ ေလးနက္ေသာအဓိပၸါယ္ ပါဝင္သည့္ ကိုယ္စီေခါင္းတညိတ္ညိတ္ဆတ္ၾကရင္း အသံတိတ္ဆႏၵျပလ်က္ရွိၾကေလရာ ဒင္းတုိ႔ဆုိလုိခ်င္ေသာ စကားမွာ "ေစာင့္ၾကည့္ အံုးေပါ့ဗ်ာ"သုိ႔မဟုတ္ "ေက်ာခ်တာေတာင္ဓားျပမွန္းမသိတဲ့ ၾဆာဒင္"ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ျဖစ္ႏုိင္ေခ်သည္တမံု႔။

(၃)
သင္းရုိ႕၏ထက္ျမက္လွေသာဥာဏ္ရည္ကား ၾဆာေကာင္းတပည့္မို႔ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။သင္းတုိ႔၏ ေခါင္းညိတ္ေဝဖန္ခန္႔မွန္းမွဳသည္ မွန္ကန္ ေၾကာင္းေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္မ်ားက သက္ေသ ျပလ်က္ရွိေလသည္။ထုိင္းစစ္တပ္အာဏာသိမ္းမွဳ၏ဂယက္သည္ ပါေတာင္ကမ္းေျခရွိ ဆြိဳင္ဘဂၤလာလမ္းအား စတင္ရုိက္ခတ္ခဲ့ေလရာ နစ္နာၾကရသူတုိ႔၏ တုန္႔ျပန္ပံုကုိ ယင္းကမ္းေျခတြင္ ျမန္မာလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ ထားသူ ဝင္းေက်ာ္ခုိင္၏ တယ္လီဖုန္း သတင္း စကားအရသိရွိရ၏။

"ဟလုုိၾဆာဒင္၊ ဆြိဳင္ဘဂၤလာက ယုိးဒယားအဝွာေတြေတာ့ ပါေတာင္ရဲစခန္းေရွ႕မွာ ဆႏၵျပကုန္ျပီဗ်ဳိ႕"
"ဘာတုန္းအဝွာဆုိတာ၊ အဝွာဆုိတာနားမရွင္းလွဘူးေမာင္"
"ဟာ ညံ့ခ်က္ၾဆာဒင္ရယ္။ ဆြိဳင္ဘဂၤလာက ယုိးဒယားမေတြဘာလုပ္သလဲဆုိတာေလာက္ေတာင္ မသိေလေရာ့သလား"
ဝင္းေက်ာ္ခိုင္၏ စကားအဆံုး၌အဆုိပါလမ္းတြင္ ၾဆာဒင္ကိုယ္တုိင္ ညဥ့္တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ကုန္ဆံုးေစခဲ့ဖူးေလသည္မုိ႔ဒံုးမေဝးလွေသာ ၾဆာ ဒင္သည္ ႏိုင္ငံတကာဧည့္သည္မဟာပုရိႆတုိ႔က်က္စားရာဆြိဳင္ဘဂၤလာရွိ အမၼပါလီ၏မ်ဳိးဆက္ေသြးတုိ႔ကုိ ဖ်တ္ကနဲေျပး၍ျမင္လုိက္၏။

"ေအာ္၊အဲဒီအဝွာေတြက၊ဘာအတြက္ ဆႏၵျပသတဲ့တုန္းေမာင္ရ"
"ကာဖ်ဴးေၾကာင့္ တဏွာနဲ႔ျမဴးခ်င္တဲ့ အျဖဴေကာင္ေတြ အျပင္မထြက္ရဲေလေတာ့ သူတုိ႔ စီးပြားေရးထိခိုက္သတဲ့ၾဆာဒင္"
ေစ်းကြက္္လိုအပ္ခ်က္ရွိပါလ်က္ ေရာင္းကုန္တုိ႔မထြက္ျခင္းသည္ စီးပြားေရးစံနစ္တြင္ျဖစ္ထုိက္ေသာအရာမဟုတ္ေခ်။အဆုိပါဆႏၵျပပြဲ သည္ထိေရာက္သည္ဟုဆုိႏိုင္၏။သံုးရက္အတြင္း ဖူးခက္ျမိဳ႕သည္ ကာဖ်ဴးမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ယိုးဒယားမယ္တုိ႔အတြက္ မူမဂၤလာသတင္းျဖစ္ပါ၏။သုိ႔ေသာ္ အာဏာသိမ္းထုိင္းစစ္တပ္၏ ႏုိင္ငံျခားအလုပ္သမားမ်ားအား စံနစ္တက်စိစစ္ေရးတည္းဟူေသာ စီမံခ်က္ေနာက္တြင္ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ဗမာ၊ကေမၻာဒီးယားႏွင့္ လာအုိအလုပ္သမားတုိ႔မွာ က်ီးလန္႔စာစားအထိတ္တလန္႔ျဖစ္ၾကရသည့္ တယ္လီဖုန္းသတင္းမ်ဳိးစံုကား ၾဆာဒင္ထံအဆက္မျပတ္ဝင္ေရာက္ လ်က္ ရွိ၏။

"ပါေတာင္က ဗီယက္နမ္ဆုိင္ေတြပိတ္ကုန္ျပီၾဆာဒင္"
"ပါနာဆြန္ဆုိက္မွာ ဗမာေတြကိုဝင္ဖမ္းျပီတဲ့ဗ်"
"ဘန္ေကာက္မွာ ခမင္(ကေမၻာဒီးယား)ေတြကုိေမာင္းထုတ္ေနျပီဗ်ဳိ႕"
ယင္းသတင္းစကားတုိ႔အနက္ ကေမၻာဒီးယားေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔၏ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္၊ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာၾကပံုမွာတမူထူး သည္ဟုဆုိႏိုင္သည္။ျပည္ပအလုပ္သမားတုိ႔ကုိဖမ္းဆီးသည့္သတင္းႏွင့္တျပိဳင္တည္းမွာပင္ ထုိ္င္းႏိုင္ငံအႏွံ႔ရွိ ကေမၻာဒီးယားအလုပ္သမား သိန္းခ်ီ၍ ယုိးဒယားေျမမွ ထြက္ခြာၾကပံုမွာ အမိန္႔နာခံေသာ စစ္သည္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္တူလွေခ်၏။ျပည္ေတာ္ျပန္ကေမၻာဒီးယားလုပ္သားတုိ႔ တညီတညႊတ္တည္းေျဖဆုိၾကသည္ကား "အေဖနဲ႔အေမ မိဘေတြက ျပန္ေခၚလုိ႔"ဟူသတည္း။အမိအဘဝတၱရားေက်ပြန္ၾကေပစြ။

"အင္း၊ဝီစီတစ္ခ်က္မွဳတ္လိုက္တာနဲ႔ စည္းဝါးကုိက္ထားသလို တျပိဳင္နက္ျပန္ၾကတာ ထူးေတာ့အထူူးသားကလား၊ႏို႔ေပသည့္ ထုိင္းနဲ႔ ကေမၻာဒီးယားက မၾကာမၾကာရန္ေစာင္ေနၾကလို႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပါပဲေလ"
အဆုိပါထူးျခားသတင္းအေပၚ ၾဆာဒင္၏ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္သံုးသပ္ခ်က္ကုိလည္း ကပၸလီ၊ေဖၾကည္ႏွင့့္ေလမင္းသားပါ သေဘာေတြ႔ၾကပံု မရ။ ေရွးနည္းႏွင္ႏွင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ပင္၊တုန္႔ျပန္ၾကျပန္ေခ်သည္။

(၄)
သည္တစ္ၾကိမ္တြင္လည္းတပည့္ေက်ာ္တုိ႔ မမွားျပန္ေၾကာင္း ျပည္ပသတင္းမီဒီယာမ်ားအပါအဝင္ ထုိင္းႏုိင္ငံတနံတလ်ားရွိ မဟာဗမာ ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔ထံမွ သတင္းမ်ားက အတည္ျပဳလ်က္ရွိေလသည္။‘‘ထိုင္းလက္ရိွအာဏာရိွတဲ့ သူက တရားမ၀င္ေနတဲ့သူ ေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္အေရးယူမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ဟုိေန႔ကလည္း ျမန္္မာသံုးဆယ္ အဖမ္းခံရတယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔ ေနထုိင္တဲ့ ေနရာေတြလည္း ဖ်က္ဆီးသြားတယ္လို႔ ထုိင္းသတင္းစာေတြက ေရးထားပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကလည္း ျမန္မာေတြ အဖမ္း ခံရေသး တယ္’’ ဟု ထုိုင္းႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားအဖဲြ႕ (MAT) ဒါ႐ုိက္တာ ဦးေက်ာ္ေသာင္းကဆုိသည္။နယ္စံုသလုိအသံ လည္းစံုလွေခ်၏။

"ဘန္ေကာက္မွာ စင္ထရယ္ေဝါနဲ႔ ပသူနန္းေစ်းထဲအထိ ဗမာေတြကိုဝင္ဖမ္းကုန္ျပီၾဆာဒင္ေရ"
"မဲေဆာက္မွာေတာ့ သိမ္းၾကံဳးဖမ္းတာ ရာခ်ီေနျပီ"
"ရေနာင္းကအလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကုိ အဖမ္းမခံလို႔ထုိင္းစစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတဲ့"
"ပတ္စပုိ႔ရွိရွိ မရွိရွိ၊ဝါ့ပါမစ္ရွိရွိ မရွိရွိ အကုန္ဖမ္းတာပါပဲဗ်ာ"
"ခ်င္းမုိင္မွာလည္း ထုိင္းစစ္တပ္ဖမ္းေနျပန္ျပီဗ်ဳိ႕"
ယိုးဒယားေျမေရာက္ ဗမာေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔အဖုိ႔၊ဖရုိဖရဲကေသာင္းကနင္းႏုိင္လွေသာ ေန႔ရက္မ်ားေပတကား။ဥာဏ္ၾကီးရွင္ ၾဆာဒင္လည္း အိမ္ေရွ႕ပူအိမ့္ေနာက္မခ်မ္းသာ၊ဗမာအေရးတတ္ကၽြမ္းနားလည္သူၾကီးဟန္ပန္ျဖင့္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္အၾကံျပဳရျပန္၏။

"ျမန္မာသံရံုးကုိ ဖုန္းဆက္ၾကပါလဟ"
"ဆက္သလားမေမးနဲ႔ၾဆာဒင္၊အၾကိမ္ေပါင္းရာခ်ီရွိေနျပီ၊ဖုန္းမကုိင္ၾကဘူးခင္ဗ်။ ပတ္စပုိ႔ေတြလုပ္တုန္းကေတာ့ကုိင္လုိက္တဲ့ဖုန္း၊တစ္ခ်က္ ေခၚတစ္ခ်က္ဝင္ပဲၾဆာဒင္"
"ကုိရင္တုိ႔ဆက္တဲ့ဖုန္းနံပတ္ေတြက ေဘာ့ပင္နဲ႔ေရးထားတာမုိ႔ထင္ပါရဲ့၊ေရာ့ ကြန္ျပဴတာစီထားတဲ့ ဖုန္းနံပတ္ေတြကိုဆက္ၾကပါအံုးလကြဲ႔"
"ကုိင္ျပီၾဆာဒင္ေရ ကုိင္ျပီ"
"ေအး၊ဒီလုိပဲျဖစ္ရမယ္ေလ။ဘာေတြဘယ္လိုကူညီမတဲ့တုန္း"
"သံရံုးကုိ လာခဲ့ပါတဲ့ခင္ဗ်"
"ဒါဆုိလည္းသြားလုိက္ၾကလကြယ္"
"ဟာ၊ၾဆာဒင္ရူးမ်ားေနေရာ့သလား၊က်ေနာ္တုိ႔က ထုိင္းစစ္တပ္ကုိ ေၾကာက္လုိ႔ ရာဘာေတာထဲဝင္ပုန္းေနၾကရတာ၊က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ျမိဳ႕က ဘန္ေကာက္နဲ႔ မုိင္ေလးငါးရာေဝးတဲ့ဥစၥာ"

ေစတနာသည္ရံခါ၌ေဝဒနာျဖစ္တတ္ကာ ၾဆာဒင္ပါအရူးစာရင္းအသြင္းခံရျပန္ေခ်သည္။ဤသုိ႔လွ်င္ မုိးသည္ကံဆုိးမႏွင့္ထပ္ခ်ပ္ မကြာ လုိက္ပါလ်က္၊ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာတုိ႔ကာလပ်က္ ေနခ်ိန္၊အခါသမယတြင္ ဗမာျပည္ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ၾကီးမွ ျပည္ပေရာက္ဗမာ အလုပ္ သမားတုိ႔ကုိ အကာအကြယ္ေပးေရးဥပေဒသည္ ပညာရွိအမတ္မင္းအေပါင္း၏တခဲနက္ကန္႔ကြက္မွဳေၾကာင့္ ပယ္ခ်ျခင္းခံရသည့္ သတင္း ဆုိး ထြက္ေပၚလာျပန္ေလရာ ႏူရာဝဲစြဲရံုမက ေျမြပူရာကင္းေမွာင့္သည္အျပင္ ေျမနိမ့္ရာမွာလွံစုိက္ျပန္ေလေတာ့သည္။

(၅)
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ လမုိက္ညတြင္ၾကယ္ေရာင္ျပက္သကဲ့သုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းေရာင္တစြန္းတစ္စမူေပၚထြက္လာခဲ့ပါ၏။ ဗမာ ျပည္မီဒီယာအခ်ဳိ႕တြင္ေဖာ္ျပေသာအစုိးရမင္းမ်ား၏ၾကိဳးပမ္းခ်က္တုိ႔ကား အသည္းအသန္ေဝဒနာႏွင့္ေသမည့္မသာဆုိလွ်င္ျဖင့္ ရက္လည္ ဆြမ္းေကၽြးမီွေလာက္ေပ၏။
"ဗမာ အလုပ္သမားေတြကို ဖမ္းမဖမ္း က်ေနာ္တုိ႔စံုစမ္းေနပါတယ္"
"ဖမ္းေနတာမွန္ရင္ အထက္ကုိတင္ျပျပီး တစ္ခုခုေတာ့လုပ္ေပးမွာပါ"
"ထုိင္းအစုိးရကုိလွမ္းေမးထားပါျပီ"

ဗမာေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတုိ႔၏ဘဝကား ကုိးခန္းပ်ဳိ႕ေခၚစတုဓမၼသာရပ်ဳိ႕မွ... အဖန္ဖန္လွ်င္၊ တသေႏၶေဓ၊ တေပလ်ဥ္းလ်ဥ္းတညႇဥ္း ဆုိးဆုိး၊ တညႇိဳးလ်လ်၊ တတလြမ္းလြမ္း၊ တသမ္းဟယ္ဟယ္၊ တတြယ္တာတာ၊ တဟာလႈိက္လႈိက္၊တ႐ႈိက္ငင္ငင္၊ တပင္ပန္းပန္း၊ တဝန္းလ်ားလ်ား ဟူေသာစာအဖြဲ႔ကုိ သတိရ စရာေကာင္းပါ၏။လူလည္စာရင္းဝင္ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ လက္မွဳိင္ခ်ေငးငိုင္ေနမိခ်ိန္မွာပင္ တိမ္တိုက္ၾကားမွေနမင္းသည္ထြန္းလင္းလာ ျပန္ေယာင္တစ္ကား။ရင္ခုန္လွဳိက္ေမာရေသာေန႔ရက္မ်ား၏တစ္ခုေသာနံနက္တြင္ တပည့္ ေက်ာ္အာရံုေခၚေဖၾကည္ထံမွဖုန္းဝင္လာခဲ့၏။

"စိတ္ေအးေပေတာ့ၾဆာဒင္၊ထုိင္းစစ္တပ္က ဗမာအလုပ္သမားေတြကုိ မဖမ္းေတာ့ဘူးတဲ့ခင္ဗ်"
"ေဟ၊ဟုတ္လား၊ထင္ေတာ့ထင္သားပဲ။တုိ႔အစုိးရက ကိုင္လုိက္ရင္ခ်က္ေကာင္းကုိ တစ္ခ်က္တည္းအပုိင္ကုိင္တာ"
"အာ၊ဘယ္ကလာ ၾဆာဒင့္အစုိးရလုပ္တာ ဟုတ္ရမတုုုုန္း။အခုကေမၻာဒီးယားေတြသိန္းခ်ီအိမ္ျပန္၊ဗီယက္နမ္နဲ႔လာအုိေတြဖ်ာလိပ္၊ ဗမာ ေတြဟုိေျပးဒီေျပးပုန္းေနၾကတာေၾကာင့္ ထုိင္းစက္ရံုအလုပ္ရံုေတြပိတ္ျပီး ထုိင္းစီးပြားေရးေဇာက္ထုိးမုိးေမွ်ာ္ျဖစ္ေတာ့မွာမုိ႔ ထုိင္းစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးေတြက ထုိ္င္းစစ္တပ္ကုိ အေရးဆုိလုိ႔ၾဆာဒင္ရ။ကမၻာ့အလုပ္သမားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အုိင္အယ္အုိကလည္း ထုိင္းေရာက္ေရြ႕ ေျပာင္းအလုပ္သမားအေရးကုိ ထိထိေရာက္ဝင္ျပီးကုိင္တြယ္မတဲ့"

စစ္ေရး၊ႏိုင္ငံေရး၊အမ်ဳိးသားအျမင္မ်ဳိးစံုပူးတြဲသံုးသပ္ဆင္ျခင္ႏိုင္ေသာ ေဖၾကည္ကား နန္းရင္းဝန္ရာထူးႏွင့္ပင္ထုိက္တန္လွေခ်သည္။ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ "ေဟ"ဟူေသာအာေမဋိတ္မွ်ပင္ မျပဳႏုိင္လဒမွဳိင္သာမွဳိင္မိေတာ့သည္။ယင္းအခ်ိန္တြင္ ထူးေထြသည့္အံ့ရာေသာ္ဝ္၊ ထန္းသီး ေၾကြခိုက္က်ီးနင္းခိုက္၊ထုိးကြင္းထခ်ိန္သည္ သူခုိးေျပးခ်ိန္ႏွင့္ကားတုိက္ဆုိင္လွေခ်၏။ထုိင္းစစ္အစုိးရက ဓမဖမ္းေတာ့ပါ"ဟု ကတိျပဳခ်ိန္ ႏွင့့္မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ဗမာသံအမတ္ၾကီးသည္ ထုိင္းအစုိးရအာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆံုေသာသတင္းထြက္လာျပန္ေလ၏။

"ထုိင္းအစုိးရက က်ေနာ့္ကုိ ေသခ်ာရွင္းျပလိုက္ပါျပီ။ဗမာေတြကိုမဖမ္းေတာ့ပါဘူးတဲ့"
"ဖမ္းတာက မူးယစ္ေဆးနဲ႔လက္နက္ေမွာင္ခုိေတြပါ"
"နယ္စပ္မွာလဲမဖမ္းပါဘူး၊ေအတီအမ္ေငြထုတ္စက္က ေငြလိမ္ထုတ္တဲ့သူႏွစ္ေယာက္ကုိဖမ္းတာပါ"
"ဖမ္းထားတဲ့သူေတြအကုန္ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ပါျပီ"
ေရွ႕ေနာက္မညီေသာ ကေမာက္ကမေျဖရွင္းခ်က္ေၾကာင့္အလဲလဲအျပိဳျပိဳဝရုန္းသုဥ္းကားေျပးလႊားမိသူမ်ားပင္ ရာဇဝတ္မွဳတရားခံျဖစ္ ရေခ်အံုးေတာ့မည္။ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ ဘန္ေကာက္ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ဗမာသံရံုးမွ "လာပါလာပါမၾကည္ရဲ့၊တကယ္ေစာင့္မဲ့အခ်ိန္"ဟူေသာ ေအာ္သံေခၚသံေတြၾကားလာရျပန္၏။တုိက္ဆုိင္လြန္းေသာအျဖစ္ကုိပင္ၾဆာဒင္အျပစ္တင္လုိက္ခ်င္ေတာ့သည္။

(၆)
အေတာဘယ္လုိေတာေတာ၊ အဆန္းဘယ္လုိေျပာေျပာ၊ ၾဆာဒင္ယံုေအာင္၊ယုန္ေကာင္ငံု၍ ယုန္ရုပ္ေရးျပသည့္တုိင္၊ ၾဆာဒင္မယံုရဲပါေလ
ေတာ့။ထုိင္း စစ္တပ္မွ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားအား လံုးဝမဖမ္းေတာ့ပါဆုိသည့္တုိင္ ထုိင္းေရာက္ဗမာတုိ႔၏ေသာက ကင္းေဝးေနႏိုင္ေရး ကား ဟုိးေဝးေဝးကႏွင္းေပတကား။ဆင္နင္းရံုျဖင့္ဆန္ေကာပုိမျပားႏိုင္ေတာ့ျပီမို႔ အရည္ထူထူႏွင့့္ရင္ခုန္ေနရျခင္းပင္လွ်င္ ဘဝအဓိပၸါယ္ေပ တကား ဟူေသာ စိတ္မ်ဳိးထားတတ္ရန္၊ဖူးခက္ေရာက္ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔ကုိ ၾဆာဒင္သြန္သင္ရေပဦးေတာ့မည္။

မုိးလြန္မွထြန္ခ် သည့္တုိင္ ခဏတျဖဳတ္လွည့္ၾကည့္ေဖာ္ရေလသျဖင့္အစုိးရမင္းမ်ား၏မဟာဂရုဏာေတာ္ကုိ ၾဆာဒင္ေလးနက္စြာအသိအမွတ္ျပဳ ေက်းဇူးစကား ဆုိပါ၏။ထုိမွ်မက ဖူးခက္တြင္စခန္းသြင္းေလ့က်င့့္ရန္ေရာက္ရွိေနၾကကုန္ေသာ ျမန္မာမယ္စၾကာဝဠာ ေလာင္းလ်ာ ကေလးမ်ား ခလုပ္ မထိဆူးမျငိရန္လည္း ေမတၱာေရွ႕ထား၊စိေႏၱရွင္ထံေတာ္ပါးတြင္ ဆုေတာင္းလ်က္ရွိပါ၏။
ထုိ႔ျပင္တဝဖူးခက္ေရာက္ဗမာတုိ႔ အေရးၾကံဳေလတုိင္း၊စိတ္အားတက္ၾကြေနၾကေစရန္ႏွင့္ဇာတိမာန္ထက္သန္ေစေရးတုိ႔အတြက္ ဗမာ ေရြ႕ေျပာင္းလုပ္သားခြန္အားျဖည့္စစ္ခ်ီေတးတစ္ပုဒ္ကုိလည္း သံျပိဳင္သီဆုိတတ္ေစရန္ ၾဆာဒင္ လံုးပန္းရေခ်ဦးေတာ့မည္။

"တူယွဥ္ကာေလ တကယ္ပဲအစြမ္းျပခ်င္တယ္။ျမန္မာ့သတၱိကမၻာကသိေအာင္ ငါတုိ႔တုိ္က္ခိုက္မယ္၊ႏိုင္ငံေတာ္အက်ဳိးရွိဖြယ္တာဝန္ေက် ပြန္တယ္။ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ တုိက္ပြဲခ်ီတက္တုိက္ခုိက္မယ္။မုိးေတြကလည္းမစဲပဲရြာသြန္းတယ္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္အုိင္ေရေတြျပည့္လုိ႔ ငါတုိ႔တုိက္ရတယ္ ။ ဘယ္မွာလဲအိပ္ရတယ္ ငါတုိ႔ရွိလိမ့္မယ္။ အျမဲတမ္းခ်ီတက္လုိ႔သာတုိက္ခုိက္ေနရတယ္။ရန္သူဟာေလ အရွဳံံးၾကီး ရွဳံးရတယ္။ ျမန္မာရဲ့ သတၱိကုိဘယ္မွာယွဥ္ႏိုင္မယ္။ ဘယ္မွာ ေၾကာက္စိတ္ရွိလိမ့္၊ ငါတုိ႔ေရြ႕ေျပာင္းလုပ္သားရယ္"

(သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ  စုိးေသာ္တာ)

၂၅။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္။ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္။ မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္(၂) အခန္း(၄၀)။

စစ္တပ္ဋီကာ
၂၀၁၄ခုႏွစ္၊ဇြန္လ(၁၅)ရက္
ထုိေန႔ကဖူးခက္မွာ နံနက္ေစာေစာကတည္းကပင္ မုိးသည္းစြာရြာသည္။   ဟုိတယ္မန္ေနဂ်ာေက်ာ္ေက်ာ္ခိုင္ ေခၚဂ်ဳိးႏွင့္ ကုိသက္ခိုင္ပါ က်ေနာ့္အိမ္သုိ႔ေရာက္ေနၾက၏။ဂ်ဳိးကား ကုိသက္ခိုင္၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အရ သီးစံုပဲကုလားဟင္းခ်က္ရန္ ေရခဲေသတၱာတြင္းမွ အသီး အရြက္မ်ဳိးစံုကုိ ထုတ္ကာ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ အလုပ္ရွဳပ္ေန၏။ဂ်ဳိးအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ကုိသက္ခုိင္၏လက္စြမ္းျပ  လက္ရာ ၾကက္သား ႏွင့္ခ်ဥ္ေစာ္ခါးသီး ဟင္းလ်ာကား ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ ႀကိဳတင္ေရာက္ရွိကာ ပဲကုလားဟင္းကုိေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိ၏။

ဇာတိေျမႏွင့္ေဝးကြာေနရေသာ ကာလမ်ားကားေသြ႔ေျခာက္ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေသာ ဘဝရက္စြဲမ်ားျဖစ္ေလသျဖင့္ စိတ္ထြက္ေပါက္အေန ျဖင့္ အာသီသရွိရာ ဟင္းမ်ဳိးစံုကုိလက္တည့္စမ္းခ်က္ျပဳပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။တစိမ့္စိမ့္ေစြေနေသာမုိးေၾကာင့္ က်ေနာ္ခပ္ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ ႏွင့္ စာအုပ္စင္ေရွ႕မွာေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္လုပ္ေနေသာကုိသက္ခိုင္ကုိ လွမ္း၍ေနာက္လိုက္မိသည္။

"ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖူးခက္ကုိေရာက္ေနရတာ ဟန္က်ၿပီထင္တယ္။ဗမာမယ္စၾကာဝဠာေလာင္းေတြ ဖူးခက္မွာလာၿပီး စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ၾကမယ္ဆုိပဲ ကုိသက္ခိုင္"
က်ေနာ့္စကားအဆံုးတြင္ သူက မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးရင္း ခြန္းတုန္႔ျပန္သည္။
"ေအးေပါ့ဗ်ာ။မယ္စၾကာဝဠာေလာင္းေတြအတြက္ေတာ့ စပြန္ဆာေကာင္းေကာင္းရွိၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။က်ေနာ္ၾကားမိသေလာက္ ဘရာဇီး မွာ က်င္းပေနတဲ့ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲအတြက္  ဖိတ္ေခၚထားတဲ့ျမန္မာျခင္းလံုးအဖြဲ႔အတြက္ေတာ့ ေငြကုန္ခံမဲ့သူ မရွိေသးဘူးၾကား မိတယ္။ဗမာရုပ္ေသးအဖြဲ႔ကမၻာလွည့္ႏုိင္ဖုိ႔လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲတဲ့။မဂၤလာဦးပ်ားရည္ဆမ္းခရီးကုိ လကမၻာအထိသြားႏိုင္တဲ့ သူေဌးေတြေနတဲ့တုိင္းျပည္တဲ့ဗ်ာ။ေနဦး၊ ခင္ဗ်ား မယ္စၾကာဝဠာ ကိစၥအသာထား၊ခင္ဗ်ားဆုိင္နားက ဝထစ္အပုိင္မွာ ေဆာက္လက္စ တုိက္ၿပိဳက်လို႔ မြန္ဗမာမေလး သံုးေယာက္အုတ္နံရံ ပိၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးေသတာ ၾကားလုိက္ေသးလား"
"ေအးဗ်ာ။ မေန႔က ဆုိင္ကုိလာတဲ့ မြန္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေျပာလုိ႔သိလုိက္ရတယ္။အျဖစ္ဆုိးလိုက္တာဗ်ာ။ကေလးမေလးေတြက အသက္(၁၇)ႏွစ္ကေန (၂၀)ဝန္းက်င္ပဲရွိၾကေသးတာ။အမွန္က နံရံပိတာ မိန္းကေလးခ်ည္းေျခာက္ေယာက္တဲ့။သံုးေယာက္ေသတယ္ ဆုိပါေတာ့၊ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းပါပဲ"

"ခင္ဗ်ားမသိတာရွိေသးတယ္။အဲဒီမြန္ဗမာမေလးေတြမွာ တစ္ေယာက္မွ ပတ္စပုိ႔၊ဝါ့ပါမစ္မရွိၾကဘူးတဲ့ဗ်ာ။သူတုိ႔ဖူးခက္ကုိေရာက္တာ လပုိင္းပဲရွိေသးတယ္တဲ့ဗ်။ထုိင္းႏိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္တာေၾကာင့္ ပတ္စပုိ႔လုပ္ဖုိ႔လည္းအခြင့္မသာဘူး။ရင္နာစရာေကာင္းတာက အဲဒီ ကေလးမေလးေတြရဲ့မိဘေတြလည္း အနီးနားမွာရွိေနၾကေပမဲ့ ပတ္စပုိ႔၊ဝါ့ပါမစ္မရွိၾကတာေၾကာင့္ ကုိယ့္သမီးအေလာင္းနားေတာင္ ကုိယ္ မသီရဲတဲ့အျဖစ္။အလုပ္ရွင္ကေတာ့ အမွဳမဖြင့္ဖုိ႔၊အေလာင္းေတြကုိေျမက်တဲ့အထိ တာဝန္ယူေၾကာင္း ေျပာသတဲ့ဗ်ာ။တုိက္တုိက္ ဆုိင္ဆုိင္ ဗ်ာ။ဒီကေန႔လႊတ္ေတာ္မွာတင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားေရာက္အလုပ္သမားေတြကုိ ကာကြယ္ေပးဖုိ႔ အထူးဥပေဒျပ ႒ာန္းေရးအဆုိဟာ လႊတ္ေတာ္ မွာ ရွဳံးနိမ့္ခဲ့သတဲ့။တကယ့္ကုိ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ပါပဲဗ်ာ။ထုိင္းနဲ႔မေလးရွားေရာက္ ဗမာအလုပ္သမားေတြ ကေတာ့ အဲဒီ အဆုိရွဳံးနိမ့္ တဲ့အတြက္ ဆႏၵျပရွဳံ႕ခ်ပြဲေတြလုပ္ၾကအံုးမတဲ့"

ဖူးခက္မွာေနသည္မုိ႔ မြန္ဗမာအလုပ္သမားတုိ႔၏ရင္နာစရာအျဖစ္တုိ႔ကုိ ႀကံဳဖူးၾကားဖူးေပါင္းမ်ားလွသျဖင့္ ထုိအေၾကာင္းတုိ႔ကုိဆက္၍ မစဥ္းစားခ်င္ေသာ က်ေနာ္သည္ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းရန္အားထုတ္မိျပန္သည္။
"ကုိသက္ခိုင္၊အခုထုိင္းမွာ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းထားတာ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာထူးေသးတုန္းဗ်။ အနီေတြ၊အဝါေတြအသံတိတ္ေန တယ္ထင္မိတယ္"
"အင္း၊စစ္တပ္ထံုးစံေပါ့ဗ်ာ။အရပ္သားအစုိးရလက္ထက္က အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ေတြရံုးထုိင္ခဲ့တဲ့ ဝန္ႀကီးဌာနရံုးေတြမွာ မထုိင္ေတာ့ပဲ စစ္ရံုးခ်ဳပ္ မွာပဲထုိင္ၿပီး တတုိင္းျပည္လံုးကုိအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ စုိင္းျပင္းေနၾကေလရဲ့။ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ အာဏာသိမ္းတာကို ကန္႔ကြက္တဲ့ဆႏၵျပသမားေတြ ၾကားမွာ လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္တဲ့ သေကၤတေတြ ေခတ္စားေနတယ္။ အဲဒီသေကၤတက"The Hunger Games"႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားထဲကပံုစံမ်ိဳး အတုခိုးၿပီး စစ္အာဏာသိမ္းမႈကို အမူအရာနဲ႔အသံတိတ္အေလးျပဳ ဆႏၵျပတာတဲ့ဗ်။ တကယ္တမ္း ၀တၳဳထဲက အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္တဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိ္ု ေက်းဇူးတင္မႈ၊ ေလးစားမႈနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အဓိပၸာယ္သံုးမ်ဳိးကို ကိုယ္စားျပဳ တာပါ။ခင္ဗ်ားအိမ္အျပင္ထြက္ရင္ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ လက္သံုးေခ်ာင္း မေထာင္မိေစနဲ႔။ဖမ္းမယ္လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္လုိက္ၿပီ။

ထုိင္းစစ္တပ္ဟာ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေနတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။စစ္သားဆုိတာ ဘာမဆုိလုပ္တတ္တယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆအမွားႀကီးကုိ ဗမာစစ္တပ္ဆီက ေနမ်ား အတုခုိးေလေရာ့ သလား မဆုိႏိုင္ဘူးဗ်ာ"
"ဒီအတုိင္းဆုိ ထုိင္းစစ္တပ္က အခ်ိန္အၾကာႀကီး အာဏာသိမ္းထားမဲ့သေဘာလား"
"ဟုတ္တယ္ဗ်။အနည္းဆံုး လာမဲ့၂၀၁၅ခုႏွစ္ေမလအထိ သက္တမ္းရွိေနမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။တကယ္ေတာ့ဗ်ာ၊စစ္တပ္ဆုိတာ မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းဗ်။စစ္တပ္နဲ႔႔ဆက္ဆံရတာ လူမုိက္အိမ္မွာဖဲရုိက္ရတာနဲ႔တူတယ္"
"ခင္ဗ်ားေျပာလုိက္ရင္ အဆန္းခ်ည္းပဲ၊က်ေနာ္က ခပ္ၿပိန္းၿပိန္းမုိ႔လူၿပိန္းနားလည္ေအာင္ရွင္းပါအံုးဆရာရယ္"

"က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေလးတစ္ခုဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္က ၾကက္ဝုိင္းဆုိပါလုိက္၊ဖဲဝုိင္းဆုိဝင္ကစားလုိက္ အတတ္ေကာင္းေတြသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ဖဲကလည္းရုိက္တတ္ကာစဆုိေတာ့ ဖဲဝိုင္းလုိက္ရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။ခ်ာတိတ္အရြယ္ဆုိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အသုဘအိမ္ေတြမွာခုနစ္ရက္ခုနစ္လီဒုိင္ခံတဲ့ဖဲဝိုင္းေတြဆီလည္း အေဖ့ရန္ေၾကာက္ၿပီးသြားလုိ႔မျဖစ္ျပန္တာေၾကာင့္ တုိးတုိး တိတ္တိတ္က်ိတ္ဝိုင္းေတြလိုက္ရွာရတာေပါ့။ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လမ္းရဲ့အဆံုး ဓနိေတာနားက ကုိေအာင္စုိးတုိ႔အိမ္မွာ က်ိတ္ဝုိင္းလုပ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ေအာင္စုိးရဲ့အေမႀကီးက ပဲျပဳပ္ေရာင္းတယ္။သူ႔အကုိအႀကီးဆံုးက ဦးတင္ဦးတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာဗ်။ဆရာဦးတင္ဦးက အင္းယားကန္မွာေရသြားကူးရင္း ေရနစ္လုိ႔ေသသြားတာ။ေအာင္စုိးကေတာ့ သူ႔အကုိ

ဆရာဦးတင္ဦး နဲ႔ အတန္းပညာေရာအက်င့္စာရိတၱပါ ညံ့တဲ့ေကာင္။ထားပါေတာ့ဗ်ာ။အဲဒီဝုိင္းကုိ က်ေနာ္နဲ႔ရြယ္တူဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ လည္းပါသြားေလရဲ့။သိပ္အၾကာႀကီးေတာင္ မကစားလုိက္ရပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္အေဖာ္ေတြပါသမွ် တက္တက္စင္ေအာင္ေျပာင္ တာပါပဲ။ ေျပာင္မွာေပါ့ဗ်ာ။က်ိတ္ဝိုင္းဒုိင္ခံတဲ့ေအာင္စုိးက ဖဲလိမ္ရုိက္ၿပီး အခ်ဥ္ေဖာက္ေနတာကုိး။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူလိမ္ရုိက္ေနေပမဲ့ က်ေနာ့္ဖဲက စြတ္ေကာင္းၿပီး တစ္ဝုိင္းလံုးရွိသမွ်ပုိက္ဆံေတြ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ပံုေနတယ္။ဒါကိုေအာင္စုိးက မင္းအႏိုင္နဲ႔ပုိင္းလုိ႔မရဘူး။ မင္းနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆက္ရုိက္ရမယ္ဆိုၿပီး အၾကပ္ကုိင္ျပန္ေရာဗ်။ ဒီေကာင္က က်ေနာ္တုိ႔ထက္ေလးငါးႏွစ္ပုိႀကီးေနေတာ့ ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ ပဲဆက္ကစားရတာေပါ့။တစ္ခါတစ္ခါကံသမားကုိ ဥာဏ္သမားက မယွဥ္ႏိုင္ဘူးဆုိတာအမွန္ပဲဗ်။ ေအာင္စုိးလိမ္ ေနရင္းတန္း လန္းက က်ေနာ့္ဖဲဟာ

ဆက္ေကာင္းေနတာမုိ႔ ေအာင္စုိးရဲ့လိမ္နည္းလည္းကုန္၊ရွိသမွ်ေငြလည္းကုန္ပါေလေရာ။အမွန္က က်ေနာ္ဟာ ဖဲရုိက္ရ ၿပီးေရာဆုိၿပီးဖဲကိုသာမဲေနတာ က်ေနာ့္အေဖာ္ေတြတစ္ေယာက္မက်န္အိမ္ျပန္ၾကတာမုိ႔ ေအာင္စုိးနဲ႔က်ေနာ္ႏွစ္ ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာဗ်။ ဒီမွာတင္ ေအာင္စုိးဟာ လူမုိက္ဇာတိျပေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။သူ႔ခါးၾကားထဲက အသြားေျခာက္လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ဓားေျမာင္တစ္ ေခ်ာင္းကုိထုတ္၊က်ေနာ့္ရင္ဝကုိေတ့ၿပီး က်ေနာ့္မွာရွိသမွ် ေငြကုိ ဇြတ္လုယူေတာ့တာပါပဲ။က်ေနာ္က ဆယ့္ငါးႏွစ္သား ေလာက္ဆုိေတာ့ လူမုိက္ေအာင္စုိးကို ဘယ္မွာလာ ယွဥ္ႏိုင္ပါ့မတုန္းဗ်ာ။ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ျပန္လာရတာေပါ့။က်ိတ္ဝုိင္းမွာဖဲလိမ္ခံရတာ ဘယ္သူ႔ သြားတုိင္မတုန္းဗ်ာ။ အေဖ့ တုိင္ဖုိ႔ေနေနသာသာ သူသိမွာေတာင္စုိးရေသး။အလုခံရတဲ့ပုိက္ဆံက ဟုိေခတ္က ေလးငါး ဆယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္စုိးလည္း သက္ဆုိးမရွည္ရွာပါဘူး။အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္အရြယ္ ဖဲဝို္င္းမွာဓားထိုးခံရၿပီး ေသတာပါပဲ"

"ခင္ဗ်ားအျဖစ္ကလည္း ပုိက္ဆံအလုခံရတာေတာင္ က်ယ္က်ယ္မငုိဝံ့တဲ့အျဖစ္ပါလားဗ်ာ။ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာက အခုထုိင္း မွာ စစ္တပ္အာဏာ သိမ္းတဲ့ကိစၥနဲ႔ ဘယ္လုိပတ္သက္သတုန္းဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ က်ားကုိက္ပါတယ္ဆုိေနမွ အေပါက္ကေလးနဲ႔လား ေမးေနသလုိပဲ။အရင္ဆံုး က်ေနာ္တုိ႔ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးကုိၾကည့္ေလ။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ကတည္းက တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲမေရာက္ေအာင္ဆုိၿပီး အာဏာသိမ္းလုိက္တာ တစ္တုိင္းျပည္လံုးဆင္းရဲမြဲေတၿပီး ဖဲဝို္င္းမွာ ဓားေထာက္အလုခံရတာထက္ေတာင္ ဆုိးကုန္ပါေရာလား။စစ္တပ္ရဲ့သေဘာဟာ ႏိုင္ဖုိ႔အဓိကဗ်။မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္တတ္တာ စစ္တပ္၊ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ထင္ရာစုိင္းႏုိင္ေအာင္ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဆုိတာႀကီးကုိိ ေထာင္တယ္။

တပါတီအာဏာ ရွင္စံနစ္နဲ႔ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္နည္းစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ဘာတဲ့ အဲဒီေခတ္က ဝန္ႀကီးတစ္ပါးဟာ အညာဘက္ ေရာက္တုန္း ထန္းလ်က္ ခဲျဖဴျဖဴေလးေတြကုိလည္းေတြ႕ေရာ တယ္မ်ဳိးေကာင္းပါလား။ ေနာင္ႏွစ္အတြက္ မ်ဳိးခ်န္ထားလုိက္ၾကဆုိၿပီး လမ္းညြန္မိန္႔ၾကားသတဲ့။ ဒီတုိင္းျပည္မွမမြဲရင္ ဘယ္တုိင္းျပည္မြဲမတုန္းဗ်ာ။နဖူးကေခၽြး ေျခမက်ေအာင္ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားရတဲ့ ေငြေတြကုိ တရားမဝင္ေငြစကၠဴ ဆုိၿပီး ေၾကညာတယ္။အဲဒါ ျပည္သူလူထုပုိက္ဆံကုိ ဓားေထာက္ လုတာေပါ့။ေသနတ္ျပ လုတာေပါ့ဗ်ာ။လူထုက မေက်နပ္လုိ႔ ဆူမယ္ႀကံေတာ့ ေသနတ္ဆုိတာ မုိးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး။ တည့္တည့္ပစ္တယ္လုပ္ျပန္ေရာ။၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာ  တျပည္လံုးအံုးၾကြ လာျပန္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္ ဝပ္ပိျပားမွဳတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ဆုိၿပီး ဒုိင္းဝန္ထက္ကဲတဲ့ ေမာင္ပုလဲေတြတက္လာျပန္တယ္။ စစ္သား ဆုိတာဘာမဆုိလုပ္တတ္တယ္ ဆုိၿပီးထင္တုိင္းႀကဲလုိက္ၾကတာ ေျမေပၚ ေျမေအာက္၊ေရေပၚေရေအာက္ သယံဇာတေတြ တက္တက္ စင္ေအာင္ေျပာင္တဲ့အျပင္ ဗမာလူထုရဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြကုိပါ ညံ့ဖ်င္း ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ပစ္ၾကျပန္ေရာ။ အမယ္ေရႊကုိယ္ေတာ္ ေတြက ၿငိပ္ပိကေန ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳေရးေကာင္စီဆုိၿပီး လူမေျပာင္းပဲ ဆုိင္းဘုတ္ေျပာင္းၾကျပန္တယ္။ ကုိသာဆုိးပါပဲ။

တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ ျမန္ျပည္တခြင္တဲ့။ ေဆာက္လုိက္တဲ့ လမ္းတံတားေတြ၊အေဆာက္အဦေတြ၊ ခ်လိုက္တဲ့စီမံကိန္း ဘာတစ္ခုမွ အရာမထင္ဘူး။ ဘယ္အရာထင္မလဲဗ်ာ။ စစ္တပ္ဆုိတာ တုိင္းျပည္ကာကြယ္ေရးတာဝန္ကုိသာ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ထမ္းေဆာင္ေနရမွာ၊ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးထူေထာင္ ေရးဆုိတာ တကယ္တမ္း တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ ပညာရွင္ေတြက ဦးေဆာင္ရမွာ။ျဖစ္ပံုမ်ား မီးရထားလက္မွတ္ တန္းစီတဲ့ေနရာေတာင္ စစ္တပ္ၾသဇာမကင္းခဲ့ဘူး။အဆုိးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ တုိင္းျပည္တုိးတက္ႀကီးပြားေအာင္ လုပ္ေနပါတယ္၊ျပည္ေထာင္စုႀကီးမျပဳိကြဲေရး၊အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္တန္႔ခိုင္ျမဲေရး ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြတပ္ၿပီး ခါးေတာင္းက်ဳိက္ တစ္ျခားဖင္တစ္ျခား ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားခ်ည္း နင္းကန္ရွာခဲ့ၾကပါပဲ။အမယ္၊အတုိက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ႏွိပ္ကြပ္ဖုိ႔ က်ေတာ့ ေမာင္နဲ႔ႏွမ သားနဲ႔အမိမၾကားဝံ့ မနာသာ ဆဲဆုိသံေတြကုိ ျမန္မာ့အသံနဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြကေန ထုတ္လႊင့္တတ္သဗ်ာ"

ကုိသက္ခိုင္ကား ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ဳိသိပ္ထားသည္မသိေလေသာ ေအာင့္လံုးမ်ားဆက္တုိက္ေပါက္ကြဲေနေလရာ က်ေနာ္က သူစိတ္ေျပလုိ ေျပျငားေလေျပထုိးလုိက္ရျပန္သည္။သုိ႔ေသာ္ သူသည္တစ္စံုတစ္ခုကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေလဟန္ဆက္လက္ေပါက္ကြဲေနျပန္၏။ ကိစၥ ရပ္တစ္ခုေခါင္းစဥ္တစ္ခုေပၚတြင္ သူအာရံုက်ၿပီဆုိလွ်င္ စကားအမွ်င္မျပတ္တတ္ျခင္းသည္ပင္ ကိုသက္ခုိင္၏စရုိက္ျဖစ္ေလသည္။
"အခုေတာ့ေခတ္ေျပာင္းေနၿပီ မဟုတ္လားဗ်ာ။ျပည္သူက ေရြးေကာက္တဲ့သမၼတနဲ႔လႊတ္ေတာ္အဆင့္ဆင့္နဲ႔လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီမဟုတ္ လား"
"ေတာ္ပါေတာ့ကုိယ့္ဆရာရယ္။အဲဒီသမၼတနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ဟာ ဘယ္ကလာသလဲ။တကယ္ေတာ့ႀကံ့ခိုင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆုိတာ စစ္တပ္က အခိုင္ အမာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးထားတဲ့အဖြဲ႔၊အမတ္အမ်ားစုကလည္း စစ္တပ္ကေနအသြင္ေျပာင္းလာၾကတာ။တုိတုိေျပာရရင္ ဗမာ ျပည္တစ္ျပည္လံုးမွာ စစ္တပ္ဟာထင္တုိင္းႀကဲေနႏိုင္တုန္းပါပဲ။လက္ရွိအေျခခံဥပေဒဟာ ျပည္သူလူထုသိန္းခ်ီေသရတဲ့ နာဂစ္ကာလမွာ ဇြတ္အတင္းအဓမၼျပ႒ာန္းခဲ့တာမုိ႔ နဂုိကတည္းက အတိတ္နိမိတ္မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။

က်ေနာ္ဟာ သေဘာထားတင္းမာသူအဆုိးျမင္ တတ္သူ စာရင္းမွာမပါပါဘူး။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ တုိ႔တုိင္းျပည္မၾကာခင္တစ္ေန႔ ေကာင္းစားလာေတာ့မွာလုိ႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့သူပါ။ ဒီရက္ပုိင္း ေတာ့ ဗမာျပည္ေရွ႕ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္အေတြးအျမင္နဲ႔ခံယူခ်က္ဟာ အျဖဴဘက္ကေန အမဲဘက္ကုိ လံုးလံုးေျပာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ ၅၉(စ)ကုိမျပင္ဖုိ႔ေသခ်ာသြားၿပီ။ဒီမုိကေရစီဆုိတာကုိ လူထုက စာလံုးေပါင္းေတာင္မွန္ေအာင္မေပါင္းတတ္ေသးခင္လႊတ္ေတာ္မွာ ပီအာ စံနစ္က်င့္သံုးဖုိ႔မဲခြဲတာအႏိုင္ရျပန္သတဲ့။တုိင္းတစ္ပါးမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ အသက္ကုိဖက္နဲ႔ထုတ္ၿပီး ရင္တမမတေၾကာင့္က်က် ေနရတဲ့ အလုပ္သမားေတြကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မဲ့ ဥပေဒျပဳေရးအဆုိကုိ လႊတ္ေတာ္က ပယ္ခ်သတဲ့။အုတ္နံရံပိၿပီး မရွဳမလွ ေသခဲ့ၾကေပမဲ့ အသံထြက္ မငိုရဲ၊နစ္နာေၾကးေလ်ာ္ေၾကးတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမရတဲ့ကေလးမေလးေတြရဲ့ အျဖစ္ဆုိးမ်ဳိးေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ၿပီးၾကားေနျမင္ေနၾကရအံုးမွာပါပဲ။

 ေနာက္ဆံုးေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္းဗ်ာ။ တာေမြနတ္ေခ်ာင္းရပ္ကြက္ မဟာသႏၱိသုခ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းကုိ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္၊ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ဝင္စီးၿပီး ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတြေကာလူေတြပါ စြတ္ဖမ္း၊လူဝတ္လဲ အင္းစိန္ေထာင္ပုိ႔ၾကျပန္သတဲ့။ ဒီကိစၥရပ္ အားလံုးရဲ့ အဓိကလက္သည္ဟာ ဗမာျပည္မွာေခတ္စားေနဆဲျဖစ္တဲ့ စစ္ဝါဒစံနစ္ဆုိးႀကီး ပါပဲ။ဗမာျပည္ေရွ႕ေရးကုိေတာ့ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ့္ကုိ ရင္ေလးသြားၿပီ။အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အျမစ္တြယ္လာခဲ့တဲ့ ဒီစံနစ္ဆုိးႀကီးကုိ ေလးငါးႏွစ္အတြင္း ျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ေတြးမိခဲ့တာ က်ေနာ့္ည့ံခ်က္ပါပဲ။ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တုိင္းေဝးခဲ့ၿပီဆုိပါေတာ့"
"ကဲပါကုိသက္ခိုင္ရယ္။ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့စစ္တပ္ဘက္လွည့္ပါအံုးဗ်ာ"

"ေအာ္ ခက္ပါဘိေတာ့ ကုိမင္းဒင္ရယ္၊ အရိပ္ျပတာေတာင္ အေကာင္မထင္ပါကလား။အခုထိုင္းစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ဖြဲ႔စည္း လုိက္တဲ့ အဖြဲ႔နာမည္ေလးဘာေလး ေလ့လာပါအံုးေတာ့လား။ႏိုင္ငံေတာ္ျငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးႏွင့္ေအးခ်မ္းသာယာေရးေကာင္စီ(National Council for Peace and Order)တဲ့ခင္ဗ်"
"အမယ္၊နာမည္ကေတာ့ ဟုတ္ေနပါၿပီ။လုပ္ပံုကုိင္ပံုတူရင္ေတာ့ ကုိယ္က်ဳိးနည္းၾကေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့"
"ထုိင္းစစ္တပ္ဟာ အာဏာသိမ္းတဲ့ေနရာမွာ စံခ်ိန္ခ်ဳိးခဲ့တဲ့စစ္တပ္ပါ။သုိ႔ေသာ္ ယခင့္ယခင္အာဏာသိမ္းမွဳေတြမွာ ထုိင္းစစ္တပ္ဟာ စစ္တပ္အလုပ္ကုိပဲ လုပ္ခဲ့တာေတြ႔ရတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ နည္းနည္းဆန္းေနတယ္ထင္မိတယ္။ပထမဆံုး လူထုဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္ေတြကိုပိတ္တယ္။လူငါးေယာက္ထက္ပုိမစုရဘူး။ကာဖ်ဴးထုတ္တယ္။ေဖ့စ္ဘြတ္ေတာင္တစ္နာရီဆုိလား ပိတ္ခဲ့ေသးတယ္။ ထိုင္းစစ္တပ္ရဲ့ ထံုးစံကေနကြဲထြက္ၿပီး ဆန္းျပားတဲ့လုပ္ရပ္တစ္ခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ထုိင္းျပည္သူအေတာ္မ်ားမ်ား နားရြက္ေထာင္ကုန္တာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်ာ။ထုိင္းမွာႏုိင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ ဗမာေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ ပတ္စပုိ႔သက္တမ္းတုိးတဲ့ကိစၥေတြ မလုပ္သာ မကိုင္သာ ျဖစ္ေနတာကိုသိပါလ်က္နဲ႔ မဲေဆာက္နဲ႔ ခ်င္းမုိင္အျပင္ထုိင္းတႏုိင္ငံလံုးမွာ ဗမာအလုပ္သမားေတြကို စစ္ဆင္ေရးတစ္ခုလိုိ လုပ္ၿပီးဖမ္းတယ္"
"ေနပါအံုးကုိသက္ခိုင္။ ပတၱယား၊ဖူးခက္နဲ႔ ေကာ့စေမြလုိေနရာေတြမွာေတာ့ ကာဖ်ဴးကုိလံုးလံုးရုပ္ေပးလုိက္ၿပီမဟုတ္လား"

"အဲဒါက ဝင္ေငြေသာက္ေသာက္လဲရေနတဲ့ ေနရာေတြမုိ႔ပါဗ်ာ။ထုိင္းတႏုိင္ငံလံုးကုိလည္း ကာဖ်ဴးမိန္႔မၾကာခင္ရုပ္သိမ္းပါလိမ့္မယ္။ သိပ္လည္းအေကာင္းျမင္တာမေစာပါနဲ႔အံုး။က်ေနာ့္အယူအဆကေတာ့ ဘယ္တုိင္းျပည္မွာျဖစ္ျဖစ္ အာဏာသိမ္းတယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥဟာ ေကာင္းက်ဳိးထက္ဆုိးက်ဳိးျဖစ္ဖုိ႔သာမ်ားပါတယ္။အာဏာသိမ္းတဲ့စစ္တပ္ တုိင္းအေၾကာင္းျပတာ၊အသံေကာင္းဟစ္တာကေတာ့ အမ်ဳိး သားေရး၊တုိင္းျပည္တည္ၿငိမ္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးပါပဲ။ဒါေပမဲ့တဆက္တည္းဆုိသလို ကုိယ့္အုပ္စုအက်ဳိး ပါလာတယ္။ကုိယ္က်ဳိးပါလာတယ္။ စစ္တပ္ဆုိတာ ဘာမဆုိလုပ္တတ္ေၾကာင္း၊လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္းျပခ်င္ေတာ့၊ ထင္ရာ ျမင္ရာစီမံကိန္းမ်ဳိးစံုကုိ အေမွ်ာ္အျမင္မရွိပဲ ထင္ရာစုိင္း လုပ္တတ္တယ္။ အခုပဲၾကည့္ဗ်ာ။သက္ဆင္ရဲ့ညီမ၊ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ယင္လပ္ လက္ထက္က အၾကပ္ရုိက္ခဲ့တဲ့

လယ္သမားေတြကုိေပးရမဲ့ စပါးေၾကြးေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ဘ႑ာေငြထဲကေန ရက္ပုိင္းအတြင္း ထုိးဆပ္တယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့အနာဂတ္အတြက္ အရံေလာင္စာ အျဖစ္ ထားတဲ့ ထုိင္းကမ္းလြန္ ေရနံလုပ္ကြက္ေတြအတြက္ ႏိုင္ငံတစ္ကာကုိတင္ဒါေခၚၿပီး တူးေဖာ္ခြင့္ေပးေတာ့မဲ့အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီစီမံကိန္းေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ စိုင္းျပင္းလာတာဟာ တကယ္တမ္းထုိင္းႏိုင္ငံႀကီးကုိ စည္ပင္ဝ ေျပာေစခ်င္တာလား။ သက္ဆင္ရွင္နာဝပ္တုိ႔လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတဲ့ ေပၚေထာ္ေထာ္ (PTT, Petroleum AuThority of Thailand)ကုိ အဓိကထားၿပီး ထုိးႏွက္ခ်င္တာလား မကြဲျပားလွဘူးဗ်ာ။ေပၚေထာ္ေထာ္ဟာ တကမၻာလံုးမွာ အဆင့္(၈၁)ရွိတဲ့စြမ္းအင္ ကုမၸဏီ၊ အစုရွယ္ယာအမ်ားစုကုိ သက္ဆင္ အုပ္စုက ပုိင္ထားတာတဲ့။ထုိင္းႏိုင္ငံဟာ ဗမာျပည္ က ဓာတ္ေငြ႔နဲ႔ေရနံကုိအားထားေနခဲ့တာမုိ႔၊ ဒီေျခလွမ္းအတုိင္းဆုိ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ႏိုင္ငံေရး အလွည့္အေျပာင္းဟာ ဗမာျပည္ကုိတစ္နည္း မဟုတ္ တစ္နည္း ရုိက္ခတ္လာႏိုင္တာ အမွန္ပဲ။ကဲ၊ဒီေလာက္ဆုိခင္ဗ်ားလည္းနားညည္းေလာက္ေရာေပါ့။က်ေနာ္လည္း ဗုိက္ဆာလွၿပီ"

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ ထမင္းစားခန္းမွာ ေန႔လည္စာျပင္ဆင္ေနေသာ ဂ်ဳိးတစ္ေယာက္ လူႀကီးမင္းမ်ားေန႔လည္စာသံုးေဆာင္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါေၾကာင္း မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲျဖင့္ အခ်က္လွမ္းျပေနသည္။အလုိက္သိေသာ၊အားကုိးရေသာ ဂ်ဳိးေပတကား။ က်ေနာ္တုိ႔သံုးဦးသား ထမင္းစားပြဲ၌ထုိင္ခ်ိန္တြင္ကား ၾကက္သားခ်ဥ္ေစာ္ခါး၊သီးစံုပဲကုလားဟင္းႏွင့္ ဟင္းလက္က်န္ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ တုိ႔မွာ အလြန္အဖက္ညီလွေလရာ မေမ့ႏုိင္စရာ ထမင္းတစ္နပ္ျဖစ္ေလ၏။ထမင္းဝုိင္းအစမွာပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခိုင္တုိ႔၏ စကားဝုိင္းမွ ေဝးရာတြင္ စီးကရက္တစ္ဗူးႏွင့္ဇိမ္က်ေနခဲ့ေသာ ဂ်ဳိးထံမွ အသံံထြက္လာျပန္သည္။

"ဟုိတစ္ေလာကတင္ က်ေနာ့္ဟုိတယ္ကုိ နရစြမ္ရုပ္ရွင္ထဲက နရစြမ္ဘုရင္ႀကီးအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္တဲ့မင္းသား၊ သူ႔မိသားစုနဲ႔ လာတည္း သြားေသးတယ္ ကုိသက္ခိုင္။ကုိမင္းဒင္ နရစြမ္ရုပ္ရွင္ကုိ ၾကည့္ဖူးတယ္မဟုတ္လား"
ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ဇာတိဂုဏ္၊လူမ်ဳိးဂုဏ္ကုိျမွင့္တင္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ရုိက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့ေသာ နရစြမ္ဘုရင္အေၾကာင္း(The Legend of King Naresuan ဇာတ္လမ္းတြဲ) ရုပ္ရွင္ကားႀကီးမွာ အလြန္နာမည္ေက်ာ္ပါသည္။အဆုိပါဇာတ္ကားကုိ ထုိင္းႏွင့္ႏိုင္ငံတစ္ကာ အဆင့္မီဒါရုိက္တာမ်ားက အပိုင္းငါးပုိင္းခြဲ၍ ခုနစ္ႏွစ္နီးပါး အခ်ိန္ယူ ရုိက္ကူးဖန္တီးခဲ့သည္။ဗိရွႏိုးလြတ္ၿမိဳ႕အနီး ဧရာမေျမ ကြက္လပ္ႀကီးတြင္ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံကုိထူေထာင္သူ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရား ႀကီး၏လက္ထက္၊ဟံသာဝတီေခတ္ႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္ ပံုစံတူေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကုိ ဆက္တင္အျဖစ္တည္ေဆာက္ကာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား စြာရုိက္ကူးထား ေလရာ ဗမာ့ဇာတိမာန္ရုပ္ရွင္ကား က်န္စစ္မင္းႏွင့္ႏွဳိင္းစာေသာ္ ဇီးေစ့ႏွင့္ျမင့္မုိရ္ေတာင္ဟုပင္ လြန္လြန္ကဲကဲ ဆုိေလာက္ သည္။ထုိမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေစရန္လည္း ထုိင္းတစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိဘဏ္မ်ား၊စီးပြားေရးကုမၸဏီႀကီးမ်ားႏွင့္ အစုိးရကုိယ္တုိင္ ေငြေၾကး အလံုးအရင္း ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကသည္။

ရုပ္ရွင္၏သေဘာသဘာဝအရ ဟုတ္သည္လည္းရွိ၊ မဟုတ္သည္လည္းရွိ၊ အမွန္အမွား မကြဲျပားေသာ ဇာတ္ကြက္တုိ႔သည္ ေငြကုိေရလုိသံုးကာ ဖန္တီးႏုိင္ေလေသာေၾကာင့္ ထုိရုပ္ရွင္ကုိၾကည့္မိသမွ် ထုိင္းလူမ်ဳိးတုိ႔၏စိတ္တြင္ ဇာတိမာန္ တလူလူျဖစ္ကာ ဗမာလူမ်ဳိးတုိ႔ကုိ နာက်ည္းမုန္းတီးမွဳျဖစ္ေစခဲ့ေလသည္။ျခြင္းခ်က္အျဖစ္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးကုိမူ စိတ္သေဘာ ထားႀကီးျမတ္သူ အျဖစ္ ပံုေဖာ္ထားေလသည္။စင္စစ္ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ သမိုင္းတေလွ်ာက္ ဗမာဘုရင္၏သစၥာေတာ္ခံ ပ႑ာဆက္ႏိုင္ငံငယ္ အဆင့္သာ ရွိခဲ့ေသာ္ျငား ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္စီမံခန္႔ခြဲမွဳအမွားမ်ားေၾကာင့္ လက္ရွိကာလတြြင္ မွန္ကင္းအစစ္မွ ထင္းျဖစ္ေနရေလရာ ဗမာျပည္တြင္ စစ္ဝါဒႀကီးမခ်ဳပ္ျငိမ္းႏိုင္ေသးျခင္းအေပၚ ကိုသက္ခိုင္ ျပင္းထန္စြာ စိတ္ပ်က္ စက္ဆုတ္ေနျခင္း ႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္အျပစ္မျမင္မိေခ်။

"နရစြမ္ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဂ်ဳိးရာ၊ နဂုိကမွ ထုိင္းပုလိပ္ေတြကုိေၾကာက္ၿပီး ေနစရာမရွိရတဲ့အထဲ၊နရစြမ္ရုပ္ရွင္ေၾကာင့္ ဘယ္ထုိင္းလူမ်ဳိးရဲ့မ်က္ႏွာကုိမွ မၾကည့္ရဲေအာင္  ျဖစ္ကုန္ပါၿပီေမာင္ရာ။
"အမွန္ပဲကုိမင္းဒင္။စကားမစပ္ အခုပါေတာင္ကမ္းေျခမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ဗီယက္နမ္လူမ်ဳိးေတြရဲ့ဆုိင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိတ္ကုန္ၿပီ။ ထုိင္း ႏိုင္ငံမွာလာၿပီး အေျခခ်စီးပြားရွာေနတဲ့ ဗီယက္နမ္လူမ်ဳိး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဗီဇာသက္တမ္း တုိးမေပးေတာ့ဘူးတဲ့ခင္ဗ်။ ဗီယက္နမ္ ေတြၿပီးရင္  ဗမာေတြအလွည့္မ်ားေရာက္လာေလမလားဗ်ာ"
ဂ်ဳိး၏စကားအဆံုးတြင္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ရင္း က်ေနာ္ညည္းတြားမိသည္။အစပ္အဟပ္ လုိက္ဖက္လွပါသည္ဆုိေသာ ထမင္းဝုိင္းသည္ အရသာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္သြားသေယာင္  ခံစားရသည္။
"အင္း၊ကုိသက္ခိုင္ေျပာတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးေခါင္းစဥ္နဲ႔ေတာ့ ကြက္တိပါပဲဗ်ာ"
က်ေနာ့္ညည္းညဴသံကုိ ကုိသက္ခိုင္က ခပ္ရႊင္ရႊင္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္တုန္႔ျပန္၏။
"ပါေတာင္ကမ္းေျခဆုိလို႔ ရယ္စရာတစ္ခုေျပာရအံုးမယ္။ျဖစ္ရပံုမ်ား မွတ္သားေလာက္ပါရဲ့။ ဒီလိုဗ်"
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

၂၆။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ။

ၾဆာဒင္ႏွင့္ေတြးတတ္လြန္းသူ

(မင္းဒင္)

(တစ္)
"ရဟန္းတို႔ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္လည္းျဖစ္ေသာ၊ အတြင္းအျပင္လည္းျဖစ္ေသာ၊ အၾကမ္း အႏုလည္း ျဖစ္ေသာ၊ အယုတ္ အျမတ္လည္း ျဖစ္ေသာ၊ အေဝး အနီးလည္းျဖစ္ေသာ အလံုးစံုေသာ ႐ုပ္ကို ဤ႐ုပ္သည္ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ဤ႐ုပ္သည္ ငါမဟုတ္၊ ဤ႐ုပ္သည္ ငါ၏ကိုယ္အတၱမဟုတ္ဟု ဤသို႔ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ မွန္ကန္ေသာ ပညာျဖင့္ ႐ႈရမည္"

ေတာက္ပေသာေနျခည္မွ်င္တုိ႔ျဖင့္ေလာကဓာတ္တခြင္ကုိ လႊမ္းျခံဳထားေလသည့္ ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးဖြယ္ဖူးခက္ျမိဳ႕၏တစ္ခုေသာ နံနက္ ခင္းတြင္ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ အနတၱလကၡဏသုတ္ပါစာတစ္ပုဒ္ကုိ ႏွဳတ္တက္ဖြဖြရြတ္ဆုိဆင္ျခင္ရင္း ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေလ၏။ကမၻာဖလားေဘာလံုးပြဲကုိ ညဥ့္လုံံးေပါက္အားေပးထားၾကေလသျဖင့္ ဖားသူငယ္၏မ်က္လံုးကုိယ္စီ၊ ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ေငါင္းစင္းစင္းျဖစ္ေနၾကေသာ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကုိလည္း တရားသေဘာကုိဆင္ျခင္ႏိုင္ရန္အလုိ႔ငွာ သတိေပးစကားဆုိ လုိက္မိရာ ၾဆာႏွင့္ဥာဏ္ရည္မတိမ္းမယိမ္းရွိၾကေၾကာင္း ၎တုိ႔၏တုန္႔ျပန္စကားတုိ႔က သက္ေသခံလ်က္ရွိေခ်၏။

"တကယ္ေတာ့ ရုပ္တရားကုိ တဏွာမာနဒိ႒ိဂါဟ ေတြနဲ႔ မရွဳသင့္တာ အမွန္ပဲတပည့္တုိ႔"
"ဟုတ္ပါ့ၾဆာဒင္ရာ။အဂၤလန္အနိစၥ၊စပိန္အနိစၥပါပဲ"
"အီတလီလည္းမျမဲေသာ သေဘာရွိေလရဲ့ၾဆာဒင္"
"ေကာ့စတာရီကာကေတာ့ ႏုိင္ခ်ိန္တန္ခဲ့ျပီလုိ႔ဆုိရမယ္ၾဆာဒင္ေရ"
အံ့ၾသကုန္ႏုိင္ဖြယ္၊အနတၱလကၡဏသုတ္ကုိ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲႏွင့္ ဆက္စပ္ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကသူမ်ားေပတကား။
“ကဲ၊ကဲ၊ေမာင္တုိ႔လည္း အဝတ္အစားအိတ္ေတြျပင္ၾကေပေရာ့။ရန္ကုန္ကုိျပန္ၾကအံုးစုိ႔ရဲ့”
"ဟာ၊ၾဆာဒင္၊ဖူးခက္မွာ ဖင္ပူေအာင္ေတာင္ မထုိင္ရေသးဘူးေနာ္။ၾဆာဒင္၊တရားသံေဝဂရျပီးေတာထြက္ခ်င္သပဆုိရင္လည္း ကမၻာ့ ဖလား ပြဲၿပီးေအာင္ေတာ့ျဖင့္ေစာင့္သင့္တယ္"

"ေဖၾကည္ငယ္၊အေတာ္လွ်ာရွည္ေခ်သည္တကား၊ယခုသြားမည့္ခရီးစဥ္ကား မရဏႏုႆတိဟုဆုိေသာ္ရႏိုင္ေကာင္းေလ၏။ဟာသသရုပ္ ေဆာင္ ကုသုိလ္ေခၚ ဦးျမင့္သိန္းကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ခဲ့ျပီမုိ႔ ေနာက္ဆံုးခရီးေျမက်အမွီလုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္သင့္သည္မဟုတ္ေပေလာ"
"ကုသိုလ္နဲ႔ၾဆာဒင္ ခင္တယ္လုိ႔လည္း တခါမွ မၾကားဖူးပါကလား။ဧကႏၱနာမည္ႀကီး အသုဘမွာ ဇြတ္ဝင္ျပီးနာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ခ်င္ျပန္ ေရာ့သလားၾဆာဒင္"

"နင့္ပါးစပ္ကုိအျမန္ပိတ္လဟဲ့၊ ငေဖၾကည္။ေသခ်င္းတရားဆုိတာ ႀကီးငယ္မဟူ အခ်ိန္ကာလမေရြးဆုိက္လာတတ္တာမုိ႔ အသုဘ ကမၼ ဌာန္းဆုိတာ ၾကပ္ၾကပ္ၾကီးစီးျဖန္းသင့့္သကြဲ႔။အတူမလုိက္ခ်င္သပဆုိရင္လည္း ဗမာအလုပ္သမားေတြကုိ အဖမ္းအဆီးၾကမ္းေနတဲ့ ဖူးခက္မွာ ေခြးေသဝက္ေသ၊ ေသရစ္ခဲ့ၾကေပေတာ့"
ၾဆာရင္းမုိ႔၊ကလူၾကည္စယ္ၾကေလသည့္၊ခ်စ္လွစြာေသာတပည့္မ်ားကား ၾဆာဒင္၏ေဟာက္ဟမ္းသံဆံုးသည္၏နာရီဝက္ခန္႔အခ်ိန္အတြင္း ခရီးထြက္ရန္အဆင္သင့္ျဖစ္ၾကေလရာ ဘုိးရင္းဂ်က္(၇၀၇)ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ျဖင့္ ဖူးခက္ေလဆိပ္မွသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္သုိ႔နာရီပုိင္း အတြင္း ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္ေခ်ျပီ။

(ႏွစ္)
သည္တစ္ေခါက္ေရာက္သည့္ ရန္ကုန္ကား အတန္ငယ္ထူးျခားေနသည္ဟု ၾဆာဒင့္စိတ္တြင္ထင္မိေလေသာ္ျငား အဘယ္သည္ထူးျခား ေလသနည္းဟူသည္ကုိမူ ၾဆာဒင္ဧကန္ဧကမေျပာႏုိင္ေခ်။ၾဆာဒင္၏ထူးျခားလွေသာ အာရံုခံစားမွဳပါရမီျဖင့္ အလုိလုိသိေနသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္ေခ်သည္။ထုိစဥ္ တပည့္ေက်ာ္ေဖၾကည္၏ရုတ္တရက္ေကာက္ခ်က္ဆြဲအေျဖထုတ္လုိက္သည့္မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေဖၾကည္ ေခၚ အာရံုကုိ ၾဆာဒင္အထင္ၾကီးေလးစားမိရေတာ့၏။
“ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးက အရင္နဲ႔စာရင္ နည္းနည္းသန္႔ရွင္းေနသလိုပဲၾဆာဒင္ရဲ့”

“ဟုတ္ပါ့ကြာ၊ၾဆာက တပည့္အရင္သိေနတာကြ။ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ”
ဥာဏ္ႀကီးသူပီပီ၊အားနည္းခ်က္ကုိ အရွက္ေျပဖံုးဖိရင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္းသုိ႔ခရီးဆက္ၾကျပန္သည္တြင္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား၌ အမွဳိက္ပုံး အသစ္တုိ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္ရ၏။နာေရးကူညီမွဳအသင္းဝင္တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း လမ္းတကာလွည့္၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကုိ အမွဳိက္ပံုအတြင္းမွ ဆယ္ယူ ရန္လံုးပန္း ေနၾကေခ်သည္။လူသာဓုေခၚနတ္သာဓုေခၚရမည့္ အေရးေပတကား။

ၾဆာဒင္မွာ လာရင္းနာေရးကိစၥအခ်ိန္မီရန္သာစိတ္ေစာေနေလသျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးကုိ လွည့္လည္စစ္ေဆးရန္ အခ်ိန္မရေလရာ  ေရေဝးသုႆန္ရွိရာသုိ႔သာ တကၠစီတစ္စီးျဖင့္တက္သုတ္ႏွင္ရ၏။ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသည္ ေရေဝးႏွင့္နီးေလေလ၊သန္႔ရွင္းလာေလေလ ျဖစ္၏။ေရေဝးသုႆန္ဝင္းအတြင္းမွ စည္ပင္ဝန္ထမ္းတုိ႔၏ေတာက္ေျပာင္လွေသာ ယူနီေဖာင္းတုိ႔သည္လည္း သုဘရာဇာပင္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ႏုိင္ေခ်၏။အဝိညာတက အသက္မရွိေသာ အသုဘရုပ္အေလာင္းတုိ႔ကုိ သိုမွီးရာေရခဲတုိက္သည္ပင္လွ်င္ ေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ ။ေနအိမ္သန္႔ရွင္းရမည္၊ျမိဳ႕ရြာသန္႔ရွင္းရမည္။တျပည္လံုးသန္႔ပါမွ က်န္းမာၾကမည္ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကား အမွန္ပင္အသက္ဝင္လာခဲဲ့ ေလေယာင္တကား။

ျမန္မာျပည္သူတုိ႔၏ႏွလံုးအိမ္ကုိရႊင္ျပံဳးေစခဲ့ေသာ ဟာသသရုပ္ေဆာင္ကုသုိလ္ေခၚ ဦးျမင့္သိန္းကား ေသပန္းပြင့္သူတည္း။သူရယ္ ေစခဲ့ ေသာ သူ႔ပရိသတ္သည္ သူ႔ကုိႏွေျမာတသလ်က္ငိုယိုႏွဳတ္ဆက္လ်က္ရွိကုန္၏။သူ႔ရုပ္ကလာပ္ကုိသယ္ေဆာင္လာသည့္ အလ်ဴမီနီယမ္ ေထာ္လီသည္ ဝင္းဝင္းေတာက္အေရာင္လက္လ်က္ရွိ၏။သူေနာက္ဆံုးလဲေလ်ာင္းရာ စင္ျမင့္သည္ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္လ်က္ရွိ၏။ ၾဆာဒင္သည္ ကုသုိလ္ေခၚဦးျမင့္သိန္းအား ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ဦးညြတ္ႏွဳတ္ဆက္လုိက္မိခ်ိန္တြင္ ၾဆာဒင့္စိတ္အစဥ္တြင္ေက်းဇူးတင္ ထုိက္သူမ်ားသည္ အစီအရီေပၚလာခ့ဲေခ်သည္။ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကုိေရေဝးသုႆန္ပါမက်န္ သန္႔ရွင္းေစသူမ်ားကား သူတုိ႔မွတစ္ပါး အျခား သူမရွိႏုိင္။မၾကာေသးမီက သတင္းစကားမ်ားအရ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးတြင္ မိမိတုိ႔ေစတနာအေလ်ာက္တာဝန္သိစြာ အမွဳိက္ေကာက္ေပး မည့္အေရးေသာ္မွ တားျမစ္ခံခဲ့ၾကရေသးေခ်သည္ဟူ၏။

(သံုး)
“ဟယ္လုိ၊နာေရးဥကၠၾကီး က်ဳပ္ၾဆာဒင္ပါဗ်”
“ဟုတ္ကဲ့ၾဆာဒင္ ဘယ္ကုိကားလႊတ္ေပးလုိက္ရမလဲဗ်ာ”
“ေအာ္၊ကုိရင္ကလည္း ဖုန္းကုိင္တာနဲ႔ကားလႊတ္ဖုိ႔ခ်ည္းစိတ္ကူးေနေတာ့သကုိး။ေအးဗ်ာ၊ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးသန္႔ရွင္းစျပဳေနျပီမုိ႔ေက်းဇူးတင္ လြန္းလုိ႔ ဖုန္းဆက္ျပီး အပလီဆိတ္(Appreciate)လုပ္လုိက္တာပါ”
“ေအာ္၊အဲဒီကိစၥက က်ေနာ္တုိ႔ အနည္းအက်ဥ္းပဲလုပ္ႏိုင္ေသးတာပါဗ်ာ။တစ္ႏိုင္တစ္ပုိင္ဆုိပါေတာ့။တျဖည္းျဖည္းေတာ့အရွိန္ျမွင့္ယူရ မယ္ေလ”
“ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။ေရေဝးလိုေနရာမ်ဳိးအထိ သန္႔ေနေအာင္လုပ္ႏုိင္တာကုိေတာ့ အရမ္းအရမ္းကုိအားရမိတယ္”

“အာ၊ၾဆာဒင္တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနျပီထင္တယ္ေနာ္။ေရေဝးကုိသန္႔ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ေက်းဇူးတင္ခ်င္ရင္ ျမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္ကုိ ေက်းဇူးတင္ေပေရာ့”
သူေတာ္ေကာင္းရင့္မၾကီးတုိ႔မည္သည္ အေခ်ာင္နာမည္ၾကီးလုိသူတုိ႔၏စာရင္းတြင္မပါဝင္ေလရကား ၾဆာဒင့္မွာ ဧကန္ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူထံ ဆက္သြယ္၍ ဝမ္းေျမာက္ခ်ီးမြမ္းစကားဆုိရျပန္သည္။
“ဟယ္လို၊ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ၾကီး၊မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ”
“ေျပာပါကုိယ့္လူ။ဒီမွာတင္ဒါအစည္းအေဝးလုပ္ေနလို႔တုိတုိနဲ႔လိုရင္းေျပာပါ”
“က်ဳပ္က ဖူးခက္မွာေနတဲ့ၾဆာဒင္ပါဗ်။ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးရဲ့အားသြန္ခြန္စုိက္ႀကိဳးပမ္းခ်က္ေတြကိုေတာ့ လႊတ္သေဘာက်ေနၿပီ”
“ခင္ဗ်ားေျပာေနတာ က်ေနာ္နားမရွင္းဘူး”
“ေအာ္၊ေရေဝးသုႆန္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ အံ့မခန္းသန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေနတာမုိ႔ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကုိဂုဏ္ျပဳစကားဆုိတာပါခင္ဗ်ာ”

“ခင္ဗ်ားတစ္ခုခုမွားေနျပီဗ်။ ေရေဝးကုိသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခိုင္းတာ တုိင္းဝန္ၾကီးခ်ဳပ္။က်ဳပ္တုိ႔က သူခိုင္းသမွ်လုိက္လုပ္ေပးရံုပဲ”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္္ပါတယ္ေလ။စကားးမစပ္ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ၾကီးလည္း စည္ပင္တင္ဒါေတြနဲ႔ အေတာ့္ကုိ အလုပ္ျဖစ္ေနၿပီၾကားမိတယ္။အစားမေတာ္သိန္းတစ္ရာတဲ့ေနာ္။ကုသိုလ္ေရးမွာအားထည့္တာလည္း ဘုရားကုတစ္မ်ဳိးေပါ့ဗ်။ရမည္းသင္း ေထာင္နဲ႔ေဝးပါေစလို႔ဆုေတာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
အလုိက္ကန္းဆုိးမသိလွ်ာရွည္ေနေသာ ၾဆာဒင့္စကားမဆံုးမီ၊ဂြတ္ကနဲျမည္ေအာင္ဖုန္းခ်သြားသည္တြင္ၾဆာဒင္မွာ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္ရျပန္ေခ်ျပီ။ဗမာျပည္ၾကီးတြင္ခ်ီးမြမ္းစကားဆုိျခင္းကုိပင္ လက္ခံႏိုင္သူရွားေနေလျပီေလာ။ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းဟူသည္ က်ရာတာဝန္ ထမ္း ေဆာင္ျခင္းအေပၚခ်ီးက်ဴးစကားဆုိရန္ပင္ မလိုအပ္ေတာ့သည့္ေခတ္ သုိ႔ပင္ေရာက္ေနေလေရာ့သလား အေတြးပြားရ၏။ ေသခ်ာသည္ ထက္ေသခ်ာေစရန္ ရန္ကုန္တုိင္းဝန္ၾကီးခ်ုပ္၏ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကုိလွည့္မိျပန္သည္။

“အရမ္းအရမ္းကုိေလးစားတယ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ရာ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးလိုေနရာမွာ ေရေဝးသုႆန္ကအစ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေနတာ က ေတာ့ မခ်ီးက်ဴးပဲမေနႏုိင္လုိ႔ပါ။ဒီပံုအတုိင္းသာဆုိ စကၤာပူကုိမွီဖုိ႔ သိပ္မလုိေတာ့ပါဘူး”
“ရပါတယ္ဗ်ာ။က်ေနာ္တုိ႔အစိုးရက ျပည္သူေတြကုိ အျမဲအလုိလုိက္ေနတဲ့အစုိးရပါ”
“ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ခင္ဗ်ာ။ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးရဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာကုိ မသိၾကေလေရာ့သလား။ သမၼတရံုးမွာ ေတာ့ တုိင္စာေတြေသာင္းခ်ီျပီးေရာက္ေနတာလည္းၾကားမိတယ္ဗ်။နည္းနည္းပါးပါးစားတာေလာက္ေတာ့ နားလည္မွဳရွိသင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ အခုလုိျပဳလိုက္တဲ့ ကုသုိလ္ကံေစတနာေၾကာင့္တုိင္စာေတာစာေတြေဘးက ေဝးပါေစဗ်ား”

(ေလး)
ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ဟန္းဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္အလုပ္ရွဳပ္ေနခ်ိန္တြင္ အသံျပာၾကီးႏွင့္ ရုပ္ခ်ည္းဘြားကနဲေပၚလာသသူကား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေန ဓာတ္ဆရာၾကီးဆရာသုိက္ျဖစ္ေခ်၏။သူကား ယခင့္ယခင္က ျပည္ပမီဒီယာႀကီးတစ္ခုတြင္ အယ္ဒစ္တင္းပညာရွင္ျဖစ္ခဲ့သည့္နည္းတူ ယခုအခါ၊ဝါသနာအေလ်ာက္ ဓာတ္ရွင္ဓာတ္ေသတုိ႔ကုိ ဖန္တီးကာ ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေလ့ရွိသူတည္း။ ၾဆာဒင့္ေရာင္းရင္း ၾကီးဆရာသုိက္၏ရုပ္သြင္ကား သြားေလသူ သႀကၤန္ မင္းသားႀကီးေဇာ္ဝမ္းကုိ သတိရ စရာေကာင္းလွပါ၏။
“ဒီၾဆာတပည့္ေတြ၊ဘာေတြအလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသတုန္း”
“ေအာ္၊ကမင္းသုိက္ၾကီးပါကလား။ေရွးကနည္းမတူ တမူထူးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔တကယ္တူစျပဳလာတဲ့ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးကုိ ၾကည့္ရွဳျပီးသကာလ ေက်းဇူးတင္ထုိက္သူေတြကုိ ေက်းဇူးတင္ေနတာေပါ့ေမာင္ရယ္။တုိင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္၊ နာေရးဥကၠ႒ႀကီး အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့”

“အာ၊ဒီၾဆာတပည့္ေတြ ဖူးခက္ကေန၊ရန္ကုန္ကုိ မအူမလည္ေရာက္လာျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကပါေရာ့လား။ မေသ မခ်င္း မွတ္ထားဗ်။ အခုေရေဝးသုႆန္သန္႔ရွင္းေနတာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ့ ေယာကၡႀကီးအနိစၥသေဘာနဲ႔ ဖ်တ္ကနဲ ေရွာ သြားရွာလုိ႔ တာဝန္ သိလူႀကီးမင္းမ်ားက ဝမ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေတာက္ေျပာင္သန္႔ရွင္းေနေအာင္ အားထုတ္ထားၾကတာခင္ဗ်”
ေက်းဇူးတင္ခ်င္လြန္းသူၾကီးၾဆာဒင္ခမ်ာ ဗုိလ္မင္းသုိက္၏စကားေၾကာင့္ ဇက္ကုိဇတ္ကနဲ႔ပုလိုက္မိရင္း အိႏၵိယမင္းသားေလသံျဖင့္ “အဘား အဘား”ေအာ္မိေတာ့သည္။
အႏွီအခ်ိန္တြင္ တခ်ိန္လံုးၾဆာဒင့္ေဘးတြင္ရပ္ကာ ၾဆာဒင္ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ေနသမွ် ေစ့ေစ့စပ္စပ္ဆင္ျခင္အကဲျဖတ္ေနဟန္ရွိေသာ တပည့္ေက်ာ္ေဖၾကည္ေခၚ အာရံုကုိ တခ်က္မွ်ေစာင္းငဲ့လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေလရာ သူသည္တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေလးေလးနက္ေတြးေတာေန ဟန္ရွိ၏။

ဤေနရာတြင္ အလ်ဥ္းသင့္သည္ျဖစ္၍ တပည့္ေက်ာ္ေဖၾကည္၏ ဥာဏ္ပဋိဘန္ထက္သန္ပံုကုိ ေဖာ္ျပရဦးေပအံ့။ေဖၾကည္ကား ေက်ာင္း ပညာေရးတြင္ မူလတန္းအဆင့္ကုိမွ် ေက်ာ္လြန္ေအာင္မစြမ္းႏိုင္ခဲ့ေခ်။လြန္စြာနေမာ္နမဲ့ျဖစ္၍ ၾဆာဒင္၏ ေမာ္ေတာ္ကားအသစ္စက္စက္ ကုိ အစမ္းသေဘာတက္ေမာင္းစဥ္က “ေဖၾကည္၊ေရွ႕မွာ တုိင္ငုတ္ရွိတယ္ေနာ္” ဟူေသာ ၾဆာဒင့္သတိေပးစကားအဆံုးတြင္ ကားေရွ႕က တုိင္ငုတ္ကုိတည့္တည့္ဝင္ၾကံဳးခဲ့ဖူး၏။လမ္းဆံုမီးပိြဳင့္တြင္ မီးနီေနပါလ်က္ျဖတ္ေမာင္းေလသျဖင့္ ၾဆာဒင္ႀကိမ္းေမာင္းသည့္အခါတြင္ “ေအာ္၊ မီးပြိဳင့္ဆုိတာနီေနရင္ရပ္ရသကုိး” ဟု ဆုိတတ္သူအူေၾကာင္ေၾကာင္လူစားလည္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ …..

(ငါး)
လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္က ၾဆာဒင္တုိ႔စာရူးတသုိက္ ဖူးခက္ေရာက္ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔အတြက္ ျမန္တုိင္းအမည္ရွိ အပတ္စဥ္ သတင္းစာတစ္ေစာင္ထုတ္ခဲ့ဖူးသည္တြင္ကား ေဖၾကည္သည္လြန္စြာအားကုိးခဲ့ရေခ်၏။သတင္းစာပါ ဧရာမျပဴးတူးျပဲတဲစာလံုးမဲၾကီး တုိ႔ျဖင့္ ေဖာ္ျပသည့္ ေခါင္းစီးတုိ႔၏အမွားမွန္သမွ် ဒက္ကနဲေထာက္ျပအမွားျပင္ႏုိင္သူမွာေဖၾကည္ျဖစ္၏။အတန္းပညာဤမွ်ႏံုခ်ာလွေသာ ေဖၾကည္တစ္ေယာက္ အဘယ္စြမ္းရည္ပါရမီထူးေၾကာင့္ အႏွီအမွားထုိအမွားတုိ႔ကုိ ဒက္ကနဲဒက္ကနဲေထာက္ျပႏိုင္ေလသနည္းဟု ၾဆာ ဒင္ေမးျမန္းမိေလရာ သူ႔အေျဖမွာ လြန္စြာရုိးရွင္းလွေခ်သည္။

“ေအာ္ ၾဆာရယ္။တပည့္က စာမွသိပ္မဖတ္တတ္တာ။တစ္လံုးခ်င္းေပါင္းဖတ္ေနေတာ့ မွားတာကုိ ခ်က္ခ်င္းသိေနတယ္ၾဆာရဲ့” ဟူသ တည္း။
ယခုလတ္တေလာၾကံဳေတြ႔ရသည့္ေရေဝးအေရးကိစၥတြင္လည္း ၾဆာဒင္ကိုယ္တုိင္မည္သုိ႔မည္ပံုမွတ္ခ်က္ခ်ရမည္ကုိ မေဝခြဲႏုိင္ျဖစ္ေနစဥ္ ေဖၾကည္ငယ္၏ သံုးသပ္ခ်က္ကုိ ၾကားလုိလွသည္ကားအမွန္ျဖစ္ေခ်သည္။ေဖၾကည္သည္ အခ်ိန္အတန္ၾကာေတြေတြၾကီးစဥ္းစားျပီးမွ ေလးနက္ေသာ ေအာက္ပါေကာက္ခ်က္ကုိခ်ေလ၏။

“ကုသုိလ္ေတာ့သြားျပီ အကုသုိလ္ေတြပဲက်န္ေတာ့တယ္ၾဆာဒင္။တစ္လတစ္ေယာက္ေလာက္မ်က္ႏွာၾကီးမသာေတြေပၚေနရင္ ဘယ္ ေလာက္မ်ားဟန္က်လိုက္ ေလမလဲၾဆာဒင္။ေတာ္ေတာ္ကုိသန္႔သြားမွာ”
ဇမၺဴဒီပါလက္်ာေတာင္ကၽြန္း ၾသဘာနိမိတ္ထြန္းေလသည့္ ဗမာျပည္ႀကီးတြင္၊ဇာတ္သမားစကား၊ကေလးစကားႏွင့္အရူးစကားတုိ႔သည္ မွန္ကန္ တတ္သည္ဟုၾကားဖူးနားဝရွိေလေသာ ၾဆာဒင္သည္ စာဖတ္ေနသူဧရာမပုဂၢိဳလ္၏မိဖုရားၾကီး နာမက်န္းသတင္းကုိပါ သတင္း သုိးသန္႔ၾကားမိေနေသာေၾကာင့္  ေထာက္ခံရအခက္၊ကန္႔ကြက္ရအခက္၊ေတြးတတ္လြန္းသူတပည့္ေက်ာ္ထံ “မဆုိစေကာင္း၊ ဆုိစ ေကာင္း”ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ပါသည့္ မ်က္ေစာင္းခဲၾကီး ထုိးလုိက္မိခ်ိန္တြင္ ေရေဝးတြင္ေရာက္ေနေသာ္ျငား ေတးဂီတ၌ေမြ႔ေလ်ာ္ တတ္ သူပီပီ ေခတ္ေဟာင္းအဆုိေတာ္ညိဳျမေလး၏ သီခ်င္းအပုိင္းအစတစ္ခုသည္ ၾဆာဒင့့္ေခါင္းထဲသုိ႔ အဆီအေငၚမတည့္၊ ဖ်တ္ကနဲဝင္ ေရာက္လာျပန္ေခ်သည္တကား။

“အခ်စ္ၾကီးေလမွ သစ္သီးေကၽြက်တာမ်ဳိး၊အပစ္ပယ္ခံဘဝကေလးေတြကိုယ္စီကုိယ္ငွ တစ္ေယာက္မွ တစ္ရာ၊ေထာက္ျပစရာအသေခၤ်၊ အျပဳဖက္မွာခ်စ္ျပေလလဲ၊ ဥပကၡာျမစ္မေရထဲ၊ သူ႔ထက္ငါ လွစ္ျပေလျမဲ ၊အသည္းမ်ားေၾကကြဲမဆံုးႏိုင္ေပ။အခ်စ္မပါေရစုန္ခရီးမွာ၊ သစၥာ အေရျခံဳျပီးလာ၊  အႏွစ္မပါေလွၾကံဳစီးကာ။ႏွလံုးသားဝတၱရားပ်က္ျပားတာေတြ ခုေတာ့ဒင့္ရင္ထဲေႏြ”

၂၇။၀၆။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္။

ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာ

(မင္းဒင္)

(၁)
“မွ်စ္စုိ႔ေပါက္ႏွင့္ပမာတင္စားႏိုင္သည့္သူ႔တင္ပါးထြားထြားႀကီးေတြကုိ ျမင္ရေလတုိင္း ကၽြႏု္ပ္ရင္မွာ ေဘာင္ဘင္ခတ္ရံုမက ထုိင္ရာမွ ေငါက္ကနဲထထုိင္မိသည္အထိ ျဖစ္ရသည္မွာအႀကိမ္ႀကိမ္။ဖူးငံုေနေသာသူ႔ႏွဳတ္ခမ္းလႊာအစံုသည္ အခ်စ္အတြက္ျဖင့္အသက္ပင္ ေသ ေသ၊ အၿပံဳးမပ်က္ေပါင္ စိတ္လက္ရွည္ရွည္ဟုရဲဝံ့စြာေၾကြးေၾကာ္ရင္း ခ်စ္ဗ်ဴဟာက်င္းခဲ့ၾကသည့္ ဖဲေမြ႔ယာကုိ ရုတ္ျခည္းသတိရေစျပန္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေယာက္်ားအလစ္ကုိမူ ေစာင့္ရေပဦးေတာ့မည္။သူေပးလုိ႔ကုိယ္ယူ ထုိသူမွာအျပစ္မရွိ။ ဒု၊သ၊န၊ေသာဟူသည္ ကၽြႏု္ပ္ အတြက္မူ ရယ္ေမာဖြယ္ျပက္လံုးသာသာမွ်သာျဖစ္ေခ်၏။”

ျပဴတင္းေပါက္သံတုိင္မ်ားၾကားမွ ဝင္းပရႊန္းလက္ေသာေနျခည္ေႏြးေႏြး၏ရင္ေငြ႔ကုိလွဳံရင္း ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ မိမိေရးသားျခယ္မွဳန္းခဲ့ ေသာ ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာစာအုပ္မွ စာသားတခ်ဳိ႕ကုိ တဖြဖြျပန္လည္ရြတ္ဆုိရင္း ဝမ္းသာလံုးဆုိ႔လ်က္ရွိ၏။ ဘုရားသခင္သည္ ၾဆာဒင့့္ ကုိ ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့ၿပီ။အႏုပညာအတြက္ ၾဆာဒင္ကုိယ္တုိင္အေသခံခြဲလိုက္ေသာဗံုးကား ဟီရုိရွီးမားတြင္ႀကဲခဲ့ေလသည့္ ႏ်ဴကလီးယား ဗံုးထက္ အဆတစ္ေထာင္မက သာလြန္သည့္ျပင္းအားျဖင့္ ျမန္မာစာေပနယ္၌ေပါက္ကြဲခဲ့ေလၿပီတကား။

နာမည္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီမုိ႔ ၾဆာဒင္၏လက္ကုိင္ဖုန္းမွာ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနေခ်သည္။
“ဗ်ဳိ႕ၾဆာဒင္၊ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာကေတာ့တကယ့္အႏွစ္ပဲဗ်ာ။ေတာ္ေတာ့ကုိ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတာဗ်။ဒါမ်ဳိးေတြဆက္တုိက္ေရးပါၾဆာ”
“ဒါက ဒီလုိရွိပါတယ္ကုိရင္။(Man is a machine) လူဟာစက္ယႏၱရားပါပဲဆုိတဲ့အျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ထားတာပါ။လူတုိင္းလူတုိင္းခံစားမွဳ ေနာက္ကုိလုိက္သင့္ၾကတယ္ေလ။လက္ရွိကမၻာရဲ့အလြန္က (unknown) ေတြကုိ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့”

“အခ်ိန္မွီဝယ္သိမ္းထားလုိက္ႏိုင္တာ က်ေနာ္ကံေကာင္းတာပဲၾဆာဒင္။အခုစာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ လံုးဝလက္က်န္ျပတ္ကုန္ၿပီဗ်။မိတၱဴေတာင္ ရွစ္ေထာင္ဆုိလားၾဆာ။ၾဆာဒင့္ေအာင္ျမင္ခ်က္ကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ”
“ကမၻာသစ္အတြက္ ၾဆာဒင့္ရဲ့လက္ေဆာင္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ”
ထူးျခားသည္ကား ၾဆာဒင္အူျမဴးေနသေလာက္ သံတုိင္မ်ားျခားလ်က္ရွိသည့္အခန္းအျပင္မွ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦးမွာ ေခါင္းကုိတြင္တြင္ ယမ္းၾကရင္း စိတ္မသက္သာဟန္ရွိၾကေလသည္တမံု႔။ ။

(၂)
အခ်ဳိ႕ေသာသူတုိ႔ကား ၾဆာဒင္၏ေအာင္ျမင္မွဳကုိ မုဒိတာပြားႏိုင္ၾကဟန္မတူေခ်။ေလသံမာမာျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း၊ အမနာပစကားဆုိၾက သည္လည္းရွိ၏။
“ၾဆာဒင္ဆုိတာမင္းလားကြ”
“ဟုတ္ပါတယ္။က်ဳပ္ၾဆာဒင္အစစ္ပါ”
“မင္းက ဘာစာေရးဆရာတုန္း။မင္းေရးထားတာ အညွီအေဟာက္ လိင္အသားေပးေတြပဲ။နာမည္ႀကီးခ်င္ရင္လည္း သံလ်င္ျမစ္ကူးတံ တားေပၚကေန ခုန္ခ်ၿပီးေသေၾကာင္းႀကံပါကြာ။လူငယ္ေတြ၊မိေကာင္းဖခင္သားသမီးေတြကုိေတာ့ ဒုကၡမေပးပါနဲ႔”
“ခက္တယ္ဗ်ာ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ ပံုသြင္းထားတဲ့ အေျခအေနေတြကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ဖို႔ ေရးထားတာဗ်။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြကို စာဖတ္သူေတြမျမင္တဲ့အတြက္ ၾဆာဒင္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”

“ေအး။မင္းမွာမေအႏွမ မရွိဘူးထင္ပါ့ကြာ။”
‘‘ၾဆာဒင္တစ္ခြန္းတည္းေျပာမယ္။ ႐ုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာဟာအျပာစာအုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေျပာမယ္။ ႐ုိမန္းဒင္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းအေဟာင္းႀကီးကုိ လူသားသစ္အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကဖို႔ အသိအျမင္နဲ႔ အႏုပညာအေသခံ ဗံုးခဲြျခင္း ပဲခင္ဗ်”
ၾဆာဒင္တုိ႔ေအာင္ျမင္ပံုထူးခ်က္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔ေသာ္မွ တံုဏွိဘာေဝဆိတ္ဆိတ္မေနႏုိင္ေတာ့။
“ၾဆာဒင္ဆုိတာဒကာလား။ဟီရိၾသတပၸတရားဆုိတာ ေလာကကုိေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကြဲ႔။အဲဒါေတြကုိ လြယ္လင့္တကူေဖာက္ဖ်က္လုိ႔ရတယ္ဆုိမွေတာ့ ဒီလူ႔ေလာက ပ်က္ၿပီေပါ့။ မုိက္ပါေပ့ဒကာရယ္”

“အရွင္ဘုရား၊ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လို႔လားဘုရား”
“ေအာ္ဒကာရယ္။မစင္ဟာ ဘယ္အရသာရွိတုန္းဆုိတာ ဒကာတုိ႔လုိလူမ်ဳိးမွ စားၾကည့္ဖုိ႔လုိေတာ့မေပါ့ကြယ္။အကုသုိလ္မ်ားပါဘိဒကာ”
“ဘုရားသခင္ဟာ မိန္းမလ်ာျဖစ္ၿပီး အိပ္ခ်္အုိင္ဗီနဲ႔ေသသြားခဲ့ၿပီဘုရာ့။ တပည့္ေတာ္လို နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဆီက အသစ္ အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အဆိပ္ေတြကလြဲလို႔ ဘယ္အရာကိုရနိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ပါသလဲ။တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဟီရိနဲ႔ၾသတပၸကုိ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ထားၿပီး ေနာက္ထပ္လံုးခ်င္းတစ္အုပ္ဖန္တီးခ်င္ေသးတာ”

သံဃာေတာ္ပါမခ်န္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ခံတြန္းေနျပန္သျဖင့္၊ၾဆာသမားအား၊မတားသာဟန္ရွိၾကေသာ တပည့္ေက်ာ္တုိ႔မွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့သည့္ အမူအယာကုိယ္စီရွိၾကေသာ္ျငား စကားတစ္ခြန္းမွ် မဆုိၾကပဲ ခပ္ေဝးေဝးကသာ ဂရုဏာသက္ဟန္အျပည့္ျဖင့္ ၾဆာဒင္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရွဳလ်က္ရွိေလသည္။ဝင္လာသည့္တယ္လီဖုန္းတုိ႔ေၾကာင့္  ၾဆာဒင္နားရသည္မရွိေခ်။

(၃)
“ဟယ္လိုၾဆာဒင္။ၾဆာ့ရဲ့မဟာဝတၳဳႀကီးကုိ ရုပ္ရွင္အျဖစ္အသက္သြင္းခ်င္လုိ႔ခင္ဗ်”
“ေကာင္းတာေပါ့ကုိရင္ရယ္။မင္းသားမင္းသမီးသာေသခ်ာေရြးေပေတာ့။ကိန္းေသေပါက္ေအာင္ျမင္မွာ။ၾဆာဒင္ေလ။သိတယ္မဟုတ္လား”
“ဒီမယ္ေၾကာင္သူေတာ္ၾဆာဒင္”
လာျပန္ေခ်ၿပီ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္၊ မစၦရိယစိတ္မ်ားလွေခ်၏။

“စာေပလြတ္လပ္ခြင့္လမ္းစေလးကုိ မင္းပိတ္ေအာင္လုပ္တာပဲ ဒါ အႏုပညာမွ မဟုတ္တာပဲငတံုးရ။ညစ္ညမ္းစာေပ သက္သက္ပဲ။ ခ်စ္ရႊင္သနား တည္ၾကားၾကမ္းၾကဳတ္စက္ဆုပ္ေၾကာက္ရြံ႕ရဲဝံ့အံ့ၾသ ဆိုတဲ့ ရသကိုးပါးမွာ တဏွာသက္သက္ႏိႈးဆြတဲ့ ႏွာဗူးရသဆိုတာ ဘယ္ေနရာကမွ မပါခဲ့ဘူး။ဒါကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ ကန္႔ကြက္ရလိမ့္မယ္။စာဖတ္သူေတြ ေအာ္တာမ်ားေနၿပီမုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္အမွဳဖြင့္မယ္။စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အသံုးခ်ၿပီး ဒီလိုရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္လုပ္တာေတာ့ ခြင့္လႊတ္လို႔မရဘူး”

ရံုးေရာက္ဂါတ္ေရာက္ စကားေတြပါလာသည္မုိ႔ ၾဆာဒင္တစ္ေယာက္ေလသံမာမာျဖင့္ျပန္၍ အတည္ေပါက္ၿဖဲေခ်ာက္လိုက္ရျပန္သည္။

“ဆုိင္ေပၚကစာအုပ္ေတြျပန္သိမ္းလုိက္ရင္ ဒိထက္ေစ်းပုိတက္သြားမယ္ေနာ္။ျပန္ၾကားေရးက ဘာတရားဝင္စာမွ မလာေသးပါဘူးဗ်ာ”

ရုိမန္းဒင္ရဲ့တဏွာကမၻာ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္မွဳေၾကာင့္ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနပင္ အလုပ္ရွဳပ္ကုန္ၾကေလၿပီ။တာဝန္ရွိလူႀကီးမင္း တစ္ ဦးမွ ၾဆာဒင့္စာအုပ္ကုိ တစ္ဦးခ်င္းမဖတ္ရဲၾကရွာပဲ အဖြဲ႔လိုက္ဖတ္ရွဳၾကမည္ဟုဆုိပါ၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရရွိလာ သည့္အေပၚ အလြဲသံုးစား မလုပ္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္း၊ ယင္းကိစၥမ်ားသည္ လူငယ္မ်ားကိုပါ ပ်က္စီးႏိုင္သည့္အတြက္ ျပည္သူလူထု အားလံုးက ထိန္းသိမ္းေပးသင့္သည္ဟုလည္းဆုိသည္။

ၾဆာဒင္ကားသံတုိင္ကာ အခန္းငယ္အတြင္းမွပင္ ကမၻာႀကီးႏွင့္အဆက္မျပတ္ေလရကား ရုိမန္းဒင္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သတင္းပလင္း အစံုကုိ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းမွတစ္ဆင့္ၾကားသိေနရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံစာနယ္ဇင္းေကာင္စီ(ယာယီ)၏ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္အမွတ္ (၁၅)ပါ “အမ်ားျပည္သူ၏ ကိုယ္က်င့္တရား ထိခိုက္ပ်က္ျပားေစမည့္ ေရးသားေဖာ္ျပမႈမ်ား ညစ္ညမ္းမႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္ သတင္းဓာတ္ပံု ေဆာင္းပါးမွ်  ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျခင္းမျပဳရ“ဟူသည့္အခ်က္ႏွင့္ၿငိစြန္းသည္ဟုဆုိၾက၏။

(၄)
“ၾဆာဒင္ရဲ႕စာအုပ္ လူေျပာမ်ားေနေပမယ့္ က်ေနာ္ စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ စာအုပ္နာမည္ကတစ္မ်ဳိးမို႔ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္၀တၳဳ လိုလို ထင္ေနတာ(Modernist)ေတြက တစ္ခါတေလ တစ္တစ္ခြခြေရးတတ္တယ္ေလ၊အဲဒီလို ၾကမ္းတာမ်ဳိးပဲလို႔ ထင္ေနတာ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ မွာတင္ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာေတြဖတ္ရတယ္။ၾဆာဒင္ရဲ့အႏုပညာအတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ႀကီးေတြကို ဆက္ခံစားဖို႔ေတာင္ မ်က္စိမရဲတာမို႔ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရရင္…..
၁။တရားစြဲတာ ဒင္းမုိက္ျပစ္အတြက္ထိုက္တန္ပါတယ္။

၂။သူရဲေကာင္း ထုတ္ေဝသူကိုလည္း ဆုတစ္ခုခုေပးသင့္တယ္။
၃။စာေရးဆရာအသင္း ဘယ္ေနရာမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနသလဲသိခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကားမရွိသလဲ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးေစခ်င္ တယ္။
ၾဆာဒင့္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ အႀကံေပးရရင္ တျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ပါ။လူေတြေရွ႔မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာ ပါနဲ႔။စာေရးဆရာေတြ သိကၡာက်လို႔ပါ။ဝိုင္းဝန္းၿခီးက်ဳးေျမွာက္ပင့္သူအားလံုးကိုလည္း စာေပသမား လို႔မယူဆပါဘူး”ဆုိလာသူလည္းရွိ၏။

ၾဆာဒင္၏ဝတၳဳသည္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေခတ္အေျခအေန (စာဖတ္စိစစ္ေရး ဖ်က္ သိမ္းအၿပီး)ကိုမွီ၍ ထြက္ေပၚလာေသာ စာအုပ္ဟုေခၚဆိုရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့ၾက၏။ယင္းစာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္ၾကား ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ တရားစြဲဆုိရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္း သတင္းမ်ားလည္း ထြက္ေပၚလ်က္ရိွသည္။
ေဝဖန္သံအခ်ဳိ႕မွာမူ အနည္းငယ္ေဒါသစြက္သေယာင္ထင္ရ၏။
“နစ္ေရွးဘာေျပာေျပာ၊ ေမာ္ဒန္လုိ႔ဘယ္လုိေျပာေျပာ၊ ကမၻာသစ္ႀကီးပါလုိ႔ ဘယ္လုိေျပာေျပာ၊ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ လစ္ဗရယ္ျဖစ္ျဖစ္ လူအမ်ားေရွ႕မွာ၊မိသားစုေရွ႕မွာ ကုိယ္ေရးထားတဲ့စာကုိ ဖတ္ျပၾကည့္။ပါးထရုိက္ခံရရင္  မေရးသင့္တဲ့စာပဲ”

လူေတြသည္ ဧကန္ပင္ ခက္လွေခ်သည္တကား။ကာမဘံုသား ဆံုလည္ႏြားဆုိသကဲ့သုိ႔ လူမွန္လွ်င္ ကာမဂုဏ္ႏွင့္မကင္းသည့္သေဘာကုိ နားလည္ၾကဟန္မတူ။စင္စစ္ေယာက္်ားမွန္လွ်င္ ဆာဒူးႏွင့့္ႏွာဗူးသာရွိသည္ဆုိေသာဆုိလုိခ်က္ကုိ ဒင္းတုိ႔သေဘာေပါက္ၾကဟန္မရွိေခ်။

(၅)
စိတ္ေရာဂါလူနာအခ်ဳပ္(Shell)ခန္းအတြင္းမွ ခ်စ္လွစြာေသာၾဆာသမားဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ဗ်ာမ်ားေနရသည္ကုိ မၾကည့္ရက္ၾကသည္ထင့္။ တပည့္ေက်ာ္မ်ားထံမွ အသံထြက္လာ၏။

“ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ  ၾဆာဒင္။စိတ္ကုိထိန္းပါဗ်ာ”
“နာမည္ႀကီးခ်င္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔  ျဖစ္မွျဖစ္ရေလၾဆာဒင္ရယ္”
ေမာ္ဒန္အႏုပညာကုိ မခံစားတတ္၊၊ ေမာ္ဒန္အေတြးအေခၚ ကင္းမဲ့ကာ၊ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္အႏုပညာမွန္လွ်င္ လိင္ကိစၥပါရမည္ဟူေသာ သီအုိရီ ေလးကုိေသာ္မွမသိၾကေလေသာတပည့္တုိ႔ကား အဆုိပါႏိုင္ငံေက်ာ္ဝတၳဳႀကီးကုိ ၾဆာဒင္ႀကိဳးစား ဖန္တီးခဲ့စဥ္က ရသေျမာက္ေစရန္ အလုိိ႔ငွာ ကာမဂုဏ္ကိစၥေတြခ်ည္း စ်ာန္ဝင္ကာ ညလံုးေပါက္ထုိင္စဥ္းစားရင္း တစ္ပတ္ခန္႔တစ္ေမွးမွမအိပ္စက္ပဲ လူတကာမၾကားဝံ့မနာ သာ လိင္စကားေတြခ်ည္းေျပာဆုိေနေလသျဖင့္ ၾဆာဒင္အား၊နားလည္မွဳလြဲကာ စိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးရံုႀကီးသုိ႔ ဇြတ္အတင္း ေဆာင္ၾကဥ္း ပုိ႔ေဆာင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိစဥ္တာဝန္က်ဆရာမတစ္ဦး ေဆးထုိးဗန္းကုိကိုင္လ်က္ဝင္လာရင္း ၾဆာဒင့္တပည့္မ်ားအား ခပ္ေငါက္ေငါက္သတိေပးသံႏွင့္ အခ်ီ အခ်စကားေျပာသံကုိ နားအလြန္ပါးေသာ ၾဆာဒင္ၾကားလုိက္ရသည္။

“ရွင္တုိ႔ဆရာ့လက္ထဲက တယ္လီဖုန္းကုိသိမ္းထားလုိက္ရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္။ရွင္တုိ႔လူနာကုိ ဒီအတုိင္းသာဖုန္းတစ္လံုးေပးၿပီး အာေခ်ာင္  ခိုင္းေနရင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ပုိျပီး ရူးသထက္ရူးေတာ့မေပါ့”
“ဘာေရာဂါမ်ားပါလိမ့္ဆရာမရယ္။က်ေနာ္တုိ႔ၾဆာဟာ သိပ္ေတာ္တဲ့ၾဆာပါ”
“တုိတုိေျပာရရင္ ကာမရာဂစိတ္ျပင္းထန္တဲ့ေရာဂါရွင့္။အလကားေနရင္း ကာမဂုဏ္စိတ္ေတြ ၾကြေနတာ။ရွင္တုိ႔ဒီေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနၿပီး  အရိပ္အကဲေတာင္ မဖမ္းမိတာအံ့ပါရဲ့”

“ဟုတ္မယ္ဆရာမေရ။အရင္တစ္အုပ္တုန္းကလည္း တကုိယ္ရည္ သံဝါသျပဳျခင္းဆုိလား။က်ေနာ္တုိ႔က ခပ္တံုးတံုးေတြဆုိေတာ့ ေမာ္ဒန္ စာေပလုိ႔ထင္ေနၾကတာ”

ေဆးထုိးရန္တင္ပါးကုိလွန္ခုိင္းေနေသာ သူနာျပဳဆရာမ၏ဖြံ႕ထြားလွသည့္ရင္သားႏွစ္မႊာကုိ ၾဆာဒင္အာသာငမ္းငမ္းၾကည့္ရင္း သြားရည္ပါ က်လာသည္။ တင္ပါးဆီမွ စူးကနဲေနသည့္ေဝဒနာႏွင့္အတူ ေဆးဒဏ္ေၾကာင့္ၾဆာဒင္၏မ်က္လံုးအစံုမွာ ေမွးလာေသာ္ျငား ေခ်ာေမာလွပ လြန္းသည့္ ဆရာမေလး၏ရုပ္သြင္ကုိ ေနာက္ထပ္ေရးမည့္ဝတၳဳသစ္အတြက္ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ၾဆာဒင္စိတ္ကူးေနမိျပန္သည္။ လူနာ အခ်ဳပ္ခန္း တံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ပိတ္သံအဆံုး သံေယာဇဥ္ႀကီးလွေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ၾဆာဒင့္အနီးမွဖယ္ခြာသြားၾကေလသည့္တပည့္ ေက်ာ္သံုးဦးကုိ ဆရာမေလး၏ တင္ပါးလံုးလံုးက်စ္က်စ္ႀကီးႏွင့္အတူ မ်က္ခြံမပိတ္ခင္ ၾဆာဒင္လွမ္းျမင္လုိက္ရေခ်သည္တကား။

မင္းဒင္၏စာအုပ္သစ္။

သေရစည္သူၾဆာဒင္ႏွင့္ေရႊြပင္ရြာတမ္းခ်င္းမ်ားစုစည္းမွဳ။

ဇူလိုင္လလယ္တြင္ သက္ခိုင္စာေပမွထြက္ရွိလာပါမည္။

မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇုိင္းႏွင့့္အျပင္အဆင္ ။ ။သီဟေမာင္ေမာင္
အတြင္းသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား။ ။ စုိးေသာ္တာ။ပန္းခ်ီဝလံုး၊

သက္ခိုင္ပရိသတ္မ်ားသုိ႔.. ..၊ၾဆာဒင့္ပရိသတ္မ်ားသုိ႔။

ေမတၱာရွင္ေဖာင္ေဒးရွင္း၊စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားႏွင့္ မင္းဒင္..တုိ႔၏ ဝုိင္းဝန္းမွဳျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ေနသည့္ မေကြးတုိင္းနတ္ေမာက္ျမိဳ႕နယ္။ မွဳိက္ပင္ေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းသစ္ ပံုစံ။ ။
အလ်ားေပ ၁၇၀။အနံ၃၀ေပ။ သံကူအင္အားျဖည့္ကြန္ကရိအေဆာက္အဦး။
ခန္႔မွန္းကုန္က်ေငြ။ ။က်ပ္သိန္းခုႏွစ္ရာေက်ာ္။

၁။၀၇။၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးေန႔စဥ္သတင္းစာ။

ၾဆာဒင္ႏွင့္ပံုတူကူးခ်င္ၾကသူမ်ား။

(မင္းဒင္)

(တစ္)
“(ေခတ္မီေအာင္သာ ကမၻာေျမတဝွမ္းမွာ တုိ႔အစြမ္းကုိျပမည္။တပ္မေတာ္ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ဖုိ႔ရာ တုိ႔တာဝန္ျဖစ္သည္)၂ တမ်ဳိးလံုး အတြက္ဆုိ အသက္နဲ႔လဲမယ္အာဇာနည္ပီပီ။အေရးရွိခဲ့ရင္ ေရွ႕ကရပ္ကာ အေသခံမယ္ယံုၾကည္။ငါတုိ႔တပ္မေတာ္အမွန္ျဖစ္သည္၊ ႏိုင္ငံ့ တပ္မေတာ္အမွန္ျဖစ္သည္။အင္အားကုိၾကီးမားေအာင္ကူညီ”

ကြန္ျပဴတာဆီမွထြက္ေပၚလာေသာ တပ္ၾကပ္ၾကီးညြန္႔ခင္၏သီခ်င္းသံသည္ေခါင္းေလာင္းသံတညံညံေပးခဲ့သည့္ ေရႊပင္ရြာေက်ာင္းဝယ္ ေျပးကာလႊားကာ ေက်ာင္းအတူတက္လာခဲ့ၾကသည့္ ၾဆာဒင့္ေက်ာင္းေနဖက္ ၾကည္းေရေလတပ္မေတာ္သားအေပါင္းတုိ႔ကုိ သတိရစရာ ေကာင္းလွပါ၏။သုိ႔ေသာ္မုိးေအးေအးမုိ႔ ၾဆာဒင့္အိမ္မွာ စုရံုးကြန္းခိုေနၾကေသာ တပည့္ေက်ာ္တို႔၏အလုိက္ကန္းဆုိးမသိေႏွာင့္ယွက္မွဳ ေၾကာင့္ သီခ်င္းကုိဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ႏိုင္ေသာ္ျငား အတတ္လည္းသင္ပဲ့ျပင္ဆံုးမအစရွိေသာ ၾဆာေကာင္းတုိ႔၏ဝတၱရားႏွင့္အညီ သင္းတုိ႔ဖက္သုိ႔လွည့္၍ စကားဧည့္ေထာက္ခံရျပန္ေခ်သည္။

“ဒါနဲ႔ၾဆာဒင္၊ဂ်နီဖာလုိပက္ဆုိတဲ့ မင္းသမီးရဲ့တင္ပါးဆံုၾကီးက ဘယ္ေလာက္တန္တုန္း”
“အဖုိးမျဖတ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ့၊၊အာ၊၊ေမာင္ရင္ဘာေတြေလွ်ာက္ေမးေနတာတုန္း”
“ကမၻာ့ေငြေၾကးေစ်းကြက္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ေတြကို တြက္ဆၾကည့္ခ်င္တာပါၾဆာဒင္”
“မဆီမဆုိင္ ကမၻာေက်ာ္မင္းသမီးၾကီးရဲ့ဟုိဟာ၊ ဘယ္ကေနပါလာရျပန္သတုန္း”
“တကယ့္မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ၾဆာဒင္ပါကလား။ဘူးလက္ၾကီးလုိ႔ေခၚတဲ့လႊတ္ေတာ္ထဲက တပ္မေတာ္အမတ္မင္း ေျပာတာခင္ဗ်”

“အၾကမ္းဖ်ဥ္းခန္႔မွန္းရရင္ေဒၚလာသန္းခ်ီတန္မွာေပါ့ကြာ။တုိ႔စစ္ဗုိလ္အမတ္ေတြလည္း ကမၻာၾကည့္ေတာ့ၾကည့္ႏိုင္သားကြ။ဂုဏ္ယူစရာ ေပပဲ”
ၾဆာဒင္၏ေယာင္ဝါးဝါးအေျဖကုိ ႏွစ္လုိသေဘာက်ၾကဟန္မရွိေၾကာင္း တပည့္ေက်ာ္တုိ႔၏မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲအရသိလုိက္ရသျဖင့္ အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းလင္းေျဖဆုိရန္ ၾဆာဒင္အားထုတ္ေနဆဲမွာပင္ ျခံေရွ႕ဆီမွာ ကားတစ္စီးထုိးရပ္သံေၾကာင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္မိ ေလရာ ထုိင္းဘုရင့္ တပ္မေတာ္တံဆိပ္ပါ ေနာက္ဆံုးေပၚဇိမ္ခံကားၾကီးေပၚမွ ပုခံုးႏွစ္ဘက္ေပၚတြင္ အပြင့္အခက္တုိ႔ ေဝဆာေနသည့္ ထိပ္တန္းတပ္မေတာ္ အရာရွိၾကီးတစ္ဦး မာန္ပါပါဆင္းလာသည္ကို ျမင္ရေလသျဖင့္၊ရုတ္တရက္မုိ႔ ၾဆာေရာတပည့္မ်ားပါ အံ့အားသင့္ ရင္း၊အသံတိတ္အျမီးကုပ္သြားၾကရေခ်သည္။

(ႏွစ္)
ျခံတံခါးမွာေစ့ရံုသာေစ့ထားသည္မုိ႔ အဆုိပါထုိင္းစစ္ဘက္အရာရွိၾကီးသည္၊တံခါးကိုအသာတြန္းဖြင့္ဝင္ေရာက္လာရင္း ဥာဏ္ရည္ ထက္ျမက္ေသာ စစ္သား ေကာင္းၾကီးပီပီ တပည့္ေက်ာ္သံုးဦး ၾကားတြင္စာသူငယ္ၾကား၊လဒနားေလသကဲ့သုိ႔ခန္႔ထည္လွေသာ ဥပဓိရုပ္ခံ ျဖင့္ရွိေနသည့္ ၾဆာဒင္ကုိ ဒက္ကနဲေရြးထုတ္ႏွဳတ္ဆက္ႏုိင္ေလရာ ၎အားစိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးမိသည္မွာအမွန္ ျဖစ္၏။ ပုိ၍ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလသည္ကား သူ႔ႏွဳတ္မွပီသစြာထြက္လာေသာ ဗမာစကားသံေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။

 “ဟယ္လုိၾဆာဒင္ ဆဝါဒီခပ္၊ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။က်ေနာ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထက္ပ္ ပါဗ်ာ”
ထက္ပ္အမည္ရွိထုိဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ အသက္အားျဖင့္ မတိမ္းမယိမ္းရွိျပီး ထုိင္းအာဏာသိမ္းတပ္မေတာ္ မူဝါဒေရးရာႏွင့္စိတ္ဓာတ္စစ္ ဆင္ေရး ဌာနအၾကီးအကဲဟုဆုိပါသည္။

“ေကာင္းပါ့၊ေကာင္းပါ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရာ။ဗုိလ္ခ်ဳပ္က နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ထက္ျမက္ေပသကုိး။ဘာမ်ားကူညီႏုိင္ပါသလဲခင္ဗ်ာ”
ေၾကာက္စိတ္အနည္းငယ္ေျပသြားသည့္ၾဆာဒင္မွာ ထုိင္းဗုိလ္ခ်ဳပ္အား ဧည့္ခန္းတြင္းသုိ႔ဖိတ္ေခၚကာ ေမာရွမ္းလက္ဖက္ေျခာက္ အဖန္ ရည္ျဖင့္ဧည့္ခံရင္း ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႔ဟူေသာ စကားအတုိင္း စကားေရာေဖာေရာလုပ္ကာ သူ႔လာရင္းကိစၥကုိ မသိမသာစူးစမ္းလုိက္ရသည္။

“ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဗမာစကားအေတာ္ပီသတာပဲ။ဒါနဲ႔ အဘယ္အတြက္မ်ား ၾဆာဒင့္ဆီဆုိင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ေပါက္ခ်လာရတာပါလိမ့္”
“က်ေနာ္က ဗမာစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိအားက်ျပီး ဗမာစကားေျပာတတ္ေအာင္ ေသခ်ာသင္ထားတာဗ်။အခု က်ေနာ္လာတဲ့ကိစၥက ဗမာ ျပည္ၾကီးမွာစစ္တပ္က အခ်ိန္ၾကာၾကာအာဏာသိမ္းထားခ်င္ရင္ဘယ္လုိနည္းနာေတြနဲ႔စံနစ္ဇယားအဆင့္ဆင့္ခ်သလဲဆုိတာ အေသး စိတ္သိခ်င္လုိ႔ ၾဆာဒင့္ ဆီလာခဲ့တာဆုိပါေတာ့”

“ေနဦးဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ၾဆာဒင္က စစ္ဗုိလ္လူထြက္မဟုတ္ဘူးေနာ္။တစ္ခုခုမ်ားမွားေနေရာ့သလား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရယ္။ေနာက္တစ္ခ်က္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ တုိ႔ထုိင္းစစ္တပ္လည္းကမၻာစံခ်ိန္က်ဳိးေအာင္ ခဏခဏအာဏာသိမ္းေနတာပဲမဟုတ္လား”

“မမွားပါဘူးၾဆာဒင္ရာ။ဟုိတုန္းက အာဏာ”တစ္ခါသိမ္းသံုးလ”ဆုိေတာ့ မဟာဗ်ဴဟာမေျမာက္ဘူးဆုိရမယ္ၾဆာဒင္။ အခုတစ္ၾကိမ္မွာ ေတာ့ ခပ္ၾကာၾကာေလးသိမ္းထားမွာမုိ႔ “တစ္ခါသိမ္းႏွစ္အစိတ္”ဆုိတဲ့ ဗမာျပည္ အာဏာသိမ္းပြဲမ်ဳိးေတြ ၾကံဳခဲ့တဲ့ ၾဆာဒင္လုိလူမ်ဳိးဆီက အသက္အရြယ္၊အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ နည္းလမ္းေကာင္း၊အၾကံဥာဏ္ေကာင္းလုိခ်င္တာပါ”

ဤသုိ႔လွ်င္ ေဝးရပ္နီးေနမိတ္ေဆြတုိ႔ထံမွ်သာမက ႏုိင္ငံတစ္ကာအသုိင္းအဝန္းကုိေက်ာ္၍ စၾကာဝဠာတုိက္တစ္ေသာင္းအထိ ပ်ံ႕သင္း ေက်ာ္ၾကားေနဟန္ရွိေသာ  ၾဆာဒင္၏ပညာဥာဏ္ဂုဏ္သတင္းကုိ အထင္တၾကီးအားကုိးသမွဳျပဳလ်က္ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းခံလာ ေလသည့္ ထုိင္းဗုိလ္ခ်ဳပ္အား ဆက္လက္ျငင္းဆန္ရန္အင္အားလည္းမရွိ၊ နဂုိကပင္ၾဆာလုပ္ခ်င္သူပီပီတတ္သည့္ပညာမေနသာ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ၾဆာဒင္ၾကံဳခဲ့သိခဲ့သမွ်ဗမာ့ေရရွည္အာဏာသိမ္းနည္းနိသွ်ရည္းအဖံုဖံုတုိ႔ကုိ ၊တပည့္ေက်ာ္မ်ား၏ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ မျခြင္းမခ်န္ သင္ျပခဲ့ရျပန္ေခ်သည္တမံု႔။

(သံုး)
“ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေတာ့ ရင္ခုန္စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ရာေတြျဖစ္ကုန္ျပီၾဆာဒင္ေရ”
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထက္ပ္ျပန္သြားျပီး မၾကာမီရက္ပုိင္းမွာပင္ ထုိင္းရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနအသီးသီးမွ စိတ္အားတက္ၾကြဖြယ္ထုိင္းအမ်ဳိးသားေရး သီခ်င္းသံ တုိ႔ႏွင့္အတူ ထုိင္းစစ္အစုိးရ၏အထူးသတင္းေၾကညာခ်က္မ်ား၊စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးတုိ႔၏ မိန္႔ခြန္းမ်ား ေန႔စဥ္ထြက္ေပၚလာ ခဲ့ေခ်သည္။ ေၾကညာခ်က္ႏွင့္မိန္႔ခြန္းတုိ႔မွာ ဖတ္၍မနိုင္၊နားေထာင္ရန္အခ်ိန္မရမ်ားေျမာင္လွသည္ျဖစ္ရာ ျမန္မာစာဖတ္သူတုိ႔ နားလည္ လြယ္ေအာင္ အတုိခ်ဳံ႕၍အက်ဥ္းမွ်ေရးသားေဖာ္ျပရေသာ္….၊

“ႏိုင္ငံေတာ္ျငိပ္ဝပ္ပိျပားမွဳတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔၏ ဥပေဒကဲ့သုိ႔အာဏာတည္ေသာအမိန္႔(၀၀၇)၊ ျပည္ေထာင္စုမျပိဳကြဲေရး၊အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ တည္တန္႔ခုိင္ျမဲေရး၊ႏုိင္ငံေတာ္၏ျပည္တြင္းေရးကုိ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေႏွာင့္ယွက္ေသာ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားအားဆန္႔က်င္ၾက။ ျပည္ပအားကုိး အဆုိးျမင္ဝါဒီမ်ားအား ဘံုရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ေခ်မွဳန္းၾက။ ခုိင္မာသည့္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျဖစ္ေပၚလာေရး။ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ဖြဲ႔စည္း ပံုအေျခခံဥပေဒသစ္ႏွင့္အညီ ေခတ္မီဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္တစ္ရပ္တည္ေဆာက္ေရး” အစရွိ သည္တုိ႔ျဖစ္ေလ၏။

အသက္အရြယ္အေတြ႔အၾကံဳအားျဖင့္ငယ္ရြယ္ၾကေလသည့္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔ကား အခ်ဳိ႕ေသာသတင္းတုိ႔ကုိ အထူးအဆန္းသဖြယ္ျမင္ၾက ပံုရသျဖင့္ ၾဆာဒင္မွာအေတြ႔အၾကံဳၾကီးရင့္သူပီပီရွင္းလင္းျပရျပန္ေခ်၏။

“ထုိင္းစစ္တပ္ကေန၊ထုိ္င္းလယ္သမားေတြကုိ  စပါးအေၾကြးေငြေတြအကုန္ထုတ္ေပးလုိက္ျပီတဲ့ၾဆာဒင္”
ေအးေလ။တုိ႔စစ္အစုိးရတက္တုန္းကလည္း ဗဟုိဘဏ္ကုိအတင္းဝင္သိမ္းျပီး တိုင္းျပည္အက်ဳိးရွိေအာင္လုပ္ခဲ့ဖူးတာပဲေလ”

“ဟ၊ၾဆာဒင္ၾကည့္လုပ္ပါအံုး။ထုိင္းစစ္သားေတြ လယ္ကြင္းေတြထဲေရာက္ျပီး ပ်ဳိးႏွဳတ္ေကာက္စုိက္လုပ္ကုန္ၾကျပီဗ်”
“ေအးေလ။တုိ႔ဗမာျပည္မွာ ဗုိလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းေတာ့ ဒူးယားခေပါင္းေတာင္သူလယ္သမားညီလာခံေတြေတာင္လုပ္ၾကေသးကမင့္ ဟာ၊မဆလေခတ္မွာလည္း ဗမာ့တပ္မေတာ္သားေတြ ေရႊဝါေျမစစ္ဆင္ေရးဆုိလားဘာလား လယ္ကြင္းထဲဆင္းၾကတာပဲဥစၥာ”

“ၾကက္ဆူပင္လုိလုိ ဘာလုိလုိအပင္ေတြလဲ ထုိင္းစစ္သားေတြဝင္စုိက္ေနၾကေသးတယ္ၾဆာဒင္ရဲ့”
“ေလာင္စာအရင္းအျမစ္ဖူလံုေအာင္ ေခတ္မီနည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ လုပ္ၾကရမယ္ေလ”
“အေမရိကန္က ေျမြေဟာက္စစ္ဆင္ေရးကုိ ထုိင္းမွာမလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့ၾဆာဒင္ရ”
“တုိင္းျပည္အင္အားဟာ တုိင္းျပည္အတြင္းမွာပဲရွိေတာ့ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္မျမင့္ေပဘူးလားတပည့္တုိ႔ရာ”

တပည့္တုိ႔၏မ်က္ႏွာထားအသီးသီးကား “ဟုတ္မွလဲလုပ္ပါၾဆာဒင္”ဟု အဓိပၸါယ္ပါေသာ္ျငား တပ္မေတာ္ဆုိလွ်င္စိတ္ႏွင့္ပင္ မျပစ္မွားခ်င္ သည့္ၾဆာဒင္မွာ “မင္းတုိ႔ႏုပါေသးတယ္ကြာ”ဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ မသိက်ဳိးက်င္ဟန္ျပဳလ်က္ခပ္မဆိတ္ေနလိုက္ရေခ်သည္။

(ေလး)
ထုိသုိ႔ျဖင့္မၾကာမီရက္ပုိင္းအတြင္းထုိင္းသတင္းဌာနအသီးသီးမွ ေနာက္ဆံုးရသတင္းတစ္ပုဒ္ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ကား ၾဆာဒင့္တပည့္ ေက်ာ္တုိ႔မွာ ခံစားခ်က္ကုိမျမိဳ႕မသိပ္ႏိုင္ၾကေလဟန္ ရင္ဖြင့္ၾကေလေတာ့သည္။

“မေကာင္းေတာ့ဘူးထင္တယ္ၾဆာဒင္၊ထုိင္းအာဏာသိမ္းစစ္ေခါင္းေဆာင္က ၾကားျဖတ္ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔လႊတ္ေတာ္အသစ္ဖြဲ႔ေတာ့မတဲ့။အဲဒီ လႊတ္ေတာ္မွာ ထုိင္းစစ္တပ္ကစစ္ဗုိလ္ေတြ၊ေနရာအမ်ားစု ယူထားမွာတဲ့ဗ်”

“ဗမာျပည္လုပ္နည္းအတိုင္းေျခရာတူလုိက္နင္းလုိ႔ကေတာ့ ဒီတုိင္းျပည္မၾကာခင္ေရစုန္ေမ်ာမွာျမင္ေယာင္ေသးတယ္ၾဆာ။မၾကာ ခင္မြဲေတတဲ့ႏိုင္ငံအျဖစ္ေၾကညာရမယ္။စစ္ဗုိလ္ေတြခ်မ္းသာကုန္မယ္။သယံဇာတမွန္သမွ် အကုန္ေျပာင္မယ္။အမ်ဳိးသားေရးသိကၡာဆုိ တာတစ္ျပားသားမွ က်န္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး”

“လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စစ္တပ္ဝင္ထုိင္မွေတာ့ ဘယ္မွာလာေကာင္းႏိုင္ပါ့မတုန္းၾဆာဒင္ရယ္”
ဥာဏ္လက္လွမ္းမမီၾကေလသည့္တပည့္ေက်ာ္တုိ႔၏မွတ္ခ်က္တုိ႔မွာ ဆက္၍နားေထာင္ေနလွ်င္ ၾဆာဒင္ပါတရားခံစာရင္းတြင္ ပါဝင္လာ ႏုိင္သည္မုိ႔ ၾဆာဒင့္ခမ်ာမ်က္ကလဲဆန္ျပာ အခ်ိန္မီေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ရေပေတာ့သည္။

“ဟ၊ငါ့ဆီအၾကံဥာဏ္လာေတာင္းတာက အာဏာၾကာၾကာယူထားတဲ့နည္းလာေတာင္းတာကပဲ။တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေရးမွ မဟုတ္တာ၊ ကမၻာေပၚမွာစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးတုိင္းျပည္ဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ ဘယ္ႏုိင္ငံရွိလုိ႔တုန္း။ စစ္တပ္ႏွင့္လႊတ္ေတာ္တြင္း ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ဘီးပါကြာ။စစ္တပ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရးအတြက္ကာကြယ္ေရးတာဝန္ကုိသာ ေဇာက္ခ်ျပီးထမ္းေဆာင္သင့္ တာမဟုတ္လား။တကယ္ေတာ့ အာဏာသိမ္းေနက် စစ္တပ္ေတြရဲ့ေၾကညာခ်က္ဆုိတာ  “ေလလည္ရင္ေမႊးေနေစရမယ္”ဆုိတဲ့ ေဆးေၾကာ္ျငာ လုိပဲကြ။ “လူထူထူၾကား၊လင္မယားအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္နဲ႔ လိုင္းကားတုိးစီးခ်ိန္မွာ အျမဲတမ္းလုိလုိ အနံ႔ဆုိးနဲ႔ေလလည္တတ္ လုိ႔စိတ္ညစ္ေနပါသလား။ ဒီေဆးေတာင့္ေလး ေသာက္လုိက္ရံုနဲ႔ သင့္ရဲ့အစာေဟာင္းအနံ႔ဟာ ပန္းေပါင္းစံုရနံ႔နဲ႔သင္းပ်ံ႕ေမႊးၾကိဳင္ ေနေစ ရမယ္” ဆုိတဲ့ ေၾကာ္ျငာမ်ဳိးေပါ့ကြာ”

ထံုထုိင္းလွေသာ တပည့္တုိ႔ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ရွင္းျပရျခင္းမွာ မေျပာအပ္သည့္စကားတုိ႔ ေရာပါတတ္ေလရာ အစြန္း တရားႏွင့္မလြတ္ကင္းလွေခ်။သုိ႔တုိင္ သင္းတုိ႔ကား ေရးေတးေတးမွ်ပင္သေဘာေပါက္ၾကဟန္မရွိၾကပဲ ဆက္၍အထြန္႔တက္ျပန္ေလ သည္။

(ငါး)
“ေအာ္ ဒါဆုိၾဆာဒင္က သိသိၾကီးနဲ႔ ေဂ်ာက္တြန္းလုိက္ေလေရာ့သလား”
“ခက္ခက္ရေခ်ေသးေတာ့ကြာ။အသင္းအဖြဲ႔ပ်က္စီးေၾကာင္းတရားသံုးပါးမွာ…..၊

(၁)ဗဟုေနတၱာရ- လမ္းျပနည္းညြန္၊အမြန္ဦးစီး ၊ ငါသိငါတတ္ ၊ င့ါလက္မွတ္နွင့္လုပ္ခြင့္အာဏာ ၊ ငါမပါ ဘယ္ဟာမျပီး၊ ဆရာႀကီးရူး၊ ရူးသြပ္ေနသူတုိ႔ မ်ားျပားျခင္း၊

(၂)သဗၺပ႑ိတမာနိ- သင္းသားအားလုံး တပည့္မရွိ ၊ရဲေဘာ္မရွိ ၊ ျဖစ္ဘိ ဗုိလ္ေပါင္း ၊ ေထာင္ေသာင္း ဆရာ၊ ပညာစုံတတ္၊အဟုတ္မွတ္၍ ၊ ထပ္ထပ္ညႊန္ၾကား ၊ စိတ္ထားမုိးယံ ၊ အေျခခံမသိ ၊ ငါပညာရွိခ်ည္းႏွင္ႏွင္၊ ျဖစ္ေနၾကျခင္း၊

(၃)ဗဟု မိစၦာ- ပညာနဲပါး ၊ အၾကြားပုိမုိ ၊ အဆုိအဆဲ ၊ နွုဳတ္က်ဲ ၾကမ္းၾကဳတ္ ၊ သူယုတ္ လကၡဏာ ၊ ျပည့္စုံစြာ နွင့္ အာဏာ တမ္းရူး ၊ တိမ္းမူးဘ၀င္ ၊ ဆင္ျခင္မရွိ ကုိယ့္ဖုိ႔သာ ၾကည့္တတ္ေလေသာ သူယုတ္မာမ်ား ..မ်ားျပားျခင္းတဲ့လဟ။

ထုိင္းစစ္တပ္ဟာ ဒီအခ်က္ေတြကုိေရွာင္ႏိုင္ရွားႏိုင္ရင္ျဖင့္ မူလနာမည္ေကာင္းေလးဆက္ရေနအံုးမွာပဲ။ဒါေလးမွမသိပဲ မဆင္ျခင္ႏိုင္လုိ႔က ေတာ့ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ၾကေပေရာ့ေပါ့။ အခုဗမာ့ အာဏာသိမ္းနည္းကုိ ထုိင္းစစ္တပ္ကေမာင္ေတြစသံုးေနျပီဆုိေတာ့၊ ဒီအခ်ဳိး အတုိင္းသာသြားေနရင္ မယံုရင္ေစာင့္သာၾကည့္။ၾကာလွငါးႏွစ္ေပါ့။ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြ ေရြ႕ေျပာင္းလုပ္သားအျဖစ္တုိ႔ဗမာျပည္လာျပီး  ၾကံဳရာက်ပန္းေတာင္လာလုပ္ၾက ရအံုးမွာ။အဲဒီလုိျဖစ္လာတဲ့တစ္ေန႔ ထုိင္းႏုိင္ငံၾကီးကုိ ေခ်ာက္ထဲဆြဲခ်ခဲ့တဲ့ထုိင္းစစ္တပ္ရဲ့ ကန္႔ကူ လက္လွည့္ဆရာ၊ တုိ႔ဗမာ့ တပ္မေတာ္ၾကီးကုိ ေမာင္ရင္တုိ႔ အျမင္မွန္ရျပီး၊ မေႏွးယခုအေလးျပဳရင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေနၾကအံုးမွာျမင္၊ ျမင္ေယာင္ေသးကြာ”

တတ္သည့္ပညာမေနသာဆုိသည့္စကားအတုိင္း တေန႔ကမွ အမွတ္မထင္ဖတ္ထားမိသည့္ က်မ္းကုိးက်မ္းဂန္အပုိင္းအစျဖင့္ တပည့္တုိ႔ အား နားရင္းထမရုိက္ရံုတမယ္၊အိပ္သြန္ဖာေမွာက္သြန္သင္၊ဆုိဆံုးမျပီးသည္၏အဆံုးတြင္မူ ေနာက္ထပ္တစ္စံုတစ္ရာရွင္းလည္း မရွင္းတတ္၊ ရွင္းျပရန္လည္းလုိ ေတာ့မည္ဟုမထင္ေတာ့ေလသျဖင့္…. (တပ္မေတာ္သာလွ်င္ ႏိုင္ငံအျမတ္ကိုေပးအပ္ႏိုင္လိမ့္မည္။ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ ႏိုင္ငံအက်ဳိးကို တုိးတက္ေစႏိုင္မည္)၂ ဟူေသာ စစ္ေတးတစ္ပုိဒ္ကုိ ႏွစ္ေက်ာ့ျပန္ညည္းရင္း မိန္႔မိန္႔ၾကီး အနားယူရန္သဥၨာေညာင္ေစာင္းရွိရာ အိပ္ခန္းဆီသုိ႔ ၾဆာဒင္ ဦးတည္ေျခလွမ္းျပင္လုိက္ရေခ်သည္။